ကုိယ္႔တာ ကုိယ္လုံေအာင္

ကုိယ္႔တာ ကုိယ္လုံေအာင္

 ''ပိဋကတ္ျမန္မာျပန္ အေတာ္မ်ားမ်ား ဖတ္ဖူးပါတယ္။ ဗုဒၶျမတ္စြာ တရားေဟာေတာ႔မယ္ဆုိရင္ ရဟန္းမ်ားကုိသာ ေခၚေလ႔ရွိတာကုိ သတိျပဳမိပါတယ္၊ ဒီတရားေတာ္ေတြဟာ လူေတြနဲ႔ မသတ္ဆုိင္လုိ႔ ပါလား''
ဤကား လူရြယ္ေလးတဦး၏ အေမးတည္း။ သူဤသုိ႔ သိခ်င္နားလည္ခ်င္၍ေမးသည္ကုိ စာေရးသူ ေက်နပ္ဝမ္းေျမာက္လွပါသည္။ ပိဋကတ္ျမန္မာျပန္ေတြ အေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ဖတ္ဖူးသည္ ဆုိသျဖင့္ ေလးစား၍ပင္ သြားသည္။ မွန္ပါသည္၊ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္ျဖင့္  ပိဋကစာေပမ်ားကကုိ ေလ့လာမွတ္သား ဘုိ႔မွာ မလြယ္ကူေပ။

 ဘုရား တရား စာေပေတြဖတ္႐ႈၾကရလွ်င္ ေဆးခါးႀကီး ေသာက္ရသလို ႏွာေခါင္း႐ႈံ႕ ခ်င္သူေတြသာ မ်ားသည္မဟုတ္ပါေလာ။ ယခုအခါတြင္ ကမၻာေအး ဗုဒၶသာသနာအဖြဲ႕မွ ပိဋကတ္ ျမန္မာျပန္မ်ား ရုိက္ႏွိပ္ျဖန္႔ခ်ီ လုိက္ရာ လူအေတာ္မ်ားမ်ားပင္ ေလ့လာဖတ္႐ႈေနၾကသျဖင့္ ဝမ္းေျမာက္ ဂုဏ္ယူဖြယ္ပင္ျဖစ္သည္။ တခါကလည္း  ဤလူရြယ္ေလး တဦးကဲ့သုိ႔ပင္ လူမႈေရး ဘာသာေရးဘက္တုိ႕၌ လူအားေငြအားတုိ႔ျဖင့္သြန္ေမွာက္လ်က္ အစြမ္း ကုန္ႀကိဳးစားေနေသာ ဒါယကာႀကီးတဦးက ေမးဘူးသည္။ သူ၏အေမးကား ဤသုိ႔တည္း။

''ဆန္ဆုိး ဆန္ေကာင္း ေထာင္းမွသိ၊ လူဆုိးလူေကာင္း ေပါင္းမွသိ ဆုိတာလုိ သံဝါေသန သီလံ ဇာနိတဗၺံ- တဦးနဲ႕တဦး ေပါင္းသင္းၾကည့္မွ ကုိယ္က်င့္သီလရွိ-မရွိသိႏုိင္တယ္လုိ႕ ေကာသလသံယုတ္မွာ ျမတ္စြာဘုရား မိန္႔ထားပါတယ္၊ ဘယ္ႏွစ္ရက္ၾကာမွ ဘယ္ႏွစ္ႏွစ္ၾကာမွ သိႏုိင္မယ္ဆုိတာ အ႒ကထာ ဋီကာမ်ားမွာ ဖြင့္ထားတာ ရွိပါသလား၊ တပည့္ေတာ္တုိ႔ လူလူခ်င္းေပါင္းၾကည့္လုိက္ရင္ ေလးငါးရက္ ေလာက္နဲ႔ပဲ အကဲျဖတ္လုိ႔ရပါတယ္ ဘုရား''တဲ့။

''ၾကာၾကာလဲေပါင္းၾကည့္မွ၊ သတိလဲထားမွ၊ စူးစမ္း စီစစ္တတ္တဲ့ဥာဏ္လဲရွိအုံးမွ သိႏုိင္တယ္လုိ႕ ပါဠိေတာ္မွာပဲ တုိက္ရုိက္ေဟာထားပါတယ္။ ဘယ္ႏွစ္ရက္ ဘယ္ႏွစ္ႏွစ္ေပါင္းမွရယ္လို႕ ကန္႔သတ္ခ်က္ေတာ့ မရွိပါဘူး''ဟု စာေရးသူ ျပန္လည္ေျဖၾကားလုိက္ရပါသည္။ ဤအေၾကာင္းေလးမ်ားကို ေဖၚျပေနသည္မွာ အေၾကာင္းရွိပါသည္။

 

 ယေန႔လူတုိ႔သည္ အရာရာတြင္ ေလ့လာၾကသည္။ စူးစမ္းၾကသည္။ သိခ်င္တတ္ခ်င္ နားလည္ ခ်င္ၾကသည္။ ပိဋကျမန္မာျပန္တုိ႔၏ ေက်းဇူးေၾကာင့္ လူအေတာ္မ်ားမ်ားသည္ ဘုရားေဟာ ပိဋကေတာ္မ်ား၌ ႏွံ႔စပ္သိကြၽမ္း ေနၿပီဆုိသည္ကို ရဟန္းေတာ္မ်ား သိရွိေတာ္မူၾကရန္ပင္ျဖစ္ပါသည္။
မိမိတုိ႔ကုိယ္တုိင္က ပိဋကေတာ္မ်ား၌ ႏႈိက္ခြၽတ္ေလ့လာျခင္းမရွိပဲ ယင္းသုိ႔နားလည္လုိသူမ်ားက တရားသျဖင့္ ေမးျမန္းၾကရာ၌ အထက္စီးကေန၍ ေငါက္ငမ္းျခင္း စိတ္္္ဆုိးျခင္းမ်ား အလ်င္းမျပဳမိ ရန္ပင္ျဖစ္သည္။ 

 

ဤသုိ႔ ဘုရားေဟာစာေပတုိ႔ကုိ ေလ့လာသူမ်ား စိတ္ပါဝင္စားစြာျဖင့္ ေမးျမန္လာသူကို ဘုရားသားေတာ္ အမည္ခံ ရဟန္းေတာ္မ်ားက မ်ားစြာႀကိဳဆုိထုိက္ေပေတာ့သည္။ ျမန္မာကုိ ျမန္မာကသိရန္၄င္း၊ ျမန္မာကုိ ကမၻာကသိရန္၄င္း၊  ကမၻာကုိ ျမန္မာကသိရန္၄င္း၊ ႀကဳိးပမ္းၾကရမည္မွာ အမ်ဳိးကုိ ခ်စ္ေသာယေန႔ျမန္မာတုိ႔၏ သမုိင္းေပးတာဝန္ပင္ ျဖစ္သကဲ့သုိ႔ ဗုဒၶသာသနာေတာ္ကုိ အရင္း အျမစ္က်က် ျမန္မာတုိ႔သိရန္၄င္း၊ ကမၻာကသိလာရန္၄င္း ႀကိဳးစားရမည္မွာ သာသနာကိုခ်စ္ေသာ သာသနာ့ ဝန္ထမ္း ရဟန္းေတာ္မ်ား၏ တာဝန္ပင္ျဖစ္သည္။

စာေရးသူသည္ အထက္ပါလူရြယ္ေလးတဦး၏ အေမးကို ေျဖဆုိခ်င္သျဖင့္ ဤေဆာင္းပါးကုိ ေရးျဖစ္ရသည္။ သံယုတ္အ႒ကထာ၌ မိန္႔ဆုိခ်က္မ်ားကို မွီျငမ္းျပဳ၍ ေဖၚျပပါမည္။ ''ဘိကၡဳ-ရဟန္း''ဟူသည္ ဘိကၡတိ ယာစတိ သီေလနာတိ ဘိကၡဳ-ေတာင္းရမ္း စားေသာက္ေနရေသာေၾကာင့္ ရဟန္းဟုေခၚဆုိျခင္းျဖစ္သည္။ ''ေပးၾကပါ ကမ္းၾကပါ''ဟု ပါးစပ္မွ ထုတ္ေဖၚမေတာင္းေသာ္လည္း အိမ္စဥ္လွည့္ပတ္၍ဆြမ္းရပ္ျခင္းသည္ အရိယာတုိ႔၏ ေတာင္းခံနည္း တမ်ဳိးပင္ျဖစ္သည္။

 

 ရဟန္းတုိ႔၏ အသက္ရွင္ေရး(ဘဝရပ္တည္ေရး)သည္ သူေပးလူေပး စားေနရသျဖင့္ သူတပါးတုိ႔ႏွင့္ လုံးဝဆက္စပ္ လ်က္ရွိသည္။ ဗုဒၶျမတ္စြာသည္ သားရဟန္းတုိ႔ကုိ ''ဘဝေမ့သူမ်ား'' မျဖစ္ ေစခ်င္ေပ။ သူေပးလူေပး စားေသာက္ေနရသည့္ ဘဝ၌ အခ်ည္းအႏွီး မာန္မာနေတြတတ္ၾကြား၍ ပလႊားျခင္းကို လုိလားေတာ္မမူ။ အၿမဲတမ္းမာန္မာနကုိ ႏွိမ့္ခ်သူမ်ား ႐ုိး႐ုိးကုတ္ကုတ္ျဖင့္ တရားကို အားထုတ္ေနသူမ်ားသာ ျဖစ္ေစခ်င္သည္။ 

 

ထုိ႔ေၾကာင့္ ေတာင္းခံစားေသာက္ေနရသည့္ဘဝကို မေမ့ေစရန္အတြက္ ''ဘိကၡေဝ-အိမ္စဥ္ လွည့္ပတ္၊ ဆြမ္းကိုရပ္လ်က္၊ မျပတ္အမွန္၊ ေတာင္းခံရျငား၊ ရဟန္းမ်ားတုိ႕''ဟု တရားမေဟာမီ ေရွးဦးစြာ ရဟန္း တုိ႔ကုိ ''အာလုပ္''ျပဳေတာ္မူျခင္းျဖစ္သည္။
ထုိ႕ျပင္ရဟန္းတုိ႕အား တရားေတာ္ကုိ ေကာင္းစြာ  နာယူေစလုိသည့္အတြက္''ရဟန္းတုိ႕''ဟု အာလုပ္ျမြတ္ေတာ္မူျခင္းျဖစ္သည္။ တရားမေဟာမီထုိသုိ႔ ေခၚလုိက္ျခင္းအားျဖင့္ တရားေတာ္၌ ေကာင္းစြာ စိတ္စုိက္လာေစသည္။ 

 

မွန္၏။ သာသနာေတာ္၏ ျပည့္စုံျခင္းသည္ ေကာင္းစြာစိတ္စုိက္ျခင္း၊ ႏွလုံးသြင္းျခင္းတည္း။ ''သုတံ ပညာယ၀ၯုနံ-အသိအလိမၼာ ဥာဏ္ပညာတုိးပြားျခင္းသည္ စိတ္စုိက္မွတ္သား နာၾကားျခင္းပင္တည္း''ဟု ဆုိထားသည္မဟုတ္ပါေလာ။ တနည္းအားျဖင့္လည္း ''ရဟန္းတုိ႕'' ဟုမေခၚဘဲေဟာလုိက္လွ်င္ အခ်ိဳ႕ရဟန္းမ်ားစိတ္ပ်ံ႕လြင့္ေန၍၄င္း၊ တရားဆင္ ျခင္ေန၍၄င္း၊ ကမၼ႒ာန္း ႏွလုံးသြင္းေန၍၄င္း၊ စုံစုံစိစိ မၾကားနာလုိက္ရပဲရွိမည္။ ထုိသို႔မၾကားလုိက္ရသျဖင့္ ဘုရားသွ်င္ကုိ ဤတရားကုိ ဘယ္ၿမိဳ႕မွာေဟာသည္။ ဘာေၾကာင့္ေဟာသည္ စသည္ကုို မမွတ္သားႏုိင္ပဲ အလြဲလြဲ အမွားမွားေသာ္လည္းျဖစ္မည္။ သုိ႕မဟုတ္ လုံးဝမမွတ္သားလုိက္ႏုိင္ပဲေသာ္လည္းရွိမည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ စိတ္စုိက္ မွတ္သား ေစေတာ္မူလုိ၍လည္း ရဟန္းတုိ႔ကုိ ေခါင္းတပ္ေခၚေတာ္မူျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

ဤတြင္ လူရြယ္ေလးတဦး ေမးသကဲ့သုိ႔ပင္ ''တရားနာ ပရိသတ္တြင္ အျခားအျခားေသာ နတ္လူ ေတြရွိပါလ်က္ အဘယ့္ေၾကာင့္ ရဟန္းတုိ႔ကုိသာ ေရြး၍ေခၚေတာ္မူရပါသနည္း၊ မ်က္ႏွာလုိက္၍ ရဟန္းတုိ႔ကုိသာ ေခၚေတာ္မူျခင္းေလာ''ဟု ေစာဒက တက္လိုက တက္ႏုိင္သည္။ ထုိသုိ႔မဟုတ္ပါ၊ 

 

ရဟန္းေတာ္မ်ားသည္ ႀကီးကဲျမင့္ျမတ္အနီးကပ္လ်က္ ဆက္စပ္ေနသူမ်ား ျဖစ္ေသာေၾကာင့္သာ ရဟန္းတုိ႔ကုိ ေခၚဆုိေလ့ရွိပါသည္။ ယင္းသုိ႔ ရဟန္းတုိ႔ကုိသာ ေခါင္းတပ္ေခၚေသာ္လည္း ဗုုဒၶျမတ္စြာ၏ တရာေဒသနာေတာ္သည္ ပရိသတ္အားလုံး ႏွင့္ သက္ဆုိင္သည္သာျဖစ္သည္။ အနည္းငယ္ ထပ္၍ ရွင္းရေသာ္ ပရိသတ္သည္ ရဟန္းပရိသတ္၊ ရဟန္းမပရိသတ္၊ ဒကာပရိသတ္၊ ဒကာမပရိသတ္ဟု (၄)မ်ိဳးရွိရာ ရဟန္းပရိသတ္သည္ အဦးဆုံးေပၚေပါက္လာ ေသာေၾကာင့္ ထုိပရိသတ္(၄)မ်ဳိးတြင္ အႀကီးအကဲဟု ဆုိရသည္။ 

(ဗုဒၶထံေတာ္၌ ပဥၥဝဂၢီရဟန္း ၅-ဦးပထမဆုံး တပည့္ခံသည္ကုိ သတိျပဳပါ။)

သကၤန္းကုိ ဝတ္ရုံျခင္းမွစ၍ ေလာကီအာရုံ ကာမဂုဏ္တုိ႔ကုိခြာေရွာင္ျခင္း၊ ဘုရားသွ်င္၏ က်င့္စဥ္သုိ႔ လုိက္၍က်င့္ျခင္း၊ ပရိယတၱိ ပဋိပတၱိ ပဋိေဝဓ ဟူေသာ သာသနာေတာ္သုံးရပ္ကုိ ခံယူျခင္းတုိ႔ေၾကာင့္ သာမန္လူ တုိ႔ထက္ သာလြန္ျမင့္ျမတ္သည္ ဟုလည္းဆုိႏုိင္သည္။ တရားနာရန္ စုေဝးေရာက္ရွိ ေနၾကသည့္ ပရိသတ္တုိ႔တြင္ ရဟန္းတုိ႔သည္ ဘုရားႏွင့္ အနီးကပ္ဆုံးလည္း ျဖစ္ၾကသည္။ ျမတ္စြာဘုရားထံ၌ အၿမဲ မျပတ္ ဆည္းကပ္သြား လာေနၾကေသာေၾကာင့္ ဗုဒၶျမတ္စြာႏွင့္ ဆက္စပ္လ်က္ရွိသည္။ 

 

ဤအေၾကာင္း မ်ားေၾကာင့္ ရဟန္းတုိ႔ကုိ စတင္ေခၚေတာ္မူျခင္းျဖစ္သည္။ တနည္းအားျဖင့္ ရဟန္းမ်ားသည္ ဘုရားသွ်င္ ေဟာေဖၚညႊန္ျပ ဆုံးမေတာ္မူအပ္ သည့္အတုိင္း မခြၽတ္မွန္စြာ လုိက္နာျပဳက်င့္ၾကရမည္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အုိးခြက္ပမာ တရားေတာ္၏ တည္ရာမွီရာမ်ား ျဖစ္ၾကေလသည္။ ထုိ႕ေၾကာင့္ ရဟန္းတုိ႔ကုိ ေခၚင္းတပ္ ေခၚျခင္းျဖစ္သတည္း။

ဤမွ်ျဖင့္ လူရြယ္ေလးတဦး၏ အေမးသည္ ျပီးေျပေလာက္ၿပီဟုထင္ပါသည္။ ဤသုို႕ပင္ ဗုဒၶျမတ္စြာ သည္ အမ်ားဆုံးရဟန္းတုိ႔ကုိ ပဓာနျပဳ၍ ၄၅-ဝါတုိင္တုိင္ တရားေဒသနာတုိ႕ကုိ မေနမနား ေဟာၾကားခဲ့ သည္။ ထုိေဒသနာေတာ္တုိ႔သည္ ပိဋကအားျဖင့္ သုံးသြယ္၊ နိကယ္အားျဖင့္ငါးျဖာ၊ အဂၤါအားျဖင့္ ကုိးတန္၊ ဓမၼကၡန္အားျဖင့္ ရွစ္ေသာင္းေလးေထာင္ အထိမွ် ရွိခဲ့ေလသည္။ 

 

ယေန႔ရဟန္းေတာ္တုိ႔သည္ ဤေဒသနာ ေတာ္မ်ား ေပ်ာက္ပ်က္ ယိုယြင္းျခင္းမရွိရေလေအာင္ သင္အံေလ့က်က္ လ်က္ရွိေပသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဗုဒၶဘာသာဝင္တုိ႔အေနျဖင့္ အထြတ္အျမတ္ျပဳ၍ ပစၥည္းေလးပါးျဖင့္ ေထာက္ပံ႔လွဴဒါန္းေန ၾကျခင္းျဖစ္သည္။ စေလဦးပုည ေရးသကဲ့သုိ႕ ''ရွင္လွ်ပ္ရွင္ေမြ၊ ေပသာေပ၊ တူသာတူ၊ ဘိကၡဴႀကီးပေဂး၊ ဝိနည္းမွာေဝးစြ၊ ေရွးအတီေတ၊ ပုဂံေျပတြင္၊ ဆံေကသာ လက္ေလးသစ္၊ မုတ္ဆိတ္ေမႊးဗလျဗစ္၊ မဲညစ္သည့္စီဝရံႏွင့္၊ တာေတလံ အက်င့္ဆုိးေသာ၊ ရွင္သုိးတကာထိပ္ေခါင္ႀကီး၊ ရွင္မထီးတုိ႔ကဲ့သုိ႔ ယီးတီးယားတား'' အစားေတြထဲကဆုိလွ်င္ မည္သူကမွ် ျပန္ေစာင္းၾကည့္ခ်င္ၾကမည္ မဟုတ္ေခ်။ 

 

ထုိ႕ေၾကာင့္......
''လူမွာလူဖ်င့္၊ လူသာက်င့္၏
ရွင္ႏွင့္မေလွ်ာ္၊
ရွင္ေသာ္ရွင္က်င့္၊ ရွင္သာသင့္၏၊
လူႏွင့္မရာ၊ မစပ္စြာတည့္''ဟု

မဃေဒဝ၌ မန္လည္ ဆရာေတာ္ႀကီး မိန္႔မွာထားသကဲ့သုိ႔ ရဟန္းေတာ္တုိ႔ အေနျဖင့္ ''ဘီလူးစည္း-လူစည္း'' ျခားလ်က္ ဝိနည္းေတာ္ႏွင့္အညီ ေနထုိင္ျခင္း၊ လူတုိ႔အား တရားသျဖင့္ နည္းေပးညႊန္ျပ ဆုိဆုံးမျခင္းျဖင့္ သာသနာေတာ္ကုိမလုိလားသူတုိ႔၏ လက္ညိႈးထုိးစရာ ျပယုဂ္မျဖစ္ေစပဲ မိမိတုိ႔ကုိယ္စြမ္းဥာဏ္စြမ္းရွိသမွ် မိမိအက်ဳိး၊ ႏုိင္ငံ၏အက်ဳိး၊ သာသနာေတာ္၏ အက်ိဳးတုိ႔ကုိ သည္ပုိး ထမ္းရြက္ေတာ္မူၾကရန္ပင္ ျဖစ္ပါ သတည္း။    ။

အရွင္မေဟာသဓပ႑ိတ  

၂၈-၂-၇၂ ၊ ဓမၼဗ်ဴဟာ (အတြဲ ၁ဝ၊ အမွတ္ ၁၁)

အသံဖိုင္မ်ား