ေရႊျမန္မာတို႔ သတိျပဳေစဖို႔

 ေရႊျမန္မာတို႔ သတိျပဳေစဖို႔

ေရႊျမန္မာတုိ႔သည္ ဂုဏ္ရွိ/မရွိကုိ ဓမၼျဖင္႔ တုိင္းတာရမည္႔အစား ဓမၼရွိ/မရွိကုိ ဂုဏ္ျဖင္႔တုိင္းတာ
 ေနၾကေပသည္။ ထုိ႔ေၾကာင္႔ သူတုိ႔အဆုိအရ ထင္ေပၚေက်ာ္ၾကားလွ်င္ တရားရွင္- ဟု ဆုိကာ
သားတစ္ ၀ုိင္းေသာ က်ီးအုပ္ကဲ႔သုိ႔ တရုန္းရုန္းျဖင္႔ ၀ုိင္းအုံေနၾကေပသည္။ ဘာေၾကာင္႔  ထင္ေပၚေက်ာ္ၾကားေနသည္ကုိကား ေရႊျမန္မာတုိ႔ စိတ္မ၀င္စားၾကေပ။

ထုိ႔အျပင္ ေရႊျမန္မာတုိ႔သည္ အေၾကာက္တရား လြန္စြာၾကီးမားၾကေပ၏။ အရိွန္အ၀ါကုိ ေၾကာက္ၾကသည္။ ၾသဇာပါ၀ါကုိ ေၾကာက္ၾကသည္။ ထုိသူတုိ႔ မွားလ်င္လည္း မွားမွန္းသိလ်က္ႏွင္႔ မသိဟန္လြဲေနႏုိင္ၾက၏။
အပါယ္ေရာက္ေၾကာင္းၾကီး ျဖစ္ပါလ်က္ႏွင္႔ ကုိယ္႔အခ်င္းခ်င္း ကယ္တင္ရန္ စိတ္မကူးမိက်ေခ်။
အႏၱရာယ္ကုိ ေတြးေၾကာက္ျပီး ေရငုံႏုတ္ပိတ္ ေနႏုိင္လြန္းၾက၏။ လက္ရွိသာသနာကုိ
 ျခံဳငုံသုံးသပ္ၾကည္႔ပါလ်င္မူ ေရႊျမန္မာတုိ႔ကုိ အလြန္မတန္ ရင္နာမိ၏။ ေရႊျမန္မာတုိ႔သည္ ကုိယ္႔သာသနာကုိ ေစာ္ကားေနလ်င္လည္း ဘာမွမျဖစ္သလုိ ေနတတ္၏။

ကုိယ္႔သာသနာကို သူစိမ္းက ေစာ္ကားလ်င္လည္း လက္ပုိက္ၾကည္႔ေနၾက၏။ အခ်င္းခ်င္းက
 ေစာ္ကားလ်င္လည္း လက္ပုိက္ၾကည္႔ေနၾက၏။ အျပင္လူက ေစာ္ကားလ်င္လည္း နာရေကာင္းမွန္းမသိ၊
အတြင္းလူက ေစာ္ကားလ်င္လည္း နာရေကာင္းမွန္း မသိၾကေခ်။ ကုိယ္႔မယား၊ ကုိယ္႔သားထိမွ နာတတ္ၾက၏။ ကုိယ္႔အသား၊ ကုိယ္႔ေသြးထိမွ နာတတ္ၾက၏။ သာသနာကုိ ကုိယ္႔မယား ကုိယ္႔သားေလာက္ေတာင္ တန္ဖုိးမထားတတ္ၾက။ ကုိယ္႔အသား၊ ကုိယ္႔အေသြးေလာက္ေတာင္ တန္ဖုိးမထားတတ္ၾကေပ။

မယားမရွိလ်င္ မယားကုိ အစားထုိးလုိ႔ ရႏုိင္၏။ သားမရွိလ်င္ သားကုိ အစားထုိးလုိ႔ ရႏုိင္၏။
ကုိယ္႔အသားပဲ႔ပါသြားလ်င္ ကုိယ္႔အသားကို အစားထုိးလုိ႔ ရႏုိင္၏။ ကုိယ္႔အေသြးခန္းေျခာက္သြားလ်င္ ကုိယ္႔အေသြးကို အစားထုိး၍ ရႏုိင္၏။ သာသနာဖ်က္ဆီးခံရလ်င္ကား သာသနာကို အစားထုိး၍ မရႏုိင္ေပ။
သာသနာပ်က္စီးသြားလ်င္ကား မည္သုိ႔မွ် တတ္ႏုိင္မည္ မဟုတ္ေခ်။

ျမတ္စြာဘုရား၏ သာသနာသည္ကား တိတၳိတုိ႔၏ သာသနာကဲ႔သုိ႔ ပရမ္းပတာ ေဆာက္တည္ထားသည္ မဟုတ္ “ဥဳံဟယ္ ဖြဟယ္ အပ္ခ်ေလာင္းဟယ္” ျဖင္႔ မန္းမႈတ္၍ တည္ေဆာက္ထားသည္ မဟုတ္၊
တန္ခုိး ဣဒၶိပါဒ္ျဖင္႔ တည္ေဆာက္ထားသည္လည္း မဟုတ္ေခ်။ ယံုတမ္းစကားမ်ားလည္း မဟုတ္ပါ။

ျမတ္စြာဘုရား ကိုယ္ေတာ္တုိင္ ဘုရားေလာင္းဘ၀မွ စ၍ ေလးအသေခ်ၤႏွင္႔ ကမၻာတစ္သိန္း
ကာလပတ္လုံး မနားမေန ပါရမီျဖည္႔က်င္႔ေတာ္မူျပီးမွ တည္ေဆာက္ထားျခင္း ျဖစ္၏။
ထုိသုိ႔ မနားမေန ပါရမီျဖည္႔ဆီးရာ၌ အသက္ေပါင္းမ်ားစြာကုိလည္း စေတးခဲ႔ရ၏။
ေသြးေပါင္းမ်ားစြာကိုလည္း စေတးခဲ႔ရ၏။ ေခၽြးေပါင္းမ်ားစြာျဖင္႔လည္း တည္ေဆာက္ခဲ႔ရ၏။
 ေျခလက္အဂၤါေပါင္းမ်ားစြာ မ်က္လုံးေပါင္းမ်ားစြာကုိလည္း စေတးခဲ႔ရ၏။

ထုိသုိ႔ အသက္ ေသြး ေခၽြးတုိ႔ျဖင္႔ ရင္းႏွီးတည္ေဆာက္ခဲ႔၍ သာသနာဆုိတာ ျဖစ္ေပၚလာျခင္း ျဖစ္၏။
ထုိသုိ႔ ရင္းႏွီးတည္ေဆာက္ခဲ႔ေသာ ျမတ္စြာဘုရား၏ သာသနာေတာ္သည္ တစ္ျခားေသာ တိတၳိတုိ႔၏သာသနာႏွင္႔ လုံး၀ (လုံး၀) မတူပါေပ။ ျမတ္စြာဘုရား၏ သာသနာသည္ ကမၻာမွာ အႏွစ္သာရ အရွိဆုံး သာသနာျဖစ္ခဲ႔ပါ၏။

ဗုဒၶဘာသာသည္ ေလာက၌ အလိမၼာဆုံး အယဥ္ေက်းဆုံး ဘာသာတစ္ခု ျဖစ္ခဲ႔ပါ၏။ ဗုဒၶ၏
ဓမၼမ်ားသည္ အစမ္းသပ္ ခံႏုိင္ဆုံး၊ က်င္႔သုံးအပ္ဆုံး၊ ေဆာက္တည္အပ္ဆုံး၊ ပြါးမ်ားအပ္ဆုံး၊ အခ်မ္းေျမ႔ဆုံး၊ အာမခံခ်က္ အရွိဆုံး ဓမၼမ်ားျဖစ္ခဲ႔ပါ၏။ ဤကဲ႔သုိ႔ အဖုိးတန္လွေသာသာသနာကုိ အဂၤါေျခလက္ မပ်က္ဆီးေအာင္ ေစာင္႔ေရွာက္သည္ထက္ ပုိ၍ ေစာင္႔ေရွာက္အပ္ပါ၏။

မိမိအသက္တစ္ေခ်ာင္းကို တန္ဖုိးထားသည္ထက္ ပုိ၍တန္ဖုိးထားအပ္ပါ၏။ ထုိ႔ေၾကာင္႔ အသက္ေပါင္း မ်ားစြာကုိ စေတး၍ တည္ေဆာက္ခဲ႔ေသာ အဂၤါေျခလက္ေပါင္းမ်ားစြာ၊ မ်က္လုံးေပါင္းမ်ားစြာကုိ စေတး၍ တည္ေဆာက္ခဲ႔ေသာ ေသြးႏွင္႔ ေခၽြးႏွင္႔ရင္းႏွီး၍ တည္ေဆာက္ခဲ႔ေသာ ျမတ္စြာဘုရား၏
သာသနာကုိ ေပါ႔ေပါ႔တန္တန္ မေတြးအပ္ေပ။ လြယ္လြယ္ကူကူျဖင္႔ ထူေထာင္ထားေသာသာသနာမဟုတ္ ခက္ခက္ခဲခဲျဖင္႔ တည္ေဆာက္ထားေသာ သာသနာျဖစ္ေပသည္။

ထုိသုိ႔ အသက္၊ ေသြး၊ ေခၽြးတုိ႔ျဖင္႔ ခက္ခက္ခဲခဲ တည္ေဆာက္ထားေသာ သာသနာကုိ အသက္ႏွင္႔လဲ၍
ေစာင္႔ေရွာက္အပ္ပါ၏။ အသက္တစ္ေခ်ာင္း လက္ေျခေပါင္းကုိ စေတး၍ ေစာင္႔ေရွာက္အပ္ပါ၏။
သုိ႔မွသာ သင္သည္ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ ပီသေပလိမ္႔မည္။ သုိ႔မွာသာ သင္သည္ ဗုဒၶသာ၀က ပီသေပလိမ္႔မည္။
သုိ႔မွာသာ သင္သည္ ဘုရားသားေတာ္ ပီသေပလိမ္႔မည္။

သုိ႔မဟုတ္လ်င္မူ သင္႔ကို အေပၚယုံဗုဒၶဘာသာ၊ ေရသာခုိ ဗုဒၶသာ၀က၊ နာမည္ခံ ဗုဒၶသားေတာ္
(ေမာဃပုရိသ) ဟု ဗုဒၶက ကဲ႔ရဲ႕ေတာ္မူေပလိမ္႔မည္။ ဤအခ်က္ကုိ နက္နက္နဲနဲ သတိခ်ပ္အပ္ပါ၏။

(မွတ္ခ်က္။ ။ဤဘေလာ့ပါစာသားမ်ားမွာ ကၽြန္ေတာ့မူလံုးဝမဟုတ္ပါ၊ တျခားေသာဆိုဒ္မွ ကူးယူမွ်ေဝေပးထားျခင္းျဖစ္သည္။ မည္သူတဦးတေယာက္ကိုမွ်ရည္ရြယ္ျခင္းမဟုတ္ေၾကာင္းကိုေတာ့ အထူး သိေစလိုပါတယ္ခင္ဗ်။ ယခုလို ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဘာသာအေပၚ ေနရာေပါင္းစံု က႑ေပါင္းစံုမွ ထိုးႏွက္ၿပီး အတိုက္အခိုက္မ်ားေနေသာကာလမွာ တင္သင့္တယ္ထင္လို႔တင္လိုက္တာပါ၊ ထပ္ေလာင္း၍သတိေပးျခင္းေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္တို႔လက္ဝယ္ေရာက္ရွိလာေသာ တာဝန္နဲ႔ ဝတၱရားကို ေက်ပြန္စြာန႔ဲ ဆထက္တပိုးလို႔ သယ္ပိုးရြက္ေဆာင္ႏိုင္သူမ်ား ျဖစ္ၾကပါေစ။)

ေဇာ္ထက္ေမာင္ 

*ျမတ္ဗုဒၶ၏တရားသည္ တုိးတက္ျခင္းကုိ ပိတ္ဆုိ႔ပါသလား*

 *ျမတ္ဗုဒၶ၏တရားသည္ တုိးတက္ျခင္းကုိ ပိတ္ဆုိ႔ပါသလား* 

မိမိစိတ္ထဲမွာ ဘယ္လုိမွ ေမ့လုိ႔မရေသာ စကားတစ္ခြန္းရွိ၏။ `` အရွင္ဘုရား ျမန္မာလူမ်ိဳးမ်ားဟာ ဆင္းရဲတာဟာ တုိးတက္ႀကီးပြားလုိတဲ့ ဆႏၵနည္းလုိ႔ပါဘုရား၊ ဘာေၾကာင့္အဲဒီလုိျဖစ္ရသလဲလုိ႔ စဥ္းစား လုိက္ေတာ့ `ပစၥည္းဥစၥာဆုိတာ ေသရင္ ကိုယ့္ေနာက္မပါဘူး၊ ကိုယ့္ေနာက္ပါမွာက တရားပဲ၊ ဘ၀ဆုိတာ အႏွစ္ရွာလုိ႔မရဘူး၊ အကာသက္သက္ပါ၊ ဘယ္ဟာမွ အၿမဲမရွိ၊ ခ်မ္းသာတဲ့လူလဲ ေသရမွာပဲ၊ ပညာတတ္ ပုဂၢိဳလ္ႀကီးလဲ ေသရမွာပဲ´စတဲ့ တရားေတြေၾကာင့္ပါ၊ ဒီတရားေတြကို နာေနရေတာ့ လူေတြဟာ စိတ္ဓာတ္ တက္ၾကြမလာပဲ တုိးတက္ႀကီးပြားလုိတဲ့ ဆႏၵနည္းသြားၾကတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ေတြ ဆင္းရဲ ၾကတာ ဘုရား´´ဟူေသာစကားပင္တည္း။

ဗုဒၶဘာသာ၀င္ျမန္မာလူမ်ိဳးတစ္ေယာက္က ေလွ်ာက္ေသာစကား ျဖစ္၏။ မိမိစိတ္ထဲမွာ တုန္လႈပ္ ေျခာက္ျခားသြားပါေတာ့၏။ ``ဟာ ဒုကၡပဲ၊ ဘုရားရွင္ရဲ႕တရားေၾကာင့္ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြဟာ ဆင္းရဲေနတယ္ ဆုိပါလား၊ ဘုရားျမတ္စြာရဲ႕တရားဟာ လူေတြကုိ စိတ္ဓာတ္က်ေအာင္လုပ္ေနသလုိ ျဖစ္ေနသတဲ့၊ ဘုရား ဘုရား´´ဟု ၿငီးတြားမိေတာ့သည္။ ထုိသူသည္ ဗုဒၶဘာသာကို ကုိးကြယ္သူတစ္ေယာက္ျဖစ္၏။ ယင္းကဲ့သုိ႔ ေျပာျခင္းသည္ ဘုရားျမတ္စြာကုိ မၾကည္ညိဳေသာေၾကာင့္ မဟုတ္ေပ။ ဘုရားျမတ္စြာအေၾကာင္းကုိ ခေရေစ့ တြင္းက် မသိရွိေသာေၾကာင့္တည္း။

 ``၀ီရိယ၀ေတာ ကိ ံ နာမ ကမၼံ နသိဇၩတိ- ၀ီရိယရွိလွ်င္ မည္သူ႕အဘိဓာန္မွာျဖစ္ျဖစ္ မျဖစ္ႏုိင္ဆုိေသာ ေ၀ါဟာရမရွိ။ အ႐ုိးေၾကေၾက အေရခန္းခန္း ႀကိဳးစားသူတုိ႔သည္ ဘယ္ေနရာမွာျဖစ္ျဖစ္ ေအာင္ျမင္မႈသရဖူကို ဆြတ္ခူးႏုိင္ေပ၏´´ စသည္အားျဖင့္ ေဟာထားေသာ ျမတ္ဗုဒၶ၏တရားမ်ား ရွိေပသည္သာ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဘုရား ျမတ္စြာ၏ တရားေတာ္သည္ ေလာကီဘက္မွာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ေလာကုတၱရာဘက္မွာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ႀကီးပြားတုိးတက္ ဖုိ႔အတြက္ အားေပးေသာ တရားမ်ားျဖစ္ပါသည္။

သူေ႒းသား သိဂၤါလကို ဆုံးမထားသည့္ မိဘက်င့္၀တ္၊ သားသမီးက်င့္၀တ္၊ ဆရာ့က်င့္၀တ္၊ တပည့္ က်င့္၀တ္စေသာ ဘုရားျမတ္စြာ၏ အဆုံးအမမ်ားကုိသာ တစ္ကမၻာလုံး လုိက္နာၾကမည္ဆုိလွ်င္ ယေန႔ ႏုိင္ငံတကာ ျပႆနာေပါင္းစုံကို ဒုိင္ခံေျဖရွင္းေပးေနရေသာ ``ကမၻာ့ကုလသမဂၢ႒ာနခ်ဳပ္´´ေတာင္ လုိမည္ မဟုတ္ေတာ့ေပ။

အမွန္က ဗုဒၶဘာသာ၀င္မ်ား ႀကီးပြားတုိးတက္မႈနည္းျခင္းသည္ အျမင္မက်ယ္ျခင္း၊ ကိုယ့္အခ်င္းခ်င္း ကူညီ႐ုိင္းပင္းမႈနည္းျခင္း၊ ေအးတိေအးစက္ေနတတ္ျခင္း၊ လူမ်ိဳးျခား ဘာသာျခားတုိ႔၏ ညီၫြတ္မႈကို အတု မယူျခင္းစသည္တုိ႔ေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။ ႏုိင္ငံရပ္ျခားတုိင္းျပည္၌ အလုပ္လုပ္ေနသည့္ လူငယ္တစ္ေယာက္က ``တပည့္ေတာ္တုိ႔ ျမန္မာ လူမ်ိဳးေတြက အလုပ္တူရင္ ျငဴဆူတယ္ဘုရား။ မနာလုိ၀န္တုိျဖစ္တယ္။ အဆင္ေျပတာကုိ ၀မ္းမသာႏုိင္ဘူး။ အခ်င္းခ်င္း ရာထူး ဂုဏ္ယွဥ္ခ်င္ၾကတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေအာင္ျမင္ေနတဲ့သူကလည္း ကိုယ့္အခ်င္းခ်င္း ႏွိမ္ခ်င္ တယ္။ ဒီလိုစိတ္ဓာတ္ေတြက တပည့္ေတာ္တုိ႔ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြရဲ႕ႏွလုံးသားကုိ လွဳိက္စားေနပါတယ္၊ ဗုဒၶဘာသာ ၀င္ျဖစ္ေနၿပီး ဘာ့ေၾကာင့္ ဒီလုိေအာက္တန္းက်တဲ့စိတ္ေတြ ျဖစ္ေနတာလဲ မသိပါဘူးဘုရား´´ဟု ျမန္မာလူမ်ိဳး မ်ားကို အားမလုိအားမရျဖစ္ရေၾကာင္း ေလွ်ာက္ထားဖူး၏။ ယင္းသုိ႔ကူညီမႈ ႐ုိင္းပင္းမႈ စည္းလုံးမႈ ညီညြတ္မႈမရွိေသာေၾကာင့္ ျမန္မာ့စီးပြားေရးေစ်းကြက္မ်ားကုိ ဗုဒၶဘာသာ၀င္တုိ႔က ဦးမေဆာင္ႏုိင္ၾကေတာ့ေပ။ ၿမိဳ႕ႀကီးျပႀကီးတုိ႕၏ အခ်က္အျခာက်သည့္ေနရာမ်ားမ်ား၌ ဗုဒၶဘာသာ၀င္တုိ႔ ပိုင္ဆုိင္ေသာ စားေသာက္ဆုိင္ႀကီးမ်ား၊ ကုန္တုိက္ႀကီးမ်ား၊ အေဆာက္အဦးမ်ားကို ေတြ႔ဖုိ႔ ခဲယဥ္းလွေပသည္။

ျဖစ္သင့္တဲ့ေလာဘ

ႀကီးပြားတုိးတက္ခ်င္ေသာ ဆႏၵျဖင့္ စီးပြားေရးလုပ္ျခင္းေၾကာင့္ ေလာဘျဖစ္သည္မွာ မွန္ေပ၏။ သုိ႔ေသာ္ ေလာဘျဖစ္တုိင္း ဒုစ႐ုိက္ဟု ေျပာလုိ႔မရေပ။ ေလာဘသည္ ၂-မ်ိဳးရွိေပသည္။ တရားေသာေလာဘႏွင့္ မတရား ေသာ ေလာဘတုိ႔တည္း။ အမ်ားအတြက္ (မိသားစု၊ ရပ္ရြာ၊ အမ်ိဳး၊ ဘာသာ၊ သာသနာအတြက္) ရည္ရြယ္ၿပီး စီးပြားေရးလုပ္ငန္းမ်ား လုပ္လွ်င္ ``တရားေသာေလာဘ´´ ျဖစ္၏။ (ေသ၀ိတဗၺတဏွာ-ဟုေခၚ၏)။ ဆုိလုိ သည္ကား ယင္းေလာဘေၾကာင့္ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈမ်း တေပြ႕တပိုက္ႀကီး ရႏုိင္ျခင္းပင္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ တရားေသာ ေလာဘသည္ ျဖစ္သင့္ေသာေလာဘတည္း။ မိမိမွာ ပစၥည္းဥစၥာ မ်ားမ်ားရွိလွ်င္ စာသင္ေက်ာင္းပဲ ေဆာက္ေဆာက္၊ ေရတြင္းေရကန္ပဲ တူးတူး၊ မိဘေဆြမ်ိဳးေတြကိုပဲ ေထာက္ပံ့ေထာက္ပံ့၊ ေဆး႐ုံကုိပဲလွဴလွဴ မိမိႀကိဳက္သည့္ကုသုိလ္ကုိ လုပ္ႏုိင္ေပသည္။ မိမိလုပ္ခ်င္သည့္ ဘာသာေရး လူမႈေရးလုပ္ငန္းမွန္သမွ်ကုိလည္း လုပ္ႏုိင္၏။ အူမေတာင့္မွ သီလ ေစာင့္ႏိုင္ သည္ မဟုတ္ပါေလာ။

ေက်ာင္းဒကာႀကီး အနာထပိဏ္ ေက်ာင္းအမႀကီး ၀ိသာခါတုိ႔ ေက်ာင္းတုိက္ႀကီးေဆာက္လုပ္ၿပီး သာသနာျပဳႏုိင္ျခင္းသည္ ဓနဥစၥာၾကြယ္၀ေသာေၾကာင့္ပင္တည္း။ ဘုရင္မင္းျမတ္အေနာ္ရထာသည္သည္ ႏုိင္ငံ ေတာ္ႀကီးကို ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲခဲ့၏။ ဘုရားပုထုိးမ်ားတည္ခဲ့၏။ ဆည္ေျမာင္းတာတမံမ်ားကုိ ေဆာက္လုပ္၏။ ေရွး အေခၚ ပိဋကတ္တုိက္ ၊ ယခုေခတ္အေခၚ စာၾကည့္တုိက္မ်ားကိုလည္း တည္ေဆာက္ခဲ့၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ``စာၾကည့္တုိက္အစ ပိဋကတ္တုိက္က´´ဟုပင္ ေျပာႏိုင္ပါ၏။ ယင္းသုိ႔ တုိင္းက်ိဳးျပည္ျပဳအလုပ္မ်ားကို လုပ္ႏုိင္ ျခင္းသည္ တန္ခုိးၾသဇာ ၾကီးမားေသာေၾကာင့္ပင္တည္း။ ယင္းတန္ခုိးၾသဇာ၊ ဓနဥစၥာတုိ႔သည္ကား တန္ဖုိးရွိရွိ အသုံးခ်တတ္လွ်င္ နိဗၺာန္ဆိပ္ကူးတံတားပင္ တည္း။

 ဦးအနာထပိဏ္၊ ေဒၚ၀ိသာခါ၊ ဘုရင္အေနာ္ရထာတုိ႔ကား တန္ခုိးၾသဇာ၊ ဓနဥစၥာတုိ႔ျဖင့္ နတ္ရြာ နိဗၺာန္သုိ႔ တက္လွမ္း သြားၾကကုန္ၿပီ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ တန္ခုိးၾသဇာ၊ ဓနဥစၥာတုိ႔ကုိ ရရွိေအာင္ ႀကိဳးစားသင့္လွပါသည္။ တတ္ႏုိင္သူမ်ားအေနျဖင့္ တိုက္ ၁-လုံးကေန တုိက္ ၁၀-လုံး ၁၅-လုံးျဖစ္ေအာင္၊ ကား ၁-စီးကေန ကား ၁၀-စီး ၁၅-စီးပုိင္ေအာင္ စီးပြားေရးလုပ္ၾကစမ္းပါ။ မိမိတုိ႔ ဗုဒၶဘာသာ၀င္တစ္ေယာက္ သန္းေပါင္းမ်ားစြာ ခ်မ္းသာေသာ သူေ႒းသူၾကြယ္ျဖစ္ေနလွ်င္ ျမန္မာလူမ်ိဳးတုိ႔အေနျဖင့္ အင္မတန္ ဂုဏ္ယူသင့္ေပသည္။

ေျမြေပြး၏ ပါးစပ္ထဲသုိ႔ေရာက္သြားသည့္ မုိးေရစက္သည္ အဆိပ္ျဖစ္သြားေသာ္လည္း မုတ္ေကာင္၏ ပါးစပ္ထဲသုိ႔ ေရာက္သြားေသာ မုိးေရစက္သည္ကား ပုလဲျဖစ္သြားေပသည္။ မုိးေရစက္ျခင္းတူေသာ္လည္း တန္ဖုိးျခင္း မတူေတာ့။


ေလာကႀကီးသည္ ေျခြမွ ရံ၏။ မေျခြလွ်င္ မရံေပ။ မွန္၏။ တခ်ိဳ႕ဆင္းရဲေသာဗုဒၶဘာသာ၀င္မ်ားသည္ ဘာသာျခားတုိ႔က ဓနဥစၥာမ်ားျဖင့္ ေထာက္ပံ့ၾက ေသာေၾကာင့္ ဗုဒၶဘာသာကုိ ေက်ာခုိင္းသြားေတာ့သည္။ အဘယ္သုိ႔ ကာကြယ္မည္နည္း။ တန္ခုိးၾသဇာ၊ ဓနဥစၥာတုိ႔သာရွိလွ်င္ ယင္းမိသားစုမ်ားကို စားနပ္ရိကၡာ တုိ႔ျဖင့္ေထာက္ပံ့ၿပီး ဗုဒၶဘာသာ၀င္ထဲသုိ႔ေရာက္ေအာင္ ျပန္ၿပီးစည္း႐ုံးႏုိင္ေပမည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အရင္းအႏွီး ေတာင့္တင္းေသာ ဗုဒၶဘာသာ၀င္တုိ႔သည္ စက္႐ုံအလုပ္႐ုံ၊ ကုန္တုိက္စသည္မ်ားကို တည္ေထာင္ႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားသင့္လွေပသည္။ ဓနဥစၥာတုိ႔ရွိမွသာလွ်င္ ကိုယ့္လူမ်ိဳးမ်ားကုိ ေထာက္ပ႔ံႏုိင္မည္မဟုတ္ပါေလာ။

တစ္က်ပ္ႏွင့္တစ္ရာ ဘယ္ဟာကုိ ယူမွာလဲ

ျမတ္စြာဘုရားရွင္သည္ အေလာင္းေတာ္ဘ၀မွစ၍ ဘုရားျဖစ္သည့္တုိင္ေအာင္ ကိုယ့္အမ်ိဳး၏ အက်ိဳး စီးပြားကို လုပ္ခဲ့ပါသည္။ အေလာင္းေတာ္ဘ၀က ကုိယ့္အမ်ိဳးကို ပ်က္စီးေအာင္ လုပ္သူမ်ားအား ကာကြယ္ေသာ အားျဖင့္ တုိက္ခုိက္ေခ်မႈန္းခဲ့သည္ကုိ ေတြ႕ျမင္ႏုိင္ပါသည္။ ကိုယ့္အမ်ိဳးကုိ ေစာ္ကားသူမ်ားကုိ မိမိႏွင့္ မဆုိင္ပါဘူးဟူေသာ စိတ္ျဖင့္ ဦးေခါင္းငုံ႔ မခံခဲ့ေပ။ တစုံတစ္ေယာက္ေၾကာင့္ လူသူေလးပါး ဒုကၡေရာက္ေနလွ်င္ ထုိတစုံတစ္ေယာက္ကုိ ေနာက္ေနာင္ေရွာင္ၾကဥ္ေအာင္ တရားေသာနည္းျဖင့္ တုန္႔ျပန္ခဲ့ေပသည္သာ။ ``ခႏၱီ-သည္းခံရမည္´´ဟုဆုိေသာ္လည္း သူ႔ေနရာႏွင့္သူ က်င့္သုံးတတ္ဖုိ႔ လုိအပ္လွ၏။

တုိင္းတစ္ပါး သား လူမ်ိဳးျခား တစ္ေယာက္က ျမန္မာ့တုိင္းရင္းသားမိန္းကေလးမ်ားကုိ မတရားသျဖင့္ေႏွာက္ယွက္ေနလွ်င္ လက္ပုိက္ၾကည့္ေန၍ မျဖစ္ေပ။ ေနာက္ေနာင္မေႏွာက္ယွက္ေအာင္ ေရွးဦးစြာ ေျပေျပလည္လည္ ေျပာဆုိရ ေပမည္။ အကယ္၍ မရခဲ့လွ်င္ ဖုိးသူေတာ္ေမတၱာပုိ႔နည္းျဖင့္ ပုိ႔သင့္က ပုိ႔ရေပမည္။

တခါက ဘုန္းေတာ္ႀကီးတစ္ပါး ဖုိးသူေတာ္ႏွင့္ ခရီးသြားရာ၀ယ္ လမ္းခုလတ္၌ ကၽြဲ႐ုိင္းႀကီးတစ္ေကာင္ ႏွင့္ ပက္ပင္းတုိးမိ၏။ ကၽြဲ႐ုိင္းႀကီးက ခတ္မည့္အမူအရာျဖင့္ေျပးလာရာ ဘုန္းႀကီးက ``ခ်မ္းသာပါေစ´´ဟု ေမတၱာပုိ႔ေလ၏။ သုိ႔ေသာ္ ကၽြဲ႐ုိင္းႀကီးက ေနာက္မဆုတ္ပဲ ေျပးၿမဲေျပးလာသျဖင့္ ဖိုးသူေတာ္က အုတ္ခဲက်ိဳးျဖင့္ ၂-ခ်က္ေလာက္ ထုလုိက္ရာ ကၽြဲ႐ုိင္းႀကီး ထြက္ေျပးရွာေလေတာ့သည္။ ထုိအခါ ဆရာျဖစ္သူဘုန္းေတာ္ႀကီးက ``သူေတာ္ေရ မင္းေမတၱာက ငါ့ေမတၱာထက္ ပုိစြမ္းတယ္ကြ´´ဟု ၀မ္းပန္းတသာ မိန္႔ေတာ္မူေလသတတ္။

 ဤကား ဖုိးသူေတာ္ေမတၱာပုိ႔နည္းတည္း။ ဖုိးသူေတာ္က ကၽြဲ႐ုိင္းႀကီးကို အုတ္ခဲက်ိဳးျဖင့္ ဆုံးမလုိက္ရျခင္းသည္ ကၽြဲ႐ုိင္းႀကီးကို ဒုကၡေရာက္ေစ လုိေသာ ေၾကာင့္မဟုတ္၊ ဆရာဘုန္းႀကီးကို ၾကည္ညိဳေလးစားေသာေၾကာင့္တည္း။ မည္သည့္အရာမဆုိ တစ္ခုခုကုိ ေရြးခ်ယ္ရေတာ့မည္ဆုိလွ်င္ တန္ဖိုးရွိသည့္အရာကိုသာ ေရြးခ်ယ္ရသည္မွာ သဘာ၀တည္း။ ယင္း သဘာ၀တရားကုိပင္ ``ဓမၼ´´ဟုေခၚသည္မဟုတ္ပါေလာ။

မတရားေလာဘဆုိတာ

မတရားေလာဘဆိုသည္မွာ အတင္းအဓမၼလုိခ်င္ေသာ စိတ္၊ သူမ်ားဆီက ေငြကုိ အေခ်ာင္လုိခ်င္ေသာ စိတ္၊ လုယက္တုိက္ခုိက္ၿပီး လုိခ်င္ေသာ စိတ္မ်ားပင္တည္း။ ကမၻာမွာ အစဆုံးျဖစ္ေသာ မေကာင္းမႈဒုစ႐ုိက္မွာ အဒိႏၷာဒါန ( ခုိးယူျခင္း)ပင္ ျဖစ္၏။ မတရားေလာဘကုိ အေျခခံ၍ျဖစ္ေသာ ဒုစ႐ုိက္တည္း။ ကမၻာဦးလူမ်ားသည္ စားနပ္ရိကၡာအတြက္ ကုိယ့္လယ္ႏွင့္ကုိယ္ အသီးသီး စပါးစုိက္ပ်ိဳးၾက၏။ အစပိုင္း မွာ မည္သည့္ျပႆနာမွ မျဖစ္။ ေနာက္ပိုင္းေရာက္လာသည့္အခါ အေခ်ာင္သမားမ်ားက စပါးမ်ားကို ခုိးၾက ေတာ့၏။ ယင္းေလာဘကား မတရားေလာဘတည္း။ သုိ႔ႏွင့္ လူအမ်ားသည္ သမာသမတ္က်ေသာ လူ တစ္ေယာက္ကို ေခါင္းေဆာင္ခန္႔ၿပီး ``မင္း´´ဟု သမုတ္ကာ ရပ္ရြာနယ္ပယ္ကုိ ၿငိမ္းခ်မ္းဖုိ႔အတြက္ အုပ္ခ်ဳပ္ ခုိင္း၏။ သူခုိးဓားျပမ်ားကုိ တုိက္ခုိက္ေခ်မႈန္းဖုိ႔အတြက္ (သုိ႔မဟုတ္) မတရားေလာဘသမားမ်ားကုိ ထိန္းခ်ဳပ္ ေပးဖုိ႔အတြက္ မင္းဆုိသည္မွာ ေပၚေပါက္လာျခင္းျဖစ္ေပသည္။

တလြဲဆံပင္ေကာင္း

ဗုဒၶဘာသာ၀င္ျမန္မာလူမ်ိဳးတုိ႔သည္ `` ဒီေလာက္ရွိရင္ ေတာ္ပါၿပီ၊ ကိုယ့္မိသားစု တစ္သက္စားလုိ႔ မကုန္ဘူး၊ ဒီထက္ပိုၿပီးေတာ့ ခ်မ္းသာေတာ့ေကာ ဘာလုပ္မွာလဲ၊ ေသရင္ ကိုယ့္ေနာက္မပါဘူး´´ဟု စသျဖင့္ ေလာဘနည္းသလုိလုိ၊ ေရာင့္ရဲသလုိလုိနဲ႔ ေျပာတတ္ၾက၏။ တလြဲဆန္ပင္ေကာင္းျခင္းပင္တည္း။ အမွန္ကား ဤကဲ့သုိ႔ေျပာျခင္းသည္ ေလာဘနည္းျခင္းေၾကာင့္မဟုတ္၊ အမ်ိဳး ဘာသာကို အားမေပးလုိျခင္း၊ ဇြဲမရွိျခင္း တုိ႔ေၾကာင့္ ျဖစ္ေပသည္။ ကိုယ့္မိသားစုတစ္သက္ စားမကုန္ေလာက္ေအာင္ ခ်မ္းသာေနလွ်င္ ကိုယ့္ေဆြမ်ိဳး သားခ်င္းမ်ားကုိ ေပးကမ္းႏုိင္သည္ မဟုတ္ပါေလာ။ ထုိထက္မက ခ်မ္းသာေနလွ်င္ တုိင္းျပည္ႏွင့္လူမ်ိဳးကို ေထာက္ပံ ႏုိင္သည္ မဟုတ္ပါေလာ။

ဘုရားျမတ္စြာက ``ေရာင့္ရဲရမည္၊ တင္းတိမ္ရမည္´´ဟု ေဟာျခင္းသည္ ပစၥည္းဥစၥာမ်ားကုိ မရွာရဟု ေျပာလုိသည္မဟုတ္ေပ။ တခါတရံ မတရားေလာဘႀကီးသည့္အခါ ``တုတ္ႏွင့္ပစ္လုိ႔ရရ၊ ခဲႏွင့္ပစ္လုိ႔ရရ၊ ရဖုိ႔သာအဓိက´´ဟု ဆုိၿပီး ဒုစ႐ုိက္မ်ိဳးစုံ လုပ္ေတာ့၏။ လုယက္ျခင္း၊ ခုိး၀ွက္ျခင္း၊ ေခ်ာက္တြန္းျခင္း၊ တစ္ပတ္ ႐ုိက္ျခင္းစသည္တုိ႔ကား မတရား ေလာဘေၾကာင့္ျဖစ္၏။ ယင္းကဲ့သုိ႔ေသာ မတရားေလာဘမ်ားကို ထိန္းေပးဖုိ႔အတြက္ ဘုရားျမတ္စြာက ``ရွိတာေလးႏွင့္ ေက်နပ္ရမယ္၊ ေရာင့္ရဲတင္းတိမ္ျခင္းဟာ အေကာင္းဆုံးဥစၥာပါပဲ´´ဟု ေဟာေတာ္မူျခင္းျဖစ္ ေပသည္။ စီးပြားေရး လုပ္ငန္း မ်ားကုိ မလုပ္ဖုိ႔အတြက္ ေဟာေတာ္မူျခင္းမဟုတ္။

တခ်ိဳ႕လူပုဂၢိဳလ္မ်ားကား လူ႔ဘ၀ႀကီးကုိ ၿငီးေငြ႔သည့္အတြက္ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းေတြကို မလုပ္ခ်င္ သေယာင္ေယာင္၊ ၃၁-ဘုံလုံးသည္ ဒုကၡသစၥာျဖစ္သည့္အတြက္ နိဗၺာန္တစ္ဘက္ကမ္းကိုပဲ အခုခ်က္ခ်င္း ကူးေတာ့မည့္ေယာင္ေယာင္ သံေ၀ဂတရားရေနသည့္ ေယာဂီသူေတာ္စင္ကဲ့သုိ႔ ေျပာတတ္ၾကေသး၏။ ထုိ ပုဂၢိဳလ္မ်ား တရားရိပ္သာကိုသြားၿပီး တရားအားထုတ္ေသာအခါ ၂-ရက္ေလာက္ အားထုတ္ၿပီး အိမ္ျပန္လာ ေတာ့၏။ အိမ္ျပန္ေရာက္ေသာအခါ ``က်န္းမာေရးကလည္း မေကာင္းဘူး၊ ဒီေတာ့ စိတ္သြားတုိင္း ကိုယ္ မပါေတာ့ ဘယ္ အားထုတ္လုိ႔ ေကာင္းေတာ့မွာလဲ၊ တရားျပဆရာကလဲ အေတြ႕အႀကဳံႏုေသးေတာ့ တရား နာရတာက အားမရပါဘူးေပါ့ကြာ´´ဟု စသျဖင့္ ဆင္ေျခအမ်ိဳးမ်ိဳးေပးၿပီး ကိုယ့္အျပစ္ကုိ သူမ်ားေပၚပုံခ် ေလ ေတာ့သတည္း။

အမွန္ကား အေပၚယံအသိေလးကုိ တကယ့္``သံေ၀ဂတရား´´ဟု ထင္ေနျခင္းပင္တည္း။ ယင္းသုိ႔ ထင္ျခင္းသည္လည္း ကိုယ့္ကုိယ္ကုိ လိမ္ေနျခင္းပင္ ျဖစ္၏။ သူမ်ားအလိမ္မခံရဖုိ႔ထက္ ကုိယ့္ကိုယ္ကုိ အလိမ္ မခံရေအာင္ သတိျပဳသင့္၏။
ေက်ာင္းဒကာႀကီးအနာထပိဏ္၊ ေက်ာင္းအမႀကီး ၀ိသာခါတုိ႔သည္ ေသာတာပန္ အရိယာပုဂၢိဳလ္မ်ား ျဖစ္ၾက၏။ သုိ႔ေသာ္ ကိုယ္ပုိင္စီးပြားေရးလုပ္ငန္းမ်ား ရွိၾကေပသည္သာ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေလာကီလူသားမွန္သမွ် စီးပြားေရးလုပ္ငန္းကုိ မျဖစ္မေန ျပဳလုပ္သင့္ေပသည္။

``ေအာက္ကလိအာ´´ မျဖစ္ေအာင္ သတိျပဳ

ဘက္ေပါင္းစုံကေန မၾကည့္ဘဲ တစ္ဖက္သတ္ၾကည့္ေနရင္ေတာ့ အျမင္မွန္ကုိ ရႏုိင္မည္မဟုတ္ေပ။ အျမင္မွန္ကုိ မရလွ်င္ လူ႕ဘ၀ႀကီးကုိ ၿငီးေငြ႕သလုိလုိ၊ စိပ္ပုတီးႏွင့္ရိပ္ႀကီးခုိေတာ့မွာလုိလုိႏွင့္ စီးပြားေရးလုပ္ငန္း မ်ားကို မလုပ္ဘဲေနလွ်င္ ေလာကီအက်ိဳးလည္း မရ၊ ေလာကုတၱရာအက်ိဳးလည္း မရဘဲ ကီမဟုတ္ ကုတ္မဟုတ္၊ မိေနာက္မက် ဖေနာက္မမီ၊ ``ေအာက္ကလိအာ´´ ျဖစ္သြားမွာ စုိးရေပသည္။ (ၾကက္တြန္သံလည္းမဟုတ္၊ က်ီးတြန္သံလည္းမဟုတ္သည္ကုိ ေအာက္ကလိအာဟု ေခၚ၏။)

လူမွန္လွ်င္ လူ႔အလုပ္ကုိ လုပ္ရမည္။ ဘုန္းႀကီးမွန္လွ်င္လည္း ဘုန္းႀကီအလုပ္ကုိ လုပ္ရမည္။ လူျဖစ္ ပါလ်က္ ဘုန္းႀကီးတစ္ပါးကဲ့သုိ႔ စီးပြားေရးအလုပ္မ်ားကို မလုပ္ဘဲပစ္ထားလွ်င္ (သို႔မဟုတ္) စီးပြားေရး လုပ္ငန္း မ်ားကို လုပ္ေသာ္လည္း စိတ္ပါ၀င္စားမႈ မရွိလွ်င္ လူ႕တာ၀န္ ပ်က္ကြက္ျခင္းပင္တည္း။ ယင္းသုိ႔ ပ်က္ကြက္ လွ်င္ သူ႔ မိသားစု နစ္နာပါေတာ့သည္။ ``အလုပ္လုပ္ရင္ လုပ္၊ အလုပ္မလုပ္ရင္ ေသတာက ေကာင္းတယ္´´ဟူေသာ စကားပုံတစ္ခု ရွိ၏။ အသက္ရွင္သန္ေနတုန္းမွာ ေငြမ်ားမ်ားရရွိေအာင္ အလုပ္လုပ္ရမည္ ဟု ဆုိလုိျခင္းပင္တည္း။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေျပာ ၾကသည္ထင္၏။ ``ေငြသည္ ဒုတိယဘုရား´´ဟူသတတ္။

 ထုိ႔ေၾကာင့္ ဘုရားျမတ္စြာက ပစၥဳပၸန္ခ်မ္းးသာေရးကုိအလုိရွိသူမ်ားအတြက္ `` ဥ႒ာန- မည္သည့္ အလုပ္ကုိပဲ လုပ္လုပ္ ငုတ္မိသဲတုိင္ တက္ႏုိင္ဖ်ားေရာက္ဆုိတဲ့ ေနာက္မဆုတ္တမ္းစိတ္ဓာတ္ ရွိရမည္၊ အာရကၡ- ၾကြက္ေသတစ္ခု အရင္းျပဳဆုိသကဲ့သုိ႔ အေလအလြင့္မရွိေအာင္ ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ရမည္၊ ကလ်ာဏမိတၱ- ေစ်းကြက္ခ်ဲ႕ႏုိင္ဖုိ႔အတြက္ တစ္ရြာတစ္က်ီ ေဆာက္ရမည္၊ သမဇီ၀ိတ- စီမံခန္႔ခြဲမႈ စာရင္းအင္းပညာကုိ ကၽြမ္း က်င္ရမည္´´ ဟု သမၸဒါတရား ၄-ပါး ကုိ မိန္႔ေတာ္မူျခင္းျဖစ္ေပသည္။ ဤကဲ့သို႔ ႀကီးပြားေရးတရားမ်ားကုိ သတိမထားမိၾကသူမ်ားက ``ဘုရားျမတ္စြာ၏တရားသည္ ႀကီးပြား တုိးတက္ဖုိ႔အတြက္ ပိတ္ဆုိ႔သည့္တရား´´ဟု ထင္ျမင္ကုန္ေတာ့သည္။

ဤအခ်က္ကို မိမိတို႔ သံဃာေတာ္အရွင္ျမတ္မ်ားသိရွိနားလည္ထားဖုိ႔ လိုအပ္လွ၏။ သုိ႔မွသာလွ်င္ ``ဘယ္လုိေနရာမ်ိဳးမွာ ဘယ္လုိတရားမ်ိဳးကုိ ေဟာသင့္တယ္´´ဆုိသည္ကုိ နားလည္မည္ျဖစ္ေပသည္။ သူ႔ေနရာႏွင့္သူ သိရွိနားလည္ဖုိ႔ အေရးႀကီးလွ၏။ မဂၤလာဦးဆြမ္းေကၽြးမွာ ညီေတာ္ မင္းနန္ခၽြတ္ခန္းကို ေဟာလုိ႔ မျဖစ္။ လင့္က်င့္၀တ္၊ မယားက်င့္၀တ္တရားမ်ိဳးကို ေဟာရေပမည္။ ေလာကီႀကီးပြားေရး တရားမ်ားကုိလည္း သူ႔ေနရာႏွင့္သူ ေဟာဖုိ႔၊ ေျပာဖုိ႔၊ ေရးဖို႔ လုိအပ္ေပသည္။

တခ်ိဳ႕ဆရာေတာ္မ်ားသည္ ``တရားအားထုတ္ခ်င္သလား၊ ဘုန္းႀကီး၀တ္မွ ေကာင္းမွာေပါ့၊ ဘုန္းႀကီး မ၀တ္ႏိုင္ဘူးလား၊ မိသားစု သံေယာဇဥ္ေတြကို ျဖတ္လုိက္စမ္းပါ၊ ဒါဆုိရင္ ၀တ္ႏိုင္ပါတယ္´´ဟု စသျဖင့္ မိန္႔ေတာ္မူၾက၏။ တခ်ိဳ႕ေသာလူမ်ားမွာ ေရွာင္လႊဲ၍ မရႏုိင္ေသာတာ၀န္မ်ား ရွိေနၾကရကား တရားအားထုတ္ ခ်င္သည့္ လူတုိင္းကို ဘုန္းႀကီး၀တ္ခုိင္းလုိ႔ မျဖစ္ေပ။ လူပုဂၢိဳလ္တစ္ေယာက္အျဖစ္ႏွင့္ တရားအားထုတ္ လွ်င္လည္း တရားထူးမ်ား ရႏုိင္ေပသည္သာ။

သာ၀တၳိၿမိဳ႕ႀကီး၌ လူဦးေရ သန္း ၇၀-ရွိရာ သန္း ၅၀-မွာ အရိယာပုဂၢိဳလ္မ်ား ျဖစ္ၾက၏။ ဤအေရ အတြက္ကုိ ၾကည့္လွ်င္ပင္ လူပုဂၢိဳလ္အမ်ားအျပား ``တရားထူးမ်ား´´ ရၾကသည္ဆုိသည္မွာ ေျပာဘြယ္မရွိ ေတာ့ေပ။ က်န္သည့္ သန္း ၂၀-ကလည္း သူတုိ႔၏ႏွလုံးသားထဲ၌ ဗုဒၶတရားမ်ား ထည့္ထားၾကသည့္ ပုဂၢိဳလ္မ်ားပင္တည္း။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ျမတ္ဗုဒၶ၏ အရိပ္ေအာက္မွာ ရွိသည့္ သာ၀တၳိၿမိဳ႕ႀကီးသည္ မည္မွ်ေလာက္ တည္ၿငိမ္ေအးခ်မ္းမႈ သာယာဖြံ႕ၿဖိဳးမႈရွိမည္ဆုိသည္ကုိ မွန္းဆ၍ ၾကည့္ႏုိင္ပါသည္။ ေတြးၾကည့္လွ်င္ လြမ္းေမာ ဘြယ္ေကာင္း ေလစြာ့တကား။

စိတ္သာရွင္ေစာ ဘုရားေဟာ

လူတစ္ေယာက္သည္ ``ဘုရားဒကာဆုိတဲ့ နာမည္တစ္လုံးရရင္ေတာ္ပါၿပီ´´ ဟူေသာ စိတ္ျဖင့္ ဘုရား တည္ေန၏။ အျခားလူတစ္ေယာက္ကား ``သားေလးရွင္ျပဳဖုိ႔၊ လွဴႏုိင္တန္းႏုိင္ဖုိ႔´´ဟူေသာ စိတ္ျဖင့္ စီးပြားေရး လုပ္ငန္းမ်ားကုိ ေဇာက္ခ်ၿပီး ႀကိဳးစားပန္းစားလုပ္ေန၏။ ထုိႏွစ္ေယာက္တြင္ ဘုရားတည္ေသာသူထက္ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းမ်ားကုိ လုပ္ကုိင္ေနေသာသူက ပုိ၍ျမင့္ျမတ္၏။ အဘယ္ေၾကာင့္နည္း။ သူ၏ ရည္ရြယ္ခ်က္က မြန္ျမတ္ေသာေၾကာင့္တည္း။ တခါက အလြန္ရင္းႏွီးေသာ တံငါသည္ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ရွိ၏။ တစ္ရက္လုပ္မွ တစ္ရက္စားရ ေသာေၾကာင့္ ဥပုသ္ေန႔မွာ ဥပုသ္ေစာင့္ခ်င္ေသာ္လည္း ဥပုသ္မေစာင့္ႏုိင္ၾက။ သုိ႔ႏွင့္ တစ္ေယာက္တစ္လွည့္စီ ဥပုသ္ေစာင့္ဖုိ႔ တုိင္ပင္ၾကေလသည္။ လျပည့္ေန႔ေရာက္ေသာအခါ တစ္ေယာက္က ေက်ာင္းသုိ႔ သြားၿပီး ဥပုသ္ေစာင့္၏။

က်န္ရစ္သူ ကုိတံငါသည္ကေတာ့ ႏွစ္ေယာက္စာရဖုိ႔အတြက္ ေလွတစီးနဲ႔ ေခ်ာင္းထဲမွာ ႀကိဳးစား ပန္းစားႏွင့္ ငါးမ်ားကုိ ဖမ္းရေလသည္။ ငါးမ်ား ႏွစ္ေယာက္စာရေသာအခါ တံငါတဲထဲ၌ အနားယူရင္း ဥပုသ္ေစာင့္သြားသည့္ သူငယ္ခ်င္းကို သတိရေန၏။ ``အင္း ငါ့သူငယ္ခ်င္းကေတာ့ ဘုန္းႀကီးထံကေန သီလခံယူေဆာက္တည္ ၿပီးေရာ့မယ္၊ အခုခ်ိန္မွာ ဘုရားရိပ္မွာ ေနၿပီးေတာ့ ပုတီးစိပ္တရားထုိင္လုပ္ေနေရာ့ေပါ့၊ အင္း ကုသုိလ္ေတြ အမ်ားႀကီး ရေနေရာ့မယ္၊ သိပ္ေအးခ်မ္းမွာပဲ´´ဟု စဥ္းစားၿပီး သာဓုေခၚေနေတာ့၏။

 လူက တံငါတဲ၌ေနေသာ္လည္း စိတ္က ေက်ာင္းေရာက္ေန၏။
ေက်ာင္းသြားၿပီး ဥပုသ္ေစာင့္ေသာ တံငါသည္ကလည္း ပုတီးကုံးကုိင္ၿပီး က်န္ရစ္သူ သူငယ္ခ်င္းကို သတိရေနမိ၏။ ``အခုခ်ိန္မွာ ငါ့သူငယ္ခ်င္း ပုိက္ကြန္နွင့္ ငါးေတြ ဖမ္းေနေရာ့မယ္၊ ဒီေန႔ ငါ့အတြက္ ေ၀စုေပး ရမွာဆုိေတာ့ ႏွစ္ေယာက္စာ ဖမ္းရမွာ၊ ဖမ္းမွဖမ္းပါ့မလား၊ ႏွစ္ေယာက္စာ မရရင္ေတာ့ ဒုကၡပဲ´´ဟု ေတြးၿပီး ေလာဘႏွင့္ ေသာကျဖစ္ေနေတာ့၏။ လူက ေက်ာင္းမွာေနေသာ္လည္း စိတ္က ပုိက္ကြန္ထဲမွ မထြက္။

စိတ္ထားျဖဴစင္ေအာင္ေနထုိင္ျခင္းကုိ ``ဥပုသ္ေစာင့္သည္´´ဟုေခၚ၏။ ယင္းသုိ႔ဆုိလွ်င္ ထုိတံငါသည္ ႏွစ္ေယာက္တြင္ မည္သူက ဥပုသ္ေစာင့္သနည္း။ အေျဖကား လယ္ျပင္မွာ ဆင္သြားသလုိထင္ရွားလွပါသည္။ ``စိတ္သာရွင္ေစာ ဘုရားေဟာ``ဆုိသည့္အတုိင္း အတြင္းစိတ္ဓာတ္က တင့္တယ္လွ်င္ အရာခပ္သိမ္း တင့္ တယ္ေတာ့သည္သာ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဘုရားတည္တုိင္း ကုသုိလ္ရသည္ဟု ေျပာ၍ မရသကဲ့သုိ႔ စီးပြားေရးလုပ္တုိင္း လည္း တရားႏွင့္ေ၀းသည္ဟု ေျပာ၍ မျဖစ္ေပ။

တစ္ေယာက္အားထက္ ဆယ္ေယာက္အားက ပုိထိေရာက္

စီးပြားေရးလုပ္ငန္းမ်ားကုိ လုပ္ကိုင္ေဆာင္ရြက္သည့္အခါမွာလည္း ကိုယ့္ဗုဒၶဘာသာ၀င္မ်ားကုိ ကူညီ ေစာင့္ေရွာက္ဖုိ႔ အထူးလုိအပ္လွ၏။ ဘာသာျခားမ်ားသည္ သူတုိ႔ဘာသာ၀င္တုိ႔ကုိသာလွ်င္ အထူးဦးစား ေပးၾက၏။ ထမင္းဆုိင္ျခင္းအတူတူ သူတုိ႔ဘာသာ၀င္တုိ႔၏ ထမင္းဆုိင္ကိုသာ အားေပးၾက၏။ လုပ္ပုိင္ခြင့္ရွိ၏။ အျပစ္မဆုိသာေပ။ မိမိတုိ႔ ဗုဒၶဘာသာ၀င္မ်ား အတုယူရမည္ဆုိသည္ကုိ သိရွိနားလည္ဖုိ႔ ေျပာရျခင္းျဖစ္သည္။


တိပိဋက မင္းကြန္းဆရာေတာ္ႀကီးသည္ပင္လွ်င္ ကိုယ့္အခ်င္းခ်င္း အားေပးၾကဖုိ႔ ကူညီၾကဖုိ႔ မိန္႔မွာ ေတာ္မူခဲ့ဖူးပါသည္။ ``သမဂၢါနံ တေပါ သုေခါ- ကုိယ့္အခ်င္းခ်င္း စည္းလုံးမွ အခက္အခဲမွန္သမွ် ေက်ာ္လႊားႏိုင္ မည္´´ဟူေသာ ဘုရားျမတ္စြာ၏ အဆုိအမိိန္႔ကုိ လုိက္နာၾကမည္ဆုိလွ်င္ ဗုဒၶဘာသာ၀င္မ်ားသည္ အထက္ တန္းက်က် မ်က္ႏွာပန္းလွလွျဖင့္ ေနႏုိင္သည္ဆုိသည္ကို မည္သည့္ေဗဒင္ဆရာကိုမွ် ေမးစရာ မလိုေပ။


မည္သည့္အလုပ္ကုိပဲလုပ္လုပ္ ``တစ္ေယာက္အား´´ႏွင့္ လုပ္ကုိင္ေဆာင္ရြက္ျခင္းထက္ ``ဆယ္ ေယာက္အား´´ ႏွင့္ လုပ္ကုိင္ေဆာင္ရြက္ျခင္းက ပုိ၍ထိေရာက္၏။ ယေန႔ေခတ္၌ ႏုိင္ငံရပ္ျခားတုိင္းျပည္မ်ားသုိ႔ သြားေရာက္ၿပီး အလုပ္လုပ္ေနၾကသည့္ ျမန္မာျပည္သားတုိင္းရင္းသားမ်ားကုိ ေျမာက္ျမားစြာ ေတြ႕ရွိရေပသည္။ စည္းလုံးမႈ ညီညြတ္မႈသည္ ယင္းကဲ့သုိ႔တုိင္းတစ္ပါးမွာေနၾကသည့္သူမ်ားမွာ ပုိ၍ အေရးႀကီး၏။ တုိင္းတစ္ပါးတုိ႔၌ ``အလုပ္အကုိင္၊ ေနရာတုိက္ခန္း၊ အစိုးရ႐ုံး´´စသည္တုိ႔ႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး အခက္အခဲေပါင္းမ်ားစြာကို ေတြ႕ ရွိႏိုင္ေပသည္။ ယင္းအခက္အခက္မ်ားကုိ စုေပါင္းၿပီးေျဖရွင္းမွ ပုိ၍ အဆင္ေျပႏုိင္ပါ၏။

လူတစ္ရာအတူေနေသာ္လည္း ``သူတစ္လူငါတစ္မင္း´´ ျဖစ္ေနၾကလွ်င္ ``တစ္ရာအား´´ မရွိေတာ့။ တခ်ိဳ႕ရြာ၊ ရပ္ကြက္တုိ႔၌ ဘာသာျခားလူဦးေရထက္ ဗုဒၶဘာသာ၀င္လူဦးေရက အဆမတန္ ပုိ၍မ်ား၏။ သုိ႔ေသာ္ ဘာသာျခားတုိ႔ကား စည္းလုံးမႈရွိရကား စီးပြားေရး၊ လူမႈေရးစသည္တုိ႔၌ ဘာသာျခားတုိ႔ကပဲ ေရွ႕ကဦးေဆာင္ ေနပါေတာ့သည္။ မနာလုိ၍ ေျပာျခင္းမဟုတ္ပါ။ အတုယူလုိေသာေၾကာင့္ ေျပာရျခင္းျဖစ္၏။

 ထုိအေၾကာင္းမ်ားေၾကာင့္ ``အမ်ားအတြက္´´ဆုိသည့္ ရည္ရြယ္ခ်က္ျဖင့္ စီးပြားေရး လုပ္ငန္းမ်ားကို တစ္ခုၿပီးတစ္ခု တုိးခ်ဲ႕ၿပီး ညီညီညြတ္ညြတ္ႏွင့္ လုပ္ကိုင္ေဆာင္ရြက္ၾကဖုိ႔ အထူးလုိအပ္ေနပါၿပီ။ အမ်ိဳး ဘာသာ သာသနာအတြက္ တက္ကုန္ရြက္ကုန္လႊင့္ၿပီး စီးပြားေရး လုပ္ငန္းမ်ားကုိ လုပ္ကုိင္ေဆာင္ရြက္ႏိုင္ၾကလွ်င္ ျမန္မာ့တုိင္းရင္းသားမ်ား မႀကီးပြားစရာ အေၾကာင္းမရွိေပ။ ထုိကဲ့သုိ႔လုပ္ကုိင္ေဆာင္ရြက္ျခင္းသည္ သမၼာသမၺဳဒၶ ေခၚတြင္ ျမတ္ဘုရားရွင္၏ အလုိဆႏၵႏွင့္ ကိုက္ညီပါေၾကာင္း တင္ျပလုိက္ရပါသည္။
-------------------------------
သီတဂူ- အရွင္ေဒ၀ိႏၵာဘိ၀ံသ
 ashindevindabhivamsa@gmail.com
သီတဂူကမၻာ့ဗုဒၶတကၠသုိလ္၊ စစ္ကုိင္း

ကၽြႏု္ပ္တို႔အားလံုး ပိုင္ဆိုင္ႏိုင္ေသာ ဂုဏ္

  

ကၽြႏု္ပ္တို႔အားလံုး ပိုင္ဆိုင္ႏိုင္ေသာ ဂုဏ္ 

ဂုဏ္ဟူေသာ စကားလံုးသည္ ထူးျခားစြာ ျမတ္ႏိုးဖြယ္ေကာင္းေသာ အရည္အေသြးတို႔ေနာက္တြင္ တြဲဖက္ အသံုးျပဴသည့္ ေဝါဟာရ ျဖစ္ပါသည္။  "ဂုဏ္ယူသည္" ဆိုသည့္ စကားကို ေျပာရန္ ဂုဏ္ယူစရာအေၾကာင္း၊ ဂုဏ္ယူစရာအလုပ္၊ ဂုဏ္ယူစရာ အရည္အခ်င္း တစ္ခုခုရွိၾကမွာ ျဖစ္ပါသည္။

မည္သည့္အရာတို႔ကို ဂုဏ္ရွိသည္ဟု ဆိုေလ့ရွိပါသနည္။ ေရႊ၊ ေငြ၊ ဥစၥာ၊ ရတနာ ေပါမ်ား ႂကြယ္ဝသူမ်ားကို ဓနဂုဏ္ရွိသူဟု လည္းေကာင္း၊ ရာထူး ဌာနႏၲရ ႀကီးျမင့္သူမ်ားကို ပညာဂုဏ္ရွိသူဟု လည္းေကာင္း ဆိုျမဲျဖစ္ပါသည္။

သို႔ဆိုလွ်င္ ဂုဏ္ဆိုေသာ စကားရပ္ကို ပိုင္ဆိုင္ႏိုင္ရန္ ခ်မ္းသာႂကြယ္ယရမည္၊ ရာထူးႀကီးရမည္၊ ပညာတက္ရမည္ဟု နားလည္ႏိုင္ပါသည္။ ထိုသို႔ေသာ အရည္အေသြးမ်ားကို ရရွိေနေသာ သူမ်ားသည္ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ လူအမ်ားထဲတြင္ မည္သို႔ ႀကိဳးစားခဲ့ၾကရေၾကာင္း ခန္႔မွန္းႏိုင္ၾကမည္ ျဖစ္ပါသည္။ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ ကိုယ္တိုင္ ထိုဂုဏ္မ်ား ရွိသင့္ပါသည္။ မရွိခဲ့လွ်င္လည္း ရွိေသာ ပုဂၢိဳလ္မ်ားအတြက္ မုဒိတာတရားထားကာ ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာ ျဖစ္သင့္ၾကပါသည္။

ဂုဏ္သည္ ႀကီးမားေသာ ေက်းဇူးတရားကိုလည္း ထင္ရွားေစႏိုင္ေသာ ေဝါဟာရျဖစ္သည္။

 ကၽြႏု္ပ္တို႔ အားလံုးအတြက္ မိဘေက်းဇူးမွာ ျမင့္မိုရ္ဦး ျဖစ္ပါသည္။ ထိုမိဘေက်းဇူးကို ေဖာ္ျပရာတြင္ မိဘဂုဏ္ဟု ဆိုပါသည္။ မိဘဂုဏ္ေက်းဇူးဟု ဆိုပါသည္။ ဂုဏ္သည္ မိဘႏွင့္ တြဲဖက္အသုံးျပဳႏိုင္သကဲ့သို႔ ဆရာႏွင့္ တြဲဖက္ကာ ဆရာ့ဂုဏ္ဟု ဆိုႏိုင္ပါသည္။ ဆရာ့ဂုဏ္ေက်းဇူးဟု ဆိုပါသည္။ သို႔ဆိုလွ်င့္ ဂုဏ္ဟူေသာ စကားလံုးသည္ မိဘတုိ႔၏ ေမတၱာ၊ ေစတနာ၊ က႐ုဏာႏွင့္ ဆရာတို႔၏ ဝါသနာ၊ ေစတနာ၊ အနစ္နာတို႔ကို တစ္လံုးတည္းျဖင့္ ျမင္သာေအာင္ ေဖာ္က်ဴးႏိုင္သည့္ က်ယ္ဝန္းေသာ အဓိပၸာယ္ကို ေဆာင္ေနပါသည္။

ဂုဏ္ဟူေသာ အသံုးအႏႈန္းသည္ ဤမွ်သာ အေရးပါသည္ မဟုတ္ပါ။ 

ကၽြႏ္ုပ္တို႔ ကိုးကြယ္ရာ ဗုဒၶျမတ္စြာ၌ ထူးျခားျခင္း ကိုးပါးရွိပါသည္။ ကိေလသာ အညစ္အေၾကးကင္းစင္၍ လူ၊ နတ္၊ ျဗဟၼာတို႔၏ ပူေဇာမွဳကို ခံယူထိုက္ျခင္း၊ တရားအလံုးစံုတို႔ကို ဆရာမရွိဘဲ ကိုယ္တိုင္ဥာဏ္ျဖစ့္ သိျမင္ေတာ္မူျခင္း၊ ထူးျခားေသာ အသိဥာဏ္မွန္ကန္ေသာ က်င့္ႀကံမွဳတို႔ႏွင့္ ျပည့္စံုေတာ္မူျခင္း၊ ေကာင္းေသာ စကားကိုသာ မိန္႔ဆိုတက္၍ နိဗၺာန္ျမတ္သို႔ ေရာက္ရွိျခင္း၊ သတၱေလာက၊ ၾသကာသေလာက၊ သခၤါရေလာကတည္း ဟူေသာ ေလာကသံုးပါးကို သိျမင္ျခင္း၊ မယဥ္ေက်းေသာ သူတို႔အား ယဥ္ေက်းေအာင္ ဆံုးမရာတြင္ အတုမရွိျခင္း၊ လူနတ္ ျဗဟၼာ သတၱဝါတို႔၏ ဆရာတစ္ဆူ ျဖစ္ျခင္း၊ သစၥာေလးပါးကို ကိုယ္ေတာင္တိုင္ ဥာဏ္ျဖင့္ ခြျခမ္းစိတ္ျဖာ သိျမင္ျခင္း၊ ဘုန္းေတာ္ေျခာက္စံု ဂုဏ္ေတာ္အနႏၲႏွင့္ ျပည့္စံုျခင္းတို႔ ျဖစ္ပါသည္။

ဤဂုဏ္ေတာ္မ်ားသည္ ဗုဒၶႏွင့္ထပ္တူ အထြက္အျမတ္ထားလ်က္ ကိုးကြယ္အပ္ေသာ ဗုဒၶ၏ ထူးျခားခ်က္မ်ား ျဖစ္ပါသည္။ "ဂုဏ္ေတာ္မ်ား" ဟု ဝိၿဂိဳဟ္ျပဳပါသည္။ အလားတူပင္ တရားေတာ္ျမတ္၏ ထူးျခားေသာ ဂုဏ္ေတာ္မ်ား၊ သံဃာေတာ္ျမတ္မ်ား၏ ထူးျခားေသာ ဂုဏ္ေတာ္မ်ား ရွိေနပါေသးသည္။

သို႔ျဖစ္လွ်င္ ဂုဏ္ဟူသည္မွာ ျမင့္ျမတ္ေသာ သေဘာေဆာင္ေနပါသည္။ ထို႔ျပင္ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ အားလံုး၌ ကိုယ္က်င့္ျဖည့္ဆည္းျခင္းျဖင့္ ပိုင္ဆိုင္ႏိုင္ေသာ ဂုဏ္မ်ားသည္လည္း ရွိေနပါေသးသည္။ 

ဤသည္တို႔မွာ"အလုပ္ဂုဏ္" "႐ိုးဂုဏ္" ဟူေသာ ဂုဏ္မ်ားမွာ ဂုဏ္ယူစရာ ဂုဏ္မ်ား ျဖစ္ပါသည္။ "အလုပ္ဟူသမွ်၊ ဂုဏ္ရွိစြ"ဟုအလုပ္ကို လုပ္ခ်င္၊ ကိုင္ခ်င္စိတ္ျဖစ္ေပၚလာေစရန္ ျမတ္ႏိုးဖြယ္ရာ ဂုဏ္ဟူေသာ စကားျဖင့္ ဆြဲေဆာင္ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ အလုပ္ဂုဏ္ ဟူသည္မွာ ဂုဏ္ယူႏိုင္ဖြယ္ေကာင္းေသာ အလုပ္ကို လုပ္ေဆာင္ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ အလုပ္ဟူသမွ် ဂုဏ္ရွိစြဟု ဆိုပါသည္။ သို႔ေသာ္ သူ႔ဥစၥာခိုးျခင္း၊ ဓားျပတိုက္ျခင္း စေသာ သမာအာဇီယ မဟုတ္သည့္ အလုပ္မ်ားကို လုပ္လွ်င္ ဂုဏ္ကို ရရွိမည္ မဟုတ္သည့္အျပင္ ထိုအလုပ္မ်ားက ဂုဏ္ပ်က္ေစမည့္ ဆိုးက်ဳိးမ်ားကို ေပးပါလိမ့္မည္။

႐ိုးဂုဏ္ဟူသည္မွာ ႐ိုးသားစြာ ေတြးျခင္း၊ ႐ိုးသားစြာေျပာျခင္း၊ ႐ိုးသားစြာ လုပ္ကိုင္ျခင္းျဖင့္ ရရွိႏိုင္ေသာ ဂုဏ္ျဖစ္ေပရာ ဥစၥာရွိရန္၊ ရာထူးရွိရန္၊ ပညာရွိရန္ အထူးလိုအပ္ျခင္း မရွိသျဖင့္ ထူးျခားေသာဂုဏ္ ျဖစ္ပါသည္။  ကၽြႏ္ုပ္တို႔အားလံုး ပိုင္ဆိုင္ႏိုင္ေသာ ဂုဏ္ျဖစ္ပါသည္။ ထို႐ိုးဂုဏ္သည္ မိမိ၏ လူမွဳဆက္ဆံေရးဘဝကို ေခ်ာေမြ႕ေအာင္ျမင္ႏိုင္ေသာ အက်ဳိးကုိ ရရွိစြမ္းသျဖင့္ လူတိုင္းသည္ ထိုဂုဏ္ကို ပိုင္ဆိုင္သင့္လွပါသည္။

သားသမီးတို႔၏ ပညာထူးခၽြန္ၾကျခင္း၊ ယဥ္ေက်းလိမၼာၾကျခင္းမ်ားသည္ သားဂုဏ္ရည္၊ သမီးဂုဏ္ရည္မ်ား ျဖစ္ပါသည္။ ထုိဂုဏ္ရည္ရွိေသာ သားသမီးတို႔သည္ မိမိေက်ာင္းဂုဏ္ေဆာင္၊ မိမိႏိုင္ငံဂုဏ္ေဆာင္ သားေကာင္း သမီးေကာင္းမ်ားလည္း ျဖစ္ႏိုင္ၾကပါသည္။ မိမိေက်ာင္းကို ကိုယ္စားျပဳ၍ အားကစား၊ ပညာေရး၊ အျခားဖြံ႕ၿဖိဳးေရး ကိစၥမ်ားတြင္ ေဆာင္ရြက္ရန္ ေရြးခ်ယ္ခံရေသာ သားသမီးတို႔သည္ ေက်ာင္းဂုဏ္ေဆာင္ သားသမီးမ်ား ျဖစ္သျဖင့္ ထိုသားသမီးအတြက္  ဂုဏ္ယူရမည္ ျဖစ္ပါသည္။ လိုအပ္ေသာ ပံ့ပိုးမွဳမ်ားကို ေဆာင္ရြက္ေပးသင့္ၾကပါသည္။ ႏိုင္ငံဂုဏ္ေဆာင္ ပုဂၢိဳလ္တို႔ျဖစ္မူ ထူျခားေသာ ရတနာမ်ား ျဖစ္ပါၿပီ။ ထိုရတနာမ်ားကို တစ္မ်ဳိးသားလံုးက တန္ဖိုးထားတက္ၾကပါသည္။

ကၽြႏ္ုပ္တို႔တြင္ အက်င့္စာရိတၱဆိုင္ရာ ဂုဏ္ရည္မ်ား၊ ႀကိဳးစားမွဳ၊ ထူးခၽြန္မွဳဆိုင္ရာာ ဂုဏ္ရည္မ်ား ရရွိႏိုင္ေၾကာင္း ထင္ရွားႏိုင္ၿပီ ျဖစ္ပါသည္။ ထိုမွ်သာမက ကၽြႏ္ုပ္တို႔တြင္ ေမြးရာပါ ဂုဏ္မ်ားလည္း ရွိပါသည္။ ဤသည္မ်ားထဲတြင္"အမ်ဳိးဂုဏ္၊ ဇာတိဂုဏ္" သည္လည္း အပါအဝင္ ျဖစ္ပါသည္။  ကၽြႏ္ုပ္တို႔အတြက္ မိမိကေပးေသာ၊ မိမိဇာတိကေပးေသာ ဂုဏ္မ်ား ျဖစ္ပါသည္။ 

ကၽြႏ္ုပ္တို႔သည္ ႏိုင္ငံ့ဂုဏ္ကို ေဆာင္ရသကဲ့သို႔ အမ်ဳိးဂုဏ္၊ ဇာတိဂုဏ္ကို ေစာင့္ေရွာက္ၾကရမည္လည္း ျဖစ္ပါသည္။ မိမိအမ်ဳိး၏ စာေပ၊ ယဥ္ေက်းမွဳ၊ ဓေလ့ထံုးစံမ်ား၊ ႐ိုးရာအေမြအႏွစ္မ်ားကို ခ်စ္တက္မွ အမ်ဳိးဂုဏ္ ဇာတိဂုဏ္ကို ေစာင့္ေရွာက္ႏိုင္ၾကမည္ ျဖစ္ပါသည္။"ဇာတိပုညဂုဏ္မာန" သည္ မိမိတို႔အတြက္ ပ်ံက်ယဥ္ေက်းမွဳတို႔ ေရာသမေမႊကာ ယဥ္ေက်းမွဳ ပ်က္သုဥ္းျခင္းကို ကာကြယ္ႏိုင္မည့္ အေၾကာင္းတရားတစ္ခု ျဖစ္ပါသည္။

ကၽြႏ္ုပ္တို႔တြင္ ဂုဏ္ေျမာက္ေသာ စာေပးမ်ား ရွိပါသည္။ ဂုဏ္ေျမာက္ေသာ တူရိယာသံစဥ္မ်ား ရွိပါသည္။ ဂုဏ္ေျမာက္ေသာ ယဥ္ေက်းမွဳ အႏုလက္ရာမ်ား ရွိပါသည္။ နံနက္လင္းလွ်င္ သတၱဝါအမ်ား က်န္းမာခ်မ္းသာၾကပါေစေၾကာင္း ေမတၱာပို႔လ်က္၊ အလွဴအတန္း ေကာင္းမွဳကုသိုလ္ျပဳလ်က္ ဂုဏ္က်က္သေရရွိစြာ ေနတက္ေသာလူမ်ဳိး ျဖစ္ပါသည္။ 

အခ်ိန္အခါတိုင္းတြင္ မေကာင္းမွဳေရွာင္လ်က္၊ ေကာင္းမွဳကို ႏွလံုးသြင္းလ်က္၊ ဝံသာႏုရကၡိတတရား လက္ကိုင္ျပဳလ်က္၊ ဆင္းရဲႏြမ္းပါးသူမ်ားကို ငဲ့ညႇာလ်က္၊ မိမိတို႔အလုပ္၌ သစၥာရွိလ်က္ ဂုဏ္သိကၡာရွိစြာ ေနတက္ေသာ လူမ်ဳိး ျဖစ္ပါသည္။ မတရားမႈကို ရြံ႕မုန္းရန္၊ ေစာ္ကားမွဳကို တံု႔ျပန္ရန္၊ က်ဴးေက်ာ္မွဳကို ေတာ္လွန္ရန္ မည္သည့္အခါမွ ဝန္မေလးသည့္ ဂုဏ္သိကၡာရွိေသာ လူမ်ဳိး ျဖစ္ပါသည္။

ကၽြႏ္ုပ္တို႔ ပတ္ဝန္းက်င္နယ္ပယ္ အားလံုး၌ အဓိပၸာယ္မ်ားစြာကို ေဆာင္က်ဥ္းသည့္ အလြန္က်ယ္ဝန္းေသာ"ဂုဏ္ရည္" မ်ား ရွိေနၾကပါသည္။ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ တစ္ဦးခ်င္းစီသည္ ျမန္မာလူမ်ဳိးမ်ား ျဖစ္သည့္ အားေလ်ာ္စြာ ေမြးရာပါ ဇာတိဂုဏ္ ရွိေနပါသည္။ ထို႔ျပင္ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ ျမန္မာမ်ားသည္ ဂုဏ္က်က္သေရ၊ ဂုဏ္သိကၡာ၊ ဂုဏ္သတၱိရွိေသာ လူမ်ဳိး ျဖစ္ပါသည္။

ေမာင္ခ်ဳိေဝ

လူစြမ္းေကာင္း

လူစြမ္းေကာင္း

ကမၻာ့ရာဇ၀င္ကို ေလ့လာမည္ဆိုလွ်င္ ႏုိင္ငံအသီးသီး၌ လူစြမ္းေကာင္းေတြ ရွိခဲ့ၾကသည္ကို ေတြ႔ရလိမ့္မည္။ ျမန္မာ့ရာဇ၀င္၌လည္း ပုဂံေခတ္က က်န္စစ္သား၊ ငေထြ႐ူး၊ ငလုံးလက္ဖယ္၊ ေညာင္ဦးဖီးဟူ၍ လူစြမ္းေကာင္းေတြ ရွိခဲ့ၾကသည္။ သူတို႔ေလးဦးေလာက္ မေက်ာ္ၾကားေသာ္လည္း အျခားလူစြမ္းေကာင္းေတြ ျမန္မာရာဇ၀င္၌ ရွိခဲ့ၾကသည္။ လူေတြက လူစြမ္းေကာင္းေတြကို ခ်စ္ခင္ျမတ္ႏိုးၾကသည္၊ လူစြမ္းေကာင္းကို သူရဲေကာင္းအျဖစ္လည္း သတ္မွတ္ၾကသည္။

ဤေဆာင္းပါး၌ "လူ" ရယ္၊ "စြမ္း" ရယ္၊ "ေကာင္း" ရယ္ တစ္ခုခ်င္း၏ အဓိပၸာယ္ကို ဖြင့္ဆိုခ်င္သည္။ လူျဖစ္လာလွ်င္ ပထမ-လူလူသူသူ ျဖစ္ဖို႔လိုသည္။ ဒုတိယ-စြမ္းဖို႔လိုသည္။ တတိယ-ေကာင္းဖို႔လိုသည္။ လူလူသူသူလည္းျဖစ္မွ၊ တစ္ခုခုလည္း စြမ္းမွ၊ ေကာင္းလည္းေကာင္းမွ လူစြမ္းေကာင္းဟု ဆိုႏုိင္ေပမည္။ လူတိုင္း လူစြမ္းေကာင္းျဖစ္ခြင့္ ရွိသည္။ လူစြမ္းေကာင္းျဖစ္ေအာင္လည္း ႀကိဳးစားၾကရမည္။

''လူျဖစ္ေအာင္လုပ္ရတာ မလြယ္ဘူးဗ်'' ဟု တစ္ဦးက ညည္းတြားသည္။ ထိုစကားကို အေတြးေခ်ာ္သူတစ္ဦးက ရယ္ေမာသည္၊ ထိုသူေျပာသည္မွာ အမွန္ပင္။ အမိ၀မ္းကကြၽတ္ၿပီး လူ႔ေလာကေရာက္လာ႐ုံႏွင့္ လူျဖစ္သည္မဟုတ္၊ လူဆိုသည္မွာ အနာဂတ္ေတြ၊ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ တသီႀကီးႏွင့္ လက္ရွိဘ၀ကို ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ျဖတ္သန္းေနသူ ျဖစ္သည္။

လူဆိုသည္မွာ အၫြန္႔တုံးေနသူမဟုတ္၊ အတတ္ပညာေတြ၊ အသိပညာေတြ၊ တိုးတက္မႈေတြ၊ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြႏွင့္ တစ္ေန႔တျခား အၫြန္႔တလူလူ ေ၀ဆာေနသူ ျဖစ္ရမည္။ လူရယ္လို႔ ျဖစ္လာၿပီးေနာက္ပိုင္း လူႏွင့္တူေအာင္ ေနရသင့္သည္။ လူႏွင့္တူေအာင္ ၀တ္ရသင့္သည္။ လူႏွင့္တူေအာင္ စားရသင့္သည္။ လူႏွင့္တူေအာင္ အျပဳအမူ ဆက္ဆံခံရသင့္သည္။ လူတစ္ဦး၏ လုပ္ပိုင္ခြင့္၊ ရပိုင္ခြင့္၊ ေျပာပိုင္ခြင့္၊ ဆိုပိုင္ခြင့္၊ လူတစ္ဦး၏ ရသင့္ရထုိက္ေသာ ကိုယ္ပိုင္လြတ္လပ္ခြင့္၊ တန္းတူညီမွ်၊ သာတူညီမွ်အခြင့္မ်ား ရသင့္သည္။ အခြင့္ထူးကို မလိုပါ၊ တေျပးညီ သာတူညီမွ် အခြင့္ကိုသာ လိုပါသည္။

လူသည္ လူတစ္ဦး ရသင့္ရထိုက္ေသာ အခြင့္အေရးကို ခံစားခြင့္ရွိမွ လူျဖစ္သည္။ "လူျဖစ္ေအာင္ လုပ္ရတာမလြယ္ဘူးဗ်" ဆိုသူ၏ စကားက အမွန္ပင္ျဖစ္သည္။

မႏုႆပဋိလာေဘာ ဒုလႅေဘာ - လူ႔အျဖစ္ကို ရခဲသည္ဟု ဘုရားမိန္႔သည္။ လူ႔အျဖစ္ရခဲပုံကို ရွင္းျပရာ၌ လူ႔အေရအတြက္ကို တိရစၧာန္ အေရအတြက္ႏွင့္ ႏႈိင္းယွဥ္ျပၾကသည္။ လူ႔ခႏၶာကိုယ္ထဲမွာ ပိုးမ်ဳိးရွစ္ဆယ္ ရွိသည္ဟုဆိုသည္။ ပိုးအေကာင္ေရ ရွစ္ဆယ္မဟုတ္၊ အမ်ဳိးအစားေပါင္းကို ရွစ္ဆယ္ရွိသည္။ တစ္မ်ဳိးတစ္မ်ဳိးတြင္ မည္မွ်ရွိေလမည္နည္း၊ ဘီပိုးေရာဂါရွင္မ်ား ေသြးစစ္ရာတြင္ တခ်ဳိ႕ေသြးတစ္ယူနစ္မွာ ပိုးေကာင္ေရ ကုေဋႏွင့္ခ်ီ၍ ရွိေနသတဲ့။

လူဦးေရက တစ္ကမၻာလုံးမွ သန္း ၆၀၀၀ ခန္႔သာရွိသည္။ ပိုးမႊားတိရစၧာန္က လူတစ္ဦး၏ ခႏၶာကိုယ္အတြင္းမွာပင္ သန္း ၆၀၀၀ ကခ်င္မွကမည္။ ထို႔ေၾကာင့္ လူ႔အျဖစ္ရခဲေၾကာင္းကို တိရစၧာန္ပမာဏႏွင့္ ႏႈိင္းယွဥ္ျပျခင္းကလည္း ယုတၱိတန္ပါသည္၊ တခ်ဳိ႕ကလည္း လူအျဖစ္ ရခဲသည္ဟူရာ၌ သာမန္မည္ကာမတၱ လူမ်ဳိးမဟုတ္၊ အသိဉာဏ္ရွိေသာ လူမ်ဳိးျဖစ္သည္ဟု ဆိုပါသည္။ ဤအဆိုကလည္း ေကာင္းမြန္ပါသည္။ ေသခ်ာေတြးေတာ့ လူျဖစ္ဖို႔ကလည္း မလြယ္၊ လူႏွင့္တူေအာင္ေနရဖို႔ကလည္း  မလြယ္။

လူ၏ဇာစ္ျမစ္ကို ေနာက္ေၾကာင္းျပန္ေကာက္ရာ၌ ဗုဒၶစာေပက ျဗဟၼာ့ျပည္မွ ျဗဟၼာေတြစုေတၿပီး လူ႔ျပည္လာ လူျဖစ္ၾကသည္ဟု ဆိုသည္။  သိပၸံစာေပက လူဆိုသည္မွာ ေမ်ာက္ကေန အဆင့္ဆင့္ ေျပာင္းလဲလာသည္ဟု ဆုိသည္။ ထိုအယူအဆႏွစ္ခုလုံး လက္ခံႏုိင္ဖြယ္ရာရွိသည္။ တခ်ဳိ႕လူေတြက ေမတၱာ၊ က႐ုဏာ၊ မုဒိတာ၊ ဥေပကၡာ ဟူေသာ ျဗဟၼာစိတ္မ်ား အရွိန္မျပယ္ေသး၊ ျမင့္ျမတ္ေသာ ျဗဟၼာစိတ္မ်ား ရွိေနၾကေသးသည္။ တခ်ဳိ႕ကေတာ့ လူ႔စိတ္သည္ ေမ်ာက္စိတ္ဟု ဆိုသည့္အတိုင္း တည္တည္ၾကည္ၾကည္ တည္တည္တန္႔တန္႔ မရွိ၊ အေျပာင္းအလဲ ျမန္သည္၊ ဆင္ျခင္တုံတရား မရွိ၊ စဥ္းစားဉာဏ္၊ ဆင္ျခင္ဉာဏ္ မရွိ၊ ေမာဟဦးစီးေသာ ေလဘ၊ ေဒါသ၊ မာန္မာနေတြသာ ရွိသည္။

လူ႔ျပည္၌ ျဗဟၼာစိတ္ရွိသူႏွင့္ ေမ်ာက္စိတ္ရွိသူ မည္သူက မ်ားေနသနည္းဟု ေမးက ေမ်ာက္စိတ္ရွိသူက မ်ားပါသည္ဟု ေျဖလိမ့္မည္။ သို႔ဆိုလွ်င္ လူသည္ ေမ်ာက္ကေန ဆင္းသက္လာသည္ဟူေသာ ဒါ၀င္၏ အယူအဆ မွန္ကန္ဖြယ္ရွိသည္။ လူ႔အျဖစ္ကို ရခဲသည္ဟု ဘုရားမိန္႔ရာ၌ ဘုရားက ျဗဟၼာအျဖစ္ကေန ဆင္းသက္လာေသာ ျဗဟၼာစိတ္ထားရွိသည့္ လူမ်ဳိးကိုသာ ဆိုလိုသည္။ ျဗဟၼာစိတ္ထားရွိမွ ဘုရားက လူရာသြင္းသည္ဟုဆိုလွ်င္ လူျဖစ္ဖို႔က ခက္ေနေသးသည္မွာ ထင္ရွားသည္။

လူကို ပါဠိလို ''မႏုႆ' ဟု ေခၚသည္။ သဒၵါဆရာတုိ႔ အဆိုအရ မႏုႆ၏ အဓိပၸာယ္က "ကုသိုလ္-အကုသိုလ္ တရားတို႔ကို ခြဲျခားသိသူ"ဟု အဓိပၸါယ္ထြက္သည္။ အမွန္ေတာ့ သိ႐ုံႏွင့္မၿပီး။ အကုသိုလ္ကို ေရွာင္၊ ကုသိုလ္ကို ေဆာင္မွ လူျဖစ္သည္။ အကုသိုလ္ျပဳျခင္းသည္ အ၀ိဇၨာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ကုသိုလ္ကိုျပဳျခင္းသည္ ၀ိဇၨာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ လူဟူသည္ ၀ိဇၨာျဖစ္သည္၊ ၀ိဇၨာျဖစ္ရမည္။

အ႒ကထာဋီကာတုိ႔ အဆိုအရ "မႏုႆႏၷမွ မႏုႆဟူ၍ ျဖစ္လာသည္။ သတိရွိျခင္း၊ ရဲရင့္ျခင္း၊ ျမတ္ေသာအက်င့္အား ေလ်ာက္ပတ္ေသာ ဂုဏ္တုိ႔ျဖင့္ ဆည္းပူးအပ္ေသာ စိတ္ရွိ၍ အျမတ္ဆုံးဂုဏ္တုိ႔ျဖင့္ ဆည္းပူးအပ္ေသာ စိတ္ရွိသူ"ဟု အဓိပၸါယ္ထြက္သည္။ ဇမၺဴဒိပ္ကြၽန္းသားတို႔သည္ မုခ်အားျဖင့္ မႏုႆ အမည္ရသည္။

ထက္ျမက္ေသာစိတ္ရွိသူကို "လူ"ဟု ေခၚ၏။ မေကာင္းမႈအရာ၌ ပဥၥာနႏၲရိယကံတုိင္ေအာင္ ျပဳရဲၾက၏။ ေကာင္းမႈအရာ၌ ဘုရားျဖစ္သည့္တုိင္ေအာင္ စြမ္းႏိုင္ၾက၏။ ထုိသုိ႔ ထက္ျမက္ေသာစိတ္ ရွိရကား ဇမၺဴဒိပ္ကြၽန္းသားတုိ႔ကို မုခ်အားျဖင့္ "မႏုႆ"ဟု ေခၚ၏။ အျခားကြၽန္း၌ရွိသူတုိ႔ကား ႐ုပ္ဆင္းပုံသဏၭာန္ တူၾကသျဖင့္ သဒိသူပစာရအားျဖင့္ "မႏုႆ"ဟု ဆိုသည္။ သၿဂိဳဟ္ဘာသာဋီကာ၌ ဤသို႔ဆိုသည္။

၀ိမာန၀တၳဳ အ႒ကထာ၌ ေနရယိကမႏုႆ - ငရဲသားကဲ့သို႔ ဆင္းရဲေသာလူ၊ ေပတမႏုႆ - ၿပိတၱာကဲ့သို႔ ငတ္ျပတ္ေနေသာလူ၊ တိရစၧာနမႏုႆ - တိရစၧာန္ကဲ့သို႔ အသိဉာဏ္မရွိ၊ အသိတရားမရွိ၊ ဘာမွ် မသိတတ္ေသာလူ၊ ပရမတၴမႏုႆ - ေကာင္းက်ဳိး၊ ဆိုးက်ဳိးသိသူ၊ ကံ၏အက်ဳိးကို ယုံၾကည္သူ၊ အရွက္အေၾကာက္ႏွင့္ ျပည့္စုံသူ၊ သတၱ၀ါတုိ႔အေပၚ သနားညႇာတာတတ္သူ၊ သံေ၀ဂမ်ားသူ၊ ဒုစ႐ုိက္တရားတုိ႔ကို ေရွာင္ၾကဥ္၍ သုစ႐ုိက္တရားတုိ႔ကို က်င့္သုံးသူ၊ ထုိသို႔မႏုႆဓမၼ၌ တည္ေသာလူ ဟူ၍ လူေလးမ်ဳိး ဖြင့္ျပသည္။

ပရမတၱမႏုႆဟူသည္ ျမတ္ေသာလူ၊ လူသားစင္စစ္ဟု အဓိပၸာယ္ရသည္။ တကယ့္လူစင္စစ္သည္ ေကာင္းက်ဳိး-ဆုိးက်ဳိး ခြဲျခားသိရမည္။ ကံ၏အက်ဳိးကို ယုံၾကည္ရမည္။ အရွက္အေၾကာက္ရွိရမည္။ အမ်ားအေပၚ သနားညႇာတာတတ္ရမည္။ သံေ၀ဂ မၾကာမၾကာ ရ,ရမည္၊ ယူရမည္။ ဒုစ႐ုိက္တရားေတြ ေရွာင္ၾကဥ္ရမည္။ သုစ႐ုိက္တရားေတြ က်င့္သုံးရမည္။ သို႔မွ ပရမတၱမႏုႆ လူစင္စစ္ျဖစ္သည္။ ဘုရားမိန္႔ေသာ ရခဲေသာလူ႔အျဖစ္ဟူသည္ ထုိပရမတၴမႏုႆ ျဖစ္သည္။

လူသည္ ပထမ- လူျဖစ္ေအာင္ လုပ္ရမည္၊ လူျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားရမည္၊ လူလူသူသူ ျဖစ္ရမည္၊ လူတစ္လုံး သူတစ္လုံးျဖစ္ရမည္။ လူျဖစ္ၿပီးသည့္ေနာက္ပိုင္း ဒုတိယ- တစ္ခုခု စြမ္းရမည္၊ လူထဲမွာ စြမ္းထည့္၍ ေပါင္းရမည္၊ သင္သည္ တစ္ခုခုမွ မစြမ္းလွ်င္ လူညံ့ျဖစ္မည္။ လူတုံး(ငတုံး) ျဖစ္မည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ သင္သည္ တစ္ခုခုေတာ့ စြမ္းမွျဖစ္မည္။

"စြမ္း"ဟူေသာ ပုဒ္ႏွင့္စပ္၍ စြမ္းေဆာင္ - (ၿပီးစီးေအာင္ျမင္ေအာင္ လုပ္ႏိုင္သည္)၊ စြမ္းပကား-(ခြန္အား)၊ စြမ္းရည္ - (လုပ္ကိုင္ေဆာင္ရြက္ႏိုင္ေသာ အရည္အခ်င္း)၊ စြမ္းအား- (လုပ္ကိုင္ေဆာင္ရြက္ႏိုင္ေသာ အင္အား)၊ စြမ္းစြမ္းတမံ (အစြမ္းကုန္ႀကိဳးစားသည္) ျမန္မာအဘိဓာန္၌ ဤသုိ႔ဖြင့္သည္။

စြမ္းရည္သတၱိဟုလည္း သုံးသျဖင့္ မိမိ၏အစြမ္း၊ မိမိ၏ အရည္အခ်င္းသည္ မိမိ၏ သတၱိျဖစ္သည္။ ပညာရဲရင့္ ပြဲလယ္တင့္ဟု ဆုိသည့္အတုိင္း ပညာက သတၱိကို ေမြးဖြားေပးသည္။ ပညာေၾကာင့္ သတၱိရွိသည္။ သတၱိရွိလုိ႔ ရဲရင့္သည္၊ လူပုံအလယ္၌ ေျပာရဲဆုိရဲရွိသည္။ လုပ္ရဲကိုင္ရဲရွိသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ပြဲလယ္၌ တင့္တယ္သည္။

လူဆုိသည္မွာ ဘ၀ေပးတာ၀န္အရ၊ သမုိင္းေပးတာ၀န္အရ ၀န္တစ္ခုခုကိုေတာ့ ထမ္းေနၾကရသည္။ ေဆာင္ေနၾကရသည္။ ထမ္းေဆာင္ေနၾကရသည္။ ထုိအခါ စြမ္းဖုိ႔လိုသည္။ စြမ္းေဆာင္ဟုဆုိရာ၌ စြမ္းမွသာ ေဆာင္ႏုိင္သည္။ မစြမ္းက မေဆာင္ႏိုင္၊ မစြမ္းဘဲ ေဆာင္ခဲ့လွ်င္ ေရွ႕ကိုေရြ႕မည္ မဟုတ္၊ ေရွ႕ကို ေရာက္မည္မဟုတ္၊ မစြမ္းဘဲႏွင့္ ေဆာင္ေနလွ်င္ ၀န္ထမ္းမဟုတ္ဘဲ "၀န္စီး" သုိ႔မဟုတ္ "၀န္ထုပ္၀န္ပိုး" ျဖစ္တတ္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ၀န္စီး မျဖစ္ေစဖုိ႔၊ ၀န္ထုပ္၀န္ပုိး မျဖစ္ေစဖုိ႔ မိမိတုိ႔ ထမ္းသည့္၀န္ကို မိမိတို႔ ေဆာင္ႏိုင္စြမ္းရွိဖုိ႔ အေရးႀကီးသည္။

"ဦး"ကေန၍ ေဆာင္မည္ဆုိလွ်င္လည္း အမွန္တကယ္ ေဆာင္ႏိုင္စြမ္းရွိရမည္။ "ပဲ့"ကေန၍ ေဆာင္မည္ဆုိလွ်င္လည္း အမွန္တကယ္ ေဆာင္ႏိုင္စြမ္း ရွိရမည္။ ေရွ႕ကို တုိးသြား၊ တက္သြား၊ ေရာက္သြားပါမွ ေဆာင္ႏုိင္စြမ္းရွိသူဟု သတ္မွတ္၍ရမည္။ မတုိး၊ မတက္၊ ခရီးမတြင္ပါလွ်င္ မစြမ္းဘဲႏွင့္ ေဆာင္ေနရာေရာက္သည္။

လူသည္ တစ္ခုမဟုတ္တစ္ခု ထမ္းပိုးရြက္ေဆာင္ ေနရသည္။ မိမိ ထမ္းပိုးရြက္ေဆာင္ေနေသာ ၀န္ကို ထမ္းပိုးႏုိင္စြမ္း၊ ရြက္ေဆာင္ႏုိင္စြမ္း ရွိရမည္။ သို႔မွ တာ၀န္ေက်ပြန္သူအျဖစ္ သတ္မွတ္ရသည္။ တာ၀န္ေက်ပြန္မွသာ လူလိမၼာျဖစ္သည္၊ မေက်ပြန္လွ်င္လူမုိက္ျဖစ္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ လူသည္ မိမိဆုိင္ရာဆိုင္ရာ ၀န္ႏွင့္စပ္၍ စြမ္းေနဖုိ႔လိုသည္၊ စြမ္းေဆာင္ဖုိ႔လိုသည္။

လူထဲကို အစြမ္းတစ္ခုခု ထည့္ေပါင္းၿပီးေနာက္ တတိယအေနႏွင့္ "ေကာင္း"ဆုိတာကို ထည့္ေပါင္းဖုိ႔ လိုသည္။ လူသည္ အစြမ္းအစရွိ႐ုံႏွင့္ လူေတာ္သာ ျဖစ္ႏိုင္ေသးသည္။ လူေကာင္းျဖစ္ဖုိ႔အတြက္ စိတ္ေကာင္းႏွင့္ အက်င့္ေကာင္း ႏွစ္ခုကို ထည့္ေပါင္းေပးရမည္။ လူသည္ စိတ္ေကာင္းလည္း ရွိမွ၊ အက်င့္ေကာင္းလည္း ရွိမွ လူေကာင္းျဖစ္သည္။

လူေတာ္ျဖစ္လ်က္ စိတ္ေကာင္းမရွိက လူေကာင္းမျဖစ္ႏိုင္သလို အက်င့္ေကာင္းမရွိ၊ အက်င့္မေကာင္းျပန္လွ်င္လည္း လူေကာင္းမျဖစ္ႏိုင္၊ သက္ရွိသက္မဲ့ပတ္၀န္းက်င္ကို ေကာင္းေအာင္လုပ္ႏုိင္တာက လူေတာ္မဟုတ္၊ လူေကာင္းေတြသာ ျဖစ္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ လူသည္ လူေကာင္းျဖစ္ဖုိ႔ လိုသည္။ စြမ္းလည္း စြမ္း၊ ေကာင္းလည္း ေကာင္း ဆုိလွ်င္ေတာ့ အတုိင္းအထက္အလြန္ တံခြန္ႏွင့္ကုကၠားသို႔ ရွိခ်ိမ့္မည္။

"လူ+စြမ္း" ထဲကို "ေကာင္း" ထည့္ေပါင္းရာ၌ မရွိမျဖစ္ လိုအပ္တာကေတာ့ စိတ္ေကာင္းႏွင့္ အက်င့္ေကာင္းျဖစ္သည္။ ထုိ႔အျပင္ အျခားအေကာင္းေတြကို ရွာေဖြၾကည့္ေသာအခါ ကံလည္း ေကာင္းရမည္။ ဉာဏ္လည္း ေကာင္းရမည္။ ၀ီရိယလည္း ေကာင္းရမည္။ ဇြဲလည္း ေကာင္းရမည္။ ေနရာလည္း ေကာင္းရမည္။ အမွီလည္း ေကာင္းရမည္။ မိတ္လည္း ေကာင္းရမည္။ အေပါင္းအသင္းလည္း ေကာင္းရမည္။

ကံေကာင္းဖုိ႔အတြက္ ေစတနာ ေကာင္းရမည္။ အလုပ္ ေကာင္းရမည္။ ဉာဏ္ေကာင္းဖုိ႔အတြက္ ဗဟုသုတ ေလ့လာလုိက္စားရမည္။ ေနရာေကာင္းဖုိ႔အတြက္ ပဋိ႐ူပေဒသ၀ါသ ျဖစ္ရမည္။ ပဋိ႐ူပေဒသ၀ါသကို ေရြးခ်ယ္၍ အေျခခ်ရမည္။ လူသည္ ပထမ- လူျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားရမည္။ ဒုတိယ- တစ္ခုခုစြမ္းေအာင္ လုပ္ရမည္။ တတိယ- ဆုိခဲ့သည့္အေကာင္းေတြ ထည့္ေပါင္းေပးရမည္။ ထုိအခါ "လူ+စြမ္း+ေကာင္း" ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။

အရွင္သံ၀ရာလကၤာရ (ဓမၼပိယဆရာေတာ္)

Weekly Eleven News Journa

ဘက္မလုိက္ ၾကားမေန “မဇၥ်ိမ”

                  

                                                   ဘက္မလုိက္ ၾကားမေန “မဇၥ်ိမ”
     “အမွားအမွန္ကုိ ဆုံးျဖတ္ေပးရမည့္ပုဂၢိဳလ္က သိလ်က္နဲ႔ အမွန္ဘက္က မရပ္တည္ဘဲ ၾကားေနတယ္ဆုိတာဟာ အမွန္ကုိ မ်က္ကြယ္ျပဳျပီး အမွား ဘက္လုိက္တာနဲ႔ အတူတူပါပဲ” (ေဟမဝတသုတၱန္)

“မဇၥ်ိမပဋိပဒါဆုိတာ ဘက္မလုိက္တဲ့ ၾကားေနဝါဒလုိ႔ ဆုိလုိတာပဲ မဟုတ္လား”ဆုိတဲ့စကားကုိ ၾကားရတဲ့အခါတုိင္း ကႆပဘုရားရွင္ရဲ့ သာသနာမွာ ေနာက္ဆုံးဝိနည္းဓုိရ္ဆရာေတာ္ႀကီးႏွစ္ပါး ေနာင္တပူပန္ ျဖစ္ရပုံကုိ သတိရမိေလ့ရွိတယ္။

    လြန္ခဲ့ၿပီးတဲ့ အႏၱရကပ္တစ္ကပ္သာသာအခ်ိန္ လူတုိ႔ရဲ့ သက္တမ္းအႏွစ္ႏွစ္ေသာင္းတန္းတုန္းက ကႆပျမတ္စြာဘုရားရွင္ ပြင့္ေတာ္မူပါတယ္။ အႏၱရကပ္ဆုိတာ လူတုိ႔ရဲ့ သက္တမ္း အသေခၤ်အထိတက္ၿပီး ဒုစုရုိက္တရားေတြ ထူေျပာလာတဲ့အခါ တျဖည္းျဖည္း(၁၀)ႏွစ္တန္းအထိ ေလ်ာ့တယ္၊ အဲဒီေနာက္ သံေဝဂ ေတြရၾကလုိ႔ ဒုစရုိက္ေတြ ေရွာင္ၾကဥ္လာတဲ့အခါ တျဖည္းျဖည္း အသေခၤ်တန္းအထိ ျပန္တက္ျပန္တယ္။ အဲဒီလုိ အတက္အက် တစ္စုံကုိ အႏၱရကပ္ တစ္ကပ္လုိ႔ ေခၚတာပါ။

    ဒီလုိ အတက္အက်ျဖစ္ရာမွာလည္း တက္ကပ္ကာလမွာ ဘုရားရွင္တုိ႔ မပြင့္ေပၚဘူး၊ ဆုတ္ကပ္ကာလ အသက္တစ္သိန္းတန္းနဲ႔ တစ္ရာတန္းရဲ့ ၾကားကာလမွာသာ ပြင့္ေတာ္မူရုိး ဓမၼတာျဖစ္ပါတယ္။ သံေဝဂဉာဏ္နဲ႔ သခၤါရတရားတုိ႔ကုိ လကၡဏာမ်ား ပီျပင္ထင္ရွားတဲ့ကာလ ျဖစ္လုိ႔ပါ။ တစ္သိန္းတန္းအထက္မွာဆုိရင္လည္း သံေဝဂဉာဏ္ျဖစ္ခဲတယ္၊ တစ္ရာတန္းေအာက္ ေရာက္ျပန္ေတာ့လည္း ကိေလသာ အပူရွိန္ ျပင္းလြန္းတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ သမပုိင္းဇုန္လုိ႔ေခၚရမယ့္ တစ္သိန္းနဲ႔ တစ္ရာၾကားမွာ ဘုရားရွင္တုိ႔ ပြင့္ပါတယ္။

   ကႆပဘုရားရွင္က ဆုတ္ကပ္ကာလ အႏွစ္ႏွစ္ေသာင္းတန္းမွာ ပြင့္ေတာ္မူပါတယ္။ အဲဒီေနာက္(၁၀) ႏွစ္တန္းထိတက္၊ ျပီးေတာ့ အသေခၤ်တန္းအထိ ျပန္တက္၊ တက္ၿပီးလုိ႔ ျပန္အက် အႏွစ္တစ္ရာတန္းမွာအခု ေဂါတမျမတ္စြာဘုရားရွင္ ပြင့္ေတာ္မူတာျဖစ္လုိ႔ ကေန႔ကစၿပီး ေနာက္ျပန္ေရတြက္ရင္ တက္ကပ္၊ ဆုတ္ကပ္ တစ္စုံေခၚတဲ့ အႏၱရကပ္တစ္ကပ္သာသာ လူတုိ႔ရဲ့  သက္တန္းအႏွစ္ႏွစ္ေသာင္းတန္းမွာ ကႆပဘုရားရွင္ ပြင့္ ေတာ္မူတယ္လုိ႔ နားလည္ရပါမယ္။   (မင္းကြန္းဆရာေတာ္ ေဟာစဥ္ ပ-၁၉၃)

သက္ေတာ္ရွည္ဘုရားရွင္တုိ႔ရဲ့ သာသနာမွာ တပည့္သားစဥ္ဆက္ ရွင္ရဟန္းျပဳေပးဖုိ႔ အာဏာဝိနည္းကံ ရယ္လုိ႔ ပညတ္သတ္မွတ္ေပးခဲ့တာ မရွိဘူး၊ တပည့္ႀကီးမ်ားကသာ ရွင္ရဟန္းျပဳေပးခြင့္ရွိတယ္၊ အဲဒီကေန ေနာက္တစ္ဆက္ေရာက္ရင္ ရွင္ရဟန္း အစဥ္အဆက္ျပတ္ၿပီ။

    ကႆပဘုရားရွင္ ပရိနိဗၺာန္ျပဳျပီးတဲ့အခါ အသမၻိႏၷဓာတ္လုိ႔ေခၚတဲ့ တစ္ခုတည္း ၾကြင္းက်န္ရစ္တဲ့ ဓာတ္ေတာ္ကုိ ေစတီေတာ္ႀကီးတည္ၿပီး ပူေဇာ္ပြဲက်င္းပတဲ့အခါ အမ်ိဳးေကာင္းသားႏွစ္ေယာက္တုိ႔ သာသနာေတာ္ကုိ ၾကည္ညိဳလြန္းလုိ႔ ရဟန္းျပဳၾကျပီး အသက္ငယ္ၾကေသးတဲ့အတြက္ ပရိယတၱိဓုရကုိ ထမ္းေဆာင္ၿပီး စာေပသင္ၾကားပုိ႔ခ်ၾကတယ္။ တစ္ပါးတစ္ပါးမွာ တပည့္ငါးရာစီႏွင့္  စာေပပရိယတၱိသင္ၾကားပုိ႔ခ် ေပးေနၾကတဲ့ ဆရာေတာ္နွစ္ပါးတုိ႔ဟာ ျဖစ္ေပၚလာသမွ် ဝိနည္းမႈခင္းမ်ားကုိလည္း ဆုံးျဖတ္ေပးၾကလုိ႔ ဂုိဏ္းဆရာႀကီးမ်ားလည္းျဖစ္၊ ဝိနည္းဓုိရ္ႀကီးမ်ားလည္း ျဖစ္ၾကပါသတဲ့။

   အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ “ပြဲေကာင္းတုန္း ခဲက်”ဆုိသလုိ ေတာရြာတစ္ရြာမွာ ရဟန္းနွစ္ပါး ျပႆနာျဖစ္ၾကတယ္၊ တစ္ပါးက အဓမၼဝါဒီ၊ တစ္ပါးက ဓမၼဝါဒီေပါ့၊ အဓမၼဝါဒီရဟန္းရဲ့ လုပ္ရပ္ေတြကုိ ဓမၼဝါဒီပုဂၢိလ္က အျမင္မေတာ္လုိ႔ ေျပာတဲ့အခါ အဓမၼဝါဒီပုဂၢိလ္က လက္မခံတဲ့အျပင္ ေငါက္ဆတ္ဆတ္ မာေက်ာေက်ာနဲ႔ “မင္း ဘယ္ေလာက္ တတ္လုိ႔ သိလုိ႔လဲ” ဆုိတဲ့ သေဘာမ်ိဳးနဲ႔ ျပန္ေျပာေတာ့ ဓမၼဝါဒီပုဂၢိလ္ေလးက “ဝိနည္းဓုိရ္ ပုဂၢိဳလ္မ်ား သိၾကပါ  လိမ့္မယ္”လုိ႔ ေျပာလုိက္တယ္။

   ဝိနည္းဓုိရ္ပုဂၢိဳလ္ႀကီးေတြ ဆုံးျဖတ္တာကိုခံရရင္ သာသနာေဘာင္မွာ ဆက္လက္ရပ္တည္ခြင့္ မရႏႈိင္ ေတာ့ဘူးဆုိတာ သေဘာေပါက္တဲ့ အဓမၼဝါဒီပုဂၢိဳလ္ဟာ မမွန္ကန္သူတုိ႔ရဲ့ ထုံးစံအတုိင္း အႀကံအဖန္လုပ္ဖုိ႔ ႀကိဳးစားေတာ့တယ္၊ ျပီးေတာ့ ဗာရာဏသီျပည္မွာရွိတဲ့ ဝိနည္းဓုိရ္ ဆရာေတာ္ႀကီးေတြေရွ႔မွာ ကန္ေတာ့ပြဲႀကီးေတြ ဟိန္းေနေအာင္ ျပင္ၿပီး ကန္ေတာ့တယ္၊ ပထမေတာ့ နိႆရည္းခံ တပည့္ခံၿပီး စသင္ခ်င္လုိ႔ပါလုိ႔ ေလွ်ာက္ထား တယ္၊ ေနာက္ေတာ့ ဆရာေတာ္ႀကီးေတြနဲ႔ ရင္းနွီးေအာင္ ဝတ္ႀကီး ဝတ္ငယ္ေတြျပဳ၊ ေန႔ေန႔ညည ေျခဆုပ္လက္ နယ္ အနင္းအႏွိပ္ပါ အားလုံးျပဳေပးတယ္။ ဆရာေတာ္ႀကီးေတြ သူ႔စကားကုိ ဘယ္လုိမွ မျငင္းပယ္ရက္ေလာက္ ေအာင္အထိ ရင္းႏွီးလာေတာ့မွ သူ႔ရဲ့ လုိရင္းကိစၥကုိ ေလွ်ာက္ထားေတာ့တယ္။

   ဆရာေတာ္ႀကီးမ်ားက ပထမေတာ့ သူ႔စကားကုိ ျငင္းပယ္ေသးတယ္၊ “ဝိနည္းဓုိရ္ခုံရုံး ေရာက္လာတဲ့ အမႈကုိ အမွန္အတုိင္း မဆုံးျဖတ္လုိ႔ မျဖစ္ဘူး” ဆုိၿပီးေတာ့ေပါ့။ ဒီေတာ့ အဓမၼဝါဒီကုိေတာ္က “ဒီလုိျပဳခဲ့ရင္ တပည့္ေတာ္မွာ ေဆာက္တည္ရာမရ ျဖစ္သြားရပါလိမ့္မယ္ဘုရား၊ တပည့္ေတာ္ရဲ့ မေကာင္းမႈဟာ တပည့္ေတာ္ ကံနဲ႔ တပည့္ေတာ္ရွိပါေစ၊ ဆရာေတာ္တုိ႔လည္း အျပစ္မျဖစ္ရေလေအာင္ ဘယ္လုိမွ မဆုံးျဖတ္ဘဲ ၾကားေန ေတာ္မူေပးရင္ ေတာ္ပါၿပီ”ဆုိၿပီး သနားေလာက္ေအာင္ ဟီးခ် ငုိေၾကြးေလွ်ာက္ထားပါေတာ့တယ္။
(မင္းကြန္းဆရာေတာ္ ေဟာစဥ္-၂၁၁)

   ဒါနဲ႔ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ဆရာေတာ္ႀကီးေတြလည္း အားနာပါးနာနဲ႔ “ဒီအမႈကုိ ဆုံးျဖတ္မေပးပဲ ၾကားေန ပါေတာ့မယ္”လုိ႔ ဝန္ခံလုိက္ရေတာ့တယ္။ အဲဒီေခတ္မွာ မုသာဝါဒကံဆုိတာ ေအာက္တန္းအက်ဆုံး ဒုစရုိက္ (မုသာဝါဒႆ ဇႏၱဳေနာ၊ နတၱပါပံ  အကာရိယံ)ျဖစ္လုိ႔ “ဆုိခဲေစ ျမဲေစ” ဆုိတဲ့အတုိင္း ဝိနည္းဓုိရ္ ဆရာေတာ္တုိ႔ ရဲ့ စကားဟာ အတည္ျဖစ္တယ္လုိ႔ အဓမၼဝါဒီပုဂၢိဳလ္က သိလုိက္တယ္။

   သူ႔လုပ္ဖြယ္ကိစၥ ေအာင္ျမင္ၿပီဆုိေတာ့ အဓမၼဝါဒီပုဂၢိဳလက သူ႔အရပ္သူျပန္ၿပီး ဓမၼဝါဒီပုဂၢိဳလ္အေပၚ ေရွးကထက္ပုိၿပီး မထီမဲ့ျမင္ ႏုိင္ထက္ စီးနင္းလုပ္လာတယ္။ ဒါနဲ႔ ဓမၼဝါဒီပုဂၢိဳလ္က မေနသာဘဲ ၿမိဳ႔ကုိသြားၿပီး စုံစမ္း ၾကည့္တယ္၊ အဓမၼဝါဒီပုဂၢိဳလ္ကလည္း ေနာက္တစ္ေန႔မွာ ျမို႔ကုိ လုိက္သြားတယ္။

   ၿမိဳ႔ကုိေရာက္လုိ႔ အေျခအေနအားလုံးကုိ စုံစမ္းသိတဲ့အခါ ဝိနည္းဓုိရ္ဆရာေတာ္ႀကီးမ်ားက အမႈကုိ လက္ခံစစ္ေဆးျခင္း မျပဳေတာ့ဘူး၊ ဒီကိစၥမွာ ၾကားေနလုိက္တယ္ဆုိတဲ့ အေၾကာင္းသိရေတာ့တယ္။ ဒါနဲ႔ အဓမၼ ဝါဒီပုဂၢိဳလ္က ဓမၼဝါဒီပုဂၢိဳလ္ကုိ “ကုိယ္ေတာ့အမႈရႈံးၿပီ၊ ဒီကေန႔ကစၿပီး ေက်ာင္းျပန္ မလာနဲ႔”လုိ႔ ၿခိမ္းေျခာက္ ႀကိမ္း ေမာင္းၿပီး သူ႔အရပ္သူ ျပန္သြားတယ္။

  ဓမၼဝါဒီပုဂၢိဳလ္ေလးကေတာ့ သူ႔အရပ္သူလည္း မျပန္ဝံ့ေတာ့ဘူးဆုိေတာ့ ဝိနည္းဓုိရ္ပုဂၢိဳလ္ႀကီးေတြထံ ဝင္ၿပီး ေနာက္ဆုံးေလွ်ာက္ထားသြားတဲ့ စကားေတြဟာ ၾကင္နာစရာ၊ ရင္နာစရာ အျပည့္နဲ႔ပါပဲ။

   “အရွင္ဘုရားတုိ႔ဟာ သာသနာကုိ မေစာင့္ဘဲ ပုဂၢိဳလ္ကုိေစာင့္ၾကတယ္။ ဒီေန႔ကစၿပီး အရွင္ဘုရားတုိိ႔ဟာ ဘယ္လုိကိစၥမ်ိဳးကုိမွ မဆုံးျဖတ္ သင့္ေတာ့ဘူး။ ခုအခ်ိန္ကစၿပီး ကႆပဘုရားရွင္ ပရိနိဗၺာန္စံဝင္ေတာ္မူ သြားပါၿပီ၊ ကႆပဘုရားရွင္ရဲ့ သာသနာေတာ္ဟာ ပ်က္စီးျခင္းမလွ ပ်က္စီးသြားပါေပါ့ဘုရား” တဲ့ အဲဒီလုိ ေျပာဆုိငုိေၾကြးျမည္တမ္းၿပီး ကုိယ္ေတာ္ေလးလည္း ဦးတည္ရာကုိ တစ္ခါတည္း ထြက္သြားေတာ့တယ္။
(မင္းကြန္းတိပိဋကဓရဆရာေတာ္ ေစာစဥ္-၂၁၅)

    ဟုတ္ပါတယ္။ သက္ေတာ္ရွည္ဘုရားရွင္တုိ႔ရဲ့ သာသနာမွာ ေနာက္ဆုံး ဝိနည္းဓုိရ္ပုဂၢိဳလ္တုိ႔ အမွန္ တရားကုိ လက္မခံေတာ့ရင္ သာသနာလည္း ပ်က္သြားပါၿပီ၊ သာသနာရဲ့အေျခခံျဖစ္တဲ့ ဝိနည္းကံ၊ သီလသိကၡာ မရွိရင္ က်န္တဲ့သိကၡာေတြလည္း တုိးတက္ ျဖစ္ထြန္းခြင့္ မရွိေတာ့ပါဘူး၊ ဒါေၾကာင့္လည္း ဓမၼဝါဒီပုဂၢိဳလ္ေလးက “ခုခ်ိန္ကစၿပီး ကႆပဘုရားရွင္ ပရိနိဗၺာန္ျပဳၿပီ”လုိ႔ ငိုိေၾကြးျမည္တမ္း သြားတာပါ။

   ကုိယ္ေတာ္ေလး ထြက္သြားၿပီးတဲ့ေနာက္ ဝိနည္းဓုိရ္မေထရ္ႀကီးေတြ ေနာင္တပူပန္ျဖစ္ၿပီး၊ ညည္းညူ တဲ့စကားကလည္း သူတုိ႔ရဲ့ သနားကမား ရြံစရာလုပ္ရပ္ကုိ အထင္းသား ေဖာ္ျပေနသလုိပါပဲ။

   “ငါတုိ႔ဟာ ပုဂၢိဳလ္ကုိေစာင့္ေရွာက္လုိၾကတဲ့အတြက္ ဘုရားသာသနာဆုိတဲ့ ရတနာထုပ္ႀကီးကုိ ေခ်ာက္ ကမ္းပါးႀကီးထဲ ပစ္ခ်မိၾကၿပီ”တဲ့။ မိမိအေနနဲ႔သြားၿပီး သတိရေလ့ရွိတယ္ဆုိတာ ဒီသံေဝဂ စကားကုိပါပဲ။

    ဒီလုိနဲ႔ ေနာင္တပူပန္ေတြ ႏွိပ္စက္ၿပီး မဂ္ဖုိလ္တရားထူးလည္း အားထုတ္လုိ႔ မရေတာ့ဘဲ သက္တမ္း ျပည့္တဲ့အခါ ပ်ံလြန္ေတာ္မူၾကတယ္။
အမွားနဲ႔အမွန္ကုိ အဆုံးအျဖစ္ေပးရမည့္ ပုဂၢိဳလ္က သိလ်က္နဲ႔ အမွန္ဘက္မွာ မရပ္တည္ဘဲ ၾကားေနတယ္ဆုိတာ တကယ္ေတာ့ အမွန္ကုိ မ်က္ကြယ္ျပဳၿပီး အမွားဘက္ လုိက္တာနဲ႔ အတူတူပါပဲ။

   ဒါေၾကာင့္လည္း သီလနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ တျခားညစ္ႏြမ္းမႈမရွိဘဲ အနွစ္ႏွစ္ေသာင္းနီးပါး ရဟန္းတရားအားထုတ္ခဲ့ၾကေပမဲ့ အထက္သုဂတိဘုံေတြမွာ မျဖစ္ရဘဲ ေဟမဝတနဲ႔ သာတာဂိရိဆုိတဲ့ နတ္ဘီလူး စစ္သူႀကီးေတြ သြားျဖစ္ရတယ္။

   “ေကာင္းမႈ မေကာင္းမႈတုိ႔နဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ “ကုိယ္တုိင္၊ တုိက္တြန္း၊ ခ်ီးမြမ္းစိတ္တူ၊ ေဝစုယူ” ဆုိတဲ့ အတုိင္း ဆရာေတြလုပ္သမွ်ကုိ စိတ္တူ ေထာက္ခံခဲ့ၾကတဲ့ ေနာက္လုိက္တပည့္ ရဟန္းငါးရာစီတုိ႔လည္း ဘာတရားထူးမွ မရၾကဘဲ ေနာက္လုိက္နတ္ဘီလူး စစ္သည္ေတြ ျဖစ္သြားၾကရတယ္။

   ဒီျဖစ္ရပ္ေတြကုိ ၾကည့္ရင္ အမွားနဲ႔ အမွန္ဆုိတဲ့ ဘက္ႏွစ္ဘက္ရွိတဲ့ ေနရာမ်ိဳးမွာ အမွား၊အမွန္ကုိ ကြဲကြဲ ျပားျပား သိရွိၿပီးရင္ အမွန္ဘက္ကုိ ရဲရဲလုိက္ဖုိ႔ လုိပါတယ္။ ဘက္မလုိက္ဘူး ၾကားေနတယ္ဆုိတာဟာ မသိလုိ႔ ရွိရင္ေတာ့ ရပ္တည္ခ်က္ မရွိသူ၊ ေတြေဝသူလုိ႔ပဲ ဆုိရမယ္။ သိလ်က္နဲ႔ဆုိရင္ေတာ့ အမွန္ဘက္ မလုိက္သူဟာ အမွားဘက္ အလုိလုိ ေရာက္သြားၿပီ ျဖစ္ပါတယ္။

 ဒါေၾကာင့္လည္း ေရွးဆရာေတာ္ႀကီးမ်ားက-
မွားမွန္အျဖစ္ စိစစ္ရဲေစ၊
မွားအမွန္ ေဝဖန္သိရဲေစ။
မွားမွန္ေဝခြဲ ေျပာရဲၾကေစ၊
အမွားလွန္ အမွန္က်င့္ရဲေစ။ လုိ႔ ဆုံးမခဲ့တာပါ။

အမွန္တရားနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ ရဲရဲ ဘက္လုိက္တတ္ၾကပါေစလုိ႔ ဆုိခ်င္တဲ့ သေဘာပါ။
ဒီစာရဲ့ အစမွာေျပာခဲ့တဲ့ “မဇၥ်ိမပဋိပဒါဆုိတာ ဘက္မလုိက္တဲ့ ၾကားေနဝါဒလား”ဆုိတဲ့ျပႆနာကေတာ့ အထက္ပါျဖစ္ရပ္နဲ႔ မတူပါဘူး၊ စဥ္းစားၾကည့္ရင္ လုံးဝျခားနားေနပါတယ္။

   မဇၥ်ိမပဋိပဒါမေပၚမီ ရွိေနတဲ့ အစြန္းနွစ္ပါးဆုိတာ အမွားနဲ႔အမွန္ဆုိတဲ့ ဘက္နွစ္ဘက္ မဟုတ္ပါဘူး၊ ျပဳမႈေဆာင္ရြက္ပုံအရ အခ်င္းခ်င္း ဆန္႔က်င္ၾကလုိ႔သာ အစြန္းႏွစ္ပါးလုိ႔ ဆုိရေပမဲ့ ဘက္အေနနဲ႔ ေျပာရရင္ေတာ့ ဓမၼစၾကာမွာ ျပဆုိထားတဲ့အတုိင္း “အနရိေယာ အနတၳ သံဟိေတာ= အရိယာတုိ႔ လက္မခံတဲ့ အက်ိဳးမဲ့ လမ္းစဥ္”ခ်င္း အတူတူျဖစ္လုိ႔ “အမွား”ဆုိတဲ့ ဘက္တစ္ဘက္တည္းသာ ျဖစ္ပါတယ္။ တစ္ဘက္တည္းသာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ “ၾကား”ဆုိတာလည္း မရွိႏုိင္ေတာ့ပါဘူး။

   ဒါေၾကာင့္“မဇၥ်ိမပဋိပဒါ”ဆုိတာ ေနစရာ “ၾကား”လည္းမရွိ၊ လုိက္စရာ “ဘက္”လည္းမရွိဘဲ၊ သဗၺညဳ ဘုရားရွင္တုိ႔ ပြင့္ထြန္းေတာ္မူတဲ့အခါမွာသာ ေဖာ္ထုတ္ေဟာၾကားႏုိင္တဲ့ လမ္းစဥ္မွန္ျဖစ္တယ္လုိ႔သာ ဆုိရပါလိမ့္ မယ္။

   ဒီလမ္းစဥ္ကုိ က်င့္သုံးရာမွာ အာရုံငါးပါးကုိေရာ၊ ခႏၶာကုိယ္ အပင္ပန္းခံမႈကုိပါ လုိအပ္သလုိ အသုံးခ်ႏုိင္ တယ္ဆုိတာနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး သေဘာေပါက္ႏုိင္ဖုိ႔အတြက္ အာရုံတုိ႔ရဲ့ အဆင့္သုံးဆင့္ကုိ နားလည္ဖုိ႔ လုိမယ္ထင္ ပါတယ္။

   ဘယ္ေလာကီအာရုံမွာမဆုိ အႆာဒလုိ႔ေခၚတဲ့ သာယာဖြယ္အဆင့္ အာဒီနဝ လုိ႔ေခၚတဲ့ အျပစ္မကင္း (ခြ်တ္ယြင္းေဖါက္ျပန္)ျခင္းသေဘာရွိတဲ့ အဆင့္၊ နိႆရဏ လုိ႔ေခၚတဲ့ လြတ္ေျမာက္မႈအဆင့္ဆုိၿပီး သုံးမ်ိဳးသုံး ဆင့္ရွိပါတယ္။ ဒီအဆင့္မ်ားဟာ တစ္ဆင့္ထက္ တစ္ဆင့္ နက္နဲသိခဲတဲ့ သေဘာလည္း ရွိပါတယ္။

   ကာမသုခလႅိကာႏုေယာဂ သမားမ်ားကေတာ့ အာရုံတုိ႔ရဲ့ အာဒီနဝ ပုိင္းအထိ တုိးတက္ သိျမင္လာတဲ့ အတြက္ အာရုံခံစားမႈ အားလုံးကုိ စြန္႔လႊတ္ၿပီး အစြန္းေရာက္ေအာင္ ခႏၶာကုိယ္ကုိ ညွင္းပန္းက်င့္ႀကံ ရုန္းကန္ရင္း သံသရာမွာ ေမ်ာေနၾကသူမ်ားလုိ႔ ဆုိရပါလိမ့္မယ္။

    မဇၥ်ိမပဋိပဒါလမ္းကုိ သေဘာေပါက္သူမ်ားကေတာ့ အတြင္း အႏွစ္ျဖစ္တဲ့ နိႆရဏအဆင့္အထိ နားလည္သေဘာေပါက္ၾကတဲ့အတြက္ အဲဒီနိႆရဏအဆင့္အထိ ေရာက္ေအာင္ မဇၥိ်မယာဥ္ကုိ ေလွာ္ခတ္ရာမွာ အေပၚယံႏွစ္ဆင့္တုိ႔ကုိ လိုအပ္သလုိ အသုံးျပဳၾကတာပါ။ နိႆရဏဆုိတဲ့ အဆင့္အထိ ရည္မွန္းၿပီး အသုံး ခ်တာျဖစ္လုိ႔ အေပၚယံအဆင့္မ်ားနဲ႔ ထိေပမယ့္ မျငိဘူးလုိ႔ ဆုိရတာပါ။ ၾသဃတရဏသုတ္မွာ ေဟာ ေတာ္မူတဲ့ “မရပ္လည္း မရပ္၊ မကူးလည္းမကူးဘဲ၊ ၾသဃေလးပါးမွ လြတ္တယ္”ဆုိတဲ့ ပေဟဠိဆန္ဆန္ တရားေတာ္ အဓိပၸာယ္ဟာ ဒီသေဘာကုိ ေျပာလုိရင္းပါပဲ။

မဇၥိ်မမွာ ခုိင္ခုိင္ျမဲျမဲ ရပ္တည္ရဲၾကပါေစေသာ္….

  ဓမၼေဘရီအရွင္ဝီရိယ(ေတာင္စြန္း)

ေမြ႔ေလ်ာ္ဖြယ္ရာ..ေျမကမၻာ အျဖစ္

 ေမြ႔ေလ်ာ္ဖြယ္ရာ..ေျမကမၻာ အျဖစ္

ကၽြန္မတုိ႔ ဗုဒၶ ဘာသာေတြသည္ ဗုဒၶဝါဒ အရ ဘဝ ကုိတည္ေဆာက္ၾကရပါတယ္..။*ထီး* အျဖစ္တည္ေဆာက္ ရတာမဟုတ္ ဘူး။ *ျငမ္း* အျဖစ္သာတည္ေဆာက္ရျခင္းျဖစ္ပါတယ္..။ျငမ္းကုိ ဘယ္လုိပင္ ခုိင္မာေအာင္..လွပေအာင္ တည္ေဆာက္ ရေစေပမဲ့ တစ္ခုေသာတစ္ေန႔ ျငမ္းရဲ႔ ကိစၥ ၿပီးဆုံး ပါက ထုိ ျငမ္းကုိမလြဲမေသြဖ်က္သိမ္း ရမွာပါပဲ..။

အျခားေသာ ဝါဒ မ်ား အရကေတာ့ ဘဝကုိ *ထီး*အျဖစ္တည္ေဆာက္ ျခင္းျဖစ္ပါတယ္..။ 

ဘဝကုိ ထီး အျဖစ္တည္ေဆာက္ေနသမွ် ကာလပတ္လုံး လူေတြဟာ သံသရာမွ မလြတ္ေတာ့ပဲ သံသရာဝဲ ဂယက္မွာ နစ္တစ္ခါ ေပၚတစ္လွည့္ ေမ်ာ ေနရပါလိမ့္ဦးမယ္..။အဲလုိ ေမ်ာေနသမွ် ကာလပတ္လုံး*စံ တစ္ခါ..ခံတစ္လွည့္*ျဖင္ ့ေသာက ကုိရင္မွာပုိက္ၿပီး သံသရာခရီး သည္ ရွည္လ်ားေထြျပား မေနမနား သြားရပါေတာ့မယ္..။

လူခ်မ္းသာ ၊နတ္ခ်မ္းသာ ျဗဟၼာ ခ်မ္းသာဆုိတဲ့ဘဝ လွလွ ေတြတည္ေဆာက္မယ္..ခ်မ္းသာေတြ ခံစားမယ္ဆုိ တာကလည္း ရည္မွန္းခ်က္ ပန္းတုိင္မဟုတ္ပါဘူး။ အဲဒီ ဘဝခ်မ္းသာေတြ ကုိ ျငမ္း လုိ အသုံးျပဳၿပီး အထြဋ္အထိပ္ေရာက္ေစလ်က္ ဘဝကုိ စြန္႔ခြာ ကာ လြတ္ေျမာက္မႈကုိ ရယူ ဆုပ္ကုိင္ႏုိင္ေရးသည္သာ ဘဝ ပန္းတုိင္ျဖစ္ပါ.တယ္.။

တစ္ခါ တစ္ခါ..ဗုဒၶ ဘာသာ ထြန္းကားတဲ့ ကၽြန္မ တုိ႔ျမန္မာ ႏုိင္ငံႀကီးမွာ လူအမ်ား စုဟာ ဆင္းရဲ ၾကတယ္..။ အခ်ိန္ျပည့္လုိ လုိ စားဝတ္ေနေရးကုိ ရုန္းကန္ ၾကရပါတယ္..။ အျမင့္တက္ဘုိ႔ ျငမ္း ဆုိတာကုိ မတည္ ေဆာက္ႏုိင္ၾကပဲေအာက္ေျခ မွာ ပဲေမ်ာၾကျမဳပ္ၾက ရသလုိ ရွိပါတယ္..။

*ျမန္မာ က တရားရိပ္သာေတြဆုိတာက ခ်မ္းသာၾကြယ္ဝ တဲ့ သူေတြရဲ႔ အပန္းေျဖ စခန္းတစ္ခု လုိပါ *လုိ႔ ေျပာဘူး ခဲ့တာ ျမန္မာ ရဟန္းေတာ္ တစ္ပါးျဖစ္တဲ့ ဘုန္းဘုန္းဓမၼဂဂၤါ ျဖစ္ ပါတယ္.။ဒီစကား ကမွန္ပါတယ္ ။ ေသခ်ာသုံးသပ္ဘုိ႔လုိအပ္ ၿပီး အေျဖ မထုတ္ေပးထားတဲ့ပုစၦာ တစ္ပုဒ္လုိေတာ့ ျဖစ္ေနပါေသးတယ္..။

အဲဒီ ပုစၦာ ရဲ႔ အေျဖ ကုိ တစ္ေန႔ေန႔မွာ ထုတ္ ေဖၚ ပါလိမ့္မယ္ဆုိတာကၽြန္မ ယုံၾကည္ေနပါတယ္။ လူမႈပတ္ဝန္းက်င္ ရဲ႔ ခံစားေန ရတဲ့ ျပႆနာ ကုိေျဖရွင္းႏုိင္တဲ့ထြက္ေပါက္နဲ႔ စနစ္သစ္ရဟန္းတစ္ပါး ရဲ႔ တာဝန္ေတြကုိ ဘုန္းဘုန္းက အလြန္သိနားလည္ပါတယ္..။ ျဖစ္ေနတဲ့ ဗုဒၶဘာသာ လူမႈစံနစ္ရဲ႔ အားနည္းခ်က္ ေတြ လုိအပ္ခ်က္ေတြကို ေသခ်ာေထာက္ျပ ႏုိင္ၿပီးတက္ၾကြစြာစြမ္းေဆာင္ႏုိင္မဲ့ ရဟန္းတစ္ပါး အျဖစ္ေမွ်ာ္လင့္မိတာပါပဲ။

စာေရးေကာင္းတယ္ ဆုိတာထက္ ဗုဒၶဘာသာႏုိင္ငံရဲ႔ ဆင္းရဲတဲ့ လူေနမႈစနစ္ကုိ ကယ္တင္လုိ တဲ့ အေတြးအေခၚ ေတြ၊ နည္းလမ္းေတြ ထြက္ေပၚလာတတ္လုိ႔ ၾကည္ညဳိမိတာ ျဖစ္ပါတယ္။

ဆင္းရဲတဲ့သူေတြ ဘာေၾကာင့္ တရားစခန္းရိပ္သာ ေတြမေရာက္သလဲ..အေၾကာင္း တစ္ခုခုေတာ့ ရွိမွာပါ..။

ေက်းဇူးေတာ္ရွင္ ပုိင္းေလာ့ဆရာေတာ္ဘုရား ႀကီး က ေျပာဘူးပါတယ္..။ မဂ္ဥာဏ္ ဖုိလ္ ဥာဏ္ နဲ႔ လက္လွမ္း မီႏုိင္တဲ့အေနအထား၊ ဝိပႆနာ တရားေတြ နာယူ ရတယ္ ဆုိတာ ကုသုိလ္ ကံ ဆုိတာ က အက်ဳိးေပးျခင္း ရဲ႔ အျမင့္ဆုံး အေနအထား အထြဋ္အထိပ္ ကုိ ပုိ႔ေဆာင္ေပး လုိက္တာပါတဲ့..။အဲဒီအေျခအေနကုိ ျငမ္းလုိ အသုံးခ် တတ္ဘုိ႔လုိအပ္ပါတယ္..။

ကံ ကံ၊ ရဲ႔အက်ဳိးေပးကုိ နားလည္ေနတဲ့ ဘုန္းဘုန္းကေတာ့ ျပစ္မွားကံ ေတြ အကုသုိလ္ ကံေတြ ေက်ေပ်ာက္ေအာင္ သစၥာ ေလးပါး တရားမေဟာ ခင္မွာ ခင္ပြန္းႀကီး ၁၀-ပါး ကန္ေတာ့ခန္းေလးကုိ ထည့္ထားေပးလ်က္ သစၥာတရားကုိ လက္လွမ္းမီေစခဲ့ပါတယ္..။

ျပစ္မွားကံမ်ား ႏွင့္ ျပဳမိမွားခဲ့ေသာ အကုသုိလ္ တရားမ်ားက သစၥာ တရား ႏွင့္ေဝးေစခဲ့သည္မဟုတ္ပါလား။

ပုိင္းေလာ့ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး ကေတာ့ အရာရာကုိ ပုဂၢဳိလ္ သတၱဝါ ခြာၿပီး သေဘာ တရားနဲ႔ တရားသေဘာသက္သက္ကုိ သာၾကည့္တတ္ သုံးသပ္ခဲ့ဘူးပါတယ္..။ အားကုိးမွီခုိရာ ရတနာ သုံးပါး မွာ သံဃာ ရတနာ ပါတယ္မဟုတ္လား တဲ့။ အားကုိးတယ္ ဆုိတာကလည္း *ဆင္းရဲကင္းေပ်ာက္၊ ခ်မ္းသာေရာက္ ေအာင္*ေစာင့္ေရွာက္ ေပးတတ္ေသာသေဘာရွိလုိ႔ အားကုိးရာလုိ႔ဆုိသည္မဟုတ္ပါလား။ ေနာက္ဆုံး လုံးဝ ဆင္းရဲကုန္ရာနိဗၺာန္ သုိ႔ပင္ပုိ႔ေဆာင္ ေပးနုိင္ရမည္ မွသာ *ရတနာ *မည္ပါလိမ့္မယ္..။

ဒီေတာ့ သံဃာ ရတနာေတြကသတၱဝါေတြ ရဲ႔ ဆင္းရဲျခင္း ကုိ ကင္းေပ်ာက္ေအာင္ မကယ္တင္ႏုိင္ မေစာင့္ေရွာက္ ႏုိင္ မွေတာ့ လူေတြေဗဒင္ဆရာဆီသြားၾကတာ..ကုိးကြယ္မွားကာဘုိးေတာ္ေတြ မယ္ေတာ္ေတြဆီကုိ…သြားၾကတာ သြားသင့္တယ္တဲ့..။ ဆင္းရဲကင္း ေပ်ာက္ကာခ်မ္းသာလုိ ၾကတာကုိး။ ခ်မ္းသာ ေစတဲ့နည္းကုိ သံဃာ ရတနာေတြ က လမ္းညႊန္မယ္ဆုိရင္ေတာ့ ေဗဒင္ဆရာဆီ သြားၾကမွာမဟုတ္ပါဘူး။

လူေတြကုိ အျပစ္မတင္ခဲ့ပါ..။ သံဃာ တုိင္းသည္ အားကုိးဘြယ္ရာျဖစ္ေအာင္ လမး္ျပေရွ႔ေဆာင္ ျဖစ္ရပါမည္တဲ့။ တကယ္ေတာ့ ဗုဒၶစာေပ ေတြရဲ႔ ပါရမီ -၁၀-ပါး က်င့္စဥ္ေတြဟာ ျငမ္း အျဖစ္တည္ေဆာက္ခဲ့ တဲ့ ဘဝေတြပါ..။ ဘဝအရည္အေသြး ျမင့္မားေစတဲ့နည္းလမ္းေတြပါ။ ပါရမီ ျပည့္ဝေသာ ဘဝမွာေတာ့ အားလုံးကုိ စြန္႔ခြာထားခဲ့ပါေတာ့တယ္..။

ဘုန္းဘုန္းက တပည့္ ဒါယိကာ ဒါယိကာမ အေပါင္းကုိ တရားေတာ္ နဲ႔ အညီ ဆင္းရဲကင္းေအာင္ဘယ္လုိလုပ္မလဲ ဆုိတာ ေယာဂီသစ္ေတြ ရဲ႔စခန္းပြဲတုိင္းလုိလုိမွာသင္ၾကားေပးခဲ့ပါတယ္..။ ဒါန အစျဖာေသာ (၁၀) ပါးေသာပါရမီ က်င့္စဥ္ မ်ားသည္ ခုိင္ခန္႔ လွပေသာျငမ္း တည္ေဆာက္ျခင္းပင္ မဟုတ္ပါေလာ။

လူေတြမွားတယ္ဆုိတာ မသိလို႔ မွားၾကတာပါ။ သိေအာင္ေျပာေပးရမယ္။ နားလည္ေအာင္ေျပာေပးရမယ္… က်င့္ႀကံ လုိက္နာေအာင္ ေျပာေပးရမယ္ဆုိ တာ ေတြအတြက္ တရားေဟာပုဂၢဳိလ္ တာဝန္ေက်ဘုိ႔ လုိတယ္ဆုိတာ ဘုန္းဘုန္းက အၿမဲညည္းညဴေလ့ရွိပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဒီစကား ဟာ ဘုန္းဘုန္းက ကို္ယ့္ကုိကုိ ျပန္ဆုံးမတဲ့စကားပါ..။

တစ္ခါ က သႀကၤန္ တြင္းမွာ ဘုန္းဘုန္း ဆြမ္းစား ရာကအျပန္မွာ ဘုန္းဘုန္းစီးလာတဲ့ကားကုိ အမ်ဳိးသမီးေလးငယ္ေလးတေယာက္က တားပါတယ္ ။ မလုံ႔တလုံ အဝတ္အစားနဲ အရက္ကလည္း မူးေန ပါေသးတယ္..။ ဒီလုိ ျမင္ခဲ့ရတာေတာင္ ဘုန္းဘုန္းကဘယ္သူ႔ မွ အျပစ္တင္စကားမဆုိပါဘူး။ *တု႔ိညံ့လုိ႔ လိမၼာ ေအာင္ ဆုံးမ ရမဲ့တာ ဝန္ေတြ လုိအပ္ ေနေသး လုိ႔႔ပဲ* လုိ႔ ညည္းရွာပါတယ္..။

ေနာက္ေတာ့ သႀကၤန္ တြင္း စခန္းပြဲ တုိင္းမွာ ကၽြန္မတုိ႔ လူငယ္ေလးမ်ား သာလက္ခံေပး ပါတယ္..။လူႀကီး ေတြကသႀကၤန္ မွာ လိမၼာ ေအာင္ ေနတတ္တယ္ ကေလးေတြ အျပင္ဘက္ မေရာက္ေစနဲ႔ တတ္ႏုိင္သမွ် လက္ခံလုိ႔ မိန္႔ေတာ္မူပါတယ္..။

တစ္ခါ က ကင္ဆာေရာဂါသည္ လင္သားရယ္ အသက္ႀကီးကာမွ စိတ္မူမမွန္ျဖစ္လာတဲ့ သား ရယ္နဲ႔ အသက္ႀကီးကာမွ အခက္ေတြ႔ေနတဲ့ကၽြန္မ ရဲ႔ ငယ္ဆရာမ တေယာက္ကကၽြန္မကုိ ေခၚေျပာဘူးပါတယ္..။

ဆရာေတာ္ဘုရားကုိ အိမ္ကုိ ပင့္ၿပီးအႏၱရာယ္ကင္းပရိတ္ေလး ရြတ္ခ်င္တယ္..။ ဘုန္းႀကီး ပင့္ဆြမ္းေကၽြး ေလာက္ရေအာင္ တာဝန္ေတြကုိ္လည္း မလုပ္ႏုိင္ရွာပါဘူး။ ကၽြန္မကုိ သမီးရယ္ ဆရာေတာ္က နာမည္ ႀကီးဆုိေတာ့ ၾကြပါ့မလားတဲ့..။ ကၽြန္မ က ရေအာင္ ပင့္ ေပးပါ့မယ္ ရဲရဲ အာမခံခဲ့ပါတယ္..။ ဆရာမ ေရ.. ၾကြလာမဲ့ ရက္ေလာက္သာညွိရမွာပါ လုိ႔ ေသေသခ်ာခ်ာ ေျပာခဲ့ပါတယ္။ ေဝေနယ်ေတြ ဆင္းရဲကင္းေပ်ာက္ ခ်မ္းသာေရာက္ ေစေရး ဆုိတဲ့မူကုိ လက္ကုိင္ထား ၿပီး ဆင္းရဲခ်မ္းသာမေရြး ၾကြေရာက္ဆုံးမသြန္သင္ ေပး တတ္တဲ့ ဆရာေတာ္ဘုရားရဲ႔ စိတ္ထားကုိ သိေနလုိ႔ပါ..။

ဆရာေတာ္ ဘုရား က ကၽြန္မ ေလွ်ာက္ထားတာကုိ ေသခ်ာ နားေထာင္ၿပီး တရားစခန္းပြဲ တစ္ခု ရဲ႔ ခင္ပြန္းႀကီး ၁၀ ပါးကန္ေတာ့ပြဲအျပီး ည တစ္ခုကုိ ကၽြန္မအားေစာင့္ေနခိုင္းပါတယ္..။ အဲဒီေန႔ေတြဆုိ ညေန ၅နာရီကစၿပီး ၃နာရီေလာက္ၾကေအာင္ ဘုန္းဘုန္းမွာ တရားေဟာရပါတယ္..။ ည၈နာရီေလာက္မွ သိမ္း ပါတယ္..။ တျခား ေန႔ေတြဆုိရင္ေတာ့ ညတရားပြဲ နဲ႔ ဆုိေတာ့ ည၉နာရီေလာက္မွ ၿပီးတာပါ..။ ၈နာရီ ခင္ပြန္းႀကီး ၁၀ ပါး ကန္ေတာ့ပြဲ ၿပီးၿပီးခ်င္း ဘုန္းဘုန္းက အနားမယူပဲ ကုိယ့္ ကားနဲ႔ကုိယ္ တုိးေၾကာင္ေလးကေန ၾကည့္ျမင္တုိင္ကုိ ၾကြေပးေတာ္မူပါတယ္..။ ဆရာမ ရဲ႔ အိမ္ေရာက္ေတာ့ ည၉နာရီထုိးေနခဲ့ပါၿပီ..။

ကာယကံရွင္ဝန္မတက္ေစတဲ့ ကပ္လွဴ မႈမ်ဳိးကုိသာ ဘုန္းဘုန္းကလက္ခံခဲ့ပါတယ္..။ ဆရာမ က အေအး ေလာက္သာ ကပ္စရာလုိပါတယ္.။ ဘုန္းဘုန္း ကတစ္ ေနကုန္ ပင္ပန္းေန ေပမဲ့ ရဟန္းတစ္ပါး ေဆာင္ရြက္ရမဲ့ကိစၥ အားလုံး ကုိ တည္တည္ညိမ္ညိမ္ ထက္ထက္သန္သန္ ေဆာင္ရြက္ေစလ်က္ အားကုိးမွီခုိ ရာ အျဖစ္ရပ္တည္ေပးခဲ့ပါတယ္..။

ဆရာေတာ္ ဘုရား အေမရိကန္ ကုိၾကြေရာက္စဥ္မွာ တစ္ခ်ဳိ႔ ျပည္နယ္ေတြကအလွမ္းကြာ ေဝး ၿပီး တရားနာသူ လင္မယားႏွစ္ဦးသာ ရွိတဲ့ ေဝးလံတဲ့ အရပ္ကုိ ဆရာေတာ္ၾကြ ေရာက္ေပးပါတယ္..။ ကၽြတ္ထုိက္ တဲ့သူ ရွိတဲ့ ေနရာဆုိ ဘယ္ေလာက္ေဝးေဝး ၾကြေရာက္ေပး တဲ့ ဘုရားရွင္ရဲ႔လမ္းစဥ္ ကုိ လုိက္နာခဲ့တာပါ။

ဒါကေတာ့ ကၽြန္မ သိဘူးတဲ့ သံဃာ ရတနာေတြေပါ့ေလ..ကၽြန္မ မသိမႀကဳံေသးတဲ့ သီတဂူဆရာေတာ္ဘုရားတုိ႔လုိ၊ ဓမၼဒူတ အရွင္ေဆကိႏၵ တုိ႔လုိ..ေမတၱာရွင္ေရႊျပည္သာ ဆရာေတာ္တုိ႔လုိ…သံဃာရတနာေတြ ရဲ႔ စြမ္းေဆာင္ခ်က္ ေတြ..ဆရာေတာ္ေတြမ်ား စြာရွိပါတယ္ ။လူမႈေရး သူရဲေကာင္း ဦးေက်ာ္သူ တုိ႔လုိလူေတြ၊ ပညာရွင္ေတြဘက္ကလည္း မုိးေလဝသ ပညာရွင္ ေဒါက္တာ ထြန္းလြင္တုိ႔လုိ ဆရာမဂ်ဴး တုိ႔ ဆရာမသန္းျမင့္ေအာင္တုိ႔လုိ လူေတြ မ်ားစြာ ရွိၾကပါတယ္..။

သူလုိ ငါလုိ အဆင့္ထက္ေက်ာ္လြန္ေအာင္စြမ္းေဆာင္ႏုိင္ၾကတဲ့သူေတြက* ပါရမီရွင္ * ေတြလုိ႔ေခၚၾကပါတယ္။ ပါရမီ ဆုိတာက အမ်ားေကာင္းစားေရးအတြက္ မိမိ ဘဝကုိ စေတး တာပါပဲ။ အရာရာတုိင္းမွာ အမ်ားအတြက္ မိမိ ဘဝကုိ စေတးတာ ျဖစ္ပါတယ္။

ႏုိင္ငံျဖစ္ေစ..လူမ်ဳိးျဖစ္ေစ… ႏုိင္ငံအတြက္ လူမ်ဳိးအတြက္ အနစ္နာ ခံႏုိင္သူမ်ား ၊ ဘဝကုိစေတးႏုိင္သူမ်ား ေပါမ်ားလာေလ အဲဒီႏုိင္ငံ..အဲဒီလူမ်ဳိးေတြ တုိ႔ ဟာ ကမၻာမွာ ထိပ္တန္း ႏုိင္ငံ၊ထိပ္တန္းလူမ်ဳိး ျဖစ္မွာအေသအခ်ာပါပဲ။

ထိပ္တန္း ဆုိတာကေတာ့ ရုပ္ပို္င္းဆုိင္ရာ ျပည့္စုံမႈထိပ္တန္းကုိ ဆုိလုိတာ မဟုတ္။

အတတ္ပညာ ပုိင္းဆုိင္ရာျပည့္စုံမႈထိပ္တန္းကုိလည္း ဆုိလုိတာ မဟုတ္ပါဘူး။

ကုိယ္က်င့္သိကၡာ ပုိင္းဆုိင္ရာျပည့္စုံမႈထိပ္တန္း ကုိသာ ဆုိလုိတာ ျဖစ္ပါတယ္။

အမွန္အားျဖင့္ ရင့္က်က္မႈ အျမင္သာရွိခဲ့ပါလွ်င္..ရုပ္ပုိင္း ဆုိင္ရာ ျပည့္စုံမႈေတြ ကလည္းျမတ္ႏုိးဘြယ္မဟုတ္။

အတတ္ပညာပုိင္းဆုိင္ရာျပည့္စုံမႈေတြကလည္း ျမတ္ႏုိးဘြယ္ မဟုတ္ပါ။

တကယ္တမ္း ျမတ္ႏုိးဘြယ္ ကား *ကုိယ္က်င့္သိကၡာ ႏွင့္ ျပည့္စုံမႈ* သာျဖစ္ပါတယ္။

ကၽြန္မတုိ႔သည္လည္း စြန္႔လႊတ္ႏုိင္မႈ တစ္ခုခုနဲ႔ တစ္ေနရာရာ က ပါဝင္ရပါလိမ့္မယ္..။ ကၽြန္မ တစ္ခါက ကုိးကားခဲ့ဘူးတဲ့ မွတ္သားဖြယ္ရာ *ဓမၼပဒ* ထဲက စာပုိ္ဒ္ ကေလး ကုိ ျပန္လည္ေဖၚျပခ်င္ပါတယ္..။

*ဂါေမ ဝါ ယဒိ ဝါ ရေည ၊ နိေႏၷ ဝါ ယဒိ ဝါ ထေလ။

ယတၳ အရဟေႏၱာ ဝိဟရႏၱိ ၊ တံဘူမိ ရာမေဏယ်ကံ။*

(ဓမၼပဒ ဂါထာ-၉၈)

*ေဒသ တစ္ခု သည္ (ရြာ) ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မည္။ (ေတာ) ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မည္။(ခ်ဳိင့္ဝွမ္း) ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မည္။ (ၾကည္းကုန္း) ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မည္။ သုိ႔ရာတြင္ မည္သုိ႔ပင္ ျဖစ္ေစ သူေတာ္စင္မ်ားေနထုိင္ရာျဖစ္ရုိး မွန္ပါက ထုိေနရာထုိေဒသသည္ ကမၻာေပၚ၌ ေမြ႔ေလ်ာ္ ဘြယ္အေကာင္း ဆုံး ျဖစ္ ၏ * လုိ႔ အဓိပၸါယ္ရပါတယ္..။

ကၽြန္မတုိ႔ အားလုံးခ်စ္တဲ့အမိေျမ ဟာ ရုပ္ပို္င္းဆုိင္ရာေတြ၊ အတတ္ပညာဆုိင္ရာေတြ ခ်ဳိ႔ တဲ့ခ်င္ခ်ဳိ႔တဲ့ေနပါလိမ့္မယ္.. ။ ေမြ႔ေလ်ာ္ဖြယ္ ခုိနားရာေလးျဖစ္ဘုိ႔ ကေတာ့ စြန္႔လႊတ္ေပး ဆပ္လုိ္ၾက သူေတြ..မ်ားသထက္ မ်ား ကာ ေပါမ်ားလာေစခ်င္လွ ပါတယ္..။

ကၽြန္မကုိယ္ကၽြန္မ ကုိေတာ့ ေန႔စဥ္လုိလုိ အေသအခ်ာ ဆုံးမ ေနမိပါေတာ့တယ္..။ ျငမ္းလုိ တည္ေဆာက္ၾကမဲ့ ဘဝ အတြက္ေပါ့။

ေမတၱာျဖင့္-သစၥာအလင္း

မွတ္ခ်က္။ ဆရာႀကီး ဦးေရႊေအာင္ေရးသား ေသာ *ဗုဒၶ ေလာကသားတုိ႔ရဲ႔ အႏႈိင္းမဲ့ေက်းဇူးရွင္(ကုိယ္က်င့္ဗုဒၶဝင္)* စာမ်က္ႏွာ-၁၉-၂၁ မွ အေတြးအေခၚကုိ အားယူကုိးကားေရးသားအပ္ပါတယ္။

“ကိုးကြယ္တယ္ဆိုတာ ဘာလဲ ”

“ကိုးကြယ္တယ္ဆိုတာ ဘာလဲ ”

ဗုဒၶဘာသာဝင္ျဖစ္တယ္ဆိုရင္ ရတနာသံုးပါးကို ကိုးကြယ္ရတယ္။
က်မ္းဂန္စကားနဲ႔ေျပာရင္ သရဏဂံုတည္ရတယ္။
‘သရဏဂံု’လို႔ ေျပာလိုက္ေတာ့ ေၾကာက္မသြားနဲ႔။ အဲဒီလို ေျပာလိုက္ရင္ တို႔ျမန္မာစကားက ဘယ္ေရာက္သြားလဲ … သိလား။ လူေသဆံုးတဲ့ဆီ ေရာက္သြားေရာ။ ဘုန္းႀကီးေတြ သရဏဂံုတင္တဲ့ဆီ စိတ္ေရာက္သြားတယ္။ ေဝါဟာရဆိုတာ မလြယ္ဘူး။
‘သရဏဂံု’ဆိုတာ ပါဠိလို ‘သရဏဂမန’လို႔ေခၚတယ္။
အဲဒီ ‘သရဏဂမန’ကေန ‘သရဏဂံု’လို႔ ဆိုလိုက္ေတာ့ နားမလည္ၾကဘူး။ ေရွးက ျမန္မာေတြက ပါဠိကို ျမန္မာျပန္တဲ့အခါ တစ္ခါတစ္ခါေတာ့လည္း ျမန္မာျပန္တယ္။ တစ္ခါတစ္ခါက်ေတာ့လည္း ပါဠိပ်က္သံနဲ႔ပဲ ေျပာတယ္။
‘စိတ္’ဆိုတဲ့ စကားလံုး ရွိေသးတယ္။ ‘စိတ္’ဆိုတဲ့ စကားကို ျမန္မာစကားလို႔ ထင္ေနၾကတယ္။
‘စိတၱ’ဆိုတဲ့ ပါဠိကေန ‘စိတ္’ဆိုၿပီး ပါဠိပ်က္စကား သံုးၾကတာ။ ျမန္မာမႈျပဳၾကတာပဲ။

အဲဒီလိုပဲ သရဏဂံုဆိုတာလည္း ဒီအတိုင္းပဲ။ ‘ဂမန’ကို (ဂုမ္/ဂံု)လို႔ ဘာသာျပန္ၿပီးေတာ့၊ ‘သရဏ’ကေတာ့ ‘သရဏ’ပဲ။
‘သရဏဂမန’လို႔ မေခၚဘဲနဲ႔ ‘သရဏဂံု’လို႔ လြယ္လြယ္ ေခၚၾကတယ္။
သရဏဆိုတာ
‘သရဏ’ဆိုတာ ဘာလဲ?
‘ဂမန’ဆိုတာ ဘာလဲ?
‘သရဏ’ဆိုတာ ‘ဘုရားကို ကိုးကြယ္ျခင္း၊ ဆည္းကပ္ျခင္း’ပဲ။
‘သရဏ’ကို က်မ္းဂန္ေတြက ဘယ္လို ဖြင့္ျပထားသလဲဆိုေတာ့ ‘အပါယ္ေလးပါး၌ျဖစ္ေသာ ဆင္းရဲမႈကို သတ္တတ္ ညႇဥ္းဆဲတတ္ ပယ္သတ္တာ’ကို ‘သရဏ’လို႔ ေခၚတယ္။
‘သရဏ’ဆိုတာ ရွင္းရွင္း ေျပာရင္ ‘ညႇဥ္းဆဲတတ္တာ၊ ပယ္သတ္တတ္တာပဲ’။
ဘာကို ညႇဥ္းဆဲတတ္တာလဲ?
ဒုကၡကို ညႇဥ္းဆဲတတ္တာ၊ ဒုကၡကို ကာကြယ္ေပးတာပဲ၊ ဒုကၡမရွိေအာင္ လုပ္ေပးတာ။
ဘုရား တရား သံဃာ ရတနာသံုးပါးဟာ တို႔ကို ေဘးရန္ေတြ ကာကြယ္ေပးတယ္။ ဆင္းရဲဒုကၡမွ ကာကြယ္ေပးတယ္။ အပါယ္က်တဲ့ ဒုကၡမွ ကာကြယ္ေပးတယ္။
ကာကြယ္ေပးတယ္လို႔ သံုးၾကစို႔။
တိုက္႐ိုက္ေျပာရင္ ပယ္သတ္တယ္၊ ညႇဥ္းဆဲတယ္လို႔ ဒီလို သံုးရမယ္။
ျမန္မာလို ျပန္ရင္ေတာ့ ‘ကိုးကြယ္ရာ’လို႔ ျပန္ထားတယ္။

ဗုဒၶသရဏဂံု
ျမတ္စြာဘုရားက မင္းတို႔ အကုသိုလ္ေတြ မလုပ္ၾကနဲ႔။ ဒီလို ေဟာတယ္။
ကုသိုလ္ကို လုပ္ၾက။
အကုသိုလ္ေတြ မလုပ္ၾကနဲ႔ဆိုတာ မေကာင္းမႈေတြ ျဖစ္မွာ စိုးလို႔ ေျပာတာ။ အက်ိဳးစီးပြားေတြ ပ်က္စီးမွာ စိုးလို႔ မလုပ္ၾကနဲ႔လို႔ ေျပာတာနဲ႔ အတူတူပဲ။
ကုသိုလ္ကို လုပ္ၾကလို႔ ေျပာတာဟာ အက်ိဳးစီးပြားရွိမည့္ အလုပ္ကို လုပ္ၾကလို႔ အက်ိဳးစီးပြားရွိမည့္ အလုပ္ကို လုပ္ၾကလို႔ ေျပာတာနဲ႔ အတူတူပဲ။
ဒါေၾကာင့္ ျမတ္စြာဘုရားဟာ သတၱဝါေတြမွာ ျဖစ္မည့္ ေဘးရန္ေတြကို ကာကြယ္တယ္။ ႏွိပ္စက္တယ္။ ညႇဥ္းဆဲတတ္တယ္ ဆိုၿပီး ျမတ္စြာဘုရားကို သရဏလို႔ ေခၚတယ္။

ဓမၼသရဏဂံု
တရားေတာ္ကို သရဏလို႔ ေခၚတာက်ေတာ့ တရားေတာ္ဆိုတာ မဂ္ ဖိုလ္ နိဗၺာန္ ပရိယတ္တရားကို ေခၚတယ္။
မဂ္ဖိုလ္ရလိုက္ရင္ ဒီပုဂၢိဳလ္ဟာ အပါယ္မက်ေတာ့ဘူး။
အပါယ္က်မည့္ ေဘးမွ ေစာင့္ေရွာက္တတ္တယ္။
အဲဒီလို တရားထူးေလး တစ္ခါ ရလိုက္ရင္ မိမိတို႔အဖို႔ သက္သာရာ ရတယ္လို႔ ဆိုလိုတယ္။
ေလာကဆင္းရဲ ဒုကၡၾကားမွာ ေနရေပမယ့္ တရားထူးေလး ရလိုက္တဲ့အခါ အပါယ္ေလးပါး ကင္းဖို႔ ေသခ်ာသြားၿပီေပါ့။
သက္သာရာ ရတယ္လို႔ က်မ္းဂန္က သံုးတယ္။
အဲဒီလို သက္သာရာကို ရေစျခင္းျဖင့္ သတၱဝါတို႔မွာ ျဖစ္မည့္ ေဘးရန္ကို တားဆီးတတ္တယ္။ ဖ်က္ဆီးေပးတတ္တယ္။
ဒါေၾကာင့္ တရားေတာ္ကို သရဏလို႔ ေခၚတယ္။

သံဃသရဏဂံု
သံဃာကို သရဏလို႔ ေခၚတာက်ေတာ့ သံဃာဆိုတာ နည္းနည္းေလး လႉလည္း အက်ိဳး အမ်ားႀကီး ရတယ္။
သံဃာကို လႉတာနဲ႔ ပုဂၢိဳလ္ကို လႉတာ မတူဘူး။
 ပုဂၢိဳလ္ကို လႉတာက အဲဒီပုဂၢိဳလ္က ေကာင္းရင္ အေၾကာင္း မဟုတ္ဘူး။ မေကာင္းရင္ အလႉမွာ အက်ိဳး အရနည္းတယ္။ ေကာင္းရင္ အက်ိဳး အရမ်ားတယ္။
ေကာင္းတဲ့ ေျမမွာ မ်ိဳးေစ့စိုက္တာနဲ႔ မေကာင္းတဲ့ ေျမမွာ မ်ိဳးေစ့စိုက္တာ ကြာတယ္။
ဒါေၾကာင့္ သံဃာလို႔ ဆိုလိုက္တာနဲ႔ မေကာင္းတဲ့ သံဃာလို႔ ဘယ္ေတာ့မွ မရွိဘူး။ ေကာင္းတဲ့ သံဃာခ်ည္းပဲ။
နည္းနည္းေလး လႉေသာ္လည္းပဲ အမ်ားႀကီး အက်ိဳးေပးတဲ့အေနနဲ႔ သတၱဝါေတြရဲ႕ အက်ိဳးမဲ့ျဖစ္ေစမည့္ ေဘးရန္ကို ပယ္ဖ်က္ တားဆီးတတ္ေသာေၾကာင့္ သံဃာကို သရဏလို႔ ေခၚတယ္။
ေနာက္ၿပီး သံဃာကလည္း ဘုရားရွင္ရဲ႕ တရားကို လိုက္နာ က်င့္သံုးၿပီး ဘုရားရွင္ ေဟာၾကားတဲ့အတိုင္း လူနတ္ျဗဟၼာ သတၱဝါမ်ားအား အကုသိုလ္ မလုပ္ၾကနဲ႔။ ကုသိုလ္ကို လုပ္ၾကလို႔ ေဟာတယ္။
လိုက္နာ ကိုးကြယ္သူမ်ားမွာ ေဘးရန္ ဆင္းရဲ ကင္းၿပီး ေကာင္းက်ိဳးခ်မ္းသာကို ရေစတယ္။

ဒါေၾကာင့္ သံဃာကလည္း ကိုးကြယ္သူမ်ားအား ဆင္းရဲ ကင္းေပ်ာက္၊ ခ်မ္းသာ ေရာက္ေအာင္ ေစာင့္ေရွာက္တတ္လို႔၊ ဆင္းရဲ ေဘးရန္ေတြကို ပယ္သတ္တတ္လို႔ သံဃာေတာ္ကို သရဏလို႔ ေခၚတာ။
သရဏဂမန = သရဏဂံု
သရဏဆိုတာ ဘာလဲ?
ဘုရား တရား သံဃာပဲ။
မေကာင္းမႈကို တားျမစ္တယ္။ ေကာင္းမႈကို လုပ္ေအာင္ အားေပး တိုက္တြန္းတတ္တယ္။
ဂမနဆိုတာ ပါဠိစကား၊ သြားျခင္းဆိုတဲ့ အဓိပၸာယ္ ရွိတယ္။
ဒီေနရာမွာေတာ့ အ႒ကထာဆရာက ‘သိျခင္း’ဆိုတဲ့ အဓိပၸာယ္ကို ယူပါတဲ့။
ဒါေၾကာင့္ ‘သရဏဂမန’ဆိုတာ ျမန္မာလိုေတာ့ ‘ကိုးကြယ္ျခင္း’၊ ‘ကိုးကြယ္ရာဟူ၍ သိျခင္း’၊ ‘ကိုးကြယ္ရာဟူ၍ အသိအမွတ္ ျပဳျခင္း’ကို ‘သရဏဂံု’လို႔ ေခၚတယ္။
ဗုဒၶံ သရဏံ ဂစၧာမိ
ဓမၼံ သရဏံ ဂစၧာမိ
သံဃံ သရဏံ ဂစၧာမိ။
ျမတ္စြာဘုရားကို ကိုးကြယ္ရာဟူ၍ သိမွတ္ပါ၏။

႐ိုး႐ိုး အဓိပၸာယ္နဲ႔ ေျပာရင္ -
ျမတ္စြာဘုရားကို ကိုးကြယ္ပါ၏
တရားေတာ္ကို ကိုးကြယ္ပါ၏
သံဃာေတာ္ကို ကိုးကြယ္ပါ၏။
အဲဒီလို ဆိုလိုက္ေတာ့ မင္းတို႔ရဲ႕ စိတ္ထဲမွာ ဘာျဖစ္သြားသလဲ။
ဒါကေတာ့ အဘိဓမၼာဆန္သြားၿပီ။ ကုသိုလ္စိတ္ ျဖစ္တယ္။
ဘုရားအေပၚမွာ ယံုၾကည္တဲ့ ကုသိုလ္စိတ္ ျဖစ္တယ္။
တရားအေပၚမွာ ယံုၾကည္တဲ့ ကုသိုလ္စိတ္ ျဖစ္တယ္။
သံဃာအေပၚမွာ ယံုၾကည္တဲ့ ကုသိုလ္စိတ္ ျဖစ္တယ္။
အဲဒီလို ယံုၾကည္မႈကို ပါဠိလို ‘သဒၶါ’လို႔ ေခၚတယ္။
တို႔အခုလူေတြ သံုးေနတာေတာ့ ရက္ေရာတာကို သဒၶါလို႔ သံုးေနၾကတယ္။
ဒီပုဂၢိဳလ္က သဒၶါတရား ေကာင္းတယ္ေဟ့၊ မ်ားမ်ား လႉတယ္၊ ခဏ ခဏ လႉတယ္ေဟ့လို႔ ဒီလို သံုးတတ္တယ္။
တကယ္ေတာ့ သဒၶါတရား ေကာင္းတယ္ဆိုတာ ‘ဘုရား တရား သံဃာေတြရဲ႕ အေပၚမွာ မွန္ကန္တဲ့ ယံုၾကည္မႈရွိတဲ့ ပုဂၢိဳလ္’ကို သဒၶါတရားေကာင္းတယ္လို႔ ေခၚတာ။
အဲဒီ ယံုၾကည္မႈရွိတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ဟာ အလႉအတန္းလည္းပဲ လက္မေႏွးဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ရက္ေရာတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ကိုလည္း သဒၶါတရားေကာင္းတယ္လို႔ ျမန္မာစကားမွာ သံုးတာ။

သမၼာဒိ႒ိ
ဘုရား တရား သံဃာကို ယံုၾကည္လာၿပီဆိုေတာ့ အဲဒီ သဒၶါတရားေတြကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး ကိုယ့္မွာ မွန္ကန္တဲ့ အယူေတြ ျဖစ္လာတယ္။
ဘုရားနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီးေတာ့ ဘုရားဟာ တကယ္ ရွိတယ္။
အရဟံ အစရွိေသာ ကိုးပါးေသာ ဂုဏ္ေတာ္ႏွင့္ ျပည့္စံုေတာ္မူေသာ ျမတ္စြာဘုရား။
တရားဂုဏ္ေတာ္ေျခာက္ပါးႏွင့္ ျပည့္စံုေတာ္မူေသာ တရားေတာ္။
သံဃာ့ဂုဏ္ေတာ္ကိုးပါးႏွင့္ ျပည့္စံုေတာ္မူေသာ သံဃာေတာ္။
အဲဒီ ဘုရား တရား သံဃာကို ယံုၾကည္တဲ့အတြက္ မွန္ကန္တဲ့ အယူအဆေတြလည္း ကိုယ့္မွာ ရလာတယ္။
အဲဒါ သမၼာဒိ႒ိေပါ့။

အဲဒီလို ျဖစ္တဲ့ စိတ္ကို သရဏဂံုယူျခင္း၊ ကိုးကြယ္ရာဟူ၍ ဆည္းကပ္ျခင္းလို႔ ေခၚတယ္။
ကိုးကြယ္ရာဟူ၍ ဆည္းကပ္ျခင္းကို အတိအက် ေျပာစမ္းပါဆိုရင္ ဘုရား တရား သံဃာကို ကိုးကြယ္ေနတယ္၊ အာ႐ုံျပဳၿပီးေတာ့ ယံုၾကည္တဲ့ စိတ္။ ေခတ္စကားနဲ႔ ေျပာရရင္ေတာ့ ေခါင္းထဲမွာ …. ဘုန္းႀကီးေတြကေတာ့ ေခါင္းထဲမွာလို႔ မသံုးဘူး။ ႏွလံုးထဲမွာလို႔ သံုးတယ္။ …. ႏွလံုးထဲမွာ ျဖစ္တယ္။
အဲဒီစိတ္ကေလး ျဖစ္တာကို သရဏဂံုယူတယ္လို႔ ေခၚတယ္။
သရဏဂံုယူရင္လည္း ဒီစိတ္ တကယ္ ျဖစ္တယ္။
နားလည္မႈပါမွ သရဏဂံု စစ္
ဒါျဖင့္ မင္းတို႔ ခုနက သရဏဂံုယူခဲ့ၾကတယ္ ….. ဟုတ္ရဲ႕လား?
သရဏဂံု တည္ခဲ့ၾကတာ ဟုတ္ရဲ႕လား?
ေျဖရ … ခက္ေနၿပီ။
ဒါေပမယ့္ ငါတို႔ … ဘုရား တရား သံဃာကို ကိုးကြယ္ေနတယ္ … ရွိခိုးေနတယ္လို႔ အသိေလးေတာ့ ရွိေနမွာေပါ့။
ေအး … ဒီကေန႔က စၿပီး မင္းတို႔ သရဏဂံု အစစ္ရၿပီ … မွတ္ထားပါ။

သရဏဂံုယူတဲ့အခါ နားလည္မႈ ရွိပါမွ သရဏဂံု အစစ္ ရတယ္။
‘သိတဲ့စိတ္ မပါဘဲနဲ႔ ႐ြတ္တာ’၊ ‘ကိုယ့္အစား သူမ်ားက ယူေပးတာ’၊ သရဏဂံုအစစ္ မရဘူးတဲ့။
ျမတ္စြာဘုရားလက္ထက္ေတာ္က ေဗာဓိမင္းသားဆိုတာ ရွိတယ္။
ဒီမင္းသား သူ႔အေမဝမ္းမွာ ကိုယ္ဝန္ရွိတဲ့အခါ သူ႔အေမက ျမတ္စြာဘုရားထံ သြားၿပီးေတာ့ ေလွ်ာက္တယ္။
“အရွင္ဘုရား၊ ယခု တပည့္ေတာ္မမွာ ကိုယ္ဝန္ ရွိေနပါတယ္။ ေယာက်္ားေလးျဖစ္လား၊ မိန္းကေလးျဖစ္လား မသိဘူး။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီကေလးဟာ ျမတ္စြာဘုရားကို ကိုးကြယ္ရာဟူ၍ အသိအမွတ္ျပဳပါတယ္ဘုရား”လို႔ ေလွ်ာက္တယ္။
ေမြးလာၿပီးတဲ့ေနာက္ ကေလးဘဝမွာပဲ မသိတတ္ေသးတဲ့အ႐ြယ္မွာ အထိန္းေတာ္က ျမတ္စြာဘုရားဆီ ေခၚသြားၿပီးေတာ့ ေလွ်ာက္ျပန္တယ္။ ဒီကေလးဟာ အရွင္ဘုရားကို ကိုးကြယ္ပါတယ္၊ ဆည္းကပ္ပါတယ္။

တစ္ေန႔မွာ ျမတ္စြာဘုရား သူ႔ဆီႂကြလာၿပီးေတာ့ တရားေဟာတယ္။
တရားဆံုးေတာ့ ျမတ္စြာဘုရားကို သူ သေဘာက်တယ္။ သူ႔သူငယ္ခ်င္းကလည္း အနီးအနားမွာ ရွိေနေတာ့ ေျပာတယ္။
မင္းက ဘုရားကိုေတာ့ ခ်ီးမြမ္းေနတယ္။ ဒါေပမယ့္ သရဏဂံုလည္း မယူဘူးလို႔ ေျပာတယ္တဲ့။
ဒီေတာ့ သူက ျပန္ေျပာတယ္။
ေဟ့ … ငါက အေမ့ဗိုက္ထဲမွာ ေနကတည္းက သရဏဂံု ယူခဲ့တာကြ။ ကေလးဘဝတုန္းကတည္းက သရဏဂံု ယူခဲ့တာ။ မင္းေျပာလို႔ အခုလည္း ငါ ထပ္ယူပါတယ္လို႔ ေျပာတယ္။
အဲဒီမွာ အ႒ကထာက ဖြင့္တယ္။
ဟိုတုန္းက ဗိုက္ထဲမွာ သရဏဂံုယူတာ မရဘူးလို႔ ေျပာတယ္။
သရဏဂံုဆိုတာ စိတ္အသိဉာဏ္ ပါမွ ရတယ္။
ကေလးဘဝက ယူတာလည္း မရဘူးတဲ့။

သို႔ေသာ္ သူသိတတ္တဲ့ အ႐ြယ္ေရာက္တဲ့အခါ အေမက ေျပာတယ္ ဆိုပါေတာ့။ ငါ မင္းကို ကိုယ္ဝန္ရွိတုန္းက မင္းအတြက္ သရဏဂံု ယူခဲ့တယ္။ အထိန္းေတာ္ကလည္း ေျပာတယ္။ မင္းကေလးျဖစ္စဥ္တုန္းက ငါက မင္းအတြက္ သရဏဂံု ယူခဲ့တယ္။
ေၾသာ္ … ဟုတ္ေပသားပဲလို႔ သူက အသိအမွတ္ ျပဳလိုက္ရင္ သရဏဂံု ရမယ္။
ဒီလိုမွ မဟုတ္ရင္ သရဏဂံု မရဘူးတဲ့။
ဒါေၾကာင့္ ငါတို႔ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြ ‘ဗုဒၶံ သရဏံ ဂစၧာမိ’ဆိုေနရင္ အဲဒီ အသိေလး ပါေနေစခ်င္တယ္။
“ဗုဒၶံ သရဏံ ဂစၧာမိ
ဓမၼံ သရဏံ ဂစၧာမိ
သံဃံ သရဏံ ဂစၧာမိ”ကေတာ့ ေန႔တိုင္းေလာက္ ဆိုေနမယ္ ထင္တယ္ေနာ္။

ဒီေန႔က စၿပီး အဲဒီ အသိကေလးပါေနရင္ ေန႔တိုင္း သရဏဂံု အျပည့္အဝ တည္ေနၿပီလို႔ မွတ္ရမယ္။
ဒီမတိုင္ခင္ကဆိုရင္ မင္းတို႔ ရခ်င္မွ ရမယ္။ အတိအက် မသိႏိုင္ဘူး။
ေအး … သရဏဂံု-ကိုးကြယ္ရာလို႔ ဆိုၿပီး ဆည္းကပ္တာက ဘာလဲလို႔ ေမးရင္ေတာ့ တိတိက်က် ေျပာရရင္ ကိုးကြယ္တဲ့အခါ ေခါင္းထဲမွာ ႏွလံုးထဲမွာ ျဖစ္တဲ့ ကုသိုလ္စိတ္ကို ေခၚတယ္။
ျမတ္စြာဘုရားကို ကိုးကြယ္ပါတယ္လို႔ ဆိုတဲ့အခါမွာ မင္းတို႔ စိတ္ထဲမွာ မေကာင္းတာေတြ ရွိေသးလား? ေလာဘတို႔ ေဒါသတို႔ ရွိေသးလား?
မရွိဘူး။ အဲဒီ အခ်ိန္အခါမွာ ေလာဘ ေဒါသ အစရွိတဲ့ ကိေလသာေတြ ကင္းေနတယ္ေပါ့။
အဲဒီလို ကိေလသာေတြ ကင္းၿပီးေတာ့ ဘုရားကို ကိုးကြယ္တဲ့ စိတ္ မိမိသႏၲာန္မွာ ျဖစ္ေနတယ္။
အဲဒါကို သရဏဂံုလို႔ ေခၚတယ္။

ကိုးကြယ္ရာဟူ၍ သိတယ္၊ ကိုးကြယ္ရာဟူ၍ ဆည္းကပ္တယ္။
အဲဒါေၾကာင့္ ငါတို႔ ဘုရားကို ကိုးကြယ္တယ္ဆိုတာ မေကာင္းမႈမွ တားျမစ္တယ္။ ေကာင္းမႈကို တိုက္တြန္းေပးတတ္တယ္ဆိုတဲ့ အေနနဲ႔ အသိအမွတ္ျပဳတာကို ကိုးကြယ္တယ္ ဆိုတယ္။
ကိုးကြယ္တယ္ဆိုတာ တရားကို က်င့္တာ
တို႔ ဗုဒၶဘာသာမွာ ဘုရားဆိုတာဟာ ေဟာၾကား႐ုံပဲ ရွိတယ္။
ကိုယ္ ကိုယ္တိုင္က က်င့္ရတယ္။
ျမတ္စြာဘုရား ကိုယ္ေတာ္တိုင္က ေျပာထားတယ္။ ငါကိုယ္တိုင္ ဒီတရားကို သိၿပီးလို႔ ခုမင္းတို႔ကို ေဟာတာ။ အခု မင္းတို႔က ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ဝီရိယစိုက္ၿပီး က်င့္ရမယ္တဲ့။
တို႔ ဘုရားဆိုတာ ေဟာၾကား႐ံုပဲ ေဟာၾကားႏိုင္တယ္။ ဆိုလိုတာကေတာ့ ‘ေရာ့ မင္းတို႔အတြက္ နိဗၺာန္’လို႔ မေပးႏိုင္ဘူး။
သြားေတာင္းလည္း အလကားပဲ။

ဘုရားဆီမွာ နိဗၺာန္ကို ေတာင္းလို႔ ဘုရားကလည္း ေပးႏိုင္တာမွ မဟုတ္တာ။ အဲဒီေတာ့ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ က်င့္ရမယ္။ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ ေကာင္းတာလုပ္ရင္ အဲဒီ ေကာင္းတဲ့အက်ိဳးကို ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ ရမယ္။ ကုိယ္ မေကာင္းတာ လုပ္ရင္ မေကာင္းတဲ့အက်ိဳး ကိုယ္ပဲ ရမယ္။ သူမ်ားက ကိုယ့္အတြက္ တာဝန္ခံတာမ်ိဳး မရွိဘူး။
ဘုရားကို ကိုးကြယ္ပါ၏။
တရားကို ကိုးကြယ္ပါ၏။
သံဃာကို ကိုးကြယ္ပါ၏လို႔ ဘယ္ေလာက္ ဆိုေန ဆိုေန၊ မက်င့္ရင္ မရဘူး။
တစ္ဖက္မွာ ကိုယ္တိုင္ က်င့္မွ ရတယ္ဆိုတဲ့ စကား ရွိတယ္။
ဒီဘက္က်ေတာ့ တို႔က ဘုရားကို ကိုးကြယ္ေနတယ္၊ အားထားေနတယ္ဆိုေတာ့ အဓိပၸာယ္ရွိရဲ႕လား။
ဘုရားကို အားကိုးတယ္ဆိုတာ ေက်ာင္းသားက ဆရာကို အားကိုးနည္းမ်ိဳး အားကိုးတာ။ ေက်ာင္းမွာ ဆရာက ေက်ာင္းသားအတြက္ စာမက်က္ေပးႏိုင္ဘူး၊ သင္ျပေပးတယ္။
မင္းတို႔ ဘယ္လို လုပ္ၾက၊ ဘယ္လို က်င့္ၾကလို႔ပဲ ၫႊန္ျပေပးႏိုင္တယ္။ မင္းတို႔ သြားကစားေနကြာ၊ မင္းတို႔အတြက္ ငါက်က္ထားေပးမယ္၊ ဒီလို လုပ္လို႔ မရဘူး။

အဲဒီလုိပဲ ျမတ္စြာဘုရားက မင္းတို႔ ဘယ္လုိ လုပ္ၾက၊ ဘယ္လို ေနၾက၊ ဘယ္လို တရားက်င့္ၾက၊ အဲဒီလို ေလ့က်င့္ေပးတယ္။ ေဟာၾကားေပးတယ္။ အဲဒီလိုသာ လုပ္ေပးႏိုင္တယ္။
ဒါေၾကာင့္ ဘုရား တရား သံဃာ ကိုးကြယ္တယ္ဆိုတာ ျမတ္စြာဘုရားကို လမ္းေကာင္း လမ္းမွန္ ၫႊန္ျပေပးႏိုင္တဲ့ ဆရာအျဖစ္ အသိအမွတ္ ျပဳတယ္၊ အားထားတယ္။ တရားကိုလည္း ဆရာအျဖစ္ အသိအမွတ္ ျပဳတယ္။ အဲဒါကိုပဲ ကိုးကြယ္တယ္လို႔ ဆိုတာ။
ကိုးကြယ္တယ္ဆိုတာ ကေလးက အေမကို အားကိုးတာမ်ိဳး မဟုတ္ဘူး။ ငါကိုးကြယ္ရင္ ၿပီးေရာ၊ က်န္တာေတြ ဘုရားက အကုန္လံုး လုပ္ေပးလိမ့္မယ္လို႔ ဒီလို ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္နဲ႔ အားကိုးတာလည္း မဟုတ္ဘူး။ အဲဒါကို နားလည္ပါ။

(ဆရာေတာ္ အရွင္သီလာနႏၵာဘိဝံသ၏ “အေျခခံ ဗုဒၺဘာသာ ယဥ္ေက်းမႈ” မွျပန္လည္ကူးယူ
မွ်ေ၀ပါသည္)
ခ်မ္းသာၾကပါေစ၊ေအးၿငိမ္းၾကပါေစ၊
သံသရာ၀ဋ္ဆင္းရဲမွ..လြတ္ေျမာက္ၾကပါေစ။

ဘ၀တုသဗၺမဂၤလာ..
(ည.ည.တ)

မိဘ ႏွင့္သားသမီး ၾကားက ေငြေရး ေၾကးေရး ကိစၥ

                                   

                                   မိဘ ႏွင့္သားသမီး ၾကားက ေငြေရး ေၾကးေရး ကိစၥ

မိဘ ဆိုတာ သတၲဝါ တိုင္းလိုလိုမွာ ရွိၾကေပမယ့္ မိဘက သားသမီး အတြက္ တာဝန္ယူ၊ ျပဳစု၊ သင္ၾကားေပးတတ္ တာေတြ ကိုေတာ့ လူအပါအဝင္ တခ်ိဳ႕ သတၲဝါ ေတြမွာပဲ ေတြ႕ရ တတ္ပါတယ္။ ဒီလိုတာဝန္ယူ၊ ျပဳစု၊သင္ၾကားေပး တတ္တဲ့ အထဲကမွ ကာလအပိုင္း အျခားတစ္ခုေရာက္ရင္ေတာ့ တာဝန္ ေတြရပ္ၿပီး သားခြဲတတ္ၾကတာ ဓမၼတာ ပါ။ သားမခြဲဘဲ တစ္သက္လံုးတာဝန္ ယူတတ္တာေတာ့ "လူ" သတၲဝါပဲ ရွိမယ္ထင္ပါတယ္။

ဒီေတာ့ မိဘနဲ႔ သားသမီး ေရရွည္ဆက္ဆံေရးကို တည္ေဆာက္ၾကရပါတယ္။ အဲဒီ ေရရွည္ ဆက္ဆံေရး ေတြထဲကမွေငြေရး ေၾကးေရးနဲ႔ ပတ္သက္တာေတြကို ဒီ ေဆာင္းပါးမွာ ဆက္လက္ေဆြးေႏြး သြားပါ့မယ္။ ေရရွည္ဆက္ဆံေရးဆိုတဲ့အတိုင္း တကယ့္ကို ရွည္ပါတယ္။

 

မိဘ ဒါမွ မဟုတ္ သားသမီးတစ္ဦးဦး မဆံုးပါး မခ်င္း ဒီဆက္ဆံေရးက တည္ရွိေနမွာ ပါ။ ဆက္ဆံေရးပံုစံကလည္း ကာလ အပိုင္းအျခားကိုလိုက္ၿပီး ေျပာင္းလဲေန တတ္ပါတယ္။ ေျပာင္းလဲရမယ့္ ဆက္ ဆံေရးကို ဂ႐ုမထားမိဘဲ မိဘဘက္က ျဖစ္ျဖစ္၊ သားသမီးဘက္ကျဖစ္ျဖစ္၊ ႏွစ္ဖက္စလံုးကျဖစ္ျဖစ္ ပ်က္ကြက္ ခဲ့ရင္ ဆက္ဆံေရးမွာ အဖု အထစ္ေတြျဖစ္လာေတာ့တာ ပါပဲ။ ဆက္ဆံေရးပံုစံ ေျပာင္း လဲရတတ္တဲ့ ကာလေတြ ကို သားသမီးေတြရဲ႕ အသက္ေပၚမူတည္ၿပီး ၄ ပိုင္းေလာက္ပိုင္းလို႔ရပါ တယ္။

 

အသက္ ၁၂ ႏွစ္ေအာက္ ကေလး အရြယ္ကာလ၊ ၁၂ ႏွစ္မွ ၁၈ ႏွစ္အထိ လူငယ္အစပိုင္းကာလ၊ ၁၈ ႏွစ္နဲ႔ ၂၅ ႏွစ္ ၾကား လူငယ္ဘဝ အဆံုးပိုင္းကာလနဲ႔ အသက္ ၂၅ ႏွစ္အထက္ လူႀကီးပိုင္း ကာလဆိုၿပီး ခြဲျခားထားလို႔ရပါတယ္။ အသက္ ၁၂ ႏွစ္ေအာက္ ကေလးအရြယ္မွာ ျဖစ္တတ္တာက ၂ ခုပဲရွိပါတယ္။ ကေလးကို သိပ္ခ်စ္လို႔ ဆိုၿပီး ပူဆာသမွ် မရွိရွိတာနဲ႔ ႀကံဖန္ၿပီး ဝယ္ေပး၊ အလိုလိုက္တာမ်ိဳးရယ္။ ေနာက္တစ္မ်ိဳးကေတာ့ ေက်ာင္းထား ေပးရင္၊ အစာေကြ်းေပးရင္ တာဝန္ ေက်ၿပီပဲ၊ တျခားဘာမွမလိုပါဘူးဆိုၿပီး ပစ္ထားတတ္တာမ်ိဳးပါ။

 

မိဘေတြရဲ႕ ေငြေၾကးခ်မ္းသာမႈ အဆင့္အတန္းက အမ်ိဳးမ်ိဳးရွိႏိုင္ေတာ့ ဘယ္ေလာက္ဖိုး ဝယ္ေပးသင့္တယ္၊ ဘယ္ေလာက္ ေတာ့ မေက်ာ္သင့္ဘူးဆိုၿပီး မေျပာႏိုင္ ေပမယ့္မူလတန္းကေလးတစ္ေယာက္ ကို မုန္႔ဖိုးတစ္ေန႔ ၅၀ဝ၀-၁၀ဝ၀ဝ ေပးေနတာမ်ိဳးကေတာ့ ဒီကေန႔ ျမန္မာျပည္ စံႏႈန္းနဲ႔ဆိုရင္ ခ်စ္ရာ မေရာက္ဘဲ ႏွစ္ရာေရာက္ေနမယ္ထင္ ပါတယ္။ ေက်ာင္းမွာ သူမ်ားေတြ ဝယ္စားေနတာကို ေငးၾကည့္ေနရတာ မ်ိဳးလည္း မျဖစ္ေစခ်င္ပါဘူး။

 

တကယ့္ ကို မတတ္ႏိုင္လို႔ မေပးႏိုင္တာဆိုရင္ လည္း အက်ိဳးအေၾကာင္း ေသေသခ်ာ ခ်ာရွင္းျပၿပီး ကိုယ္တတ္ႏိုင္သေလာက္ ေပးရင္ ဒီေခတ္ကေလးေတြကနားမေဝး တတ္ၾကပါဘူး။ တစ္ခုရွိတာက ကေလးကိုေတာ့ ၿခိဳးၿခံခိုင္းၿပီး ကိုယ္ ကိုယ္တိုင္က ေသာက္စား၊ သံုးျဖဳန္း ေနရင္ေတာ့ နားမေဝးေပမယ့္ နား မဝင္ႏိုင္ပါဘူးဆိုတာပါပဲ။ တတ္ႏိုင္တဲ့ မိဘေတြ၊ ေဆြမ်ိဳး ေတြရွိလို႔ ကေလးေတြဆီမွာ မုန္႔ဖိုး ေတြ မ်ားေနရင္လည္း ကေလးကို သိမ္းခိုင္းထားတာထက္ မိဘက စာရင္း လုပ္ၿပီး သိမ္းထားေပး၊ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ လစဥ္အတိုးသေဘာမ်ိဳး နည္းနည္း ပါးပါးထပ္ေဆာင္းေပး၊ သူဝယ္ခ်င္ တာရွိရင္လည္း အဲဒီထဲက အခ်ိဳးအစား နည္းနည္းပဲျဖစ္ျဖစ္ စိုက္ၿပီးဝယ္ခိုင္း၊ ဒါဆိုရင္ ေငြရဲ႕အတိုးအပြားသေဘာ သဘာဝကိုပါ သင္ေပးၿပီးသား ျဖစ္ သြားပါမယ္။ ဘဏ္မွာအပ္ထားေပး တာမ်ိဳးအထိ အဆင္ေျပရင္ေတာ့ ပို ေကာင္းတာေပါ့။ ကေလးလက္ထဲမွာ ပိုက္ဆံမ်ားမ်ား မထားေတာ့ အလြယ္ တကူမေပ်ာက္ဘူး၊ မသံုးမိဘူး။ အိမ္မွာ ရွိတဲ့ တျခားသူေတြလည္း တာဝန္ေပါ့ တယ္။

 

ေတာ္ၾကာ ကေလးပိုက္ဆံ ေပ်ာက္တာနဲ႔ အိမ္ေဖာ္ေလး အ႐ိုက္ ခံရတာ ျဖစ္ေနပါဦးမယ္။ ေနာက္တစ္ပိုင္း ၁၂ ႏွစ္ကေန ၁၈ ႏွစ္ၾကား ကာလကေတာ့ အခက္ ခဲဆံုးကာလပါပဲ။ ကေလးလိုလည္း ဆက္ဆံလို႔မရ၊ လူႀကီးလိုလည္း တာဝန္မယူခ်င္တဲ့ ကာလပါ။ လွခ်င္၊ ပခ်င္၊ ျြကားခ်င္၊ ဝါခ်င္တဲ့ စိတ္ေလး ေတြကလည္း ေပၚ။ အၿပိဳင္အဆိုင္ ကလည္း မ်ား။ လူပ်ိဳေပါက္၊ အပ်ိဳ ေပါက္။ ဇီးကြက္လို မ်က္စိျပဴးေအာင္ ရွာရတဲ့ ေဈးကြက္စီးပြားေရးစနစ္မွာ ဆိုပိုဆိုးေသး။ ဘဝရဲ႕အစ တကၠသိုလ ေတြ စဝင္ဖို႔၊ လိုင္းခြဲဖို႔ကလည္း ဒီ ကာလမွာ။ အဲဒီမွာ မိဘနဲ႔ သားသမီး အားၿပိဳင္ၾကေတာ့တာပါပဲ။ ေတြ႕ဖူးတဲ့ ဥပမာတစ္ခုေျပာပါ မယ္။ သား ၁၀ တန္းေျဖမယ့္ႏွစ္မွာ မိဘကို ပူဆာတာက iphone ဝယ္ ေပးရမယ္။ တစ္လ ၆ သိန္းတန္ ေဘာ္ဒါထားေပးရမယ္တဲ့။ မိဘက ဘယ္ေလာက္တတ္ႏိုင္လဲ။ တတ္ႏိုင္ တယ္ထားဦး ရလာတဲ့ iphone နဲ႔ အလုပ္႐ႈပ္ေနၿပီး ေက်ာင္းစာမွာ ပ်က္ ကြက္ရင္ေကာ၊ ဒီလိုပါပဲ။

 

သူငယ္ခ်င္း ေတြကို အားက်ၿပီး ေမြးေန႔ကို ဟို တယ္မွာ တက္လုပ္ေပးကာ တစ္ည တည္းနဲ႔ ၁၅ သိန္းအကုန္ခံလိုက္ရင္ မိဘတာဝန္ေက်သြားၿပီလား။ ေသခ်ာ တာကေတာ့ ေနာက္ႏွစ္ေမြးေန႔မွာ ၂၅ သိန္းကုန္ဖို႔ မွန္းထားရပါမယ္။ ဒီကိစၥမ်ိဳးကို ေျဖရွင္းတဲ့နည္းက လြယ္လြယ္ေလးပါ။ မိဘနဲ႔ သားသမီး အားမၿပိဳင္ၾကပါနဲ႔။ မိဘက ငါေငြကုန္ ခံထားတယ္၊ နင့္ဘက္က တာဝန္ ေက်ဖို႔ႀကိဳးစား ဆိုတာမ်ိဳး သေဘာ မထားနဲ႔။ သားသမီးဘက္ကလည္း အေမတို႔က ဒီေလာက္ပဲေပးတာ၊ သူငယ္ခ်င္းေတြဆိုရင္ ဒီေလာက္သံုး တာ၊ သူတို႔လို ေပးႏိုင္လို႔လားဆိုၿပီး မဆိုးပါနဲ႔။ ေျပာရရင္ ကိုယ့္မိသားစု တစ္လဝင္ေငြရဲ႕ ဘယ္အခ်ိဳးအစားကို သားသမီးအတြက္ သံုးေနၿပီလဲဆိုတာ ျပန္စဥ္းစားပါ။ မိသားစုဝင္ေငြက ၁၀ဝ ရွိတယ္ဆိုရင္ လုပ္ငန္းအတြက္ ျပန္ ရင္းႏွီးဖို႔ကို ၂၅၊ အိမ္အသံုးစရိတ္က ၅၀၊ လွဴဒါန္းဖို႔က ၁၀၊ စုေဆာင္းတာ က ၁၀၊ တျခားအေထြေထြကိစၥေတြ အတြက္က ၅ ဆိုၿပီး ရွိတယ္ဆိုပါ ေတာ့။ အိမ္အသံုးစရိတ္ ၅၀ ထဲကမွ ၂၅ က သားသမီးအတြက္ျဖစ္ေနရင္ စဥ္းစားရပါၿပီ။

 

အဲဒီ ၂၅ ခ်ိဳးထဲမွာ တကယ္ကုန္တာက က်ဴရွင္ဖိုး၊ ေက်ာင္း လခ။ တစ္နည္း ပညာေရးအတြက္ ရင္းႏွီးတာဆိုရင္ေတာ့ ရင္းႏွီးသင့္ပါ တယ္။ ဒါမွမဟုတ္ Iphone ကိစၥ၊ သူ႔လက္ကိုင္ဖုန္းအတြက္ ျမန္မာ့ ဆက္သြယ္ေရးကို လစဥ္ေပးေနရ တာဆိုရင္၊စတိတ္႐ိႈးသြားခ်င္လို႔၊ ဖိနပ္ ဝယ္ခ်င္လို႔ စသည္ စသည္တို႔အတြက္ ဆိုရင္ေတာ့ ခ်င့္ခ်ိန္ဖို႔ ေကာင္းပါၿပီ။ မူလတန္းကေလးကို မုန္႔ဖိုး ၅၀ဝ၀-၁၀ဝ၀ဝ ေပးလို႔ ပ်က္စီးတတ္ သလို၊ အလယ္တန္း၊ အထက္တန္း အရြယ္ေတြမွာ သူပူဆာသမွ် ဝယ္ေပး ၿပီး၊ သူေတာင္းသမွ်ေပးၿပီး ကိုယ့္သား သမီးကိုယ္ ဖ်က္ဆီးလို႔ရပါတယ္။ စာ ဖတ္ရတာ ေညာင္းလို႔ ကာရာအိုေက သြားမယ္၊ အႏွိပ္ခန္းသြားမယ္ဆိုၿပီး ေငြ ၂၀ဝ၀ဝ ေက်ာ္ကို တစ္ညတည္း နဲ႔ သံုးခဲ့တဲ့ လူငယ္တစ္ ေယာက္ရဲ႕ အျဖစ္က ရင္ ေလးစရာပါ။ ဒီလိုသာ သြားေနရင္ ကူးစက္ ေရာဂါကိစၥ၊ မူးယစ္ ေဆးဝါးကိစၥေတြပါ ၿငိ သြားလို႔ကေတာ့သား သမီးရဲ႕ အသံုးစရိတ္ အခ်ိဳးက ၂၅ က ေန ၈၀-၉၀ အထိ တက္သြားႏိုင္တယ္ ဆိုတာ ေတြးပူထား ပါ။

 

အစကတည္းက အား မၿပိဳင္ခဲ့ရင္ ဒီလိုအျဖစ္ေတြ ကလည္း ကင္းေဝးပါလိမ့္ မယ္။ တစ္နည္း တူညီတဲ့ ပန္းတိုင္ရွိၾကရင္ ဒီလိုမျဖစ္ပါ ဘူး။ မိဘနဲ႔ သားသမီးၾကားမွာ နားလည္မႈရွိၾကရပါမယ္။ ဒီႏွစ္ အဖို႔ ငါတို႔မိသားစုရဲ႕ အဓိက ရည္မွန္းခ်က္ကဘာလဲ။ ဒီရည္မွန္း ခ်က္ပန္းတိုင္ေရာက္ေအာင္ ဘယ္ လိုသြားၾကမလဲ၊ ဘယ္သူေတြက ဘာတာဝန္ယူမလဲ၊ ဒီအတြက္ ဘယ္ ေလာက္ကုန္က်မလဲ၊ ေဆြးေႏြးတိုင္ ပင္ရပါမယ္။ ေဆြးေႏြးတိုင္ပင္တာဟာ ေငြပစ္ေပးတာ၊ ေငြႀကိဳက္သေလာက္ ယူသံုးခိုင္းတာထက္ ပိုၿပီးအခ်ိန္ကုန္ပါ လိမ့္မယ္။ အဓိကအခ်က္က အခ်ိန္ ေပးရပါလိမ့္မယ္။ ေဆြးေႏြးဖို႔အခ်ိန္ မရွိဘူး၊ ေငြရွာဖို႔ အခ်ိန္ေတာင္ မေလာက္ပါဘူးဆိုရင္ အဲဒီေငြရွာတာ ကေရာ ဘယ္သူ႔အတြက္လဲ ျပန္ေမး ၾကည့္ပါ။ တစ္ပတ္မွာ ၁ နာရီ၊ ၂ နာရီေလာက္ေတာင္ သားသမီးနဲ႔ ေဆြးေႏြးဖို႔အတြက္ အခ်ိန္ေပးဖို႔ မျဖစ္ ႏိုင္ရင္ေတာ့ ခင္ဗ်ားရွာတဲ့ေငြဟာ လည္း သားသမီးကို ဖ်က္ဆီးဖို႔သက္ သက္ျဖစ္ေနမလားပဲ။ ေငြက အစား ထိုးလို႔ရပါတယ္။

 

အခ်ိန္ေပးတာက အစားထိုးလို႔မရပါဘူး။ မိဘေမတၲာကို အခ်ိန္နဲ႔ အေကာင္အထည္ေဖာ္ဖို႔ ႀကိဳးစားပါ။ ေငြနဲ႔ ပံုမေဖာ္မိပါေစနဲ႔။ အေဖေျပာျပဖူးတဲ့ ပံုျပင္တစ္ပုဒ္ဟာ တန္ဖိုးႀကီးႀကီးနဲ႔ ဝယ္ေပးခဲ့တဲ့ ကစား စရာေတြထက္ သားသမီးေတြအတြက အမွတ္တရ ျဖစ္ေနတတ္ပါတယ္။ သားသမီးေတြဘက္ကလည္း ေငြေတာင္းဖို႔၊ ရစ္ဖို႔ပဲ မစဥ္းစားဘဲ ကိုယ့္မိဘအေျခအေန၊ အခက္အခဲကို နားလည္ေပးဖို႔ပါ။ မိသားစုတာဝန္ဆို တာ မိဘေတြဆီမွာပဲ ရွိတာမဟုတ္ဘဲ သားသမီးေတြဆီမွာလည္း ရွိပါတယ္။ ပညာေရး ရင္းႏွီးမႈလို ေငြေၾကးကို သံုးစြဲတာမဟုတ္ဘဲ တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦး ဂုဏ္တုဂုဏ္ၿပိဳင္ အၿပိဳင္သံုးေနရင္း ကိုယ့္ဘဝရဲ႕ အေျခခံအုတ္ျမစ္ေတြ တည္ေဆာက္ေနခ်ိန္မွာ အဖိုးတန္ အခ်ိန္ေတြကို မျဖဳန္းမိေစဖို႔ပါ။ ပညာ သင္ၿပီး ပညာေတြတတ္ေတာ့ ဘာလုပ္ မွာလဲလို႔ လက္ရွိအေျခအေနေတြကို ၾကည့္ၿပီး မေျပာပါနဲ႔။ တကယ္တတ္ ေအာင္သင္ထားပါ။ သံုးပါရေစဆိုၿပီး လာေခၚပါလိမ့္မယ္။ ဒီေနရာမွာ ပညာ တတ္တယ္ဆိုတာကို အတန္းေအာင္ တာတစ္ခုတည္းနဲ႔ေတာ့ မတိုင္းနဲ႔ ေပါ့။

 

တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပဲ ကိုယ္တတ္ ႏိုင္သေလာက္ မိသားစုတာဝန္ေတြကို ယူေပးဖို႔ပါ။ အေၾကာင္းတစ္ခုခု ေၾကာင့္ မိဘေတြ စီးပြားမရွာႏိုင္ရင္ ေတာင္ ကြင္းဆက္မျပတ္ေတာ့ဘူးေပါ့။ လူငယ္ဘဝရဲ႕ အဆံုးသတ္ ၁၈- ၂၅ ႏွစ္ၾကားက ကာလေတြမွာ တခ်ိဳ႕ တေလဆိုရင္ အိမ္ေထာင္ေတာင္က် ေနပါၿပီ။ အိမ္ေထာင္မက်ေသးရင္ ေတာင္ လက္တြဲေဖာ္ေလးေတြနဲ႔ပါ။ တခ်ိဳ႕က လုပ္ငန္းခြင္မွာ။ တခ်ိဳ႕က ပညာသင္တုန္း။ ဘဝေပးအေျခအေန အရ ပံုစံအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ပါ။ ပံုစံေတြသာ အမ်ိဳးမ်ိဳးကြဲေနတာ ေသခ်ာတာက ေတာ့ ေငြေၾကးလိုအပ္မႈ ပိုမ်ားလာ တတ္ၾကတာပါပဲ။ က်ားႀကီးေတာ့ ေျခ ရာလည္း ႀကီးမွာေပါ့။ အေရးႀကီးတာ က ေျခရာပဲႀကီးၿပီး ခႏၶာကိုယ္ အလိုက္ သင့္ႀကီးမလာရင္ လမ္းေလွ်ာက္လို႔ မရပါဘူး။ ဒီကာလေတြမွာ လုပ္ငန္းခြင္ထဲ ေရာက္ေနတဲ့ လူငယ္ေတြထဲက တခ်ိဳ႕ ဟာ ကိုယ့္ဝင္ေငြကို မိဘဆီအပ္ၿပီး လိုသေလာက္ ျပန္ေတာင္းသံုးတတ္ တာ ရွိပါတယ္။ (အပ္တာထက္ ျပန္ ေတာင္းတာက မ်ားခ်င္လည္း မ်ားေန တတ္ပါတယ္)။

 

တခ်ိဳ႕ကေတာ့ ျပန္ မအပ္ဘဲ ကိုယ့္ပိုက္ဆံ ကိုယ္သံုးတယ္၊ ပိုလည္းမေပးဘူး။ လိုလည္းမေတာင္း ဘူး။ ခပ္ရွင္းရွင္းေပါ့။ စနစ္ႏွစ္မ်ိဳးစလံုး မွာ ေကာင္းကြက္ေရာ ဆိုးကြက္ပါ ရွိေနေပမယ့္ တစ္ေန႔က်ရင္ ဘဝထဲ ေလွ်ာက္လွမ္းရေတာ့မွာမို႔ ကိုယ့္ဝင္ ေငြ ကိုယ္ခ်င့္ခ်ိန္ၿပီး ကိုင္သံုးတာက ပိုေကာင္းပါတယ္။ အေလ့အက်င့္ လည္း ရတာေပါ့။ သိတတ္လို႔ မိဘ ကို ေထာက္ပံ့ခ်င္ရင္လည္း အခ်ိဳး အစားတစ္ခု သတ္မွတ္ၿပီး ေထာက္ပံ့ လို႔ရပါတယ္။ လုပ္ငန္းခြင္အတြက္ အရင္းအႏွီး၊ က်ဴရွင္အတြက္ လံုးခနဲ ေငြလိုအပ္လာတာမ်ိဳးအတြက္ကေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း မိဘတို႔ဝတၲရားေပါ့။ ဒီ ေနရာမွာ မိဘေရာ၊ သားသမီးဘက္ ကပါ စဥ္းစားဖို႔က သားသမီးတစ္ဦး တည္းရွိတာလား၊ တျခားသားသမီး ေတြရွိခဲ့ရင္ သူတို႔အတြက္ေရာ ဆိုတာ ပါ။ သားႀကီး မေလးရွားသြားဖို႔ကို အိမ္ေပါင္ၿပီး လႊတ္လိုက္တာ၊ သမီး အငယ္အတြက္က်ေတာ့ ဘာမွမက်န္၊ သားႀကီးကလည္း မေလးရွားက ျပန္ လာၿပီး မိန္းမယူသြားတယ္ဆိုတာမ်ိဳး ေတြမျဖစ္ေစဖို႔ပါ။ တစ္ဦးတည္းေသာ သား၊ သမီးဆိုရင္ေတာ့ ခ်စ္သမွ် ပံုေအာ ခ်င္လည္း ေအာေပါ့။

 

အသက္ ၂၅ ႏွစ္အထက္ လူငယ္ဘဝ အဆံုးသတ္နဲ႔ ေနာက္ပိုင္း လူလတ္၊ လူႀကီးဘဝေတြမွာလည္း မိဘနဲ႔ သားသမီး ေငြေရးေၾကးေရး ကိစၥေတြက ရွိတတ္ပါတယ္။ ကိုယ္ပိုင္ လုပ္ငန္းနဲ႔ ရပ္တည္တာရွိသလို၊ မိဘ လက္ငုတ္လက္ရင္း လုပ္ငန္းနဲ႔ ရပ္ တည္တာမ်ိဳးလည္း ရွိတတ္ပါတယ္။ မိဘ လက္ငုတ္လက္ရင္းလုပ္ငန္းနဲ႔ ရပ္တည္တာမ်ိဳးမွာ ထံုးစံအတိုင္းတစ္ဦး တည္းေသာ သားသမီးေတြအတြက္က သိပ္ျပႆနာမဟုတ္ေပမယ့္ တစ္ဦး ထက္ပိုလာရင္ မိဘရွိစဥ္ကတည္းက ျပတ္ျပတ္သားသား မရွိခဲ့ရင္ မိဘေတြ လည္း မရွိေရာ ေမာင္ႏွမေတြၾကားမွာ စိတ္ဝမ္းကြဲစရာေတြ ျဖစ္လာတတ္ပါ တယ္။ 

 

ဒီေတာ့ မိဘရွိစဥ္မွာကတည္းက ဘယ္သူကေတာ့ ဘယ္လုပ္ငန္းကို လုပ္၊ ဘယ္သူက ဘယ္အခ်ိဳးအစား နဲ႔ယူ စသည္ျဖင့္ ခြဲေဝေပးထားႏွင့္ရင္ ေနာင္ေရး စိတ္ေအးရပါလိမ့္မယ္။ ဒီေနရာမွာ သားသမီးေတြဘက္က လိုအပ္ေနတတ္တာ တစ္ခုကို တင္ျပ လိုပါတယ္။ တခ်ိဳ႕မိဘေတြက ပံုမွန္ဝင္ ေငြေလးနဲ႔ စားႏိုင္ေသာက္ႏိုင္ရွိမယ္၊ တခ်ိဳ႕ဆို သားသမီးထက္ေတာင္ ဝင္ ေငြေကာင္းခ်င္ ေကာင္းေနပါလိမ့္မယ္။ ဒီလိုအခါမ်ိဳးမွာ ငါ မေပး၊ မေကြ်း လည္း စားႏိုင္တာပဲဆိုၿပီး ျပန္လွည့္ မၾကည့္ဘဲ ရွိေနတတ္ပါတယ္။

 

တကယ္တမ္းက်ေတာ့ မိဘဆို တာ သူ႔ဘာသာသူ ဘယ္ေလာက္ တတ္ႏိုင္တတ္ႏိုင္ သားသမီးက ဝယ္ ေပးလာတဲ့ တစ္ရာတန္ သရက္သီး တစ္လံုးကို စားရရင္ ပိုခ်ိဳတတ္ပါ တယ္။ သားသမီးေတြ အလိုက္သိ တတ္ၾကဖို႔ပါ။ မိဘေတြဘက္ကလည္း အလိုက္မသိတတ္တာလည္း ရွိတတ္ ပါတယ္။ သူ႔မိဘက တတ္ႏိုင္တာပဲ ဆိုၿပီး ေယာကၡမဘက္က လွည့္ မၾကည့္တာမ်ိဳး။ သူ႔ေယာကၡမက သူေဌးပဲ၊ မိဘက လွည့္မၾကည့္တာ မ်ိဳးေတြပါ။ အထူးသျဖင့္ ေမြးခ်င္းမ်ား ရင္ ဆိုးတဲ့သား၊ ပါးရွားတဲ့ သမီးကို စြန္႔ႀကဲၿပီး လိမၼာတဲ့၊ တတ္ႏိုင္တဲ့ သားသမီးက်ေတာ့ တတ္ႏိုင္သားပဲ ဆိုၿပီး မေပးတတ္၊ မေကြ်းတတ္တာ ပါ။ တကယ္တမ္းက်ေတာ့ ကိုယ္ေပး ရင္ ကိုယ့္သားသမီး မ်က္ႏွာရတာ ေပါ့။

 

အိမ္ေထာင္က်ၿပီးၿပီဆိုရင္ သူစိမ္း ဖက္ေနၿပီမို႔ ကိုယ့္သားသမီးေတြက မေျမာ္ျမင္ရင္ေတာင္မွ သားမက္၊ ေခြ်းမေတြကေျမာ္ျမင္တတ္ၾကပါတယ္။ ဒီေတာ့ကိုယ့္မွာသားသမီးတစ္ေယာက္ ထက္ပိုေနရင္ အတတ္ႏိုင္ဆံုး ေမြးအ တူ၊ ေကြ်းအတူျဖစ္ေအာင္ စီမံေပးရင္ အေကာင္းဆံုးပါပဲ။ ငိုတတ္တဲ့ ကေလး ႏို႔ပိုစို႔ရတယ္ဆိုတာ မိဘမစစ္မွ ျဖစ္ တာပါ။ မိဘစစ္ရင္ မငိုတတ္တဲ့ ကေလး၊ ငိုဖို႔ေတာင္ အားမရွိေတာ့တဲ့ ကေလးကိုလည္း ႏို႔တိုက္မွာပါ။ ဒီေတာ့ အခ်ဳပ္ဆိုရရင္ မိဘနဲ႔ သားသမီးဆိုတာ ရွိေနသမွ် မိဘနဲ႔ သားသမီးၾကားက ေငြေရးေၾကးေရးနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ဆက္ဆံေရးဆိုတာ ကမၻာတည္သေရြ႕ ရွိေနမွာမို႔ တစ္ဖက္ နဲ႔တစ္ဖက္ အျပန္အလွန္ ေမတၲာ ေစတနာထားရင္း ကိုယ့္တာဝန္ကိုယ္ ေက်ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကရင္ျဖင့္ အထူး အေထြ ျပႆနာမရွိႏိုင္ပါေၾကာင္း တင္ျပလိုက္ရပါတယ္။

 

ေဒါက္တာ ေဌးေအာင္