အလုပ္ ျဖစ္မွာလား၊ အျဖစ္ လုပ္မွာလား

  

အလုပ္ ျဖစ္မွာလား၊ အျဖစ္ လုပ္မွာလား

၀ီရိယကို မွီ၍ အသက္ ရွင္ရသူ၊ ေကာင္းမႈကံ၏ ေကာင္းက်ိဳးကို မွီ၍ အသက္ ရွင္ရသူ၊ ႏွစ္ခုလံုးကို မွီ၍ အသက္ ရွင္ရသူ၊ ႏွစ္ခုစလံုးကို မမွီဘဲ အသက္ ရွင္ရသူ ဟု ပုဂၢိဳလ္ ေလးမ်ိဳး ရွိေၾကာင္း ဘုရားရွင္ အဂၤုတၱိဳရ္ ပါဠိေတာ္၌ ေဟာၾကားေတာ္ မႈခဲ့သည္။

ထို ပါဠိေတာ္ကို အ႒ကထာ ဖြင့္ရာတြင္ ၀ီရိယ အားကိုးျဖင့္ တစ္ေနကုန္ ရုန္းကန္ လႈပ္ရွားၿပီး ထို၀ီရိယ၏ အက်ိဳးမွ် ကိုသာမွီ၍ အသက္ ရွင္ရသူသည္ ၀ီရိယကို မွီ၍ အသက္ ရွင္ရသူမည္၏၊ စတုမဟာရာဇ္ နတ္တို႔ကို အစျပဳ၍ နတ္ျပည္ ေျခာက္ထပ္က နတ္တို႔သည္ ၀ီရိယ စိုက္ထုတ္စရာ မလိုဘဲ အတိတ္ ေကာင္းမႈကံ၏ အက်ိဳးကိုမွီ၍ အသက္ ရွင္ႏိုင္ၾက၏၊ မင္းႏွင့္ မင္းအမတ္ စသူတို႔သည္ ၀ီရိယႏွင့္ ေကာင္းမႈကံ၏ ေကာင္းက်ိဳး ႏွစ္မ်ိဳးလံုးကို မွီ၍ အသက္ ရွင္ၾကေလ၏။ ငရဲ သတၱ၀ါ တို႔သည္ ၀ီရိယႏွင့္ ေကာင္းမႈကံ ႏွစ္မ်ိဳးလံုး၏ ေကာင္းက်ိဳးကို မမွီဘဲ အသက္ ရွင္ၾကကုန္၏။

ထိုသုတၱန္ကို ၾကည့္က သာမန္လူ အမ်ားစုက လက္လႈပ္မွ ပါးစပ္လႈပ္ ဆိုသည့္ အတိုင္း ပါးစပ္လႈပ္ဖို႔ အတြက္ လက္က အၿမဲ လႈပ္ေနရေသာ သေဘာရွိသည္။ ဒါကို ေထာက္က ဘ၀ဟူသည္ ရုန္းကန္ လႈပ္ရွားျခင္း ဟုဆိုေသာ အဆိုက မွန္ကန္ ေပသည္။ သာမန္လူ အမ်ားစုမွာ ၀ီရိယ မရွိ၍ မရ၊ ၀ီရိယ မစိုက္၍ မရ၊ မရုန္း၍ မရ၊ မလႈပ္ရွား၍ မရ၊ မႀကိဳးစား၍ မရ၊ သူ႔အရြယ္ ႏွင့္သူ ၀ီရိယ စိုက္ကာ ရုန္းကန္ လႈပ္ရွား ႀကိဳးစားေနရ သည္သာ၊ မိမိတို႔ဘ၀ အေနအထား ကိုက ၀ီရိယကို မွီ၍ အသက္ရွင္ ေနရသည္ မဟုတ္ပါလား။

အလုပ္ႏွင့္လက္ မျပတ္ ဇယ္စက္ ေနသည္ဟု ေျပာၾကသည္မွာ မွန္ေပသည္။ လူဟူသည္ ၀ီရိယကို အမွီျပဳ၍ အသက္ရွင္ ရသူ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အလုပ္ႏွင့္လက္ ျပတ္၍မျဖစ္၊ လူ၏ တန္ဖိုးကား အလုပ္သာ ျဖစ္သည္၊ လူ၏ အရည္ အေသြးကို ေတာက္ေျပာင္ ေစသည္ကား အလုပ္သာ ျဖစ္သည္၊ လူ၏ ဘ၀ကို တြန္းတင္ ျမွင့္တင္ေပး ႏိုင္သည္ကား အလုပ္သာ ျဖစ္သည္၊ အလုပ္ လုပ္သူတို႔ ႀကီးပြားၾကသည္။ တစ္ခ်ိဳ႕လည္း အလုပ္ မျဖစ္သျဖင့္ အျဖစ္လုပ္ ေနၾကရသည္၊ အလုပ္ မျဖစ္မွန္း သိပါလ်က္ ေပေတစြာ လုပ္ေနေသာ အခါ ပို၍ပင္ အလုပ္ မျဖစ္ဘဲ ရွိေတာ့သည္၊ ထိုအခါ အျဖစ္ပဲ လုပ္ေနၾကသည္၊ အျဖစ္ လုပ္သူေတြ ပို၍ပို၍ မ်ားလာသည္၊ တစ္ခ်ိဳ႕ ကိုယ့္ကိုယ္ကို “အလုပ္ျဖစ္သူလား၊ အျဖစ္လုပ္သူလား” ဟူ၍ပင္ စဥ္းစားမိပံု မေပၚ၊ လုပ္ၿမဲတိုင္း ေပ၍သာ လုပ္ေနၾကသည္။

လူဟူသည္ လုပ္ခ်င္ ကိုင္ခ်င္စိတ္ ရွိရမည္၊ လုပ္တတ္ ကိုင္တတ္ ရွိရမည္၊ အလုပ္လုပ္ ေနရမည္၊ အလုပ္အေပၚ ေစတနာ မွန္ရမည္၊ ေစတနာ ထက္သန္ရမည္။ လူသည္ အလုပ္ လုပ္ရမည့္ သတၱ၀ါ ျဖစ္သည့္ အတြက္ တစ္ခုခု ကေတာ့ လုပ္ေနရမည္။ အလုပ္ႏွင့္ စပ္၍ လုပ္ပိုင္ခြင့္ ရွိသည္၊ ရပိုင္ခြင့္ ရွိသည္၊ ရပိုင္ခြင့္ ဟူသည္ ခံစားခြင့္ပင္ ျဖစ္သည္။ မိမိ၏ လုပ္တတ္ ကိုင္တတ္ေသာ အရည္ အေသြးေပၚ မႈတည္၍ လုပ္ပိုင္ခြင့္၊ ရပိုင္ခြင့္၊ ခံစားခြင့္ က အက်ိဳးျဖစ္သည္၊ လုပ္တတ္ ကိုင္တက္ ဟူေသာ အရည္ အေသြးက အေၾကာင္း ျဖစ္သည္၊ အက်ိဳး ေကာင္းေကာင္း ရခ်င္လွ်င္ အေၾကာင္း ေကာင္းေကာင္း ရွိေနမွ ျဖစ္မည္။ မိမိက အေၾကာင္း ေကာင္းေကာင္း တည္ေဆာက္ၿပီး မွသာ အက်ိဳး ေကာင္းေကာင္း ေမွ်ာ္လင့္ရမည္၊ လက္ခံရမည္။ ေမတၱသုတ္ နိဒါန္း၌ သေကၠာ- စြမ္းႏိုင္သူသည္၊ အႆ- ျဖစ္ရမည္ဟု ဆိုသည္။ ကိုယ္လုပ္သည့္ အလုပ္ကို ကၽြမ္းက်င္မွသာ လိမၼာသူ ျဖစ္လိမ့္မည္၊ လိမၼာရာ ေရာက္လိမ့္မည္။

အလုပ္ ျဖစ္ေနၾက သူေတြႏွင့္ အျဖစ္လုပ္ ေနၾကသူ ေတြကို ေသခ်ာ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အလုပ္ျဖစ္ ေနၾကသူေတြက အတက္ပညာ၊ အသိပညာႏွင့္ ကၽြမ္းက်င္မႈ အရည္အခ်င္း ျပည့္၀စြာ အလုပ္လုပ္ ေနၾကသူေတြ ျဖစ္သည္။ အျဖစ္လုပ္ ေနၾကသူေတြက အတတ္ပညာ၊ အသိပညာႏွင့္ ကၽြမ္းက်င္မႈ အရည္အခ်င္း အေပၚ၌ မတည္ဘဲ အျဖစ္ေနာက္ ကိုသာလိုက္၍ အျဖစ္လုပ္ ေနၾကသူေတြ ျဖစ္သည္။

အလုပ္တစ္ခု လုပ္ၾကေတာ့မည္ ဆိုလွ်င္ေတာ့ “ငါအလုပ္ျဖစ္မွာလား၊ အျဖစ္လုပ္မွာလား” ဆိုတာ ကိုေတာ့ မျဖစ္မေနကို စဥ္းစားရမည္ ျဖစ္သည္။

အရွင္သံ၀ရာ လကၤာရ (ဓမၼပိယဆရာေတာ္)

 Credit: အၿဖဴေရာင္ေမတၱာမွ ကူးယူပါသည္။