ေန႔စြဲမပါတဲ့ ပန္းဒိုင္ယာယီ
ဒီေန႔မနက္ေစာေစာ ဘုရားရွိမခုိးခင္ ဘုရားစဥ္ေရွ့မွာထိုင္ေနရင္း
အေတြးတစ္ခုဝင္လာတယ္။ ပန္းေလးေတြန႔ဲစပ္တဲ့အေတြးပါ။ အာရုံျမင္ကြင္းက
ဘုရားစဥ္ေရွ့မွာရွိေနတဲ့ ပန္းအိုးရွစ္လံုး။ ပန္းအိုး ထဲမွာရွိေနတဲ့ပန္းေတြက
အေရာင္စံု၊ အေသြးစုံ။ ႏွင္းဆီပန္းေတြလဲပါတယ္။
သစ္ခြပန္းေတြလဲပါတယ္။
ေဒလီယာပန္းေတြလဲပါတယ္။ အျခားအျခားအမည္မသိတဲ့ပန္းေတြလဲပါတယ္။
အဲဒီပန္းအိုးေတြထဲက ပန္းအိုးေလးလံုးထဲမွာရိွေနတဲ့ပန္းေတြက
ညိဳွးတတ္တဲ့ပန္းေတြ။ က်န္တဲ့ပန္းအုိးေတြထဲကပန္းေတြက ေတာ့ မညိွဳးပန္းေတြ။
ပန္းေတြရဲ့ကြဲျပားျခားနားမွဳကို သတိျပဳမိတယ္။ ပန္းေတြကိုအၿမဲတန္း လန္းဆန္း
ေစခ်င္လို႔ မညိွဳးပန္းေတြကို လွဴထားေရာ႔သလားလို႔လဲေတြးမိပါရဲ့။
ဘာပဲၿဖစ္ၿဖစ္ေလ ဘုရားရွင္စင္ေရွ႔ မွာေတာ့ ပန္းေတြနဲ႔ေဝလို႔။
ဒီအာရုံျမင္ကြင္းကို အေတြးစိတ္မွာ ေခါင္းစဥ္ေလးေပးၿပီး ေရးမွတ္ လိုက္တယ္။ ေခါင္းစဥ္က “ေန႔စြဲမပါတဲ့ ပန္းဒိုင္ယာယီ” တဲ့။
ပန္းဆိုတာ လူသားေတြအတြက္ေတာ့ ေမႊးဖို႔၊ ၾကဴဖို႔၊ အလွဆင္ဖို႔၊
လက္ေဆာင္ေပးဖို႔၊ ဆိုရွယ္ ေရးရာမွာကုိယ္စားျပဳေပးဖို႔နဲ႔
ဘုရာပန္းတင္လွဴဖို႔။ ဒါကလူေတြရဲ့သေဘာထားပါ။ သက္မဲ့ပန္းေလးေတြ
သူတို႔ရထားတဲ့ဘ၀က အေမႊးခံ၊ အၾကဴခံဖို႔မဟုတ္။ အခ်စ္ခံ၊ အမုန္းခံဖို႔လဲမဟုတ္။
ဘ၀ေပးတာ၀န္အရ သူတို႔ေဆာင္ရြက္ရမဲ့အလုပ္က မ်ဳိးဆက္ျပန္႔ပြားဖို႔။
သူတို႔ပြင့္လန္းမွ တစ္ပြင့္ကေနတစ္ရာ။ တစ္ရာက ေနတစ္ေထာင္။ ဒီမွတဆင့္
သာယာလွပတဲ့ပန္းဥယ်ာဥ္ၾကီး။ သီးပင္မ်ားမွာလဲ အလားတူတာ၀န္ကို ေဆာင္ရြက္ဖို႔။
ပန္းတစ္ပြင့္ကအသီးတစ္လုံး။ ပန္းတစ္ရာက အသီးတစ္ရာ။ ပန္းတစ္ေထာင္က အသီး
တစ္ေထာင္။
ထိုေနာက္ အသီးေပါင္းသိန္းသန္းကုေဋရွိတဲ့သစ္သီးဥယ်ာဥ္ႀကီး။
ဒါေပမဲ့ လူေတြးရဲ့ အေတြးေတြက ရွုပ္ရွုပ္ေထြးေထြး။
“ပြင့္ခ်ိန္တန္ပြင့္၊ သီးခ်ိန္တန္သီး” လို႔ဆိုေပမဲ့ အလႊာမတူတဲ့
ဘ၀ေတြၾကားမွာ ပြင့္လာတဲ့အပြင့္ကို သီးခြင့္မေပးနိဳင္တာ၊ သီးလာတဲ့အသီးကို
ႀကီးထြားခြင့္ မေပး နဳိင္တာ။ ဒါေတြက လူ႔ေတြရဲ့အတၱဖက္တဲ့အျပဳအမူေတြပါ။
ဒီလို
ျပဳမူတတ္တဲ့လူေတြရဲ့ သေဘာကို ပန္းေလးေတြ နားလည္နဳိင္မွာမဟုတ္ပါဘူး။
မွ်တတဲ့စိတ္ထားနဲ႔ ၾကည့္တတ္မယ္ဆိုရင္ ပန္းေလးေတြရဲ့ဘ၀က သနားစရာပါ။
လူေတြရဲ့မ်က္၀န္းအိမ္မွက်တဲ့မ်က္ရည္ေၾကာင့္ ပန္းပြင့္ေလး ေတြရဲ့ဘ၀ေလးေတြ
ႏြမ္းေၾကြမႊခဲ့ရတဲ့အျဖစ္မ်ဳိးေတြက ေထာင္ေသာင္းမကရွိနဳိင္ေပမဲ့ ပန္းေလးေတြမွ
က်တဲ့မ်က္ရည္ေၾကာင့္ လူေတြရဲ့ဘ၀ကို ဘယ္ေသာခါမွႏြမ္းေၾကြရုိးမရွိခဲ့ပါ။
ဒီလိုပါပဲ သူေတာ္ေကာင္း ေတြေၾကာင့္ က်တဲ့မ်က္ရည္၊
ႀကဳံရတဲ့ေဘးအႏၱရာယ္မ်ဳိးဆိုတာ လူ့ဘ၀မွာရွိမွမရွိတာ။ စဥ္းစားဆင္ျခင္
နဳိင္ဖို႔ပါ။
ပန္းေတြနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး လူ႔ဘ၀မွာ စဥ္းစားစရာေတြကအမ်ားႀကီး။
ဘုရားကိုပူေဇာ္ထားတဲ့ ပန္းရယ္၊ ေကသာမွာဆင္ျမန္းထားတဲ့ပန္းရယ္
အလွျခင္းလဲတူမွာမဟုတ္ဘူး။ တန္းဖိုးျခင္းလဲညီမွာ မဟုတ္ဖူး။
ဘာေၾကာင့္လဲဆိုရင္ အေတြးျခင္း၊ အျမင္ျခင္း မတူနဳိင္လိ႔ုပါ။ ပန္းေလးေတြြဟာ
စကား မေျပာတတ္ေပမဲ့ ဘ၀ကိုပုံေဖၚရာမွာ ပန္းေတြနဲ႔ပုံေဖၚျပတတ္ၾကတယ္။
ပန္းဒိုင္ယာယီေတြ၊ ပန္းပုံျပင္ ေတြ၊ ပန္းဒ႑ာရီေတြနဲ႔ ပန္းေတြအေၾကာင္းကို
ကဗ်ာအလွ၊ စာအလွေတြနဲ႔ ဖြဲ႔ႏြဲ႔ျပၾကတယ္။ စာေပေတြ၊ ကဗ်ာေတြထဲမွာ ပန္းဆိုတာ
အၿမဲတန္းလန္းမွ လွတယ္လို႔ ယူဆသူမ်ားရိွသလို၊ လန္းၿခင္း၊ ႏြမ္းၿခင္းဆိုတဲ့
သဘာဝၿဖစ္စဥ္္ကိုပင္ အလွတရားပါလို႔ ၿမင္တတ္၊ ခံစားတတ္သူမ်ားလဲ ရိွေလရဲ့။
ဘ၀ကိုပန္းနဲ႔ႏွဳိင္းၿပီး ေျပာတတ္ၾကတယ္။ ဥပမာ၊ မိန္းမသားတို႔ရဲ့
အပ်ဳိစင္ဘဝကို လန္းဆန္း ေမႊးၾကဴေနတဲ့ ပန္းေလးမ်ားနဲ႔ ႏိႈင္းခိုင္းၿပီး၊ အိမ္ေထာင္က်ထားၿပီးတဲ့မိန္းမသားတို႔ရဲ့ ဘဝကိုေတာ့
ႏြမ္းေၾကြတဲ့ပန္းေတြနဲ႔
ႏွဳိင္းခိုင္းေၿပာဆိုတတ္ၾကတယ္။ အလႊာမတူတဲ့ဘဝေတြကို ႏွွဳိင္းခုိင္းျပခ်င္တဲ့
အခါမ်ဳိးေတြမွာေတာ့ ေဆြဂုဏ္၊ မ်ဳိးဂုဏ္၊ ဓနဂုဏ၊္ အလွဂုဏ္၊
ပညာဂုဏ္ေတြနဲ႔ၿပည့္စံုေနတဲ့ မိ္န္းမသားမ်ားရဲ့ဘဝကို
ပိေတာက္ပန္းေလးမ်ားနဲ႔ႏိႈင္းခိုင္းေၿပာဆိုၿပီး၊ အလယ္အလတ္တန္းစားျဖစ္တဲ့
မိန္းမသားမ်ားရဲ့ဘဝမ်ဳိးကိုေတာ့
ငုပန္းေလးေတြနဲ႔ႏိႈင္းခိုင္းၿပီးေၿပာဆိုတတ္ၾကတယ္။ ဘဝမဲ့၊ အလွမဲ့၊ အေၿခမဲ့၊
အေနမဲ့၊ ဂုဏ္မဲ့၊ ဓနမဲ့၊ ပညာမဲ့တဲ့မိန္းမသားမ်ားရဲ့ ဘဝမ်ိဳးကိုၾကေတာ့
ေခါင္းရမ္းပန္းေတြနဲ႔ ႏိႈင္းခိုင္းၿပီးေၿပာဆိုတတ္ၾကတယ္။
ဒီလိုအေျခအေနမ်ဳိးေတြကရွိေနေတာ့ လူ႔ေလာကမွာ အလွအပ တရားေတြနဲ႔ေ၀ဆာေနနဲ႔
ပိေတာက္လိုပန္းမ်ဳိးကို ပန္ခ်င္ၾက၊ ခူးခ်င္ၾကတယ္ဆိုတာ ဘာမ်ားထူးဆန္း
ေတာ့လို႔လဲ။
တကယ္ေတာ့ ပန္းဆိုတာ ခူးတတ္၊ ပန္တတ္ရင္ ေပ်ာ္စရာ၊
ၾကည္နဴးစရာေကာင္းေပမဲ့ အဆိပ္ပန္းမ်ဳိးကို ခူးမိ၊ ပန္မိ၊ ရွဳမိရင္ေတာ့
ရူးလဲရူး၊ မူးလဲမူးသြားနဳိင္တယ္ဆိုတာသတိရွိဖို႔ပါ။ သူေတာ္ေကာင္းေတြပန္တဲ့၊
သူေတာ္ေကာင္းေတြခူးတဲ့ သီလစတဲ့ပန္းမ်ဳိးေတြၾကေတာ့ ပန္သူအတြက္ ရူးလဲမရူး၊
မူးလဲမမူးတဲ့အျပင္၊ အၿမဲတမ္းပဲေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ့ေစနဳိင္တာ။
ေတြးသိနဳိင္ဖို႔ပါ။
ဟုတ္ၿပီေလ။ ဒီေတာ့လဲ ပန္းႏွင္႔လူ အသြင္တူေအာင္ အဓိပါၸယ္ရိွတဲ့
ႏိႈင္းခိုင္းမႈေတြကုိ ျပဳၾက ရမယ္။ ဘုရားရွင္ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ႀကီးက သီလကို
ပန္းနဲ႔ႏိႈင္းခိုင္းၿပီး သုတၱန္မ်ားမွာေဟာထားတာ ရွိတယ္။
ေဟာထားပုံက -
ေျမမွေပါက္တဲ့ ပန္းေလးေတြရဲ့ရနံ႔ဟာ ေလေအာက္မွာေနသူကိုသာ ေမႊးၾကဴ ႏိုင္ေပမဲ႔
ေလညာမွာေနသူကိုေတာ့ ေမႊးၾကဴႏိုင္စြမ္းမရိွဘူးတဲ့။ သူေတာ္ေကာင္းေတြ႔ရဲ့
သီလရနံ႔မ်ိဳး ကေတာ့ ေလေအာက္မွာလဲေမႊး။ ေလညာမွာလဲေမႊး။ ဘယ္ေနရာမွာပဲေနေန
ေမႊးနဳိင္တယ္တဲ့။ သီလ တန္ဖိုးကိုသိမွ ပန္းရဲ့တန္ဖုိးကိုသိနဳိင္တဲ့
တရားမ်ဳိးပါ။
ဒီေနရာမွာ ဒီပံုဝတၳဳေလးကို မွ်ေ၀ခံစားၾကည့္ေစခ်င္တယ္။ တစ္ခါက
ရဟန္းငယ္ေလးတစ္ပါး ကန္ေဘာင္ရိုးမွာရိွတဲ့သစ္ပင္ရင္းမွာ
တရားအားထုတ္ေနခဲ့တယ္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေရွာင္တခင္ဆိုသလို္
သာသာညွင္းညွင္းေလးနဲ႔ တိုက္ခိုက္လုိက္တဲ့ေလ။
အဲဒီေလနဲ႔အတူပါလာတဲ့ၾကာပန္းရနံ႔ေလးေတြဟာ တရားအားထုတ္ေနတဲ့
ရဟန္းငယ္ရဲ့မ်က္ႏွာအနီးတဝိုက္မွာ
ေဝ့ဝိုက္ၿပီးၿဖတ္သန္းသြားခဲ႔ၾကတယ္။ ရဟန္းငယ္ေလးဟာ ၀င္ေလထြက္ေလနဲ႔အတူ
ပန္းရနံ႔ေလးကို သာယာစိတ္နဲ႔ရွူမိလိုက္တယ္။ ဒါကိုသိတဲ႔ေရကန္ေစာင့္နတ္သမိီးက
နံ႔သာသူခိုးရယ္လို႔စြပ္စြဲေၿပာဆိုလာတယ္။
ဒီေတာ့ရဟန္းငယ္က
“အသင္နတ္သမီး ဘာေၾကာင္႔ ငါ့ကို နံ႔သာသူခိုးလို႔စြပ္စြဲရတာလဲ။ ခုနက
လူတစ္ေယာက္ ေရကန္ထဲ ဆင္းၿပီး ၾကာပန္းေတြကို သူအလိုရိွသေလာက္ ခူးယူသြားတာကို
သင္မၿမင္ေရာ႔ေလသလား။ သူ႔ကိုေတာ့ နံ႔သာသူခိုးလို႔မစြတ္စြဲပါပဲ
ဘာေၾကာင့္မ်ား ငါ႔ကိုေတာ႔ နံံ႔သာသူခိုးရယ္လို႔ စြတ္စြဲရတာလဲ” တဲ့။
“ၿမင္ပါေသာ္ေကာအရွင္ သုိ႔ေပမဲ့ လူေတြရဲ့သီလဆိုတာ
မည္းညစ္ေနတဲ့အဝတ္ေပၚမွာ ေနာက္ထပ္ အညစ္ေထးေတြစြန္းထင္လဲ
ဘာမွထူးေတာ့တာမဟုတ္ဘူး။
ဒါေၾကာင့္လူေတြအေၾကာင္းကိုေတာ့
ကၽြႏ္ုပ္ဘာမွမေၿပာလိုပါ။ သို႔ေသာ္အရွင္ အရွင္ရဲ့ၿဖဴစင္တဲ႔စိတ္အစဥ္မွာ
ပန္းရနံ႔ကို သာယာၾကည္ႏူးတဲ့ သမုဒယဆိုတဲ့အညစ္အေထးေလးတစ္ခု
ေနာက္ထပ္အစြန္းထင္သြားမွာစိုးလို႔ သတိေပးရၿခင္းပါ”တဲ႔။
သူေတာ္ေကာင္းတို႔ရဲ့သီလရနံ႔မ်ားဟာ အၿမဲတန္းေမႊးၾကဴေနတယ္ဆိုတာကို
သိိေစလိုတဲ့သေဘာပါ။ ဟုတ္ပါရဲ့။
ပန္းဆိုတာအၿပစ္ကင္းစင္တဲ့ေမႊးရနံ႔ရိွတယ္ဆိုေပမဲ႔ ကိေလသာၿမဴအညစ္အေၾကးမ်ားလဲ
စြန္းထင္ႏုိင္ေသးတာပဲလို႔ သေဘာေပါက္မိပါရဲ့။
ပန္းမွာ သဘာဝပန္း၊ ဓမၼ(တရား)
ပန္းရယ္လို႔ဆန္းၿပားတဲ႔အမည္ႏွစ္မ်ဳိးရိွႏုိင္တယ္။ သဘာဝ ပန္းမွာလွပတဲ့ဂုဏ္၊
ေမႊးၾကိဳင္တဲ႔ဂုဏ္၊ အေရာင္အေသြးစံုတဲ႔ဂုဏ္၊ လူသားတို႔ရဲ့စိတ္ကို ဆြဲေဆာင္
ႏိုင္တဲ႔ဂုဏ္၊ ဒီဂုဏ္ရည္ေတြကိုပိုင္ဆိုင္ထားတယ္။ ဒါေပမဲ႔သူ႔ရ့ဲအားနည္းခ်က္က
ႏြမ္းေၾကြတတ္တဲ႔ သဘာဝ။ ဓမၼပန္းမွာလဲရႈမဝတဲ႔အလွ၊ ေမႊးပ်ံ့တဲ႔သင္းရနံ႔၊
ထင္သာၿမင္သာတဲ့အေရာင္ေသြး၊ လူသားတို႔ရဲ့
စိတ္ကိုေအးၿမေစႏိုင္တဲ့တည္ၿငိမ္တဲ႔ဓာတ္သဘာဝ၊
ဒီဂုဏ္ရည္ေတြကိုပို္္င္ဆိုင္ထားတယ္။ သူရဲ့အားသာ ခ်က္ကေတာ့
ဘယ္ေတာ့မွမႏြမ္းပဲ အၿမဲတန္းလန္းေနတဲ႔ဓာတ္သဘာဝ။ ပန္းတို႔ရဲ့သဘာဝ၊
ပန္းတို႔ရဲ့ အလွတရားေတြနဲ႔ပတ္သတ္ၿပီး ပုထုဇဥ္တို႔ရဲ့အၿမင္နဲ႔အရိယာတို႔အၿမင္
အၿမင္ၿခင္းေတာ့မတူႏိုင္ဘူးေပါ့။
ပုထုဇဥ္တို႔ရဲ့သဘာဝက တဒဂၤမွ်သာလွတဲ့ပန္းမ်ဳိးကို ခူးလိုၾက၊
ပန္လိုၾကတယ္။ အရိယာသူေတာ္စင္ မ်ားကေတာ့ အၿမဲတန္းလန္းေနတဲ႔ပန္းအမတမ်ဳိးကို
ခူးလိုၾက၊ ပန္လို္ၾကတယ္။
အရိယာတို႔ပန္ဆင္တဲ႔ သီလပန္း၊ မဂ္ပန္း၊
ဖိုလ္ပန္းတို႔ဆိုတာ ဘယ္ေသာအခါမွမၿငိဳွးနဳိင္တဲ့ပန္းေတြ။
ပန္းတို႔ရဲ့သဘာဝေတြကို ဓမၼသေဘာနဲ႔ႏိွုင္းခိုင္းၿပီးေၿပာဆိုမယ္ဆိုရင္ေတာ့
ပရမတ္ပန္းႏွင့္ ပညတ္ပန္း။ ပညတ္ပန္းမွာအေရာင္ေသြးေတြစံုတယ္။
ေမႊးရနံ႔ေတြသင္းတယ္။ လွပေက်ာ့ရွင္းတယ္ ဆိုႏိုင္ေပမယ့္ အဲဒီအရည္အခ်င္းေတြဟာ
တကယ့္ရိွတဲ႔အရိွတရားေတြကို ကိုယ္စားမၿပဳႏိုင္ဘူး။
ရႊန္႔တံုးကိုေရႊတံုးထင္ေအာင္ၿပဳထားႏိုင္တဲ႔ အဝိဇၨာမ်က္လွည့္သည္တုိ႔ရဲ့
ဆန္းၿပားတဲ့လွည္႔ကြက္မ်ဳိးသာ ျဖစ္တယ္။
ပရမတ္ပန္းမွာ ခ်စ္ၿခင္း မုန္းၿခင္းမပါ။ လွၿခင္း အရုပ္ဆို္းၿခင္းမရိွ။
ေမႊးၿခင္း နံၿခင္းႏွင္႔မယွဥ္။ တည္ၿငိမ္တဲ႔သဘာဝ။ ေအးၿမတဲ႔သဘာ၀။ ဒီသဘာ၀ေတြသာ
ထင္ရွားရွိတာ။ သိထားသင့္တာက ပရမတၱတရားေတြမွာရွိေနတဲ႔ သဘာဝတရားေတြဟာ ပန္သူ၊
ခူးသူေၾကာင္႔ လွေနၿခင္းမ်ဳိးမဟုတ္ပဲ သူ႔သဘာဝအတိုင္း သူ႔အလွနဲ႔သူ
ရိွေနတဲ့သေဘာပါ။
သာသနာတို႔ဆိုတာ သူေတာ္ေကာင္းေတြပန္တဲ့ ပန္းေတြရဲ့တည္ရာ ဥယ်ာဥ္ႀကီးတစ္ခုနဲ႔
တူေနတာ။ ဒီဥယ်ာဥ္ႀကီးမပ်က္စီးပဲ အၿမဲတမ္းတည္ရွိေနဖို႔အေရးဟာ
သူေတာ္ေကာင္းမ်ားရဲ့ အေရးလို႔ ဆိုရမွာပါ။
ၿမတ္စြာဘုရားသက္ေတာ္ထင္ရွားရိွစဥ္က အရွင္ကိမိလမေထရ္ဟာ ဘုရားရွင္ရဲ့ သာသနာ
ေတာ္ၾကီးကို ၾကည္ညိွဳးတဲ့စိတ္နဲ႔ သာသနာေတာ္တည္ေၾကာင္း၊
ကြယ္ေၾကာင္းတရားေတြကို ေတြးမိၿပီး၊ အေၾကာင္းအက်ဳိးကို
ဘုရားရွင္အားေလွ်ာက္ထားၿပတယ္။
“ဘုန္းေတာ္ၾကီးမားေတာ္မူေသာၿမတ္စြာ ဘုရား ဘုရားရွင္ကိုယ္ေတာ္ၿမတ္ၾကီး
ပရိနိဗၺာန္ စံဝင္သြားၿပီးတဲ႔ေနာက္ပိုင္းမွာ ျမတ္ဗုဒၶရဲ့သာသနာ ေတာ္ၾကီး
ၾကာရွည္စြာတည္တံ႔ေနဖို႔ အေၾကာင္းတရားေတြက ဘာေတြမ်ားပါလဲဘုရား”တဲ႔။
ဒီလိုေမး ေလွ်ာက္ေတာ့ ျမတ္စြာဘုရားက ”ခ်စ္သားကိမိလ ရွည္ရွည္ေဝးေဝး
ေတြေတြးမေနနဲ႔။ သာသနာေတာ္ ကြယ္ၿခင္း၊ မကြယ္ၿခင္းဆိုတာ က်င္႔သူ ၾကံသူ
ရဟန္းရွင္လူတို႔အေပၚမွာ အမ်ားၾကီးမူတည္ေနတယ္။ ပရိသတ္ေလးပါး (ရဟန္း၊
ရဟန္းမိန္းမ၊ ဥပါသကာ၊ ဥပါသိကာမ)တို႔က ဘုရား၌လည္းေကာင္း၊ တရား၌လည္းေကာင္း၊
သံဃာ၌လည္းေကာင္း၊ သိကၡာသုံးပါး၌လည္းေကာင္း၊ တရားက်င့္သုံးေဖာ္
အခ်င္းခ်င္း၌လည္းေကာင္း ရုိေသမွဳမရွိ။ ျမတ္နဳိးမွဳမရွိ။ ေလးစားမွဳမရွိ။
ဒီလိုအေျခအေနမ်ဳိးေတြ ေရာက္လာၿပီဆိုရင္ေတာ့ ဒီသာသာနာေတာ္ၾကီးကြယ္မယ္”လို႔ မိန္႔ၾကားေတာ္မူတယ္။
(အဂၤုတၱဳိရ္ပါဠိ၊ ကိမိလသုတ္) သာသနာ့ဥယ်ာဥ္ႀကီးမရွိေတာ့ဘူးဆိုရင္ေတာ့
ပန္းေတြဆိုတာလဲ မရွိနဳိင္ေတာ့ဘူး ဆိုတာ သတိရွိၾကဖို႔ပါ။
ပန္းေတြႏြမ္း(သူေတာ္ေကာင္းတရားေတြကြယ္)ၿပီဆိုရင္ေတာ့ ေလာကႀကီးလဲ
ၾကမ္းၿပီလို႔သာမွတ္ေပေတာ့။ ပညာ သတိနဲ႔ ဆင္ျခင္နဳိင္ဖို႔ပါ။
သူေတာ္ေကာင္းတို႔ျမတ္ႏိုးတ႔ဲ ပန္းေတြအေၾကာင္းကို အထိုက္အေလ်ာက္
ေျပာျပၿပီးၿပီဆိုေတာ့ ပန္းေတြအေၾကာင္းကို သိသင့္သေလာက္ေတာ့
သိနဳိင္ၿပီထင္မိပါရဲ့့။ ဒါေပမဲ့ တစ္ခုေတာ့ ေျပာျပပါ ရေစ။
ပန္းဆိုတာအၿမင္အားၿဖင္႔လွတယ္ဆိုေပမဲ့၊ အန႔ံအားၿဖင္႔ေမႊးတယ္ဆိုေပမဲ့
သူ႔ေနရာနဲ႔သူပန္ တတ္မွ၊ သူ႔ေနရာနဲ႔သူခူးတတ္မွ၊ သူ႔ေနရာနဲ႔သူေပးတတ္မွ
အဆင္ေျပနဳိင္တာ။ တန္ဖိုးရိွတာ။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုရင္ လူဘ၀မွာ “လူ႔စည္း၊
ဘီးလူးစည္း” ဆိုတာရွိတယ္။ ဒါေတြကို အယူမသီးပါဘူး ဆိုၿပီးထင္္ရာလုပ္ရင္ေတာ့
ျပႆနာေတြတက္သြားနဳိင္လို႔ပါ။
ဥပမာေလးတစ္ခုေပးမယ္။ ေခါင္းရမ္းပန္း ဆိုတာ အမဂၤလာရဲ့အထိမ္းမွတ္ပန္း။
ဒါကိုအမ်ားစုကသိထားေတာ့ မဂၤလာေဆာင္မွာ ခင္မင္လို႔အိမ္မွာရွိထားတဲ့
ေခါင္းရမ္းပန္းေလးေတြ
ေပးမိရင္ ဘာေတြၿဖစ္သြားမလဲ။ ေျခာက္ဆယ္ေက်ာ္အဖိုုးၾကီးက
ေျမးမေလးအရြယ္သာရွိေသးတဲ့ မိန္းမငယ္ေလးကို ဗဲလင္းတိုင္းေန႔မွာ
ႏွင္းဆီပန္းလွလွ ေလးေတြကိုေပးခဲ့မိရင္ တုန္႔ျပန္႔လာမဲ့ရလာဒ္က
ဘာေတြျဖစ္နဳိင္သလဲ။
ကိုယ္က်င့္သိကၡာမ်ားရဲ့ ေဖါင္းေဒးရွင္းျဖစ္တဲ့ သီလပန္းတို႔၊
ျဗဟၼစိုရ္ပန္းတို႔ဆိုတာ သူေတာ္ေကာင္းတို႔ျမတ္နဳိးတဲ့ ပန္းေတြပါ။
ဒီပန္းေတြကို သာသနာ့ဥယ်ာဥ္ႀကီးထဲမွာ ရွာေဖြလို႔ရနဳိင္တာမို႔ ခူးလိုတယ္၊
ပန္လိုတယ္ဆိုရင္ေတာ့ ခူးရုံပါပဲ။ ဒါေပမဲ႔ ဒီပန္းေတြကို
တန္ဖိုးမသိတဲ႔လူမိုက္ကို ပန္ေစလိုတဲ့စိတ္နဲ႔ သြားေပးမိခဲ့ရင္ေတာ့
ေသြးေခ်ာင္းစီးသြားႏိုင္တယ္ဆိုတာ သတိျပဳဖို႔ပါ။
ဒါေၾကာင့္ ျမတ္စြာဘုရားက ဒုတ္ဒါးလက္နက္ ကိုင္ေဆာင္ထားတဲ့သူမ်ားကို
တရားမေဟာရဘူး ဆိုတဲ့ သိကၡာပုဒ္ေတာ္ကို ပညတ္ေတာ္မူခဲ့တာ။ ျမတ္စြာဘုရားက
ျမင္ေတာ္မူၿပီးသားပါ။
ျမတ္ဗုဒၶရဲ့သာသနာေတာ္ႀကီး မကြယ္ေစခ်င္တာကေတာ့ စာေရးသူရဲ့
သေဘာထားအမွန္ပါ။ ဒါေပမဲ့ သာသနာေတာ္တည္ဖို႔အေရးဆိုတာ
တစ္ေယာက္တည္းေဆာင္ရြက္လို႔ ရစေကာင္းတဲ့အရာ မဟုတ္ေလေတာ့။
ျမတ္ဗုဒၶရဲ့သာသနာေတာ္ၾကီးကြယ္သြားခဲ႔ရင္ဆိုတဲ႔ ေတြးေတြးေခါင္ေခါင္
အေတြး မ်ဳိးေတြကို မေတြးလိုေတာ့ပါ။ သာသနာ့ဥယ်ာဥ္ႀကီးပ်က္စီးျခင္း၊
မပ်က္စီးျခင္းဆိုတာ ပရိ္သတ္ ေလးပါးအေပၚမွာပဲ မူတည္ေနတာဆိုေတာ့...။
ေနမင္းကိုျမတ္နဳိးလြန္းလို႔ ေနလွည့္ရာကို ဦးညႊတ္ ေနတဲ့ ေနၾကာပန္းေလးေတြလို
ဘုရားတည္းဟူေသာေနမင္းႀကီးကို အၿမဲတန္းဦးညႊတ္နဳိင္ဖို႔ပါ။
သိၾကားမင္းဖန္ဆင္းေပးတဲ့ႏြားကိုပင္္
ခ်ီးေျပာ့တယ္-လို႔ဆိုခ်င္ေနတဲ့ေခတ္ႀကီးမွာ အျပစ္ကင္း သူဆိုတာ
(ဘုရားရဟႏၱာမ်ားမွလြဲရင္) ေလာကမွာ ရွာမွရွားပါ။ ဒီေတာ့ လူသားအခ်င္းခ်င္း
ေမတၱာဆိုတဲ့ႏွဳတ္စကားျဖင့္ ဖိတ္ေခၚၿပီး၊ သစၥာဆိုတဲ့ပန္းေတြကို
သူေတာ္ေကာင္းနဲ႔တူတဲ့ဦးေခါင္း ထက္မွာ
တယုတယပန္ဆင္ေပးတတ္တဲ့မိခင္လိုသေဘာထားၿပီး ၿပဳံးပန္းေတြေ၀ေနတဲ့ မုဒိတာသမီး
ငယ္ေလးကို ေႏြးေထြးၾကင္နာတဲ့ကရုဏာလက္ျဖင့္
ေပြ႔ဖက္ထားတဲ့ပန္းခ်ီကားခ်ပ္ေလးကို သင့္ရဲ့ အေတြးအာရုံမွာ
ထင္ျမင္ေနမယ္ဆိုရင္...။
သင္ေလွ်ာက္ေနတဲ့့ခရီးလမ္းမွာ သင္ကိုယ္တိုင္က“ၿငိမ္းခ်မ္းေရးခရီးသည္”။
သူေတာ္ေကာင္းကို အေဖၚျပဳထားတဲ့သင္ရဲ့ခရီးဟာ ဘယ္ကိုဦးတည္သြားေန
တယ္ဆိုတာ သင္ကိုယ္တိုင္ကပိုသိမွာပါ။ ရွိေစေတာ့ေလ။ “ပန္းဒိုင္ယာယီ”
စာအုပ္ေလးကို ဖတ္ရတာ အခုေလာက္ဆိုေမာေလာက္ေရာ့ေပါ့။ ဒါေၾကာင့္
ဒီေနရာမွာပဲရပ္နားပါရေစ။
ဒါေပမဲ့ ကမၻာေက်ာ္ ကဗ်ာဆရာႀကီးတဂုိးေရးတဲ့ အေတြးအျမင္ေလးကို အတူခံစားၾကည့္နဳိင္ဖို႔ မွ်ေ၀ေပးပါရေစ။
သူ႔ကဗ်ာ ေလးက-ဥယ်ာဥ္ႀကီးေရာက္တဲ့အခါ ပန္းေလးတစ္ပြင့္ကိုခူးၿပီး ေက်နပ္မေနပါနဲ႔ဦး၊
သင့္အတြက္ ေရာင္စုံျဖာေနတဲ့ပန္းေတြ ဥယ်ာဥ္ၾကီးထဲမွာ အမ်ာႀကီးရွိေနေသးတယ္”တဲ့။
အို ... စာရွုသူ ပန္းခင္းထဲမွ လာတဲ့ေလဟာ ပန္းရနံ႔ေတြသင္းေနမယ္ ဆိုတာ သံသယစိတ္ေတြရွိဖို႔လိုေသးလို႔လား။
ခ်မ္းသာစြာ အိပ္စက္ႏိုင္ၾကပါေစ။
ဘိကၡဳဓမၼပိယ(USA)
စက္တင္ဘာ ၂၉၊ ၂၀၁၁
