အသက္ေပး၍

   အသက္ေပး၍

'ဘုန္းေတာ္ႀကီးမ်ားသည္ ဗုဒၶ၏က်င့္ဝတ္မ်ားကုိ လက္ေတြ႔မက်င့္ႏုိင္ေပ'' ဟူ၍၄င္း၊ ''ဘုန္းႀကီးမ်ား သည္ ဗုုဒၶ၏ အေတြးအေခၚကုိ ဖ်က္ဆီးၾကသည္'' ဟူ၍၄င္း၊ ယေန႔ေခတ္တြင္ ေျပာဆုိေဝဘန္ျခင္း ခံေနရ ေပသည္။ အခ်ိဳ႕ကား

''ဘာသာေရးႏွင့္ပတ္သက္၍ အကုိးကြယ္ခံပုဂၢဳိလ္သည္ အခြင့္ထူးခံ လူတန္းစား တရပ္ပင္ျဖစ္သည္''ဟု မွတ္ခ်က္ထုိးလ်က္ပင္ ရွိေနပါသည္။
ဤကဲ့သုိ႔ နင့္နင့္သီးသီး မွတ္ခ်က္ထုိးႏုိင္သည္မွာ ဘုရား၊ တရား၊ သံဃာ ရတနာသုံးပါးတုိ႔၏ ဂုဏ္၌ သက္ဝင္ယုံၾကည္မႈ ေလ်ာ့ပါးလာေသာေၾကာင့္ပင္ ျဖစ္သည္။


ယေန႔ဗုဒၶဘာသာဝင္တုိ႔အေနျဖင့္ ဤအခ်က္ ေလးမ်ားကုိ ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ မ်က္ကြယ္ျပဳထားရန္ မသင့္ေခ်။ ယေန႔ေခတ္သည္ အလြန္တုိး တက္ေနသည္။ ကမၻာ့ဝါဒေပါင္းစုံတုိ႔သည္ ႏုိင္ငံတြင္း၌ ခဏခ်င္းျပန္႔ႏွံ႔နုိင္သည္။ ႏုိင္ငံျခားရုပ္ရွင္မ်ားကလည္း ေနရာယူလ်က္ရွိသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ပင္ ျမန္မာတုိ႔၏ ရုိးရာယဥ္ေက်းမႈႏွင့္ ဗုဒၶဘာသာ ထုံးတမ္းစဥ္လာ တုိ႔သည္ တေျဖးေျဖး တိမ္ေကာပေပ်ာက္ ရမည့္အသြင္ ဆုိက္ေနေပသည္။ ဗုဒၶဘာသာဝင္တုိ႔တြင္လည္း ဘာသာတရားေတာ္၏ အႏွစ္သာရကုိ တိတိပပ သိရွိၾကသူတုိ႔မွာ အလြန္ပင္ ရွားလာေခ်ျပီ၊ အခ်ိဳ႕မွာ မ႑ပ္ကႏၷားႀကီးေတြထုိး၍ လႈဳျခင္း၊ ဘုရားပြဲ၊ ဘုန္းႀကီးပ်ံပဲြမ်ားကုိ အၿငိမ့္ပဲြ၊ ဇာတ္ပဲြတုိ႔ျဖင့္ ျခိမ့္ျခိမ့္သဲ က်င္းပျခင္းစသည္တုိ႔သည္ ဘာသာေရး၏ အႏွစ္သာရမ်ားပင္ ျဖစ္သည္ဟု ထင္မွတ္ေနၾကသည္။ ''ဆြမ္းဆန္ထဲ ၾကြက္ေခ်းေရာ''ဆုိသကဲ့သုိ႔ပင္ ဤမဖြယ္ရာေသာ ျမင္ကြင္းတုိ႔ကုိၾကည့္၍လည္း ယေန႔ ''ေခတ္ျမင္ဝါဒီ''တုို႔က ဗုဒၶဘာသာကုိ ထုိးႏွက္လ်က္ရွိေပသည္။

စာေရးသူတြင္ တူေတာ္ေမာင္တေယာက္ရွိသည္။ ယခုေမျမိဳ႕ စစ္တကၠသုိလ္မွာ တက္ေရာက္ ေနသည္။ သမၺဳေဒၶဂါထာေတာ္၊ ဘုရားရွင္၏ ဂုဏ္ေတာ္တုိ႔ကုိ ေန႔စဥ္မျပတ္ ရြတ္ဖတ္ပြါးမ်ားရန္ သတိေပးတုိက္တြန္းစာ ေရးလုိက္ရသည္။ ဤသုိ႔ပင္ ေရးလုိက္ရေသာ္လည္း ဘုရားရွင္၏ဂုဏ္ေတာ္တုိ႔ကုိ သိမွသိပါေလစ၊ ''ဣတိပိ ေသာ ဘဂဝါ အရဟံ''စေသာ ဂုဏ္ေတာ္ ၉ပါး ပါဠိကုိ ရမွရပါေလစ၊ မသိရပါေခ်။ မွန္သည္ ေမြးကတည္းက ေလာကဓာတ္ေက်ာင္းမွာထားသည္။ ေလာကီဆုိင္ရာ အတန္းပညာတုိ႔ကုိ သင္ယူသည္။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းတြင္ ေနခြင့္မရ၊ ဘာသာေရးဆုိင္ရာ အလိမၼာတုိ႔ကုိ သင္ၾကားခြင့္မရ၊ ထုံးစံျဖစ္၍ ေႏြေက်ာင္းပိတ္ရက္မွာ သကၤန္းဝတ္လုိက္ရေသာ္လည္း (၇)ရက္ေလာက္မွ အႏုိင္ႏုိင္ ေအာင့္အည္းေနရသည္။


ရဟန္းေတာ္တုိ႔အေနျဖင့္ အဘယ္မွာ ဘာသာေရးဆုိင္ရာ ယဥ္ေက်းမႈတုိ႔ကုိ သင္ျပေပးခ်ိန္ရေတာ့မည္နည္း၊ ရဟန္းေတာ္တုိ႔မွာ ေမ်ာက္ေတြထိန္းေနရသလုိ ထိန္းၾကရရွာသည္။
ဗုဒၶဘာသာဝင္ မိဘတုိ႔အဖုိ႔လည္း ဘုရားစူးလြတ္ရုံ ရွင္ျပဳရသလုိျဖစ္သည္။ သူတုိ႔အဖုိ႔လည္း ဘာသာေရးဆုိင္ရာ မည္သည့္အလိမၼာမွ် မရလုိက္၊ ရဟန္းေတာ္တုိ႔မွာလည္း မ်က္စိေနာက္ရုံ၊ ဦးေႏွာက္ေျခာက္ရုံသာ အဖတ္တင္သည္။ ဤနည္းျဖင့္ လူလားေျမာက္ခဲ့သူ လူတဦးသည္ ခုိင္ျမဲေသာအသိစိတ္ျဖင့္ ရတနာသုံးပါး၏ဂုဏ္ကုိ အဘယ္မွာ သာသနာေတာ္ကုိ ခ်စ္ျမတ္ႏုိးႏုိင္မည္နည္း၊ ရတနာသုံးပါး၏ဂုဏ္ကုိ သက္ဝင္ယုံၾကည္မွသာ သာသနာေတာ္ကုိ ခ်စ္ျမတ္ႏုိးမွသာလွ်င္ ဗုဒၶ၏ အဆုံးအမကုိ လုိက္နာမည္၊ ရဟန္းသံဃာေတာ္တုိ႔၏ ညႊန္ျပဆုံးမမႈကုိ နာယူေပမည္၊ သာသနာေတာ္ကုိ ေပယ်ာလကန္၍ ထားၾကေပလိမ့္မည္၊ ဤအခ်က္ကုိ ယေန႔ ဗုဒၶဘာသာဝင္မိဘမ်ား သိရွိသေဘာေပါက္ ၾကရန္ျဖစ္သည္။

မိဘျဖစ္သူတုိ႔ကုိယ္တုိင္ပင္ ''ငါသည္ ရတနာသုံးပါး၏ဂုုဏ္ကုိ ေလးေလးျမတ္ျမတ္ ယုံၾကည္ပါ၏ ေလာ။ သာသနာေတာ္ကုိ အသက္ေပး၍ ခ်စ္ျမတ္ႏုိးပါ၏ေလာ''ဟူေသာ ျပႆနာကုိ ယေန႔ အေရတႀကီး ေျဖဆုိရန္ လုိေနေပျပီ။ အသက္ေပး၍မခ်စ္ႏုိင္ေသးဟုဆုိလွ်င္ ဗုဒၶဘာသာဝင္ ပီပီသသမျဖစ္ႏုိင္ေသးေခ်။ ဘုရားသွ်င္ လက္ထက္ေတာ္က ဗုဒၶဘာသာဝင္ ဥပသကာအျဖစ္ ခံယူသူတုိိ႔ကား ''ရတနာသုံးပါးအတြက္ အသက္ကုိေပးအပ္၍ ဆည္းကပ္ကုိးကြယ္သူ ဥပါသကာတေယာက္အျဖစ္ အသိအမွတ္ျပဳေတာ္မူပါ'' ဟု ေလွ်ာက္ထား၍ အသက္ကုိပါ ႏွင္းအပ္ေလ့ရွိၾကပါသည္။ ဘုရားသွ်င္လက္ထက္ေတာ္က ''သုပၸဗုဒၶ'' အမည္ရွိ ႏူနာေရာဂါသည္ႀကီးတဦးကုိ သိၾကားမင္းသည္လာ၍  စုံစမ္းဖူးသည္၊ ျဖားေယာင္းေသြးေဆာင္ ဘူးသည္။

''အခ်င္း သုပၸဗုဒၶ၊ သင္သည္ ဆင္းရဲတြင္း နက္လွေခ်သည္။ သူေပးလူေပး စားေနရ၏။ အသင္သည္ ဘုရားကုိဘုရားစစ္ ဘုရားမွန္မဟုတ္ဟူ၍၄င္း၊ တရားေတာ္ကုိ တရားစစ္ တရားမွန္ မဟုတ္ဟူ၍၄င္း၊ သံဃာေတာ္ကုိ သံဃာအစစ္ သံဃာအမွန္ အဟုတ္ဟူ၍၄င္း ေျပာဆုိေလာ့၊ သင့္အား အသျပာ သိန္းေပါင္းမ်ားစြာေပးပါမည္'' ဟုဆုိေသာ္လည္း  သုပၸဗုဒၶသည္ လက္မခံရုံမွ်မက ''ဟယ္သိၾကား ယုတ္...ငါ့အား အသျပာေငြတုိ႔ျဖင့္ လာေရာက္၍ မျဖားေယာင္းလင့္၊ ငါ့မွာ သဒၶါသီလစေသာ သူေတာ္ေကာင္းဥစၥာေတြ တင္းက်မ္းျပည့္ရွိေနသည္။ ရတနာသုံးပါးႏွင့္ စပ္၍ ငါသည္ အထီးက်န္မဲြ သူဆင္းရဲမဟုတ္ျပီ'' ဟုေျပာဆုိေရရြတ္၍ ႀကိမ္းေမာင္းႏွင္ထုတ္ လုိက္သည္။

အုိ..ဗုဒၶဘာသာဝင္တုိ႔၊ ဤစိတ္ဓာတ္မ်ိဳး သင္တုိ႔သႏၲာန္၌ သံမိႈစြဲသကဲ့သုိ႔ မယုိင္မလဲ ခုိင္ျမဲတည္ေနျပီေလာ၊ ေငြအသျပာျဖင့္ ေခ်ာ့လာသူရွိလွ်င္ ေပ်ာ့ဦးမည္ေလာ၊ ေခ်ာ့လွ်င္ေပ်ာ့မည္ ဖ်က္လွ်င္ ပ်က္ဦးမည္ဆုိလွ်င္ကား ဤေလာက၌ သင့္ေလာက္သူရဲေဘာေၾကာင္သူ သိမ္ဖ်င္းေသးႏုပ္သူ ရွိေတာ့မည္မဟုတ္ေပ၊ ယခုတေလာစာေရးသူ မၾကာမၾကာ ေတြးမိေနေသာ အေၾကာင္းတရားေလး တခုရွိေနပါသည္။ ယင္းသည္ကား '' ဘယ့္ႏွယ္လဲ၊ အိႏၵိယႏုိင္ငံဆီမွာလုိ ဆြမ္းတဇြန္း ဟင္းတေယာက္ခ်ိဳမွ် ေလာင္းလႈဳမည့္သူ မရွိဘူးဆုိလွ်င္ မင္း ဒီဘဝနဲ႔ ေနႏုိင္-ေပ်ာ္ႏုိင္ပါ့မလား'' ဟူေသာ ေမးခြန္းေလးတခုျဖစ္ သည္။

''ခြက္စုတ္ႀကီးနဲ႔ပက္တဲ့ေရ ရီတာေပါ့၊ ရီတာေပါ့'' ဟူေသာ ခါသၾကၤန္ စကားေလးကဲ့သုိ႔ပင္ ဤေလာကဓံေလာက္ေတာ့ အေပ်ာ့ေပါ့ဟူ၍ပင္ အေျဖထြက္လာပါသည္။ ဘီကိနီကြၽန္းကေလးကဲ့သုိ႔ စိမ္းလန္းေသာ သစ္ပင္မ်ား ေျပာင္တလင္းခါသြားသည္ဆုိလွ်င္ကား မေျပာႏုိင္ပါေခ်။ ယခုလုိ  စိမ္းလန္းသစ္လြင္ေသာ သစ္ပင္ေတာေတာင္ေတြ ရွိေနသမွ်ေတာ့ ဘာမွပူစရာမရွိေပ။ မွန္ပါသည္၊ သဘာဝမိခင္ႀကီးမ်ား ျဖစ္ၾကေသာ သစ္ပင္ေတာေတာင္တုိ႔သည္ ကြၽႏု္ပ္တုိ႔အား ထာဝစဥ္ ပုိက္ေထြး ယုယေနၾကေပလိမ့္မည္၊ ေနစရာလည္း ေပးၾကလိမ့္မည္၊ အသီးကုိေခြၽ၍ အစာလည္း ေကြၽးၾကလိမ္မည္၊ ရြက္ႏုရြက္ညြန္႔တုိ႔သည္ ကြၽန္ုပ္တုိ႔အတြက္ လတ္ဆတ္ေသာ ဟင္းရြက္ျပဳတ္ ဟင္းလ်ာမ်ား ျဖစ္လာခ်ိမ့္မည္။

''အပါယ္ဆင္းရဲႀကီးကုိေၾကာက္လွ်င္ ဆင္းရဲေလးေတြကုိ ႀကိဳးစား၍သည္းခံ၊ ႀကိဳးစား၍သည္းခံ''
''နိဗၺာန္ခ်မ္းသာႀကီးကုိ အလိုရွိလွ်င္ ခ်မ္းသာကေလးေတြကုိ ႀကိဳးစား၍ပယ္၊ ၾကိဳးစား၍ပယ္''
''နာေဘးၾကီး ေသေဘးၾကီး မဦးခင္ တရားက အလ်င္ဦးေအာင္ ၾကိဳးစား၍အားထုတ္၊ ၾကိဳးစား၍ အားထုတ္'' ဟူေသာ ပထမမဟာဂႏၶာရုံ ဆရာေတာ္ဘုရားၾကီး၏ ၾသဝါဒသုံးရပ္ကုိ ရင္ဝယ္ပုိက္လ်က္ ခုိင္ျမဲေသာအဓိဌာန္ ခ်မွတ္ထားရေပမည္။

ေရွးသူေဟာင္းၾကီးမ်ားသည္ သစ္ပင္ေတာေတာင္တုိ႔၌ ခုိေအာင္းခဲ့ၾကသည္။ သစ္သီးဝလံတုိ႔ကုိ ရွာေဖြေခြၽယူ သုံးေဆာင္ခဲ့ၾကသည္။ ဤနည္းျဖင့္ ''ဘဝလြတ္လပ္ေရး''ကုိ ရွာႀကံခဲ့ၾကသည္။ လုိအပ္သည့္ ေဗာဓိဆုႀကီးမ်ားကုိ အရခ်ဴခဲ့ၾကသည္။ ဖုံလ်က္ရွိေသာ ဤလမ္းရုိးေဟာင္းႀကီး အတုိင္းကြၽႏု္ပ္တုိ႔သည္ အဘယ္ေၾကာင့္ မလုိက္ႏုိင္ဘဲ ရွိရမည္နည္း။
ဤသုိ႔ေလွ်ာက္၍ ေတြးမိေသာအခါ ''စာမဖြဲ႔ေလာက္ေသာ ဆင္းရဲဒုကၡေလးအတြက္ ဘဝကုိ လက္ေျမႇာက္ အရႈံးေပးရန္မရွိ၊ ငါသည္ သာသနာအတြက္ အသက္ေပးရန္ အဆင္သင့္ရွိသည္'' ဟူေသာ အသင့္အထားမ်ိဳးမွာ ရွိေနပါသည္။

ဘာသာ သာသနာႏွင့္ပတ္သက္၍ ယေန႔ေခတ္ျမင္ဝါဒီ အခ်ိဳ႕တုိ႔သည္ အဖက္ဖက္မွ ထုိးႏွက္ လ်က္ရွိသည္။ ဤသုိ႔ ထုိးႏွက္လာရာတြင္ သင္သည္ ေတြေဝေနမည္ေလာ။ ယိမ္းယုိင္ေနဦးမည္ေလာ။ အသားေၾကေၾက အေရစုတ္စုတ္ ေနာက္မဆုတ္ေသာ အာဇာနည္စိတ္ထားျဖင့္ သာသနာေတာ္အား အသက္ေပး၍ ခ်စ္ျမတ္ႏုိးရမည္သာျဖစ္သည္၊ အားလုံးခ်စ္ျမတ္ႏုိးႏုိင္ၾကပါေစသတည္း။

အရွင္မေဟာသဓပ႑ိတ
၁၄-၇-၇၃
ဓမၼဗ်ဴဟာ (အတြဲ ၁၂ ၊ အမွတ္ ၄)