ေနာက္ဆံုး ႏႈတ္ဆက္စကား
(၁)
ေရွးအခါက တန္ဇန္ (Tanzan)လို႔ ေခၚတဲ့ ဇင္ဘုန္းၾကီးတစ္ပါးရွိတယ္။ သူက သူ႕ဘ၀ရဲ႕ ေနာက္ဆံုးေန႔မွာ (ကြယ္လြန္ခါနီးမွာ) ပို႔စ္ကဒ္ေပါင္း ၆၀-ကို ေရးတယ္။ သူ႕နားမွာေနတဲ့ တပည့္ျဖစ္သူကို ဒီပုိ႔စ္ကဒ္ေတြ စာတိုက္ကေန ပို႔ဖို႔ မွာၿပီး ကြယ္လြန္သြားခဲ့တယ္။
“ဒီေလာကၾကီးထဲကေန
ငါ ထြက္ခြာရေတာ့မယ္၊
ဒါဟာ ငါ့ရဲ႕ ေနာက္ဆံုး ေၾကညာခ်က္ ျဖစ္တယ္၊
တန္ဇန္၊ ဇူလိုင္ ၂၇-ရက္၊ ၁၈၉၂”လို႔
ပို႔စ္ကဒ္ေတြမွာ ေရးထားတယ္။
(၂)
ဇင္၀တၳဳေလးေတြက တစ္ခါတစ္ရံ ႐ိုးရွင္းၿပီး အဓိပၸာယ္ နက္နဲတယ္။ တစ္ခါတစ္ရံ ႐ႈပ္ေထြးၿပီး အဓိပၸာယ္က ေပါ့သလို ထင္ရတယ္။ အထက္ပါ အေၾကာင္းအရာေလးကို ဖတ္ၾကည့္ေတာ့ သာမန္ဖတ္ၾကည့္ရင္ ဘာမွ မဟုတ္သလိုေလးပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ဘာသာေရး႐ႈေထာင့္အရ အလြန္တရာ ေလးနက္တဲ့ အဓိပၸာယ္ေတြ ပါတယ္။ ဇင္၀တၳဳေလးေတြရဲ႕ ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ အခ်က္ေလးတစ္ခုကေတာ့ ေကာက္ခ်က္ခ်ျခင္းတာ၀န္ကို စာဖတ္သူကို ေပးထားတာပါပဲ။ စာဖတ္သူကို ေတြးဖို႔၊ ေကာက္ခ်က္ခ်ဖို႔ တာ၀န္ေပးထားေတာ့လည္း ေတြးၾက၊ ေကာက္ခ်က္ခ်ၾကတာေပါ့။ အခုေတာ့ သီဟိုဠ္ရာသီဥတုက သာယာေနျပန္တယ္။ ၀ါကၽြတ္ေတာ့မယ္ဆိုေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ လႈပ္လႈပ္ရွား ျဖစ္ေနတယ္။ အခ်ိဳ႕ကလည္း စာေမးပဲြနဲ႔ ေခါင္းစားေနၾကတယ္။ အခ်ိဳ႕ စာေမးပဲြမရွိတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကေတာ့ ခရီးသြားဖို႔ ျပင္ဆင္ေနၾကတယ္။ ႏႈတ္ဆက္စကားမ်ား ေ၀ဆာေနတဲ့ အခ်ိန္ပါပဲ။
(၃)
သူငယ္ခ်င္းေတြ စံုၿပီဆိုတာနဲ႔ အထက္ပါ ဇင္၀တၳဳေလးကို ဖတ္ၾကတယ္။ “ဘာၾကီးလဲဟ၊ ဘာအဓိပၸာယ္လဲ၊ ေဆြးေႏြးစရာ စဥ္းစားစရာ သိပ္မရွိဘူး ထင္ပါတယ္”လို႔ ေျပာေနၾကတယ္။ တစ္ေယာက္က ဘာမေျပာညာမေျပာ ထ,ရယ္လိုက္တယ္။ “ဘာျဖစ္လို႔ ရယ္တာလဲ”ဆိုေတာ့ “ဘာေျပာရမွန္း မသိလို႔ ရယ္တာ”ဆိုမွ ထပ္ရယ္လိုက္ရေသးတယ္။
တစ္ေယာက္ကေတာ့ “မဟုတ္ေသးဘူး၊ ဒီစာပုဒ္ေလးမွာ နက္နဲ႔တဲ့ အဓိပၸာယ္အခ်ိဳ႕ ကြယ္၀ွက္ေနတာ ရွိကို ရွိရမယ္၊ ဒီေလာကၾကီးကေန ထြက္ခြါရေတာ့မယ္ ဆိုတာကေတာ့ သိပ္ေျပာစရာ ရွိမယ္လို႔ မထင္ဘူး၊ ေျပာစရာရွိတာက ‘ဒါဟာ ငါ့ရဲ႕ ေနာက္ဆံုး ေၾကညာခ်က္ပဲ’ဆိုတာပဲ။ အဲဒီမွာ ‘ေနာက္ဆံုး’ဆိုတာက အေရးၾကီးတယ္၊ ဘယ္လို ေနာက္ဆံုးလဲ၊ ဒီဘ၀အတြက္ ေနာက္ဆံုးလား၊ သံသရာမွာ ေနာက္ထပ္ မျဖစ္ေတာ့လို႔ ခႏၶာဇာတ္သိမ္းသြားတဲ့၊ သံသရာဇာတ္သိမ္းသြားတဲ့ ေနာက္ဆံုးလား”လို႔ ေျပာရင္းေတြး၊ ေတြးရင္ ေျပာေနတယ္။
(၄)
အဲဒီေတာ့မွ တစ္ေယာက္က “ဟာ … ဟုတ္လိိုက္ေလ၊ ငါ အဲဒါကို လံုး၀မေတြးမိဘူး၊ ဘ၀တစ္ခုရဲ႕ အဆံုး၊ သံသရာက်င္လည္မႈရဲ႕ အဆံုး၊ ဒီဇာတ္လမ္းေလးထဲမွာေတာ့ ဒီဇင္ဘုန္းၾကီးက သံသရာ၀ဋ္ဆင္းရဲေတြရဲ႕ အဆံုးကို ရည္ညႊန္းသြားတာျဖစ္မယ္လို႔ ငါထင္တယ္”လို႔ ေျပာေနတယ္။
(၅)
တစ္ေယာက္က ဘာမေျပာ ညာမေျပာနဲ႔ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကို ေကာက္ရြတ္ေနတယ္။
“ကိုယ္ေသရင္ မငိုနဲ႔ ပါးစို႐ံု ရိွမွာေပါ့။
သပိတ္မသြတ္နဲ႔ လြတ္ၿပီးသား ကၽြတ္ၿပီးသား။
ထမင္းမထုပ္နဲ႔ သိုးစာ၊ ပုပ္စာ၊ ျဖဳန္းတီးစာ။
အိုးမခြဲနဲ႔ အိုးမလို ဘာကိုမွ ကိုယ္မစြဲဘူး။
အပြင့္အခက္ ယူမသြားနဲ႔ ျပန္လိုက္ရမယ့္အစား မဟုတ္ဘူး။
ရက္လည္၊ လလည္၊ ႏွစ္လည္ ဘာကိုမွ မလည္နဲ႔
သံသရာႀကီးမွာ လည္ခဲ့သူ။
ကိုယ္ေသရင္ မငိုနဲ႔ ႀကိဳႀကိဳၿပီး ေသထားသူ။
“ဘုရားရွင္ရဲ႕ ဂုဏ္ေတာ္”ကို ျမတ္ႏိုးပူေဇာ္ရင္း
အႀကိမ္ႀကိမ္ အေသရင္းထားသမို႔ မရဏမင္းဆီ ေပ်ာ္ေပ်ာ္သြားမွာ။
ၿပီးေတာ့ ဆက္ေျပာပါရေစ…
သာသနာ၊ စာေပ၊ ပရဟိတ လုပ္လက္စေတြကို ဆက္လုပ္ဖို႔
ေဟာဒီ ခ်စ္ရတဲ့ မိခင္ေျမကို ျပန္လာခဲ့မယ္ မုခ်။
ဒီေတာ့ ကိုယ္ေသရင္ မငိုနဲ႔ ေျဖသာစမ္းပါ၊ ျပံဳးစမ္းပါ။
လူသာဆံုးတာ က်န္တာ မ႐ံႈးဘူး
မွာခဲ့ၿပီ၊ ေျပာခဲ့ၿပီေနာ္၊ ဒါပါပဲ။
ကိုယ့္လူတို႔လည္း သိမွာပါ။ ဒါ ဆရာၾကီး ဦးမိုးဟိန္းရဲ႕ ကဗ်ာေလ။ …… ကိုယ့္လူတို႔ေတာ့ ဘယ္လို ထင္သလဲ မသိဘူး။ ဒီကဗ်ာေလးက ဆရာၾကီးရဲ႕ ေနာက္ဆံုးမွာတမ္းစကားပဲ။ ျပန္လာခဲ့မွာဆိုေတာ့ ဆရာၾကီးမွာ သံသရာရဲ႕အဆံုးဆိုတာေတာ့ မရွိေသးဘူး။ ဒီဘ၀ အဆံုးသတ္ပဲ ရွိေသးတာ။ ဒီႏိုင္ငံကို ျပန္လာအံုးမယ္တဲ့။ သူ႕စကားသူ႕ေလသံကို ၾကည့္ရတာ တရားဓမၼအသံေတြက လႊမ္းၿခံဳေနတယ္။ သူ႕ႏွလံုးသားရဲ႕ ျဖဴစင္ျမင့္ျမတ္မႈကိုလည္း ေတြ႕ရတယ္။ ရတနာသံုးပါးအေပၚ ယုံၾကည္စဲြၿမဲတဲ့ ေသခ်ာမႈေတြလည္း ျပည့္ေနတယ္။ ဆရာၾကီး မကြယ္လြန္ခင္က အျပင္မွာ ေတြ႕ဖူးတယ္။ ဆရာၾကီးက တည္ၿငိမ္တယ္ဆိုတဲ့စကားထက္ကို တည္ၿငိမ္တယ္။ သူ႕ဥပဓိကို ၾကည့္တာနဲ႔ ေလးစားသြားရတယ္။ ဆိုလိုတာကေတာ့ ဆရာၾကီး ႏႈတ္ဆက္သြားပံုေလးဟာ အားက်စရာ သိပ္ေကာင္းေနတယ္ဆိုတာပါပဲ။
(၆)
တစ္ေယာက္ကလည္း ေနာက္ဆံုးဆိုတဲ့ စကားေလးကို ဇာတ္ေတာ္ထဲက ဇာတ္ေကာင္ေတြ၊ ကမၻာ့သမိုင္းက ပုဂၢိဳလ္ၾကီးေတြနဲ႔ တဲြစပ္ၿပီး ေျပာေနတယ္။ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဘ၀အဆံုးသတ္ေလးေတြ ကြာျခားၾကပံု၊ တခ်ိဳ႕က အမ်ားကို စိတ္ဆင္းရဲစရာမ်ား ေပးၿပီးမွ လူ႕ဘ၀ကေန ထြက္ခြါသြားၾကပံု၊ အခ်ိဳ႕က ၾကည္ႏူးစရာစိတ္ဓာတ္စြမ္းအင္ေလးမ်ား ေပးၿပီးမွ လူ႕ဘ၀ကို ခဲြခြါသြားၾကပံု…စတဲ့ ဘ၀အဆံုးသတ္ပံုေလးမ်ားကို စိတ္၀င္စားဖြယ္ ေျပာျပေနတယ္။ “မင္းတို႔ၾကည့္ေလ… ျမတ္စြာဘုရားရွင္ရဲ႕ ဘ၀အဆံုးသတ္ေလးကို၊ အပၸမာေဒန သမၸာေဒထ တဲ့။ မေမ့ၾကပါနဲ႔တဲ့။ ဘ၀သံသရာကေန ခဲြခြါတာေတာင္မွ သူ႕အတြက္ဆိုတဲ့ စိတ္က အဓိကျပမသြားဘူး။ အမ်ားအတြက္ သတိေပးသြားတယ္၊ ငါတို႔ေတြေကာ ေသခါနီးရင္ လူ႕ဘ၀ၾကီးကို ဘယ္လို ထားရစ္ခဲ့ၾကမလဲ။ ကိုယ့္အတြက္ သိမ္းပိုက္စရာရွိတာေတြ သိမ္းပိုက္ၿပီး ခဲြခြါၾကမလား၊ အမ်ားအတြက္ အက်ိဳးျပဳစိတ္ဓာတ္ေတြ အေမြေပးခဲ့မလား”။ သူက ေျပာရင္းနဲ႔ ဧရာမေညာင္ပင္ၾကီးကို ေငးၾကည့္ေနခဲ့တယ္။
(၇)
“ငါကေတာ့ ပါရဂူစာအုပ္ထဲက ထင္တယ္။ စတိုရီေလးတစ္ခု၊ တစ္ခါက မင္းၾကီးတစ္ပါးဟာ မေသခင္မွာ မွာခဲ့တယ္။ သူေသရင္ လက္ႏွစ္ဖက္ကို အေခါင္းအျပင္ဘက္ကို ထုတ္ထားပါတဲ့။ လက္တစ္ဖက္ကို အျဖဴေရာင္ေဆးသုတ္ၿပီး တစ္ဖက္ကိုေတာ့ အနက္ေရာင္ေဆး သုတ္ပါတဲ့။ သူေပးခ်င္တဲ့ မက္ေဆ့က - လူဆိုတာ ေသၿပီဆိုတာနဲ႔ အရာအားလံုးကို ထားရစ္ခဲ့ရမွာ၊ ဘာမွ တမလြန္ကို ယူသြားလို႔ မရဘူး၊ ဒါေပမယ့္ မယူခ်င္သည္ျဖစ္ေစ၊ ယူခ်င္သည္ျဖစ္ေစ ပါလာမယ့္ အရာႏွစ္ခုေတာ့ ရွိေနတယ္၊ အဲဒါေတြကေတာ့ ကုသိုလ္ဆိုတဲ့ အျဖဴနဲ႔ အကုသိုလ္ဆိုတဲ့ အမည္းပဲ။ သူက အဲဒီအဓိပၸာယ္ကို လူေတြ သိျမင္ေစခ်င္လို႔ အဲဒီလို ခိုင္းတာပါတဲ့။
(၈)
“အခု ကိုယ့္လူတို႔ ေျပာေနတာေတြက ကိုယ့္အတြက္ေတာ့ မွတ္သားစရာေတြခ်ည္းပါပဲ။ ေျပာသြားတဲ့သူေတြအားလံုးလိုလိုက ခဲြခြါခါနီးမွာ ေနာက္ဆံုးႏႈတ္ဆက္စကားေတြ ေျပာသြားႏိုင္ၾကတယ္။ အခု ကိုယ္ စဥ္းစားမိေနတာက ေနာက္ဆံုးႏႈတ္ဆက္စကားေလးေတာင္ ေျပာမသြားႏိုင္ၾကတဲ့သူေတြပဲ။ ေလာကမွာ ႏႈတ္မဆက္ဘဲ ထြက္ခြါသြားလိုက္ရတဲ့သူေတြလည္း မနည္းဘူးကြ၊ ငါတို႔ကိုယ္တိုင္ကေကာ ….၊ ေလာကၾကီးကို ေက်ာခိုင္းၾကတဲ့အခါ ႏႈတ္ဆက္ႏိုင္ၾကပါအံုးမလား။ ဟိုေန႔က ျမန္မာႏိုင္ငံက ကိုယ့္ဆီကို ဖုန္းလာတယ္။ ကိုယ့္စိတ္ေတြ မယံုၾကည္ႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္ရတယ္။ ကိုယ့္ညီအရင္းလို ခ်စ္ရတဲ့ ၁၈-ႏွစ္အရြယ္ ေက်ာင္းသားေလး ကားအက္ဆီးဒင့္နဲ႔ ဆံုးသြားတယ္တဲ့။ ပိုၿပီး စိတ္မေကာင္းစရာက သူက ေနာက္ ၅-ရက္ေလာက္ဆိုရင္ သာသနာ့ေဘာင္ကို ခဏ၀င္မွာတဲ့။ ကဲ … သူဟာ ေလာကၾကီးကို ခဲြခြါသြားရတယ္။
မေမွ်ာ္လင့္နဲ႔ေပါ့။ သူခ်စ္တဲ့ေလာကၾကီးကို သူ ဘာ ႏႈတ္ဆက္စကားေတြ ေျပာသြားႏိုင္ခဲ့သလဲ။ ဒီေတာ့ ကိုယ္ တစ္ခု သံေ၀ဂ ရမိတာက ကိုယ္တို႔ အသက္ရွင္ေနေသးတာ ေသခ်ာေနတဲ့အခ်ိန္ေလးမွာ ေကာင္းတဲ့အလုပ္ေလးေတြနဲ႔ စြမ္းႏိုင္သေလာက္ ေပးဆပ္ေနသင့္တယ္ဆိုတာပဲ။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ႏႈတ္မဆက္ဘဲ ခဲြခြါလိုက္ရတာဟာ က်န္တဲ့သူအတြက္ေကာ ထြက္ခြါသူအတြက္ပါ သိပ္မနိပ္လွဘူး”။ ေျပာရင္းနဲ႔ သူ႕မ်က္ႏွာမွာ ၀မ္းနည္းမႈ ပံုရိပ္ေလးေတြ သန္းလာေနတာ သတိထားမိတယ္။
(၉)
စကား၀ိုင္းေလး မၿပီးခင္မွာ ၿမိဳ႕ထဲကို သြားစရာရွိတာနဲ႔ စကား၀ိုင္းေလးကေန ခဲြခဲ့တယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြကို ထားရစ္ခဲ့ရတယ္။ တစ္ေန႔ ေလာကၾကီးကေန အၿပီးအပိုင္ ခဲြခြါရတဲ့အခါမွာေကာ….၊ ဒီေလာက္ထိ လြယ္လြယ္ေလး ရွိေနပါ့မလား။ ေကာင္းေသာခဲြခြါျခင္းေလးျဖစ္ေအာင္ မခဲြခြါခင္ အခ်ိန္ေလးေတြမွာ ကိုယ့္ပတ္၀န္းက်င္အတြက္ ေကာင္းတာေလးေတြ လုပ္ထားအံုးမွ….။ ခဲြခြါျခင္းဆိုတာ ဒီေဆာင္းပါးေလးအဆံုးမွာေတာင္ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္သြားမွာ…..။ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး ထင္လို႔လား ….။
အရွင္ကုသလသာမိ(ေပ်ာ္ဘြယ္)
