အခ်စ္မရွိတဲ့ တစ္ေန႔ေသာအခါ
ဆရာေတာ္က စာလည္းခ်ပါတယ္၊ တရားလည္းေဟာပါတယ္၊ သံဃာ့အဖြဲ႔အစည္းေတြ၊ ပရဟိတအဖြဲ႔အစည္းေတြမွာလည္း ပါေနေတာ့ စည္းေ၀းပြဲေတြလည္း မၾကာခဏတက္ေနရပါတယ္။ ဆိုလိုတာကေတာ့ ေန႔စဥ္ အလုပ္မ်ားေနတဲ့ဆရာေတာ္ပါ။
တစ္ေန႔ေတာ့ ဆရာေတာ့္မွာ ႏွလံုးေရာဂါပံုစံမ်ိဳး ေရာဂါတစ္ခု ၀င္လာပါတယ္။ ဆရာ၀န္ ျပၾကည့္ေတာ့ ဆရာ၀န္က ဘာေျပာသလဲဆိုေတာ့ " ဆရာေတာ္ ႏွလံုးေရာဂါျဖစ္ခ်င္တဲ့ လကၡဏာပဲ ဘုရား၊ အဲဒါ ဆရာေတာ္ ဘာအလုပ္မွမလုပ္ဘဲ တစ္လေလာက္အနားယူေပးပါဘုရား၊ စာလည္းမခ်ပါနဲ႔၊ တရားလည္း လိုက္မေဟာပါနဲ႔၊ သာေရးနာေရးေတြလည္း မလိုက္ပါနဲ႔၊ စိတ္ကုိလည္း အနားေပး၊ ရုပ္ကုိလည္း အနားေပးထားပါဘုရား " လို႔ ေလွ်ာက္ျပျပီး ေသာက္ေဆးလည္း ေပးလုိက္ပါတယ္။
ဆရာေတာ္ကလည္း ဆရာ၀န္ေျပာတဲ့အတုိင္းပဲ တစ္လအနားယူလိုက္ပါတယ္။ အဲဒီတစ္လအတြင္း စာလည္းမခ်၊ တရားလည္းမေဟာ၊ သာေရးနာေရးလည္း မလိုက္ဘဲ ေနေနလိုက္ပါတယ္။
အဲဒီေတာ့ ဘာအလုပ္မွမလုပ္ရေတာ့ အခ်ိန္ေတြက တအားပိုေနပါတယ္။ တျခားဘာမွ လုပ္စရာမရွိ တာနဲ႔ တရားပဲထုိင္အားထုတ္ပစ္ေနလိုက္ပါတယ္။ ဆရာေတာ္က တရားအားထုတ္ရင္းနဲ႔ စိတ္ထဲမွာလည္း ေက်ေက်နပ္နပ္နဲ႔ ၀ိပႆာနာဉာဏ္စဥ္ေလးေတြ ၀င္လာပါတယ္။
တစ္ေန႔ေတာ့ ဆရာေတာ္ရဲ႕ သူငယ္ခ်င္း ဆရာေတာ္တစ္ပါး ၾကြလာပါတယ္။ ၾကြလာတာကေတာ့ လူနာေမးၾကြလာတာပါ။
စကားေတြေျပာၾကရင္းနဲ႔ ေရာဂါျဖစ္ေနတဲ့ ဆရာေတာ္က ဘာေျပာသလဲဆုိေတာ့ " ဆရာေတာ္ရယ္၊ တပည့္ေတာ္ ဒီေရာဂါျဖစ္လုိက္ေတာ့ စာလည္းမခ်ရ၊ တရားလည္းမေဟာရ၊ သာေရးနာေရးလည္း မလိုက္ရ ဆိုေတာ့ အခ်ိန္ေတြက ပိုေနတယ္ဘုရား၊ တရားမွတ္ရင္းနဲ႔ ဉာဏ္စဥ္ေလးေတြလည္း ထိုက္သင့္ သေလာက္ ၀င္လာေတာ့ စိတ္ထဲမွာလည္း ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းရွိလာတယ္ဘုရား။ တပည့္ေတာ္ ဘယ္လုိ စဥ္းစားမိသလဲဆိုေတာ့ ငါ့ဒီေရာဂါသာမျဖစ္ရင္ ဒီလိုအားထုတ္ျဖစ္မွာမဟုတ္ဘူး။ ေရာဂါျဖစ္လို႔ တရား အားထုတ္ျဖစ္တာလို႔ စဥ္းစားမိတယ္ဘုရား။ ျပီးေတာ့ ေရာဂါျဖစ္တာေတာင္ ေက်းဇူးတင္ေနမိတယ္ဘုရား " လို႔ ေလွ်ာက္ျပပါတယ္။
ဒီေတာ့ သူငယ္ခ်င္း အာဂႏၲဳဆရာေတာ္ဘုရားက ဘာျပန္ေျပာသလဲဆိုေတာ့ " ကပ္ၾကီးဆိုက္ေတာ့ လာဘ္ၾကီးတိုက္တာေပါ့ " လို႔ ျပန္ေျပာလိုက္ပါသတဲ့။
ေက်ာင္းထုိင္ဆရာေတာ္ကလည္း အာဂႏၲဳဆရာေတာ္ေျပာတဲ့ " ကပ္ၾကီးဆိုက္ေတာ့ လာဘ္ၾကီး တိုက္တာေပါ့ " ဆိုတဲ့စကားကို သိပ္သေဘာက်သြားပါသတဲ့။
ဒါဟာ ေရာဂါေ၀ဒနာက ၀ိပႆနာကုသိုလ္ျဖစ္ဖို႔အတြက္ ေက်းဇူးျပဳလိုက္တာပါ။ ေရာဂါ ျဖစ္တာကကို ေက်းဇူးတင္စရာ ျဖစ္သြားပါျပီ။
တကယ္ေတာ့ ၀ိပႆနာတရားဟာ ေနရာတိုင္းမွာ အသံုးျပဳလုိ႔ရေနတာပါ။ ဒါကကို အံ့ၾသစရာ ေကာင္းေနတာပါ။
ဒီလိုအျပဳအမူေလးေတြ ျပဳမူႏုိင္ဖို႔ဆိုတာကလည္း ကိုယ့္မွာ တရားဗဟုသုတေလးေတြ ရွိမွပါ။ တရားဗဟုသုတမရွိျပန္ရင္လည္း ေအာ္လို႔ပဲ ျငီးေနရမွာပါ။ တရားဗဟုသုတေလးေတြရွိဖို႔ အလြယ္ကူဆံုး ကေတာ့ စာဖတ္တာပါပဲ။ ျပႆနာၾကံဳလာတဲ့အခါ ကိုယ္ဖတ္ထားတဲ့အထဲက တရား ဗဟုသုတ ေလးေတြကို ျပန္ႏွလံုးသြင္းျပီး က်င့္သံုး က်င့္သံုးသြားလို႔ရပါတယ္။ ကိုယ္သိထားတဲ့ ဗဟုသုတေလးေတြနဲ႔ လက္ေတြ႔ တစ္ခါအသံုးခ်ၾကည့္ျဖစ္တုိင္း ေတာ္ေတာ္ဟုတ္တဲ့ ငါပါလားဆိုျပီး ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ သိပ္အားရ ေက်နပ္ရတာပါ။
လူ႔ေလာကမွာ အပူျဖစ္စရာေတြ အမ်ားၾကီးရယ္ပါ။ ကိုယ့္မွာ ႏွလံုးသြင္းစရာ တရားဗဟုသုတ တစ္ခုခု ရွိေနမွပါ။ မရွိရင္ သိပ္ပူေလာင္ရတာပါ။
စာေရးသူကေတာ့ ႏွလံုးသြင္းစရာ တရားအသိေလးေတြရဖို႔ ေယာဆရာေတာ္ဘုရား၊ ဆရာေတာ္ဦးေဇာတိက၊ ဘုန္းၾကီးဦးေဆကိႏၵ၊ ဦးဇင္းအရွင္ဆႏၵာဓိကတို႔ရဲ႕ စာအုပ္ေတြ တရားေခြေတြကုိ အလုပ္တစ္ခုလိုကို သေဘာထားျပီး ဖတ္ျဖစ္နာျဖစ္ပါတယ္။ ဒီဆရာေတာ္ဘုရားေတြက အျပင္မွာ လက္ေတြ႔ အသံုးခ်လို႔ရေအာင္ ေရးျပေဟာျပထားလို႔ပါ။ ကိုယ္တုိင္က ၾကည္ညိဳတာလည္းပါသလို ပုဂၢိဳလ္ေရးသံေယာဇဥ္ရွိတာလည္း ပါပါတယ္။
အဓိကရည္ရြယ္ခ်က္ကေတာ့ အာရံုဆိုးေတြနဲ႔ေတြ႔တဲ့အခါ ႏွလံုးမသြင္းတတ္ဘဲ အမွားေတြ က်ဴးလြန္မိမွာ စိုးလို႔ပါ။
ေလာဘေၾကာင့္ေသ ျပိတၱာျပည္။
ေဒါသေၾကာင့္ေသ ငရဲျပည္။
ေမာဟေၾကာင့္ေသ တိရစၧာန္ျပည္။
အားလံုးၾကားဖူး ရဖူးတဲ့စကားေလးပါ။ ဒါေပမယ့္ သုတ္ပါေထယ်အ႒ကထာ စကၠ၀တၱိသုတ္ မွာက်ေတာ့-
ေလာဘဆိုတဲ့ အငတ္ေဘးေၾကာင့္ေသရင္ ျပိတၱာျပည္။
ေဒါသဆိုတဲ့ လက္နက္ေဘးေၾကာင့္ေသရင္ ငရဲျပည္။
"ေမာဟဆိုတဲ့ အနာေရာဂါေဘးေၾကာင့္ေသရင္ နတ္ျပည္။" ဆိုေတာ့ ၾကားဖူးေနက် စကားနဲ႔ ဆန္႔က်င္ဘက္ျဖစ္ေနပါတယ္။
အ႒ကထာဆရာက ေရာဂါေ၀ဒနာ ခံစားေနရတဲ့အခါမွာ ကိုယ္ခံစားေနရတဲ့ ေရာဂါေလးေတြကုိ အာရံုျပဳျပီး " အခုလို ငါစားေနရသလို သတၱ၀ါေတြ မခံစားရပါေစနဲ႔ " လို႔ ေမတၱာစိတ္ျဖစ္ေနမယ္၊ ေမတၱာပို႔ေနမယ္ဆိုရင္ အဲဒီေမတၱာစိတ္နဲ႔ ေသသြားရင္ နတ္ျပည္ ေရာက္မွာပါတဲ့။ ဒါေၾကာင့္ အနာေရာဂါနဲ႔ ေသရင္ နတ္ျပည္လို႔ ေျပာတာပါတဲ့။
ေရာဂါေ၀ဒနာျဖစ္လာတဲ့အခါ ကိုယ္ခံစားေနရတာကို အာရံုျပဳရင္း ကိုယ္ခ်င္းစာစိတ္ေမြးျပီး " ငါခံစားေနရသလို သူလည္းမခံစားေနရပါေစနဲ႔ " လို႔ ေမတၱာပြားတဲ့နည္းကလည္း တစ္မ်ိဳးစိတ္၀င္စားစရာပါ။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆိုေတာ့ လက္ေတြ႔ အသံုးခ်ၾကည့္လို႔ ရလို႔ပါ။ ေရာဂါေ၀ဒနာ ၾကီးၾကီးမွတင္မဟုတ္ပါဘူး။ ဥပမာ-ေခါင္းကိုက္ေနရင္လည္း " ငါေခါင္းကိုက္ေ၀ဒနာခံစားေနရသလို သူလည္း မခံစားရပါေစနဲ႔ " လို႔ ေမတၱာပြားလို႔ ရပါတယ္။
လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဘ၀မွာ ကုသိုလ္စိတ္ အစဥ္သျဖင့္ ျဖစ္ေနဖို႔ သိပ္အေရးၾကီးတာဆိုေတာ့ ကုိယ့္ရင္ထဲမွာ ေမတၱာစိတ္ျဖစ္ေနရင္လည္း ကုသိုလ္စိတ္ ျဖစ္ေနတာပါ။ အဲဒီစိတ္ကေလးနဲ႔ ျဖတ္ကနဲ ေသသြားရင္ေတာင္ ေကာင္းတဲ့ဂတိတစ္ခုခုေတာ့ ေရာက္သြားမွာ အေသအခ်ာပါပဲ။
ေ၀ဒနာျဖစ္လာျပီဆိုရင္ ကိုယ့္မွာ တရားဗဟုသုတေလးေတြရွိေနမွ အဲဒီတရားဗဟုသုတေလးေတြနဲ႔ ေနေနမွ အဆင္ေျပတာပါ။
အဲဒီလိုမွမဟုတ္ဘဲ ျဖစ္ေပၚေနတဲ့ ေ၀ဒနာကို သည္းမခံႏုိင္ဘဲ ေအာ္ဟ္ျငီးတြားေနမယ္ဆုိရင္ ပိုလို႔ပဲ စိတ္ဆင္းရဲ ကိုယ္ဆင္းရဲျဖစ္ရမွာပါ။
အေကာင္းဆံုးကေတာ့ ေ၀ဒနာျဖစ္လာျပီဆိုရင္ တရားေလးနဲ႔ေနတာကေတာ့ အေကာင္းဆံုးပါပဲ။ ဂုဏ္ေတာ္ပဲပြားပြား ၊ ေမတၱာပဲပြားပြား၊ ၀ိပႆနာပဲပြားပြား တစ္ခုခုကို ပြားေနဖို႔ပါ။ ဒါမွမဟုတ္ ဂုဏ္ေတာ္ တစ္လွည့္ပြားလိုက္၊ ေမတၱာတစ္လွည့္ပြားလိုက္၊ ၀ိပႆနာတစ္လွည့္ပြားလိုက္ တစ္လွည့္စီပြားေနလို႔လည္း ရပါတယ္။
ေရွ႕ က အာဂႏၲဳဆရာေတာ္ဘုရားေျပာသလို ေ၀ဒနာျဖစ္လာတာ ကိုယ့္အတြက္ လာဘ္ၾကီးလာ တုိက္တာပါ။
ေ၀ဒနာျဖစ္လာေတာ့ ဘာအလုပ္မွ လုပ္စရာမလိုေတာ့ဘဲ အခ်ိန္ေတြ အျပည့္ရေနတာပါ။ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဘ၀မွာ အဲဒီလို အခ်ိန္ျပည့္ရဖို႔ဆိုတာ ေတာ္ေတာ္မလြယ္တဲ့ကိစၥပါ။
ဒီေတာ့ ကိုယ္က " ဒါဟာ ငါ့အတြက္ မဟာအခြင့္အေရးၾကီးပဲ " ဆိုျပီး တရားကို ဖိအားထုတ္ပစ္ဖုိ႔ပါ။
ေရာဂါျဖစ္ေနတုန္း တရားအားထုတ္တာဟာ တစ္ဖက္က ဘုရားေဆးနဲ႔ ကုေပးေနတာပါ။ ေလာကီ ေဆးသက္သက္တင္မဟုတ္ဘဲ ေလာကုတၱရာေဆးပါေပါင္းကုလိုက္ေတာ့ ေရာဂါအတြက္ တစ္ခုခုေတာ့ အေထာက္အကူျပဳသြားမွာပါ။
လူတိုင္းမဟုတ္ေပမယ့္ တခ်ိဳ႕ ကုလို႔မရေတာ့တဲ႔ ေရာဂါေတြ ၀ိပႆနာတရားအားထုတ္ရင္း ေပ်ာက္သြားတဲ့သာဓကေတြ ကိုယ္ေတြျဖစ္ရပ္ေတြကို စာေတြထဲမွာ ျပန္ေရးျပထားတာေတြ ဖတ္ၾကရဖူး မွာပါ။
တစ္သက္လံုး နာလာခဲ့တဲ့ဒူး တရားအားထုတ္လိုက္မွ ေပ်ာက္သြားတာ၊ ဗိုက္ထဲကအလံုး တရားအားထုတ္ရင္း ေပ်ာက္သြားတာ စသည္ျဖင့္ အမ်ားၾကီးပါပဲ။
တခ်ိဳ႕ ေရာဂါေ၀ဒနာေတြဟာ စိတ္ဆင္းရဲမႈေၾကာင့္ ေရာဂါပိုဆိုးသြားရေတာေတြ အမ်ားၾကီးရွိ ပါတယ္။ ဒါက အားလံုးသိပါတယ္။ ေရာဂါျဖစ္ေနခ်ိန္မွာ စိတ္ခ်မ္းသာေနဖို႔ သိပ္အေရးၾကီးပါတယ္။ စိတ္ခ်မ္းသာဖို႔အတြက္ ၀ိပႆနာတရားက သိပ္အဓိက က်တာပါ။
စိတ္ဆင္းရဲတယ္ဆုိတာ ရင္ထဲမွာ အကုသိုလ္ကိေလသာတစ္ခုခု ၀င္ေနလို႔ပါ။ ၀ိပႆနာတရားမွတ္ ေနရင္ အကုသိုလ္ ကိေလသာေတြ တဒဂၤ ျငိမ္းေနတာပါ။ ရင္ထဲမွာ အကုသိုလ္ကိေလသာ ျငိမ္းေနရင္ စိတ္ခ်မ္းသာေနရတာပါ။
ဒါေၾကာင့္ ေရာဂါေ၀ဒနာ ျဖစ္လာရင္ စိတ္မဆင္းရဲဖို႔နဲ႔ ၀ိပႆနာတရားေလးကုိ အေထာက္အကူ အျဖစ္ ယူထားသင့္ပါတယ္။
ခႏၶာရွိေနတဲ့အတြက္ ေ၀ဒနာကလည္း ရွိေနမွာပါ။ ခႏၶာမရွိမွသာ ဒီေ၀ဒနာက မရွိေတာ့မွာပါ။
ခႏၶာမရွိဖို႔အတြက္လည္း ဒီခႏၶာၾကီးကိုပဲ ျပန္အားကိုးရမွာပါ။ ျပန္အသံုးခ်ရမွာပါ။
ဘာပဲေျပာေျပာ လူ႔ဘ၀ေနရတာကကို သိပ္ျပီး ကံေကာင္းေနတာပါ။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆိုေတာ့ လူ႔ျပည္မွာ စိတ္ၾကိဳက္ကုသိုလ္ေတြ ျပဳခြင့္ရေနလို႔ပါ။ ဒါနပဲျပဳျပဳ သီလပဲေဆာက္တည္ေဆာက္တည္၊ ပရဟိတပဲလုပ္လုပ္၊ သမထပဲပြားပြား၊ ၀ိပႆနာပဲပြားပြား ကုိယ္ၾကိဳက္ရာကို ၾကိဳက္သလို ျပဳခြင့္ရေနလုိ႔ပါ။
အခ်စ္ေၾကာင့္ ေသာကေရာက္လို႔ပဲ အားထုတ္အားထုတ္၊ ပါရမီျဖစ္ ကုသိုလ္ျဖစ္ပဲ အားထုတ္ အားထုတ္၊ စိတ္ခ်မ္းသာဖို႔ သက္သက္အတြက္ပဲ အားထုတ္အားထုတ္၊ စိတ္ဆင္းရဲမႈေတြ ေပ်ာက္ဖို႔ အတြက္ပဲ အားထုတ္အားထုတ္၊ ဘယ္လိုအေၾကာင္းေၾကာင့္ပဲ အားထုတ္အားထုတ္၊ ၀ိပႆနာတရားကို အားထုတ္ျဖစ္ေနတာကကို လူ႔ဘ၀ရခုိက္မွာ အဓိပၸါယ္ရွိတဲ့ အလုပ္တစ္ခုကို လုပ္ေနတာပါပဲ။
" အခ်စ္မရွိတဲ့ တစ္ေန႔ေသာအခါ " ျဖစ္ေအာင္ ကိုယ္စီၾကိဳးစားရမွာပါ။ ဘယ္ေတာ့ ေရာက္ျဖစ္ ၾကမယ္ေတာ့ မသိပါဘူး။ သံသရာအဆက္ဆက္ ခ်စ္ခဲ့ရတဲ့အခ်စ္ေတြကလည္း မနည္းေတာ့ပါဘူးေလ။ ဘာပဲေျပာေျပာ " အခ်စ္မရွိတဲ့ တစ္ေန႔ေသာအခါ " ျဖစ္ဖုိ႔အတြက္ ၀ိပႆနာတရားမွတစ္ပါး အျခားမရွိ တာေတာ့ အမွန္ပါပဲေလ။
(ရေ၀ႏြယ္-အင္းမ)
အလင္းတန္းဂ်ာနယ္
2-10-2006
