အကုသိုလ္ ႏွင္႔ ပန္းတုိင္
တစ္ခါတုန္းက အလြန္လွတဲ့ ဗာရာဏသီမင္းတစ္ပါး ရွိပါတယ္။ သူ႔ကုိျမင္လုိက္ရ တဲ့သူေတြဟာ ထပ္ခါထပ္ခါ ျပန္ၾကည့္ခ်င္စိတ္ ျဖစ္ၾကရပါတယ္တဲ့။ တစ္ေန႔ေတာ့ ဗာရာဏသီမင္းဟာ ၿမိဳ႔ထဲကုိ လွည့္လည္ ပါတယ္။ တစ္ေနရာ အေရာက္မွာေတာ့ သူေ႒း တစ္ေယာက္ရဲ႕ မယားက ေလသာ ျပတင္းေပါက္ကေန မင္းကုိ ရပ္ၾကည့္ ေနပါတယ္။ မင္းလည္း ရပ္ၾကည္ေနတဲ့ အမ်ိဳးသမီးကုိ ျမင္ၿပီးတပ္မက္တဲ့ ရာဂစိတ္ ေတြျဖစ္သြား ပါတယ္။ ဒီေတာ့ အမတ္တစ္ေယာက္ကုိ ေခၚၿပီး “အဲဒီမိန္းမမွာ ေယာက္်ား ရွိမရွိ” စုံစမ္း ခုိင္းပါတယ္။ အမတ္ကလည္း စုံစမ္းၿပီး ေယာက္်ားရွိေၾကာင္း ျပန္ေလွ်ာက္ျပပါတယ္။
မင္းဟာျဖစ္ေနတဲ့ တပ္မက္စိတ္ေတြကုိ ၾကည့္ၿပီး “ငါဟာ နတ္သမီးေတြလုိ လွေနတဲ့ ေမာင္းမမိႆံ နွစ္ေသာင္း အလယ္မွာ တစ္ေယာက္တည္း အလုိရွိသလုိ ေပ်ာ္ေမြ႔ေနတယ္။ ဒီမိန္းမ နွစ္ေသာင္းနဲ႔ ေရာင့္ရဲျခင္း မရွိဘဲ သူတစ္ပါး မယားအေပၚမွာ ရာဂစိတ္ေတြ ျဖစ္လုိက္ ေသးတယ္၊ ဒီတဏွာ ရာဂဟာ အပါယ္ကုိ ဆြဲခ်လိမ့္မယ္” လုိ႔ တဏွာရာဂ အျပစ္ကုိ ဉာဏ္နဲ႔ ၾကည့္ပါတယ္။ ဗာရာဏသီမင္းက ဆက္ၿပီး “ငါ ဒီတဏွာရာဂကုိ အခုပဲရွင္းပစ္ မယ္” ဆုိၿပီး မင္းအျဖစ္ကုိစြန္႔ၿပီး ရဟန္းျပဳ လုိက္ပါတယ္။ ရဟန္းဘဝနဲ႔ပဲ ဝိပႆနာတရား ကုိႀကိဳးႀကိဳးစားစား အားထုတ္လုိက္တာ ပေစၥကဗုဒၶါ ျဖစ္သြား ပါေတာ့တယ္။
သုတၱနိပါတ္အ႒ကထာ ပထမတြဲ
ခဂၢဝိသာဏသုတ္၊ စာမ်က္နွာ ၁၁၁၊၁၁၂။
ဗာရာဏသီမင္း ျဖစ္လုိက္တဲ့ ရာဂစိတ္က တကယ္ဆုိ အကုသိုလ္ပါ။ ဒါေပမယ့္ ဗာရာဏသီ မင္းကေတာ့ အဲဒီ အကုသိုလ္စိတ္ကုိပဲ အမွီျပဳၿပီး လမ္းဆုံးပန္းတုိင္ တစ္ခုဆီ အေရာက္လွမ္းႏုိင္ ခဲ့ပါတယ္။
ဒီေတာ့ အကုသိုလ္ ျဖစ္တုိင္းလည္း ေၾကာက္စရာ မလုိပါဘူး။ အကုသိုလ္ကေန ကုသိုလ္ျဖစ္ေအာင္ ျပန္လုပ္ယူရမွာပါ။ ျပန္လုပ္ယူနည္း ေတြလည္း ျမတ္စြာဘုရားကေဟာျပထားတာပါ။ အကုသုိလ္ ျဖစ္တုိင္း စိတ္ဆင္းရဲ ေနရမယ္ဆုိရင္ တစ္သက္လုံး စိတ္ဆင္းရဲေန ရေတာ့မွာပါ၊ သာသနာဟာ အားလုံးရဲ့ ေထာက္ရာ တည္ရာ အားကုိးရာပါ။ ကိေလသာ မကင္းေသးတဲ့ ပုထုဇဥ္ဘဝမွာ အကုသုိလ္ကေတာ့ ျပဳမိၾကမွာပါပဲ။
ဒါေပမယ့္ ျပဳမိတဲ့ အကုသိုလ္ကုိ အမွီျပဳၿပီး စီးပြားေရး စကားနဲ႔ ေျပာရမယ္ ဆုိရင္ေတာ့ ျဖစ္လာတဲ့ အကုသိုလ္ကုိပဲ အရင္းအႏွီး လုပ္ၿပီး ကုသိုလ္ကုန္ေခ်ာ ျပန္ထုတ္ ယူရမွာပါ။ တစ္ဆင့္ ျမွင့္ၿပီး ေျပာရရင္ ဝိပႆနာ ကုန္ေခ်ာအထိ ျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကရမွာပါ။ ဗာရာဏသီ မင္းဟာ ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ အကုသိုလ္ ကုိပဲ အရင္းအႏွီး လုပ္ၿပီး ပေစၥက ဗုဒၶါ ျဖစ္သြားတာပါ။ မနက္အိပ္ရာက ႏုိးရင္မထေသးဘဲ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ တုိးတုိးေလး ျပန္ေမးသင့္တဲ့ ေမးခြန္း တစ္ခုရွိပါတယ္။
လူ႔ဘဝ ေရာက္လာတာ ဘာလုပ္ဖုိ႔လဲ?
အေျဖကေတာ့ လမ္းသုံးသြယ္ကုိ အာရုံျပဳၾကည့္ရမွာပါ။
လမ္းသုံးသြယ္ ရွိပါတယ္။ ကံလမ္းရယ္၊ စ်ာန္လမ္းရယ္၊ ဉာဏ္လမ္း ရယ္ပါ။ ဒါန သီလေတြ ျပဳတာက ကံလမ္းက သြားတာပါ။ ကံလမ္းက သြားရင္ လူ႔ျပည္၊ နတ္ျပည္ကုိ ေရာက္ပါတယ္။ သမထ တရားေတြ ပြားမ်ားအားထုတ္ တာက စ်ာန္လမ္းက သြားတာပါ။ စ်ာန္လမ္းက သြားရင္ျဗဟၼာ့ျပည္ကုိ ေရာက္ပါတယ္။ ဝိပႆနာ တရားေတြ ပြားမ်ား အားထုတ္တာက ဉာဏ္လမ္းက သြားတာပါ။ ဉာဏ္လမ္းကသြားရင္ နိဗၺာန္ကုိ ေရာက္ပါတယ္။
ဗုဒၶဘာသာဝင္ တစ္ေယာက္ရဲ႕ ပန္းတုိင္ဟာ နိဗၺာန္ပါ။ နိဗၺာန္ ေရာက္ဖုိ႔ အတြက္ ဉာဏ္လမ္းက သြားရမွာပါ။ ဒီေတာ့ ကံလမ္း၊ စ်ာန္လမ္းေလာက္ နဲ႔ တင္းတိမ္ေနလုိ႔ မရပါဘူး။ ဉာဏ္လမ္းေခၚတဲ့ ဝိပႆနာ တရားကုိလည္း အားထုတ္ရဦး မွာပါ။ ၿပီးေတာ့ လမ္းသုံးသြယ္ကုိ အာရုံျပဳလုိက္ရင္လည္း ရာထူးဌာနႏၲရ, ေငြေၾကးဥစၥာ, ေျခြရံသင္းပင္း ဆုိတာေတြလည္း ဘာမွမဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။ လူ႔ဘဝေတာ့ ေရာက္လာပါရဲ့ ဒါေပမယ့္ လူ႔ဘဝ ေရာက္လာၿပီး ဒီဝိပႆနာ တရား ေလးမွ အားမထုတ္ရဘဲ ေသသြားရတယ္ ဆုိရင္ေတာ့ လူ႔ဘဝရလာတာ မတန္ပါဘူး။ ဝိပႆနာတရား အားမထုတ္ရဘဲ ေသသြားၾကရတဲ့ သူေတြလည္း အမ်ားႀကီးရွိမွာပါ။
ဉာဏ္လမ္းေခၚတဲ့ ဝိပႆနာ တရားဟာ သာသနာတြင္း ကာလမွာပဲ ရရွိတာပါ။ သာသနာပ ကာလမွာမရပါဘူး။ သာသနာပ ကာလမွာ ကံလမ္းနဲ႔ စ်ာန္လမ္းပဲ ရွိတာပါ။ ဆုိလုိတာက ကံလမ္း၊ စ်ာန္လမ္း ေလာက္နဲ႔ စိတ္မခ်ရ ေသးပါဘူး။ ဉာဏ္လမ္းေခၚတဲ့ ဝိပႆနာ တရားအားထုတ္ၿပီး အနည္းဆုံး ေသာတာပန္ျဖစ္မွ ဘဝကစိတ္ခ်ရတာပါ။ ေသာတာပန္ ျဖစ္သြားရင္ေတာ့ အပါယ္ မက်ေတာ့ပါဘူး။
ေသာတာပန္ ျဖစ္ေအာင္ အားမထုတ္ႏုိင္ ေသးရင္ေတာင္ အငယ္စား ေသာတာပန္ လုိ႔ေခၚတဲ့ စူဠေသာတာပန္ အဆင့္ေလာက္ေတာ့ ရေအာင္ အားထုတ္ၾကရမွာပါ။ စူဠ ေသာတာပန္ဆုိတာ အေၾကာင္းနဲ႔ အက်ိဳးကုိ ခြဲျခားသိတဲ့ ပစၥယပရိဂၢဟဉာဏ္ အထိ ေရာက္တဲ့ ေယာဂီကုိ စူဠေသာတာပန္လုိ႔ ေခၚတာပါ။ စူဠေသာတာပန္ ျဖစ္ရင္လည္း သုဂတိဘဝ ျမဲတယ္လုိ႔ ဆုိပါတယ္။ ဉာဏ္စဥ္အတုိင္း ေျပာမယ္ဆုိရင္ေတာ့ ပစၥယပရိဂၢဟဉာဏ္က ဒုတိယဉာဏ္စဥ္ ပါ။
ပထမဉာဏ္စဥ္က နာမ္ရုပ္ကုိ ပုိင္းျခားသိတဲ့ နာမရူပ ပရိေစၦဒဉာဏ္စဥ္ပါ။ ဒီဉာဏ္စဥ္ ႏွစ္ပါးကိုေတာ့ တရားကုိ ရုိရုိေသေသ ရႈမွတ္တဲ့ ေယာဂီတုိင္း ေတြ႔ၾက ရတာ မ်ားပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဗုဒၶဘာသာ ဝင္တုိင္း ဒီဉာဏ္စဥ္ နွစ္ခုေလာက္ေတာ့ ရေအာင္ အားထုတ္ၾကရမွာပါ။ တခ်ိဳ႕ အေလ့အက်င့္မ်ားတဲ့ ေယာဂီေတြဆုိ ကုိယ့္အိမ္ ဘုရားခန္း ထဲမွာ ထုိင္လုိက္တာနဲ႔ ဒီဉာဏ္စဥ္ နွစ္ခုကုိ ခ်က္ခ်င္း ေတြ႔ၾကရတယ္လုိ႔ ဆုိပါ တယ္။
ဘဝမွာ ဝိပႆနာတရားထက္ ေပ်ာ္စရာေကာင္းတာ ဘာမွမရွိပါဘူး။ ဝိပႆနာ တရားေတြနဲ႔ ေပ်ာ္တာပဲ ေကာင္းပါတယ္။ ျမတ္စြာဘုရားက ဝိပႆနာ ပီတိသုခနဲ႔ ေပ်ာ္ေမြ႔ ေနရတာဟာ လူသာမန္ေတြ မဆုိထားနဲ႔ နတ္သာမန္ေတြ ေတာင္မွ မေပ်ာ္ေမြ႔ႏုိင္တဲ့ ေပ်ာ္ေမြ႔ျခင္းကုိ ရရွိပါတယ္လုိ႔ ေဟာျပထားတာပါ။ ဘယ္ေနရာမွာပဲ ေရာက္ေနေရာက္ေန၊ ဘယ္လုိ အေျခအေနပဲ ရွိေနေန၊ ဘယ္ေလာက္ပဲ ခ်မ္းသာခ်မ္းသာ တကယ္ေလွ်ာက္ရမွာက ဉာဏ္လမ္းပါ။
ဒါေတြက ကုိယ့္ဟာကုိယ္ တစ္ေယာက္တည္း ရွိတဲ့အခါ လမ္းသုံးသြယ္ကုိ အာရုံျပဳ လုိက္ရင္ တရားသေဘာေလးေတြ ေပၚလာတာ မ်ားပါတယ္။ အဲဒီအခါမ်ိဳးမွာ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ အေတြးေလးနဲ႔ တရားျပန္ေဟာလုိ႔ လည္းရတာပါပဲ။ တရားေဟာ သူလည္းကုိယ္ တရားနာသူလည္း ကုိယ္ပါ။ တရားဆုိတာ သူမ်ား ေဟာမွတင္ မဟုတ္ပါဘူး၊ ကုိယ့္ကုိယ္ ကုိလည္း ျပန္ေဟာရမွာပါ။ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ တရားေဟာ တယ္ဆုိတာ ကုိယ့္ကုိယ့္ကုိ ျပန္ထိန္းေၾကာင္းတာပါပဲ။ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ တရားေဟာရင္း ကုိယ္ဘယ္လမ္း ေလွ်ာက္ေနတယ္ ဆုိတာ ျပန္ၾကည့္ရမွာပါ။ ကံလမ္း၊ စ်ာန္လမ္း ေလာက္ပဲ ရွိေသးတယ္ ဆုိရင္ေတာ့ က်န္ေနတဲ့ သက္တမ္းေလးမွာ ဉာဏ္လမ္းေပၚ ေရာက္ေအာင္ ေရႊ႔ယူဖုိ႔ပါပဲ။ ဉာဏ္လမ္းေပၚေရာက္ သြားရင္ က်န္တာေတြက ဘာမွမဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။
ဉာဏ္လမ္းေပၚ ေလွ်ာက္တဲ့အခါ စာအုပ္ဖတ္ၿပီး ေလွ်ာက္ဖုိ႔ဆုိတာ မလြယ္လွပါဘူး။ ဒါက အတိတ္အတိတ္ ဘဝက ပါရမီပါခဲ့တဲ့ သူေတြအတြက္သာ အဆင္ေျပတာပါ။ ဒါေၾကာင့္ ရိပ္သာတစ္ခုခုမွာ သြားၿပီး နည္းသြားယူရမွာပါ။ ဆယ္ရက္, တစ္လ, ခ်က္ခ်င္းႀကီး မဝင္ႏုိင္ေသးရင္ေတာင္ ပထမသုံးရက္ ဝင္ၾကည့္၊ အဆင္ေျပရင္ ေနာက္ ဒုတိယ အႀကိမ္က်ေတာ့ ငါးရက္ဝင္ၾကည့္၊ ေနာက္တတိယ အႀကိမ္က်ေတာ့ ဆယ္ရက္၊ တစ္လ စသည္ျဖင့္ တုိးတုိးသြားရုံပါ။ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက (၆ဝ)ျပည့္ ပင္စင္ယူမွပဲ အားထုတ္ဖုိ႔ စိတ္ကူးၾကတာပါ။ (၆ဝ) ေနာက္ပိုင္းဆုိ ရုပ္အုိ နာမ္အုိ ျဖစ္သြားတဲ့ အတြက္ လူငယ္တစ္ေယာက္လုိ အားထုတ္လုိ႔ မေကာင္းေတာ့ပါဘူး။ ဒီၾကားထဲ က်န္းမာေရး မေဖာက္ဘူး လုိ႔လည္း မေျပာႏုိင္ပါဘူး။ က်န္းမာေရး ေဖာက္ျပီး ခုတင္ေပၚေရာက္မွ တရားအားထုတ္နည္း သင္ေပးရတဲ့ ကမၼ႒ာန္း ဆရာမွာလည္း စိတ္ရွိတုိင္း သင္မေပး ႏုိင္ေတာ့ပါဘူး၊ ပင္စင္မယူခင္ ငယ္တုန္းအားထုတ္ ထားရမွာပါ။ ပင္စင္ယူျပီးတာနဲ႔ အရွိန္မပ်က္ ဆက္အားထုတ္ သြားရင္ မခက္ေတာ့ပါဘူး။
ဒီလုိပါပဲ၊ ပင္စင္ မယူခင္လည္း ကံလမ္း၊ စ်ာန္လမ္း၊ ဉာဏ္လမ္း ေပၚေရာက္ေအာင္ ေရႊ႔ေရႊ႔ယူသြား ရမွာပဲ။ ဥပမာ၊ ကုိယ့္ရုံးကုိ လူတစ္ေယာက္ စာရြက္တစ္ရြက္ လာယူမယ္၊ တျခားကိစၥ တစ္ ခုေၾကာင့္ ခ်က္ခ်င္း မေပးႏုိင္တာကုိ ေရာက္လာသူက မေက်နပ္ စကားေျပာလာမယ္၊ ဒါကုိ ကုိယ္က ျပဳံးၿပဳံးေလးနဲ႔ ဘာမွ ျပန္မေျပာဘဲ ကာယကံနဲ႔ ဝစီကံကုိ ေစာင့္ထိန္း လုိက္တာက သီလကုသိုလ္ ျဖစ္သြားတာပါ၊ စာရြက္လာယူတဲ့ သူကုိၾကည့္ၿပီး “ငါလုပ္ေပးလုိက္တဲ့ အတြက္ သူ႔မိသားစု အစစအရာရာ အဆင္ေျပပါေစ”လုိ႔ ေမတၱာပို႔ေပး ေနတာက သမထကုသိုလ္ ျဖစ္သြားတာပါ။ ကိုယ္လုပ္ေပး လုိက္ရတဲ့ အတြက္ ေက်နပ္ဝမ္း ေျမာက္မႈျဖစ္မယ္၊
ဒါဆုိ ကုိယ့္စိတ္ကုိယ္ ျပန္ၾကည့္ၿပီး “ဝမ္းသာတယ္၊ ဝမ္းသာတယ္”လုိ႔ ရႈမွတ္လုိက္တာက ဘာဝနာ ကုသိုလ္ ျဖစ္သြားတာပါ။ ဒါက အလုပ္လုပ္ရင္း ရုံးထဲမွာတင္ ျမတ္စြာဘုရား ေလွ်ာက္ေစခ်င္တဲ့ ကံလမ္း၊ စ်ာန္လမ္း၊ ဉာဏ္လမ္းေပၚ ေရာက္ေအာင္ ေရႊ႔ယူ လုိက္တာပါ။ ပုိက္ဆံလည္း မကုန္ပါဘူး။ ခႏၶာရွိေနတဲ့ အတြက္၊ မိသားစု ရွိေနတဲ့ အတြက္ ရာထူးဌာနႏၲရ၊ ေငြေၾကး ဥစၥာေတြ ကေတာ့ လုိအပ္ ေနတာပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ဒီရာထူး ဌာနႏၲရ၊ ေငြေၾကး ေတြကုိပဲ ဒါနသေဘာ၊ သီလသေဘာ၊ ဘာဝနာသေဘာ ျဖစ္ေအာင္ ေျပာင္းယူရမွာပါ။ တစ္ခါတေလ က်ေတာ့လည္း ဘဝေတြက ခက္ေတာ့ အခက္သား ပါပဲေလ။
ကုိယ့္ဘဝ ကုိယ္စိတ္တုိင္း မက်တဲ့သူက မ်ားပါတယ္။ ဒီလုိပါပဲ၊ စိတ္တုိင္းက်ျခင္း မက်ျခင္္း ေတြနဲ႔ပဲ ဘဝေတြက ျဖတ္သန္း ေနၾကရတာပါ။ ႏွစ္ဆယ့္တစ္ ရာစု ရဟန္း တစ္ပါးရဲ႕ ဘ၀ဟာလည္း မသက္သာလွပါဘူး။ ရဟန္းနဲ႔ေငြ, ေငြနဲ႔ရဟန္း ဘာမွ မဆုိင္လွ ေပမယ့္ ေငြမရွိျပန္ ရင္လည္း အဲဒီရဟန္း တစ္ပါးအတြက္ ခက္ခဲ မႈေတြနဲ႔ပါ။ လူေတြဆုိ အထူးေျပာစရာ မလုိေတာ့ပါဘူး။ ပုထုဇဥ္ လူသား တစ္ေယာက္ရဲ႕ဘ၀မွာ ေလာကီ က်ဳိးေတြကေတာ့ လုိအပ္ခ်က္ တစ္ခု အေနနဲ႔ကို လုိအပ္ေနတာပါ။ ေလာကီ က်ဳိးေတြကို ငဲ့လြန္း ေနျပန္ရင္လည္း တရား အားထုတ္ရတာ အေႏွာင့္အယွက္ ျဖစ္ေနတတ္ပါတယ္။ ျပည့္စုံျခင္း၊ မျပည့္စုံျခင္း ေတြကေတာ့ ရွိၿမဲရွိေနမွာပါ။ အဲဒီ အထဲကမွ တရားအားထုတ္ ျဖစ္ေနတယ္ ဆုိရင္ပဲ ဘ၀က ျပည့္စုံမႈ တစ္ခုအေနနဲ႔ ၿပီးျပည့္စုံ ေနေတာ့တာပါ။ တရားမွတ္ေနတဲ့ အခ်ိန္ ေလးဟာ ေလာကီ က်ဳိးေတြကုိ ေမ့ေနတာက မ်ားပါတယ္။ တဒဂၤ ေမ့ေနရင္ တဒဂၤ စိတ္ခ်မ္းသာ ေနတာပါပဲ။
ျမတ္စြာဘုရားက ပရိနိဗၺာန္ စံခါနီးမွာ “မေမ့ၾကနဲ႔၊ မေမ့ၾကနဲ႔” လုိ႔ေနာက္ဆုံး စကား အေနနဲ႔ မွာခဲ့ပါတယ္။ “မေမ့ၾကနဲ႔” ဆုိတာ ဝိပႆနာ တရားအားထုတ္ဖုိ႔ မေမ့ၾကနဲ႔လုိ႔ ဆုိလုိရင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေတြကုိ ေထာက္ၿပီး လူ႔ဘဝ ေရာက္လာတာ ဝိပႆနာ တရား အားထုတ္ဖုိ႔ပါပဲ။ ဗာရာဏသီ မင္းဟာ ကုိယ္ျဖစ္တဲ့ အကုသိုလ္ ေလးကုိၾကည့္ၿပီး ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ျပန္ တရား ေဟာခဲ့တာပါ။ ေဟာရုံတင္ ရပ္မထားဘဲ ဝိပႆနာ တရားကို ဆက္အားထုတ္ ခဲ့တာပါ။ လမ္းသုံးသြယ္နဲ႔ ေျပာရင္ ဉာဏ္လမ္းေပၚ ေရာက္ေအာင္ ေလွ်ာက္ၿပီး ပေစၥက ဗုဒၶါျဖစ္ သြားတာပါ။ ဘာပဲေျပာေျပာ လူ႔ဘဝ ရခုိက္ေလးမွာ ကံလမ္း, စ်ာန္လမ္း ေလာက္နဲ႔တင္ တင္းတိမ္ မေနဘဲ ဉာဏ္လမ္းေပၚကုိလည္း ေရာက္ေအာင္ ေလွ်ာက္ဖုိ႔ပါပဲေလ။ ေၾသာ္... ေနာက္ဆုံး က်ေတာ႔လည္း တရားအားထုတ္ေနတာပဲ အေကာင္းဆုံး ပါပဲေလ။
က်မ္းကုိး
သဒၶမၼရံသီဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး၏ တရားေတာ္မ်ား။
- ရေဝႏြယ္(အင္းမ)
