ေရႊစကားတို႔ရဲ႕ျမစ္ဖ်ား(၈)
“သတၱ၀ါတို႔၏
ဓမၼတာသည္လည္း သဒၶါလြန္လွ်င္ ကြန္႔သည္၊ ပညာလြန္လွ်င္ ဆြံ႔သည္။
၀ီရိယလြန္လွ်င္ ျပန္႔သည္။ သမာဓိလြန္လွ်င္ တြန္႔သည္။ သတိသာလွ်င္
လြန္သည္မရွိ၊ လိုသည္သာျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ယခု ငါသည္ အဟာရကို မွ်တေစလွ်က္
ကိုယ္လက္ကိုျဖည့္တင္း၍ သဒၶါႏွင့္ပညာ ၀ီရိယႏွင့္ သမာဓိကို မွ်တေစေတာ့အံ့”
(ဘုရားေလာင္း သိဒၶတၱ)
ေလာကမွာ အယူအဆတစ္ခု၊ ၀ါဒတစ္ခုေပၚမွာ
အစြန္းေရာက္လာျပီဆိုရင္ ေအာင္ျမင္မူလမ္းေၾကာင္းက ေသြဖည္ သြားတတ္ပါတယ္။
ဒါကေလာက ဓမၼတာတစ္ခုရဲ႕ ျဖစ္စဥ္ပါ။ လူသားေတြရွိေနသေရြ႕ အယူအဆသစ္ေတြ
၀ါဒသစ္ေတြက ေတြကေတာ့ ဆင့္ကဲ ဆင့္ကဲ ေပၚေနဦးမွာပါ။ ဘာေၾကာင့္လဲဆို ေတာ့
ဒီအယူအဆေတြ၊ ၀ါဒေတြကိုပဲ လူသားေတြက ဖန္တီးေနတာကိုး။
တစ္ေလာဆီက မဂၢဇင္းတိုက္တစ္ခုမွာ
လူငယ္ေလးတစ္ေယာက္ ေတြ႔ပါတယ္။ စာေရးဆရာျဖစ္ဖို႔ ၾကိဳးစားေနတဲ့ လူငယ္ေလးပါ။
အသက္က ႏွစ္ဆယ္ေတာင္မျပည့္ေသးပါဘူး။ ဆယ္တန္းေအာင္ျပီးသားပါ။
အဂ္လိပ္စာမွာလည္း ဘာသာျပန္ႏိုင္တဲ့အဆင့္ထိေရာက္ေနျပီလို႔ ဆိုပါတယ္။
စာေရးဆရာဦးဇင္းတစ္ပါးရဲ႕ လမ္းညႊန္ေပးမူေၾကာင့္ စာၾကီးေပၾကီးေတြနဲ႔
ထိုက္သင့္သေလာက္ ထိေတြ႔ျပီးေနပါျပီ။ စာေပ၀မ္းစာအတိုင္းအတာ တစ္ခုအထိ
ရွိေနျပီးဆိုပါေတာ့။
သူက ဘာဆုိလာသလဲဆိုေတာ့ ”ဒီေန႔ေခတ္
အခ်စ္၀တၱဳနဲ႔ နာမည္ၾကီးေနတဲ့ စာေရးဆရာမေလးေတြကို လံုး၀အထင္မၾကီးေၾကာင္း၊
ျပီးေတာ့ ဖတ္လဲ မဖတ္ေၾကာင္း ဆိုလာပါတယ္။ ဒီစကားၾကားရေတာ့
၀မ္းသာျခင္းတစ္၀က္၊ ၀မ္းနည္းျခင္းတစ္၀က္ ခံစားလုိက္ရပါတယ္။ ၀မ္းသာတာက
စာအေလး အေပါ့နဲ႕ စာေကာင္းေပမြန္ေတြကို ခြဲျခားသိေနတာေၾကာင့္ရယ္ပါ။
၀မ္းနည္းရတာကေတာ့ ဣဒေမ၀
သစၥံ၊ ေမာဃညံ- ငါအယူအဆသာမွန္တယ္၊ အျခားသူရဲ႕ အယူအဆက အခ်ည္းႏွီးအလကား”
ဆုိတဲ့ တစ္ဖက္သားကို အထင္ေသးတတ္တဲ့ အျမင္ပါ။ ပူးတြဲေတြ႔လိုက္ရလို႔ပါ။
တကယ္ေတာ့ အယူအဆတစ္ခု ကိုင္ျပီး တစ္ဖက္သားကို အထင္ေသးတတ္တဲ့
စိတ္၀င္လာျပီဆိုရင္ တိုးတက္ဖို႔ထက္ ဆုတ္ယုတ္ဖို႕ကမ်ားလာပါတယ္။
တစ္ခ်ိန္က ပညာတတ္လူငယ္ေလးတခ်ိဳ႔ဟာ ရုပ္ၾကမ္း၀ါဒစတဲ့ အယူအဆေတြ
အစြဲအလန္းၾကီးခဲ့လို႔ အရြယ္မတိုင္မီ နစ္မြန္းသြားၾကတာ ၾကားဖူးဖတ္ဖူးထားခဲ့
လိုပါ။ ေစာေစာကေျပာတဲ့ အခ်စ္၀တၱဳေရးတဲ့ စာေရးဆရာမေလးေတြရဲ႕စာဟာ
စာေပတန္းနဲ႔ခ်ိန္ရင္ေတာ့ တစ္မ်ိဳးေပါ့။
ဒါေပမယ့္ သူတို႔ေအာင္ျမင္မူကလည္း
ေၾကာက္ခမန္းလိလိပဲေလ။ သူတို႔ကိုကိုယ္က တစ္ဖက္သတ္သြားျပီး အထင္ေသးလို႔ေတာ့
ဘယ္ေကာင္းပါ့မလဲ။ ဒါက အတိတ္ကံနဲ႔လည္း ဆိုင္ပါတယ္ေလ။စာၾကီးေပၾကီးေတြဖတ္ျပီး
ဒီလိုအေတြးမ်ိဳး၀င္လာတတ္တာေတာ့ သိပ္ျပီးမဆန္းလွပါဘူး။ တကယ္ေတာ့
အခ်စ္၀တၱဳေတြဟာ စာၾကီးေပၾကီးေတြ၊ ဂႏၲ၀င္စာေပေတြရဲ႕ ေလွကားထစ္ေတြပါပဲ။
ကိုယ္က အဲဒီမွာတင္ ရပ္မေနဘဲ တစ္ဆင့္ခ်င္း တက္သြားႏိုင္ဖို႔သာ အဓိကပါ။
”သားငယ္ အယူအဆတစ္ခုအေပၚ သိပ္ျပီး အစြန္းေရာက္သြားရင္ေတာ့ မေကာင္းဘူး။ သတိေတာ့ထား၊”
မိမိက ဒီေလာက္ပဲ ေျပာျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။
ဒီထက္လဲ ပိုျပီး မေျပာခ်င္ပါဘူး။ ေျပာရေအာင္လဲ မိမိကဘာမွဟုတ္ေသးတာ
မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီေတာ့ ဒီေလာက္ဘဲ ေျပာႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ အဓိကကေတာ့
စာေပေလ့လာခါစ ကေလးရဲ႕ဦးေႏွာက္ထဲမွာ အယူအဆတစ္ခုတည္းေၾကာင့္ အေတြးအေခၚေတြ
အညြန္႕က်ိဳးမသြားေစခ်င္ပါဘူး။ အရြယ္က ငယ္ေသးေတာ့ ေလ့လာစရာ၊
သိစရာေတြအမ်ားၾကီးက်န္ပါေသးတယ္။ ႏွလံုးသားတံခါးကို တတ္နိုင္သမွ်
ဖြင့္ထားေစခ်င္ပါတယ္။ ဒါမွ ေလာကၾကီးကို နားလည္ႏိုင္ျပီး ကိုယ္ခ်င္းစာစိတ္
ကရုဏာစိတ္ေတြ ထားႏိုင္မွာပါ။
ဗုဒၶ၀င္ ျပန္ဖတ္မိရင္းက အထက္ပါ
အေတြးေတြဆက္စပ္ျပီး ၀င္လာတာပါ။ ျမတ္စြာဘုရားကိုယ္ေတာ္တိုင္ကလဲ
ဒီအယူအဆအစြန္းေရာက္မူကို အားမေပးခဲ့ပါဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့
ျမတ္စြာဘုရားကိုယ္ေတာ္တိုင္ကလဲ အစြန္းေရာက္မူ လမ္းေၾကာင္းေပၚကို
ေလွ်ာက္ခဲ့ဖူးလို႔ပါ။ ျပီးေတာ့ ျမတ္စြာဘုရားက မဇၥ်ိမပဋိပဒါလမ္းစဥ္ကို
ဘုရားျဖစ္တဲ့ေန႕မွာပဲ တရားဦးအျဖစ္ေဟာခဲ့ပါတယ္။
ဒီစကားတို႔ရဲ႕
ျမစ္ဖ်ားခံရာကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဗုဒၶ၀င္ေရွ႔ပိုင္းစာမ်က္နွာပဲ ေတြ႕ရပါတယ္။
ဘုရားအေလာင္းရဟန္းျပဳျပီး ပထမဆံုး ဆြမ္းခံခဲ့တဲ့ျပည္က ရာဇျဂိဳလ္ျပည္ပါ။
ရာဇျဂိဳလ္ျပည္မွာ မင္းအျဖစ္အုပ္ခ်ဳပ္ေနသူက ဗိမၺိသာရမင္းပါ။
ဘုရားအေလာင္းဆြမ္းခံၾကြလိုက္ေတာ့ ရာဇျဂိဳလ္တစ္ျပည္လံုး အုတ္အုတ္ၾကြက္ၾကြက္
ျဖစ္သြားပါတယ္။ျဖစ္မယ္ဆိုရင္ ျဖစ္ရာပါ။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့
ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႔ နန္းစည္းစိမ္ကိုစြန္႔ျပီး သပိတ္တစ္လံုးနဲ႔
အိမ္စဥ္လွည့္လည္ေနတာက သူတို႔စိတ္ထဲမွာ အံ့ၾသစိတ္နဲ႔ ထူးျခားေနမွာပါ။
က်န္တဲ့သာမန္လူတစ္ေယာက္က ဒီလိုထလုပ္တယ္ဆိုရင္ေတာ့ ထူးျခား ခ်င္မွ
ထူးျခားမွာပါ။ ရျပီးလို႔ စြန္႔တာနဲ႔ မရဘဲနဲ႔ စြန္႔တာက ကြာေသးတာကိုး။
ျပည္သူျပည္သားေတြတင္မကပါဘူး။ ဘုရင္ျဖစ္တဲ့
ဗိမၺိသာရမင္းကပါ ထူးျခားအံ့ၾသေနပါတယ္။ ဘုရားအေလာင္း ဆြမ္းခံၾကြေနတဲ့
ျမင္ကြင္းကို ဗိမၺိသာရမင္း ကိုယ္တိုင္ကလည္း ေလသြန္ျပတင္းက ျမင္ေတြ႔ေနပါတယ္။
ပထမေတာ့ ေရေရရာရာ မသိေသးပါဘူး။ မင္းခ်င္းတစ္ေယာက္ကို
သြားၾကည့္ခိုင္းျပီးမွ ေရေရရာရာ သိရတာပါ။ သိေတာ့ သူလည္း အံ့ၾသရတာေပါ့။
ဘုရားအေလာင္းမင္းသား ဆြမ္းခံျပီးေတာ့ ျမိဳ႕ထဲက ထြက္ခဲ့ပါတယ္။
ျမိဳ႕ရဲ႕အေရွ႕ဘက္ ပ႑၀ေတာင္ရိပ္မွာ
အေရွ႕ဘက္ကို မ်က္နွာမူျပီး ထိုင္ပါတယ္။ ဆြမ္းဘုဥ္းေပးဖို႔
သပိတ္ကိုဖြင့္လိုက္ေတာ့ အနီေ၇ာင္ေတြ၊ အျဖဴေရာင္ေတြ၊
အေၾကာင္ေၾကာင္အက်ားက်ားနဲ႔ ေရာေႏွာေနတဲ့ ဆြမ္းေတြကိုျမင္လိုက္ရပါတယ္။
ဒီအခါမွာ အူးအသည္းေတြ ေျပာင္းျပန္လန္ျပီး ပ်ိဳ႕အန္မတတ္ျဖစ္သြားပါတယ္။
ေနာက္မွ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုျပန္ျပီး ဆံုးမဘုဥ္းေပးပါတယ္။ ဘယ္လိုဆံုးမသလဲဆိုေတာ့
” သိဒၶတ္မင္းသား
သန္႔စင္ေမႊးပ်ံ႕ေသာ သေလးထမင္းကို စြန္႔ခြါ၍ ရလြယ္ေသာအဟာရျဖင့္
မွ်တမွီတင္းလ်က္ ေသမင္းမေတြ႕ရဘ၀၏ အဆံုးကိုရွာအံ့ဟု ရည္မွတ္၍
ၾကီးျမတ္ေသာထမင္း၏ ခ်မ္းသာကို စြန္႔ခြါခဲ့သည္မဟုတ္ေလာ။ အပုပ္အတိျပီးေသာ
ဤကိုယ္ကို တန္ဆာဆင္ျခင္း၌ အဘယ္ေၾကာင့္ ေရာင့္ရဲျခင္းမရွိသနည္း” လို႔ဆိုျပီး ဆံုးမဘုဥ္းေပးပါတယ္။ ေလာကမွာ သူတစ္ပါးက ဆံုးမတာထက္ ကုိယ့္ကိုယ္ကို ျပန္ျပီးဆံုူးမတာဟာ အေကာင္းဆံုးပါ။
ဘုရားအေလာင္းပ်ိဳ႕အန္မတတ္ျဖစ္သြားပံုနဲ႕
ပက္သတ္ျပီး ဆရာဦးေအာင္သင္းကေတာ့ ”ဘုရားအေလာင္းက
ဇာတ္ျမင့္ကလာတဲ့သူျဖစ္ေၾကာင္း၊ ရလာတဲ့ဆြမ္းေတြထဲမွာ ဇာတ္နိမ့္ေတြ႕ရဲ႕
ဆြမ္းေတြလဲပါလာေၾကာင္း ၊ ဇာတ္နိမ့္ ဇာတ္ျမင့္ ခြဲျခားတတ္တဲ့
အိႏၵိယႏိုင္ငံရဲ႕ ဓေလ့အရ အမွတ္တမဲ့ သတိလက္လြတ္ျဖစ္ျပီး
ပ်ိဳ႕အန္မတတ္ျဖစ္သြားဟန္ ထင္ေၾကာင္း မဂၢဇင္းတိုက္တစ္ခုမွာဆံုတုန္း
မွတ္ခ်က္ခ်ျပပါတယ္။
ေစာေစာက ဗိမၺိသာရမင္းက
လႊတ္လိုက္တဲ့မင္းခ်င္းက ဘုရားေလာင္းကိုယ့္ကိုယ္ကို ဆံုးမျပီး
ဘုန္းေပးေနတာကို ျမင္လဲျမင္၊ ၾကားလဲၾကားသြားပါတယ္။ ဒီေတာ့ ခ်က္ခ်င္းပဲ
ဘုရင့္ဆီျပန္ျပီး သံေတာ္ဦးတင္ပါတယ္။ ဗိမၺိသာရမင္းကလည္း
ေတာ္ေတာ္ေလးအံ့ၾသသြားပါတယ္။ အံ့ၾသရံုနဲ႕တင္ ရပ္မထားပါဘူး။
ဘုရားအေလာင္းဆီကို ထ လိုက္သြားပါတယ္။ ဘုရားအေလာင္းရဲ႕ အျပဳအမူကို
ေတြ႔လိုက္ရေတာ့ အႏြယ္ရယ္၊ အရြယ္ရယ္၊ ပညာရယ္။ ဂုဏ္ရယ္တို႔ကို
ယွဥ္ေတြးေတြးျပီး ႏွေျမာသြားပံုရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဘုရားအေလာင္းနား
ကပ္သြားျပီး
” ျပည္ေတာ္တစ္၀က္ေပးပါမည္။ အသက္အရြယ္ကလည္း
ငယ္ပါေသးသည္။ ေတာမထြက္ပါႏွင့္။ မင္းျပဳ၍ ခံစားပါဥိး” လို႔ေလွ်ာက္ပါတယ္။
အဲဒီေတာ့ ဘုရားအေလာင္းက ဘယ္လိုျပန္မိန္႕သလဲဆိုေတာ့
”အေဆြေတာ္မင္းျမတ္၊
ခံစားအပ္ေသာမင္း၏ ခ်မ္းသာသည္ ေရေပၚ၌တက္ေသာေရပြက္၏ပမာ တစ္သက္လွ်ာမွ်သာ
ျဖစ္ေခ်သည္။ ထိုစည္းစိမ္ကိုမွီ၍ ကိေလသာပြားသျဖင့္
မ်ားေသာအကုသိုလ္ဒုစရိုက္ျဖစ္၍ သံသရာ၌ နစ္မြန္းရျခင္း၏ အေၾကာင္းသာ
ျဖစ္ေခ်သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ျပည္၏စည္းစိမ္ကို ဘင္အိမ္၌ ေလာက္၊
တံေတြးေပါက္ကဲ့သို႕ရြံ႕ရွာ၍ ငါ စြန္႔ခြါထြက္ခဲ့သည္” လို႔မိန္႕ပါတယ္။
ေနာက္ကို တစ္ဖ၀ါးမွ
ေျခလွမ္းျပန္မဆုတ္ေတာ့မယ့္ ဘုရားေလာင္းစကားၾကားရေတာ့ ဗိမၺိသာရမင္းလဲ
ထပ္ျပီး မတားေတာ့ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ သူ႕အတြက္ အက်ိဳးရွိမယ့္
စကားတစ္ခြန္းကိုေတာ့ မွာလိုက္ပါတယ္။ အမွာစကားက ” အရွင္သိဒၶတၳ၊
ေျဖာင့္မတ္စြာ အားထုတ္ပါေလာ့။ သို႔ရာတြင္ သင္ဘုရားျဖစ္လွ်င္ေတာ့
အက်ြန္ုပ္ျပည္သို႔ ေရွးဦးစြာ ၾကြေတာ္မူပါတဲ့။ ဒီေတာ့ ဘုရားအေလာင္းကလဲ
”ေကာင္းျပီ” လို႔ ၀န္ခံဂတိေပးခဲ့ပါတယ္။
ဘုရားအေလာင္းက အဲဒီကေနေတာအုပ္ရွိရာကို
ၾကြသြားေတာ္မူပါတယ္။ ေတာအုပ္မွာ ပထမဦးဆံုး ေတြ႕ရ သူက ေလာကီစ်ာန္ကို
စီးျဖန္းေနတဲ့ အာဠာရ ရေသ့ကိုပါပဲ။ အဲဒီ အာဠာရရေသ့ထံကပ္ျပီး စ်ာန္သမာပတ္ကို
ႏီွးေႏွာျပီး အားထုတ္လုိက္ေတာ့ ေလာကီစ်ာန္ ခုႏွစ္တန္ကို ရပါတယ္။ ေနာက္
ဥဒကရေသ့ထံကပ္ျပီး အားထုတ္လိုက္ျပန္ေတာ့ သမာပတ္ရွစ္ပါးကို ရေတာ္မူျပန္ပါတယ္။
ဒီလိုရျပီး ဘယ္လို ထပ္စဥ္းစားျပန္သလဲဆိုေတာ့ ” ဒီသမာပတ္ရွစ္ပါးဟာ
ဘုရားျဖစ္ေၾကာင္း သဗၺညဳတဥာဏ္ရဲက အေၾကာင္းမဟုတ္ေသးဘူး။ အေၾကာင္းကို
ရွားဦးမွ ျဖစ္ေခ်မယ္” လို႔စဥ္းစားထား ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္
ဥရုေ၀လေတာကိုဆက္ျပီး ၾကြသြားပါတယ္။ အဲဒီဥရုေ၀လေတာ့မွာ ပဥၥ၀ဂၢီငါးဦးနဲ႕
ေတြ႕တာပါ။
ဒီေနရာမွာ ပဥၥ၀ဂၢီငါးဦးအေၾကာင္းကို
ထည့္ေျပာဦးမွျဖစ္မွာပါ။ ဘုရားအေလာင္းဖြားျမင္ျပီး ငါးရက္ေျမာက္မွာ
နာမည္မွည့္ဖို႔ စီစဥ္ၾကပါတယ္။ အဲဒီအမည္မွည့္ပြဲမွာ နာမည္ေက်ာ္ ပုဏၰား
တစ္ရာ႕ရွစ္ေယာက္ကိုပါ ဖိတ္ျပီး အေဖ်ာ္ယမကာ ဃနာႏို႔ထမင္းေတြနဲ႔
ဧည့္ေက်ြးေမြးပါတယ္။ ျပီးေတာ့ ဘုရားအေလာင္းရဲ႕ လကၡဏနိမိတ္ကို
စစ္ေဆးေစပါတယ္။
အဲဒီအခါမွာ ပုဏၰားတစ္ရာ႕ရွစ္ေယာက္ထဲက ရာမ၊
ဓဇ၊ လကၡဏ၊ ေဇာတိမႏၲ၊ ယည၊ သုေဗာဓ၊ သုယာမ၊ ဆိုတဲ့ ပုဏၰားခုႏွစ္ေယာက္က
လက္ညွိဳးႏွစ္ေခ်ာင္းေထာင္ျပီး ” အရွင့္သားေတာ္ျမတ္သည္
စၾကာမင္းေသာ္လည္းျဖစ္လတၱံ၊ ဘုရားေသာ္လည္း ျဖစ္လတၱံ“ လို႔
အယူႏွစ္မ်ိဳးေဟာၾကပါတယ္။ ပုဏၰားေတြထဲက အငယ္ဆံုးျဖစ္ျပီး ေကာ႑ညအႏြယ္
သုဒတၱဆိုတဲ့ ပုဏၰား တစ္ေယာက္ကေတာ့ လက္ညွိဳးတစ္ေခ်ာင္းသာေထာင္ျပီး
အရွင့္သားေတာ္ျမတ္သည္ ဘုရားစစ္စစ္ ဧကန္ျဖစ္ပါလိ္မ့္မည္” လို႔
စကားတစ္ခြန္းပဲ ေဟာလုိက္ပါတယ္။
ဒါနဲ႕ လကၡဏာဖတ္တဲ့ ပုဏၰားႏွစ္ေယာက္ဟာ
ကိစၥ၀စၥေတြျပီးေတာ့ အိမ္ကို ျပန္ခဲ့ၾကပါတယ္။ အိမ္ေရာက္ေတာ့ အသီးသီးပါပဲ ။
မိမိတို႔ရဲ႕ သားေတြကို ေခၚျပီး ” သုေဒၶါဒနမင္းၾကီးရဲ႕ သားဟာဘုရားစင္စစ္ဧကန္
ျဖစ္လိမ့္မယ္။ အဲဒီမင္းသားဘုရားျဖစ္တဲ့အခါ သူရဲ႕အဆံုးအမကို ခံယူျပီး
ရဟန္းျပဳၾကပါ” လို႔ မွာၾကားပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ
လကၡဏာဖတ္ပုဏၰားခုႏွစ္ေယာက္လည္း ေသကုန္တယ္ပဲဆုိပါေတာ့။
ေကာ႑ညပုဏၰားတစ္ေယာက္တည္း သားအသက္ ရွင္လွ်က္ က်န္ခဲ့ပါတယ္။
ဒီေနရာမွာ စဥ္းစားစရာတစ္ခုက
လက္ႏွစ္ေခ်ာင္းေထာင္ခဲ့တဲ့ ပုဏၰားခုႏွစ္ေယာက္ဟာ နန္းေတာ္ထဲက ဘုရင့္ေရွ႕မွာ
စၾကာမင္းျဖစ္ရင္ျဖစ္၊ မျဖစ္ရင္ ဘုရားျဖစ္လိမ့္မယ္လို႔
စကားႏွစ္ခြန္းေျပာခဲ့ျပီး အိမ္မွာသားေတြကိုက်ေတာ့ ဘုရားျဖစ္လိ္မ့္မယ္လို႔
စကားတစ္ခြန္းပဲ ေျပာတဲ့ကိစၥပါ။ အဲဒီအခ်ိန္က သုေဒၶါဒနမင္းၾကီးအေနနဲ႔
သူ႕သားေတာ္ကို ဘုရားျဖစ္ျခင္းထက္ စၾကာမင္းျဖစ္ျခင္းကို
ပိုျပီးလိုအပ္ေနတဲ့အခ်ိန္ပါ။
ပုဏၰားခုႏွစ္ေယာက္က ဘုရားျဖစ္မယ့္အေရးကို
သိပါလွ်က္ ဘုရင့္ဆႏၵအလိုကိုၾကည့္ျပီးစကားႏွစ္ခြန္းကိုပဲ ေျပာေဟာခဲ့ေလသလား။
ဒါမွမဟုတ္ တစ္ကယ္ပဲ မသိလို႔လား ဆိုတာကိုေတာ့ စဥ္းစားစရာပါ။ ဘုရားျဖစ္မွာသိပါလွ်က္ကယ္နဲ႕
လက္ႏွစ္ေခ်ာင္းေထာင္ခဲ့တယ္ဆိုရင္ေတာ့ ကိုယ့္ပညာနဲ႕ သိကၡာအေပၚ သစၥာေဖာက္ခဲ့
ၾကတဲ့ ပုဏၰားေတြလို႔ ဆိုရမွာပါပဲ။
ေစာေစာက စကားကုိ ျပန္ဆက္ရရင္ ဥရုေ၀လေတာမွာ
ပဥၥ၀ဂၢီငါးဦးက ဖခင္ပုဏၰားေတြမွာခဲ့တဲ့အတိုင္း ဘုရားအေလာင္းကို
ေစာင့္ေနၾကတာပါ။ ဒီေတာ့ ဘုရားအေလာင္းဥရုေ၀လေတာကို ၾကြလာတဲ့အခ်ိန္မွာ
ပဥၥ၀ဂၢီငါးဦးတို႔နဲ႕အတူ ေတြ႔တာပါပဲ။ ပဥၥ၀ဂၢီငါးဦးဆိုတာကေတာ့ ေကာ႑ည၊ ၀ပၸ ၊
ဘဒၵိယ၊ မဟာနမ္၊ အႆဇိတို႔ျဖစ္ပါတယ္။ ပဥၥ၀ဂၢီငါးဦးကလဲ ဘုရားအေလာင္းကို
ေတြ႕ရတာနဲ႔ ဘုရားအေလာင္းကို ျပဳစုလုပ္ေက်ြးၾကပါတယ္။ ဘုရားအေလာင္းက
ပဥၥ၀ဂၢီငါဦးရဲ႕ ျပဳစုလုပ္ေက်ြးမူကိုခံယူျပီး တစ္ေန႔ကို ဆြမ္းတစ္လုပ္၊
သစ္သီးတစ္လံုး၊ တစ္ခါတေလ အဟာရမမွီ၀ဲပဲ တရားက်င့္ပါေတာ့တယ္။
အဟာရမမွီ၀ဲတာၾကာေတာ့ ကိုယ္ေတာ္က ၾကံဳလွီလာပါတယ္။
ေနာက္ လကၡဏေတာ္ၾကီး လကၡဏာေတာ္ငယ္ေတြပါ
ေပ်ာက္ကြယ္သြားပါတယ္။ တျဖည္းျဖည္းနဲ႕ အဟာရကို မမွီ၀ဲတာမ်ားလာေတာ့
စၾကၤဦးမွာလဲ က်သြားပါေတာ့တယ္။ ဒီလိုေတြက်င့္လိုက္တာ ေျခာက္ႏွစ္တာကာလ
အထိေတာင္ ေရာက္လာခဲ့ပါတယ္။ အမ်ားသိၾကတဲ့ ဒုကၠရစရိယာေျခာက္ႏွစ္ပါပဲ။
ဒီေတာ့ဘုရားေလာင္းက ကိုယ့္လုပ္ရပ္ေတြကိုယ္ ျပန္သံုးသပ္ရင္း အစြနး္ေရာက္ေနတာ
သိသြားပါေတာ့တယ္။ အဲဒီလိုသိလိုက္ရတဲ့အခ်ိန္မွာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို
ျပန္ျပီးဆံုးမ လိုက္ပါတယ္။
”သတၱ၀ါတို႔၏
ဓမၼတာသည္လည္း သဒၶါလြန္လွ်င္ ကြန္႔သည္။ ပညာလြန္လွ်င္ ဆြံ႔သည္။
၀ီရိယလြန္လွ်င္ ျပန္႔သည္။ သမာဓိလြန္လွ်င္တြန္ပသည္။ သတိသာလွ်င္ လြန္သည္မရွိ။
လိုသည္သာျဖစ္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ယခု ငါသည္ အဟာရကို မွ်တေစလွ်က္
ကိုယ္လက္ကိုျဖည့္တင္း၍ သဒၶါႏွင့္ပညာ ၀ီရိယႏွင့္သမာဓိကို မွ်တေစေတာ့အ့ံ။”
ဘုရားအေလာင္းက အစြန္းေရာက္ေနတဲ့
လမ္းစဥ္ကေန မဇၥ်မပဋိိပဒါလမ္းစဥ္ကို ေျပာင္းလိုက္ပါတယ္။ ေျပာင္းတဲ့အတိုင္း
ျမိဳ႕ရြာေတြကို လွည့္လည္ျပီး ဆြမ္းခံဘုဥ္းေပးေတာ္မူပါတယ္။ အဟာရေတြ
ျပည့္တင္းလာတာနဲ႔ အမွ်ေစာေစာပိုင္းက ေပ်ာက္ကြယ္ေနတဲ့ မဟာပုရိသလကၡဏာေတြလဲ
ျပန္ေပၚလာျပီး နဂိုခႏၶာကိုယ္အတိုင္း ျပန္ျဖစ္လာပါတယ္။
ဘုရားအေလာင္း ဒီလိုလုပ္လုိက္တာနဲ႕႔ အတူ
ဘုရားအေလာင္းရဲ႕ မဇၥ်ိမပဋိပါဒါလမ္းစဥ္ကို ဆန္႕က်င္တဲ့သူေတြ ေပၚလာပါတယ္။
အဲဒီသူေတြကေတာ့ တျခားသူေတြဟုတ္ရိုးလား၊ ဘုရားအေလာင္းကို
အလုပ္အေက်ြးျပဳေနၾကတဲ့ ပဥၥ၀ဂၢီငါးဦးပါပဲ။
သူတို႔ဘယ္လိုဆန္႔က်င္စကားေျပာၾကသလဲဆိုေတာ့ ” သိဒၶတ္မင္းသားဟာ
အလြန္ျခိဳးျခံေခါင္းပါးစြာ က်င့္ေနတာေတာင္ ဘုရားမျဖစ္ဘူး၊ အခုလို
ဆြမ္းခံစားျပီး က်င့္မယ္ဆိုရင္ ဘယ္မွာ ဘုရားျဖစ္ေတာ့မွာလဲ”
လို႔ဆန္႕က်င့္စကားဆိုၾကပါတယ္။ ျပီးေတာ့ ဘုရားအေလာင္းနဲ႔ အယူအဆ မတူေတာ့တာနဲ႔
ဘုရားအေလာင္းကို စြန္႔ခြါျပီး ဘုရားအေလာင္းနဲ႔
တစ္ဆယ့္ရွစ္ယူဇနာေလာက္ကြာေ၀းတဲ့ ဣသိပေတန မိဂဒါ၀ုန္ေတာကို
ထြက္ခြာသြားၾကပါတယ္။
ဒီလိုနဲ႔ ဘုရားအေလာင္းဟာ
မဇၥ်ိမပဋိပါဒါလမ္းေၾကာင္းေပၚကေန က်င့္ၾကံအားထုတ္လိုက္တာ
သဗၺညဳတေရႊဥာဏ္ေတာ္ကို ရျပီး ဘုရားျဖစ္သြား ေရာ့ပဲဆုိပါေတာ့။
ဘုရားျဖစ္ျပီဆိုေတာ့ တရားဦးအျဖစ္ ဓမၼစၾကာတရားကို ေဟာရေတာ့မွာပါ။ ဒီေတာ့
ဘယ္သူကို အရင္ေဟာရမလဲ။
ဒီေနရာမွာ
ျမတ္စြာဘုရားရဲ႕အျပဳအမူနဲ႕ အေတြးအေခၚဟာ သတိမူစရာနဲ႕ တစ္ကယ္အတုယူစရာပါ။
ျမတ္စြာဘုရားက တရားဦးေဟာဖို႔ စဥ္းစားေတာ့ ေက်းဇူးတရားနဲ႔ယွဥ္ျပီး
စဥ္းစားပါတယ္။ ဘယ္သူဟာ ငါ့အေပၚ ပထမ ေက်းဇူးအမ်ားဆံုးလဲ။ ဘယ္သူဟာ ငါ့အေပၚ
ဒုတိယ ေက်းဇူးအမ်ားဆံုးလဲ။ ဘယ္သူဟာ ငါ့အေပၚ တတိယ ေက်းဇဴးအမ်ားဆံုးလဲ စသည္
စသည္ျဖင့္ေပါ့။
တရားဦးေဟာဖို႔ ေက်းဇူးတရားေတြကို
ေရွ႕တန္းတင္ျပီး စဥ္းစားပါတယ္။ ဥာဏ္ေတာ္နဲ႔
ပထမေက်းဇူးရွင္ကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဘယ္သူ႕ကို သြားျမင္သလဲဆိုေတာ့
သဗၺညဳတဥာဏ္ရလို႔ ဘုရားျဖစ္တဲ့အခ်ိန္မွာ အာဠာရရေသ့ဟာ လူ႔ျပည္မွာ
မရွိေတာ့ပါဘူး။ ေသလြန္လို႔ ခုႏွစ္ရက္ရွိျပီး အာကိဥၥဥာယတနဘံုမွာ
ေရာက္ေနပါျပီ။
အာကိဥၥညာရတာနာဘံုဆိုတာ
ရပ္ျပစ္ရွစ္ပါးထဲမွာ ပါတဲ့ အရူပျဗဟၼာေတြ ေနထိုင္ရာဘံုကိုေျပာတာပါ။
အရူပျဗဟၼာေတြမွာ နာမ္ပဲရွိတာပါ။ ရုပ္မရွိပါဘူး။ ရုပ္ခႏၶာမရွိေတာ့
တရားနာလို႔မရပါဘူး။ (တကယ္လို႔သာ ၃၁-ဘံုထဲက တရားနာလို႔ရတဲ့
ဘံုတစ္ဘံုမွာသာေရာက္ေနရင္ ျမတ္စြာဘုရားက အဠာရရေသ့ေရာက္ဘံုကို
လိုက္ျပီးေဟာမွာပါ။) ဒီေတာ့ ျမတ္စြာဘုရားက အာဠာရ ရေသ့အတြက္
မဟာဆံုးရွံုးမူၾကီးလို႔ မိန္႔ပါတယ္။
ေနာက္ ဒုတိယေက်းဇူးရွင္ကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့
ဥဒကရေသ့ကို ေတြ႕ပါတယ္။ ဥဒကရေသ့လဲ ကံမေကာင္းရွာပါဘူး။ ယမန္ေန႔
သန္းေခါင္ယံကပဲ ေသလြန္သြားျပန္ပါတယ္။ ေသလြန္လို႔ ေန၀သညာ
နာသညာယတနဘံုကိုေတာင္ ေရာက္ေနပါျပီ။ ဒီဘံုဟာလဲ အရူုပျဗဟၼာမ်ား
ေနထိုင္၇ာဘံုပါပဲ။ ေနာက္တတိယေက်းဇူးရွင္ကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ ပဥၥ၀ဂၢီငါးဦးဟာ
ျမတ္စြာဘုရားအနားမွာ မရွိေတာ့ပါဘူး။ ျမတ္စြာဘုရားနဲ႔ တစ္ဆယ္ယူဇနာေ၀းတဲ့
မိဂဒါ၀ုန္ေတာကို ေရာက္ေနပါတယ္။
တကယ္ေတာ့ ပဥၥ၀ဂၢီငါးဦးဟာ ျမတ္စြာဘုရားရဲ႕
မဇၥ်ိမပဋိပဒါလမ္းစဥ္ကို မၾကိဳက္လို႔ တနည္းအားျဖင့္ ၀ါဒမတူလို႔
ျမတ္စြာဘုရားကို စြန္႔ခြါခဲ့သူေတြပါ။ ဒါေပမယ့္ ျမတ္စြာဘုရားက
ေက်းဇူးတရားကိုပဲ ေရွ႕တန္းတင္ထားေလေတာ့ ၀ါဒတူျခင္း၊ မတူျခင္း၊
အယူုအဆတူျခင္း၊ မတူျခင္းေတြကို ထည့္စဥ္းစားမေနေတာ့ပါဘူး။ အဲဒီ၀ါဒေတြကို
ေဘးကိုပဲ ခ်ထားလိုက္ပါတယ္။ ျမတ္စြာဘုရားက ပဥၥ၀ဂၢီငါဦးရွိရာ
တစ္ဆယ့္ရွစ္ယူဇနာေ၀းတဲ့ မိဂဒါ၀ုန္ေတာကို ၾကြသြားရွာပါတယ္။ မိဂါဒ၀ုန္ေတာကို
ေရာက္ျပန္ေတာ့လဲ ပဥၥ၀ဂၢီငါးဦးတို႔ရဲ႕အယူအဆျပင္းထန္ပံုကို ၾကည့္ပါဦး။
ျမတ္စြာဘုရား မိမိတို႔ဆီၾကြလာတာ အေ၀းက ျမင္လိုက္တာနဲ႔
ခ်က္ခ်င္းအေရးေပၚအစည္းအေ၀းေခၚျပီး ”အရွင္ေဂါတမ ဘုရားျဖစ္ဖို႔
ဒုကၠရစရိယာက်င့္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘုရားမျဖစ္မီမွာပဲ အက်င့္ကထြက္ျပီး
ဆြမ္းသကၤန္းမ်ားေအာင္ရွာျပီး ျမိဳ႕ရြာေတြကို လွည့္လည္တယ္။
ဒါက အက်င့္ပ်က္တဲ့သေဘာ၊
အက်င့္ပ်က္တဲ့သူပဲ။ ဒါေၾကာင့္ အရွင္ေဂါတမကို ခရီးဦးမၾကိဳဆိုဘူး။
ေနရာထိုင္ခင္းမေပးဘူး။ အဲဒီလို တမုဟုတ္ခ်င္း ကတိက၀တ္ ျပဳလိုက္ၾကပါတယ္။
တကယ္တမ္း ျမတ္စြာဘုရားရွင္ ပဥၥ၀ဂၢီငါဦးနားေရာက္လာခ်ိန္မွာေတာ့
ျမတ္စြာဘုရားရဲ႕ အေသေရ၊ ကရုဏာမ်က္လံုး စတာေတြကိုၾကည့္ျပီး
ထားထားၾကတဲ့ကတိက၀တ္ေတြကို ျပိဳင္တူပဲဖ်က္လိုက္ၾကပါတယ္။ တစ္ဦးက
သပိတ္လွမ္းယူ၊ တစ္ဦးက ေနရာထိုင္ခင္းျပင္၊
အသီးသီးကိုယ္စီလွဳပ္ရွားၾကေတာ့တာပါပဲ။ ဒီေတာ့ ျမတ္စြာဘုရားက
ပဥၥ၀ဂၢီငါးဦးကို ” မိမိဘုရားျဖစ္ျပီးဆိုတဲ့အေၾကာင္း၊ သင္တို႔ကို
တရားဦးေဟာမယ့္ အေၾကာင္း၊ တရားဦးနာယူၾကဖို႔ အေၾကာင္း၊” မိန္႕ပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ ပဥၥ၀ဂၢီငါးဦးက ဘုရားဖျစ္ျပီဆိုတာကို လံုး၀မယံုၾကည္ၾကပါဘူး။
မယံုတဲံအျပင္ ျမတ္စြာဘုရားရဲ႕ တရားဦးေဟာဖို႔ ေျပာဆိုခ်က္ကိုလဲ
သံုးၾကိမ္သံုးခါ ပယ္ခ်ၾကပါတယ္။
ျမတ္စြာဘုရားက ေက်းဇူးတရားကိုပဲ
ေရွ႕တန္းတင္ထားေတာ့ ပရိယာယ္နဲ႔ ဘုရားျဖစ္ေၾကာင္းကို သိေစျပီး သကၠရာဇ္ ၁၀၃-
ခုႏွစ္၊ ၀ါဆိုလျပည့္ စေနေန႕ညေန ေန၀င္စအခ်ိန္မွာ” ေဒြေမ ဘိကၡေ၀” အစခ်ီတဲ့ ဓမၼစၾကာေဒသနာေတာ္ကို တရားဦးအျဖစ္ ေဟာေတာ္မူပါတယ္။ ပဥၥ၀ဂၢီငါဦးလဲ အသီးသီးရဟႏၱာျဖစ္သြားၾကပါတယ္။
ဘ၀မွာ
အယူအဆတစ္ခု၊ ၀ါဒတစ္ခုေပၚမွာ ကာလၾကာၾကာထိ အစြန္းေရာက္ခဲ့ဖူးပါတယ္။
အစြန္းေရာက္တဲ့အေလွ်ာက္ ျပဳမူခဲ့၊ ေျပာဆိုခဲ့ဘူးပါတယ္။
အေၾကာင္းတိုက္ဆိုင္လို႔ ေက်းဇူးတရားရဲ႕ သရုပ္ကို ေဖာ္ရျပန္ျပီဆိုရင္လဲ
ပစၥဳပၸန္ကာလတစ္ခုတည္းကိုသာၾကည့္ျပီး သရုပ္ေဖာ္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ အတိကာလ
အနာဂတ္ကာလာေတြကို ထည့္မစဥ္စားျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။
ဒီဗုဒၶ၀င္ကိုၾကည္ညိဳျဖစ္ေတာ့မွ
” ေၾသာ္ .. ငါဟာ ႏြားေက်ာင္းသူအဆင့္ပဲ ရွိေသးပါလား။ ႏြားပိုင္သူ၊
ႏြားႏို႔ေသာက္ခြင့္ ရွိသူအဆင့္ မေရာက္ေသးပါ့လား” ဆိုတဲ့ အေတြးက
သက္ျပင္းေတြကို အၾကိမ္ၾကိမ္ေမြးဖြားဖို႔ ဖန္တီးေပးလိုက္သလို ပါပဲေလ။
ရေဝႏြယ္ (အင္းမ)
က်မ္းကိုး
ဇိနတၳပကာသနီ( က်ီးသဲေလးထပ္ဆရာေတာ္)
ျမတ္သတိ၊ ဧျပီလ၊ ၂၀၀၁
