သာသနာႏွင့္ နတ္ကိုးကြယ္မႈ

 သာသနာႏွင့္ နတ္ကိုးကြယ္မႈ

ေလာကတြင္ အၿမတ္ဆံုးၿဖစ္ေသာ ရတနာသံုးပါးကို ကိုးကြယ္ေနမိၾကၿပီၿဖစ္ေသာ ဗုဒၶဘာသာ၀င္မ်ားအေနၿဖင့္ ကိုးကြယ္ရာအပိုမရွာသင့္ေတာ့ပါ။

 ရိုးရာအစဥ္ရွိေနေသာေၾကာင့္ မိမိလက္ထက္မွ ထူးခၽြန္ၿပီး ပဲြမတင္ဘဲေနမိသၿဖင့္ နတ္ကိုင္မွာေၾကာက္လွ်င္ ကိုးကြယ္ၿခင္း၊ ပသၿခင္းႏွစ္မ်ိဳးတြင္ ဒါနသေဘာ ပသၿခင္းမ်ိဳးကား ၿပဳေကာင္းပါသည္။

 

သာသနာဖ်က္နတ္မ်ား

နတ္ဟုဆိုလိုက္သည္ႏွင့္ ဗုဒၶဘာသာ၀င္အမ်ားစုက ကိုးကြယ္ဆည္းကပ္စရာ သူေတာ္ေကာင္းနတ္မ်ားဟုသာ ထင္ေနၾကသည္။ တကယ္ေတာ့ သာသနာဖ်က္ သူယုတ္မာနတ္မ်ား အမ်ားအၿပားရွိသည္။

၁)

တခါက မိုးကုတ္ၿမိဳ႕တြင္ စာသင္ေနေသာ ကိုရင္တစ္ပါးမွာ ရဟန္းဒကာေပၚသၿဖင့္ ၿမင္းၿခံၿမိဳ႕ကမိဘမ်ားထံ စာေရးမွာလိုက္သည္။ သုိ႔ေသာ ဖခင္သာလာသည္. မိခင္ပါမလာ။ အေၾကာင္းမွာ ကိုးကြယ္ေသာနတ္က မသြားရ။ သြားလွ်င္ အေလာင္းပဲ ေတြ႔ရမည္ဟု ပူး၀င္ၿခိမ္းေၿခာက္ေသာေၾကာင့္ မလာႏိုင္ၿခင္းေၾကာင့္ၿဖစ္သည္။

၂)

ပါရာဇိကဏ္ ပါဠိေတာ္၊ တတိယပါရာဇိက၊ စာမ်က္ႏွာ ၈၆-၈၇ တြင္ -
ၿမတ္စြာဘုရား ေ၀သာလီၿပည္၊ မဟာ၀ုန္ေတာ ၿပသာဒ္ေဆာင္ေပါက္ေသာေက်ာင္းၾကီးတြင္ သီတင္းသံုးေတာ္မူေနစဥ္ ၿဖစ္သည္။

ရဟန္းမ်ားအား ခႏၶာကို မတင့္တယ္ေသာ ညစ္ညမ္းဖြယ္ရာအၿဖစ္ ရႈဆင္ၿခင္ရေသာ အသုဘကမၼ႒ာန္းကို ေဟာၾကားၿပီးေနာက္ ဆြမ္းပို႔ေသာရဟန္းမွတစ္ပါး မည့္သူ႔ကိုမွလက္မခံဘဲ တစ္ပါးတည္းေတာသုိ႔၀င္၍ ၁၅ရက္ခန္႔ သီတင္းသံုးေနထိုင္ေတာ္မူသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ အတိတ္တစ္ခုက မုဆိုးဘ၀ၿဖင့္ သူတပါးတို႔၏ အသက္ကို သတ္ၿဖတ္ခဲ့ၾကေသာ ရဟန္းငါးရာတို႔သည္ မိမိကိုယ္ကိုလည္းသတ္ၾကသည္။ အခ်င္းခ်င္းလည္း သတ္ၾက၏။ ရဟန္းတို႔ကိုကပ္၍စားေနေသာ မိဂလ႑ိက အမည္ရွိ လူၾကမ္းၾကီးကိုလည္း သကၤန္းပရိကၡရာမ်ားေပး၍ သတ္ခိုင္းၾကသည္။ 

ရဟန္းအနည္းငယ္ကိုသတ္ၿပီးေသာအခါ ၀ဂၢဳမုဒါၿမစ္ကမ္းတြင္ သန္လ်က္ကိုေဆးေၾကာေနေသာ  မိဂလ႑ိက သည္ ေနာင္တမ်ား၀င္လာကာ “ငါေတာ့ရဟန္းေကာင္းေတြကို သတ္မိၿပီ။ ၾကီးမားမ်ားၿပားလွေသာ အကုသုိလ္ေတြကို ဆည္းပူးမိၿပီ။ ငါရတဲ့ လူ႔ဘ၀ၾကီးကေတာ့ မေကာင္းေတာ့ပါဘူး” ဟု ေတြးေတာကာ စိတ္မေကာင္းၿဖစ္ေနရရွာသည္။

ထိုအခါ နတ္သားတစ္ေယာက္ ေရေပၚ ေပၚလာကာ “အခ်င္း  မိဂလ႑ိက စိတ္မေကာင္း ၿဖစ္မေနနဲ႔။ သင္ဟာမ်ားစြာေသာ ကုသုိလ္ေတြကို ဆည္းပူးမိၿပီး သံသရာက မကူးေၿမာက္ရေသးတဲ့ရဟန္းေတြကို သင္က ကူးေၿမာက္ေပးလိုက္ၿပီ။ သင္ဟာ လူ႔ဘ၀ကို အရေတာ္သြားၿပီ။ သင္၏ အလုပ္မ်ားသည္ကား ေကာင္းေလစြ။ ေကာင္းေလစြ။“ 

သာသနာဖ်က္နတ္၏ အားေပးမႈ၊ နတ္ဆိုလွ်င္ ကိုးကြယ္ရာဟု ထင္ၿမင္ေသာ  မိဂလ႑ိက၏ အမွားယံုၾကည္မႈေပါင္းစပ္လိုက္ေသာအခါ မဟာ၀ုန္ေတာ္ၾကီးအတြင္းရွိ ရဟန္းေပါင္းငါးရာတို႔၏ လည္ေခ်ာင္းေသြးမ်ားမွာ ေခ်ာင္းစီးခဲ့ရပါေတာ့သည္။

၃)

အနာထပိဏ္ႏွင့္ သာသနာဖ်က္နတ္

ေက်ာင္းဒကာ အနာထပိဏ္သူေဌးၾကီးသည္ ေခ်းထားေသာ အသၿပာ ၁၈ကုေဋ တို႔ကလည္း ၿပန္မရ။ ၿမစ္ကမ္းပါးမွာ ၿမွဳပ္ထားေသာ ၁၈ ကုေဋကလည္း ၿမစ္ေရတိုက္စားမႈေၾကာင့္ သမုဒၵရာထဲသို႔ ေမ်ာပါသြားကာ ရဟန္းတို႔အား ဆန္ကဲြထမင္းႏွင့္ ပုန္းရည္ဟင္းကိုသာ ေလာင္းလွဴႏိုင္ေလသည္။

ထိုအခါ မိစာၦဒိ႒ိ သာသနာဖ်က္ တံခါးမုခ္ေစာင့္နတ္က အနာထပိဏ္သူေဌးၾကီးကား ကိုယ္ေရာင္ထင္ၿပကာ “ရတနာသံုးပါးကိုစြန္႔ၿပီး အလွဴဒါနကိုမလုပ္ပါက အရင္ကဲ့သို႔ခ်မ္းသာေအာင္ မ-စမည္ ၿဖစ္ေၾကာင္း” ေသြးေဆာင္ၿဖားေယာင္းေၿပာဆိုေလသည္။ ဥပါသကာ ဒြန္းစ႑ားၿဖစ္ခဲ့လွ်င္ ရတနာသံုးပါးကို ဧကန္စြန္႔မည္ ၿဖစ္သည္။ အနာထပိဏ္ကား ဥပါသကာရတနာၿဖစ္ေသာေၾကာင့္ ယခုကဲ့သို႔ ေၿပာဆိုႏွင္ထုတ္လိုက္ပါေလသည္။

ဥပါသကာရတနာၿဖစ္ေသာ ငါ့ကို သင္နတ္ကဲ့သို႔ ယုတ္မာေသာသေဘာရွိေသာ သူတို႔၏ အရာ အေထာင္ အသိန္းၿဖင့္လည္း ေၾကာက္လန္႔တုန္လႈပ္ေစၿခင္းငွာ မတတ္ႏိုင္။ သင္သည္ ဗုဒၶဘာသာတို႔၏ နားႏွင့္မသင့္ေသာ စကားတို႔ကို ေၿပာဆို၏။ ငါ၏အိမ္၌သင္ေနၿခင္းၿဖင့္ ဘာမွအက်ိဳးမရွိ လ်င္လ်င္ၿမန္ၿမန္ ငါ့အိမ္မွ ထြက္သြားေလာ့

အိမ္ေစာင့္နတ္မွာ ႏွင္ထုတ္ခံရၿပီး ေနစရာ ေနရာမရွိသည္ၿဖစ္ရာ ၿမိဳ႕ေစာင့္နတ္ကို အကူအညီေတာင္း၏။ ၿမိဳ႕ေစာင့္နတ္ၾကီးကလည္း မကူညီ္ရဲေခ်။

စတုမဟာရာဇ္နတ္မင္းၾကီးေလးပါးကို အကူအညီေတာင္းေသာ္လည္း အကူအညီမေပးရဲၾက။ ေနာက္ဆံုး နတ္တို႔အရွင္ သိၾကားမင္းထံထိသြားကာ အသနာခံပါေတာ့သည္။

သိၾကားမင္းက သင္သည္မိုက္ေလစြ။ ၿမတ္စြာဘုရား၏ သာ၀ကအရင္းကိုမွ သြားၿပီးဖ်က္ဆီးေလသည္။ ငါလည္းသင့္ကို အနာထပိဏ္သူေ႒းၾကီးၿပန္လက္ခံႏိုင္ေတာ့ တာ၀န္မယူႏိုင္။ သို႔ေသာ္လက္ခံႏိုင္သည့္ အၾကံတစ္ခုေတာ့ ေပးလိုက္မည္။ သူေ႒းၾကီးထံမွ ေခ်းထားေသာ အသၿပာ ၁၈ကုေဋကို ၿပန္ဆပ္ၾကေအာင္ သင္တန္ခိုးနဲ႔ ေဆာင္ရြက္ပါ။ သမုဒၵရာထဲေမ်ာသြားေသာ ေရႊ ေငြ ၁၈ကုေဋကို ၿပန္ရေအာင္ လုပ္ၿပီး သူေ႒းၾကီးရဲ႕ဘ႑တိုက္ထဲ ေရာက္ေအာင္ထည့္ေပးပါ။ အဲ့ဒီအၿပစ္ႏွစ္ခုထမ္းေဆာင္ၿပီးတဲ့အခါ ရတနာသံုးပါးကုိ ဘယ္ေတာ့မွ မပုတ္ခတ္။ မဖ်က္ဆီးပါဘူးဆိုတဲ့ ကတိကိုေပးၿပီး ၿပန္ေနခြင့္ေတာင္းပါ။

သိၾကားမင္းလမ္းညႊန္အတိုင္း ေဆာင္ရြက္ေတာ့မွသာလွ်င္ အိမ္ေစာင့္နတ္သည္ ၿပန္ေနခြင့္ရသြားေလသည္။

 

 

သိၾကားမင္းက ရွိခိုးၿခင္း

ဥပါသကာရတနာတို႔ကား နတ္တို႔အရွင္ သိၾကားမင္း၏ ရွိခိုးၿခင္းကို ခံယူသည္။

သဂါထာ၀ဂၢသံယုတ္ပါဠိေတာ္ ဂဟ႒၀ႏၵနာသုတ္တြင္-

တခါက သိၾကားမင္းသည္ ဥယ်ာဥ္ၿခံေၿမသုိ႔သြားရန္ မာတလိနတ္သားအား အာဇာနည္ၿမင္းတစ္ေထာင္ေသာ ရထားကို ၿပင္ဆင္ခိုင္းေလသည္။ ထို႔ေနာက္ ေ၀ဇယႏာၱၿပာသာဒ္မွ ဆင္းလာေသာ သိၾကားမင္းသည္ လက္အုပ္ခ်ီ၍ အရပ္ေလးမ်က္ႏွာကုိ ရွိခိုးလိုက္ေလသည္။ သိၾကားမင္းကပင္ရွိခိုးရေသာ ပုဂၢိဳလ္သည္ မည္သုိ႔ေသာပုဂၢိဳလ္ၿဖစ္သည္ဟု

မာတိလနတ္သားက -  “သိၾကားမင္း – ေဗဒင္သံုးပံုတတ္သူ ၿဗဟၼဏတို႔သည္လည္ေကာင္း၊ ေၿမၿပင္၌ေနသူအားလံုးတို႔သည္လည္းေကာင္း၊ မင္းတို႔သည္လည္ေကာင္း၊ အရွင္သိၾကားမင္းကို ရွိခိုးၾကပါသည္။ သိၾကားမင္း ထိုသို႔ၿဖစ္ပါလ်က္ အရွင္သိၾကားမင္းရွိခိုးေသာ နတ္မင္းကား အဘယ္အမည္ရွိေသာ နတ္မင္းၿဖစ္ပါသနည္း” ဟု ေမးေလသည္။

သိၾကားမင္းက – “မာတလိ၊ ငါသည္ကား သီလႏွင့္ၿပည့္စံု၍ ေန႔ရက္မ်ားစြာ တည္ၾကည္ေသာသမာဓိရွိေသာ ၿမတ္ေသာအက်င့္ကိုသာလွ်င္ လဲေလ်ာင္းရာရွိေသာ ရဟန္းေတာ္တို႔ကို ေကာင္းစြာရွိခိုးပါ၏။” ထုိ႔ၿပင္

“ပစၥည္းေလးပါးကိုလွဴၿခင္း အစရွိေသာ ေကာင္းမႈကိုၿပဳေသာ၊

ရတနာသံုးပါးကိုသာလွ်င္ ဆည္းကပ္ကိုးကြယ္ေသာ၊

ငါးပါးသီလကို ခါး၀တ္ပုဆိုးလိုၿမဲေသာ၊

သမၼာအာဇီ၀ၿဖင့္ သားမယားကို လုပ္ေကၽြးေသာ လူ၀တ္ေၾကာင္ ပုဂၢိဳလ္မ်ားကိုလည္း ငါရွိခိုး၏” ဟု ေၿပာလိုက္ရာ မာတလိနတ္သားလည္း သေဘာက်ကာ သိၾကားမင္းနည္းတူ လိုက္၍ ရွိခိုးပါသည္။

 

နတ္ထက္သာေသာ အစြမ္းသတၱိမ်ား

ရဲရင့္ၿခင္း – သူရတရား

ေအာက္ေမ့ဆင္ၿခင္ႏိုင္ၿခင္း – သတိတရား

ၿမတ္ေသာအက်င့္ကို က်င့္သံုးႏိုင္ၿခင္း – ၿဗဟၼစရိယတရားသံုးပါးတို႔ၿဖင့္ သာလြန္ၿမင့္ၿမတ္ေၾကာင္း

 

အရွင္ပညိႏၵာဘိ၀ံသ – ေထရ၀ါဒဗုဒၶဘာသာစစ္စစ္ က်မ္းမွ -

လူေကာင္း၊ သူေကာင္းတို႔သည္ သိၾကားစေသာ နတ္မ်ား၏ ရွိခိုးပူေဇာ္ၿခင္းကို ခံၾကရကုန္၏။

လူဆိုး၊ လူညစ္တို႔သည္ကား နတ္တို႔၏ရွိခိုးပူေဇာ္ၿခင္းကို မခံရရံုမက နတ္မ်ားကိုပင္ ၿပန္လည္၍ ရွိခိုးပူေဇာ္ေနၾကရကုန္၏။ လုယက္သတ္ၿဖတ္၊ မုဒိမ္းက်င့္ၿခင္း၊ ၿပန္ေပးဆဲြၿခင္းစေသာ ေလာက၌ အဆိုးရြား အယုတ္မာဆံုးေသာ အဓမၼကို မၿပဳလုပ္မီ လူဆိုးဓားၿပတို႔သည္ နတ္တင္ၾကကုန္၏။ နတ္ကို ပူေဇာ္ပသကုန္ၾက၏။

ရတနာသံုးပါးကို ေသခ်ာယံုၾကည္မႈမထားဘဲ အလွဴသီတင္းေဆာက္တည္ၿခင္းလည္းမရွိဘဲ နာေရးဖ်ားတာ စသည္ရွိေသာအခါတိုင္း နတ္ကႏၷားေပးေသာ အေလ့အထသည္ သူမိုက္တို႔၏က်င့္ထံုးသာၿဖစ္သည္။

 

ၿပိတၱာဘံုမွ နတ္မ်ား

နတ္ၿပည္ေၿခာက္ထပ္မွ နတ္မွတစ္ပါး အတြင္း ၃၇မင္း၊ အၿပင္ ၃၇ မင္း၊ ကိုၾကီးေက်ာ္၊ အိမ္တြင္းမင္း မဟာဂီရိ၊ မႏွဲေလး၊ ဦးရွင္ၾကီး၊ နံကရိုင္းစေသာ နတ္မ်ားသည္ ဘံုအရခဲြပါက ၿပိတၱာဘံု ၿဖစ္ပါတယ္။ ၿပိတၱာဘံုသည္ အပါယ္ေလးဘံုမွာ ပါ၀င္ေသာေၾကာင့္ ဆင္းဆင္းရဲရဲေနရေသာ နတ္မ်ားပင္ ၿဖစ္ပါသည္။ အစားအစာကိုလည္း လမ္းမွာပစ္ထားေသာ အညစ္အေၾကးမ်ားကို ၿဖစ္သလိုရွာစားၾကရပါသည္။

တခါတရံ ဘယ္လိုမွ အစာမရႏိုင္ေသာအခါ ကေလးငယ္မ်ားကို ပူးကပ္ၿပီး သူတို႔အတြက္ အစာေတာင္းတတ္ၾကပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ လူၾကီးမ်ားက ေခါစာ (ၿပိတၱာစာ၊ စုန္းစာ) ဟူ၍ ယခုတိတိုင္ အေလ့အထရွိေနပါေသးတယ္။ အညစ္အေၾကးစားေသာပုဂၢိဳလ္မ်ားကို အုန္းပဲြႏွင့္ပင့္ၿပီး အိမ္ေပၚတင္ထားလိုက္ေသာအခါ တစ္အိမ္လံုးကို ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏုိင္ ဒုကၡေပးၿပီးထိုင္ေနၿခင္းသာ ၿဖစ္ပါေတာ့သည္။

ၿပိတၱာနတ္စိမ္းတို႔၏ ရရွိထားေသာတန္ခိုးကား လူသားတို႔က ၎တို႔ကို မၿမင္ႏိုင္ၿခင္းၿဖစ္သည္။ ဤသည္ကား ဘ၀ကေပးေသာ တစ္ခုတည္းေသာ တန္ခုိးသာၿဖစ္သည္။

 

ကိုးကြယ္ရာရွာရၿခင္း အေၾကာင္း

ပစၥဳပၸန္ သံသရာ ႏွစ္ၿဖာတြင္ ေကာင္းက်ိဳးလိုခ်င္ေသာေၾကာင့္ ၿဖစ္သည္။ ထိုနတ္စိမ္းၿပိတၱာမ်ားသည္ ၎တို႔ကိုယ္တိုင္ ေကာင္းက်ိဳးခ်မ္းသာကို ခံစားေနၾကသူမဟုတ္သၿဖင့္ ၎တို႔ကို ကိုးကြယ္ေနသူမ်ားအား မည္သုိ႔မွ ေကာင္းက်ိဳးခ်မ္းသာ မေပးႏိုင္ပါ။

 

လူသတ္၍ နတ္ေသ

စတုကၠနိပါတ္၊ စူဠကာလိဂၤဇာတ္တြင္ -

ကာလိဂၤတိုင္း၊ ဒႏၱပူရၿမိဳ႕တြင္ ကာလိဂၤမင္း ၿပဳေနေသာအခ်ိန္တြင္ အႆကတိုင္း၊ ပါဋလိၿမိဳ႕တြင္ အႆကမင္း မင္းၿပဳ၏။ ကာလိဂၤမင္းသည္ စစ္သည္ဗုိလ္ပါၿပည့္စံုရံုသာမက ဆင္ေၿပာင္အားကို ေဆာင္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ အားေကာင္၏။ သူ႔ကိုစစ္တိုက္ရဲသူမရွိေအာင္ ႏိုင္ငံအသီသီးက ေၾကာက္လန္႔ၾကသည္။ စစ္မတိုက္ရ မေနႏိုင္ေသာကာလိဂၤမင္းသည္ ေခ်ာေမာလွပေသာ သမီးေတာ္ေလးဦးကို ယာဥ္တစ္ပါးတင္၍ အတိုင္းတိုင္းအၿပည္ၿပည္သို႔လွည့္လည္ေစသည္။ ကာလိဂၤမင္းႏွင့္ စစ္တိုက္လိုေသာႏိုင္ငံသည္ သမီးေတာ္ေလးပါးကို သိမ္းပိုက္ႏိုင္သည္ဟူေသာ အမိန္႔ေတာ္ကိုလည္း တခါတည္းမွတ္ေပးလိုက္ရာ ဘယ္ႏိုင္ငံမွမသိမ္းပိုက္ရဲဘဲ လက္ေဆာင္ပဏၰာကုိသာ ဆက္သ၍ ၿပန္လႊတ္လိုက္ရသည္။

အႆကဘုရင္တြင္ ပညာရွိ၍ လိမၼာပါးနပ္ေသာ စစ္ပရိယာယ္ကၽြမ္းက်င္ေသာ နႏၵိေသန အမည္ရွိ အမတ္တစ္ေယာက္ရွိသည္။ ငါသည္ကား ကာလိဂၤမင္း ႏွင့္ စစ္ထိုးအံ့ဟု ၾကံစည္ၿပီးလွ်င္ အႆကမင္းအား သမီးေတာ္ေလးပါးကိုသိမ္းပိုက္ၿပီး မိဖုရားေၿမာက္လိုက္ေၾကာင္းကို ကာလိဂၤမင္းအား အေၾကာင္းၾကားခုိင္းလိုက္ေလသည္။

ထိုအခါကာလိဂၤမင္းသည္ စစ္သည္ဗုိလ္ပါအၿပည့္အစံုႏွင့္ခ်ီတက္လာေလေတာ့သည္။ ႏွစ္ဘက္ေသာစစ္သည္တို႔သည္ ထိုမင္းႏွစ္ပါးတို႔၏ နယ္စပ္၌တိုက္ခိုက္ရန္ အသင့္ၿပင္ၾကေလသည္။ ႏွစ္ဖက္ၿပည္သူမ်ား မထိခိုက္ေစရန္ၿဖစ္သည္။

ထိုအခါ ဘုရားေလာင္းသည္ ရေသ့ၿပဳ၍ ထိုမင္းႏွစ္ပါးတို႔၏တိုင္းအၾကား၌ ေက်ာင္းေဆာက္ေနေလသည္။ ကာလိဂၤမင္းသည္ စစ္မတိုက္မီစပ္ၾကား အရွံဴးအႏိုင္သိေစရန္ ဘုရားေလာင္းရေသ့အား သြားေမးရာ ဘုရားေလာင္းရေသ့က သိၾကားမင္းကိုတစ္ဆင့္ေမးရာ ကာလိဂၤမင္းႏိုင္ၿပီး အႆကမင္းရွံဴးမည္ဟု ေၿဖၾကားလုိက္ေလသည္။ ထိုသတင္းသည္ ႏွစ္ဘက္စစ္သည္တို႔အၾကား ၿဖန္႔ႏွံသြားေလရာ အႆကမင္းၾကီးက နိႏၵိယေသနကိုေခၚ၍ တိုင္ပင္ေလသည္။ နႏၵိယအမတ္က “အရွင္မင္းၾကီး။ အရွံဴးအႏိုင္ကို မည္သူသည္ ၾကိဳတင္သိႏိုင္မည္နည္း။ အရွင္မင္းၾကီး မစိုးရိမ္ႏွင့္။ အေၾကာင္းစံုသိေအာင္ အကၽြႏု္ပ္စံုစမ္းမည္”ဟု ေလွ်ာက္ထားၿပီး ဘုရားေလာင္းရေသ့ထံသို႔သြားကာ အေၾကာင္းစံုကို ေသခ်ာေမးေလသည္။
“အရွင္ဘုရား။ ႏိုင္အံ့ ရွံဴးအံ့ေသာမင္းတို႔၏ ပုဗၺနိမိတ္သည္ ဘယ္လိုထင္ပါသနည္း။”
ဒါယကာ- စစ္ႏိုင္လတၱံ႕ေသာမင္း၏ အေစာင့္အေရွာက္နတ္သည္ ၿဖဴေသာႏြားလားဥႆဘအၿဖစ္ ဖန္ဆင္းကာ စစ္တိုးမည္း။ စစ္ရွံဴ:လတၱံ႕ေသာမင္း၏ အေစာင့္အေရွာက္နတ္သည္ မည္းေသာႏြားလားဥႆဘအၿဖစ္ ဖန္ဆင္းကာ စစ္တိုးမည္။ ဦးစြာစစ္ထိုးေသာ နတ္တို႔၏ အရွံဴးအႏိုင္သည္ မင္းႏွစ္ပါးတို႔၏ အရွံဴးအႏိုင္ ၿဖစ္ေပလိမ့္မည္။

နိႏၵိယအမတ္လည္း ရေသ့ဆီက အေရးၾကီးေသာစကားကိုရသည္ႏွင့္ မိမိစစ္တပ္သို႔ၿပန္လာေသာ အသက္စြန္႔ရဲေသာ လူတစ္ေထာင္ကို ေတာင္ထိပ္မွခုန္ခ်ကာ မိမိကုိယ္ကိုအဆံုးစီရင္ၿခင္းနည္းၿဖင့္ စမ္းသပ္ေရြးခ်ယ္ခဲ့သည္။

စစ္ေၿမၿပင္တြင္ ႏြားလားဥႆဘကို မင္းႏွစ္ပါးမွတစ္ပါး တၿခားသူ မည္သူမွမၿမင္ရေပ။

နႏၵိယအမတ္ -  “အရွင္မင္းၾကီး အေစာင့္အေရွာက္ၿဖစ္ေသာနတ္တို႔ကို ၿမင္ရ၏ေလာ။”

အႆကမင္း – “ၿမင္ရေပ၏။”

နႏၵိယအမတ ္- “အဘယ္အခ်င္းအရာကို ၿမင္ပါသနည္း”

အႆကမင္း-  “ကာလိဂၤမင္း၏အေစာင့္အေရွာက္နတ္သည္ ၿဖဴေသာႏြားလားဥႆဘအသြင္ၿဖင့္ၿမင္ရသည္။ ငါ၏ အေစာင့္အေရွာက္နတ္သည္ မည္းေသာႏြားလားဥႆဘကို ၿမင္ရသည္။ သုိ႔ေသာ္ ငါ၏အေစာင့္အေရွာက္ႏြားလားကား ညွိဳးႏြမ္းေသာအသြင္ရွိသည္။”

နႏၵိယအမတ္ – “အရွင္မင္းၾကီး မစိုးရိမ္ႏွင့္။ အဂၤလိကမင္းၾကီး ရွံဴးေစရမည္။ အရွင္မင္းၾကီး သိေႏၷာၿမင္းထက္မွဆင္းသက္၍ လက္၀ဲလက္ၿဖင့္ ၿမင္းကိုကိုင္ကာ လက္ယာလက္ၿဖင့္ လွံတံကိုဆဲြၿပီး လ်င္ၿမန္စြာသြားကာ ကာလိဂၤမင္း၏ အေစာင့္အေရွာက္နတ္ကိုလွံႏွင့္ထိုးပါ။ အကၽြႏု္ပ္ႏွင့္တကြ သူရဲေကာင္းတစ္ေထာင္လည္း အရွင္မင္းၾကီးထိုးသည့္အတိုင္းလိုက္ၿပီး လွံတစ္ေထာင္ၿဖင့္ထိုးပါမည္။ ထိုအခါ ကာလိဂၤမင္း၏အေစာင့္အေရွာက္နတ္ေသ၍ ကာလိဂၤမင္းလည္း စစ္ရွံဴးပါလိမ့္မည္။”

နႏၵိယအမတ္ေၿပာတဲ့တုိင္း လွံၿဖင့္၀ိုင္းထိုးကာ ကာလိဂၤမင္း၏နတ္သည္ ေသေလသည္။ အေစာင့္အေရွာက္နတ္ေသသည္ကို ကာလိဂၤမင္းၿမင္ေသာအခါ လန္႔ဖ်ပ္သြားကာ ၿမင္းဇက္ၾကိဳးကို ေနာက္ၿပန္လွည့္ေအာင္ ဆဲြမိလ်က္သားၿဖစ္သြားေလေတာ့ရာ ၿမင္းလည္းေနာက္လွည့္ၿပီး ကိုယ့္တပ္ကိုယ္ၿပန္နင္းကာ ေၿပးေလေတာ့သည္။ စစ္သည္ဗုိလ္ပါတို႔သည္လည္း ဒေရာေသာပါးေနာက္လိုက္ေၿပးၾကရာ တပ္ပ်က္၍ အႆကမင္းကို အရွံဴးေပးရေလေတာ့သည္။

ဘုန္းကံကို ၀ီရိယၿဖင့္ ၾကိဳးစားအားထုတ္ေသာေၾကာင့္ အႏိုင္ရၿခင္း ၿဖစ္ေပသည္။

 

နတ္ၿဗဟၼမ်ားသည္ ေရွးဘုန္းကံကိုသာ မွီခိုအသက္ေမြးရေသာ ပုညဴပဇီ၀ီပုဂၢိဳလ္ ၿဖစ္သည္။

တိရစာၦန္ကား ၀ီရိယကိုသာ အားကိုးရေသာ ဘုန္းကံမရွိသည့္ ၀ီရိယူပဇီ၀ီပုဂၢိဳလ္မ်ား ၿဖစ္သည္။

ငရဲႏွင့္ ၿပိတၱာကား ဘုန္းကံ၀ီရိယတစ္ခုမွ အားထား၍မရဘဲ အကုသိုလ္ကံကုန္မွသာ လြတ္ေၿမာက္ႏိုင္ေသာ ပုဂၢိဳလ္မ်ားၿဖစ္သည္။

လူသားသည္ကား ဘုန္းကံ ၀ီရိယႏွစ္မ်ိဳးလံုးကို အားထား၍ အသက္ေမြးရေသာ ဥပယဇီ၀ီပုဂၢိဳလ္မ်ားၿဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေရွးဘုန္းကံကိုသာအားကိုးၿပီး ၀ီရိယစြန္႔လႊတ္ပါက တက္လမ္းမရွိေတာ့ေပ။

 

အလိမ္ခံရသူ ႏွစ္ဦး

ပထမအလိမ္ခံရသူမွာ – နတ္ကိုးကြယ္မိသူမ်ား ၿဖစ္သည္။

ဒုတိယအလိမ္ခံရသူမွာ – နတ္ကေတာ္မ်ားကိုယ္တိုင္ပင္။

မ်ိဳးေစ့မမွန္ ပင္မသန္ဟူေသာစကားအတိုင္း နတ္ကေတာ္မ်ားမွာ မ်ားေသာအားၿဖင့္ အတိတ္ဘ၀က ပါရဒါန- သူတစ္ပါးမယားကိုၿပစ္မွားခဲ့ေသာ အကုသိုလ္အက်ိဳးဆက္ေၾကာင့္ ေယာက်ာ္းမဟုတ္၊ မိန္းမ-မဟုတ္သူမ်ားသာ မ်ားပါ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ အမ်ိဳးသမီးထုထဲကို ရင္းႏွီးခင္မင္မႈၿဖင့္ ေပါက္ေရာက္ေအာင္တိုးႏိုင္ၿပီး ေယာက်ာ္းအစစ္မဟုတ္တဲ့အတြက္ ခင္ပြန္းၿဖစ္သူေတြကလည္း အသာတၾကည္လႊတ္ထာေလသည္။

 

နတ္မ-စၿခင္း

ေရႊၿပည္သာၿမိဳ႕မွ ပင္စင္စားတပ္ၾကပ္ၾကီးတစ္ဦး ေၿမေရာင္းရတဲ့ေငြကို လင္ၿဖစ္သူက သံဃာေတြကို ပင့္ၿပီးဆြမ္းကပ္ တရားနာခ်င္တယ္။ မယားၿဖစ္သူက နတ္ကႏၷားေပးခ်င္တယ္။ ေနာက္ေတာ့ ေငြသံုးပံုႏွစ္ပံုကို နတ္ကႏၷားအတြက္ေပးရၿပီး က်န္တစ္ပံုကို သံဃာဆြမ္းကမ္းဖို႔အတြက္ ရရွိသည္။ ေနာက္တစ္ေန႔တြင္ သံဃာေတာ္မ်ားကို အိမ္ေပၚထပ္တြင္ ဆြမ္းကပ္ေနစဥ္ ေအာက္ထပ္မွ နတ္ကႏၷားကလည္း တၿဗဳန္းၿဗဳန္းတီးလ်က္ ကလ်က္ရွိၾကသည္။ ေယာက်ာ္းၿဖစ္သူကလည္း အိမ္ေအာက္ထပ္ နတ္ကႏၷားပဲြကို ဆင္းမလာသလို မိန္းမကလည္း အိမ္ေပၚထပ္ သံဃာဆြမ္းကပ္ရာကို ေမာ္၍မၾကည့္။ ေနာက္တစ္ေန႔တြင္ နတ္မ-စပါေတာ့တယ္။

အဲ့ဒါကေတာ့ တပ္ၾကပ္ၾကီးကေတာ္ကို နတ္ကေတာ္က ခိုးေပးသြားၿခင္းၿဖစ္ပါတယ္။ တပ္ၾကပ္ၾကီးမွာလည္း အိမ္ေထာင္ကလည္းၿပိဳကဲြ၊ သားသမီးေတြကလည္း ၿပန္မၾကည့္ေတာ့ အိမ္ခန္းကိုေရာင္းကာ ဘိုးဘြားရိပ္သာသို႔ေရာက္ေလသည္။ တပ္ၾကပ္ၾကီးကေတာ္မွာလည္း အငယ္အေႏွာင္းတို႔ထံုးစံအတိုင္း သံုးလအၾကာမွာ အိမ္ၿပန္ခဲ့ရပါတယ္။ အားကိုးစရာ ခင္ပြန္းႏွင့္ အိမ္ရာလည္းမရွိ၊ ေဖာက္ၿပားေသာမိခင္မို႔ သားသမီးေတြကလည္း မၾကည္ၿဖဴ။ ထိုအမ်ိဳးသမီး၏ေနာင္ေရးကို ေတြး၍သာၾကည့္ပါေတာ့။

 

လက္ပြားၿခင္း

လိႈင္ၿမိဳ႕နယ္ ၅ရပ္ကြက္တြင္ လက္ပြားၿမင့္ဥိးအမည္ရွိ အေၿခာက္နတ္ကေတာ္ည္ မေကာင္းဆိုး၀ါးႏွင့္တကြ လက္လွည့္မ်က္လွည့္မ်ားကို အသံုးၿပဳၿပီး အခ်ီၾကီးလိမ္သြားခဲ့ဖူးသည္။ စစခ်င္း ရာတန္တစ္ရြက္ကို ပု၀ါနဲ႔အုပ္ၿပီးေနာက္ ပု၀ါကိုလွန္လိုက္ေသာအခါ ရာတန္အပံုလိုက္ၿဖစ္ေနေလသည္။

တစ္ဖန္ ကန္႔ေတာ့ပဲြမွ ဌက္ေပ်ာသီးမ်ားကို ေ၀ေပးၿပန္ရာ ကံေကာင္းေသာသူအခ်ိဳ႕မွာ ေရႊစေလးမ်ားကို ရၾကသည္။

ပရိတ္သတ္မ်ားရဲ႕ယံုေလာက္ၿပီေတာ့မွ ေရႊတိုးခ်င္သူတို႔ ေရႊယူလာၾက။ ယေန႔ညပဲ လုပ္ေပးႏိုင္သည္ဟု ေၿပာလိုက္ေသာအခါ ႏိုးေနေသာေလာဘမ်ားတကလာၿပီး ရွိသမွ်ေရႊထည္ေလးမ်ားကို ယူ၍ နတ္ကေတာ္ေရွ႕ေရာက္လာေလသည္။ မယံုၾကည္သူမ်ားကိုေတာ့ ေရႊထည့္ထားတဲ့အိုးေလးမ်ားကို ကိုယ့္အိမ္မွာပဲ ကိုယ္ထားရမွာပါ။ နတ္ပဲြမွာထားခဲ့ရမွာ မဟုတ္ပါဘူး ဆိုၿပီး စကားလံုးကို ပစ္သြင္းေပးလိုက္ေလသည္။ အ၀တ္မ်ားၿဖင့္စည္းထားေသာ အိုးထဲမွေရႊမ်ားကို လက္လွည့္ပညာၿဖင့္ႏႈိက္ယူၿပီး ၿပန္ေပးလိုက္ေတာ့သည္။

နတ္ကေတာ္၏ ဖိန္႔လံုးလွိမ့္လံုးမ်ား မည္မွ်ေကာင္းသနည္းဆိုလွ်င္ နတ္ကႏၷားသိမ္းၿပီး တစ္ပတ္ခန္႔ၾကာေသာအခါမွ အလိမ္ခံၾကရမွန္း သိၾကေလသည္။

 

နတ္ကေတာ္ေသလွ်င္ နတ္ၿပည္ေရာက္

ၿမတ္စြာဘုရားလက္ထက္က ရာဇၿဂိဳဟ္ၿမိဳ႕မွ ကာလပုဋအမည္ရွိ ဇာတ္ဆရာၾကီးက ဗုဒၶအား တပည့္ေတာ္တို႔ ကေခ်သည္မ်ားေသလွ်င္ ပဟာသ (ေပ်ာ္ရႊင္စရာေကာင္းေသာ) နတ္ဘံုတစ္ခု၌ ေရာက္ရသည္ဟု ဆရာအဆက္ဆက္ေၿပာဆိုခဲ့ၾကပါသည္။

ထိုစကားမွန္-မမွန္ ေၿဖၾကားေပးပါ ဘုရား ဟု ေမးရာ ဗုဒၶက ဒီေမးခြန္း မေမးပါနဲ႔ဟု သံုးၾကိမ္တိုင္တားၿမစ္ေသာ္လည္း ဆက္ေနသၿဖင့္ ပဟာသနတ္ၿပည္မဟုတ္။ အ၀ီစိငရဲတြင္ပါ၀င္ေသာ ပဟာသငရဲသို႔ သြားေရာက္ၿခင္းခံရမည္ဟု ေၿဖၾကားေတာ္မူလိုက္ရာ ဇာတ္ဆရာၾကီး ခ်ံဳးပဲြခ် ငိုေၾကြးပါေတာ့သည္။ ငုိရၿခင္းအေၾကာင္းမွာ ငရဲၿပည္ေရာက္မွာသည္ကိုပင္ ပဟာသနတ္ၿပည္ေရာက္မည္ဟု လိ္မ္လည္လွည့္စားၿခင္း ခံရေသာေၾကာင့္ ၿဖစ္သည္။

ပါရာဇိကဏ္ပါဠိေတာ္ စာမ်က္ႏွာ ၁၄၇ တြင္ – ရာဇၿဂိဳဟ္ၿမိဳ႕အနီး ကိဇၥ်ကုဋ္ေတာ္တြင္ရွိေသာ အရိုးေပၚအေရတင္ ပိန္လွီေနေသာ ၿပိတၱာမ်ားၿဖစ္၏။ အူႏွင့္၀မ္းတြင္းကလီစာအားလံုးကို အၿပင္ဘက္မွ ၿမင္ေနရသည္။ သူတိ႔ု၏ပါးစပ္မွလည္း ပိုးေလာက္မ်ား တဖြားဖြားထြက္က်လ်က္ရွိသည္။ ကိုယ္လံုးတစ္ခုလံုးမွလည္း အပုပ္န႔ံမ်ား တေထာင္းေထာင္းထၿပီး ပတ္၀န္းက်င္သို႔ ပ်ံ႕ႏွံ႔လ်က္ရွိသည္။ ၀မ္းတြင္းမွကလီစာမ်ားကို က်ီးမ်ား၊ ဠင္းတမ်ား ၀ိုင္း၀န္းေဖာက္ဆိတ္ကာ စားေသာက္ၾကသည္။ ကလီစာမ်ားကုန္ေသာအခါ လဲက်ေသဆံုးၾကသည္။ အကုသိုလ္ကံ မကုန္ေသးေသာေၾကာင့္ ခ်က္ခ်င္အသက္ၿပန္ရွင္ကာ ယခင္အတိုင္း ဆက္လက္ခံစားေနရသည္။

ဤသည္မွာ လိမ္ညာ ေၿခာက္ ေၿမာက္ၿပီး စားေသာက္ခဲ့ေသာ နတ္ကေတာ္မ်ား ပင္ၿဖစ္၏။

နတ္ကိုးကြယ္ၾကေသာ တပည့္မ်ားလည္း လားရာဂတိကို မွန္းဆ၍ ၾကည့္ႏိုင္ေလာက္ေပသည္။

 

 

 အညြန္း-အရွင္ဇ၀န( ေမတၱာရွင္)၏ မ်က္ရည္မက်ခင္ သိေစခ်င္ စာအုပ္။