ဘ၀ႏွင့္ အရိပ္မ်ား
ေျပးလႊားေနေသာ တိမ္တိုက္မ်ားထဲတြင္ ခ်စ္လွစြာေသာ ေမေမလည္း ပါသည္။ ေလးစားရေသာ ေဖေဖလည္း ပါသည္။ ေႏြးေထြးေသာ မိသားစုေလးလည္း ပါသည္။ တိမ္တိုက္ေတြထဲမွ ေပၚလိုက္ေပ်ာက္လိုက္ျဖစ္ေနေသာ ေလွာင္ၿပံဳးၿပံဳးေလးေတြလည္း ပါႏိုင္သည္။ လက္ခုပ္သံသံအခ်ိဳ႕လည္း ပါသည္။ ျဖစ္ႏိုင္လွ်င္ အတိတ္ေမ့လိုက္ ခ်င္သည္။ ျဖစ္ႏိုင္လွ်င္ ေမ့ေနေသာ အတိတ္မ်ားကို ျပန္လည္ ခလုတ္တိုက္ခ်င္သည္။
ေသာကမ်ားျဖင့္ ျပည့္ႏွက္ေနေသာအခါ တိမ္တိုက္မ်ားသည္ မည္းေမွာင္ေနတတ္ၿပီး ေမတၱာတရားျဖင့္ ျပည့္ႏွက္ၿပီး ၾကည္ႏူးဖြယ္ရာမ်ား ပိုင္ဆိုင္ေနေသာအခါ တိမ္တုိက္မ်ားသည္ ျဖဴစင္တက္ၾကြေနတတ္ ေလသည္။ ဘ၀မွာ သင္ဟာ ခဏတာ ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့ဖူးတယ္ဆိုရင္ ထိုအရသာမ်ိဳးကို ဘယ္ႏွစ္ၾကိမ္ေလာက္ အားရပါးရ ပိုင္ဆိုင္ခဲ့ဖူးပါသနည္း။
“စိတ္ဓာတ္ေတြ က်တယ္၊ စိတ္ညစ္တယ္”လို႔ ၿငီးညဴခဲ့ဖူးမယ္ဆိုရင္ ခဏတာေလးကို အၾကာၾကီး သင္ထင္ေန ခဲ့ဖူးလိမ့္မည္။ ထိုကဲ့သို႔ေသာ ခံစားခ်က္မ်ိဳးကို ဘ၀လို႔ သင္ အဓိပၸာယ္ဖြင့္ဆိုခ်င္ပါသလား။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ေပ်ာ္ရႊင္ေနရင္ သင္ဟာ ဘ၀ဆိုတာ လန္းလန္းဆန္းဆန္း ျဖစ္ေနတယ္လို႔ သင္ ထင္မည္။ ၀မ္းနည္းဖြယ ္မ်ားျဖင့္ ျပည့္ႏွက္ေနေသာအခါ သင္ဟာ ဘ၀ျဖစ္တည္မႈကို ျပႆနာရွာေကာင္း ရွာမည္။ ဤခံစားခ်က္ သည္ပင္ ဘ၀ျဖစ္သည္ဟု ထင္ၿပီး ထိုဘ၀သည္ပင္ သင္၏ ထင္ျမင္ခ်က္တစ္ခုသာ ျဖစ္ေနေပလိမ့္မည္။
“ဘ၀ဟူသည္ ႏႈတ္ယူလို႔လည္း မရ၊ ေပါင္းထည့္လို႔လည္း မရေသာအရာ ျဖစ္သည္”ဟု စာေရးဆရာတစ္ဦးက ေျပာဖူးသည္။ သူ႕စကားအရဆိုလွ်င္ ဘ၀ဟူသည္မွာ ျပဓာန္းခံအရာတစ္ခုသာ ျဖစ္ေနသည္။ Passive Type သေဘာသာ ျဖစ္ေနသည္။ အခ်ိဳ႕ကေတာ့ “ဘ၀ဆိုတာ တိုက္ပဲြ - Life is struggle”လို႔ ဆိုတတ္ၾကျပန္သည္။ ဤသေဘာအတုိင္းဆိုလွ်င္ ဘ၀ဟူသည္ ျပဓာန္းခံအရာ မဟုတ္ေတာ့။ အရာရာကို ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ ဖန္တီးႏိုင္ေသာ အရာျဖစ္လာသည္။ Active Type သေဘာရွိသည္။ ျပဓာန္းခံအယူအဆသမားမ်ားက ဘ၀ကို တစ္စံုတစ္ရာထံ ၀ကြက္အပ္ထားသည္။ လုပ္ႏုိင္သမွ် လုပ္မည္၊ မရလွ်င္လည္း ထိုတစ္စံုတစ္ရာ၏ သေဘာ သာျဖစ္သည္ဟု လက္ခံသည္။
“ဘ၀ဆိုတာ ကိုယ့္လက္ထဲက ကိုယ္တုိင္ဖန္တီးႏိုင္ေသာ အရာတစ္ခု ျဖစ္တယ္”ဟု ယူဆသူမ်ားက ဘ၀ကို ကိုယ္လိုခ်င္သလို ဆဲြေခၚသည္။ ျဖစ္ေစခ်င္သလို ဖန္တီးသည္။ “ဘ၀ဆိုတာ ကိုယ့္လက္ထဲက ကိုယ္ဖန္တီး သလို ရတဲ့အရာ ျဖစ္တယ္”ဟု ခံယူထားသူသည္ လြတ္လပ္သည္။ အမွီအခို ကင္းသည္။ သို႔ရာတြင္ တာ၀န ္ပိုၾကီးသည္။ လုပ္လိုက္သမွ်အရာမ်ား အဆင္ေျပေနလွ်င္ ကိစၥမရွိ။ အဆင္မေျပခဲ့လွ်င္ အျပစ္တင္စရာ ဘုရားသခင္က သူ႕အနားမွာ မရွိ။ မပိုင္ႏိုင္လွ်င္ ပို၍ ခံစားရဖို႔သာ ရွိေလသည္။ မည္သို႔ေသာ အေတြးအျမင္ မ်ားကို ကိုင္စဲြၿပီး ဘ၀အေပၚ သေဘာထားထား အားလံုးသည္ သူတို႔ဘ၀မ်ား၏ အရိပ္မ်ားပင္ ျဖစ္ေနပါသည္။
တစ္ေန႔က အြန္လိုင္းမွာ ကိုယ့္ကို တစ္ခါမွ စၿပီး ႏႈတ္မဆက္ဖူးေသာ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္က “ဦးဇင္းနဲ႔ စကားေျပာခ်င္လို႔”ဟု ဆိုလာသည္။ သူသည္ ခရစ္ယာန္မေလးတစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။ သူသည္ အသိုင္း အ၀ိုင္းလည္း ေကာင္းသည္။ ႐ုပ္လည္း ေခ်ာသည္။ ငယ္လည္း ငယ္သည္။ သို႔ေပျငား သူမသည္ ေလာကမွာ ၾကာၾကာမေနႏုိင္ေသာေရာဂါသည္ ဗုဒၶဘာသာအမ်ိဳးသားတစ္ေယာက္ (ဦးဇင္းႏွင့္ ညီအစ္ကိုလို ခ်စ္ရသူ)ႏွင့္ ခ်စ္သူျဖစ္ခဲ့သည္။
သူတို႔ေတြ တဲြသြားတဲြလာ ျဖစ္ေနစဥ္က “ဦးကု… တပည့္ေတာ္တို႔ လက္ထပ္ေတာ့မယ္”ဟု ဆိုလာေသာအခါ အံ့ၾသခဲ့ရသည္။ “အစ္ကို ဟိုအေၾကာင္း သူ႕ကို ေျပာလိုက္ၿပီးၿပီလား”ဟု ေမးေသာအခါ “ေျပာၿပီးတာ ၾကာၿပီ၊ သူမက ေနာက္မဆုတ္ဘူး”ဟု ေျပာသည္။ ကာယကံရွင္မ်ားကိုယ္တိုင္ မည္သို႔ ခံစားရမည္မသိ၊ အံ့ၾသစိတ္ ေရာ၊ ၀မ္းသာစိတ္ေရာ ေရာေရာျပြမ္းျပြမ္း ျဖစ္ေနခဲ့ရသည္။
ထိုအခါက အခ်စ္ဆိုတာကို ေတြးေနခဲ့ဖူးသည္။ ခ်မ္းေျမ့ဆရာေတာ္ၾကီး အထက္ပိုင္း ကေလးၿမိဳ႕နယ္တြင္ ခရစ္ယာန္ဆရာေတာ္မ်ားက ၾကီးမွဴးက်င္းပေသာ တရားပဲြတြင္ ဆရာေတာ့္ကို “အခ်စ္ဆိုတာ ဘာလဲ”ဆိုေသာ ေမးခြန္း အေမးခံခဲ့ရ၍ တေ၀ါေ၀ါ ရယ္ခဲ့ၾကရသည္ဟု ဆိုသည္။ တကယ္ေတာ့ အခ်စ္ဟူသည္ မည္သူျဖစ္ျဖစ္ ခ်စ္ဖူးသည္ျဖစ္ေစ၊ မခ်စ္ဖူးသည္ျဖစ္ေစ အဓိပၸာယ္ေတာ့ နားလည္ေနသင့္ေသာအရာ ျဖစ္သည္ဟု ထင္သည္။ အမွန္ဆိုရလွ်င္ အခ်စ္ကို နားမလည္သူသည္ ဘ၀ကို နားမလည္သူသာ ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။ အဘယ့္ေၾကာင့္ ဆိုေသာ္ ဘ၀ဟူသည္ အခ်စ္တို႔ႏွင့္ ေပါင္းစပ္တည္ရွိေနေသာေၾကာင့္ပင္ ျဖစ္ပါသည္။
ကိုရီးယားဇာတ္လမ္းတဲြေတြ ၾကည့္စဥ္က သူတို႔အခ်စ္ကို တင္စားေနၾကသည္မွာ ပိုသည္ဟု ထင္သည္။ ထိုအထင္ကို ထိုခရစ္ယာန္မေလးက ဖ်က္ဆီးပစ္လိုက္သည္။ အခ်စ္ဟူသည္ သိကၡာရွိေသာ၊ က်က္သေရ ရွိေသာ၊ ခ်စ္စရာေကာင္းေသာ အရာတစ္ခုျဖစ္သည္ဟု ျမင္လာသည္။ ေသရမည့္ေရာဂါရွိသူအေနျဖင့္ ခ်စ္သူ တစ္ေယာက္ ဒါမွမဟုတ္ အိမ္ေထာင္ဘက္တစ္ေယာက္ကို မည္သို႔ ေမွ်ာ္လင့္ႏိုင္ပါမည္နည္း။ မည္သည့္ ဆင္ျခင္တံုတရားကမွ မ်က္ႏွာသာေပးဖြယ္မရွိေသာအရာကို အခ်စ္က ဖန္တီးျပသည္။ သိကၡာရွိ ေသာ၊ ခ်စ္စရာေကာင္းေသာ အခ်စ္ကို ျပသခဲ့ေသာ ခ်စ္သူမ်ားသည္လည္း ဘ၀ပံုရိပ္မ်ားကို တစ္နည္းတစ္ဖံု တန္ဖိုးရွိ ေနေစခဲ့သည္။
သူမသည္ အစ္ကို႔ကို ခ်စ္လို႔ လက္ထပ္ခဲ့ေသာ္လည္း ဘုရားစင္ကို ၾကည့္မရ။ ဘုရာစင္ေရွ႕ကို ဘယ္ေတာ့မွ မသြား။ အိမ္ကို သြားလည္တိုင္း အေတြ႕မခံ။ အစ္ကို႔ကို လက္ထပ္ႏိုင္လို႔ သူ႕အခ်စ္ကို အံ့ၾသေၾကာင္း ေလးစား ေၾကာင္းေတြ ေျပာခ်င္သည္။ “မင္းတို႔ သမၼာက်မ္းစာက ေလာကလူသားေတြအတြက္ ေကာင္းရာမြန္ရာ က်မ္းတစ္ဆူအျဖစ္ ရွိေနေၾကာင္းကိုလည္း သူမကို ေျပာျပခ်င္သည္”။ အိမ္ေရွ႕ခန္းတြင္ ဘုရားအေၾကာင္း၊ တရားအေၾကာင္းေျပာေနစဥ္ သူမသည္ တစ္ဖက္အခန္းထဲတြင္ နားကို ပိတ္ၿပီး ေနေလ့ရွိသည္ဟု ဆိုသည္။ “ဘုရားသခင္ အမ်က္ထြက္မွာ စိုးလို႔”ဟု အစ္ကိုက တစ္ဆင့္ ေျပာျပသည္။ သူမသည္ ထာ၀ရဘုရားသခင္၏ ေမတၱာႏွင့္ အမ်က္ေတာ္ၾကားတြင္ ဗ်ာမ်ားေနသူတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနသည္ဟု ထင္သည္။ ၾကံဳၾကိဳက္လို႔ ဗုဒၶဘာသာအေၾကာင္း ေျပာလွ်င္ “ေတာ္ပါေတာ့၊ ေတာ္ပါေတာ့”ဟု နားပိတ္ၿပီး ေအာ္သည္။
ေနာက္ပိုင္းတြင္ “နင့္ကို ဗုဒၶဘာသာအေၾကာင္း မေဟာပါဘူးကြ၊ သမၼာတရားပဲ ေဟာပါ့မယ္၊ ငါနဲ႔ လာစကား ေျပာပါအံုး”လို႔ အတင္းေခၚရာကေန စကားေတြ ေျပာျဖစ္လာခဲ့သည္။ သမၼာက်မ္းစာ၏ ေကာင္းရာမြန္ရာ အခ်က္မ်ားကိုသာ သူမကို ေျပာျပသည္။ သို႔ရာတြင္ မေခၚဘဲနဲ႔ မလာတတ္။ ေနာက္ပိုင္း ေခၚရဖန္မ်ားေသာအခါ သူမႏွင့္ စကားအဆက္အသြယ္ ျပတ္ခဲ့သည္။ မေျပာျဖစ္ခဲ့ေတာ့။ ေနာက္ပိုင္း သိရတာက သူ႕ကို အုပ္ထိန္းေသာ ခရစ္ယာန္ဘုန္းၾကီးက ဗုဒၶဘာသာဘုန္းၾကီးေတြႏွင့္ မလိုအပ္ဘဲ စကားမေျပာရဟု ေျပာထား ေၾကာင္း သိရသည္။
“ဦးဇင္းနဲ႔ စကားေျပာခ်င္လို႔”ဆိုၿပီး ဂ်ီေတာ့ခ္ကေန ေခၚေတာ့ “နင္ ဘုရား(ခ်ာခ်္)ေက်ာင္းေကာ တက္ျဖစ္လား၊ က်မ္းစာေတြေကာ ရြတ္ျဖစ္လား၊ ခ်ာခ်္ေက်ာင္းမွာ သီခ်င္းေတြေကာ သြားဆိုျဖစ္ေသးလား”လို႔ ေမးေတာ့ သူမက ရယ္ေနခဲ့သည္။ “ဘာလို႔ ရယ္ေနတာလဲ”ဆိုေတာ့ “အဲဒါေတြ မလုပ္ေတာ့ဘူး၊ ခ်ာပ္ေတာ့ တက္ျဖစ္ပါ တယ္”လို႔ ဆိုသည္။ “ခရစ္ယာန္တစ္ေယာက္ဟာ ခ်ာခ်္ေက်ာင္းတက္ရမယ္၊ သမၼာတရားကို နာရမယ္၊ ဒါေတြက ခရစ္ယာန္တစ္ေယာက္အတြက္ လုပ္သင့္လုပ္ထုိက္တဲ့အရာေတြပဲ”လို႔ ေျပာလိုက္ခဲ့သည္။ “ဒါဆိုရင္ ဘုရားရွိခိုးတာ၊ ပုတီးစိပ္တာ၊ တရားထိုင္တာေတြကေရာ ဗုဒၶဘာသာအတြက္ လုပ္သင့္လုပ္ထိုက္တဲ့ အရာေတြလား”လို႔ သူမက ျပန္ေမးေတာ့ “ဟုတ္တာေပါ့”လို႔ ေျဖခဲ့သည္။ “ဒါဆိုရင္ ဗုဒၶဘာသာတစ္ေယာက္ လုပ္သင့္လုပ္ထိုက္တာေတြကို ကၽြန္ေတာ္ လုပ္ေနၿပီ”လို႔ သူမက ေျပာလိုက္ေတာ့ အံ့ၾသသြားခဲ့ရသည္။ “ဒါဆိုရင္ နင္ နားႏွစ္ဖက္ကို လက္နဲ႔ အုပ္ထားေသးလား”ဆိုေတာ့ “No, Never”လို႔ ေျဖသည္။
ျပဓာန္းခံ၀ါဒမွ ကိုယ့္အားကိုယ္ကိုး၀ါဒ ေျပာင္းလာသူ သူမအတြက္ ၀မ္းသာရပါသည္။ ထိုေန႔က သူမအရိပ္ေအာက္တြင္ ေအးျမေနခဲ့သည္ကို အမွတ္ရသည္။ ဘ၀ကို ကိုယ္တိုင္ဖန္တီးၿပီး ကိုယ့္အရိပ္ ေအာက္ ကိုယ္ဖာသာ ေလွ်ာက္လွမ္းရသည္ ဆိုေသာ္လည္း ဆက္ႏြယ္ေနေသာ ျပင္ပအရိပ္မ်ား ေအာက္တြင္လည္း ေအးျမဖို႔ အခြင့္အေရး ရွိေနသည္မွာ ဘ၀၏ ဆုလာဒ္တစ္ခုပင္ ျဖစ္သည္ဟု ထင္ပါသည္။
တစ္ေန႔က ရန္ကုန္က ညီငယ္တစ္ေယာက္က ဂ်ီေတာ္ခ္ကေန “ဦးဇင္း သူဇာ လက္ထပ္သြားၿပီ”လို႔ ဆိုသည္။ “မင္းနဲ႔ မဟုတ္ဘူးလား”ဆိုေတာ့ “အျခားတစ္ေယာက္နဲ႔”လို႔ ေျပာသည္။ နယ္က ေျပာင္းလာၿပီးကတည္းက သူတို႔ ခ်စ္သူေတြ ျဖစ္ေနၾကသည္။ တစ္ႏွစ္ေလာက္ၾကာေသာအခါ “တပည့္ေတာ္တို႔က ေနာက္ႏွစ္က်ရင္ လက္ထပ္မွာ၊ ဒါေၾကာင့္ အတူတူ ေနေနၾကတာ”လို႔ ေျပာသည္။ လစ္ဗင္းတူဂဲသား၊ ဘာတတ္ႏိုင္မည္နည္း။ ထိုအရာအားလံုးကို သိထားေတာ့ “သူဇာ လက္ထပ္သြားၿပီ”လို႔ ဆိုေသာအခါ အံ့ၾသသည္။ ညီငယ္က သူ႕ထက္သာတဲ့ သူတစ္ေယာက္ (႐ုပ္လည္း သာတယ္၊ အထူးသျဖင့္ ပိုက္ဆံ ခ်မ္းသာတယ္)ကို လက္ထပ္ သြားၿပီ ဆိုေသာအခါ မင္သက္ခဲ့ရျပန္သည္။ သူဇာ၏ သူငယ္ခ်င္းကို ေမးၾကည့္ေသာအခါ “ဦးဇင္းရယ္… သူဇာက ေမာင္ေဇာ္ကို ဘယ္ေရြးမလဲ၊ အခု လက္ထပ္တဲ့သူက အစစအရာရာ သာတယ္ေလ”လို႔ ေျပာလိုက္ ေတာ့ ပိုလို႔ အံ့ၾသရျပန္သည္။
ဆရာနႏၵာသိန္းဇံ၏ “ေျပာရင္းေျပာေနမည့္ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာ” စာအုပ္ထဲက ၾကက္ဖပံုျပင္ကို သြားသတိရသည္။ ၾကက္ဖႏွစ္ေကာင္သည္ သူ႕အုပ္စုႏွင့္သူ မင္းမူေနၾကသည္။ ႏွစ္ေကာင္လံုးတြင္ ၾကက္မမ်ားစြာ ရွိသည္။ တစ္ေန႔ ထိုၾကက္ဖႏွစ္ေကာင္ တိုက္ခိုက္ၾကသည္။ ၾကက္မမ်ားက ေဘးကေန ၀ိုင္းၾကည့္ေနၾကသည္။ တစ္ေကာင္က ေသြးသံရဲရဲျဖင့္ ထြက္ေျပးသြားေသာအခါ ႏွစ္ဖက္အုပ္စုမွ ၾကက္မမ်ားသည္ အႏိုင္ရသူ ၾကက္ဖ ေနာက္သို႔သာ လိုက္သြားၾကသည္။
အေနာက္တိုင္းစာေပတြင္ Consequentialism and Non Consequentialism လို႔ ၀ါဒ ႏွစ္ခု ရွိသည္။ စီးပြားေရးတြင္ အထူးသျဖင့္ သံုးသည္ဟု ထင္သည္။ ကိုယ္က်ိဳးေမွ်ာ္၀ါဒႏွင့္ သူ႕အက်ိဳးၾကည့္၀ါဒဟု ဆရာတစ္ဦးက ဘာသာျပန္သည္။ အခ်စ္ဆိုသည္မွာ ကိုယ္က်ိဳးေမွ်ာ္၀ါဒလား၊ သူ႕အက်ိဳးၾကည့္၀ါဒလား။ အမွန္အားျဖင့္ အခ်စ္ဆိုသည္မွာ လိုခ်င္မႈ၊ တပ္မက္မႈမ်ား၏ အမည္သာ ျဖစ္သည္။ သုိ႔ရာတြင္ ထိုအခ်စ္ကို ကိုင္စဲြထားေသာသူမ်ားမွာ အျခားမဟုတ္၊ လူသားမ်ား ျဖစ္သည္။ လူသားမ်ားသည္ သူတို႔ကိုယ္သူတို႔ သက္ရွိ မ်ားတြင္ အသိဉာဏ္အရွိဆံုး၊ အျမင့္ျမတ္ဆံုးဟု သေဘာထားသည္။ ထိုသေဘာထားႏွင့္ ကိုက္ညီေအာင္ လူသားတြင္ သိကၡာတရားရွိသည္။ တန္ဖိုးေတြ ရွိသည္။ အခ်စ္ကို ထိုတန္ဖိုးမ်ား၊ ထိုသိကၡာတရားမ်ားႏွင့္ သဟဇာတျဖစ္ေအာင္ ေပါင္းစပ္ပစ္ဖို႔ လိုသည္။
တန္ဖိုးသိကၡာမရွိေသာ ခ်စ္ျခင္းတရားသည္ တိရစၧာန္တို႔၏ အခ်စ္ႏွင့္ ဘာမ်ား ထူးျခားေနမည္နည္း။
တိရစၧာန္မ်ားက အခ်စ္ကို ရယူလိုမႈ၊ ပိုင္ဆိုင္မႈ၊ တပ္မက္မႈတစ္ခုတည္းအျဖစ္သာ သေဘာထားၾကသည္။
လူသားက ထို႔ထက္ နည္းနည္းေတာ့ ပိုသင့္သည္။
သို႔မွသာ လူသား၏ ပံုရိပ္က က်က္သေရ ရွိေနမည္။ အဓိပၸာယ္ရွိေနမည္။ တန္ဖိုးရွိေနမည္။
ဘ၀မွာ မည္သို႔ေသာ ပံုရိပ္ေတြ လႊမ္းမိုးေနပါသလဲ။ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာကို ပိုင္ဆိုင္မႈ၊ ရယူမႈတစ္ခုအျဖစ္သာ သေဘာထားခဲ့ပါသလား။ သို႔မဟုတ္ လူသားတစ္ေယာက္၏ တန္ဖိုး၊ ဂုဏ္သိကၡာမ်ားႏွင့္ ေပါင္းစပ္ဖန္တီးခ ဲ့ပါသလား။ ထိုပံုရိပ္မ်ားသည္ ဘ၀၏ ၀မ္းနည္းျခင္း၊ ၀မ္းသာျခင္းကို အဆံုးအျဖတ္ေပးမည္။ ကိုယ္တိုင္ ဖန္တီး လိုက္ေသာ ထိုအရိပ္ေအာက္တြင္ တစ္သက္လံုးေနရမည္ျဖစ္ပါ၍ ကိုယ့္ရင္ဘတ္ကို ကိုယ္တိုင္ အႏုစိတ္လိုက္ ဖို႔ လိုသည္။ ဆန္းစစ္ေနမိဖို႔ လုိသည္။ ဆန္းစစ္ၿပီးၿပီလား။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ လာေရာက္ခိုလႈံသူမ်ားကို ေအးျမေစေသာ အရိပ္ျဖစ္ေအာင္ ၾကိဳးစားခ်င္ပါသည္။ မိဘ၊ ဆရာ၊ သူငယ္ခ်င္းတို႔၏ ေအးျမေသာအရိပ္ေအာက္တြင္လည္း ခိုလႈံခ်င္ပါသည္။ သူ႕အရိပ္၊ ကိုယ့္အရိပ္ အျပန္အလွန္ ဆက္စပ္ေနေသာ ေလာကတြင္ မိမိကိုယ္တိုင္၏ အရိပ္ေတြ ပိုမိုေအးျမေအာင္ ၾကိဳးစားဖို႔ေတာ့ အရင္ဆံုး ၾကိဳးစားရေပအံုးမည္။
……………………………………………….
ထို ………ကဲ့ ………... သို႔
အရိပ္မ်ား ေျပးလႊားေနခဲ့ၾကေလသည္။
……………………………………………………..။
(မွတ္ခ်က္ ….. ေခါင္းစဥ္၏ က်ယ္၀န္းမႈကို အမီမလိုက္ႏိုင္ခဲ့ပါ။ အထိုက္အေလ်ာက္ေတာ့ ဘ၀ႏွင့္အရိပ္မ်ားကို မီးေမာင္းထိုးျပႏိုင္ခဲ့လိမ့္မည္ဟု ထင္သည္)
အရွင္ကုသလသာမိ(ေပ်ာ္ဘြယ္)
