စက္ရုပ္ ဆီျပတ္ ဒုကၡရပ္ (ဓမၼစၾကာ ၆)
မင္းတုိ႔ဟာ တလင္းျဖစ္ေအာင္
လုပ္ႏုိင္တာလား၊ ေတာရွင္းေအာင္ လုပ္ႏုိင္တာ လား (ေတာင္တြင္းႀကီး
နတ္မွီေတာရ ဆရာေတာ္)
တရားဦးရဲ့ ပထမ သစၥာနဲ႔ ဒုတိယ သစၥာကုိ သေဘာေပါက္သြားရင္ ဒုကၡဆုိတာ တဏွာ အဆီ ထည့္ထားလုိ႔ ဥပါဒါန္က လႈပ္ေပးတုိင္း အသက္၀င္သလုိ လႈပ္ေနတဲ့ စက္ရုပ္က်ားႀကီး ဆုိတာကုိလည္း သေဘာေပါက္ ေလာက္ပါတယ္။ တကယ္က်ားႀကီးလုိ႔ ထင္ေယာင္ ထင္မွား ျဖစ္ရတာကေတာ့ အ၀ိဇၨာက မ်က္ႏွာဖုံး စြပ္ေပး ထားလုိ႔ပါ။ ဒါေၾကာင့္လည္း အ၀ိဇၨာ အေမွာင္ ထု အားႀကီးတဲ့အခါ ပုိျပီးေျခာက္လွန္႔ႏုိင္တာေပါ့။
"ပညာ"ေနမင္းႀကီး ထိန္ထိန္လင္းလာျပီ ဆုိရင္ေတာ့
တဏွာ အဆီလည္း အေငြ႔ျဖစ္ျပီး ခန္းေျခာက္ သြား မယ္၊ ဥပါဒါန္ကလည္း မလႈပ္ ေပးႏုိင္ေတာ့ဘူး။
အရုပ္ႀကီးပဲ ဆုိတာလည္း ရွင္းရွင္း လင္းလင္းႀကီး သိသာ ထင္ရွာ းလာ ျပီ ။ အဲဒီလုိ
ျဖစ္သြားျပီ ဆုိရင္ေတာ့ စက္ရုပ္ႀကီး ဇက္ျပဳတ္ သြားသလုိ တစ္ခ်က္မွ မလႈပ္ႏုိင္ ေတာ့ ဘဲငုတ္တုပ္ေသျပီး
ပုံက်သြားေတာ့မယ္ ဆုိတာလည္း ရိပ္စား မိေလာက္ပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ ျမတ္စြာဘုရားရွင္က တတိယသစၥာကုိ ေဟာတဲ့အခါမွာ အေရးမပါေတာ့တဲ့ ဒုကၡအရုပ္ႀကီး အေၾကာင္း ဘာမွ မေျပာေတာ့ဘူး။ အရုပ္ကုိ အသက္၀င္သ လုိ ျဖစ္ေစတဲ့ တဏွာအဆီ ကုန္ခန္းပုံကုိသာ ပစ္မွတ္သဖြယ္ ထားျပီး ေဟာေတာ္မူပါတယ္။
တဏွာအၾကြင္းမဲ့ ခ်ဳပ္ျပီဆုိရင္ ဒုကၡစက္ရုပ္ႀကီးလည္း ဘယ္လုိမွ မလုႈပ္ႏုိင္ေတာ့တဲ့ အတြက္
"မုတၱိ=လြတ္ေျမာက္ျပီ"လုိ႔ ေခၚပါတယ္။ တဏွာအၾကြင္းမဲ့ ခ်ဳပ္ ေအာင္ ဖယ္ထုတ္ရာ မွာ က်င့္သုံးပုံ နည္းနွစ္မ်ိဳးရွိပါတယ္။
"စာဂ"လုိ႔ေခၚတဲ့ တျဖည္းျဖည္းစြန္႔ျပီး ခြာတဲ့နည္းနဲ႔ "ပဋိနိႆဂၢ"လုိ႔ေခၚတဲ့ ဇြတ္အတင္း ခြာခ် ျဖဳတ္ပစ္တဲ့ နည္းတုိ႔ပါပဲ။ ဒီနည္းနွစ္မ်ိဳးကုိ ဥပမာ အကူအညီနဲ႔ စဥ္းစားၾကည့္မွ ပုိျပီး သေဘာေပါက္ ႏုိင္ပါလိမ့္ မယ္။ "တဏွာ" ဆုိတာ အာရုံကုိ လုိခ်င္ တပ္မက္တဲ့သေဘာ ျဖစ္လုိ႔ "ကိေလသာကာမ" လုိ႔လည္း ေခၚပါတယ္။ အုိင္းအမာ (အနာ) နဲ႔တူတယ္။ (ကာေမာ ဂေ႑ာ)လုိ႔ ဘုရားရွင္က ေဟာပါတယ္။
"အနာ " ကုိ ကုသတဲ့ ေနရာမ်ာ ေသာက္ေဆး လိမ္းေဆးေတြနဲ႔ တျဖည္းျဖည္း ရင့္၊ မွည့္၊ ျပည္ေပါက္၊ အျမစ္ကြ်တ္၊ ေျခာက္၊ ကြာက်ျပီး ေပ်ာက္ေအာင္ကုတဲ့ နည္းက "စာဂ= စြန္႔တဲ့ နည္းပါ"။ အနာထပိဏ္တုိ႔ ၀ိသာခါတို႔ အပါအ၀င္ အမ်ားစုက ဒီနည္းက ကုၾကတယ္လုိ႔ ဆုိ ႏိုင္ပါတယ္။ အခံရမခက္ဘူး၊ အေပ်ာက္ေႏွးတယ္ "တစတစစြန္႔၀့ံမွလွ်င္ ဘ၀ေနာင့္ေနွာင္း တာရွည္ေကာင္း၏" ဆိုတာ ဒီသေဘာကုိ ေျပာတာပါပဲ။
ရင့္တာ မွည့္တာ အျမစ္တြယ္တာေတြအထိ အျဖစ္မခံေတာ့ပဲ၊ မေကာင္းတဲ့ေသြးကုိ ခြဲထုတ္ အနာစိမ္း ျဖစ္ေအာင္လုပ္ျပီး အျမန္ေျခာက္၊ ကြာက်သြားေအာင္ ကုတဲ့နည္းက "ပဋိနိႆဂၢ= ကြာခ်တဲ့နည္း" လုိ႔ ဆုိရပါလိမ့္မယ္။ မွ်စ္စိမ္းခ်ိဳး ခ်ိဳးပစ္တဲ့သေဘာေပါ့။ "သိဒၶတၳ"မင္းသားတုိ႔" ယသ"သတုိးသားတုိ႔ စြန္႔ခြာ သြားတာ ဒီနည္းမ်ိဳးပါ၊ ခဏေတာ့ ခံရ ခက္ပါလိမ့္မယ္။ အေပ်ာက္ ျမန္ပါတယ္။ တဏွာ အႀကြင္းမဲ့ ကြာက်သြားရင္" မုတိၱ=လြန္ေျမာက္တယ္" လုိ႔ ေခၚပါတယ္။
တဏွာရယ္ ၊ ဒုကၡရယ္၊ လြတ္တာရယ္ကုိ သေဘာေပါက္ဖုိ႔ ဘုရားရွင္ ေပးထားတဲ့ ဥပမာ ေလးေတြနဲ႔ မွန္းဆ ၾကည့္ႏုိင္ပါတယ္။ အတြင္းက လုိခ်င္တဲ့ သေဘာျဖစ္တဲ့ "တဏွာ" ကုိ ကိေလသာ ကာမ"လုိ႔ေခၚပါတယ္။
"အနာ"နဲ႔တူပါသတဲ့ ( ကာေမာ ဂေ႑ာ ) ။
အျပင္မွာရွိတဲ့ အာရုံငါးပါးတုိ႔ကေတာ့ လိုခ်င္စရာ ၀တၳဳေတြျဖစ္လုိ႔ "၀တၳဳကာမ"လုိ႔ ေခၚပါတယ္။ "အာရုံငါးျဖာ၊ ကာမဂုဏ္တရားမွာ" ဆုိတာ ဒါကုိ ေျပာတာပါ။ "ဆားငန္ေရ" န႔ဲ တူပါသတဲ့။ "ကာမငါးေထြ၊ ဆားငန္ေရသုိ႔၊ ေသာက္ေလ ေလာက္ေလ ငတ္မေျပသည့္၊ " ဆုိတာ ဒါကုိ ေျပာတာပါပဲ။
"ဆားငန္ေရ" ဆုိတာ ရွာနဲ႔ေတြ႔ရင္ ငန္ပါတယ္။ တစ္ျခားေနရာနဲ႔ထိရင္ေတာ့ ဘာအရသာမွ မရွိပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ တစ္ျခားေနရာနဲ႔ ထိမိလုိ႔"နာက်င္စပ္ရွား" တဲ့ေ၀ဒနာကုိ ခံစားရပါတယ္ ဆုိရင္ေတာ့ အဲဒါ စဥ္းစား ၾကည့္ပါ။ ဘာေၾကာင့္ဒီလုိ ခံစားရတာလဲ၊ ဆားငန္ ေရေၾကာင့္လား အနာေၾကာင့္လား၊ အနာမရွိရင္ ဒီလုိခံစားရပါမလား၊ ငန္လဲမငန္၊ စပ္လဲ မစပ္ ႏုိင္ပါဘူး။
ဒါေၾကာင့္တဏွာက "အနာ" ပါ၊ အာရုံငါးပါး သခၤါရတရားတုိ႔က "ဆားငန္ေရ" ပါ။ အနာရွိတဲ့အတြက္ ဆားငန္ေရနဲ႔ထိတဲ့အခါ နာက်င္စပ္ရွား ဆုိး၀ါးခံခက္ျဖစ္တာက "ဒုကၡ"ပါ။ အနာမရွိတဲ့အတြက္ ဆားငန္ေရႏွင့္ ထိေပမယ့္ ဘာအရသာမွမရွိ၊ နာက်င္ စပ္ရွား ဆုိး၀ါး ခံ ခက္မႈလည္း မရွိတာ "၀ိမုတၱိ"ပါ။
၀ိမုတၱိျဖစ္ဖုိ႔အတြက္ အာရုံ သခၤါရေတြကုိ စြန္႔ပယ္ရမွာ မဟုတ္ ပါဘူး၊ အနာကုိသာ စြန္႔ပယ္ရမွာပါ၊ ဒါေၾကာင့္လည္း သစၥာတရားတုိ႔နဲ႔ပတ္သက္ျပီး တာ၀န္ပုိင္း(ကိစၥ)ကုိေျပာတဲ့အခါ ဒုကၡဆုိတာ သိရုံ သိရမွာ၊ ပယ္ဖုိ႔မလုိဘူး(ပရိေညယ်) လုိ႔ ေဟာေတာ္မူျပီး တဏွာ သမုဒယကုိသာ (ပဟာတဗၺႇ= ပယ္ရမယ္) လုိ႔ ေဟာေတာ္မူတာပါ။
"မုတိၱ=လြတ္တယ္" ဆုိတာဟာ ဆင္းရဲတာ မဟုတ္သလုိ ခ်မ္းသာတာလဲ မဟုတ္ ပါဘူး၊ ဆင္းရဲျခင္း၊ ခ်မ္းသာခ်င္း နွစ္မိ်ဳးလုံးကလုိ လြတ္တဲ့သေဘာပါ။ ပုထုဇဥ္တုိ႔ရဲ့ အေလ့အထုံက "ခ်မ္းသာတယ္"ဆုိတာ သည္းေခ်ၾကိဳက္လုိျဖစ္ေနၾကေလေတာ့ ခ်မ္းသာ ျခင္း မဟုတ္ဘူးဆုိရင္ တယ္လက္မခံခ်င္တတ္ပါဘူး။ တစ္ျခားဥပမာေလးတစ္ခုနဲ႔ စဥ္းစား ၾကည့္ရေအာင္ပါ။
တဏွာလုိ႔ေခၚတဲ့ ကိေလသာ ကာမကို စာမွာေတာ့ ကု႒ေ၀ဒနာနဲ့ တူတယ္ လုိ႔ဆုိပါတယ္။ "၀ဲေျခာက္နာ"နဲ႔ တူတယ္လုိ႔ေျပာရင္လည္း သေဘာေပါက္ႏုိင္ပါတယ္။ ၀ါေျခာက္နာမ်ားဟာ မီးနဲ႔ ေ၀းျပီး အေအးဒဏ္နဲ႔ ႀကံဳရတဲ့အခါ နာက်င္ ကုိက္ခဲျပီး အလြန္ အေနရ ခက္ပါသတဲ့။ မီးေလးနဲ႔ ကင္ေပးျပီး ကုတ္ေပးေနရင္ေတာ့ တယ္ဇိန္က်ဆုိကုိး။ သင့္ေလ်ာ္တဲ့ေဆးနဲ႔ ကုသေပးလုိက္လုိ႔ ၀ဲေျခာက္နာဆုိတာ လုံး၀ မရွိေတာ့ဘူးဆုိရင္ မီးနဲ႔ေ၀း လုိ႔ ေအးျပီး နာက်င္ခံခက္တယ္ဆုိတဲ့ ဒုကၡမရွိသလုိ မီးပူးေလးနဲ႔ကင္ေပးျပီး ဇိန္ကေလးနဲ႔ ကုတ္ ေပးရင္း ခံစားေနရတဲ့ သုခဆုိတာလည္း မရွိေတာ့ပါဘူး။
တဏွာနဲ႔ ၀ဲေျခာက္နာ၊ လုိခ်င္တဲ့အာရုံနဲ႔ ေ၀းေနရတာက မီးနဲ႔ေ၀းေနရတာ၊ လုိခ်င္တဲ့ အာရုံကုိ ရရွိေန တာက မီးပူေလးနဲ့ ကင္ခြင့္ရေနတာ။ လုိတာေလး ရလုိ႔ ပီတိ သုခ ေတြ ျဖစ္ေနတာက ၀ဲနာကုိ မီးကင္ျပီး ဇိန္က်ေနတာတုိ႔နဲ႔ အသီးသီးတူၾကပါသတဲ့။ ဒီဥပမာ အတုိင္းဆုိရင္ေတာ့ ေလာကီ စီးစိမ္ခ်မ္းသာဆုိတာ ၀ဲေျခာက္ကုိ မီးကင္ခြင့္ ရျပီး ဇိန္က်ေန တဲ့ သေဘာလုိဘဲ ေျပာရမယ ထင္ပါတယ္။
တဏွာ အၾကြင္းမဲ့ ခ်ဳပ္သြားတာကေတာ့ ၀ဲေျခာက္နာ ေပ်ာက္ကင္းသြားတဲ့ သေဘာပါ။ အဲဒီ အခ်ိန္မွာ မီးနဲ႔ေ၀းျခင္း၊ နီးျခင္းကုိ အေၾကာင္းျပဳျပီး ခံစားရျခင္းနဲ႔ တူတဲ့ ဆင္းရဲျခင္း၊ ခ်မ္းသာျခင္း ဆုိတာ ႏွစ္မ်ိဳး လုံးမရွိေတာ့ပါဘူး၊ အဲဒါေၾကာင့္ "မုတိၱ=လြန္ ေျမာက္ တယ္"လုိ႔ ဆိုရတာပါ။ ဆင္းရဲနဲ႔ ခ်မ္းသာဆုိတာ အခ်င္းခ်င္း ႏႈုိင္းယွဥ္ခ်က္အရ ေလာကနယ္မွာ သတ္မွတ္ခ်က္ျဖစ္ပါတယ္။ မုတၱိ(၀ိမုတၱိ)ဆုိတာ ေလာက နယ္ကုိလြန္တဲ့ " ေလာကုတၱရာ" တရားျဖစ္လုိ႔ အတိအက် တူညီတဲ့ ခုိင္းႏႈုိင္းစရာရယ္လုိ႔ မရွိပါဘူး။
"အႏႈုိင္း လြက္ တရားသာ ျဖစ္ပါတယ္" ။ ဘာနဲ႔မွ ႏႈုိင္းျပလုိ႔ မရတဲ့အတြက္ တရားဂုဏ္ေတာ္မွာ
" ပစၥတၱံ ေ၀ဒိတေဗၺာ ၀ိညူဟိ= သိျမင္ခံစားႏုိင္တဲ့ပညာနဲ႔ ျပည့္စုံသူတုိ႔သည္သာ ကုိယ္တုိင္ ခံစား သိျမင္ႏုိင္တဲ့တရား"လုိ႔ ဆုိတာပါ။
အႏႈုိင္းလြတ္ျဖစ္တဲ့ ၀ိမုတၱိသုခကုိ ကုိ္ယ္တုိင္ ခံစားႏႈုိင္ခြင့္ရျပီးတဲ့ ပုဂၢိဳလ္မ်ား အေနနဲ႔ ေတာ့ ၀ဲေျခာက္ကုိ မီးကင္ျပီး ခံစားရတဲ့ သုခဆုိတာကုိလဲ ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္လည္ေတာင့္တ ျခင္း မရွိ ေတာ့ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ တတိယသစၥာရဲ႔ ေနာက္ဆုံး စကားပုိဒ္က " အနာလေယာ= ေနာက္ ေၾကာင္းျပန္လွည့္ ငဲ့ကြက္တြဲတာျခင္း မရွိလုိ႔"ဆုိတာပါ။
အလယျပတ္တယ္ဆုိတာ
"အနာလယ"ရဲ့ ပါဠိပ်က္ ေ၀ါဟာရပါပဲ။ " ကုသလာ ကုသလံ ဇဟံ= ကုသုိလ္ အကုသိုလ္တုိ႔
ရဲ့ အက်ိဳးျဖစ္တဲ့ ခ်မး္သာနဲ႔ဆင္းရဲ ႏွစ္မ်ိုဳးလုံးကုိ စြန္႔ပယ္လုိက္ျပီ" ဆုိတာ
လည္း ဒီသေဘာကုိ ေျပာတာပါ။
ဒီတတိယသစၥာကုိ တဏွာရဲ့လြမ္းမုိး ခ်ယ္လွယ္မႈက လြတ္ေျမာက္တဲ့ အတြက္ မုတၱိ(၀ိမုတိၱ)လုိ႔ ေခၚသလုိ တဏွာဆုိတဲ့ အဆာဓာတ္ ခ်ဳပ္ျငိမ္းသြားျပီ ျဖစ္လုိ႔ "နိဗၺာန=နိ+၀ါန = အဆာဓာတ္ျငိမ္းေအးတဲ့ တရား"လုိ႔လဲ ေခၚပါတယ္။
ဒီတတိယသစၥာမွာ ေနာက္ထပ္ နားလည္ သေဘာေပါက္ခဲတဲ့ အဓိပၸာယ္က ေတာ့ "အသခၤတ= ဘယ္လုိ အေၾကာင္းတရားေၾကာင့္မွ ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ (ျပဳလုပ္လုိ႔ ရတဲ့ အက်ိဳးတရား မဟုတ္ဘူး"ဆုိတာပါပဲ။ တစ္ခ်ိဳ႔ကေတာ့ နိဗၺာန္ဆုိတာ ၀ိပႆနာ ကုသိုလ္ေၾကာင့္ရတဲ့ တရား လုိ႔ ထင္တတ္ၾကသလုိ မဂ္ရဲ့ အက်ိဳးတရား လုိ႔ ထင္သူကလည္း ထင္တတ္ၾကပါတယ္။ တကယ္ ကေတာ့ "မဂ္ စိတ္ရဲ့ အက်ိဳးတရားက ဖုိလ္စိတ္သာ ျဖစ္ပါတယ္။ နိဗၺာန္ဆုိတာ ဘယ္ အေၾကာင္းတရားရဲ႔ အက်ိဳး တရားမွလည္း မဟုတ္ဘူး ဒါေၾကာင့္ အေၾကာင္းမဲ့ျဖစ္တာလား ဆုိ ျပန္ေတာ့ အေၾကာင္းမဲ့ ျဖစ္တာလဲ မဟုတ္ဘူး။ အဲဒါကုိ နားမလည္ ႏုိင္တာပါ။
ေဒးဒရဲမွာ နိကာယ္သင္တန္းတက္စဥ္က ဒီအေၾကာင္းနဲ႔ ပတ္သက္ျပီး ေမး ေျဖ ေဆြး ေႏြး ၾကပါတယ္။ ဦးဇင္းတစ္ပါးက "ဆရာေတာ္ နိဗၺာန္ဆုိတာ ၀ိပႆနာ ဘာ၀နာကုိ ပြားမ်ား တဲ့ အတြက္ မ်က္ေမွာက္ျပဳ လာရတဲ့ တရားမဟုတ္လား ၊ ဘာလုိ႔ "အသခၤတ= အေၾကာင္း တရား တုိ႔က ျပဳလုပ္ျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚ လာတဲ့ တရားမဟုတ္" လုိ႔ ဆုိရတာတုံးဆုိတာ ရွင္းျပ ပါအုံး။" လုိ႔ ေလ်ာက္ထားပါတယ္။
မွတ္မွတ္ရရ အဲသည္ေန႔က ဥပုသ္ထြက္ေန႔ပါ၊ ေဒးဒရဲကြင္းေက်ာင္းမွာ နိကာယ္ သင္တန္း ပုိ႔ခ်ေနတဲ့ ေက်ာင္းေဆာင္ႀကီးရဲ႔ ေရွ့မွာ ကြက္လပ္ႀကီး တစ္ခုရွိပါ တယ္။ ဘာ အ ေဆာက္အဦးမွ မရွိလုိ႔ ကြက္လပ္လုိ႔ေျပာရတာပါ။ ပိစပ္ပင္ ၊ ထိရရုန္းပင္ စတဲ့ ခ်ံႏြယ္ ျမက္ ပင္ေတြ ေတာထေနပါတယ္ ၊ (အရင္ေန႔) ဥပုသ္ေန႔ကမွ ကပၸိယေတြ ေက်ာင္းသားေတြ ကုိယ္ ရင္ေတြနဲ႔ စုေပါင္း ရွင္းလင္းထားလုိ႔ အဲဒီေန႔ (ဥပုသ္ထြက္ေန႔)ေရာက္ေတာ့ ေက်ာင္းေရွ့မွာ ခ်ဳံႏြယ္ ပိတ္ေပါင္းေတြရွင္းျပီး တလင္းျပင္ ျဖစ္ေနပါျပီ။
ေတာင္တြင္းႀကီး နတ္မွီေတာရ ဆရာေတာ္ႀကီးက ဦးဇင္းေလး ေမးေလ်ာက္တဲ့ စကားကုိ နားေထာင္ျပီး ခန စဥ္းစားေနတယ္။ ျပီးေတာ့မွ ေက်ာင္းေရွ့က တလင္း ေျပာင္ကုိ ၾကည့္ျုပီး" ေဟာဟုိ တလင္းေျပာင္ႀကီးဟာ ဘယ္သူလုပ္လုိ႔ ျဖစ္ေပၚလာတယ္ထင္သလဲ" လုိ႔ ေမးလုိက္ပါတယ္။ ဦးဇင္းေလးက" တပည့္ေတာ္တုိ႔ လုပ္တာ ေပါ့ဘုရား မေန႔က ဥပုသ္ေန႔ျဖစ္ လုိ႔ တပည့္ေတာ္တုိ႔ စုေပါင္းျပီး လုပ္လုိက္ၾကတာပဲ"လုိ႔ ေလ်ာက္ပါတယ္။
ဆရာေတာ္ႀကီးက" ဟုတ္ရဲ့လားကြ ေသေသခ်ာခ်ာ ျပန္စဥ္းစားပါအုံး မေန႔က အလုပ္လုပ္ခါနီး ကပၸိယေတြ ေက်ာင္းသား ကုိယ္ရင္ေတြစုျပီး ေခၚတုံးက မင္းတုိ႔ ဘယ္လုိ ေျပာခဲ့တုံး။ " လာၾကေဟ့ တလင္းေျပာင္ႀကီး လုပ္ၾကစုိ႔လုိ႔ ေျပာျပီး ေခၚတာလား" ဆုိေတာ့ အဲဒီ လုိေတာ့ ဘယ္ဟုတ္မလဲ ဘုရား " ေပါင္းေတြ ရွင္းၾက စုိ႔လုိ႔ ေျပာျပီးေခၚတာေပါ့" တဲ့။ " ဒါျဖင့္ မင္းတုိ႔ဟာ တလင္းျဖစ္ေအာင္ လုပ္ႏုိင္တာလား ေတာရွင္းေအာင္ လုပ္ ႏုိင္တာလား" ဆုိေတာ့ ဆရာေတာ္…… ဘာထူးလဲ ဘုရား အဲဒါ အတူတူပဲ မဟုတ္လားလုိ႔ ေလ်ာက္ ထား ပါတယ္။
" မဟုတ္ဘူးေလ ကုိယ္လုပ္ႏုိင္တာ ကုိယ္သိရမွာေပါ့ မင္းတုိ႔ တလင္းကုိ လုပ္ႏုိင္ တာလား ေပါင္းရွင္း တာကုိ လုပ္ႏုိင္တာလား" ဆုိေတာ့မွ " ေပါင္းရွင္းတာကုိ လုပ္ႏုိင္တာပါ ဘုရား"လုိ႔ေလ်ာက္ထားပါတယ္။
" ေအး…… အဲသလုိ ေပါ့ကြာ မဂ္စိတ္(မဂ္ဉာဏ္)ဆုိတာ နိဗၺာန္ကုိ ဖုံးကြယ္ေနတဲ့ ကိ ေလသာ ခ်ဳံေတာ ႀကီးကုိ ခုတ္ထြင္ ရွင္းလင္းတဲ့ အလုပ္ကုိသာ လုပ္ႏုိင္တာ နိဗၺာန္ကုိ လုပ္ႏုိင္ တာ မဟုတ္ဘူး။ ကိေလသာခ်ဳံရွင္းလုိ႔ ေပၚလာတဲ့ ကြက္လပ္နဲ႔တူတဲ့ နိဗၺာန္ကုိေတာ့ အာရုံ ျပဳ ယုံဘဲ ျပဳနုိင္တာပါ။ ဒီ လုိ ေျပာ လုိက္တဲ့အတြက္ " ဒါျဖင့္ နိဗၺာန္ဆုိတာ အေၾကာင္းမဲ့ ျဖစ္တဲ့ တရားလား"လုိ႔လဲ ေတြးစရာ မလုိေတာ့ပါဘူး။ ခ်ဳံကုိ မရွင္းႏုိင္ရင္ တလင္းမျဖစ္သလုိ ကိေလ သာကုိ ရွင္းမပစ္ရင္လည္း နိဗၺာန္ဆုိတာ ေပၚေပါက္ႏုိင္တဲ့ တရားမွ မဟုတ္ပဲလုိ႔ မိန္႔ၾကားေတာ္ မူပါတယ္။
စကား၀ုိင္းမွာပါ၀င္တဲ့ မေထရ္လတ္ တစ္ပါးကေတာ့"ကုိယ္ေတာ္ေလး ဒီ ေလာက္ ဆုိ သေဘာေပါက္ေတာ့ ကုိယ္က တလင္းေျပာင္ ျဖစ္ေစခ်င္တာပဲ မဟုတ္လား ၊ ခ်ဳံ ေတြ ရွင္း သြားရင္ တလင္းေျပာင္ ေတြ႔မယ္ ဆုိရင္ ေတာ္ေရာေပါ့၊
ေရွ့ဆက္ ဘာမ်ား ေတြးေတာ
သံသယ ျဖစ္စရာလုိေသးလဲ"လုိ႔ မိန္႔ၾကားလုိက္ တဲ့ အတြက္ "မွန္ပါ အခုလုိ သိရတာကုိ
ေက်နပ္ ၀မ္းသာ လွပါျပီဘုရား"လုိ႔ ေလ်ာက္ထားပါတယ္။ ဒီထက္ ပုိရွင္းဖုိ႔ကေတာ့ နိဗၺာန္မွာ
ဆုံရွင္းၾကတာေပါ့။
ဓမၼေဘရီအရွင္ဂီရိယ(ေတာင္စြန္း)
