လမ္းေပၚမွာ လမ္းမေခ်ာ္ရေလေအာင္

လမ္းေပၚမွာ လမ္းမေခ်ာ္ရေလေအာင္

ေန၏ အလင္းေရာင္သည္ ပူေလာင္၏။

ေဒါသက ပို၍ ပူေလာင္၏။
ရက္စက္မႈကေတာ့ အပူေလာင္ဆံုးတည္း။

အကၽြႏ္ုပ္ ၁၅-ႏွစ္သားအရြယ္ ေပါင္ခ်ိန္၊ က်န္ေက်ာင္းတို႔ ေခတ္စားခ်ိန္၊ ဖတ္မိေသာ ျပည္သူ႔တရားရွင္ ေပါင္ခ်ိန္ ၀တၳဳတစ္ပုဒ္မွ မွတ္သားဖူးခဲ့ တာပါ။

ေဒါသက ပူေလာင္တယ္တဲ့.. ဟုတ္ပါ့.. မေန႔က ေဒါသမထြက္စဖူး အေတာ္ ေဒါသထြက္မိသည္။ ႏွလံုးသြင္း လြဲသြားသည္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုပင္ အေတာ္ အံ့ဩမိသည္။ ပူလိုက္တဲ့ ေဒါသ။ လူးလွိမ့္ေနေအာင္ ခံရသည္။ ဒီလို ေဒါသ မထြက္ဘူးတာ အေတာ္ပင္ ၾကာခဲ့ၿပီ။ ခုမွ..။

ဒီ ေဒါသနဲ႔သာ ေသလို႔ကေတာ့ မေတြး၀ံ့စရာ ဆိုၿပီး အႀကိမ္ႀကိမ္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အားေပးလိုက္၊ ေျဖသိမ့္လိုက္၊ ဘုရားအဆံုးအမေတြ ႏွလံုးသြင္းလိုက္ႏွင့္ အေတာ္ပင္ စိတ္တည္ၿငိမ္ေအာင္ လုပ္ယူရသည္။ ယခုအခ်ိန္ ျမတ္စြာဘုရားရွင္သာ သက္ရွိထင္ရွား ရွိေနလွ်င္ အကၽြႏု္ပ္ကို တရားပဲ လာေဟာမည္လား၊ တရားေဟာလည္း ကၽြတ္မည့္သူမဟုတ္၍ သနား ကရုဏာသက္စြာ ဥေပကၡာ ျပဳေလမည္လား မေျပာတတ္။ ေဒါသျဖင့္ ပူေလာင္ေနတုန္းေတာ့ ျမတ္စြာဘုရားကို အကၽြႏ္ုပ္ သတိရမိတာကေတာ့ အမွန္။

ေအာ္ ေဒါသ၊ ေဒါသ.. ဒီလို ေဒါသနဲ႔ပဲ သံသရာမွာ အကၽြႏ္ုပ္ေသခဲ့ရတဲ့ ဘ၀ေပါင္း ဘယ္ေလာက္ပင္ မ်ားခဲ့ၿပီလဲ.. ေတာ္ေတာ့္ကို မ်ားခဲ့မွာပါ။ ဒီေဒါသေၾကာင့္ ဒီလက္ရွိ ကၽြႏု္ပ္ေနထိုင္သည့္ ေနရာမွာပဲ ကၽြႏ္ုပ္၏ လက္ရွိ အမည္နာမနဲ႔ပဲ ေသဆံုးခဲ့ရသည့္ အႀကိမ္ေပါင္းကို ေရတြက္လွ်င္ပဲ ေတာ္ေတာ့္ကို မ်ားခဲ့မွာ..။ ပင္ပန္းလိုက္ပါဘိ၊ ဆင္းရဲလိုက္ပါဘိ၊ စံစားရတာနဲ႔ မမွ်ေအာင္ ခံစားခဲ့ရတဲ့ ဘ၀ေတြ မ်ားလိုက္ပါဘိ။

ေဟာ ထပ္ေတြးမိျပန္တယ္။ ဒီလက္ရွိ ေျမကမၻာမွာပဲ ဒီေဒါသနဲ႔ ကၽြႏ္ုပ္ေသခဲ့ရတဲ့ ဘ၀ေတြကေကာ.. ေရတြက္လို႔ရလွ်င္ျဖင့္ ေရတြက္ၾကည့္ခ်င္ေသးသည္။ သံသရာနဲ႔ ေျမကမၻာ.. ေအာ္ အသေခ်ၤေပါင္း အနႏၱ ရွည္ၾကာခဲ့ၿပီ။ ကုသိုလ္ေတြမ်ားလို႔ ေမတၱာအားနဲ႔ ဟိုးအထက္ကို ဆန္တက္လိုက္၊ အားနဲ႔ ပစ္တင္လိုက္တဲ့ ခဲပမာ.. အရွိန္ကုန္ေတာ့ ျပန္က်လိုက္.. ဒီလိုနဲ႔ စုန္ခ်ည္ ဆန္ခ်ည္၊ အထက္ေမ်ာလိုက္.. ေအာက္ေလ်ာလိုက္နဲ႔ က်င္လည္ခဲ့ရတာ.. အေတာ့္ကို ပင္ပန္းခဲ့တာပဲ။

အသေခ်ၤေပါင္း အနႏၱ ၾကာခဲ့ၿပီတဲ့.. ေအာ္.. တစ္သေခ်ၤ ဆိုတာကလည္း တစ္အေနာက္မွာ သုည အလံုးေပါင္း တစ္ရာ့နဲ႔ ေလးဆယ္၊ သခ်ၤာဆန္ဆန္ ေျပာရင္ေတာ့ ten to the power 140.. (〖10〗^140)၊ ဒီ တစ္အေနာက္က သုညအလံုးေပါင္း တစ္ရာ့ေလးဆယ္ကလည္း ႏွစ္ေတြလား ဆိုေတာ့ မဟုတ္ဘူးတဲ့.. ကမၻာေတြတဲ့.. အဲ.. တစ္ကမၻာဟာ ဘယ္ေလာက္ၾကာသလဲ ထပ္ၾကည့္ျပန္ေတာ့.. ဘုရားက ခုလို ဥပမာေပးတယ္တဲ့..

အလ်ား ၁၂-မိုင္၊ အနံ ၁၂-မိုင္၊ အျမင့္ ၁၂-မိုင္ရိွတဲ့ ကန္ႀကီးတစ္ကန္ ရွိမယ္တဲ့.. (ဘုရားလက္ထက္ကေတာ့ မိုင္နဲ႔ မသံုးဘဲ ယူဇနာနဲ႔ သံုးမယ္ထင္တယ္၊ ကၽြန္ေတာ္နာတဲ့ တရားထဲမွာေတာ့ မိုင္နဲ႔ ေဟာလို႔ မိုင္နဲ႔ပဲ ေဖာ္ျပျခင္းပါ။) အဲဒီကန္ထဲကို မုန္ညင္းေစ့ အျပည့္ ျဖည့္လိုက္တဲ့.. မုန္ညင္းေစ့ေတြကို ႏွစ္ တစ္ရာေနမွ တစ္ေစ့ ဖယ္ထုတ္၊ အဲလို ဖယ္ထုတ္လို႔ ကန္ထဲက မုန္ညင္းေစ့ ကုန္သြားတဲ့ ကာလကို တစ္ကမၻာခန္႔လို႔ ယူတဲ့..။

ေနာက္ ဥပမာတစ္ခု ထပ္ေပးေသးတယ္ ဘုရားက.. အလ်ား ၁၂-မိုင္၊ အနံ ၁၂-မုိင္၊ အျမင့္ ၁၂-မိုင္ရွိတဲ့ ကုဗပံု ေက်ာက္တံုးတစ္တံုး ရွိမယ္တဲ့.. အဲဒီ ေက်ာက္တုန္းကို ၀ါဂြမ္းစေလးနဲ႔ ႏွစ္တစ္ရာေနမွ တစ္ႀကိမ္ ပြတ္.. အဲလို ပြတ္ဖန္မ်ားလို႔ ဒီေလာက္ ႀကီးမားတဲ့ ေက်ာက္တုန္းႀကီးကေန ေက်ာက္မႈန္႔ ေသးေသးေလး ျဖစ္သြားမယ္တဲ့.. အဲလို ျဖစ္သြားတဲ့ ကာလကို တစ္ကမၻာခန္႔လို႔ ယူတဲ့..။ အားပါးပါး.. ဒီတရား စနာမိတဲ့ အခ်ိန္က သံသရာကို ေတာ္ေတာ္ေလး ေၾကာက္သြားတာ.. ေတာ္ေတာ္ရွည္တဲ့ ကာလေတြပဲဆိုၿပီး..။

အင္းေလ.. ဒီလို ေၾကာက္စိတ္ရွိမွလည္း သံေ၀ဂေတြျဖစ္ ၀ိပႆနာအလုပ္ အားထုတ္ျဖစ္တာ ဆိုေတာ့ ဒီလို ေၾကာက္တာကပဲ ခပ္ေကာင္းေကာင္း..။ “၀ိပႆနာ အစကလည္း သံေ၀ဂ” လို႔ ဆုိထားျပန္ေတာ့.. သံေ၀ဂ မ်ားမ်ား ရေအာင္ ပြားႏိုင္ေလ၊ ေကာင္းေလပဲေပါ့..။

ကၽြႏ္ုပ္အပါအ၀င္ လူေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား သံေ၀ဂ မရတဲ့အေၾကာင္း ၾကည့္ေတာ့ ႏွလံုးသြင္း လြဲေနၾကာတာကိုး.. အေသမွ မကပ္ထားၾကတာ.. ေတာ္ၾကာေန ေသရမယ္ ဆိုတဲ့ အေတြးေပ်ာက္ၿပီး လက္ရွိရထားတဲ့ ဘ၀ကို သက္တမ္း အရွည္ႀကီး ထင္ေနၾကတာကိုး.. ဒီအေၾကာင္း စဥ္းစားမိျပန္ေတာ့ ပံုျပင္တစ္ပုဒ္ သြားသတိရမိတယ္။

ဟိုးေရွးေရွးတုန္းကပဲ ဆိုလိုက္ပါစို႔၊ ဘုရင္ႀကီးတစ္ပါးက မ်ဥ္းေၾကာင္းေလး တစ္ေၾကာင္းဆြဲၿပီး သူ႔ရဲ႕ ပညာရွိအမတ္ေတြကို ဒီမ်ဥ္းေၾကာင္းကို မဖ်က္ဘဲနဲ႔ တိုေအာင္ လုပ္ႏိုင္မလား ဆိုၿပီး ေမးသတဲ့.. ဒီအေမးကို ပညာရွိအမတ္ေတြ မေျဖႏိုင္ၾကဘူး ဆိုပဲ၊ ေနာက္မွ အမတ္ငယ္တစ္ပါးက သူ ဒီမ်ဥ္းေၾကာင္းေလးကို မဖ်က္ဘဲနဲ႔ တိုေအာင္ လုပ္ႏိုင္ပါတယ္ဆိုၿပီး ခုန ဘုရင္ႀကီး ဆြဲထားတဲ့ မ်ဥ္းေၾကာင္းေလး ေဘးမွာ ဒီ့ထက္ရွည္တဲ့ မ်ဥ္းတစ္ေၾကာင္းကို ထပ္ဆြဲလိုက္သတဲ့.. ဘယ္ေလာက္ ေကာင္းလိုက္တဲ့ အိုင္ဒီယာလဲ..။

ကၽြႏ္ုပ္တို႔လည္း လက္ညႇိဳးတစ္ေခ်ာင္းတည္း ေထာင္ထားရင္ ဒီလက္ညႇိဳးဟာ တိုသလား ရွည္သလား မဆံုးျဖတ္ႏိုင္ၾကပါဘူး.. ေဟာ.. လက္ညႇိဳးေဘးမွာ လက္ခလယ္လည္း ေထာင္လိုက္ေကာ.. ဘယ္ဟာတိုတယ္၊ ဘယ္ဟာရွည္တယ္ ဆိုတာ ဆံုးျဖတ္လို႔ ရသြားေကာ.. ခုန အမတ္ လုပ္လိုက္တာကလည္း ဒီသေဘာပါပဲ..

ဒီလိုပါပဲ.. ကၽြႏ္ုပ္တို႔ တစ္ေတြဟာ ခုလက္ရွိ ရထားတဲ့ သက္တမ္းကို အရွည္ႀကီး ထင္ေနၾကတယ္။ ေဟာ.. အခုန ေျပာခဲ့တဲ့ သံသရာ သက္တမ္းနဲ႔လည္း ႏိႈင္းယွဥ္လိုက္ေကာ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ အခု ရထားတဲ့ လူ႔ဘ၀သက္တမ္းဟာ ေရပြက္ပမာ ခဏတာ ျဖစ္သြားေကာ.. ျမတ္စြာဘုရားကလည္း ဘ၀သက္တမ္းကို ျပရာမွာ ခုနစ္ရက္ ခုနစ္လီ (၄၉-ရက္) ၾကာ သဲသဲမဲမဲ ရြာသြန္းေနတဲ့ မိုးေမွာင္ထဲမွာ လွ်ပ္စီး တစ္ခါလက္သေလာက္ပဲ ရွိတယ္တဲ့.. ဒီလို ႏိႈင္းယွဥ္ ေတြးေတာတာဟာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို စိတ္ဓာတ္က်ေအာင္ လုပ္ေနသလားလို႔ ထင္စရာ ရွိပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဒါဟာ စိတ္ဓာတ္က်ေအာင္ ေတြးတဲ့ အေတြးမဟုတ္ဘဲ ၀ိပႆနာအလုပ္ အားထုတ္လိုသူေတြ အေနနဲ႔ လက္ရွိရထားတဲ့ ဘ၀အေပၚမွာ ၿငီးေငြ႔လာေအာင္၊ သံေ၀ဂေတြ တိုးသထက္တိုးေအာင္ ေတြးေပးသင့္တဲ့ အမွန္တရားပါပဲ.. “ေနဖို႔က မေရရာ၊ ေသဖို႔ကေတာ့ ေသခ်ာတဲ့ အမွန္တရား တစ္ခုပဲေလ”။

ေနာက္တစ္ခုက ဒီဘ၀မွာတင္ ဘ၀ျပတ္ခ်င္တဲ့သူေတြ၊ ဒါမွမဟုတ္ အပါယ္တံခါး ပိတ္လိုသူေတြ အေနနဲ႔ေတာ့ အေသကို အျမဲ ကပ္ထားရမွာပါ။ ခဏေနရင္ ေသရေတာ့မယ္ ဆိုတဲ့ အေတြးကို လက္လႊတ္ မခံသင့္ပါဘူး။

အိုျခင္းတစ္ျဖာ၊ နာျခင္းတစ္ေထြ၊
ေသျခင္းတစ္ျခား၊ ကြဲျပားတစ္တန္၊
ကံလွ်င္ဥစၥာ၊ ဤငါးျဖာကို၊
မကြာေန႔ည၊ ဉာဏ္သက္၀င္၍ ဆင္ျခင္ၾက..

ဆိုၿပီးေတာ့လည္း အဘိဏွသုတ္မွာ ဘုရားက ေဟာညႊန္ လမ္းျပၿပီးသားပါ။ အေသကို မိမိသူတစ္ပါး ႏွစ္ဦးႏွစ္ဘက္ မ်ားမ်ား ဆင္ျခင္ႏိုင္မွ သံေ၀ဂမ်ားၿပီး တရားကို ေရရွည္ က်င့္ႏိုင္မွာ။ သံေ၀ဂ က်ဲက်ဲနဲ႔ တရားေရရွည္က်င့္ဖို႔ ဆိုတာကေတာ့ နည္းနည္း အလွမ္းေ၀းပါတယ္။

တကယ္တမ္းက်ေတာ့ အဓိကက အေတြးေတြပါပဲေလ.. ေနာက္တစ္နည္း ေျပာရင္ေတာ့ ႏွလံုးသြင္းမႈေပါ့.. ေဘာလံုးပြဲ စဥ္ဆက္မျပတ္ၾကည့္၊ ေဘာလံုးပြဲ အေၾကာင္းေတြး၊ ေဘာလံုးပြဲအေၾကာင္းပဲ စဥ္ဆက္မျပတ္ ႏွလံုးသြင္းေနတဲ့ သူတစ္ေယာက္ အေနနဲ႔ေတာ့ သူ႔အေတြးစဥ္ တစ္ေလွ်ာက္မွာ ေဘာလံုးနဲ႔ ပတ္သတ္တဲ့ အေတြးေတြပဲ ဗြက္ေပါက္ေနၿပီး သူ႔ပါးစပ္က ထြက္လာရင္လည္း ေဘာလံုးပြဲ အေၾကာင္းေတြပဲ ထြက္လာမွာပါ။

 ႏိုင္ငံေရး၊ စီးပြားေရး၊ လူမႈေရး၊ ပညာေရး၊ ဘာသာေရး အစရွိတဲ့ အေရးေတြမွာလည္း ဒီလိုပါပဲ.. သူ က်င္လည္က်က္စားရာ အေတြးေတြပဲ သူ႔အာရံုမွာ စြဲၿငိၿပီး ဒီအေတြးေတြကိုပဲ ထပ္ကာ ထပ္ကာ ဗြက္ေပါက္ေအာင္ ေတြးလို႔သူ႔ပါးစပ္ကလည္း ဒီအေရးနဲ႔ ပတ္သတ္တဲ့ စကားလံုးေတြပဲ ထြက္လာေတာ့ မွာပါ။ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ စကားလမ္းေၾကာင္း အခ်ိတ္အဆက္ကို အကဲခတ္ရံုနဲ႔ ဒီလူ ဘယ္လို အာရံုေတြမွာ မ်ားမ်ားစားစား က်င္လည္ က်က္စား အေတြးပြားေနတယ္ ဆိုတာ ခန္႔မွန္းလို႔ ရပါတယ္။ ဒီလို စကားေျပာစဥ္မွာ စကားလမ္းေၾကာင္း အခ်ိတ္အဆက္ကို မိေအာင္ ဖမ္းတဲ့နည္းကလည္း သမာဓိ အင္အားကို တိုးေစပါသတဲ့..။

ဒီလို ေတြးခ်င္ရာေတြး ေျပာခ်င္ရာေျပာၿပီး အေသ ေမ့ေနရင္ေတာ့ အၿမဲ ေသဖို႔ပဲ ရွိပါတယ္။ ဗဟုသုတ ရွာမွီးတာက ေကာင္းပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘုရားက “တတ္ေကာင္းတတ္ရာ ဟူသမွ်ကို ၾကားျမင္သုတ ရွိပါေစ” လို႔ပဲ ေဟာပါတယ္။ မတတ္ေကာင္း မတတ္သင့္တဲ့ ဘုရား မႀကိဳက္တဲ့ အရာေတြကို ၾကားျမင္သုတ ရွိေန၊ ေတြးေန၊ အာရံု က်က္စားေနရင္ေတာ့ အစုန္လမ္းပဲ သြားေနပါလိမ့္မယ္။ ဘုရား မႀကိဳက္ေပမယ့္ တို႔ႀကိဳက္လို႔ တို႔လုပ္တယ္ ဆိုၿပီး ေျပာလိုသူေတြ အတြက္ေတာ့ တစ္ခု သိထားသင့္တာက ဘုရားေဟာတဲ့ တရားေတြဟာ ဘုရားေဟာလို႔ မွန္တာ မဟုတ္ဘဲ အမွန္တရားေတြကိုသာ ဘုရားက ခ်ျပခဲ့တယ္၊ လမ္းညြန္ခဲ့တယ္ ဆိုတာပါပဲ။

ႀကိဳက္တာလုပ္.. အက်ိဳးေပးမယ့္ ဓမၼသေဘာ တစ္ခုကေတာ့ အေသအခ်ာ ရွိေနတာပါပဲ.. ဒီလို အက်ိဳးေပးတဲ့ ဓမၼသေဘာကလည္း လူမ်ိဳးဘာသာ မေရြးပါဘူး၊ လူ၊ ရဟန္း ဆိုၿပီးေတာ့လည္း ပုဂၢိဳလ္၊ အ၀တ္အစား မေရြးပါဘူး..။ ႀကိဳက္တာလုပ္ ကိုယ္ျဖစ္ ကိုယ္ခံ (သို႔) ကိုယ္စံ ေၾကးပါပဲ။ ဘုရား ညႊန္ျပတဲ့ နည္းအတုိင္း ေလွ်ာက္တဲ့သူက ေရာက္ၿပီး၊ မေလွ်ာက္သူေတြ၊ မေရာက္ခ်င္ေသးတဲ့ သူေတြကေတာ့ ေနခဲ့ရံုပါပဲ..။

ဘုရားရဲ႕ ဉာဏ္ေတာ္နဲ႔ ၾကည့္လိုက္ေတာ့.. လူတစ္သိန္း၊ နတ္တစ္သိန္း ေသလို႔မွ တစ္ဦး တစ္ေယာက္ေလာက္ေတာင္ သုဂတိဘံု ျပန္မေရာက္ဘူးတဲ့။ ပုထုဇဥ္ ျဗဟၼာေတြကေတာ့ ႁခြင္းခ်က္ေပါ့ေလ။ ကုသိုလ္အရွိန္ အားႀကီးသူေတြ ဆိုေတာ့ ေသရင္ အပါယ္ တိုက္ရိုက္ မက်ဘူးတဲ့။ ဘာပဲေျပာေျပာ “ျဗဟၼာ့ျပည္မွာ တစ္၀င္း၀င္း၊ ၀က္စားက်င္းမွာ တစ္ရွံဳ႕ရွံဳ႕” ဆိုတဲ့ စကားကိုေတာ့ ေမ့မထားသင့္ပါဘူး။

တစ္သိန္း တစ္ေယာက္တဲ့.. ဒီေန႔ ကမၻာ့လူဦးေရ သန္းဘယ္ေလာက္ရွိသလဲ.. အခ်ိဳးခ်ၾကည့္လိုက္.. သုဂတိဘံု ေရာက္မယ့္ စာရင္းထဲ ကိုယ္ပါၿပီလား.. ပါေကာ ပါႏိုင္ပါ့မလား..။ ဒီလို အေတြးေတြကလည္း ကိုယ့္ကိုယ္ကို အႀကိမ္ႀကိမ္ ေမးၿပီး အႀကိမ္ႀကိမ္ သံေ၀ဂယူလို႔၊ ကိုယ့္ရဲ႕ အျပဳအမူ လုပ္ေဆာင္ခ်က္ေတြကို အၿမဲ ဆန္းစစ္ကာ ေတြးသင့္တဲ့ အေတြးေတြပါပဲ..။ ဒါမွလည္း စိတ္အစဥ္မွာ မေကာင္းတဲ့ အမိုက္ဓာတ္ေတြကို မ်ားမ်ား ေမာင္းထုတ္ႏိုင္ၿပီး ေကာင္းတာေတြကို ပိုလုပ္မိေတာ့ မေပါ့..။

ျမတ္စြာဘုရားရွင္က သတိ တဲ့.. သတိဆိုတာ ပါဠိစကား..။ ျမန္မာလို ဘာလဲ၊ ဘာကို ဆိုလိုသလဲ ေမးလာစဥ္တုန္းက အကၽြႏု္ပ္လည္း ေယာင္၀ါး၀ါး..။ ေနာက္မွ သိရတာက သတိ ဆိုတာ ျမန္မာလို “ေအာက္ေမ့ျခင္း” တဲ့..။ ဆိုလိုတာက အခုေန ကိုယ့္အိမ္အေၾကာင္း၊ စီးပြားအေၾကာင္း ေတြးလိုက္တယ္ ဆိုပါစို႔။ ဒါသည္ အိမ္အေၾကာင္း၊ စီးပြားအေၾကာင္းကို ေအာက္ေမ့ေနတဲ့ သတိပဲေလ..။ ေဟာ.. “အရဟံ = ကိေလသာ ကင္းစင္ေတာ္မူေသာ ျမတ္စြာဘုရား” ဆိုၿပီး ဘုရားအေၾကာင္း ေတြးရင္ေတာ့ ဘုရားကို သတိရ ေအာက္ေမ့ေနျခင္းပဲေပါ့..။ ေနာက္ဆံုး ခႏၶာငါးပါး သိသေဘာ တစ္ခ်က္ဟာ မၿမဲပါလား၊ အေကာင္အထည္ မဟုတ္ပါလား လို႔ ေတြးလိုက္ရင္ကိုပဲ ဘုရားကို အျမတ္ဆံုး ပူေဇာ္ျခင္းနဲ႔ ပူေဇာ္လိုက္တဲ့ သတိရ ေအာက္ေမ့ျခင္းပါပဲ။

 တကယ္ေတာ့ မွန္ကန္ ေကာင္းမြန္တဲ့ သတိတရား ရွိဖို႔ကလည္း စိတ္ အလွည့္ေလးပါပဲ။ အစမွာ ကၽြႏ္ုပ္ ေျပာခဲ့သလို အႏုစားအဆင့္ကေန အလတ္စား အဆင့္အထိ ကၽြႏ္ုပ္ ေဒါသထြက္သြားတယ္ ဆိုတာကလည္း ဒီ စိတ္အလွည့္ေလး မတတ္ခဲ့လို႔ပါပဲ။ အာရံုနဲ႔ စိတ္ အဆင္မေျပဘူးေပါ့ေလ..။ ေနာက္ တစ္မ်ိဳး ေျပာရရင္ အဆိုး ေလာကဓံ လာတာကို ဒီဘက္ကလည္း အဆိုးနဲ႔ ျပန္ခုခံရင္း ေလာကဓံနဲ႔ ရန္ျဖစ္သလို ျဖစ္သြားတာ..။ တကယ္တန္း စဥ္းစားရင္ ကၽြႏု္ပ္ဘက္က အရွံဳးေတြခ်ည္းပါပဲ..။ ေဒါသထြက္ၿပီ ဆိုကတည္းက စရွံဳးေနၿပီေလ..။ အကုသိုလ္ေတြ တစ္သီႀကီး ရလိုက္တာေပါ့။

ကုသိုလ္ အကုသိုလ္အေပၚ အမွီျပဳၿပီး ကံအက်ိဳးေပးေတြကလည္း တအားကို ဆန္းၾကယ္ပါတယ္။ အေတြးေလး တစ္ခ်က္ ေခ်ာ္လိုက္တာနဲ႔ ငါးပါး ေမွာက္ေတာ့တာပဲ။ အေတြးေခ်ာ္လို႔ ဒီေန႔ရဟန္း နက္ျဖန္ သန္း ျဖစ္သြားတာေတြ၊ ဒီေန႔ သူေ႒း နက္ျဖန္ ေခြး ျဖစ္သြားတာေတြ၊ ေနာက္ၿပီး ဒီေန႔ မိဖုရား နက္ျဖန္ ေခ်းပိုးထိုး ျဖစ္သြားတာေတြ.. အျဖစ္အပ်က္ သံေ၀ဂ ယူစရာေတြ ကေတာ့ အမ်ားႀကီးပါပဲ..။ ေနာက္ၿပီး အေတြး တစ္ခ်က္ေခ်ာ္လို႔ ကုသိုလ္ အကုသိုလ္ ေရာအက်ိဳးေပးၿပီး ဒီေန႔ ရဟန္း နက္ျဖန္ နတ္နဂါး ျဖစ္သြားရတာေတြ လည္း ရွိေနေတာ့.. ကိုယ့္ အေတြးစဥ္ေတြကို ကုသိုလ္ အာရံုေတြမွာပဲ အၿမဲ ေပ်ာ္ေမြ႔ေနေအာင္နဲ႔၊ ရင္ထဲကို ပူေလာင္ေစမယ့္ အေတြးေတြ မထည့္ရင္ေတာ့ အေကာင္းဆံုးပါပဲ..။

အေတြးနဲ႔ ပတ္သတ္လို႔ “ခ်စ္သား ရာဟုလာ.. မေတြးခင္ စဥ္းစားလိုက္ပါဦး၊ မိမိ သူတစ္ပါး အက်ိဳးမဲ့ေစတဲ့ အေတြးဆို ဆက္မေတြးပါနဲ႔၊ ေတြးေနစဥ္လည္း စဥ္းစားလိုက္ပါဦး.. မိမိ သူတစ္ပါး အက်ိဳး ထိခိုက္ေစရင္ ဆက္မေတြးပါနဲ႔တဲ့.. ေနာက္ဆံုး ေတြးၿပီးရင္လည္း စဥ္းစားလိုက္ပါဦး.. မိမိ သူတစ္ပါး အက်ိဳးမဲ့ေစတဲ့ အေတြမ်ိဳးဆို ေနာင္ မေတြးပါနဲ႔” လို႔ ျမတ္ဘုရားကလည္း ဆိုဆံုးမထားတာ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား သိဖူးၿပီးသား ျဖစ္ၾကမွာပါ။

တစ္ကယ္တန္းက်ေတာ့ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ တစ္ေတြက လူမမာသည္ေတြေလ၊ ျမတ္ဗုဒၶကေတာ့ သမားေတာ္ေကာင္း တစ္ဦးေပါ့.. ျမတ္ဘုရား ေဟာညႊန္တဲ့ ဓမၼေတြကေတာ့ ကၽြႏ္ုပ္တို႔အတြက္ တန္ဖိုး မျဖတ္ႏုိင္တဲ့ ေဆး၀ါးေတြပါပဲ..။ ကၽြႏု္ပ္တို႔ တစ္ေတြဟာ ဒီလို လူမမာသည္ဘ၀၊ အနာေရာဂါ ေပ်ာက္ကင္းဖို႔ ေဆးကုေနၾကရတဲ့ ဘ၀မွာ ေရာဂါ ျမန္ျမန္ ေပ်ာက္ခ်င္ရင္ေတာ့ အရင္ဆံုး မတည့္စာေတြကို ေရွာင္သင့္တယ္ေလ..၊ ေရွာင္လည္း ေရွာင္ရမယ္..။ မတည့္စာဆိုတာ ဘုရားမႀကိဳက္တဲ့ အေတြးေတြ၊ ဘုရားမႀကိဳက္တဲ့ စကားေတြ၊ ေနာက္ဆံုး ဘုရားမႀကိဳက္တဲ့ အျပဳအမူ လုပ္ေဆာင္ ခ်က္ေတြေပါ့..။ ဘုရားမႀကိဳက္ေပမယ့္ ငါ ႀကိဳက္လို႔ ငါလုပ္တယ္ ဆိုတဲ့ သူေတြကိုေတာ့ ခ်န္ထားလိုက္ေပါ့..။

ဒါေပမယ့္ ေရာဂါ တကယ္ ေပ်ာက္လိုသူေတြကေတာ့.. ေဟာ ခုန ေျပာသလို ေဘာလံုးပြဲ တစ္ပြဲ၊ ဇာတ္ကား တစ္ကား ၾကည့္ခ်င္ၿပီ ဆိုပါစို႔..။ အရင္ဆံုး ဘုရားႀကိဳက္မႀကိဳက္ ခ်င့္ခ်ိန္လိုက္ေလ.. “သတိ တမံ၊ ဉာဏ္ ေျမကတုတ္” ေပါ့၊ သတိနဲ႔ အေတြးကို ထိန္းၿပီး ဉာဏ္နဲ႔ ဆင္ျခင္ၾကည့္လိုက္..။ ဘုရားက နစၥ၊ ဂီတ လုပ္တာ ႀကိဳက္လား..။ မႀကိဳက္ဘူး.. ဟုတ္ၿပီ ဒါဆို ငါတို႔လည္း နစၥ၊ ဂီတ.. ဒါေတြနဲ႔ ဆက္စပ္တာေတြ မလုပ္ဘူး။

ေနာက္တစ္ဆင့္ ဘုရားအေပၚ ယံုၾကည္မႈ သဒၶါနဲ႔ ထပ္ၿပီး ဆင္ျခင္ၾကည့္လိုက္.. ဘာလို႔ ဘုရား မႀကိဳက္တာလဲ.. ဒီ့ေနာက္ကြယ္မွာ မေကာင္းက်ိဳးေပးမယ့္ ဓမၼသေဘာ တစ္ခုေတာ့ ရွိေနလို႔ ျဖစ္မယ္.. ဒါဟာ ဘာလဲ.. ေအာ္ ဟုတ္ၿပီ ဇာတ္ကားေတြကို ၾကည့္လိုက္.. ဘယ္ဇာတ္ကားျဖစ္ျဖစ္ မင္းသမီး မင္းသားကို ခ်က္ျခင္း ေပါင္းေပးတယ္ ဆိုတာ ရွားတယ္.. ဒီေတာ့ ကိုယ္က ေပါင္းေစခ်င္တာက ေတာင့္တမႈ ကာမစၦႏၵ၊ ဒါေပမယ့္ ဇာတ္လမ္းလည္း ဆံုးေကာ ကိုယ္ေပါင္းေစခ်င္လို႔ မင္းသမီး မင္းသားက မေပါင္းရဘဲ ေသခ်င္ေသ၊ ဒါမွမဟုတ္ ကြဲခ်င္ကြဲေတာ့ ကိုယ့္အလိုက် မျဖစ္ဘဲ ေၾကာင့္ၾကရတာက ဗ်ာပါဒ.. ေအာ္ ဒီလို အကုသိုလ္ ကိေလသာ တရားေတြ ရွိလို႔ ဘုရားက ေရွာင္ၾကဥ္ခိုင္းတာ ေနမွာပါဆိုၿပီး.. ဆင္ျခင္ၿပီး မၾကည့္ျဖစ္လိုက္ေတာ့ ဘုရားစကားလည္း နားေထာင္ရာလည္းက်.. ေနာက္ၿပီး တရားကိုလည္း ေလးစားရာ က်သြားေကာ..။

ဒီလုိပဲ အျခား အရာတစ္ခုခု လုပ္ေတာ့မယ္ ဆိုရင္လည္း ဘုရားႀကိဳက္မႀကိဳက္၊ ေကာင္းက်ိဳးရွိမရွိ ဆင္ျခင္ေပါ့..။ ဒီလို နည္းနဲ႔ပဲ မတည့္စာေတြကို ေရွာင္မယ္၊ ေဆးညႊန္းအတိုင္းလည္း ေဆးေသာက္မယ္ ဆိုရင္ေတာ့ ေရာဂါက မေပ်ာက္စရာအေၾကာင္း မရွိပါဘူး..။ သို႔ေသာ္လည္း ကိုယ့္ရဲ႕ လက္ရွိေရာဂါ အခံဓာတ္ေပၚ မူတည္ၿပီး ေရာဂါ ေပ်ာက္ခ်ိန္ကေတာ့ တစ္ဦးနဲ႔ တစ္ဦး တူခ်င္မွ တူေပမေပါ့ေလ..။ အဓိက လိုရင္းကေတာ့ ေဆးပံုမွန္စားၿပီး မတည့္စာေတြ ေရွာင္ဖို႔ပါပဲ။

အသိနဲ႔ အက်င့္ တစ္ထပ္တည္း က်ဖို႔ ခက္တယ္ ဆိုတဲ့ စကားကိုေတာ့ ကၽြႏ္ုပ္နည္းတူ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား သိၿပီးသားပါ။ သိေအာင္လုပ္ဖို႔က အက်င့္နဲ႔ စာရင္ လြယ္တယ္ေလ..။ ဒီလိုေျပာလို႔ သိတယ္ဆိုတဲ့ အဆင့္ကိုလည္း ေလွ်ာ့မတြက္လိုက္ပါနဲ႔။ ဒီေန႔ေခတ္လို ဘုရားတရားေတြ မ်ားမ်ားစားစား နာႏိုင္ၿပီး သိႏိုင္တယ္ဆိုတဲ့ အဆင့္ကိုက ကိုယ့္မွာ အေတာ္ေလးကို ပါရမီ ဓာတ္ခံအားေတြ ေကာင္းေနလို႔ပါ။

ထပ္ဆင့္ၾကည့္လိုက္ဦးမယ္.. ဒီလို နာႏိုင္ ၾကားႏိုင္ ဖတ္ႏိုင္၊ သိႏိုင္ဖို႔ ဆိုတာက ကိုယ့္မွာ နာႏိုင္၊ ၾကားႏိုင္ဖို႔ နားလည္း ေကာင္းဦးမွ၊ ဖတ္ႏိုင္ဖို႔ဆိုရင္ မ်က္စိလည္း ေကာင္းဦးမွ၊ ေနာက္ၿပီး တရားေတာ္ကို နာခ်င္၊ ဖတ္ခ်င္စိတ္လည္း ရွိဦးမွ.. သိဖို႔ ဆိုရင္ေတာင္ ဒီ ကိုယ္ဖတ္လိုက္ နာလိုက္တဲ့ အသိကို လက္ခံႏိုင္တဲ့ ဉာဏ္အားလည္း ရွိပါဦးမွ.. ေနာက္ဆံုး စဥ္းစားရင္ ကိုယ့္မွာ ဉာဏ္အားေတြျပည့္ ကိုယ္လက္အဂၤါေတြ ျပည့္စံုေနရင္ေတာင္မွ ဘုရား သာသနာနဲ႔ ၾကံဳဦးမွ.. ဒါေၾကာင့္လည္း “ျမတ္စြာဘုရားရဲ႕ တရားေတာ္ေတြကို နာၾကားရသူေတြဟာ အေတာ့္ကို ဘုန္းကံ ႀကီးမားၾကပါေပတယ္” လို႔ မိေထြးေတာ္ ေဂါတမီက မိန္႔ခဲ့ဟန္ တူပါတယ္ေလ..။

အစကို ျပန္ေကာက္လိုက္ရင္ သိေအာင္ လုပ္ဖို႔က လြယ္တယ္၊ အက်င့္ထက္စာရင္ လြယ္တယ္..၊ ကၽြႏ္ုပ္ ဒီလို ဆိုလိုက္လို႔ အက်င့္က ခက္ေနသလား ဆုိေတာ့လည္း မဟုတ္ပါဘူး။ အသိနဲ႔ အက်င့္မထပ္ဘူး ဆိုတာက ေလ်ာ့တိေလ်ာ့ရဲ က်င့္ေနလို႔ပါ။ မ်ားမ်ား မက်င့္လို႔ပါ။ ႀကိမ္ဖန္မ်ားစြာ မက်င့္လို႔ပါ။ ေနာက္တစ္ခုက အသိနဲ႔သာ ေရာင့္ရဲၿပီး က်င့္ဖို႔ကို စိတ္ကူးမရွိလို႔ပါ။

ျမတ္စြာဘုရားက ဘယ္လို က်င့္ရင္ေတာ့ျဖင့္ ၇-ရက္နဲ႔ တရားသိမယ္၊ ၇-လနဲ႔ တရားသိမယ္၊ ၇-ႏွစ္နဲ႔ တရားသိမယ္ လို႔ ေဟာၾကားခဲ့တာေတြဟာ အေၾကာင္းမဲ့ေတာ့ ေဟာခဲ့တာ မဟုတ္ပါဘူး။ ေနာက္ၿပီး ျမတ္စြာဘုရား လက္ထက္က ဇာတိကုန္ရာ ေရာက္ခဲ့တဲ့ အရွင္ျမတ္ေတြရဲ႕ ေနာက္ကြယ္က အက်င့္ေတြကို ေလ့လာၾကည့္ရင္လည္း ေအာ္.. ကိုယ္ဒီလို မက်င့္ေသးလို႔ တရားမသိေသးတာ ပါလား ဆိုတာကိုလည္း ခန္႔မွန္းႏိုင္ပါတယ္။

စကၡဳပါလ မေထရ္ျမတ္တို႔ရဲ႕ အက်င့္စရဏေတြ၊ ေနာက္ ေရအိုးကို ဖင္ေဖာက္၊ ေခါင္းေပၚတင္လို႔ သံေ၀ဂဉာဏ္ ျပင္းျပင္းနဲ႔ အားထုတ္ခဲ့တဲ့ အရွင္ျမတ္တို႔ရဲ႕ အေၾကာင္းေတြ ဒါေတြကို ဖတ္ၾကည့္ရင္ တအားကို ၾကည္ညိဳဖို႔ ေကာင္းသလို ကိုယ့္မွာ ဘာေတြ လိုအပ္သလဲ ဆိုတာေတြကိုလည္း တိုက္ဆိုင္ စစ္ေဆးလို႔ ရပါတယ္ေလ။

ဘာပဲေျပာေျပာ ျမတ္ဘုရားကေတာ့ ဆရာစားမခ်န္ လမ္းေၾကာင္းကို ထင္းေနေအာင္ ခ်ျပခဲ့ၿပီးၿပီ။ တရားေတြကို အဆံုးစြန္ မိန္႔ႁမြက္ခဲ့ၿပီးၿပီ။ က်င့္ႏိုင္ေအာင္သာ က်င့္ၾကေပေရာ့..။ ေလွ်ာက္တဲ့သူကား ေရာက္၍ ေရာက္တဲ့သူကား ေလွ်ာက္လို႔သာပဲ ဆိုတာေတာ့… ျငင္းဖြယ္မရွိၿပီ။

လမ္းမွန္ထက္ ေလွ်ာက္လွမ္းႏိုင္ၾကပါေစ။
ဖိုးသား