တရားဦး ဥဒါန္း ေမာ္ကြန္း (ဓမၼစၾကာ ၈)

တရားဦး ဥဒါန္း ေမာ္ကြန္း (ဓမၼစၾကာ ၈) 

" အပင္ေရ တစ္ဆယ္သာသာေလး ရွိတဲ့ ကိေလသာခ်ဳံပုတ္ကုိ အ၀ိဇၨာ အကန္း ဦးေဆာင္ရာ ေနာက္မွာ တစ္ေယာက္ခါး တစ္ေယာက္ ဆြဲျပီး အထပ္ထပ္ လွည့္ပတ္ရင္း သံသရာခရီး ရွည္ေနၾက ရတယ္" ဆုိတာ မ်က္စိျမင္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြ အဖုိ႔ေတာ့ ရည္စရာလုိ ျဖစ္ေနမွာေပါ့။
ဓမၼေဘရီ အရွင္၀ီရိယ(ေတာင္စြန္း)

တရားဦးကုိ နားနဲ႔ သင္ယူတဲ့ ပရိယတ္ကုိ ျပဳလုပ္ျပီး စိတ္က နွလုံးသြင္း ဆင္ျခင္တဲ့ ပဋိပတ္ အလုပ္ကုိ သတိနဲ႔ မျပတ္ ဆင္ျခင္ ႀကိဳးစား တဲ့ အတြက္ ပဥၥ ၀ဂၢီ ငါးဦး ထဲက အႀကီးဆုံး ျဖစ္တဲ့ အရွင္ေကာ႑ည သႏၱာန္ွမွာ  ကိေလသာျမဴ ကင္းစင္ျပီး " ျဖစ္ေပၚလာသမွ် သခၤါရ ဓမၼတုိ႔ဆုိတာ ခ်ဳပ္ေပ်ာက္သြားၾကျမဲ ဓမၼတာ ပါကလား" ဆုိတဲ့ တရားမ်က္စိ လင္းလင္းႀကီး ပြင့္သြားပါေတာ့တယ္။

ဒုကၡိတ သတၱ၀ါတုိ႔အတြက္ ဒုကၡကင္းေ၀းရာ နိေရာဓပန္းတုိင္ဆီ ေလွ်ာက္ လွမ္း ႏုိင္မယ့္ မဇၥ်ိမလမ္းေတာ္ ႀကီးကုိ ေလးသေခၤ် ကမၻာတစ္သိန္း ကာလၾကာ ေအာင္ ပါရမီရွင္က အရွင္ေကာ႑ည ပန္းတုိင္ကုိ ပထမဦးဆုံး ေရာက္ရွိသြားတာ ကုိ သိလုိ္က္ရေတာ့ ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ မုဒိတာအဟုန္က ရင္ထဲမွာ မ်ိဳသိပ္ထားဖုိ႔ မဆံ့ ေတာ့ တဲ့ အတြက္" အညာသိ ၀တ ေဘာ ေကာ႑ေညာ၊ အညာသိ ၀တ ေဘာ ေက႑ေညာ= ေကာ႑ညေတာ့ သစၥာတရားကုိ ဦးဦး ဖ်ားဖ်ား သိသြားေပါ့၊ ေကာ႑ညေတာ့ သစၥာ တရားကုိ ဦးဦးဖ်ားဖ်ား သိသြားေပါ့"။ လို႔ နွစ္ခြန္းဆင့္ ျမြက္ဆုိတကာ ဥဒါန္းက်ဴးလုိက္ပါေတာ့တယ္။ ဒီ ဥဒါန္းေၾကာင့္ပဲ အရွင္ျမတ္ရဲ့ အမည္ဟာလည္း" အညာသိ ေကာ႑ည" ဆုိျပီး သာသနာစဥ္ဆက္  ေမာ္ကြန္း တြင္သြားပါေတာ့တယ္။

အရွင္ေကာ႑ည သစၥာတရား သိသြားတယ္ ဆုိတာ "သခၤါရတရားမွန္သမွ် ျဖစ္ျပီး ပ်က္သြားတာပဲ" လုိ႔ သိလုိက္တာ ျဖစ္တယ္ ဆုိေတာ့ ပါးစပ္က "ျဖစ္ ပ်က္၊ ျဖစ္ ပ်က္" လုိ႔ ရြတ္ဆုိ ရႈမွတ္ေနၾကသူေတြကေတာ့ "ဒါ ေလးမ်ား"လုိ႔ ေအာက္ေမ့ခ်င္ စရာေပါ့။ အရွင္အညာသိ ေကာ႑ည သိတဲ့ "ျဖစ္ ပ်က္" ဆုိတာ ဘ၀ ပုစၧာကုိ ကုိယ္တုိင္ သတိပ႒ာန္ အလုပ္နဲ႔ ပြားမ်ား တြက္ခ်က္ျပီး ေက်ေက် နပ္နပ္ သိျမင္ ရရွိလုိက္တဲ့ အေျဖမွန္ ျဖစ္ပါတယ္။ သူမ်ား တြက္ခ်က္ထားတဲ့ အေျဖမွတ္ကုိ သံေယာင္လုိက္ ကူးခ် ထားတဲ့ အေျဖမ်ိဳး မဟုတ္ပါဘူး။

သတိပ႒ာန္ ပြားမ်ားတယ္ ဆုိတာ " ဘာတံ ဘူတေတာ ပႆတိ= မိမိခႏၶာမွာ  ထင္ရွားေတြ႔ရွိတဲ့ အာရုံကုိ ထင္ရွားေတြ႔ရွိတဲ့အတုိင္း သတိနဲ႔ ရႈမွတ္ရ တာပါ။ ဒါေၾကာင့္ စတင္ ပြားမ်ားစမွာ အရႈခံက ထင္ရွားရာအာရုံ၊ ရႈတာက သတိျဖစ္ပါတယ္။ အထပ္ထပ္ ရႈမွတ္မႈ အႀကိမ္မ်ားလာတဲ့ အခါမွာေတာ့ မွတ္သိျဖစ္တဲ့ နာမပညတ္ေတြ ေပ်ာက္ျပီး ခဏမစဲ ျဖစ္ပ်က္ေျပာင္းလဲေနတဲ့ သေဘာကုိ ကုိယ္တုိင္ သိျမင္လာပါတယ္။ အဲဒီအခါမွာ သိကၡာသံုးပါးတုိ႔ရဲ့ အထြက္ အထိပ္ ပညာသိကၡာအဆင့္ ေရာက္လာပါျပီ၊  ဘာ၀နာအေနနဲ႔     ၀ိပႆနာဘာ၀နာ ျဖစ္လာပါျပီ၊ ဒီ အဆင့္ကုိ "သခၤါရ အရႈခံနဲ႔ ရႈဉာဏ္" လုိ႔ ေျပာၾကတာပါ။

ဒိီေနရာမွာ အထူးထပ္ျပီး ေျပာခ်င္တာကေတာ့တရားကုိ စတင္ အားထုတ္ စမွာ " ျဖစ္ ပ်က္၊ ျဖစ္ ပ်က္" လုိ႔ စိတ္ထဲက ရြတ္ဆုိပြားမ်ားျခင္းဟာ သူမ်ားတြက္ ထား တဲ့ အေေျဖမွန္ကုိ ကူးခ်ထားတဲ့ အငွားသိခ်ည္း ျဖစ္တဲ့အတြက္ ပြားမ်ားလုိ႔ မရဘူး ဆုိတဲ့အေၾကာင္း အထက္မွာ ေျပာခဲ့ပါျပီ။ ဒီလုိ ေျပာတဲ့အတြက္
"ဘုရား ရွင္ ကုိယ္တုိင္က ´ျဖစ္ ပ်က္´ ရႈရမယ္လုိ႔ မိန္႔ေတာ္မူတယ္ မဟုတ္လား၊ ဘာေၾကာင့္ ´ျဖစ္ ပ်က္´လုိ႔  မရႈရမွာလဲ ဆုိျပီး ေစာဒက တက္ခ်င္စရာ ျဖစ္ေန တတ္ပါတယ္။

"ျဖစ္ ပ်က္ ရႈရမယ္" ဆုိတဲ႔  စကားဟာ အရပ္ထဲမွာ ေျပာၾကတဲ့ " ထမင္း ခ်က္ရမယ္" ဆုိတဲ့ စကားနဲ႔ အလားတူပါတယ္။ " ထမင္းခ်က္ရမယ္"  ေျပာလုိက္ တဲ့အတြက္ ထမင္းကုိ ခ်က္ရင္ လူစာ ျဖစ္လာႏုိင္မယ္ မဟုတ္ပါဘူး။ အမွန္က ေတာ့ ဆန္ကုိ ခ်က္ရတာပါ။ ဆန္ကုိ ထမင္း ျဖစ္ေအာင္ ခ်က္လုိ႔ ဆုိလုိရင္း ျဖစ္ တယ္ ဆုိတာ လူတုိင္း သိၾကပါလိမ့္မယ္။ ျဖစ္ ပ်က္ ရႈ ဆုိတဲ့ စကားကလည္း အဲဒီသေဘာပါပဲ။ ထင္ရွားရာ အာရုံတုိ႔ကုိ ျဖစ္ျပီး ပ်က္သြားတယ္ ဆုိတဲ့ ကုိယ္ ပုိင္အသိ ေပၚလာေအာင္ ရႈလုိ႔ ဆိုရတာပါ။

ကုိယ္ပုိင္ဉဏ္နဲ႔ ဒုကၡသစၥာကုိ ပုိင္းျခားသိတယ္ ဆုိတာ " အဆိပ္ ေသာက္ ရင္ ေသတတ္တယ္၊ အစာစားရင္ အားျဖစ္တယ္" လုိ႔ သိတဲ့ အသိမ်ိဳး ျဖစ္ရပါ မယ္။ ဒီလုိ သိတဲ့ ပုဂၢိဳလ္က ဆာေလာင္တဲ့ အခါတုိင္းလည္း အစာ အာဟာရကုိ သတိရသလုိ အဆိပ္ကုိလည္း ဘယ္ေတာ့မွ ေသာက္စမ္းမၾကည့္ ေတာ့ပါဘူး။ ျဖစ္ ပ်က္ကုိ တကယ္ သိသူဟာလည္း ျဖစ္ျပီး ပ်က္သြားတာက လြဲလုိ႔ ဘာအႏွစ္မွ မရွိ ေတာ့တဲ့ အရာကုိ ဘယ္ေတာ့မွ တြယ္တာျဖင္း မရွိပါဘူး။ ထင္လာသမွ် အာရုံ ကုိ သတိေရွ႔သြားျပီး ၀ိပႆနာ အျမင္နဲ႔သာ ၾကည္ေလ့ရွိတဲ့အတြက္ ပ်က္စီးကုန္ ဆုံး တဲ့ အရာမွန္သမွ်"  ၀ိပႆ နာဉာဏ္အား" အႏွစ္က်န္ေအာင္ ရယူ သြားၾကျမဲ ျဖစ္ပါတယ္။

တရားသေဘာကုိ သိျမင္ျပီးတဲ့ အရွင္အညာသိ ေကာ႑ည (ေသာတာပန္) ရဲ့ ဂုဏ္ရည္မ်ားကေတာ့
၀ိရဇံ- အပါယ္ေလးပါး လားေစတတ္တဲ့ ကိေလသာျမဴ ကင္းသြားျပီ၊
၀ီတလမံ- အယူမွား၊ အယုံမွား ဆုိတဲ့ ဒိ႒ိ ၀ိစိကိစၧာ  တိမ္သလာ အညစ္အေၾကး လုံး၀ ကင္းစင္ျပီ။
ဓမၼစကၡဳ ဥဒပါဒ- သိကၡာသုံးပါး တစ္သားတည္း ျဖစ္သြားတဲ့ ေသာတာပတၱိ ဉာဏ္ မ်က္စိ ပြင့္သြားျပီ ျဖစ္လုိ႔ သခၤါရ မွန္သမွ် ျဖစ္ျပီး ခ်ဳပ္ျမဲသာ ဆုိတဲ့ အသိ ခုိင္ျမဲ သြားျပီ မ်က္ျမင္ နားၾကား စတဲ့ အာရုံမ်ားကုိ ထင္ထင္ရွားရွား သိသလုိ သစၥာေလး ပါး ကုိလည္း ထင္ရွားျပည့္စုံ လႊမ္းျခံဳ သိျမင္သြားျပီ ျဖစ္လုိ႔ " ဘယ္လုိပါ လိမ့္၊ ဘာ လုပ္ရပါ့"  စတဲ့  သံသယ ခရီးခဲကုိလည္း လြန္ေျမာက္ျပီး စိတ္နွလုံး တုံးတုံးခ် ေအးျမသြားပါျပီ။

အယူမွား၊ အယုံမွား ဆုိတဲ့ သံသယ ခရီးခဲႀကီးကုိ လြန္ေျမာက္ တယ္ဆုိတာ ပုထုဇဥ္ နယ္က အရိယာ နယ္ထဲ ကူးေျမာက္သြားတာပါ၊ မဇၥ်ိမခရီးရဲ့ ပန္းတုိင္ နယ္ေျမထဲ ေရာက္သြားတာပါပဲ။ ဒီအခါမွာ ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ လြန္ေျမာက္မႈ အရသာ (၀ိမုတၱိရသ)   နဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ ဘုရားရွင္ ေပးတဲ့ ဥပမာ ေလး ကေတာ့-- လူတစ္ေယာက္ဟာ အဖုိးတန္ ရတနာထုပ္ကုိ  ထမ္းျပီး ခုိးသူဓားျပ ထူေျပာလွတဲ့ ကႏၱာရခရီးၾကမ္းႀကီးကုိ ျဖတ္သန္းသြားလာ ေနရတယ္။ လုယက္တာ၊ ရုိက္ပုတ္ တာေတြကုိလည္း ေတြ႔ျမင္ေနရတယ္၊   ဒီိခရီးခဲႀကီး မလြန္ ေျမက္ေသးသမွ် သစ္ခက္ ေၾကြသံ၊ ငွက္ပ်ံသံ ၾကားတာကုိ ေတာင္ ထိတ္လန္႔ တုန္လႈပ္ ေနရလုိ႔ ေရွမေရာက္၊ ေနာက္ျပန္ ေဘးေကြ႕ ပင္ပန္းသေလာက္ ခရီးမ တြင္ ျဖစ္ေနရတယ္။

ဒီခရီးခဲႀကီးကုိ ႀကိဳးစားကူးေျမာက္ျပီး ေဘးရန္ကင္းတဲ့ ရြာကုိ ေရာက္သြား တဲ့  အခါမွာေတာ့ ေျပာျပလုိ႔ မရႏုိင္ေအာင္  ၀မ္းေျမာက္ၾကည္နူးမႈ ကုိ ရရွိခံစားရ ပါေတာ့တယ္။ အယုံမွား၊ အယူမွား ခရီးခဲကုိ လြန္ေျမာက္တဲ့ပုဂၢိဳလ္မ်ားရဲ့ ၀ိမုတၱိ ရသက ဒီထက္ ပုိပါတယ္။ ေျပာမျပႏုိင္ေတာ့လုိ႔လည္း "ပစၥတၱံ ေ၀ဒိတေဗၺာ ၀ိညူဟိ= ပညာရွိတုိ႔သာ ကုိယ္သိ မ်က္ေမွာက္ ခံစားသိႏုိင္စြမ္းတဲ့တရား" လုိ႔ ဆုိရတာပါ။ လူ့ဘ၀ဆုိတာ ဒုလႅဘ ရတနာႀကီး ျဖစ္သလုိ ဗုဒၶဳပါၸဒ ဆုိတာလည္း ႀကဳံခဲ လွတဲ့ တကယ့္ ရတနာျမတ္ ေတြပါ။

သာသနာ ႀကံဳခဲလွတဲ့ တကယ့္ ရတနာ ျမတ္သုံးပါးကုိ သက္၀င္ယုံၾကည္သူ ျဖစ္ေနရတာဟာ ရသမွ်လည္း" အား"  ကုန္သမွ်လည္း " အား"  သာ ျဖစ္ေစတဲ့ အတြက္ ရတနာဘုံဘ၀မွာ ရတာနာ ထုပ္ကုိ ပုိက္ျပီး ခရီးသြားေနရတာပါပဲ။ ဒါေပမဲ အယုံမွား အယူမွားဆုိတဲ့ ခရီးခဲ ႀကီးကုိ မေက်ာ္လြန္ႏုိင္ေသးသမွ် ရထားတဲ့ ရတနာကုိ ရတနာမွန္း မသိ၊ ႀကဳံေတြ႔ ရတဲ့ ရတနာသုံးပါးတုိ႔ရဲ့ ဂုဏ္ေက်းဇူးကုိလည္း နားမလည္ ဘဲ အားပ်က္ေစတဲ့ အလုပ္ကို အားတက္၊ အာတက္စရာ အလုပ္ကုိေတာ့ အားပ်က္နဲ႔  တစ္သိန္း တန္ ေရႊခြက္ကုိ ရက္တက္နဲ႔ လဲေသာက္ ဆုိသလုိ တစ္သံသရာလုံး အဆုံးအျဖတ္ ေပးမယ့္ ရတနာအစစ္ေတြကုိ တစ္ ဘ၀စာ ေတာင္ အာမခံခ်က္ မရွိတဲ့ ရာထူး ဂုဏ္သိန္ စည္းစိမ္း ဥစၥာမ်ား  န႔ဲလဲေနၾကတာဟာ ဒိ႒ိ ၀ိစိကိစၧာနယ္ကုိ မလြန္ ေျမာက္ ေသးတဲ့အတြက္ ႀကဳံေတြ႔ရတဲ့ အႏၱရာယ္ မ်ားပါပဲ။

ဒီခရီးၾကမ္း ႀကီးကုိ လြန္ေျမာက္သြားျပီး ျဖစ္တဲ့ အရွင္ဘာသိေကာ႑ည လုိ ေသာတာပန္ ပုဂၢိဳလ္ မ်ိဳးမွာေတာ့- ေ၀သာရဇၨပေတၱာ= ေၾကာက္ရြံ႔ျခင္းကင္း ရဲတင္းထက္ျမက္သူ ျဖစ္သြားပါ ျပီ။  ဒီစကားရပ္ကုိ ဘာသာဋီကာ က်မ္းျပဳ ေတာင္ျမိဳံ မဟာဂႏၶာရုံ ဆရာေတာ္ႀကီး ကေတာ့ "မိမိက မရုိးမသား သူေတာ္ေကာင္းေယာင္ ေဆာင္ျပီး သာသနာေတာ္ ကုိ ကုိးကြယ္ ဆည္းကပ္ေနသူဟာ သူတစ္ပါး စြပ္စြဲမည့္ အေရး၊ ေနာင္တမလြန္ အေရးတုိ႔ကုိ ေတြးျပီး ေၾကာက္ရြံ႕ ေနတတ္တယ္။  ဒီလုိ မဟုတ္တဲ့ သူေတာ္ ေကာင္း စစ္စစ္ ျဖစ္သြားသူတုိ႔ကေတာ့ သာသနာေတာ္ကုိ ကုိးကြယ္ ဆည္းကပ္ရာ မွာ ျဖစ္ေစ၊ ဒီဘ၀, ေနာင္ဘ၀ အတြက္ ျဖစ္ေစ ေၾကာက္ရြံ႕စိတ္ မရွိေတာ့ဘဲ ရဲရင့္တယ္"လုိ႔ ရွင္းျပေတာ္မူပါတယ္။ ( သီ၊ဘာဋီ၊၃၊၄၅၇)။

အပရပစၥေယာ- တရားအသိ ကုိယ္ပုိင္ ရွိျပီး ျဖစ္လုိ႔ သာသနာေတာ္နဲ႔ ပတ္သက္ျပီး ၾကားစကား ယုံစရာ အေၾကာင္းမရွိေတာ့ဘူး။ ရရွိတဲ့  ၀ိမုတၱိရသ ထက္ သာလြန္တဲ့ အရာ ဆုိတာလည္း မရွိေတာ့ဘူး ဆုိတာ အခုိင္အမာ  သိျပီးျဖစ္လုိ႔  ေနာက္ေၾကာင္းကုိ ျပန္မလွည့္ေတာ့ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ျမတ္စြာဘုရား သာသနာေတာ္မွာ ရဟန္းျပဳခြင့္ကုိ ေတာင္းခံလုိက္ပါတယ္။

ျမတ္စြာဘုရားရွင္က " ဧဟိ ဘိကၡဳ" လုိ႔ ေခၚေတာ္ မူလုိက္တဲ့အခါ ပရိကၡရာ အစုံနဲ႔  တကြ ရဟန္းအျဖစ္ ေရာက္ရွိသြားပါေတာ့တယ္။ အရွင္အညာသိ ေကာ႑ည မေထရ္ျမတ္ဟာ သာသနာေတာ္မွာ သစၥာ ေလးပါးကုိ ပထမဆုံး ထုိးထြင္း သိျမင္တဲ့ သာ၀ကအျဖစ္" အညာသိ" ဆုိတဲ့ ေမာ္ကြန္းနဲ႔ အတူ ပထမ ဆုံး အရိယာ၊ ပထမဆုံး ရဟန္း အျဖစ္ ရရွိတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ျဖစ္လုိ႔ သာ၀က အားလုံးတုိ႔ရဲ့ "ေနာင္ေတာ္ႀကီး" ဆုိတဲ့ ေမာ္ကြန္းလည္း တြင္ရစ္သြား ပါေတာ့ တယ္။

၁၃၄၂-ခုႏွစ္က တိပိဋကစာေမးပြဲ ျပန္ဆုိအျပီးမွာ မဟာစည္ ဆရာေတာ္ ဘုရားကုိ ၀င္ေရာက္ကန္ေတာ့ တဲ့အခါ ဆရာေတာ္ႀကီးနဲ႔တရင္းတနွီး စကား ေျပာ ျဖစ္ၾကပါတယ္။ မိမိက " ဆရာေတာ္ဘုရား.. ပိဋကတ္ေတာ္ထဲမွာ ေတြ႔ရတာက ေတာ့ ဘုရားရွင္ လက္ထက္က ပုဂၢိဳလ္ေတြဟာ တစ္ေနရာမွာ တစ္ႀကိမ္သာ ၾကားနာရတဲ့ စကားကုိ တစ္ျခားတစ္ေနရာ ေရာက္ေတာ့ အျပည့္အစုံ ျပန္ျပီး ေျပာျပ ႏုိင္ၾကတယ္။

တပည့္ေတာ္ စဥ္းစားမိတာက ဒီလုိ မွတ္ဉာဏ္ အားေတြ ေကာင္းတဲ့အတြက္ ျမတ္စြာ ဘုရားရွင္ ဓမၼစၾကာတရားဦးကုိ ေဟာေတာ္မူစဥ္က (၅) ရက္တိတိ ေဟာျပီးမွ ပဥၥ၀ဂၢီ(၅)ဦးလုံး အရိယာျဖစ္ၾကတယ္ ဆုိတဲ့ ေနရာမွာ ဘုရားရွင္က (၅) ရက္လုံးလုံး ဓမၼစၾကာပါဠိကုိ မျပတ္ေဟာရြက္ ျပေနဖုိ႔ေတာ့ အေၾကာင္းမရွိဘူး ထင္ပါတယ္ ဘုရား၊ အဲဒါ ဘယ္လုိလဲ ဆုိတာ စဥ္းစားမိ ပါ တယ္"လုိ႔ ေလွ်ာက္ထားေတာ့-

"ဦးဇင္းေလး… မင္းလည္းအဲဒါကုိစဥ္းစား မိတယ္ေပါ့၊ ဟုတ္လား၊ ေအး.. စာေပသင္ယူတယ္ ဆုိတာ ဒီလုိ စဥ္းစားဖုိ႔ အေရးႀကီးတယ္၊ ဟုတ္တာေပါ့ တာ၀တိ ံသာ မွာ အဘိဓမၼေဟာသလုိ မျပတ္ ရြတ္ဖတ္ေနတာ ဘယ္ဟုတ္မလဲ၊  ပါဠိေတာ္ေတြမွာ တရားတစ္ပုဒ္ စလုိက္တုိင္း ဘုရားရွင္ ရဲ့ ေရွးဦးတုိက္တြန္းတဲ့ စကား တစ္ခြန္းကုိ ေတြ႔တယ္ မဟုတ္လား။ သာဓကံ သုေဏာထ၊ သာဓကံ မနသိ ကေရာထ= ေကာင္းစြာ နားေထာင္ၾက၊  ေကာင္းစြာ ႏွလုံးသြင္းၾက ´ ဆုိတာေလ။

"ေကာင္းစြာ နားေထာင္ၾက ဆုိတာက သင္ယူတဲ့ ပရိယတ္ေပါ့၊ ေကာင္းစြာ နွလုံးသြင္းၾကဆုိတာက သေဘာေပါက္ေအာင္ သတိပ႒ာန္အလုပ္ကုိ လုပ္ခုိင္းတဲ့ ပဋိပတ္ မဟုတ္လား၊ ေဒသနာေတာ္ အဆုံးမွာ ေသာတာပန္ စသည္ ျဖစ္သြား ၾကတယ္ ဆုိတာ တရားပြဲ တစ္ခုမွာ အဲဒီလုိ ပရယတ္၊ ပဋိပတ္ ႏွစ္မ်ိုဳး ျပည့္စုံလုိ႔ သာ ပဋိေ၀ဓ  ဆုိက္သြား ႏုိင္ၾကတာေပါ့။ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ ဓမၼစၾကာ တရားဦးကုိ (၅) ရက္ ေဟာတယ္ ဆုိတာလည္း ပါးစပ္က မျပတ္ ရြတ္ျပ ေနတာ ဘယ္ဟုတ္မ လဲ။  ပဥၥ၀ဂၢီ (၅)ဦး တုိ႔ကုိ သေဘာမေပါက္ မခ်င္း သတိပ႒ာန္ အလုပ္နဲပဲ ႏွလုံး သြင္း ခုိင္းေနတာေပါ့။

သေဘာေပါက္ျပီး အသိ တုိးလာေအာင္ မျပတ္ လုပ္ရတာ ျဖစ္လုိ႔ ´ ဘာ၀နာ= ပြားမ်ားတယ္´လုိ႔ ဆုိရတာပဲ။ ေရွးက ဆရာ ေတာ္ႀကီးေတြ ေျပာေလ့ရွိတဲ့ စကားတစ္ခုရွိတယ္။ ´အရြတ္ေတြႀကီး ၀ါးမေန ၾကနဲ႔၊  အားျဖစ္ဖုိ႔ မလြယ္ဘူး။ အသားကုိ စားမွ ေၾကလြယ္ ညက္လြယ္ အားျဖစ္လြယ္မယ္´တဲ့ ၊ ဦးဇင္းတုိ႔လည္း ခုေတာ့ ´အရြတ္´ကုိ အဓိက ထား ရတာေပါ့ေလ၊ ဒါနဲ႔ တင္ေတာ့ ေက်နပ္မေနၾကနဲ႔ဦး၊ ဆရာေတာ္ႀကီးမွာ  မိန္႔ၾကား သလုိ "အား"ျဖစ္ေအာင္ ´အသား´ကုိလည္း စားၾကဦး၊ ၾကားလား၊ သတိပ႒ာန္ မပြားမ်ားဘဲ မျပည့္စုံဘူးလုိ႔ သတိေပးခ်င္တာေနာ္" လို႔ မိန္႔ၾကား ဆုံးမေတာ္မူ ပါတယ္။
"အသား" စားျပီး "အား"ျဖစ္ၾကပါေစ……

ဓမၼေဘရီ အရွင္၀ီရိယ(ေတာင္စြန္း)