ခ်စ္တာထက္ ေမတၱာပို
မဟာၿမိဳင္ေတာရဆရာေတာ္ ဦးေဇာတိက ေဟာၾကားေတာ္မူေသာ တရားေတာ္တစ္ပုဒ္တြင္ လူႏွင့္တိရစၧာန္တို႔၏
အဓိကျခားနားခ်က္တစ္ခု ပါဝင္သည္ကုိ သတိထား၍ နာၾကားဖူးခ့ဲသည္။
စာသားအတိအက် တင္ျပႏိုင္ေလာက္ေအာင္ မမွတ္မိေတာ့ေသာ္လည္း၊ ဆိုလိုရင္းမွာ လူသည္ သင္ၾကားေပးရန္
လိုေသာသတၱဝါျဖစ္သည္ ဟူေသာအခ်က္ကို ဆရာေတာ္ကဆိုလိုျခင္းျဖစ္သည္။
ေမြးစ တိရစၧာန္ငယ္တစ္ေကာင္သည္ မိခင္၏ယုယေဖးမမႈ မရေသာ္လည္း ထိုတိရစၧာန္၏ ေမြးရာပါ
အရည္ အခ်င္းေၾကာင့္ သူ၏အသက္႐ွင္သန္ ျဖစ္ထြန္းမႈအတြက္ သူကိုယ္တိုင္ ျပဳလုပ္ႏိုင္စြမ္း
႐ိွသည္။ ဥပမာအားျဖင့္ ေခြးမႀကီး တစ္ေကာင္က ေမြးဖြါးလိုက္ေသာ ေခြးငယ္ေလးမ်ားသည္ ေမြးၿပီးၿပီးခ်င္း၊
ႏို႔စို႔ရေကာင္းမွန္း သိၾကသည္။ သိရုံမွ်မက မိခင္ႏို႔ကိုရေအာင္ ႐ွာေဖြတတ္ၾကသည္။ မေထြးေပြ႔ရပဲလ်က္
ႏို႔စို႔တတ္ၾကသည္။
လူကား ထိုက့ဲသို႔မဟုတ္။ ေမြးရာပါ အရည္အခ်င္းမ႐ိွ။ သိတတ္သူမွ မသိတတ္သူကို ျပဳစု
ေစာင့္ေ႐ွာက္ သင္ၾကားေပးရသည္။ မိခင္ဝမ္းမွ ကြၽတ္စကေလးငယ္သည္ ႏို႔စို႔ခ်င္သည္ေတာ့ မွန္သည္။
သို႔ေသာ္ ေမြးရာပါ အရည္ အခ်င္းမ႐ိွေသာေၾကာင့္ မိခင္႐ိွရာဘက္ လွမ္း၍မသြားႏိုင္။ မိခင္က
ေပြ႔ယူခ်ီမေပးရသည္။
သို႔ေသာ္ ထိုေမြးရာပါ အရည္အခ်င္း႐ိွေသာ တိရစၧာန္အား သင္ၾကားေပးေသာ္ အတိုင္းအတာ
တစ္ခုအထိသာ ရသည္။ အဆုံးမ႐ိွ မတတ္ေျမာက္ႏိုင္။ ေမြးရာပါ အရည္အခ်င္းမ႐ိွေသာ လူသားကား
သင္ၾကားေပးခ့ဲေသာ္၊ အဆုံးမ႐ိွ တတ္သိနားလည္သြားၾက၏ဟု ဆရာေတာ္က ေဟာၾကားပါသည္။ထိုေၾကာင့္
လူကိုသင္ၾကားေပးရန္ လိုသည္ဟုဆို၏။
ကြၽန္ေတာ္၏အသက္အ႐ြယ္အရ၊ လုပ္ငန္းအေတြ႔အႀကံဳအရ၊ ပတ္ဝန္းက်င္ႏွင့္ ထိေတြ႔ဆက္ဆံမႈ
အေတြ႔အႀကံဳ အရ ဆရာေတာ္၏ေဟာတရားသည္ အလြန္မွန္ကန္ေၾကာင္းေတြ႕ရပါသည္။
x x x
ကြၽန္ေတာ္၏ဘဝ တစ္စိတ္တစ္ပိုင္း ဝမ္းစာ႐ွာေဖြမႈကို ‘သေဘၤာသား’ အလုပ္ျဖင့္ ႐ွာေဖြခ့ဲရဖူးသည္။
အထက္ပိုင္း အရာ႐ိွမ်ားအျဖစ္ ဂ်ပန္လူမ်ိဳးမ်ားျဖင့္ ဖဲြ႕စည္းထားေသာ သေဘၤာကုမၸဏီတြင္
လုပ္သက္စုစုေပါင္း ၂၈ လတိုင္တိုင္ လုပ္ ကိုင္ခ့ဲဖူးသည္။
ကြၽန္ေတာ္တို႔သေဘၤာ႐ွိ ဂ်ပန္အရာ႐ိွမ်ားအားလုံးလိုလို အလြန္အလုပ္လုပ္ၾကသည္။ အလုပ္မလုပ္ရမေန
ႏိုင္သူ မ်ားကို Workaholics ဟုေခၚေဝၚသုံးစဲြသည္ဟု ၾကားဖူးပါသည္။ လက္ေတြ႔အေနျဖင့္မူ
မႀကဳံဖူးခ့ဲ။ ဂ်ပန္ သေဘၤာ ေရာက္ မွသာ နဖူးေတြ႕ဒူးေတြ႔ႀကံဳခ့ဲရျခင္းျဖစ္သည္။
ယင္းဂ်ပန္သေဘၤာအရာ႐ိွမ်ားအနက္အင္ဂ်င္နီယာမွဴး( Chief Engineer )မွာကား ေတာ္ေတာ့္ကို
အလုပ္ မလုပ္ ရမေနႏိုင္ေသာပုဂၢိဳလ္ျဖစ္သည္။
ဆိပ္ကမ္းမကပ္ရမီ သေဘၤာေက်ာက္ခ်၍ ႏွစ္ရက္၊ သုံးရက္ေနခြင့္ရၿပီဆိုလွ်င္၊ သူ၏ ယုန္သြားေလးကိုၿဖဲ၍
ေပ်ာ္ ေနတတ္သည္။ တိုက္႐ိုက္ဆိပ္ကမ္းကပ္ရမည္ဆိုလွ်င္ေတာ့ ယုန္သြားေလးလည္း မေတြ႔ရေတာ့။
စူပုတ္ထားေသာမ်က္ႏွာ ႏွင့္ ေဆာင့္ေအာင့္ေနတတ္သည္။
သေဘၤာဆိပ္ကမ္းကပ္ ကုန္ခ်ရန္ဆိုလွ်င္ ၂၄ နာရီမွ ၃၆ နာရီအတြင္းၾကာတတ္သည္။ ကုန္တင္ရမည္ဆိုလွ်င္
ေတာ့ ဆယ့္ေလးငါးနာရီျဖင့္ ၿပီးသြားတတ္သည္။
သူ႔သေဘၤာအင္ဂ်င္ကို သူ႔စိတ္တိုင္းက်မကိုင္ရလွ်င္ သူမေပ်ာ္႐ႊင္ေတာ့။ ေက်ာက္ခ်ထားခ်ိန္
ဆိပ္ကမ္းကပ္ခ်ိန္ ေလာက္သာ အင္ဂ်င္ကလည္း ျပဳျပင္မြမ္းမံ၍ရသည္။ ခရီးသြားေနစဥ္ ေခတၱနား၍ျပဳျပင္မြမ္းမံရန္
အခြင့္ရႏိုင္ေသာအရာ မဟုတ္။
မိမိ၏တာဝန္ကို အေကာင္းဆုံး ထမ္းေဆာင္ခြင့္ရမွ ေၾကနပ္တတ္သည့္ သူ၏စိတ္ဓါတ္သည္ မည္က့ဲသို႔
ရ႐ိွလာ ပါသနည္း။
x x x
ကြၽန္ေတာ္ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံသို႔ မၾကာခဏေရာက္ဖူးသည္။ ဆိပ္ကမ္းကပ္ၿပီးေနာက္ အလုပ္ၿပီးလွ်င္
ဆိပ္ကမ္းဆင္း (Go shore ဟုေျပာေလ့႐ွိသည္) ေစ်းဝယ္၊ လည္ပတ္ ဗဟုသုတ႐ွာျဖစ္သည္။
အရပ္တကာသြားရင္း ကေလးမ်ားေက်ာင္းတက္ေက်ာင္းဆင္း သြားၾကသည္ကိုလည္း ေတြ႔ဖူး သည္။
ကေလးမ်ားကို မိဘမ်ားက ေက်ာင္းလိုက္ပို႔သည္ကို မေတြ႔ဖူးခ့ဲပါ။ကေလးမ်ား အုပ္စုလိုက္ ကားလမ္းမ်ား
ျဖတ္ကူးသြားၾကသည္။ လမ္းအခ်က္ျပမီးမ်ားၾကည့္၍ သူတို႔အားကိုးႏွင့္ သူတို႔ ျဖတ္သန္းၾကသည္။
ကားေမာင္းသူမ်ားကလည္း ကေလးမ်ားျဖတ္သန္းေနလွ်င္ စိတ္႐ွည္လက္႐ွည္ ေစာင့္ဆိုင္းေပးၾကသည္ကို
ေတြ႔ရသည္။ ကိုယ့္အားကိုယ္ကိုး ကိုယ့္ကိုယ္ ကိုယ္ယံုၾကည္မႈေမြးၾကဟု သင္ၾကားေပးေနသကဲ့သို႔
ခံစားရသည္။
အထူးျခားဆုံးကား ဂ်ပန္စာအုပ္ဆိုင္မ်ားျဖစ္သည္။ ေက်ာင္းသားကေလးမ်ား ဝင္ေရာက္လာၿပီး၊
သူတို႔ ႏွစ္ သက္ ရာ စာအုပ္မ်ားကိုယူ၍ ဆိုင္တြင္းတစ္ေနရာရာထိုင္၍ ဖတ္ေနသည္ကို စိတ္႐ွည္စြာ
ခြင့္ျပဳထားၾကသည္။ ကေလးမ်ား အခမ့ဲ ဖတ္ခ်င္သေလာက္ ဖတ္ခြင့္ျပဳသည္။ ကေလးမ်ားကလည္း စာအုပ္ဆိုင္ထဲေရာက္လွ်င္
မ်က္ႏွာႏွင့္စာအုပ္အပ္ၿပီး သည္ႏွင့္ စာအုပ္ထဲသာ စိတ္႐ိွေနတတ္ၾက သည္။ ေနာက္ေျပာင္ေဆာ့ကစား
စကားမ်ားတာေတြ မေတြ႔ရ။ လူဆိုတာ စာမ်ားမ်ား ဖတ္ျခင္းျဖင့္ ဗဟုသုတကို႐ွာေဖြရမည္ဟု သင္ၾကားေပးေနသကဲ့သို႔ျမင္ခဲ့ရသည္။
တခါက ဂ်ပန္ႏိုင္ငံ ေစ်းတန္းတခုအတြင္း ျဖတ္သြားရင္း၊ ကြၽန္ေတာ္သတိထားခ့ဲမိတာ တစ္ခု႐ိွသည္။
ျမင္ကြင္းကား ႐ိုး႐ိုးေလးျဖစ္သည္။ ဂ်ပန္မိခင္တစ္ေယာက္ ေစ်းဝယ္ထြက္လာျခင္းသာ၊ သူ၏
ကေလး (ေလးငါး လသားေလာက္႐ိွမည္ထင္သည္)ကို ေၾကာတြင္သိုင္းထား၍ ေစ်းဝယ္ေနျခင္း မွ်သာ၊
ကေလးအေမက ဝယ္ယူၿပီး၊ ပစၥည္းမ်ားကို ပလပ္စတစ္အိတ္တြင္ထည့္၍ လက္မွဆဲြ ထားသည္။ ထို႔ျပင္
သူ၏ေၾကာပိုးအိတ္ထဲမွ ကေလးေလး၏ လက္တြင္ ပလပ္စတစ္ ကြၽတ္ကြၽတ္အိတ္အလြတ္ကေလးကို ထည့္ေပးထားျခင္းကား
ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ ထူးလည္း ထူးျခားသည္။ အေမ၏ဉာဏ္အေျမာ္ အျမင္ကိုကြၽန္ေတာ္ ေလးစားမိသည္။
ကေလးႏွင့္လိုက္ဖက္ေသာ တာဝန္တစ္ခု ေပးတတ္ျခင္းကပင္ အေမ၏ေကာင္းမြန္ေသာ ဗဟုသုတျဖစ္ေတာ့၏။
”လူသည္ အလုပ္လုပ္ရမည္၊ ႏိုင္ရာဝန္ထမ္းရမည္” ဟု အသံတိတ္သင္ၾကားေပးေနျခင္း ျဖစ္ႏိုင္သည္။
ကြၽန္ေတာ္ ႀကံဳဆံုခ့ဲဖူးေသာ သေဘၤာအင္ဂ်င္နီယာမွဴးႀကီး၏အေမသည္ ကြၽန္ေတာ္ေတြ႔ခ့ဲဖူးေသာ
ေၾကာပိုးအိတ္ ထဲမွကေလးကို ကြၽတ္ကြၽတ္အိတ္အလြတ္တစ္လုံးကို ကိုင္ထားေစေသာ အေမမ်ိဳးျဖစ္ခ့ဲမွာ
ေသခ်ာသေလာက္ျဖစ္သည္ ဟု ကြၽန္ေတာ္ထင္မိသည္။
ကြၽန္ေတာ္၏ထင္ျမင္ယူဆခ်က္ မွန္မမွန္ကိုေတာ့ သားသမီးမ်ားကို အလြန္ေကာင္းစားေစလိုေသာ
ကြၽန္ေတာ္တို႔ အေဖ အေမမ်ား ေတြးေတာဆင္ခ်င္စဥ္းစားၾကည့္ၾကေစလိုပါသည္။
ခ်စ္ျခင္းဆိုသည္မွာကိုယ့္အလိုက် ကိုယ္ပိုင္ေက်နပ္ခံစားမႈက သာလြန္၍ေမတၱာဆိုသည္ကား
တဖက္သား ေကာင္းစားေစလိုေသာ သေဘာသြား ပို၍အေလးကဲသည္ကိုလည္း ကြၽန္ေတာ္တို႔ သတိမူသင့္သည္ဟု
ထင္ပါသည္။
By ေနရီ မွ
အေတြးသစ္ဂ်ာနယ္ အတြဲ(၉) အမွတ္စဥ္(၄၀၇) ၂၂-၀၉-၂၀၀၈
