ျပည္ေတာ္၀င္ေန႔
တေပါင္းလျပည့္ေန႔ကို ျပည္ေတာ္၀င္ေန႔ဟု ေခၚဆိုပါသည္။ အခ်ိန္အားျဖင့္ မဟာသကၠရာဇ္
(၁၀၃) ခုႏွစ္ ျပာသိုလ္လျပည့္ေက်ာ္ကာလ ဘုရားျမတ္စြာသည္ ကိုယ္ေတာ္ထံေမွာက္သို႔ ဆည္းကပ္လာၾကသည့္
လူနတ္ျဗဟၼာ သတၱ၀ါတို႔အား တရားေရေအး အၿမိဳက္ေဆးကို တိုက္ေကြၽးေတာ္မူလ်က္ ရာဇၿဂိဳဟ္ျပည့္ရွင္
ဘုရင္ဗိမိၺသာရ ေဆာက္လုပ္လွဴဒါန္းေသာ ေ၀ဠဳ၀န္ေက်ာင္းေတာ္၌ ကိန္းေအာင္းေမြ႕ေပ်ာ္ သီတင္းသံုးေနေတာ္မူလ်က္ရွိ၏။
ျမတ္စြာဘုရားသည္ ဘုရားျဖစ္ၿပီး ပထမ၀ါကို ဗာရာဏသီျပည္အနီး မိဂဒါ၀ုန္ေတာအရပ္တြင္ ၀ါကပ္၏။ ၀ါကြၽတ္ၿပီးေနာက္ ဥ႐ုေ၀လေတာအုပ္တြင္ သံုးလၾကာ သီတင္းသံုး၏။ ရေသ့ညီေနာင္ ရွင္တစ္ေထာင္တို႔ကို ရဟႏၲာျဖစ္ေအာင္ ေခ်ခြၽတ္ဆံုးမေတာ္မူၿပီး ျပာသိုလ္လျပည့္ေန႔တြင္ ရေသ့ညီေနာင္ ရွင္တစ္ေထာင္တို႔ႏွင့္အတူ ရာဇၿဂိဳဟ္ၿမိဳ႕သို႔ ေရာက္ရွိလာ၏။ ရာဇၿဂိဳဟ္ၿမိဳ႕သည္ အဂၤတိုင္း၊ မဂဓတိုင္းတို႔၏ မင္းေနျပည္ျဖစ္ၿပီး ဗိမိၺသာရမင္းႀကီး စိုးစံ၏။ အဂၤတိုင္းသား မဂဓတိုင္းသား အမ်ဳိးေကာင္းသားတစ္ေသာင္းေက်ာ္တို႔ကိုလည္း အၿမိဳက္ေရေအး ဓမၼေဆးကို တိုက္ေကြၽးၿပီး ရဟႏၲာမ်ားအျဖစ္ကို ေရာက္ေစခဲ့ပါသည္။
ဘုရားျမတ္စြာသည္ ဆည္းကပ္လာသူတို႔တြင္ အခ်ဳိ႕ေသာ သတၱ၀ါတို႔ကို ရတနာျမတ္သံုးပါး , ငါးပါးသီလ၌ တည္ေစလ်က္ ဥပါသကာအျဖစ္ ခံယူေစျခင္း၊ အခ်ဳိ႕ေသာသတၱ၀ါတို႔အား ဆည္းပူး ခဲ့ေသာပါရမီအား ေလ်ာ္စြာ မဂ္ဥာဏ္ဖိုလ္ဥာဏ္တို႔ကို သိျမင္ေစေတာ္မူျခင္းျဖင့္ ေ၀ေနယ်သတၱ၀ါ မ်ားစြာတို႔အား ၃၁ ဘံုမွ ကြၽတ္လြတ္ပြဲႀကီးကို ေန႔စဥ္ႏွင့္အမွ် အံ့ခ်ီးဖြယ္ေဆာင္ရြက္လ်က္ ရွိပါသည္။
ကပိလ၀တ္ျပည့္ရွင္ ဖခင္သုေဒၶါဒနမင္းႀကီးသည္“ငါ၏ သားေတာ္သည္ ယခုအခါ ဒုကၠရစရိယာ ေျခာက္ႏွစ္ၾကာက်င့္ၿပီး ဘုရားအျဖစ္သို႔ ေရာက္ေတာ္မူၿပီ။ တရားဦး ဓမၼစၾကာ ေဟာၾကားေတာ္ မူၿပီး၍ ယခုအခါေကာင္းကင္၌ နကၡတ္တာရာၾကယ္တကာတို႔ ၀ိုင္းရံကာပတ္ ျခံရံအပ္ေသာ လျပည့္၀န္းႀကီးကဲ့သုိ႔ ရာဇၿဂိဳဟ္ျပည္ ေ၀႒ဳ၀န္ေက်ာင္းေတာ္တြင္ ရဟန္းအေပါင္းတို႔ျဖင့္ ၀ိုင္းရံကာ ပတ္ျခံရံေတာ္မူလ်က္ အလြန္ႀကီးမားျမင့္ျမတ္သည့္ ဗုဒၶအသေရေတာ္တို႔ျဖင့္ ေ၀ေနယ်မ်ားစြာကို ေခ်ခြၽတ္ေတာ္မူလ်က္ သီတင္းသံုး စံေပ်ာ္ေနထိုင္ေတာ္မူသည္”ဟု သီတင္းစကားၾကားသိလွ်င္ ၾကားသိခ်င္း အမတ္တစ္ဦးကို ေရွ႕ေတာ္ေမွာက္ေခၚေစၿပီး“အေမာင္အမတ္၊ သင္သည္ ေနာက္လိုက ္ေနာက္ပါ မင္းခ်င္းေယာက္်ားတစ္ေထာင္ကို ဦးေဆာင္လ်က္ ရာဇၿဂိဳဟ္ျပည္သုိ႔ သြားေရာက္ၿပီးလွ်င္ ငါမင္းတရားမွာ လိုက္သည့္စကားျဖင့္ “ဘုန္းေတာ္ႀကီးေသာ ျမတ္စြာဘုရား၊ အရွင္ဘုရားတို႔၏ ခမည္းေတာ္ သုေဒၶါဒနမင္းႀကီးသည္ အရွင္ဘုရားတုိ႔ကို ဖူးေျမာ္လိုပါသည္”ဟုေလွ်ာက္ထား၍ ငါ့သားေတာ္ဘုရားကို ပင့္ေဆာင္ခဲ့ပါေလာ့” ဟု အမိန္႔ေတာ္ျမတ္ ခ်မွတ္ေတာ္မူပါသည္။
“ေကာင္းပါၿပီ အရွင္မင္းႀကီး”ဟု ခမည္းေတာ္ သုေဒၶါဒနမင္းႀကီး၏ မိန္႔ၾကားသည့္ စကားေတာ္ကို ဦးေခါင္းျဖင့္ခံယူ၍ မင္းခ်င္းေယာက္်ားတစ္ေထာင္ ျခံရံလ်က္ အလ်င္အျမန္ပင္ ယူဇနာ ၆၀ ကြာေ၀းေသာ ခရီးကို သြားေရာက္ၾကပါသည္။ မင္းခ်င္းတစ္ေထာင္ ႏွင့္ ဦးေဆာင္အမတ္တို႔ ေရာက္သြားခ်ိန္၌ ျမတ္စြာဘုရားသည္ ပရိသတ္တို႔အား တရားေဟာၾကားေတာ္မူေနခိုက္ျဖစ္၍ မင္းတရားမွာလိုက္ေသာ အမွာသတင္းစကားကို ေနာက္မွေလွ်ာက္ထားမည္ဟု ၾကံစည္ကာ ပရိသတ္အစြန္း၌ ရပ္တည္ၾကၿပီး ဦးစြာနာယူၾကပါသတဲ့။တရားေတာ္အဆံုး ဦးေဆာင္အမတ္ႏွင့္ မင္းခ်င္းေယာက္်ားတစ္ေထာင္တို႔သည္ အရဟတၱဖိုလ္ေပါက္ ဆိုက္ေရာက္ေတာ္မူၿပီး အားလံုး လူ၀တ္ျဖင့္ပင္ ရဟႏၲာမ်ား ျဖစ္သြားၾကပါသည္။ ဘုရားရွင္အား“ျမတ္စြာဘုရား တပည့္ေတာ္တို႔သည္ ရွင္ေတာ္ဘုရားအထံေတာ္၌ ရဟန္းအျဖစ္ကို ရလိုၾကပါသည္ ဘုရား”ဟု ေလွ်ာက္ၾကားလ်က္ ရဟန္းအျဖစ္ကိုလည္း ေတာင္းခံၾကပါသည္။
လူ၀တ္ျဖင့္ ရဟႏၲာျဖစ္ၾကသူတို႔သည္ ရဟန္း၀တ္ၾက၏။ လူ႔အသြင္သည္ ဂုဏ္ျမင့္မားေသာ အရဟတၱဖိုလ္တရားႀကီးကို ေဆာင္မထားႏိုင္ေသာေၾကာင့့္ျဖစ္၏။ ေသးငယ္ေသာ ေလွငယ္သည္ ေလးလံေသာ၀န္ခ်ီစလယ္တို႔ကို မေဆာင္ႏိုင္ဘဲ ျမဳပ္သြားရသကဲ့သုိ႔ ရဟန္းမျပဳလွ်င္ ပရိနိဗၺာန္ စံ၀င္ရ၏။
ဘုရားျမတ္စြာသည္ သကၤန္းေတာ္မွ လက်္ာလက္ေတာ္ကို ဆန္႔တန္းၿပီး“ဧဟိဘိကၡ ေ၀ါ- ရဟန္းတို႔ လာၾကေလာ့”ဟု ေခၚေတာ္မူလိုက္သည္ႏွင့္ အံ့ၾသဖြယ္ရာ အမတ္အသြင္၊ မင္းခ်င္းေယာက္်ား အသြင္မ်ား ေပ်ာက္ကြယ္လ်က္၊ ျမတ္စြာဘုရားကို ၀န္းရံလက္အုပ္ခ်ီ ရွိခိုးၾကကုန္လ်က္ ပရိကၡရာ ရွစ္စံု ကိုယ္မွာျခံဳၿပီး ၀ါေတာ္ ၆၀ရ မေထရ္ႀကီးအသြင္တို႔သို႔ ေရာက္ရွိသြားၾကပါသည္။ ပရိကၡရာ ရွစ္ပါး လွဴဒါန္းခဲ့ဖူးေသာ ေကာင္းမႈေၾကာင့္ တန္ခိုးျဖင့္ၿပီးေသာ သပိတ္သကၤန္းတို႔ကို သူ႔အလိုလို ျဖစ္ေပၚလာျခင္းဟူ၏။ ကုသိုလ္ကံတရား၏ အဆန္းတၾကယ္ ေကာင္းက်ဳိးေပးျခင္းျဖစ္၏။ ဗုဒၶေခတ္ တြင္ အမ်ဳိးေကာင္းသားမ်ားသည္ အရဟတၱဖိုလ္တရားထူးသို႔ ဆိုက္ေရာက္ၾကၿပီး ထိုကဲ့သို႔ “ဧဟိဘိကၡဳ”ရဟန္းမ်ား ျဖစ္ၾကပါသည္။ယခုအခါကဲ့သို႔ သိမ္၀င္ သိကၡာတင္ ရဟန္းခံဖြယ္ရာ မလုိအပ္ေတာ့ပါ။
အထူးမွတ္ရန္မွာ အရဟတၱဖိုလ္သို႔ ေရာက္ၿပီးေသာအခါမွစ၍ ရဟႏၲာပုဂိၢဳလ္တို႔ မည္သည္ေလာကီ ေရးရာတို႔၌ လ်စ္လ်ဴ႐ႈျမဲ ဓမၼတာျဖစ္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ အမတ္ႏွင့္ မင္းခ်င္းေယာက္်ားတို႔သည္ မင္းႀကီးၾကားသိေစခ်င္ေသာ အမွာစကားကို ဘုရားျမတ္စြာအား ေလွ်ာက္ထားျခင္း မျပဳၾကေတာ့ဘဲ မိမိတို႔ရထားေသာ အရဟတၱဖိုလ္တရားျဖင့္သာ ေမြ႕ေလ်ာ္ေနၾကေလေတာ့၏။ အရဟတၱဖိုလ္ ဖလသမာပတ္ ခ်မ္းသာကိုခံစားျခင္းဟူ၍ ေခၚဆိုပါသည္။
သုေဒၶါဒနမင္းႀကီးသည္လည္း“ေစလႊတ္လိုက္ေသာ အမတ္ႏွင့္ မင္းခ်င္းေယာက္်ားတို႔သည္ ျပန္လာ ခ်ိန္သင့္လ်က္ မျပန္လာသည့္အျပင္ သတင္းစကားလည္း မၾကားရ၊ အေၾကာင္းထူး မည္သို႔ ရွိသည္ကိုလည္း မသိရ”ဟု ၾကံဆေတြးလ်က္ အမတ္တစ္ဦးႏွင့္ မင္းခ်င္းေယာက္်ား တစ္ေထာင္စီ တို႔ကို ေရွးနည္းအတိုင္း သတင္းစကား အမွာေတာ္ပါးၿပီး ထပ္မံေစလႊတ္ျပန္ပါသည္။
ျမတ္စြာဘုရားသည္ ဘုရားျဖစ္ၿပီး ပထမ၀ါကို ဗာရာဏသီျပည္အနီး မိဂဒါ၀ုန္ေတာအရပ္တြင္ ၀ါကပ္၏။ ၀ါကြၽတ္ၿပီးေနာက္ ဥ႐ုေ၀လေတာအုပ္တြင္ သံုးလၾကာ သီတင္းသံုး၏။ ရေသ့ညီေနာင္ ရွင္တစ္ေထာင္တို႔ကို ရဟႏၲာျဖစ္ေအာင္ ေခ်ခြၽတ္ဆံုးမေတာ္မူၿပီး ျပာသိုလ္လျပည့္ေန႔တြင္ ရေသ့ညီေနာင္ ရွင္တစ္ေထာင္တို႔ႏွင့္အတူ ရာဇၿဂိဳဟ္ၿမိဳ႕သို႔ ေရာက္ရွိလာ၏။ ရာဇၿဂိဳဟ္ၿမိဳ႕သည္ အဂၤတိုင္း၊ မဂဓတိုင္းတို႔၏ မင္းေနျပည္ျဖစ္ၿပီး ဗိမိၺသာရမင္းႀကီး စိုးစံ၏။ အဂၤတိုင္းသား မဂဓတိုင္းသား အမ်ဳိးေကာင္းသားတစ္ေသာင္းေက်ာ္တို႔ကိုလည္း အၿမိဳက္ေရေအး ဓမၼေဆးကို တိုက္ေကြၽးၿပီး ရဟႏၲာမ်ားအျဖစ္ကို ေရာက္ေစခဲ့ပါသည္။
ဘုရားျမတ္စြာသည္ ဆည္းကပ္လာသူတို႔တြင္ အခ်ဳိ႕ေသာ သတၱ၀ါတို႔ကို ရတနာျမတ္သံုးပါး , ငါးပါးသီလ၌ တည္ေစလ်က္ ဥပါသကာအျဖစ္ ခံယူေစျခင္း၊ အခ်ဳိ႕ေသာသတၱ၀ါတို႔အား ဆည္းပူး ခဲ့ေသာပါရမီအား ေလ်ာ္စြာ မဂ္ဥာဏ္ဖိုလ္ဥာဏ္တို႔ကို သိျမင္ေစေတာ္မူျခင္းျဖင့္ ေ၀ေနယ်သတၱ၀ါ မ်ားစြာတို႔အား ၃၁ ဘံုမွ ကြၽတ္လြတ္ပြဲႀကီးကို ေန႔စဥ္ႏွင့္အမွ် အံ့ခ်ီးဖြယ္ေဆာင္ရြက္လ်က္ ရွိပါသည္။
ကပိလ၀တ္ျပည့္ရွင္ ဖခင္သုေဒၶါဒနမင္းႀကီးသည္“ငါ၏ သားေတာ္သည္ ယခုအခါ ဒုကၠရစရိယာ ေျခာက္ႏွစ္ၾကာက်င့္ၿပီး ဘုရားအျဖစ္သို႔ ေရာက္ေတာ္မူၿပီ။ တရားဦး ဓမၼစၾကာ ေဟာၾကားေတာ္ မူၿပီး၍ ယခုအခါေကာင္းကင္၌ နကၡတ္တာရာၾကယ္တကာတို႔ ၀ိုင္းရံကာပတ္ ျခံရံအပ္ေသာ လျပည့္၀န္းႀကီးကဲ့သုိ႔ ရာဇၿဂိဳဟ္ျပည္ ေ၀႒ဳ၀န္ေက်ာင္းေတာ္တြင္ ရဟန္းအေပါင္းတို႔ျဖင့္ ၀ိုင္းရံကာ ပတ္ျခံရံေတာ္မူလ်က္ အလြန္ႀကီးမားျမင့္ျမတ္သည့္ ဗုဒၶအသေရေတာ္တို႔ျဖင့္ ေ၀ေနယ်မ်ားစြာကို ေခ်ခြၽတ္ေတာ္မူလ်က္ သီတင္းသံုး စံေပ်ာ္ေနထိုင္ေတာ္မူသည္”ဟု သီတင္းစကားၾကားသိလွ်င္ ၾကားသိခ်င္း အမတ္တစ္ဦးကို ေရွ႕ေတာ္ေမွာက္ေခၚေစၿပီး“အေမာင္အမတ္၊ သင္သည္ ေနာက္လိုက ္ေနာက္ပါ မင္းခ်င္းေယာက္်ားတစ္ေထာင္ကို ဦးေဆာင္လ်က္ ရာဇၿဂိဳဟ္ျပည္သုိ႔ သြားေရာက္ၿပီးလွ်င္ ငါမင္းတရားမွာ လိုက္သည့္စကားျဖင့္ “ဘုန္းေတာ္ႀကီးေသာ ျမတ္စြာဘုရား၊ အရွင္ဘုရားတို႔၏ ခမည္းေတာ္ သုေဒၶါဒနမင္းႀကီးသည္ အရွင္ဘုရားတုိ႔ကို ဖူးေျမာ္လိုပါသည္”ဟုေလွ်ာက္ထား၍ ငါ့သားေတာ္ဘုရားကို ပင့္ေဆာင္ခဲ့ပါေလာ့” ဟု အမိန္႔ေတာ္ျမတ္ ခ်မွတ္ေတာ္မူပါသည္။
“ေကာင္းပါၿပီ အရွင္မင္းႀကီး”ဟု ခမည္းေတာ္ သုေဒၶါဒနမင္းႀကီး၏ မိန္႔ၾကားသည့္ စကားေတာ္ကို ဦးေခါင္းျဖင့္ခံယူ၍ မင္းခ်င္းေယာက္်ားတစ္ေထာင္ ျခံရံလ်က္ အလ်င္အျမန္ပင္ ယူဇနာ ၆၀ ကြာေ၀းေသာ ခရီးကို သြားေရာက္ၾကပါသည္။ မင္းခ်င္းတစ္ေထာင္ ႏွင့္ ဦးေဆာင္အမတ္တို႔ ေရာက္သြားခ်ိန္၌ ျမတ္စြာဘုရားသည္ ပရိသတ္တို႔အား တရားေဟာၾကားေတာ္မူေနခိုက္ျဖစ္၍ မင္းတရားမွာလိုက္ေသာ အမွာသတင္းစကားကို ေနာက္မွေလွ်ာက္ထားမည္ဟု ၾကံစည္ကာ ပရိသတ္အစြန္း၌ ရပ္တည္ၾကၿပီး ဦးစြာနာယူၾကပါသတဲ့။တရားေတာ္အဆံုး ဦးေဆာင္အမတ္ႏွင့္ မင္းခ်င္းေယာက္်ားတစ္ေထာင္တို႔သည္ အရဟတၱဖိုလ္ေပါက္ ဆိုက္ေရာက္ေတာ္မူၿပီး အားလံုး လူ၀တ္ျဖင့္ပင္ ရဟႏၲာမ်ား ျဖစ္သြားၾကပါသည္။ ဘုရားရွင္အား“ျမတ္စြာဘုရား တပည့္ေတာ္တို႔သည္ ရွင္ေတာ္ဘုရားအထံေတာ္၌ ရဟန္းအျဖစ္ကို ရလိုၾကပါသည္ ဘုရား”ဟု ေလွ်ာက္ၾကားလ်က္ ရဟန္းအျဖစ္ကိုလည္း ေတာင္းခံၾကပါသည္။
လူ၀တ္ျဖင့္ ရဟႏၲာျဖစ္ၾကသူတို႔သည္ ရဟန္း၀တ္ၾက၏။ လူ႔အသြင္သည္ ဂုဏ္ျမင့္မားေသာ အရဟတၱဖိုလ္တရားႀကီးကို ေဆာင္မထားႏိုင္ေသာေၾကာင့့္ျဖစ္၏။ ေသးငယ္ေသာ ေလွငယ္သည္ ေလးလံေသာ၀န္ခ်ီစလယ္တို႔ကို မေဆာင္ႏိုင္ဘဲ ျမဳပ္သြားရသကဲ့သုိ႔ ရဟန္းမျပဳလွ်င္ ပရိနိဗၺာန္ စံ၀င္ရ၏။
ဘုရားျမတ္စြာသည္ သကၤန္းေတာ္မွ လက်္ာလက္ေတာ္ကို ဆန္႔တန္းၿပီး“ဧဟိဘိကၡ ေ၀ါ- ရဟန္းတို႔ လာၾကေလာ့”ဟု ေခၚေတာ္မူလိုက္သည္ႏွင့္ အံ့ၾသဖြယ္ရာ အမတ္အသြင္၊ မင္းခ်င္းေယာက္်ား အသြင္မ်ား ေပ်ာက္ကြယ္လ်က္၊ ျမတ္စြာဘုရားကို ၀န္းရံလက္အုပ္ခ်ီ ရွိခိုးၾကကုန္လ်က္ ပရိကၡရာ ရွစ္စံု ကိုယ္မွာျခံဳၿပီး ၀ါေတာ္ ၆၀ရ မေထရ္ႀကီးအသြင္တို႔သို႔ ေရာက္ရွိသြားၾကပါသည္။ ပရိကၡရာ ရွစ္ပါး လွဴဒါန္းခဲ့ဖူးေသာ ေကာင္းမႈေၾကာင့္ တန္ခိုးျဖင့္ၿပီးေသာ သပိတ္သကၤန္းတို႔ကို သူ႔အလိုလို ျဖစ္ေပၚလာျခင္းဟူ၏။ ကုသိုလ္ကံတရား၏ အဆန္းတၾကယ္ ေကာင္းက်ဳိးေပးျခင္းျဖစ္၏။ ဗုဒၶေခတ္ တြင္ အမ်ဳိးေကာင္းသားမ်ားသည္ အရဟတၱဖိုလ္တရားထူးသို႔ ဆိုက္ေရာက္ၾကၿပီး ထိုကဲ့သို႔ “ဧဟိဘိကၡဳ”ရဟန္းမ်ား ျဖစ္ၾကပါသည္။ယခုအခါကဲ့သို႔ သိမ္၀င္ သိကၡာတင္ ရဟန္းခံဖြယ္ရာ မလုိအပ္ေတာ့ပါ။
အထူးမွတ္ရန္မွာ အရဟတၱဖိုလ္သို႔ ေရာက္ၿပီးေသာအခါမွစ၍ ရဟႏၲာပုဂိၢဳလ္တို႔ မည္သည္ေလာကီ ေရးရာတို႔၌ လ်စ္လ်ဴ႐ႈျမဲ ဓမၼတာျဖစ္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ အမတ္ႏွင့္ မင္းခ်င္းေယာက္်ားတို႔သည္ မင္းႀကီးၾကားသိေစခ်င္ေသာ အမွာစကားကို ဘုရားျမတ္စြာအား ေလွ်ာက္ထားျခင္း မျပဳၾကေတာ့ဘဲ မိမိတို႔ရထားေသာ အရဟတၱဖိုလ္တရားျဖင့္သာ ေမြ႕ေလ်ာ္ေနၾကေလေတာ့၏။ အရဟတၱဖိုလ္ ဖလသမာပတ္ ခ်မ္းသာကိုခံစားျခင္းဟူ၍ ေခၚဆိုပါသည္။
သုေဒၶါဒနမင္းႀကီးသည္လည္း“ေစလႊတ္လိုက္ေသာ အမတ္ႏွင့္ မင္းခ်င္းေယာက္်ားတို႔သည္ ျပန္လာ ခ်ိန္သင့္လ်က္ မျပန္လာသည့္အျပင္ သတင္းစကားလည္း မၾကားရ၊ အေၾကာင္းထူး မည္သို႔ ရွိသည္ကိုလည္း မသိရ”ဟု ၾကံဆေတြးလ်က္ အမတ္တစ္ဦးႏွင့္ မင္းခ်င္းေယာက္်ား တစ္ေထာင္စီ တို႔ကို ေရွးနည္းအတိုင္း သတင္းစကား အမွာေတာ္ပါးၿပီး ထပ္မံေစလႊတ္ျပန္ပါသည္။
ငါသည္ တိုင္းႏိုင္ငံကို အုပ္စိုးသူျဖစ္၏။ ငါ့အလိုက် ျဖစ္ေျမာက္ေအာင္ အလိုလိုက္
အႀကိဳက္ေဆာင္ ေပးရမည္ဟု ပေဒသရာဇ္ေခတ္မွာ မင္းအာဏာျဖင့္ တစ္ခ်က္လႊတ္အမိန္႔ မခ်မွတ္သည္ကို
ေထာက္ဆ၍ မင္းတရားသည္ မင္းက်င့္မင္းတရားႏွင့္အညီ တိုင္းႏိုင္ငံကို အုပ္စိုးေသာ ဓမၼရာဇာ
အစစ္ျဖစ္သည္မွာ ထင္ရွားလွ၏။ . . .
ဤသို႔အားျဖင့္ ကိုးႀကိမ္တိုင္တိုင္ မင္းခ်င္းေယာက္်ားတစ္ေထာင္စီျဖင့္ အမတ္ကိုးဦးကို
ေစလႊတ္ ခဲ့၏။ ယင္းအမတ္ႏွင့္ မင္းေယာက္်ားတစ္ေထာင္စီတို႔လည္း ေရွးနည္းအတူ တရားနာ၊ အရဟတၱ
ဖိုလ္ေပါက္ တရားထူးရ၊ ဧဟိဘိကၡဳျဖစ္၊ လူ႔ကိစၥမ်ားေၾကာင့္ၾက မစိုက္အားၾကဘဲ ဖလသမာပတ္ ခ်မ္းသာျဖင့္
ခ်မ္းေျမ့စြာ ေနထိုင္သီတင္းသံုးေတာ္ မူၾကသျဖင့္ မည္သူကမွ် ဘုရားရွင္ကို ဇာတိခ်က္ေၾကြ
ေမြးရပ္ေျမ ကသိလ၀တ္ေျပ (ျပည္)သို႔ ပင့္ေဆာင္ျခင္း မျပဳၾကေတာ့ကုန္။
ခမည္းေတာ္ သုေဒၶါဒနမင္းႀကီးသည္ သတင္းစကားကို ယူေဆာင္ကာ မိမိထံေမွာက္သို႔ လာေရာက္ ေျပာၾကားသူကို မရရွိ၍“ဤမွ်ေလာက္ ၉၀၀၉ ေယာက္ေသာသူတို႔သည္ ငါ့အေပၚ၌ အကြၽမ္းတ၀င္ ခ်စ္ခင္ျခင္း၊ အေလးထားျခင္း အလွ်င္းမရွိေသာေၾကာင့္သာ လွ်င္ ငါ့ထံသို႔ ျပန္လာၾကၿပီး သတင္းစကား မပို႔ၾကကုန္၊ အဘယ္သူကား စင္စစ္အားျဖင့္ ငါ၏ စကားကို မိန္႔ၾကား လိုက္သည့္အတိုင္း မဆိုင္းလ်င္စြာ လိုက္နာျပဳလုပ္ ေဆာင္ရြက္ပါမည္နည္း”ဟု ၾကံေတြးဆင္ျခင္၍ မိမိ၏ မွဴးမတ္ ၊ ဗိုလ္ထု ၊ ရဲမက္ မင္းပရိသတ္အစုကို ေကာင္းစြာေစ့ငု ၾကည့္႐ႈရာတြင္ ကာဠဳဒါယီအမတ္ကို ျမင္မိ၏။
ထိုကာဠဳဒါယီအမတ္သည္ ဘုရားရွင္ ႏွင့္ ဖြားဖက္ေတာ္ျဖစ္ၿပီး ငယ္စဥ္ကအတူ ကစားေဖာ္လည္း ျဖစ္၏။ အလြန္လည္း ရင္းႏွီးကြၽမ္း၀င္၏။ သုေဒၶါဒနမင္းႀကီး၏ မင္းမႈကိစၥအ၀၀ကို ၿပီးစီးေအာင္ ေဆာင္ရြက္ရေသာ အေထြေထြအမႈေဆာင္ အမတ္ျဖစ္၏။ ထီးနန္းကိစၥ စိတ္ခ်ယံုၾကည္ရေသာ လူယံုအမတ္လည္းျဖစ္၏။
သို႔ျဖစ္ရကား သုေဒၶါဒနမင္းႀကီးသည္ “ခ်စ္သား ကာဠဳဒါယီ၊ ငါသည္ သားေတာ္ဘုရားကို ဖူးျမင္လိုလွ၍ အမတ္ကိုးေယာက္ကို မင္းခ်င္းတစ္ေထာင္စီႏွင့္အတူ ဘုရားပင့္ ေစလႊတ္ခဲ့သည္။ တစ္ဦးတစ္ေယာက္ေသာ္မွ် သတင္းစကား ျပန္ၾကားသူ မရွိခဲ့ေပ။
ခမည္းေတာ္ သုေဒၶါဒနမင္းႀကီးသည္ သတင္းစကားကို ယူေဆာင္ကာ မိမိထံေမွာက္သို႔ လာေရာက္ ေျပာၾကားသူကို မရရွိ၍“ဤမွ်ေလာက္ ၉၀၀၉ ေယာက္ေသာသူတို႔သည္ ငါ့အေပၚ၌ အကြၽမ္းတ၀င္ ခ်စ္ခင္ျခင္း၊ အေလးထားျခင္း အလွ်င္းမရွိေသာေၾကာင့္သာ လွ်င္ ငါ့ထံသို႔ ျပန္လာၾကၿပီး သတင္းစကား မပို႔ၾကကုန္၊ အဘယ္သူကား စင္စစ္အားျဖင့္ ငါ၏ စကားကို မိန္႔ၾကား လိုက္သည့္အတိုင္း မဆိုင္းလ်င္စြာ လိုက္နာျပဳလုပ္ ေဆာင္ရြက္ပါမည္နည္း”ဟု ၾကံေတြးဆင္ျခင္၍ မိမိ၏ မွဴးမတ္ ၊ ဗိုလ္ထု ၊ ရဲမက္ မင္းပရိသတ္အစုကို ေကာင္းစြာေစ့ငု ၾကည့္႐ႈရာတြင္ ကာဠဳဒါယီအမတ္ကို ျမင္မိ၏။
ထိုကာဠဳဒါယီအမတ္သည္ ဘုရားရွင္ ႏွင့္ ဖြားဖက္ေတာ္ျဖစ္ၿပီး ငယ္စဥ္ကအတူ ကစားေဖာ္လည္း ျဖစ္၏။ အလြန္လည္း ရင္းႏွီးကြၽမ္း၀င္၏။ သုေဒၶါဒနမင္းႀကီး၏ မင္းမႈကိစၥအ၀၀ကို ၿပီးစီးေအာင္ ေဆာင္ရြက္ရေသာ အေထြေထြအမႈေဆာင္ အမတ္ျဖစ္၏။ ထီးနန္းကိစၥ စိတ္ခ်ယံုၾကည္ရေသာ လူယံုအမတ္လည္းျဖစ္၏။
သို႔ျဖစ္ရကား သုေဒၶါဒနမင္းႀကီးသည္ “ခ်စ္သား ကာဠဳဒါယီ၊ ငါသည္ သားေတာ္ဘုရားကို ဖူးျမင္လိုလွ၍ အမတ္ကိုးေယာက္ကို မင္းခ်င္းတစ္ေထာင္စီႏွင့္အတူ ဘုရားပင့္ ေစလႊတ္ခဲ့သည္။ တစ္ဦးတစ္ေယာက္ေသာ္မွ် သတင္းစကား ျပန္ၾကားသူ မရွိခဲ့ေပ။
အသက္၏အႏၲရာယ္ကို မည္သူမွ်မသိႏိုင္၊ ထို႔ေၾကာင့္ ငါ့အသက္ထင္ရွားရွိေနစဥ္ သားေတာ္ ဘုရားကို ဖူးေတြ႕လိုလွ၏။ ခ်စ္သား ကာဠဳဒါယီ သင္သည္ ငါ့အား သားဘုရားကို ဖူးျမင္ခြင့္ရေအာင္ ၾကံေဆာင္ေပးႏိုင္ပါ မည္ေလာ}}ဟု ကာဠဳဒါယီအမတ္ကို ေမးျမန္း ေတာ္မူပါသည္။
ကာဠဳဒါယီအမတ္သည္ အရွင္မင္းျမတ္၊ အကြၽႏု္ပ္သည္ ရဟန္းျပဳခြင့္ရမည္ဆို ပါလွ်င္ အရွင္ မင္းႀကီးအား သားဘုရားကို ဖူးေတြ႕ခြင့္ရေအာင္ ေဆာင္ရြက္ႀကိဳးကုတ္ အားထုတ္ ႏိုင္ပါလိမ့္မည္” ဟု မင္းတရားအား ျပန္ၾကားေလွ်ာက္ထား သံေတာ္ဦးတင္သျဖင့္ မင္းတရားက လည္း “ခ်စ္သား ကာဠဳဒါယီ၊ သင္သည္ ရဟန္းျပဳသည္ျဖစ္ေစ၊ ရဟန္းမျပဳသည္ျဖစ္ေစ ငါ့အား သားေတာ္ဘုရားကို ဖူးေတြ႕ခြင့္ရေအာင္ ႀကိဳးစားအားထုတ္ ေဆာင္ရြက္ခြင့္ေပးပါေလ”ဟု မိန္႔ၾကားေတာ္မူပါသည္။
ငါသည္ တိုင္းႏိုင္ငံကို အုပ္စိုးသူျဖစ္၏။ ငါ့အလိုက် ျဖစ္ေျမာက္ေအာင္ အလိုလိုက္ အႀကိဳက္ ေဆာင္ေပးရမည္ဟု ပေဒသရာဇ္ေခတ္မွာ မင္းအာဏာျဖင့္ တစ္ခ်က္လႊတ္အမိန္႔ မခ်မွတ္သည္ကို ေထာက္ဆ၍ မင္းတရားသည္ မင္းက်င့္တရားႏွင့္အညီ တိုင္းႏိုင္ငံ ကိုအုပ္စိုးေသာ ဓမၼရာဇာ အစစ္ျဖစ္သည္မွာ ထင္ရွားလွ၏။ ဓမၼရာဇာတို႔သည္ တိုင္းသား ျပည္သူတို႔ကို မိမိ၏ ရင္ႏွစ္သည္းခ်ာ သားသမီးပမာကဲ့သို႔ ေစာင့္ေရွာက္ႏိုင္သူမ်ား ျဖစ္ၾကပါသည္။ ဧကရာဇ္မင္းတိုင္း အာဏာရွင္မ်ား မဟုတ္ၾကကုန္။
“ေကာင္းလွပါၿပီ အရွင္မင္းႀကီး”ဟု သုေဒၶါဒနမင္းႀကီး၏ အမွာေတာ္စကားကို ေဆာင္ယူလ်က္ တစ္ေထာင္ေသာမင္းခ်င္း ေယာက္်ားတို႔ႏွင့္အတူ ရာဇၿဂိဳဟ္ျပည္သို႔ ခရီးထြက္ခြာခဲ့ပါသည္။ ယခင္အမတ္မ်ားႏွင့္ မင္းခ်င္းေယာက္်ားမ်ားနည္းတူ တရားနာယူၾကၿပီး ဧဟိဘိကၡဳရဟႏၲာမ်ား ျဖစ္ၾကပါသည္။
အရွင္ကာ႒ဳဒါယီမေထရ္သည္ ရဟႏၲာျဖစ္ၿပီး ခုနစ္ရက္ ရွစ္ရက္အၾကာတြင္ အခ်ိန္ကာလသည္ ေဟမႏၲေဆာင္းကာလကို လြန္ျမာက္ၿပီး ဂိမာန ေႏြရာသီသို႔ တိုင္ေရာက္ခဲ့ေလၿပီ။ထိုအခါ အရွင္ကာဠဳဒါယီမေထရ္သည္“ေဟမႏၲေဆာင္းကာလကို လြန္ေျမာက္ခ့ဲေလၿပီ၊ ဂိမွႏၲ ေႏြဦးေပါက္ ခ်ိန္သို႔ ေရာက္ခဲ့ေလၿပီ၊ ေတာင္သူလယ္သမားတို႔သည္လည္း ေကာက္ပဲသီးႏွံတို႔ကို ရိတ္သိမ္း ၿပီးေလၿပီ၊ ၀န္းက်င္တခို သစ္ပင္အေပါင္းတုိ႔သည္လည္း ရြက္ေဟာင္းတို႔ကို စြန္႔ပစ္၍ ရြက္ႏုသစ္ တို႔ျဖင့္ လဲလွယ္တင့္တယ္ေနေလၿပီ၊ သစ္ပင္တို႔သည္လည္း ဥတုအေလ်ာက္ ေတာပန္း ေတာင္ပန္းတို႔ျဖင့္ အဆန္းတၾကယ္ ႐ႈခ်င္စဖြယ္ရွိေပၿပီ။
ေႏြဦးမုိ႔ ငွက္ေမာင္ႏွံတို႔သည္လည္း ျမဴးကြန္႔ က်ဴးညံသာယာေသာအသံတို႔ျဖင့္ ေမာင္ႏွံ
ယွက္တြဲေပ်ာ္ပြဲဆင္ၾကေလၿပီ။ ေျမျပင္သည္လည္း ရႊံ႕ညႊန္ကင္း၍ သန္႔ရွင္းသာယာ သြားလမ္းသာၿပီ။
ရာသီကလည္း ေဆာင္းၾကြင္း ေလက်န္မို႔ မၾကမ္းတမ္းႏူးညံ့စြာ ေအးျမၿပီ၊ အဇဋာျပင္ မိုးေကာင္းကင္လည္း
႐ႈခ်င္စဖြယ္ တင့္တယ္ ေတာက္ပေပၿပီ။ ေဆာင္းႏွင္းေႏြဦးအခါထူးမို႔ ေအးလည္းမေအး၊ ပူလည္းမပူ
ေကာက္ပဲသိမ္းစ ဥတုမွ်၍ အာဟာရမြတ္ရွား ေခါင္းပါးျခင္း၊ ဆာေလာင္ျခင္းေဘးလည္း မရွိၿပီ”ဤသို႔စသည္ျဖင့္
၆၄ ပုဒ္ေသာ ဂါထာတို႔ျဖင့္ ေတာေတာင္တခုိႏွင့္ ရာသီဥတုသာယာသျဖင့္ ခရီးထြက္သင့္ေသာ ကာလျဖစ္၍
ဖြားရပ္ဌာနီ ျပည္ကပၸီသို႔ ႏွစ္လီဆက္ပန္း ကိုယ္ေတာ္လွမ္း၍ ၾကြျမန္းေတာ္မူရန္ ေလ်ာ္ကန္သင့္ျမတ္ေလ်ာက္ပတ္ေကာင္းျမတ္ေသာ
အခ်ိန္ျဖစ္ေၾကာင္းကို ဘုရားျမတ္စြာအား တိုက္တြန္းေလွ်ာက္ထားပါသည္။
ထိုဂါထာမ်ားကို ရဟန္းစာဆိုရွင္ အုန္းညိဳေရးသည့္ ဂါထာ ၆၀ ပ်ဳိ႕ဟူ၍ ျမန္မာျပန္ဆို ေရးသားထားပါသည္။ “ခ်စ္သား ကာဠဳ ဒါယီ အဘယ္အေၾကာင္းေၾကာင့္ ခ်ဳိၿမိန္ သာယာေသာ အသံျဖင့္ ကပိလ၀တ္ျပည္သို႔ သြားေရာက္ရန္ ခ်ီးမြမ္းစကားေလွ်ာက္ထား ေျပာဆိုပါသနည္း”ဟု ေမးျမန္းေတာ္မူပါသည္။
ဘုရားရွင္အား ကာဠဳဒါယီမေထရ္က ဇာတိခ်က္ေၾကြ ေမြးရပ္ေျမ ကပိလ၀တ္ေျပ (ျပည္) သို႔ျပန္သင့္ေၾကာင္း စာဆိုရွင္ရွင္ အုန္းညိဳက ဤသို႔ ပ်ဳိ႕လကၤာျဖင့္ ေရးသားထားပါသည္။
“ဖြားခ်က္ၿမိဳ႕ေထြ၊ ဇာတိေနသား၊ ေအာင္ေျမျပည့္မ၊ ကပိၸလတြင္၊ ေမြးဖသုေဒၶၚ၊ ဒကာေတာ္က၊ ယေသာ္ဓရာ၊ ဗိမၺာေမ်ာက္သား၊ သည္းခ်ားရာဟု၊ ေမွ်ာ္ရာ႐ႈလ်က္၊ တစုတ႐ံုး၊ ပန္းႏွယ္ခ်ဳံးမွ်၊ သက္လံုးေမတၱာ၊ ျပတ္ၾကင္နာေသာ္၊ ဖူးပါလွခ်င္၊ ငါ့သခင္ကို၊ သို႔ပင္ဆိုတမ္း၊ နိစၥလြမ္း၍၊ မ်က္ရမ္းတိတိ၊ ေျမာ္ခ်င္ဘိဟု၊ ၾကားသိတံုလို၊ တစ္ေသာင္း ဗိုလ္တြင္၊ ကြၽန္ကိုေနာက္ခ်င့္၊ ခ်ီပင့္ရလွာ၊ ဤအခါကား၊ ေဟမာခ်မ္းေဆာင္း၊ ၾကြလွဲ ေျပာင္းက၊ တေပါင္းေႏြလ၊ ဂိမွႏၲဟု၊ သာလွ ေပ်ာ္မႈ၊ သည္ရတု၌၊ ညႊန္႔ႏုဆဲဆဲ၊ မီးလွ်ံကဲသို႔၊ ရဲရဲေျပာင္ေျပာင္၊ ေတာကုန္ေအာင္လည္း၊ ပြင့္ေရာင္တိခ်ည္း၊ ျဖင့္ေပါပည္း၏၊ ခမည္းေတာ္ေကာင္း၊ ျပည္ေတာ္ေဟာင္းကို၊ ဖူးေပါင္းစိမ့္ငွာ၊ ေတာင္းပန္ထြာသည္၊ သြားခါကာလ တန္ၿပီတည္း” (ျဖင္ေပါပည္း (ေပါရာဏ) အမ်ား။)
ထိုဂါထာမ်ားကို ရဟန္းစာဆိုရွင္ အုန္းညိဳေရးသည့္ ဂါထာ ၆၀ ပ်ဳိ႕ဟူ၍ ျမန္မာျပန္ဆို ေရးသားထားပါသည္။ “ခ်စ္သား ကာဠဳ ဒါယီ အဘယ္အေၾကာင္းေၾကာင့္ ခ်ဳိၿမိန္ သာယာေသာ အသံျဖင့္ ကပိလ၀တ္ျပည္သို႔ သြားေရာက္ရန္ ခ်ီးမြမ္းစကားေလွ်ာက္ထား ေျပာဆိုပါသနည္း”ဟု ေမးျမန္းေတာ္မူပါသည္။
ဘုရားရွင္အား ကာဠဳဒါယီမေထရ္က ဇာတိခ်က္ေၾကြ ေမြးရပ္ေျမ ကပိလ၀တ္ေျပ (ျပည္) သို႔ျပန္သင့္ေၾကာင္း စာဆိုရွင္ရွင္ အုန္းညိဳက ဤသို႔ ပ်ဳိ႕လကၤာျဖင့္ ေရးသားထားပါသည္။
“ဖြားခ်က္ၿမိဳ႕ေထြ၊ ဇာတိေနသား၊ ေအာင္ေျမျပည့္မ၊ ကပိၸလတြင္၊ ေမြးဖသုေဒၶၚ၊ ဒကာေတာ္က၊ ယေသာ္ဓရာ၊ ဗိမၺာေမ်ာက္သား၊ သည္းခ်ားရာဟု၊ ေမွ်ာ္ရာ႐ႈလ်က္၊ တစုတ႐ံုး၊ ပန္းႏွယ္ခ်ဳံးမွ်၊ သက္လံုးေမတၱာ၊ ျပတ္ၾကင္နာေသာ္၊ ဖူးပါလွခ်င္၊ ငါ့သခင္ကို၊ သို႔ပင္ဆိုတမ္း၊ နိစၥလြမ္း၍၊ မ်က္ရမ္းတိတိ၊ ေျမာ္ခ်င္ဘိဟု၊ ၾကားသိတံုလို၊ တစ္ေသာင္း ဗိုလ္တြင္၊ ကြၽန္ကိုေနာက္ခ်င့္၊ ခ်ီပင့္ရလွာ၊ ဤအခါကား၊ ေဟမာခ်မ္းေဆာင္း၊ ၾကြလွဲ ေျပာင္းက၊ တေပါင္းေႏြလ၊ ဂိမွႏၲဟု၊ သာလွ ေပ်ာ္မႈ၊ သည္ရတု၌၊ ညႊန္႔ႏုဆဲဆဲ၊ မီးလွ်ံကဲသို႔၊ ရဲရဲေျပာင္ေျပာင္၊ ေတာကုန္ေအာင္လည္း၊ ပြင့္ေရာင္တိခ်ည္း၊ ျဖင့္ေပါပည္း၏၊ ခမည္းေတာ္ေကာင္း၊ ျပည္ေတာ္ေဟာင္းကို၊ ဖူးေပါင္းစိမ့္ငွာ၊ ေတာင္းပန္ထြာသည္၊ သြားခါကာလ တန္ၿပီတည္း” (ျဖင္ေပါပည္း (ေပါရာဏ) အမ်ား။)
”ေကာင္းေပၿပီ ခ်စ္သား ကာဠဳဒါယီ၊ငါဘုရားေဆြေတာ္မ်ဳိးေတာ္တို႔အား ခ်ီးေျမႇာက္သမႈ
ျပဳေပေတာ့ အံ့၊ သံဃာေတာ္အေပါင္းအားလည္း ခရီးသြားရဟန္းတို႔ ျပဳက်င့္ရမည့္ ၀တ္တရားတို႔ကို
ႀကိဳတင္ ေဆာင္ထားရန္ ေလွ်ာက္ၾကားေလာ့” ဟု မိန္႔ၾကားေတာ္မူပါသည္။
ဘုရားျမတ္စြာသည္ အရွင္သာရိပုတၱရာ၊ အရွင္ေမာဂၢလာန္အမွဴးရွိေသာ အဂၤတိုင္း၊ မဂဓတိုင္းသား ရဟန္းတစ္ေသာင္း၊ ကပိလ၀တ္ျပည္သား၊ ရဟန္းတစ္ေသာင္းဟူေသာ ရဟႏၲာႏွစ္ေသာင္းျခံရံၿပီး ယူဇနာ ၆၀ ခရီးကို တစ္ေန႔လွ်င္ တစ္ယူဇနာႏႈန္းျဖင့္ တေပါင္းလျပည့္ေန႔မွစ၍ ၾကြခ်ီေတာ္မူပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေမြးရပ္ေျမ ကပိလ၀တ္ျပည္သို႔ အဦးဆံုးစတင္ ၾကြခ်ီရာ တေပါင္းလျပည့္ေန႔ ကို“ျပည္ေတာ္၀င္ေန႔”ဟု ယေန႔အခါတြင္ ေခၚဆိုရျခင္း ျဖစ္ပါေၾကာင္း။
က်မ္းညႊန္း -မဟာဗုဒၶ၀င္။ (မင္းကြန္းဆရာေတာ္ႀကီး) ဂါထာ ၆၀ ပ်ဳိ႕။ (ရွင္အုန္းညိဳ)
ဘုရားျမတ္စြာသည္ အရွင္သာရိပုတၱရာ၊ အရွင္ေမာဂၢလာန္အမွဴးရွိေသာ အဂၤတိုင္း၊ မဂဓတိုင္းသား ရဟန္းတစ္ေသာင္း၊ ကပိလ၀တ္ျပည္သား၊ ရဟန္းတစ္ေသာင္းဟူေသာ ရဟႏၲာႏွစ္ေသာင္းျခံရံၿပီး ယူဇနာ ၆၀ ခရီးကို တစ္ေန႔လွ်င္ တစ္ယူဇနာႏႈန္းျဖင့္ တေပါင္းလျပည့္ေန႔မွစ၍ ၾကြခ်ီေတာ္မူပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေမြးရပ္ေျမ ကပိလ၀တ္ျပည္သို႔ အဦးဆံုးစတင္ ၾကြခ်ီရာ တေပါင္းလျပည့္ေန႔ ကို“ျပည္ေတာ္၀င္ေန႔”ဟု ယေန႔အခါတြင္ ေခၚဆိုရျခင္း ျဖစ္ပါေၾကာင္း။
က်မ္းညႊန္း -မဟာဗုဒၶ၀င္။ (မင္းကြန္းဆရာေတာ္ႀကီး) ဂါထာ ၆၀ ပ်ဳိ႕။ (ရွင္အုန္းညိဳ)
by:
အရွင္ပညာသီဟာဘိ၀ံသ (တရားဦးဓမၼစၾကာ)
by: အရွင္ပညာသီဟာဘိ၀ံသ
(တရားဦးဓမၼစၾကာ)
