ေလာကဓံၾကံဳ မျဖံဳတမ္းေပါ့ မတုန္စမ္းနဲ႔ စိတ္ခိုင္ေစ

ေလာကဓံၾကံဳ မျဖံဳတမ္းေပါ့ မတုန္စမ္းနဲ႔ စိတ္ခိုင္ေစ

ေလာကဓံတရား ဟူသည္မွာ ေလာကဓမၼ ဟူေသာပါဠိမွ ဆင္းသက္လာေသာ ပါဠိပ်က္ စကားလံုး၊(တနည္း) ပါဠိစကားလံုးကို ျမန္မာမႈျပဳ ေမြးစားထားေသာ ပါဠိသက္စကားလံုး (ပါဠိမွဆင္းသက္လာေသာ စကားလံုး) သာ ျဖစ္ပါသည္။ ေလာကဓမၼ ကိုပင္ ေလာကဓံဟု ေခၚဆိုၾကျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ေလာကဓံဟုလည္းေကာင္း၊ ေလာကဓမ္ဟုလည္းေကာင္း သတ္ပံုႏွစ္မ်ိဳးရွိရာတြင္ ႏွစ္မ်ိဳးလံုး မွန္ကန္သည္သာတည္း။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ေလာကဓမၼ မွ မႏွစ္လံုးရွိရာတြင္ မတစ္လံုးကိုေခ်၍ က်န္မတစ္လံုးကို အသတ္တင္ျပီး ျမန္မာမႈျပဳလွ်င္ ေလာကဓမ္ ျဖစ္၏။ ဥပမာ နိဗၺာနမွ- နိဗၺာန္၊ ကုသလမွ -ကုသိုလ္ ျဖစ္ျခင္းမ်ိဳးတည္း။ ထို႔ေၾကာင့္ ေလာကဓမ္လည္း မွန္သည္သာ။ ေလာကဓမၼ မွ မႏွစ္လံုးရွိရာတြင္ မတစ္လံုးကိုေခ်၍ က်န္မတစ္လံုးကို ပါဠိသဒၵါနည္းအရ ေသးေသးတင္အျဖစ္ ေျပာင္းလဲႏိုင္ေသာေၾကာင့္ ေလာကဓံလည္း မွန္ကန္ သင့္ေလွ်ာ္သည္သာတည္း။

ေလာကဓေမၼာတိ ခႏၶာ ပဥၥကံ၊ တံ ဟိ လုဇၨန သဘာ၀တၱာ ေလာကဓေမၼာတိ ၀ုစၥတိ။

အဓိပၸါယ္မွာ ေလာကထဲမွာ အျမဲတမ္းေျပာင္းလဲ ျဖစ္ေပၚေနေသာတရားဟု ဆိုလိုပါသည္။ တိုက္ရိုက တရားကိုယ္ ္အရေကာက္ယူေသာ္ ခႏၶာငါးပါးပင္တည္း။ ေလာကတြင္းရွိ သတၱ၀ါအားလံုးပင္ ခႏၶာငါးပါးႏွင့္ မကင္းႏိုင္ၾကေပ။ ထိုေၾကာင့္ ခႏၶာငါးပါးကို ပဓါနဆိုလိုျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း မွတ္ယူရပါမည္။ ေလာကတြင္းမွာ အျမဲတမ္း ေျပာင္းလဲ ျဖစ္ပ်က္ေနေသာ တရားကို ေလာကဓံတရားဟု ဆိုလိုပါသည္။ တနည္းအားျဖင့္ အျမဲတမ္း ေျပာင္းလဲ ျဖစ္ပ်က္ေနေသာ ဓမၼသည္ သဘာ၀တရားပင္တည္း။ ထို႔ေၾကာင့္ ေလာက သဘာ၀အရ ေျပာင္းလဲ ျဖစ္ေနေသာတရားကို ေလာကဓံတရားဟု ဆိုလိုေၾကာင္း သေဘာေပါက္ရမည္ ျဖစ္ပါသည္။ “ေျပာင္းလဲ ျဖစ္ေနျခင္း” ဟူသည္

“ေကာင္း ဆိုးႏွစတန္ အစံုတြဲလို႔ တစ္လွည္စီလဲ အျမဲေန၊

ေလာကဓံၾကံဳ မျဖံဳတမ္းေပါ့ မတုန္စမ္းနဲ႔ စိတ္ခိုင္ေစ။”

ေလာကဓံတရားကို ဖြင့္ဆိုျပေသာ မဂၤလာကဗ်ာႏွင့္အညီ အေကာင္းေလာကဓံတရား(၄)ပါးႏွင့္ အဆိုးေလာကဓံတရား(၄)ပါးတို႔ အတည္တက်မရွိဘဲ၊ အျမဲတမ္ါး ေျပာင္းလဲကာ တစ္လွည့္စီ လဲလွယ္ ျဖစ္ေပၚေနျခင္းကို ဆိုလိုပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ မာန္လည္ဆရာေတာ္ၾကီးက မဃေဒ၀လကၤာ၌

“ေခါက္ရွာငွက္ပ်ံ၊ ခင္ပုတ္ပ်ံႏွင့္၊ ဘုတ္ပ်ံ ရွဴးပ်ံ၊ ေလာကဓံ။”

ဟုစပ္ဆိုေတာ္မူခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ေခါက္ရွာငွက္၊ ခင္ပုတ္ငွက္၊ ဘုတ္ငွက္ ႏွင့္ ရွဴးပ်ံတို႔သည္ ေကာင္းကင္သို႔ ပ်ံသန္းေသာအခါ တန္းတန္းမတ္မတ္ ပ်ံသန္းေလ့ မရွိေပ။ နိမ့္ခ်ည္တစ္ခါ ျမင့္ခ်ည္တစ္လွည္ျဖင့္သာ ပ်ံသန္းေလ့ ရွိပါသည္။ ေလာကဓံတရားသည္လည္း ထိုငွက္တို႔ ပ်ံသန္းသလိုပင္ အျမဲအတည္တက်မရွိဘဲ ေျပာင္းလဲေနျခင္းကို သရုပ္ေပၚေအာင္ ကဗ်ာစပ္ဆို မွတ္တမ္းတင္ခဲ့ျခင္ ျဖစ္ပါသည္။

ေလာကဓံတရား ရွစ္ပါးဆုိသည္မွာ…..

၁။ လာေဘာ၊ လာဘ္ေပါမ်ားျခင္း၊ ပစၥည္း ဥစၥာေပါမ်ားျခင္း၊ ရွာေဖြရ လြယ္ကူျခင္း။

၂။ အလာေဘာ၊ လာဘ္မရျခင္း၊ ပစၥည္း ဥစၥာ ရွားပါးျခင္း၊ ဆင္းရဲခ်ိဳ႔တဲ့ျျခင္း၊ ရွာေဖြရ ခက္ခဲျခင္း။

၃။ ယေသာ၊ အျခံအရံ အေျခြအရံမ်ားျခင္း၊ မ်က္ႏွာပြင့္၍ လူတိုင္းက ခ်စ္ခင္ကာ ေခၚခ်င္ ေျပာခ်င္ ႏႈတ္ဆက္ခ်င္ၾကျခင္း၊ ၀ိုင္း၀န္းကူညီသူ ေပါမ်ားျခင္း။

၄။ အယေသာ၊ အျခံအရံ အေျခြအရံနည္းျခင္း၊ အထီးက်န္ျခင္း၊ မ်က္ႏွာမြဲ၍ ေခၚမည့္ ေျပာမည့္ ႏႈတ္ဆက္မည့္သူ မရွိျခင္း။

၅။ နိႏၵာ၊ ႏွိမ့္ခ် ခံရျခင္း၊ကဲ႔ရဲ႕ခံရျခင္း၊ ရႈတ္ခ် ခံရျခင္း၊ လူမုန္းမ်ားျခင္း၊ မေကာင္းသတင္း ေက်ာ္ၾကားျခင္း၊ လူအမ်ားစုက ထိုသူ၏ မေကာင္းသတင္းကို ျမိန္ေရရွွက္ေရ ေျပာဆိုေနၾကျခင္း။

၆။ ပသံသာ၊ ခ်ီးမြမ္းခံရျခင္း၊ ခ်ီးၾကဴးခံရျခင္း၊ ေကာင္းသတင္း ေက်ာ္ေစာျခင္း၊ တစ္ဦးခ်င္းကလည္းေကာင္း၊ လူအမ်ားစုကလည္းေကာင္း ခ်ီးၾကဴးျခင္း။

၇။ သုခံ၊ ကိုယ္၏ ခ်မ္းသာျခင္း၊ စိတ္၏ ခ်မ္းသာျခင္းႏွင့္ ျပည့္စံုျခင္း၊ အနာေရာဂါကင္း၍ က်န္းမာျခင္း၊ ပစၥည္း ဥစၥာ ရာထူးဂုဏ္သိရ္ ျပည့္စံုစြာျဖင့္ စည္းစိမ္ ခံစားရျခင္း။

၈။ ဒုကံၡ ၊ ကိုယ္၏ ဆင္းရဲျခင္း၊ စိတ္၏ ဆင္းရဲျခင္းကို ေတြ႔ၾကံဳခံစားရျခင္း၊ အနာေရာဂါ ႏွိပ္စက္ ခံရျခင္း၊ ပစၥည္း ဥစၥာ ရာထူးဂုဏ္သိရ္ ကင္းမဲ့လ်က္ စိတ္မခ်မ္းသာမ၍ ၾကံဳရျခင္း

တုိ႔ျဖစ္ပါတယ္။

ဖု႒ႆ ေလာကဓေမၼဟိ စိတၱံ ယႆ နကမၸတိ အေသာကံ ၀ိရဇံ ေခမံ ဧတ္မရဂၤလမုတၱမံ။

ေလာကဓံ တရားနွင္႔ ၾကံဳလာရင္ မတုန္မလွဳပ္သီးခံႏိုင္ေသာသူသည္္ စုိးရိမ္ပူေဆြးမႈ မရွိ။ ေသာက မျဖစ္ေပ။ ထို႔ေၾကာင့္ ေလာကဓံ ခံႏိုင္ျခင္းကို မဂၤလာ အျဖစ္ ဗုဒၶဘုရားရွင္က မဂၤလသုတ္တြင္ ထုတ္ေဖၚ ေဟာၾကားထားေတာ္မူျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

ဤေလာကဓံတရား (ဂ)ပါးအနက္ လာေဘာ၊ ယေသာ၊ ပသံသံ၊ သုခံ ဟူေသာ အေကာင္းေလာကဓံမ်ားႏွင့္ ေတြ႔ၾကံဳရေသာအခါ ေကာကသား လူတိုင္းသည္ ၀မ္းေျမာက္ ရႊင္ျမဴး ေပ်ာ္ရႊင္ၾကသည္။ ထိုသို႔ အေကာင္းခ်ည္း ျဖစ္ေန၍ အခ်ိဳ႕မွာ မာနတံခြန္ထူကာ လူတစ္ဖက္သားကို မတူမတန္ဟု ယူဆလာၾက၏။ မ်က္စိေမွး၍ ေခါင္းေထာင္ကာ ရင္ေကာာ့ခ်င္ၾက၏။ ေကာင္းကင္ေလမိ၍ ဘ၀င္ျမင့္ၾက၏။ ငယ္သူငယ္ခ်င္းမ်ား၊ မိတ္ေဆြရင္းခ်ာမ်ား၊ မိဘ ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွစ္မ သားခ်င္းမ်ားကိုပင္ မေခၚခ်င္၊ မေျပာခ်င္ ျဖစ္လာၾကသည္။ ဤကဲ့သို႔ ျဖစ္ျခင္းကို အေကာင္းေလာကဓံၾကံဳ၍ တုန္လႈပ္သည္ဟု ဆိုပါသည္။

အလာေဘာ၊ အယေသာ၊ နိႏၵံ၊ ဒုကၡံ ဟူေသာ မေကာင္းေသာ ေလာကဓံ (၄)ပါးတို႔ႏွင့္ ေတြ႔ၾကံဳၾကရသည့္အခါ စိတ္ပ်က္ရ၊ ၀မ္းနည္းရ၊ စိတ္အားငယ္ရ၊ ငိုပြဲဆင္ၾကရသည္။ ပရိႆတ္အလယ္၌ မ်က္ႏွာရႈံ႕တြ ေခါင္းငိုက္စိုက္ခ်လ်က္၊ လူေတာထဲ ၀င္ရမည္ကို လန္႔ေနသည္။ သိမ္ငယ္စိတ္က လႊမ္းမိုးေန၍ မိတ္ေဆြရင္းကိုပင္ ႏႈတ္မဆတ္ရဲေပ။ “ငါ့ကို ျပန္ႏႈတ္ဆတ္ပါ့မလား” ဟု မယံုမရဲ ျဖစ္တတ္သည္။ ေရႊမပါ စိန္မပါလွ်င္ ပရိႆတ္ထဲ မ၀င္ရဲ။ ေထာင္ေက်ာ္တန္အ၀တ္ မ၀တ္ရလွ်င္ ပြဲမတိုး၀ံ့သျဖင့္ အိမ္တြင္းပုန္း လုပ္ေနတတ္သည္။ ဤကဲ့သို႔ ျဖစ္ျခင္းကလည္းို အဆိုးေလာကဓံၾကံဳ၍ တုန္လႈပ္သည္ဟု ဆိုပါသည္။

ဘုရား ရဟႏၱာမ်ားမွာမူ အေကာင္းေလာကဓံ (၄)ပါးေၾကာင့္လည္း ၀မ္းေျမာက္ ရႊင္လန္း တတ္ၾကြ တုန္လႈပ္မႈမရွိ။ အဆိုးေလာကဓံ (၄)ပါးေၾကာင့္လည္း စိတ္ပ်က္ အားငယ္ ၀မ္းနည္း တုန္လႈပ္မႈမရွိၾကေပ။

ျမတ္စြာဘုရားႏွင့္ ေလာကဓံ။ ။

ျမတ္စြာဘုရားသည္ ေနာက္လိုက္ေနာက္ပါ ရဟႏၱာ (၅၀၀)ႏွင့္အတူ ေကာသမၺီ ေနျပည္ေတာ္အတြင္း ဆြမ္းခံၾကြကာ လွည့္လည္ေသာအခါ မာဂ႑ီမိဖုရားၾကီး၏ ေစခိုင္းမႈေၾကာင့္ ေကာသမၺီျပည္သားတို႔သည္ ဘုရားႏွင့္ ရဟႏၱာမ်ားကို ဆြမ္းမေလာင္းၾကရံုသာမက သတ္မည၊္ ျဖတ္မည၊္ ရိုက္ႏွက္မည္ ၾကိမ္းေမာင္း ျခိမ္းေျခာက္၍ ခဲမ်ား၊ တုတ္မ်ားျဖင့္ ပစ္ခတ္ၾကသည္။ အမ်ိဳးႏွင့္ခ်ီ၍ ဆဲေရးၾကသည္။ လူအုပ္ၾကီးမ်ားဖြဲ႔၍ ဘုရားႏွင့္ ရဟႏၱာမ်ား ဆြမ္းခံၾကြေတာ္မူရာ ေနရာတိုင္း ေနာက္မွလိုက္ျပီး၊ ဆဲဆိုၾက၊ ကဲ့ရဲ့ရႈတ္ခ်ၾကသည္။ လူအုပ္ၾကီးျဖင့္ ေဘးႏွစ္ဘက္မွညွပ္ ပိတ္ဆို႔ျပီးလည္း ဆဲဆိုၾက၊ ျပစ္တင္ၾကိမ္းေမာင္းၾကသည္။ သူတို႔၏ ယုတ္ညံ့ေသာ အဂၤါဇာတ္တို႔ျဖင့္လည္း တိုင္းထြာ ဆဲေရးၾကသည္။

ဘုရားရွင္၏ ေနာက္မွပါလာေသာ ရဟန္းေတာ္မ်ားထဲတြင္ အမ်ားစုမွာ ရဟႏၱာမ်ား ျဖစ္ၾက၍ မတုန္လႈပ္ၾကေသာ္လည္း အရွင္အာနႏၵာမွာမူ ေသာတာပန္ (ေသကၡ) ပုဂၢိဳလ္မွ်သာ ျဖစ္၍ ရွက္ေၾကာက္ျပီး၊ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ျဖင့္ စိတ္မထိန္းႏိုင္ တုန္လႈပ္ၾကရသည္။ ျမိဳ႕ျပင္ေရာက္လွ်င္ေရာက္ခ်င္း မေအာင့္ႏိုင္ေတာ့ဘဲ၊ အရွင္အာနႏၵာသည္ ျမတ္စြာဘုရားအား “အရွင္ဘုရား တပည့္ေတာ္တို႔အားလံုး ဤေကာသမၺီျပည္မွ ထြက္သြားၾကပါစို႔ဘုရား။ ဤမွ်ယုတ္မာ ၾကမ္းတမ္းစြာ ဆဲဆိုပုတ္ခတ္ေနေသာ တိုင္းျပည္မွာ မေနလွ်င္ ပို၍ေကာင္းပါသည္ဘုရား။” ဟု ေလွ်ာက္ထားေလေတာ့သည္။

“အာနႏၵာ ဒါဆို ဘယ္တိုင္းျပည္ကို သြားၾကမလဲ” ဟု ျမတ္စြာဘုရားက ျပန္လည္ ေမးျမန္းေသာအခါ “ရာဇျဂိဳဟ္ျမိဳ႕သို႔ သြားၾကပါမည္ဘုရား။” ဟု ေလွ်ာက္ထား၏။ “အကယ္၍ ရာဇျဂိဳဟ္ျမိဳ႕သူျမိဳ႕သားေတြကလည္း အလားတူ ဆဲေရးပုတ္ခတ္ၾကလွ်င္ အဘယ္အရပ္သို႔ သြားမည္နည္း။” ဟုေမးျပန္ရာ “ဗာရာဏသီျမိဳ႕သို႔သြားပါမည္။” ဟု ေလွ်ာက္ထားေလသည္။ ဗာရာဏသီက ဆဲဆိုလွ်င္ ေ၀သာလီျပည္ကို၊ ေ၀သာလီက ဆဲဆိုလွ်င္ သာ၀တၳိကို၊ သာ၀တၳိက ဆဲဆိုလွ်င္ ကပိလ၀တ္ကို သြားပါမည္ စသည္ျဖင့္ အရွင္အာနႏၵာသည္ ဇမၺဴဒိပ္ တစ္ကြ်န္းလံုး လွည့္ေျပးဖို႔ ေလွ်ာက္ထားေလသည္။

ထိုအခါ ျမတ္စြာဘုရားရွင္က “ခ်စ္သား အာနႏၵာ၊ ျပႆနာတစ္ခု ျဖစ္ေပၚလာလွ်င္ ဤသို႔လွည့္ပတ္ ေရွာင္ေျပးေနရံုျဖင့္ ေျပလည္သြားမည္မဟုတ္။ ေရွာင္ေျပးျခင္းသည္လည္း ျပႆနာ ေျပလည္ေအာင္ ေျဖရွင္းနည္း မဟုတ္ေခ်။ ငါဘုရားသည္ ေခါင္းေဆာင္ပီသစြာ ေရွ့မွေန၍ မားမားရပ္ကာ ၾကံ့ၾကံ့ခံကာ ရင္ဆိုင္ေျဖရွင္းမည္။ စစ္ေျမျပင္၌ ဆင္ေျပာင္ၾကီးသည္ ဓါး၊ လွံ၊ ေလး၊ ျမား စေသာ လက္နက္ေပါင္းစံု ထိုးႏွက္မႈဒဏ္ကို မတြန္႔မဆုတ္ ၾကံ့ၾကံ့ခံသကဲ့သို႔ ေကာသမၺီျပည္သားမ်ား၏ ဆဲေရး ရႈတ္ခ် ကဲ့ရဲ့မႈ ျခိမ္းေျခာက္မႈတို႔ကို ေရွ့တန္းမွေနလ်က္ သည္းခံေတာ္မူမည္။” ဟု မိန္႔ေတာ္မူ၍ ေန႔စဥ္ အခ်ိန္မွန္မွန္ ဣေျႏၵမပ်က္ ဆြမ္းခ့ၾကြေတာ္မူသည္။

ဆဲေရးျခိမ္းေျခာက္သူမ်ားသည္ ျမိဳ႕အ၀င္မသည္ွ ျမိဳ႕အထြက္အထိ လိုက္လံေႏွာက္ယွက္ ဆဲေရး ျခိမ္းေျခာက္ၾကရာ ကာလၾကာေသာ္ ၄င္းတို႔၏ စကားလံုးမ်ားမွာ အပ္ေၾကာင္းထပ္ကာ ရိုးလာသည္။ ဆဲေရးသူေရာ၊ ၾကားရသူမ်ားအဖို႔ပါ မထူးဆန္းသလို ျဖစ္လာသည္။ အသစ္အဆန္းထြင္ကာ ဆဲေရးျခိမ္းေျခာက္ဖို႔ စကားလံုးမ်ားလည္း ကုန္သေလာက္ ျဖစ္လာ၍ ဆဲသူမ်ားကိုယ္တိုင္လည္း စိတ္သိပ္မပါေတာ့ေခ်။ ဘုရားႏွင့္ ရဟန္းေတာ္မ်ားကလည္း သူတို႔၏ ဆျေရးျခိမ္းေျခာက္မႈကို တုန္လႈပ္ပံု မရေသာေၾကာင့္ ဆဲေရးသူမ်ားလည္း စိတ္ကုန္လာကာ အားေလွ်ာ့လာေတာ့သည္။

တစ္စံုတစ္ရာမွ် ျပန္မေျပာဘဲ ေန႔စဥ္ ဆြမ္းခံၾကြေနေသာ ဘုရားရွင္ႏွင့္ ရဟန္းေတာ္မ်ားကို ေဘးမွၾကည့္ေနေသာ ပရိႆတ္က စိတ္ညႊတ္လာသည္။ ၾကာလာလွ်င္ ေဘးမွ ပြဲၾကည့္ပရိႆတ္က အေျခာက္တိုက္ အေၾကာင္းမဲ့ ဆဲေရးေနသူမ်ားကို ၀ိုင္းရိုက္ေတာ့မည္ အေျခအေနမ်ိဳးျဖစ္လာေတာ့သည္။ ေနာက္ဆံုး (၇)ရက္လြန္ေျမာက္ (ဂ)ရက္ေျမာက္ေန႔ ေရာက္လာေသာအခါ ဘုရားရွင္ကို ၾကည္ညိဳ ကိုးကြယ္သူ ပရိႆတ္ၾကီးက ၀န္းရံေနသျဖင့္ ဆဲေရး ျခိမ္းေခ်ာက္သူမ်ား ေခါင္းမျပဴရဲေတာ့ေခ်။ ဘုရားရွင္ႏွင့္ ရဟန္းေတာ္မ်ားကို အၾကည္ညိဳကင္းမဲ့ေအာင္၊ ဆြမ္းေလာင္းမည့္သူ မရွိေအာင္၊ လာဘ္လာဘ ဆုတ္ယုတ္ေအာင္၊ အရွက္ရေအာင္ ျပဳလုပ္ပင္ ျပဳလုပ္ျငါးလည္း အရာမထင္ခဲ့ေပ။ ဘုရားရွင္ႏွင့္ ရဟန္းေတာ္မ်ားသည္ ေလာကဓံတရား၏ ဒဏ္ကို မတုန္လႈပ္ဘဲ ေက်ာ္လႊားႏိုင္ခဲ့ၾကသည္။

ဤကား အဆိုးေလာကဓံတရားကို ျမတ္စြာဘုရားရွင္ႏွင့္ ရဟန္းေတာ္မ်ား ၾကံ့ၾကံ့ခံခဲ့ပံု သာဓက ျဖစ္ပါသည္။ ဤဇာတ္ေတာ္လာ သာဓကကို အေၾကာင္းျပဳျပီး၊ “ခ်ီးမြမ္း(ရ)ရက္ ကဲ့ရဲ့(၇)ရက္” ဟု ေလာကလူသားတို႔ မွတ္သားစရာ စကားပံုအျဖစ္ မွတ္တမ္းတင္ခဲ့ၾကျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

“နတၳိေလာေက အနိႏၵိေတာ”

အကဲ႔အရဲ႔လြတ္ေသာသူမည္သည္ ေလာကမွာမရွိ။ ဘုရားရင္ကုိယ္ေတာင္တုိင္မွ အကဲ႔ရဲ႔ မလြတ္၊ ေလာကဓံမွ မလြတ္နုိင္ေသးလွ်င္ သာမာန္ ပုဂၢဳိလ္မ်ားျဖစ္ၾကေသာ မိမိတို႔ ေလာက လူသားမ်ားအတြက္မူ အဘယ္မွာ ဆုိဖြယ္ရာ ရွိပါအံ႔နည္း။

ေလာကလူသား ပုထုဇဥ္မွ်သာ ျဖစ္ၾကေသာ မိမိတို႔မွာလည္း ဘုရား ရဟႏၱာ အရွင္ျမတိတို႔၏ က်င့္ထံုးကို အတုယူ၍ ေကာင္းဆိုးႏွစ္တန္ ေလာကဓံႏွင့္ ၾကံဳေတြ႔ၾကရသည့္အခါ မေမ့မေလွ်ာ့ မေပါ့ဆေသာ သတိ၊ ပညာ တရားျဖင့္ ဆင္ျခင္လ်က္ ေလာကဓံလႈိင္းဒဏ္ကို ၾကံ့ၾကံ့ခံႏိုင္ေအာင္ ၾကိဳးစားႏိုင္ၾကပါေစ ဟု ဆႏၵျပဳလိုက္ရပါသည္။ ။

က်မ္းကိုး။ ။ သာမာ၀တီ၀တၳဳ၊ အံ၊ ၁၊ ပါ၊ ၂၇။ ႒၊ ၃၂၀။ ခႏၶ၊သံ၊ပါ၊၁၁၃၊ ႒၊၂၉၃။ ဓမၼ၊ ႒၊ ပ၊ ၁၀၃။ ၀ိသုဒၶိ၊ ဒု၊ ၉။ မဃေဒ၀၊ ၂၃၆။ ပုေတၱာ၀ါဒ၊ ၆၇။

အရွင္ဥကၠံသ မဟာဓမၼာစရိယ M.A.(Buddhism)