အလြဲ
အႏၱိမ သစၥာ
ဆိုတဲ့ ပါဠိသက္ စကားလံုး လွလွေအာက္မွာ – ၾကည္လင္တဲ့ အသြင္ သာ စီးဆင္း
တည္ရွိ တယ္။ လူေပါင္း မ်ားစြာ လည္း ဒါကို ရွာေဖြ ၾကတယ္ လို႔ အမည္
ေႂကြးေၾကာ္ တယ္။ လိုခ်င္ၾကတယ္။ ဒါဟာ ၿငိမ္းခ်မ္းရာပါ လို႔ တမ္းတတယ္။ အဲ့ဒီ
သစၥာတရား ဟာ အေဝးႀကီး မွာ မဟုတ္ဘူး။ အကြာအေဝး မဟုတ္ဘူး ရယ္။ တစ္နည္း –
အတိုင္းအထြာ အတြင္း တည္ရွိ ေနတာ မဟုတ္ဘူး။ မိမိနဲ႔ အနီးဆံုး၊ မိမိ
ကုိယ္တိုင္ ဆီကိုသာ ဦးညႊတ္ ရွိေနပါတယ္။
မိမိ မ်က္လံုး
ဟာ သူ႔ကိုယ္သူ ျပန္မျမင္ဘူး။ ေျမနဲ႔ နီးတဲ့ ေျခေထာက္ ဟာ ေျမကို မျမင္ဘူး။
ေျမျပင္ မွာ ေနထိုင္ သြားလာေန ေပမယ့္ ကမၻာအဝန္း ကို မျမင္ဘူး။ နီးလြန္းလို႔
မျမင္တာနဲ႔ – ႀကီးလြန္းလို႔ မျမင္တာ – ဒီႏွစ္ခု ကြာတာပါပဲ။ ဒီလကၡဏာ ႏွစ္ခု
စလံုး ဟာ – တရား ဓမၼရဲ႕ သ႑ာန္တူ လကၡဏာရပ္ မ်ား ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီ
အေၾကာင္းေၾကာင့္လည္း သစၥာ ဓမၼနဲ႔ အႀကိမ္ေပါင္း မ်ားစြာ လြဲခဲ့ၾက ရတယ္။
ႏွစ္ကာလ ေပါင္း မ်ားစြာ စံစား ခံစား ျဖတ္သန္း ခဲ့ရတယ္။
အမ်ား
ျပဳက်င့္ရင္း အထံုဓေလ့ ျဖစ္ခဲ့တဲ့ အမႈ ေတြထဲမွာ – ထပ္ဖန္ တလဲလဲ
လြဲေခ်ာ္ေနရျခင္း အျဖစ္ ဟာ အထင္ကရ ေနရာမွာ ရွိတယ္။ အမ်ားစု ဟာ ဒီလို
လြဲေခ်ာ္ ေန ရတာကို က်င့္သား ရေနၾက ၿပီးသားရယ္။ ဒီ အက်င့္ကို မျပင္
ႏိုင္မခ်င္း၊ အနီးဆံုးဟာ အေဝးဆံုး မွာ ရွိေန ၿပီး၊ အနားပါး ေနရက္နဲ႔
မျမင္ႏိုင္ဆံုး အရာ ျဖစ္ေန ဦးမွာပဲ။ ဒီ လြဲေခ်ာ္ ေနတဲ့ အက်င့္ကို မျပင္
ႏိုင္မခ်င္း၊ “ဘုရားသခင္၊ သစၥာ တရား၊ ေကာင္းကင္ဘံု၊ ဂ်ႏၷသ္၊ နိဗၺာန”
ဒါမွမဟုတ္ ႀကိဳက္ရာ အမည္တစ္ခုခု နဲ႔ ဘယ္လို တမ္းမွန္း ၾကပါေစ – နက္နဲ သိရ
ခက္ ေနဦး မွာပဲ။ သီအိုရီ ေတြ၊ ဝါဒေတြ အျငင္းပြား ေနဦးမွာပဲ။ ယံုၾကည္ရမယ္ –
မယံုၾကည္ရဘူး- က်င့္မယ္- မက်င့္ဘူး ေတြနဲ႔ … စင္စစ္ ဓမၼ က လြဲေခ်ာ္ ေနၾက
ဦးမွာပဲ။
ဆားရဲ႕
အငန္ဓာတ္ကို မစားဘူးေသးဘဲ၊ ဆားဟာ ငန္ေန ပါေၾကာင္း ယံုၾကည္ေန႐ံုနဲ႔ အဲ့ဒီလူ
ဘာျဖစ္မွာလဲ။ လက္ေတြ႔ ငန္တဲ့ အရသာ ကို မသိတာ က မသိတာပဲရယ္။ ကံဆိုးရင္ –
အဲ့ဒီ ယံုၾကည္ေနတဲ့ စိတ္ဟာ ဝန္ထုပ္ဝန္ပိုး ပါ ျဖစ္သြားတယ္။ အတားအဆီး ပါ
ျဖစ္သြား တယ္။ “ဆားငန္ေၾကာင္း ငါယံုတယ္” ဆိုတဲ့ စိတ္ဟာ “ဆားငန္ တာ ငါသိတယ္”
ဆိုတဲ့ စိတ္ဆီ ဟန္ေဆာင္ ပန္ေဆာင္ အသြင္ေျပာင္း ယူတယ္။ ဆားကို ရွာေဖြဖို႔၊
ဆားကို ထိေတြ႕ စားသံုးၾကည့္ဖို႔ – စိတ္ကူး၊ အႀကံဉာဏ္၊ ရွာေဖြမႈ၊ အားထုတ္မႈ၊
စားၾကည့္မႈ – အဲ့ဒီ သႏၱာန္ အားလံုးကို ဒီ “မ်က္ကန္း ယံုၾကည္ေန စိတ္”က
ပိတ္ခ် ပစ္လိုက္တယ္။ အဲ့လိုနဲ႔ ဒီလူဟာ ဆားပိုင္းဆိုင္ရာ သီဝရီေတြ၊ ဝါဒေတြ
ပို႔ခ် ေဟာေျပာ သြားရင္း ေသသာ သြားမယ္ – ဆားရဲ႕ အရသာကို တကယ္ မသိ
ျဖစ္ခဲ့ရေတာ့တယ္။
ဗုဒၶလည္း
ေဟာတယ္။ ေယရွဳလည္း ေဟာတယ္။ မိုဟာမက္လည္း ေဟာတယ္။ သူတို႔ ေဟာသမ်ွ –
“ယံုၾကည္ဖို႔” စိတ္နဲ႔ လိုက္ရင္- အဲ့ဒီလူ တြစ္ ျဖစ္သြားမွာ။ ႐ူးသြားမွာပဲ။
သူတို႔ သႏၱာန္ရဲ႕ ရင္တြင္း ဗဟိုကို – ယံုၾကည္႐ံုနဲ႔ မေရာက္ဘူး။
“ကိုယ္တိုင္သိ” နဲ႔ သာ ေရာက္ပါတယ္။ ယံုၾကည္လို စိတ္က – အဲ့ဒီလူ ေတြ႕သိ
ခ်င္ေနတဲ့ ဒီပုဂၢိဳလ္မ်ားရဲ႕ ဓမၼကို ျမင္ဟန္ေဆာင္ ၿပီး ပိတ္ပင္ ပစ္ေတာ့တယ္။
အဲ့လိုနဲ႔ ဒီလူဟာ – သိ လည္း မသိ ပဲ၊ – မိမိကိုယ္ကိုယ္ သိတယ္လို႔
လိမ္ညာမိရင္း – အနီးဆံုးက ေဝးသြား ရတယ္။
ဒါ့ေၾကာင့္ လြဲခဲ့ ရသမ်ွ အလြဲေတြ ထဲမွာ – အသိ မပါဘဲ၊ ယံုလို႔ တစ္ခုတည္း – လြဲရတဲ့ အလြဲ ေတြသာ မ်ားမ်ားေန ရေတာ့တယ္။
ေဇယ်
