သားသမီးေကာင္းမိဘျဖစ္ၾကဖုိ႔
"မိဘက
မခင္မင္လုိ႔ဘဲ သားသမီးေတြက ရုိင္းကုန္ၾကသလား။ သားသမီးေတြက ရုိင္းၾကလုိ႔ပဲ
မိဘေတြက ေခြးေလာက္ေတာင္ ခင္ေဖာ္ မရၾကသလား ဆုိတာေတာ့ မေျပာတ္ေတာ့ပါဘူး။
ေမာင္ပဥၨင္းရယ္။
(အရွင္ေသ႒ိလ)
ငယ္ငယ္က ကဗ်ာေလး မေတာက္တေခါက္ ေရးၾကေတာ့ အိမ္ေဖာ္လက္ထဲ သားသ မီး ကုိ
လႊဲခဲ့ျပီး လမ္းထဲ ေခြးေက်ာင္း ထြက္ေနတဲ့ မိဘမ်ားအေၾကာင္းနဲ႔ ဖခင္ အေကာင္
အထည္ ရွိလ်က္နဲ႔ သားသမီး မလုိခ်င္လုိ႔ ျဖစ္ေပၚလာျပီး သားကုိ
ရွင္းထုတ္ပစ္ခ်င္တဲ့ မိခင္တစ္ ေကာင္းေပၚ ဖေအရယ္လုိ႔ ဘယ္မွာမွန္းမသိဘဲ
ရလာတဲ့ ကေလး တစ္အုပ္အတြက္ ေက်ာင္း ၀ုိင္းထဲက ဆြမ္းက်န္ ဟင္းက်န္ေတြ
အ၀စားသယ္သြားျပီး ကေလးတစ္အုပ္ကုိ အန္ေက်ြးေနတဲ့
ေခြးမိခင္တစ္ေယာက္အေၾကာင္းကုိ အေပါင္းအသင္းေတြ စုေပါင္းေရးျပီး
ကဗ်ာစာအုပ္တစ္ အုပ္ ျဖစ္ကတတ္ဆန္း ထုတ္ခဲ့ၾကဖူးတာ မွတ္မိေသးတယ္။
အဲဒီတုန္းက ဒီလုိျဖစ္ရပ္ေတြကကလည္း ခဏခဏ ၾကားေန၊ ေတြ့ေနရလုိ႔ ေရးျဖစ္ၾက
တာေပါ့။ ခုလည္း ပလက္ေဖာင္းေတြေပၚမွာ တန္ဖုိးႀကီးတယ္ဆုိတဲ့ ေခြးေလးေတြ ကုိ
ႀကိဳးနဲ့ ဆြဲျပီး ေခြးခ်င္းျပိဳင္ လမ္းသလာေနၾကတဲ့ မိခင္အမ်ားျပားကုိ
ျမိဳ႔ႀကီးျပႀကီးေတြမွာ ေတြ့ရျပန္ တယ္။ ေခြးေက်ာင္းမိခင္ခ်င္း
ေတြ႔ၾကေျပာၾကတဲ့အခါ သူ့ေခြးက ဘယ္နိဳင္ငံျခားကမ်ိဳး၊ ဘယ္ ေလာက္ေပးရတာ၊
နိဳင္ငံျခားျပန္ သားေတာ္ေမာင္က ၀ါသနာပါ လြန္းလုိ႔ ေမြးထားရတာ ဆုိျပီး
နိဳင္ငံျခားသံ၊ ေဒၚလာသံေတြ ေဟာင္ဖြာ ေဟာင္ဖြာနဲ႔ အေတာ္
အာခံတြင္းေတြ႔ေနၾကပုံပါပဲ။ အိမ္မွာက်န္ရစ္တဲ့ သားငယ္သမီးငယ္
မ်ားခမွာမွာေတာ့ ျပည္တြင္းျဖစ္ကေလးေတြျဖစ္လုိ႔မ်ား တန္ဖုိးထားရေကာင္း
မွန္းမသိဘဲ အိမ္ေဖာ္နဲ့ လႊဲခဲ့ေလသလားလုိ႔ ေတာင္ ထင္ရတယ္။
ေဒးဒရဲ ကြင္းေက်ာင္းတုိက္မွ ဆရာေတာ္ႀကီး အရွင္ေသ႒ိလရယ္၊ ေတာင္တြင္းႀကီး
နတ္မွီေတာရ ဆရာေတာ္ႀကီးရယ္၊ ကြင္းေခ်ာင္း ဆရာေတာ္ရယ္ ဦးစီးျပီး
နိကာယ္သင္တန္း ဖြင့္တန္းကလည္း သာမညဖလသုတ္ေရာက္ေတာ့ အဇာတသတ္မင္းနဲ့ စပ္မိရာက
သားသမီး ကုိပစ္ျပီး ေခြးခ်စ္တဲ့ မိခင္မ်ားနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ စပ္မိေျပာဆုိ
ၾကေသးတယ္။ သားသမီးေတြအတြက္ မိခင္ရဲ့ ေမတၱာ ဟာ ဘယ္ေလာက္ အေရးပါသလဲဆုိတဲ့
ကိစၥကုိ အေလးအနက္ ေဆြးေႏြးေျပာဆုိၾကတာပါ။
ဆရာောတ္အ၇ွင္ေသ႒ိလက သားသမီးကုိ အိမ္ေဖာ္နဲ့လႊဲခဲ့ျပီး လမ္းထဲ၊
ပန္းျခံထဲမွာ ေခြးေက်ာင္းထြက္ၾကတဲ့ အေလ့ဟာ အဂၤလန္မွာလည္း
ေခတ္စားၾကေၾကာင္းနဲ့ အဲဒီက အတုအပေတြ ျမန္မာ ျပည္ကုိ ကူးစက္လာပုံရေၾကာင္း
ေျပာျပေတာ့ မိမိက " သားသမီးနဲ႔ မိဘ ဘယ္သူကမ်ား စရုိင္းၾကလုိ႔ မိဘေတြက
သားသမီးထက္ ေခြးကုိ ပုိျပီး ဂရုစုိက္ၾကတာတုန္း" ဆုိတာ ေလွ်ာက္ထားတဲ့အခါ
အထက္မွာျပခဲ့တဲ့ စကားကုိ မိန္႔ၾကားေတာ္မူပါတယ္။
နတ္မွီေတာရဆရာေတာ္ႀကီးကေတာ့ ေရွးလူႀကီးေတြက ေခြးကေလးေတြကုိ က်ားစိတ္
ေပါက္ျပီး လုိက္ရဲ၊ ကုိက္ရဲျဖစ္ေအာ္ က်ားစြယ္ကုိ ေသြးျပီးေတာ့
တုိက္ေလ့ရွိၾက တယ္။ ခႏၶာကုိယ္ကုိ ကုိယ့္အစားအစာနဲ့ မတည္ေဆာက္နိဳင္ခင္
အရြယ္မွာ မိဘက တုိက္ေကြ်းခဲ့တဲ့ ႏုိ႔ရည္ဟာ စိတ္ပုိင္း၊ ရုပ္ပိုင္း
ႏွစ္ခုလုံးအတြက္ အေျခခံက်တယ္။ မိခင္ရဲ့ ႏုိ့သက္ ဟာ လူေတြ အတြက္ေတာ့
အသက္ေလးဆယ္ရွိမွ ကုန္တယ္လုိ႔ေတာင္ ဆုိၾကတယ္။ ေခြးက ေလးေတြဟာ က်ားစြယ္ကုိ
ေသြးတုိက္လုိ႔ က်ားစိတ္ေပါက္လာ မွန္ခဲ့ရင္ လူကေလး ေတြကုိ တိရစၧာန္ႏုိ႔နဲ့
တုိက္ေကြ်းၾကတာဟာလည္း စဥ္းစားစရာေကာင္းတယ္လုိ႔ မိန္႔ၾကားပါတယ္။
ေဒးဒရဲ ကြင္းေကာ်င္း ဆရာေတာ္ကေတာ့" ဒီသာမညဖလသုတ္ရဲ့ အဖြင့္အ႒ကထာ မွာပါတဲ့
အဇာတသတ္အေၾကာင္းကုိပဲ စဥ္းစားၾကည့္ပါလား၊ ျမတ္စြာဘုရားနဲ႔ေတြးတဲ့အခါ
အဇာသတ္မင္းဟာ ေသာတာပန္ ျဖစ္ေလာက္တဲ့ ပါရမီဓာတ္ခံရ်ိသူျဖစ္တယ္။ ဒါေပမဲ့ အဖ
သတ္ကံနဲ့ သူရဲ့ပါမီအရင္းအျဖစ္ကုိ တူးျဖိဳခဲ့မိလုိ႔ ေသာတာပန္အခြင့္အေရးနဲ့
လြဲခဲ့ရတယ္" လုိ႔ ဘုရားရွင္ကုိ္တုိင္ကလည္း ေဟာထားတာရွိတယ္။
ဗီဇေကာင္းျဖစ္တဲ့ ဒီကေလး စိတ္ရုိင္း သြား ရတား အေတာ္ကေလး စဥ္းစားစရာ
ရွိတယ္။
ပိဋကေတာ္ေတြထဲမွာ " မစၥကုစၧိမဂဒါယ" ဆုိတာ ၾကားဖူးတယ္မဟုတ္လား။ ျမန္မာ
လုိေတာ့ " ဗုိက္ဖ်က္ရာေဘးမဲ့ေတာ" လုိ႔ အဓိပၸါယ္ရတယ္။ အေတာ္ဆန္႔က်င္တဲ့
စကားနွစ္ခု ကုိ ေပါင္စည္းထားတဲ့ အမည္ပဲ။ ဒီအမည္ရလာပုံက အရွင္တုိ႔လည္း
ၾကားဖူး မယ္ထင္ပါတယ္။ ေ၀ေဒဟီ မိဖုရားႀကီးမွာ သေႏၶရေတာ့ ဖခင္ရဲ့
လက္ရုံးေသြးကုိ ေသာက္လုိတဲ့ ခ်င္ျခင္း ျဖစ္ တယ္။ ဗိမၺိသာရမင္းႀကီးကလည္း
ဒီကိစၥဘာခဲယဥ္းတာမွတ္လုိ႔ဆုိျပီး လက္၇ုံးေသြးကုိ ေရႊဓား နဲ႔
ေဖာက္တုိက္လုိက္တယ္။
ဒီအေၾကာင္း ပုဏားမ်ားကုိ နိမိတ္ဖတ္ခုိင္းေတာ့ " ဒီကေလး
ငယ္ ဟာ ေမြးဖြားျပီး လူလားေျမာက္တဲ့အခါ အဖကုိ သတ္မည့္သား" အဖရဲ့ ရန္သူျဖစ္
လာမည့္ သား" ဆုိျပီး ေဟာလုိက္ပါေလေရာ။ ဒါနဲ႔ ဒီကေလးကလည္း
လူျပည္မေရာက္ခင္ကတည္းက " အဇာတသတၱဳ- မေမြးဖြားမီက ရန္သူျဖစ္ႏွင္သူ" ဆုိျပီး
အမည္ဆုိးတြင္ခဲဲ့တာပဲ။ အေကာင္း အဆုိး ဘာမွ မသိရေသးခင္ အမည္ဆုိး
တြင္ခဲ့ရရွာတာပါ။ ရန္သူအျဖစ္သတ္မွတ္ခံရတာပါ။
ေ၀ဒဟီ မိဖုရားႀကီးဆုိတာ ပညာအေျမာ္အျမင္ရွိတဲ့ အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦးပါပဲ။
ဒါေပမဲ့ သူ၀မ္းထဲ လြယ္ခဲ့တဲ့ သားက ေက်းဇူးရွင္ အရိယာဘုရင္ႀကီးကုိ
သတ္မယ္ဆုိတာမ်ိဳးေတာ့ အျဖစ္မခံလုိဘူး။ ဒါနဲ႔ ခုနေျပာတဲ့ ေဘးမဲ့ေတာႀကီးထဲ
သြားျပီး ဗုိက္ကုိ အႏွိပ္ခိုင္းေတာ့တာပဲ။ ဒါကုိ ရွင္ဘုရင္က သိေတာ့မွ " ကေလး
သားလား သမီးလားေတာင္ မသိရေသးခင္ ေဗဒင္ ကုိယုံၿပီး ဖ်က္ခ်တယ္ဆုိတာ
တုိင္းတစ္ပါးၾကားလုိ႔မွ မေတာ္ဘူး။ လုံး၀မဖ်က္ရ။ လူလား ေျမာက္ေအာင္
ေစာင့္ေရွာက္ေမြးဖြားရမယ္" လုိ႔ အမိန္႔ထုတ္လုိက္ရတယ္။ ကရုဏာ တရားရဲ့
သေကၤတျဖစ္တဲ့ "ေဘးမဲ့ေတာႀကီး"ကေတာ့ မဆီမဆုိင္ "ဗုိက္ဖ်က္(ႏွိပ္)ရာ" ဆုိတဲ့
ဆန္႔က်င္ ဘက္ ဂုဏ္ပုဒ္ႀကီးတစ္ခုနဲ႔တြဲျပီး ထင္ရွားသြားတာေပါ့။
ရွင္ဘုရင့္အမိန္႔ကုိ မလြန္ဆန္ရဲလုိ႔သာ လြယ္ထားရေပမယ့္ " ေမြးဖြားလာရင္
ဖေအကုိ သတ္မယ့္သားကေလးျဖစ္လာမွာ" ဆုိတဲ့ ဆုိတဲ့ သံသယစိတ္နဲ႔ လြယ္ထားရတဲ့
မိခင္တစ္ ေယာက္ရဲ့ သားအေပၚ သက္ေရာက္လာမယ့္ စိတ္ထားကုိ ခန္႔မွန္းၾကည့္ရင္
သိနိဳင္တယ္။
ဒါက အဇာတသတ္ အမိ၀မ္းမွာေနခဲ့ရတဲ့ အေျခအေနကုိ ေျပာတာ။ ေမြးဖြားလာတဲ့
အခါမွာေတာ့ မိခင္ကလည္း မ်က္နွာမျမင္ရခင္က စိတ္ထဲမွာ ဘယ္လုိပဲရွိရွိ
မ်က္နွာျမင္ရတဲ့ အခါမွာေတာ့ ကုိယ့္သားကုိ ခ်စ္ရွာမွာပါပဲ။ ဖခင္ျဖစ္တဲ့
ဗိမၺိသာရ မင္းႀကီးကေတာ့ ဘာေျပာ စရာရွိမလဲ။ သားဆုိတဲ့ ေမတၱာစိတ္အျပင္
ထီးေမြနန္းလ်ာဆုိတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ အားထားစိတ္ ပါေပါင္းျပီး အခ်စ္က
ႀကီးခ်င္တုိင္ႀကီးေတာ့မွာေပါ့။ အဲ အထိန္းေတာ္၊ ေခ်ာ့ေတာ္ဆိုတာေတြ ကေတာ့
ဘယ္လုိစိတ္ထားၾကမယ္ထင္သလဲ၊ အခု သူတုိ႔ အားထာမွီခုိ ေနရတဲ့ ဗိမၺိသာရ
မင္းႀကီးဆုိတာ ေသာတာပန္ အရိယာရွင္ဘုရာႀကီးလည္းျဖစ္၊ ျမတ္စြာဘုရားရွင္
ေက်ာင္းဒကာ ႀကီးလည္းျဖစ္တယ္။
ဒီကေလးက ႀကီးလာရင္ ဖေအသတ္ မယ့္သား၊
တစ္နည္းေျပာရရင္ သူတုိ႔ရဲ့ မွီခုိ အားထားရာကုိ ဖ်က္ဆီးပစ္မယ့္ကေလး ဆုိတဲ့
အသိမွားက လႊမ္းမုိးထားေတာ့ ဘုရင့္ အမိန့္ေၾကာင့္ ျပဳစုဆက္ဆံ ေနရေပေမယ့္
သူတုိ႔စိတ္ ထားေတြကေတာ့ သူတုိ႔ရဲ့ မ်က္နွာမွာ အျမဲေပၚလြင္ေနမွာပဲ။
မိခင္ကလည္း သားဆုိတဲ့ ခ်စ္ျခင္းရွိတာက ရွိတာတျခားပဲ။ အဖကုိ
သတ္လိမ့္မယ္ဆုိတဲ့ သံသယ မ်က္နွာထားကေတာ့ ကင္းနိဳင္မွာ မဟုတ္ဘူး။
အဲဒီေတာ့ အဇာတသတ္ လူလားေျမာက္လာခဲ့တဲ့ ဘ၀လမ္းေၾကာင္း တစ္ေလွ်ာက္မွာ
ေမတၱာဓာတ္နဲ႔ ေမတၱာရဲ့ အရိပ္ေယာင္ ဆုိတာ ဖခင္ဗိမၺိသာရမင္းႀကီးနဲ႔ ေတြ့ရတဲ့
အခ်ိန္ပုိင္း ေလးေလာက္ပဲရွိမယ္။ က်န္တဲ့ အခ်ိန္ေတြအားလုံးမွာ ေမတၱာပန္း
ခန္းေနသူေတြရဲ့ သံသယ မ်က္လုံးေတြနဲ့ပဲ အျမဲရင္ဆုိင္မေနရေလာက္ေပဘူးလား။
ဒီလုိအေျခ အေနရွိတဲ့ ပတ္၀န္းက်င္ မွာ လူလားေျမာက္ခဲ့ရတဲ့ အဇာတသတ္ရဲ့
စိတ္ထား၊ မ်က္ႏွာထားကေတာ့ ဘယ္လုိဓာတ္ေတြ ကူးစက္ေနမလဲဆုိတာ
ခန့္မွန္းသာၾကည့္ၾကေပေရာတဲ့။
အဇာတသတ္ရဲ့ ဘ၀နွင့္ ပတ္သက္လုိ႔ မိခင္နဲ႔ ပတ္၀န္းက်င္မွာသာ ခ်ိဳ့ယြင္းခဲ့တာ
မဟုတ္ပါဘူး။ ဖခင္ျဖစ္တဲ့ ဗိမၺိသာရမင္းႀကီးမွာလည္း တာ၀န္မကင္းဘူး။
ခ်ိဳ့ယြင္းခ်က္ ရွိ တယ္လုိပဲ ေျပာရမယ္။ သူက ေသာတာပန္အရိယ
ပုဂၢိဳလ္ႀကီးလည္းျဖစ္၊ ဘုရားရွင္ ေက်ာင္း ဒကာႀကီးလည္းျဖစ္လုိ႔
ဘုရားသြားေက်ာင္တက္ဆုိတာ တယ္ျပတ္မွာမဟုတ္ဘူး။ အဲဒီေခတ္ ကာလက သာ၀တၳိျပည္မွာ
ဘာသာေရးက အေတာ္ထြန္းကားတြင္က်ယ္ေနၾကျပီ။ လူႀကီး လူေကာင္း
စာရင္း၀င္ဖုိ႔အတြက္ ဘာသာေရးနဲ့ ကင္းလုိ႔ကုိ မျဖစ္ေတာ့တဲ့ အေျခအေနမ်ိုး ျဖစ္
ေန ျပီ။ အဇာတသတ္ရွင္ဘုရင္ျဖစ္ျပီးလုိ႔ သူ႔ဒုကၡေတြျငိမ္းဖုိ႔
တုိင္ပင္တဲ့အခါ သူ့အနားမွာ ခစားေန တဲ့ အမတ္ေတြက သူတုိ႔ ကုိးကြယ္ဆည္ကပ္ရာ
ဘာသာေရးဂုိဏ္းဆရာ အသီး သီးရဲ့ ဂုဏ္ ေတြကုိ ေဖာ္ျပီး သြားေရာက္ေတြ႔ဆုံဖုိ႔
အႀကံေပးၾကတာကုိ ၾကည့္ပါလား။ ဘာသာေရး ဘယ္ေလာက္ တြင္က်ယ္ေနျပီလဲ သိသာတယ္။
ဘုရားရွင္အေပၚမွာ သဗၺညုတ ဉာဏ္ေတာ္ရွင္ႀကီးျဖစ္တယ္ဆုိတာ ဗိမၺိသာရမင္းႀကီး
အေနနဲ႔ သံသယႀကီးျဖစ္တယ္ဆုိတာ ဗိမၺိသာရမင္းႀကီးအေနနဲ႔ သံသယမရွိ
ယုံၾကည္ျပီးသားျဖစ္တဲ့ ေသာတာပန္အရိယာႀကီးပဲ။ တကယ္ဆုိရင္ ဒီကေလးသေႏၶတည္ကစ
မိခင္ခ်င္ျခင္း တပ္တဲ့ကိစၥကုိ ျမတ္စြာဘုရားထံ ေလွ်ာက္ထားခဲ့လုိ႔ရွိရင္လည္း
သဗၺညုတဘုရားရွင္က ေသာတာပန္အရိယာ မ်ိဳးေစ့ေကာင္းေလးဆုိတာကုိ
အမွန္အတုိင္းမိန္႔ၾကားလုိက္မွာပဲ။
ဒီလုိျဖစ္ခဲ့ရင္ ထီးညြန္႔နန္းလ်ာလည္းျဖစ္၊ ေသာတာပန္ေလာင္းလည္း
ျဖစ္တယ္ဆုိတဲ့ သား သေႏၶအေပၚမွာ မိခင္ရဲ႔ ေမတၱာတရားဟာ ခ်စ္ျခင္းနဲ႔အတူ
အားထာေလးစားတဲ့ စိတ္ပါ ပုိလာ ဥိးမယ္။ ဒီလုိဆုိရင္ ကေလးရဲ႔ အမည္ေတာင္မွ "
အဇာတသတၱဳ" လုိ႔ မျဖစ္ေတာ့ဘဲ " အဇာတအရိယ- မေမြးဖြားခင္က အရိယာအျဖစ္
ထင္ရွားသူ" လုိ႔ေတာင္ တင္စားမွည့္ေခၚလာ နိဳင္တယ္။
သာ၀တၳိရဲ့ ယဥ္ေက်းမႈေတြထဲမွာ ဘုရားသြား ေက်ာင္းတက္ဆုိတာ လူယဥ္ေက်းေတြ ရဲ့
သေကၤတတစ္ခုျဖစ္ေနျပီး ဘာသာမဲ့သမားရယ္လုိ႔ ေခာတ္မစား၊ လူရာမ၀င္တဲ့ အေျခအေန
မ်ိဳးလုိေတာင္ျဖစ္ေနတဲ့ အေျခအေနမွာ တျခားမိဘေတြဟာ သားငယ္သမီးငယ္ေတြကုိ
ဘုရား သြားေက်ာင္းတက္ အတူေခၚသြားရာက ခုႏွစ္နစ္ အရြယ္ေလာက္နဲ႔
ေသာတာပန္ျဖစ္ၾက၊ သာသနာ့ ေဘာင္၀င္ၾကတာေတြေတာင္ ရွိေနျပီ။ ဗိမၺိသာရက
ဒီအခ်က္ကုိ ေမ့ခ်န္ခဲ့တယ္။
ဒီေနရာမွာေတာ့ ဗိမၺိသာရဟာ အနာထပိဏ္သူေဌးႀကီးနဲ႔
အေတာ္ကြာတယ္။ သူေဌးႀကီးကေတာ့ သူ့သားေပေတေတ သမားကုိ ဘုရားေက်ာင္းသြားေအာင္
ဆုေပးစနစ္နဲ႔ က်င့္သုံးျပီး လူေကာင္း သူေကာင္းျဖစ္ေအာင္ အားထုတ္ေပးခဲ့တယ္။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီအရြယ္မွာသာ အဇာတသတ္မင္းသား ဘုရားရွင္နဲ႔ ေတြ့ခဲ့ရင္လည္း
သူ့စိတ္ဓာတ္၊ သူ႔သဘာ၀ဟာ ေျပာင္းလဲ သြားမွာ အမွန္ပဲ။ ေသာတာပန္မ်ိဳးေစ့ေကာင္း
တစ္ေယာက္ဟာ ဘုရားရွင္နဲ႔ အခ်ိန္မီေတြ႔ခြင့္ ရရင္ မ်ိဳးေစ့မွန္အပင္မွန္
ေပါက္လာမွာ မလြဲဘူး။
အဇာတသတ္ အရြယ္ေရာက္လာျပီ၊ ပတ္၀န္းက်င္က သံသယမ်က္လုံးန႔ဲ ၾကည့္သူ ေတြရဲ့
မ်က္နွာထားနဲ႔ သူ႕အေပၚ ေမတၱာစစ္နဲ႔ ၾကည့္တဲ့ ဗိမၺိသာရဲ့ မ်က္နွာထားတကုိ
ကြဲျပား ျခားနားတာကုိလည္း အကဲခတ္နိဳင္ျပီ။ သူကလည္း သူ့ပတ္၀န္းက်င္မွာ
အက်ိဳးလုိလားသူနဲ႔ မလုိလားသူတုိ႔ကုိ ခြဲျခားသိတတ္လာျပီ။
နန္းတြင္းပတ္၀န္းက်င္မွာေတာ့ ဖခင္ႀကီးကလြဲရင္ အားလုံးလုိလုိဟာ
ေဗဒင္ဆရာစကားကုိပဲ အခုိင္အမာစြဲ ေနၾကျပီ။ ဒီအခ်ိန္ဟာ ဗီဇနဲ႔ ပတ္
၀န္းက်င္တုိ႔ရဲ့ အားျပိဳင္ပြဲပဲ။
ပစိၧိမဘ၀ိကသားလုိ႔ ေခၚတဲ့ အခုဘ၀မွာ မုခ် ရဟႏၱာျဖစ္ရမယ့္ အဂၤုလိမာလတုိ႔လုိ
ပုဂၢိဳလ္မ်ိဳးအေပၚမွာ ပတ္၀န္းက်င္ရဲ့ အရွိန္အ၀ါက ဘယ္လုိမွ
သက္ေရာက္နိုင္စြမ္းမွ မရွိေပ မယ့္ ေသာတာပန္အရိယာမ်ိဳးေစ့ ေလာက္ကေတာ့
အနာထပိဏ္၊ ၀ိသာခါတုိ႔လုိ ဆုႀကီးပန္ ေတြ မဟုတ္ခဲ့ရင္ ပတ္၀န္းက်င္က
လႊမ္းမုိးသြားနိုင္တာေတြ႔ရတယ္။ မေကာင္းတဲ့ ဘက္မွာ လည္း အလားတူပဲ။
ေဒ၀တ္တုိ႔ စိဥၥမာဏတုိ႔လုိ သံသရာနဲ႔ခ်ီျပီး ရန္ျငိဳးထားခဲ့သူမ်ားက လြဲရင္
ဗီဇအေပၚ ပတ္၀န္းက်င္က လႊမ္းမုိးသက္ေရာက္သြားစျမဲပါပဲ။
အဇာတသတ္ရဲ့ အေျခအေနကေတာ့ ပတ္၀န္းက်င္မွာ ဖခင္ကလြဲရင္ ဘယ္လူႀကီး
လူေကာင္းကမွ လူရာသြင္းျပီး အေပါင္းအသင္း မလုပ္ၾကတဲ့သေဘာမ်ိဳးပါပဲ။
သူနဲ႔ေပါင္းသင္း စရာဆုိရင္ သူလုိအပယ္ခံ တစ္ခု ေလာက္ဘဲ ရွိေနေတာ့မွာေပါ့။
ေခတ္ယဥ္ေက်းမႈအရ ကုိးကြယ္ ဆည္းကပ္စရာ ဆရာဒကာဆုိတာ မရွိျပန္ရင္လည္း
လူရာမ၀င္ခ်င္ျပန္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ကုိးကြယ္ဆည္းကပ္စရာ ဆရာတစ္ဦးရွိဖုိ႔
လုိအပ္တယ္။
အဇာတသတ္ရဲ့ ဒီလုိအေျခအေနကုိ အခြင့္အေရးအျဖစ္ အသုံးခ်ဖုိ႔ႀကိဳးစားသူကေတာ့
ေဒ၀တတ္ပါပဲ။ သူက နန္းတြင္းမွာ အရြယ္ေရာက္တဲ့အထိ ႀကီးျပင္းလာရသူပီပီ
ေလာကအေရးမွာ အေတာ္ကြ်မ္းက်င္ပုံရပါတယ္။
သာသနာ့ေဘာင္မွာ ရဟန္းျပဳခဲ့ျပီး ေလာကီ အဘိညာဥ္ ေလာက္အထိ ရထားေပမယ့္
ေလာကုတၱရာ တရားထူးအတြက္ေတာ့ သူ့စိတ္ဓာတ္အရကုိက ပါရမီဓာတ္ခ ံေ၀းခဲ့တယ္။
အခုလည္း ျမတ္စြာဘုရားရွင္နဲ႔ တပည့္သာ၀ကႀကီးေတြ ေလာကထဲ မွာ ေနလုိသလုိ
ထင္ရွားေနတာဟာ အသုိင္းအ၀ုိင္းနဲ႔ ဒကာ၊ ဒကာမ အင္အား ေတာင့္တင္းလုိ႔ ပဲလုိ႔
ယုံၾကည္ေနတယ္။ သူ႔အႀကံက ျမတ္စြာဘုရား ရွင္လည္း သက္ေတာ္ႀကီးျပီ။ သံဃာပရိတ္
သတ္ကုိ သူကလႊဲယူျပီး အားကုိးေလာက္တဲ့ ဒကာေကာင္းတစ္ေယာက္ရဲ့ အကူအညီနဲ႔ သူ့ အ
ရွိန္ အ၀ါကုိ တည္ေထာင္မယ္လုိ႔ ႀကံစည္ေနတာ။
ဒါနဲ႔ သူရဲ့ ေလာကီအဘိညာဥ္အစြမ္းနဲ့ အဇာတသတ္ကုိ အံ့ၾသေလာက္ေအာင္ လုပ္ျပျပီး
စည္းရုံးေတာ့တာပါပဲ။ တရားအသိ ေ၀းျပီး ေလာကီတန္ခုိးကုိ ကုိးကြယ္ရာလုိ႔
အထင္ႀကီးမိတဲ့အတြက္ အဇာတသတ္ကလည္း ယုံၾကည္ကုိးစားသြားေတာ့တယ္။ ဆည္းကပ္ စရာ
အားထားကုိးကြယ္ရာကုိ ရွာရာက ေဒ၀ဒတ္နဲ႔ ဆုံမိသြားတဲ့ အဇာတသတ္ရဲ့ အျဖစ္က ေတာ့
ေရာဂါေပ်ာက္ဖုိ႔ ေတာထဲ ေဆးျမစ္ရွာထြက္ခါမွ ေျမြေပြးတက္နင္းမိသူထက္
ဆုိးပါေတာ့တယ္။
ဆရာေဒ၀ဒတ္ တုိက္တြန္းခ်က္အတုိင္း ထီးနန္းကုိ မရအရယူဖုိ႔ ႀကိဳးစားရာမွာ
၀ွက္ယူ လာတဲ့ ဓားေျမွာင္နဲ႔ အတူမိလုိ႔ ရွင္ဘုရင္ဆီေခၚသြားေတာ့ သားအေပၚ
အခ်စ္ႀကိး သေလာက္ ေမွ်ာ္လင့္အားထားတဲ့ ဗိမၺိသာရက ထီးနန္းစည္းစိမ္ကုိ
အလြယ္တကူ လႊဲအပ္ေပးလုိက္ပါတယ္။ "သူရွင္ဘုရာင္ျဖစ္ျပီ" ဆုိတာ ေလွ်ာက္ထားေတာ့
ေဒ၀ဒတ္က "ေျမေခြးကုိ အတြင္းမွာထားျပီး သားေရနဲ႔ စည္က်က္ရင္
ကုိက္ထြက္သြားမွာေပါ့ကြ၊ ရွင္ဘုရင္ကုိ အသက္ ရွင္လွ်က္ထားျပီး
ထီးနန္းလႊဲယူထားလုိ႔ လုံျခုံမႈ ဘယ္ရွိမလဲ၊ အျပတ္ရွင္းရမယ္" လုိ႔
တုိက္တြန္းျပန္တာနဲ႔ ေနာက္ ဆုံးေတာ့ အဇာတသတ္ဟာ "အေဖသတ္ကံ" ဆုိတဲ့
အဆုံးစြန္အမုိက္မဲဆုံးကံႀကီးကုိ က်ဴးလြန္ မိသြားရပါေတာ့တယ္။
ေဒ၀ဒတ္ကုိ္ယ္တုိင္လည္း ျမတ္စြာဘုရားထံ သံဃာပရိတ္သတ္ကုိ လႊဲအပ္ဖုိ႔ေတာင္းခံ
တယ္။ သူက မင္းမ်ိဳး မင္းႏြယ္ပီပီ သာသနာေတာ္ကုိ အရုိက္အရာ သေဘာနဲ႔
လႊဲအပ္လုိ႔ရမယ္ ထင္ေနတာကုိး။ ျမတ္စြာဘုရားက တရားသေဘာနဲ႔ ဆုံးမတာကုိလည္း
နားမ၀င္ေတာ့ဘူး ။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ကုိ အသက္အႏၱရာယ္ျပဳဖုိ႔
ႀကိဳးစားေတာ့တာပဲ။
အဇာတသတ္ဘုရင္ဟာကုိယ္တုိင္ အေဖသတ္ကံႀကီးကုိ က်ဴးလြန္ရရုံမကေသး ေဒ၀ဒတ္က
ဘုရားရွင္ကုိ လုပ္ႀကံရာမွာလည္း သူ့ရဲ့ေလးသမားေတြကုိ ေစလႊတ္ကူညီေပး ရတယ္။
လုပ္ႀကံဖုိ႔ လႊတ္လုိက္ေလသမွ် ေလးသမားေတြလည္း ဘုရားရွင္နဲ႔ေတြ့ေတာ့ အျမင္
မွန္ရျပီး ရဟန္းျဖစ္ကုန္၊ ဂိဇၥ်ကုဋ္ေတာင္ကအဆင္း ေက်ာက္ေမာင္းနဲ႔ ဆင္ျပီး
ႀကံစည္တာ လည္း မေအာင္ျမင္ ျဖစ္ရေတာ့ ေနာက္ဆုံးမွာ အဇာတသတ္မင္းပုိင္တဲ့
နာဠာဂီရိဆက္ႀကီးကုိ အရက္ေတြ မူးေအာင္တုိက္ျပီး ျမတ္စြာဘုရားရွင္
ရာဇျဂိုဟ္ျမိဳ့ထဲ ဆြမ္းခံၾကြခ်ိန္မွာ အနင္းခုိင္း ေတာ့တာပဲ။
ရဟန္းျဖစ္တဲ့ ေဒ၀ဒတ္ရယ္၊ ဘုရင္အဇာတသတ္ရယ္၊ တိရစၧာန္ျဖစ္တဲ့ နာဠာဂီရိ
ဆင္ႀကီးရယ္၊ ေပ့ါင္းျပီး ႀကံစည္တဲ့ ဒီပြဲဟာ ေဒ၀ဒတ္ဘ၀ရဲ့ ေန၀င္ခ်ိန္ကုိ
အဆုံးအျဖတ္ ေပးတဲ့ ပြဲႀကီးပဲ။ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ရဲ့ ေမတၱာ အစြမ္းေၾကာင့္
တိရိစၧာန္ျဖစ္တဲ့ နာဠာဂီရိ ဆင္ႀကီးက အံ့ၾသေလာက္ေအာင္ ယဥ္ေက်းသိမ္ေမြ႔ျပီး
ဘုရားရွင္ရဲ့ အဆုံးအမကုိ နာခံ ေနတာ ျမိဳ့သူ ျမိဳ့သားေတြ မ်က္၀ါးထင္ထင္
ျမင္ေတြ႔ရတဲ့အခါ ေဒ၀ဒတ္ရဲ့ အႀကံယုတ္ အက်င့္ယုတ္ေတြကုိ တစ္ျမိဳ့လုံးက
၀ုိင္း၀န္းရႈတ္ခ်ၾကျပီး၊ ဘုရင္ကုိလည္း ေဒ၀ဒတ္နဲ႔ မေပါင္းဖုိ႔
၀ုိင္း၀န္းေတာင္းဆုိ ၾကလုိ႔ အဇာတသတ္လည္း ေဒ၀ဒတ္နဲ႔ အဆက္သြယ္ ျဖတ္လုိက္တယ္။
ေဒ၀ဒတ္ရဲ့ ဘ၀ဟာလည္း ေနညိုခ်ိန္မက ေန၀င္ခါနီးေရာက္သြားေတာ့တာပါပဲ။
ဒီဇာတ္လမ္းရဲ့ ဖာတ္သိမ္းပုံကလည္း အေတာ္ကုိ ကေမာက္ကမ နိုင္တဲ့
ေျပာစမွတ္ႀကီးတစ္ခုပါ။
ရဟန္းေတာ္ျဖစ္တဲ့ ေဒ၀ဒတ္က ဘ၀ရဲ့ ေနာက္ဆုံးအခ်ိန္မွာ ပ်ံေတာ္မမူရရွာပဲ အ၀ီစိ အထိ နစ္ေတာ္မူရတယ္။
ရွင္ဘုရင္ အဇာတသတ္လည္း နတ္ရြာမစံရဘဲ ေလာဟကုမၻီဆုိတဲ့ ငရဲမွာခံရတယ္။
ဒါေတာင္ ဘုရားရွင္နဲ႔ အေတြ႔ေစာလုိက္လုိ႔ အ၀ီစိမေရာက္လုိက္ရတာ။
တိရိစၧာန္ျဖစ္တဲ့ နာဠာဂီရိဆင္ႀကိးကေတာ့ ဘုရားရွင္ရဲ့ အဆုံးအမကုိနာခံျပီး
အရက္ေသာတာ၊ သတၱ၀ါေတြညွင္းဆဲတာေတြ ေရွာင္ၾကဥ္တဲ့အတြက္ ေသခ်ိန္မွာ နတ္ရြာ
စံရပါတတဲ့။
အဇာတသတ္ဟာ ဖခင္လည္းဆုံးျပီး ဆရာရင္းျဖစ္တဲ့ ေဒ၀ဒတ္နဲ့လည္း
လမ္းခြဲခဲ့ျပီးသူ႔ရဲ့ လုပ္ရပ္မွားႀကီးကုိလည္း ကုိယ္ေတြ႔ ကုိယ္ႀကဳံ
သိျမင္ခံစားေနရျပီး ထီးနန္းစည္းစိမ္ႀကီး ရထားေပမယ့္ အိပ္မယ္လုိ႔
ႀကိဳးစားလုိက္တုိင္း ဓားေတြ လွံေတြနဲ႔ ၀ုိင္းျပီး ထုိးၾကခုတ္ၾက ေတာ့မလုိ
အရိပ္နိမိတ္ေတြ ျမင္ျပီး ေၾကာက္လန္႔ေနရလုိ႔ သူတစ္ပါးေတြအတြက္ အိပ္စက္
နားေနခ်ိန္ျဖစ္တဲ့ ညဥ့္အခါဆုိတာ သူ့အတြက္ ေတာ့ ပစၥဳပၸန္ငရဲက်ခ်ိန္ႀကီးအျဖစ္
ညစဥ္ ႀကဳံေတြ့ ခံစားေနရတယ္။
ေနာက္ဆုံး ဖခင္က ေမြးစားခဲ့တဲ့ ေမြးစားေနာင္ေတာ္ ဇီ၀ကရဲ့ အကူအညီနဲ႔
ျမတ္စြာဘုရားထံ ေရာက္လုိ႔ သာမညဖလသုတ္ ေဒသနာႀကီးကုိ ေလွ်ာက္ထားနာၾကား
ခြင့္ရေတာ့မွ ဒီ ဒုကၡေတြက လြတ္ေျမာက္ခဲ့ေတာ့တယ္။ ဒီတရားနာျပီးတဲ့အခါ သူရဲ့
ဗီဇ ပါရမီဟာ ေသာတာပန္ျဖစ္ေလာက္တဲ့ မ်ိဳးေစ့ေကာင္း ျဖစ္ခဲ့တယ္ဆုိတာ
သိရေပမမယ့္ အခ်ိန္ ေနွာင္းသြားျပီ။ ဘာနဲ႔မွ ေခ်ခ်က္လုိ႔ မရတဲ့
ပဥၥာနႏၱရိယကံႀကီးက သူရဲ့ ပါရမီမ်ိဳးေစ့ကုိ ဖ်က္ဆီး သြားျပီ။
ေခ်ဖ်က္လုိ႔ မရေလာက္ေတာ့တဲ့ ကံႀကီးကုိ က်ဴးလြန္ခဲ့မိေပမယ့္ အဇာတသတ္က
ဘုရားရွင္မိန္႔ေတာ္မူသလုိ အရိယာျဖစ္ေလာက္တဲ့ တိဟိတ္စစ္စစ္ဆုိတဲ့
ဇာတိကိုေတာ့ ျပခဲ့ပါတယ္။ သူမ်ားေတြလုိ" တစ္တက္စားလည္း ၾကက္သြန္ျဖဴ
နွစ္တက္စားလည္း ၾကက္ သြန္ျဖဴပဲ" ဆုိတဲ့ ေအာက္တန္းက်တဲ့ စိတ္မ်ိဳးမထားဘူး။
အျပစ္ကုိ အျပစ္လုိ႔ ရႈျခင္း
တရားနဲ႔အညီ ကုစား၊
ေနာင္ ဘယ္ေတာ့မွ မျဖစ္ေစရဘူးလုိ႔ ဆုံးျဖတ္ေစာင့္စည္း။
ဒါဆုိရင္ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ရဲ့" တရားသျဖင့္ ဆုံးမရာ သာသနာေတာ္မွာ
ႀကီးပြားခ်မ္းသာ ေၾကာင္းသာျဖစ္တယ္" ဆုိတဲ့ ဘုရားရွင္ အဆုံးအမကုိ
ဥိးထိပ္ရြက္ ပန္ဆင္ျပီး ရတနာသုံးပါးကုိ အတုိင္းထက္အလြန္
ခ်ီးေျမွာက္ပူေဇာ္တယ္။ ပုထုဇဥ္ထဲမွာ သူ့ရဲ့ သဒၶါတရားကုိ ဘယ္သူမွ
လုိက္မမီေအာင္ အသာဆုံးျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားတယ္။
ဒါေတြေၾကာင့္လည္း
သူက်ဴးလြန္ခဲ့တဲ့ ကံဟာ နွစ္ေပါင္းကုေဋကုဋာၾကာမယ့္ အ၀ီစိငရဲအထိ
က်ေရာက္နိဳင္ေပမယ့္ အႏွစ္ေျခာက္ ေသာင္းသာ ၾကာမယ့္ ေလာဟကုမၻီငရဲသာ
ခံစားရေတာ့တယ္။ အ၀ီစိက်ရမယ့္သူ ေလာဟ ကုမၻီငရဲေလာက္ က်ခံရတာဟာ
တစ္သက္တစ္က်ြန္းက်ရမယ့္သူ ခ်ဳပ္ရက္ရမန္ တစ္ပတ္နဲ႔ တရားေသ လြတ္ခဲ့ရသေလာက္
ကြာပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အ႒ကထာဆရာက "ေသ ေလာက္ တဲ့ အျပစ္ကုိ က်ဴးလြန္ခဲ့ျပီး
ပန္းတစ္ဆုပ္နဲ႔ ေက်ေအးသြားလုိက္သလုိပါပဲ"လုိ႔ မွတ္ခ်က္ ခ်ပါတယ္။
ထုိင္သင့္တဲ့ အျပစ္ဒဏ္ခံရျပီး ပါရမီဆက္လက္ ျဖည့္ဆည္းျပီးတဲ့အခါ "
၀ိဇိတာ၀ီ" အမည္ရွိတဲ့ ပေစၥကဗုဒၶါအျဖစ္နဲ႔ ပရိနိဗၺာန္ျပဳ လိမ့္မယ္လုိ႔
ျမတ္စြာဘုရားက နိယတဗ်ားဒိတ္ စကားနဲ့ မိန္႔ၾကားတာကုိလည္း ခံယူ
ရရွိလုိက္ပါတယ္။ ေသာတာပန္မ်ိဳးေစ့ ရႈံးခဲ့ရေပမယ့္ ပေစၥက ဗုဒၶ မ်ိဳးေစ့ကုိ
အရယူနိဳင္ေအာင္ျပန္လည္ႀကိဳးစားခဲ့တယ္လုိ႔ ဆုိနိဳင္ပါတယ္။
ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ သံသရာခရီးဆုိတာ ဒုကၡမီးေတြ ၀ုိင္း၀ုိင္းလည္ေနတဲ့
ခရီးၾကမ္းႀကီး ျဖစ္တယ္လုိ႔ သေဘာေပါက္မိရင္ေတာ့ ေနာက္ထပ္ရရွိတဲ့ ပေစၥကဗုဒၶ
မ်ိဳးေစ့ထက္ ဒီဘ၀ မွာ ရရွိတဲ့ ေသာတာပန္မ်ိဳးေစ့က ျမတ္နိဳးစရာအမွန္ပါ။
ဒါေပမဲ့ အစဥ္အလာ ဓေလ့ေဟာင္းေတြ လႊမ္းမုိးဆဲျဖစ္တဲ့ မိခင္နဲ႔
ပတ္၀န္းက်င္တုိ႔ေၾကာင့္ အဇာတသတ္ရဲ့ဘ၀က " ေဗဒင္ဆရာ ပုဏားမ်ားရဲ့
ပါးစပ္ဖ်ားမွာပဲ ကံၾကမၼာ တန္ရာနဲ႔ လြဲခံ့ရတဲ့ အျဖစ္ေရာက္သြားခဲ့ရပါတယ္"
လုိ႔ ကြင္းေက်ာင္းဆရာေတာ္က အက်ယ္တ၀င့္ သုံးသပ္ေဆြးေနြးျပတယ္။
မိမိတုိ႔ စာလုိက္သံဃာမ်ားကေတာ့ အဇာတသတ္မင္းဟာ " မုိးခါးမိခံရတဲ့ မ်ိဳးေစ့ ေကာင္းေလး" လုိ႔ မွတ္ခ်က္ခ်ၾကပါတယ္။
ဒိမုိးခါး ဘယ္ကစျပီး ရြာခ်ခဲ့သလဲ။
သားသမီးေကာင္း မိဘျဖစ္လုိသူတုိင္း စဥ္းစားၾကဖုိ႔ပါ။
မ်ိဳးေစ့ေကာင္းကေလးမ်ား ေမတၱာမုိးနဲ႔ ထိေတြ႔ ႏုုိင္ၾကပါေစ။
ေမတၱာမ်ားျဖင့္
