ခုိနားမိတဲ့ အရိပ္
ဟုိနွစ္ေပါင္း မ်ားစြာက အရိပ္တစ္ခုကုိ ၾကဳံၾကိဳက္လုိ ့ နားခုိမိရင္း အရိပ္စစ္ေတြ ့သြားတဲ ရွင္ပုဏၰတစ္ေယာက္ အေၾကာင္းေလးၾကားဖူးလား။ ေၿပာၿပခ်င္လုိ ့။ အကုန္ေတာ့ မေၿပာေတာ့ဘူး။ ရွည္သြားရင္ မဖတ္ၿဖစ္ဘဲ ေနမွာစိုးလုိ ့။
အစကေတာ့ သူလည္းပဲ ေလာကရဲ့ အပူမီးေတြကုိ ရင္မွာပုိက္လ်က္ပါပဲ။ ေပ်ာ္စရာနဲ့ ေတြ ့ရင္လည္း ဘာရမလဲ ေပ်ာ္လုိက္တာပါပဲ။ ငုိစရာရွိရင္လည္း ငိုတတ္တဲ့ အက်င့္သူ ့မွာ ရွိတုန္္းပဲ။ သူ ့ကုိ အလိုမက်လုိ ့သြားဆဲရင္လည္း သူနာေနတုန္းပါပဲ။ ခ်ီးမႊမ္းတာမ်ဳိး၊ ေၿမွာက္ေၿပာတာမ်ဳိးလည္း မယုံရင္ သြားလုပ္ၾကည့္။ သူ အေၿမာက္ၾကီး ေၿမာက္ေနဦးမွာပါပဲ။ ဆုိလုိတာက သူ ့အသည္းမွာ ေပ်ာ္ရႊင္မွဳေတြ၊ လြမ္းဆြတ္မွဳေတြ၊ ၾကင္နာမွဳေတြ၊ နာၾကည္းမဳွေတြနဲ ့ၿပည့္ႏွက္ေနတုန္း။ ဒီလုိ အခြင့္အေရးမ်ဳိးၾကဳံလာၿပီဆုိရင္လည္း ေလာကဇာတ္ခုံေပၚမွာ က်ရာေနရာက သရုပ္ ေဆာင္တုန္းပဲ။
တစ္ေန ့မွာေတာ့ သူဟာ အေရာင္းအ၀ယ္ကိစၥနဲ ့ သာ၀တၳိၿမဳိ ့ကုိ ေရာက္ရွိလာခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ သာ၀တၳ္ိၿမဳိ ့သူ၊ ၿမဳိ ့သားအာလုံး ေဇတ၀န္ေက်ာင္းကုိ သြားေနၾကတာပါ။ ရည္ရြယ္ခ်က္ကေတာ့ ဘုရားရွင္ကို ဖူးဖုိ ့တဲ့။ တခ်ဳိ ့လည္း ဘုရားရွင္ကုိ ကပ္လွဴဖုိ႔ လက္ထဲမွာ ဆြမ္းအုပ္ကေလးေတြ ကုိင္လုိ ့။ တခ်ဳိ ့ကလည္း အေဖ်ာ္ရည္၊ ဆီမီး၊ အေမႊးတုိင္ စသည္ၿဖင့္ ကုိယ္စီကုိယ္စီ ေဇတ၀န္ ဥယ်ာဥ္ဆီကုိ ခ်ီတက္ေနၾကေတာ့တာပါ။
သာ၀တၳိၿမဳိ ့မွာ လူေတြ ဒီေလာက္ရွဳပ္တာ မၿမင္ဖူးတဲ့ သူ ့အတြက္ ၊ အထူးအဆန္းေတြ ၿဖစ္တာေပါ့ေလ၊ သူတုိ ့ဘာလုပ္ေနၾကတာလဲ ဆုိတာကုိလည္း သိခ်င္စိတ္ေတြ တဖြားဖြား ၿဖစ္ေနေတာ့တာပါ။ တခါတခါ သူ ေတြးမိေသးတာက ပဲြလမ္းသဘင္မ်ား ရွိေနလုိ ့ ဒီလုိ သြားလာေနၾကတာလား ေပါ့ေလ။ ရွိခဲ့ရင္လည္း သူလည္း လုိက္ေပ်ာ္ဖို႔ထင္ပါရဲ့။ ေပ်ာ္တတ္တဲ့ စိတ္ ရွိေသးတာဆုိေတာ့ ေပ်ာ္စရာရွိလာရင္ သူလည္း ၀င္ေရာလုိက္ဘုိ ့ပဲေနမွာပါ။
ဒါေပမယ့္ ေဇတ၀န္ကုိ သြားတဲ့ လူတစ္ေယာက္ကုိ သူစပ္စု ၾကည့္လုိက္ေတာ့မွ သူ ့အထင္ေတြ လဲြသြားခဲ့မွန္း ေနာက္မွသိပါေတာ့တယ္။ သူထင္ထားတာမ်ဳိး မဟုတ္ဘဲ ေလာကမွာ အတုမရွိ အနုိင္းမဲ့ ဘုရားရွင္တစ္ဆူ ပြင့္မွန္း သူ သိသြားေတာ့တာပါ။ွ ဘုရားရွင္ပြင့္တယ္ဆုိေတာ့ သူ စိတ္ထဲမွာ ဘယ္လုိေပ်ာ္သြားမွန္း မသိ။ သူမ်ားေတြဖူးသလုိ သူလည္းပဲ ေနာက္ကလုိက္ဖူးခ်င္စိတ္ေတြ တဖြားဖြား ၿဖစ္သြားေတာ့တာပါ။ ဘုရားပြင့္ၿပီဆုိၿပီး ဘုရားအစစ္ မဟုတ္တဲ့ ေကာလဟလဘုရား အတုေတြနဲ ့လည္း သူကေတြ ့ခဲ့ ဖူူးေသးတာကုိး။ ဘုရား ဟုတ္မဟုတ္ သုံးသပ္ခ်င္တဲ့ သံသယ စိတ္ေတြလည္း ပါတယ္ထင္ပါရဲ့။
သူလည္း အမ်ားနည္းတူ ေဇတ၀န္ေက်ာင္းေတာ္ တရားနာ ပရိတ္သတ္ေတြ အတြင္း လြတ္တဲ့ေနရာေလးမွာပဲ ေနရာ၀င္ယူလုိက္မိပါေတာ့တယ္ ။ သူ ့စိတ္ထဲမွာေတာ့ ဘုရား ဘယ္မွာလဲဆိုတာ မ်က္စိကစားၿပီး သူရွာလုိက္ပါတယ္။ ဓမၼာရုံအတြင္း တရားနာ ပရိတ္သတ္ေတြမ်ားေသာ္လည္း အသံေတြတိတ္လုိ ့၊ ဆိတ္လုိ ့။ေခ်ာင္းဆုိးသံ၊ လက္ခ်ဳိးသံပင္ မၾကားေတာ့ ပရိတ္္သတ္ ကင္းမဲ့ေနတဲ့ ေနရာတစ္ခုလုိပါပဲလား။
သူ ေတြ ့သြားပါၿပီ။ ဗုဒါၶသန ဓမၼပလႅင္ေပၚမွာ ပင္လုံးကြ်တ္ပြင့္တဲ့ ပန္းပင္ၾကီးလုိ ့ရုပ္အဆင္းက တင့္တင့္တယ္တယ္။ ၿမင္လုိက္တာနဲ ့ၾကက္သီးေတြေမႊးညင္းထစရာ။ ေယာက်္ားၿမတ္တုိ ့ရဲ့ လကၡဏာ ဘယ္လုိ ဘယ္ပုံဆုိတာလည္း သူအခုမွ သရုပ္ခဲြ လက္ေတြ ့က်က် လင္းသြားဟန္တူပါရဲ့။ ဘုရားရွင္ကုိ ၿမင္လုိက္တာနဲ ့ ၾကည္ညဳိစရာ ေကာင္းတဲ့ အၿဖစ္သနစ္က သူ ့ႏွလုံးသားမွာ ကိန္းေအာင္းေခ်ၿပီ။ လႊတ္ခနဲေရရြတ္ လုိက္မိတာကလည္း ေလာကမွာ ဘုရားရွင္မွတပါး ကုိးကြယ္ရာမရွိတဲ့။
ေ၀ေနယ်သတၱ၀ါေတြကုိ သားေတာ္ရာဟုလာနဲ ့မၿခား ကယ္တင္ေတာ္မူတတ္တဲ့ ဘုရားရွင္ရဲ့ ႏွလုံး အစုံကုိလည္း ၿမင္လုိက္တာနဲ့ သံသယမရွိ သူ ထိထိမိမိ သိသြားေတာ့တာပါ။ ဘုရားရွင္ရဲ႕ ကရ၀ိတ္္သံ၊ ၾကဳိးၾကားသံနွယ္ နာေပ်ာ္ဖြယ္ေကာင္းတဲ့ ဓမၼအသံေတာ္ကလည္း သူ ့အတြက္ ပုိလင္းလက္သြားေစခဲ့ပါတယ္။ ဘုရားရွင္ ထိထိမိမိေဟာေတာ္မူလုိက္တဲ့ တရားေတာ္ကလည္း ဒီလုိ….ဒီလုိ…ထိသြားရေပမေပါ့။
“သတၱ၀ါအားလုံးဟာ သံသရာခရီးသြားေတြပဲ။ ခရီးသည္ထုံးစံအတုိင္း ဟုိဘ၀ေရာက္လုိက္၊ ဒီဘ၀ေရာက္လုိက္၊ ေကာင္းတဲ့ ဘုံေရာက္လုိက္၊ မေကာင္းတဲ့ ဘုံေရာက္လုိက္နဲ ့ မရပ္မနား တရစပ္ ခရီးသြားေနရတာပါ။ မသိမုိက္မဲမွဳေတြ၊ လုိခ်င္မွဳတပ္မက္မွဳေတြ ရွိေနေသးသမွ် လူၿဖစ္လုိက္၊ နတ္ၿဖစ္လုိက္၊ ၿဗဟၼာၿဖစ္လုိက္၊ တိရိစၦာန္ၿဖစ္လုိက္နဲ ့ သံသရာစက္ၾကီးထဲ လည္ေနၾကတာပါပဲ။ ဒီသံသရာစက္ၾကီး အလည္ရပ္ခ်င္ရင္ေတာ့ ၿမင့္ၿမတ္တဲ့ ပါရမီေတြ ၾကဳိးစားအားထုတ္ၿခင္းနဲ ့ အဆင့္ၿမင့္ အရဟတၱမဂ္၊ အရဟတၱဖိုလ္ေတြရေအာင္လုပ္ၿပီး ရပ္ၾကေပေရာ…။
ေရႊေတြ၊ ေငြေတြ၊ တုိက္တာ ၿခံေၿမေတြ ဟာလည္း ကုိယ္ပုိင္ ပစၥည္းမဟုတ္ဘူး။ ေသရင္ ဘယ္သူမွ ယူသြားလုိ ့မရဘူး။ ယူသြားလုိ ့ရနုိင္တာက ကုိယ္ပုိင္ ဒါနေကာင္းမွဳ ၊ သီလေကာင္းမွဳေတြပဲ။ အဲေတာ့ ကိုယ္ပုိင္မဟုတ္္တဲ့ ဟာေတြကုိ ကုိယ္ပုိင္ ပစၥည္းၿဖစ္ေအာင္ ေၿပာင္းလဲပစ္နုိင္ဖုိ ့ပဲ။
လူ ့စည္စိမ္၊ နတ္စည္းစိမ္ဆုိတာလည္း ဥပမာေၿပာရရင္ အသားမကပ္တဲ့ အရုိးေၿခာက္ကို ကုိက္ေနတဲ့ ေခြးနဲ ့တူတယ္။ ေခြးေတြဟာ အသားမရွိတဲ ့အရုိးမွန္း သိေသာ္လည္း အဲဒီ အရုိးကုိ တကြ်တ္ကြ်တ္ၿမည္ေအာင္ ကုိက္ေနတယ္။ ကုိက္ရင္း၊ ကုိက္ရင္းနဲ ့ၾကာလာေတာ့ သြားရည္ေၾကာင့္ အရုိးေတြ နူးလာတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ အသားနံ ့ေလး နဲနဲ ထြက္လာတယ္။ အသားစုိင္ ၿဖစ္လာနုိး ကုိက္ရင္းနဲ ့ပဲ ၾကာလာေတာ့ ေအာက္သြားေတြ ေၾကြကုန္တယ္။ သြားေတြနာလာေတာ့ စိတ္္ေမာ၊ ကုိယ္ေမာ ပင္ပန္းစြာနဲ ့ပဲ ေကာက္ရုိးပုံေပၚ ခဏနားလုိက္တယ္။ အေမာေၿပေတာ့ အရုိး ကုိ တစ္ခါထပ္ကုိက္ၿပန္တယ္။ တကယ့္အနွစ္ အရသာထူးမရိွတဲ့ အရုိးကုိ ထပ္တလဲလဲ ကုိက္ေနတဲ ့ေခြးလုိပဲ သတၱ၀ါေတြဟာ ကာမဂုဏ္ကုိ ခင္မင္ တြယ္ဖက္ေနၾကတယ္။ အခ်ည္းနည္းၿဖစ္တဲ့ အကာေတြရဲ့ ေနာက္ကုိပဲ လုိက္ၿပီးရင္း လုိက္ေနၾကတယ္”တဲ့။
ဘုရားရွင္ေဟာေတာ္မူလုိက္တဲ ့တရားက သူ ့ရဲ့ စိတ္္ေတြကုိ ေၿပာင္းလဲ ေစေတာ့တာပါ။ သူ ့ရဲ့ စိတ္ထဲမွာလည္း ဘုရားရွင္ရဲ့ သဘာ၀က်က် တရားေတာ္ေတြကုိ ဥာဏ္နဲ ့ထပ္တလဲလဲ သုံးသပ္မိေနပါေတာ့တယ္။ သူ ့လုပ္ေနတဲ့ အလုပ္ေတြဟာ ဘုရားရွင္ ဥပမာေပးတဲ့ ေခြးနဲ ့တူတယ္လုိ ့ယူဆလုိက္တာ ရယ္ေၾကာင့္ ဘုရားရွင္ကုိ သာသနာေတာ္ထဲ ၀င္ၿပီး ရဟန္း၀တ္ဖုိ ့ခြင့္ေတာင္း လုိက္ပါေတာ့တယ္။ သူ့ရဲ့ဆႏၵကုိ ဘုရားရွင္ ခြင့္ၿပဳတာရယ္မုိ ့ သံသရာစက္ အလည္ရပ္တဲ့နည္းလမ္း ေကာင္းေတြကို သင့္ေလ်ာ္ရာ အရိပ္မွာ နားခုိရင္း ၾကဳိးစားအားထုတ္လုိက္ေတာ့တာပါ။
ေလာကမွာ အရိပ္ေတြ အမ်ဳိးမ်ဳိးရွိပါတယ္။ အဲဒီအရိပ္ေတြထဲမွာ ကုိယ့္ကုိ ေအးခ်မ္းမွဳအေပးနုိင္ဆုံး အရိပ္ကုိ ေရြးခ်ယ္ၿပီး နားခုိတက္ဖုိ ့လုိပါတယ္။ ရွင္ပုဏၰလုိ မိမိအတြက္ တကယ့္နားခုိးစရာ ၿဖစ္တဲ့ ဓမၼအရိပ္စစ္ကုိသာ ကုိယ္တုိင္ကုိယ္က် ကုိယ္လဳွံတက္ဖုိ ့ပဲ ၾကဳိးစားအားထုတ္ၾကေပေရာ…………။
အစကေတာ့ သူလည္းပဲ ေလာကရဲ့ အပူမီးေတြကုိ ရင္မွာပုိက္လ်က္ပါပဲ။ ေပ်ာ္စရာနဲ့ ေတြ ့ရင္လည္း ဘာရမလဲ ေပ်ာ္လုိက္တာပါပဲ။ ငုိစရာရွိရင္လည္း ငိုတတ္တဲ့ အက်င့္သူ ့မွာ ရွိတုန္္းပဲ။ သူ ့ကုိ အလိုမက်လုိ ့သြားဆဲရင္လည္း သူနာေနတုန္းပါပဲ။ ခ်ီးမႊမ္းတာမ်ဳိး၊ ေၿမွာက္ေၿပာတာမ်ဳိးလည္း မယုံရင္ သြားလုပ္ၾကည့္။ သူ အေၿမာက္ၾကီး ေၿမာက္ေနဦးမွာပါပဲ။ ဆုိလုိတာက သူ ့အသည္းမွာ ေပ်ာ္ရႊင္မွဳေတြ၊ လြမ္းဆြတ္မွဳေတြ၊ ၾကင္နာမွဳေတြ၊ နာၾကည္းမဳွေတြနဲ ့ၿပည့္ႏွက္ေနတုန္း။ ဒီလုိ အခြင့္အေရးမ်ဳိးၾကဳံလာၿပီဆုိရင္လည္း ေလာကဇာတ္ခုံေပၚမွာ က်ရာေနရာက သရုပ္ ေဆာင္တုန္းပဲ။
တစ္ေန ့မွာေတာ့ သူဟာ အေရာင္းအ၀ယ္ကိစၥနဲ ့ သာ၀တၳိၿမဳိ ့ကုိ ေရာက္ရွိလာခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ သာ၀တၳ္ိၿမဳိ ့သူ၊ ၿမဳိ ့သားအာလုံး ေဇတ၀န္ေက်ာင္းကုိ သြားေနၾကတာပါ။ ရည္ရြယ္ခ်က္ကေတာ့ ဘုရားရွင္ကို ဖူးဖုိ ့တဲ့။ တခ်ဳိ ့လည္း ဘုရားရွင္ကုိ ကပ္လွဴဖုိ႔ လက္ထဲမွာ ဆြမ္းအုပ္ကေလးေတြ ကုိင္လုိ ့။ တခ်ဳိ ့ကလည္း အေဖ်ာ္ရည္၊ ဆီမီး၊ အေမႊးတုိင္ စသည္ၿဖင့္ ကုိယ္စီကုိယ္စီ ေဇတ၀န္ ဥယ်ာဥ္ဆီကုိ ခ်ီတက္ေနၾကေတာ့တာပါ။
သာ၀တၳိၿမဳိ ့မွာ လူေတြ ဒီေလာက္ရွဳပ္တာ မၿမင္ဖူးတဲ့ သူ ့အတြက္ ၊ အထူးအဆန္းေတြ ၿဖစ္တာေပါ့ေလ၊ သူတုိ ့ဘာလုပ္ေနၾကတာလဲ ဆုိတာကုိလည္း သိခ်င္စိတ္ေတြ တဖြားဖြား ၿဖစ္ေနေတာ့တာပါ။ တခါတခါ သူ ေတြးမိေသးတာက ပဲြလမ္းသဘင္မ်ား ရွိေနလုိ ့ ဒီလုိ သြားလာေနၾကတာလား ေပါ့ေလ။ ရွိခဲ့ရင္လည္း သူလည္း လုိက္ေပ်ာ္ဖို႔ထင္ပါရဲ့။ ေပ်ာ္တတ္တဲ့ စိတ္ ရွိေသးတာဆုိေတာ့ ေပ်ာ္စရာရွိလာရင္ သူလည္း ၀င္ေရာလုိက္ဘုိ ့ပဲေနမွာပါ။
ဒါေပမယ့္ ေဇတ၀န္ကုိ သြားတဲ့ လူတစ္ေယာက္ကုိ သူစပ္စု ၾကည့္လုိက္ေတာ့မွ သူ ့အထင္ေတြ လဲြသြားခဲ့မွန္း ေနာက္မွသိပါေတာ့တယ္။ သူထင္ထားတာမ်ဳိး မဟုတ္ဘဲ ေလာကမွာ အတုမရွိ အနုိင္းမဲ့ ဘုရားရွင္တစ္ဆူ ပြင့္မွန္း သူ သိသြားေတာ့တာပါ။ွ ဘုရားရွင္ပြင့္တယ္ဆုိေတာ့ သူ စိတ္ထဲမွာ ဘယ္လုိေပ်ာ္သြားမွန္း မသိ။ သူမ်ားေတြဖူးသလုိ သူလည္းပဲ ေနာက္ကလုိက္ဖူးခ်င္စိတ္ေတြ တဖြားဖြား ၿဖစ္သြားေတာ့တာပါ။ ဘုရားပြင့္ၿပီဆုိၿပီး ဘုရားအစစ္ မဟုတ္တဲ့ ေကာလဟလဘုရား အတုေတြနဲ ့လည္း သူကေတြ ့ခဲ့ ဖူူးေသးတာကုိး။ ဘုရား ဟုတ္မဟုတ္ သုံးသပ္ခ်င္တဲ့ သံသယ စိတ္ေတြလည္း ပါတယ္ထင္ပါရဲ့။
သူလည္း အမ်ားနည္းတူ ေဇတ၀န္ေက်ာင္းေတာ္ တရားနာ ပရိတ္သတ္ေတြ အတြင္း လြတ္တဲ့ေနရာေလးမွာပဲ ေနရာ၀င္ယူလုိက္မိပါေတာ့တယ္ ။ သူ ့စိတ္ထဲမွာေတာ့ ဘုရား ဘယ္မွာလဲဆိုတာ မ်က္စိကစားၿပီး သူရွာလုိက္ပါတယ္။ ဓမၼာရုံအတြင္း တရားနာ ပရိတ္သတ္ေတြမ်ားေသာ္လည္း အသံေတြတိတ္လုိ ့၊ ဆိတ္လုိ ့။ေခ်ာင္းဆုိးသံ၊ လက္ခ်ဳိးသံပင္ မၾကားေတာ့ ပရိတ္္သတ္ ကင္းမဲ့ေနတဲ့ ေနရာတစ္ခုလုိပါပဲလား။
သူ ေတြ ့သြားပါၿပီ။ ဗုဒါၶသန ဓမၼပလႅင္ေပၚမွာ ပင္လုံးကြ်တ္ပြင့္တဲ့ ပန္းပင္ၾကီးလုိ ့ရုပ္အဆင္းက တင့္တင့္တယ္တယ္။ ၿမင္လုိက္တာနဲ ့ၾကက္သီးေတြေမႊးညင္းထစရာ။ ေယာက်္ားၿမတ္တုိ ့ရဲ့ လကၡဏာ ဘယ္လုိ ဘယ္ပုံဆုိတာလည္း သူအခုမွ သရုပ္ခဲြ လက္ေတြ ့က်က် လင္းသြားဟန္တူပါရဲ့။ ဘုရားရွင္ကုိ ၿမင္လုိက္တာနဲ ့ ၾကည္ညဳိစရာ ေကာင္းတဲ့ အၿဖစ္သနစ္က သူ ့ႏွလုံးသားမွာ ကိန္းေအာင္းေခ်ၿပီ။ လႊတ္ခနဲေရရြတ္ လုိက္မိတာကလည္း ေလာကမွာ ဘုရားရွင္မွတပါး ကုိးကြယ္ရာမရွိတဲ့။
ေ၀ေနယ်သတၱ၀ါေတြကုိ သားေတာ္ရာဟုလာနဲ ့မၿခား ကယ္တင္ေတာ္မူတတ္တဲ့ ဘုရားရွင္ရဲ့ ႏွလုံး အစုံကုိလည္း ၿမင္လုိက္တာနဲ့ သံသယမရွိ သူ ထိထိမိမိ သိသြားေတာ့တာပါ။ ဘုရားရွင္ရဲ႕ ကရ၀ိတ္္သံ၊ ၾကဳိးၾကားသံနွယ္ နာေပ်ာ္ဖြယ္ေကာင္းတဲ့ ဓမၼအသံေတာ္ကလည္း သူ ့အတြက္ ပုိလင္းလက္သြားေစခဲ့ပါတယ္။ ဘုရားရွင္ ထိထိမိမိေဟာေတာ္မူလုိက္တဲ့ တရားေတာ္ကလည္း ဒီလုိ….ဒီလုိ…ထိသြားရေပမေပါ့။
“သတၱ၀ါအားလုံးဟာ သံသရာခရီးသြားေတြပဲ။ ခရီးသည္ထုံးစံအတုိင္း ဟုိဘ၀ေရာက္လုိက္၊ ဒီဘ၀ေရာက္လုိက္၊ ေကာင္းတဲ့ ဘုံေရာက္လုိက္၊ မေကာင္းတဲ့ ဘုံေရာက္လုိက္နဲ ့ မရပ္မနား တရစပ္ ခရီးသြားေနရတာပါ။ မသိမုိက္မဲမွဳေတြ၊ လုိခ်င္မွဳတပ္မက္မွဳေတြ ရွိေနေသးသမွ် လူၿဖစ္လုိက္၊ နတ္ၿဖစ္လုိက္၊ ၿဗဟၼာၿဖစ္လုိက္၊ တိရိစၦာန္ၿဖစ္လုိက္နဲ ့ သံသရာစက္ၾကီးထဲ လည္ေနၾကတာပါပဲ။ ဒီသံသရာစက္ၾကီး အလည္ရပ္ခ်င္ရင္ေတာ့ ၿမင့္ၿမတ္တဲ့ ပါရမီေတြ ၾကဳိးစားအားထုတ္ၿခင္းနဲ ့ အဆင့္ၿမင့္ အရဟတၱမဂ္၊ အရဟတၱဖိုလ္ေတြရေအာင္လုပ္ၿပီး ရပ္ၾကေပေရာ…။
ေရႊေတြ၊ ေငြေတြ၊ တုိက္တာ ၿခံေၿမေတြ ဟာလည္း ကုိယ္ပုိင္ ပစၥည္းမဟုတ္ဘူး။ ေသရင္ ဘယ္သူမွ ယူသြားလုိ ့မရဘူး။ ယူသြားလုိ ့ရနုိင္တာက ကုိယ္ပုိင္ ဒါနေကာင္းမွဳ ၊ သီလေကာင္းမွဳေတြပဲ။ အဲေတာ့ ကိုယ္ပုိင္မဟုတ္္တဲ့ ဟာေတြကုိ ကုိယ္ပုိင္ ပစၥည္းၿဖစ္ေအာင္ ေၿပာင္းလဲပစ္နုိင္ဖုိ ့ပဲ။
လူ ့စည္စိမ္၊ နတ္စည္းစိမ္ဆုိတာလည္း ဥပမာေၿပာရရင္ အသားမကပ္တဲ့ အရုိးေၿခာက္ကို ကုိက္ေနတဲ့ ေခြးနဲ ့တူတယ္။ ေခြးေတြဟာ အသားမရွိတဲ ့အရုိးမွန္း သိေသာ္လည္း အဲဒီ အရုိးကုိ တကြ်တ္ကြ်တ္ၿမည္ေအာင္ ကုိက္ေနတယ္။ ကုိက္ရင္း၊ ကုိက္ရင္းနဲ ့ၾကာလာေတာ့ သြားရည္ေၾကာင့္ အရုိးေတြ နူးလာတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ အသားနံ ့ေလး နဲနဲ ထြက္လာတယ္။ အသားစုိင္ ၿဖစ္လာနုိး ကုိက္ရင္းနဲ ့ပဲ ၾကာလာေတာ့ ေအာက္သြားေတြ ေၾကြကုန္တယ္။ သြားေတြနာလာေတာ့ စိတ္္ေမာ၊ ကုိယ္ေမာ ပင္ပန္းစြာနဲ ့ပဲ ေကာက္ရုိးပုံေပၚ ခဏနားလုိက္တယ္။ အေမာေၿပေတာ့ အရုိး ကုိ တစ္ခါထပ္ကုိက္ၿပန္တယ္။ တကယ့္အနွစ္ အရသာထူးမရိွတဲ့ အရုိးကုိ ထပ္တလဲလဲ ကုိက္ေနတဲ ့ေခြးလုိပဲ သတၱ၀ါေတြဟာ ကာမဂုဏ္ကုိ ခင္မင္ တြယ္ဖက္ေနၾကတယ္။ အခ်ည္းနည္းၿဖစ္တဲ့ အကာေတြရဲ့ ေနာက္ကုိပဲ လုိက္ၿပီးရင္း လုိက္ေနၾကတယ္”တဲ့။
ဘုရားရွင္ေဟာေတာ္မူလုိက္တဲ ့တရားက သူ ့ရဲ့ စိတ္္ေတြကုိ ေၿပာင္းလဲ ေစေတာ့တာပါ။ သူ ့ရဲ့ စိတ္ထဲမွာလည္း ဘုရားရွင္ရဲ့ သဘာ၀က်က် တရားေတာ္ေတြကုိ ဥာဏ္နဲ ့ထပ္တလဲလဲ သုံးသပ္မိေနပါေတာ့တယ္။ သူ ့လုပ္ေနတဲ့ အလုပ္ေတြဟာ ဘုရားရွင္ ဥပမာေပးတဲ့ ေခြးနဲ ့တူတယ္လုိ ့ယူဆလုိက္တာ ရယ္ေၾကာင့္ ဘုရားရွင္ကုိ သာသနာေတာ္ထဲ ၀င္ၿပီး ရဟန္း၀တ္ဖုိ ့ခြင့္ေတာင္း လုိက္ပါေတာ့တယ္။ သူ့ရဲ့ဆႏၵကုိ ဘုရားရွင္ ခြင့္ၿပဳတာရယ္မုိ ့ သံသရာစက္ အလည္ရပ္တဲ့နည္းလမ္း ေကာင္းေတြကို သင့္ေလ်ာ္ရာ အရိပ္မွာ နားခုိရင္း ၾကဳိးစားအားထုတ္လုိက္ေတာ့တာပါ။
ေလာကမွာ အရိပ္ေတြ အမ်ဳိးမ်ဳိးရွိပါတယ္။ အဲဒီအရိပ္ေတြထဲမွာ ကုိယ့္ကုိ ေအးခ်မ္းမွဳအေပးနုိင္ဆုံး အရိပ္ကုိ ေရြးခ်ယ္ၿပီး နားခုိတက္ဖုိ ့လုိပါတယ္။ ရွင္ပုဏၰလုိ မိမိအတြက္ တကယ့္နားခုိးစရာ ၿဖစ္တဲ့ ဓမၼအရိပ္စစ္ကုိသာ ကုိယ္တုိင္ကုိယ္က် ကုိယ္လဳွံတက္ဖုိ ့ပဲ ၾကဳိးစားအားထုတ္ၾကေပေရာ…………။
