.jpg)
ထူးဆန္းေထြလာ ေဖ့ေမတၱာ
ကၽြန္မမိဘမ်ားသည္
သမီးခ်ည္းေမြးေသာေၾကာင့္ ေမေမက အိမ္တြင္းနတ္ထံ သားဆုပန္ပါသည္။ ဤတြင္
ကၽြန္မေအာက္ သားေယာက်္ားေလးတေယာက္ ရခဲ့ပါသည္။ ေမေမက သူ႔သားကို
အိမ္တြင္းကေပးတဲ့ သား၊ နတ္က ေပးတဲ့ သား-ဟုဆိုကာ အထူးဂရုစိုက္ပါသည္။
ေမာင္ေလးက စိတ္ၾကမ္းတမ္းသည္။ အေျပာအဆိုလည္း ၾကမ္းပါသည္။ လက္ျမန္ေျချမန္
ျဖစ္ပါသည္။
ေဖေဖက ၀ပ္ေရွာ႔ဆရာျဖစ္ပါသည္။ ေမာင္ေလးအရြယ္ေရာက္လာေသာအခါ ေဖေဖႏွင့္တြဲလုပ္ပါသည္။ မိန္းကေလးခ်ည္း ေမြးသည့္အနက္ သာေးလးတေယာက္ ထြန္းကားလာ၍ အားလံုးက ၀ိုင္းခ်စ္ၾကပါသည္။ ေဖေဖကလည္း စိတ္တိုစိတ္ျမန္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေဖေဖႏွင့္ေမာင္ေလး တြဲအလုပ္လုပ္တိုင္း ေမေမႏွင့္ ကၽြန္မတို႔ စိတ္ဆင္းရဲရပါသည္။
ေဖေဖကလည္း ေမာင္ေလးကို စိတ္တိုင္းမက်တိုင္း ျမည္တြန္ေတာက္တီးေနတတ္ပါသည္။ ေမာင္ေလးကလည္း ဖခင္မို႔သာ ျငိမ္ခံေနရသည့္သေဘာမ်ိဳးပါ။ သူ႔မ်က္ႏွာကိုၾကည့္လွ်င္ သူ ေဖေဖ့ကို အလိုမက်မွန္း သိသာပါသည္။ ေဖေဖႏွင့္ တေယာက္တျပန္ျဖစ္မွာ အလြန္စိုးရိမ္မိပါသည္။
ကၽြန္မတို႔စိုးရိမ္ေနေသာ တေန႔ကို ေရာက္လာသည္။ ေဖေဖႏွင့္ေမာင္ေလးတို႔ စက္တလံုးကိုျပင္ဆင္ေနသည္။ ကၽြန္မတို႔ ညီအမမ်ားႏွင့္ ေမေမက အနီးအပါးမွာပင္ ကို္ယ့္အလုပ္ ကိုယ္လုပ္ေနၾကသည္။ ေဖေဖက ဘာျဖစ္သြားသည္မသိ။ ေမာ္ငေလးကို -ငါ ----တယ္-ဆိုျပီး ေျပာလိုက္ရ ာ ေမာင္ေလးက အနီးရွိ ႏွစ္တလက္မ တုတ္တေခ်ာင္းကိုဆြဲျပီး ေဖေဖ့ကို ျပန္ရိုက္ဖို႔ ရြယ္လိုက္ပါသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ေမေမက-
ဟဲ့သား၊ အဲဒါ ႏွင့္အေဖေလ၊ နင့္အေဖ သား ကံႀကီးထိုုက္လိမ့္မယ္၊ သား သတိထားပါ။ တုတ္ခ်လိုက္၊ အခု တုတ္ခ်လိုက္-ဟု ေအာ္ပါသည္။
ထိုအခါမွ ကၽြန္မတို႔လည္း ေၾကာင္ၾကည့္ေနရာမွ အေဖ့အနား ေျပးသူေျပး၊ ေမာင္ေလးအနား ေျပးသူေျပး ေျပးၾကပါသည္။ ေမာင္ေလးကလည္း ေမေမ့အသံၾကားလိုက္၍ တုတ္ကိုပစ္ခ်လိုက္ျပီး ခ်ာခနဲ လွည့္ထြက္သြား ပါသည္။ ေမေမႏွင့္ ကၽြန္မတို႔ညီအမမ်ား ငိုက်န္ခဲ့ပါသည္။ ေဖေဖကမူ ဗ်စ္ေတာက္ဗ်စ္ေတာက္ ေျပာတုန္းပင္။
ေနာက္တေန႔တြင္ ေမေမက ေမာင္ေလးကို ပဥၥင္းတက္ေပးပါသည္။ အျပစ္မ်ားေက်ေအာင္ ျဖစ္ပါသည္။ ပဥၥင္းတက္ပြဲသို႔ ေဖေဖ မလာပါ။ ေဖေဖက ငါခြင့္လႊတ္ေအာင္ ပဥၥင္း၀တ္တာ။ ငါက သူ႔ကို ထိုက္ကန္ေတာ့ရ မွာလား-ဆိုရာ ကၽြန္မတို႔ ငိုရျပန္ပါသည္။
သည္အျဖစ္မ်ားမွာ လြန္ခဲ့သည့္ ႏွစ္ေပါင္း ၃၀-ခန္႔က ျဖစ္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္မမ်က္စိထဲ၌ ရုပ္ရွင္ျပသလို စြဲေနေအာင္ ျမင္ေယာင္ေနပါသည္။ ေဖေဖႏွင့္ေမေမလည္း မရွိေတာ့ပါ။ ကၽြန္မေမာင္ေလးလည္း အိမ္ေထာင္က်ျပီး သားေလးမ်ား ေမြးပါသည္။ သို႔ေသာ္ သူ႔လိုမဆိုးၾကဘဲ လိမၼာၾကပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြန္မတို႔လည္း စိတ္ခ်မ္းသာရပါတယ္။
သို႔ေသာ္ မၾကာပါ။ ေမာင္ေလးတြင္ လူတကာေၾကာက္ေသာ ကင္ဆာဆိုသည့္ ေရာဂါဆိုးႀကီး ၀င္ေရာက္လာ ပါသည္။ ထူးဆန္းသည္မွာ င္ဆာအမည္မတပ္မီ ေမာင္ေလးတြင္ ႏွလံုးေရာဂါ အျပင္းအထန္ ခံစားရသည္။ ေဆးရံုတက္ကုသရာ ေငြအလြန္ကုန္ပါသည္။ ေဆးရံုက ဆင္းေသာေန႔တြင္ပင္ ေလျဖတ္သြားပါသည္။ ေလျဖတ္ျပီး တႏွစ္အၾကာတြင္ သည္းေျခအိတ္ေခါင္း ကင္ဆာ ျဖစ္ေနျပီဟု ေခ်ာက္ခ်ားစြာ သိလိုက္ရပါသည္။ ေျခာက္လေလာက္သာေနရေတာ့မည္ဟုလည္း ေျပာပါသည္။
ကၽြန္မတို႔ညီအမမ်ား ေဆာက္တည္ရာမရ အပူမီးေတြတညီးညီး ေတာက္ေလာင္ခဲ့ရပါသည္။ ေမာင္ေလးကို တလွည့္စီ ျပဳစုယုယၾကပါသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ေမာင္ေလးက ေဖေဖ့ကို တုတ္ႏွင့္ရြယ္ခဲ့သည္ကို ျပန္သတိရ ေနသည္ဟု ေျပာပါသည္။ ကၽြန္မတို႔ အစိုးရိမ္ႀကီးၾကရပါသည္။ အာသႏၷကံ အက်ိဳးေပးေတာ့မွာပါလား-ဟုေတြးေၾကာက္ၾကပါသည္။
ဒီအေၾကာင္းေတြကို စိတ္ထဲမွာ ေဖ်ာက္ပစ္ပါ-ဟု အားေပးရင္း ကၽြန္မတို႔ ေမာင္ႏွမမ်ား ေဖေဖႏွင့္ေမေမကို တ-ပါသည္။ ေဖေဖက ေမာင္ေလးကို ခြင့္လႊတ္ဖို႔ ရင္ထဲတြင္ ႏွစ္ႏွစ္ကာကာႏွင့္ ဆုေတြေတာင္းၾကပါသည္။ ေန႔စဥ္လိုျဖစ္ပါသည္။
ထိုရက္မ်ားတြင္ ေမာင္ေလးေရာဂါလည္း သည္းေနပါျပီ။ အသက္ကို ပင္ပန္းႀကီးစြာ ရွဴေနရေသာ ေမာင္ေလးကိုလည္း မၾကည့္ရက္ေတာ့ပါ။ ညီစို႔စို႔အနံ႔မ်ားလည္း လႈိင္လႈိင္ထြက္ေနပါသည္။
အဂၤါေန႔သည္ ေမာင္ေလးေမြးေန႔ျဖစ္ပါသည္။ သတိရတခ်က္ မရတခ်က္ႏွင့္ ေမာင္ေလးအရိုးေပၚ အေရတင္ျပီး ဦးေခါင္းရိုးပံုေပၚေနေသာ ေမာင္ေလးကို မၾကည့္ရက္ေတာ့ပါ။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ေမာင္ေလးကိုေစာင့္ရန္ ေခၚထားေသာ သူနာျပဳဆရာမေလးသည္ ေဆးရံုအျပင္သို႔ ကြမ္းထြက္၀ယ္ျပီး ျပန္လာပါသည္။ ထိုကြမ္းကို သတင္းစာစကၠဴႏွင့္ ထုပ္ထားသည္။ ကြမ္းထုပ္ကိုေျဖလိုက္ရာ ကြမ္းထုပ္ထားသည့္ စကၠဴမွာ လြန္ခဲ့ေသာ ၁၉၉၈-ခုႏွစ္က ကြယ္လြန္ခဲ့ေသာ ေဖေဖ၏ နာေရးေၾကာ္ျငာေလးျဖစ္ေၾကာင္း အံ႔ၾသစြာ ေတြ႔ရွိရပါသည္။
ညီအမမ်ားအားလံုး ၀ိုင္းၾကည့္ျပီး တေယာက္တေပါက္ေျပာသံကို ေမာင္ေလးၾကားသြားပါသည္။ ေဖေဖသူ႔ကို လာၾကည့္တယ္။ ေဖေဖ သူ႔ကိုခြင့္လႊတ္တယ္-ဟု မပီကလာ ပီကလာ ေျပာျပီး ညင္သာစြာ ၀ိညာဥ္ ခ်ဳပ္သြား သည္ႏွင့္ သူ၏ မေကာင္းေသာအနံ႔အားလံုး ေပ်ာက္သြားသည္ကို အံ႔ၾသဖြယ္ ေတြ႔ရပါသည္။ ဘာအနံ႔မွ မရွိေတာ့ပါ။
အျဖစ္အပ်က္အမွန္ ျဖစ္ပါသည္။ မိဘေမတၱာ ႀကီးမားလွပါသည္။ လြန္ခဲ့ေသာ ၁၀-ႏွစ္က တမလြန္ဘ၀ ေရာက္သြားေသာ ဖခင္ႀကီးသည္ သားျဖစ္သူ ၀ိညာဥ္မခ်ဳပ္ႏိုင္ေသးသည္ကို လာျပီး ေစာင့္ေရွာက္ေပးသြား သည္ဟု ယံုၾကည္မိပါသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ သားသမီးတိုင္း မိဘကို ကိုယ္ထိလက္ေရာက္ မေျပာႏွင့္ စိတ္ႏွင့္ပင္ မျပစ္မွားမိၾကရန္ ကၽြန္မတို႔ကိုယ္တိုင္ ၾကံဳေတြ႔ခဲ့ရေသာ ထူးဆန္းေထြလာ ေဖ့ေမတၱာကို လူငယ္မ်ားအတြက္ စိတ္မေကာင္းစြာႏွင့္ ေဖာ္ျပလိုက္ရပါသည္။
တီတီအိပ္ခ်္ (ျပည္)
(ျမတ္မဂၤလာ ၂၀၀၉-ခု ဇူလိုင္လ)
ေဖေဖက ၀ပ္ေရွာ႔ဆရာျဖစ္ပါသည္။ ေမာင္ေလးအရြယ္ေရာက္လာေသာအခါ ေဖေဖႏွင့္တြဲလုပ္ပါသည္။ မိန္းကေလးခ်ည္း ေမြးသည့္အနက္ သာေးလးတေယာက္ ထြန္းကားလာ၍ အားလံုးက ၀ိုင္းခ်စ္ၾကပါသည္။ ေဖေဖကလည္း စိတ္တိုစိတ္ျမန္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေဖေဖႏွင့္ေမာင္ေလး တြဲအလုပ္လုပ္တိုင္း ေမေမႏွင့္ ကၽြန္မတို႔ စိတ္ဆင္းရဲရပါသည္။
ေဖေဖကလည္း ေမာင္ေလးကို စိတ္တိုင္းမက်တိုင္း ျမည္တြန္ေတာက္တီးေနတတ္ပါသည္။ ေမာင္ေလးကလည္း ဖခင္မို႔သာ ျငိမ္ခံေနရသည့္သေဘာမ်ိဳးပါ။ သူ႔မ်က္ႏွာကိုၾကည့္လွ်င္ သူ ေဖေဖ့ကို အလိုမက်မွန္း သိသာပါသည္။ ေဖေဖႏွင့္ တေယာက္တျပန္ျဖစ္မွာ အလြန္စိုးရိမ္မိပါသည္။
ကၽြန္မတို႔စိုးရိမ္ေနေသာ တေန႔ကို ေရာက္လာသည္။ ေဖေဖႏွင့္ေမာင္ေလးတို႔ စက္တလံုးကိုျပင္ဆင္ေနသည္။ ကၽြန္မတို႔ ညီအမမ်ားႏွင့္ ေမေမက အနီးအပါးမွာပင္ ကို္ယ့္အလုပ္ ကိုယ္လုပ္ေနၾကသည္။ ေဖေဖက ဘာျဖစ္သြားသည္မသိ။ ေမာ္ငေလးကို -ငါ ----တယ္-ဆိုျပီး ေျပာလိုက္ရ ာ ေမာင္ေလးက အနီးရွိ ႏွစ္တလက္မ တုတ္တေခ်ာင္းကိုဆြဲျပီး ေဖေဖ့ကို ျပန္ရိုက္ဖို႔ ရြယ္လိုက္ပါသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ေမေမက-
ဟဲ့သား၊ အဲဒါ ႏွင့္အေဖေလ၊ နင့္အေဖ သား ကံႀကီးထိုုက္လိမ့္မယ္၊ သား သတိထားပါ။ တုတ္ခ်လိုက္၊ အခု တုတ္ခ်လိုက္-ဟု ေအာ္ပါသည္။
ထိုအခါမွ ကၽြန္မတို႔လည္း ေၾကာင္ၾကည့္ေနရာမွ အေဖ့အနား ေျပးသူေျပး၊ ေမာင္ေလးအနား ေျပးသူေျပး ေျပးၾကပါသည္။ ေမာင္ေလးကလည္း ေမေမ့အသံၾကားလိုက္၍ တုတ္ကိုပစ္ခ်လိုက္ျပီး ခ်ာခနဲ လွည့္ထြက္သြား ပါသည္။ ေမေမႏွင့္ ကၽြန္မတို႔ညီအမမ်ား ငိုက်န္ခဲ့ပါသည္။ ေဖေဖကမူ ဗ်စ္ေတာက္ဗ်စ္ေတာက္ ေျပာတုန္းပင္။
ေနာက္တေန႔တြင္ ေမေမက ေမာင္ေလးကို ပဥၥင္းတက္ေပးပါသည္။ အျပစ္မ်ားေက်ေအာင္ ျဖစ္ပါသည္။ ပဥၥင္းတက္ပြဲသို႔ ေဖေဖ မလာပါ။ ေဖေဖက ငါခြင့္လႊတ္ေအာင္ ပဥၥင္း၀တ္တာ။ ငါက သူ႔ကို ထိုက္ကန္ေတာ့ရ မွာလား-ဆိုရာ ကၽြန္မတို႔ ငိုရျပန္ပါသည္။
သည္အျဖစ္မ်ားမွာ လြန္ခဲ့သည့္ ႏွစ္ေပါင္း ၃၀-ခန္႔က ျဖစ္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္မမ်က္စိထဲ၌ ရုပ္ရွင္ျပသလို စြဲေနေအာင္ ျမင္ေယာင္ေနပါသည္။ ေဖေဖႏွင့္ေမေမလည္း မရွိေတာ့ပါ။ ကၽြန္မေမာင္ေလးလည္း အိမ္ေထာင္က်ျပီး သားေလးမ်ား ေမြးပါသည္။ သို႔ေသာ္ သူ႔လိုမဆိုးၾကဘဲ လိမၼာၾကပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြန္မတို႔လည္း စိတ္ခ်မ္းသာရပါတယ္။
သို႔ေသာ္ မၾကာပါ။ ေမာင္ေလးတြင္ လူတကာေၾကာက္ေသာ ကင္ဆာဆိုသည့္ ေရာဂါဆိုးႀကီး ၀င္ေရာက္လာ ပါသည္။ ထူးဆန္းသည္မွာ င္ဆာအမည္မတပ္မီ ေမာင္ေလးတြင္ ႏွလံုးေရာဂါ အျပင္းအထန္ ခံစားရသည္။ ေဆးရံုတက္ကုသရာ ေငြအလြန္ကုန္ပါသည္။ ေဆးရံုက ဆင္းေသာေန႔တြင္ပင္ ေလျဖတ္သြားပါသည္။ ေလျဖတ္ျပီး တႏွစ္အၾကာတြင္ သည္းေျခအိတ္ေခါင္း ကင္ဆာ ျဖစ္ေနျပီဟု ေခ်ာက္ခ်ားစြာ သိလိုက္ရပါသည္။ ေျခာက္လေလာက္သာေနရေတာ့မည္ဟုလည္း ေျပာပါသည္။
ကၽြန္မတို႔ညီအမမ်ား ေဆာက္တည္ရာမရ အပူမီးေတြတညီးညီး ေတာက္ေလာင္ခဲ့ရပါသည္။ ေမာင္ေလးကို တလွည့္စီ ျပဳစုယုယၾကပါသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ေမာင္ေလးက ေဖေဖ့ကို တုတ္ႏွင့္ရြယ္ခဲ့သည္ကို ျပန္သတိရ ေနသည္ဟု ေျပာပါသည္။ ကၽြန္မတို႔ အစိုးရိမ္ႀကီးၾကရပါသည္။ အာသႏၷကံ အက်ိဳးေပးေတာ့မွာပါလား-ဟုေတြးေၾကာက္ၾကပါသည္။
ဒီအေၾကာင္းေတြကို စိတ္ထဲမွာ ေဖ်ာက္ပစ္ပါ-ဟု အားေပးရင္း ကၽြန္မတို႔ ေမာင္ႏွမမ်ား ေဖေဖႏွင့္ေမေမကို တ-ပါသည္။ ေဖေဖက ေမာင္ေလးကို ခြင့္လႊတ္ဖို႔ ရင္ထဲတြင္ ႏွစ္ႏွစ္ကာကာႏွင့္ ဆုေတြေတာင္းၾကပါသည္။ ေန႔စဥ္လိုျဖစ္ပါသည္။
ထိုရက္မ်ားတြင္ ေမာင္ေလးေရာဂါလည္း သည္းေနပါျပီ။ အသက္ကို ပင္ပန္းႀကီးစြာ ရွဴေနရေသာ ေမာင္ေလးကိုလည္း မၾကည့္ရက္ေတာ့ပါ။ ညီစို႔စို႔အနံ႔မ်ားလည္း လႈိင္လႈိင္ထြက္ေနပါသည္။
အဂၤါေန႔သည္ ေမာင္ေလးေမြးေန႔ျဖစ္ပါသည္။ သတိရတခ်က္ မရတခ်က္ႏွင့္ ေမာင္ေလးအရိုးေပၚ အေရတင္ျပီး ဦးေခါင္းရိုးပံုေပၚေနေသာ ေမာင္ေလးကို မၾကည့္ရက္ေတာ့ပါ။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ေမာင္ေလးကိုေစာင့္ရန္ ေခၚထားေသာ သူနာျပဳဆရာမေလးသည္ ေဆးရံုအျပင္သို႔ ကြမ္းထြက္၀ယ္ျပီး ျပန္လာပါသည္။ ထိုကြမ္းကို သတင္းစာစကၠဴႏွင့္ ထုပ္ထားသည္။ ကြမ္းထုပ္ကိုေျဖလိုက္ရာ ကြမ္းထုပ္ထားသည့္ စကၠဴမွာ လြန္ခဲ့ေသာ ၁၉၉၈-ခုႏွစ္က ကြယ္လြန္ခဲ့ေသာ ေဖေဖ၏ နာေရးေၾကာ္ျငာေလးျဖစ္ေၾကာင္း အံ႔ၾသစြာ ေတြ႔ရွိရပါသည္။
ညီအမမ်ားအားလံုး ၀ိုင္းၾကည့္ျပီး တေယာက္တေပါက္ေျပာသံကို ေမာင္ေလးၾကားသြားပါသည္။ ေဖေဖသူ႔ကို လာၾကည့္တယ္။ ေဖေဖ သူ႔ကိုခြင့္လႊတ္တယ္-ဟု မပီကလာ ပီကလာ ေျပာျပီး ညင္သာစြာ ၀ိညာဥ္ ခ်ဳပ္သြား သည္ႏွင့္ သူ၏ မေကာင္းေသာအနံ႔အားလံုး ေပ်ာက္သြားသည္ကို အံ႔ၾသဖြယ္ ေတြ႔ရပါသည္။ ဘာအနံ႔မွ မရွိေတာ့ပါ။
အျဖစ္အပ်က္အမွန္ ျဖစ္ပါသည္။ မိဘေမတၱာ ႀကီးမားလွပါသည္။ လြန္ခဲ့ေသာ ၁၀-ႏွစ္က တမလြန္ဘ၀ ေရာက္သြားေသာ ဖခင္ႀကီးသည္ သားျဖစ္သူ ၀ိညာဥ္မခ်ဳပ္ႏိုင္ေသးသည္ကို လာျပီး ေစာင့္ေရွာက္ေပးသြား သည္ဟု ယံုၾကည္မိပါသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ သားသမီးတိုင္း မိဘကို ကိုယ္ထိလက္ေရာက္ မေျပာႏွင့္ စိတ္ႏွင့္ပင္ မျပစ္မွားမိၾကရန္ ကၽြန္မတို႔ကိုယ္တိုင္ ၾကံဳေတြ႔ခဲ့ရေသာ ထူးဆန္းေထြလာ ေဖ့ေမတၱာကို လူငယ္မ်ားအတြက္ စိတ္မေကာင္းစြာႏွင့္ ေဖာ္ျပလိုက္ရပါသည္။
တီတီအိပ္ခ်္ (ျပည္)
(ျမတ္မဂၤလာ ၂၀၀၉-ခု ဇူလိုင္လ)
