ပဲ့ျပားပင္လား … မ႑ဳိင္လား

ပဲ့ျပားပင္လား … မ႑ဳိင္လား

20.6.2013ေန႔ ညေနပုိင္းက ၊ ဒီတစ္ေခါက္ အေမရိကန္ခရီးစဥ္မွာ မိမိပင္မတည္းခုိစခန္းခ်ေနတဲ့ ဆန္ဖရန္စစ္စကုိေဘးဧရိယာ၊ ဖရီးေမာင့္ၿမဳိ႕၊ ေမတၱာနႏၵေက်ာင္းမွာေမတၱာနႏၵဓမၼ၀ိဟာရရဲ႕ စေန၊ တနဂၤေႏြ ညေနနိကာယ္ သင္တန္းနဲ႔ အဘိဓမၼာသင္တန္းသူေလးတစ္ဦးက “အင္တာနက္မွာ တုိင္းမဂၢဇင္းက မ်က္ႏွာဖုံးမွာ  အရွင္၀ီရသူပုံနဲ႔ “ဗုဒၶဘာသာအစြန္းေရာက္ပုဂၢဳိလ္ဆုိတဲ့ စာလုံးႀကီးနဲ႔ ေဖာ္ျပထားတဲ့ အေၾကာင္း” အေရးတႀကီး ဖုန္းဆက္လာပါတယ္။

          သူကဖုန္းထဲမွာ “အခုေတာ့ အလုပ္ခ်ိန္ျဖစ္ေနလုိ႔ ညေနအလုပ္ကအျပန္မွာ ေက်ာင္း၀င္လာၿပီး အျပည့္အစုံေျပာပါမယ္”ဆုိၿပီးဖုန္းခ်သြားပါတယ္။ ညေနေရာက္ေတာ့ ေက်ာင္းကုိေရာက္လာၿပီး ဂ်ာနယ္မွာ ေဖာ္ျပထားတဲ့ အေၾကာင္းအရာမ်ားကုိအျပည့္အစုံေျပာျပပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဒီကိစၥကုိဒီမွာရွိတဲ့ ဗုဒၶဘာသာ အားလုံးကမခံမရပ္ႏုိင္ ျဖစ္ေနၾကပါၿပီ။ အထူးသျဖင့္ေတာ့ သူတုိ႔လုိလူငယ္ထုအမ်ားစုကဒီကိစၥနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ျပန္လည္ေျဖရွင္းခ်က္ကုိတျခားကမၻာျပန္႔ေအာင္ ထင္ရွားတဲ့ ဂ်ာနယ္တစ္ေစာင္မွာ ျပန္ေရးခ်င္တယ္။ ဘုန္းဘုန္း တုိ႔က ျမန္မာလုိေရးေပးပါ။ သူတို႔က ကၽြမ္းက်င္တဲ့ အဂၤလိပ္ဂ်ာနယ္လစ္တစ္ဦးကုိ ဘာသာျပန္ခုိင္းၿပီး မဂၢဇင္းမွာ ထည့္ၾကမယ္” ဆုိတဲ့ အေၾကာင္းကုိ စိတ္အားထက္သန္စြာ ေျပာပါတယ္။

          ၿပီးေတာ့မွ “ဒီကိစၥနဲ႔ပတ္သက္ၿပီးဘုန္းဘုန္းတို႔ေတာ့ ဘယ္လုိခံစားရသလဲမသိဘူး … သမီးတို႔ေတာ့ ဘယ္နည္းနဲ႔မွ လက္မခံႏုိင္ဘူး၊ ျပန္ရွင္းရမွာပဲ”တဲ့။ သူစိတ္အားထက္ထက္သန္သန္နဲ႔ တက္တက္ၾကြၾကြ ေျပေနတုန္းမွာပဲ … အျခားသင္တန္းသူတစ္ဦးကလဲေက်ာင္းကုိေရာက္လာၿပီးအလားတူေျပာျပေနပါတယ္။ သူကလည္းအလားတူပဲ၊ ေနာက္ဆုံးမွာ “ဘုန္းဘုန္းတုိ႔ ဘယ္လုိသေဘာရသလဲ”ဆုိတဲ့ ေမးခြန္းနဲ႔ နိဂုံးခ်ဳပ္ပါ တယ္။

          မိမိကစဥ္းစားနားေထာင္ေနတာကုိပဲ သူတုိ႔ကအားမလုိအားမရျဖစ္တဲ့ ျဖစ္တဲ့ ပုံစံနဲ႔  “အခုတပည့္ေတာ္ သင္ၾကားေနတဲ့ ျဗဟၼဇာလသုတ္နိဒါန္းမွာ ျမတ္စြာဘုရားကရဟန္းေတာ္ေတြကုိညႊန္ၾကားထားတာရွိတယ္ မဟုတ္လား၊ ရတနာသုံးပါးနဲ႔ပတ္သက္လုိ႔ တစ္ဘက္သားကမဟုတ္မမွန္ ကဲ့ရဲ႕ျပစ္တင္လာရင္ မဟုတ္တာကုိ မဟုတ္တဲ့အေၾကာင္းေျဖရွင္းျပရမယ္”လုိ႔ ပါတယ္ေလ။ အဲဒါ အခုကိစၥမွာလည္းဘုန္းဘုန္းတို႔အေနနဲ႔ တာ၀န္ ရွိတယ္ မဟုတ္လား”ဆုိၿပီးေလာေဆာ္ေနျပန္ပါတယ္။

          မိမိက “ေနၾကစမ္းပါဦးဟဲ့ …. နင္တုိ႔ ေမးခြန္းေတြခ်ည္းအထပ္ထပ္ ေျပာေနၾကေတာ့ ငါလည္း ဘယ္ကစၿပီးဘယ္လုိေျဖရမွန္းေတာင္ မသိေတာ့ဘူး၊ ကဲ .. ျဖည္းျဖည္း ျပန္စဥ္းစားရေအာင္”။

          ပထမဆုံး “ဒီျဖစ္ရပ္ကို ၾကားသိရတဲ့အတြက္ ဘယ္လုိခံစားရသလဲ .. ဟုတ္လား”။ တုိ႔ ျမန္မာ စကားမွာအလြန္ညံ့လြန္းတဲ့ လူတစ္ေယာက္အေပၚ မွတ္ခ်က္ခ်တဲ့အခါ “ထိပ္ခ်မွ ဓားျပမွန္းသိတယ္”လုိ႔ ဆုိတယ္ မဟုတ္လား။ အခုကိစၥက ဗုဒၶဘာသာ၀င္ေတြရဲ႕ တကယ့္ဦးထိပ္ရြက္ပန္ဆင္ ယုံၾကည္ ကုိးကြယ္ရာျဖစ္တဲ့ .. ရတနာသုံးပါးနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ကိစၥျဖစ္လုိ႔ စကားပုံဆုိ႐ုိးဥပမာတစ္ခုမဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ဒါဟာတကယ္ကုိ “ထိပ္ခ်တာအစစ္”ပဲ။ ထိပ္ခ်မွ သိတတ္သူကုိေတာင္ ည့ံလြန္းတယ္ လုိ႔ မွတ္ခ်က္ ခ်ထားမွေတာ့ ထိပ္ခ်လုိ႔ေတာင္ မသိတတ္ဘူးဆုိရင္ ဘာေျပာစရာရွိေတာ့မလဲ … လူ႔အဆင့္အတန္းကုိ မ၀င္ေတာ့သူ ျဖစ္သြားမွာေပါ့ ဟဲ့” ဘယ္မနာဘဲရွိမလဲ။

          ဒီသတင္းကုိ ၾကားရတာကုိေတာ့ နာပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အခုသမီးတုိ႔လုိလူငယ္မ်ားကေတာင္ ႏုိးႏုိးၾကား ၾကားတက္တက္ၾကြၾကြျဖစ္လာတာကုိေတာ့ ၀မ္းသာတယ္ေဟ့။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ တုိ႔ ဗုဒၶဘာသာေတြ ထိပ္ခ်လာရင္ ေတာ့ ဓားျပမွန္းသိလာၿပီ …. ဆုိတာထင္ထင္ရွားရွားေတြ႕ရလုိ႔ပဲ။ ဒါဟာဘာသာ ေရးမုိင္း ဗုံးေထာင္မႈႀကီးတစ္ခုေတာ့ အမွန္ပဲ။ ဒါေပမယ့္ ထိခိုက္နစ္နာမႈေတာ့ မရွိႏုိင္ပါဘူး၊ အိပ္ငုိက္ေနတဲ့ ဗုဒၶ ဘာသာ၀င္ေတြကုိ ႏုိးၾကားလာေစ႐ုံေလာက္လုိ႔ပဲဆုိရမွာပါ။ 

အားလုံး ၿခဳံၾကည့္လုိက္ရင္ေတာ့ ဒီတုိင္းမဂၢဇင္းရဲ႕ လုပ္ရပ္ကဆုိးရြားေပမယ့္ တုိ႔ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ေတြအတြက္ ႏုိးၾကားလာေစတဲ့ အက်ဳိးတစ္ခုေပၚလာလုိ႔ ရလဒ္ကေတာ့ မဆုိးဘူးပဲဆုိရမွာပဲ .. ဆုိေတာ့ ကေလးမ ႏွစ္ေယာက္လုံးက တယ္ဘ၀င္မက်ခ်င္တဲ့ ပုံစံနဲ႔ “ဘာလဲဘုန္းဘုန္းကဒါကုိအေကာင္းျမင္တာလား၊ ဘုန္းဘုန္းၾကည့္ရတာမတုန္မလႈပ္နဲ႔ ဘာမွ သိပ္အေရးမႀကီးသလုိပဲ”ဆုိၿပီးခ်က္ခ်င္းခြန္းတုံ႔ျပန္ပါတယ္။

          ေရာခက္ပါ့ေကာ၊ ဒီေလာက္မေကာင္းတဲ့ လုပ္ရပ္ႀကီးကိုငါကအေကာင္းျမင္ႏုိင္ပါ့မလားဟဲ့။ ဒါေပမယ့္ ဒီလုိစဥ္းစားၾကည့္တာေပါ့၊ မေကာင္းတဲ့ သတင္းတစ္ခုမွာအစြပ္စြဲခံရသူရဲ႕ ျဖစ္ရပ္အမွန္ကမေကာင္းတာလား၊ သူတုိ႔ရဲ႕ အထင္အျမင္ကမေကာင္းတာလားဆုိတာခြဲျခားသုံးသပ္ၾကည့္ရမယ္ေလ။ ခုကိစၥကကုိ္ယ့္ဘက္က ျဖစ္ရပ္ မေကာင္းတာ၊ မွားတာမဟုတ္ဘူး၊ သူတုိ႔ဘက္ကအထင္အျမင္ မွားတာနဲ႔ လုပ္ရပ္ကမေကာင္းတာေလ။

          အဲဒီေတာ့ သမီးတုိ႔ကအခုဦးေနမိႏၵဆီမွာ အဘိဓမၼာလည္းသင္ေနၾကတယ္ မဟုတ္လား။ အဘိဓမၼာ သေဘာအရတုန္လႈပ္ပူပန္ရတယ္ဆုိတာကိုဘယ္လုိေခၚမလဲဆုိေတာ့ “ အေရးထဲမွ သမီးတုိ႔ကုိေမးခြန္းျပန္ထုတ္ မေနပါနဲ႔၊ ဘုန္းဘုန္းကပဲေျပာျပပါ၊ သမီးတုိ႔ကေတာ့ မခံမရပ္ႏုိင္ျဖစ္ေနတာပဲသိတယ္”တဲ့။

          ေအး … အဲဒီလုိတုန္လႈပ္ပူပန္ေနတဲ့ သေဘာကုိအဘိဓမၼာမွာ“ကုကၠဳစၥ”လုိ႔ ေခၚတယ္ေလ။ “ကုကၠဳစၥ” ဆုိတာကမေကာင္းတာ၊ မမွန္တာတစ္ခုခုကုိ က်ဴးလြန္ျပစ္မွားမိလို႔ပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ေကာင္းမြန္မွန္ကန္တဲ့ ကိစၥတစ္ခုခုကုိမျပဳလုပ္မိလုိ႔ (တာ၀န္မဲ့မိလုိ႔) ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ စိတ္ထဲမွာေနာင္တပူပန္ေနရတဲ့ သေဘာမဟုတ္လား။

          အခုကိစၥကစဥ္းစားၾကည့္ေလ .. ဦး၀ီရသူ အေနနဲ႔ မေကာင္းတဲ့ လုပ္ရပ္ကုိ ျပဳလုပ္ က်ဴးလြန္ မိတာလည္းမဟုတ္ဘူး။ ေကာင္းမြန္မွန္ကန္တ့ဲလုပ္ရပ္(တာ၀န္)တစ္ခုကုိမျပဳလုိက္မိဘဲ တာ၀န္မဲ့တာလည္း မဟုတ္ဘူး။ သူတာ၀န္ရွိတဲ့ ကိစၥကုိ တာ၀န္သိသိနဲ႔ တာ၀န္ေက်ခဲ့တာ မဟုတ္လား။ ဒီေတာ့ ကုိယ့္ ဘက္ကဘာမွ တုန္လႈပ္ပူပန္ စရာမလုိဘူးေလ။ ျဖစ္ျခင္းျဖစ္ရင္ ဒီကိစၥကုိမွားမွားယြင္းယြင္း က်ဴးလြန္ခဲ့တဲ့ တုိင္း မဂၢဇင္းကသာတုန္လႈပ္ပူပန္ရမွာေပါ့။ ဘုန္းဘုန္းေျပာလုိတာကဒီလုပ္ရပ္ရဲ႕ အက်ဳိးဆက္တစ္ခုအေနနဲ႔ ဗုဒၶ ဘာသာ ၀င္ေတြ ႏုိးၾကားသြားတဲ့ ကိစၥကုိေတာ့ ေကာင္းတဲ့ အက်ဳိးဆက္တစ္ခုအျဖစ္ ျမင္တဲ့သေဘာေျပာ ခ်င္တာပါ” ဆုိေတာ့ –

          “ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ဒီတုိင္းမဂၢဇင္းဆုိတာကကမၻာသိျပန္႔ႏွ႔ံ ထင္ရွားတာဆုိေတာ့ ဒါကုိဖတ္ရတဲ့ ကမၻာ့အျမင္မွာဗုဒၶဘာသာရဟန္းေတာ္ေတြအေပၚ အထင္အျမင္ေသးစရာ ျဖစ္မေနဘူးလား”တဲ့။

          အထင္အျမင္ဆုိတာအမွန္ျမင္တာမွ မဟုတ္ဘဲေလ။ ကမၻာႀကီးမွာထင္ခ်င္သလုိထင္ၿပီး ျမင္ခ်င္သလုိ ျမင္ ေနၾကသူေတြခ်ည္း ရွိတာမဟုတ္ေလာက္ပါဘူး။ အမွန္ကုိ ျမင္ႏုိင္စြမ္းရွိသူေတြေတြလည္း အမ်ားႀကီး ရွိၾကမွာပါ။ အဲဒီလုိအမွန္အတုိင္းသိျမင္သုံးသပ္ႏုိင္စြမ္းရွိၾကမယ္ဆုိရင္ေတာ့ ကမၻာမွာဘာသာေရး အစြန္းေရာက္ ဆုိတာက ကုိယ္နဲ႔ယုံၾကည္တဲ့ ဘာသာခ်င္း မတူၾကသူေတြအားလုံးအေပၚ ရန္သူလုိသေဘာ ထားၿပီး သတ္ျဖတ္ ေခ်မႈန္းပစ္ဖုိ႔ လက္နက္ေတြ ကိုင္ေဆာင္၊ အၾကမ္းဖက္ သတ္ျဖတ္မႈေတြကုိ ျပဳလုပ္ေနၾက သူေတြ ကုိသာ ေခၚဆုိ သတ္မွတ္ၾကတာပါ။

          ဗုဒၶဘာသာ၀င္၊ အထူးသျဖင့္ ဗုဒၶတပည့္သားအရင္းျဖစ္တဲ့ ရဟန္းေတာ္ေတြဆုိတာ “လူရဲ႕ အသက္ကုိသတ္ျဖတ္ျခင္းဟာရဟန္းအျဖစ္နဲ႔ မထုိက္တန္တဲ့ “ပါရာဇိက”ေခၚတဲ့ အႀကီးဆုံးျပစ္မႈႀကီးအျဖစ္ ဘုရားရွင္ကလည္းပညတ္ခဲ့သလုိရဟန္းေတာ္အားလုံးကလည္းဦးထိပ္ရြက္ပန္ဆင္ လုိက္နာေနၾကရတာပါ။ သူတစ္ပါးအသက္ကုိသတ္ျဖတ္ဖို႔ ဆုိတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္မ်ဳိးနဲ႔ တုတ္ဓားလက္နက္ကုိေတာင္ မကုိင္ေဆာင္ရဘူး။ ဒီလုပ္ရပ္မ်ဳိးဟာရွက္စရာျဖစ္တယ္”လုိ႔ကုိ ခံယူထားၾကတယ္ဆုိတာအခုသမီးတို႔ သင္ယူေနတဲ့ ျဗဟၼဇာလ သုတ္မွာ လည္းပါတယ္ေလ “နိဟိတ ဒေ႑ာ၊ နိဟိတ သေတၳာ၊ လဇၨီ”ဆုိတာေပါ့။

          ၿပီးေတာ့ “ဒယာပေႏၷာ သဗၺဘူတာႏုကမၸီ = သတၱ၀ါအားလုံးအေပၚမွာ ေမတၱာက႐ုဏာ ေရွ႕ထားၿပီးအက်ဳိးစီးပြားကုိသာေဆာင္ရမယ္”ဆုိတဲ့ ဘုရားရွင္ အမိန္႔ေတာ္အတုိင္းသာ လုိက္နာက်င့္သုံး ေနၾကတာပါ။ ဒါေၾကာင့္လည္း ျမန္မာျပည္သူ ျပည္သားေတြ ဆင္းရဲဒုကၡေရာက္ေနၾကတဲ့အခါမွာ ဘယ္ ဘာသာ၀င္ ဘယ္တုိင္းရင္းသားအတြက္လုိ႔ အကန္႔အသတ္မထားဘဲ၊ နုိင္ငံတြင္းေနသူအားလုံးအတြက္ သက္စြန္႔က်ဳိးပန္းေထာင္တန္းက်ခံတဲ့အထိ ႀကဳိးစားခဲ့ၾကတာအားလုံးအသိပဲ။

          အခု အရွင္၀ီရသူဆုိတာ အဲဒီလုိ တာ၀န္ေက်ပြန္မႈေတြေၾကာင့္ ေထာင္ထဲမွာဆင္းရဲဒုကၡအမ်ဳိးမ်ဳိးခံစားခဲ့ ရတဲ့ ပုဂၢဳိလ္ဆုိတာကမၻာသိ ျဖစ္ေလာက္ပါၿပီ။ အဲဒီေတာ့ အထင္နဲ႔ အမွားျမင္တတ္ၾကသူေတြ မဟုတ္ဘဲအျဖစ္မွန္ကုိအမွန္အတုိင္း ျမင္တတ္သူေတြအတြက္ ရွင္၀ီရသူအေပၚမွာေရာ၊ တျခားဗုဒၶဘာသ၀င္ ရဟန္းေတာ္ေတြ အေပၚမွာေရာ၊ အထင္အျမင္ေသးစရားမျဖစ္ႏုိင္ပါဘူး။ အမွန္မျမင္ဘဲအထင္နဲ႔ ရမ္းၿပီး အျမင္မွားေနတဲ့ မဂၢဇင္းေတြ၊ သတင္းမီဒီယာေတြအေပၚမွာသာအထင္ေသးစရာ ျဖစ္မွာပါ။ လုိ႔ရွင္းျပၿပီး စဥ္းစား သလုိစကားကုိေခတၱရပ္ထားလုိက္ေတာ့။ ဒါကုိလည္းသိပ္ေက်နပ္အားရပုံမေပၚတဲ့သေဘာနဲ႔ ကေလးမ ႏွစ္ဦးလုံးက “ဒါျဖင့္ ဒီတုိင္းမဂၢဇင္းမွာပါေနတဲ့ ကိစၥကုိဘယ္လုိလုပ္မလဲ”ဆုိၿပီးစကားဆက္ပါတယ္။

          ေအး … အခုဟာက “ႏႈတ္တရာစာတစလုံး”ဆုိသလုိေပါ့ကြယ္။ တုိင္းမဂၢဇင္းကစာနဲ႔ေရးလုိက္ေတာ့ အခုိင္အမာလုိျဖစ္ၿပီးပုိထင္ရွားသြားတာေပါ့။ တကယ္ေတာ့ ဒီတုိင္းမဂၢဇင္းခ်ည္းမဟုတ္ပါဘူး။ ကမၻာသိ အျဖစ္ထင္ရွားတဲ့၊ အသံလႊင့္မီဒီယာႀကီးအခ်ဳိ႕ကလည္း ..ဟုိမိတၳီလာကိစၥမွာပဲၾကည့္ပါလား၊ ရဟန္းေတာ္ တစ္ပါးရက္ရက္စက္စက္ အသတ္ခံရတဲ့ကိစၥကုိဓာတ္ပုံမေျပာနဲ႔ သတင္းစကားအျဖစ္ေတာင္ ထည့္ မေျပာဘဲ။ တျခားဘာသာ၀င္ေတြကို ဗုဒၶဘာသာလုိ႔ အမည္ခံထား ၾကသူအခ်ဳိ႕က တုိက္ခုိက္ဖ်က္ဆီး ေနပုံေတြကုိပဲ ဓာတ္ပုံအျဖစ္နဲ႔ေရာ၊ သတင္းစကားေတြနဲ႔ေရာအထပ္ထပ္ ေဖာ္ျပၾက၊ ေအာ္ေနၾကတာမဟုတ္လား။

          ဒီအထဲမွာအဆုိးဆုံးကမိတၳီလာမွာ ႐ုန္းရင္းဆန္ခတ္ျဖစ္ေနၾကခ်ိန္မွာ ကူညီျဖန္ေျဖေနၾကတဲ့ ရဟန္းေတာ္ေတြပုံကုိေတာင္ ၀ုိင္း၀န္းတုိက္ခုိက္ေနၾကပုံအျဖစ္နဲ႔ မွားမွားယြင္းယြင္းေဖာ္ျပၾကတယ္ေလ။ ဒုကၡသည္စခန္းေတြအထိကမၻာသိထင္ရွားတဲ့ ဆရာေတာ္ႀကီးမ်ားကုိယ္တုိင္ ကူညီကယ္ဆယ္ေရးလုပ္ငန္းေတြ အားႀကဳိးမာန္တက္ ေဆာင္ရြက္ေနၾကတာကုိေတာ့ ေျဗာင္ေၾကာင္ၿပီးမ်က္ကြယ္ျပဳထားၾကတယ္ မဟုတ္လား။ ဒီကိစၥေတြကအခုဆုိ ျမန္မာျပည္တြင္းမွာ တျခားဘာသာ၀င္ေတြကေတာင္ သေဘာေပါက္ေနၾကပါၿပီ။

          ဒါေပမယ့္ ဒီႏုိင္ငံမွာေတာ့ အခုတုိင္းမဂၢဇင္းမ်က္ႏွာဖုံးသတင္းအထိေပါ့ေလ၊ သတင္းမိဒီယာေတြဟာ အမွန္ကုိမ်က္ကြယ္ျပဳေနၾကတုန္းပဲရွိေသးတယ္။ အဲဒီသတင္းဌာနေတြ၊ ျမန္မာႏုိင္ငံမွာေတာ့ “စတုတၳမ႑ဳိင္”လုိ႔ ေခၚတယ္။ ဒီမွာေတာ့ မ႑ဳိင္နံပါတ္ ဘယ္ေလာက္ေခၚသလဲမသိဘူး။

          အဲ – “မ႑ဳိင္ဆုိတာမယိမ္းမယုိင္ တည့္မတ္ခုိင္မာတယ္” လုိ႔ အဓိပၸါယ္ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီက မဂၢဇင္းနဲ႔ ႐ုပ္သံလႊင့္ဌာနအခ်ိဳ႕ရဲ႕ လုပ္ရပ္ေတြက “မ႑ဳိင္”ဆုိတဲ့ ဂုဏ္သိကၡာရွိပုံမရၾကပါဘူး။ ေငြေၾကးေလ ယူရာယိမ္းေနတဲ့ “ပဲ့ျပားပင္”ပုံစံမ်ဳိးပဲေပါက္ေနၾကတာေတြ႕ေနရပါတယ္။

          ဒါမ်ဳိးေတြကတုိ႔ ျမန္မာျပည္ကသတင္းဂ်ာနယ္ အခ်ဳိ႕မွာလည္းသတိထားမိတယ္။ မိတၳီလာ ကိစၥအေျခခံတဲ့ ေနာက္ဆက္တြဲ ကိစၥေတြအားလုံးမွာရဟန္းေတာ္တစ္ပါးအသတ္ခံရတာကုိေရာ၊ ရဟန္းေတာ္ ေတြကဒုကၡသည္ေတြကုိကယ္ဆယ္ေရးအတြက္ အားခၽြန္ႀကဳိးပန္ေနၾကတာေတြကုိ ေရာမ်က္ကြယ္ျပဳၿပီး ဗုဒၶ ဘာသာရဟန္းေတာ္မ်ားအေပၚ ထင္ေယာင္ထင္မွားျဖစ္ေစမယ့္ သတင္းေတြကိုသာမသိမသာေရာ၊ သိသိ သာ သာေရာေရးေနၾကတယ္။ ဒီအထဲမွာမဆီမဆုိင္ ၉၆၉ တုိ႔၊ ၀ီရသူတုိ႔ပါ ဆြဲထည့္ၾကတာေတြလည္းရွိတယ္။

          အမွန္ကေတာ့ ၉၆၉ ဆုိတာဘုရားဂုဏ္၊ တရားဂုဏ္၊ သံဃာဂုဏ္တို႔ရဲ႕ အေရအတြက္သေကၤတပါ။ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္း ႏွစ္ေထာင့္ေျခာက္ရာေက်ာ္ ဘုရားရွင္ လက္ထက္ကတည္းကရွိေနတဲ့ သေကၤတဆုိတာ အခုအထိပိဋကတ္ေတာ္ေတြမွာထင္ရွားရွိပါတယ္။ ၉၆၉ သေကၤတကုိ အသုံးျပဳ သူတုိ႔ရဲ႕ ရည္ရြယ္ခ်က္က ကုိယ့္အမ်ဳိးဘာသာ၊ သာသနာ ခုိင္မာေရးအတြက္ တနဂၤေႏြဗုဒၶသင္တန္းေတြ။ ေႏြရာသီဗုဒၶဘာသာ ယဥ္ေက်းလိမၼာသင္တန္းေတြ ျဖစ္ေပၚေရးအတြက္ အဓိကလႈပ္ရွားေဆာင္ရြက္ေနၾကတဲ့ ဘုရားသားေတာ္ ေတြသာ ျဖစ္တယ္ဆုိတာသူတုိ႔ရဲ႕ ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ လုပ္ေဆာင္ခ်က္ကုိအနီးကပ္ေလ့လာ ၾကည့္ရင္ သိႏုိင္ပါ တယ္။

          ဒီကိစၥနဲ႔ပတ္သက္လုိ႔ ၉၆၉ အဖြဲ႔ရဲ႕ အက်ဳိးေတာ္ေဆာင္ရဟန္းေတာ္တစ္ပါးကဂ်ာနယ္တစ္ေစာင္ရဲ႕ အင္တာဗ်ဴးမွာရွင္းျပထားတဲ့ စကားကအေတာ္ စာနာစရာေကာင္းပါတယ္။ သူကေတာ့ ရယ္ရယ္ေမာေမာပဲ ေျပာတာပါ “ဦးဇင္းတုိ႔ကအိမ္ကြင္းမွာ ခံစစ္ကစားေနရတာပါဗ်ာ၊ တုိက္စစ္မဆင္ရပါဘူး၊ ကုိယ့္ဘက္ကဂုိးသြင္းရ တယ္လုိ႔ မရွိပါဘူး၊ သူမ်ားသြင္းဂုိးေတြကုိမနဲကာကြယ္ေနရတာပါ”တဲ့။

ဒါေတြကုိ မ႑ဳိင္ပီသတဲ့ စာနယ္ဇင္းေတြ၊ သတင္းမီဒီယာေတြ သိၾကပါတယ္။ အဲ … ေငြေၾကးေလယူရာယိမ္းေန ၾကတဲ့ ပဲဲ့ျပားပင္ေတြဆုိရင္ေတာ့ မေျပာတတ္ဘူးေပါ့ေလ။

ကဲ .. ေနာက္မွ စကားဆက္ၾကရေအာင္၊ အခုညဥ့္နက္လွေပါ့။

ဓမၼေဘရီ အရွင္၀ီရိယ(ေတာင္စြန္း)၊ ဇြန္ ၂၅၊ ၂၀၁၃

ဗုဒၶဘာသာသည္ ႏိုင္ငံေတာ္ဘာသာျဖစ္သည္

ကုလားပညာတတ္တစ္ခ်ိဳ႕ရဲ႕ ၀ါဒျဖန္႔မႈေၾကာင့္ အခုဆိုရင္က်ေနာ္တို႔ႏိုင္ငံဟာ မိခင္ဘာသာ/ ဗုဒၶဘာသာသည္ အေစာဆံုးေရာက္ရွိတဲ့ဘာသာလား ဆိုတာပါ အျငင္းပြားရမယ့္အျဖစ္ကို ေရာက္လာခဲ့ပါၿပီ .. သူတို႔ေျပာတာက အေနာ္ရထာမင္းျမတ္ကအုတ္ျမစ္ခ်ခဲ့လို႔သာ ဗုဒၶဘာသာ အေနနဲ႔ ျမန္မာႏိုင္ငံကိုေရာက္ရွိတဲ့ ပံုစံပါ ...ဒါ မွားသလားဆိုရင္ မွားတယ္လဲေခၚလို႔ ရပါတယ္ မွန္တယ္လို႔လဲေခၚလို႔ရပါတယ္..ဒါကို လက္လွမ္း မွိသေလာက္ အက်ဥ္းရံုးၿပီး ေလ႔လာၾကည့္ရေအာင္ပါ ...အေနာ္ရထာအေၾကာင္းမေျပာခင္ အေနာ္ရထာဆီကိုေရာက္ေအာင္ သြားရပါမယ္ ... ဒီလိုပါအေနာ္ရထာမတိုင္ခင္ ယေန႔ျမန္မာႏိုင္ငံ နယ္နိမိတ္ အတြင္းရွိခဲ့တဲ့ မင္းေတြကို ေလ့လာၾကည့္ရင္ ..

ျမတ္စြာဘုရားရွင္ ပရိနိဗၺာန္စံေတာ္မူၿပီးေနာက္ သာသနာေတာ္သကၠရာဇ္ အႏွစ္(၆၀) ရွိတဲ့အခါမွာ တေကာင္းမင္းႀကီးရဲ႕သားေတာ္မဟာသမၻ၀မင္းသည္ သေရခတၱရာျပည္တည္ရာ အရပ္ျဖင့္ နီးေသာ သက်အင္းမွာ ပ်ဴအေပါင္းကိုအုပ္စိုး၍ မင္းျပဳသည္။ နန္းသက္ (၆ႏွစ္)။၎ေနာက္ စူလသမၻ၀မင္း ၃၅ႏွစ္။ သာသနာေတာ္သကၠရာဇ္ (၁၀၁)ခုႏွစ္သို႔ေရာက္ေသာအခါ ဒြတၱေပါင္မင္းသည္တန္ခူးလဆန္း (၁၀)ရက္၊ တနဂၤေႏြေန႔တြင္ သေရခတၱရာၿမိဳ႕ကိုတည္၍ မင္းျပဳသည္။ နန္းသက္ကား ႏွစ္ေပါင္း(၇၀)။ ထို႔ေနာက္ ၎သား ဒတၱရန္မင္း (၂၂)ႏွစ္။၎သား ရန္ေဘာင္မင္း အႏွစ္(၅၀)။ ၎သား ရန္မန္မင္း အႏွစ္(၅၀)။ 

၎သားရကၡမန္မင္း (၃၁)ႏွစ္။ ၎သား ခန္ေလာင္းမင္း (၃၈)ႏွစ္။ ၎ညီ လကၡိဳင္မင္း (၃၄)ႏွစ္။ ၎ေနာက္ သီရိခန္မင္း (၂၈)ႏွစ္။ ၎သား သီရိရာဇ္မင္း (၉)ႏွစ္။သာသနာသကၠရာဇ္ ၄၃၃-တြင္ သီရိရာဇ္မင္း၏သားမက္ ငတပါး မင္းျပဳ၏နန္းသက္ (၅၁)ႏွစ္။ ထို႔ေနာက္ သားေတာ္ ပါပိရန္မင္း (၆၆)ႏွစ္၊ ၎သားရန္မုကၡမင္း (၁၅)ႏွစ္။ ၎သား ရန္သိခၤမင္း (၃)ႏွစ္။ ၎သား ရန္မုဥၹလိမင္း (၁၅)ႏွစ္။ ၎ညီ ေဘရိႏၵမင္း (၁၁)ႏွစ္။ ၎သား မုဥၹလမင္း (၅)ႏွစ္။ ၎ညီပဏၰမင္း (၃)ႏွစ္။ ၎ေနာက္ သာခမင္း (၃)ႏွစ္။ သာသိမင္း (၃)ႏွစ္။ ကႏၵုဳမင္း(၁)ႏွစ္။ ကံတတ္မင္း (၃)ႏွစ္။ ဘိဇၹမင္း (၄)ႏွစ္။ သုမုၿႏၵီမင္း (၇)ႏွစ္။ အတိတ်ာမင္း(၃)ႏွစ္။ သုပညာနာဂရဆိႏၵမင္း (၁၁)ႏွစ္။ 

သာသနာေတာ္ႏွစ္ ၆၃၈-ခုတြင္ သေရခတၱရာျပည္ ပ်က္စီးသည္။ သေရခတၱရာၿမိဳ႕ပ်က္စီးရာတြင္ ပ်ဴ ၊ ကမ္းယံ ၊ ဗမာ ဟု (၃)စုကြဲ၍ တစ္စုကို က်ပင္းသူႀကီးက ယူသည္။တစ္စုကို သက္တို႔က ယူေလသည္။ တစ္စုကိုကား သုပညာနာဂရဆိႏၵမင္း၏ တူေတာ္သမုဒၵရာဇ္မင္း ယူ၍ ေတာင္ညိဳတြင္ (၃)ႏွစ္။ ပန္းေတာင္းၿမိဳ႕တြင္ (၆)ႏွစ္။ မင္းတုန္းၿမိဳ႕တြင္(၃)ႏွစ္ ေနၿပီးမွ ေညာင္ဦးနဂါးဘို စေသာ ရြာ ၁၉-ရြာကို ၿခံဳၿပီးလွ်င္ ယုန္လႊတ္ကၽြန္း၌ အရိမဒၵနာေပါကၠာရာမ ဟု သမုတ္၍ ၄၅-ႏွစ္ မင္းျပဳ၏။ ၎ေနာက္ ရေသ့ေၾကာင္မင္း(၁၅)ႏွစ္။ ပ်ဴမင္းထီး (၇၅)ႏွစ္။ ထီးမင္းယဥ္ (၅၇)ႏွစ္။ ယဥ္မင္းပိုက္ (၂၅)ႏွစ္။ ပိုက္ေသလဥ္မင္း အနွစ္(၂၀)။ 

သသနာေတာ္ ၈၈၈-ႏွစ္ သကၠရာဇ္ ၂၂၆-ခုႏွစ္ တြင္ ေသဥ္လည္ေၾကာင္မင္း ျဖစ္၏။ထိုအခါ တည္ရင္း ၁၉-ရြာကို ဖ်က္၍ ေလာကနႏၵရာအရပ္၌ သိရိပစၥယာ မည္ေသာၿမိဳ႕ကို တည္ေထာင္၍ ေန၏။ ရတနာမိုး ၃-ႀကိမ္ ရြာ၏။ မင္းမဟာဂီရိနတ္ေမာင္ႏွမေရာက္၍ ပုပၸါးေတာင္တြင္ ထားေလ၏။ မင္းစိည္းစိမ္ (၄၄)ႏွစ္။ ထို႔ေနာက္ ေၾကာင္ဒူရစ္မင္း (၂၅)ႏွစ္။ သည္ထန္မင္း (၂၆)ႏွစ္။ မုကၡမာန္မင္း (၃)လ။ သူရဲမင္း (၅၅)ႏွစ္။ သာရမြန္မင္း (၁၇)ႏွစ္။ သီရိပစၥရာၿမိဳ႕တြင္ မင္း ၆-ဆက္ ၊ ၿမိဳ႕သက္ ၁၆၇-ႏွစ္။

သာသနာေတာ္ ၁၀၅၅-ခုႏွစ္ ၊ သကၠရာဇ္ ၄၄၃-တြင္ သိုက္တိုင္ မင္းးျပဳ၏။ ဤမင္းသည္ သီရိပစၥယာၿမိဳ႕မွေျပာင္း၍ သမထီးအရပ္၌ တမၸ၀တီၿမိဳ႕ကိုတည္ေထာင္၏။မင္းစည္းစိမ္ (၇)ႏွစ္။ ထို႔ေနာက္ ေသလဥ္ေၾကာင္မင္း (၁၅)ႏွစ္။ ေသလဥ္ပိုက္မင္း (၁၅)ႏွစ္။ခဲေလာင္းမင္း (၁၀)ႏွစ္။ ခဲလတ္မင္း (၁၂)ႏွစ္။ ထြန္တိုက္မင္း (၁၃)ႏွစ္။ ထြန္ပစ္မင္း (၁၆)ႏွစ္။ထြန္ျခစ္မင္း (၁၅)ႏွစ္။ ထို႔ေနာက္ ပုပၸါးေစာရဟန္းမင္း (၂၅)ႏွစ္။ တမၸ၀တီၿမိဳ႕၌ မင္း ၉-ဆက္။ ၿမိဳ႕သက္ (၁၂၉) ႏွစ္တည္း။ ထိုကာလ သာသနာေတာ္ ၁၁၈၄-ႏွစ္ ၊ ၿဖိဳးၾကြင္းသကၠရာဇ္ ၅၆၂-ႏွစ္ရွိသည္ျဖစ္၍ အထက္ကိန္းမေရာက္ပဲ ၿဖိဳခဲ့ေသာ ၁၄၈-သကၠရာဇ္တစ္ရပ္ ၊ ၆၂၂-သကၠရာဇ္တစ္ရပ္ ၊၅၆၀-သကၠရာဇ္တစ္ရပ္၊ ဤသံုးရပ္ကို စပ္၍စီမံေသာ္ အလမၺိကကိန္းက်၍ အစြန္း ၂-ခုထားလ်က္၅၆၀-ေသာ သကၠရာဇ္ကို ခဆပဥၨကိန္းျပဳ၍ ျဖိဳသည္။

၎ေနာက္ သာသနာေတာ္ ၁၁၈၂-ခုႏွစ္။ ၿဖိဳၾကြင္းသကၠရာဇ္ ၂-ခုတြင္ ေရႊအုန္းသီးမင္းျဖစ္၏။ နန္းသက္ (၁၁)ႏွစ္။ ၎ေနာက္ ပိႆံုမင္း (၈)ႏွစ္။ ပိတ္ေတာင္မင္း အႏွစ္(၅၀)။ မင္းေခြး (၆)ႏွစ္။ ျမင္းေကၽြးမင္း (၁၀)ႏွစ္။ သိခၤမင္း (၈)ႏွစ္။ သိန္းခြန္မင္း (၁၀)ႏွစ္။ ေရႊေလာင္းမင္း (၉)ႏွစ္။ ထြန္တြင္းမင္း (၉)ႏွစ္။ ေရႊေမွာက္မင္း (၂၃)ႏွစ္။ ထြန္လြတ္မင္း (၁၇)ႏွစ္။ ေစာခင္နစ္မင္း (၂၇)ႏွစ္။ ခဲလူးမင္း (၁၂)ႏွစ္။

သာသနာေတာ္ ၁၃၈၄-ခုႏွစ္ ၊ ၿဖိဳၾကြင္းသကၠရာဇ္ ၂၀၂-ခုႏွစ္တြင္ ပ်ဥ္ျပားမင္းျဖစ္၏။ ထိုမင္းသည္ တမၸ၀တီၿမိဳ႕၌ ၃-ႏွစ္မွ်ေနခဲ့ၿပီး သကၠရာဇ္ ၂၀၅-ခုႏွစ္တြင္ ယခုပုဂံျပည္ကိုတည္၍ မင္းျပဳ၏။ နန္းသက္ (၉)ႏွစ္။ ထို႔ေနာက္ တႏၷက္မင္း (၁၈)ႏွစ္။ စေလငေခြး(၂၅)ႏွစ္။ သိန္းခိုမင္း (၁၆)ႏွစ္။ ေတာင္သူႀကီး (၃၃)ႏွစ္။ ေၾကာင္ျဖဴမင္း (၂၁)ႏွစ္။ၾကည္စိုးမင္း (၆)ႏွစ္။ စုကၠေတးမင္း (၂၅)ႏွစ္။ 

ထို႔ေနာက္ အေနာ္ရထာမင္းျပဳ၏။ အေနာ္ရထာမင္းလက္ထပ္တြင္ ရာမညတိုင္း မြန္ ၃ရပ္ကို ေအာင္ျမင္၍ ပိဋကတ္သံုးပံုႏွင့္တကြ ရဟန္းသံဃာတို႔ကို ေဆာင္ယူ၍အရိမႏၵာမည္ေသာ ပုဂံျပည္ႀကီး၌ သာသနာေတာ္ျမတ္ကို တည္ေစသည္။ နန္းသက္ (၃၃)ႏွစ္ ဟုက်မ္းႀကီး က်မ္းငယ္အသြယ္သြယ္မွာ ညႊန္ျပထားပါတယ္။ 

အေနာ္ရထာမင္းေစာ စတင္နန္းတက္တဲ့အခ်ိန္ ပုဂံရဲ႕နယ္နိမိတ္ကို ေလ့လာၾကည့္ရင္ လက္ရွိအခ်ိန္အရ (မႏၱေလး ၊ မိတၳီလာ ၊ ျမင္းၿခံ ၊ ေက်ာက္ဆည္ ၊ ရမည္းသင္း ၊ မေကြး ၊ စစ္ကိုင္း ၊ကသာ ၊ ပခုကၠဴ ၊ မင္းဘူး) တစ္၀ိုက္ေလာက္ပဲရွိပါတယ္ ... အေနာ္ရထာမင္းျမတ္နန္းတက္ တဲ့အခ်ိန္မွာ ပုဂံျပည္မွာ ႀကီးစိုးေနတဲ့အယူက နတ္နဂါးနဲ႔ အရည္းႀကီးအယူ၀ါဒပါ .. 

ဓါးခုတ္၊ ဖန္ခုန္၊ မီးလံႈ၊ ယစ္ပူေဇာ္ျခင္းနဲ႔ အမ်ိဳးေကာင္းသမီးေတြနစ္နာေစတဲ့“ပန္းဦးဆက္ျခင္း”ဆိုတဲ့ အယူ၀ါဒဆိုးေတြကို မႏွစ္သက္တဲ့ အေနာ္ရထာမင္းျမတ္ဟာပုဂံျပည္ ၊ သမထီးအရပ္မွာႀကီးစိုးေနတဲ့ အရည္းႀကီး ၃က်ိတ္နဲ႔ ေနာက္ပါ ၆ေသာင္းေက်ာ္ကို ႏွိမ္နင္းဖို႔ စိတ္ႏွလံုးမသာမယာ ျဖစ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ သထံုကေန ၾကြခ်ီလာတဲ့ မြန္ရဟန္းေတာ္ “ရွင္အရဟံ”နဲ႔ ေတြ႕ႀကံဳၿပီး ဗုဒၶဘုရားရဲ႕ စစ္မွန္တဲ့အယူ၀ါဒ၊ ၿငိမ္းခ်မ္းတဲ့တရားေတာ္ေတြကို နာၾကားရၿပီးတဲ့ေနာက္ မိစာၦဒိ႒ိ အရည္းႀကီးေတြကို ႏွိမ္နင္းၿပီးဗုဒၶဘာသာကို စတင္ျပန္႔ပြားေအာင္ စီစဥ္ေဆာင္ရြတ္ခဲ့သည္ ..

အေနာ္ရထာမင္းျမတ္ဟာ သထံုကိုခ်ီတက္တိုက္ခိုက္ရာမွ ရရွိလာတဲ့ ရဟန္းသံဃာမ်ားနဲ႔ မြန္ဘာသာနဲ႔ ေရးထိုးထားတဲ့ ပိဋိကတ္သံုးပံုကို ပုဂံသို႔ပင့္ေဆာင္ခဲ့သည္။ ထို႔ေနာက္ ပိဋိကတ္ေတာ္မ်ားကို မြန္ဘာသာမွ ျမန္မာဘာသာသို႔ ျပန္ဆိုကာ ပုဂံတြင္ ပိဋိကတ္တိုက္ေတာ္ကို တည္ထားခဲ့သည္။ 

ဒါလူတိုင္းသိတဲ့ အေနာ္ရထာမင္းျမတ္ရဲ႕ ဗုဒၶဘာသာအုတ္ျမစ္ခ်တဲ့သမိုင္း ျဖစ္ပါတယ္။အဲ့ဒီ သမိုင္းကိုေလ့လာၾကည့္ရင္ မြန္လူမ်ိဳးေတြရဲ႕ သထံုျပည္သည္ ဗုဒၶသာသနာကိုအေနာ္ရထာမင္း မတိုင္ခင္ကတည္းက တည္ထားကိုးကြယ္ ေနၾကတာျဖစ္တယ္ဆိုတာသိႏိုင္ပါတယ္ .. ၿပီးေတာ့ သထံုသည္ ျမန္မာႏိုင္ငံနယ္နိမိတ္ထဲမွာ တည္ရွိေနတာလဲျဖစ္ပါတယ္ ...။

 ဒါေၾကာင့္ အေနာ္ရထာ မင္းျမတ္က ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ဗုဒၶဘာသာကိုတည္ခဲ့တယ္ဆိုတာကို က်ေနာ္က မွန္တယ္လို႔လဲယူဆသလို မွားတယ္လို႔လဲ ျငင္းပါတယ္ ..အေနာ္ရထာသည္ သာသနာေတာ္ကိုျပန္႔ပြားေအာင္ေဆာင္ရြတ္ခဲ့ တယ္လို႔ျမင္ပါတယ္ျမန္မာႏိုင္ငံနယ္နိမိတ္အတြင္းမွာ ဗုဒၶသာသနာသည္ အေနာ္ရထာမတိုင္ခင္ ကတည္းက ရွိေနခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဆက္စပ္ေလ့လာၾကည့္မယ္ဆိုရင္ အထင္ရွားဆံုးေသာ သက္ေသေတြ အမ်ားႀကီး ရွိေနပါတယ္။ ..ဥပမာ- ေရႊတိဂံုေစတီေတာ္ျမတ္ႀကီးရဲ႕ သမိုင္းကို ေလ႔လာၾကည့္ရင္ သိႏိုင္ပါတယ္

ေရႊတိဂံုေစတီေတာ္ႀကီးဟာ ဘုရားရွင္လက္ထပ္က မြန္တို႔ရဲ႕ဌာေနျဖစ္တဲ့ ဥကၠလာပမင္းႀကီးရဲ႕ ႏိုင္ငံေတာ္ထဲမွာပါတဲ့ အသိဥၥနၿမိဳ႕ထဲက သူေဌးသားႏွစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့ တပုႆ နဲ႕ ဘလႅိက ညီေနာင္ ႏွစ္ဦး ဘုရားရွင္ပြင့္ေတာ္မူရာ မဇ်ၥိမေဒသကို ကုန္စည္ကူးသန္းရင္းနဲ႔ ဘုရားရွင္သီတင္း သံုးေတာ္မူရာ လင္လြန္းပင္ေအာက္မွာ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ကို မုန္႔ႂကြပ္ ေၾကာ္၊ ပ်ားမုန္႔ထုပ္တို႔ႏွင့္  ပူေဇာ္လွဴဒါန္းခဲ့ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကုန္သည္ညီေနာင္ ႏွစ္ဦး ဟာလည္း ဘုရားရွင္လက္ထပ္မွာ ပထမဦးဆံုး ဆြမ္းကပ္ခြင့္ရသူ နဲ႕ပထမဦးဆံုး “သရဏဂံု” တည္ခဲ့သူေတြလည္းျဖစ္ပါတယ္။

တပုႆ နဲ႕ ဘလႅိကညီေနာင္ႏွစ္ဦးဟာ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ကိုယ္စား ကိုယ္ပြားပူေဇာ္စရာ အျဖစ္ အသနားခံ ေတာင္းပန္တဲ့အခါ ျမတ္စြာဘုရားေပးသနားခဲ့တဲ့ ဆံေတာ္(၈)ဆူနဲ႔အတူ ဥကၠလာပ မင္းႀကီးလက္ထပ္မွာပဲ 

၁...ဆူးေလနက္ႀကီးထံမွ ရရွိေသာ ကကုႆန္ျမတ္စြာဘုရားရွင္၏ ေတာင္ေ၀ွးေတာ္

၂..ေရာဟဏီမည္ေသာ ဗိုလ္တေထာင္နတ္ႀကီးထံမွ ရရွိသည့္ ေကာဂမန ျမတ္စြာဘုရားရွွင္၏ ေရစစ္ေတာ္

၃..ဒကၡိဏ မည္ေသာ သကၤန္းကြ်န္း က်ိဳကၠဆံ နတ္ႀကီးထံမွ ရရွိသည့္ ကႆပျမတ္စြာဘုရားရွင္၏  ေရသႏုပ္ သကၤန္းေတာ္ျမတ္ စတဲ့ ေမြေတာ္ဓါတ္ေတာ္မ်ားနဲ႔ အတူတည္ထားခဲ့တဲ့ ေစတီေတာ္ျမတ္ ျဖစ္ပါတယ္။ ကမာၻ႔အေစာဆံုး ေစတီေတာ္ႀကီးျဖစ္သလို ကမာၻ႔အံ႔ဖြယ္တစ္ပါးလဲျဖစ္ပါတယ္။

မြန္လူမ်ိုးတို႔လက္ထပ္မွာ မြန္ဘာသာနဲ႔ ေက်ာ္လဂုင္ လို႔ေခၚဆိုၿပီး ဒဂံုတိုင္းျဖစ္တဲ့ သိဂၤုတၱရ  ကုန္းေတာ္မွာ တည္ထား ကိုးကြယ္ခဲ့တာပါ ... တတိယျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္ကို တည္ေထာင္ခဲ့တဲ့ အေလာင္းမင္းတရားႀကီး လက္ထပ္မွာမွ မြန္တို႔ကိုတိုက္ခိုက္ေအာင္ျမင္ၿပီး ဒဂံုကို ရန္အေပါင္း ကုန္စင္တဲ့အထိမ္းအမွတ္နဲ႔ ရန္ကုန္လို႔ ႔႔ေခၚထြင္ေစခဲ့ရာက ေက်ာ္လဂုင္ေစတီေတာ္ျမတ္ႀကီးဟာလည္း က်ိဳက္ဒဂံုအျဖစ္ေသာ္လည္းေကာင္း ကာလေရြ႕လ်ားလာတဲ့အခါ ေရႊတိဂံုေစတီေတာ္ျမတ္ႀကီးအျဖစ္ ကမာၻ႕အလယ္မွာ ၀င့္ထည္စြာတည္ရွိခဲ့တာပါ ...

---------------------------------------------------------------------------

က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ ျမန္မာႏိုင္ငံဟာ ေထရ၀ါဒဗုဒၶဘသာအထြန္းကားဆံုးႏိုင္ငံတစ္ခု ျဖစ္သလို ဘုရားရွင္လက္ထပ္မွသည္ ယေန႔တိုင္ေအာင္ သာသနာေတာ္ကို ျပန္႔ပြားေအာင္ ေဆာင္ရြတ္ႏိုင္တဲ့ တိုင္းျပည္လဲျဖစ္ပါတယ္ ..

ဒါေပမယ့္ ဒီေန႔မ်က္ေမွာက္ေခတ္မွာ ဘာသာေရးဆိုတာ ဘာမွန္းေတာင္မသိတဲ့ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္တို႔လို၊ ေဒၚစုၾကည္ေျပာသမွ် ကုလားဘက္က ကာကြယ္ၿပီး ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ဟိုးအရင္ကတည္းက ဘာသာေပါင္းစံု စုစည္းေနထိုင္ခဲ့တာေၾကာင့္ ဗုဒၶဘာသာကို ႏိုင္ငံေတာ္ဘာသာအျဖစ္ေၾကျငာရင္ပဲ အေရးအခင္းျဖစ္ၿပီး တိုင္းျပည္

ပ်က္မလိုေျပာေနတဲ့ Eleven Media CEO ဦးသန္းထြဋ္ေအာင္တို႔လို ေကာင္မ်ိဳးေတြေၾကာင့္ လူငယ္အမ်ားစုဟာ အထင္အျမင္လြဲမွားႏိုင္စရာေတြျဖစ္လာပါတယ္။

ဘာသာေပါင္းစံု စုစည္းေနထိုင္ၾကတယ္ဆိုတာ က်ေနာ္အေနနဲ႔မျငင္းပါဘူး က်ေနာ္တို႔ႏိုင္ငံဟာ အဂၤလိပ္နယ္ခ်ဲ႕ လက္ေအာက္မွာ ႏွစ္ေပါင္းတစ္ရာေက်ာ္ ၾကာေအာင္ ကၽြန္ဘ၀နဲ႔ေနလာခဲ့စဥ္မွာ ဗုဒၶဘာသာဟာ အေတာ္ပဲေမွးမွိန္ခဲ့ရတာပါ။

ယေန႔ျမင္ေနရတဲ့ မြတ္စလင္ဗလီႀကီးေတြဟာလည္း အဂၤလိပ္နယ္ခ်ဲ႕လက္ထပ္မွာ  ကုလားေတြက အခြင့္အေရး ယူတည္ေဆာက္ခဲ့တာ အမ်ားႀကီးပါပဲ ..ဆူးေလေစတီႀကီးရဲ႕ေဘးမွာရွိေနတဲ့ ဗလီႀကီးဟာဆိုရင္ တကယ္ေတာ့ ဆူးေလေစတီေတာ္ရဲ႕ ၀တ္ၱက ေျမထဲမွာပါခဲ့တာပါ ..လမ္းေဖာက္စဥ္ လမ္းနဲ႔မလြတ္တဲ့အတြက္ေၾကာင့္ ဆူးေလေစတီေတာ္ ကိုၿဖိဳဖ်က္ဖို႔ ႀကိဳးစားခဲ့ၾကၿပီး အဲ့ဒီအခ်ိန္က ၀ိတိုရိယဘုရင္မႀကီးက ဖ်က္စီးဖို႔ခြင့္မျပဳတာေၾကာင့္

ေဘးပတ္ပတ္လည္က ကုန္းေတာ္ေတြကိုတူး ေျမညွိၿပီး ေရာင္းစားခဲ့လို႔ ဒီဗလီႀကိးေတြ ေပၚလာခဲ့တာပါ ...

သမိုင္းအစဥ္အဆက္ျပန္ၾကည့္ရင္ ဘယ္သူေတြကယုတ္မာတယ္ဆိုတာ၊ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ေတြ အေနနဲ႔ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ခံစားခဲ့ရတယ္ဆိုတာ သိႏိုင္ပါတယ္ .. 

ဒါေၾကာင့္သမိုင္းကိုပါလိမ္ၿပီး ျမန္မာႏိုင္ငံသည္ ဘာသာေပါင္းစံုေနထိုင္တဲ့ႏိုင္ငံဆိုတာေတြ၊ ဗုဒၶဘာသာဟာ ႏိုင္ငံေတာ္ဘာသာမဟုတ္ဘူးလို႔ေျပာဆိုေနတာေတြဟာ ဗုဒၶဘာသာ၀င္အကုန္ လံုးကို အဆံုးစြန္ဆံုး ေစာ္ကား ပုတ္ခတ္ျခင္းသက္ေရာက္ေၾကာင္း သတိေပးလိုက္ရပါတယ္ ...

From:Ko John

www.mmdailystar.com 

လူမႈေရးႏွင့္ ပညာေရး ပလက္ေဖာင္း

\

လူမႈေရးႏွင့္ ပညာေရး ပလက္ေဖာင္း

ေန႔စဥ္ဘဝကုိ ျဖတ္သန္းေနၾကေသာ လူသားတုိ႔၏ ပလက္ေဖာင္းတြင္ အတက္မ်ဳိးစုံ တက္သိနားလည္ၾကသည့္ ပညာရွင္ လူငယ္မ်ားစြာ ရွိေနၾကမည္မွာ အမွန္ပင္ ျဖစ္ပါတယ္။ သုိ႔ေသာ္ စာေရးသူ အေနျဖင့္ လူမႈေရးႏွင့္ ပညာေရး က႑တစ္ခုကုိ ေဆြးေႏြး တင္ျပေပးခ်င္ပါတယ္။

ယေန႔ကမၻာၾကီးမွာ တုိးတက္ေနသည့္ အရာရာတုိင္းသည္ (Social and Education) လူမႈေရးႏွင့္ ပညာေရးေတြကတဆင့္ (Development) တုိးတက္လာျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေနၾကာေစ့ အခြန္ခြါသေလာက္ မလြယ္ကူတဲ့ ပညာေရးႏွင့္ လူမႈေရးဝန္းက်င္မွာ တင္ျပစရာေတြ အမ်ားၾကီး ျဖစ္ေနပါတယ္။ စာေရးသူအေနနဲ႔ျဖင့္ ကုိယ္ သိသေလာက္ အေၾကာင္းအရာေလးေတြ ဆြဲထုတ္ျပီး တင္ျပလုိက္ပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ မ်ဳိးဆက္သစ္ (New Generation) လူငယ္ေတြ တစ္ေခတ္ျပီး တစ္ေခတ္ သကၠရာဇ္ေတြ ကုန္ဆုံးသြားေပမဲ့ တုန္႔ျပန္မရွိ ပါးစပ္ပိတ္ နားေထာင္ရတဲ့ ပညာေရးႏွင့္ ပြင့္လင္းမႈ မရွိတဲ့ လူမႈေရး ဝန္းက်င္ထဲ က်င္လည္ခဲ့ရတာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာျမင့္ခဲ့ရသည္မွာ အားလုံးက အသိပင္ျဖစ္ပါတယ္။

အဲဒီလုိ ေနခဲ့ရတဲ့ ပတ္ဝန္းက်င္ အတုိင္းတာကုိ ၾကည့္မယ္ဆုိလွ်င္ လူငယ္ေတြအေနနဲ႔ ပညာေရး အခြင့္လမ္းေတြ နည္းလြန္းေနခဲ့ရပါတယ္။ သူတုိ႔အားလုံး လြတ္လပ္ေသာ ပညာသင္ၾကားျခင္းေတြ ဆုံးရႈံးသလုိ ျဖစ္ေနခဲ့ၾကပါတယ္။

ယေန႔ တုိးတက္လာသည့္ ႏုိင္ငံ တစ္ႏုိင္ငံရဲ႕ အသက္ေသြးေၾကာသည္ လူမႈေရးႏွင့္ ပညာေရး ေပါင္းစည္းထားျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။  မစၥတာလီရဲ႕ စကၤာပူလုိ ႏုိင္ငံကုိ ၾကည့္လွ်င္ ပုိ၍ သိသာသလုိ ေတာင္ကုိရီးယားလုိ ႏုိင္ငံမ်ဳိးက ဒီေန႔ ျမန္မာ့ တီဗီြေတြေပၚမွာ ေခတ္စားေနတဲ့ (Social Films or movies) ေတြကုိ ၾကည့္လွ်င္ သိသာ ထင္ရွားပါတယ္။ သူတုိ႔ႏုိင္ငံေတြမွာ အေျခခံ ေဖာင္းေဒးရွင္း(န္) က ႏုိင္ငံ တစ္ႏုိင္ငံရဲ႕ လူမ်ဳိးေပါင္းစုံ ညီညြတ္ေရး အုတ္ျမစ္ျဖစ္တဲ့ လူမႈေရးႏွင့္ က်ယ္ျပန္႔ေသာ ပညာေရးေတြပင္ျဖစ္ပါတယ္။

ပထမဦးဆုံး လူမႈေရးဆုိတာကေတာ့ (Social means concerning or belonging to the way of life and welfare of people in community) အဖြဲ႔အစည္းဆုိင္ေသာ အသုိင္းဝုိင္းအတြင္းက ဘ၀ေနနည္း ထုိင္နည္း တရာမွ်တျခင္းေတြ (Daily Social Problems) ေန႔စဥ္ လူမႈေရး ျပႆနာေတြ (Concerning the system by which such a community is organized) လူေတြ စုေဝးဖြဲ႔စည္ထားသည့္ စနစ္ႏွင့္သက္ပတ္မႈေတြ (Social Class) လူမႈအဆင့္အတန္းေတြ (living in communities) အဖြဲ႔အစည္းျဖင့္ ေနထုိင္မႈေတြ (A Social club) လူမႈေရး အသင္းေတြႏွင့္ ဘယ္လုိ အသုိင္းဝုိင္းႏွင့္ ေတြ႔ဆုံေနပါေစ အံဝင္ ခြင္က် ဆက္ဆံႏုိင္တာကုိ လူမႈေရးလုိ႔ ေခၚပါတယ္။ လူသားအားလုံးတုိ႔သည္ (Human beings are social beings) လူမႈေရး အသုိင္းဝုိင္းထဲက လူေတြျဖစ္ၾကပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အားလုံးကလည္း (That is, each one of us lives in a condition of interdependence within society.) လူမႈေရးဆုိင္ရာ အသိုင္းဝုိင္းအတြင္းက အေျခအေနတစ္ခု အေနနဲ႔ မျဖစ္မေန ေနၾကပါရတယ္။

ဥပမာ တစ္ခု အေနနဲ႔ ေျပာရလွ်င္ အေမရိကန္ သမၼတၾကီး လင္ကြန္းေျပာခဲ့သည့္ စကားေလးတစ္ခု ရွိပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ "ရုံးခန္းထဲက ေလညွင္းခံ ပန္ကာ ေအာက္မွာ ခ်ည္း ထုိင္မေနနဲ႔၊ အျပင္ထြက္ျပီး လူေတြၾကားမွာ အမွန္တရားကုိ ရွာပါ။ လူေတြ အေၾကာင္း သိေအာင္ ၾကီဳးစားပါ။ အဲဒါမွ မိမိဌာနႏွင့္ ႏိုင္ငံအတြင္း ဘာေတြျဖစ္ေနသလဲဆုိတဲ့ အေၾကာင္းကုိ အမွန္အတုိင္း သိႏုိင္ပါတယ္။ ဒါဟာ တစ္ခုတည္းေသာ နည္းလမ္း ျဖစ္တယ္။"

လူမႈေရး နယ္ပယ္မွာ ကုိယ္က ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္လာလ်င္ ကုိယ္ ထုိင္ေနသည့္ ရုံးခန္းအတြင္းမွာ ဇိမ့္ခံမေနသင့္ပါ။ ေခါင္းေဆာင္ တစ္ေယာက္ျဖစ္လာသည့္အတုိင္း ကုိယ့္ ဝန္းက်င္ႏွင့္ ျပင္ပေလာက လူေတြၾကားမွာ အမွန္တရားကုိ ရွာေဖြျပီးမွ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ေပးပါ။ လုိအပ္ေနသည့္ လူေတြ အေၾကာင္း သိေအာင္ ႀကိဳးစားေပးပါ။ အဲဒီက ရလာသည့္ အေျဖဟာ မိမိဌာနႏွင့္ ႏုိင္ငံအတြင္း ဘာေတြျဖစ္ေနသလဲဆုိတဲ့ အေၾကာင္းအရာကုိ အမွန္အတုိင္း သိလာမည္ ျဖစ္တယ္။ ထုိအရာေတြသည္ ေရြးခ်ယ္မႈ မွန္ကန္ေသာ အေကာင္းဆုံး နည္းလမ္းေကာင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေတြဟာ လူမႈေရးႏွင့္ ပညာေရးေတြမွာ မရွိမျဖစ္ လုိအပ္လာသည့္ အခ်က္အလက္ေတြပင္ ျဖစ္ပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အေနနဲ႔ လူမႈေရးႏွင့္ ပညာေရးတုိ႔ လမ္းေၾကာင္းေပၚတက္လာလုိ႔ ကုိယ္ပုိင္ အသိပညာ အတက္ပညာ၏ အလင္းေရာင္ ေတာက္ပလာသည့္ အခါ လူမႈေရး အသုိင္းဝုိင္းထဲ မျဖစ္မေန ဝင္ေရာက္ပါတယ္။ ကုိယ့္ မာန္မာနေတြကုိ တတ္ႏုိင္လွ်င္ အနိမ့္ဆုံး သုည ေလ်ာ့ခ်ျပီး လူမႈေရး နယ္ပယ္မွာ ပညာေရးဆုိင္ရာ လုပ္ငန္းေတြကုိ လုပ္ေဆာင္ပါမွ တုိးတက္လာမည္ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒါေပမဲ့ ပညာ မာန္မာန အသုိင္းဝုိင္း မာန္မာန စည္းစိမ္ မာန္မာန စသည္ေတြကုိ ကုိယ္ သင္ခဲ့ဖူးသည့္ လူ႔ယဥ္ေက်းေတြ၏ အိပ္ယာထက္မွာ သျဂႋဳဟ္လုိက္တာ အေကာင္းဆုံးျဖစ္ပါတယ္။ ကုိယ္က လူမႈေရးႏွင့္ ပညာေရး နယ္ပယ္မွာ ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္လာလွ်င္လည္း လူတစ္ေယာက္ကုိ အမိန္႔ေပး ေစခုိင္းေနျခင္းထက္ သူ႔ရဲ႕ ထင္ျမင္ခ်က္ကုိ ယူျပီး လုပ္ေဆာင္လွ်င္ ပုိမုိထိေရာက္ေသာ တုိးတက္မႈ တစ္ခုပင္ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒါေတြကုိ ႏႈိင္းယွဥ္ သုံးသပ္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ လူမႈေရး ဝန္းက်င္မွာ ပညာႏွင့္ပတ္သက္၍ ျမတ္စြာဗုဒၶသည္ ေအာက္ပါ မွတ္သားဘြယ္ရာ စကားရပ္မ်ားကို မိန္႔ၾကားေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။

ပညာသမာ အာဘာ နတၳိ (သံ၊၁၊၆၊ပါ)

ေလာက၌ ပညာႏွင့္တူေသာ အလင္းေရာင္ မရွိ။

ပညာ နရာနံ ရတနံ (သံ၊၁၊၃၃၊ပါ)

ပညာသည္ လူတို႕အတြက္ တန္ဘိုးမျဖတ္ႏိုင္ေသာ ရတနာေရႊအိုး။

စတၱာေရာေမ ဘိကၡေဝ ၾသဘာသာ။ ကတေမ စတၱာေရာ၊ စေႏၵာဘာေသာ သူရိေယာဘာေသာ အေဂၢါဘာေသာ ပေညာဘာေသာ။ ဣေမ ေခါ ဘိကၡေဝ စတၱာေရာ ၾသဘာသာ။ ဧတဒဂၢံ ဘိကၡေဝ ဣေမသံ စတုႏၷံ ၾသဘာသာနံ ယဒိဒံ ပေညာဘာေသာ။ (အံ၊၁၊၄၅၇။)

ပရိသတ္ေလးပါး အုိ ခ်စ္သားတုိ႔... အလင္းေရာင္တို႔သည္ ဤေလးမ်ဳိးတို႔တည္း။ အဘယ္ေလးမ်ဳိးတို႔နည္းဟူမူ --- လ အလင္းေရာင္၊ ေနအလင္းေရာင္၊ မီးအလင္းေရာင္၊ ပညာအလင္းေရာင္တို႔တည္း။ ပရိသတ္ေလးပါး အုိ ခ်စ္သားတို႔ ...အလင္းေရာင္တို႔သည္ ဤေလးမ်ဳိးတို႔တည္း။ ခ်စ္သားတို႔ ...ဤအလင္းေရာင္ ေလးမ်ဳိးတို႔တြင္ ပညာအလင္းေရာင္သည္ အျမတ္ဆုံး ျဖစ္ေပ၏။ (အံ၊၁၊၄၅၇။)

လူသားအားလုံး၏ မရွိမျဖစ္ လုိအပ္သည္ ပညာဆုိတာ ဘယ္ေလာက္ အေရးၾကီးသလဲဆုိတာကုိ ျမတ္ဗုဒၶက ေဟာေဖာ္ညြန္ျပ တိတိက်က် ေဖာ္ျပထားခဲ့ျပီး ျဖစ္ပါတယ္။ လူမႈေရးဆုိင္ရာေတြကုိ တက္သိ နားလည္ႏုိင္ေသာ ပညာေရး ျဖစ္မည့္ (By firmly stating that philosophical exploration of Engaged knowledge) အေျခခံ ခုိင္မာသည့္ အသိဥာဏ္က ေတြးေခၚ ေပါက္ဖြားေပးႏုိင္မွသာလွ်င္ ျဖစ္ပါတယ္။

အရင္တုန္းက မ်ဳိးဆက္ တစ္ခု (One Generation) ေခတ္ စနစ္အစြဲေတြ ရွိခဲ့ၾကတယ္။ အခုေခတ္ လူငယ္ေတြမွာေတာ့ ဘယ္အရာက လက္ေတြ႔က်လဲဆုိတာ စဥ္းစားလာၾကတယ္။ တေျဖးေျဖးReading informative books, General Knowledge, Creative Thinking, Skill, Power of work, Workability, Technology Creative and I.T Creative power နည္းပညာတီထြင္ ဖန္တီးမႈေတြ လုပ္ႏိုင္ဖို႔ေတြ အေရးႀကီးလာၾကတယ္။ ပညာေရးမွာလဲ တစ္ခုတည္းကို တတ္ေျမာက္ထားရုံနဲ႔ မလုံေလာက္ေတာ့ဘဲ ပညာစုံကို အသက္မေသမခ်င္း သင္ၾကားသြားမွသာ လုံေလာက္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ေကာင္းမြန္တဲ့ ေျပာင္းလဲမႈေတြအတြက္ ေျပာင္းခ်င္တဲ့ ဆႏၵ ေျပာင္းလဲရန္ အင္အား ေျပာင္းလဲရန္ နည္းစနစ္ မဟာဗ်ဴဟာတို႔ လိုအပ္လာပါတယ္။ လုိအပ္သည့္အတုိင္းလည္း နည္းမွန္ လမ္းမွန္ျဖင့္ ပညာေရးေတြကုိ လုပ္ေဆာင္ႏုိင္ဖုိ႔ အေရးၾကီးလာပါတယ္။

ဘာေၾကာင့္လည္းဆုိေတာ့ လူမႈဝန္းက်င္ အသုိင္းဝုိင္းမွာ ပညာေရးျမင့္မွ လူမ်ဳိးျမင့္မည္။ လူမ်ဳိးတင့္မွ ကုိယ့္ တုိင္းျပည္ တုိးတက္မည္မွာ အမွန္ပင္ ျဖစ္ပါတယ္။ ပညာေရးသည္ တုိင္းျပည္ႏွင့္ လူမ်ဳိးတုိ႔၏ အသက္ေသြးေၾကာပင္ ျဖစ္ေပသည္။ ပညာေရး ထြန္းကားမွ တုိင္းျပည္ သာယာဝေျပာ ထြန္းကားမည္။ ပညာေရးသည္ မ်ဳိးဆက္သစ္ လူငယ္တုိ႔ ပုိင္ဆုိင္ေသာ ရတနာမ်ဳိးစုံ စီျခယ္ထားေသာ ခမ္းနားထည္ဝါေသာ အလွႏွင့္ တူညီပါတယ္။ တန္ဘုိးၾကီးလွေသာ ေခတ္အဆက္ဆက္က စာေပ ပညာရပ္ဆုိင္ရာ အားလုံးကုိ မ်ဳိးဆက္သစ္ လူငယ္ေတြက လက္ဆင့္ သယ္ေဆာင္ ထိန္းသိမ္းၾကမည္မွာလည္း ေျမၾကီးႏွင့္ လက္ ရုိက္ခတ္၍ မလြဲ ဧကန္ပင္ ျဖစ္ပါတယ္။

ထုိ႔အျပင္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အခြင့္လမ္းေတြ မဆုံးရႈံးေစခ်င္သလုိ ေခတ္ကာလ ပြင့္လင္းလာသည့္ အေလ်ာက္ တုိးတက္ စည္ပင္ေအာင္ ပညာေရးကုိ မ်က္ကြယ္ မျပဳႏုိင္ေတာ့ပါ။ကၽြန္ေတာ္တုိ႔၏ လူမႈေရးႏွင့္ ပညာေရး ေပါင္းကူး တံတား တည္ေဆာက္ရမည္မွာ အမွန္တကယ္ပင္ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒါေတြဟာလည္း လူသားတုိ႔ ျဖတ္သန္းေနေသာ ေနစဥ္ဘဝထဲတြင္ ပညာသည္ အေမွာင္ႏွင့္ အလင္း အမွားႏွင့္ အမွန္ ေလာကဓံဟူသမွ် ၾကီးသည့္ အမႈ ငယ္ေအာင္၊ ငယ္သည့္ အမႈ ပေပ်ာက္ေအာင္ ရွင္းလင္း သိသာေအာင္ ေဖာ္ျပေပးႏုိင္ေသာ ဘဝအလင္းေရာင္ ျဖစ္ပါတယ္။

သုတၱႏၱပိဋကတ္ စာေပက်မ္းဂန္လာ ျမတ္ဗုဒၶ ေဟာၾကားေတာ္မူေသာ တရားေတာ္အတုိင္း ေျပာရမည္ဆုိလွ်င္ ေအာက္ပါအတုိင္း ျဖစ္ပါတယ္။

ပညာ ေလာကသၼႎ ပေဇၨာေတာ (သံ၊၁၊၄၁၊ပါ)

ပညာသည္ ေလာကႀကီးအတြက္ အေကာင္းဆံုး အလင္းေရာင္။

ေထရဝါဒ ဗုဒၶဘာသႏုိင္ငံ ျဖစ္သည္အေလ်ာက္ တုိင္းျပည္ ႏုိင္ငံ၊ ဘာသာ သာသနာ တုိးတက္စည္ပင္ေအာင္ ပညာေရးသည္ မရွိမျဖစ္ လုိအပ္ေသာ မီးရွဴးတန္ေဆာင္ကုိ အခ်ိန္တုိင္း စကၠန္႔တုိင္း အရွိန္ဟုန္ ျမင့္တင္၍ ထြန္းညွိႏုိင္ရမည္သာ ျဖစ္တယ္။ ဗုဒၶဘာသာ ႏုိင္ငံ တုိင္းျပည္ေတြမွာ ပညာေရး အလင္းေရာင္ႏွင့္ တုိးတက္ စည္ပင္ သာယာဝေျပာလာမည္မွာ မလြဲ ဧကန္ပင္ ျဖစ္ပါတယ္။

နိဂုံးခ်ဳပ္အေနအားျဖင့္ လူသားအားလုံးတုိ႔၏ ေလွ်ာက္လွမ္းၾကေသာ ပလက္ေဖာင္းေပၚက ဘဝစာသင္ေက်ာင္းမွာ လူမႈေရးႏွင့္ ပညာေရးေတြကုိ စတင္သင္ယူလာခဲ့ၾကပါတယ္။ အဲဒီလုိ သင္ယူလာခဲ့ျခင္းသည္ လူမႈဝန္းက်င္ႏွင့္ တုိင္းျပည္ သာယာစည္ပင္ေသာ ျငိမ္းခ်မ္းေရး အသြင္ေဆာင္ေသာ မွန္ကန္ေသာ ေမတၱာႏွင့္ တုိးတက္လမ္းစဥ္ကုိ ေလွ်ာက္လွမ္းေနၾကျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။

ဤကဲသုိ႔ ေလွ်ာက္လွမ္းျခင္းသည္ ျမတ္ဗုဒၶ ေဟာၾကားေတာ္မူေသာ တရားေတာ္အတုိင္း ေျပာရလွ်င္ "ဇေနတိ သဒိသံ ပါကံ" အားလုံးအတြက္ တူမွ်ေသာ အက်ဳိးေက်းဇူးျဖစ္၍ ကုိယ့္ ျပည္ ကုိယ့္ တုိင္းျပည္ အခ်ိန္တုိတုိႏွင့္ တုိးတက္လာမည္ပင္ ျဖစ္ပါတယ္။

လူမႈေရးႏွင့္ ပညာေရးတုိ႔မွ တဆင့္ စီးပြားေရး၊ ႏုိင္ငံအေရး၊ စသည္ တုိးတက္ေရး မွန္သမွ်ကုိ ေဖာ္ေဆာင္ေနျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔တေတြ လူမႈေရးႏွင့္ ပညာေရးတုိ႔ျဖင့္ အေျခခံ အုတ္ျမစ္ေတြကုိ ခုိင္မာစြာ တည္ေဆာင္ျပီး ႏွစ္ဆဲ့တစ္ ရာစု၏ ေခတ္မွီ ဖြံ႔ၿဖိဳးတုိးတက္ေသာ ျပည္သစ္ဆီသုိ႔ ေသြးသစ္ေလာင္းေသာ ညီညြတ္ေသာ ခြန္အားေတြျဖင့္ ေလွ်ာက္လွမ္းၾကပါစုိ႔....။

ဘဝႏွင့္ဆႏၵ တစ္ထပ္တည္းက်၍ အမ်ားအက်ဳိး သယ္ပုိးႏုိင္ၾကပါေစ....

တကၠသုိလ္ျမတ္မင္း

သစ္ျမစ္လူသား သားသုံးသား

သစ္ျမစ္ဆိုတာ လူတိုင္းသိၾကတဲ့အတိုင္း သစ္ပင္ႀကီးက အကိုင္းအခက္ေတြ ေဝဆာေလေလ သစ္ျမစ္ ေတြက ေရၾကည္စုပ္ၿပီး ျမဳပ္သည္ထက္ျမဳပ္ေလေလပါပဲ။ ဒီလိုပါပဲ ျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္မွာ မ်ိဳးခ်စ္သားသုံးသားဆို တာ ရွိပါတယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ သားေကာင္းရတနာမ်ားျဖစ္တဲ့

 (၁)စာသင္သား (သံဃာေတာ္မ်ား)။ 

 (၂)ေက်ာင္း သား။ 

(၃)စစ္သားဆိုတဲ့ သားသုံးသားတို႔ပဲျဖစ္ပါတယ္။ 

ဒီသားသုံးသားက ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ သမိုင္းအဆက္ဆက္မွာ အေရးၾကဳံရင္ သက္လုံေကာင္းခဲ့ၾကတယ္။ အသက္ေပါင္းမ်ားစြာကို ေပးဆပ္ခဲ့ၾကတယ္။ သမိုင္းအဆက္ဆက္ အနစ္နာခံဘက္ကခ်ည္း ေနခဲ့ၾကတယ္ဆိုတာ ဘယ္သူမွ ျငင္းလို႔မရပါဘူး။

(၁) စာသင္သားေတြကို လွမ္းၾကည့္လိုက္။ ငပိရည္ဆြမ္း ထမင္းၾကမ္းကို ေလြးရင္းနဲ႔ အေရးၾကဳံလာရင္ ေရွ႕တန္းကေန မားမားမတ္မတ္ ရပ္တည္လႈပ္ရွားခဲ့ၾကတယ္။ စာေရးသူတို႔ ေရနံေခ်ာင္းၿမိဳ႕ ေရႊေတာင္တိုက္ပါဠိ တကၠသိုလ္ႀကီးမွာ စာသင္သားဘဝမွာ ေနထိုင္ခဲ့စဥ္တုန္းက ေရႊေတာင္တိုက္ဆိုတာ ေဆးရုံႀကီးနဲ႔ ကပ္လွ်က္ဆို ေတာ့ ေဆးရုံမွာ ေသြးလိုတိုင္းလိုတိုင္း လူနာရွင္ေတြက ေရႊေတာင္တိုက္ထဲကိုပဲ ေျပးလာၿပီး အကူအညီေတာင္း ၾကတာ။

 တခါတေလဆိုရင္ ညဥ့္နက္သန္းေခါင္ ေသြးလိုလို႔ လာေခၚရင္လည္း လိုက္သြားၿပီး လွဴခဲ့ရတာခ်ည္းပဲ။ ဘယ္သူ႔အေပၚက ဘယ္လိုေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ်ိဳးမွကို မရွိခဲ့တာ။ တခါတေလ ေသြးလိုလို႔ လာၿပီးအကူအညီေတာင္း တဲ့လူနာရွင္ေတြက ခဏခဏလာ၊ ကိုယ္ကလည္း ေသြးထပ္လွဴႏိုင္မည့္ ေလးလကမျပည့္ေသးဘူး။ မျပည့္ေသး ေပမဲ့လည္း ရက္စြဲကို ညာၿပီးေတာ့ေတာင္ လွဴခဲ့ရဘူးပါတယ္။ ေက်ာင္းက သံဃာစာရင္းေတြမွာကိုပဲ ေသြးအမ်ိဳး အစား တစ္ခါတည္း ေရးမွတ္ထားလိုက္ရတယ္။ ေဆးရုံႀကီးက ဘာေသြးလိုလို႔တဲ့လို႔ ဆိုလိုက္တာနဲ႔ အဲဒီေသြး အမ်ိဳးအစားထဲက မလွဴရေသးတဲ့ သံဃာက က်န္းမာေရးေကာင္းရင္ သြားလွဴလိုက္ရတာပါပဲ။

ရပ္ကြက္ထဲမွာ မီးေလာင္လို႔တဲ့ဆိုရင္လည္း ဒီစာသင္သားေတြကပဲ ေရွ႕ကေနဦးေဆာင္ၿပီး မီးၿငိွမ္းသတ္ တာေတြ၊ ပစၥည္းေတြကို မီးလြတ္ရာကို ေရႊ႕ေျပာင္းေပးရတာေတြ၊ ေမးေဘးဒုကၡသည္ေတြ ေနေရးထိုင္ေရးကိစၥ ေတြကို ေဆာင္ရြက္ေပးခဲ့ၾကတာပါ။ ရပ္ထဲရြာထဲမွာ မိုက္ေပ့ဆိုးေပ့ဆိုတဲ့ ေကာင္ေတြ ေသာင္းက်န္းေနၿပီဆိုရင္ လည္း သံဃာေတာ္ေတြကပဲ အမိုက္ခံ အမုန္းခံၿပီး ဝင္ထိန္းသိမ္းေပးခဲ့ၾကတာပါပဲ။

ကိုယ္ကေမြးထားတဲ့ ကိုယ့္သားသမီးလည္းမဟုတ္ဘူး၊ ကိုယ့္အေမကေမြးတဲ့ ကိုယ့္ညီမလည္းမဟုတ္ ဘူး၊ ကိုယ့္အမ်ိဳးလည္းမဟုတ္ဘူး၊ ကိုယ့္ၾကင္သူသက္ထား ဇနီးမယားလည္းမဟုတ္ဘူး၊ ဒါေပမဲ့ ျမန္မာအမ်ိဳး သမီးေလးတစ္ေယာက္က လူမ်ိဳးျခား ဘာသာျခားနဲ႔ လက္တြဲသြားေနတာ အၾကည္ဆိုက္ေနတာကို ျမင္တိုင္း ျမင္တိုင္း အသည္းဆတ္ဆတ္ခါ နာတတ္တာလည္း သံဃာေတာ္ေတြပါပဲ။ ရုတ္တရက္ ဆူေဝတက္ႂကြလာတဲ့ ေဒါသယမ္းအိုးႀကီးကို မေပါက္ကြဲေအာင္ သူေတာ္ေကာင္းတရားနဲ႔ အႏိုင္ႏိုင္ထိန္းခ်ဳပ္ၿပီး ကိုယ့္အမ်ိဳးမ်ိဳး ကိုယ့္ ဘာသာ ကိုယ့္သာသနာကို ေစာင့္ေရွာက္ဖို႔ လက္ေတြ႔သာဓကေတြနဲ႔ နည္းလမ္းေပးခဲ့ၾကတာေတြကလည္း သံဃာေတာ္ေတြပါပဲ။

သံဃာေတာ္ေတြရဲ႕ ႏွလုံးသားထဲမွာ ျမန္မာအမ်ိဳးသမီးမွန္ရင္ ကိုယ့္ညီမေတြလိုပဲ သေဘာထားၿပီး ျမန္မာအမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ ပဲ့ပါသြားတိုင္း ႏွလုံးသားတစ္စ ပဲ့ေႂကြသြားသလို ခံစားၾကရတာ ခ်ည္းပဲဆိုတာ ဟုတ္/မဟုတ္ သမိုင္းျဖစ္စဥ္ေတြကို ေမးၾကည့္လိုက္ပါ။ သံဃာေတာ္ေတြဟာ (လူေတြလို) ပုဂၢလိကဆန္ဆန္ ခ်စ္စရာခင္စရာ တစ္ေယာက္တစ္ေလမွ မရွိတဲ့အခါၾကေတာ့ ျမန္မာတစ္မ်ိဳးသားလုံးကိုပဲ တန္းတူညီမွ် ခ်စ္ခင္ၾကင္နာတတ္ၾကတယ္။ အဲဒီလို ခ်စ္ခင္ၾကင္နာတတ္တဲ့အတြက္ ဘယ္ေနရာမွာ ဘာျဖစ္လို႔ တဲ့ေဟ့လို႔ ဆိုလိုက္တာနဲ႔ သူမ်ား ဓားခုတ္ရာကို လက္ဝင္လ်ိဳၿပီး ၾကားထဲက ငထြား ခါးနာခဲ့ရတဲ့အျဖစ္မ်ိဳးေတြ သမိုင္းမွာ အထင္အရွား ရွိခဲ့ၾကပါတယ္။

ႏိုင္ငံေရး သမိုင္းမ်က္ႏွာစာကို ၾကည့္လိုက္ဦးမလား။ ျမန္မာ့လြတ္လပ္ေရးသမိုင္းမွာ ဦးေဆာင္ပါဝင္ခဲ့ ၾကတာေတြကလည္း ဆရာေတာ္ ဦးဥတၱမ၊ ဦးဝိစာရတို႔လို သံဃာေတာ္ေတြပါပဲ။ အေရးၾကဳံလာရင္ အသက္ကို ပဓာနမထားပဲ လူဝတ္လဲၿပီး တိုက္ပြဲဝင္ခဲ့ၾကတဲ့ သာဓကေတြလည္း အမ်ားႀကီး ရွိခဲ့ဘူးပါတယ္။ ၈၈ အေရး အခင္းတစ္ခုလုံးမွာ အတုံးအရုံး ေသဆုံးခဲ့ၾကတဲ့အထဲမွာ သံဃာေတာ္ေတြ အမ်ားႀကီးပါခဲ့ပါတယ္။ အေရးအခင္း ကာလအတြင္း မင္းမဲ့တိုင္းျပည္လို ျဖစ္ေနတဲ့ စပ္ကူးမတ္ကူး ကာလေတြမွာလည္း သံဃာေတာ္ေတြကပဲ ဦးေဆာင္ၿပီး ကိုယ့္ၿမိဳ႕နယ္၊ ကိုယ့္ရပ္ရြာကို ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ခဲ့ၾကတယ္။

ဓာတ္ဆီေစ်းေတြတက္လို႔တဲ့၊ ကုန္ေစ်းႏႈံးေတြ တက္လို႔တဲ့ အရွင္ဘုရားတို႔ ျပည္သူေတြမွာ ဒီေလာက္ ဆင္းရဲၾကပ္တည္းေနၾကတာကို ဒီအတိုင္း လက္ပိုက္ၾကည့္ေနၾကေတာ့မွာလားဘုရား၊ အရွင္ဘုရားတို႔က ေရွ႕က ဦးေဆာင္ပါ၊ အရွင္ဘုရားတို႔က ေရွ႕ကေန မားမားမတ္မတ္ ဦးေဆာင္လိုက္ရင္ လူေတြလည္း ေနာက္ကပါလာ မွာပါ စသျဖင့္စသျဖင့္ေပါ့၊ ဟိုလူေတြကေျပာၾက ဒီလူေတြက ေျပာၾကနဲ႔ အဲဒီလိုေျပာၾကတဲ့အခါ တိုင္းျပည္အေရး ငါတို႔အေရး၊ ျပည္သူ႔အေရး ငါ့အေရးပဲဆိုၿပီး ေရွ႕တန္းကေန သံဃာေတာ္ေတြက မားမားမတ္မတ္ ဦးေဆာင္ ခ်ီတက္ခဲ့ၾကလို႔ ေရႊဝါေရာင္ သံဃာ့လႈပ္ရွားမႈ(အေရးအခင္း)ဆိုတာ ေပၚလာခဲ့တယ္။ ဘယ္သူမွ အဲဒီလို ကမၻာ တစ္ဝွမ္းလုံးက တုံလႈပ္ေျခာက္ျခားသြားေအာင္ လုပ္မျပႏိုင္ခဲ့တာကို သံဃာေတာ္ေတြက ညီညီညြတ္ညြတ္နဲ႔ လုပ္ျပႏိုင္ခဲ့ၾကတယ္။

 အဲဒီတုန္းကမ်ားဆိုရင္ တစ္ခ်ိဳ႕ အဖြားေတြ အေဒၚေတြက မ်က္ရည္ေတာက္ေတာက္က်ၿပီး ဝမ္းသာဝမ္းနည္းစိတ္ေတြနဲ႔ ဦးခိုက္ကန္ေတာ့ၾကရွာတယ္။ လူေတြမလုပ္ႏိုင္တာကို သံဃာေတာ္ေတြ လုပ္ျပႏိုင္ ခံတယ္။ လူေတြမလုပ္ရဲတာကို သံဃာေတာ္ေတြ လုပ္ရဲခဲ့ၾကတယ္။ လူေတြ မစေတးရဲတာကို သံဃာေတာ္ေတြ စေတးျပခဲ့ၾကတယ္။ အဲဒီတုန္းကမ်ားဆိုရင္ အစိုးရက သံဃာေတာ္ေတြကို အညိွဳးအေတးႀကီးႀကီးနဲ႔ သံဃာမ်ား တဲ့ ေက်ာင္းတိုက္ေတြကို ညဥ့္နက္သန္းေခါင္ ဝင္ဝင္စီးၿပီး ဖမ္းေခၚသြားတာေတြ၊ လက္စတုန္း ကိစၥျပတ္အလုပ္ ခံရတာေတြလည္း သံဃာေတာ္ေတြပါပဲ။

ႏိုင္ငံေက်ာ္တဲ့ နိဳင္ငံေရးသမားဆိုရင္ေတာ့ လက္စတုန္း ဘယ္လုပ္ရဲပါ့မလဲ။ အညတရ ေက်းရြာေလးက  မထင္မရွားမိသားစုကေနေပါက္ဖြားလာရၿပီး ေသးေသးသိမ္သိမ္ သံဃာေတာ္ေလးေတြမွာေတာ့ ေမွးေမွးမွိန္မွိန္ ေပ်ာက္ကြယ္ခဲ့ၾကရတယ္ဆိုတာလည္း လူတိုင္းအသိပါပဲ။ လူေတြမွာ ကုန္ေစ်းႏႈံးႀကီးလို႔ ဆင္းရဲၾကပ္တည္းလို႔ ဆိုၿပီး လူေတြမလုပ္ရဲတာကို သံဃာေတာ္ေတြက ေရွ႕ကေန ဦးေဆာင္ေတာင္လွန္ခဲ့ၾကေပမဲ့ ဘယ္သံဃာေတာ္ ကေတာ့ ဘယ္ပါတီက ဘယ္လိုရာထူးမ်ိဳးဆိုတဲ့ အာဏာခြဲေဝေရးမွာေကာ ပါခဲ့ဘူးလို႔လဲ။ ဘယ္လိုအခြင့္ထူးကို မွ ပိုင္ဆိုင္ခ်င္ပါတယ္ဆိုတဲ့ အခြင့္အေရးမ်ိဳးေကာ ေတာင္းဆိုခဲ့ဘူးသလား။ ဘာေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မွကို မထားခဲ့တာ ပါ။ ျပည္သူ႔အတြက္ ျပည္သူ႔အတြက္ခ်ည္းပဲ အရာအားလုံးကို ေပးဆပ္ခဲ့ၾကတာခ်ည္းပါပဲ။

အခုၾကည့္ေလ ၉၆၉-ဆိုတာေပၚလာျပန္ၿပီ။ ၉၆၉ အတြက္ လႈပ္ရွားေနၾကတဲ့ သံဃာေတာ္ေတြကို အၾကမ္းဖက္အဖြဲ႔အျဖစ္ျမင္လာေအာင္၊ အစိုးရ လက္ကိုင္ဒုတ္အျဖစ္ ျမင္လာေအာင္ လူမ်ိဳးျခား စက္ေသနတ္ မီဒီယာေတြက အေရးေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ကမၻာသိေအာင္ ေရးသားျဖန္႔ေဝခဲ့ၾကတယ္။ ၉၆၉ လႈပ္ရွားမႈဆိုတာ ကိုယ့္တိုင္းျပည္ကိုခ်စ္ဖို႔၊ ကိုယ့္အမ်ိဳး ကိုယ့္ဘာသာ သာသနာကိုခ်စ္ဖို႔၊ ကိုယ့္အမ်ိဳး ကိုယ့္ဘာသာ သာသနာကို ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ဖို႔အတြက္ ကိုယ့္အသက္ကိုေတာင္ စေတးၿပီး တိုင္းျပည္အေရးအတြက္ အဓိကထားလႈပ္ ရွားခဲ့ၾကတာပါ။

ဒါကိုျမန္မာနိဳင္ငံ တခ်ိဳ႕ေနရာေတြမွာ အၾကမ္းဖက္မႈေတြျဖစ္တိုင္း ၉၆၉ ကိုခ်ည္းလက္ညိဳွးထိုးၿပီး အျပစ္ပုံခ်ခဲ့ၾကတယ္။ ျပႆနာရင္းျမစ္က ဘယ္သူက စတာလဲ။ ျပႆနာႀကီးထြားလာေအာင္ ဘယ္သူေတြက လုပ္ေနတာလဲဆိုတာ အေသအခ်ာ မၾကည့္ဘဲ၊ လူမ်ိဳးျခား စက္ေသနတ္မီဒီယာေတြရဲ႕ ပါးစပ္ျဖားမွာပဲ အသိ ဉာဏ္ မ်က္ကန္း အရမ္းယုံခဲ့ၾကတယ္။ အဲဒီလို အသိဉာဏ္ နည္းၾကတဲ့သူေတြဟာ ေစာလူးမင္းလို လူစားမ်ိဳး ေတြပါပဲ။ ကိုယ့္အတြက္ လုပ္ေနတာလား အမ်ားအတြက္ လုပ္ေနတာလားဆိုတာ မစဥ္းစားတတ္ၾကဘူး။

သံဃာေတာ္ေတြက ကိုယ့္အသက္ကို စေတးၿပီး ျပည္သူေတြအတြက္ပဲ လုပ္ေနၾကတာဆိုတာ သေဘာ မေပါက္ၾကတဲ့အတြက္ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ဓာတ္ရွိၾကဖို႔ တရားေလးအစပ်ိဳးလိုက္တာနဲ႔ ဒီကိုယ္ေတာ္က အစိုးရလက္ကိုင္ ဒုတ္၊ အၾကမ္းဖက္မႈေတြ မျဖစ္ျဖစ္ေအာင္ ေသြးထိုးလႈ႔ံေဆာ္ေနတာပဲလို႔ အထင္ေတာ္လြဲၾကျပန္ေရာ။ ကိုယ့္တိုင္း ျပည္ ကိုယ့္လူမ်ိဳးကို ခ်စ္တဲ့စိတ္ကေလးရွိတာေတာင္ အရွိကိုအရွိအတိုင္း မေျပာရဲတဲ့ အျဖစ္။ ေျပာလိုက္မိတာနဲ႔ ဦးဇင္းကေတာ့ ႏိုင္ငံေရးတရားေတြ ေဟာေနျပန္ပါၿပီ၊ ဦးဇင္းက ေဟာရဲေပမဲ့ တပည့္ေတာ္တို႔မွာက သားေတြ သမီးေတြ သံေယာဇဥ္ေတြနဲ႔ ဦးဇင္းတို႔လုိ တစ္ကိုယ္ေရ တစ္ကာယမဟုတ္ေတာ့ မနာရဲဘူး-ဆိုတာမ်ိဳးလည္း ၾကဳံခဲ့ရဘူးပါရဲ႕။ ႏိုင္ငံေရးမွန္းမသိ၊ ဘာသာေရးမွန္းမသိၾကသူေတြကလည္း တစ္ပုံတစ္ေခါင္း။ ႏွမ္းတစ္ေစ့နဲ႔ ဆီ မျဖစ္ပါဘူး၊ သူ႔ထိုက္သူ႔ကံ သြားစမ္းပါေစ-ဆိုတဲ့ လူမ်ိဳးေတြကလည္း ဒုနဲ႔ေဒး။

စကားပုံထဲမွာ ဘုန္းႀကီးအမႈ ရြာပတ္ဆိုတာရွိခဲ့ေပမဲ့ တကယ့္တကယ္ၾကေတာ့ ရြာထဲကအမႈမွန္သမွ် ဘုန္းႀကီးေတြကပဲ လိုက္ရွင္းေပးရေတြလည္း အမ်ားႀကီးပါ။ ဆြမ္းခံဝင္ရတဲ့ ကိုယ္ေတာ္ေလးေတြမွာ လူေတြရဲ႕ အခက္အခက္ အက်ပ္အတည္းေတြ၊ လူမႈဒုကၡျပႆနာေတြကို ေတြ႔ရျမင္ရၾကားေနၾကရတယ္။ အဲဒီလို ေတြ႔ျမင္ ၾကားနာေနၾကရတဲ့ အခါက်ေတာ့ လူေတြမွာ တစ္ခုခု အေရးႀကဳံလာတိုင္း သံဃာေတာ္ေလးေတြက ပါေလ သူႀကီးလုပ္ေနၾကရတယ္။ ဆရာေတာ္ႀကီးေတြကေတာ့ ဆုံးမတာေပါ့၊ ျမင္းက ျမင္းေနရာမွာ မေနပဲ ေခြးေနရာ မွာ သြားေနေတာ့ ဒုတ္နဲ႔အရိုက္ခံရတာေပါ့-တဲ့။ ဘုန္းႀကီးက ကိုယ့္အလုပ္မဟုတ္တာကို သြားလုပ္ေတာ့ ဒီလိုပဲ အရိုက္ခံရတာေပါ့လို႔ ဆိုလိုခ်င္တာပါ။ ဆရာေတာ္ႀကီးေတြကေတာ့ ေျပာအားရွိတာေပါ့။

လူ႔ေလာကအသိုင္း အဝိုင္းနဲ႔ အနီးကပ္ဆက္ဆံရတာမွ မဟုတ္တာ။ လူေတြရဲ႕ အခက္အခက္ အက်ပ္အတည္းေတြ၊ လူမႈဒုကၡ ျပႆနာ ေတြကို ေန႔စဥ္ေန႔စဥ္ ေတြ႔ျမင္ၾကားနာေနရတာက စာသင္သားသံဃာေတာ္ေတြမို႔လား။ ဒီေတာ့ အေရးရယ္ အေၾကာင္းရယ္ ျဖစ္လာၿပီဆိုရင္ စာသင္သားေလးေတြကပဲ မေနႏိုင္ မထိုင္ႏိုင္ ေရွ႕ကေန ဓားစာခံ ျဖစ္ၾကရတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕လူေတြကလည္း စာသင္သားသံဃာေတာ္ေတြကို “အရွင္ဘုရားတို႔က ေနာက္ပိုင္းက ဘာသံေယာဇဥ္မွ ရွိတာမဟုတ္ဘူး။ လုပ္စရာရွိတာ ရဲရဲဝံ့ဝံ့လုပ္ပါ”ဆိုၿပီး လူေတြ မလုပ္ႏိုင္တာ၊ မလုပ္ရဲတာ မွန္ သမွ် စာသင္သားေတြကို ေျမွာက္ပင့္ေပးတတ္ၾကတယ္။

 ေျမွာက္ပင့္ေပးေပး မေျမွာက္ဘဲနဲ႔ ပင့္ေပးေပး အမ်ိဳး ဘာသာ သာသနာကို ထိပါးေစာ္ကားလာရင္ ဘယ္သံဃာေတာ္ကမွ လက္ပိုက္ၾကည့္မေနတတ္ဘူး။ လူေတြဆို တာက ကိုယ့္မိသားစု ကိုယ့္အသိုင္းအဝိုင္းေလး မထိပါးရင္ အသာေနတတ္ၾကတယ္။ သံဃာေတာ္ေတြဆိုတာ က တစ္တိုင္းျပည္လုံးက ပစၥည္းေလးပါးကို ဘုန္းေပးသုံးေဆာင္ေနၾကရတာဆိုေတာ့ ျမန္မာျပည္သူတစ္ရပ္လုံး ဟာ ကိုယ့္ေက်းဇူးရွင္ေတြ၊ ကိုယ့္မိသားစုေတြလို သေဘာထားတတ္ၾကတယ္။ ၿမိဳ႕ထဲရြာထဲမွာ လူမ်ိဳးျခား ဘာသာျခားအုပ္စုတစ္စုက ျမန္မာေတြကို ဝိုင္းအႏိုင္က်င့္ေစာ္ကားေနတာျမင္ရင္ လူေတြကေတာ့ ကိုယ္နဲ႔မဆိုင္ ရင္ သက္ေသလိုက္ေနရမွာစိုးတာနဲ႔ကို ေဝးေဝးကေန ကြင္းေရွာင္သြားတတ္ၾကေပမဲ့ သံဃာေတာ္ေတြကေတာ့ မေနသာဘူး။ ျမန္မာေတြ ေစာ္ကားေနတဲ့ အုပ္စုကို ျပန္ေဆာ္ထည့္လိုက္ၾကတာခ်ည္းပဲ။

ဒီလို ျဖစ္စဥ္ သာဓကေတြက အမ်ားဆိုမွ အမ်ားႀကီးပဲ။ ဆရာေတာ္ေလး ဦးဝီရသူဆိုရင္ ျမန္မာေတြရဲ႕ လူမ်ိဳးေရး ပဋိပကၡမွန္သမွ်ကို ဒိုင္ခံေျဖရွင္းေပးေနခဲ့တာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာခဲ့ပါၿပီ။ ကိုယ့္အသက္ကို ပဓာန မထားပဲ သူလို စြန္႔စားရဲတဲ့သူမ်ိဳး ဘယ္မွာမွကို ရွာလိုမေတြ႔ခဲ့ဘူး။ ဘယ္သူ႔သမီးကို ဘယ္လူမ်ိဳးျခားက မတရား ေစာ္ကားလို႔တဲ့၊ ကားတင္ေျပးလို႔တဲ့၊ မယားအျဖစ္ သိမ္းပိုက္ၿပီး သူတို႔ဘာသာ မကူးေျပာင္းလို႔ အမ်ိဳးမ်ိဳး ႏွိပ္စက္ လို႔တဲ့ စသည္ျဖင့္ စသည္ျဖင့္ လူမ်ိဳးေရးအၾကမ္းဖက္မႈေတြနဲ႔ ပတ္သက္လာရင္ ရဲေတြကလည္း ေငြကို အထုပ္ လိုက္ပုံေပးထားလိုက္ရင္ လက္ပိုက္ၾကည့္ေနၾကတာ။

 အဲဒီအခါက်ေတာ့ ဒီဆရာေတာ္ေလးေတြကပဲ ဦးေဆာင္ ၿပီး ျပႆနာေပါင္းစုံကို ဦးေဆာင္ေျဖရွင္းေပးခဲ့ၾကတာခ်ည္းပဲ။ ဦးဝီရသူတို႔ ေျဖရွင္းေပးခဲ့ရတဲ့ လူမ်ိဳးေရး ပဋိပကၡ ျပႆနာ ဖိုင္တြဲႀကီးေတြက သူ႔အခန္းထဲမွာ အထပ္လိုက္ အထပ္လိုက္ တိတိက်က် မွတ္တမ္းတင္ထားတယ္။ ဒါကို ဘာသာျခား လူမ်ိဳးျခားေတြက ဒီကိုယ္ေတာ္ေလးကို မတရား နာမည္ပ်က္ေအာင္ လုပ္ေနၾကတယ္။ ဒီ ကိုယ္ေတာ္ေလး လုပ္တဲ့အလုပ္မွန္သမွ်ကို အစိုးရက တားဆီးေႏွာက္ရွက္ေအာင္၊ ဒီကုိယ္ေတာ္ေလး လုပ္သမွ် ကို ျပည္သူေတြက ေနာက္ကေန မလိုက္ရဲေအာင္၊ ဒီကိုယ္ေတာ္ေလး လုပ္ေနတာမွန္သမွ်ကို အၾကမ္းဖက္လႈပ္ ရွားမႈလို႔ ျမင္လာေအာင္ မီဒီယာေတြကို ေငြပုံေပးၿပီး နာမည္ဖ်က္ေနၾကတယ္။ ဒီေတာ့ လူေတြရဲ႕စိတ္ထဲမွာ သူ တို႔အတြက္၊ သူတို႔ သားသမီးေတြရဲ႕ ေနာင္ေရးအတြက္ အသက္စြန္႔လုပ္ေနရတာကို နားမလည္ၾကဘူး။ ဒီကိုယ္ ေတာ္ေလးေၾကာင့္ပဲ အၾကမ္းဖက္မႈေတြ ျဖစ္ေပၚေနရတယ္လို႔ အထင္အျမင္လြဲေနၾကတယ္။

ဟိုပါတီ ဒီပါတီက လူေတြကလည္း အစိုးရက သူတို႔ကို မလႈပ္ရဲေအာင္ အျမစ္ျပတ္ေျခမႈန္း ႏွိပ္ကြပ္ေန စဥ္တုန္းကေတာ့ သံဃာေတာ္ေတြကို ဦးစီးေခါင္းေဆာင္အေနနဲ႔ ေရွ႕တန္းတင္ေပးခဲ့ၾကတယ္။ သံဃာေတာ္ေတြ ေရွ႕တန္းကေန ဦးေဆာင္ေတာ္လွန္ခဲ့ၾကလို႔ ပြင့္လင္းျမင္သာတဲ့ေခတ္ကိုလည္း ေရာက္လာေရာ သံဃာေတာ္ ေတြက ကိုယ့္ေနရာကိုယ္ ကိုယ့္ဝိနည္းစည္းကမ္းအတိုင္း ေနပါေတာ့လား။ လူေတြၾကားထဲမွာ ေနရာတကာ ဟိုေနရာပါခ်င္ ဒီေနရာပါခ်င္နဲ႔ ပါခ်င္လို႔ခ်ည္း ေနၾကတာပဲ-ဆိုၿပီး ဝိုင္းၿပီးလက္ညွိဳးထိုးၾကျပန္ေရာ။ သံဃာေတာ္ ေတြက နဂိုကထဲက ဘယ္လို အခြင့္အေရးမ်ိဳးကိုမွ လိုခ်င္တပ္မက္တာမဟုတ္ဘူး။ ျပည္သူေတြ ဆင္းရဲတြင္းထဲ မွာ အတိဒုကၡေရာက္လြန္းလို႔သာ ၾကားထဲက အမိုက္ခံၿပီး ဝင္ပါေနရတာ။

နာဂစ္မုန္တိုင္းကာလတုန္းက အျဖစ္ဆိုးႀကီးေတြကို ျပန္ၾကည့္လိုက္ပါဦး။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ဧရာဝတီ တိုင္းဘက္ေတြမွာဆို လူေတြသိန္းနဲ႔ခ်ီၿပီး ေသဆုံးခဲ့ၾကတယ္။ အစာေရစာ ငတ္ျပတ္ၿပီး အသက္ရွင္ က်န္ရစ္ေန ၾကတဲ့သူေတြကို ဘာသာျခား လူမ်ိဳးျခားေတြက အစာေရစာေတြ ေနရာေတြေပးၿပီး သူတို႔ဘာသာထဲ ဝင္ဖို႔စည္း ရုံးၿပီး ပြဲလန္႔တုန္း ဖ်ာခင္းခဲ့ၾကတယ္။ ဒါကိုတဲ့ သီတဂူဆရာေတာ္၊ မဇၥ်ိမဂုဏ္ရည္ဆရာေတာ္၊ ေရႊညဝါဆရာ ေတာ္စတဲ့ ႏိုင္ငံေက်ာ္ဓမၼကထိက ဆရာေတာ္ေတြက ဦးေဆာင္ၿပီး အနယ္နယ္ အရပ္ရပ္က ေစတနာရွင္ေတြက ဝိုင္းဝန္းပံ့ပိုးလွဴဒါန္းခဲ့ၾကလို႔ ဖ်ာခင္းေဘးမွ ကင္းေဝးခဲ့ၾကရတယ္။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕မွာရွိတဲ့ သစ္ပင္တိုင္းလိုလို အပိုင္း ပိုင္းျပတ္ၿပီး အမႈိက္ပုံႀကီးလိုျဖစ္ခဲ့ၾကတဲ့အခါမွာလည္း သံဃာေတာ္ေတြရဲ႕အင္အားနဲ႔ တစ္ဖက္တစ္လမ္းက ကူညီရွင္းလင္းေပးခဲ့ၾကတယ္။

ႏိုင္ငံတကာကိုေရာက္ေနၾကတဲ့ သံဃာေတာ္ေတြကိုၾကည့္လိုက္ဦးမလား။ ခ်မ္းသာႂကြယ္ဝ အဆင္ေျပ ၾကတဲ့ သူေတြက ပစၥည္းေလးပါး အေထာက္အပံ့လွဴဒါန္းၾကလို႔ အဆင္ေျပေျပ ေအးေအးလူလူ သီတင္းသုံးႏိုင္ ေပမဲ့ ဒုကၡေရာက္လာတဲ့သူေတြကိုလည္း အၿမဲတမ္းအကူအညီေပးေလ့ရွိၾကပါတယ္။ အခုတစ္ေလာ မေလးရွား မွာ ဒုကၡေရာက္ေနၾကတဲ့သူေတြကို ကက္ပုန္းေက်ာင္းဆရာေတာ္က အစစအရာရာ ကူညီေဆာင္ရြက္ေပးေန တယ္ဆိုတဲ့ သတင္းေတြ ၾကားရသိရပါလိမ့္မယ္။

အခုတေလာ အမ်ိဳးေစာင့္ဥပေဒေပၚေပါက္ေရးဆိုၿပီး သံဃာေတာ္ေတြ စတင္လႈပ္ရွားေနၾကျပန္ၿပီ။ ဒါကို လည္း တစ္ခ်ိဳ႕က အမ်ိဳးမ်ိဳး ေဝဖန္ပုတ္ခတ္ေနၾကေလရဲ႕။ လူ႔အခြင့္အေရးတို႔ ကုလသမဂၢပဋိညာဥ္စာတမ္းတို႔ ဆိုတဲ့ အေထာက္အထားေတြနဲ႔ ခိုင္ခိုင္လုံလုံ သက္ေသျပၿပီး ကက္ကက္လန္ ရန္ေတြ႔ေနၾကျပန္ၿပီေကာ။ ကိုယ္ တိုင္က အမ်ိဳးကို မေစာင့္ေရွာက္ခဲ့လို႔ လမ္းမွားကို ေရာက္ခဲ့ၾကရင္ေတာင္ သူမ်ားေတြက အမ်ိဳးေစာင့္တရား၊ ေလာကပါလတရား အမွန္တရားကို ေဖာ္ထုတ္တဲ့ေနရာမွာ ေစာဒကတက္ၿပီး မကန္႔ကြက္သင့္ဘူးလို႔ထင္ပါ တယ္။ လူတိုင္းသိတဲ့ ဥပမာကို ေျပာျပမယ္။ ကိုယ္လက္အဂၤါ မစုံဘဲ ေမြးလာတဲ့ မိဘတိုင္းကို ေမးၾကည့္လိုက္ သူတို႔ သားသမီးေလးေတြ ကိုယ္ဝန္ေဆာင္တဲ့အခါမွာ ေမြးလာမည့္ ကိုယ့္သားသမီးေလးေတြကို ကိုယ္လိုပဲ ကိုယ္လက္အဂၤါ မစုံဘဲနဲ႔ ေမြးလာေစခ်င္သလား၊ ဒါမွမဟုတ္ ကိုယ္လက္အဂၤါျပည့္ျပည့္စုံစုံနဲ႔ လူေတာ္လူေကာင္း ေလးေတြ ေမြးလာေစခ်င္သလား-ဆိုတာကို။

ကိုယ္ကိုယ္တိုင္က အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ လမ္းမွားကိုေရာက္ခဲ့ရင္ သူမ်ားေတြကိုလည္း ငါလိုပဲ သူတို႔ လမ္းမွားေရာက္ပါေစ-လို႔ နည္းမွားလမ္းမွားေတြကိုပဲ ဆက္ေပးၾကမွာလား။ နည္းမွန္လမ္းမွန္ေရာက္ ေအာင္ ကူညီၾကမွာလား။ ဒါကို အေလးအနက္ စဥ္းစားၾကေစခ်င္တယ္။ နိဳင္ငံတကာကို လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္လိုက္ ဘယ္နိဳင္ငံမဆို ကိုယ့္အမ်ိဳးကို မပ်က္စီးရေအာင္ ကိုယ့္နည္းကိုယ့္ဟန္နဲ႔ ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ၾကတာခ်ည္းပဲ။ ကိုယ့္လူမ်ိဳး ကိုယ့္တိုင္းျပည္အတြက္ ကိုယ့္အသက္ ကိုယ့္မိသားစုအသက္ကို ပုံေအာၿပီး စေတးခဲ့ၾကတာခ်ည္း ပါပဲ။

ကိုယ့္အမ်ိဳးကို မပ်က္စီးေအာင္ ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္တယ္ဆိုတာ ျမန္မာတစ္ႏိုင္ငံထဲ မဟုတ္ဘူးဆိုတာ ကိုေရာ သိၾကပါရဲ႕လား။ ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံေတြကလည္း ဒီမိုကေရစီေဘာင္ထဲကေန ဒီမိုကေရစီ စည္းကမ္းနဲ႔ အညီ ကိုယ့္အမ်ိဳးမပ်က္စီးရေအာင္ ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ၾကတာခ်ည္းပဲ။ အခု သံဃာေတာ္ေတြ လႈပ္ရွားေန တဲ့ အမ်ိဳးေစာင့္ ဥပေဒေပၚေပါက္ေရးဆိုတာကလည္း ကုိယ့္ျမန္မာအမ်ိဳးသမီးငယ္ေတြ ဘာသာျခား လူမ်ိဳးျခား လက္ထဲ ပါပါသြားရာကေန တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ မ်ိဳးတုန္းေပ်ာက္ကြယ္မည့္ အေျခအေနမ်ိဳး မေရာက္ေအာင္ အကာ အကြယ္ယူတဲ့ လႈပ္ရွားမႈတစ္ခုပါပဲ။ ဘယ္သူ႔ကိုမွ ခ်ဳပ္ခ်ယ္တာလည္း မဟုတ္ဘူး၊ နစ္နာေအာင္လုပ္တာလည္း မဟုတ္ဘူး။ သူတို႔ေတြ အခုလို လုပ္ေနၾကတာ သူတို႔ဘာမွမဆိုင္ပဲ ငါတို႔အတြက္ အမုန္းခံၿပီး လုပ္ေနၾကတာပါ လားဆိုတာကို နားလည္သင့္တယ္။

ကိုယ့္နိဳင္ငံမွာက ႏိုင္ငံေလးကသာ က်ဥ္းေပမဲ့ လူမ်ိဳးေတြကလည္း ေပါင္းစုံ၊ ဘာသာစကားေတြက လည္း မ်ားမွမ်ား၊ အေတြးအေခၚေတြကလည္း နက္နက္နဲနဲ မရွိၾကေတာ့ တိုင္းျပည္အတြက္ လိုအပ္ခ်က္ ဥပေဒ မူၾကမ္းတစ္ခုတင္မယ္လို႔ လုပ္လိုက္တာနဲ႔ ဟိုကထကန္႔ကြက္၊ ဒီကထကန္႔ကြက္နဲ႔ အလုပ္တစ္ခု ၿပီးေျမာက္ တယ္ရယ္လို႔ကို မရွိဘူး။ တစ္ခ်ိဳ႕ ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံေတြမွာက လူခ်မ္းသာေတြက ႏိုင္ငံေရးသမားေတြကို ေငြေပး ဝယ္ၿပီး လက္သပ္ေမြးထားၾကတယ္။ သူတို႔ စီးပြားေရး ထိခိုက္မည့္ ဥပေဒမ်ိဳး၊ သူတို႔ မလိုခ်င္တဲ့ ဥပေဒမ်ိဳး လႊတ္ေတာ္မွာ တင္သြင္းေတာ့မယ္ဆိုရင္ သူတို႔လက္သပ္ေမြးထားတဲ့ လႊတ္ေတာ္အမတ္ေတြကို ေငြပုံေပးၿပီး ဥပေဒမူၾကမ္းပ်က္စီးေအာင္ ကန္႔ကြက္ခိုင္းၾကတယ္။ ေငြမ်ားတရားႏိုင္တဲ့ေခတ္က ဘယ္ေတာ့မွ ကုန္မယ္ မ ထင္ဘူး။

ဒီေတာ့ သံဃာ့အင္အား သံဃာ့စြမ္းအားနဲ႔ တိုင္းျပည္ကို ကာကြယ္ႏိုင္ဖို႔ အမ်ိဳးေစာင့္ ဥပေဒ ေရးဆြဲႏိုင္ ေရး သံဃာေတာ္ေတြက အမုန္းခံၿပီး လုပ္ေဆာင္ေနၾကျပန္ၿပီ။ ဆားဆိုတာ ပင္ကိုယ္သဘာဝက ငန္တဲ့သေဘာ ရွိေပမဲ့ အနာရွိတဲ့ လက္ကိုသြားပြတ္ရင္ေတာ့ အရမ္းစပ္မွာပဲ။ သုဝဏၰဘူမိဆိုတဲ့ အရပ္ေဒသကို ရွင္ေသာဏနဲ႔ ရွင္ဥတၱရတို႔ သာသနာျပဳ ႂကြစဥ္တုန္းကလည္း ဒီလိုပါပဲ။ အဲဒီအရပ္ကလူေတြက သံဃာေတာ္ေတြကို သူတို႔ကို သတ္ျဖတ္ စားေသာက္ေနတဲ့ ဘီလူးသဘက္ေတြနဲ႔ အထင္မွားၿပီး ခဲနဲ႔ေပါက္ၿပီး ႏွင္ထုတ္ခဲ့ၾကတယ္။ သူတို႔ကို တကယ္ ဖမ္းယူစားေသာက္ေနတဲ့ ဘီလူးအစစ္ေတြကို လက္ေတြ႔ျပၿပီး ႏွင္ထုတ္ေပးလိုက္မွ သံဃာေတာ္ေတြ အေပၚမွာ အျမင္ၾကည္လင္လာခဲ့ၾကတယ္။

အဲဒီလို ျမန္မာ့သမိုင္းေခတ္အဆက္ဆက္မွာ အဖက္ဖက္က ပါဝင္ကူညီၾကတဲ့ သံဃာေတာ္ေတြဟာ တကယ္ေတာ့ သစ္ျမစ္ေတြပါပဲ။ ပင္စည္ႀကီးက ဘယ္ေလာက္လွလွ၊ အခက္အလက္၊ အဖူး၊ အပြင့္၊ အသီးေတြ ဘယ္ေလာက္ပဲ ေဝဆာပြင့္ဖူးေနပါေစ၊ သစ္ျမစ္ကေတာ့ ဟိုးေအာက္ေျမႀကီးထဲမွာပါပဲ။ သစ္ပင္ႀကီးျမင့္မားၿပီး ခမ္းနားတင့္တယ္ေလေလ သစ္ျမစ္ေတြက ဟိုးေအာက္ေျမလႊာကို ေရာက္ေလေလပါပဲ။ တိုင္းျပည္ႀကီးဘယ္ ေလာက္ေကာင္းစားၿပီး ဘယ္ေလာက္ခမ္းနားထယ္ဝါေနေန သံဃာေတာ္မ်ားအဖို႔ကေတာ့ အာရုဏ္တစ္နပ္၊ ေန႔ တစ္နပ္နဲ႔ ခ်ပ္ဝတ္လႊာ(သကၤန္း)တစ္စုံပါပဲ။ ဘာအခြင့္ထူးမွမရလို႔ဆိုၿပီး ၿငိဳျငင္ေနမည့္ သံဃာလည္းမရွိပါဘူး။ အေရး ႀကဳံလာတိုင္း သက္လုံေတြ ေကာင္းခဲ့ၾကတာခ်ည္းပဲ။

● ေက်ာင္းသား
ေက်ာင္းသားဆိုတာ လြတ္လပ္ေရးသမိုင္းအဆက္ဆက္မွာ တိုင္းျပည္အတြက္ ဘယ္လိုအနစ္နာခံခဲ့ၾက တယ္၊ ကိုလိုနီနယ္ခ်ဲ႕ေတြကို ဘယ္လိုေတာ္လွန္ခဲ့ၾကတယ္ဆိုတာ သမိုင္းကိုေလ့လာဘူးသူတိုင္း သိၾကပါတယ္။ ဗိုလ္ေအာင္ေက်ာ္တို႔၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းတို႔၊ သခင္ႏုတို႔ စတဲ့ေက်ာင္းသားေတြဟာ တိုင္းျပည္အတြက္ လူမ်ိဳး အတြက္ ကိုယ့္အသက္ကိုစေတးၿပီး တိုက္ပြဲဝင္ခဲ့ၾကတယ္။ မဟုတ္မခံ လူငယ္စိတ္နဲ႔ တိုင္းျပည္မွာ အေရးၾကဳံ လာတုိင္း ေရွ႕တန္းကေန ရဲရဲရင့္ရင့္ တိုက္ပြဲဝင္ခဲ့ၾကတယ္။

ျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္ႀကီး လြတ္လပ္ေရးရေအာင္ ႀကိဳးပမ္းေဆာင္ရြက္ၾကသူေတြထဲမွာ ေက်ာင္းသားေတြ အမ်ားႀကီးပါတယ္။ ေက်ာင္းသားဆိုတာ အဆင့္ျမင့္ ေခတ္ပညာေတြကို သင္ယူတတ္ေျမာက္ထားၾကေတာ့ အသိအလိမၼာ ဉာဏ္ပညာ ႀကီးမားၾကတယ္။ ႏိုင္ငံေရး၊ လူမႈေရး၊ စီးပြားေရး၊ ပညာေရး စတဲ့ အေရးေတြမွာ သူမ်ားေတြထြက္ ပိုၿပီး အျမင္က်ယ္ၾကတယ္။ လူငယ္ေတြျဖစ္တဲ့အတြက္ အရာရာတိုင္းမွာ စြန္႔လႊတ္အနစ္နာခံ တတ္တဲ့စိတ္၊ ရဲဝံ့စြန္႔စားတတ္တဲ့ စိတ္ေတြရွိၾကတယ္။ ဒါေၾကာင့္ နယ္ခ်ဲ႕အဂၤလိပ္ကို စတင္ေတာ္လွန္ခဲ့ၾကသူ ေတြေကာ၊ ျမန္မာႏိုင္ငံႀကီး လြတ္လပ္ေရးရတဲ့အထိ ဆက္တုိက္ႀကိဳးစားေဆာင္ရြက္ခဲ့ၾကသူေတြေကာ ေက်ာင္း သား ေတြခ်ည္းပါပဲ။ တိုင္းျပည္အတြက္ စြန္႔လႊတ္အနစ္နာခံၿပီး ႀကိဳးစားေဆာင္ရြက္ခဲ့ၾကေပမဲ့ ဘယ္လိုေနရာမ်ိဳး ကိုမွ မယူဘဲ တိမ္ျမဳပ္ေပ်ာက္ကြယ္သြားၾကတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြလည္း အမ်ားႀကီးပါပဲ။

တိုင္းျပည္အတြက္ အမ်ိဳးဘာသာ သာသနာအတြက္ အသက္ေပးခဲ့ၾကတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြ၊ စြန္႔လႊတ္ စြန႔္စား အနစ္နာခံသြားၾကတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြဟာလည္း တကယ္ေတာ့ သစ္ျမစ္ေတြလိုပါပဲ။ တိုင္းျပည္နဲ႔ လူမ်ိဳးဆိုတဲ့ သစ္ပင္ႀကီးက ထီးထီးမားမား ရွင္သန္ေဝဆာေနေပမဲ့ စြန္႔လႊတ္စြန္႔စား အနစ္နာခံသြားၾကတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြကေတာ့ သစ္ျမစ္ေတြလို ဟိုးေျမဆီလႊာရဲ႕ ေအာက္ဆုံးမွာ ျမဳပ္သည္ထက္ျမဳပ္သြားခဲ့ၾကတဲ့ သာဓကေတြကလည္း အမ်ားႀကီးရွိခဲ့ၾကဘူးပါတယ္။

● စစ္သား
စစ္သားဆိုတာကလည္း ျပည္သူ႔ရင္ေသြး ျပည္သူကေမြးတဲ့ ျပည္သူ႔သားေကာင္းရတနာေတြပါပဲ။ စစ္ သားေတြ တိုင္းျပည္အတြက္ ဘယ္လို စြန္႔လႊတ္စြန္႔စား အနစ္နာခံသြားၾကတယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္းေတြ ေရးမိ တာနဲ႔ အစိုးရ လက္ကိုင္ဒုတ္လို႔ ေျပာၾကေတာ့မယ္။ ဒါေပမဲ့ အမွန္တရားကိုေတာ့ အမွန္တရားအတိုင္း ေရးရမွာ ပဲ။ ျပည္သူေတြ ေလးစားျမတ္ႏိုးၾကတဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၊ အမ်ိဳးသား ဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္က ဦးတင္ဦးတို႔ဆို ရင္လည္း စစ္သားေတြပါပဲ။ စာသင္သားသံဃာေတာ္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ေက်ာင္းသားပဲျဖစ္ျဖစ္၊ စစ္သားပဲျဖစ္ျဖစ္ ေကာင္းတဲ့သူက ေကာင္းကိုေကာင္းတယ္။ မေကာင္းတဲ့လူကေတာ့ မေကာင္းကို မေကာင္းပါဘူး။

ျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္ႀကီး သူ႔ကြ်န္ဘဝကေန လြတ္ေျမာက္ေအာင္ အသက္ေပါင္းမ်ားစြာ စေတးၿပီ စြန္႔လႊတ္ စြန္႔စား အနစ္နာခံသြားၾကတဲ့သူေတြဟာ စစ္သားေတြဆိုတာ ဘယ္သူမွ ျငင္းလို႔မရပါဘူး။ ေရွ႕တန္းမွာ ဆင္း ဆင္းရဲရဲ ငတ္ငတ္ျပတ္ျပတ္နဲ႔ တိုင္းျပည္ကို ကာကြယ္ရင္းနဲ႔ အသက္ေပးသြားၾကတဲ့ စစ္သားေတြကလည္း ေရ တြက္လို႔ မရေအာင္ မ်ားလြန္းလွပါတယ္။ ဘဝေပးအေျခအေနအရ အထက္ကေပးတဲ့ အမိန္႔အတိုင္း ကိုင္တြယ္ ေျဖရွင္းရတဲ့အခါ ျပည္သူနဲ႔ စစ္သားေတြဟာ သဟဇာတ ျဖစ္ခ်င္မွျဖစ္မယ္။ ဒါေပမဲ့ တိုင္းျပည္နဲ႔လူမ်ိဳးအတြက္ စြန္႔လႊတ္အနစ္နာခံတတ္တဲ့ စိတ္ကေတာ့ ကိုယ္စီကိုယ္စီ ရွိေနတတ္ၾကပါတယ္။

တိုင္းျပည္မွာ ေရေဘးေတြ၊ မီးေဘးေတြ၊ သူခိုးဓားျပေဘးေတြ ၾကဳံတဲ့အခါတိုင္း ကယ္ဆယ္ေရးလုပ္ငန္း ေတြမွာ စစ္သားေတြက အင္နဲ႔အားနဲ႔ ေရွ႕တန္းကေန ပါဝင္ကူညီကယ္တင္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ဘယ္ေနရာမွာေတာ့ ငလ်င္လႈပ္လို႔တဲ့၊ ဘယ္ေနရာမွာေတာ့ ေရေတြႀကီးလို႔တဲ့၊ ဘယ္ေနရာမွာေတာ့ မီးေတြေလာင္လို႔တဲ့ စသည္ျဖင့္ စသည္ျဖင့္ အေရးေတြ ၾကဳံလာတိုင္း ၾကဳံလာတိုင္း စစ္သားေတြကပဲ ျပည္သူေတြကို ကူညီကယ္တင္ခဲ့ၾကတာ ပါ။ တိုင္းျပည္နဲ႔လူမ်ိဳးအတြက္ ႀကိဳးစားေဆာင္ရြက္ရင္းနဲ႔ အသက္ေတြကို စေတးသြားၾကတဲ့အခါမွာ ဘယ္သူမွ မသိလိုက္ရ မၾကားလိုက္ရပါပဲ တိမ္ျမဳပ္ေပ်ာက္ကြယ္သြားခဲ့ၾကတဲ့ တိုင္းျပည္ကိုခ်စ္တဲ့ စစ္သားေတြဟာလည္း ေရတြက္လို႔ မရေအာင္ မ်ားလြန္းလွပါတယ္။ အဲဒီစစ္သားေတြဟာလည္း သစ္ျမစ္ေတြလိုပါပဲ။ သူတို႔ခ်စ္ခင္ျမတ္ ႏိုးလွတဲ့ တိုင္းျပည္ႀကီးမွာ အကိုင္းအခက္ အသီးအပြင့္ေတြ ေဝဆာစိမ္းလန္းေနေပမဲ့ သူတို႔ေတြကေတာ့ ဟိုး ေျမေအာက္မွာ ေရၾကည္ကိုရွာေသာက္လွ်က္ သစ္ပင္ႀကီးတစ္ခုလုံးအတြက္ အင္သစ္အားသစ္ေတြ ေထာက္ပံ့ ေနရစ္ၾကေလရဲ႕။

တိုင္းျပည္နဲ႔လူမ်ိဳးအတြက္ တက္ညီလက္ညီအလုပ္လုပ္ၾကတဲ့အခါ သူကေတာ့ တိုင္းျပည္အတြက္ စြန္႔ လႊတ္စြန္႔စား အနစ္နာခံထားပါတယ္၊ ငါကေတာ့ တိုင္းျပည္အတြက္ စြန္႔လႊတ္စြန္႔စား အနစ္နာခံထားပါတယ္-လို႔ အခ်င္းခ်င္း ျငင္းခုံအႏိုင္လုေနစရာမလုိဘူး။ ကိုယ့္သမိုင္းကို ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ေရးသားၾကတာခ်ည္းပဲ။ ကိုယ္က စာသင္သားပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ေက်ာင္းသားပဲျဖစ္ျဖစ္၊ စစ္သားပဲျဖစ္ျဖစ္ တိုင္းျပည္နဲ႔လူမ်ိဳးအတြက္ တကယ္ကို စြန္႔လႊတ္ စြန္႔စား အနစ္နာခံသြားၾကတဲ့သူေတြကို ျပည္သူေတြရဲ႕ ႏွလုံးသားမွာ မွတ္တမ္းကိုယ္စီတင္ထားၾကပါလိမ့္မယ္။ ျပည္သူ႔ႏွလုံးသားမွာ အမွန္တရားနဲ႔အညီ မွတ္တမ္းတင္မခံရေပမဲ့ ကိုယ္အသက္ေပးၿပီး စေတး ျမွဳပ္ႏွံထားခဲ့ရတဲ့ မဟာပထဝီေျမႀကီးက သက္ေသတည္ပါလိမ့္မယ္။

တိုင္းျပည္နဲ႔လူမ်ိဳးအတြက္ တကယ့္ကုိ စြန္႔လႊတ္စြန္႔စား အနစ္နာခံသြားၾကၿပီးေတာ့ အာဇာနည္-လို႔ ျပည္သူေတြက ေလးစားဂုဏ္ယူျခင္းကို မခံရသူေတြရွိၾကသလို တိုင္းျပည္နဲ႔လူမ်ိဳးအတြက္ တကယ့္ကို စြန္႔လြႊတ္ စြန္႔စား အနစ္နာခံထားၾကသူေတြမဟုတ္ပဲ ျပည္သူေတြက အထင္မွားအျမင္မွား အေခ်ာင္ ေလးစားဂုဏ္ယူျခင္း ခံရသူ အေယာင္ေဆာင္ အာဇာနည္ေတြလည္း အမ်ားႀကီးရွိပါတယ္။

တကယ္တမ္း တိုင္းျပည္နဲ႔လူမ်ိဳးအတြက္ အသက္ေပါင္းမ်ားစြာ၊ ေသြးေပါင္းမ်ားစြာ၊ ေခြ်းေပါင္းမ်ားစြာ စြန္႔လႊတ္အနစ္နာခံၿပီး ခ်စ္ခင္ျမတ္ႏိုးခဲ့ၾကေသာ အညတရ စာသင္သားမ်ား၊ မထင္မရွား ေက်ာင္းသားမ်ား၊ မထင္မရွား စစ္သားမ်ားကေတာ့ တိုင္းျပည္နဲ႔လူမ်ိဳးအတြက္ အရင္တုန္းကလည္း စြန္႔လႊတ္စြန္႔စား အနစ္နာခံ သြားခဲ့ၾကတယ္။ အခုလည္း စြန္႔လႊတ္စြန္႔စား အနစ္နာေနၾကတုန္းပဲ။ ေနာင္လည္း စြန္႔လႊတ္စြန္႔စား အနစ္နာခံ သြားၾကဦးမယ္ဆိုတာ သမိုင္းအဆက္ဆက္က သက္ေသထူေနမွာျဖစ္ပါေၾကာင္း။

မထင္မရွား တကယ့္မ်ိဳးခ်စ္အာဇာနည္မ်ားကို ေလးစားဂုဏ္ျပဳလွ်က္ …
အရွင္ဇဝန (ကုန္းေဇာင္း)

အင္အားျပည့္၀ နွလုံးလွေစေၾကာင္း ၾသ၀ါဒကထာ

အင္အားျပည့္၀ နွလုံးလွေစေၾကာင္း ၾသ၀ါဒကထာ

အရာရာတိုင္းမွာ အားလိုသည္၊ ထိုအားကို ခြန္အား စြမ္းအား အင္အား စသည္ ျဖင့္ သုံးနႈံးေလ့ရွိသည္ ။
သြားလာရာ၌လည္း ခြန္အားလိုသည္၊ လုပ္ေဆာင္ရာ၌လည္း ခြန္အားလို သည္၊ ေနထိုင္ရာ၌လည္း ခြန္အားလိုသည္၊ မည္သည့္ အရာမဆို ခြန္အားလို သည္။ ခြန္အားရွိလွ်င္ ခြန္အား ျပည့္၀လွ်င္ သက္ဆိုင္ရာ ကိစၥတိုင္းမွာ ပိုမို ေအာင္ျမင္မည္၊ ခရီးေရာက္မည္ ၊ ၿပီးေျမာက္ မည္ ။

မီးမ်ား မီးနိုင္ ၊ ေရမ်ား ေရနိုင္ စသည္ အဆိုမ်ားလည္း အင္အားႀကီးမႈ၏ အနိုင္ရမႈကို ရည္ညႊန္းသည္ ။ မီးကို ေရနွင့္ ျငိမ္းသတ္ရမည္ ဆိုေသာ္လည္း ေရထက္ မီးက အင္အားၾကီးမားေနလွ်င္ ေရခန္းေျခာက္သြားေအာင္ ေရ ေပ်ာက္သြားေအာင္ မီးက အနိုင္ယူသြားမည္ ။
မီးထက္ ေရက အင္းအားၾကီးမားေနလွ်င္လည္း မီးျငိမ္းသြားေအာင္၊ မီးေသ သြားေအာင္၊ မီးေပ်ာက္သြားေအာင္ ေရက လႊမ္းမိုး အနိုင္ယူ သြားမည္။ သက္ရွိသက္မဲ့ မည္သည့္အရာမဆို အင္အားၾကီးမားေသာအရာက သာလြန္ သြားမည္ ၊ လႊမ္းမိုးသြားမည္ ၊ ေအာင္နိုင္သြားမည္ ။

ယင္းအင္အားတို ့ကို အမ်ဳိးအစားခြဲလွ်င္ -
၁ ။ အားေဆး ၊ စက္ဆီ စေသာ ရုပ္အင္အား ၊
၂။ ယုံၾကည္မႈ ၊ ဇြဲ လုံ ့လ စေသာ နာမ္အင္အား ဟု နွစ္မ်ဳိး ခြဲျခားသတ္မွတ္နိုင္ သည္ ။
ယခု တင္ျပလိုသည္မွာ နာမ္အင္အားျဖစ္သည္ ။

နာမ္အင္အားတို႔တြင္လည္း ေကာင္းေသာ နာမ္အင္အားတို႔ကိုသာ တင္ျပပါ မည္ ။ ယင္းအင္အားမ်ားအနက္ -
၁။ ပထမဆုံး ယုံၾကည္မႈ အင္အားလိုပါသည္ ။
မိမိ၏ လုပ္ငန္းႏွင့္ လုပ္ငန္း၏ အက်ဳိးသက္ေရာက္မႈအေပၚ၌ လည္းေကာင္း ၊ ဆရာသမား စသည္အေပၚ၌လည္းေကာင္း ယုံၾကည္မႈအင္အား မျပည့္၀လွ်င္ ယင္းပုဂၢိဳလ္သည္ အားကိုးေလာက္ေသာ တပည့္ မျဖစ္နိုင္ပါ၊ ယုံၾကည္မႈ အင္ အား ျပည့္၀မွ အားကိုးေလာက္သူ ျဖစ္မည္ ။

၂။ တစ္ဖန္ ဒုတိယအေနျဖင့္ ဇြဲလုံ႔လရွိမႈ အင္အား လိုပါသည္။
ဇြဲလုံ႔လ စြမ္းအားရွိသူသည္ မည္သည့္အရာမဆို မျဖစ္မေန၊ မေရာက္မေန၊ မေပါက္မေန ၾကိဳးစာလုပ္ကိုင္သူျဖစ္သျဖင့္ အားကိုးေလာက္သူျဖစ္မည္မွာ မလြဲေပ ။

၃။ တစ္ဖန္ တတိယ အင္အား အျဖစ္ သတိအင္အား လိုအပ္ပါသည္။ သတိသည္ ပိုသည္မရွိ အၿမဲတမ္းလိုေနမည္သာျဖစ္သည္။ ေလာကီေရး၊ ေလာကုတၱရာေရး၊ မည္သည့္အေရးမဆို ေကာင္းေသာ အေရးမွန္သမွ် သတိ မပါလွ်င္ မၿပီးေပ။ ၾကိဳးစားထားမႈမွန္သမွ် သတိ လြတ္လွ်င္ ဆုံးရႈံးသြားမည္ သာျဖစ္သည္။ သတိအင္အား ျပည့္၀ေနသမွ် အားကိုးေလာက္သူ အမွန္ျဖစ္ ေပမည္ ။

၄။ တစ္ဖန္ စတုတၳအင္အားအျဖစ္ တည္ၾကည္မႈ သမာဓိအင္အားလိုအပ္ပါ သည္။
ၿမဲျမံတည္တံ့ေသာ အင္အားျပည့္၀မွ ေလာကဓံတရားနွင့္ ေတြ ့ႀကဳံေသာအခါ ေက်ာက္စာတိုင္ပမာ တုန္လႈပ္ ယိမ္းယိုင္မႈမရွိ ႀကံ့ႀကံ ့ခံနိုင္မည္ ။ အားကိုး ေလာက္သူျဖစ္မည္ ။

၅။ တစ္ဖန္ ပဥၥမအင္အားအျဖစ္ ကြ်မ္းက်င္မႈအင္အားလိုအပ္သည္။ ကြ်မ္းက်င္မႈဟူသည္ ပညာကို ဆိုလိုသည္။ ကြ်မ္းက်င္မႈ ပညာအင္အား အျပည့္အ၀မွ အမွားအမွန္၊ လုပ္သင့္ မလုပ္သင္ ့ခဲြျခမ္းနိုင္မည္။ ေ၀ဖန္နိုင္ မည္ ၊သိျမင္နိုင္မည္ ၊ ခ်င္ ့ခ်ိန္နိုင္မည္ ၊ ပညာနွင့္ တူေသာ အေရာင္အလင္း မရွိ ျမတ္စြာဘုရား မိန္ ့ၾကားခဲ ့သည္ ။

၆ / ၇ ။ တစ္ဖန္ ဆ႒ သတၱမ အင္အားအျဖစ္ မေကာင္းမႈ ျပဳလုပ္ရန္ ရွက္မႈ ၊ ေၾကာက္မႈ ဟိရီ ၾသတၱပၸ အင္အား လိုအပ္ပါသည္ ။
ဟိရီ ၾသတၱပၸအင္အား ျပည့္၀ေနသမွ် သူေတာ္ေကာင္းျဖစ္ေနမည္သာ ျဖစ္ သည္။ လူေကာင္း သူေကာင္းျဖစ္ရန္ ဟိရီ ၾသတၱပၸ အင္အား အလြန္လိုအပ္ သည္။ ဟိရီ ၾသတၱပၸအင္အား ကင္းသူသည္ မည္သည့္ မေကာင္းမႈလုပ္ငန္း မဆို ျပဳလုပ္၀ံ့သူျဖစ္သြားမည္။ ဟိရီ ၾသတၱပၸကင္းသူမ်ားသည္ လူဆိုး ေခါင္း ေဆာင္ လူမိုက္ ေခါင္းေဆာင္မ်ား ျဖစ္သြားတတ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ လူေတာ္ လူေကာင္းျဖစ္ရန္ ဟိရီ ၾသတၱပၸ အင္အား လိုအပ္ပါသည္ ။

ဆိုအပ္ၿပီးခဲ ့ေသာအင္အား ၇-မ်ဳိးကို ေကာင္းမႈလုပ္ငန္း ဗိုလ္ ၇-မ်ဳိး အျဖစ္ က်မ္းဂန္မ်ား၌ ေဟာၾကားေလ့ရွိပါသည္ ။ ထို ၇-မ်ဳိးကို ထိုသို႔ အက်ဥ္း ေဆာင္ပုဒ္ျဖင္ ့ မွတ္သားပါေလ ။
သဒၶါ , ၀ီရိ ၊ သတိ, သမာ ၊ ပညာ တစ္လီ၊ ဟိရီ ၾသတၱပ္၊ ခုနစ္ရပ္၊ ေကာင္းျမတ္ အင္အား၊ လက္ကိုင္ထား။

ယခု စာကို ဖတ္ရႈသူအေပါင္းတို ့ ...
သင္တို႔သည္ အမ်ား အားကိုေလာက္သည့္ အာဇာနည္ ပုဂၢိဳလ္ထူးမ်ား ျဖစ္နိုင္ ေအာင္ ဗိုလ္မ်ားအျဖစ္ က်မ္းဂန္တို႔၌လာေသာ အင္အားမ်ား ျပည့္၀ နွလုံးလွ ေအာင္ ေလ့က်င့္ၾကပါ၊ ျဖည့္တင္းၾကပါ၊ လက္ကိုင္ထားၾကပါဟု ၾသ၀ါဒစကား မိန္ ့ၾကားအပ္ပါသတည္း ။

ဆရာေတာ္ ဦးတိေလာကာဘိ၀ံသ
(ရန္ကုန္ သမိေဒၶါဒယ သမဂၢဒါယီအသင္းၾကီး ၅-နွစ္ျပည္ ့ အမွတ္တရစာေစာင္၊ တန္ေဆာင္မုန္းလျပည့္ ေက်ာ္ ၂-ရက္ ၊ ၁၃၆၉-ခု ( ၂၆ ၊ ၁၁ ၊ ၂၀၀၇ ) ၊ တနလၤာေန ့)

မွန္မွန္ကန္ကန္ ေရာင့္ရဲတတ္ၾကပါမွ

 မွန္မွန္ကန္ကန္ ေရာင့္ရဲတတ္ၾကပါမွ

အသက္ ၇၀-ဝန္းက်င္ရွိ ကၽြန္ေတာ့္ မိတ္ေဆြ တစ္ေယာက္သည္ ကၽြန္ေတာ့္အိမ္သို့ ေရာက္လာပါသည္။ သူသည္ ေက်ာင္းသားဘဝက စ၍ ႏိုင္ငံေရးႏွင့္ ႏိုင္ငံေရး စာေပကိုသာ ထက္သန္သူ ျဖစ္ပါသည္။ သို့ေသာ္ ဗုုုုဒၶဘာသာ အယူဝါဒႏွင့္ စပ္လ်ဥ္း၍ကား ေလ့လာမႈ အလြန္ အားနည္းပါသည္။ မိဘမ်ားက ဗုဒၶဘာသာဝင္မ်ား ျဖစ္ႀက၍သာ မိရိုးဖလာ ဗုဒၵဘာသာဝင္ အမည္ ခံခဲ့သူ ျဖစ္ပါသည္။

          ေထြရာေလးပါး ေျပာဆို ႀကရာတြင္ ျမန္မာ ႏိုင္ငံ တိုးတက္သင့္ သေလာက္ မတိုးတက္သည္မွာ ဗုဒၶဘာသာ အယူဝါဒ ေႀကာင့္မ်ားလားဟု ေဝဖန္ပါသည္။ အဘယ္ေႀကာင့္ ဤသို့ ေျပာရသနည္းဟု ေမးႀကည့္ရာ “ေရာင့္ရဲရမည္”ဆိုသည့္ အယူအဆ ႀကီးက ဟန္ ့တားရာ ေရာက္ေနသလားဟု ထင္ျမင္မိေႀကာင္း ေျပာျပပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္က “ေရာင့္ရဲျခင္း”၏ အဓိပၸာယ္ကို မွန္မွန္ ကန္ကန္ နားမလည္ႀကဘဲ ျဖစ္ေနႀကေႀကာင္း၊ ၃၈-ျဖာ မဂၤလာ တရားေတာ္၏ နံပါတ္ ၂၀-ေျမာက္မွာ ပါေသာ“သႏၱဳ႒ိစ ကတညဳ တာ”ဆိုေသာ “ရသမွ်ႏွင့္ မွ်တေရာင့္ရဲ လြယ္ႏိုင္ရမည္”ဆိုသည္ကို က်က်နန ရွင္းျပလုိက္သည့္ အခါမွ သူ မွားသြားေႀကာင္း ဝန္ခံသြားပါသည္။

          ကၽြန္ေတာ္ ရွင္းျပလိုက္သည္မွာ ဤသို့ ျဖစ္ပါသည္။“ေရာင့္ရဲလြယ္ရမည္”ဆိုသည္မွာ မိမိ လုပ္ကိုင္ေနေသာ စီးပြားေရး လုပ္ငန္းမ်ား မတိုးခ်ဲ ့ရဘူးဟု ဆိုလိုျခင္း မဟုတ္။ မိမိ ေလ့လာ ဆည္းပူးေနေသာ ပညာေရးကို အဆင့္ျမင့္ ဆက္လက္ မေလ့လာ ရဘူးဟု ဆိုလိုျခင္း မဟုတ္။ သင့္တင့္ရံုပဲ ႀကိဳးစား လုပ္ေဆာင္ရမည္ဟု ဆိုလိုျခင္း မဟုတ္ေႀကာင္း ေျပာျပ လိုက္ပါသည္။           အမွန္မွာ အခ်ိဳ ့လူမ်ားသည္ သူ ့အိုး သူ ့ဆန္ တန္ရံု မလုပ္တတ္၍ ေငြတစ္ပဲႏွင့္ ေရႊလွည္းစီးခ်င္ေနသူေတြ ကိုယ့္အထြာ ႏွင့္ကိုယ္ လွမ္းႀကဖို ့ဝင္ေငြ ထြက္ေငြ မွ်တေအာင္ သံုးတတ္ႀကဖို့ အထိ နားလည္ႀကဖို ့လိုအပ္ေႀကာင္း ေျပာျပပါသည္။

“အထူးသျဖင့္ အိမ္မွာ “အခ်ိဳ”ခ်က္ထားလွ်င္“အခ်ဥ္”စားခ်င္ေနတာ၊ အခ်ဥ္ ခ်က္ထားလွ်င္ အခ်ိဳ စားခ်င္ေနတာ၊ ႀကက္သားဟင္း ခ်က္ထား ျပန္လွ်င္ ႀကက္ေႀကာ္မွ စားခ်င္တယ္လို ့ဆိုေနတာ၊ အစပ္ မပါလို့ ဆိုျပီး ျပႆနာ ရွာတာေတြဟာ မေရာင့္ရဲႏိုင္တဲ့ သေဘာေတြ ပါပဲ။”

          ယင္းကိစၥႏွင့္ ပတ္သက္၍ တစ္ခါက အညာသား တစ္ေယာက္သည္ ထမင္းပြဲမွာ ငရုတ္သီးအစပ္ မပါ၍ ဆိုျပီး ငရုတ္သီး ရွာရန္ ထမင္းပြဲက ထသြားလိုက္သည္မွာ ေအာက္ျပည္ ေအာက္ရြာ အထိ ေရာက္သြားေႀကာင္း၊ အိမ္ေထာင္က်သြားသည့္ အျဖစ္မ်ိဳး အထိ ရွိခဲ့ဖူးေႀကာင္း ေျပာျပ လိုက္ပါသည္။

          ထို ့ျပင္ ကၽြန္ေတာ့္ ကိုယ္ေတြ ့ကိုလည္း ေျပာျပလိုက္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ“ဂ်စ္ဂ်စ္”ဆိုေသာ ညီတစ္ေယာက္ႏွင့္“ေမာ္စီ ဆိုေသာ ညီတစ္ေယာက္ ရွိေႀကာင္း၊ ဂ်စ္ဂ်စ္ ဆိုေသာ ညီက “အညာမုန့္ပ်ားသလက္” စားခ်င္သည္ဆို၍ သူ ့မိန္းမက သြားဝယ္ ေပးေႀကာင္း၊ အညာ မုန္ ့ပ်ားသလက္၏ ထံုးစံမွာ အသားထူကာ အလယ္မွာ အနည္းငယ္ မို ့ေမာက္လ်က္ ရွိရာ ခပ္ျပားျပားမွသာ စားခ်င္သည္ ဆို၍ ထပ္မံ၍ ခပ္ျပားျပား လုပ္ေပးရေႀကာင္း၊ သို ့ေသာ္ မုန္ ့ပ်ားသလက္ ဖင္က ႀကြပ္ေနမွဟု ဆိုျပန္၍ သူ ့မိန္းမ ကိုယ္တိုင္ လုပ္ေပးရေႀကာင္း၊ တစ္ခါ ေမာ္စီဆိုေသာ ညီက်ျပန္ေတာ့ အသားဟင္းခ်က္လွ်င္ ဆီျပန္မွ၊ အတံုး ႀကီးႀကီးလည္း မစား ခ်င္ဘူး၊ အေနေတာ္ အတံုးအရြယ္မွသာ စားခ်င္သည္ ဆို၍ အေမ့မွာ စိတ္ရွည္ရွည္ျဖင့္ ေကၽြးခဲ့ရေႀကာင္း၊ ထမင္းစားလွ်င္ ဘာပါမွ ညာပါမွ ဆိုသည္ႏွင့္ ပတ္သက္၍ နိပါတ္ေတာ္မွာ ပါေသာ နိေျကဓသမင္မင္း ဇာတ္ေတာ္ကို သတိရမိေႀကာင္း ေျပာျပ လိုက္ပါသည္။

          သမင္သားကိုမွ မက္ေမာလွေသာ၊ သမင္သား မပါလွ်င္ ပြဲေတာ္မတည္ေသာ ျဗဟၼဒတ္မင္းေႀကာင့္ သမင္မ်ား ေသေႀကရသည့္အျပင္ လူတို့၏ လုပ္ခင္းကိုင္းခင္းမ်ားပါ ပ်က္စီးရေသာေႀကာင့္ သမင္အားလံုး ဥယ်ာဥ္တြင္း သြင္းျပီး တစ္ေန ့လွ်င္ တစ္ေကာင္က်စီ လည္စင္းျပီး အသတ္ခံႀကရသည္။ တစ္ေန ့ေသာ္ ကိုယ္ဝန္ရွိေနသည့္ သမင္မမွာ ရင္ေသြးအတြက္ ေႀကကြဲရေသာ ေႀကာင့္ အေလာင္းေတာ္ သမင္မင္းထံ အသနားခံသည္။ ထိုအခါ အေလာင္းေတာ္က သမင္မ၏ ကိုယ္စား စဥ္တီတံုးတြင္ လည္စင္းျပီး ေပးခဲ့သည္။ ထိုအခါတြင္မွ ျဗဟၼဒတ္မင္းက အေလာင္းေတာ္၏ ပရဟိတစိတ္ကို ႀကည္ညိဳလွသျဖင့္ သမင္အားလံုး ေဘးမဲ့ ခ်မ္းသာ ေပးခဲ့သည္။

           အမွန္မွာ“ေရာင့္ရဲလြယ္ႏိုင္ရမည္”ဆိုသည္မွာ ေရာင့္ရဲတင္းတိမ္မႈ အလြန္အားနည္းႀကသူမ်ား ဆင္ျခင္တံုတရား ထားႏိုင္ၾကဖို့ ျဖစ္ပါသည္။ ေရာင့္ရဲလြယ္သည့္ ေနရာတြင္ စံျပဳေလာက္ေသာ ဆရာေတာ္ တစ္ပါးရွိခဲ့ဘူးပါသည္။ မတၱရာ ဆရာေတာ္သည္ မည္သည့္ဟင္း၊ ထမင္းႏွင့္ဆြမ္းကပ္သည္ ျဖစ္ေစ၊ အစဥ္အျမဲ အေကာင္းဘက္ကသာ ေျပာေလ့ ရွိပါသည္။ အကယ္၍ ဟင္းက ငန္ ေနလွ်င္ အစာေႀကတာေပါ့ဟု ေျပာတတ္၍ ဟင္းက ေပါ့ေနလွ်င္ ေရငတ္ေျပတာေပါ့ဟု ေျပာတတ္ပါသည္။

          အကယ္၍ ထမင္းက ေပ်ာ့ေနလွ်င္ အစာေႀကတာေပါ့ဟု ေျပာတတ္၍ ထမင္းက မာေနလွ်င္ ခပ္ေတာင့္ေတာင့္ေလး စားရတာေပါ့ဟု ေျပာပါသည္။ ဆရာေတာ္သည္ ေကာင္းေသာဘက္မွ ေတြးေလ့ရွိျပီး၊ ရွိတာႏွင့္ ေက်နပ္ေသာ သေဘာ ရွိပါသည္။ မေရာင့္ရဲ ႏိုင္သူမ်ား အဖို ့ကိုယ္လည္း ဒုကၡေရာက္၊ ပတ္ဝန္းက်င္လည္း ဒုကၡေရာက္ႀက ရပါသည္။

          ထို ့ျပင္ ေရာင့္ရဲျခင္းတြင္ ေလးစားေလာက္ေသာ အဘိုးႀကီး တစ္ေယာက္ႏွင့္လည္း ႀကံဳေတြ ့ခဲ့ဖူးပါသည္။ ေတာင္ဥကၠ လာတြင္          ေဗဒင္ေဟာေသာ အဘိုးႀကီး တစ္ေယာက္ ရွိပါသည္။ သူ ့ကိုယ္ပိုင္ ႏွစ္ထပ္ ပ်ဥ္ေထာင္အိမ္ႀကီး ေပၚတြင္ တစ္ဦးတည္း ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း ေနထိုင္ပါသည္။ သူ ေစာင့္ေရွာက္ထားေသာ လင္မယား ႏွစ္ေယာက္က ေအာက္ထပ္မွာ ေနပါသည္။ ယင္း လင္မယားက ထမင္း-ဟင္း ခ်က္ျပဳတ္ ေကၽြးပါသည္။ အဘိုးႀကီးသည္ ထို လင္မယား ခ်က္ေကၽြးသည္ကိုသာ စားပါသည္။ အဘိုး ႀကီးက “ဘာစားခ်င္သည္၊ ဘာခ်က္ေကၽြးပါ”ဟု မည္သည့္ အခါမွ် မေျပာပါ။

 အကယ္၍ က်န္းမာေရးႏွင့္ မသင့္သည့္ ဟင္း ပါလာပါ က ထိုဟင္းကို မစားဘဲ သူ ့တြင္ အသင့္ေဆာင္ထားေသာ ႏွမ္းဆီကို ဆမ္းကာ ဆားျဖဴး၍သာ စားပါသည္။ ယင္းသို့ ေရာင့္ရဲလြယ္သည့္အတြက္ ကိုယ္လည္း ဒုကၡ မမ်ားသည့္ အျပင္ သူတစ္ပါးလည္း ဒုကၡ မမ်ားရေတာ့ပါ။           သို ့ေသာ္ ထပ္မံ ျဖည့္စြက္ တင္ျပရပါလွ်င္ ေရာင့္ရဲျခင္း ဆိုသည္ကို ငါးပိခ်က္ႏွင့္ပင္ အျမဲ စားေနရမည္။ ငါးပိခ်က္ႏွင့္ပင္ တင္းတိမ္ ေနရမည္။ အသားဟင္း စားႏိုင္ေအာင္ မႀကိဳးစားရဘူးဟု တလြဲ အဓိပၸာယ္ အေကာက္မမွား ႀကရန္ အထူး လုိအပ္ပါ သည္။ 

“မိန္းကေလးပဲ…ေရးတတ္ဖတ္တတ္လွ်င္၊ ၄-တန္းေလာက္ ေအာင္လွ်င္ ေတာ္ေရာေပါ့၊ အဆင့္ျမင့္ ပညာသင္စရာ မလိုပါ ဘူး ”(ေရာင့္ရဲျခင္း ဆန္ဆန္)သေဘာထား လြဲမွား ေနသည္တို့ကိုလည္း  ေတြ ့ရတတ္ပါသည္။    ဗုဒၶဘာသာသည္ ဘဝႀကီးမား တိုးတက္ေရး အတြက္ ၃၈-ျဖာ မဂၤလာ တရားေတာ္ပါ “ေရာင့္ရဲျခင္း”ဆိုသည္ကို မွန္မွန္ ကန္ကန္ နားလည္ႀကပါမွ အက်ိဳးထင္ အရာေရာက္ၾကမည္ ျဖစ္ပါသည္။           အႏွစ္ခ်ဳပ္ ရပါက ဗုဒၶတရားေတာ္၏ အဆီ အႏွစ္ကို ေသေသခ်ာခ်ာ သိရွိျပီး ၃၈-ျဖာ မဂၤလာတရားေတာ္ပါ “ ေရာင့္ရဲ ျခင္း”ဆိုသည္ကို မွန္မွန္ကန္ကန္ နားလည္ႀကပါမွ အက်ိဳးထင္အရာေရာက္ၾကမည္ ျဖစ္ပါသည္။

စိုးဝင္း(ေခ်ာက္)

ျမတ္မဂၤလာ--------၂၀၁၂-ခုႏွစ္၊ဧျပီလ

လူသံုးမ်ိဳး

                                                                            လူသံုးမ်ိဳး

လူဆိုတာ အသိဥာဏ္ကို အေၾကာင္းျပဳျပီး သံုးမ်ိဳးရွိပါတယ္။

(၁) ပစၥည္းရွာနိုင္တဲ့ ပညာ၊ တရားရွာတတ္တဲ့ ပညာႏွစ္မ်ိဳးလံုး မရွိတဲ့အတြက္ ကုသိုလ္မရ ၀မ္းမ၀တဲ့ လူ။

(၂) ပစၥည္းရွာနိုင္တဲ့ ပညာသာရွိျပီး တရားရွာတတ္တဲ့ ပညာမရွိတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ ကုသို္္လ္မရ ၀မ္းသာ၀တဲ့ လူ။

(၃) ပညာႏွစ္မ်ိဳးလံုးရွိတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ ႏွစ္မ်ိဳးလံုးရေအာင္ ရွာနိုင္တဲ့အတြက္ ကုသိုလ္လဲရ ၀မ္းလဲ၀တဲ့လူ။

ဘုရားလက္ထက္က ဗာရာဏသီျမိဳ႕မွာ မဟာဓန သူေဌးဇနီးေမာင္ႏွံ ႏွစ္ေယာက္ရွိပါတယ္။ ႏွစ္ဖက္ေသာ မိဘထံက ကုေဋ (၁၆၀)ေတာင္ အေမြရထားတယ္။ ပစၥည္းၾကြယ္၀လြန္းေတာ့ ျမန္မာလို ကိုၾကြယ္ေပါနဲ႕ မၾကြယ္ေဌးလို႕ ေခၚရမွာေပါ့။ အတိတ္ကံက ေပးလိုက္တဲ့ အေမြကလဲ အံ့ၾသစရာပဲ။ လူ႕ေဘာင္မွာ ဥာဏ္၀ီရိယမွန္မွန္ ထိန္းသိမ္းၾကိဳးစားနုိင္ရင္ ျမိဳ႕ရဲ႕ မ်က္ႏွာဖံုး ပထမတန္းစား သူေဌးျဖစ္နိုင္ေလာက္ပါသတဲ့။ တကယ္လို႕ အခ်ိန္မီ ဥာဏ္၀ီရိယစိုက္ျပီး တရားအလုပ္ အားထုတ္နိုင္ရင္ ကိုၾကြယ္ေပါက ရဟႏၱာျဖစ္နိုင္သတဲ့။ မၾကြယ္ေ႒းက အနာဂါမ္ျဖစ္နိုင္သတဲ့။ ေတာက္မယ့္မီးခဲ ရဲရဲေတြလို႕ ဆိုရမွာေပါ့။

ဒါေပမယ့္ အထင္မၾကီးလိုက္ပါနဲ႕။ ရွိတိုင္းခ်မ္းသာတာ မဟုတ္ဘူး။ ေတာက္မဲ့မီးခဲဟာ အခ်ိန္မီ မႈတ္မေပးရင္ မီးျငိမ္းသြားတတ္သလို ျပာက်သြားတတ္ သလိုပဲ လူဟာလဲ ကံအေမြ ပစၥည္းအေမြေတြ ရထားေပမယ့္ ဥာဏ္၀ီရိယနဲ႕ အခ်ိန္မီ မႈတ္မေပးနိုင္ရင္ မီးျငိမ္းျပာက်ျပီး အလကားလူ ျဖစ္သြားတတ္ပါတယ္။ သူတို႕ မိဘေတြက ကိုယ့္သားသမီးကို အခ်စ္လြဲျပီး မခြဲနိုင္လို႕ ပညာအေမြမေပးခဲ့ၾကဘူး။ သူတို႕ႏွစ္ေယာက္ ငယ္ငယ္က ပညာ မသင္ခဲ့ၾကရဘူး။ ပစၥည္းကို ထိန္းနိုင္တဲ့ ပညာလဲမရွိ ဘ၀ကိုထိန္းနိုင္တဲ့ အသိလဲ ကင္းေနၾကေတာ့ အကန္းဇနီးေမာင္ႏွံလို႕ ဆိုစရာ ျဖစ္တာေပါ့။

သူတို႕မိဘေတြ မရွိၾကတဲ့အခါ သူတို႕ရဲ႕ အေျခအေနကို ပတ္၀န္းက်င္က အားလံုးသိၾကေတာ့ အရက္သမားေတြ လူလိမ္ လူညာေတြရဲ႕ လွည့္ျဖားလိမ္ညာမႈေၾကာင့္ ပစၥည္း ကုေဋ(၁၆၀)ေရာ အိမ္ၾကီး ႏွစ္လံုးေရာ အားလံုးကုန္ဆံုးသြားပါတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ တစ္ေယာက္လွ်င္ခြက္တစ္လံုးစီ ကိုင္ပီး ေတာင္းစားရတဲ့ သူေတာင္းစား ဇနီးေမာင္ႏွံ ျဖစ္သြားပါတယ္။ ကုသိုလ္မရ ၀မ္းမ၀တဲ့ ဗလာ သုညဘ၀နဲ႕ ပူေလာင္စြာ နိဂံုးခ်ဳပ္ၾကရရွာတယ္။ ပထမတန္းစား သူေ႒းျဖစ္ဖို႕ အနာဂါမ္ ရဟႏၱာျဖစ္ဖို႕ မေျပာနဲ႕ လူနဲ႕တူေအာင္ ေတာင္ ေနမသြားရဘူး။ အေမြေတြ ႏွေျမာစရာ ေကာင္းလိုက္တာ၊ ပညာမရွိ တရားမသိရင္ ဘ၀ဟာ သိပ္နစ္နာလြန္းပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ မိဘမ်ားဟာ ကိုယ့္သားသမီး တကယ္ခ်စ္တဲ့ တယ္ဆိုရင္၊ ပစၥည္းအေမြေပးရံုနဲ႕ မျပီးေသးဘူး ပစၥည္းနဲ႕ ဘ၀ ကို ထိန္သိမ္း အသံုးခ်နိုင္မယ့္ အတတ္ပညာနဲ႕ တရားအသိအေမြပါ ေပးနိုင္မွ မိဘ ၀တၱရားေက်မွာျဖစ္ပါတယ္။

ပညာဆိုတာ ေကာင္းမႈစြမ္းအား ထုတ္လုပ္တဲ့ အခါ လိုအပ္တဲ့ အဆင့္ေရာက္ေအာင္ လမ္းညြန္ေပးတယ္။ မလိုအပ္ပဲ အပိုျဖဳန္းတီးမႈမ်ိဳးကိုလည္း တားဆီးေပးတယ္။ ပညာအလင္းေရာင္ ရွိသူဟာ ဘ၀အျမင္ကို ရွင္းေနေအာင္ ရႈျမင္သံုးသတ္တတ္ပါတယ္။ ့ဒါေၾကာင့္ ပစၥည္းရွာနိုင္တဲ့ ပညာ၊ တရားရွာတတ္တဲ့ ပညာႏွစ္မ်ိဳးလံုးရွိျပီး ကုသိုလ္လဲရ ၀မ္းလဲ၀တဲ့လူ အျဖစ္ ေနထိုင္ၾကပါစို႕လို႕ တိုက္တြန္းရင္းး ညခင္း မွတ္သားထားရသမွ် မွ်ေ၀လိုက္ပါတယ္။

ညခင္း

တရားအစစ္-အမွန္ခ်စ္-ႏွစ္ျခိဳက္က်င့္သံုးနိုင္ပါေစ။

ကံအေမွာင္နဲ႔ ဥာဏ္အေရာင္

ကံအေမွာင္နဲ႔ ဥာဏ္အေရာင္

တခါတုန္းက သာဝတၳိျပည္ႀကီးနဲ႔ မနီးမေဝးလွတဲ့ ရြာေလးတစ္ရြာမွာ လယ္သမားမိသားတစု ရွိပါသတဲ့၊ သားမိသားဖ သံုးေယာက္ရယ္၊ လယ္ရွင္မရဲ႕ ေမာင္ရယ္၊ အားလံုး ေလးေယာက္ေပါ့ကြယ္။

သူတို႔ဟာ လယ္ယာလုပ္ကိုင္စားသူေတြပီပီ တေန႔မွာေတာ့ “မိုးမေသာက္ခင္က ခေလာက္ကယ္ ေဂ်ာင္ဂ်င္” ဆိုသလို နံနက္ေစာေစာကတည္းက ေယာက္်ားသားသံုးဦးဟာ လယ္ယာကြက္ဆီကို လာၾကပါသတဲ့။

အဲဒီေန႔မွာဘဲ သာဝတၳိျပည့္ရွင္ ေကာသလ ဘုရင္ႀကီးရဲ႕ နန္းေတာ္မွာ ေရထုတ္ေပါက္ကေနဝင္ၿပီး ရတနာေတြ အခိုးခံရပါေရာတဲ့၊ ဒီေတာ့ ဘုရင့္ရဲမက္ေတာ္ေတြဟာ သူခိုးေတြကို လိုက္လံရွာေဖြ ဖမ္းဆီးၾကရင္း သူတို႔လယ္ထြန္ေနရာ ေတာစပ္ကို ေရာက္လာၾကကာ ေတာထဲကို ဝင္ေရာက္သြားတယ္ထင္ရတဲ့ သူခိုးေတြကို မမိေတာ့ ရဲမက္ေတြဟာ ဘုရင္ႀကီးၿငိဳျငင္မွာ စိုးၿပီး တရားခံျပဖို႔ အဲဒီလယ္သမား သံုးေယာက္ကို ဖမ္းဆီးေခၚေဆာင္သြားၾကပါေလေရာ။

“ဟင္ … ရဲမက္ေတြကလည္း ႏြယ္နီတို႔ ၾကည့္ဖူးတဲ့ ႐ုပ္ရွင္ထဲက ရဲေတြနဲ႔ တူတယ္ေနာ္ ဘုန္းဘုန္း”

“ႏြယ္နီကလည္း နင္ေျပာတဲ့ ႐ုပ္ရွင္ေတြ ဘုန္းဘုန္းက ဘယ္ၾကည့္ဖူးမွာလဲဟ”

“ကိုေကာင္းတို႔ ႏြယ္နီတို႔ကလဲ ေလကိုရွည္တယ္၊ ယမင္းတို႔ နားေထာင္ရတာ ဇိမ္ပ်က္တယ္၊ ဘုန္းဘုန္း ဆက္သာေျပာ”

“ေအး … ေအး ေျပာမွာေပါ့ကြယ္၊ အဲဒီလို ဖမ္းဆီး ေခၚေဆာင္သြားၿပီး မၾကာခင္မွာပဲ လယ္ရွင္မဟာ ထမင္းပို႔ဖို႔ လိုက္လာပါသတဲ့၊ လင္သားနဲ႔ သားရယ္၊ ေမာင္ရယ္တို႔ ဆာရွာေရာ့မယ္ဆိုတဲ့ အေတြးနဲ႔ သုတ္သုတ္ လွမ္းလာပါသတဲ့၊ ဒါေပမယ့္ သူ႔ခမ်ာ လယ္ေတာလဲ ေရာက္ေရာ ေမာစရာ ႀကံဳရပါေလေရာ၊ ခါတိုင္းဆို ေတးတဟိုဟိုနဲ႔ ထြန္ယက္ေနတတ္တဲ့ သူ႔လင္၊ သူ႕ေမာင္နဲ႔ သူ႔သားငယ္တို႔ကို အရိပ္ အေယာင္ေတာင္ မေတြ႕ရဘူးတဲ့၊ ႏြားေတြနဲ႔ ထြန္တံုးေတြသာ လယ္ကြက္ ထဲမွာ ဒီအတိုင္းေတြ႕ရေတာ့ လင္ေရ … သားေရ … ေမာင္ေရ … တေၾကာ္ေၾကာ္ ေအာ္ေခၚရွာသတဲ့၊ ေတာရဲ႕ ပဲ့တင္သံသာ ၾကားရၿပီး ျပန္ထူးသူ မရွိဘူးေပါ့ကြယ္၊ သူ႔ခမ်ာ ပူပင္စိတ္နဲ႔ ေအာ္ရင္းေခၚရင္း၊ ေျပးရင္းေမးရင္းနဲ႔ ေဆာက္တည္မရ ျဖစ္ေနရွာသတဲ့၊ ေနာက္ေတာ့မွ လူတစ္ဦးရဲ႕ သတင္းေပးမႈေၾကာင့္ နံနက္ေဝလီေဝလင္းကပင္ ဘုရင့္ရဲမက္ေတာ္ေတြ ဖမ္းဆီးသြားတဲ့ အေၾကာင္း သိရလိုက္ရသတဲ့။

ဒါနဲ႔ … တခါတည္း ဘုရင့္နန္းေတာ္ဆီ ဒုန္းစိုင္းေတာ့တာေပါ့ကြယ္၊ သူဘုရင့္ နန္းရင္ျပင္ကို ေရာက္တဲ့အခါမွာေတာ့ ဘုရင္ႀကီးဟာ မင္း မိဖုရား မင္းညီ မင္းသား မွဴးမတ္ရံေရြေတာ္ေတြနဲ႔ ညီလာခံ က်င္းပ ေနခ်ိန္ျဖစ္ပါ သတဲ့။

ေရာက္တာနဲ႔ လယ္သူမဟာ “အို .. အရွင္ မင္းႀကီး အဝတ္ေပးပါ၊ အဝတ္ေပးပါနဲ႔ ေအာ္ဟစ္ ေတာင္းလိုက္ပါေရာတဲ့၊ သူ႔အသံကို ဘုရင္ႀကီးၾကားေတာ့ ေရွ႕ေတာ္ေမွာက္သြင္းေစသတဲ့၊ ေဟ့ ေတာသူမ၊ ဘာေၾကာင့္ အဝတ္ေတာင္းရတာလဲ၊ သင့္မွာ ဝတ္ဆင္စရာ မရွိေလေရာ့သလားလို႔ ေမးတဲ့အခါ လယ္သူမက “အရွင္မင္းႀကီး ကြ်န္မေတာင္းတာက ပကတိ အဝတ္အထည္ကို မဆိုလိုပါ၊ အဝတ္အထည္သည္ အရွက္တရားကို လံုၿခံဳေစသကဲ့သို႔ ကြ်န္ေတာ္မ၏ဘဝကို လံုၿခံဳေစေသာ အဝတ္ႏွင့္တူသည့္ ေယာက္်ားသနာ အားကိုးရာကို ေတာင္းျခင္းျဖစ္ပါသည္” လို႔ ေလွ်ာက္တင္လိုက္သတဲ့။ သင့္မွာ မရွိလို႔လား စသည္ျဖင့္ စစ္ေမးတဲ့အခါ  သူ႔ခင္ပြန္းႏွင့္ သား၊ ေမာင္တို႔ကို ရဲမက္ေတြဖမ္းသြားေၾကာင္း ေလွ်ာက္လိုက္ေတာ့ ဘုရင္ႀကီးဟာ ျဖစ္ပံုအေၾကာင္းစံုကို သိသြားပါေရာ။

မစစ္မေမးရေသးပဲ လႊတ္ေပးလို႔မျဖစ္၊ သို႔ေသာ္ သင့္ကိုေစာင့္ေရွာက္ရန္ တဦးဦးကိုေတာ့ လႊတ္ေပးမည္၊ သင့္ႀကိဳက္ရာကို ေရြးခ်ယ္ေတာင္းယူေပေတာ့လို႔ ဘုရင္ႀကီးက ခြင့္ေပးလိုက္တဲ့ခါ၊ လယ္သူမခမ်ာ ခုမွ ပိုလို႔အခက္ ေပြရပါသတဲ့၊ သားရယ္ … လင္ရယ္ … ေမာင္ရယ္၊ ဘယ္သူ႔ကို ေတာင္းရမွန္းမသိဘဲ မိန္းေမာေတြေဝ ေနရွာသတဲ့။

“ဟုတ္တယ္ေနာ္၊ ဘယ္သူ႔ကို ေရြးရမယ္ မသိဘူး”

“ဘယ္သူ႔ကို ေရြးလဲဟင္ ဘုန္းဘုန္း”

“အဲ ပေဟဠိ အေျဖညႇိၾကတာေပါ့ကြယ္၊ ကဲ … ဒီေနရာမွာ လယ္သူမ ေနရာမွာ သားတို႔ သမီးတို႔ ရွိေနရင္ေကာ ဘယ္သူ႔ကို ေရြးမလဲ၊ အဲဒါေလးအရင္ စဥ္းစားေျဖၾကပါဦး”

သူတို႔ေလးေတြ မ်က္လံုးေလးေတြ ေတာက္ေတာက္ႏွင့္ စဥ္းစားေနၾကဟန္ပင္၊ စဥ္းစားေတြးေခၚျခင္း အေလ့ဟာ ပ်ိဳးေထာင္ေပးသင့္တဲ့ ဓေလ့ေကာင္းေပဘဲ၊ အေျဖမွန္ျခင္း၊ မမွန္ျခင္းက ဒုတိယ၊ စဥ္းစားၿပီး ေျဖဆိုရဲဖို႔က ပထမလို႔ သူတို႔ေလးေတြကို သင္ၾကားေပးရမည္၊ အခ်ိန္စဥ္းငယ္ၾကာမွ …

“ကဲ … ရၾကၿပီလား၊ ဘယ္သူ႔ကို ေတာင္းၾကမလဲ”

“သားသိတယ္ ဘုန္းဘုန္း၊ ငယ္ငယ္က ဘုန္းဘုန္း ေျပာဖူးတယ္ေလ”

“ေအး … ကိုေကာင္းတို႔အႀကီးေတြက သိၿပီးသားဆိုခဏေနဦး .. ကဲ .. ခင္ေမထြန္းတို႔ ယမင္းတို႔ မိန္းကေလးေတြက အရင္ေျဖ ဘယ္သ႔ူကို ေတာင္းမလဲ”

“သားကို … သားကို … ေတာင္းမယ္ ဘုန္းဘုန္း”

“ဟုတ္ၿပီး … ကဲ … ကိုညီညီတို႔ ကိုစည္သူေထြးတို႔ ကေကာ”

“လင္ကို ေတာင္းမယ္”

“ေအာင္မယ္ … လင္ကိုေတာင္းမယ္ဆိုပါလား” ဝိုင္းရယ္လိုက္ၾကသည္။

“ကဲ … လုပ္စမ္းပါဦး၊ ေဒၚနီလာထြန္းႀကီး လယ္သူမသာဆို ဘယ္သူ႔ကို ေတာင္းမလဲ”

“သမီး စဥ္းစားလိုက္ဦးမယ္ ဘုန္းဘုန္း”

“စဥ္းစားပါဗ်ာ … စဥ္းစားပါ”

“သမီးသာဆို ေမာင္ကို ေတာင္းမယ္ ဘုန္းဘုန္း”

“အဲ … ဟုတ္ၿပီ … ဘာေၾကာင့္ … ေမာင္ကို ေတာင္းမွာလဲ သမီးရဲ႕”

“သမီးလား … သူတို႔ေတာင္းတာေတြနဲ႔ မတူေအာင္ ေတာင္းလိုက္တာေလ”

ကိုယ္တိုင္ သေဘာက်သြားသလို က်န္သူေတြကပါ ဝိုင္းရယ္ၾကျပန္သည္။

“ကဲ … ဘယ္သူေတာင္းတာမွန္တယ္ဆိုတာ အေျဖညႇိရေအာင္ … ဒီလိုနဲ႔ လယ္သူမခမ်ာ သားကိုၾကည့္လိုက္၊ လင္ကိုၾကည့္လိုက္၊ ေမာင္ကိုၾကည့္လိုက္နဲ႔ အေတာ္ၾကာေအာင္ ဗ်ာမ်ားေနရွာသတဲ့၊ ဘုရင္ႀကီးက ထပ္မံအမိန္႔ရွိမွ သူ႔သား၊ လင္၊ ေမာင္ သံုးဦးသားကို တလွည့္စီၾကည့္ရင္း ေနာက္ဆံုး ေမာင္ကို ေတာင္းလိုက္ပါသတဲ့၊”

“ဟား … ဒါဆို လာလာေတာင္းတာ မွန္တယ္ေနာ္ ဘုန္းဘုန္း”

“ေအး … ေအး မနီလာေတာင္းတာ မွန္ပါတယ္ကြယ္၊ ဒါေပမယ့္ အေၾကာင္းျပေတာ့ မတူဘူးကြယ့္၊ သူအေၾကာင္းျပတာက  ဒီလို … သူရဲ႕ေတာင္းဆိုမႈကို ၾကားလိုက္ရေတာ့ အားလံုး အံ့ဩၾကပါသတဲ့၊ ဘုရင္ႀကီးကလည္း    ဟဲ့ … သူငယ္မ သူမ်ားဆို လင္ကိုေသာ္လည္းေကာင္း၊ ဝမ္းနဲ႔လြယ္တဲ့ သားကိုေသာ္လည္းေကာင္း ေတာင္းၾကေပမယ္ … သင္က ဘာေၾကာင့္ ေမာင္ကိုေတာင္းရသတုန္းလို႔ ေမးေတာ့ “မွန္လွပါ … ကြ်န္ေတာ္မ အရြယ္ရွိပါေသးသည္၊ လုပ္ခြင္လမ္းၾကား၌ လင္ကို အစား ထပ္မံရႏိုင္ပါသည္၊ ထိုအခါ သားကိုလည္း ဝမ္းနဲ႔ လြယ္ႏိုင္ပါသည္၊ ေမာင္ကေတာ့ ကြ်န္မိ ကြ်န္ဖ တို႔သည္ ကြယ္လြန္ႏွင့္ၾကပါၿပီမို႔ အစားမေပး ႏိုင္ေတာ့ပါ” လို႔ ေလွ်ာက္လိုက္ေတာ့ ဘုရင္ႀကီးဟာ ေခါင္းတဆတ္ဆတ္္ ညိတ္ၿပီး “အိမ္း … မိလကၡဳ ေတာသူမ၊ ဉာဏ္ႀကီးေပတယ္၊ ငါ့တိုင္းျပည္တြင္ ဒီလိုသူငယ္မေလးမ်ား ဘယ္အေၾကာင္းႏွင့္မွ် မဆင္းရဲေစၾကလင့္၊ ကဲ … သူငယ္မ သင့္ရဲ႕ ဉာဏ္အေရာင္နဲ႔ ေယာက္်ားသားတို႔ရဲ႕ ကံအေမွာင္ကို လင္းေစခဲ့ၿပီလို႔သာ မွတ္ေလေရာ့” လို႔ဆိုကာ ေမာင္ကိုသာမက သားနဲ႔လင္ကိုပါ လႊတ္ေပးတဲ့အျပင္ မ်ိဳးရိကၡာမ်ားကိုပင္ ခ်ီးျမႇင့္ လိုက္ပါေသးသတဲ့။

ဇာတ္ကို နိဂံုးသတ္လိုက္ရင္း ဘာေမးခြန္းမ်ား တက္လာဦးမလဲဟု သူတို႔ကို ၾကည့္ရေသးသည္၊ ဘာမွ် မေမးၾကေတာ့၊ ၿပံဳးၾကည္စြာျဖင့္ ျပန္ရန္ျပင္ေနၾကၿပီမို႔

“ဒါေၾကာင့္ … သားတို႔ သမီးတို႔ တေတြလည္း စဥ္းစားေတြးေခၚျခင္း ဥာဏ္အေရာင္နဲ႔ ႀကံဳတတ္တဲ့၊ ကံအေမွာင္ကို လင္းေစႏိုင္ၾကပါေစကြယ္” ။

နတ္စည္

ဇြန္ ၁၈၊ ၂၀၁၃

သ႐ုုပ္ေဖာ္ပန္းခ်ီအား ဤေနရာမွ ကူးယူပသည္။