ဗလာ

“ဗလာ”… ထိုစကားကို ဘယ္တုန္းက စၾကားမိသည္ေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ပါ။ “ေဟာ့သည္မွာၾကည့္ ဘာမွမရွိဘူး ဗလာပဲ..” ငယ္ငယ္က ထိုစကားမ်ိဳး ခဏခဏ ၾကားရသည္။ အဲဒီေနာက္ေတာ့ ဗလာဆိုေသာစကားကို တြင္တြင္က်ယ္က်ယ ္သံုးတတ္လာေတာ့သည္။ အထူးသၿဖင့္ ပံုဆြဲက်င့္တတ္ေသာ က်ေနာ့္အတြက္ ဗလာစာအုပ္ဆိုေသာ စကားကို သူငယ္တန္းစမေနခင္ ေမေမဆြဲၿပေသာပံုမ်ားက ိုသေဘာက်စြာ ကူးဆြဲစဥ္ကတည္းက ေစာစီးစြာ သိခဲ့ရသည္။ ကေလးပီပ ီဗလာဆိုတာ ဘာမွမရွိၿခင္းပါလားဆိုတာေတာ့ မစဥ္းစားမိခ႕ဲ။ ဗလာစာအုပ္ထဲ ၿမဴးတူးေနတတ္ေသာ ယုန္ေလးမ်ားေခြးေလးမ်ားနွင့္သာ စကားေၿပာရင္း ဗလာဆုိေသာ စကားကို လ်စ္လ်ဴျပဳခဲ႕မိသည္။

ကြ်န္ေတာ္တို႕ သံုးတန္း ေလးတန္းသို႕ ေရာက္ေသာအခါ ဗလာမဲေဖာက္ေသာကစားနည္းက ေက်ာင္းသားမ်ားၾကားေတာ္ေတာ္ ေရပန္းစားခဲ့သည္ ။ မုန့္မစားဘဲ မဲကဒ္၀ယ္၍ အေလာင္းအစားမဲေဖာက္ေသာ ခပ္ၾကီးၾကီး ေက်ာင္းသားမ်ားၾကား က်ေနာ္လည္း မ၀႕ံမရဲ ေသြးတုိးစမ္း၍ အေလာင္းအစား၀င္လုပ္ခဲ့ပါေသးသည္။

တစ္က်ပ္ဖုိးထိုးလွ်င္ ေလးမဲေဖာက္ခြင္႕ရ၍ တခ်ိဳ့ေက်ာင္းသာမ်ား ၅ က်ပ္ ၁၀ ထိေပါက္ေသာကစားနည္းက က်ေနာ္တုိ႕ ေက်ာင္းသားမ်ားကို မုန္႕မစားဘဲ မဲထုိးဖုိ႕ကို သိပ္ေတာ႕ မဆြဲေဆာင္ရေခ်။ ဗလာမဲသာေပါက္တတ္ေသာ က်ေနာ္လိုေက်ာင္းသာအခ်ိဳ႕သာ မဲထိုးသည့္ အလုပ္ကို ခပ္ေစာေစာ စြန္႕လႊတ္ခဲ့ေသာ္လည္း ေက်ာင္းသားေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကေတာ့ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာၾကီးက မဲမထိုးရစည္းကမ္း ထုတ္မွပင္ ရပ္ၾကေတာ့သည္။ ဒါေတာင္ ေက်ာင္းတြင္း တရားမ၀င္မဲဒိုင္ကိုင္ မဲထိုးေက်ာင္းသားအခ်ိဳ႕က တိတ္တိတ္ပုန္း ဆက္လုပ္ၾကဆဲပင္။ မဲဒိုင္ကိုင္ေသာေက်ာင္းသာမ်ားမွာ အနည္းငယ္ ဘူဇြာက်ေသာ ခပ္ထြားထြားေက်ာင္းသားမ်ားၿဖစ္ၿပီး မဲထုိးေသာေက်ာင္းသာမ်ားမွာ အိ္မ္မွ မုန့္ဖိုးမ်ာမ်ားစားစားမေပးတတ္ေသာ ေက်ာင္းသားမ်ားပင္ၿဖစ္သည္…..

ထိုစဥ္က က်ေနာ္ မၿမင္တတ္ခဲ့ေသာ ေက်ာင္းခန္းတြင္းမွ ၿပင္ပဘ၀မ်ားပင္။

ထုိေနာက္ပိုင္းနွစ္မ်ားေတာ့ ဗလာနွင့္ က်ေနာ္ နီးလ်က္နွင့္ေ၀းခဲ့ၾကသည္။ ဗလာက က်ေနာ္႕ ပတ္၀န္းက်င္တြင္ အၿမဲရွိခဲ့သည္။ က်ေနာ္႕ကြန္ပါဗူးထဲမွာ ၊ အေမ့ပိုက္ဆံအိတ္ထဲမွာ၊ အေဖ့လြယ္အိတ္ထဲမွာ ၊ ေနာက္ေဖးေခ်ာင္က ဆန္အိုးထဲမွာ၊ က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ့ ဗိုက္ပူပူေလးေတြထဲမွာ ဗလာက အၿမဲရွိေနတတ္သည္။ ေရႊေခါင္းေၿပာင္၊ ပရုပ္စီ ၊ ဦးကပ္စီး ၊ေမာင္ပူစီတုိ႕ကုိ က်ေနာ္႕ ဗလာစာအုပ္ထဲ ေနရာခ်ထားေပးဖုိ႕၊ အလုပ္နွင့္သာေပ်ာ္ေနတတ္ေသာ၊ အိမ္ေရွ႕သစ္ပင္မွ တက်ီက်ီေအာ္ေနတတ္ေသာငွက္ ႏွစ္ေကာင္၏ စကားကို နားလည္ဖို့သာ အာရံုစိုက္ေနတတ္ေသာက်ေနာ္က က်ေနာ္တို့မိသားစုထဲ အလည္ေရာက္ေရာက္လာတတ္ေသာ ဗလာကို ေယာင္၍ေတာင္ ႏွုတ္မဆက္တတ္ခဲ႕မိပါ။

က်ေနာ္တကၠသိုလ္စတက္ဖို႕ ထြက္ခြာခဲ့စဥ္က တေၿဖးေၿဖးေ၀း၍ က်န္ခဲ႕ေသာ လက္ေ၀ွယမ္းေနသည္႕ ေဖၾကီးနွင့္ ေမေမ…က်ေနာ္ကလြမ္းဖုိ႕ ေမ႕ေနတတ္ေသာ္လည္း က်ေနာ္႕ကို အျမဲၾကိဳဆုိေနေသာခ်စ္စရာ႕ ျမိဳ႕ေလးကိုေငးရင္း က်ေနာ့္ရင္ထဲ ဗလာဆိုသည့္ေကာင္ေလး စတင္ေနရာယူဖို႕ ၾကိဳးစာခဲ့ၿပီဆိုတာ က်ေနာ္မရိပ္မိခဲ့။ ထိုအခ်ိန္က က်ေနာ့္ရင္ထဲဟာေနခဲ႕သည္ေလ။ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားဘ၀ေရာက္ေတာ့ သူနွင့္က်ေနာ္ သူငယ္ခ်င္းေတြၿဖစ္ခဲ့ပါၿပီ။ သူက က်ေနာ္အၿမဲေၾကာက္ရေသာ၊ က်ေနာ့္ကို ဗိုလ္က်တတ္ေသာ ခပ္ဆိုးဆိုးသူငယ္ခ်င္း။ လကုန္ရက္ေတြဆို က်ေနာ့္ပိုက္ဆံအိတ္ထဲ၀င္၀င္ပုန္းတတ္ေသာသူ႕ကို က်ေနာ္အရမ္းမုန္းသည္။ သူကေတာ့ သူအက်င့္ကို နည္းနည္းမွမၿပင္ခဲ့ပါ..။ထုိသု႕ိဆိုးေသာ က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္း ဗလာဆိုတဲ့ေကာင္။ ငယ္ငယ္က နားမလည္ခဲ့ေသာ ဗလာကိုက်ေနာ္ ထိုအခ်ိန္မ်ားမွာေတာ့ ေကာင္းေကာင္းနားလည္တတ္စျပဳခဲ႕ပါျပီ..။
စနစ္ဆိုးတစ္ခုေအာက္မွာ ဘယ္သူေတြအဦးဆံုး စေတးခံေနရပါသလလို့ ကိုယ္ဟာကိုၿပန္ေမးမိတဲ့ အခ်ိန္မွာက်ေနာ္ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ၿဖစ္ေနပါၿပီ ။

က်ေနာ္တက္ခြင့္ရခဲ့ေသာေက်ာင္းမွာ မေပ်ာ္ပိုက္တိုင္း က်ေနာ္ထိုင္ၿဖစ္တဲ့ဆိုင္က ေတာင္ငူေဆာင္အေရွ့က ဦးခ်စ္ကန္တင္း။ ေၾကြက်ေနတဲ့ ရြက္ေသေတြ ကိုေငးရင္း ၊ ကိုေန၀င္းရဲ႕ ေနာက္ဆံုးအိပ္မက္သီခ်င္းက ိုခံစားနားေထာင္ရင္း၊ ခံစားခ်က္အခ်ိဳ႕ကို အဖန္ရည္နဲ႕ ေမ်ာခ်ရင္း ေနတတ္ဖုိ႕ၾကိဳးစားခဲ႕တဲ႕ အခုိက္မွာ ဗလာေကာင္က ိုနာက်ည္းခဲ့ရပါတယ္။ ဗလာေကာင္ရယ္ေလ.. လူငယ္တစ္ခ်ိဳ႕ရဲ႕ ေခါင္းထဲမွာ၊ လူငယ္တစ္ခ်ိဳ႕ရဲ႕ ႏွလံုးသားထဲမွာ၊ သူတုိ႕ေရွ႕က  အနီေရာင္ေဖ်ာ္ရည္ေတြထဲမွာ ၊ သူတုိ႕ပါးစပ္ေပါက္ေတြကတစ္ဆင္႕ သူတို့ အေသြးသားထဲထိ ၀င္ေရာက္ေနရာယူေနၾကလုိ႕… က႕ံေကာ္ေတြသင္းတဲ့ ေက်ာင္း၀င္းဟာ အက်ည္းတန္ေနေလရဲ႕။ အဲသည္႕ခဏမွာ ဗလာေကာင္ေၾကာင္႕ က်ေနာ္႕ပါးၿပင္ဟာ မ်က္ရည္တို႕စြန္းခဲ႕ေပါ႕။ က်ေနာ္႔ကဗ်ာဟာ ပါးၿပင္ထက္မ်က္ရည္တုိ႕၀ဲခဲ႕ေပါ႕…

“There ....
Chairs are empty
Also the tables
Surrounded by deserted chairs
O, see !
The atmosphere of real tranquility at
frequent dawns and twilights within the infinite beauty,
the lives of the Tables and Chairs in fearful silence…

The empty man is drinking tea from empty bowl with the empty hands indeed.
Empty cup after another, having and having, no more tea came out but finally instead,
Only my tears raining onto the table falling through my pale cheeks
And those tears form into a verse and fly into the sky reading itself
Letting me free from falling from any vows
Actually, I never love to take those tea of sorrows,
I do not want to puff those smokes of hopelessness.
I do not desire to sit at the cafe of sadness.
I do not wish to enjoy those evenings of depression.”

အယ့္သည္ေန့ကစလို့ က်ေနာ္သိလိုက္တာကက်ေနာ္တို့အိပ္ကပ္ထဲ ဗလာေကာင္၀င္မလာဖိုို့ထက္ က်ေနာ္တို့ နွလံုးသားထဲ ..အို…က်ေနာ္တို့ ဦးေနွာက္ေတြထဲဗလာေကာင္ကို အ၀င္မခံသင့္ဘူးဆိုတာပါပဲ ..။
က်ေနာ္ခရီးေတြထြက္ခဲ့တယ္..။ ဂ်စ္ပစီတစ္ေယာက္လို…။ ၾကိုးၾကာငွက္ေတြလို..။ တိမ္လို..။ ေလလို..။ က်ေနာ္ဗလာေကာင္နဲ့ ရဲရဲ၀ံ၀ံရင္ဆိုင္ခဲ့တယ္..။ က်ေနာ့္စီတိတ္တိတ္ကေလး၀င္လာတတ္တဲ့ဗလာေကာင္ကို ေပၚေပၚတင္တင္ေတြ ့ရဖိုက်ေနာ္ေရြးခ်ယ္ခဲ့တဲ့ေနရာတခ်ိဳ့က အ၀တ္ဗလာနဲ့ ကေလးေတြေနတဲ့အရပ္စီပါ။ တခ်ိဳ့ ကအေပၚပိုင္းဗလာေလးေတြ၊ တခ်ိဳ့ကေအာက္ပိုင္းဗလာ… ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကေတာ့ ေၿခေထာက္ဗလာေလးေတြ..။

ဆရာေတာ္ဘဳရားကမိန့္တယ္..။ အရင္ကဆိုသူတိုမ်က္လံုးေတြဟာဗလာေလးေတြပါတဲ့ …။ ရင္ခြင္ဗလာ… ေႏြးေထြးမယ့္လက္မရွိ..နွစ္သိမ့္မယ့္ စကားလံုးမရွိေသာ .. ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မဲ့ .. မ်က္လံုးဗလာေလးေတြတဲ့ေလ….။ ေအရာ၀တီၿမစ္ၾကီးကိုပ်ာရည္ၿမစ္ၿဖစ္ေအာင္လုပ္လို့ …ပဲခူးရိုးမေတာင္တန္းၾကီးကိုေပါင္မုန္ၾကီးအၿဖစ္ဖန္တီးေပးလိုက္လို့ သူတိုရဲ့ဗလာ၀မ္းဗိုက္ကေလးေတြၿဖည့္စည္းေပးလိုက္ရမွာလား ….။ သူတို့ရဲ့ ဗလာမ်က္လံုးဗလာနလံုးသားေတြအတြက္ေရာ… က်ေနာ္ တိုးတိုးေလးညည္းလိုက္မိပါတယ္ … မလင္းၿပာေရ… လမ္းရဲ့သယ္ေဆာင္ရာ ..လမ္းရဲ့သယ္ေဆာင္ရာတဲ့လား…..။ ။

ဟိုးအေ၀းက ေတးသံတပိုင္းတစကေတာ့ ကြ်န္ေတာ့နားအစံုလာေရာက္ေလွာင္ေၿပာင္လို့…..
“ငယ္စဥ္က ကေလးတို့ဘ၀ဟာ ..ေပ်ာ္ပါးဖို့ရာလြယ္ပါတယ္ …. “………

ကေလးအားလံုးေပ်ာ္နိုင္ၾကပါေစေလ…………။

လင္းၿပာ.။၊၊

("Empty Tables With Deserted Chairs"by kyawwuna အားခံစားပါသည္)