လူတိုင္း အသိမတူႏုိင္ၾက၊ အသိကြာျခားရန္ အေၾကာင္းရင္းမ်ားစြာက ႐ႇိေနပါသည္။ ေလာကုတၲရာ ႐ႈေထာင့္မႇၾကည့္လွ်င္ သံသရာတစ္ေလ်ာက္ ျဖတ္သန္းလာခဲ့ရေသာ ဘ၀မ်ားစြာမႇ မိမိတို႔ ျပဳခဲ့ေသာ ကုသိုလ္၊ အကုသိုလ္ ေပၚလုိက္၍ ပါရမီ အႏု အရင့္အကြာအျခားက အသိမတူေစေသာ အေၾကာင္းရင္းတစ္ပါး ျဖစ္ေစသည္။ ေလာကီ႐ႈေထာင့္မႇ ျဖစ္ဆဲ၊ ႐ႇိဆဲဘ၀တြင္ပင္လ်င္ ႀကီးျပင္းခဲ့ရေသာ ဘ၀ေနာက္ခံ၊ က်င္လည္ခဲ့ရေသာ ၀န္းက်င္၊ ျဖတ္သန္းခဲ့ရေသာ အေတြ႕အၾကံဳ၊ ေလ့လာခဲ့ရေသာ ပညာတို႔ကလည္း အသိအကြာအျခားကို ျဖစ္ေစေသာ အေၾကာင္းရင္းမ်ား ျဖစ္လာသည္။ သက္တူရြယ္တူဘ၀တြင္ MBA ပညာရပ္ကို အတူတကြ သင္ယူၾကၿပီးေနာက္ ျပန္လည္အသံုးခ်မႈ၌ အကြာအျခား႐ႇိ၍ ရာထူးေရာ လစာပါမတူေသာ လူငယ္ႏႇစ္ဦးကို ေတာင္ကိုရီးယား ကုမၸဏီတစ္ခု၌ ေတြ႕ခဲ့ရသည္။ စီးပြားေရး စီမံခန္႔ခြဲမႈ ပညာကို ဆရာကေ႐ႇ႕မႇေန၍ တသတ္မတ္တည္း မ်က္ႏႇာမလိုက္ သင္ေပးခဲ့ေသာ္လည္း ထိုပညာကိုရယူ၊ အသံုးခ်ရာၾကရာ၌ မတူညီၾကေပ။ အသိမတူေသာေၾကာင့္ လည္းေကာင္း၊ ပညာကို ရယူႏိုင္စြမ္းျခင္း မတူေသာေၾကာင့္ လည္းေကာင္း ျဖစ္သည္။
လူေတြအားလံုး အသိတူၾကလွ်င္ ဤကမၻာႀကီးသည္ ယခုထက္ပို၍ ၿငိမ္းခ်မ္းမႈကို ရႏုိင္ပါ၏။ အသိမတူၾကေသာေၾကာင့္ ကြဲျပားျခားနားမႈတို႔ ေပၚေပါက္လာကာ အစြန္းေရာက္ထိ အသိဆန္႔က်င္ၾကသူမ်ားေၾကာင့္လည္း လုပ္ရပ္ႏႇင့္ ျဖစ္ရပ္မ်ား ဆန္႔ က်င္ၾကကာ ကမၻာႀကီး မၿငိမ္းခ်မ္းရျခင္း ျဖစ္သည္။
ၪာဏ္သံုးမ်ိဳး
မဆံုးႏုိင္ေသာ သံသရာကို က်င္လည္ခဲ့ၾကရာ၌ မိမိတို႔သည္ ျခားနားေသာ ဘ၀မ်ားစြာ၌ ျဖစ္ခဲ့ၾကရသည္။ သူေတာ္ေကာင္း ျဖစ္ခဲ့ေသာ ဘ၀မ်ား ရႇိခဲ့သလို သူယုတ္မာ ျဖစ္ခဲ့ေသာ ဘ၀မ်ားလည္း ရႇိခဲ့ႏုိင္သည္။ တစ္ဖက္ နတ္သမီးငါးရာျဖင့္ ခံစားရေသာ နတ္ဘံု၌ ျဖစ္ခဲ့ႏုိင္သလို၊ ငရဲသားမ်ား၏ ႏႇိပ္စက္ျခင္းကို ခံခဲ့ရေသာ ဘ၀၌လည္း ျဖစ္ခဲ့ႏုိင္သည္။ လက္ညႇိဳးညႊန္ရာ ေရျဖစ္ေသာ ဘ၀မ်ိဳး၌ ေလာကီသုခမ်ားကို ခံစားခဲ့ရေသာ ဘ၀မ်ိဳးကို ပိုင္ဆုိင္ႏုိင္ခဲ့သလို ကုန္းေကာက္စရာမရႇိ ထမင္းနပ္မမႇန္ေသာ ဘ၀မ်ိဳးျဖင့္လည္း က်င္လည္ခဲ့ရဖူးမည္မႇာ ေသခ်ာပါသည္။ အတိတ္ဘ၀ က်င္လည္ခဲ့ရေသာ ဘ၀မ်ားစြာ ျဖစ္ခဲ့၍ ဥပါဒါန္တရားတို႔က ကြၽန္ေတာ္တို႔၏ ၪာဥ္အဆင့္၊ စ႐ိုက္အဆင့္၊ ပညာအဆင့္ တို႔ကို ခြဲျခား ကြဲျပားေပးလုိက္ပါသည္။ ကံစပ္၍ တစ္မိ တစ္ဖတည္းမႇ ညီအစ္ကို ေမာင္ႏႇမ ျဖစ္ၾကလင့္ကစား ငယ္စဥ္က မ်ားစြာ မကြာျခားခဲ့ေသာ္လည္း ႀကီးဘ၀မ်ားတြင္ အကြာအျခားတို႔ ႀကီးမားစြာ ျဖစ္ႏိုင္ၾကသည္ကို ပတ္၀န္းက်င္တြင္ အလြယ္တကူ ေတြ႕ႏုိင္ၾကမည္ ျဖစ္သည္။
အသိကို ျဖစ္ေစေသာ ၪာဏ္ကို ေယဘုယ် ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းခြဲလ်င္ 'မ်က္ျမင္ကိုယ္ေတြ႕'ေပၚ အေျခခံ၍ ျဖစ္လာေသာ 'သုတၪာဏ္'၊ 'အေၾကာင္းႏႇင့္ အက်ိဳး'ကို ဆက္စပ္ ယုတၲိသေဘာမႇ ျဖစ္လာေသာ 'အႏုမိတၪာဏ္'ႏႇင့္ ကိုယ္တိုင္ ခံစားျဖစ္ၾကည့္ျခင္းအားျဖင့္ ျဖစ္ေပၚလာေသာ 'သစၧိကတၪာဏ္'ဟူ၍ သံုးမ်ိဳးရႇိသည္ကို ေတြ႕ႏုိင္ပါသည္။
အခ်ိဳ႕ေသာသူမ်ားသည္ 'အရႇိ'ကို အရႇိအတိုင္း သိၾက၍ 'အျဖစ္'ကိုလည္း အျဖစ္အတုိင္း သိၾကသူမ်ား ျဖစ္သည္။ အခ်ဳိ႕သူမ်ားကား 'အ႐ႇိႏႇင့္အျဖစ္'ကို ထိုအတိုင္း မသိႏုိင္ၾကေခ်။ သူတို႔၏ စ႐ိုက္ႏႇင့္ၪာဥ္မ်ားအတိုင္း သိၾကသူမ်ား ျဖစ္သည္။ အ႐ႇိႏႇင့္ အျဖစ္ကို မူလအတုိင္း မသိႏုိင္ၾကသူမ်ားမႇာ တဏႇာ၊ မာန၊ ဒိ႒ိ ဟူေသာ အမႇားျဖစ္ေစသည့္ တရားတို႔က ဖံုးကြယ္ေပးထားေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ထိုတရားသံုးပါးတို႔က လူတို႔ကို သူတို႔၏ ပါရမီအႏု၊ အရင့္အလိုက္ စ႐ိုက္အဆင့္၊ ၪာဏ္အဆင့္၊ အႏု သယအဆင့္၊ ထိုမႇ ၀ါသနာအဆင့္ စသျဖင့္ ေရာက္႐ႇိသြားေအာင္ တြန္းပို႔ၾကသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ 'အရႇိ၊ အျဖစ္' မ်ားကို ထိုသူမ်ား မူလအတိုင္း မသိႏုိင္၊ မျမင္ႏုိင္ၾကေတာ့ျခင္း ျဖစ္သည္။
တဏႇာက လူတို႔ကို တပ္မက္ေစသည္၊ သာယာေစသည္။ အသိႏုသူမ်ားအတြက္ တဏႇာက ပို၍တပ္မက္၊ ပို၍ သာယာေစသည္။ ဒိ႒ိက ထိုသာယာ၊ တပ္မက္မႈမ်ားကို ပို၍ ခိုင္ခံ့ေအာင္ ျပဳလုပ္ေပးသည္။ ေကာ္ႏႇစ္ထပ္သုတ္သည့္ပမာ ပို၍ စြဲျမဲေစသည္။ ေလာကီခ်မ္းသာမႈကို ‘႒ိႀကီး သူတို႔က သာယာတပ္မက္ၿပီး ေလာကုတၲရာအျမင္မႇ မ႐ႈႏုိင္ေတာ့သည့္ အျဖစ္မ်ိဳးသို႔ ေရာက္ေစသည္။ မာနကလည္း အပ့ံအပိုးေကာင္း ျဖစ္သည္။ ဂုဏ္ယူ ၀င္ႂကြားသည္မႇတဆင့္ မာနမ်ားသူမ်ားသည္ ေမာက္မာျခင္းသို႔ တုိင္ေအာင္ မာနကလည္း တြန္းတင္ေပးတတ္သည့္ သေဘာရႇိသည္။ ဤသံုးပါးတို႔၏ ႀကိဳးဆြဲရာကို ကၾကရသူမ်ားမႇာ အတၲႀကီးသူမ်ား တြင္တြင္ ျဖစ္လာၾကရေတာ့သည္။
အသိႏႇင့္ ၪာဏ္ပညာ
အသိႏႇင့္ၪာဏ္ပညာသည္ ဒဂၤါးတစ္ခု၏ ေခါင္းႏႇင့္ပန္းသဖြယ္ ျဖစ္သည္။ တပ္အပ္တူသည္ မဟုတ္ေသာ္လည္း သေဘာတရားအရ တူသည္ဟု ယူဆႏုိင္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အသိႏႇင့္ၪာဏ္ပညာကို 'အသိၪာဏ္' ဟူ၍ တြဲစကားျဖင့္ တြင္က်ယ္စြာအ သုံးျပဳၾကသည္။ အသိၪာဏ္ မည္မွ်အဆင့္႐ႇိသည္ကို မိမိတို႔၌ ကိန္းေအာင္းေနေသာ 'ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟ' မည္မွ် ရႇိေနသည္ဟူေသာ အဆင့္ျဖင့္ ေယဘုယ်အားျဖင့္ တိုင္းတာပါသည္။ ဤတရားသံုးပါး လြန္ကဲစြာမ်ားေနလ်င္ အသိၪာဏ္နိမ့္ ပါးသူျဖစ္၍ ဤတရားသံုးပါး နည္းပါးေနလ်င္ အသိၪာဏ္ရႇိသူ၊ အသိျဖစ္သူအျဖစ္ သတ္မႇတ္ပါသည္။
တိရစၧာန္တို႔သည္ 'အိပ္၊ စား၊ ကာမ' သံုးပါးထက္ ပို၍ အသိမ႐ႇိၾက၊ 'မႇန္'သည္ 'မႇား'သည္လည္း မ႐ႇိ၊ အားႀကီးသူ အားနည္းသူဟူ၍လည္း စည္းမထား။ ကိုယ္၀မ္းစာအတြက္ အျခားသူ၏ အသက္ကိုလည္း ငဲ့ကြက္မည္ မဟုတ္၊ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟမ်ားေသာေၾကာင့္ ျဖစ္၏။ လူတို႔သည္ တိရစၧာန္တို႔ထက္ အသိ တစ္စံုတစ္ရာ ပိုသည္ျဖစ္၍ 'အိပ္၊ စား၊ကာမ'ထက္ပို၍ ေတြးေတာၾက၏။ ထိန္းသိမ္းႏိုင္စြမ္း တစ္စံုတစ္ရာ ႐ႇိၾက၏။ သို႔ေသာ္လည္း အသိရႇိၾကသည္ ဟူေသာ လူမ်ားမႇာပင္ 'ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟ' ႀကီးသူမ်ားႏႇင့္ နည္းပါးၾကသူမ်ား ကြဲျပားျခားနားလ်က္ ရႇိေနၾကပါသည္။
ေလာကုတၲရာ ႐ႈေထာင့္မႇၾကည့္လွ်င္ တဏႇာကို အေသသတ္ရန္ ႀကိဳးစားၾကရ၏။ တဏႇာသည္ ဘ၀ျဖစ္ျခင္း၏ မ်ိဳးေစ့ျဖစ္၏။ တပ္မက္မႈဟူေသာ စြမ္းအင္က ဘ၀မ်ားစြာကို ျဖစ္ေစသည္။ ဘ၀ျဖစ္က ဒုကၡကို ခံစားၾကရေတာ့သည္။ ေလာကီ႐ႈေထာင့္မႇ ၾကည့္လွ်င္ တဏႇာပါးရန္ေလာက္ေတာ့ ႀကိဳးစားၾကသင့္သည္။ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟမ်ားျခင္းသည္ အတၲလြန္ကဲျခင္းကို ပံ့ပိုးရာ ျဖစ္သျဖင့္ ကိုယ့္တြက္ဦးတည္လာတတ္သည္။ ကိုယ္က်ိဳးစီးပြားအတြက္ အေျခခံလာတတ္သည္။ ကိုယ္က်ိဳးစီးပြားႏႇင့္ ကိုယ့္အတြက္ကို အေျခခံသည္ျဖစ္၍ အမ်ား အက်ိဳး၊ ေလာကအက်ိဳးတို႔ကို မစဥ္းစားေတာ့ေခ်။ ကိုယ့္အတြက္ စဥ္းစားေသာသူသည္ အသိနိမ့္သူ ျဖစ္၍ အမ်ားအတြက္ စဥ္းစားႏိုင္ေလ အသိၪာဏ္ အဆင့္ျမင့္ေလဟု ယံုၾကည္ႏုိင္သည္။
႐ႈျမင္ပံုလည္း ကြဲျပား
လူတို႔၏ အသိၪာဏ္အဆင့္ေပၚ လိုက္၍ ႐ႈျမင္ပံု၊ ခံယူခ်က္မ်ားလည္း ကြဲျပားသည္။ ပထမအဆင့္ ျဖစ္ေသာ 'သုတမယၪာဏ္' အဆင့္တြင္ လူ၊ သတၲ၀ါတို႔ကို တစ္ဦးခ်င္း၊ တစ္ခုခ်င္း၊ တစ္ေကာင္ခ်င္းစီ ျမင္သည္။ ေဆာင္႐ြက္ခ်က္မ်ားကို လည္း သီးျခားစီ ခြဲျခား၍ ျမင္သည္။ ကြဲျပားေသာ စ႐ိုက္မ်ားကိုလည္း တစ္မ်ိဳးစီခြဲ ျခား၍ ျမင္၏။ ေလာက၌ အသက္႐ႇင္သူ ျဖစ္ေသာ္လည္း ပတ္၀န္းက်င္ႏႇင့္ ဆက္စပ္ေနရသူ ျဖစ္ေသာ္လည္း ထုိေသာ ေလာက၊ ထိုေသာ ပတ္၀န္းက်င္၏ ေကာင္းက်ိဳးကို ဤ အဆင့္တြင္ မ်ားစြာ မစဥ္းစားႏုိင္ေခ်။ ေလာကအတြက္ လည္းေကာင္း၊ မိမိ၏ လူ႔အဖြဲ႕အစည္းအတြက္ လည္းေကာင္း၊ မိမိ၏ ပတ္၀န္းက်င္အတြက္ လည္းေကာင္း မ်ားစြာ တာ၀န္႐ႇိသည္ဟု ခံယူေသာ အဆင့္လည္း မဟုတ္ေခ်။ ကိုယ့္အတြက္ကိုယ္သာ ပို၍ စဥ္းစားေသာအဆင့္ ျဖစ္၏။
ပါရမီေရာ၊ ပညာအေျခခံေရာ၊ တစ္စံုတစ္ရာ ေကာင္းမြန္လာေသာ အခါ ဒုတိယအဆင့္ျဖစ္ေသာ 'အႏုမိတၪာဏ္'အဆင့္သို႔ ေရာက္လာသည္။ 'မဆုိင္ခဲ့'ဟု ယူဆလာသည္မ်ားကို မိမိႏႇင့္တုိက္႐ိုက္ သို႔မဟုတ္ သြယ္၀ိုက္၍ သက္ဆုိင္လာၿပီဟု ယူဆလာ တတ္သည့္ အဆင့္ ျဖစ္သည္။ မိမိကိုယ္ကို ခ်စ္ျခင္းႏႇင့္အတူ ပတ္၀န္းက်င္၊ လူ႔အသိုင္းအ၀ိုင္းကို ပို၍ ခ်စ္ခင္လာတတ္သည္။ စာနာတတ္လာသလို ၾကင္နာတတ္မႈမ်ားလည္း ရႇိလာတတ္သည္။ အတၲ အေတာ္အတန္ပါး၍ အမ်ားႏႇင့္ဆုိင္ရာ 'ပရ'အင္ အား တစ္စံုတစ္ရာ ေကာင္းမြန္လာတတ္သည္။ အရာရာတိုင္းသည္ 'ငါ့' အတြက္ မဟုတ္ေတာ့၊ 'ငါ'ဟူေသာအရာ ေလ်ာ့ပါးသည့္အဆင့္ ျဖစ္သည္။ ျဗဟၼစိုရ္တရားကို အျပည့္အ၀ မဟုတ္သည့္တုိင္ နားလည္ သေဘာေပါက္လာရသည္။ ေလာက၏ ခ်မ္းသာမႈ၊ ၿငိမ္းခ်မ္းမႈကို လက္ခံ စဥ္းစားလာႏုိင္သည့္ အဆင့္ ျဖစ္သည္။
ေလာက၏ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး၊ သာယာေရးသည္ ႐ုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္မႈ တစ္ခုတည္းေပၚ မူတည္သည္ မဟုတ္ေခ်။ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္မႈႏႇင့္ တြဲဖက္ မွ်တရသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေခတ္သစ္တြင္ တစ္ဦးခ်င္း၀င္ေငြဟူေသာ per capital တစ္ခုတည္းကိုသာ မၾကည့္ေတာ့ဘဲ 'ေပ်ာ္႐ႊင္မႈ' ဟူေသာ ညႊန္းကိန္းကိုပါ ေနာက္ပိုင္းတြင္ ထည့္သြင္း စဥ္းစားလာၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ ႐ုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာ သက္သက္ျဖစ္ေသာ Physical development ကိုသာ ဦးစားေပးၾကလွ်င္ ေလာဘ၊ေဒါသ၊ေမာဟ မ်ားကို ထိန္းသိမ္းႏုိင္ေတာ့မည္ မဟုတ္ဘဲ ကမၻာႀကီး ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ဟန္ခ်က္ပ်က္ယြင္းမႈ ျဖစ္လာရေပမည္။
ဒုတိယအဆင့္ကို လြန္လာလွ်င္ တတိယအဆင့္ ျဖစ္ေသာ 'သစၧိကတၪာဏ္'သို႔ ၀င္သည္။ ထိုအဆင့္တြင္ ေလာကကို နားလည္စိတ္၊ ဘ၀ကို နားလည္စိတ္၊ စာနာစိတ္၊ ၾကင္နာစိတ္၊ ကိုယ္ခ်င္းစာစိတ္မ်ား အင္အားေကာင္းလာသည္။ သီလ၀ိသုဒိၶ တို႔ ပိုအားေကာင္းလာ၏။ အရာရာသည္ 'ငါ့'အတြက္ မဟုတ္ေတာ့၊ 'ငါ' ဟူေသာ ဗဟိုခ်က္မႇ ေ၀းရာသို႔ ေ႐ႇး႐ႈေသာ အေျခအေနတစ္ရပ္ ျဖစ္သည္။ ေလာကသည္ 'ငါ' တစ္ဦးတည္းႏႇင့္ တည္ေဆာက္ထားသည္ မဟုတ္၊ ငါ့ မိသားစု တစ္ခုတည္းျဖင့္လည္း တည္ေဆာက္ထားသည္ မဟုတ္ ဆိုသည့္အေပၚ ပို၍ လက္ခံလာသည့္ အေျခအေန ျဖစ္သည္။
လူတိုင္းသည္ အသိၪာဏ္ဆိုင္ရာ၌ တတိယအဆင့္သို႔ ေရာက္ႏုိင္ၾကလွ်င္ ကိုယ္က သူ႔အက်ိဳးျပဳ၊ သူက ကိုယ့္အက်ိဳးျပဳျဖင့္ မ်ားစြာ သာယာေအးခ်မ္းလာမည္ ျဖစ္သည္။ အရာရာသည္ 'ငါ့'အတြက္ မဟုတ္ေတာ့သျဖင့္ ေလာကကို ပံ့ပိုးၾကရင္း ကိုယ့္ အမ်ိဳးလည္း ျမင့္လာၾကမည္ ျဖစ္သည္။
Written by ေနဇင္လတ္
Eleven Media Group
