ျမန္မာစာေပအစ ပါဠိစာေပက (သို႔မဟုတ္)
ျမန္မာ့အသံႏွင့္ ႏိုင္ငံတကာအသံ ကြားျခားမႈျပႆနာ
“ျမန္မာစာေပအစ ပါဠိစာေပက” ဟု အဘယ့္ေၾကာင့္ ဆိုရသနည္းဟူမူ..ျမန္မာစာေပသည္ ပါဠိစာေပမွ ျမစ္ဖ်ားခံ ဆင္းသက္လာျပီး၊ တစ္ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ရိုးရာ အစဥ္အလာ ယဥ္ေက်းမႈမ်ားႏွင့္ ေပါင္းစပ္ကာ ဖြံ႔ျဖိဳး တိုးတတ္လာေသာ စာေပျဖစ္ပါ၏။ ျမန္မာစာေပ၏ အဓိကေက်ာရိုးျဖစ္ေသာ သဒၵါသည္ ပါဠိသဒၵါမွဆင္းသက္လာျခင္း ျဖစ္ပါ၏။ ျမန္မာသဒၵါသည္ ပါဠိသဒၵါကို အေျခခံထားျခင္ ျဖစ္ပါ၏။ ယခုေခတ္ အလယ္တန္း၊ အထက္တန္းေက်ာင္းမ်ားတြင္ သင္ၾကားေနေသာ ျမန္မာသဒၵါကို ေလ့လာၾကည့္လွ်င္ (၈၀%)သည္ ပါဠိစာေပ ပါဠိသဒၵါမွ တိုက္ရိုက္ဘာသာျပန္ ယူထားျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း ေတြ႔ရမည္ျဖစ္ပါ၏။
သာဓက ထုတ္ျပပါဦးမည္။ ထိုင္၀မ္ႏိုင္ငံ၊ တရုတ္ဗုဒၶဘာသာ တကၠသိုလ္တြင္ ပညာသင္ခဲ့စဥ္က ပါဠိစာေပသင္ယူမည့္ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူမ်ားသည္ ေရွးဦးစြာ သရ(ဂ)လံုး ႏွင့္ အကၡရာ ဗ်ည္း(၃၃)လံုးတို႔ကိုို သင္ယူၾကရ၏။
သရ(ဂ)လံုး
a, ā, i, ī, u, ū, e, o, အ၊ အာ၊ အိ(ဣ)၊ အီ(ဤ)၊ အု(ဥ)၊ အူ(ဦ)၊ ေအ(ဧ)၊ ေအာ(ၾသ) တို႔ျဖစ္၏။
အကၡရာ ဗ်ည္း(၃၃)လံုး
k, kh, g, gh, ń, c, ch, j, jh, ñ, t ̣, t ̣h, ḍ, ḍh, ṇ, t, th, d, dh, n, p, ph, b, bh, m, y, r, l, v, s, h, l ̣, ṃ . က၊ ခ၊ ဂ၊ ဃ၊ င၊ စ၊ ဆ၊ ဇ၊ ဈ၊ ည၊ ဋ၊ ႒၊ ဍ၊ ဎ၊ ဏ၊ တ၊ ထ၊ ဒ၊ ဓ၊ န၊ ပ၊ ဖ၊ ဗ၊ ဘ၊ မ၊ ယ၊ ရ၊ လ၊ ၀၊ သ၊ ဟ၊ ဠ၊ အ တို႔ျဖစ္ၾကပါ၏။ ေနာက္… ‘က၊ ကာ၊ ကိ၊ ကီ၊ ကု၊ ကူ၊ ေက၊ ေကာ။’ စသည့္ ဗ်ည္းႏွင့္ သရတြဲပံုမ်ားကို သင္ၾကရ၏။ သူငယ္ခ်င္း ျမန္မာတစ္ေယက္က မွတ္ခ်တ္ခ်ဖူး၏။ “သူတို႔သင္တာက ပါဠိစာေပ သင္တာလား။ ျမန္မာစာေပ သင္တာလား” ဟူ၍ပင္ ျဖစ္ပါ၏။ ထင္မည္ဆိုလည္း ထင္စရာပင္ ျဖစ္ပါ၏။ တကယ္ေတာ့ ပါဠိစာေပ သင္ယူေသာသူတို႔သည္ ျမန္မာစာေပကို ဦးစြာသင္ယူျခင္းေတာ့ မဟုတ္ပါေပ။ ျမန္မာစာေပသည္ ပါဠိစာေပမွ ဆင္းသက္လာေသာ စာေပျဖစ္ျခင္းေၾကာင့္သာ ဤသို႔ အေျခခံကို သင္ယူေနရာ၌ တူညီေနျခင္း ျဖစ္ပါ၏။
ပါဠိစကားေျပာဆိုဆက္သြယ္မႈ
ပါဠိစာေပသည္ သူ၏မူရင္းပါဠိအကၡရာသီးသန္႔ မရွိေပ။ ထို႔ေၾကာင့္ ျမန္မာအကၡရာျဖင့္ ေရးထားလွ်င္ ျမန္မာပါဠိ၊ ထိုင္းအကၡရာျဖင့္ ေရးထားလွ်င္ ထိုင္းပါဠိ၊ သီရိလကၤာ(သီဟိုဠ္) အကၡရာျဖင့္ ေရးထားလွ်င္ သီရိလကၤာ(သီဟိုဠ္) ပါဠိ၊ ကေမၺာဒီးယား အကၡရာျဖင့္ ေရးထားလွ်င္ ကေမၺာဒီးယား ပါဠိ၊ ေလာ(လာအို) အကၡရာျဖင့္ ေရးထားလွ်င္ ေလာ(လာအို)ပါဠိ၊ အဂၤလိပ္ အကၡရာျဖင့္ ေရးထားလွ်င္ အဂၤလိပ္ပါဠိ (အဂၤလိပ္ပါဠိကို ေရာမလိပိ ေရာမအကၡရာ၊ ရိုမန္ အကၡရာ ဟု ေခၚဆိုသံုးႏႈန္းၾက၏။) ျဖစ္ေနသည္ကို ေတြ႔ျမင္ၾကရပါမည္။ ကိုယ္ကမတတ္၍ မဖတ္တတ္လွ်င္သာရွိမည္။ ဖတ္ၾကည့္လွ်င္ အသံထြက္ကား အတူတူသာတည္း။ (အသံကြဲလြဲခ်က္ အနည္းငယ္ရွိေၾကာင္း ေနာက္၌ ရွင္းျပပါမည္။) ထို႔ေၾကာင့္ပင္ သီရိလကၤာ(သီဟိုဠ္) ပါဠိတတ္ေသာ ရဟန္းေတာ္မ်ားႏွင့္ ျမန္မာပါဠိတတ္ေသာ ရဟန္းေတာ္တို႔အခ်င္းခ်င္း ပါဠိစကားျဖင့္ ဆက္သြယ္ေျပာဆို၍ ေနၾကျခင္း ျဖစ္ပါ၏။
ပါဠိ အသံကြဲလြဲမႈ
ပါဠိစာေပကို အသံထြက္ရြတ္ဆိုၾကရာတြင္ အသံထြက္ အနည္းငယ္ ကြဲလြဲမႈရွိေနပါ၏။ ေထရဒါဒ (၅)ႏိုင္ငံတြင္ ျမန္မာတစ္ခုတည္းသာ ဤသို႔ကြဲလြဲေနျခင္း ျဖစ္ပါ၏။ က်န္(၄)ႏိုင္ငံျဖစ္ေသာ ထိုင္း၊ သီရိလကၤာ၊ ကေမၺာဒီးယား၊ ေလာတို႔ႏွင့္ အဂၤလိပ္ပါဠိ တို႔သည္ အသံထြက္ အတူူတူပင္တည္း။ ဗ်ည္း(၃၃)လံုးတြင္ ကြဲျပားသည့္ ဗ်ည္းမ်ားမွာ “စ၊ ဆ၊ ဇ၊ စ်၊ သ” တို႔ပင္ျဖစ္ပါ၏။ ႏိုင္ငံတကာသံဟု သတ္မွတ္ေနေသာ သူတို႔ႏိုင္ငံမ်ား၏ အသံထြက္ကား “စ= (ca)၊ ဆ= (cha)၊ ဇ= (ja)၊ စ်= (jha)၊ သ= (sa)။ ” တို႔ပင္တည္း။
စဥ္းစားဖြယ္ကား ပါဠိစာေပမွ ဆင္းသက္လာပါသည္ဆိုေသာ ျမန္မာစာေပတစ္ခုတည္းသာ အဘယ့္ေၾကာင့္ ကြဲလြဲေနရသနည္း။ က်န္စာေပတို႔သည္ကား အဘယ့္ေၾကာင့္ တူညီေနရသနည္း။ တိက်ေသခ်ာေသာ အေျဖကိုကား ထုတ္ျပႏိုင္မည္ မဟုတ္ပါေပ။ ျဖစ္ႏိုင္ဖြယ္ရာ အေျဖမ်ား၊ သုေတသနျပဳ ေတြ႔ရွိခ်က္မ်ား၊ မွန္ဆခ်က္မ်ားႏွင့္ သာဓကမ်ားကို ထုတ္ေဆာင္ျပပါမည္။
ႏိႈင္းယွဥ္ၾကည့္ရေအာင္
ေထရ၀ါဒ(၅)ႏိုင္ငံတြင္ ဗုဒၶသာသနာသမိုင္းမွတ္တမ္းကို ၾကည့္လွ်င္ အဓိကအင္အားၾကီးျဖစ္ေသာ ျမန္မာႏွင့္ သီရိလကၤာ (၂)ႏိုင္ငံသာ ေတြ႔ရမည္ ျဖစ္ပါ၏။ ျမန္မာႏွင့္ သီရိလကၤာတို႔တြင္ မည္သူကသာ၍ မည္သူက အားနည္းသည္ဟု တထစ္ခ် ေျပာဆိုရန္ ခဲယဥ္းလွပါ၏။ စတုတၳသံဂါယနာကို သီရိလကၤာမွာ တင္ခဲ့သလို့္ ပဥၥမ သံဂါယနာႏွင္ ဆ႒မသံဂါယနာကို ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ တင္ခဲ့ၾကသည္သာတည္း။ သာသနာသမိုင္း တစ္ေလွ်ာက္တြင္လည္း တစ္ခါတစ္ရံ သီရိလကၤာတြင္ ဗုဒၶသာသနာ အားနည္းခ်ိနဲ႔လာေသာအခါ ျမန္မာႏိုင္ငံမွ သံဃာေတာ္တို႔၏ အကူအညီျဖင့္ သာသနာ အသက္ဆက္ရမႈမ်ား ရွိခဲ့ပါ၏။ အလားတူပင္ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ ဗုဒၶသာသနာ အားနည္းခ်ိနဲ႔လာေသာအခါ သီရိလကၤာႏိုင္ငံမွ သံဃာေတာ္တို႔၏ အကူအညီျဖင့္ သာသနာ အသက္ဆက္ရမႈမ်ားလည္း ရွိခဲ့သည္သာတည္း။ မည္သူက ေရွးက်သနည္းဟူမူ စတုတၳသံဂါယနာ၊ ပဥၥမ သံဂါယနာႏွင့္ ဆ႒မသံဂါယနာကို ၾကည့္၍ မဆံုးျဖတ္ဘဲ။ တတိယသံဂါယနာ တင္ျပီးေသာအခါ ကိုးတိုင္းကိုး႒ာနသို႔ သာသနာျပဳမ်ား ေစလႊတ္ခဲ့ရာတြင္ သီရိလကၤာႏိုင္ငံသို႔တစ္ဖြဲ႔ႏွင့္ ျမန္မာႏိုင္ငံ (သု၀ဏၰဘူမိ)သို႔တစ္ဖြဲ႔႔ တစ္ျပိဳင္တည္း ေစလႊတ္ခဲ့ၾကသည္ကို ေတြ႕ၾကရမည္ျဖစ္ပါ၏။ စာေပတတ္က်ြမ္းမႈတြင္ကား ပါဠိပရိယတ္စာေပ တတ္က်ြမ္းမႈတြင္ ျမန္မာရဟန္းေတာ္တို႔က သာလြန္၍ အဂၤလိပ္စာေပ တတ္က်ြမ္းမႈတြင္ကား သီရိလကၤာ ရဟန္းေတာ္တို႔က သာလြန္ဟုသာ ေယဘုယ်မွတ္ခ်က္ကိုသာ ေပးႏိုင္ေပလိမ့္မည္။
ယခုအခါ သီရိလကၤာတြင္ ပိဋကတ္စာေပကို ကုန္စင္ေအာင္ မသင္ၾကေတာ့ဘဲ၊ ေခတ္သင္နည္းစနစ္အရ သိရံု၊ နားလည္ရံု အၾကမ္းဖ်ဥ္းေလာက္သာ သင္ယူၾကေတာ့၏။ (ထိုင္း၊ ကေမၺာဒီးယား၊ ေလာတို႔သည္လည္း အတူတူပင္တည္း။) ပမာျပရေသာ္ အဘိဓမၼာ(၇)ဆိုလွ်င္ ပါဠိကို ရြတ္ဖတ္ရံုသာ ရွိေတာ့၍ စိတ္၊ ေစတသိတ္၊ ရုပ္တို႔၏သေဘာသရုပ္ မထုတ္ျပႏိုင္ၾကေပ။ (မိမိႏွင့္ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းေနဖက္ သူငယ္ခ်င္း သီရိလကၤာ ကိုယ္ေတာ္၏ ၀န္ခံခ်က္ကို အေျခခံ၍ ဤသို႔ေရးျခင္း ျဖစ္ပါ၏။) ယမိုက္၊ ပ႒ာန္းတို႔ဆိုလွ်င္ကား ဆိုဖြယ္ရာ မရွိျပီ။ ပဋိပတ္ဟူေသာ သမထ ၀ိပႆနာ အက်င့္ပိုင္းတြင္လည္း ျမန္မာတို႔က သာလြန္ၾကသည္သာတည္း။ အေနာက္ႏိုင္သား သုေတသန ပညာရွင္တို႔ မွတ္ခ်တ္စကား တစ္ခုကား “ပဋိပတ္ဟူေသာ သမထ ၀ိပႆနာအေၾကာင္း တစ္ကယ္သိလို က်င့္လိုလွ်င္ ျမန္မာႏိုင္ငံကို သြားသင့္သည္” ဟူသည္တည္း။ ရဟန္းသံဃာေတာ္ အေရအတြက္ကား သီရိလကၤာတြင္ အလြန္ဆံုးရွိလွ်င္ေသာ္မွ ငါးေသာင္းထက္ မပိုေပ။ (ထိုင္း၊ ကေမၺာဒီးယား၊ ေလာတို႔သည္လည္း သံဃာအေရအတြက္မွာ အတူတူပင္တည္း။ မ်ားစြာ ကြာျခားမႈ မရွိလွေပ။ အားအနည္းဆံုးကား ေလာပင္ ျဖစ္ပါ၏။) ျမန္မာ ရဟန္းသံဃာေတာ္ အေရအတြက္ကား ေလးသိန္းေက်ာ္ျပီတည္း။ ျမန္မာသီလရွင္ အေရအတြက္သည္ပင္ ငါးေသာင္းရွိေနျပီတည္း။
ျဖစ္ႏိုင္ေခ်တစ္ခုမွာ သီရိလကၤာရဟန္းေတာ္တို႔၏ အဂၤလိပ္စာ က်ြမ္းက်င္မႈေၾကာင့္ သီရိလကၤာသာသနာသည္ အျခားႏိုင္ငံတို႔သို႔ ပ်ံ႕ႏွံ႔ထြန္းကားႏိုင္ျခင္းပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ထို႕ေၾကာင့္သာလွ်င္ ပါဠိရြတ္ဆိုရာတြင္ သံေနသံထားမွာ သီရိလကၤာႏွင့္ ထိုင္း၊ ေလာ၊ ကေမၺာဒီးယားတို႔မွာ တူေနျခင္း ျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။ ျမန္မာရဟန္းေတာ္မ်ားမွာ ယခင္က အဂၤလိပ္စာတြင္ အရမ္းအားနည္းခဲ့ၾက၏။ ပိဋကတ္စာေပ အရည္အခ်င္း ျပည့္၀ၾကေသာ္လည္း အဂၤလိပ္စာမတတ္၍ ျပည္ပႏိုင္ငံမ်ားသို႔ သာသနာမျပဳႏိုင္ခဲ့ၾကေပ။ ထိုေၾကာင့္ပင္ ျမန္မာတို႔သည္ ပါဠိရြတ္ဆိုမႈ သံေနသံထားတြင္ က်န္ႏိုင္ငံမ်ားႏွင့္ ကြဲျပားေနျခင္း ျဖစ္ႏိုင္ပါ၏။
ယခုအခါတြင္မူ ျမန္မာရဟန္းေတာ္တို႔၏ ၾကိဳးစားအားထုတ္မႈ၊ အဂၤလိပ္စာက်ြမ္းက်င္မႈေၾကာင့္ ကမၻာ့ ႏိုင္ငံေပါင္းမ်ားစြာသို႔ ျမန္မာဗုဒၶဘာသာ သာသနာသည္ ျပန္႔ႏွံ႔ေရာက္ရွိခဲ့ျပီ ျဖစ္ပါ၏။ ျမန္မာရဟန္္းေတာ္တို႔သည္လည္း ပိဋကတ္ ပါဠိစာေပတင္မက အဂၤလိပ္စာေပ၊ တရုတ္စာေပ၊ ဂ်ပန္စာေပ၊ ကိုရီးယားစာေပ၊ ျပင္သစ္စာေပ၊ ဂ်ာမန္စာေပ စသည့္ ဘာသာစကားတို႔တတ္က်ြမ္းေသာ ရဟန္းေတာ္မ်ားလည္း ေပၚထြန္းခဲ့ျပီး၊ လက္ရွိလည္း အဆိုပါႏိုင္ငံမ်ားတြင္ လက္ေတြ႔ သာသနာျပဳေနၾကျပီ ျဖစ္ပါ၏။
မည္သည္ကမွန္၍ မည္သည္ကမွားသနည္း
ဆိုလိုသည္မွာ ယခုကာလ ႏိုင္ငံတကာအသံဟု လက္ခံေနၾကေသာ သီရိလကၤာႏွင့္ ထိုင္း၊ ေလာ၊ ကေမၺာဒီးယားႏိုင္ငံတို႔၏ အသံထြက္က မွန္သလား။ သို႔တည္းမဟုတ္ အထီးက်န္ ျဖစ္ေနေသာ ျမန္မာတို႔၏ အသံထြက္ကသာလွ်င္ မွန္သလား။
အကယ္၍ ျမန္မာအသံထြက္ မွားသည္ဟုဆိုလွ်င္ ….ေတြးစရာ….သံသယ၀င္စရာမ်ားက တစ္သီတစ္တန္းၾကီး ဆက္လက္ေပၚထြက္လာမည္သာတည္း။ ဥပမာ..သာမေဏ ကိုရင္၀တ္ ရွင္ျပဳရာတြင္ အဓိကမွာ သရဏဂံုကို ႒ာန္း ကရိုဏ္း ပယတ္ ဂရု လဟု ပီသစြာ ရြတ္ဆိုႏိုင္မွသာလွ်င္ သာမေဏျဖစ္ႏိုင္၏။ သို႔မဟုတ္ပါက ကိုရင္ သာမေဏျဖစ္ရန္ မေသခ်ာေပ။ ထိုနည္းတူ… ဥပသမၸဒ ရဟန္းခံရာတြင္လည္း သိမ္ထဲတြင္ ဉတၱိစတုတၳ ကမၼ၀ါစာ ရြတ္ဖတ္ၾကရ၏။ ကမၼ၀ါစာရြတ္ဖတ္ရာတြင္ ႒ာန္း ကရိုဏ္း ပယတ္ ဂရု လဟု ပီသစြာ ရြတ္ဖတ္ရန္ ပို၍လိုအပ္သည္မွာ အထူးေျပာဖြယ္လိုမည္ မထင္ပါေပ။ ထို႔ေၾကာင့္ ျမန္မာတို႔၏ ပါဠိစာေပ ရြတ္ဖတ္နည္းသည္ မွားသည္ဆိုလွ်င္ ျမန္မာႏုင္ငံသာသနာေတာ္၏ အနာဂတ္အလားအလာမွာလည္း မေတြး၀ံ့စရာ။ မေရး၀ံ့စရာပင္တည္း။
တိပိဋက မင္းကြန္းဆရာေတာ္ၾကီး၏ ဆံုးျဖတ္ခ်တ္
စာေရးသူသည္ ျပႆနာကို မီးထြန္းရွာေနသည္ဟု မယူဆေစခ်င္ပါ။ ဤကိစၥသည္ ယခုမွ ေပၚလာသည္ မဟုတ္သလို ယခင္ကလည္း ဤကိစၥကို ေဆြးေႏြးခဲ့ၾကဘူး၏။ သုေတသနျပဳ ျငင္းခုန္ခဲ့ၾကဘူး၏။ တိပိဋက မင္းကြန္းဆရာေတာ္ၾကီးကလည္း ဆံုးျဖတ္ခ်တ္ခ်ဘူး၏။ တိပိဋက ဆရာေတာ္ၾကီး၏ အယူအဆမွာ ဤသို႔တည္း။ “ကိုယ္ေတာ္တို႔ ဤကိစၥကို ျငင္းခုန္မေနၾကပါႏွင့္။ သူတို႔ကလည္း သူတို႔အရပ္၊ သူတို႔လူမ်ိဳး၊ သူတို႔အသံႏွင့္ မွန္သည္သာ။ မိမိတို႔ ျမန္မာကလည္း မိမိတို႔အရပ္၊ မိမိတို႔လူမ်ိဳး၊ မိမိတို႔အသံႏွင့္ မွန္ကန္သည္သာတည္း။” တစ္ႏိုင္ငံလံုးက ရိုေသေလးစားကာ က်မ္းတတ္အေက်ာ္ တိပိဋကဆရာေတာ္ၾကီး၏ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ျဖစ္၍ ရာႏႈန္းျပည့္မဟုတ္ေတာင္ ရာႏႈန္းျပည့္နီးပါး မွန္ႏိုင္သည္ဟုေတာ့ စာေရးသူ ယံုၾကည္ပါ၏။ စာဖတ္သူသင္ေကာ မည္သို႔ ယူဆပါသနည္း။
အမႏုႆ နာနာဘာ၀(အစိမ္းသရဲ)တို႔၏ ဆံုးျဖတ္ခ်က္
ဤေနရာ၌ ဆက္စပ္ေန၍ ကိုယ္ေတြ႔သာဓကတစ္ခုမွ်ကို ထုတ္ေဆာင္ျပခ်င္ပါ၏။ ၾကြား၀ါသည္ဟု မထင္ေစလိုပါေပ။ မိမိသည္ ထိုင္၀မ္ႏိုင္ငံသို႔ (၂၀၀၃)ခုႏွစ္တြင္ သာသနာျပဳရန္ စတင္ေရာက္ရွိပါခဲ့၏။ ထိုင္၀မ္တြင္ သာသနာျပဳရန္မွာ ပါဠိစာ၊ အဂၤလိပ္စာတတ္ရံုႏွင့္ မလံုေလာက္ေပ။ ထိုေၾကာင့္ သူတို႔ဘာသာစကားႏွင့္ သူတို႔တရုတ္စာေပကို ေလ့လာသင္ယူရန္အတြက္ ယြမ္ကြမ္တရုတ္ဗုဒၶဘာသာတၠသိုလ္သို႔ (၆)ႏွစ္ၾကာ သင္ယူခဲ့ရ၏။ ယခုတင္ျပလိုေသာ အျဖစ္အပ်က္သည္္ ထိုစဥ္ကကိုယ္တိုင္ၾကံဳေတြ႔ခဲ့ရေသာ အျဖစ္အပ်က္တစ္ခု ျဖစ္ပါသည္။
ယြမ္ကြမ္တရုတ္ဗုဒၶဘာသာတၠသိုလ္တြင္ ႏိုင္ငံေပါင္းစံုမွ လာေရာက္ ပညာသင္ယူၾကေသာ ႏိုင္ငံျခားသားေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူမ်ားစြာ ရွိၾကပါ၏။ ထိုထဲတြင္ ထိုင္းႏိုင္ငံမွ ဘိကၡဳနီ (ရဟန္းမ) တစ္ေယာက္လည္း ပါ၀င္၏။ သူမသည္ အသက္(၂၀)ေက်ာ္သာသာပင္ ရွိေသး၏။ တစ္ေန႔တြင္ ထိုရဟန္းမကို တေစၦသရဲ ၀င္ပူးေတာ့၏။ သူတို႔ႏိုင္ငံသူ ႏိုင္ငံသားမ်ား၏ အဆိုအရ ထိုပူး၀င္ေသာ တေစၦသရဲသည္ ထိုင္းႏိုင္ငံ ထိုရဟန္းမ၏ ဇာတိ ေက်းလတ္ေတာရြာမွ ျဖစ္ေၾကာင္း သိရ၏။ ထိုတေစၦသရဲ ၀င္ပူးသည္ႏွင့္ တျပိဳင္နက္ အိပ္ယာေပၚတြင္ အျမဲတမ္း ပက္လတ္အိပ္၍သာ ေနေတာ့၏။ ထမင္းလည္းမစား၊ ေရလည္းမေသာက္၊ က်င္ၾကီး က်င္ငယ္လည္း မစြန္႔ေတာ့ေပ။ ထိုသို႔ေသာ အေျခအေနေၾကာင့္ တစ္ရက္ေက်ာ္လာသည္ႏွင့္ စိုးရိမ္ေနၾကရ၏။ ဆရာ၀န္ေခၚျပ၏။ ဆရာ၀န္လည္း မတတ္ႏိုင္ခဲ့။ ႏွစ္ရက္ေျမာက္လာ၏။ မထေသး။ တံုးလံုးပက္လက္ လွဲအိပ္လ်က္သာ။ မဟာယာန တရုတ္ဘုန္းေတာ္ၾကီးမ်ားက သူတို႔နည္း သူတို႔ဟန္ျဖင့္ ဘုရားစာ ရြတ္ဖတ္ၾက၏။ သို႔ေသာ္ တုပ္တုပ္မွ် လႈပ္မလာခဲ့ေပ။ ဆက္လက္၍ အိပ္ျမဲ အိပ္ဆဲ။ တတိယေျမာက္ေန႔တြင္ ထိုင္းဘုန္းၾကီမ်ားက ပရိတ္တရားေတာ္မ်ားကို ရြတ္ဖတ္ၾက၏။ ထိုင္းႏိုင္ငံမွ လိုက္ပါလာေသာ တေစၦသရဲသည္ ထုိင္းဘုန္းေတာ္ၾကီးမ်ား ရြတ္ဖတ္ေသာ ပရိတ္တရားကို နားမလည္သည္ေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္ရာေပ။ သို႔ေသာ္ တွဏိဘာေ၀ ဆိတ္ဆိတ္ေနျမဲ။ ဆက္လက္၍ အိပ္ေနျမဲပင္။
ျမန္မာရဟန္းေတာ္တို႔၏ ပရိတ္ေတာ္အစြမ္း
(၃)ရက္လည္း ေက်ာ္လာခဲ့ေပျပီ။ လူမမာသည္ (၃)ရက္လံုးလံုး မစား မေသာက္ အေပါ့ အေလးမသြား အိပ္ယာေပၚတြင္ အိပ္ျမဲအိပ္လ်က္သာ။ မတတ္ႏိုင္ေတာ့သည့္အဆံုးက်မွသာ ျမန္မာရဟန္းေတာ္မ်ားကို လာေရာက္ေလွ်ာက္ထား ေတာင္းပန္လာခဲ့၏။ ထိုင္းႏိုင္ငံႏွင့္ ျမန္မာႏိုင္ငံသည္ ရာဇ၀င္ ရန္ဘက္မ်ား ျဖစ္ေန၍ ထိုင္းႏိုင္ငံသားအမ်ားစုသည္ ျမန္မာတို႔အေပၚ အျမင္မၾကည္လင္ၾကေပ။ ရင္းရင္းႏွီးႏွီး ေပါင္းသင္းဆက္ဆံသူ အေတာ္နည္းေပသည္။ မတတ္သာမွသာလွ်င္ ေပါင္းသင္းတတ္ေလ့ ရွိၾက၏။ ယခုလည္း ျမန္မာရဟန္းေတာ္တို႔သည္ “ပရိတ္စြမ္းသည္”ဟု သူတို႔ႏိုင္ငံ၊ သူတို႔လူမ်ိဳးမ်ား၏ ေျပာစကားေၾကာင့္သာ အားမတန္ မာန္ေလွ်ာ့ကာ လာေရာက္ေတာင္းပန္ အကူအညီ ေတာင္းျခင္း ျဖစ္ပါ၏။ “ေသေဘးႏွင့္ နီးကပ္လာေနေသာ ဤရဟန္းမအေပၚ ေမတၱာ ကရုဏာထားေသာအားျဖင့္ ကူညီပါမည့္အေၾကာင္း” လာေရာက္ေတာင္းပန္ ေလွ်ာက္ထားၾက၏။ သူတို႔လူမ်ိဳးမ်ားက မိမိတို႔ ျမန္မာမ်ားအေပၚ မညိသို႔ သေဘာထားပါေစ မိမိတို႔ကမူ ခြဲျခားမႈ မရွိဘဲ၊ က်န္ႏိုင္ငံသားမ်ားနည္းတူ ဆက္ဆံၾကေၾကာင္း သူတို႔ေတြ႔ျမင္ သိရွိၾကမည္သာပင္။
ယခုလို လာေရာက္ေတာင္းပန္လာေတာ့ မိမိတို႔လည္း မေနသာ။ ကူညီရန္ တိုင္ပင္ၾကရ၏။ ယခုကိစၥကို သာမန္လို ေပါ့ေပါ့တန္တန္ သေဘာမထားဘဲ၊ အေလးဂရုျပဳၾကရန္ အခ်င္းခ်င္း တိုင္ပင္ၾကရ၊ သတိေပးၾကရ၏။ ဘိကၡဳနီ(ရဟန္းမ) ၏ အသက္အႏၱရာယ္ကို ကာကြယ္ရန္အတြက္ေသာ္္လည္းေကာင္း၊ တစ္ျခားသူမ်ားအာလံုး မတတ္ႏိုင္ေတာ့ေသာ အေျခအေနေရာက္မွ မိမိတို႔ကို လာေရာက္ ပင့္ေလွ်ာက္သည္အတြက္ေၾကာင့္ မိမိတို႔ျမန္မာႏိုင္ငံ ျမန္မာရဟန္းေတာ္မ်ား၏ ဂုဏ္သိကၡာကို ထိန္းသိမ္းကာကြယ္ရန္ အတြက္လည္းေကာင္း၊ လူမမာအေပၚ ေမတၱာ ေစတနာထားကာ ပရိတ္တရားေတာ္(၁၁) သုတ္လံုးကို ပုဒ္ ပါဒ္ အကၡရာမွန္ကန္စြာ၊ ႒ာန္ ကရိုဏ္း ပယတ္ ပီသစြာျဖင့္ ရြတ္ဖတ္သရဇၥ်ာယ္ခဲ့ၾက၏။ ပရိတ္ရြတ္ျပီးလွ်င္ အမွ်ေ၀ျခင္း၊ သစၥာ အဓိ႒ာန္ျပဳျခင္းတို႔ကိုလည္း ဆက္လက္ျပဳလုပ္ေပးခဲ့ၾက၏။ “ဤပရိတ္ေရကို အခန္းထဲလည္း ပက္ျဖန္းေပးရန္၊ လူမမာ ပါးစပ္တြင္းသို႔ ၀င္သြားေအာင္ တိုက္ေပးရန္” မွာၾကားကာ ျပန္ၾကြလာခဲ့ၾကသည္။ မိမိတို႔ ျမန္မာရဟန္းေတာ္မ်ား အခန္းျပန္ေရာက္လွ်င္ေရာက္ခ်င္း သတင္းစကား ေျပားၾကားလာၾက၏။ “လူမမာ ဘိကၡဳနီ(ရဟန္းမ) ထလာျပီ။ ျပန္ေကာင္းသြားျပီ” ဟူသတည္း။ မိမိအားလံုး ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာ ျဖစ္ၾကသည္မွာ ေျပာဖြယ္ လိုမည္ မထင္ပါေပ။ ေက်ာင္းေနဖက္ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္ေသာ လူမမာ ဘိကၡဳနီ(ရဟန္းမ) ျပန္ေကာင္းလာ၍ ၀မ္းသာရသလို မိမိတို႔ ျမန္မာႏိုင္ငံ ျမန္မာရဟန္းေတာ္တို႔၏ ဂုဏ္သိကၡာကို ကိုယ္စားျပဳ ထိန္းသိမ္းႏိုင္ခဲ့၍ ၾကည္ႏူး၀မ္းသာ မ်က္ရည္လည္မိသည္အထိပင္တည္း။ (ဤသာဓကမ်ိဳးနည္းတူ ထိုင္၀မ္မွာပင္ တရုတ္လူမ်ိဳးမ်ားႏွင့္လည္း ေနာက္ထပ္ႏွစ္ၾကိမ္တိုင္ေအာင္ ၾကံဳေတြ႔ခဲ့ရျပီး၊ ေအာင္ျမင္စြာ ေက်ာ္လႊားႏိုင္ခဲ့ပါ၏။ သို႔ေသာ္ ဤေနရာ၌ အက်ယ္မျပသာျပီ။)
သံုးသပ္ခ်က္
တိပိဋက မင္းကြန္းဆရာေတာ္ၾကီး ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်သလို သူတို႔ (ႏိုင္ငံတကာအသံ)လည္း မွန္ႏိုင္သလို ကိုယ့္အသံ(ျမန္မာ့ အသံ)သည္လည္း မွန္ႏိုင္သည္သာတည္း။ ထို႔ထက္ပို၍ မိမိအျမင္ျဖင့္ သံုးသပ္ရေသာ္ မိမိတို႔၏ ျမန္မာအသံထြက္သည္ အမွန္တရားႏွင့္ ပို၍နီးစပ္ႏိုင္သည္ဟူ၍ပင္ ျဖစ္ပါ၏။ ထိုင္းႏိုင္မွာေနေသာ တေစၦ သရဲပင္ျဖစ္ပါလ်က္ ထိုင္းရဟန္းေတာ္တို႔၏ ရြတ္ဖတ္ေသာ ပရိတ္တရားေတာ္ကို မေၾကာက္ဘဲ။ အဘယ့္ေၾကာင့္ ျမန္မာရဟန္းေတာ္တို႔ ရြတ္ဖတ္ေသာ ပရိတ္ေတာ္ကိုသာလွ်င္ ေၾကာက္ရ၊ အေလးဂရုျပဳရသနည္း။ သူတို႔၏ ပရိတ္ေတာ္သည္ အသံ မမွန္၍ေလာ။ ရြတ္ဖတ္နည္း မမွန္၍ေလာ။ သို႔တည္းမဟုုတ္ ဘယ္အရာ ခ်ြတ္ယြင္းေနသနည္း။ အဘယ္အရာ လိုအပ္ေနသနည္း။ အဘယ့္ေၾကာင့္နည္း။ …မည္သို႔နည္း။ စာေရးသူ အယူအဆကို ဆိုရပါမူ ဤသက္ေသသာဓကသည္ပင္လွ်င္ တေစၦ သရဲတို႔ကေျပာျပေသာ မွန္ကန္ေသာအေျဖ ျဖစ္သည္ဟုထင္ပါ၏။ အသင္စာဖတ္သူေကာ မည္သို႔ထင္ပါသနည္း။ စာေရးသူ၏ သံုးသပ္မႈသည္ အားနည္းခ်က္အခ်ိဳ႕ ရွိေနေၾကာင္းကို လက္သင့္ခံပါ၏။ ထိုအခ်က္ကို ေရးမျပဘဲ၊ အသင္ စာဖတ္သူသည္ ဤကိစၥႏွင့္ ပါတ္သက္၍ ေျပာျပစရာ၊ ေရးျပစရာ၊ ေဆြးေႏြးစရာမ်ား ရွိခဲ့ပါက ေျပာျပႏိုင္၊ ေရးျပႏိုင္၊ ေဆြးေႏြးႏိုင္ပါေၾကာင္း ေလးစားစြာျဖင့္ ဖိတ္ေခၚအပ္ပါသည္။
အရွင္ဥကၠံသ သာသနတကၠသီလ မဟာဓမၼာစရိယ M.A. (Buddhism) ထိုင္၀မ္။
