“နကၡတၱံ ပဋိမာေနႏၲံ၊ အေတၳာ ဗာလံ ဥပစၥဂါ။
အေတၳာ အတၳႆ နကၡတၱံ၊ ကိ ံ ကရိႆႏိၲ တာရကာတိ။”
နကၡတ္ေကာင္းကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနေသာ လူမိုက္ကို ေကာင္းက်ိဳးခ်မ္းသာမ်ားက လြန္ေျမာက္သြားၾကသည္။ ေကာင္းေသာအလုပ္ကို စလုပ္ေသာေန႔သည္ပင္ ေကာင္းေသာ နကၡတ္ျဖစ္၏။ ေကာင္းကင္မွာ သြားေနေသာ နကၡတ္မ်ားသည္ အဘယ္အက်ိဳးစီးပြားမွ ၿပီးေျမာက္ေအာင္ ေဆာင္ရြက္ေပးႏိုင္မည္ မဟုတ္။
(ဧကနိပါတ္၊ နကၡတၱဇာတက၊ န၀မဇာတက (၁)၊ စာမ်က္ႏွာ(၁၂) )။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေတြသည္ ဘာသာတရားအရေျပာရရင္ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ေတြ ျဖစ္ၾကပါတယ္။ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ဆုိတာ ျမတ္ဗုဒၶ၏ အဆံုးအမေတြကို လိုက္နာက်င့္ၾကံတဲ့သူလို႔ အ႐ိုးရွင္းဆံုး ေျပာလို႔ရပါတယ္။ ဗုဒၶဘာသာ၀င္တစ္ေယာက္သည္ အေျခခံအားျဖင့္ ကံႏွင့္ ကံ၏ အက်ိဳးကို ယံုၾကည္ရပါမယ္။ အဲဒီလို ယံုၾကည္လိုက္တာကို ကမၼႆကတသမၼာဒိ႒ိဉာဏ္ ရွိတယ္ လို႔ ဆုိပါတယ္။
ဗုဒၶဘာသာ၀င္တစ္ေယာက္ဟာ ဘုရား၊ တရား၊ သံဃာသည္သာ ကိုးကြယ္အားထားရာအမွန္လို႔ ရြတ္ဆုိေနၿပီးေတာ့ အျခားေသာ ေလာကီပညာရပ္ေတြအေပၚမွာ အားထားရာအေနျဖင့္ လုပ္ေဆာင္လာၾကသည္မွာ မသင့္ေတာ္ပါ။ ဘာလို႔ဒီလို ေတြ ျဖစ္လာၾကလဲ ဆန္းစစ္ၾကည့္ရင္ ကံ၊ ကံ၏ အက်ိဳးအေပၚမွာယံုၾကည္ခ်က္ အားနည္းမႈ၊ ေလာကီေရးရာ လတ္တေလာ အဆင္ေျပခ်င္မႈေတြကို ေတာင့္တမက္ေမာတဲ့အတြက္ေၾကာင့္လို႔ သံုးသပ္မိပါတယ္။ လူဆိုတာ ကိုယ့္ယံုၾကည္ခ်က္နဲ႔ ကိုယ္လုပ္ေဆာင္တာျဖစ္လို႔ မိမိတုိ႔ အားထားခ်င္ရာေတြကုိ လုပ္ေဆာင္ၾကတာ အျပစ္ဆုိျခင္း မဟုတ္ပါဘူး။ အမွား၊ အမွန္ ေသခ်ာခြဲျခား သိေစခ်င္တာပါ။ ေဗဒင္၊ နတ္၊ ဘိုးေတာ္၊ မယ္ေတာ္၊ နကၡတ္ေတြအေပၚမွာ ယံုၾကည္မႈ၊ အားထားရာတစ္ခုလို႔ ထင္မွတ္ေနျခင္းေတြသည္ ဗုဒၶဘာသာ၀င္တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ လံုး၀ မသင့္ေတာ္ပါဘူး။
ထုိအရာေတြကို ကိုးကြယ္အားထားလို႔ လက္ရွိအေျခအေနမွာ စီးပြားေရး၊ လူမႈေရး အဆင္ေျပေကာင္း ေျပပါလိမ့္မယ္။ သို႔ေသာ္ အပါယ္ သံသရာကို မက်ဘူးလို႔ ဗုဒၶ၊ ဓမၼ၊ သံဃာ မွတပါး အျခားေသာ ကိုးကြယ္မႈမ်ားသည္ အာမခံခ်က္ မရွိပါဘူး။ ျမတ္စြာဘုရားရွင္၏ သာသနာေတာ္ႏွင့္ ေတြ႕ၾကံဳၿပီး တရားေတြနာၾကား က်င့္ၾကံႏိုင္တဲ့ ယခုလို အခ်ိန္အခါမွာမွ တရားေတြ မက်င့္ၾကံ၊ မလိုက္နာၾကဘူးဆိုရင္ လူျဖစ္႐ႈံးရပါမယ္။ သံသရာတစ္ေလ်ာက္လံုးကပါလာတဲ့ အမွားေတြကို စြန္႔လြတ္ဖုိ႔ အခ်ိန္တန္ပါၿပီ။ ေလာကသတၱ၀ါေတြ ေကာင္းက်ိဳးအတြက္ ပါရမီေတြ ျဖည့္က်င့္ခဲ့ရတဲ့ ဘုရားရွင္၏ ေက်းဇူးတရားေတြ၊ ဘုရားရွင္ ေဖာ္ထုတ္ေဟာခဲ့တဲ့ တရားေတြ၏ ေက်းဇူးေတြ၊ ထုိတရားေတြကုိ ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ ေဟာၾကားဆံုးမခဲ့တဲ့ ဆရာေတာ္ၾကီးေတြ၏ ေက်းဇူးတရားေတြကို သိတတ္ၾကရပါမယ္။ အခ်ိဳ႕ေသာသူေတြ လုပ္တတ္တာေလးေတြ ေျပာပါမယ္။
မိမိတုိ႔ ကိုယ္ပိုင္ဉာဏ္ႏွင့္ စဥ္းစားဆံုးျဖတ္ျဖစ္ၿပီးမွ လက္ခံၾကပါ။ ေဗဒင္ဆရာက ယၾတာေခ်ခိုင္းလို႔ ဘုရားမွာ အေမႊးတုိင္၊ ဆီမီးပူေဇာ္ၾကတယ္။ ဘုရားကို ကိုးကြယ္ပူေဇာ္မႈသည္ သက္ရွိထင္ရွား ရွိသလို ႏွလံုးသြင္းၿပီး ကိုးကြယ္ရတယ္ ဆုိတာ သိႏွင့္ၿပီးသားပါ။ ဘုရားေရွ႕မွာ အေမႊးတုိင္ေတြ၊ ဖေယာင္းတိုင္ေတြစုၿပီး ထြန္းညွိပူေဇာ္တာ မသင့္ေတာ္ပါဘူး။ ကုိယ့္ေရွ႕မွာေတာင္ အေမႊးတုိင္(၅)တုိင္ေလာက္ထြန္းၿပီး ေနၾကည့္ႏိုင္ပါ့မလား။ ဆရာေတာ္အရွင္ဆႏၵာဓိက စာအုပ္မွာေတာ့ ဘုရားကို ေညွာ္တိုက္ေနၾကတာပါလို႔ ေရးထားပါတယ္။ ေဗဒင္ဆရာက သက္ေစ့ ေရသပၸါယ္ရမယ္ဆုိေတာ့ ဘုရားရွင္ကို ေဆာင္းတြင္းျဖစ္ေနပါေစ ေခါင္းကေန ေရေလာင္းတတ္ၾကပါတယ္။ ေပါက္ေျမာက္ေအာင္လို႔ ေပါက္ပန္းလွဴခိုင္းတယ္။ အၾကံ အစည္ေအာင္ဖို႔ ၾကံစည္းလွဴခိုင္းတယ္။ အရာရာေအာင္ဖုိ႔ အေ၀ရာညႊန္႔ လွဴခိုင္းပါတယ္။ ဒီလိုခိုင္းတုိင္း လုပ္ရင္ေတာ့ မသင့္ေတာ္ပါ။ ဘုရားဂုဏ္ေတာ္ ပုတီးစိပ္ရာမွာလည္း မိမိႏွစ္သက္တဲ့ အေခါက္ေရကို စိပ္လို႔ရပါတယ္။ ဘယ္ႏွစ္ေခါက္ စိပ္ရမယ္၊ ဘယ္ဂုဏ္ေတာ္ပြားရမယ္ဆုိတာ ေထရ၀ါဒမွာ ကန္႔သတ္ခ်က္မရွိပါ။ လူေတြက က်ဥ္းၾကပ္ေအာင္ ကန္႔သတ္ေနၾက တာပါ။ ရက္ရာဇာေန႔မွာ သူတပါးအသက္သတ္လည္း အကုသိုလ္ျဖစ္တယ္။ ျပႆဒါးေန႔မွာ ဥပုသ္ေစာင့္လည္း သီလကုသိုလ္ရ တာပါပဲ။ ဒီေတာ့ အခ်ိန္ေတြ၊ ေန႔ရက္ေတြက ပဓာန မက်ဘူးဆုိတာ သိသာပါတယ္။
ဘုရားရွင္ေဟာခဲ့တဲ့ ပုဗၺာဏွသုတ္ဟာ ကိုယ္၊ ႏႈတ္၊ စိတ္ (၃)ပါးကို ေကာင္းမြန္ျမင္႔ျမတ္ေအာင္ ၾကိဳးစားေနထိုင္လွ်င္ အခ်ိန္တိုင္းဟာ ေကာင္းေသာနကၡတ္၊ ေကာင္းေသာ နိမိတ္မ်ားသာ ျဖစ္ေနမည္႔အေၾကာင္း ရတနာ (၃)ပါးကို အေျခခံတိုင္တည္ သစၥာတရားကို ေဖာ္က်ဴးတဲ့သုတ္ေတာ္ျဖစ္ပါတယ္။
ေဗဒင္ပညာဆုိတာ တုိက္ရိုက္ေတာ့ သာသနာကို မထိခိုက္သလိုပါပဲ။ မည္သည့္ ေဗဒင္ဆရာမွ သူမ်ားအသက္ သတ္ရမယ္လို႔ ယၾတာမေပးပါဘူး။ သူတပါး ပစၥည္းခိုးၿပီး စားရမယ္လို႔လည္း မေျပာၾကပါဘူး။ ဘုရားကုိ ဘယ္လိုပူေဇာ္ရမယ္။ ဘာေတြလွဴရမယ္ စသျဖင့္သာ ေျပာၾကတာပါ။ ေဗဒင္နဲ႔ ပတ္သတ္ၿပီးေတာ့ ကခ်င္ျပည္နယ္၊ နမၼားၿမိဳ႕၊ မဂၤလာရာမေက်ာင္း ဆရာေတာ္ဦးဉာဏက ယခုလို ေရးသားထားပါတယ္- “ေဗဒင္က ရက္ရာဇာႏွင့္ ျပႆဒါးကို ပဓာန ထားသကြဲ႔။ ျမတ္စြာဘုရားက ကုသိုလ္ႏွင့္ အကုသိုလ္ကို ပဓာန ထားသကြဲ႔။ ေဗဒင္က မဟာဘုတ္ေလးပါး ပဓာနထား၍ ထူသကြဲ႔။ ျမတ္စြာဘုရားက သမၸတၱိေလးပါးကို အဓိကထား၍ ထူသကြဲ႔။ ျမတ္စြာဘုရားနဲ႔ဆန္႔က်င္တာကိုယုံလွ်င္ ဘုရား၊ တရား မယံုရာ က်တာေပါ႔။” အင္မတန္ သတိျပဳသင့္ပါတယ္။
ဘုရားရွင္ရွိစဥ္ကပဲ ပုဏၰားတစ္ေယာက္ဟာ ကိုယ္႔ကိုယ္ကို တြက္ၾကည့္ေတာ႔ မေ၀းေတာ႔တဲ့ တစ္ခုေသာလျပည္႔ည သန္းေခါင္မွာ ေသမယ္လို႔ အေျဖရပါတယ္။ သူ႔မိန္းမက တြက္ၾကည့္ေတာ႔လည္း ဒီလိုပဲ အေျဖရတယ္။ ဒီေတာ႔ ဘုရားရွင္ကို လာေမးပါတယ္။ ဘုရားရွင္ကလဲ ေသမယ္လို႔ပဲ ေဟာပါတယ္။ အဲဒီအခါ ပုဏၰားလန္႔ျပီး ငါသာေမ်ာက္ျဖစ္ရင္ စားဖို႔ ငွက္ေပ်ာသီးေတြ စိုက္မယ္၊ ငွက္ျဖစ္ရင္ေနဖို႔ ေညာင္ပင္စိုက္မယ္၊ ငါးျဖစ္ရင္ေနဖို႔ ေရကန္တူးမယ္ စသျဖင္႔ အမ်ိဳးမ်ိဳး စဥ္းစားျပီး စိုက္ပ်ိဳးလိုက္တာ အမ်ားၾကီးပါပဲ။ ေနာက္ေတာ႔ လမ္းေဖာက္တာေတြပါ လုပ္လာတယ္။ သူက ကုသိုလ္ရဖို႔ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ သူေသၿပီး ဘာေကာင္ျပန္ျဖစ္ျဖစ္ ေနရတာ အဆင္ေျပေအာင္ လုပ္တာပါပဲ။ ဒါေပမယ္႔ သူစိုက္ပ်ိဳးထားတာေတြ ႀကီးလာေတာ႔ ေမ်ာက္ေတြ၊ ငွက္ေတြ၊ ငါးေတြ စသျဖင့္ စားၾက၊ ေသာက္ၾက၊ ေနၾက၊ နားၾကျဖစ္ေနပါတယ္။ သူေသမယ္လို႔ တြက္လို႔ရထားတဲ့ ညမွာေတာ့ သူက အားလံုးကို ႏႈတ္ဆက္ၿပီး အိပ္ယာေပၚမွာ ေသမယ္႔အခ်ိန္ကို ေစာင္႔ေနတာေပါ့။ အာရုဏ္တက္ခ်ိန္အထိ လည္း မေသေရာ၊ သူ႔ကို စိတ္ဆင္းရဲေအာင္ လုပ္ရမလားလို႔ ဘုရားရွင္ကို စိတ္ဆိုးျပီး ရန္ေတြ႔ဖို႔ ထြက္လာပါတယ္။ ဘုရားရွင္နဲ႔ ေတြ႕တဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ ဘုရားရွင္က အဲဒီေန႔ေသမယ္လို႔ေဟာၿပီးေနာက္ပိုင္း ဘာေတြလုပ္ေသးလဲဆိုတာေမးၿပီးေတာ့ သူလုပ္ ေဆာင္ခဲ့တာေတြဟာ အသက္ရွည္ရာ ေကာင္းမႈေတြျဖစ္ေၾကာင္း ဇာတ္ေတာ္ေဆာင္ၿပီး ေဟာပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ သာမာန္ေဗဒင္လို သက္သက္မွာ မမွန္ႏိုင္ဘူးဆိုတာ သိသာပါတယ္။ ကံနဲ႔ ကံရဲ႕အက်ိဳးကို ယံုရပါမယ္။ ဒီလိုမဟုတ္ဘဲ ၿဂိဳဟ္စီး၊ ၿဂိဳဟ္နင္း၊ နကၡတ္၊ ရာသီ နဂါးေခါင္းလွည့္၊ လက္၀ါးရွိလမ္းေၾကာင္းမ်ား ညႊန္ရာေတြကိုပဲ ယံုေနမယ္ဆိုရင္ ကံ နဲ႔ ကံ၏အက်ိဳးကို ပယ္ရာက်ျပီး ကမၼႆကတသမၼာဒိ႒ိ မျဖစ္ေတာ႔ဘဲ မိစၧာဒိ႒ိေတာင္ျဖစ္သြားပါမယ္။
စာေရးသူကိုယ္တုိင္လည္း မဟာဘုတ္ထူတာ၊ နာမည္ေပးနည္း (ယခင္က ခင္ႀကီးေဖ်ာ္နည္း၊ ေနာက္ပိုင္းေတာ့ မင္းသိခၤတုိ႔ သံုးၾကတယ္)၊ လက္မွတ္ထုိးတာ၊ လကၡဏာပညာ၊ အိမ္ေထာင္ဖက္ေရြးနည္း၊ (ဓမၼာ-ေသာက အင္း၀-ရာဇာ။ ဥသာ-စိန္ပန္း ဒန္းလွ ကိုရွာ စတဲ့ လကၤာေလးေတြနဲ႔ပါ) စသျဖင့္ ေလ့လာခဲ့ဖူးပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဒီပညာေတြဆုိတာ ေဟာသူက မကြ်မ္းက်င္လို႔ ျဖစ္ေစ၊ က်က္မွတ္ထားတာ၊ တြက္ခ်က္တာေတြ၊ ဆံုးျဖတ္တာေတြ မွားလို႔ျဖစ္ေစ လြဲႏိုင္ပါတယ္။
ေနာက္တစ္ခ်က္က အေဟာခံရသူကိုယ္တိုင္ရဲ႕ ျပဳမူေဆာင္ရြက္ခ်က္ေတြေၾကာင္႔လည္း လြဲႏိုင္ပါတယ္။ ေဗဒင္ေမးတဲ့ သူက ေကာင္းမႈေတြလုပ္ၿပီး မေကာင္းကံေတြကို တားႏိုင္တာေၾကာင့္လည္း မွားသြားတတ္ပါတယ္။ ဤေနရာမွာ ဆရာေတာ္ အရွင္ဇ၀နေရးသားေသာ စာအုပ္ထဲမွ ထုတ္ႏႈတ္တင္ျပပါမယ္။ နာမည္ႀကီး ေဗဒင္ဆရာတစ္ေယာက္က စာခ်ဘုန္းႀကီးတပါး၏ ဇာတာကိုၾကည့္ၿပီး အရွင္ဘုရားမွာ ခႏၶာပ်က္ကိန္းရွိေနပါတယ္။ ယၾတာမေခ်လို႔ မရပါဘူးလို႔ေလွ်ာက္ထားရာ တပည့္ စာသင္သားသံဃာေတြက တုန္လႈပ္ေသာ္လည္း စာခ်ဘုန္းႀကီးကေတာ့ တုန္လႈပ္ေခ်ာက္ခ်ားျခင္း မရွိပါဘူး။ ေအးျမၾကည္လင္ တဲ့မ်က္ႏွာက တစ္ခ်က္ေလးမွ ပ်က္သြားျခင္းမရွိ၊ ပကတိအတုိင္းပါပဲ။ တပည့္မ်ားေရာ၊ ေဗဒင္ဆရာေရာ ဆရာေတာ္ေျပာမည့္ စကားကို နားေထာင္ေနၾကပါတယ္။ ခဏၾကာေတာ့ စာခ်ဘုန္းႀကီးထံမွ စကားသံအခ်ိဳ႕ ထြက္လာပါတယ္။
“ဒကာႀကီး အခုလိုေဟာၾကားသတိေပးတာ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဦးပဥၥင္းအတြက္ေတာ့ ကိစၥမရွိပါဘူး”။ ထုိစကားကို ေဗဒင္ဆရာက မႀကိဳက္ပါ။ သူ႔ပညာကို မယံုၾကည္ေသာေၾကာင့္လို႔ ယူဆပါတယ္။ ထုိမေက်နပ္တဲ့စိတ္က မေျပျပစ္ တဲ့စကားေတြေျပာပါတယ္။ “အရွင္ဘုရား.. တပည့္ေတာ္ေျပာတဲ့အတုိင္း ယၾတာမေခ်ဘဲ ေနရဲေနၾကည့္ပါ။ အခုႏွစ္ ၁၃၅၃ ခုႏွစ္၊ တန္ေဆာင္မုန္း၊ နတ္ေတာ္၊ ျပာသို၊ တပိုတြဲေလးလ အတြင္းမွာ ခႏၶာပ်က္ရင္ပ်က္၊ မပ်က္ရင္လည္း ေသေလာက္နီးပါး ေရာဂါကို ခံစားရမယ္၊ အကယ္၍ တပည့္ေတာ္ ေျပာတဲ့အတိုင္း မျဖစ္ဘူးဆုိရင္ တပည့္ေတာ္တုိ႔ ေဗဒင္က်မ္းေတြ အကုန္မီး႐ိႈ႕ ပစ္မယ္” ဟု ေျပာဆုိၿပီး ျပန္သြားပါတယ္။
လူတစ္ေယာက္၏ ေကာင္းက်ိဳးဆုိးက်ိဳးကို ကံတရားထက္ ဂဏန္းသခ်ၤာမ်ားက ပို၍ ဖန္တီးႏိုင္သည္ဟု ယူဆလိုက္ လွ်င္ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ မပီသႏိုင္ေတာ့ပါ။
ေဗဒင္ဆရာ၏ အတိအက်ေဟာခ်က္ေၾကာင့္ တပည့္မ်ားက စိုးရိမ္သျဖင့္ ယၾတာေခ်ဖုိ႔ အတင္းအက်ပ္ေလွ်ာက္ထား ရာ စာခ်ဘုန္းႀကီးက “ငါအၿမဲတမ္း ယၾတာေခ်ေနတာ မင္းတုိ႔ မေတြ႕ၾကဖူးလား” ျပန္ေမးေတာ့ တပည့္မ်ားက “ေတြ႕ပါတယ္ဘုရား” ဟု ေလွ်ာက္ကာ ျပန္ခဲ့ၾကပါတယ္။ အခ်ိန္ေတြကုန္လြန္ၿပီး ဆရာေတာ္ကား ဘာေရာဂါအသက္ေဘးမွ မျဖစ္ဘဲ စာခ်ဘုန္းႀကီးဘ၀မွ ေက်ာင္းထုိင္ဘုန္းႀကီးဘ၀သို႔ပင္ ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ ထုိအခါမွ ေဗဒင္ဆရာ ေဟာခဲ့သလို အဘယ့္ ေၾကာင့္ အသက္အႏၲရာယ္ မျဖစ္ရေၾကာင္း ေဟာၾကားပါတယ္။ အတုိခ်ံဳ႕ ေျပာရရင္ ဒါန၊ သီလ၊ ဘာ၀နာ ကုသိုလ္ကံေတြကို ဆရာေတာ္က ယခင္ကတည္းက ေန႔စဥ္ျပဳလုပ္ခဲ့ျခင္း၊ ေကာင္းမႈေတြနဲ႔ ထံုမႊမ္းေနလာခဲ့ျခင္းေၾကာင့္ျဖစ္ပါတယ္။
ေဗဒင္ပညာရွင္ေတြဆုိတာ ပုထုဇဥ္ေတြပါပဲ။ အဲဒီေတာ့ အမွားဆုိတာ ဘယ္ကင္းပါ႔မလဲ။ ေဗဒင္၊ နကၡတ္ပညာဆိုတာ ေကာင္းက်ိဳးဆုိးက်ိဳးကုိ ႀကိဳတင္သိႏိုင္စြမ္းရွိတဲ့ ေလာကီပညာတစ္ခုပါ။ ဒါေပမဲ့ လိမ္းေဆးကို စားေဆးအျဖစ္ သံုးလိုက္ရင္ အသက္အႏၲရာယ္ ျဖစ္ႏိုင္သလို ဒီၿဂိဳဟ္ထဲေရာက္ေနလို႔သာ ဒီလိုျဖစ္ရတာ၊ အတိတ္ကံ ပစၥဳပၸန္ကံနဲ႔ ဘာမွမဆုိင္ဘူးလို႔ ယူဆ လိုက္ရင္ေတာ့ ဗုဒၶ၀ါဒကို ဖ်က္ဆီးတဲ့ အဓိကအႏၲရာယ္ႀကီး ျဖစ္သြားႏိုင္တယ္။
ဘုရားေလာင္း ေမြးဖြားစဥ္က ဘုရားျဖစ္မယ္ဆုိၿပီး လက္ညိဳးတစ္ေခ်ာင္းတည္းေထာင္ခဲ့တဲ့ ေကာ႑ညပုဏၰားေတာင္ ဘုရားေလာင္းက ဒုကၠရစရိယ မက်င္႔ေတာ႔ဘဲ အစားအစာလည္း ျပန္စားေရာ ဘုရားမျဖစ္ေတာ႔ပါဘူးလို႔ ျပန္ျပီး ယံုၾကည္သြား လို႔ ပဥၥ၀ဂၢီ (၅-ပါးအစု)လံုး ဘုရားေလာင္းကို စြန္႔ခဲ႔ၾကတာပဲ။ ဘုရားျဖစ္ၿပီး ဓမၼစၾကာတရား ျပန္လာေဟာေတာ႔မွ ဘုရားျဖစ္ၿပီဆုိတာ သိၾကတာပါ။ ဒီေတာ့ သာမန္ လကၡဏာ၊ ေဗဒင္ ပညာမွာ မုခ်မွန္ပါမယ္လို႔ ေျပာလို႔မရႏိုင္ပါဘူး။
ဤသို႔ျဖင့္ ဒီပညာေတြဟာ ေလးစားစရာ၊ စိတ္၀င္စားစရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ တိတိက်က် ေဟာႏိုင္၊ ေျပာႏိုင္တာ ေတြ ရွိသလို၊ ကာယကံရွင္ကလဲ ျပန္ၿပီးျပဳျပင္ႏိုင္ေၾကာင္း ေသခ်ာေနပါတယ္။ ဒီေတာ႔ ဆရာေတာ္ အရွင္ဇ၀နေျပာသလို ေျပာရရင္ လိမ္းေဆးအျဖစ္ပဲ သံုးသင္႔တဲ႔ေဆးကိုေသာက္ရင္ ျပႆနာ အၾကီးအက်ယ္တက္ပါမယ္။
ဒါ႔ေၾကာင္႔ ပညာတစ္ရပ္အေနနဲ႔ သံုးခ်င္သံုးႏိုင္ပါတယ္။ သို႔ေသာ္ ကိုးကြယ္အားထားရာ အစစ္ျဖစ္တဲ့ ဘုရား၊ တရား၊ သံဃာတုိ႔ထက္ပိုၿပီး အေလးအျမတ္ျပဳရင္ေတာ့ မသင့္ေတာ္ပါ။ အမွားႏွင့္အမွန္၊ အတုႏွင့္အစစ္ ကြဲျပားဟန္ကို ပိုင္းျခား သိျမင္ၿပီး စစ္မွန္ေသာ ဗုဒၶဘာသာ၀င္မ်ား ျဖစ္ၾကပါေစ။
“ဓမၼခ်မ္းသာ ေတြ႕ေအာင္ရွာ၊ အုိ၊ နာ၊ ေသျခင္း ကင္းေစေသာ္”
ေအာင္ဦး (ဓမၼရသ)
