နိဗၺာန္ေရာက္ေၾကာင္း ပါရမီႏွင့္ လူေလာကယႏၲရား

နိဗၺာန္ေရာက္ေၾကာင္း ပါရမီႏွင့္ လူေလာကယႏၲရား

ဖုိရမ္တစ္ခုတြင္ ဘာသာေရးသည္ လူေလာက ယႏၲာရားကုိ လည္ပတ္ဖုိ႔အတြက္ အေထာက္အကူမျပဳႏုိ္င္ေၾကာင္းႏွင့္ နိဗၺာန္ေရာက္ေၾကာင္းသာ အားလံုးလုပ္ၾကမည္ဆုိပါက ေလာကယႏၲရား ရပ္တန္႔သြားမည္ဟု တင္ျပထားသည္ကုိ ျပန္လည္ေျဖရွင္းေသာအားျဖင့္ သည္ေဆာင္းပါးကို တင္ျပပါသည္..

အပါဒါနအ႒ကထာမွာ သူေတာ္ေကာင္းတစ္ဦး နိဗၺာန္ရရွိေရးအတြက္ အေျခခံအခ်က္ႏွစ္ခ်က္လိုေၾကာင္း ရွင္းထားပါသည္...

၁။ မိမိလိုလားေတာင့္တသည့္ ေဗာဓိဉာဏ္ေတာ္ျမတ္ကုိ ဆုေတာင္းပန္ထြာျခင္း ပတၳနာ

၂။ ေဗာဓိဉာဏ္သုိ႔ ေရာက္ေအာင္ ေရွးရႈးသယ္ေဆာင္ေပးသည့္ ပါရမီတရားအေပါင္း အဘိနီဟာရ

တခါထပ္ၿပီ အဘိနီဟာရဆုိတာ ဘာလဲဆုိေတာ့

၁။ အဓိကာရ ေကာင္းမႈ ကုသုိလ္ရွိျခင္း

၂။ မိမိေမွ်ာ္မွန္းထားသည့္ ေဗာဓိဉာဏ္ေတာ္ျမတ္ကို လုိလား ေတာင့္တသည့္ ဆႏၵဓာတ္ ျပင္းျပျခင္း

သည္လုိဆုိရင္ ပါရမီ ျပည့္စံုသည္ မည္သည္။ (အပါဒါန၊႒၊၁၊၁၅၈)

အဓိကာရေကာင္းမႈဆုိတာ....

ပရိယတၱိ.. ဘုရားစကားေတာ္မ်ားကုိ သင္ယူျခင္း။ ရြတ္ဖတ္သရဇၩာယ္ျခင္း
သဝန.... အရုိအေသအေလးျမတ္ျပဳ၍ အလြန္လိုလားသည့္စိတ္ျဖင့္ သူေတာ္ေကာင္းတရားကုိ နာၾကားျခင္း
ပရိပုစၧာ... ခက္ခဲနက္နဲ႕ေသာ ပုဒ္တုိ႔ကုိ သင္ယူျခင္း။ တနည္း အ႒ကထာကုိ သင္ယူျခင္း.
ပုဗၺေယာဂ.. ေရွးေရွးဘုရားရွင္တုိ႔ ထံမွာ သခၤါရုေပကၡာဉာဏ္တုိင္ေအာင္ ဝိပႆနာ အားထုတ္ဖူးျခင္း..

ထုိအဓိကာရေကာင္းမႈတုိ႔ကုိ
သာဝကသံုးမ်ဳိးတြင္ ၁။ အဂၢသာဝကတုိ႔သည္ တစ္သေခၤ်နဲ႕ ကမ႓ာတစ္သိန္း...
၂။ မဟာသာဝကတုိ႔သည္ ကမ႓ာတစ္သိန္း
၃။ ပကတိသာဝကတုိသည္ အဘိနီဟာရျပည့္စံုလံုေလာက္သည့္ ဘဝတုိ႔ ပတ္လံုး... ပါရမီတရားအေပါင္းကုိ ျဖည့္က်င့္ရပါသည္..

သုိ႔ေသာ္လယ္တီဆရာက သာဝကပါရမီဉာဏ္အရာမွာ အဓိကာရေကာင္းမႈအရ

၁။ ဝိဇၨာမ်ဳိးေစ့
၂။ စရဏမ်ဳိးေစ့ ႏွစ္မ်ဳိးလုံးပင္ ဆုိလိုေၾကာင္း ပါရမီ ဒီပနီတြင္ ရွင္းလင္ထားပါသည္..

ဝိဇၨာမ်ဳိးေစ့အရ ဝိဇၨာရွစ္ပါးတြင္ ပါဝင္ေသာ ဝိပႆနာဉာဏ္ကုိ ဆုိလိုေပသည္.. ဝိပႆနာဉာဏ္သည္ အဓိကာရကုသုိလ္ပါရမီ မ်ဳိးေစ့ပင္ျဖစ္သည္..

တဖန္ စရဏတရား (၁၅)ပါးတြင္ ဝိပႆနာဉာဏ္ (ပညာ)လည္း ပါဝင္ေပသည္.. ဝိပႆနာသည္ စရဏတရားလည္း မွန္၏။ ဝိဇၨာတရားလည္း မွန္ေပသည္.. ထုိ႔ေၾကာင့္ ဝိပႆနာသည္ နိဗၺာန္ကုိ လိုလားလ်က္ရွိေသာ သူေတာ္ေကာင္းသည္ အတိတ္ဘဝ၊ ယခုဘဝ၌ ဝိပႆနာအဓိကာရေကာင္းမႈကုသုိလ္ကုိ ျဖည့္က်င့္ရေပမည္..

စရဏတရားသည္ လက္ေျခႏွင့္ တူၾက၏။ လက္ေျခရွိက အလုိရွိရာ ျပဳႏုိင္သကဲ့သုိ႔ စရဏပါရမီသည္ နိဗၺာန္ေရာက္ေၾကာင္း သူေတာ္ေကာင္းတရားကုိ ေဟာၾကားေပးႏုိင္မည့္ ဆရာေကာင္း မိဘေကာင္းစသည့္တုိ႔ႏွင့္ ေတြ႕ၾကံဳေအာင္ ပုိ႔ေဆာင္ေပမည္ျဖစ္သည္။
စရဏတရားဟူသည္ ဒါန(သီလ) အစရွီိေသာ တရားမ်ားျဖစ္ၾကသည္...

စရဏပါရမီေၾကာင့္ ဘုရားအစရွိေသာ ဆရာသမားေကာင္ႏွင့္ ေတြ႕ဆံုေသာအခါ သစၥာေလးပါးနွင့္ စပ္ေသာ တရားစကားကုိ နားၾကားခြင့္ရပီ.. ဝိဇၨာမ်ဳိးေစ့ ပါရမီတရားမ်ားက ေဗာဓိဉာဏ္တုိ႔ေရာက္ေအာင္ အားေပးေထာက္ပံ့ၾကမွာ ျဖစ္ပါသည္...


ထုိ႔ေၾကာင့္အဆံုးအႏၲိမပန္းတုိင္ကုိ သြားရန္ အေျခခံအာျဖင့္ မူႏွစ္ရပ္လုိအပ္ပါသည္.. နိဗၺာန္ေရာက္ေၾကာင္း သူေတာ္ေကာင္းတရားမ်ားကုိ ေဟာၾကားေပးႏုိင္ေသာ ဆရာသမားနဲ႕ ေတြ႕ရန္လိုသည္.. ထုိအေျခအမ်ဳိးရရန္ စရဏပါရမီ ျပည့္စံုလုံု႕ေလာက္ရေပသည္.. သုို႔ရာတြင္ ထုိအေျခအေနမ်ဳိး ဗုဒၶဘာသာတုိင္း၌ မရွိႏုိင္...
ထုိအေျခအေနမ်ဳးိနဲ႕ ၾကံဳေသာ္လည္း အတိတ္ဓာတ္ခံ ဝိဇၨာပါရမီ ခ်ဳိ႕တဲ့ျပန္ကလည္း အဆံုးအႏၲိမပန္းတုိ္င္သည္ ခ်က္ခ်င္းျဖစ္ေပၚမလာေပ..ဘဝတစ္ခုႏွစ္ခုေသာ္လည္းေကာင္း၊ဘဝမ်ားစြာေသာ္လည္း ေကာင္း ေစာင့္ဆုိင္းရေပသည္...

ဗုဒၶေဒသနာေတာ္အရပင္လွ်င္ ဗုဒၶဘာသာပင္ ျဖစ္လင့္ကစား အဆံုးအႏၲိမပန္းတုိင္တုိ႔ ေရာက္ရွိဖုိ႔ရန္ ျပည့္စံုလံု႕ေလာက္ေသာ အေျခအေနမ်ား ျဖစ္ဖုိ႔ မလြယ္ကူေၾကာင္း သိသာသည္.. ထို႕ေၾကာင့္ အဆံုးအမပန္းတုိင္ကုိ ဗုဒၶဘာသာတုိင္း ေလွ်ာက္လွမ္းႏုိင္ၾကမည္မဟုတ္ေပ.. အနည္းငယ္မွ်ေသာ သူတုိ႔သည္သာလွ်င္ နိဗၺာန္သုိ႔ ရၾကသည္ဟု ဆုိၾကေပသည္...

အဆံုးအမပန္းတုိင္ကုိ ေလွ်ာက္လွမ္းေနၾကေသာ္လည္း လူေလာကစက္ရႏၲယားကား လည္ပတ္ေနမည္သာျဖစ္ပါသည္.. ဥပမာ.. နိဗၺာန္ေရာက္ေၾကာင္းလမ္းေၾကာင္းေပၚသုိ႔ ေရာက္ရွိေနေသာ တုိင္းျပည္အုပ္ခ်ဳပ္သူမ်ား. စစ္သူၾကီးမ်ား. သူေဌးသူၾကြယ္မ်ား မင္းညီမင္းသားမ်ား သာမာန္အရပ္သူ အရပ္သားမ်ား... မ်ားစြာရွိခဲ့ပါသည္။ ထုိသူတိုိ႕သည္ မိမိတုိ႔၏ လူ႔အသုိင္းအဝန္း၏ အက်ဳိးစီးပြားကို ေဆာင္ရြက္ျမဲ ေဆာင္ရြက္ၾကပါသည္..ေလာကယႏၲရားကုိ လည္ပတ္ျမဲ လည္ပတ္ၾကပါသည္.. ငါတုိ႔သည္ နိဗၺာန္ေရာက္ေၾကာင္းတရားမ်ား အားထုတ္ေနပါသျဖင့္ လူေလာကီအလုပ္မ်ား မလုပ္ၾကဟူ၍ကား မဟုတ္.. နိဗၺာန္ေရာက္ေၾကာင္း အေျခခံက်င့္စဥ္ျဖစ္တဲ့ သီလက်င့္စဥ္ပုိင္း`၌ပင္လွ်င္ အလွဴဒါနမ်ား.. သားသမီး က်င့္ဝတ္၊ မိဘက်င့္ဝတ္၊ ဆရာက်င့္ဝတ္မ်ား မဂၤလသုတ္လာ လူမႈေရးက်င့္ဝတ္မ်ား.. ၾကီးပြားတုိးတက္ေရး တရားမ်ားသည္.. လူ႕ေလာက ယႏၲရား လည္ပတ္ေၾကာင္း တရားမ်ားျဖစ္ၾကသည္..

အဆံုးအႏၲိမပန္းတုိ္င္ကုိ ေရာက္ရွိေသာမူၾကသည္ရဟႏၲာအရွင္ျမတ္ၾကီးမ်ားပင္လွ်င္ ေလာကအက်ဳိးစီးပြားကို ေဆာင္ရြက္ၾကေသးသည္ဆုိလွ်င္ အဆံုးအႏၲိမပန္းတုိင္းတုိ႔ ေရာက္ရန္ က်င့္ဆဲသူမ်ားမွာ အဘယ္မွာလွ်င္ ေလာကယႏၲရားကုိ မလည္ေစဘဲ ရွိပါအံ့နည္း....

ျမတ္ဗုဒၶကုိသာလွ်င္ ၾကည့္မည္ဆုိပါက က်င့္ဆဲကာလ၌သာ မိမိကုိယ္တုိင္ ကိေလသာ အေႏွာင္အဖြဲ႕မွ လြတ္ေျမာက္ေအာင္ ေရွးဦးစြာ ၾကိဳးစားေတာ္မူသည္.. ကုိယ္တုိင္လြတ္ေျမာက္ေတာ္မူၿပီးေသာအခါ (၄၅)ဝါတုိင္တုိင္ မနားမေန ေလာကအစီးအပြားကို ေဆာင္ရြက္ေတာ္မူခဲ့သည္မွာ အထင္အရွားျဖစ္သည္..
ထုိ႔ေၾကာင့္ ဘာသာေရးမွ လြတ္ကင္းေနသူမ်ားသာလွ်င္ လူ႔ေလာက အင္ဂ်င္မ်ားကို လည္ပတ္ေနသည္ ဟူေသာ အဆုိမွာ မွန္ကန္မႈ မရွိခဲ့ရပါ....

လူ႕ေလာက အင္ဂ်င္မ်ားကုိ လည္ပတ္ဖုိ႔ရန္ အေျခခံအားျဖင့္ နွလံုးသားေကာင္းဖုိ႔လည္း လုိတယ္. အသိပညာရွိုဖုိ႔လည္းလုိပါသည္.. အသိပညာသာရွိပီ ႏွလံုးသားမေကာင္းပါက လူ႕ေလာကကုိ အႏၲရာယ္ျပဳႏုိင္ပါသည္.. ထိုအခါဘာသာေရးက ႏွလံုးသားေကာင္းေအာင္ သြန္သင္၍ လူ႔ေလာက အင္ဂ်င္မ်ားကုိ ေကာင္းမြန္စြာ လည္ပတ္ေစမည္ျဖစ္ေၾကာင္းတင္ျပလိုက္ရေပသည္..
Posted by Phonedawgyi

ဘုရားမကယ္ႏုိင္သူမ်ား

ဘုရားမကယ္ႏုိင္သူမ်ား…

ေလာကတြင္ အခ်ိဳ႕သူမ်ားသည္ အေၾကာက္တရား နည္းပါးတတ္၏။ အယုံအၾကည္လည္း နည္းပါးတတ္၏။ လက္ေတြ႕မဟုတ္လွ်င္ မယုံသည္မ်ားလည္း ရွိတတ္၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အခ်ိဳ႕ဆုိလွ်င္ မည္သည့္ကိစၥမ်ားတြင္ မဆုိ ေပါ့ေပါ့တန္တန္ပင္ ေျပာဆုိျပဳမူ တုံ႔ျပန္တတ္၏။ အခ်ိဳ႕ကား ယုံၾကည္မႈႏွင့္ အေၾကာက္တရား မရွိ႐ုံမွ်မက အေတြးအေခၚမ်ားပင္ မွားယြင္းသြားကာ ကံတရား၏ သေဘာတရားမ်ား အေပၚတြင္လည္း အေပ်ာ္အျပက္ ကဲ့ရဲ႕တတ္သည္အထိ ျဖစ္တတ္ေပ၏။ ကံကံ၏အက်ိဳးတရားႏွင့္ စပ္လ်ဥ္း၍လည္း လက္ေတြ႕ မခံရေသးသည့္အခါ ကေလးကလား သေဘာထားတတ္၏။ အခ်ိန္တန္မွ အက်ိဳးေပးတတ္သည့္ ကံတရား၏ သက္ေရာက္မႈတြင္ လက္ေတြ႕မခံ ရေသးသည့္အခါ အယုံအၾကည္ နည္းေနတတ္၏။ ထုိ႔အတူ မိမိ၏လုပ္ရပ္မ်ားတြင္ လက္ယဥ္လာသည့္အခါ အေၾကာက္တရားပါ ေခါင္းပါးလာတတ္၏။

ထုိ႔သုိ႔ေသာသူမ်ားကုိ အျခားသူမ်ားက မေကာင္းသည့္ လုပ္ရပ္မ်ားေၾကာင့္ “ေဟ့…ေဟ့… အဲဒီလုိ မလုပ္နဲ႔ ငရဲႀကီးလိမ့္မယ္” ဟု ေျပာဆုိသည့္အခါ “ငရဲႀကီးေတာ့ ငရဲေလးကုိ ႏုိင္တာေပါ့..” စသည္ျဖင့္ ျပန္လွန္တုံ႔ျပန္ တတ္သကဲ့သုိ႔ အခ်ိဳ႕က “ဒီလုိမေကာင္းတဲ့ အလုပ္ေတြ လုပ္ရင္ ၀ဋ္လုိက္တတ္တယ္..”ဟု ေျပာလာလွ်င္လည္း “၀ပ္လုိက္ရင္ ထေျပးတာေပ့ါ…” စသည္ျဖင့္ သံတူေၾကာင္းကဲြ စကားလုံးမ်ားျဖင့္ ျပန္လည္ေျပာဆုိတတ္၏။ ထုိသူတုိ႔ ဆုိခ်င္သည္မွာ ေလးဘက္ေထာက္ကာ ၀ပ္ၿပီးလုိက္ေနသည့္သူထက္ မတ္တပ္ရပ္ၿပီး ေျပးေနသူက ပုိ၍အလ်င္အျမန္ ေျပးႏုိင္သည့္ သေဘာကုိ ရည္ရြယ္လ်က္ အေပ်ာ္အျပက္ ေျပာလုိဟန္ ရွိေပ၏။

အေပ်ာ္ျဖစ္ေစ၊ အမွန္အကန္ျဖစ္ေစ ထုိသူတုိ႔ ေျပာဆုိၾကသည့္ “ငရဲႀကီးေတာ့ ငရဲေလးကုိ ႏုိင္တာေပါ့၊ ၀ပ္လုိက္ရင္ ထေျပးတာေပါ့” စသည့္ စကားမ်ားသည္ မေကာင္းမႈ၏ တန္ျပန္သက္ေရာက္မႈ အေပၚတြင္ အမွန္တကယ္ ေၾကာက္ရြံ႕မႈမရွိ၊ ယုံၾကည္မႈမရွိသည့္ သေဘာကုိ ျပသေနသကဲ့သုိ႔ ျဖစ္ေနေပ၏။ မခံရေသးသည့္အခါ အေပ်ာ္အျပက္ ျပက္ရဲ႕ျပဳႏုိင္ေသာ္လည္း မေကာင္းမႈ၏ အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈမ်ား အမွန္လက္ေတြ႕ ေရာက္လာသည့္ အခါတြင္ကား ဘုရားပင္ မကယ္ႏုိင္သည္ကုိ သတိမျပဳမိၾကဟန္ ရွိေပ၏။ ဘုရားလည္း မကယ္ႏုိင္၊ သိၾကားလည္း မ မႏုိင္သည့္ သူမ်ားတြင္ အကုသုိလ္ႀကီးသူမ်ား၊ ၀ဋ္ႀကီးသူမ်ား ပါေနသည္ကုိ သတိမျပဳမိၾကဟန္ ရွိေပ၏။ အထူးသျဖင့္ မေကာင္းမႈ ဒုစ႐ုိက္အမႈမ်ားတြင္ လက္ယဥ္ေနသူမ်ားသည္ မည္သုိ႔ေသာပုဂၢိဳလ္မ်ား၊ မည္သုိ႔ေသာ အရာမ်ားျဖင့္ ျပသေျပာဆုိ ဆုံးမေစကာမႈ သတိသံေ၀ဂ ရရန္၊ ေနာင္တရရန္ ခက္ခဲေနတတ္ၿပီး တစ္ခါတစ္ရံ သတိသံေ၀ဂ ရသေယာင္ရွိတတ္ေသာ္လည္း မထူးဇာတ္ ခင္းတတ္သည္မ်ားလည္း ရွိေနတတ္၏။ ထုိသုိ႔ မေကာင္းမႈဒုစ႐ုိက္အမႈမ်ားတြင္ လက္ယဥ္ကာ မထူးဇာတ္ခင္းေနမိလွ်င္ကား မည္သူကယ္၍မွ် ရမည္မဟုတ္သကဲ့သုိ႔ ဘုရားလည္း ကယ္၍ရႏုိင္မည္မဟုတ္သည္မွာ အမွန္ပင္ ျဖစ္ပါေပ၏။

အခ်ိဳ႕က မေကာင္းမႈ အလုပ္မ်ားကုိ မည္မွ်ပင္ လုပ္ေနပါေသာ္လည္း ႀကီးပြားေနသူမ်ား၊ အစစ အရာရာ အဆင္ေျပေနသူမ်ား၊ မေကာင္းသည့္ အလုပ္မ်ားျဖင့္ အက်ိဳးေပးေနသူမ်ားကုိ ၾကည့္ကာ “ဒီလုိလူေတြက်ေတာ့ ဘယ္လုိလုပ္မလဲ..”ဟူသည့္ အေမးမ်ိဳးျဖင့္ ေစာဒကတက္သည္မ်ား ရွိတတ္၏။ စင္စစ္ ထုိသုိ႔ မေကာင္းမႈျဖင့္ ႀကီးပြားေနသူမ်ားသည္ကား ဘုရားကယ္ထား၍ ႀကီးပြားေနသူမ်ား မဟုတ္ၾကေပ။ အတိတ္ကံ တစ္ခုခုက ျပဳခဲ့သည့္ ေကာင္းသည့္ကံမ်ား၏ အက်ိဳးေပးေကာင္းခ်ိန္ႏွင့္ ယခုဘ၀ ျပဳလုပ္ထားၾကသည့္ အကုသုိလ္ကံမ်ား၏ အက်ိဳးေပးခ်ိန္ မတန္ေသး၍သာ ျဖစ္ပါ၏။ ျမတ္ဗုဒၶက “မေကာင္းမႈျပဳေသာသူပင္ ျဖစ္ေသာ္လည္း မေကာင္းမႈ အက်ိဳးမေပးေသးေသာ ကာလပတ္လုံး ေကာင္းျမတ္ေသာ အာ႐ုံကုိ ေတြ႕ျမင္ႏုိင္ေသးေၾကာင္း၊ မေကာင္းမႈ အက်ိဳးေပးေသာ အခါ၌မူကား မေကာင္းမႈျပဳေသာသူသည္ မေကာင္းက်ိဳးကုိ ခံစားရေၾကာင္း” စသည္ျဖင့္ မိန္႔ေတာ္မူထား၏။ ဤစကားေတာ္အရ ေကာင္းမႈ၊ မေကာင္းမႈတုိ႔၏ အက်ိဳးေပးမႈသည္ အခ်ိန္ကာလႏွင့္ သက္ဆုိင္ေနၿပီး အခ်ိန္တန္လွ်င္ကား မိမိတုိ႔ လုပ္သည့္ကံမ်ား၏ အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈမ်ားသည္ မိမိတိုထံသုိ႔ ဧကန္မုခ် ေရာက္လာမည္မွာ အမွန္ပင္ျဖစ္ေၾကာင္း သိရွိႏုိင္မည္ ျဖစ္၏။ အထူးသျဖင့္ အကုသုိလ္ကံမ်ား၏ အက်ိဳးေပးခ်ိန္သည္ကား အထူးပင္ သိသားထင္ရွားလွ၏။ အကုသုိလ္ အလုပ္၏ အက်ိဳးေပးခ်ိန္ ေရာက္လာလွ်င္ကား မည္သည့္တံခုိးရွင္မွ် ကယ္မ,၍ ေပးႏုိင္မည္မဟုတ္သည္မွာ ေသခ်ာလွ၏။

မွန္၏။ အကုသုိလ္အလုပ္မ်ားကုိ လုပ္ရင္း အကုသုိလ္ကံ၏ အက်ိဳးေပးခ်ိန္သုိ႔ ေရာက္လာေသာ သူမ်ားသည္ကား အကုသုိလ္အလုပ္မ်ားတြင္ သာယာေပ်ာ္ေမြ႕ကာ အကုသုိလ္အလုပ္ကုိ အကုသုိလ္ အလုပ္ဟု မသိဘဲ ထုိမေကာင္းမႈမ်ားေနာက္ကုိ မွားမွန္းမသိ လုိက္ေနမိတတ္၏။ ထုိသုိ႔ မေကာင္းမႈကုိ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး လုပ္ေနသူမ်ားသည္ ၾကာလာသည့္အခါ ပညာ၊ သတိတရားမ်ား ခၽြတ္ယြင္းလာကာ အေျပာအဆုိ အလုပ္အကုိင္မ်ားတြင္လည္း အမွားမွား အယြင္းယြင္းျဖစ္လာၿပီး ေနာက္ဆုံးတြင္ ထုိမေကာင္းသည့္ လုပ္ရပ္မ်ားေၾကာင့္ ဘုရားပင္ မကယ္ႏုိင္သည့္ သူမ်ားအျဖစ္သုိ႔ ေရာက္ရွိသြားတတ္၏။

မန္လည္ဆရာေတာ္ႀကီးက အကုသုိလ္အလုပ္မ်ားေၾကာင့္ ပ်က္စီးခ်ိန္တန္လာသူမ်ားသည္ ပညာသတိ မရွိျဖစ္ကာ မိမိတုိ႔၏ အေျပာအဆုိ၊ အသြားအလာမ်ားတြင္ အမွားမွား အယြင္းယြင္းျဖင့္ ဘုရားပင္ မကယ္ႏုိင္သူမ်ား အျဖစ္သုိ႔ ေရာက္ရတတ္ေၾကာင္း မဃေဒ၀ လကၤာႀကီးတြင္ စပ္ဆုိထားသည္ကုိ သံေ၀ဂယူဖြယ္ ဖတ္မွတ္ဖူးပါ၏။ ဆရာေတာ္ႀကီးက “ၾကမၼာၿငိဳးမွိန္၊ ပ်က္စီးခ်ိန္၌၊ ပညိၿႏိၵ၊ သတိေမွာက္မွား၊ တရားမက်င့္၊ က်င့္ယြင္းခၽြတ္၏။ က်င့္ခၽြတ္ေသာခါ၊ ပညာ အမ်ိဳး၊ တန္ခုိးထိန္ညီး၊ ဘုန္းတန္းႀကီးလည္း၊ ပ်က္စီးၿမဲလွ်င္၊ မခၽြတ္ပင္တည္း။ အၾကင္လူမ်ား၊ ေယာက်္ားမိန္းမ၊ စသည္ထုိထုိ၊ ပ်က္စီးလုိက၊ အဆုိအသြား၊ အမွားမွားျဖင့္ ဘုရားေသာ္မွ၊ ေဟာမရဘူး။” (မန္လည္ဆရာေတာ္)ဟု စပ္ဆုိေတာ္မူထား၏။

ဆရာေတာ္ႀကီး၏ အဆုိအရ ကံၾကမၼာ တစ္လွည့္ေျပာင္း၍ ပ်က္စီးခ်ိန္ ေစာင္းလာသည့္ သူမ်ားသည္ စူးစမ္းဆင္ျခင္တတ္သည့္ ဉာဏ္၊ မေမ့မေလ်ာ့ မေပါ့မဆသည့္ သတိတရားမ်ား ယုတ္ေလ်ာ့လာၿပီး ကုိယ္က်င့္တရားမ်ားပါ ပ်က္စီးခၽြတ္ယြင္းလာကာ ဘုန္းကံမ်ားနည္းပါးလ်က္ ေျပာသမွ်စကား၊ လုပ္သမွ်အလုပ္၊ ႀကံသမွ်အေတြးမ်ားတြင္ အမွားမ်ားျဖင့္သာ မေကာင္းသည့္ ဒုစ႐ုိက္မ်ားတြင္ ဇြတ္တုိး၀င္၍ က်င္လည္ေနမိတတ္ေၾကာင္း၊ ထုိသုိ႔ မေကာင္းမႈမ်ားျဖင့္ က်င္လည္ေနသူမ်ားသည္ ထုိဒုစ႐ုိက္အမႈမ်ားေၾကာင့္ ၾကာလာသည့္အခါ ဘုရားပင္ မကယ္ႏုိင္သည့္ သူမ်ားအျဖစ္သုိ႔ ေရာက္ရွိသြားတတ္ေၾကာင္း သေဘာေပါက္ နားလည္ႏုိင္မည္ျဖစ္၏။

အမွန္အားျဖင့္ အကုသုိလ္ ဒုစ႐ုိက္အမႈမ်ားသည္ အခ်ိန္တန္ အက်ိဳးေပးခ်ိန္ ေရာက္လာလွ်င္ကား ယခုမ်က္ေမွာက္ဘ၀မွာပင္ အက်ိဳးေပးကာ ျပဳလုပ္သူကုိ တစ္ဖန္ပူေလာင္မႈျဖင့္ သက္ေရာက္မႈ ျဖစ္ေစတတ္၏။ ထုိသုိ႔ မေကာင္းမႈ အက်ိဳးေပးကုိ ခံရမည့္သူ ျဖစ္လွ်င္ကား ဘုရားရွင္ အနားမွာပင္ ျဖစ္ေသာ္လည္း ဘုရားမကယ္ႏုိင္သူမ်ား အျဖစ္ အကုသုိလ္ အျပစ္ကုိ ခံသြားရတတ္၏။ ထုိအကုသုိလ္ အျပစ္ကုိ ၀ဋ္တစ္ခုအျဖစ္ ခံစားရကာ ေသၿပီးေနာက္မွာလည္း အပါယ္ဘုံသုိ႔ ေရာက္ရတတ္၏။

ဗုဒၶလက္ထပ္က စုႏၵအမည္ရွိသည့္ သူတစ္ေယာက္ရွိ၏။ စုႏၵသည္ ၀က္ေမြးျမဴကာ သတ္ျဖတ္ေရာင္းခ် စားေသာက္ျခင္းျဖင့္ အသက္ေမြးေလ့ရွိ၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ သူ႔ကုိ စုႏၵသူကရိက စုႏၵ၀က္သတ္သမားဟု ေခၚေလ့ရွိၾက၏။ စုႏၵ၀က္သတ္သမားသည္ လယ္သမားမ်ား အစားအေသာက္ ရွားပါးခ်ိန္မ်ားတြင္ ေတာရြာဇနပုဒ္မ်ားသုိ႔ စပါးမ်ားကုိ လွည္းအျပည့္တင္ကာ စပါးအနည္းငယ္ျဖင့္ ေတာရြာမ်ားမွ ၀က္ငယ္မ်ားကုိ လွည္းအျပည့္၀ယ္ယူကာ မိမိအိမ္သုိ႔ ေရာက္သည့္အခါ အိမ္ေနာက္ေဖး ၀က္ၿခံတြင္ ၀က္မ်ားအသားတုိးေစရန္ ေမြးျမဴေလ့ရွိ၏။ ၀က္မ်ား အသားတုိးလာသည့္ အခါတြင္လည္း ထုိ၀က္မ်ားကုိ မသတ္မီ လက္ေျခေလးဘက္တုိ႔ကုိ တုိင္ေလးတုိင္တြင္ ႀကိဳးျဖင့္တုတ္ကာ အသားအေရ ဆူၿဖိဳးေအာင္ တစ္ကုိယ္လုံး ဖူးေရာင္သည္အထိ ႐ုိက္ပုတ္ေလ့ရွိ၏။ ၀က္မ်ားသည္ ႐ုိက္ပုတ္သည့္ဒဏ္မ်ားေၾကာင့္ ဖူးဖူးေရာင္ေရာင္ ျဖစ္လာသည့္အခါ ပါးစပ္တြင္ ပိတ္မရေအာင္ သံျဖင့္ေထာက္၍ ပြတ္ပြတ္ဆူေနသည့္ ေရေႏြးျဖင့္ ပါးစပ္အတြင္းမွ ေလာင္းထည့္ေလ၏။ ထုိေလာင္းထည့္သည့္ ေရေႏြးသည္ ၀က္၏အူအတြင္း ပူေလာင္ေပ်ာ္ဆင္းကာ စအုိ၀မွ အညစ္အေၾကးမ်ားသည္ ေရေႏြးေရႏွင့္အတူ ထြက္က်လာသည္အထိ ပါးစပ္မွ ေလာင္းခ်ေလ၏။ စအုိမွဆင္းလာသည့္ ေရေႏြးမ်ား၏ အေရာင္သည္ အညစ္အေၾကးကင္းၿပီး သန္႔ရွင္းသည့္ အေရာင္အျဖစ္ ေရာက္သည့္အထိ ပါးစပ္မွ ေရေႏြးမ်ားကုိ ေလာင္ထည့္ေလ့ရွိ၏။ စုႏၵ၏ လုပ္ရပ္ေၾကာင့္ နာက်င္ပူေလာင္လွသျဖင့္ ေအာ္ဟစ္ၾကသည့္ ၀က္တုိ႔၏ အသံမ်ားမွာ အလြန္စူညံ က်ယ္ေလာင္လွၿပီး ေနာက္ဆုံးတြင္ မခံမရပ္ႏုိင္ဘဲ ေသဆုံးၾကရ၏။ စုႏၵသည္ ၀က္တုိ႔၏ ေအာ္ဟစ္သံကုိ အေလးမထားႏုိင္ဘဲ ေနာက္ထပ္ေရေႏြးပူမ်ားျဖင့္ ၀က္၏ေက်ာကုန္းထက္မွ ေလာင္းခ်ကာ မည္းနက္ေသာ သားေရတုိ႔ကုိ ကၽြတ္ကြာေစ၏။ ထုိ႔ေနာက္ ျမက္မီးျဖင့္ အေမြးအျမင္တုိ႔ကုိ ေလာင္ၿမိဳက္ေစကာ အေမြးခြာၿပီး ထက္လွစြာေသာ ဓားသန္လ်က္ျဖင့္ အသားမ်ားကုိ လွီးျဖတ္ကာ ခ်က္ျပဳတ္လ်က္ မိသားစုႏွင့္အတူ ၿမိန္ေရရွက္ေရ စားေသာက္၍ က်န္သည့္အသားမ်ားကုိ ေရာင္းခ်ေလ၏။ ဤနည္းျဖင့္ စုႏၵသည္ ၀က္မ်ားကုိ ေမြးျမဴသတ္ျဖတ္ စားေသာက္ေရာင္းခ် လာခဲ့သည္မွာ ႏွစ္ေပါင္း (၅၅)ႏွစ္အထိ ၾကာျမင့္ခဲ့၏။

တစ္ေန႔တြင္ စုႏၵ၀က္သတ္သမားတြင္ အနားေရာဂါ ျဖစ္ေပၚလာခဲ့၏။ အနာျဖစ္လာသည့္ စုႏၵ၀က္သတ္သမားသည္ ထုိအနာေၾကာင့္ အရွင္လတ္လတ္ ငရဲခံရသကဲ့သုိ႔ အလြန္ပူေလာင္သည့္ ဒဏ္ကုိခံစားေနရ၏။ တစ္ကုိလုံး ပူေလာင္လြန္းသျဖင့္ ေနမထိ ထုိင္မထိျဖစ္ကာ အိပ္မရ စားမရျဖစ္ၿပီး အိမ္၏ေလးဘက္ ေလးတန္တြင္ ေရွ႕ေနာက္ေလးဘက္ေထာက္ကာ ၀က္ကဲ့သုိ႔ ေျပးလႊာရင္း ၀က္ေအာ္သံအတုိင္း ေအာ္ဟစ္ေနရ၏။ မိသားစုမ်ားက အမ်ိဳးမ်ိဳးသက္သာေအာင္ လုပ္ေပးေသာ္လည္း မရဘဲ ပါးစပ္ကုိ ပိတ္မရျဖစ္ကာ ပူေလာင္စြာ ေအာ္ဟစ္ေနခဲ့ရ၏။ စုႏၵ၏ ေအာ္ဟစ္သံကုိ အနီးမွာရွိသည့္ ေ၀ဠဳ၀န္ေက်ာင္းတြင္ သီတင္းသုံးေနၾကသည့္ ရဟန္းေတာ္မ်ားသည္ ဆြမ္းခံသြားစဥ္ ၾကားခဲ့ရ၏။ ရဟန္းေတာ္မ်ားကား ၀က္ေအာ္သံဟုထင္ကာ စုႏၵအိမ္တြင္ရွိသည့္ ၀က္တုိ႔၏ အသံမွာ ဆူညံလွေၾကာင္း ေျပာဆုိၾက၏။ ထုိအခါ ဘုရားရွင္က ယင္းအသံသည္ ၀က္တုိ႔၏ အသံမဟုတ္ေၾကာင္း စုႏၵ၏ အသံသာ ျဖစ္ေၾကာင္း မိန္႔ၾကားကာ တရားစကား ေဟာၾကားေတာ္မူ၏။ ျမတ္ဗုဒၶက “မေကာင္းမႈ ျပဳလုပ္သူသည္ ဤဘ၀တြင္လည္း စုိးရိမ္ပူေလာင္ရ၏၊ ေနာင္ဘ၀တြင္လည္း စုိးရိမ္ပူေလာင္ရ၏၊ ပစၥဳပၸန္၊ တမလြန္ ဘ၀ႏွစ္ခုလံုးတြင္လည္း စုိးရိမ္ပူေလာင္ရ၏၊ ထုိသူသည္ မိမိ၏ ညစ္ညဴးသည့္ အကုသုိလ္ကံကုိ ျမင္ရ၍လည္း စုိးရိမ္ရ၏၊ ပင္ပန္းရ၏” စသျဖင့္ တရားစကား ေဟာၾကားေတာ္မူ၏။ ဘုရားစကားေၾကာင့္ ရဟန္းေတာ္မ်ားမွာ တရားရသြားၾကေသာ္လည္း စုႏၵ၀က္သတ္သမားသည္ကား ခုႏွစ္ရက္ပတ္လုံး ၀က္ကုိသတ္စဥ္က ျပဳလုပ္ခဲ့သည့္ အကုသုိလ္ကံအတုိင္း ၀က္ကဲ့သုိ႔ ပူေလာင္ျပင္းထန္စြာ ေအာ္ဟစ္ၿပီး ေနာက္ဆုံးတြင္ အသက္ကုန္ကာ အ၀ီစီငရဲသုိ႔ က်ေရာက္သြားခဲ့ရ၏။

ဤကား ဓမၼပဒ၊ ယမက၀ဂ္လာ စုႏၵ၀က္သတ္သမား၏ အကုသုိလ္ အက်ိဳးခံစားရပုံ အေၾကာင္း တစ္စိပ္တစ္ေဒသ ျဖစ္ပါ၏။ စုႏၵသည္ ဘုရားလက္ထပ္၊ ဘုရားအနီးမွာ ရွိေနခဲ့ေသာ္လည္း ဘုရားမကယ္ႏုိင္သည့္ အကုသုိလ္ အလုပ္ျဖင့္သာ မိမိဘ၀ကုိ မိမိဖန္တီးသြားခဲ့ရ၏။ ဘုရားကယ္သည္ မကယ္သည္မွာ ပုဂၢိဳလ္ေရးႏွင့္ မဆုိင္ဘဲ မိမိျပဳသည့္ ကံႏွင့္သာ ဆုိင္သည္ကုိ စုႏၵက သက္ေသျပေနခဲ့၏။ မွန္၏။ အကုသုိလ္အလုပ္မ်ား၊ ဒုစ႐ုိက္အမႈမ်ားျဖင့္ ေနသူမ်ားသည္ မည္မွ်ပင္ ပုဂၢိဳလ္ေရး ရင္းႏွီးမႈရွိေနေစကာမႈ ဘုရားမကယ္ႏုိင္သည့္ သူမ်ားသာ ျဖစ္ပါ၏။ ေဒ၀ဒတ္ထက္ ဘုရားႏွင့္နီးသူ ဘုရားႏွင့္ ပုဂၢိဳလ္ေရး ဆက္စပ္မႈရွိသူ တစ္စုံတစ္ေယာက္မွ် ရွိမည္မဟုတ္ေပ။ ထုိေဒ၀ဒတ္လုိ ပုဂၢိဳလ္မ်ိဳးကုိလည္း ဘုရားရွင္က မကယ္မႏုိင္ခဲ့ေပ။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆုိေသာ ေဒ၀ဒတ္ကုိ ေဒ၀ဒတ္၏ လုပ္ရပ္မ်ားက သက္ေရာက္မႈ ျဖစ္ေစခဲ့ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါ၏။

ဆုိလုိသည္မွာ ဘုရားမကယ္ႏုိင္သူမ်ားဟူသည္ မေကာင္းမႈ ဒုစ႐ုိက္အမႈမ်ားျဖင့္ က်င္လည္ေနသူမ်ားကုိ ဆုိျခင္းျဖစ္သျဖင့္ မေကာင္းမႈလုပ္ကာ ဘုရားတေနၾကသည္ထက္ ဘုရားမ, ႏုိင္ေအာင္၊ ဘုရားကယ္ႏုိင္ေအာင္ မေကာင္းမႈကုိ ေရွာင္ၿပီး ေကာင္မႈကုိသာ ေဆာင္ၾကရမွာ ျဖစ္ေၾကာင္းဆုိလုိရင္း ျဖစ္ပါ၏။ ေကာင္းမႈရွိသူကုိ ဘုရားစေသာ သူေတာ္ေကာင္းမ်ားက ေစာင့္ေရွာက္ ကယ္မတတ္ေသာ္လည္း မေကာင္းမႈ ရွိသူကုိကား ဘုရားစေသာ အရိယ သူေတာ္ေကာင္းမ်ားက မကယ္မႏုိင္သျဖင့္ မိမိဘ၀ကုိ မိမိ၏ အလုပ္မ်ားကသာ ကယ္မႏုိင္ၾကမည္ကုိ သတိျပဳဆင္ျခင္ၿပီး မေကာင္းမႈမွ ေရွာင္ႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကရန္လုိေၾကာင္း အသိေပးလုိရင္း ျဖစ္ပါ၏။

ထုိ႔ေၾကာင့္ စုႏၵကဲ့သုိ႔ ဘုရားရွင္ႏွင့္ႀကဳံ၊ ဘုရားရွင္ အနားမွာျဖစ္ေသာ္လည္း ဘုရားမကယ္ႏုိင္သူ အျဖစ္ ဘ၀နိဂုံး အဆုံးသပ္သြားရသည့္ သူမ်ား မျဖစ္ၾကေစရန္ မိမိတုိ႔၏ အသိ၊ သတိမ်ားျဖင့္ ဘုရားမကယ္ႏုိင္သည့္ အကုသုိလ္အလုပ္မ်ားကုိ မလုပ္မိေအာင္ မိမိကုိယ္ကုိ မိမိထိန္းသိမ္းကာ ေကာင္းသည့္အလုပ္မ်ားကုိ လုပ္ရင္း ဘုရားကယ္ႏုိင္သူ ျဖစ္ေအာင္သာ ႀကိဳးစားၾကပါဟု ေစတနာစကား ေမတၱာအားျဖင့္ တုိက္တြန္းစကား ပါးလုိက္ရပါသည္။

စာေရးသူ = အရွင္၀ိစိတၱ (မနာပဒါယီ) ။

Those who can not get help from Buddha (ဘုရားမကယ္ႏုိင္သူမ်ား)
http://www.venvicitta.com

ၾကံဳရမဲ့သင့္ၾကမၼာ

ၾ
ကံဳရမဲ့သင့္ၾကမၼာ

ေဝဏႈဒါသ
ဘဝေနနည္း သုတရွာမွီးသူဟာ ၾကားျမင္သုတႏွင့္ျပည့္စုံသူတစ္ ေယာက္ရွိတဲ့ေနရာကို ႀကီးစြာလုံ႔လျပဳၿပီး အေရာက္သြားရမယ္။ ကႆပျမတ္စြာဘုရား လက္ထက္ေတာ္က ရဟန္း တစ္ပါးရွိဖူးတယ္။ ပကတိသေဘာအရ ဓုတင္အက်င့္ေတြ ကိုက်င့္၊ ဝိနည္းေလးစားၿပီး သီလရွိတယ္။ တစ္ေန႔မွာ အျခား႐ြာက မေထရ္တစ္ပါး ၾ<ြကလာတယ္။ ေနာက္ၾ<ြက မေထရ္ကုိ ေက်ာင္းဒကာက ဆြမ္းေကြၽး လႈိက္လွဲပ်ဴငါျပဳ
တဲ့အခါ ဒီရဟန္း စဥ္းစားတယ္ 'အယံ ကုဋဳမၺိေကာ ပရိဘိေႏၷာ၊ သစာယံ ဘိကၡဳ ဣမသၼႎ ဝိဟာေရ ဝသိႆသတိ၊
န မံ ဧသ ကိသၼိဥၥိ ဂဏယိႆတိ = ငါ့ဒကာ ေတာ့ သူ႔ဖက္ကို ပါေနၿပီ။
ဒီကိုယ္ေတာ္ ဒီေက်ာင္းမွာဆက္ေနရင္ေတာ့ ဒိီဒကာ ငါ့ကို ထည့္ေတာင္တြက္မွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး'လို႔ စဥ္းစားၿပီး ေနာက္ေရာက္ကိုယ္ေတာ္ႏွင့္ သူ႔ဒကာ ရင္းႏွီးမသြားေအာင္ အဆက္ျဖတ္ထား တယ္။ ဧည့္ကိုယ္ေတာ္ မၾကာခင္ ထြက္သြားေအာင္ လုပ္ဖို႔လဲ အကြက္ေခ်ာင္းေနတယ္။ ညေနမွာ ေက်ာင္းကို ဒကာ ေရာက္လာၿပီး အ႐ုဏ္ ဆြမ္းစားပင့္တယ္။ ဧည့္သည့္ကိုယ္ေတာ္ကို ေမးတဲ့အခါ 'ဒီဘုန္းႀကီးက အေစာႀကီး က်ိန္းတယ္။ သူက လူနဲ႔သိပ္ စကားမေျပာဘူး။ အခန္းထဲမွာ ဘာလုပ္ေနတယ္ မသိပါ ဘူး'လို႔ မႏွစ္ၿမိဳ႕တဲ့ဟန္နဲ႔ ကြယ္ရာမွာ သူ႔ဒကာကိုေျပာၿပီး ေတြ႕ခြင့္မရေအာင္ လုပ္ထားလိုက္တယ္။
ေနာက္ေန႔နံနက္ေက်ာင္းဒကာအိမ္ကို အ႐ုဏ္ဆြမ္းစားသြားတဲ့အခါ ဌာေန ရဟန္းဟာ ေနာက္ေရာက္မေထရ္ကို မႏႈိးဘဲ တိတ္တိတ္ကေလး အိပ္ရာက ထသြားတယ္။ 'ဧည့္သည္ ကိုယ္ေတာ္ ေကာ ဘုရား'လို႔ ဒကာက ေမးတဲ့အခါ 'ကိုယ့္ဒကာမိသားစု မို႔ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာရအုံးမယ္၊ ဒီကုိယ္ေတာ္ မေန႔က
ခင္ဗ်ာ့အိမ္မွာ အစားေကာင္းေတြ စားလာလို႔ အိပ္ေနလိုက္ တာ သိုးေနတာပဲ။ ဒီမနက္ ႏႈိးေတာင္မရဘူး၊ ဒါနဲ႔ ထား
ပစ္ခဲ့ရတယ္' လို႔ ျပန္ေျပာတယ္။ ဒါေပမဲ့ -- ေနာက္ေရာက္ ဧည့္သည္မေထရ္ဟာ သာမန္မဟုတ္
ဘူး။ တကယ့္ ဓုတင္ေဆာင္ရဟႏၲာႀကီး။ သို႔တေစ အဲဒီ အညတရ ရဟန္းက ခန္႔မွန္းေျမာ္ျမင္ႏိုင္တဲ့ ပညာမရွိေတာ့ ဧည့္သည္ မေထရ္ရဲ႕ အရည္အခ်င္းကို မသိရွာဘူး။
ဓုတင္ ေဆာင္ပုဂၢဳိလ္ကိုပင္ မသိရေကာင္းလားလို႔ ေမးစရာရွိ တယ္။ ဘယ္သိပါ့မလဲ။ တကယ့္ ဓုတင္ေဆာင္ပုဂၢဳိလ္ဟာ မိမိရဲ႕အက်င့္ကို သူတစ္ပါး မသိေအာင္ေနတာကိုး။ အဲဒီ လိုေနတာကို စာလို ဓုတဂၤအပၸိစၧာလို႔ ေခၚတယ္။ ဒီေဝါ ဟာရကို နားလည္ေအာင္ ေျပာရရင္ အက်င့္ျမတ္ကို မၾ<ြကားဝါျခင္းလို႔ ဆိုႏိုင္အံ့ ထင္ပါရဲ႕။ ဓုတဂၤအပၸိစၧာကို သ႐ုပ္ေဖာ္တဲ့ က်မ္းဂန္လာျဖစ္ရပ္ ေတြက အတုယူစရာ ေကာင္းလွပါတယ္။ သုသာန္ ဓုတင္ ေဆာင္ မဟာကုမာရ မေထရ္ဟာ အႏွစ္ ၆ဝ သုသာန္မွာ ဓုတင္ေဆာက္တည္ခဲ့ေပမဲ့ ဘယ္သူမွ မသိခဲ့ဘူးတဲ့။ သုသာန္မွာ ႏွစ္ ၆ဝ ၾကာ၊ မျပတ္မလပ္ ေနထိုင္ခဲ့တဲ့ငါ၊ ငါမွတစ္ပါး မည္သူမွ်မသိ၊ ၾသ ျမင့္ျမတ္တဲ့ ဓုတင္ေဆာင္ မေထရ္ျမတ္ႀကီး ျဖစ္ပါ၏' လို႔ က်မ္းဂန္မွာ စာတင္ ခံရတဲ့ပုဂၢဳိလ္ထူးႀကီးျဖစ္ပါတယ္။
သီဟိုဠ္ကြၽန္းက ေစတိယေတာင္မွာ ညီအစ္ကို ရဟန္း ႏွစ္ပါး သီတင္းသုံးၾကသတဲ့။ တစ္ေန႔ ညီငယ္ျဖစ္သူက ဒါယကာ တစ္ေယာက္လာလႉတဲ့ ႀကံပိုင္းေလးကို ယူလာ ရင္း ေနာင္ေတာ္မေထရ္ကို သုံးေဆာင္ပါအုံးဘုရားလို႔ ေလွ်ာက္တယ္။ 'ေနပေစေတာ့'လို႔ ေနာင္ေတာ္က ျငင္း တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေနာင္ေတာ္မေထရ္ဟာ ဆြမ္းဘုဥ္း ေပးၿပီးလို႔ ခံတြင္းသုတ္သင္ေနတဲ့အခ်ိန္။ ဒီေတာ့ ညီေတာ္
က 'ေနာင္ေတာ္ ဧကာသနိက္ (တစ္ထိုင္တည္းႏွင့္ အၿပီး စားတဲ့) ဓုတင္ကို ေဆာက္တည္ေနပါသလားလို႔ ေမးတယ္။
ေနာင္ေတာ္က ခဏစဥ္းစားရင္း 'အင္း ႀကံပိုင္းကို စား ကည့္ေသးတာေပါ့၊ ယူခဲ့ေလ'လို႔ ညီေတာ္ေျပာတဲ့ ဓုတင္ကို မိမိေဆာက္တည္ေနေၾကာင္း ညီေတာ္ကို မသိေစခ်င္တာနဲ႔ အႏွစ္ငါးဆယ္ ေဆာက္တည္ထားတဲ့ ဓုတင္အက်င့္ကို
ဖ်က္ၿပီး စကားလႊဲေျပာလိုက္တယ္ (အံ-႒ ၁၊ ၅၉)။ သူေတာ္ေကာင္း အစစ္ဟာ မိမိဓုတင္က်င့္ေနတာကို
လူေတြ၊ အထူးသျဖင့္ မိမိကိုၾကည္ၫိုေနတဲ့လူေတြ သိ ေအာင္ လုပ္ျပေလ့မရွိပါဘူး။ အက်င့္ျမတ္ဆိုတာ မိမိ
အတြက္ပဲ မဟုတ္လား။ မိမိကို အထင္ႀကီးေအာင္ သူတစ္ပါးကို အထင္ေသးေအာင္ ရည္႐ြယ္ခ်က္ႏွင့္ ဓုတင္ က်င့္ျပတာမ်ဳိးက အက်င့္စစ္မွမဟုတ္ဘဲ။ က်မ္းဂန္မွာ အဲဒီ လိုလုပ္တာကို မာယာ(လွည့္ပတ္တာ) သာေဌယ် (ေကာက္ က်စ္တာ)လို႔ ေခၚတယ္။ လူေရွ႕မွာ ၿငိမ္ဆိတ္ဆိတ္ မ်က္စိ ကိုမိွတ္ ဘုရားလိုေနျပၿပီး စိတ္ထဲက ဣႆာ(မနာလို)
မစၧရိယ(ဝန္တို) လႊမ္းမိုးေနတဲ့ ပုဂၢဳိလ္မ်ဳိးေပါ့။ ဒီပုဂၢဳိလ္မ်ဳိး ဟာ 'မုေဠႇသု လဘေတ လာဘံ = လူၿပိန္းေတြနဲ႔ ေပါင္းရင္ ဘုန္းႀကီး လာဘ္႐ႊင္တယ္' ဆိုတာကို ေကာင္းေကာင္းနား လည္တဲ့ လူေတြျဖစ္တယ္။
သီဟိုဠ္ေခတ္က ေသေသာက္ၾကဴး (အရက္သမား) တစ္ေယာက္ဟာ မေထရ္တစ္ပါးႏွင့္ေတြ႔ၿပီး ဘုန္းႀကီးဝတ္
တယ္။ မေထရ္ေနာက္ကလိုက္ရင္း ႐ြာတစ္႐ြာေရာက္ေတာ့ ဒကာလင္မယားႏွစ္ေယာက္ ေဆာက္လုပ္ထားတဲ့ သခၤမ္း
ေက်ာင္းငယ္မွာ သီတင္းသုံးေနရစ္တယ္။ ပရိယတၱိ(ဗုဒၶ ေဟာၾကားတဲ့ က်မ္းဂန္စာေပ)ကို ေကာင္းစြာ မသင္ၾကားခဲ့
ရရွာတဲ့ ဒီေတာထြက္ (ဝုၯပဗၺဇိတ = အ႐ြယ္လြန္မွ ဘုန္ႀကီး ဝတ္လာသူ) ကိုယ္ေတာ္ဟာ သဒၶါတရား အားေကာင္းၿပီး

၂
အသိပညာနည္းတဲ့ ဒကာလင္မယား အထင္ႀကီးေအာင္ နည္းမ်ဳိးစုံနဲ႔ ႀကိဳးစားတယ္။ ဒကာလင္မယားခမ်ာ ေတာ
ထြက္ကို ၾကည္ညဳိၿပီး အမွားဆုံးမတာကို ခံယူမိတဲ့အတြက္ မင္းျပစ္ မင္းဒဏ္လဲသင့္ ေသလြန္တဲ့အခါလဲ ငရဲသို႔ေရာက္
ရတယ္(သီဟဠဝတၴဳပကရဏ၊ ဓုလီပါပဝတၴဳ)။ ပညာမဲ့ ဘုန္းႀကီးရဲ႕ မာယာ သာေဌယ်ေၾကာင့္ ကိုးကြယ္သူတို႔ ဒုကၡ ေရာက္ရပုံကို စပ္မိလို႔ေျပာျပလုိက္တာပါ။ ဤျဖစ္ရပ္ပါ ေက်ာင္းဒကာက လူဆင္ (ဒါဆိုဒါပဲ၊ ဟို ဟာကို မလိုဘူးဆိုတဲ့လူ) ေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ အေျမာ္အျမင္ ရွိတယ္။ မိမိကုိယ္ေတာ္ကိုလဲ ေကာင္းေကာင္း ဆြမ္းျပဳစု
တယ္။ အဲဒီေနာက္ ဆြမ္းဟင္းလ်ာေတြကို ေကာင္းစြာ ျပင္ ဆင္ၿပီး 'ဦးဇင္းဘုရား၊ ဧည့္ကိုယ္ေတာ္က ခရီးပန္းလာလုို႔ မႏိုးတာျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ ဒီဆြမ္းဟင္းေတြကို ထည့္ယူသြား ပီး ေကြၽးပါဘုရား'လို႔ ဆရာကိုယ္ေတာ္ကို ေလွ်ာက္တယ္။ ကုိယ္ေတာ္ကလဲ ေပၚတင္ႀကီးေတာ့ မျငင္းပါဘူး။ သပိတ္ ထဲထည့္ၿပီး ဧည့္သည္အတြက္ ဆြမ္းဟင္းေတြကို သယ္ယူ ခဲ့တယ္။ ျပႆနာက ဒီကစၿပီး ပိုႀကီးက်ယ္သြားခဲ့တာပဲ။
သယ္ယူလာရင္းနဲ႔ အညတရရဟန္း စဥ္းစားလိုက္ပုံ 'သေစ ေသာ ဘိကၡဳ ဣမံ ပါယာသံ ပိဝိႆတိ၊ ဂီဝါယံ
ဂေဟတြာ နိကၠၯိယမာေနာပိ န ဂမိႆတိ = ဒီရဟန္းႀကီး ဒီလို အစားေကာင္းေကာင္းကို စားမိၿပီးရင္ ဒီေက်ာင္းက
ကန္ထုတ္ေတာင္ထြက္မွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး' တဲ့။
ဒါနဲ႔ လူသူ မသိေအာင္ လက္စေဖ်ာက္တဲ့အေနႏွင့္ မီးေလာင္ေျမတစ္ေနရာမွာ က်င္းတူးၿပီး သပိတ္ထဲက ဆြမ္းေတြအားလုံး ေျမျမႇဳပ္ပစ္ခဲ့တယ္။ ေက်ာင္းကိုေရာက္ေတာ့ ဧည့္သည္ ရဟန္းကို မေတြ႕ရေတာ့ဘူး။ ဒီေတာ့မွ ေစာေစာက ဣႆာ မစၧရိယစိတ္ မႊန္ေနတာေတြ ေပ်ာက္သြားၿပီး ငါ လုပ္ခဲ့တာကို သူသိလို႔ထြက္သြားတာ၊ ရဟႏၲာျဖစ္မွာပဲလို႔ မိမိ လုပ္ခဲ့တာအေပၚ ရင္ထုမနာျဖစ္တယ္။ 'ၾသ ငါဟာ တ ကယ့္ပညာရွင္ ရဟႏၲာပုဂၢဳိလ္ႏွင့္ အတူတူေနခဲ့ရေပမဲ့ မိမိမ ပိုင္တဲ့ ေက်ာင္းစုတ္ကို ရဟႏၲာအရွင္ျမတ္က မိမိထံကလုယူ မွာကို ေၾကာက္လို႔ ရဟႏၲာကို ျပစ္မွားမိၿပီ'။
အေျမာ္အျမင္ရွိသူဟာ ပညာရွိပုဂၢဳိလ္တစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္ခဏ ေလာက္ ေတြ႔လိုက္ရရင္ အသိပညာရယူဖို႔ အဆင္သင့္ ျဖစ္သြား တယ္။ ဟင္းအရသာကို လွ်ာက သိသလိုပဲ(နီတိက်မ္း)။ ရဟႏၲာကို ျပစ္မွားမိတဲ့ ဒီအညတရရဟန္းငယ္ဟာ ကြယ္လြန္တဲ့အခါ ငရဲေရာက္ရတဲ့အျပင္ ဘဝေပါင္းမ်ားစြာ
ဆင္းရဲမျပည့္စုံတဲ့ ဘဝမွာျဖစ္ရတယ္။ ေဂါတမဗုဒၶျမတ္စြာ ပြင့္ေတာ္မူတဲ့အခါ ေကာသလ တုိင္းက တံငါ႐ြာတစ္ခုမွာ ေမြးဖြားလာတယ္။ ကံေခတဲ့ ကေလး။ ဒီကေလးရဲ႕ အကုသိုလ္ေၾကာင့္ ဒီေက်း႐ြာ မီး
ေလာင္ ေရလႊမ္းတယ္။ မိခင္ဒုကၡေရာက္တယ္။ ဒါနဲ႔ ေမြးၿပီးတဲ့အခါ မိခင္က လက္ထဲခြက္တစ္ခု ထည့္ေပးခဲ့ၿပီး
စြန္႔ပစ္တယ္။ ထူးျခားခ်က္က ဒီသူငယ္က ဒီဘဝမွာ ရဟႏၲာျဖစ္မဲ့ ကုသုိလ္ထူးရွိေနတယ္။ ဒီလိုပုဂၢဳိလ္မ်ဳိးက မည္
သည့္နည္းႏွင့္မွ် ရဟႏၲာမျဖစ္ဘဲ အသက္မေသႏိုင္ဘူးလို႔ က်မ္းဂန္မွာဆိုတယ္။ အသက္ ခုနစ္ႏွစ္အ႐ြယ္မွာ က်ီးကန္း ငွက္လို အမႈိက္ပုံထဲက အစားအစာကို ရွာစားေနခိုက္ အရွင္သာရိပုတၱရာႏွင့္ေတြ႕တယ္။
အရွင္ျမတ္က 'ေဟ့ ေကာင္ေလး၊ လာစမ္းပါအုံး' ဆို ေတာ့ ေရာက္လာၿပီး အရွင္ျမတ္ကို ရွိခိုးၿပီးထိုင္ေနတဲ့အခါ
အရွင္ျမတ္က ဇာတိရပ္႐ြာ မိဘေတြကို ေမးတယ္။
ဒီ ေကာင္ေလးက ျဖစ္ရပ္စုံေျပာတဲ့အခါ အရွင္ျမတ္က သနား က႐ုဏာျဖစ္ၿပီး 'ဒါျဖင့္ မင္း ကိုရင္ လုပ္မလား'လို႔ ေမး တယ္။ 'တပည့္ေတာ္လုိေကာင္ကို ဘယ္သူက သကၤန္း စည္းေပးမွာလဲဘုရား' ဆိုေတာ့ အရွင္ျမတ္ႀကီးက 'ငါစည္း ေပးမွာေပါ့' လို႔ ဆုိတယ္။ ဒါနဲ႕ ေက်ာင္းကို ေခၚသြားၿပီး ဆံပင္ရိတ္၊ ေရခ်ဳိးေပးၿပီး သကၤန္းစည္းေပးထားလိုက္တယ္။ အသက္ႏွစ္ဆယ္ ျပည့္တဲ့အခါ ရဟန္းျပဳၿပီး ေလာသက
တိႆမေထရ္ျဖစ္လာတယ္။ ဆြမ္းခံလို႔ မရဘူး။ လာဘ္ လာဘ အလြန္နည္းပါးတယ္။ တစ္ခ်ိန္မွာ ဝိပႆနာတရား
ပြားမ်ားရင္း ရဟႏၲာျဖစ္သြားတယ္။ ထူးျခားတာက ရဟႏၲာျဖစ္ေပမဲ့ ဆြမ္းခံလို႔မရဘူး။
ေန႔တိုင္း ဆြမ္းဝေအာင္မစားရတာရယ္၊ ေကာင္းေကာင္း မစားရတာရယ္ေၾကာင့္ ပရိနိဗၺာန္ျပဳမဲ့ေန႔ကို ေရာက္လာ
တယ္။ ဘဝဆုံးမဲ့ေန႔မွာ အရွင္သာရိပုတၱရာဟာ အရွင္ ေလာသကတိႆႏွင့္အတူ ဆြမ္းခံဝင္တယ္။ ဒီေန႔မွာ
အရွင္သာရိပုတၱရာလဲ သာဝတၴိၿမိဳ႕သားေတြရဲ႕ လက္အုပ္ခ်ီ ကန္ေတာ့တာေတာင္ မခံရဘူးတဲ့။ ဒါနဲ႔ အရွင္သာရိ
ပုတၱရာက ေလာသကကို ေက်ာင္းျပန္ခိုင္းၿပီး တစ္ပါး တည္းဆြမ္းခံထြက္တယ္။ အရွင္သာရိပုတၱရာက မိမိကို
လႉလို႔ က်န္တဲ့ဆြမ္းဟင္းေတြကို အရွင္ေလာသကထံ သြား ပီး လႉခိုင္းတယ္။ အရွင္ေလာသကထံ ဆြမ္းဟင္း ယူလာသူေတြ လမ္းမွာတင္ေမ့ၿပီး ကိုယ္ဟာကိုယ္စားမိလိုက္လို႔ အရွင္ေလာသကဆီ မေရာက္ဘူး။
အရွင္သာရိပုတၱရာက ေက်ာင္းကို ျပန္ေရာက္ေတာ့ အရွင္ေလာသကကို ဆြမ္းဘုဥ္းေပးၿပီးၿပီလားလို႔ ေမးေတာ့ ေနာက္ေတာ့ ဘုဥ္းေပးရမွာေပါ့ဘုရား လို႔ဆိုတယ္။ ဆြမ္း မဘုဥ္းေပးရေသးမွန္း သိသျဖင့္ အရွင္သာရိပုတၱရာဟာ ေကာသလနန္းေတာ္သြားၿပီး စတုမဓု အလႉခံၿပီး သပိတ္ကို ကိုင္ေကြၽးမွသာ ဝေအာင္စားႏိုင္တယ္။ ဒီေန႔မွာပဲ အရွင္ ေလာသက ပရိနိဗၺာန္စံတယ္။ ျမတ္ဗုဒၶကိုယ္တိုင္ သၿဂႋဳဟ္ စ်ာပနျပဳေပးၿပီး ဓာတ္ေတာ္မ်ားကို ေစတီတည္ထားပါသတဲ့ (ဇာ-႒ ၁၊ ၂၅၅)။ ããã
ဗ့်ငည ဳနူေ်ေ
၁၆၅၁ ႏ ၾေည့ေအအသည ီမ
ႊနာစနယ ဗဇ ၈၅၂၈၂ယ ႕ွဗ

အမွတ္တမဲ့မွ အမွတ္တရသို႔

အမွတ္တမဲ့မွ အမွတ္တရသို႔

(က)
ေလာကျခင္းရာေတြဟာ ၾကံ႐ြယ္ေပမယ့္ ပ်က္သြားတတ္ပါတယ္။ ေလာကမွာ စီစဥ္
မထားတာေတြဟာလည္း ျဖစ္လာတတ္ပါတယ္။ အမႈမဲ့အမွတ္မဲ့ ႀကဳံရတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေလး
ေတြဟာလည္း ႀကီးက်ယ္တဲ့ အက်ဳိးဆက္ေတြကို သယ္ေဆာင္လာတတ္ပါတယ္။ မေတာ္တဆ
ႀကဳံခဲ့ရတာေလးက ေပါ့ေပါ့ပါးပါးေပမယ့္ ေနာက္ဆက္တြဲ ျဖစ္ေပၚေျပာင္းလဲမႈေတြက ဘဝမွာ
မွတ္တမ္းတင္ေလာက္ေအာင္ ႀကီးက်ယ္ခမ္းနား လာႏိုင္ပါတယ္။ အေရးမထားမိတဲ့ အေသးအဖဲြ
ကိစၥငယ္ ေလးေတြဟာ သံသရာ ဘဝအဆက္ဆက္အထိ လုိက္ပါလႊမ္းမိုး ႏိုင္ပါတယ္။
ဒီေတာ့ ကံကိုလက္ခံထားၾကတဲ့ ကမၼဝါဒီဗုဒၶဘာသာေတြဟာ ကံမ်ဳိးစုံကို ကိုယ္ႏႈတ္စိတ္နဲ႔
ပုံေဖာ္ရာမွာ ေစတနာေကာင္းေလးေတြ ထည့္သြင္းႏိုင္ဖို႔ လိုပါတယ္။ သာမန္ အျပဳအမူေလးေတြ
ကေတာင္ အေရးတႀကီး ထင္ရွားတဲ့ ဘဝမွတ္တမ္းေတြ ဖန္းတီးႏိုင္တာဆိုေတာ့ သက္ဝင္
လႈပ္ရွားမႈ မွန္သမွ်မွာ ေစတနာေကာင္းေလးေတြ ပါႏိုင္သမွ်ပါေအာင္ သတိထားထည့္သြင္း
ေပးႏိုင္ဖို႔ အေရးႀကီးပါတယ္။ ေစတနာေကာင္းမွ ကံေကာင္းမယ္၊ ကံေကာင္းမွ ဘဝလွမယ္
မဟုတ္ပါလား။ ဘဝမွာ အမွတ္တမဲ့ ႀကဳံခဲ့ရ တာေလးက သံသရာမွာ ဘယ္လိုအမွတ္တရ
ျဖစ္ေစႏိုင္တယ္ဆုိတာ ျမင္သာတဲ့ သာဓက တစ္ခု ရွိပါတယ္။
(ခ)
ေဂါတမျမတ္စြာဘုရားရွင္ ေ႐ႊလက္ထက္ေတာ္ အခါက ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက
စူဠပႏၳက၊ မဟာပႏၳကဆိုတဲ့ ညီအစ္ကိုႏွစ္ေယာက္ဟာ သာသနာေတာ္မွာ ရဟန္းျပဳၾကပါတယ္။
အစ္ကိုႀကီး မဟာပန္ရဟန္းဟာ ပရိယတ္စာေပ တတ္ကြၽမ္းေပမယ့္ ညီငယ္စူဠပန္ရဟန္းကေတာ့
စာေပပရိယတ္မွာ အားနည္းပါတယ္။ အားနည္းတယ္ဆိုတာထက္ Óဏ္ေလးတယ္လို႔ေျပာမွ
ပိုတိက် ပါလိမ့္မယ္။ သူဟာပဒုမံ
ယထာ ေကာကနဒံ သုဂႏၶံ၊ ပါေတာ သိယာ ဖုလႅမဝီတဂႏၶံ။
အဂႌရႆံ ပႆ ဝိေရာစမာနံ၊ တပႏၲမာဒိစၥမိဝႏၲလိေကၡ-ဆိုတဲ့ ပါဠိဂါထာေလးကို
ေလးလ က်က္မွတ္တာေတာင္ အလြတ္မရႏိုင္ပါဘူး။ ဘဝအက်ဳိးေပးပဲ ဆိုပါေတာ့။ ဒီလုိ
Óဏ္ေလးတဲ့ ညီရဟန္းကို အစ္ကိုရဟန္းက သာသနာနဲ႔မထိုက္တန္သူဆိုၿပီး လူထြက္ခိုင္း
ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ညီငယ္ဟာ သာသနာေတာ္ကို ျမတ္ႏုိးတဲ့စိတ္ ရွိေနေတာ့ လူမထြက္ခ်င္ဘူး။
ဒီလုိနဲ႔ တစ္ေန႔ေတာ့ ဆရာဇီဝက ေက်ာင္းေတာ္ကုိ ေရာက္လာၿပီး သံဃာငါးရာ ဆြမ္းစား
ပင့္တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ မဟာပန္ရဟန္းက ဆြမ္းၫႊန္ရဟန္းအျဖစ္ တာဝန္ယူေနတယ္။ ဒီေတာ့
Óဏ္ေလးတဲ့ ညီငယ္ရဟန္းကို ဆြမ္းဘုဥ္းေပးၾ<ြကရမယ့္ သံဃာစာရင္းကေန ပယ္လုိက္တယ္။
ဒီေတာ့မွ ညီငယ္ဟာ သူ႔ဘဝကို စိတ္ပ်က္ၿပီး လူဝတ္လဲဖို႔ ဆုံးျဖတ္လုိက္ပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ စူဠပန္ရဟန္းဟာ ျမတ္စြာဘုရားရဲ့ ေက်းဇူးေတာ္ေၾကာင့္ လူဝတ္မလဲျဖစ္ခဲ့
ပါဘူး။ ဘုရားရွင္က အားငယ္ေနတဲ့ စူဠပန္ရဟန္းကို အားေပး ခ်ီးေျမႇာက္ေတာ္မူပါတယ္။
ဘုရားရွင္ဟာ စူဠပန္ရဟန္းကို တန္ခုိးနဲ႔ဖန္ဆင္းထားတဲ့ အဝတ္ပိုင္းသန္႔သန္႔တစ္ထည္ ေပးပါ
တယ္။ အေရွ႕အရပ္ကို မ်က္ႏွာမူထုိင္ရင္း အဝတ္စကုိ လက္နဲ႔ပြတ္ၿပီး ''ရေဇာဟရဏံ''
(ျမဴအညစ္အေၾကး ကိုေဆာင္တယ္)လုိ႔ ရြတ္ဆိုပြားမ်ားဖုိ႔လည္း ၫႊန္ၾကားေတာ္မူပါတယ္။
ဘုရားရွင္ရဲ့ ၫႊန္ၾကားခ်က္အတုိင္း ေဆာင္ရြက္တဲ့ စူဠပန္ရဟန္းဟာ လက္နဲ႔ပြတ္ဖန္မ်ားလို႔
စင္ၾကယ္တဲ့အဝတ္စ ညစ္ႏြမ္းသြားတာကို သတိထားမိလာတယ္။ စင္ၾကယ္တဲ့အဝတ္စဟာ
ငါ့ခႏၶာအတၱေဘာေၾကာင့္ ညစ္ႏြမ္းသြားရပါလားလုိ႔ ဆင္ျခင္မိပါတယ္။ သခၤါရတရားေတြဟာ
အနိစၥပါလားလုိ႔ ႏွလုံးသြင္း မိတယ္။ သခၤါရတရားေတြရဲ့ ကုန္ခမ္းပ်က္စီးတတ္တဲ့ သဘာဝကို
အနိစၥလကၡဏာအျဖစ္ ႐ႈျမင္သုံးသပ္ ဝိပႆနာ ပြားလုိက္ႏုိင္တယ္။
ဒါ့ျပင္ ခႏၶာမွာမီွေနတဲ့ ရာဂစတဲ့ အညစ္အေၾကးေတြကုိလည္း ပညာသတိနဲ႔ၾကည့္ၿပီး
ပယ္ရွားပစ္ရမယ္လုိ႔ ဘုရားရွင္ကပါ ျဖည့္စြက္ေဟာၾကား ေပးေတာ္မူလိုက္ေတာ့
ဝိပႆနာÓဏ္စဥ္ေတြ အဆင့္ဆင့္ျမင့္တက္ၿပီး ပဋိသမၻိဒါပတၱရဟႏၲာ ျဖစ္သြားပါတယ္။
အဲဒီအခါမွာေတာ့ အရင္က ထုံခဲ့ထုိင္းခဲ့တဲ့ အရွင္ဟာ ပိဋကသုံးပုံကုိပါ တပါတည္း
တတ္ေျမာက္သြားေတာ့တယ္။
(ဂ)
စူဠပန္ရဟန္းရဲ့ဘဝကိုၾကည့္ရင္ ဂါထာတုိေလးတစ္ပုဒ္ကို ေလးလက်က္တာေတာင္မွ
အလြတ္မရႏိုင္တာ၊ ပရိယတ္ဘက္မွာ မေအာင္ျမင္ေပမယ့္ ရဟန္းဘဝကို မစြန္႔လြတ္ခ်င္တာ၊
လူဝတ္လဲမယ္ လုိ႔ စိတ္ဆုံးျဖတ္ၿပီးခါမွ ဘုရားရွင္ေၾကာင့္ လူဝတ္မလဲျဖစ္တာ၊ စင္ၾကယ္တဲ့အဝတ္
ပုိင္းကို လက္နဲ႔ပြတ္ရင္း အဝတ္စျဖဴစင္ရာက ညစ္ႏြမ္းသြားတာကို ဆင္ျခင္ၿပီး တရားထူး ရသြား
တာ၊ တရားထူးရတာနဲ႔ ေလးလံထုိင္းမႈိင္းမႈေတြေပ်ာက္ၿပီး ပိဋကတ္ကို ကြၽမ္းက်င္သြားတာ
ေတြဟာ အထင္ကရရွိလွတဲ့ အခ်က္ေတြပါပဲ။ သူ႔ရဲ့ထင္ရွားတဲ့ ဘဝမွတ္တမ္းပဲ ဆုိပါေတာ့။
ဒီလိုမ်ဳိး မွတ္သားေလာက္တဲ့ ဘဝအေတြ႕အႀကဳံကို ဖန္တီးေပးတဲ့ အတိတ္အေၾကာင္းက
ဘယ္လုိလဲ¿
(ဃ)
စူဠပန္ရဟန္းဟာ ကႆပဘုရားရွင္ လက္ထက္ေတာ္ အခါက သာသနာမွာ ရဟန္း
ျပဳခဲ့ဖူးပါတယ္။ က်မ္းဂန္တတ္ၿပီး ပတ္ဝန္းက်င္က ေလးစားေလာက္တဲ့ရဟန္း၊ ပညာတတ္
ရဟန္းပါ။ အဲဒီရဟန္းေတာ္ဟာ Óဏ္ေလးတဲ့ ရဟန္းတစ္ပါး အထစ္ထစ္ အေငါ့ေငါ့နဲ႔
စာေပက်က္မွတ္ ႐ြတ္ဖတ္ ေနတာကို ပ်က္ရယ္ ေျပာင္ေလွာင္ မိခဲ့ပါတယ္။ Óဏ္ေလးတဲ့
ရဟန္းလည္း ေလွာင္ေျပာင္ခံရေတာ့ ရွက္စိတ္ဝင္ၿပီး ရြတ္ဖတ္ သရဇၩာယ္တာေတြ ရပ္တန္႔
သြားပါေတာ့တယ္။
(င)
ဒီေနရာမွာ ပညာတတ္ရဟန္းေတာ္တစ္ပါးအေနနဲ႔ ကိုယ့္ေအာက္နိမ့္က်တဲ့ အတူေန
ရဟန္းကို ဖိႏွိပ္လုိစိတ္ မရွိႏိုင္ပါဘူး။ ႏွိမ့္ခ်တာေတြ၊ ယွဥ္ၿပဳိင္တာေတြကို ဂုဏ္ရည္တူတူခ်င္း၊
ဒါမွမဟုတ္ ဂုဏ္ရည္သိပ္မကြာသူခ်င္းသာ ျပဳေလ့ရွိတာ မဟုတ္လား။ လူ႔သဘာဝဟာလည္း
ကုိယ့္ထက္သာသူကုိ ဝမ္းမေျမာက္ႏုိင္ေတာင္မွ ကိုယ့္ေအာက္ နိမ့္က်သူကိုေတာ့ သနားတတ္ၾက
ပါတယ္။ မုဒိတာထက္ က႐ုဏာျဖစ္လြယ္ပါတယ္။ ဒါမို႔ ပညာတတ္ရဟန္းေတာ္ဟာ Óဏ္
ေလးတဲ့ရဟန္းကို ပကတိ သေဘာအားျဖင့္ သနားမွာပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ အမွတ္တမဲ့ ေလွာင္ေျပာင္
လိုက္တာဟာ ဓမၼလမ္းေၾကာင္းေပၚ ေလွ်ာက္ေနသူကို ေျခလွမ္းပ်က္ သြားေစခဲ့ပါတယ္။ ဒီလုိ
အမွတ္တမဲ့ကိစၥေလးေၾကာင့္ပဲ စူဠပန္ရဟန္းဟာ ေနာက္ဆုံး ကြၽတ္တမ္းဝင္မယ့္ဘဝမွာေတာင္
Óဏ္ေလးရပါတယ္။ သူရဲ့Óဏ္ေလးမႈဟာ ဘဝမွာ ျမင္သာတဲ့ အမဲစက္ႀကီး ျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။
(စ)
ေနာက္ၿပီး စူဠပန္ရဟန္းဟာ ဘဝတစ္ခုမွာ ဘုရင္ျဖစ္ခဲ့ပါေသးတယ္။ အဲဒီဘဝမွာ ဘုရင္
မင္းျမတ္ဟာ တုိင္းခန္းလွည့္လည္ရင္း နဖူးကက်လာတဲ့ေခြၽးကို စင္ၾကယ္တဲ့အဝတ္နဲ႔ သုတ္ခ်
လုိက္တယ္။ အမွတ္တမဲ့ ခဏေလးပါပဲ။ ေခြၽးစက္ေၾကာင့္ အဝတ္စညစ္ႏြမ္းသြားတာကုိ သတိ
ထားမိ လုိက္တယ္။ သခၤါရတရားေပၚမွာ အနိစၥသညာ ထင္လုိက္တယ္။ ဒီလုိအမွတ္သညာ ျဖစ္ခဲ့
တဲ့အတြက္ ေနာက္ဆုံးဘဝမွာလည္း ျဖဴစင္တဲ့အဝတ္စ ညစ္ႏြမ္းသြားပုံကုိ အေၾကာင္းျပဳၿပီး
ရဟႏၲာျဖစ္ရတာပါ။
(ဆ)
အဝတ္စ ညစ္ႏြမ္းသြားတာကို အနိစၥသညာ ျပဳခဲ့ဖူးတဲ့စူဠပန္ရဟန္းရဲ့ ပါရမီဓာတ္ခံကို
လႈံ႔ေဆာ္ေပးတဲ့အေနနဲ႔ အဝတ္စသန္႔သန္႔ ဖန္ဆင္းေပးၿပီး အကြၽတ္တရားရေအာင္ စီစဥ္
ေဆာင္ရြက္ ေပးႏုိင္တဲ့ ဘုရားရွင္ရဲ့ ေရႊÓဏ္ေတာ္ဟာလည္း ေလးစားၾကည္ၫုိစရာ ေကာင္းလွ
ပါတယ္။ ဒီÓဏ္ ရေအာင္ ေလးသေခၤ်နဲ႔ကမၻာတစ္သိန္း အေလးအနက္ ႀကဳိးစားခဲ့ရပါတယ္။
အမွတ္တမဲ့ ကိစၥေလးေတြက အမွတ္တရ ျဖစ္ေစတတ္သလို အေလးအနက္ ေဆာင္ရြက္မႈေတြ
ဟာလည္း ႀကီးက်ယ္ခမ္းနားမႈကို ျဖစ္ေစႏိုင္တယ္လုိ႔ ေျပာခ်င္တာပါ။
(ဇ)
စူဠပန္ရဟန္းရဲ့ ဘဝသုံးခုကုိ ေပါင္းစပ္ၾကည့္ရင္ ဘဝမွာ အမွတ္တမဲ့ ႀကဳံရတာေလးေတြ
ဟာ ေနာင္သံသရာမွာ ဘယ္လုိအမွတ္တရ ျဖစ္ေစတယ္ဆုိတာ ျမင္သာပါတယ္။ သူဟာ
အမွတ္တမဲ့ သေရာ္ခဲ့မိလို႔ Óဏ္ေလးရသလို အမွတ္တမဲ့ အနိစၥသညာရခဲ့လုိ႔ အရဟတၱဖုိလ္
ေပါက္တဲ့အထိ အက်ဳိးရခဲ့ပါတယ္။ ကႆပဘုရားရွင္လက္ထက္မွာ ယုံၾကည္ခ်က္နဲ႔ ရဟန္း
ျပဳခဲ့ၿပီး ေလးနက္တဲ့ ရဟန္းဘဝ အထုံပါခဲ့ဖူးတဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ စူဠပန္ရဟန္းဟာ ရဟန္းဘဝကို
ႏွစ္သက္ျမတ္ႏုိးစြာ ဖက္တြယ္ထားပါတယ္။ အစ္ကိုရဟန္းက သာသနာေတာ္က ႏွင္ထုတ္တာကို
လြယ္လြယ္နဲ႔ လက္မခံပါဘူး။ ဝဋ္ေၾ<ြကးကို မပယ္ႏုိင္သလုိ ပါရမီ သမၻာရဟာလည္း ဖ်က္ဆီးပစ္လုိ႔
မရေကာင္းတဲ့ အရာမ်ဳိးပါ။ ပါရမီရင့္က်က္သူေတြဟာ ဘုရားရွင္နဲ႔၊ ဘုရားရွင္ရဲ့ သာသနာေတာ္နဲ႔
ေတြ႕ၿပီး မုခ် ကြၽတ္တမ္းဝင္ရပါတယ္။ စူဠပန္ရဟန္းဟာ ကႆပဘုရားလက္ထက္က ရဟန္းဘဝ
နဲ႔ စာေပသင္ယူခဲ့၊ တရားအားထုတ္ခဲ့တဲ့ ပါရမီေၾကာင့္ ရဟႏၲာျဖစ္တဲ့အခါမွာ ပဋိသမၻိဒါ ရခဲ့ပါ
တယ္။ မသင္ရဘဲ စာတတ္ရပါတယ္။
(စ်)
စားစားသြားသြားနဲ႔ ဘဝမွာ ေပါ့ေပါ့ဆဆ ေနခဲ့မိရင္ ခုခ်ိန္ကစၿပီး ကိုယ့္ဘဝကိုယ္
ျပန္ၾကည့္ သင့္ပါတယ္။ ဘယ္လုိ အမွတ္တမဲ့ေတြ ႀကဳံခဲ့ဖူးသလဲ စဥ္းစားၾကည့္သင့္ပါတယ္။
ေနာင္ ႀကဳံလာမယ့္ အမွတ္တမဲ့ေလးေတြကို ဘယ္လုိရင္ဆုိင္မလဲ ျပင္ဆင္ထားသင့္ပါတယ္။ ဒါမွ
သာ အမွတ္ တမဲ့ေကာင္းေလးေတြနဲ႔ေတြ႕ၿပီး ေအာင္ျမင္ထင္ရွားတဲ့ ဘဝေမာ္ကြန္းကို အပီအျပင္
ေရးထုိးႏုိင္ပါ လိမ့္မယ္။ ေလွ်ာက္လွမ္းေနတဲ့ ဘဝလမ္းမွာ ေနာက္ကိုလည္း ျပန္ငဲ့ၾကည့္ပါ။
ေရွ႕ကိုလည္း ေမွ်ာ္ ေခၚၾကည့္ပါ။
တစ္ပါးသူေတြရဲ့ အဆီအေငၚမတည့္တဲ့ ဘဝကို ဘယ္လုိ ဆက္ဆံခဲ့သလဲ၊
ဘယ္လုိ ဆက္ဆံမလဲ။
ပုဝါျဖဴကို ေခြၽးစြန္းတဲ့အခါ ဘယ္လုိျမင္ခဲ့သလဲ၊
ဘယ္လုိျမင္မလဲ။
အမွတ္တမဲ့ ေကာင္းေလးမ်ား ေတြ႔ႀကဳံႏိုင္ၾကပါေစ။
ရွင္အာစာရ
ဖိတ္ေခၚခ်က္
ဗုဒၶဓမၼကို စိတ္ဝင္စားသူတိုင္း စိတ္ဝင္စားေသာ ဓမၼအခ်က္အလက္ကို
စာတိုက္မွျဖစ္ေစ၊ ႏ-ာေငူ ျဖင့္ျဖစ္ေစ
(အဂၤလိပ္ဘာသာျဖင့္ျဖစ္ေစ၊ ျမန္မာဘာသာျဖင့္ျဖစ္ေစ)
ေအာက္ပါ လိပ္စာသို႔ ေပးပို႔ၿပီး
ေဆြးေႏြးျခင္း၊ ေမးျမန္းျခင္းမ်ား ျပဳလုပ္ၾကပါရန္
ေလးစားစြာ ဖိတ္ေခၚပါသည္
အရွင္အာစာရ

ဧည့္သည္

ဧည့္သည္

ဧည့္သည္ခန္း … တဲ့။

ဆရာမ ေဒၚတူးတူးျမင့္သိန္းက မည္သို႔အဓိပၸါယ္ ဖြင့္ဆုိ၍ နာမည္ေပးထားသည္မသိ။ ကြၽန္ေတာ့္ဘက္ကမူ ထုိေ၀ါဟာရ စကားလံုး သံုးခုတြဲ၏ ေနာက္ကြယ္၌ အဓိပၸါယ္ေတြ အမ်ားႀကီးရွိေနသည္ဟု ထင္ျမင္မိပါသည္။ ပထမဦးစြာ ေလာကအ ေၾကာင္းအရာဘက္မွ၊ ေလာကီလူမႈ ဆက္ဆံေရးနယ္ပယ္မွ ၾကည့္ၾကပါစုိ႔။ ဧည့္သည္ႏွင့္ အိမ္ရွင္။ အိမ္ရွင္ရွိ၍ ဧည့္သည္ ရွိရသည္။ တစ္ဖန္ဧည့္သည္ရွိ၍ အိမ္ရွင္ဆုိတာလည္း သတ္မွတ္ထားရသည္။ ဧည့္သည္ဟူသည္ အိမ္ရွင္တစ္ဦးပုိင္ ဆုိင္ေသာ နယ္ေျမ၊ ၀င္းၿခံ၊ အိမ္အတြင္းသုိ႔ အိမ္ရွင္၏ခြင့္ျပဳခ်က္ျဖင့္သာ ၀င္ရမည္။

ထုိ႔အျပင္ ဧည့္သည္ဘက္က ဧည့္သည္ စည္းကမ္းေတြ လုိက္နာရမည္။ ဧည့္သည္သည္ အိမ္ရွင္ကုိ မေစာ္ကားရ။ အိမ္တြင္းကိစၥေတြ ၀င္ေရာက္မစြက္ဖက္ရ။ ယုတ္စြအဆံုးအိမ္ထဲ၀င္၍ ၾကည့္႐ႈလုိပါလွ်င္ အိမ္ရွင္ကုိ ခြင့္ေတာင္းရမည္။ အိမ္ရွင္၏ ခြင့္ျပဳခ်က္ သုိ႔မဟုတ္ အိမ္ရွင္ ကုိယ္တုိင္ လုိက္လံျပသျခင္းျဖင့္သာ်ာအိမ္တြင္းကိစၥအခ်ိဳ႕တစ္၀က္ကုိ သိခြင့္ရမည္။ ဒါေတာင္မွ အိမ္ရွင္ႏွင့္ ႏွစ္ေပါင္း အေတာ္ၾကာ ရင္းႏွီးခင္မင္ခြင့္ရပါမွ။ သုိ႔မဟုတ္လွ်င္ ဧည့္သည္သည္ အိမ္တစ္အိမ္၏ သတ္မွတ္ထားေသာ ဧည့္ခန္း သုိ႔မဟုတ္ ဧည့္သည္ခန္း၌သာ ထုိင္ေနေပေရာ့။

အိမ္ရွင္က ဧည့္သည္ခန္း၌ ထုိင္ေနေသာ ဧည့္သည္ကုိ ထြက္ေတြ႕မည္။ လာရင္းအေၾကာင္း ကိစၥကို ေမးျမန္းမည္။ လုပ္ငန္းကိစၥေတြ ေဆြးေႏြးမည္။ ၀တၱရားေက်ပြန္ေသာ အိမ္ရွင္ဆုိပါက ဧည့္သည္ သည္ အိမ္ရွင္ဧည့္ခံေကြၽးေမြးသမွ်ကုိလည္း ဧည့္သည္ခန္း အတြင္း၌ စားေသာက္ႏုိင္သည္။ အိမ္ရွင့္ဘက္ ကလည္း အိမ္ရွင့္စည္းကမ္းေတြ ရွိရမည္။ဧည့္သည္ကုိ ေကာင္းမြန္စြာ ဧည့္ခံမည္၊ ခ်ိဳသာယဥ္ေက်းစြာ ဆက္ဆံမည္၊ တစ္ႀကိမ္မွ် မထိေတြ႕ေသးေသာ ဧည့္စိမ္းျဖစ္ေနလွ်င္ လာရင္းကိစၥအက်ိဳးအေၾကာင္းကုိ စိတ္ပါ၀င္ စားစြာေမးျမန္းမည္။ မရွိဘူး၊ မသိဘူး၊ ေနာက္မွလာဟု ေရးႀကီးသုတ္ပ်ာ ႏွင္ထုတ္ျခင္းမ်ဳိး မရွိေစရ။ ယုတ္စြအဆံုး ဧည့္သည္ဘက္မွေရာ၊ အိမ္ရွင္ဘက္မွေရာ အျပန္အလွန္ ေမတၱာေတြထား၊ ေမတၱာေတြ ပြားေလလွ်င္ အိမ္ရွင္ႏွင့္ဧည့္သည္ ဆက္ဆံေရးနယ္ပယ္သည္ ညီၫြတ္လွပေသာ သေကၤတကေလးတစ္ခု ျဖစ္ထြန္းလာေပမည္။

ဤသည္မွာ လူမႈပတ္၀န္းက်င္သုိ႔ လွမ္းၾကည့္ျဖစ္ေသာ ဧည့္သည္ႏွင့္အိမ္ရွင္တုိ႔၏ အေန အထား။ တစ္နည္းအားျဖင့္ ပုဂၢိဳလ္ေရးရာ၊ ပုဂၢိဳလ္တုိ႔၏ကိစၥ။ ဓမၼဘက္မွ လွမ္းၾကည့္ ေသာအခါ သဘာ၀တရားႀကီးသည္ အိမ္ရွင္ျဖစ္သည္။သံုးဆယ့္တစ္ဘံုသား သတၱ၀ါ အနႏၲတုိ႔ကား ဧည့္သည္ေတြ ျဖစ္သည္။ သံုးဆယ့္တစ္ဘံု သားတုိ႔တြင္ လူသည္ အသိဉာဏ္အရွိဆံုး၊ စြမ္းရည္ အထက္ျမက္ဆံုး ပုဂၢိဳလ္အျဖစ္ လက္ခံထားခဲ့ၾကၿပီး ျဖစ္သည္။ လူ႔ဘ၀ကို အရင္းတည္၍သာလွ်င္ စၾက၀ဠာအနႏၲ၏ အႏႈိင္းမဲ့ပုဂၢိဳလ္ျဖစ္ေသာ ျမတ္ဗုဒၶဘုရားရွင္အျဖစ္သုိ႔ ေရာက္ႏုိင္သည္။ ဤသည့္အႏႈိင္းအဆမွာ က်ယ္ျပန္႔လြန္းလွသျဖင့္ ျမင္ကြင္းကို အနည္း ငယ္ခ်ံဳ႕ၾကည့္ခ်င္ပါသည္။

ကမၻာေျမႀကီးႏွင့္ လူသား။

ကမၻာေျမႀကီးကား အိမ္ရွင္၊ လူသားမ်ားကား ဧည့္သည္။လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္သန္းေပါင္းမ်ား စြာကပင္ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ေနထုိင္ရာ ကမၻာႀကီးသည္ ေရ၊ ေျမ၊ေလ၊ မီး၊ ဓာတ္ႀကီးေလးပါး ေပါင္းစပ္ဖြဲ႕စည္းမႈျဖင့္ စၾက၀ဠာအတြင္း၌ ၿဂိဳဟ္တစ္ခုအျဖစ္ ျဖစ္ထြန္းေပၚေပါက္ခဲ့ၿပီး ျဖစ္သည္။ ဤကမၻာကုိ ဘုရားငါးဆူပြင့္မည့္ ဘဒၵကမၻာဟု သဗၺညဳတဘုရားရွင္တုိ႔က သဗၺညဳတ ဉာဏ္ေတာ္စြမ္းအားျဖင့္ ေဖာ္ထုတ္ေျပာဆုိခဲ့ၾကၿပီး ျဖစ္သည္။ ကကုသႏၶ၊ ေကာဏာဂမန၊ ကႆပ၊ ေဂါတမတည္းဟူေသာ ဘုရားရွင္ေလးဆူတုိ႔သည္ ဤကမၻာေျမႀကီးေပၚ၌ ပြင့္ထြန္းေပၚေပါက္ခဲ့ၾကၿပီး ျဖစ္သည္။

ေနာက္ထပ္ဘုရားတစ္ဆူပြင့္ရန္ က်န္ရွိေနေသးသည္။ အရိေမေတၱယ်ျမတ္စြာဘုရား။ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔သည္ လြန္ခဲ့ေသာႏွစ္ေပါင္း(၂၅၀၀) ေက်ာ္က ပြင့္ထြန္း ေပၚေပါက္ခဲ့ေသာ ေဂါတမျမတ္စြာဘုရား၏ ဓမၼအေမြအျဖစ္ ခ်န္ထားရစ္ခဲ့ေသာ ဓမၼကၡႏၶာ(၈၄၀၀၀) မွတစ္ဆင့္ သဘာ၀ဓမၼမ်ားကုိ သိခြင့္ရေနသည္။ သည့္မတုိင္မီ ပြင့္ေတာ္မူၿပီးခဲ့ေသာ ဘုရားသံုးဆူတုိ႔ႏွင့္ ပတ္သက္သမွ်မွာမူ အလွမ္း ေ၀းခဲ့ၿပီ ျဖစ္သျဖင့္ အေသးစိတ္သိခြင့္ မရႏုိင္ေတာ့။

သာသာနာႏွစ္ (၅၀၀၀)ကုန္ဆံုး၍ ေဂါတမျမတ္စြာဘုရား၏ သာသနာေတာ္လြန္ေလလွ်င္ ဘာေတြဆက္ျဖစ္မည္ကုိ ေဂါတမဗုဒၶျမတ္စြာဘုရား၏ ႏႈတ္ထြက္စကားမ်ားအရ သိထား ရၿပီးျဖစ္သျဖင့္ ေနာင္ႏွစ္ေပါင္း (၂၅၀၀)ေက်ာ္၏ အနာဂတ္ အေရးသည္ ...။ ထားေတာ့။ ေနာင္အေရးသည္ ေနာင္ကာလတြင္ အိမ္ရွင္ကမၻာေျမႀကီးေပၚ၌ ျဖစ္ေပၚလာၾကဦးမည့္ ဧည့္သည္ ပုဂၢိဳလ္အသီးသီး၏ အေရးကိစၥ။ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔၏ အေရးကိစၥကား ယခုပစၥဳပၸန္တည့္တည့္ႏွင့္သာ တုိက္႐ိုက္တုိက္ဆုိင္ေနျခင္းကိစၥ။ ဤေနရာတြင္ ေမြးခြန္းတစ္ခု ေမးလုိစိတ္ ျဖစ္လာမိသည္။ ဘ၀သံသရာ ေရယဥ္ေၾကာ၌ ခႏၶာပံုစံ တစ္မ်ိဳးၿပီးတစ္မ်ိဳးရယူ လ်က္ေပၚ ခ်ည္ျမဳပ္ခ်ည္ျဖင့္ တေမ်ာတည္း ေမ်ာခဲ့ၾကေသာ ဧည့္သည္ပုဂၢိဳလ္ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔သည္ အိမ္ရွင္ကမၻာေျမႀကီးအေပၚ၌ ဧည့္သည္၀တၱရားေတြ ေက်ပြန္ခဲ့ၾကၿပီေလာ ...။

ဦးစြာ အိမ္ရွင္ကမၻာေျမႀကီးဘက္သို႔ ၾကည့္-ၾကည့္မည္။ သူကား သဘာ၀တရားသက္သက္ ျဖစ္၍ သူ႔ဘက္၌ ေျပာစရာစကား ဘာဆုိဘာမွ်မရွိ၊ ဘာသာစကားမရွိ၊ စကားလံုးမရွိ၊ ႏုိင္ငံမရွိ၊လူမ်ဳိးမရွိ၊ အယူ၀ါဒမရွိ၊ သူကား အေကာင္အထည္ျဒပ္အျဖစ္ ကုိင္တြယ္၍ရေသာ ပထ၀ီ၊ လႈပ္ရွား႐ုန္းကန္ ေထာက္ကန္တတ္ေသာ ၀ါေယာ၊ ယိုစီးဖြဲ႕စည္းတတ္ေသာအာေပါ၊ ပူတတ္ေအးတတ္ေသာ ေတေဇာတုိ႔ျဖင့္ အဓိက ေပါင္းစပ္ဖြဲ႕စည္းေပးထားျခင္းမွ်သာ။ တနည္းအားျဖင့္ ေျမဓာတ္၊ ေလဓာတ္၊ ေရဓာတ္၊ မီးဓာတ္စေသာ ဦးေဆာင္ဓာတ္ႀကီး ေလးပါးတုိ႔၏ အစုအေ၀းမွ်သာ။ သူတုိ႔ေလးခုအနက္ တစ္ခုခုလြန္ကဲလွ်င္ ကမၻာေျမႀကီး၌ တစ္မ်ဳိးမဟုတ္ တစ္မ်ိဳး ေဖာက္ျပန္လာမည္။ ေလဓာတ္လြန္ကဲလာလွ်င္ မုန္တုိင္းမ်ား၊ ေရဓာတ္လြန္ကဲလာလွ်င္ လႈိင္းလံုးမ်ား၊ မုိးသီးမုိးေပါက္မ်ား၊ မီးဓာတ္လြန္ကဲလာလွ်င္ မီးေတာင္ ေခ်ာ္ရည္မ်ား စသည္ျဖင့္ ဗဟိဒၶ႐ုပ္အစုအဖြဲ႕တုိ႔၏ ေဖာက္ျပန္မႈျပယုဂ္ေတြကို ေတြ႕ရ မည္။ ဒါကလည္း သူ႔အလုပ္ သူလုပ္ေနျခင္းမွ်သာ။ ထုိဓာတ္တုိ႔၏ သဘာ၀ကား အာကာသထဲတြင္ အရွိတရားအျဖစ္ တည္ရွိေနသကဲ့သုိ႔ ခႏၶာရ ထားေသာ သံသရာသားေကာင္ (ကမၻာေျမႀကီး၏ဧည့္သည္ ပုဂၢိဳလ္) တုိ႔၏ ခႏၶာအတြင္း၌လည္း သဘာ၀တရားအျဖစ္ ကိန္း၀ပ္ေနသည္။တစ္နည္းအားျဖင့္ ခႏၶာပုိင္ရွင္ ဧည့္သည္ပုဂၢိဳလ္တုိ႔သည္လည္း ဓာတ္ႀကီး ေလးပါးဦး ေဆာင္၍ ဖြဲ႕စည္းထားေသာ သဘာ၀အစုအဖြဲ႕မွ်သာ ...။

သို႔ဆုိလွ်င္ ဘယ္က ဘယ္လုိလုပ္၍ ငါ ေတြ ေရာက္လာရပါသနည္း။ မရွိကုိ အရွိလုပ္၍ အိမ္ရွင္ကမၻာေျမႀကီးကုိ က်ဴးက်ဴး ေက်ာ္ေက်ာ္ ေစာ္ေစာ္ကားကားလုပ္ကာ အဘယ့္ေၾကာင့္ အစိတ္စိတ္ပုိင္းလုပ္ေနၾကပါသနည္း။ ဒါ ငါ့ေနရာ၊ ဒါ ငါ့နယ္ နိမိတ္၊ ဒါ ငါ့ရဲ႕တံတုိင္းအကာအရံ၊ ဒါ ငါ့ရဲ႕ေျမ။ အိမ္ရွင္ကမၻာေျမႀကီးကား ဧည့္သည္စည္းနားမလည္ေသာ ဧည့္သည္ ပုဂၢိဳလ္တို႔ကုိ ေမာ့ၾကည့္ သက္ျပင္းခ်႐ံုမွတစ္ပါး ဘာမွ်မတတ္ႏုိင္ေတာ့ၿပီ။

မရွိကုိ အရွိဟု ထင္မွားကာ ထုိအထင္မွားကုိပင္ မ်က္ကန္းေတြျဖစ္သျဖင့္ မရွိ ငါ ကုိ အရွိ ငါ လုပ္ကာ အရာရာ၌ စြဲလမ္းတပ္မက္ တြယ္တာ မက္ေမာလုိခ်င္ျခင္းတည္းဟူေသာ တဏွာ။ ေဟာ-မူလႏွစ္ျဖာ အ၀ိဇၨာ တဏွာ တုိ႔ကား သံသရာသားေကာင္တုိ႔၏ ထာ၀ရမိတ္ေဆြအျဖစ္ ေနရာယူလ်က္သံသရာစက္၀ိုင္းကုိ လည္ပတ္ ေစေလၿပီ။ မိတ္ေဆြအျဖစ္ အေယာင္ေဆာင္ ခ်ဥ္းကပ္လာေသာ တဏွာႏွင့္ အ၀ိဇၨာကုိ ေနရာေပးမိေသာအခါ သံသရာသားေကာင္ တုိ႔သည္ကား ေျမႀကီးေပၚ ေရာက္လာလိုက္ ေျမႀကီးထဲျပန္ေရာက္သြားလုိက္ႏွင့္ လုံးလည္ခ်ာလည္ျဖစ္ေနေတာ့သည္။ ေျမႀကီးေပၚ ေရာက္လာသည့္အခုိက္ ကုိယ္ရပ္တည္ ေနထုိင္အသက္ရွင္သန္ရာ ကမၻာေျမႀကီးအေပၚ ေကာင္းက်ဳိးျပဳသူ အေရအတြက္ကား တစ္ေန႔တျခား နည္းပါးလာသည္။

တစ္နည္းအားျဖင့္ ဧည့္သည္ခန္း အတြင္း၌ လာေရာက္ထုိင္နားစဥ္ ဧည့္သည္၀တၱရားကုိ မသိ။ ဧည့္သည္စည္းကမ္းကုိ နားမလည္၊ အိမ္ရွင္ခြင့္မေပးဘဲ အိမ္ထဲအတင္း၀င္သည္။ မီးဖုိေခ်ာင္ထဲ ၀င္ခ်င္၀င္သည္။ ထမင္းႏႈိက္စားခ်င္စားသည္။ အိမ္ထဲက ပစၥည္းေတြကုိ အိမ္ရွင္ခြင့္ ျပဳခ်က္မရဘဲကုိင္သည္။ ႀကိဳက္လွ်င္ယူသည္။ မႀကိဳက္လွ်င္ ဖ်က္ဆီးသည္။ တစ္အိမ္လံုး မြမြေျခပစ္သည္။ တစ္အိမ္လံုး ေၾကမြပ်က္စီးသြားေသာအခါ အိမ္ထဲမွ ျပန္ထြက္သြားသည္။ အိမ္ရွင္ကား ဘာမွ်မေျပာႏုိင္ဘဲ က်န္ရစ္ခဲ့သည္။ သည္လုိဧည့္သည္မ်ဳိးေတြမ်ား လာေသာအခါ အိမ္ရွင္ကမၻာေျမႀကီးသည္ ခ်ဳိင့္ခြက္ အေပါက္ရာဗရပြႏွင့္ ထံုးေဂၚလီ ေလးတစ္လံုးလုိ ျဖစ္သြားေတာ့သည္။ သည္လုိပံုစံႏွင့္ ဆုိလွ်င္ ပြင့္ရန္က်န္ရွိေနေသးေသာ အရိေမေတၱယ်ဘုရားရွင္ ပြင့္ထြန္းေပၚေပါက္ၿပီးပါက ဘုရားငါးဆူ ပြင့္ထြန္းေပၚ ေပါက္ခဲ့ဖူးသည္ဟူေသာ ဤဘဒၵကမၻာႀကီးသည္ စၾက၀ဠာႀကီးအတြင္းမွ အၿပီးတုိင္ ေပ်ာက္ကြယ္သြားမည့္ အလားအလာမွာ ေသခ်ာေနေတာ့သည္။ သဗၺညဳတဘုရားရွင္တုိ႔၏ ႏႈတ္ထြက္စကား ေဟာတရားမ်ား ျဖစ္သျဖင့္လည္း မည္သည့္အခါမွ် ယြင္းမွားတိမ္းေခ်ာ္ျခင္း မရွိႏုိင္ေပ။

ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ က်ဴးလြန္ခဲ့သမွ် ျပစ္မႈတုိ႔ကို ျပန္ၾကည့္ၾကဦးစုိ႔။ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ကုိယ္ခႏၶာ အသီးသီးမွထြက္ေသာ အညစ္အေၾကးမွန္သမွ်ကို ဤေျမႀကီးေပၚမွာ စြန္႔ပစ္သည္။ ကမၻာေျမႀကီးကား ဘာမွ်မေျပာ။ တံေတြး၊ ႏွပ္၊ မစင္၊ ဆီး၊ ေနာက္ဆံုး အေလာင္းေကာင္၊ အပုပ္ ေကာင္စသည္ျဖင့္ စြန္႔ပစ္သမွ်အားလံုးကုိ ကမၻာေျမႀကီးက လက္ခံခဲ့သည္သာ။ လူသားအခ်င္းခ်င္း ေသေၾကပ်က္စီးေစႏုိင္မည့္ ေရျမဳပ္ဗံုး၊အဏုျမဴဗံုး စသည္တုိ႔ကုိ လူေနနည္းပါးရာ ေဒသမ်ား၌ စမ္းသပ္ေဖာက္ခြဲၾကသည္။ ကမၻာေျမႀကီးကား ဘာမွ်မေျပာ။ သူ႔အိမ္၊ ကုိယ့္အိမ္၊ သူ႔ၿခံ၊ ကုိယ့္ၿခံမွသည္ သူ႔အုပ္စု၊ သူ႔အဖြဲ႕အစည္းျဖင့္ ကမၻာေျမႀကီးကုိ ကုိယ္ပုိင္ပစၥည္းသဖြယ္ အသံုးခ်၍ အခ်င္းမ်ားရန္ျဖစ္ စကားမ်ားေန သမွ်တုိ႔ကုိလည္း ကမၻာေျမႀကီးကား ဘာမွ်မေျပာ။

ကမၻာေျမႀကီးဘက္မွ အိမ္ရွင္၀တၱရားေက်ပြန္သေလာက္ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ကား ကမၻာေျမႀကီးေပၚ၌ မထီမဲ့ျမင္ျပဳႏုိင္လြန္း လွသည္။ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔သည္ ဧည့္သည္၀တၱရားကုိ က်ဴးလြန္ေဖာက္ဖ်က္ အိမ္ရွင္ကမၻာေျမႀကီးအေပၚ ရက္စက္ႏုိင္လြန္း လွသည္။ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔သည္ ဧည့္သည္အခ်င္းခ်င္း ဧည့္သည္ခန္း အတြင္း ေခတၱခဏ ေရာက္လာခုိက္ အရွက္ အေၾကာက္ကင္းမဲ့စြာ ရန္ျဖစ္ေနသည္ႏွင့္ တူလွသည္။ သူမ်ားအိမ္ထဲအားမနာ လွ်ာမက်ိဳး ထုိးထုိးေထာင္ေထာင္ ျပဳမူသူ ေတြႏွင့္ တူလွသည္။ ဧည့္သည္ဟူသည့္ အဓိပၸါယ္ကုိက ေခတၱခဏသာ လာေရာက္နားေနခြင့္ရသည္ဟူသည့္ အဓိပၸါယ္ျဖစ္သည္။ ဤသည္ကုိ နားမလည္။ ဧည့္သည္သည္ အိမ္ရွင္ကုိ မေစာ္ကားရဆုိေသာ သဘာ၀စည္းကမ္းကုိ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ မလုိက္နာ။ ဧည့္သည္အခ်င္းခ်င္းကုိလည္း သူလည္း ဧည့္သည္၊ ကိုယ္လည္း ဧည့္သည္ပါလားဟု မျမင္။ အိမ္ရွင္ကုိ အားနာရမွန္း၊ အိမ္ရွင္အေပၚ အလုိက္သိတတ္ဖုိ႔လုိမွန္း ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ မဆင္ျခင္၊ ဧည့္သည္ ခန္းအတြင္း၌ ဧည့္သည္အခ်င္းခ်င္း ျဖစ္ေနေသာရန္ပြဲသည္ အိမ္ရွင္ကုိ မည္မွ်အထိ ဂုဏ္သိကၡာက်ဆင္းေစသည္ကုိလည္း ထည့္မတြက္။

ကြၽန္ေတာ္တုိ႔သည္ ဧည့္သည္ခန္းအတြင္း၌ ဧည့္သည္ေကာင္း တစ္ေယာက္လုိ ေနတတ္ထုိင္တတ္ဖုိ႔ အမ်ားႀကီး ႀကိဳးစားအားထုတ္ရဦးမည္။သဘာ၀တရားႀကီးထဲမွ သင္ယူစရာရွိသည္မ်ားကုိ အမ်ားႀကီးသင္ယူရ ဦးမည္။ မိတ္ေဆြ ေယာင္ေဆာင္၍ အနားကပ္ ႏွိပ္စက္ေနေသာ အ၀ိဇၨာႏွင့္ တဏွာကုိ အျမစ္ျပဳတ္ေအာင္ ဉာဏ္စြမ္းျဖင့္ ဖယ္ရွား ဆြဲႏုတ္ရဦးမည္။ လုပ္စရာေတြ အမ်ားႀကီးရွိေနသည္။ ယူတတ္လွ်င္ တာ၀န္ေတြခ်ည္း ျဖစ္သည္။ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ တာ၀န္ယူ တတ္ဖုိ႔ လုိသလုိ အိမ္ရွင္ကမၻာ ေျမႀကီး လွပသာယာဖုိ႔ အမ်ားႀကီးတာ၀န္ယူ စြမ္းေဆာင္ရဦးမည္။ ကမၻာေျမႀကီးအတြက္ တာ၀န္ယူျခင္း၊ ဧည့္သည္အခ်င္းခ်င္း ကိုယ္ခ်င္းစာ နားလည္ျခင္းျဖင့္ ကမၻာေျမႀကီးကုိ ေက်းဇူးျပန္ဆပ္ရဦးမည္။

တစ္ခ်ိန္က ရယူလုိျခင္းတည္းဟူေသာ တစ္ဖက္သတ္သေဘာထားမ်ားျဖင့္ ကမၻာေျမႀကီး အေပၚ၌ အေႂကြးတင္ခဲ့ေသာ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔သည္ ကမၻာေျမႀကီး ၿငိမ္းခ်မ္းသာယာ ေရးအတြက္ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔၏ ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ထိန္းသိမ္း ေဆာင္ရြက္ကူညီလုိေသာ ေပးဆပ္ျခင္း စိတ္အသစ္မ်ားျဖင့္ ျပန္၍ေက်းဇူးဆပ္ရေပဦးမည္။ သဗၺညဳတဗုဒၶျမတ္စြာဘုရားတုိ႔၏ သဘာ၀ဓမၼ အဆံုးအမ မ်ားအားခႏၶာဉာဏ္ေရာက္ ေလ့လာမွတ္သား၊ သင္ၾကားနာယူ၊ ဆည္းပူးအားထုတ္ခဲ့ျခင္း အေၾကာင္းေၾကာင့္ပင္လွ်င္ ကြၽန္ေတာ့္တြင္ ႀကီးစြာေသာအက်ိဳး ေက်းဇူးရခဲ့ေပၿပီ။

၎မွာသည္ဘ၀၊ သည္ခႏၶာျဖင့္ သည္တစ္ေခါက္ ဧည့္သည္ ခန္းအတြင္းသုိ႔ လူသားတစ္ဦး အျဖစ္ ေရာက္ခဲ့ရသည့္ ကြၽန္ေတာ္သည္ အိမ္ရွင္ျဖစ္သူ ကမၻာေျမႀကီးအတြက္လာျခင္း ေကာင္းေသာဧည့္သည္ တစ္ဦးအျဖစ္ ႀကိဳးစားေနထုိင္လုိစိတ္မ်ား ျဖစ္ေပၚလာ ျခင္းတည္းဟူေသာ အက်ိဳးတရားမ်ား ရရွိလာခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါေတာ့သည္။

၁၄-၁-၂၀၀၂
(ဆရာျမသန္းစံ၏ ဧည့္သည္ခန္းေရာက္ ဧည့္သည္တစ္ဦးဆိုသည္ကို ျပန္လည္တင္ျပျခင္းသာ ျဖစ္ပါသည္။)

အေတြးအေခၚႏွင့္ အေတြ႔အၾကံဳ

တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦး၊ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ရုပ္ခ်င္းတူဖို႔လည္းမလြယ္၊ တူတယ္ဆိုတာမ်ိဳးကလည္း အလြန္ရွားပါတယ္။ စိတ္ခ်င္းတူဖို႔ ဆိုတာက ပိုၿပီးေတာ့မလြယ္ဘူး။ မျဖစ္ႏိုင္ၾကပါဘူး။ လူတူမရွားနာမည့္တူမရွား ဆိုတာကလည္း ေခတ္အ ဆက္ဆက္ကို ေျပာတာပါပဲ။ အားလံုးမတူႏိုင္ပါဘူး။ နာမည္ဆိုရင္လည္း အေခၚအေ၀ၚအသံုးအႏႈန္းသာ တူရင္တူမယ္။ စိတ္ခ်င္းေတာ့ ဘယ္လိုမွမတူႏိုင္ပါဘူး။ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ တူဖို႔ေနေနသာသာ ကိုယ္တစ္ေယာက္တည္းကိုပဲ တစ္စိတ္န႔ဲတစ္စိတ္မတူပါပဲ။ တစ္ရက္နဲ႔တစ္ရက္ မတူပါဘူး။ တစ္ခ်ိန္န႔ဲ တစ္ခ်ိန္မတူပါဘူး။ အျမဲေျပာင္းလဲေနတာပါပဲ။စိတ္ကေတာ့ ခုတစ္မ်ိဳး ခုတစ္မ်ိဳး ေျပာင္းေနတာပါပဲ။ လူေျပာင္းတာက မသိသာေပမယ့္ ေျပာင္းလဲတာကေတာ့ အမွန္ပါပဲ။

စိတ္ေျပာင္းတာကေတာ့ မေကာင္းတာကေန ေကာင္းတာကို ေျပာင္းႏိုင္တယ္။ ေကာင္းတာကေန မေကာင္းတာကို ေျပာင္း ႏိုင္တယ္။ မေကာင္းတာေတြလည္း ဆက္ကာဆက္ကာ ေျပာင္းေနႏိုင္တယ္။ ေကာင္းတာေတြခ်ည္းပဲလည္း ဆက္ကာ ဆက္ကာ ေျပာင္းေနႏိုင္တာပဲ။ ဒါ သဘာ၀ဓမၼ သေဘာတရားအမွန္ပါပဲ။ တစ္ခ်ိဳ႕ ဒီေျပာင္းလဲမႈသေဘာတရားကို သေဘာ မေပါက္ၾကဘူး။ နားမလည္ၾကဘူး။ မသိၾကဘူး။ တစ္ခ်ိဳ႕ကေတာ့ ဒီေျပာင္းလဲမႈ သေဘာတရားကို သိရွိနားလည္သေဘာ ေပါက္ၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေပလယ်ကန္ မသိက်ိဳးကၽြန္ျပဳေနၾကတယ္။ ေကာင္းေနတဲ့ စိတ္ဓာတ္ကို ေကာင္းသထက္ ေကာင္းေအာင္၊ ဒါမွမဟုတ္ မေကာင္းတဲ့ဘက္ကို ျမားဦးလွည့္မသြားေအာင္ အသိရွိရွိ သတိရွိရွိန႔ဲ ႀကိဳးစားေနၾကတဲ့ တခ်ိဳ႕ တခ်ိဳ႕ေတြလည္း ရွိေနၾကပါေသးတယ္။

အခုလိုေျပာေပးရတာက ဒီေျပာင္းလဲမႈသေဘာတရား ရွိတယ္ဆိုတာကို မသိတဲ့သူေတြသိဖို႔၊ လက္ခံလာဖို႔၊ မသိက်ိဳးကၽြန္ ျပဳေနသူေတြကို သတိေပးဖို႔၊ သိရွိနားလည္ သေဘာေပါက္ၿပီးသူေတြကို ဆက္လက္ႀကိဳးစားအားေပးခ်င္လုိ႔လို႔ ထင္ၾကပါ လိမ့္မယ္။ မဟုတ္ပါဘူး။ သူသိသလို ကိုယ္မသိတာေတြလည္း ရွိေနသလို၊ ကုိယ္သိသလို သူမသိတာေတြလည္း ရွိေနေလ ေတာ့ ကိုယ္သိသေလာက္၊ သိႏိုင္သေလာက္ကိုယ္သိၿပီး၊ သူကလည္း သူသိသေလာက္၊ သူသိႏိုင္သေလာက္ သူလည္းသိ မွာပါပဲ။ ဒါကလည္း သဘာ၀ပါ။ အ႐ြယ္ ခ်င္းမတူရင္ အသိခ်င္းမတူဘူးေလ။ အ႐ြယ္မတူေတာ့ ပတ္၀န္းက်င္လည္း မတူ ဘူး။ အသိတရားဆိုတာ အသက္အ႐ြယ္နဲ႔လည္းဆိုင္တယ္၊ ပတ္၀န္းက်င္နဲ႔လည္းဆိုင္တယ္။ တစ္ျခားအေၾကာင္းအရာေတြ အမ်ားႀကီးနဲ႔လည္း ဆိုင္ပါတယ္။ ဒီသေဘာကိုေတာ့ မိဘေတြဘက္က အမ်ားႀကီးနားလည္းေစခ်င္ပါတယ္။

မိဘေတြဆိုတာ သားသမီးေတြကုိ ကုိယ့္လုိျဖစ္ေစခ်င္တယ္။ ကိုယ္အဆင္ေျပေနရင္ေပါ့ေလ။ ဒါမွမဟုတ္ ကိုယ့္ထက္သာ ေစခ်င္တယ္။ ဒါကမိဘတိုင္းရဲ႕ေစတနာလို႔ ေျပာရမွာေပါ့။ဒါေပမယ့္ တစ္ခ်ိဳ႕မိဘေတြက အ႐ြယ္ခ်င္းမတူ၊ အ႐ြယ္မေရာက္ ေသးတာကိုေမ့ၿပီး၊ ေမြးကင္းစနီတာရဲေလးကို လမ္းထေလွ်ာက္ေစခ်င္ေနတတ္တယ္။လမ္းေလွ်ာက္တတ္ခါစကေလးကို အထုပ္ထမ္းခိုင္းခ်င္ေနၾကတယ္။ အရြယ္ကိုထည္ၿပီး စဥ္းစားေနမႈေတြ အားနည္းေနေသးလို႔ပါပဲ။ မိဘေတြရဲ႕အားနည္းခ်က္ ေတြေၾကာင့္ မိဘရဲ႕ေစတနာ၊ မိဘရဲ႕ေမတၱာကို နားမလည္တတ္ေသးတဲ့ သားသမီးေတြအတြက္ကေတာ့ မိဘစကားကို လက္မခံႏိုင္တဲ့ အဆင့္ကိုေရာက္ကုန္တာေပ့ါ။ မိဘစကား၊ မိဘရဲ႕ညႊန္ျပခ်က္၊ မိဘရဲ႕အျပဳအမႈေတြကို အ႐ြဲ႕တိုက္ခ်င္တာ ေတြ ေပါက္ဖြားလာၾကာေတာ့တာေပါ့။

ဒါေတြကို မိဘေတြကႀကိဳတင္သိထားရင္ အလြဲေစတနာ၊ အခ်ိန္မတန္ေသးတဲ့ ေမတၱာမ်ိဳးေတြ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့သလို၊ အရြဲ႕တိုက္တဲ့ သားသမီးဆိုတာမ်ဳိးလည္း ဘယ္ေတာ့မွ မေပၚေပါက္လာႏိုင္ပါဘူး။ သားသမီးေတြကလည္း ကိုယ့္ရဲ႕နား လည္မႈရွိသေလာက္ အသိဉာဏ္နဲ႔ မိဘေတြရဲ႕ လြဲေနတဲ့ေစတနာကို အခ်ိန္မတန္ေသးေပမဲ့ ေပၚထြက္လာျမဲျဖစ္တဲ့ ေမတၱာ ဓာတ္ေတြကို နားလည္မႈေပးႏိုင္ရင္ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းလိုက္မလဲ။

အသက္( ၂၀ ) အရြယ္ေရာက္ခဲ့ရင္ ေျမမႈန္႔ေတြထဲမွာ အိုးပုတ္ခ်ိဳးရုပ္ေတြနဲ႔ မကစားေတာ့တာဟာ အရြယ္ေျပာင္းလာလို႔ အသိေျပာင္းလာတဲ့ နိယာမသေဘာတရားပါပဲ။ အသက္(၄၀) (၅၀) အ႐ြယ္ေရာက္ရင္ အသက္(၂၀) အရြယ္ကလို မေျပာ ေတာ့တာ မလုပ္ေတာ့တာ၊ မေတြးေတာ့တာေတြဟာလည္း အရြယ္ေျပာင္းလို႔ အသိေျပာင္းလာတဲ့သေဘာေတြပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ တစ္ခ်ိဳ႕ဆိုရင္ အသက္(၈၀) သာရွိေနၿပီ လူငယ္ေလးေတြလိုပဲေနခ်င္ၿပီး၊ ကေလးစိတ္မကုန္ေသးတာေတြ႔ရေတာ့ အသိဉာဏ္မရင့္က်က္ေသး၊ မဖြံ႔ၿဖိဳးေသးတဲ့ အားနည္းခ်က္ကို စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိတာေပါ့။ ဒါလည္း သူ႔အသိနဲ႔ သူေပါ့ေလ။

တစ္ခ်ိဳ႕ဆိုရင္ လူအရြယ္ငယ္ေသးေပမယ့္ အသိဉာဏ္အရြယ္မငယ္ေတာ့ဘဲ ရင့္က်က္ေနတာေတြကို ေတြ႔တတ္ေသး တယ္။ ရွားပါးပစၥည္းလို႔ပဲေျပာရမလား။ တန္ဖိုးအလြန္ႀကီးမားပါတယ္။ အဲ့ဒိလိုသားသမီးေတြရဲ႕ မိဘမ်ိဳးျဖစ္ရတာ ဘယ္ ေလာက္မ်ားစိတ္ခ်မ္းသာလိုက္မလဲ၊ ေဆြမ်ိဳးအသိုင္းအ၀ိုင္းပရိတ္သတ္ ဘယ္ေလာက္မ်ား ၀မ္းသာလိုက္မလဲ။ ဟုတ္တယ္ ေလ ... အဲ့ဒိရွားပါးပစၥည္းသဖြယ္ သားေတြသမီးေတြ ျဖစ္လာဖို႔ကိုလည္း ရြယ္ေျပာင္းလဲလိုက္တဲ့ လူအရြယ္ထက္ စိတ္ ေကာင္းေျပာင္းလာႏိုင္ဖို႔၊ အသိဉာဏ္အရြယ္ရင့္သန္ေစဖို႔၊ စိတ္ေျပာင္းရမယ္ဆိုတဲ့အသိကရွိဖို႔က အေရးႀကီးတာကိုး။ ဒီအ ရြယ္ေရာက္မွ ဒီအသိရတယ္ဆိုတာထက္၊ ဒီအရြယ္မေရာက္ခင္ကတည္းမ်ား အဲ့ဒိအသိမ်ိဳးေတြ ရွိထားရင္ ဘယ္ေလာက္ ေကာင္းလိုက္မလဲ။

အျမင္လည္းရွင္း၊ စိတ္လည္းရွင္း၊ ႏွလံုးသြင္းမွန္ပါေစ။

ဓမၼဒူတ အရွင္ေဆကိႏၵ

ဓမၼဒါန စိရံတိ႒တုသဒၶေမၼာ သဒၶေမၼာ- ေမြးေသလြတ္ေသာ သူေတာ္ေကာင္းတရားသည္၊ စိရံ-ၾကာျမင့္စြာေသာကာလပတ္ လံုး၊ တိ႒တု- တည္ပါေစသတည္း။

ကိုးကြယ္ျခင္းႏွင့္ အားကိုးျခင္းကိစၥ

ကိုးကြယ္ျခင္းႏွင့္ အားကိုးျခင္းကိစၥ

ေမး။ ။ စာေရးသူ သိလိုေသာ ျပႆနာမွာ-
(က) မိမိကိုယ္သာ ကိုးကြယ္ရာ
(ခ) ဘုရား၊ တရား၊ သံဃာ ရတနာသံုးပါးသာ ကိုးရာဟူေသာစကားႏွစ္ရပ္ ျဖစ္ပါသည္။
အထက္ပါစကားႏွစ္ရပ္၌ (က)အရ `အားကိုး´၊ (ခ) အရ `ကိုးကြယ္´ ဟူ၍ သံုးႏႈန္းမွသာ သင့္ေတာ္ဖြယ္ရာ ရွိမည္ထင္ပါသည္။ ငယ္စဥ္အခါက ကြယ္လြန္သူ အဆိုေတာ္ႀကီးတစ္ဦး၏ `မိမိကိုယ္သာ ကိုးကြယ္ရာ´ ဟူေသာ သီခ်င္းစာသားလည္း နားယဥ္ခဲ့ၿပီး ျဖစ္ပါသည္။ ဆရာေတာ္ႀကီး တစ္ပါး၏ `အတၱဒီပါ အတၱသရဏာ= မိမိကိုယ္ကို ဆီမီးတိုင္ကဲ့သို႔ ထြန္းညွိပါ၊ မိမိကိုယ္ကို ကိုးကြယ္ပါ´ဟူေသာ စာသားလည္း မွတ္သားရဖူးၿပီး ျဖစ္ပါသည္။ အျခားအျခားေသာ ဘာသာေရး စာမ်က္ႏွာတို႔၌ `ကိုးကြယ္ျခင္း၊ အားကိုးျခင္း၊ အားထားျခင္း၊ လဲေလ်ာင္းျခင္း၊ အသိအမွတ္ျပဳျခင္း´ ဟူေသာ စကားလံုးမ်ားမွာ အဓိပၸါယ္ေရားေထြးမႈ ရွိႏိုင္ပါသည္။
သို႔ပါ၍ ေႏွာင္းလူမ်ား ရွင္းလင္းစြာ နားလည္ၾကေစရန္ အလို႔ငွါ အားကိုးျခင္းႏွင့္ ကိုးကြယ္ျခင္းတို႔၏ သဒၵါအနက္ကိုလည္းေကာင္း၊ အဓိပၸါယ္အနက္ကိုလည္းေကာင္း၊ မည္သို႔ လက္ေတြ႔က်င့္သံုးအပ္ သည္ကိုလည္းေကာင္း ကြဲျပားသိသာစြာ ေျဖၾကားေပးၾကပါရန္ ပညာရွင္မ်ားအား ေတာင္းပန္အပ္ပါသည္။
သုတဂေ၀သီတစ္ဦး
ၿမိဳင္ကေလး။ ဘားအံၿမိဳ႕။

ေျဖ။ ။ မိမိကိုယ္သာကိုးကြယ္ရာ-ဟူေသာ စကားရပ္၏ မူရင္းပါဠိမွာ အမ်ားသိၾကသည့္အတိုုင္း `အတၱာ ဟိ အတၱေနာ နာေထာ´ ဟု ျဖစ္၏။ ထိုပါဠိသည္ ဓမၼပဒပါဠိေတာ္တြင္ ႏွစ္ေနရာပါ၏။
အ႒ကထာတြင္ `နာေထာတိ ပတိ႒ာ´ဟု ဖြင့္ပါ၏။ ထိုအဖြင့္အလို နာေထာ=ေထာက္တည္ရာတည္း-ဟု အနက္ျမန္မာ ျပန္ရမည္ျဖစ္ပါသည္။ ေနာက္တေနရာတြင္ `နာေထာတိ အ၀ႆေယာ ပတိ႒ာ´ ဟု ဖြင့္ျပန္၏။ ယင္းအလိုအရ မွီရာတည္ရာ- ဟု ျပန္ဆိုရမည္ျဖစ္၏။ ယင္းပါဠိေတာ္ျမန္မာျပန္တြင္ --
အတၱာ ဟိ အတၱေနာ နာေထာ၊
ေကာ ဟိ နာေထာ ပေရာ သိယာ။ (ဓမၼပဒ၊ ဂါထာ-160)
မိမိသည္သာ မိမိ၏ ကိုးစားရာ ျဖစ္၏။ သူတစ္ပါးသည္ မိမိ၏ ကိုးစားရာ အဘယ္မွာ ျဖစ္ႏိုင္အံ့နည္း-ဟု ဘာသာျပန္ထား၏။
ဂါထာနံပါတ္ (380) တြင္ကား (ကိုးစားရာအစား) ကိုးကြယ္ရာဟု ဘာသာျပန္ထားသည္ကို ေတြ႔ရျပန္၏။
`အရွင္ေဂါတမ၊ အကၽြႏ္ုပ္သည္ အရွင္ေဂါတမကို ကိုးကြယ္ရဟူ၍ ဆည္းကပ္ပါ၏။ တရားေတာ္ကိုလည္း ကိုးကြယ္ရဟူ၍ ဆည္းကပ္ပါ၏။ သံဃာေတာ္ကိုလည္း ကိုးကြယ္ရဟူ၍ ဆည္းကပ္ပါ၏။ အရွင္ေဂါတမသည္ အကၽြႏ္ုပ္ကို `ယေန႔မွစ၍ အသက္ထက္ဆံုး ကိုးကြယ္ဆည္းကပ္ေသာ ဥပါသကာ´ဟု မွတ္ေတာ္မူပါ။ (ဒီ၊ ျမန္၊ 1။150) (အလားတူေနရာ ေျမာက္ျမားစြာတို႔၌ လည္း ဤနည္းအတိုင္းခ်ည္းသာ)
`ေၾကာက္ရြံ႕ထိတ္လန္႔ကုန္ေသာ မ်ားစြာေသာ လူတို႔သည္ ေတာင္တို႔ကိုလည္းေကာင္း၊ ေတာတို႔ကိုလည္းေကာင္း၊ အရံတု႔ိကိုလည္းေကာင္း၊ အထိကရ သစ္ပင္စေသာ ကိုးကြယ္ရာတို႔ကို လည္းေကာင္း ကိုးကြယ္ၾကကုန္၏။
ဤေတာ၊ ေတာင္၊ အရံ အထိကရ သစ္ပင္စေသာ ကိုးကြယ္ရာ ဟူသမွ်ကို ကိုးကြယ္ျခင္းသည္ ေဘးကင္းေသာ ကိုးကြယ္ျခင္းမဟုတ္။ ျမတ္ေသာ ကိုးကြယ္ျခင္းမဟုတ္၊ ဤကိုးကြယ္ရာဟူသမွ်ကို ကိုးကြယ္ ဆည္းကပ္ျခင္းေၾကာင့္ ဒုကၡခပ္သိမ္းမွ မလြတ္ေျမာက္ႏိုင္။
အၾကင္သူသည္ ျမတ္စြာဘုရားကိုလည္းေကာင္း၊ တရားေတာ္ကို လည္းေကာင္း၊ သံဃာေတာ္ကိုလည္းေကာင္း ကိုးကြယ္ဆည္းကပ္၏။ ထိုသူသည္ ဆင္းရဲအမွန္ ဒုကၡသစၥာ၊ ဆင္းရဲျခင္း၏ အေၾကာင္းရင္း မွန္ သမုဒယသစၥာ၊ ဆင္းရဲလြတ္ေျမာက္ရာအမွန္ နိေရာဓသစၥာ၊ ဆင္းရဲၿငိမ္းရာ (နိဗၺာန္) သို႔ ေရာက္ေၾကာင္းအမွန္ (အဂၤါရွစ္ပါးရွိေသာ ျမတ္ေသာ) မဂၢသစၥာ ဟူေသာ အရိယသစၥာ ေလးပါးတို႔ကိုိ ေကာင္းစြာ မဂ္ပညာျဖင့္ ျမင္ႏိုင္၏။
ဤရတနာသံုးပါးကို ကိုးကြယ္ဆည္းကပ္ျခင္းသည္ ေဘးမရွိေသာ ကိုးကြယ္ဆည္းကပ္ျခင္း မည္၏။ ျမတ္ေသာ ကိုးကြယ္ ဆည္းကပ္ျခင္း မည္၏။ ဤရတနာသံုးပါးကို ကိုးကြယ္ျခင္းေၾကာင့္ ဒုကၡခပ္သိမ္းမွ လြတ္ေျမာက္၏။ (ဓမၼပဒ၊ ဂါထာ၊ 188 မွ 192)
အထက္ပါ ပါဠိေတာ္ျမန္မာျပန္တို႔တြင္ ပါရွိေသာ ကိုးကြယ္ရာ ဟူေသာ စကားရပ္တို႔သည္ သရဏံ - ဟူေသာ ပုဒ္၏ ဘာသာျပန္မ်ား ျဖစ္၏။
အျခားေသာ `နာေထာ´ ဟူေသာပုဒ္ ၊ သရဏံ- ဟူေသာ ပုဒ္မ်ား ပါရွိေသာ ပါဠိေတာ္မ်ားအား ဆရာမ်ား မည္ကဲ့သို႔ ဘာသာျပန္ထားသည္ကို ဆ႒သဂၤါယနာမူ ပါဠိေတာ္ ျမန္မာျပန္မ်ားမွ ရွာေဖြျပပါဦးမည္။
ပတိ႒ာ ၀ုယွေတ ၾသေဃ ၊
ျမတ္စြာဘုရား ၊ အရွင္ဘုရားသည္ ၾသဃေလးျဖာ၌ ေမ်ာပါကုန္ေသာ သတၱ၀ါတုိ႔၏ ေထာက္တည္ရာ ျဖစ္ေတာ္မူပါေပ၏။
တြဥႇိ နာေထာ အဗႏၶဳနံ။
အရွင္ဘုရားသည္သာလွ်င္ အေဆြမရွိေသာ သတၱ၀ါတုိ႔၏ အားကိုးရာ ျဖစ္ေတာ္မူပါေပ၏။
ဘယဋၬိတာနံ သရဏံ၊
ေဘးျဖင့္ ႏွိပ္စက္ခံရေသာ သတၱ၀ါတို႔၏ ကိုးကြယ္ရာ ျဖစ္ေတာ္မူပါေပ၏။
မုတၱိတၳီနံ ပရာယဏံ ၊
လြတ္ေျမာက္ေရးကို အလိုရွိကုန္ေသာ သတၱ၀ါတို႔၏ လဲေလ်ာင္းရာ ျဖစ္ေတာ္မူပါေပ၏။
(သဗၺကိတၱိကေတၳရအပါဒါန္၊ ဂါထာ-314)
အနာထာနံ ဘ၀ံ နာေထာ၊
အရွင္ဘုရားသည္ ကိုးကြယ္ရာမဲ့သူတို႔၏ ကိုးကြယ္ရာ ျဖစ္ေတာ္မူပါေပ၏။
ဘီတာနံ အဘယပၸေဒါ=ေဘးမွေၾကာက္ေနသူတို႔အား ေဘးမဲ့ကို ေပးေတာ္မူပါ၏။
၀ိႆာမဘူမိ သႏၱာနံ = ပင္ပန္းသူတို႔၏ အပန္းေျဖရာ ျဖစ္ေတာ္ မူပါေပ၏။
သရဏံ သရေဏသိနံ = ကိုးကြယ္ရာကို ရွာေဖြသူတို႔၏ ကိုး ကြယ္ရာ ျဖစ္ေတာ္မူပါ၏။
( ၀ဂီႌသေတၳရအပဒါန္၊ ဂါထာ-111)
တု၀ံ နာေထာ မဟာ၀ီရ = ႀကီးေသာလံုလရွိေတာ္မူေသာ ျမတ္စြာဘုရား၊ အရွင္ဘုရားသည္ (ကၽြႏု္ပ္တို႔၏ ) ကိုးကြယ္ရာပါတည္း။
သရဏံ ေဟာဟိ စကၡဳမ = ပညာစကၡဳရွိေတာ္မူေသာ ျမတ္စြာဘု ရား၊ ( ကၽြႏု္ပ္တို႔၏ ) ကိုးကြယ္ရာ ျဖစ္ေတာ္မူပါ။ ( ကၽြႏု္ပ္တို႔၏ ) ကိုးကြယ္ရာ ျဖစ္ေတာ္မူပါ။ ( ဗုဒၶ၀ံသ၊ပဒုမုတၱရဗုဒၶ၀င္၊ ဂါထာ-16)
အထက္ပါ ျမန္မာျပန္မ်ားကို ေလ့လာၾကည့္လွ်င္ ´နာေထာ`ႏွင့္
´သရဏံ`ဟူေသာ ပုဒ္ႏွစ္ပုဒ္လံုးကို ကိုးကြယ္ရာဟုသာ ပညာရွင္တို႔ ဘာသာျပန္ထားသည္ကို ေတြ႔ရမည္ျဖစ္ပါသည္။
ဘာသာဋီကာ ဆရာေတာ္ကမူ= အတၳ သရဏာ= မိမိဟူေသာ အားကိုးရာ ရွိကုန္သည္၊ (မိမိကိုသာ အားကိုးကုန္သည္) အနညသရ ဏာ-မိမိမွတစ္ပါး အျခားသူဟူေသာ အားကိုးရာ မရွိကုန္သည္၊ (မိမိမွ တစ္ပါး အျခားသူကို အားမကိုးကုန္သည္)စသည္ျဖင့္ သရဏ ပုဒ္ကို အမ်ားျပန္သလုိ ကိုးကြယ္ရာဟု မျပန္ဆိုဘဲ အားကိုးရာဟုျပန္ဆိုုေတာ္ မူ၏။ ဤသို႔လွ်င္ နာထပုဒ္ကိုေရာ သရဏပုဒ္ကိုပါ အားကိုးရာဟုလည္း ေကာင္း၊ ကိုးကြယ္ရာဟု လည္းေကာင္း၊ ပညာရွွင္မ်ား လက္သင့္သလို ျပန္ဆိုေရးသားၾကသည္ကို ေထာက္၍ အားကိုးရာႏွင့္ ကုိးကြယ္ရာဟူ ေသာ စကားႏွစ္ရပ္မွာ အနက္အဓိပၸယ္အားျဖင့္ မ်ားစြာမျခားနားဟူ၍ ပင္ မွတ္ရမည္ျဖစ္၏။
လယ္တီဆရာေတာ္ ဖြင့္ဆိုေတာ္မူအပ္ေသာ ကိုးကြယ္ျခင္း အဓိပၸါယ္ကို မဂၢဂၤဒီပနီမွ ထုတ္ျပပါဦးမည္။
`သေဗၺ သတၱာ ကမၼပၸဋိႆရဏာ` ဟူေသာပါဌ္၌ ကိုးကြယ္မႈ႔ဆို သည္ကား အားကိုးအားထားျပဳမႈ႔၊ ဒုကၡေဘးတို႔မွ ကြယ္ကာပုန္းေအာင္း ရာျပဳမႈ႔ကုိ ဆိုလိုသည္။ ေလာက၌ အသက္ရွည္ျခင္းကို အလိုရွိၾကကုန္ ေသာ လူတို႔သည္ ထမင္းေရစာကို အားကိုးအားထား ျပဳၾကရကုန္၏။ ထမင္းေရစာသည္ လူတို႔ ငတ္မြတ္ျခင္းေဘးကုိ ကြယ္ကာႏုိင္၏။ ငတ္ မြတ္ျခင္းေဘးကို မေတြ႔လုိေသာလူတို႔သည္ ထမင္းေရစာကို လက္ရွိျပဳ ၾကရကုန္၏။ ထမင္းေရစာ ျပည့္စံုစြာရွိေသာသူတို႔၌ ငတ္မြတ္ျခင္းေဘး မလာႏိုင္။ ထို႔ေၾကာင့္ သတၱ၀ါတို႔သည္ ငတ္မြတ္ျခင္းေဘးအတြက္ ထမင္းေရစာကို ကိုးကြယ္ၾကရကုန္၏။ ထို႔အတူ အနာေရာဂါအတြက္ ေဆး၀ါးကို ကိုးကြယ္ၾကရကုန္၏။ ေဆးဆရာကို ကိုးကြယ္ၾကရကုန္၏။ ရန္သူအတြက္ လက္နက္ကို ကိုးကြယ္ၾကရကုန္၏။ ဤနည္းအတူ ေလာက၌ ကိုးကြယ္ရာ ခပ္သိမ္းတို႔ကို အကုန္ေမွ်ာ္ေလ။
ကိုးကြယ္မႈ႔ဆိုသည္ကား ရွိခိုးပူေဇာ္မႈ႔ကိုသာ ဆိုသည္မဟုတ္၊ အားကိုးအားထားျပဳမႈ႔၊ ကြယ္ရာကာရာျပဳမႈ႔ အလံုးစံုသည္ ကိုးကြယ္ မႈခ်ည္းပင္တည္း။ ဘုရား တရား သံဃာ ဆရာသမားစေသာ မိမိထက္ ျမတ္ေသာ သူတို႔ကိုမူကား ရွိခိုးပူေဇာ္၍ပင္ ကိုးကြယ္ၾကရကုန္၏။ ယခု ဘ၀၌ ပစၥည္းမရွိခဲ့လွ်င္ ခဏခ်င္း ဒုကၡေရာက္တတ္၏။ ထိုဒုကၡမွ ေၾကာက္ၾကကုန္သျဖင့္ ပစၥည္းတို႔ကို ရေစႏုိင္ေသာ လုပ္မႈ႔ ေဆာင္မႈ႔ အသိ အလိမၼာ ဥာဏ္ပညာဟူေသာ ကံကို အားကိုးၾကရကုန္၏။ ဒါန သီလ စေသာ ကုသိုလ္ကံမ်ိဳး မရွိခဲ့လွ်င္ ေနာက္ဘ၀၌ အပါယ္သို႔က်၍ ဒုကၡႀကီးစြာေရာက္တတ္၏။ ထိုဒုကၡမွ ေၾကာက္ၾကသျဖင့္ ေနာက္ဘ၀၌ လူအျဖစ္ နတ္အျဖစ္ကို ေပးႏိုင္ေသာ ဒါန၊သီလအစရွိေသာကုသိုလ္ကံ ကို အားထုတ္ၾကရကုန္၏။
လုပ္မႈ႔ ေဆာင္မႈ႔ အသိ အလိမၼာ ဥာဏ္ပညာဟူေသာ ပစၥဳပၸန္ကံမႈ႔ သည္ ပစၥပၸန္ဒုကၡမွ ကယ္တင္ႏိုင္၏။ ဒါန-သီလ အစရွိေသာ ကုသိုလ္ ကံမႈ႔သည္ ေနာက္ဘ၀၌ အပါယ္က်ျခင္းဒုကၡမွ ကယ္တင္ႏိုင္၏။ ယခု ဘ၀ဒုကၡအတြက္ ပစၥပၸန္ကံအမႈ႔ကို အားကိုးၾကရကုန္၏။ အားထုတ္၍ လုပ္ေဆာင္ၾကရကုန္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ `သေဗၺ သတၱာကမၼပၸဋိႆရဏာ`
ဟု ေဟာေတာ္မူသည္။
ဤမွ်ဆိုလွ်င္ ကိုးကြယ္ဟူေသာ စကားလံုး၏ သေဘာအဓိပၸယ္ ေပၚလြင္ေလာက္ၿပီ ထင္ပါသည္။ ေမးခြန္းရွင္ ေဖာ္ျပထားေသာ `အားကိုးျခင္း၊ အားထားျခင္း၊ လဲေလ်ာင္းျခင္း၊ အသိအမွတ္ျပဳျခင္း` ဟူေသာ စကာလံုးမ်ား (အနက္ အဓိပၸယ္မ်ား) သည္ ကိုးကြယ္ျခင္း ဟူေသာ စကားလံုးတြင္ အားလံုးအႀကံဳး၀င္သည္ဟု မွတ္သားသင့္ ပါသည္။ ကိုးကြယ္ျခင္းဟူေသာ စကားလံုးကို သံုးစြဲရာ၌ ပန္း၊ ေရခ်မ္း စသည္တို႔ျဖင့္ ရွိခိုးပူေဇာ္ျခင္းမ်ိဳးကိုသာ ထင္ျမင္သည္ဟု ဆိုလွ်င္လည္း `မိမိကိုယ္သာ အားကိုးရာ`ဟူေသာေနရာမ်ိဳး၌ ကိုးကြယ္ရာဟု မသံုး ဘဲ အားကိုးရာဟုသာ သံုးစြဲသင့္သည္ မွန္ပါသည္။
ဆက္လက္၍ မည္သို႔လက္ေတြ႔က်င့္သံုးအပ္သည္ဟူေသာ အပိုင္းကို အနည္းငယ္ သံုးသပ္လိုပါသည္။ ဘုရားရွင္သည္ ကိုယ္အား ကိုယ္ကိုးဖို႔ ေဟာေတာ္မူရာ၌ `ရဟန္းတို႔၊ သင္တို႔သည္ မိမိသာလွ်င္ ကၽြန္းႀကီးသဖြယ္ မွီခိုရာရွိကုန္သည္ျဖစ္၍၊ မိမိမွတစ္ပါး ကိုးကြယ္ရာ ရွိကုန္သည္ျဖစ္၍ေနကုန္ေလာ့`ဟူ၍ေလာက္သာ ေဟာေတာ္မူလွ်င္ အဓိပၸယ္မရွင္းလွပါ။ ဆက္လက္၍ `တရားသာလွ်င္ ကၽြန္းႀကီးသဖြယ္ မွွီခိုရာရွိကုန္သည္ျဖစ္၍၊ တရားမွတစ္ပါး အျခားကိုးကြယ္ရာမရွိကုန္ သည္ျဖစ္၍ ေနကုန္ေလာ့`ဟု ဆက္၍ ေဟာေတာ္မူလိုက္ေသာအခါ အဓိပၸါယ္ရွင္းလင္းသြားပါသည္။
ကိုယ့္အားကိုယ္ကိုးဟူရာ၌ ကိုယ့္တရားကို ကိုယ္အားကိုးဖို႔၊မိမိ သႏၱာန္၌ တရားရွိေအာင္ က်င့္ေဆာင္ဖို႔ ေဟာေတာ္မူလိုရင္းျဖစ္ပါ သည္။ မိမိသႏၱာန္၌ တရားရွိေအာင္ မည္ကဲ့သို႔႔ က်င့္ေဆာင္ရမည္နည္း ဟူမူ သတိပ႒ာန္တရား ပြားမ်ားအားထုတ္ရန္ ဆက္လက္၍ ေဟာေတာ္မူပါ သည္။ (ဒီနိကာယ္၊ ပါထိက ၀ဂ္ပါဠိေတာ္၊ စကၠ၀တၱိသုတ္)
ဆက္လက္၍ ပါဠိစကားလံုးမ်ားကို အဓိပၸယ္ေကာက္ယူမႈ႔ မမွားယြင္းေစရန္ ရွင္းလင္းခ်က္ထုတ္ပါဦးမည္။ အတၱဒီပါ၌ ဒီပ အရ ဤေနရာတြင္ ဆီမီးတိုင္ကို မယူရပါ။
အတၱဒီပါတိ မဟာသမုဒၵဂတဒီပံ ၀ိယ အတၱာနံ ဒီပံ ပတိ႒ံ ကတြာ ၀ိဟရထ။( ဒီ၊႒ ၊2 ၊ 138) (အတၱဒီပါတိ= အတၱဒီပါဟူသည္ကား၊ မဟာသမုဒၵဂတဒီပံ ၀ိယ= မဟာသမုဒၵရာ၌ျဖစ္ေသာ ကၽြန္းကဲ့သို႔၊ အတၱာနံ=မိမိကို၊ ဒီပံ=ကၽြန္းကို၊ပတိ႒ံ =တည္ရာကို၊ ကတြာ=ျပဳ၍၊ ၀ိရဟထ=ေနကုန္ေလာ့။)ဟူေသာ မဟာပရိနိဗၺာနသုတ္ အ႒ကထာ အဖြင့္အရလည္းေကာင္း၊ အတၱဒီပါတိ အတၱာနံ ဒီပံ တာဏံ ေလဏံ ဂတိ ပရာယဏံ ပတိ႒ံ ကတြာ ၀ိဟရထာတိ အေတၳာ။ အတၱသရဏာ တိ ဣဒံ တေႆ၀ ေ၀၀စနံ။ (ဒီ၊ ႒၊ 3၊ 29) (အတၱဒီပါတိ=ကား အတၱာနံ=မိမိကို၊ ဒီပံ=မွီရာကၽြန္းကို၊ တာဏံ=ေစာင့္ေရွာက္တတ္ေသာ အရာကို၊ ေလဏံ=ပုန္းေအာင္းရာကို၊ ဂတိ= ျဖစ္ရာကို၊ ပရာယဏံ= လဲေလ်ာင္းရာကို၊ ပတိ႒ံ= တည္ရာကို၊ကတြာ=ျပဳ၍၊ ၀ိဟရထ=ေနၾက ကုန္ေလာ့၊ ဣတိ အယံ=ဤသည္ကား၊ အေတၳာ=အတၱဒီပါဟူေသာ ပုဒ္၌ အနက္အဓိပၸါယ္တည္း။) ဟူေသာ စကၠ၀တၱိသုတ္ အ႒ကထာ အဖြင့္ အရလည္းေကာင္း မုခ်အားျဖင့္ ကၽြန္းကိုရ၍ ဥပစာအားျဖင့္ တည္ရာကို ရပါသည္။ ပကတိကၽြန္းကို ေရအယဥ္ မလႊမ္းမိုးႏိုင္သ ကဲ့သို႔ မိမိကို ကာေမာဃ စေသာ ေရအယဥ္ မလႊမ္းမိုးေအာင္၊ တစ္နည္းအားျဖင့္ သံသရာတည္းဟူေသာ ေရအယဥ္ မလႊမ္းမိုး ေအာင္ က်င့္ေဆာင္ပါဟု ဆိုလိုပါ၏။`အတၱာ`ဟူသည္ ေျပာရုိးစဥ္ အားျဖင့္ `မိမိ`ဟု ဆိုအပ္ေသာ ခႏၶာကိုယ္ႀကီးတစ္ခုလံုးတည္း။ ဤေနရာ၌ ထိုခႏၶာကိုယ္ႀကီးကို မဆိုလိုပါ။ ပရမတၳတရားကိုယ္အား ျဖင့္ မိမိ၏ ကိုယ္တြင္း၌ျဖစ္ေသာ `တရား`ကို အတၱာဟု ဆိုလိုသည္။ ဤသို႔လွ်င္ ၿပီးေစအပ္ ျဖစ္ေစအပ္ေသာ ထိုတရားသည္ အသင္တို႔၏ သမုဒၵရာအလယ္၌ မွီရာကၽြန္းသဖြယ္ ျဖစ္လိမ့္မည္ဟူလို။ ထို႔ေၾကာင့္ ဓမၼဒီပါ စသည္ကို ဆက္၍မိန္႔ဆိုေတာ္မူသည္။
ဘာသာဋီကာ ဆရာေတာ္၏ အမွာကိုရႈပါဦး။
`မိမိကိုယ္ကို အားကိုးရာျဖစ္ေအာင္ တရားတည္းဟူေသာ အားကုိုးရာရွိေအာင္ ရဟန္းသည္ `ကာယာႏုပႆနာ ဘာ၀နာကို ပြားမ်ား၍ေသာ္လည္း ေနရ၏၊ ေ၀ဒနာႏုပႆနာဘာ၀နာ၊ စိတၱာႏု ပႆနာဘာ၀နာ၊ ဓမၼာႏုပႆနာဘာ၀နာကို ပြားမ်ား၍ေသာ္လည္း ေနရ၏။ ဤသို႔ပြားမ်ား၍ေနလိုုလွ်င္ လိုခ်င္မႈ႔ `အဘိဇၥၽာ`ကိုလည္း ေကာင္း စိတ္ဆင္းရဲမႈ႔ `ေဒါမနႆ´ကိုလည္းေကာင္း ပယ္ေဖ်ာက္ ႏိုင္၏။ ထိုသို႔ပယ္ေဖ်ာက္ႏိုင္လွ်င္ မိမိကိုယ္ကို မွီရာကၽြန္းသဖြယ္ ျဖစ္ေအာင္၊ တရားတည္းဟူေသာ အားကိုးရာရွိ ေအာင္ ေနရာ ေရာက္သည္ဟု မိန္႔ေတာ္မူလိုသည္။`
No man is an Island, entire of it self ;
Every man is a piece of the Continent, a part of the main;
အထက္ပါစကားရပ္ပါ Island ဟူေသာ စကားလံုးအရ ေထာက္တည္ရာ ဟူေသာ အဓိပၸါယ္ကို မယူဘဲ တသီးတျခားဟူေသာ အဓိပၸါယ္ကို ယူထားသျဖင့္ `မိိမိကိုယ္ကိုကၽြန္းသဖြယ္ျဖစ္ေအာင္က်င့္`
ဟူေသာ စကားႏွင့္ မည္သူမွ် ကၽြန္းမဟုတ္ဘူး`ဟူေသာ စကားႏွစ္ ရပ္တို႔ ဆန္႔က်င္ဘက္မဟုတ္ပါ။
မေကာင္းမႈကို မိမိျပဳခဲ့လွ်င္ မိိမိသည္ပင္ ညစ္ႏြမ္းရ၏။ မေကာင္း မႈကို မိမိမျပဳခဲ့လွ်င္ မိမိသည္ပင္ စင္ၾကယ္၏။ စင္ၾကယ္ေသာ ကုသိုလ္ ႏွင့္ မစင္ၾကယ္ေသာ အကုသိုလ္သည္ တျခားစီသာျဖစ္၏။ သူတစ္ ေယာက္သည္ အျခားသူတစ္ေယာက္ကို ( ကိေလသာ အညစ္အေၾကး မွ စင္ၾကယ္ေအာင္) မသုတ္သင္ႏိုင္။ ( ဓမၼပဒ၊ ဂါထာ-165)
အာနႏၵာ- ယခုအခါ၌လည္းေကာင္း၊ ငါဘုရား ကြယ္လြန္ေသာ အခါ၌လည္းေကာင္း၊ သူတစ္ပါးကို အားမကိုးမူ၍ မိမိကိုယ္ကို မွီခို အားကိုး ၾကလ်က္ အျခားတရားက္ို အားမကိုးမူ၍ (ေလာကုတၱရာ) တရားေတာ္ ကို မွီခိုအားကိုးကာေနၾကမည့္ ရဟန္းအားလံုးတို႔သည္ သိကၡာသံုးပါး ကို အလိုရွိေသာ ရဟန္းအားလံုးတို႔ထက္ အျမတ္ဆံုး ျဖစ္ၾကေပလိမ္႔ မည္ဟု (မိန္႔ေတာ္မူ၏)။(ဒီဃနိကာယ္၊ မဟာပရိနိဗၺာနသုတ္ႏွင့္ စကၠ ၀တၱိသုတ္။ မဟာ၀ဂၢသံယုတ္၊ ဂိလာနသုတ္။စုႏၵသုတ္။ ဥကၠေစလ သုတ္)
သံသရာမွ ထြက္ေျမာက္ေအာင္ မည္သူမွ် မည္သူကို မကယ္ႏိုင္ ပါ။ ကယ္ႏိုင္ပါသည္ဟု ဆိုလွ်င္လည္း လူပ်င္းမ်ား လူအ-မ်ားကို လိမ္ ညာ လွည့္စားကာ ျမွဴဆြယ္ျခင္းသာျဖစ္ပါလိမ္႔မည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အထက္ပါ ေဒသနာႏွစ္ခုကို မွတ္သားဆင္ျခင္ကာ မိမိကိုယ္ကို အား ကုိးရာျဖစ္ေအာင္ ကိုယ္စီကိုယ္င က်င့္ေဆာင္ႀကိဳးစားႏိုင္ၾကပါေစ။

အရွင္ေကာ၀ိဒ(ေယာ)

http://myatpanyagon.blogspot.com/ မွကူးထားသည္။

ကမၻာပညာရွင္မ်ား ၏ ဗုဒၶဘာသာအေပၚအျမင္

-အရံႈးမရိွေသာဒႆန

"စၾကာ၀ဠာတစ္ခုလံုး ကိုးကြယ္မည့္ဘာသာ"

ေနာင္တစ္ခ်ိန္တြင္ စၾကာ၀ဠာတစ္ခုလံုး ကိုးကြယ္ၾကသည့္ ဘာသာတစ္ရားတစ္ခု ျဖစ္ေပၚလာလိမ့္မည္။ထိုဘာသာတစ္ရားသည္ တစ္ယူသန္၀ါဒ၊တရားေသ၀ါဒမ်ားကိုလည္း ေရွာင္လြဲႏိုင္လိမ့္မည္။သဘာ၀တရားနွင့္ ဘာသာတရားႏွစ္ခုလံုးကို လႊမ္းျခံဳမိသည့္ ထိုဘာသာတရားသည္ ရုပ္နာမ္တရားကို ကိုယ္ေတြ႔ခံစားသိျမင္မႈႏွင့္ အဓိပၼါယ္ျပည့္၀သည့္ ေပါင္းစည္းညိညြတ္မႈအေပၚမွာ အေျခခံလိမ့္မည္။
ထိုအခ်က္အလက္မ်ားကို ဗုဒၶဘာသာက အေျဖထုတ္ေပးလိမ့္မည္။အကယ္၍သာ ေခတ္သစ္သိပၹံနည္းက်လိုအပ္ခ်က္မ်ားကို အေျဖထုတ္ျဖည့္ဆည္းေပးႏိုင္မည့္ ဘာသာတရားတစ္ခုရိွလာမည္ဆိုလွ်င္ ထိုဘာသာတရားသည္ ဗုဒၶဘာသာပဲျဖစ္လိမ့္မည္။
"ကမၻာေက်ာ္ သိပၹံွဆရာၾကီး ေဒါက္တာအဲလဘတ္ အိုင္စတိုင္း"


"ဘယ္အရာမွဗုဒၶဘာသာတရားေတာ္ထက္ပို၍ မသာလြန္ မေကာင္းျမတ္"
ဗုဒၶဘာသာဟုတ္ေသာ္ရိွ၊ မဟုတ္ေသာ္ရိွ ကၽြႏ္ုပ္သည္ကမၻာေပၚရိွ ဘာသာတရားအားလံုးကို ေလ့လာခဲ့ျပီးျဖစ္ဧ။္ လွပတဲ့အရာမွာေရာ၊ ျပည့္စံုကံုလံုတဲ့အရာမွာပါ ဗုဒၶဘာသာရဲ႔ အမွန္တရားအရိယသစၥာေလးပါးနဲ႔ မဂၢင္ရွစ္ပါးဆိုတဲ့ အက်င့္လမ္းစဥ္ထက္ပို၍
သာလြန္ေကာင္းျမတ္တဲ့အရာ တစ္ခုမွ်မေတြ႔ပါ။ ထိုလမ္းစဥ္ႏွင့္အညီ ကိုယ္ဘ၀ကို ပံုေဖာ္ေရးအတြက္ ကၽြႏု္ပ္ ေက်နပ္ေရာင္ရဲပါဧ။္ ။
(ပါေမာၡရိုက္-စ္ ေဒးဗစ္)

"လူ႔ဘာသာတရား"
ေကာင္းကင္ထက္မွာ ေနလရိွေနသေရြ႔ ေျမကမာၻေပၚမွာ လူသားေတြတည္ရိွေနသေရြ႔ ကာလပတ္လံုး ဗုဒၶဘာသာရိွေနမွာပါ။အၾကာင္းမူရင္းသည္ လူ႔ဘာသာတရားျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ပါပဲ။
(သီရီလကၤာ ၀န္ၾကီးခ်ဴပ္ေဟာင္း ဘဒၵရာႏိႈက္)

"မူ၀ါဒျဖင့္ေနရေသာ ဘ၀"
ဗုဒၶဘာသာသည္ စည္းမ်ဥ္းဥပေဒျဖင့္ ေနထိုင္ရေသာဘ၀မဟုတ္၊ မူ၀ါဒျဖင့္ေနထိုင္ရေသာဘ၀ျဖစ္ဧ။္ ။အက်ိဳးဆက္အားျဖင့္ သည္းခံေရးဘာသာတရားတစ္ခုျဖစ္ဧ။္ ။ယင္းသည္ ေနမင္းေအာက္ရိွ စိတ္ေကာင္းေစတနာ အရိွဆံုးစနစ္တစ္ခုျဖစ္ပါသည္။
(ခရစ္ယာန္ဘုန္းေတာ္ၾကီး ဂ်ိဳးဇတ္၀ိန္း)

"အျမင့္ျမတ္ဆံုးလူသား"
သင္သည္အကယ္၍ အျမင့္ျမတ္ဆံုး လူသားတစ္ေယာက္ကို ေတြ႔ျမင္လိုပါက သူဖုန္းစားတို႔ အ၀တ္သကၤန္းကို ၀တ္ရံုဆင္ျမန္းထားေသာ (သာကီ၀င္မင္းသား) ဘုရင္တစ္ပါးကို ၾကည့္လိုက္ပါ။ သူဧ။္ ၾကည္ညိဳေလးစားဖြယ္ စင္ၾကယ္သန္႔ရွင္းမႈသည္
လူ႔ေလာကတြင္ ၾကီးျမတ္လွပါေပဧ။္ ။
(မူဆလင္ ကဗ်ာဆရာ - အပၹၵဒူလ္ အတာဟီယ)

"ျမတ္ဗုဒၶဧ။္ ပဋိေသ၀၀ိႆဇၹနာ"
ဥပမာအားျဖင္ဆိုရေသာ္ အိလက္ထရြန္ဧ။္ အေနအထားသည္ တစ္မ်ိဴးတစ္စားတည္းေလာဟု ေမးလာခဲ့ေသာ္ မဟုတ္ဟုဆိုရပါမည္။
အိလက္ထရြန္ဧ။္ အေနအထားသည္ အခ်ိန္ႏွင့္အတူ ေျပာင္းလဲေနပါသေလာဟု ေမးလာခဲ့ေသာ္ မဟုတ္ဟုဆိုရပါမည္။ ေသသည့္ေနာက္ကာလ၌ အတၱ၏ အေျခအေနႏွင့္ ပတ္သတ္၍ အေမးခံလာရသည့္အခါ အထက္ပါအေျဖမ်ိဳးကို ဗုဒၶကေပးေတာ္မူခဲ့၏။
သို႔ေသာ္ယင္းအေျဖမ်ိဳးသည္ ဆယ့္ခုႏွစ္၊ ဆယ့္ရွစ္ခုႏွစ္ သိပၹံပညာ၏ အစဥ္အလာႏွင့္ ယဥ္ပါးျခင္းမရိွေသးေခ်။
(ေဂ်ာေရာဘတ္ အိုပင္ဟိုးမား)

အခုေလာက္ ရာစုႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ရွည္လ်ားၾကာျမင့္လာခဲ့သည့္ အခ်ိန္ကာလၾကီးတေလွ်ာက္လံုး အခ်ုုုဴပ္အျခာအာဏာပိုင္စိုးလာေသာ
ဗုဒၶဘာသာ၀င္မ်ားက အျခားဘာသာ၀င္မ်ားကို သတ္ျဖတ္ကြတ္ျမတ္သည္ဟူေသာ မွတ္တမ္းမွတ္ရာဟူ၍ ရွည္လ်ားၾကာျမင့္လွသည့္
ဗုဒၶဘာသာသမိုင္းေၾကာင္းတြင္ ကၽြႏု္ပ္မေတြ႔ရပါေခ်။
(ပါေမာကၡ ရိုင္းစ္ ေဒးဗစ္)

ၼၥၼၷၠၦၦၱၭၭႅဤအရာတြင္ ျမတ္ဗုဒၶသည္ ထာ၀ရတည္ရိွေသာ သစၥာတရားတို႔၏ တန္ဖိုးကို တိတိလင္းလင္း ရွင္္းျပေတာ္မူသည့္အျပင္ အႏိၵယႏိုင္ငံ၏
ကိုယ္က်င့္တရားကိုပါ တိုးတက္ျမင္းမားေစခဲ့၏။ ျမတ္ဗုဒၶသည္ ကမၻာေလာကၾကီးအား ေပးအပ္ထားသည့္ အၾကီးျမတ္ဆံုးေသာ သူေတာ္စင္ ပညာရိွ လူ႔ဂေဂးၾကီးတစ္ဦးျဖစ္ပါေပ၏။
(အေနာက္တိုင္းသားဦးေဆာင္ေတြးေခၚရွင္ အယ္လ္ဘတ္စဆိတ္စာ)

ကမၻာစိတ္ပိုင္းယဥ္ေက်းမႈႏွင့္ စစ္မွန္ေသာရုပ္ပိုင္းယဥ္ေက်းမႈတို႔ ထြန္းကားေရးအတြက္ လူ႔သမိုင္းေၾကာင္းရိွ အျခားေသာၾသဇာအာဏာ
ထက္ ဗုဒၶဘာသာတရားေတာ္က ပို၍လုပ္ေဆာင္ထားပါျပီ။
(အိပ္ခ်္ဂ်ီ၀ဲလ္)

ေခတ္သစ္သိပၹံပညာ၏ လိုအပ္ခ်က္မ်ားႏွင့္ ရင္ဆို္င္ယွဥ္ျပိဳင္မည့္ ဘာသာတရားတစ္ခု ရိွသည္ဆိုပါလွ်င္ ယင္းသည္ဗုဒၶဘာသာပင္
လွ်င္ျဖစ္ရပါမည္။
(အယ္လ္ဘတ္ အိန္းစတိန္း)

"အမွန္ျမင္သူ၏စကား"
သင္ဟာတကၠသိုလ္က ဘြဲ႔ေကာင္းေကာင္းတစ္ခု(သို႔) ကားသစ္တစ္စီး (သို႔) အသံအလြန္ေကာင္သည့္ စတိရီယို ကတ္ဆတ္တစ္လံုး
ဒါမွမဟုတ္ ကမၻာဘယ္အရပ္ေဒသမဆို လြတ္လြတ္လပ္လပ္သြားလာႏိုင္တဲ့ အခြင့္အေရးဆိုတာ တကယ္ပဲေက်နပ္မႈေပးႏိုင္ပါတယ္လို႔
သင္ဆိုမယ္ဆိုပါေတာ့ ။
ဒါဆိုရင္ ကၽြန္မေျပာခ်င္ပါတယ္။ အေနာက္နိုင္ငံသားေတြဟာ ဒါေတြကိုၾကိဴးစားရယူရင္းနဲ့ပဲ ၀မ္းနည္းမႈ၊ စိုးရိမ္ပူပန္ရမႈေတြ ေတြၾကံဳေန
ရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ဒိလို တပ္မက္မႈအဖံုဖံုကို ေလးေလးနက္နက္စဥ္းစားသံုးသတ္ ေလ့လာၾကည့္ေစခ်င္ပါတယ္။ဒါေပမဲ့ ကၽြန္မဟာ
အဲ့ဒီက်င့္စဥ္မ်ားကို အားရေက်နပ္မႈ မရိွခဲ့ပါဘူး။၁၉၇၆-ခုႏွစ္ ဇူလိုင္လမွာ ဗုဒၶဘာသာတရားရိပ္သာတစ္ခုမွာ ျမတ္ဗုဒၶရဲ႔ သစၥာေလးပါး
တရားနဲ့ လကၡာေရးသံုးပါးအေၾကာင္းကို ပတမဆံုးနာၾကားရပါတယ္။အဲ့ဒီအခ်ိန္ကစျပီး ျမတ္ဗုဒၶေဟာၾကားတဲ့ တရာေတာ္မွလြဲ၍
ဘယ္အေတြးအေခၚ အယူအဆကိုမွ အားရေက်နပ္မႈမရိ်ခဲ့ပါ။
ဘာဘရာဂ်င္နပ္စ္(အေမရိကန္)

(ေမတၱာရွင္ -ေရႊျပည္သာ)

ဗုဒၶဘာသာႏွင့္ေဗဒင္၊ နကၡတ္

ဗုဒၶဘာသာႏွင့္ေဗဒင္၊ နကၡတ္

“နကၡတၱံ ပဋိမာေနႏၲံ၊ အေတၳာ ဗာလံ ဥပစၥဂါ။

အေတၳာ အတၳႆ နကၡတၱံ၊ ကိ ံ ကရိႆႏိၲ တာရကာတိ။”

နကၡတ္ေကာင္းကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနေသာ လူမိုက္ကို ေကာင္းက်ိဳးခ်မ္းသာမ်ားက လြန္ေျမာက္သြားၾကသည္။ ေကာင္းေသာအလုပ္ကို စလုပ္ေသာေန႔သည္ပင္ ေကာင္းေသာ နကၡတ္ျဖစ္၏။ ေကာင္းကင္မွာ သြားေနေသာ နကၡတ္မ်ားသည္ အဘယ္အက်ိဳးစီးပြားမွ ၿပီးေျမာက္ေအာင္ ေဆာင္ရြက္ေပးႏိုင္မည္ မဟုတ္။

(ဧကနိပါတ္၊ နကၡတၱဇာတက၊ န၀မဇာတက (၁)၊ စာမ်က္ႏွာ(၁၂) )။

ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေတြသည္ ဘာသာတရားအရေျပာရရင္ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ေတြ ျဖစ္ၾကပါတယ္။ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ဆုိတာ ျမတ္ဗုဒၶ၏ အဆံုးအမေတြကို လိုက္နာက်င့္ၾကံတဲ့သူလို႔ အ႐ိုးရွင္းဆံုး ေျပာလို႔ရပါတယ္။ ဗုဒၶဘာသာ၀င္တစ္ေယာက္သည္ အေျခခံအားျဖင့္ ကံႏွင့္ ကံ၏ အက်ိဳးကို ယံုၾကည္ရပါမယ္။ အဲဒီလို ယံုၾကည္လိုက္တာကို ကမၼႆကတသမၼာဒိ႒ိဉာဏ္ ရွိတယ္ လို႔ ဆုိပါတယ္။

ဗုဒၶဘာသာ၀င္တစ္ေယာက္ဟာ ဘုရား၊ တရား၊ သံဃာသည္သာ ကိုးကြယ္အားထားရာအမွန္လို႔ ရြတ္ဆုိေနၿပီးေတာ့ အျခားေသာ ေလာကီပညာရပ္ေတြအေပၚမွာ အားထားရာအေနျဖင့္ လုပ္ေဆာင္လာၾကသည္မွာ မသင့္ေတာ္ပါ။ ဘာလို႔ဒီလို ေတြ ျဖစ္လာၾကလဲ ဆန္းစစ္ၾကည့္ရင္ ကံ၊ ကံ၏ အက်ိဳးအေပၚမွာယံုၾကည္ခ်က္ အားနည္းမႈ၊ ေလာကီေရးရာ လတ္တေလာ အဆင္ေျပခ်င္မႈေတြကို ေတာင့္တမက္ေမာတဲ့အတြက္ေၾကာင့္လို႔ သံုးသပ္မိပါတယ္။ လူဆိုတာ ကိုယ့္ယံုၾကည္ခ်က္နဲ႔ ကိုယ္လုပ္ေဆာင္တာျဖစ္လို႔ မိမိတုိ႔ အားထားခ်င္ရာေတြကုိ လုပ္ေဆာင္ၾကတာ အျပစ္ဆုိျခင္း မဟုတ္ပါဘူး။ အမွား၊ အမွန္ ေသခ်ာခြဲျခား သိေစခ်င္တာပါ။ ေဗဒင္၊ နတ္၊ ဘိုးေတာ္၊ မယ္ေတာ္၊ နကၡတ္ေတြအေပၚမွာ ယံုၾကည္မႈ၊ အားထားရာတစ္ခုလို႔ ထင္မွတ္ေနျခင္းေတြသည္ ဗုဒၶဘာသာ၀င္တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ လံုး၀ မသင့္ေတာ္ပါဘူး။

ထုိအရာေတြကို ကိုးကြယ္အားထားလို႔ လက္ရွိအေျခအေနမွာ စီးပြားေရး၊ လူမႈေရး အဆင္ေျပေကာင္း ေျပပါလိမ့္မယ္။ သို႔ေသာ္ အပါယ္ သံသရာကို မက်ဘူးလို႔ ဗုဒၶ၊ ဓမၼ၊ သံဃာ မွတပါး အျခားေသာ ကိုးကြယ္မႈမ်ားသည္ အာမခံခ်က္ မရွိပါဘူး။ ျမတ္စြာဘုရားရွင္၏ သာသနာေတာ္ႏွင့္ ေတြ႕ၾကံဳၿပီး တရားေတြနာၾကား က်င့္ၾကံႏိုင္တဲ့ ယခုလို အခ်ိန္အခါမွာမွ တရားေတြ မက်င့္ၾကံ၊ မလိုက္နာၾကဘူးဆိုရင္ လူျဖစ္႐ႈံးရပါမယ္။ သံသရာတစ္ေလ်ာက္လံုးကပါလာတဲ့ အမွားေတြကို စြန္႔လြတ္ဖုိ႔ အခ်ိန္တန္ပါၿပီ။ ေလာကသတၱ၀ါေတြ ေကာင္းက်ိဳးအတြက္ ပါရမီေတြ ျဖည့္က်င့္ခဲ့ရတဲ့ ဘုရားရွင္၏ ေက်းဇူးတရားေတြ၊ ဘုရားရွင္ ေဖာ္ထုတ္ေဟာခဲ့တဲ့ တရားေတြ၏ ေက်းဇူးေတြ၊ ထုိတရားေတြကုိ ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ ေဟာၾကားဆံုးမခဲ့တဲ့ ဆရာေတာ္ၾကီးေတြ၏ ေက်းဇူးတရားေတြကို သိတတ္ၾကရပါမယ္။ အခ်ိဳ႕ေသာသူေတြ လုပ္တတ္တာေလးေတြ ေျပာပါမယ္။

မိမိတုိ႔ ကိုယ္ပိုင္ဉာဏ္ႏွင့္ စဥ္းစားဆံုးျဖတ္ျဖစ္ၿပီးမွ လက္ခံၾကပါ။ ေဗဒင္ဆရာက ယၾတာေခ်ခိုင္းလို႔ ဘုရားမွာ အေမႊးတုိင္၊ ဆီမီးပူေဇာ္ၾကတယ္။ ဘုရားကို ကိုးကြယ္ပူေဇာ္မႈသည္ သက္ရွိထင္ရွား ရွိသလို ႏွလံုးသြင္းၿပီး ကိုးကြယ္ရတယ္ ဆုိတာ သိႏွင့္ၿပီးသားပါ။ ဘုရားေရွ႕မွာ အေမႊးတုိင္ေတြ၊ ဖေယာင္းတိုင္ေတြစုၿပီး ထြန္းညွိပူေဇာ္တာ မသင့္ေတာ္ပါဘူး။ ကုိယ့္ေရွ႕မွာေတာင္ အေမႊးတုိင္(၅)တုိင္ေလာက္ထြန္းၿပီး ေနၾကည့္ႏိုင္ပါ့မလား။ ဆရာေတာ္အရွင္ဆႏၵာဓိက စာအုပ္မွာေတာ့ ဘုရားကို ေညွာ္တိုက္ေနၾကတာပါလို႔ ေရးထားပါတယ္။ ေဗဒင္ဆရာက သက္ေစ့ ေရသပၸါယ္ရမယ္ဆုိေတာ့ ဘုရားရွင္ကို ေဆာင္းတြင္းျဖစ္ေနပါေစ ေခါင္းကေန ေရေလာင္းတတ္ၾကပါတယ္။ ေပါက္ေျမာက္ေအာင္လို႔ ေပါက္ပန္းလွဴခိုင္းတယ္။ အၾကံ အစည္ေအာင္ဖို႔ ၾကံစည္းလွဴခိုင္းတယ္။ အရာရာေအာင္ဖုိ႔ အေ၀ရာညႊန္႔ လွဴခိုင္းပါတယ္။ ဒီလိုခိုင္းတုိင္း လုပ္ရင္ေတာ့ မသင့္ေတာ္ပါ။ ဘုရားဂုဏ္ေတာ္ ပုတီးစိပ္ရာမွာလည္း မိမိႏွစ္သက္တဲ့ အေခါက္ေရကို စိပ္လို႔ရပါတယ္။ ဘယ္ႏွစ္ေခါက္ စိပ္ရမယ္၊ ဘယ္ဂုဏ္ေတာ္ပြားရမယ္ဆုိတာ ေထရ၀ါဒမွာ ကန္႔သတ္ခ်က္မရွိပါ။ လူေတြက က်ဥ္းၾကပ္ေအာင္ ကန္႔သတ္ေနၾက တာပါ။ ရက္ရာဇာေန႔မွာ သူတပါးအသက္သတ္လည္း အကုသိုလ္ျဖစ္တယ္။ ျပႆဒါးေန႔မွာ ဥပုသ္ေစာင့္လည္း သီလကုသိုလ္ရ တာပါပဲ။ ဒီေတာ့ အခ်ိန္ေတြ၊ ေန႔ရက္ေတြက ပဓာန မက်ဘူးဆုိတာ သိသာပါတယ္။

ဘုရားရွင္ေဟာခဲ့တဲ့ ပုဗၺာဏွသုတ္ဟာ ကိုယ္၊ ႏႈတ္၊ စိတ္ (၃)ပါးကို ေကာင္းမြန္ျမင္႔ျမတ္ေအာင္ ၾကိဳးစားေနထိုင္လွ်င္ အခ်ိန္တိုင္းဟာ ေကာင္းေသာနကၡတ္၊ ေကာင္းေသာ နိမိတ္မ်ားသာ ျဖစ္ေနမည္႔အေၾကာင္း ရတနာ (၃)ပါးကို အေျခခံတိုင္တည္ သစၥာတရားကို ေဖာ္က်ဴးတဲ့သုတ္ေတာ္ျဖစ္ပါတယ္။

ေဗဒင္ပညာဆုိတာ တုိက္ရိုက္ေတာ့ သာသနာကို မထိခိုက္သလိုပါပဲ။ မည္သည့္ ေဗဒင္ဆရာမွ သူမ်ားအသက္ သတ္ရမယ္လို႔ ယၾတာမေပးပါဘူး။ သူတပါး ပစၥည္းခိုးၿပီး စားရမယ္လို႔လည္း မေျပာၾကပါဘူး။ ဘုရားကုိ ဘယ္လိုပူေဇာ္ရမယ္။ ဘာေတြလွဴရမယ္ စသျဖင့္သာ ေျပာၾကတာပါ။ ေဗဒင္နဲ႔ ပတ္သတ္ၿပီးေတာ့ ကခ်င္ျပည္နယ္၊ နမၼားၿမိဳ႕၊ မဂၤလာရာမေက်ာင္း ဆရာေတာ္ဦးဉာဏက ယခုလို ေရးသားထားပါတယ္- “ေဗဒင္က ရက္ရာဇာႏွင့္ ျပႆဒါးကို ပဓာန ထားသကြဲ႔။ ျမတ္စြာဘုရားက ကုသိုလ္ႏွင့္ အကုသိုလ္ကို ပဓာန ထားသကြဲ႔။ ေဗဒင္က မဟာဘုတ္ေလးပါး ပဓာနထား၍ ထူသကြဲ႔။ ျမတ္စြာဘုရားက သမၸတၱိေလးပါးကို အဓိကထား၍ ထူသကြဲ႔။ ျမတ္စြာဘုရားနဲ႔ဆန္႔က်င္တာကိုယုံလွ်င္ ဘုရား၊ တရား မယံုရာ က်တာေပါ႔။” အင္မတန္ သတိျပဳသင့္ပါတယ္။

ဘုရားရွင္ရွိစဥ္ကပဲ ပုဏၰားတစ္ေယာက္ဟာ ကိုယ္႔ကိုယ္ကို တြက္ၾကည့္ေတာ႔ မေ၀းေတာ႔တဲ့ တစ္ခုေသာလျပည္႔ည သန္းေခါင္မွာ ေသမယ္လို႔ အေျဖရပါတယ္။ သူ႔မိန္းမက တြက္ၾကည့္ေတာ႔လည္း ဒီလိုပဲ အေျဖရတယ္။ ဒီေတာ႔ ဘုရားရွင္ကို လာေမးပါတယ္။ ဘုရားရွင္ကလဲ ေသမယ္လို႔ပဲ ေဟာပါတယ္။ အဲဒီအခါ ပုဏၰားလန္႔ျပီး ငါသာေမ်ာက္ျဖစ္ရင္ စားဖို႔ ငွက္ေပ်ာသီးေတြ စိုက္မယ္၊ ငွက္ျဖစ္ရင္ေနဖို႔ ေညာင္ပင္စိုက္မယ္၊ ငါးျဖစ္ရင္ေနဖို႔ ေရကန္တူးမယ္ စသျဖင္႔ အမ်ိဳးမ်ိဳး စဥ္းစားျပီး စိုက္ပ်ိဳးလိုက္တာ အမ်ားၾကီးပါပဲ။ ေနာက္ေတာ႔ လမ္းေဖာက္တာေတြပါ လုပ္လာတယ္။ သူက ကုသိုလ္ရဖို႔ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ သူေသၿပီး ဘာေကာင္ျပန္ျဖစ္ျဖစ္ ေနရတာ အဆင္ေျပေအာင္ လုပ္တာပါပဲ။ ဒါေပမယ္႔ သူစိုက္ပ်ိဳးထားတာေတြ ႀကီးလာေတာ႔ ေမ်ာက္ေတြ၊ ငွက္ေတြ၊ ငါးေတြ စသျဖင့္ စားၾက၊ ေသာက္ၾက၊ ေနၾက၊ နားၾကျဖစ္ေနပါတယ္။ သူေသမယ္လို႔ တြက္လို႔ရထားတဲ့ ညမွာေတာ့ သူက အားလံုးကို ႏႈတ္ဆက္ၿပီး အိပ္ယာေပၚမွာ ေသမယ္႔အခ်ိန္ကို ေစာင္႔ေနတာေပါ့။ အာရုဏ္တက္ခ်ိန္အထိ လည္း မေသေရာ၊ သူ႔ကို စိတ္ဆင္းရဲေအာင္ လုပ္ရမလားလို႔ ဘုရားရွင္ကို စိတ္ဆိုးျပီး ရန္ေတြ႔ဖို႔ ထြက္လာပါတယ္။ ဘုရားရွင္နဲ႔ ေတြ႕တဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ ဘုရားရွင္က အဲဒီေန႔ေသမယ္လို႔ေဟာၿပီးေနာက္ပိုင္း ဘာေတြလုပ္ေသးလဲဆိုတာေမးၿပီးေတာ့ သူလုပ္ ေဆာင္ခဲ့တာေတြဟာ အသက္ရွည္ရာ ေကာင္းမႈေတြျဖစ္ေၾကာင္း ဇာတ္ေတာ္ေဆာင္ၿပီး ေဟာပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ သာမာန္ေဗဒင္လို သက္သက္မွာ မမွန္ႏိုင္ဘူးဆိုတာ သိသာပါတယ္။ ကံနဲ႔ ကံရဲ႕အက်ိဳးကို ယံုရပါမယ္။ ဒီလိုမဟုတ္ဘဲ ၿဂိဳဟ္စီး၊ ၿဂိဳဟ္နင္း၊ နကၡတ္၊ ရာသီ နဂါးေခါင္းလွည့္၊ လက္၀ါးရွိလမ္းေၾကာင္းမ်ား ညႊန္ရာေတြကိုပဲ ယံုေနမယ္ဆိုရင္ ကံ နဲ႔ ကံ၏အက်ိဳးကို ပယ္ရာက်ျပီး ကမၼႆကတသမၼာဒိ႒ိ မျဖစ္ေတာ႔ဘဲ မိစၧာဒိ႒ိေတာင္ျဖစ္သြားပါမယ္။
စာေရးသူကိုယ္တုိင္လည္း မဟာဘုတ္ထူတာ၊ နာမည္ေပးနည္း (ယခင္က ခင္ႀကီးေဖ်ာ္နည္း၊ ေနာက္ပိုင္းေတာ့ မင္းသိခၤတုိ႔ သံုးၾကတယ္)၊ လက္မွတ္ထုိးတာ၊ လကၡဏာပညာ၊ အိမ္ေထာင္ဖက္ေရြးနည္း၊ (ဓမၼာ-ေသာက အင္း၀-ရာဇာ။ ဥသာ-စိန္ပန္း ဒန္းလွ ကိုရွာ စတဲ့ လကၤာေလးေတြနဲ႔ပါ) စသျဖင့္ ေလ့လာခဲ့ဖူးပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဒီပညာေတြဆုိတာ ေဟာသူက မကြ်မ္းက်င္လို႔ ျဖစ္ေစ၊ က်က္မွတ္ထားတာ၊ တြက္ခ်က္တာေတြ၊ ဆံုးျဖတ္တာေတြ မွားလို႔ျဖစ္ေစ လြဲႏိုင္ပါတယ္။

ေနာက္တစ္ခ်က္က အေဟာခံရသူကိုယ္တိုင္ရဲ႕ ျပဳမူေဆာင္ရြက္ခ်က္ေတြေၾကာင္႔လည္း လြဲႏိုင္ပါတယ္။ ေဗဒင္ေမးတဲ့ သူက ေကာင္းမႈေတြလုပ္ၿပီး မေကာင္းကံေတြကို တားႏိုင္တာေၾကာင့္လည္း မွားသြားတတ္ပါတယ္။ ဤေနရာမွာ ဆရာေတာ္ အရွင္ဇ၀နေရးသားေသာ စာအုပ္ထဲမွ ထုတ္ႏႈတ္တင္ျပပါမယ္။ နာမည္ႀကီး ေဗဒင္ဆရာတစ္ေယာက္က စာခ်ဘုန္းႀကီးတပါး၏ ဇာတာကိုၾကည့္ၿပီး အရွင္ဘုရားမွာ ခႏၶာပ်က္ကိန္းရွိေနပါတယ္။ ယၾတာမေခ်လို႔ မရပါဘူးလို႔ေလွ်ာက္ထားရာ တပည့္ စာသင္သားသံဃာေတြက တုန္လႈပ္ေသာ္လည္း စာခ်ဘုန္းႀကီးကေတာ့ တုန္လႈပ္ေခ်ာက္ခ်ားျခင္း မရွိပါဘူး။ ေအးျမၾကည္လင္ တဲ့မ်က္ႏွာက တစ္ခ်က္ေလးမွ ပ်က္သြားျခင္းမရွိ၊ ပကတိအတုိင္းပါပဲ။ တပည့္မ်ားေရာ၊ ေဗဒင္ဆရာေရာ ဆရာေတာ္ေျပာမည့္ စကားကို နားေထာင္ေနၾကပါတယ္။ ခဏၾကာေတာ့ စာခ်ဘုန္းႀကီးထံမွ စကားသံအခ်ိဳ႕ ထြက္လာပါတယ္။

“ဒကာႀကီး အခုလိုေဟာၾကားသတိေပးတာ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဦးပဥၥင္းအတြက္ေတာ့ ကိစၥမရွိပါဘူး”။ ထုိစကားကို ေဗဒင္ဆရာက မႀကိဳက္ပါ။ သူ႔ပညာကို မယံုၾကည္ေသာေၾကာင့္လို႔ ယူဆပါတယ္။ ထုိမေက်နပ္တဲ့စိတ္က မေျပျပစ္ တဲ့စကားေတြေျပာပါတယ္။ “အရွင္ဘုရား.. တပည့္ေတာ္ေျပာတဲ့အတုိင္း ယၾတာမေခ်ဘဲ ေနရဲေနၾကည့္ပါ။ အခုႏွစ္ ၁၃၅၃ ခုႏွစ္၊ တန္ေဆာင္မုန္း၊ နတ္ေတာ္၊ ျပာသို၊ တပိုတြဲေလးလ အတြင္းမွာ ခႏၶာပ်က္ရင္ပ်က္၊ မပ်က္ရင္လည္း ေသေလာက္နီးပါး ေရာဂါကို ခံစားရမယ္၊ အကယ္၍ တပည့္ေတာ္ ေျပာတဲ့အတိုင္း မျဖစ္ဘူးဆုိရင္ တပည့္ေတာ္တုိ႔ ေဗဒင္က်မ္းေတြ အကုန္မီး႐ိႈ႕ ပစ္မယ္” ဟု ေျပာဆုိၿပီး ျပန္သြားပါတယ္။

လူတစ္ေယာက္၏ ေကာင္းက်ိဳးဆုိးက်ိဳးကို ကံတရားထက္ ဂဏန္းသခ်ၤာမ်ားက ပို၍ ဖန္တီးႏိုင္သည္ဟု ယူဆလိုက္ လွ်င္ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ မပီသႏိုင္ေတာ့ပါ။

ေဗဒင္ဆရာ၏ အတိအက်ေဟာခ်က္ေၾကာင့္ တပည့္မ်ားက စိုးရိမ္သျဖင့္ ယၾတာေခ်ဖုိ႔ အတင္းအက်ပ္ေလွ်ာက္ထား ရာ စာခ်ဘုန္းႀကီးက “ငါအၿမဲတမ္း ယၾတာေခ်ေနတာ မင္းတုိ႔ မေတြ႕ၾကဖူးလား” ျပန္ေမးေတာ့ တပည့္မ်ားက “ေတြ႕ပါတယ္ဘုရား” ဟု ေလွ်ာက္ကာ ျပန္ခဲ့ၾကပါတယ္။ အခ်ိန္ေတြကုန္လြန္ၿပီး ဆရာေတာ္ကား ဘာေရာဂါအသက္ေဘးမွ မျဖစ္ဘဲ စာခ်ဘုန္းႀကီးဘ၀မွ ေက်ာင္းထုိင္ဘုန္းႀကီးဘ၀သို႔ပင္ ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ ထုိအခါမွ ေဗဒင္ဆရာ ေဟာခဲ့သလို အဘယ့္ ေၾကာင့္ အသက္အႏၲရာယ္ မျဖစ္ရေၾကာင္း ေဟာၾကားပါတယ္။ အတုိခ်ံဳ႕ ေျပာရရင္ ဒါန၊ သီလ၊ ဘာ၀နာ ကုသိုလ္ကံေတြကို ဆရာေတာ္က ယခင္ကတည္းက ေန႔စဥ္ျပဳလုပ္ခဲ့ျခင္း၊ ေကာင္းမႈေတြနဲ႔ ထံုမႊမ္းေနလာခဲ့ျခင္းေၾကာင့္ျဖစ္ပါတယ္။

ေဗဒင္ပညာရွင္ေတြဆုိတာ ပုထုဇဥ္ေတြပါပဲ။ အဲဒီေတာ့ အမွားဆုိတာ ဘယ္ကင္းပါ႔မလဲ။ ေဗဒင္၊ နကၡတ္ပညာဆိုတာ ေကာင္းက်ိဳးဆုိးက်ိဳးကုိ ႀကိဳတင္သိႏိုင္စြမ္းရွိတဲ့ ေလာကီပညာတစ္ခုပါ။ ဒါေပမဲ့ လိမ္းေဆးကို စားေဆးအျဖစ္ သံုးလိုက္ရင္ အသက္အႏၲရာယ္ ျဖစ္ႏိုင္သလို ဒီၿဂိဳဟ္ထဲေရာက္ေနလို႔သာ ဒီလိုျဖစ္ရတာ၊ အတိတ္ကံ ပစၥဳပၸန္ကံနဲ႔ ဘာမွမဆုိင္ဘူးလို႔ ယူဆ လိုက္ရင္ေတာ့ ဗုဒၶ၀ါဒကို ဖ်က္ဆီးတဲ့ အဓိကအႏၲရာယ္ႀကီး ျဖစ္သြားႏိုင္တယ္။

ဘုရားေလာင္း ေမြးဖြားစဥ္က ဘုရားျဖစ္မယ္ဆုိၿပီး လက္ညိဳးတစ္ေခ်ာင္းတည္းေထာင္ခဲ့တဲ့ ေကာ႑ညပုဏၰားေတာင္ ဘုရားေလာင္းက ဒုကၠရစရိယ မက်င္႔ေတာ႔ဘဲ အစားအစာလည္း ျပန္စားေရာ ဘုရားမျဖစ္ေတာ႔ပါဘူးလို႔ ျပန္ျပီး ယံုၾကည္သြား လို႔ ပဥၥ၀ဂၢီ (၅-ပါးအစု)လံုး ဘုရားေလာင္းကို စြန္႔ခဲ႔ၾကတာပဲ။ ဘုရားျဖစ္ၿပီး ဓမၼစၾကာတရား ျပန္လာေဟာေတာ႔မွ ဘုရားျဖစ္ၿပီဆုိတာ သိၾကတာပါ။ ဒီေတာ့ သာမန္ လကၡဏာ၊ ေဗဒင္ ပညာမွာ မုခ်မွန္ပါမယ္လို႔ ေျပာလို႔မရႏိုင္ပါဘူး။

ဤသို႔ျဖင့္ ဒီပညာေတြဟာ ေလးစားစရာ၊ စိတ္၀င္စားစရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ တိတိက်က် ေဟာႏိုင္၊ ေျပာႏိုင္တာ ေတြ ရွိသလို၊ ကာယကံရွင္ကလဲ ျပန္ၿပီးျပဳျပင္ႏိုင္ေၾကာင္း ေသခ်ာေနပါတယ္။ ဒီေတာ႔ ဆရာေတာ္ အရွင္ဇ၀နေျပာသလို ေျပာရရင္ လိမ္းေဆးအျဖစ္ပဲ သံုးသင္႔တဲ႔ေဆးကိုေသာက္ရင္ ျပႆနာ အၾကီးအက်ယ္တက္ပါမယ္။

ဒါ႔ေၾကာင္႔ ပညာတစ္ရပ္အေနနဲ႔ သံုးခ်င္သံုးႏိုင္ပါတယ္။ သို႔ေသာ္ ကိုးကြယ္အားထားရာ အစစ္ျဖစ္တဲ့ ဘုရား၊ တရား၊ သံဃာတုိ႔ထက္ပိုၿပီး အေလးအျမတ္ျပဳရင္ေတာ့ မသင့္ေတာ္ပါ။ အမွားႏွင့္အမွန္၊ အတုႏွင့္အစစ္ ကြဲျပားဟန္ကို ပိုင္းျခား သိျမင္ၿပီး စစ္မွန္ေသာ ဗုဒၶဘာသာ၀င္မ်ား ျဖစ္ၾကပါေစ။

“ဓမၼခ်မ္းသာ ေတြ႕ေအာင္ရွာ၊ အုိ၊ နာ၊ ေသျခင္း ကင္းေစေသာ္”

ေအာင္ဦး (ဓမၼရသ)

ဗုဒၶဘာသာဝင္တို႔၏ အဓိက က်င့္စဥ္။ (မဇၥ်ိမပဋိပဒါ)

ဗုဒၶဘာသာဝင္တို႔၏ အဓိက က်င့္စဥ္။ (မဇၥ်ိမပဋိပဒါ)

ဗုဒၶဘာသာဝင္မ်ား၏ အဓိက အေျခခံက်င့္စဥ္မွာ အလယ္အလတ္လမ္းစဥ္ (မဇၥ်ိမပဋိပဒါ) ျဖစ္သည္။ ထိုအေျခခံက်င့္စဥ္ကို ဘုရားရွင္သည္ ဗာရာဏသီျပည္ မိဂဒါဝုန္၌ ေဟာၾကားသည့္ ပထမဦးဆံုး တရားေတာ္တြင္ ထည့္သြင္း ေဖာ္ျပခဲ့သည္။ ထိုလမ္းစဥ္သည္ ကာမဂုဏ္အာ႐ုံမ်ားကိုလည္း လိုက္စားမႈ မျပဳ။ ခႏၶာကိုယ္ကိုလည္း ႏွိပ္စက္ ၫွင္းပန္းမႈ မျပဳရသည့္ အခ်က္ရွစ္ခ်က္ ပါဝင္ေသာ လမ္းစဥ္ ျဖစ္သည္။

ထိုလမ္းစဥ္ကို ေလာက သံသရာမွ လြတ္ေျမာက္ေရးအတြက္သာ အေလးထား၍ ေဟာၾကားထားေသာ္လည္း ေန႔စဥ္ဘဝအတြက္လည္း ဆြဲယူ အသံုးျပဳႏိုင္သည္။

အလယ္အလတ္ဟူေသာ စကားလံုးကို မွ်တမႈ၊ အစြန္းမေရာက္မႈ ဟူေသာ အဓိပၸာယ္ႏွင့္ ေန႔စဥ္ဘဝအတြက္ အသံုးျပဳပါက အရာရာတြင္ အလြန္အကၽြံ မျဖစ္ေစဘဲ သင့္တင့္မွ်တ ေပ်ာ္႐ႊင္ခ်မ္းေျမ့စြာ ျပဳမူေနထိုင္သြားႏိုင္ပါလိမ့္မည္။ အစားအေသာက္ အေနအထိုင္ အေပ်ာ္အပါး စသည္မ်ားကို လူ႔သဘာဝအရ မကင္းႏိုင္သျဖင့္ ျပဳလုပ္ေသာ္လည္း အလြန္အကၽြံ မျဖစ္ဖို႔ အေရးႀကီး၏။ အလယ္အလတ္ မွ်တဖို႔ အေရးႀကီး၏။ မွ်တစြာ သံုးေဆာင္ခံစားလွ်င္ ေပ်ာ္႐ႊင္မႈ သုခကို ရႏိုင္မည္ ျဖစ္၏။

မဇၥ်ိမပဋိပဒါ က်င့္ရွစ္ျဖာ (အလယ္အလတ္လမ္းစဥ္)

ဘုရားရွင္ေဟာၾကားထားသည့္ အလယ္အလတ္လမ္းစဥ္မွာ -

- သမၼာဝါစာ - သမၼာကမၼႏၲ - သမၼာအာဇီဝ - သမၼာဝါယာမ - သမၼာသတိ - သမၼာသမာဓိ - သမၼာသကၤပၸ

- သမၼာဒိ႒ိ ဆိုသည့္ အခ်က္ရွစ္ခ်က္ ပါသည့္ လမ္းစဥ္ ျဖစ္သည္။

ထိုရွစ္ပါးကို အက်ဥ္းခ်ဳပ္က သီလ၊ သမာဓိ၊ ပညာ ဆိုသည့္ ဗုဒၶဘာသာဝင္မ်ား၏ အေျခခံ အဓိကအခ်က္မ်ားကို ေတြ႕ရမည္ ျဖစ္သည္။ ဘုရားရွင္သည္ အဓိကအခ်က္သံုးခ်က္ကိုပင္ အေျခခံ၍ ေလးဆယ့္ငါးႏွစ္ ကာလပတ္လံုး တရားေဒသနာအမ်ိဳးမ်ိဳးကို ေဒသအသီးသီးတြင္ ပုဂၢိဳလ္သတၱဝါမ်ား၏ စိတ္အေျခအေနကို ၾကည့္၍ ေဟာၾကားခဲ့၏။ အလယ္အလတ္လမ္းစဥ္တြင္ အခ်က္ရွစ္ခ်က္သာ ပါဝင္ေသာ္လည္း ထိုရွစ္ခ်က္၏ အနက္အဓိပၸာယ္ကို အေသးစိတ္ ေလ့လာၾကည့္က မည္မွ် က်ယ္ဝန္းေၾကာင္းကို ေဖာ္ျပပါအတိုင္း ေတြ႕ႏိုင္သည္။

သမၼာဝါစာ

သမၼာဝါစာ (ေကာင္းမြန္ မွန္ကန္ေသာ စကား) ဆုိသည္မွာ-

(၁) မဟုတ္မမွန္ေသာ စကားကုိ မေျပာဆိုဘဲ မွန္ကန္ေသာ စကားကို ေျပာဆိုျခင္း။

(၂) တေယာက္ႏွင့္တေယာက္ အထင္အျမင္လြဲေအာင္၊ ခင္မင္မႈပ်က္ျပားေအာင္၊ ရန္ၿငိဳးဖြဲ႕ေအာင္ အတို႔အေထာင္ ကုန္းေခ်ာစကားကို မေျပာဆိုဘဲ အခ်င္းခ်င္း အဆင္ေျပေအာင္၊ ခင္မင္မႈတိုးပြားေအာင္ ေျပာဆိုျခင္း။

(၃) ႐ုန္႔ရင္းၾကမ္းတမ္းေသာစကား၊ ႐ိုင္းစိုင္းေသာစကား၊ ဆဲေရးတိုင္းထြာေသာစကားမ်ားကို မေျပာဆိုဘဲ ယဥ္ေက်းသိမ္းေမြ႕ေသာစကားကို ေျပာဆိုျခင္း။

(၄) အႏွစ္သာရ မရွိေသာ ေရာက္တတ္ရာရာ စကားမ်ားကို မေျပာဆိုဘဲ မိမိသူတပါး ႏွစ္ဦးသားတို႔ အက်ိဳးရွိမည့္ စကားကို ေျပာဆိုျခင္းတို႔ ျဖစ္သည္။ သမၼာကမၼႏၲ

သမၼာကမၼႏၲ (ေကာင္းမြန္ မွန္ကန္ေသာ ျပဳလုပ္မႈ) ဆိုသည္မွာ-

(၁) သူတပါးအသက္ကို မသတ္ဘဲ သတၱဝါမ်ား၏ အသက္ေဘးအႏၲရာယ္ကို ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ျခင္း။

(၂) သူတပါးပိုင္ ပစၥည္းဥစၥာကို ခိုးယူျခင္း၊ ဖ်က္ဆီးျခင္း၊ မတရား သိမ္းပိုက္ျခင္း စသည္တို႔ကို မျပဳလုပ္ဘဲ သူတပါး၏ စည္းစိမ္အိုးအိမ္ကို ကာကြယ္ ေစာင့္ေရွာက္ေပးျခင္း။

(၃) လင္ရွိမယား၊ မယားရွိလင္၊ အိမ္ေထာင္ရွင္မ်ားႏွင့္ လိင္ဆက္ဆံမႈ မျပဳ။ သူတပါး၏ သားပ်ိဳ သမီးပ်ိဳမ်ားကို အတည္တက် လက္ထပ္ေပါင္းသင္းလိုစိတ္ မရွိဘဲ အေပ်ာ္သက္သက္ျဖင့္ လိင္ဆက္ဆံမႈ မျပဳဘဲ မိမိ၏ ဇနီးမယား လင္ေယာက္်ားႏွင့္ သစၥာရွိရွိ ေပါင္းသင္းေနထိုင္ျခင္းတို႔ ျဖစ္သည္။
သမၼာအာဇီဝ

သမၼာအာဇီဝ (ေကာင္းမြန္ မွန္ကန္သည့္ အသက္ေမြးမႈ) ဆိုသည္မွာ -

အဆိပ္၊ လက္နက္၊ ေသအရက္၊ မူးယစ္ေဆးဝါး၊ ငါး တိရစၧာန္အသားတို႔ကို ေရာင္းဝယ္ေဖာက္ကားျခင္း၊ လူကို ေရာင္းကုန္အျဖစ္ သတ္မွတ္၍ စီးပြားရွာျခင္းတို႔ မလုပ္ဘဲ သူတပါးတို႔ကို မထိခိုက္ေစမည့္ စီးပြားေရးျဖင့္ အသက္ေမြးျခင္း ျဖစ္သည္။ အထက္ပါ အလယ္အလတ္လမ္းစဥ္ သံုးပါးသည္ အက်င့္သီလႏွင့္ ပတ္သက္သည့္ လမ္းစဥ္မ်ား ျဖစ္သည္။

ထိုလမ္းစဥ္သံုးပါးကို ေလ့လာၾကည့္လွ်င္ သူ႔အသက္ မသတ္ရ၊ သူ႔ဥစၥာ မခိုးရ၊ သူတပါး သားမယားႏွင့္ လိင္ေဖာက္ျပန္မႈ မျပဳရ၊ လိမ္ညာ မေျပာရ၊ ေသအရက္ ေရာင္းဝယ္ေဖာက္ကား ေသာက္စားမႈ မျပဳရ ဆိုသည့္ ငါးပါးသီလတြင္ ပါသည့္ အခ်က္မ်ားကိုလည္း ေတြ႕ရမည္ ျဖစ္သည္။ ထိုအက်င့္သီလႏွင့္ ဆိုင္သည့္ က်င့္ဝတ္မ်ားကို လူတိုင္း အတိအက် လိုက္နာက်င့္သံုးလွ်င္ပင္ လူတိုင္း ေဘးရန္ကင္းကြာ စိတ္ခ်မ္းသာ၍ ေလာကကို သာယာ ခ်မ္းေျမ့မႈျဖင့္ အလွဆင္ႏိုင္ပါလိမ့္မည္။

သမၼာဝါယာမ

သမၼာဝါယာမ (မွန္ကန္သည့္ အားထုတ္မႈ) ဆိုသည္မွာ-

(၁) မေကာင္းသည့္အမႈမ်ား (သူတပါး၏ အသက္ကို သတ္မႈ၊ သူတပါးပစၥည္းဥစၥာ ခိုးယူ ဖ်က္ဆီးမႈ၊ သူတပါး ဇနီးမယား လင္ေယာက္်ားႏွင့္ လိင္ဆက္ဆံမႈ၊ သူတပါး သားပ်ိဳ သမီးပ်ိဳမ်ားကို ဖ်က္ဆီးမႈ၊ မမွန္မကန္ ေျပာဆိုမႈ၊ အခ်င္းခ်င္း စိတ္ဝမ္းကြဲေအာင္ ေျပာဆိုမႈ၊ ႐ိုင္းစိုင္းၾကမ္းတမ္းသည့္ စကားကို ေျပာဆိုမႈ၊ အက်ိဳးမရွိ ေရာက္တတ္ရာရာ စကားမ်ားကို ေျပာဆိုမႈ၊ သူတပါး တရားသျဖင့္ ႀကီးပြားခ်မ္းသာေနသည္ကို မၾကားလို မျမင္လိုမႈ၊ သူတပါး၏ ဘဝစည္းစိမ္ကို ဖ်က္ဆီးလိုစိတ္ရွိမႈ)ကို မျပဳလုပ္ မေျပာဆို မၾကံစည္မိေအာင္ အားထုတ္ျခင္း။

(၂) ထိုမေကာင္းမႈမ်ားကို ျပဳလုပ္မိခဲ့ေသာ္လည္း အမွားကို ျပဳျပင္ရန္ သင္ခန္းစာယူ႐ုံမွ်ေလာက္ မဟုတ္ဘဲ ျပန္လွန္ေတြးေတာ ပူပန္မေနမိေစရန္ အားထုတ္ျခင္း။

(၃) ေကာင္းသည့္အမႈမ်ား (ေပးကမ္းစြန္႔ႀကဲမႈ၊ ကိုယ္က်င့္တရားေကာင္းေအာင္ ႀကိဳးစားမႈ၊ စိတ္ဓာတ္ျမင့္ျမတ္ျဖဴစင္ေအာင္ ႀကိဳးစားမႈ၊ မိမိထက္ အသက္ ဂုဏ္သိကၡာႀကီးသူတို႔ကို ႐ိုေသေလးစားမႈ၊ သူတပါးတို႔အား ကူညီေစာင့္ေရွာက္မႈ၊ မိမိေကာင္းမႈျပဳသည္ကို သူတပါးတို႔အား ေျပာၾကား၍ ဝမ္းသာအတုယူေစမႈ၊ သူတပါးတို႔ ေကာင္းမႈျပဳသည္ကို ဝမ္းသာအတုယူမႈ၊ တရားေပစာ နာၾကား ဖတ္႐ႈ၍ ဗဟုသုတ ရယူ ျပဳမူက်င့္ၾကံမႈ၊ မိမိသိၿပီးသား တရားမ်ားကို သူတပါးတို႔အား ေျပာၾကား၍ သိေစ က်င့္ၾကံေစမႈ၊ မိမိ၏ အယူအဆ သံသယတို႔ကို စာေပေလ့လာျခင္း ေမးျမန္းျခင္းျဖင့္ မွန္ကန္ေစမႈ) ကို ျပဳလုပ္ရန္ ႀကိဳးစားျခင္း။

(၄) ျပဳလုပ္ၿပီးေသာ ေကာင္းမႈမ်ားကို သတိရ၍ ေနာက္ထပ္တဖန္ ျပဳလုပ္ရန္ ႀကိဳးစားျခင္း တို႔ ျဖစ္သည္။

သမၼာသတိ

သမၼာသတိ (မွန္ေသာ အမွတ္သတိရွိမႈ) ဆိုသည္မွာ -

မိမိ၏ ခႏၶာကိုယ္အတြင္း၌ ျဖစ္ပ်က္လႈပ္ရွားေနမႈ၊ အေကာင္းအဆိုး စသည့္ အမ်ိဳးမ်ိဳး ခံစားမႈ၊ စိတ္၏ ျဖစ္ပ်က္လႈပ္ရွားမႈ အေျခအေန၊ ျမင္မႈၾကားမႈ စသည့္ သဘာဝ အေျခအေနမ်ားကို ေစာင့္ၾကပ္ ၾကည့္႐ႈ သတိျပဳေနျခင္း ျဖစ္သည္။

သမၼာသမာဓိ

သမၼာသမာဓိ (မွန္ေသာ တည္ၿငိမ္မႈ) ဆိုသည္မွာ-

သမထ ဝိပႆနာတရားကို ႐ႈမွတ္ အားထုတ္သည့္အခါ ႐ႈမွတ္သည့္ တရားအေပၚတြင္ စိတ္တည္ၿငိမ္ေနျခင္း ျဖစ္သည္။ ထိုသို႔ စိတ္တည္ၿငိမ္ေနသည့္အခါ ကာမဂုဏ္အာ႐ုံမ်ားႏွင့္ ပတ္သက္သည့္ ၾကံစည္မႈ၊ သူတပါးကို ထိခိုက္နစ္နာေစမည့္ ေတြးၾကံမႈ၊ ကိုယ္စိတ္ႏွစ္ပါး ထိုင္းမိႈင္းေလးလံမႈ၊ စိတ္မၿငိမ္မသက္ လႈပ္ရွားမႈ၊ ယံုမွားေတြးေတာမႈမ်ား စိတ္ထဲတြင္ မရွိေတာ့ဘဲ စိတ္သည္ ၾကည္လင္ေနသည္။

စိတ္ၾကည္လင္ရာမွ အဆင့္ဆင့္ တက္ၿပီး ဝမ္းသာမႈ၊ စိတ္ခ်မ္းသာမႈမ်ား ျဖစ္လာသည္။

စိတ္တည္ၿငိမ္ အားေကာင္းလာသည့္အခါ စိတ္ထဲတြင္ ဝမ္းနည္းဝမ္းသာ ခ်မ္းသာဆင္းရဲဆိုသည့္ သေဘာတရားမ်ားကို ခံစားမႈ မရွိေတာ့ဘဲ ႐ႈမွတ္သည့္ အာ႐ုံအေပၚတြင္သာ စိတ္သည္ အသိတရားေလးႏွင့္ တည္ရွိေနျခင္း ျဖစ္သည္။ အထက္ပါ အလယ္အလတ္လမ္းစဥ္ သံုးခုသည္ ေလာကုတၱရာေရးရာပိုင္းတြင္ သမာဓိဆိုသည့္ အပိုင္းႏွင့္ ဆက္စပ္ေနသည္။ သို႔ေသာ္ ထိုလမ္းစဥ္မ်ားကို ေန႔စဥ္ဘဝ လူ႔ေလာကနယ္ပယ္တြင္လည္း အသံုးခ်၍ ရႏိုင္ပါသည္။ မိမိ၏ ေန႔စဥ္ဘဝတြင္ မိမိဘာလုပ္ေနသည္ကို သိေနရမည္။

မိမိသူတပါး ႏွစ္ဦးသားတို႔အတြက္ ေကာင္းတာ လုပ္ေနတာလား၊ မေကာင္းတာ လုပ္ေနတာလား ဆိုသည္ကို သိေနရသလို အက်ိဳးရွိ,မရွိကိုလည္း သတိျပဳမိဖို႔ လိုသည္။ မိမိ၏ အေျပာအဆို အေနအထိုင္ အျပဳအမူ အၾကံအစည္မ်ားကို သတိႏွင့္ ေစာင့္ၾကည့္၍ အျပစ္မရွိ ေကာင္းမည့္ အက်ိဳးျဖစ္ထြန္းမည့္ အလုပ္မ်ားကို လုပ္ေဆာင္ရပါမည္။ ဤသို႔ ျပဳလုပ္လွ်င္ အရာရာတြင္ အမွားနည္း၍ မိမိအတြက္ ေအာင္ျမင္မႈ ရသကဲ့သို႔ အျခားသူမ်ားကိုလည္း ထိခိုက္နစ္နာေစမည္ မဟုတ္သျဖင့္ သာယာခ်မ္းေျမ့သည့္ လူ႔အဖြဲ႕အစည္းကို ျဖစ္ေစပါလိမ့္မည္။ ေလာဘျဖစ္စရာ ေဒါသျဖစ္စရာ စသည့္ မေကာင္းေသာ အာ႐ုံမ်ားကို အမွတ္ရေနျခင္းမ်ိဳး (မိစၧာသတိ) မျဖစ္ေစဘဲ မိမိျပဳလုပ္ခဲ့သည့္ သူတပါးအက်ိဳး သည္ပိုး ေဆာင္႐ြက္ခဲ့သည္မ်ားကို သတိရေနလွ်င္လည္း သမၼာသတိ ျဖစ္ေနပါသည္။ မိမိေျပာဆို ျပဳလုပ္သည့္ ကိစၥမ်ားတြင္ တည္ၾကည္မႈ ခိုင္မာမႈ ရွိရပါမည္။ ခုတမ်ိဳး ေတာ္ၾကာတမ်ိဳး အမ်ိဳးမ်ိဳး ေျပာင္းလဲ၍ သစၥာမရွိ ကတိမတည္သည့္ အျဖစ္ကို မေရာက္ေစရပါ။

ထို႔ျပင္ ဟိုေယာင္ေယာင္ သည္စပ္စပ္ ေယာင္ေျခာက္ဆယ္အျဖစ္မ်ိဳး မေရာက္ေစဘဲ အက်ိဳးရွိမည့္ အလုပ္ကို စြဲစြဲၿမဲၿမဲ ေအာင္ျမင္ေအာင္ လုပ္ေဆာင္ရမည္။ ဤေနရာတြင္ မိမိ၏ ကိုယ္က်ိဳးကိုသာ ၾကည့္ၿပီး တရားေသာနည္းျဖင့္ အသက္ေမြး ရွင္သန္ေနသည့္သူမ်ားကို ထိခိုက္နစ္နာေစမည့္အလုပ္၊ မိမိႏွင့္သူတပါး ႏွစ္ဦးသားတို႔အတြက္ အက်ိဳးမရွိ မေကာင္းသည့္ အလုပ္မ်ားကို စြဲလမ္း လုပ္ေဆာင္ေနျခင္းမ်ိဳး (မိစၧာသမာဓိ) မျဖစ္ေအာင္ ေရွာင္ၾကဥ္မည္ဆိုလွ်င္ ေကာင္းေသာ တည္ၾကည္မႈမ်ိဳး ျဖစ္ေနပါမည္။

သမၼာသကၤပၸ

သမၼာသကၤပၸ (မွန္ေသာ ၾကံစည္မႈ) ဆိုသည္မွာ -

႐ႈမွတ္ေနသည့္ ကမၼ႒ာန္းအာ႐ုံအေပၚကို အမွတ္သတိေလး ကပ္ေရာက္ေနေစရန္ တြန္းတင္ေပးေနသည့္သေဘာ ျဖစ္သည္။ ထို႔အျပင္ ကာမဂုဏ္အာ႐ုံမ်ားကို သံုးေဆာင္ ခံစားဖို႔ မစဥ္းစား၊ သူတပါး၏ စည္းစိမ္ဥစၥာကို ပ်က္စီးေအာင္ မည္သို႔ လုပ္ရမည္ကိုလည္း မေတြးေတာ၊ သူတပါးကို ကိုယ္ေရာစိတ္ပါ ထိခိုက္နစ္နာေအာင္ ၾကံေဆာင္ျခင္းလည္း မျပဳဘဲ မိမိေအာက္ အစစ အရာရာ နိမ့္က်သူမ်ား ဆင္းရဲႏြမ္းပါးသူမ်ားကို မည္သို႔ ကူညီေထာက္ပံ့ရမည္နည္းဟု မိမိသူတပါး ႏွစ္ဦးသားတို႔အတြက္ ကိုယ္ေရာစိတ္ပါ ခ်မ္းသာေအာင္ စိတ္ကူး ၾကံေဆာင္ျခင္း ျဖစ္သည္။

သမၼာဒိ႒ိ

သမၼာဒိ႒ိ (မွန္ေသာ အျမင္) ဆိုသည္မွာ -

႐ုပ္တရား နာမ္တရားမ်ား၏ သေဘာ သဘာဝႏွင့္ အျဖစ္အပ်က္ အဆက္အစပ္တို႔ကို ကိုယ္ေတြ႕ မွန္ကန္စြာ သိနားလည္ျခင္း ျဖစ္သည္။ ထိုသို႔ သိနားလည္သည့္အခါ အရာရာတြင္ တပ္မက္ျခင္း ကင္း၍ ဆင္းရဲျခင္းမွလည္း အၿပီး လြတ္ေျမာက္ပါေတာ့သည္။ ေန႔စဥ္ဘဝ၌လည္း မည္သည့္ကိစၥမ်ိဳးတြင္မဆို ခ်စ္ျခင္း မုန္းျခင္း မသိနားမလည္ျခင္း ေၾကာက္႐ြံ႕ျခင္းမ်ားကို အေျခခံ၍ မွားယြင္း ဘက္လိုက္မႈ မရွိဘဲ အက်ိဳးသင့္ အေၾကာင္းသင့္ မွန္ကန္စြာ ႐ႈျမင္သံုးသပ္ က်င့္သံုးႏိုင္ရပါမည္။ အရာရာတြင္ ကိုယ္ခ်င္းစာမႈ၊ ခြင့္လႊတ္နားလည္မႈ၊ သည္းခံမႈမ်ားႏွင့္ ႐ႈျမင္ႏိုင္လွ်င္ တေယာက္ႏွင့္တေယာက္ အထင္အျမင္လြဲျခင္း၊ အျပစ္တင္ျခင္း၊ မေက်နပ္ျခင္း၊ ျပန္လွန္ပုတ္ခတ္ျခင္း၊ ရန္ၿငိဳးဖြဲ႕ျခင္းမ်ား ျဖစ္မလာႏိုင္သည့္အတြက္ လူတိုင္း စိတ္ဆင္းရဲျခင္း ကင္းေဝး၍ ခ်မ္းသာသုခကို အျပည့္အဝ ရရွိႏိုင္ပါမည္။

ထို႔ေၾကာင့္ အလယ္အလတ္လမ္းစဥ္ (ဗုဒၶဘာသာဝင္တို႔၏ အေျခခံ အဓိကက်င့္စဥ္)ကို မိမိတို႔ ကိုယ္တိုင္လည္း နားလည္ေအာင္ အေသအခ်ာ ေလ့လာ၍ အတိအက် လိုက္နာက်င့္သံုး၊ အျခားသူမ်ားကိုလည္း လိုက္နာက်င့္သံုးေစရန္ ေျပာျပတိုက္တြန္းေပးျခင္းျဖင့္ ေလာက သံသရာ ႏွစ္ျဖာေသာဌာနတို႔၌ ေအးၿငိမ္းမႈကို ရယူႏိုင္ၾကပါေစဟု ဆႏၵျပဳရပါေတာ့သည္။

အရွင္ပညာသီဟ {ေလာကခ်မ္းသာစာေဆာင္}

ျပည့္တန္ဆာမႏွင့္ ၀ိပႆနာ

ျပည့္တန္ဆာမႏွင့္ ၀ိပႆနာ

လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ေပါင္း ၂၅၀၀ ေက်ာ္ေလာက္က တကယ္ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ဇတ္ေလးတစ္ပုဒ္ကို အရင္ေျပာျပရေအာင္ပါ။ ကာလအေနနဲ႔ေျပာရင္ ျမတ္စြာဘုရား ပြင့္ေတာ္မူေနတဲ့ကာလပါ။ ျပည္က ေ၀သာလီျပည္မွာပါ။ အဲဒီကာလ အဲဒီေ၀သာလီ ျပည္မွာပဲ မ၀ိမလာလို႔ အမည္ရတဲ့ အမ်ိဳးသမီးေလး တစ္ေယာက္ ရွိခဲ့ဖူးပါတယ္။ ၀ိမလာရဲ႕ အဓိပၸါယ္က အညစ္အေၾကးအေၾကး ကင္းစင္သူ၊ သန္႔ရွင္းစင္ၾကယ္သူပါ။ ဒါက တင္စားတဲ့ ရုဠီနာမည္ပါ။ တကယ့္အရွိ အႏြတၱအမည္မဟုတ္ပါဘူး။

၀ိမလာဟာ ေ၀သာလီျပည္မွာ အလွဆံုးစာရင္း၀င္တစ္ေယာက္ပါ။ သူရဲ႕ထူးျခားခ်က္ကေတာ့ အေေမျဖစ္သူက ျပည့္တန္ဆာမ တစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့ အတြက္ သူလည္း အရြယ္ေရာက္လာတဲ့အခါ မိခင္ရဲ႕အလုပ္ကို ဆပ္လုပ္ရပါတယ္။ ေ၀သာလီျပည္သားေတြရဲ႕ ပါးစပ္ဖ်ားမွာလည္း ”၀ိမလာ ၀ိမလာ” ဆိုျပီး ေရပန္းစားေနပါတယ္။ ၀ိမလာရဲ႕ဆီကို သူေဌးသူၾကြယ္ေတြေလာက္ပဲ သြားႏိုင္ပါတယ္။ က်န္တဲ့ သာမန္လူေတြေတာ့ မသြားႏိုင္ပါဘူး။ ၀ိမလာ ကိုယ္တိုင္ကလည္း သူ႔ရဲ႕အလွ သူရဲ႕ေအာင္ျမင္ေက်ာ္ၾကားမႈအေပၚ သိပ္ျပီး ဂုဏ္ယူပါတယ္။

ဒီလိုနဲ႔ တစ္ေန႔မွာေတာ့ အရွင္မဟာေမာဂၢလာန္ဟာ ေ၀သာလီျပည္ထဲကို ဆြမ္းခံၾကြလာပါတယ္။ ၾကြလာရင္း ၀ိမလာရဲ႕ အိမ္ေရွ႔ေရာက္ေတာ့ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ၀ိမလာက အိမ္ထဲကေန အျပင္ကို ထြက္အၾကည့္နဲ႔ ဆံုသြားပါတယ္။ ၀ိမလာက အရွင္မဟာေမာဂၢလာန္ကို ျမင္လုိက္တာနဲ႔ တစ္ျပိဳင္နက္ ရင္ခုန္သြားပါသတဲ့။ ျပီးေတာ့ ခ်စ္တဲ့စိတ္လည္း ျဖစ္သြားပါသတဲ့။

တစ္စံုတစ္ေယာက္ကိုခ်စ္မိရင္ အဲဒီသူဆီက အခ်စ္ကိုလည္း ျပန္လိုခ်င္တာ ဓမၼတာပါ။ ၀ိမလာဟာ အရွင္မဟာေမာဂၢလာန္ဆီက အခ်စ္ကိုရဖို႔အတြက္ အျပင္းအထန္ စဥ္းစားပါတယ္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ျပန္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူရဲ႕ထူးျခားတဲ့အလွကို ေတြ႔လိုက္ရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အိမ္မွာရွိတဲ့ အ၀တ္ေတြထဲက ေကာင္းေပ့ဆိုတဲ့ အ၀တ္တစ္စံုကို ထုတ္၀တ္လိုက္ပါတယ္။ တန္ဖိုးအၾကီးဆံုး လက္ေကာက္တုိ႔၊ ဆြဲၾကိဳးတို႔ကိုလည္း ၀တ္ဆင္ လိုက္ပါတယ္။ အေကာင္းဆံုး နံ႔သာဆီေတြကိုလည္း လိ္မ္းလိုက္ပါတယ္။ အရင္ျပင္ေနက်ေန႔ေတြထက္ ပိုျပင္လိုက္ပါတယ္။ ျပီးေတာ့ ကိုယ္လံုးေပၚ မွန္ေရွ႕ကို ရပ္လိုက္ပါတယ္။ မွန္ထဲၾကည့္ျပီး သူရဲ႕အလွနဲ႔ သူရဲ႕ျပင္ဆင္ျခယ္သထားမႈအေပၚလည္း စိတ္ခ်သြားပါတယ္။

စိတ္တိုင္းက်ျပင္ျပီးျပီိဆိုမွ အေဖာ္သီးျခားမေခၚေတာ့ဘဲ အရွင္မဟာေမာဂၢလာန္ရွိရာေက်ာင္းိကု တစ္ေယာက္တည္းပဲ ထြက္ခဲ့ပါတယ္။ အရွင္မဟာ ေမာဂၢလာန္ဆီေရာက္ေတာ့ ရွိခိုးဦးခ်လိုက္ပါတယ္။ အရွင္မဟာေမာဂၢလာန္ကို အနီးကပ္ေတြ႔လိုက္ရေတာ့ ရင္က ပိုျပီးခုန္သြားျပန္ပါတယ္။

ျပီးေတာ့ အရွင္မဟာေမာဂၢလာန္ကို သံေယာဇဥ္ရွိတဲ့အေၾကာင္း ႏွုတ္ကဖြင့္ေျပာလုိ႔မ၇တဲ့အတြက္ အမူအယာေလးနဲ႕ ျပပါတယ္။ အရွင္မဟာ ေမာဂၢလန္ကေတာ့ ၀ိမလာရဲ႕စိတ္ထဲမွာ ဘာျဖစ္ေနတယ္ဆိုတာ ေကာင္းေကာင္းသိပါတယ္။ ဒီေတာ့ အရွင္မဟာေမာဂၢလာန္က အလွကိုမွီျပီး အလွနဲ႕ဆြယ္ေနတဲ့ ၀ိမလာကို အလွရဲ႕ဆန္က်င့္ဘက္ျဖစ္တဲ့ အသုဘတရားကို ေဟာပါတယ္။ ” ႏွမ ၀ိမလာ သင္ရဲ႕ခႏၶာကိုယ္ဟာ စက္ဆုပ္ရြံရွာဖြယ္ ေတြနဲ႔ ျပည့္ေနတယ္။ ျပီးေတာ့ အပုပ္နံ႔ေတြနဲ႔လည္း နံေစာ္ေနတယ္။ သူတစ္ပါးရဲ႕ ခႏၶာကိုယ္ဟာလည္း ဒီအတိုင္းပဲ။ သင့္ႏွမဟာ စက္ဆုပ္ဖြယ္ျဖစ္တဲ့ ခႏၶာကိုယ္ အခ်င္းခ်င္း တပ္မက္ေနတယ္”

အရွင္မဟာေမာဂၢလာန္က ၀ိမလာရဲ႕ႏွလံုးသားထဲအထိ ေရာက္သြားေအာင္ ၀ိမလာသေဘာေပါက္သြားေအာင္ အသုဘတရားကို အက်ယ္ေဟာျပပါတယ္။ အရွင္မဟာေမာဂၢလာန္က ဂါထာေတြအမ်ားၾကီးနဲ႔ေဟာျပတာပါ။ ဒီမွာေတာ့ တစ္ပုဒ္ပဲ ေရးျပလိုက္ပါတယ္။

အတိတ္အတိတ္ဘ၀ေတြက ပါရမီပါလာခဲ့သူလည္းျဖစ္၊ ေဟာေနတဲ့သူကလည္း အရွင္မဟာေမာဂၢလာန္ျဖစ္ဆုိေတာ့ ခ်က္ခ်င္း အသိမွန္ကို ရသြားပါတယ္။ တရားထူးေတာ့ မရေသးပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ၀ိမလာက ” အရွင္ဘုရား တပည့္ေတာ္မကို ရတနာသံုးပါးကို ဆည္းကပ္ ကိုးကြယ္တဲ့ ဥပါသိကာမအျဖစ္ အသိအမွတ္ျပဳပါဘုရား” လို႔ ေလွ်ာက္လိုက္ပါတယ္။

၀ိမလာဟာ အိမ္ေရာက္ေတာ့ အရွင္မဟာေမာဂၢလာန္ ေဟာခဲ့တဲ့တရား၊ ေဟာလိုက္တဲ့တရားက ေခါင္းထဲက မထြက္ေတာ့ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ နဖူးေပၚ လက္တင္ျပီး စဥ္းစားပါတယ္။ ” လူ႔ဘ၀ကို ရရွိဖို႕ရာလည္း သိပ္ျပီးခဲယဥ္းတယ္၊ အသက္ရွင္ေနဖို႔လည္း ခဲယဥ္းတယ္၊ တရားေတာ္ကို နားၾကားခြင့္ ရဖို႔လည္း ခဲယဥ္းတယ္၊ ျမတ္စြာဘုရား သာသနာနဲ႔ ေတြ႔ၾကံဳဖို႕လည္း ခဲယဥ္းတယ္။ ငါဟာ ရခဲတဲ့ခဲယဥ္းတဲံ တရားေလးပါးကို ရေနတယ္။ ရခဲျခင္းတရားေလးပါးကို ရေနခိုက္မွာ အရွင္မဟာေမာဂၢလာန္ ေမွ်ာ္လင့္တဲ့ ရေစခ်င္တဲ့ အရဟတၱဖိုလ္ကို ရေအာင္ရွာမွပဲ”

၀ိမလာဟာ အဲဒီလိုစဥ္းစားျပီး သူရဲ႔လုပ္ေနက် ျပည့္တန္ဆာအလုပ္ကို ရပ္ပစ္လိုက္ပါတယ္။ သူ႔ဆီလာေနက် ပုဂၢိဳလ္ေတြကေတာ့ ေတာက္တေခါက္ေခါက္နဲ႕ေပါ့။ ၀ိမလာကေတာ့ ဂရုမစိုက္ပါဘူး။ ျပီးေတာ့ ” ငါ ဒီအတိုင္း ထိုင္ေနလို႔ေတာ့ အရဟတၱဖိုလ္က သူ႔အလုိလို ငါ့ဆီ ေရာက္လာမွာမဟုတ္ဘူး။ တရားအားထုတ္မွပဲ။ တရားအားထုတ္တဲ့ေနရာမွာလည္း ငါ့မွာ ေလာကီအတြက္ ဘာမွငဲ့စရာမရွိေတာ့ ဘိကၡဴနီ၀တ္ျပီး တရားအားထုတ္တာက အေကာင္းဆံုးပဲ” ဆိုျပီး ဘိကၡဳနီမ ၀တ္လိုက္ပါတယ္။ ဆိတ္ျငိမ္တဲ့ေနရာတစ္ခုမွာသြားျပီး တရားအားထုတ္လိုက္တာ အရဟတၱဖိုလ္ ရသြားပါေတာ့တယ္။ ဒီေတာ့ တကယ့္ကိေလသာအညစ္အေၾကး ကင္းစင္သူ ၀ိမလာ ျဖစ္သြားေတာ့တာပါ။

၀ိမလာဟာ အရွင္မဟာေမာဂၢလာန္ဆီကို သြားတုန္းက ရာဂစိတ္နဲ႔ သြားခဲ့တာပါ။ သာမန္အားျဖင့္ေတြးရင္ ရာဂစိတ္ တဏွာစိတ္ကလည္းျပင္းထန္၊ လုပ္တဲ့အလုပ္ကလည္း ျပည့္တန္ဆာအလုပ္ဆုိေတာ့ ဘယ္လိုမွ တရားထူး တရားျမတ္ရႏိုင္စရာ အေၾကာင္းမရွီပါဘူး။

ဒါေပမယ့္ လူဟာ ပစၥဳပၸန္တည့္တည့္မွာ ကိုယ္ျဖစ္ေနတဲ့ စိတ္နဲ႔ ရုပ္ကို တည့္တည့္ ဥာဏ္နဲ႔ စိုက္ၾကည့္လိုက္ႏုိင္ဖို႔ပါပဲ။ ဥာဏ္နဲ႔တည့္တည့္ စိုက္ၾကည့္လိုက္တာနဲ႔ တစ္ျပိဳင္နက္ လက္ရွိရပ္တည္ေနတဲ့ ရပ္တည္ခ်က္ရဲ႕ အမွန္အမွားကို သိခြင့္ရသြားတတ္ပါတယ္။ လူဟာ ကုိယ့္ဘ၀ကိုယ္ အမွန္အတိုင္းသိသြားဖို႕ပဲ အေရးၾကီးပါတယ္။ ပုထုဇဥ္ပီပီ ဘယ္သူမွ အျပစ္မကင္းၾကပါဘူး။ အျပစ္ဆိုလို႔ ဆရာနႏၵာသိန္းဇံရဲ႕ ” မနက္ျဖန္ကို ျဖတ္သန္းေနေသာ စိတ္ကူးမ်ား” စာအုပ္ထဲက ပံု၀တၱဳေလးတစ္ပုဒ္ကို သြားသတိရပါတယ္။ အဲဒီပံု၀တၱဳေလးထဲကို ခပ္က်ဥ္းက်ဥ္းေလာက္ ျပန္ေျပာျပရေအာင္ပါ။

တစ္ခါတုန္းက ဘာသာေရးပုဂၢိဳလ္ေတြအပါအ၀င္ လူတစ္စုဟာ ဂ်ီးဇက္ ( Jesus Christ) ဆီကို ျပည့္တန္ဆာမတစ္ဦးကို ေခၚလာၾကတယ္။ အဲဒီအမ်ိဳးသမီးဟာ မေကာင္းတဲ့အက်င့္ကို ျပဳတဲ့အတြက္ အျပစ္ရွိတယ္ဆိုျပီး ဒီလူေတြက ေခၚလာၾကတာပါ။ ဂ်ီးဇက္ဆီကိုေရာက္တဲ့အခါက်ေတာ့ အဲဒီဘာသာေရးပုဂၢိဳလ္ေတြက ျပည့္တန္ဆာမကို ေက်ာက္ခဲနဲ႕ ပစ္ေပါက္အျပစ္ေပးရမယ္လို႔ ေမာေရွ(MOSES) က အမိန္႔ခ်မွတ္ခဲ့တဲ့အေၾကာင္း ဒီကိစၥမွာ သင္ေကာ ဘယ္လိုအမိန္႔ခ်မလဲ” လို႔ ဂ်ီးဇက္ကို ၀ိုင္းေမးၾကပါတယ္။

ဂ်ီးဇက္ဟာ သူတို႔ကို ေမာ့မၾကည္ဘဲ သူ႔လက္ေခ်ာင္းနဲ႔ ေျမၾကီးေပၚမွာစာေရးေနပါတယ္တဲ့။ ဂ်ီးဇက္ဆီက အေျဖစကားကို မရမခ်င္း ဒီလူေတြက ေမးေနၾကပါတယ္။ ဒီေတာ့ ဂ်ီးဇက္က သူတို႔ကို ေမာ့ၾကည့္ျပီးေတာ့ ”သင္တို႔အထဲက ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အျပစ္ကင္းတယ္ဆိုတဲ့သူဟာ ေရွးဦးစြာပဲ ဒီအမ်ိဳးသမီးကို ခဲနဲ႔ေပါက္လို႕” ေျပာလိုက္ပါတယ္။ ဂ်ီးဇက္စကားၾကားလိုက္ေတာ့ ျပည့္တန္ဆာမကို ဘယ္သူမွ ခဲနဲံ႕မေပါက္ျဖစ္ေတာ့ဘဲ တစ္ေယာက္ေနာက္ တစ္ေယာက္လိုက္ျပီး ထြက္သြားၾကလိုက္တာ တစ္ေယာက္မွ မက်န္ရစ္ေတာ့ပါဘူးတဲ့။

သူတို႔အားလံုးျပန္သြားမွ ဂ်ီးဇက္က ျပည့္တန္ဆာမကို ေနာက္ထပ္အျပစ္ေတြ မေကာင္းမႈေတြ မလုပ္နဲ႔လို႔ ဆံုးမျပီး သြားလိုရာ သြားဖို႔ ခြင့္ျပဳလိုက္ပါတယ္။

သူတစ္ပါးအျပစ္အေၾကာင္း စဥ္းစားမိတိုင္း ဆရာနႏၵာသိန္းဇံေျပာျပတဲ့ ပံု၀တၱဳေလးကို သတိရျမဲပါ။ ဒီပံု၀တၱဳေလးက ဂ်ာနယ္မွာပါလာကတည္းက စြဲခဲ့တဲ့ပံု၀တၱဳေလးပါ။

ဟိုတေလာေလးကပဲ သတင္းတစ္ခုေရာက္လာပါတယ္။

”မ၀ိမလာတို႔လို အမ်ိဳးသမီးေတြကို အမွတ္-၁၈၊ နတ္ေမာက္လမ္းသြယ္(၁) ဗဟန္းမွာရွိတဲ့ လူမႈ၀န္ထမ္းဦးစီးဌာနမွ ျပဳျပင္ေစာင့္ေရွာက ္ေပးထားတယ္တဲ့။ ဆြမ္းဒါနျပဳမယ္ဆိုရင္လည္း တစ္ေန႔တာလံုးမွ ေလးေသာင္းပဲက်ပါတယ္တဲ့။ ကိုယ္ႏိုင္ရာ အရုဏ္ပဲျဖစ္ျဖစ္ ၊ ေန႕လယ္ဆြမ္းပဲျဖစ္ျဖစ္ ခြဲေက်ြးရင္လည္း ရပါတယ္တဲ့။

သူတို႔ေလးေတြဟာ တကယ့္ပထမအရြယ္ေလးေတြပါ။ ဒီပထမအရြယ္ေလးေတြမွာ ဘ၀လမ္းေၾကာင္းမွားေနတာဟာ သိတဲ့လူတိုင္းမွာတာ၀န္ ရွိပါတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ သံသရာမွာ ေဆြမ်ိဳးမေတာ္ခဲ့သူဆိုတာ ရွိကိုမရွိပါဘူး။ အေမပဲျဖစ္ျဖစ္၊ အစ္မပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ညီမပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ေနာက္ဆံုးဇနီးမယားပဲျဖစ္ျဖစ္ ေတာ္ခဲ့ၾကမွာပါ။ ေယာဆရာေတာ္ဘုရား မၾကာခဏေဟာသလို ဘ၀ေတြေ၀းသြားလို႕ တစိမ္းေတြ ျဖစ္သြားၾကတာပါ။ အားလံုးဟာ ေဆြမ်ိဳးေတြခ်ည္းပါပဲ။ သံသရာတစ္ေကြ႕မွာ ေဆြမ်ိဳးေတာ္ခဲ့ရင္ သူတို႔ရဲ႕ေက်းဇူးေလးေတြ ရွိခဲ့မွာပါ။ အဲဒီေက်းဇူးေလးေတြကို အာရံုျပဳျပီး ကိုယ္က သူတို႔ကို ကူညီလို႔ရတဲ့ အေနအထားနဲ႕ ကူညီေပးဖို႔ပါ။

တကယ္ေတာ့ သူတို႔ဟာ ျဖစ္ခ်င္လို႔ျဖစ္သြားရတာမဟုတ္ပါဘူး။ ေနာက္ကြယ္မွာ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးရွိေနၾကမွာပါ။ ျပီးေတာ့ လူေတြရဲ႕ အၾကင္နာကိုမရေတာ့ စိတ္ဓါတ္ေရးရာအရလည္း သာမန္ပုဂၢိဳလ္ေတြနဲ႔ မတူဘဲ ျဖစ္ေနတတ္ပါတယ္။ ဒီေတာ့ တစ္ဖက္သားကို ၾကည့္တဲ့အခါ မယံုတဲ့စိတ္၊ သံသယျဖစ္တဲ့စိတ္၊ နာၾကည္းတဲ့စိတ္၊ အလိုမက်တဲ့စိတ္ေတြကလည္း လႊမ္းမိုးေနမွာပါ။

စိတ္ေၾကာင့္ျဖစ္ရတဲ့ ဒဏ္ရာကို စိ္ိတ္ကို အေျခခံျပီး ရႈရတဲ့ ၀ိပႆနာနဲ႔ ကုလိုက္တာဟာ အထိေရာက္ဆံုးျဖစ္မယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ ဒါက တရားသေဘာ ဓမၼရႈေထာင့္ကေျပာတာပါ။ ဌာနက ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္နည္းေတြနဲ႔လည္း ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ေပါ့ေလ။ တစ္ဖက္က ၀ိပႆနာေလးပါ တြဲသြားႏိုင္ရင္ အေကာင္းပါပဲ။

သတင္းၾကားကတည္းက စိတ္ထဲမွာ ေတးထားလိုက္တာေပါ့ေလ။ ဆြမ္းလည္းေက်ြးရင္းေပါ့ေလ။ ျပီးေတာ့ တရားလည္း ေဟာခ်င္ခဲ့ပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ေတာ့ ၀ိပႆနာတရား အဓိကထား ေဟာခဲ့ခ်င္ပါတယ္။ ထိုင္မွတ္ မွတ္တဲ့အခါ ဘယ္လိုမွတ္ရတယ္။ စၾကၤန္ၾကြတဲ့အခါ ဘယ္လို ၾကြရတယ္၊ အိပ္ရာထတဲ့အခါ ၊ မ်က္နွာသစ္တဲ့အခါ၊ ထမင္းစားတဲ့အခါ၊ ေအာက္ထစ္ဆံုး က်င္ၾကီးက်င္ငယ္ စြန္တဲ့အခါ စသည္ျဖင့္ေပါ့ေလ။ ဘယ္လိုမွတ္ရတယ္ဆိုတာ ေဟာျပေပးခဲ့ခ်င္တာပါ။

ဒီလိုအေနအထားေရာက္ေနတဲ့သူတင္ မဟုတ္ပါဘူး။ ဘယ္လိုအေနအထားပဲေရာက္ေနေရာက္ေန စိတ္ဓါတ္ေရးရာအရ ျပဳျပင္ယူရတဲ့အခါ ပိပႆနာနဲ႕ ျပဳျပင္ယူတာ အေကာင္းဆံုးနဲ႔ အထိေရာက္ဆံုးပါ။ ၀ိပႆနာအားထုတ္ရင္းနဲ႔ ဥာဏ္စဥ္ေလးေတြ ၀င္၀င္လာပါ့လိမ့္မယ္။ အားထုတ္ခါစမွာေတာ့ ခ်က္ခ်င္း၀င္လာဦးမွာ မဟုတ္ဘူး။ ရက္ကေလးရလာတာနဲ႔ ၀င္လာမွာပါ။ ရုပ္နဲ႔ နာမ္ ခြဲျခားျပီး သိသြားတာ၊ အေၾကာင္းနဲ႔ အက်ိဳးကို ခြဲျခားသိသြားတာ၊ မျမဲတဲ့သေဘာ ဆင္းရဲတဲ့သေဘာ အစိုးမရတဲ့သေဘာေတြကို ျမင္လာတာ စသည္ျဖင့္ေပါ့။ ဥာဏ္စဥ္ေတြ၀င္လာတာနဲ႔ ကိုယ့္လုပ္ေနတဲ့အလုပ္ မွားသလား မွန္သလားဆိုတာပါ သိသြားမွာပါ။ ပါရမီပါခဲ့ရင္ ၀ိမလာတို႔လို တရားထူး တရားျမတ္ေတြေတာင္ ရသြားႏိုင္ပါတယ္။ ျပီးေတာ့ ငယ္တုန္းက တရားအားထုတ္ရတာ အေကာင္းဆံုးပါပဲ။ အသက္ၾကီးလာရင္ ရုပ္ကလဲ အုိ၊ နာမ္ကလဲ အုိလာျပီး တရားအားထုတ္ရတာ မေကာင္းေတာ့ပါဘူး။

ဘာပဲေျပာေျပာ ကိုယ္က လူ႕ဘ၀ကို ပီပီျပင္ျပင္ရထားတယ္။ ျပီးေတာ့ ရခဲျခင္းေလးပါးကို ရထားတယ္။ ဒီေတာ့ ၀ိပႆနာတရားကို အားထုတ္လိုက္ရင္ ဘ၀ရဲ႕အမွန္တရားကို အလင္းတစ္ခုအေနနဲ႔ သိခြင့္ရလိုက္ၾကမွာပါ။

ဒီေဆာင္းပါးကို မဟာစည္ဆရာေတာ္ဘုရားၾကီးရဲ႕ လကၤာေလးေတြနဲ႔ပဲ နိဂုံးခ်ဳပ္လိုက္ၾကရေအာင္ပါ။

၁။ လူတစ္ေယာက္ဟာ ၊ ျဖစ္ဖို႔ရာ၊ လြန္စြာခဲယဥ္းသည္။

ျဖစ္ခဲလွစြာ၊ လူဆိုတာ၊ ျဖစ္ကာေနၾကျပီ။

၂။ လူတစ္ေယာက္ဟာ ၊ ရွင္ဖို႔ရာ၊ လြန္စြာခဲယဥ္းသည္။

ရွင္ခဲလွစြာ ၊ သက္ဆိုတာ၊ ရွင္ကာေနၾကျပီ။

၃။ တရားေတာ္ဟာ၊ နာဖို႔ရာ၊ လြန္စြာခဲယဥ္းသည္။

နာရခဲစြာ၊ တရားဟာ၊ ေတြ႕ကာေနၾကျပီ။

၄။ သာသနာဟာ၊ ေတြ႕ဖို႔ရာ၊ လြန္စြာခဲယဥ္းသည္။

ေတြ႔ခဲလွစြာ၊ သာသနာ၊ ေတြ႔ကာေနၾကျပီ။

အေၾကာင္းေလးျဖာ၊ ဆံုဖို႔ရာ၊ လြန္စြာခဲယဥ္းသည္။

ဆံုးခဲလွစြာ၊ ေၾကာင္းေလးျဖာ၊ ဆံုကာေနၾကျပီ။

ရေ၀ႏြယ္(အင္းမ)

က်မ္းကိုး

ေထရီအဠကာ၊

၀ိမလာေထရီ၀တၱဳ