အေျခခံေကာင္းဘို႔ လိုေၾကာင္းပံုျပင္

အေျခခံေကာင္းဘို႔ လိုေၾကာင္းပံုျပင္

တေန႔တြင္ မင္းတုန္းမင္းၾတားၾကီးသည္ ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္အား နန္းေတာ္သို႔ပင့္ကာ ဆြမ္း လုပ္ေကြၽးျပီး တရားေဒသနာ နာၾကား၍အျပီးတြင္ ေလွ်ာက္ထားသည္မွာ....

''တပည့္ေတာ္အေနျဖင့္ စိတ္ထဲတြင္ မရွင္းလင္းသည့္ ကိစၥတရပ္ကို အခြင့္သင့္တုန္း ေလွ်ာက္ထားလို ပါသည္''

''ျမတ္စြာဘုရားသည္ သတၱ၀ါမ်ားအား ေက်ာသားရင္သား မခြဲျခားဘဲ တရားေရေအး တိုက္ေကြၽး ပါလွ်က္ အခ်ဳိ႔ပုဂိၢဳလ္တို႔သည္ သရဏဂံုသာတည္၍ အခ်ဳိ႕႔မွာ ေသာတာပန္၊ အခ်ဳိ႕႔မွာ အနာဂါမ္ တည္ၾကသည္မွာ အဘယ္ေၾကာင့္ပါနည္း'' ဟု'' တပည့္ေတာ္စဥ္းစား၍ မရႏိုင္သျဖင့္ အရွင္ဘုရား ရွင္းလင္းမိန္႔ၾကားပါရန္ ေလွ်ာက္ထား အပ္ပါသည္ဘုရား''

ထိုအခါ ဗန္းေနာ္ဆရာေတာ္ကျပံဳးရယ္ေတာ္မူျပီးေနာက္ တကာေတာ္သိလိုသည့္အခ်က္ အကြက္ က်က် ဥပမာေျပာရလွ်င္ ေရွးအခါက ရြာတရြာမွာ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ ေဗဒင္ပညာကို အထူးပင္၀ါသနာပါ၍ ဒီသာပါေမာကၡဆရာထံ ေဗဒင္ပညာ သင္ယူဆည္းပူးရန္တိုင္ပင္၍ အတူပင္ သြားၾကေလသည္။

စြယ္စံုပညာကို သင္ၾကားေပးႏိုင္သည့္ ဒီသာပါေမာကၡဆရာၾကီးကေရာက္ရွိလာၾကသည့္ တပည့္ ႏွစ္ဦးအား.... ''မင္းတို႔...ဘာပညာမ်ား သင္ယူၾကမွာလဲ'' ဟုေမးေလသည္။ ထိုအခါ တပည့္ႏွစ္ဦးက...
''ေဗဒင္ပညာကို အဓိကထားျပီး သင္ယူလိုပါသည္'' ဟုေျပာေလရာ၊ ဆရာၾကီးက ေဗဒင္ပညာကို အသားေပးျပီး သင္ၾကားေပးေလသည္။ တပည့္ ႏွစ္ဦးတို႔သည္ ေဗဒင္ပညာကို တစ္ႏွစ္ေက်ာ္မွ် သင္ယူမိၾကေသာအခါ အေတာ္ေက်နပ္ေလာက္ေအာင္ပင္ သင္ယူမိၾကေလသည္။

ထို႔ေနာက္သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္တို႔သည္ ဒီသာပါေမာကၡ ဆရာၾကီးအား ခြင့္ပန္ျပီး မိမိရြာသို႔ ျပန္လာခဲ့ၾကသည္။ ဆရာၾကီးကလည္း ဆုမ်ားေပးျပီး ျပႆနာရွိလွ်င္ လာခဲ့ၾကဟု မွာၾကား ေလသည္။

သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္တို႔သည္ မိမိရြာသို႔မေရာက္မွီ လမ္းခုလပ္အၾကား ရြာတရြာသို႔ ေန၀င္ျဖိဳးျဖ ေရာက္ရွိသြားၾကေလသည္။ ထိုရြာတြင္ မိတ္ေဆြအသိတစ္ေယာက္ရွိသည္ႏွင့္ ၀င္ေရာက္ တည္းခို ၾကသည္။ ၄င္းအသိမိတ္ေဆြအိမ္တြင္ မိန္းမဧည့္သည္တစ္ေယာက္လည္း ေရာက္ရွိေနသည္။

သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္တို႔သည္ အိမ္ခံမိတ္ေဆြႏွင့္ စပ္မိစပ္ရာေျပာၾကရင္းက မိမိတို႔သင္ယူလာ သည့္ ေဗဒင္ပညာအေၾကာင္း ေရာက္ရွိသြားၾကသည္။ ထိုအခါ မိန္းမဧည့္သည္ကလည္း အပ်ဳိရွာ ကညာေတြ႔၊ အခ်ဳိရွာသကာေတြ႕႔ ျဖစ္သြားေလသည္။

''ေနပါအံုး...ဆရာေလးတို႔ရဲ႕ က်မေမးစမ္းပါရေစအံုး'' ဟု မိန္းမဧည့္သည္က ၾကားျဖတ္၍ ေမးလိုက္ေလသည္။
''ဟုတ္ကဲ့... ေမးပါ... အလိုရွိတာကို ေမးႏိုင္ပါတယ္'' ဖိုးေျဖခ်င္... ဖိုးတြက္ခ်င္ျဖစ္ေနၾကသည့္ လက္သစ္ေဗဒင္ဆရာႏွစ္ဦးတြင္ တဦးကေျပာလိုက္ ရာ...

''က်မခင္ပြန္း အရပ္တပါးသို႔ စီးပြားရွာသြားတာ ႏွစ္ခါလည္ေက်ာ္သြားျပီ ဆရာေလးတို႔ရဲ႕၊ အဲဒါစာလဲမလာ လူလဲမေရာက္ျဖစ္ေနလို႔ ဆရာေလးတို႔တြက္ေပးစမ္းပါ '' ဟုေျပာဆိုသည္။ ခုႏွစ္ သကၠရာဇ္ ေန႔ရက္မ်ားေမးျပီး ပထမသူငယ္ခ်င္းက တြက္ခ်က္၍ ''ခင္ဗ်ားခင္ပြန္းေသျပီ '' ဟု ေျပာလိုက္ေလသည္။

ဒုတိယသူငယ္ခ်င္းကလည္း သူ႔နည္းသူ႕ဟန္ႏွင့္တြက္ခ်က္ျပီး ''ခင္ဗ်ားခင္ပြန္းေသတာမွ ကမ္းနား မွာ က်ားခဲလို႔ေသျပီ'' ဟု ေျပာလိုက္ေလသည္။

ထိုမိန္းမသည္ ေနာက္တေန႔နံနက္တြင္ ေဗဒင္ကိန္းအရ ကမ္းနားသို႔သြားရွာရာ တကယ္ပင္ မိမိ ခင္ပြန္း က်ားစားထားသည္ကို ကမ္းနားစပ္တြင္ ေတြ႕ရေတာ့သည္။

ဤတြင္ပထမသူငယ္ခ်င္းသည္ သူ၏ေဟာခ်က္ မတိက်မေရရာ၍ မ်ားစြာမေက်မနပ္ျဖစ္သြား သည္။

''ေဟ့... သူငယ္ခ်င္း ဆရာၾကီးက ေဗဒင္ပညာကို မင္းကိုပိုျပီးသင္ေပးတယ္ကြ၊ငါ့က်ေတာ့ မေရရာ ဘူး'' ဟု ေျပာလိုက္ေလသည္။

''ဟ...သင္ေပးတာေတာ့ အတူတူရွိမွာပါပဲကြ၊ ငါ့ပိုျပီး သင္ေပးမယ္ မဟုတ္ပါဘူး '' ဟု ဒုတိယ သူငယ္ခ်င္းက ေျပာေလရာ...

''သင္ေပးတဲ့ အခ်ိန္လဲအတူတူ၊ လက္ေဆာင္အသျပာေပးရတာလဲအတူတူ၊ ငါေတာ့မေက်နပ္ဘူး ကြာ၊ ဆရာၾကီးထံျပန္ျပီးေမးၾကမယ္'' ဟု ေျပာျပီး သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ တို႕႔သည္ ဒီသာပါေမကၡ ဆရာၾကီးထံ ျပန္လည္၍ သြားၾကေလသည္။

ဒီသာပါေမကၡဆရာၾကီးသည္ တပည့္ႏွစ္ေယာက္ ျပန္လည္ေရာက္ရွိလာသည္ကို အကဲခတ္မိေလ သည္။ ဆရာၾကီးက တပည့္တို႔အား ''မင္းတို႔... ခရီးလဲပမ္းလာၾကတယ္၊ နားနားေနေနေပါ့ကြာ၊ မနက္လင္းမွပဲ စကားစံမည္ေျပာၾကတာေပါ့၊ ကဲအိပ္ၾကအံုး၊ အိပ္ၾကအံုး'' ဟု ေျပာလိုက္သည္။

နံနက္ခင္း ေ၀လီေ၀လင္း လက္ၾကားမျမင့္တျမင့္ အခ်ိန္တြင္ ဆရာၾကီးက '' ေရာ့... ေဟာဒီ အရြယ္ တူညီသည့္အိုးႏွင့္ ေျမေပၚမခေသးတဲ့ ႏွင္းရည္ကို ျပည့္ေအာင္ခတ္ခဲ့ၾက'' ဟု ေျပာျပီး အရြယ္တူသည့္ အိုးကေလးႏွစ္လံုးကို တလံုးစီေပးလိုက္ေလသည္။

တပည့္ႏွစ္ေယာက္တို႔သည္ ေရးၾကီးသုတ္ျပာ အိုးကိုယ္စီယူျပီး ႏွင္းရည္မ်ားသြားခံၾကသည္။ ပထမ တပည့္က ႏွင္းရည္အျမန္ရလိုေဇာျဖင့္ သစ္ပင္တပင္မွတပင္ကူးျပီး အိုးကို ေအာက္ကခံကာ သစ္ကိုင္းမ်ားကို လႈပ္ခ်ေလသည္။

ဒုတိယတပည့္မွာမူ ေခါင္းမွ ပု၀ါကိုခြၽတ္၍ ၄င္းပု၀ါႏွင့္ပင္ ျမက္၊သစ္ပင္တို႔အေပၚမွ ႏွင္းရည္ကို စိုစြတ္ေစျပီး အိုးထဲသို႔ ညွစ္ထည့္ေလသည္။

ေနျခည္ေရာက္၍ ႏွင္းေပ်ာက္လာသည့္အခါ ႏွင္းရည္မ်ားကို ယူ၍မရေတာ့ေခ်။ တပည့္ႏွစ္ဦးတို႔ သည္ မိမိတို႔ရရွိသည့္ ႏွင္းရည္ကို တဦးကိုတဦးကိုအား အသိမေပးဘဲ ဆရာၾကီးထံျပန္၍ ႏွင္းရည္အိုးမ်ား ေပးအပ္ၾကေလသည္။ အိုးႏွစ္လံုးထဲတြင္ ပထမလူ၏ ႏွင္းရည္ကနည္း၍ ဒုတိယတပည့္၏ ႏွင္းရည္အိုးမွာ ျပည့္လုမတက္ ရလာေလသည္။

ဤတြင္ဆရာၾကီးက ''မင္းတို႔ကို ပညာေပးတဲ့ေနရာမွာေတာ့ အတူတူေပးတာပဲ၊ ပညာခံယူတဲ့ တပည့္ရဲ႕ ဥာဏ္အေပၚမွာသာ အဓိကဘဲ '' ဟုေျပာျပီး တပည့္ႏွစ္ဦးအားျပန္လႊတ္ေပးလိုက္ေလ သည္။

''ဒီဥပမာအတိုင္းဘဲ တကာေတာ္ေရေျမ႕႔ရွင္ရဲ႕႔၊ ေဟာၾကားတဲ့တရားကေတာ့ အတူတူပါပဲ၊ နာယူ မွတ္သားတဲ့ပုဂိၢဳလ္ရဲ႕႔ အဇၥ်ာသယကသာ အဓိကဘဲ'' ဟု ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္က မင္းတုန္းမင္း တရားၾကီးအား မိန္႔ၾကားလိုက္ရာ ဘုရင္မင္းျမတ္သည္ မ်ားစြာ ေက်နပ္ႏွစ္သိမ့္သြားေလသည္။

စုခ်စ္