ဆံုးမစာ
ကဗ်ာတို႔က ေျပာေသာ ရဟန္းဘဝ
စာေပေဟာေျပာပြဲ တစ္ခုတြင္
စာေရးဆရာ တစ္ေယာက္က “ေတာအေၾကာင္း၊ ေတာင္အေၾကာင္း၊ ခင္ဗ်ားတို႔အေၾကာင္း” ဆိုျပီး ေဟာေျပာခဲ့ဖူး၏။
ယခုဤေဆာင္းပါးသည္ ေတာအေၾကာင္း၊ ေတာင္အေၾကာင္း မဟုတ္ေသာ္လည္း “ကၽြႏ္ုပ္အေၾကာင္း၊ ခင္ဗ်ားတို႔အေၾကာင္း”
ျဖစ္ပါ၏။ ရဟန္းဘဝတြင္ ၾကံဳေတြ႔ရ၊ ရင္ဆိုင္ရေသာ အေၾကာင္းအရာ အပိုင္းအစေလးမ်ားကို ဆက္စပ္ကာ
တင္ျပပါမည္။ ေရွာင္စရာ၊ သတိျပဳစရာ၊ သင္ခန္းယူစရာ၊ သံေဝဂယူစရာအျဖစ္ ဆရာစဥ္ဆက္ ေရးသားခဲ့ၾကေသာ
ဆံုးမစာကဗ်ာမ်ားကို သာဓကျပ ေျခရာခံကာ ရိုးသားစြာတင္ျပျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ တနည္းဆိုရေသာ္
ဤအရာသည္ ကဗ်ာ လကၤာတို႔က ေျပာျပေသာ ရဟန္းဘဝ၏ သမိုင္းေၾကာင္း သက္ေသ အပိုင္းအစတို႔ပင္
မဟုတ္ပါေလာ။
ရဟန္းေလာကတြင္ အရြယ္ကငယ္ငယ္၊ သကၤန္းက ထည္ထည္ဝါဝါႏွင့္
မ်က္မွန္ကေလး တသတသ၊ မာန္ေလး တၾကြၾကြႏွင့္၊ အသံေလးက သာသာ၊ စတိုင္ေလးက ခရာတာတာႏွင့္ မိုးေစြပန္းလို
ရဟန္းေတာ္မ်ိဳးလည္း ရွိတတ္ပါေၾကာင္း၊ အျပင္ဟန္ပန္မွာ ၾကည္ညိဳဖြယ္ရာ ျဖစ္ေသာ္လည္း က်မ္းဂန္စာေပဘက္တြင္
မကၽြမ္းက်င္ေသာ ထိုရဟန္းေတာ္မ်ိဳးသည္ ပရိႆတ္ လူပံု အလယ္ေရာက္လွ်င္ အရွက္ရကိန္း ၾကံဳတတ္ေၾကာင္း
‘ထီးခ်ိဳင့္ ေရႊဥဳတ္’က ဤသို႔ ေထာက္ျပထားပါသည္။
ဦးေရေတာ္ နက္လွ်ံပ၊ မ်က္မွန္က ဝင့္ထည္။
တတ္ဟန္ၾကြ တင့္တယ္သည္၊ ျမတ္အႏြယ္ ဇာတိ။
အသားက ဝင္းထိန္ဝါတယ္၊ ဆင္းသိဂၤါ ရိုးေလာက္သာကိ။
သကၤန္းေတာ္ ႏိုင္လြန္၊ စတိုင္မြန္ပါဘိ။
ျပိဳင္အလြန္ စာဝါရွိပါငဲ့၊ သာယာသည့္ အသံ။
ျပဳအမူ ဆန္းဟန္ျပေသာ္လည္း၊ က်မ္းဂန္က်
လံုးဝမသန္။
မိုးေစြပန္း သြင္သ႑ာန္လို၊ အျပင္ရံ ဟန္ျပထင္းေသာ္လည္း။
ဂႏၶကင္း အႏွစ္မွ်မတြယ္၊ အျပစ္က ၾကြယ္ၾကြယ္။
ပရိႆတ္ ဗိုလ္ပံုလယ္မွာ၊ ထိုေထရ္ငယ္ ရွက္ကိန္းပေလး။
။
ရဟန္းေတာ္တို႔သည္ မ်ားေသာအားျဖင့္
ေတာသူ ေတာင္သားမ်ား ျဖစ္ၾက၏။ စာေရးသူ ကိုယ္တိုင္ လည္း ေတာသားပင္တည္း။ အခ်ိဳ႕ေသာ ရဟန္းေတာ္တို႔သည္
ေတာမွာ မိဘမ်ားက ပင္ပန္းၾကီးစြာ အလုပ္လုပ္ကာ ေခၽြးႏွဲစာျဖင့္ လွဴဒါန္းေနရသည္ကို သတိမရဘဲ၊
ျမိဳ႕ေပၚတြင္ အေပ်ာ္ၾကီး ေပ်ာ္ေနၾကေသာ ျမိဳ႕ေပ်ာ္မေထရ္မ်ားအတြက္ သတိသံေဝဂ ရေစရန္ ‘တက္မဲ့ေလွႏွင့္
ေအာင္ပန္း ဆီသို႔ ခ်ီတတ္ေနသူမ်ား’ အျဖစ္ ဆံုးမထားေသာ ေတးထပ္မွာ ဤသို႔ျဖစ္ပါ၏။ ေညာင္ေရႊ
ပရိယတၱိ စာေစာင္တြင္ ပါဝင္ေသာ ကဗ်ာျဖစ္ပါ၏။ (စာေရးသူအမည္ မမွတ္မိေတာ့ေပ။)
မင္းတို႔တေတြ စာမက်က္ရင္ျဖင့္၊ မဟာအခက္
ၾကံဳဦးမယ္။
တစ္ဝါထြက္လည္း ဂုဏ္ထူးမၾကြယ္တယ္္၊ ရမုန္ဦးဝယ္
ေရစုန္ေမ်ာ။
တတ္မဲ့ေလွႏွင့္ ေအာင္ပန္းဆီကို၊ ေရာင္ရမ္းမသီ
ရည္စူးေလနဲ႔ေနာ။
ေတာေရာက္ေတာင္ေရာက္ စကားအရိုင္းလိႈင္သည္၊
အမ်ားဝိုင္းထိုင္ ေလေတြေဖာ။
အစားႏိႈင္းျပိဳင္ ေရရွည္ေသာလို႔၊ မက်ေလပေကာ
တစ္ႏွစ္တာ။
ဒင္းဖမိခင္ ေငြေတြျဖဳန္းလို႔၊ ေနေလတုန္းလား
ခုရက္တိုင္ေအာင္သာ။
ဦးေႏွာက္ေဆးသတဲ့ ဇာတ္သဘင္လာလွ်င္၊ မျပတ္အစဥ္သာ
ၾကည့္ခ်က္ကဲလွ။
စီးကရတ္ခဲ စတိုင္ထုတ္အေခ်ာပဲထင္၊ ဘိုင္စကုတ္
ေဘာပြဲဝင္။
ႏြားနဲ႔ရုန္းတဲ့ ဒင္းဖခင္ကို၊ မင္းကမျမင္
အံ့ၾသပါရဲ့ေလး။
ေနာင္အနာဂတ္ သာသနာေတာ္မွာ၊ မဟာဆရာေတာ္
လုပ္အံုးမွာတဲ့ေလး။ ။
ရဟန္းမွန္သမွ် ဘုရားရွင္လက္ထက္ေတာ္မွစ၍ ယေန႔ေခတ္တိုင္ေအာင္
ေန႔စဥ္ ဆြမ္းခံၾက ရ၏။ စာသင္သားဘဝတြင္ ဆြမ္းအတြက္ အခက္ၾကံဳရသူ စစ္တမ္းေကာက္လွ်င္ လြတ္ကင္းသူ
ရွားေပလိမ့္မည္။ မထင္မရွား မေပၚလြင္ေသာ စာသင္သားမ်ားကို မဆိုထားႏွင့္ သဗၺညဳဘုရားရွင္
ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ၾကီးေသာ္မွ ေဝရဥၨာျပည္ဝယ္ ေရွးကဝဋ္ေၾကြးေၾကာင့္ ဆြမ္းအခက္အခဲႏွင့္ ၾကံဳခဲ့ရကာ
ျမင္းစာျဖစ္ေသာ မုေယာ ဆန္ၾကမ္းကိုသာ တစ္ဝါတြင္းလံုး ဘုဥ္းေပးခဲ့ရ၏။ ထိုသေဘာ တရားကို
သံေဝဂယူကာ ‘ေတာင္ျမိဳ႕ မဟာဂႏၶာရံု ဆရာေတာ္ၾကီးက’ “အစာအတြက္ႏွင့္ လွ်ာမထြက္ပါ”ဟု အစာအာဟာရႏွင့္
ပတ္သပ္၍ အခက္ခဲ ၾကံဳလာတိုင္း ဘုရားရွင္၏ အျဖစ္ကို နမူနာယူကာ သည္းခံႏိုင္ၾကေစရန္ ေတးထပ္ျဖင့္
ေရးစပ္ကာ သတိေပးခဲ့ပါ၏။
ေရႊန္းရွင္ သဗၺညဳသို႔၊ ကပ္ဝင္လုခါတြင္
နတ္တြင္လူ႔ ပဝရာသခင္ေတာင္၊ တစ္ခါစဥ္ဆီက။
ဆြမ္းအတြက္ ပ႑ဝါေပၚမွာ၊ ၾကံရွာေတာ္ဘူးခဲ့သဗ်။
ေရးဝဋ္ေၾကာင့္ ေနစံရွာ၊ ေဝရဥၨာျပည္မ
ေျခြရံပါ မၾကည္မွ်ေအာင္ပ၊ ထီြစရာ့ ေဘာဇဥ္။
မုေယာဆန္ သံုးေဆာင္ေမြ႔ခဲ့ရ၊ ဘုန္းေရာင္ေငြ႔
ေတာက္တဲ့အရွင္။
ထံုးေဆာင္၍
ေနာက္မဲ့ယွဥ္ေသာ္၊ ေၾကာက္ဖြယ့္အင္ ဘာမရွိပါဘူး
ပါကဋိ မဟုတ္ၾကသူမွာ၊ ႏုပ္စြသူငါ။
အစာအတြက္ေၾကာင့္ လွ်ာမထြက္ပါတယ္၊ ဘာတြက္တာ
ပူရပါခ်ိမ့္ေလး။ ။
စားေရသူ ငယ္စဥ္ကတည္းက ရဟန္းဘဝႏွင့္ထပ္တူက်၍ အလြန္ႏွစ္သက္သေဘာက်ခဲ့ေသာ
ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကို စာနာ နားလည္ႏိုင္ရန္ တင္ျပလိုပါ၏။ ထိုကဗ်ာကို မိဘမ်ားထံသို႔ ေရးပို႔ခဲ့ရာ
ကဗ်ာဖတ္ရင္း မိဘမ်ားလည္း မ်က္ရည္က်ခဲ့ရေလသည္။ ကဗ်ာေခါင္းစဥ္က “ရဟန္းဘဝ” ျဖစ္ပါ၏။ (စာေရးသူ
အမည္ မသိ။)
* အဂၤါေျခလတ္၊ စံုပါလွ်က္လည္း၊
ရပ္ကြက္ အိမ္စဥ္၊ လွည့္လည္ဝင္၍
ဆြမ္းခံဝင္ရ၊ တို႔ဘဝ။
ရဟန္းဘဝ၊
ဓုရႏွစ္ေထြ၊
က်င့္ရေပဟု၊
ဆိုေထြမွာၾကား၊ ရွိစကားေၾကာင့္၊
အားတင္းစိတ္မူ၊ က်မ္းဆူဆူကို၊
ဇြဲထူသင္ၾကား၊ ေနမနားခဲ့
ၾကိဳးစားေန႔ည၊ ျမဲနိစၥ။
* တစ္ခါခါဝယ္၊ ဝမ္းစာတြက္မွန္း၊
သကၤန္းသပၸါယ္၊ သပိတ္လြယ္ကာ၊
ထြက္ကာလမ္းမ၊ ဆြမ္းခံၾကြဘို႔
ေက်ာင္းကထြက္တုန္း၊
ျဖဳန္းကနဲဆို၊ ေရႊမိုးညိဳက
မာန္ပိုအားခဲ၊ ရြာသြန္းၾကဲေတာ့
ဝမ္းထဲကဟာ၊ မေနသာဘူး
ဝမ္းစာအတြက္၊ ဆက္ကာထြက္ရ
မိုးေရစထဲ၊ အားမာန္ခဲလ်က္။
* အင္း… ထြက္သာထြက္ရ၊
ဆြမ္းရဖို႔လွ်င္၊ ဘယ္မျမင္ဘူး
အိမ္စဥ္ဝင္ထြက္၊ ေလာင္းလိုက္ခ်က္က
‘မနက္ေစ်းသြား၊ ေနာက္က်သြား’လို႔
ၾကားရသူႏြမ္း၊ ‘ကန္ေတာ့ဆြမ္း’ တဲ့။
* ေၾသာ္…စာသင္ေသာတု…၊
အေျချပဳလွ်င္
ဝမ္းမႈအားငယ္၊ ဘယ္မလြယ္ဘူး
တကယ္ေတြးၾကည့္….
မိေဝးဖေဝး၊ ေဆြညာေဝးႏွင့္
နာေရးတစ္ဖန္၊ ၾကံဳလာျပန္က
အမွန္မိဘ၊ စိတ္မွာတ,မိ
တ,သာ တ,ရ၊ ေဝးေဒသမွ
မိဘ ဘယ္မွာ သိႏိုင္လိမ့္။ ။
ရဟန္းဘဝတြင္
ဆရာအရွင္တို႔ အဓိက ေျပာဆိုဆံုးမခဲ့ေသာ အရာမွာ ‘မာတုဂါမ’ဟု ပါ႒ိလို ေခၚေသာ မိန္းမတို႔
အေၾကာင္းပင္ ျဖစ္ပါ၏။ မွန္လည္း မွန္လွေပသည္။
“ငါကလည္း ရဟန္း၊ နင္ကလည္း
အပ်ိဳဖ်န္း
ယမ္းႏွင့္ မီးဖြါး၊ ဆားႏွင့္
ခ်ဥ္သီး၊ မနီးေစရာ၊
ဓမၼာ ေသာက၊ ရန္ဘက္က်၏။”
ဆိုသကဲ့သို႔ ရဟန္းဘဝႏွင့္
မာတုဂါမသည္ ဓါတ္မတည့္ေသာ ရန္ဘက္မ်ား ျဖစ္ၾက၏။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ မာတုဂါမသည္္ ရဟန္းဘဝကို္
ေသဆံုးႏိုင္ေသာ အေၾကာင္းတရားမ်ားတြင္ တစ္ခုအျဖစ္ ပါဝင္ေနေသာေၾကာင့္ပင္ ျဖစ္ပါ၏။ သို႔ေသာ္
ရန္ဘက္က်ေသာေၾကာင့္ လံုးဝ ကင္းေအာင္ ေနရန္လည္း မျဖစ္ႏိုင္ေပ။ ရဟန္းေတာ္မ်ားကို အဓိက ဆြမ္းခ်က္ ဆြမ္းေလာင္း ေနသူမ်ားမွာ
မာတုဂါမေခၚ မိန္းမမ်ားပင္ ျဖစ္ပါ၏။ ဥပမာအားျဖင့္ ေလာက လူသားတို႔အတြက္ မီးသည္ ရန္သူလည္း
မည္သလို မိတ္ေဆြလည္း မည္ပါ၏။ သံုးတတ္လွ်င္ မိတ္ေဆြ။ မသံုးတတ္လွ်င္ ရန္သူ ျဖစ္သြားႏိုင္၏။
ထို႔အတူပင္ မာတုဂါမသည္လည္း ဝိနည္းႏွင့္အညီ မက်င့္ၾကံ မေနထိုင္ေသာ ရဟန္းေတာ္မ်ားအတြက္
ရန္သူလည္း ျဖစ္ႏိုင္သလို ဝိနည္းႏွင့္အညီ က်င့္ၾကံ ေနထိုင္ေသာ ရဟန္းေတာ္မ်ားအတြက္မူ
မိတ္ေဆြလည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါ၏။
ရဟန္းငယ္တို႔အတြက္ မာတုဂါမသည္ အေဝးက ေရွာင္ရမည့္
အာရံု ျဖစ္သလို၊ စြဲညိလြယ္ ေသာ ဆန္႔က်င္ဘက္ အာရံုလည္း ျဖစ္ေနျပန္၏။ အထိမွ်မခံ၊ ထိလွ်င္
ျငိတတ္၏။ ျငိျပန္လွ်င္လည္း တကယ္စြဲတတ္၏။ စြဲမိျပန္လွ်င္လည္း အပါယ္ငရဲေသာ္မွ မမႈေတာ့ပဲ
အရူးအမူး ျဖစ္တတ္ေၾကာင္း ကို ‘ငွက္ပစ္ေတာင္ ဆရာေတာ္’က ေရွာင္ရွားႏိုင္ၾကရန္ ဤသို႔ ဆံုးမခဲ့ပါသည္။
ပုထုဇဥ္ ဓေလ့က၊ မေတြ႔မွ ရြံတယ္
ေတြ႔ၾကလွ်င္ျဖင့္ ခင္တြယ္တယ္၊ စဥ္တကယ္အျမဲ။
ျမႇာအလွ နိပ္သူေပြလွ်င္၊
ဘိကၡဴေတြ ထြက္လိမ့္မလြဲ။
ကိေလသာ အရွိမွန္လွ်င္၊ ထိမခံလြယ္ပဲ
ျငိျပန္လွ်င္ တကယ္စြဲတာမို႔၊ ဖယ္လႊဲလို႔ ရေပါင္။
အဝီစိေတာင္ ေအာက္ငရဲ၊ ႏွစ္ေယာက္တြဲက်ေတာ့ မေရွာင္။
ေမထုနရာဂ ေမွာင္လွ်င္၊ ကာမေဘာင္ ေရွာင္မကြင္းႏိုင္ဘူး
ေမာင္ပဥၥင္း လူငယ္ေတာ္၊ ထြက္ေပလိမ့္ေနာ္။
မိန္းမက လာပါေခၚလွ်င္၊ ငါဆရာေတာ္ပင္ ထြက္ရလိမ့္ေလး။ ။
ရဟန္းေတာ္မ်ားသည္ မာတုဂါမမ်ားႏွင့္
ဆက္ဆံရာတြင္ သတိတရား လက္ကိုင္ထားျပီး ဆက္ဆံမွ ေတာ္ကာက်၏။ ျမင္ပါမ်ားလွ်င္ သနားတတ္ကာ
ခ်စ္ခင္ ေမတၱာစိတ္ ဝင္တတ္ေၾကာင္းကို
မိးန္းမေယာက္်ား၊ ျမင္ဖန္မ်ားက
သနားခ်စ္ခင္၊ စိတ္ကၽြမ္းဝင္၍
ကၽြန္ပင္တမင့္၊ ျဖစ္လင့္ကစား
မိုးနတ္သားသို႔၊ ထင္မွားမယြင္း
တပ္မက္လ်င္းခဲ့…။
ဟု
မဃေဒဝ၌ အတိအလင္း ေဖၚျပ သတိေပးခဲ့ပါသည္။
ကာမဂုဏ္ အာရံုအမ်ိဳးမ်ိဳးတြင္ မာတုဂါမသည္ အဆြဲေဆာင္ႏိုင္ဆံုး
အာရံုျဖစ္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ရဟန္းေတာ္တို႔အတြက္ အေကာင္းဆံုးေသာနည္းလမ္းမွာ မျမင္မေတြ႔ရန္
ၾကိဳးစားျခင္းပင္ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ျမင္ေတြ႔မိျပန္လွ်င္လည္း အေမ၊ အစ္မ၊ ညီမတို႔လို သေဘာထားကာ
ဆက္ဆံသင့္ ေၾကာင္း၊ သို႔မဟုတ္ပါက မာတုဂါမအာရံုသည္ ရွင္ငယ္ေတြကို မဆိုထားႏွင့္ ဆရာပင္
သတိထား ရေၾကာင္းကို လက္တို႔ ညြန္ျပေသာ ‘တကၠသိုလ္ ေမာင္ကိုရင္’၏ ေတးထပ္မွာ ဤသို႔ျဖစ္ပါ၏။
ရွင္ငယ္ေတြ ေတြးမွတ္ဖို႔၊ ေတးထပ္ႏွင့္
ေျပာခ်င္
ေရးစပ္ဖို႔ သေဘာထင္သည္၊ ေဟာ..ကိုရင္ရႈအံုး။
မိန္းမလွ ငယ္ငယ္ျမင္လွ်င္၊ တကယ္ပင္ ၾကည့္လို႔မမုန္း။
ေတြ႔ျပန္ေတာ့ သေဘာပီ၊ ေျပာရယ္သည္ မဆံုး
ေမာတယ္ဆို ဟင္..မသံုးပါဘူး၊
ရႊင္ျပံဳးတဲ့ မ်က္ႏွာ။
တစ္သက္တာ ႏွစ္ခါမျဖစ္ႏိုင္ဘူးတဲ့၊
သူ႔ဘဝ သူ႔ခႏၶာ အခ်စ္ႏွင့္ေမတၱာ။
ခ်စ္ျပန္ေတာ့ ထပ္ခါခါ၊
ေတြ႔ရန္မွာ မဆိုထားႏွင့္
အသံၾကား အနံ႔မွ်နံလွ်င္၊
စားလို႔ မဝင္။
မိန္းမႏွင့္ ၾကာၾကာခင္လွ်င္၊
ငါဆရာပင္ စ်ာန္ေလွ်ာခ်င္ရဲ့ေလး။ ။
ရဟန္းဘဝသည္ တစ္ခ်က္ကေလးေစာင္းလွ်င္ ေခါင္းေရြ႕ႏိုင္ေသာဘဝျဖစ္၏။
ေပါ့ေပါ့ဆဆ မေနမိရန္ အေရးၾကီး၏။ အာပတ္သင့္ရန္အတြက္ အရာရာသည္ လြယ္ကူလွ၏။ ထို႔ေၾကာင့္
မေမ့မေလွ်ာ့ သတိရွိၾကရန္ သတိေပး ဆံုးမခဲ့ေသာ ႏိုငံေတာ္ပရိယတၱိ သာသနာ့တကၠသိုလ္ (ရန္ကုန္)မွ
‘ဆရာေတာ္ ဦးစႏၵာဝရ’၏ ေလးခ်ိဳးကဗ်ာမွာ ဤသို႔ ျဖစ္ပါသည္။
* ဗ်ာပါေပြ ထိတ္စရာအခက္ေပပ၊
ၾကာၾကာေန စိတ္မွာပ်က္တာေၾကာင့္
(အိုကြယ္…) သိကၡာဖ်က္ပါလို႔ လူထြက္ခ်င္။
* အဟုတ္က်ပ္ပါဘိ၊ ဒုကၠဋ္ရယ္
ထုလႅစည္းငယ္ႏွင့္၊
မံု႔ညင္းကို အပ္ေပၚထားသည္သို႔၊ မလႈပ္သာ
ဒုကၡမ်ားပါဘိ၊
နိႆဂၢိ ပါစိတ္မ်ားရယ္တို႔၊ ေသအခ်ာ
ေဒသနာ ၾကားေပမဲ့
ဆင့္ကာသာ သင့္လာမ်ားေတာ့တယ္၊ မ်ားတဲ့ျဖစ္အင္။
* ခ်င့္လို႔သာ ၾကံကာၾကည့္ျပန္ေတာ့၊
သင့္ဖို႔ရန္ ျမန္ပါဘိတယ္
သံဃာဒိရယ္က အာပတ္ပင္၊ ေရွာင္ၾကဥ္ဖို႔
ခက္ေသး။
* ပါရာဇိကကိုလ၊ မသမာသည့္အၾကံ
စိတ္မွာထားပါလို႔
တစ္ၾကိမ္တစ္ခါ မလိမၼာလို႔ မွားမိလွ်င္၊
ထန္းငုတ္တို ပံုအလားပါဘဲ
မ်ားျပားစြာ သည္အာပတ္ေတြေၾကာင့္၊
ငါမေထရ္ အေနၾကပ္ပါဘိ
ေသလတ္ေသာ္ အပါယ္လမ္းဆီသို႔၊ ေျဖာင့္ျဖဴးစြာ
တကယ္တန္းလို႔ရယ္
(အိုကြယ္…) ျမန္းလိမ့္မေႏွး။ ။
ပါဠိလို ‘ဘိကၡဳ’ဟု ေခၚေသာ
ရဟန္းဘဝသည္ ထိပ္ဆံုး ေရာက္ေနမွာ မွန္၏။ ထိုေရာက္ေနသည့္ ေနရာကား အပ္ဖ်ားထိပ္ႏွင့္ တူလွ၏။
မမွားလိုက္ႏွင့္ မွားလိုက္လွ်င္ ေအာက္က်ဖို႔ လြယ္ကူလွ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ အခ်ိဳ႕အေဆြတို႔သည္
ဓမၼေစတီမင္း (ရွင္ဓမၼဓရ)ကဲ့သို႔ ရဟန္းဘဝကို ေက်ာခိုင္းၾက ကုန္၏။ ‘ဓမၼေစတီမင္း (ရွင္ဓမၼဓရ)’၏
တမ္းခ်င္းကား…..
ရဟန္းအျဖစ္ကိုေလ၊ က်မ္းစစ္ကာ ဘယ္လိုေဟာေသာ္လည္း
သေဘာ မႏြံနာဘူး၊ လြန္တာကို ဆလံေက်ာ့ခ်င္ေပါ့
‘ဘိက္’ ဆိုလွ်င္ စိတ္ကိုေလွ်ာ့ပါလို႔၊
‘ခု’ ဆိုလွ်င္ လူ႔ကိုယ္ေပ်ာက္ေတာ့မယ္
ေၾကာက္ေပါ့ ေနာက္မ်ား။ ။
ဟူ၍
ျဖစ္ပါသည္။
အခ်ိဳ႕အေဆြေတာ္မ်ားမွာမူ
“ ကညာေမပ်ိဳ ယုဇနပန္းရယ္ေၾကာင့္၊ ငါေရႊကိုယ္ အႏုသမဏ ရဟန္းမွာျဖင့္၊ အမႈမလွတဲ့ စခန္းရယ္က
ထိတ္စရာသဖြယ္၊ လူ႔ဘဝကို လွမ္းမယ္လို႔ စိတ္ကရည္ရြယ္………..” ဆိုသလို ရည္ရြယ္ရင္း ရည္ရြယ္ရင္းႏွင့္ပင္
အထမေျမာက္ဘဲ ရဟန္းဘဝမွာ ရာသက္ပန္ ရိုးေျမက် တည္ျမဲသြားခဲ့ၾက၏။
အခ်ိဳ႕အေဆြမ်ားအျဖစ္ကလည္း
“ ကာမဂုဏ္ စြဲလာတဲ့ စိတ္ကယ္ႏွင့္၊ လႊဲကာအိပ္ေပမဲ့ ေအာက္ေမ့ဖြယ္၊ မေကာင္းဓေလ့ တြယ္လာတာေတြက
ေၾကာက္စရာအေရး၊ ေက်ာင္းေကြ႔ အလယ္မွာျဖင့္ ေမွာက္ကာေငး…..” ဆိုသလို ေတြးရင္းေတြင္းရင္းႏွင့္ပင္
အခ်ိန္ေတြၾကာလာကာ သည္လိုႏွင့္ ဆရာေတာ္ဘဝ ေရာက္ခဲ့ၾကသည္။
ဤသို႔ေသာ အျဖစ္သနစ္ေလးမ်ားသည္
ရဟန္းေလာကတြင္ ရွိခဲ့၏။ လက္ရွိလည္း ရွိေနဆဲ။ ေနာင္လည္း ရွိေနဦးမည္သာ။ ထို႔ေၾကာင့္
သတိမူ၍ ဂူကိုျမင္မိေစရန္ ထုတ္ေဖာ္တင္ျပျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ဆရာစဥ္ဆက္ ဆိုဆံုးမခဲ့ၾကေသာ
ဆံုးမစာ ကဗ်ာတို႔ကေျပာေသာ ရဟန္းေတာ္တို႔၏ အေၾကာင္းကို မကြယ္မဝွက္ တင္ျပခဲ့ပါျပီ။ အထင္ေသးရန္
မဟုတ္။ ရႈတ္ခ်ဖြယ္ မလို။ ငယ္ရြယ္သူ ပုထုဇဥ္မ်ားျဖစ္၍ ခြင့္လႊတ္သင့္လွေပ၏။
အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္
ရဟန္းေတာ္မ်ားအေပၚ အထင္အျမင္လြဲေနသူမ်ား ဤေမးခြန္းေလးကို ေျဖၾကည့္ၾကပါကုန္။ ရဟန္းဘဝသည္
အေနေခ်ာင္၊ အစားေခ်ာင္၊ အလုပ္မလုပ္ရဘဲ ျငိမ္းသည္ဟု ဆိုၾက၏။ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ လူဦးေရ
သန္း(၆ဝ)ေက်ာ္ ရွိရာတြင္ ရဟန္းဦးေရသည္ (ကိုရင္ သာမေဏ မ်ားပါ ထည့္တြက္လွ်င္) သံုးသိန္းေက်ာ္သာ
ရွိပါ၏။ လူအမ်ားထင္သလို ရဟန္းဘဝသည္ အေနေခ်ာင္၊ အစားေခ်ာင္၊ အလုပ္မလုပ္ရဘဲ ျငိမ္းသည္ဟု
ဆိုလွ်င္ လူဦးေရႏွင့္ ရဟန္းဦးေရသည္ အဘယ့္ေၾကာင့္ ဤမွ်ကြာျခားေနရပါသနည္း။
အေလာင္းေတာ္ ပါရမီျဖည့္ခဲ့ရာ
ေလးသေခၤ်ႏွင့္ ကမ႓ာတစ္သိန္းမွ်ရွည္ေသာ ဤကာလၾကီးတြင္ ဗုဒၶေလာင္းလ်ာသည္ ရဟန္းဘဝကို (၉)ၾကိမ္သာ
ရခဲ့၏။ အဘယ့္ေၾကာင့္ ထိုမွ်ေသာ ဘဝ၌သာ ရဟန္းျပဳျဖစ္ခဲ့ပါသနည္း။ အျခားေသာ ဘဝမ်ား၌ ရဟန္းဘဝကို
အဘယ့္ေၾကာင့္ မရခဲ့ပါသနည္း။ စဥ္းစားၾကရန္ ျဖစ္ပါ၏။ မွန္မွန္ကန္ကန္ သံုးသပ္၍ နားလည္သေဘာေပါက္ၾကရန္
ျဖစ္ပါသည္။
အခ်ိဳ႕ေသာ ဒကာဒကာမမ်ားသည္
ရဟန္းေတာ္ေလးမ်ားကို အျပင္ပန္းၾကည့္၍ လြယ္လြယ္ သံုးသပ္ကာ အထင္းေသးလိုၾက၏။ ကြယ္ရာတြင္
ရႈတ္ခ်လိုၾက၏။ ကိုယ့္သား သမီးကို ဆံုးမလွ်င္ေသာ္မွ “ဟဲ့…ေကာင္ေလး၊ နင္ ဒီေလာက္ပ်င္းေနရင္
ဘုန္းၾကီး သြားဝတ္ေတာ့” တဲ့။ အေႏွာင့္မလြတ္ အသြားမလြတ္ စကားမ်ိဳးကို လက္လြတ္စပယ္ ေျပာတတ္ၾက၏။
‘ငါ့စကားႏြားရ’ သေဘာမ်ိဳးႏွင့္ လြယ္လြယ္မေျပာမိၾကေစရန္ သတိျပဳမိေစခ်င္ပါ၏။
ရဟန္းဘဝကို လြယ္လြယ္မမွတ္ရန္၊
အထင္မေသးရန္ႏွင့္ လုပ္ေၾကာက္စားရဲ မထင္ရန္ ဒကာ ဒကာမမ်ားကို သတိေပး ဆံုးမခဲ့ေသာ ‘ေတာင္ျမိဳ႕
မဟာဂႏၶာရံုဆရာေတာ္ အရွင္ဇနကာဘိဝံသ’၏ “ရဟန္းဘဝ” ဟူေသာ ေတးထပ္ကဗ်ာျဖင့္ ဤေဆာင္းပါးကုိ
နိုဂံုးခ်ဳပ္လိုက္ပါသည္။
ရဟန္းဘဝကို အလြယ္မမွတ္နဲ႔၊ တကယ္ၾကပ္သကြဲ႔
ဒကာတို႔ေရ
အနယ္နယ္အရပ္ရပ္ ငါတို႔ျပည္မွာ၊ ဝါလို႔ေနေအာင္
သံဃာမ်ား။
‘လုပ္ေၾကာက္စားရဲ အလကားေနသည္’၊
အလႊဲအမွားေတြ ထင္ၾကေလ၏တကား။
ကာမဂုဏ္ယုတ္ ခြါထုတ္ကာေနာ္၊ စာအုပ္ကုိသာ
အေဖၚထား
မသမာအလုပ္ဆုိတာ မေတာ္ပါကလားရယ္လို႔၊ အေပ်ာ္အပါး မလုိက္ေပ။
သပိတ္ပိုက္ကာ လမ္းတကာသြားလို႔၊ ဆြမ္းရွာစားရ ပဲႏွင့္ခ်ဥ္္ေပါင္ေရ။
မဝတဝ မွ်တေလသည္၊ ရသမွ်ေတြ ေသာင္းေျပာင္းေရာလို႔
ေကာင္း မေကာင္းေသာ ဘာမွ်မခ်န္ေပါင္၊ ပါသမွ် ပန္းကန္ေျပာင္။
စားၿပီးစာက်က္ ႏႈတ္တက္ေဆာင္တယ္၊ အျမဳပ္ထြက္ေအာင္ စာအံရသဗ်ေလး။
မသမာအလုပ္ဆုိတာ မေတာ္ပါကလားရယ္လို႔၊ အေပ်ာ္အပါး မလုိက္ေပ။
သပိတ္ပိုက္ကာ လမ္းတကာသြားလို႔၊ ဆြမ္းရွာစားရ ပဲႏွင့္ခ်ဥ္္ေပါင္ေရ။
မဝတဝ မွ်တေလသည္၊ ရသမွ်ေတြ ေသာင္းေျပာင္းေရာလို႔
ေကာင္း မေကာင္းေသာ ဘာမွ်မခ်န္ေပါင္၊ ပါသမွ် ပန္းကန္ေျပာင္။
စားၿပီးစာက်က္ ႏႈတ္တက္ေဆာင္တယ္၊ အျမဳပ္ထြက္ေအာင္ စာအံရသဗ်ေလး။
တကၠသိုလ္ ေမာင္ကိုရင္
(ဘဒၵႏၲ သုနႏၵမဟာေထရ္၏ ဝိဇာတမဂၤလာ ေရႊရတုစာေစာင္မွ)
