၀ါေခါင္ေခၚ
နံကာလ
ျမစ္လုံးငယ္မွေ၀ဆာ... သစ္ရြက္ကယ္စိမ္းစိမ္း၊ ခက္လက္ကယ္ယိမ္းသည္။ ထစ္ခ်ိန္း ေဆာ္လိုက္...မိုးတစ္၀ိုက္ကို၊ သိုင္း႐ိုက္ကာႏွင့္ သူဇာတို႔ေမာင္၊ ကမၺလာရစ္ျခယ္... တေသာင္း နယ္က ညာဖယ္ေခြညႊတ္ သင္တိုင္း၀တ္လို႔။ (အဲ-မယ္ေခြ)
၀ါဆို၀ါေခါင္ ေရေဖာင္ေဖာင္အခ်ိန္တြင္ ပဇၨဳန္မိုးမ်ား ရြာသြန္းၾကျပန္ေလၿပီ။ တန္ခူးမွ စတင္ ေရတြက္ခဲ့ရာ ငါးလေျမာက္ ၀ါေခါင္လကို ေရွးက နံကာလဟု ေခၚခဲ့ၾက၏။ ေလွသင္း၀န္မင္းဦးခ်ိန္က သူ၏ေ၀ါဟာရ လီနတၳက်မ္းတြင္-
“သာ၀ေကာ=နံကာလ၊ နိကၡမနီေယာ=နံကာလဟူ၍ အဓိပၸာယ္ႏွစ္ပုဒ္ျပသည္။ အဘိဓာန္ဋီကာ တြင္လည္း ဇတၳ=ဤကာလ၌ သူရိေယာ=ေနမင္းသည္ အေႏၲာ၀ီထိေတာ=အတြင္းခရီးမွ ဗဟီ၀ီထိ=ရြာျပင္ခရီးသုိ႔ နိကၡမတိ=ထြက္တတ္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ နိကၡမနိယမည္၏။ ေနာင္တြင္ သဒၵါေရြ႕ေလ်ာကာ ျမန္မာဘာသာ နံကာလ ေ၀ါဟာရယူရန္ရွိေၾကာင္း” ေရးသားထားခဲ့ပါသည္။
သုိ႔အတြက္ ဤနံကာလတြင္ သူရိယေနမင္းသည္ အတြင္းခရီးမွ အျပင္ခရီးသုိ႔ လွည့္လည္ သြားလာေနသည္ကို ေတြ႕ရပါမည္။ (နံ)ဟူသည္ အခ်ိန္ျဖစ္၍ (ကာ)မွာ ျပဳလုပ္ျခင္း အနက္ ရပါသည္။ ထုိ၀ါေခါင္လတြင္ လယ္ယာခြင္၌ ေတာင္သူဦးႀကီးမ်ား လယ္ယာလုပ္ငန္းကို ႀကိဳးစား၍ ျပဳလုပ္တတ္ၾကေပသည္။ ေႏွာင္းလူမ်ားက ၀ါေခါင္လေခၚၾကသည္ကား-၀ါလမ်ား၏ အလယ္ေခါင္ =၀ါေကာင္။
တစ္နည္း မိုးလမ်ား၏ အလယ္ဟု တြက္ဆေခၚေ၀ၚခဲ့ၾကျခင္းျဖစ္သည္။ ၀ါေခါင္ေခၚ နံကာလတြင္
ကတၱရီေခၚ ခတၱာပန္းမ်ား ပြင့္ဖူးၾက၏။ လံုးေရအားျဖင့္ သံုးလံုးပါရွိေသာ သရ၀ဏ္ နကၡတ္သည္
စန္းႏွင့္ယွဥ္လ်က္ ေကာင္းကင္တြင္ ထြန္းပျမဲျဖစ္၏။ သူ၏သဏၭာန္မွာ (ေတာင္ေ၀ွး ပံုသြင္၊
ရေသ့႐ုပ္ပံုသြင္) ရွိသည္ဟု ဆိုၾကပါသည္။ ဤသည္ကိုရည္ရြယ္၍ မဟာအတုလမင္းႀကီးက-
“ရာသီသိဟ္ငယ္၊ ေနမိႏၵရ၊ ၀ါေခါင္လမို႔၊ ေတာင္မ်ားထြတ္ခြန္၊ သရ၀ဏ္လည္း ေရာင္တန္ေတဇာ ပန္းခတၱာႏွင့္၊ ခုိင္ညႇာပြင့္ၾကဴ၊ တုိင္းျပည္သူတို႔ လွဴစာေရးတံ၊ သဘင္ခုံခံေသာ့ခါ” ဟု စပ္ဆိုဖြဲ႔ႏြဲ႕ခဲ့ျခင္း ျဖစ္ေပမည္။
စာေရးတံ အလွဴဟူသည္
၀ါေခါင္လ၏ အလွဴပြဲမွာ စာေရးတံ အလွဴပြဲျဖစ္၏။ ဤတြင္ စာေရးတံပြဲ၊ စာေရးတံအလွဴ၊ စာေရးတံဆြမ္း ဟူသည္တို႔ကို သေခၤပမွ် တင္ျပလိုေပသည္။ ျမန္မာမႈေ၀ါဟာရတြင္ မင္တံ၊ ကေလာင္တံ၊ စုတ္တံ၊ စာေရးတံဟူ၍ အေခၚအေ၀ၚမ်ားစြာ ရွိေပရာ စာေရးထိုးထားေသာ အတံ=အေခ်ာင္းငယ္မ်ားမွာ စာေရးတံပင္ ျဖစ္ေတာ့သည္။
“ရာသီသိဟ္ငယ္၊ ေနမိႏၵရ၊ ၀ါေခါင္လမို႔၊ ေတာင္မ်ားထြတ္ခြန္၊ သရ၀ဏ္လည္း ေရာင္တန္ေတဇာ ပန္းခတၱာႏွင့္၊ ခုိင္ညႇာပြင့္ၾကဴ၊ တုိင္းျပည္သူတို႔ လွဴစာေရးတံ၊ သဘင္ခုံခံေသာ့ခါ” ဟု စပ္ဆိုဖြဲ႔ႏြဲ႕ခဲ့ျခင္း ျဖစ္ေပမည္။
စာေရးတံ အလွဴဟူသည္
၀ါေခါင္လ၏ အလွဴပြဲမွာ စာေရးတံ အလွဴပြဲျဖစ္၏။ ဤတြင္ စာေရးတံပြဲ၊ စာေရးတံအလွဴ၊ စာေရးတံဆြမ္း ဟူသည္တို႔ကို သေခၤပမွ် တင္ျပလိုေပသည္။ ျမန္မာမႈေ၀ါဟာရတြင္ မင္တံ၊ ကေလာင္တံ၊ စုတ္တံ၊ စာေရးတံဟူ၍ အေခၚအေ၀ၚမ်ားစြာ ရွိေပရာ စာေရးထိုးထားေသာ အတံ=အေခ်ာင္းငယ္မ်ားမွာ စာေရးတံပင္ ျဖစ္ေတာ့သည္။
၀ါးျပား၊ ၀ါးျခမ္း၊ သစ္သားျပား တစ္မ်ဳိးမ်ဳိးျဖင့္ ျပဳလုပ္ကာ ထိုအတံေပၚတြင္ အမည္နာမမ်ား
ေရးထိုးလ်က္ မဲႏိႈက္၍ အလွဴျပဳလုပ္ေလ့ ရွိသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ စာေရးတံ၏ ဆင့္ပြားအနက္မွာ
မဲခ်သည့္အတံ (၀ါ)မဲတံပင္ ျဖစ္ေတာ့သည္။
သုိ႔အတြက္ စာေရးတံျဖင့္ မဲခြဲ၍လွဴ ေသာ အလွဴကို စာေရးတံအလွဴဟု လည္းေကာင္း၊ ဆြမ္းကို စာေရးတံဆြမ္းဟူ၍ လည္းေကာင္း ေခၚေ၀ၚၾကသည္မွာ ႏွစ္ေပါင္းေထာင္ႏွင့္ခ်ီ၍ ၾကာေညာင္းခဲ့ ေလၿပီ။ ပါဠိဘာသာတြင္ သလာကာဟူေသာ စကားတစ္လံုး ရွိသည္။ သစ္သား၊ ၀ါးျပား၊ ေပရြက္၊ ထန္းရြက္တို႔ျဖင့္ ျပဳလုပ္ထားေသာ အေခ်ာင္း၊ အတံငယ္ဟု အဓိပၸာယ္ ရရွိေပသည္။
ထိုအေခ်ာင္းငယ္၊ အတံငယ္ေပၚတြင္ အမည္နာမမ်ားေရးထိုး၍ မဲခ်ေသာဆြမ္းကို သလာက ဘတၱစာေရးတံဆြမ္းဟု ယေန႔တိုင္ ေျပာေခၚေနၾကသည္။ ျမတ္စြာဘုရား၏ ၀ိနည္းေတာ္အရ ေအာက္ပါဆြမ္းမ်ားရွိသည္။
သံဃဘတ္ - သံဃာအားလံုးအတြက္ လွဴေသာဆြမ္း။
ဥေဒၵသဘတ္ - တစ္ပါးႏွစ္ပါးခြဲျခား၍ လွဴ ေသာဆြမ္း။
နိမႏၲဘတ္ - ပင့္ဖိတ္၍ လွဴရေသာဆြမ္း။
သလာကာဘတ္ - စာေရးတံမဲျဖင့္ လွဴေသာဆြမ္း။
ပကၡိကဘတ္ - လဆန္း၊ လဆုတ္ရက္၌ လွဴေသာဆြမ္း။
ဥေပါသထိကဘတ္ - ဥပုသ္ေန႔တြင္ လွဴ ေသာဆြမ္း။
ပါဠိပထိကဘတ္ - ဥပုသ္ေန႔ေက်ာ္၍ တစ္ရက္တြင္ လွဴေသာဆြမ္းဟူ၍ ခုနစ္မ်ဳိးေတြ႕ရ၏။ ဤစတုတၳေျမာက္ ဆြမ္းအလွဴမွာ စာေရးတံဆြမ္းအလွဴပင္ ျဖစ္ေပေတာ့သည္။ (အက်ယ္တ၀ံ့ သိလိုပါမူ ဓမၼပဒအ႒ကထာ၊ ပ႑ိတ၀ဂ္။ ပ႑ိတသာမေဏာ၀တၳဳတြင္ ေလ့လာႏိုင္ပါသည္။)
ေမတၱာေတာ္အခါလ
၀ါေခါင္လကို ေမတၱာေတာ္အခါလဟူ၍လည္း တင္စားေခၚေ၀ၚေလ့ ရွိၾကသည္။ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ မ်ားသည္ ဤလအခါတြင္ ေကာင္းမႈကုသိုလ္မ်ားကို အထူးျပဳလုပ္ေလ့ရွိ၏။ တစ္၀ါတြင္းလံုးလိုလိုပင္ ကုသိုလ္ႏွင့္လက္ မျပတ္ေအာင္ ေလာင္းလွဴတတ္ၾကသည္။
ဒါနမ်ဳိးစံုျပဳလုပ္ျခင္း သီလမ်ဳိးစံုေဆာက္တည္ျခင္း၊ ဘာ၀နာမ်ဳိးစံု ပြားမ်ားျခင္းမွာ ၀ါတြင္းအခါ၌ ကြၽႏု္ပ္တို႔ သူေတာ္စဥ္မ်ား ျပဳၾကျမဲ အေလ့အက်င့္ျဖစ္၏။ ထိုမွ်သာမက မိဘဘိုးဘြားမ်ား လက္ထက္မွာတင္ကာ ၀ါေခါင္လကို ေမတၱာအခါလဟု သတ္မွတ္ထားၿပီးျဖစ္၏။ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး အေနာ၀ိသ၊ ေမတၱာ၊ ၾသဒိႆေမတၱာမ်ား ပို႔လႊတ္ေလ့ ရွိၾကပါသည္။ သို႔အတြက္ ျမတ္ဗုဒၶ ေဟာၾကားခဲ့သည့္အတိုင္း
(အိပ္ႏုိးခ်မ္းသာ၊ ေကာင္းစြာအိပ္မက္၊ ခ်စ္လ်က္လူနတ္ ေစာင့္လတ္နတ္မ်ား၊ မီးဆိပ္၀ါး၊ ထို . . . ေရွာင္ရွားကိုယ္မွာ လ်င္စြာစိတ္တည္ ရႊင္ၾကည္မ်က္ႏွာ ေသခါမေတြ၊ လားေလျဗဟၼာ၊ ဆယ့္တစ္ ျဖာကား ေမတၱာပြားမႈ အက်ဳိးတည္းဟူသည့္ ေမတၱာအက်ဳိး (၁၁) မ်ဳိးကို ရရွိခံစားႏိုင္ေပ၏။
ေမတၱာအခါေတာ္လ၏ ေနာက္ေၾကာင္းကား ဘုရားလက္ထက္က ဘုရားသခင္သာ ၀တၳိျပည္ မြန္ေဇတ၀န္ေက်ာင္း၌ သီတင္းသံုးေနစဥ္၊ တစ္ခုေသာ ၀ါဆိုဦးတြင္ သံဃာအပါးငါးရာသည္ သင့္ရာ ကမၼ႒ာန္းေတာင္းကာ ေတာသုိ႔၀င္ခဲ့ၾကေပသည္။
ဟိမ၀ႏၲာေတာင္ေျခ အေရာက္တြင္ သင့္ေလ်ာ္ေသာ ေရေျမအေနအထားကိုေတြ႕၍ တစ္ပါးစီ တစ္ပါးစီခြဲကာ တရား႐ႈမွတ္ၾကေလသည္။ ရဟန္း ၅၀၀ ေရာက္ရွိလာ၍ မူလေနရင္းစြဲျဖစ္သည့္ ႐ုကၡစိုး၊ ဘုမၼစိုးတို႔မွာ မိမိတုိ႔ ဘုံဗိမာန္တြင္ မေန၀ံ့ဘဲ ကေလးမ်ားကို ေခၚေဆာင္၍ ေ၀းရာအရပ္သို႔ ထြက္ေျပးၾကသည္။
တစ္၀ါတြင္းလံုး ေရွာင္ရွားေနရမည့္ ဒုကၡကိုစဥ္းစားကာ ႐ုကၡစိုးနတ္တို႔သည္ ရဟန္းမေနႏိုင္ေအာင္ အဆင္း၊ အသံ၊ အနံ႔ဆိုးမ်ားျဖင့္ ေျခာက္လွန္႔ရာ ရဟန္းမ်ားလည္း ေၾကာက္ရြံ႕ၿပီး ဘုရားရွင္ထံ ျပန္လာခဲ့ၾကသည္။ ဘုရားအား ျဖစ္ပ်က္မႈအလံုးစံုကို ေလွ်ာက္တင္ၾကရာ ျမတ္စြာဘုရားက ေမတၱသုတ္ေဒသနာကို ေဟာျပရွင္းလင္းၿပီး နတ္တို႔အား အျမဲတေစ ေမတၱာပို႔ရန္ မွာၾကားကာ ရဟန္း ၅၀၀ ကို ဟိမ၀ႏၲာေတာင္ေျခသို႔ ျပန္လႊတ္ခဲ့သည္။
ရဟန္းငါးရာလည္း ဘုရားမွာလိုက္သည့္အတိုင္း လိုက္နာေဆာင္ရြက္ၾကရာ ႐ုကၡစိုးနတ္တို႔မွာ ပို႔သေသာ ေမတၱာအဖို႔သာဂကို ရရွိခံစားရေသာ အခ်ိန္မွစတင္ကာ တရားအားထုတ္ေနေသာ ရဟန္းေတာ္မ်ားကို တစ္စံုတစ္ရာ ေႏွာင့္ယွက္မႈ မျပဳၾကေတာ့ေပ။
တစ္၀ါတြင္းလံုး ရဟန္းအလုပ္ကို အားထုတ္ႏိုင္ၾကသျဖင့္ ၀ါကြၽတ္ခ်ိန္တြင္ ရဟန္းငါးရာမွာ အရဟတၱမဂ္သို႔ ဆိုက္ေရာက္ကုန္သည္။ ဤသည္ကို ရည္ရြယ္၍ ၀ါေခါင္လကို ေမတၱာအခါလဟု ယခုတိုင္ ေခၚေ၀ၚေနၾကျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ သို႔အတြက္ အထက္ပါပံုျပင္၏ ဇာတ္လမ္းမ်ားကို ဖတ္႐ႈကာ ေမတၱာအခါလတြင္ ဒါန၊ သီလ၊ ဘာ၀နာတရားမ်ားကို ယခင္ကထက္ အားသြန္ခြန္စိုက္ ျပဳလုပ္သင့္ေၾကာင္းကို တင္ျပလိုက္ရသည္။
သုိ႔အတြက္ စာေရးတံျဖင့္ မဲခြဲ၍လွဴ ေသာ အလွဴကို စာေရးတံအလွဴဟု လည္းေကာင္း၊ ဆြမ္းကို စာေရးတံဆြမ္းဟူ၍ လည္းေကာင္း ေခၚေ၀ၚၾကသည္မွာ ႏွစ္ေပါင္းေထာင္ႏွင့္ခ်ီ၍ ၾကာေညာင္းခဲ့ ေလၿပီ။ ပါဠိဘာသာတြင္ သလာကာဟူေသာ စကားတစ္လံုး ရွိသည္။ သစ္သား၊ ၀ါးျပား၊ ေပရြက္၊ ထန္းရြက္တို႔ျဖင့္ ျပဳလုပ္ထားေသာ အေခ်ာင္း၊ အတံငယ္ဟု အဓိပၸာယ္ ရရွိေပသည္။
ထိုအေခ်ာင္းငယ္၊ အတံငယ္ေပၚတြင္ အမည္နာမမ်ားေရးထိုး၍ မဲခ်ေသာဆြမ္းကို သလာက ဘတၱစာေရးတံဆြမ္းဟု ယေန႔တိုင္ ေျပာေခၚေနၾကသည္။ ျမတ္စြာဘုရား၏ ၀ိနည္းေတာ္အရ ေအာက္ပါဆြမ္းမ်ားရွိသည္။
သံဃဘတ္ - သံဃာအားလံုးအတြက္ လွဴေသာဆြမ္း။
ဥေဒၵသဘတ္ - တစ္ပါးႏွစ္ပါးခြဲျခား၍ လွဴ ေသာဆြမ္း။
နိမႏၲဘတ္ - ပင့္ဖိတ္၍ လွဴရေသာဆြမ္း။
သလာကာဘတ္ - စာေရးတံမဲျဖင့္ လွဴေသာဆြမ္း။
ပကၡိကဘတ္ - လဆန္း၊ လဆုတ္ရက္၌ လွဴေသာဆြမ္း။
ဥေပါသထိကဘတ္ - ဥပုသ္ေန႔တြင္ လွဴ ေသာဆြမ္း။
ပါဠိပထိကဘတ္ - ဥပုသ္ေန႔ေက်ာ္၍ တစ္ရက္တြင္ လွဴေသာဆြမ္းဟူ၍ ခုနစ္မ်ဳိးေတြ႕ရ၏။ ဤစတုတၳေျမာက္ ဆြမ္းအလွဴမွာ စာေရးတံဆြမ္းအလွဴပင္ ျဖစ္ေပေတာ့သည္။ (အက်ယ္တ၀ံ့ သိလိုပါမူ ဓမၼပဒအ႒ကထာ၊ ပ႑ိတ၀ဂ္။ ပ႑ိတသာမေဏာ၀တၳဳတြင္ ေလ့လာႏိုင္ပါသည္။)
ေမတၱာေတာ္အခါလ
၀ါေခါင္လကို ေမတၱာေတာ္အခါလဟူ၍လည္း တင္စားေခၚေ၀ၚေလ့ ရွိၾကသည္။ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ မ်ားသည္ ဤလအခါတြင္ ေကာင္းမႈကုသိုလ္မ်ားကို အထူးျပဳလုပ္ေလ့ရွိ၏။ တစ္၀ါတြင္းလံုးလိုလိုပင္ ကုသိုလ္ႏွင့္လက္ မျပတ္ေအာင္ ေလာင္းလွဴတတ္ၾကသည္။
ဒါနမ်ဳိးစံုျပဳလုပ္ျခင္း သီလမ်ဳိးစံုေဆာက္တည္ျခင္း၊ ဘာ၀နာမ်ဳိးစံု ပြားမ်ားျခင္းမွာ ၀ါတြင္းအခါ၌ ကြၽႏု္ပ္တို႔ သူေတာ္စဥ္မ်ား ျပဳၾကျမဲ အေလ့အက်င့္ျဖစ္၏။ ထိုမွ်သာမက မိဘဘိုးဘြားမ်ား လက္ထက္မွာတင္ကာ ၀ါေခါင္လကို ေမတၱာအခါလဟု သတ္မွတ္ထားၿပီးျဖစ္၏။ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး အေနာ၀ိသ၊ ေမတၱာ၊ ၾသဒိႆေမတၱာမ်ား ပို႔လႊတ္ေလ့ ရွိၾကပါသည္။ သို႔အတြက္ ျမတ္ဗုဒၶ ေဟာၾကားခဲ့သည့္အတိုင္း
(အိပ္ႏုိးခ်မ္းသာ၊ ေကာင္းစြာအိပ္မက္၊ ခ်စ္လ်က္လူနတ္ ေစာင့္လတ္နတ္မ်ား၊ မီးဆိပ္၀ါး၊ ထို . . . ေရွာင္ရွားကိုယ္မွာ လ်င္စြာစိတ္တည္ ရႊင္ၾကည္မ်က္ႏွာ ေသခါမေတြ၊ လားေလျဗဟၼာ၊ ဆယ့္တစ္ ျဖာကား ေမတၱာပြားမႈ အက်ဳိးတည္းဟူသည့္ ေမတၱာအက်ဳိး (၁၁) မ်ဳိးကို ရရွိခံစားႏိုင္ေပ၏။
ေမတၱာအခါေတာ္လ၏ ေနာက္ေၾကာင္းကား ဘုရားလက္ထက္က ဘုရားသခင္သာ ၀တၳိျပည္ မြန္ေဇတ၀န္ေက်ာင္း၌ သီတင္းသံုးေနစဥ္၊ တစ္ခုေသာ ၀ါဆိုဦးတြင္ သံဃာအပါးငါးရာသည္ သင့္ရာ ကမၼ႒ာန္းေတာင္းကာ ေတာသုိ႔၀င္ခဲ့ၾကေပသည္။
ဟိမ၀ႏၲာေတာင္ေျခ အေရာက္တြင္ သင့္ေလ်ာ္ေသာ ေရေျမအေနအထားကိုေတြ႕၍ တစ္ပါးစီ တစ္ပါးစီခြဲကာ တရား႐ႈမွတ္ၾကေလသည္။ ရဟန္း ၅၀၀ ေရာက္ရွိလာ၍ မူလေနရင္းစြဲျဖစ္သည့္ ႐ုကၡစိုး၊ ဘုမၼစိုးတို႔မွာ မိမိတုိ႔ ဘုံဗိမာန္တြင္ မေန၀ံ့ဘဲ ကေလးမ်ားကို ေခၚေဆာင္၍ ေ၀းရာအရပ္သို႔ ထြက္ေျပးၾကသည္။
တစ္၀ါတြင္းလံုး ေရွာင္ရွားေနရမည့္ ဒုကၡကိုစဥ္းစားကာ ႐ုကၡစိုးနတ္တို႔သည္ ရဟန္းမေနႏိုင္ေအာင္ အဆင္း၊ အသံ၊ အနံ႔ဆိုးမ်ားျဖင့္ ေျခာက္လွန္႔ရာ ရဟန္းမ်ားလည္း ေၾကာက္ရြံ႕ၿပီး ဘုရားရွင္ထံ ျပန္လာခဲ့ၾကသည္။ ဘုရားအား ျဖစ္ပ်က္မႈအလံုးစံုကို ေလွ်ာက္တင္ၾကရာ ျမတ္စြာဘုရားက ေမတၱသုတ္ေဒသနာကို ေဟာျပရွင္းလင္းၿပီး နတ္တို႔အား အျမဲတေစ ေမတၱာပို႔ရန္ မွာၾကားကာ ရဟန္း ၅၀၀ ကို ဟိမ၀ႏၲာေတာင္ေျခသို႔ ျပန္လႊတ္ခဲ့သည္။
ရဟန္းငါးရာလည္း ဘုရားမွာလိုက္သည့္အတိုင္း လိုက္နာေဆာင္ရြက္ၾကရာ ႐ုကၡစိုးနတ္တို႔မွာ ပို႔သေသာ ေမတၱာအဖို႔သာဂကို ရရွိခံစားရေသာ အခ်ိန္မွစတင္ကာ တရားအားထုတ္ေနေသာ ရဟန္းေတာ္မ်ားကို တစ္စံုတစ္ရာ ေႏွာင့္ယွက္မႈ မျပဳၾကေတာ့ေပ။
တစ္၀ါတြင္းလံုး ရဟန္းအလုပ္ကို အားထုတ္ႏိုင္ၾကသျဖင့္ ၀ါကြၽတ္ခ်ိန္တြင္ ရဟန္းငါးရာမွာ အရဟတၱမဂ္သို႔ ဆိုက္ေရာက္ကုန္သည္။ ဤသည္ကို ရည္ရြယ္၍ ၀ါေခါင္လကို ေမတၱာအခါလဟု ယခုတိုင္ ေခၚေ၀ၚေနၾကျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ သို႔အတြက္ အထက္ပါပံုျပင္၏ ဇာတ္လမ္းမ်ားကို ဖတ္႐ႈကာ ေမတၱာအခါလတြင္ ဒါန၊ သီလ၊ ဘာ၀နာတရားမ်ားကို ယခင္ကထက္ အားသြန္ခြန္စိုက္ ျပဳလုပ္သင့္ေၾကာင္းကို တင္ျပလိုက္ရသည္။
Written
by: နီၿငိမ္း (အညာတကၠသိုလ္)
- က်မ္းကိုး
- ေ၀ါဟာရလီနတၳဒီပနီ (ေလွသင္းမင္း၊ ဦးခ်ိန္)
- အဆင့္ျမင့္ဗုဒၶဘာသာတရားေတာ္ (သာသနာေရး၀န္ႀကီးဌာနထုတ္)
- ျမန္မာစကားအဖြင့္က်မ္း (ဦးဖိုးလတ္)
