အဖိုးတန္လူ
ကုသိုလ္ဥစၥာ က်န္းခံ့သာ၍၊ ပညာ တန္ခုိး၊ တမ်ဳိးမ်ဳိးမွ၊ အက်ဳိးမထြက္၊ ထုိေန႔တြက္၊ သက္သက္ ၀မ္းနည္းဘြယ္။
ဤကား ပညာရွိတုိ႔၏ မိန္႔ၾကားခ်က္တည္း။ လုိက္နာဘြယ္ မွတ္သားဘြယ္ျဖစ္၏။
တေန႔တာအတြက္ကုိပင္ အက်ဳိးထြက္ မထြက္ ” တေန႔တာစစ္တန္း”ထုတ္ၾကည့္ရန္
အေလ့အထကုိ ေပးအပ္ခဲ့ၾကျခင္းျဖစ္သည္။
လူ႔ျဖစ္ဘ၀တြင္ ဘယ္လိုမွ
အသက္ရွင္ရက်ဳိးနပ္မည္နည္း။ အခ်ဳိ႕ကား ထမင္းနပ္မွန္ စားေနရလွ်င္
အသက္ရွင္ရက်ဳိးနပ္သေလာက္ ထင္မွတ္ေနၾကသည္။ ဤမွ်ေလာက္ ထင္မွတ္ေနၾကသည္။
ဤမွ်ေလာက္ျဖင့္ အသက္ရွင္ရက်ဳိးနပ္သည္ဆုိလွ်င္ လူ႔ဘ၀သည္ ဘာမွ်
အဖုိးမတန္ေတာ့ေပ။ ဘာမွ်လည္း အဓိပၸါယ္ရွိေတာ့မည္ မဟုတ္ေပ။
၁၉၆၄-ခုႏွစ္က
ကမၻာ့ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ႏုိဗယ္ဆုရွင္ဆုႀကီးကုိ ခ်ီးျမွင့္ခံရေသာ ေဒါက္တာ
မာတင္လူသာကင္းကား “လူ႔ဘ၀မွာ အသက္ရွည္ရွည္ေနသြားရဘုိ႔ထက္ အသက္ရွင္ ခုိက္မွာ
ဘ၀ကုိတန္ဖုိးရွိရွိ အသုံးခ်သြားနိဳင္ဘုိ႔က ပုိအေရးႀကီးပါတယ္။ နိဳင္ငံနဲ႔
လူမ်ဳိးအတြက္ ေဆာင္ရြက္ရင္း ေသရျခင္းဟာ အျမတ္ဆုံးေသျခင္းျဖစ္ပါတယ္”ဟုေၾကြး
ေက်ာ္ခဲ့ေလသည္။
“စူးစမ္းမႈ မရွိေသာဘ၀သည္ မေနအပ္ေသာဘ၀ေပတည္း”ဟု ဆုိကရားတဲစ္က
ေကာက္ခ်ခဲ့ဘူးသည္။
လူတုိ႔သည္ ေရေပၚတြင္ စာေရးသကဲ့သုိ႔ အရာရာတြင္
ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ လုပ္တတ္ၾကသည္။ မိမိ၏ အသိဥာဏ္ကုိ ခြဲျခမ္းစိတ္ျဖာ၍
အေလးအနက္ စူးစမ္းဆင္ျခင္မႈ မျပဳတတ္ၾကေပ။ ၿဖီးျဖန္ေျပာလွ်င္လည္း ယုံလြယ္တတ္
ၾကသည္။ မိမိနိဳင္ငံ၏ ရာသီဥတုဓေလ့ ထုံးစံ၊ ယဥ္ေက်းမႈတုိ႔ႏွင့္ ေလ်ာ္ကန္သည္
မေလ်ာ္ကန္သည္ မတြတ္ဆ၊ အျခားေသာ ဆင္ယင္ထုံးဖြ႔ဲမႈမ်ားကုိ အရမ္းပင္
ျမင္ႀကိဳက္ တုပတတ္ၾကေသးသည္။
မဖြယ္မရာဟန္တို႔သည္ လြဲမွားစြာ တုပမႈမွ
ေပါက္ဖြားလာရေလသည္။ “ရိုးတုိင္းလည္း မေဟာင္း၊ ဆန္းတုိင္းလည္း မေကာင္း”
ေၾကာင္းနားလည္ဘုိ႔လုိေပသည္။ မူလျဖစ္ရပ္
တုိ႔၏အရင္းအျမစ္သု႔ိတုိင္ႏႈိက္ခြ်တ္ေလ့လာေသာ အေၾကာင္းတရားႏွင့္ အက်ဳိးတရား
တုိ႔၏ ဆက္သြယ္မႈ အညမညသေဘာကုိ သုံးသပ္ရလွ်င္ ပင္ပန္းစရာဦးေႏွာက္ေျခာက္
စရာျဖစ္တတ္ၾကသည္။ ကိစၥရပ္တုိင္းတြင္ အမွားႏွင့္အမွန္၊ သုိ႔မဟုတ္
အက်ဳိးအျပစ္ တုိ႔ကုိစိစစ္တတ္ဘုိ႔ရန္လြန္စြာ လုိအပ္လွေပသည္။
ဤသုိ႔ဆန္းစစ္ေ၀ဘန္တတ္မွလည္း လူ႔ဘ၀သည္
အဓိပၸါယ္ရွိ၍ တန္ဘုိးျမင့္တက္နိဳင္ေပ သည္။ သာမန္အေနမ်ဳိးျဖင့္
“ႏြားထီးငါးက်ပ္၊ ႏြားမငါးက်ပ္” တန္ဘုိးထပ္ေနလွ်င္ ဘာမွ်
ထူးျခားေျပာင္ေျမာက္နိဳင္မည္ မဟုတ္ေခ်။ ဆင္ေျခတုံတရားသည္ လူသားကုိ ပဲ့ကုိင္
ေပးလ်က္ရွိသည္။ ဆင္ျခင္တုံတရားႏွင့္ ကင္းကြာသူသည္ အဘယ္မွာ
စိတ္ဆင္ရုိင္းကုိ ခြ်န္းအုပ္၍ နိဳင္ေျခမည္နည္း။
ယေန႔ေခတ္ လူငယ္လူရြယ္ေလးမ်ားသည္
ေခတ္အလုိက္အလြန္ပင္ အရည္အေသြး ေတာက္ေျပာင္လ်က္ရွိၾကပါေပသည္။ အနာဂတ္၏
ေသာက္ရွဴးၾကယ္ပြင့္ေလးမ်ားျဖင့္၍ ႏွစ္ေထာင္အားရ ေက်နပ္ဘြယ္ ေကာင္းလွပါ၏။
သုိ႔ရာတြင္ အရည္အေသြးမမီ ေသးေသာ ေက်ာက္ရုိင္းပြင့္ေလးမ်ားလည္း
ရွိေနရေသေၾကာင္း မျငင္းနိဳင္ေပ။
“ငါတုိ႔သည္ ငယ္ရြယ္သူမ်ားျဖစ္သည္၊
ငယ္ရြယ္သူမွန္လွ်င္ ေပ်ာ္နိဳင္သည္၊ ပါးနိဳင္သည္၊ ဟားခ်င္ရာဟား၍
လုပ္ခ်င္ရာလုပ္လုိ႔ တင့္တယ္သည္ဟု သာမန္ကေလးေတြး ေတြးလ်က္
ေပါ့ပ်က္ပ်က္ေနတတ္ၾကသည္၊ လုပ္တတ္ၾကသည္” စာေပသင္ၾကားရာ၌ပင္ စြဲၿမဲေသာ
ဦးတည္ခ်က္ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ မယ္မယ္ရရမရွိ၊ ေဟးလား၀ါးလားႏွင့္
အခ်ိန္ျဖဳန္းတတ္ၾကသည္။ တရုပ္ပညာရွိႀကီး ကြန္ဖူးဇီက “ေတြးေတာဆင္ျခင္ျခင္း
မရွိဘဲ စာေပသင္ယူျခင္းသည္ အခ်ည္းႏွီးျဖစ္၏၊
စာေပ မတတ္ေျမာက္ဘဲ
ေတြးေတာစဥ္းစားျခင္းသည္ အႏၱရာယ္မ်ားသည္။”ဟု မိန္႔ၾကား ခဲ့သည္။ ဦးဖုိးက်ား၏
“ကုိယ္ေတြ႔၀တၳဳေကာက္ခ်က္”ကုိေက်ာင္းမ်ား၌ သင္ၾကား ရန္ျပ႒ာန္းလုိက္ေသာအခါ
ဒီအတုိင္းသာ လုိက္နာမယ္ဆုိရင္ မိဘမ်ားက ေတာင္ဆုံးမေနစရာမလုိဘူး။ ဒါေပမဲ့
ခုေက်ာင္းသားေတြက အလြန္ဆုိးဘဲဟု သားရွင္တဦးက ညဥ္းခ်င္းထုတ္လိုက္သည္ကုိ
သတိရမိသည္။ ေျမာ္ျမင္ဥာဏ္ႏွင့္ နားလည္မႈသေဘာတရား တိမ္ေနေသး၍
လူငယ္လူရြယ္ေလးမ်ား မီးခဲျပာဖုံးျဖစ္ေန ရျခင္းျဖစ္ပါသည္။
ယေန႔ေခတ္သည္ျမင့္မားေသာ
အဟုတ္ျဖင့္တုိးတက္ေျပာင္းလဲေနသည္။ စနစ္သစ္ျဖင့္ ေရွ႕သုိ႔ခ်ီရာတြင္
ယုံၾကည္ခ်က္ႏွင့္ဇြဲတုိ႔ ျပင္းထန္သေလာက္ တာ၀န္ေတြက က်ယ္၀န္းလွသည္။
မိဘတုိ႔သည္ သားသမီးမ်ား
ေက်ာင္းမွန္မွန္သြားေအာင္ ေစာင့္ၾကည့္ရုံျဖင့္ တာ၀န္မ်ား မၿပီးေသးေပ။
အလားတူစြာပင္ ဆရာ ဆရာမတုိ႔သည္လည္း “သင္ရုိးညႊန္းတန္း” အတုိင္းၿပီးသြားလွ်င္
တာ၀န္ေက်ပြန္ၿပီဟု သေဘာထား၍ မရေပ။ သားသမီးတပည့္တုိ႔ အေပၚ အၿမဲတန္းပဲ့ျပင္
ညႊန္ျပလ်က္ ဆရာမိဘတုိ႔ကုိယ္တုိင္က တက္ၾကြစြာ ေရွ႕ေဆာင္ ေရွ႕ရြက္
ျပဳၾကရေပမည္။ “မေကာင္းျမစ္တာ၊ ေကာင္းရာညႊန္ျပ”ရာ၌ သူတုိ႔ေလးေတြကုိ
လိမ္မာပါးနပ္စြာ ကုိင္တြယ္တတ္ဖို႔ လုိေပသည္။
“ဆရာေကာင္းမည္သည္ ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္ရမည္။
ေခါင္းေဆာင္ေကာင္းသည္ ဆရာျဖစ္ ရမည္။” ဟူေသာေဆာင္ပုဒ္ႏွင့္အညီျဖစ္သင့္ေပသည္။
မိဘဆရာသမားတုိ႔အေပၚ ႏြဲ႕ဆုိး ဆုိးတတ္ၾကသည့္ လူငယ္တုိ႔၏ညာဥ္ကုိ
ခြင့္လႊတ္ရမည္ျဖစ္ေသာ္လည္း ေဟာရမ္းမုိက္မဲ ျခင္းႏွင့္ တရားမဲ့
ျပဳမႈျခင္းတုိ႔ကုိ လုံး၀ခြင့္မျပဳသင့္ေပ။ ငယ္စဥ္ကပင္ စည္းကမ္းကလနားသပ္၍
ေဘာင္ခပ္ေပးထားျခင္းသည္ သူတုိ႔၏ ႀကီးပြားေရးျဖစ္သည္။
ေခတ္ဆုိးႏွင့္စနစ္ဆုိးကုိ ေတာ္လွန္ရာတြင္
လူသည္ အဓိကက်ေသာ ဇာတ္ေဆာင္ျဖစ္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္လူသည္ အေရးပါသည္။
လူကုိထူေထာင္ေပးရမည္။ ဤ “လူထူေထာင္ေရးလုပ္ငန္း”သည္
နက္နဲက်ယ္၀န္းသည္ႏွင့္အမွ် အေရးႀကီးဆုံးျဖစ္ ေၾကာင္းယေန႔ေခတ္ေပးအသိေၾကာင့္
လူတုိင္းပင္နားလည္ၾကေပသည္။
“တႏွစ္အတြက္ ရည္ရြယ္လွ်င္ သီးႏွံကုိ
ပ်ဳိးပါ၊ ဆယ္ႏွစ္အဖုိ႔ကုိ ရည္စူးလွ်င္ သစ္ပင္ကုိ စုိက္ပါ၊ ႏွစ္တရာကုိ
ေျမွာ္ကုိးလွ်င္ လူကုိထူေထာင္ပါ”ဟူ၍ပင္ အေရွ႕တုိင္းစကားပုံ တခုက ဆုိထားသည္။
နိဳင္ငံအစုိးရသည္ တနပ္စားဥာဏ္ျဖင့္ ဦးေဆာင္ေနျခင္းမ်ဳိး မဟုတ္သင့္ေပ။
ႏွစ္ေပါင္းရာေပါင္းမ်ားစြာ ေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာ အနာဂတ္ဗမာျပည္ကုိ
ခုိင္ၿမဲထြန္းေျပာင္ေရး သာယာ၀ေျပာေရးႏွင့္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးတုိ႔ကုိ
ေျမွာ္ကုိး၍ ဦးေဆာင္ ေနျခင္း ျဖစ္သင့္သ္။
လူသားဦးေရ တေန႔တျခားတုိးပြားလာေနသည္။
ထုိလူသားတုိ႔အတြက္ စာ၀တ္ေနေရး တုိ႕ကုိ မွ်ေပးေနၾကရသည့္ တာ၀န္လည္း
ပုိ၍ႀကီးလာရေပသည္။ ယခုအခါ ကမၻာ့လူဦး ေရသည္ သန္းေပါင္း (၃၂၀၀)ေက်ာ္မွ်ရွိ၏။
အာရွတုိက္တခုလုံး၏ လူဦးေရသည္ သန္းေပါင္း (၁၇၈၃)ရွိသည္။ ၁၉၆၁-ခုႏွစ္ႏွင့္
၁၉၆၄-ခုႏွစ္အၾကားတြင္ ႏွစ္စဥ္ လူဦးေရ တုိးႏႈန္းမွာ ၁ဒသမ
၈ရာခုိက္ႏႈန္းရွိေၾကာင္း ကုလသမဂၢ စာရင္းအင္းႏွစ္စဥ္ထုတ္စာအုပ္
တြင္ေဖာ္ျပထားေပသည္။
ျမန္မာျပည္၌ပင္
ေနာက္သုံးေလးႏွစ္မွ်ၾကာလွ်င္ သန္းေပါင္း (၃၀)ေက်ာ္ထိ တုိးျမင့္လာ ေပမည္။
၎တုိ႔၏ စား၀တ္ေနေရးကုိ နိဳင္ငံ၏တာ၀န္ပင္ ျဖစ္ေခ်သည္။ နိဳင္ငံ၏
တာ၀န္ သည္ နိဳင္ငံသားတုိ႔၏ တာ၀န္ပင္ ျဖစ္ေခ်သည္တကား။ ယေန႔ေခတ္သည္ လူစြမ္း
ေကာင္းေခတ္မဟုတ္ေတာ့ေပ။ တဦးတည္း တေယာက္တည္း စြမ္းေဆာင္ျခင္းျဖင့္ လည္း
အရာမေရာက္ေတာ့ေခ်။ “ဘယ္သူ ေသေသ ငေတမာၿပီးစတမ္း” ဟူေသာ တကုိယ္ေကာင္း
ႀကီးပြားေရး၀ါဒတုိ႔သည္ ဇာတ္သိမ္းခန္းသုိ႔ ေရာက္ေပၿပီ။
“ညီညြတ္ျခင္းသည္ အင္အား”သည္
ယေန႔ေၾကြးေၾကာ္သံျဖစ္သည္။ ကြ်ႏု္ပ္တုိ႔သည္ ကုိယ္က်ဳိးေလးမွ်ေလာက္ကုိ
ၾကည့္ေန၍ မျဖစ္ပါေပ။ အလားတူပင္ မိမိအိမ္ ဥပစာကြက္ ကြက္ကေလးေလာက္ကုိသာ
ၾကည့္လွ်င္ ေဘာင္က်ဥ္းလွေပသည္။ နိဳင္ငံအ၀ွန္း ကမၻာ အ၀ွန္းကုိေျမွာ္ေခၚ၍
ျမင္နိဳင္စြမ္းမွသာလွ်င္ ကမၻာႀကီးႏွင့္ ရင္ေဘာင္တန္းနိဳင္မည္ျဖစ္ သည္။
ဤအသိစိတ္ျဖင့္ ကြ်ႏု္ပ္တုိ႔သည္ အက်ဳိးမျပဳေသာ အယူေဟာင္း စနစ္တုိ႔ကုိ
ကြက္လပ္ခ်န္ခဲ့ၿပီး မူသစ္လူသစ္ျဖင့္ စနစ္သစ္သုိ႔ လွမ္းၾကရေပမည္။
ေရွ႕သုိ႔ခ်ီရာတြင္ အဓိကက်ေသာ “လူမႈထူေထာင္ေရး”ႀကီးကား ခ်န္လွပ္ထားခဲ့၍
မျဖစ္နိဳင္ပါေပ။
ကြ်န္ပ္တုိ႔ကုိယ္တုိင္ပင္ “အရည္မီွ”ရန္
အစြမ္းကုန္ႀကိဳးစာရေပမည္။ အနာဂတ္ကုိ ဦးေဆာင္မည့္ လူငယ္လူရြယ္ေလးမ်ားကုိ
စနစ္တက် ထိန္းသိမ္းရမည္ျဖစ္သည္။ “ငယ္က မႀကိဳး၊ အပိုမေသ”ေတြခ်ည္း စုလာလွ်င္
“စည္းကမ္းေဖါက္၍ ထီးနန္းေပ်ာက္” ရသည့္အေျခသုိ႔ ဆုိက္ရေပလိမ့္မည္။
အလိမ္မာေလးေတြ ျပည္ေထာင္စုမွသာလွ်င္ ကြ်န္ဳပ္တုိ႔နိဳင္ငံသည္ ကမၻာ့အလယ္တြင္
ထယ္၀ါနိဳင္မည္။
ေကာင္းေသာအေလ့အထမ်ားကုိ ငယ္ရြယ္စဥ္ကပင္
အရုိးခုိက္ေအာင္စြဲေနဘုိ႔လုိေပ သည္။ စနစ္က်ျခင္းသည္
စည္းကမ္းရွိျခင္းပင္ျဖစ္၏။ စည္းကမ္းရွိလွ်င္ ထီးနန္းလည္း မေပ်ာက္နိဳင္။
ထုိ႔ေၾကာင့္ လူငယ္လူရြယ္ “ေက်ာက္ရို္င္းပြင့္” ေလးမ်ားကုိ အရည္
အေသြးတက္လာေအာင္ ပြတ္တုိက္ပဲ့ျပင္ေပးရမည္မွာ ကြ်န္ဳပ္တုိ႔တာ၀န္ပင္ ျဖစ္ေပ
သည္။
“ေငြပင္နားေတာ့ ေငြေက်း၊ ေရႊပင္နားေတာ့
ေရႊေက်း”ဟု ျမန္မာစကားပုံရွိသည္။ ေကာင္းျမတ္ေသာ အေလ့အထအတုတုိ႔ကုိ
စြဲၿမဲေလ့လာမွသာလွ်င္ လူေတာ္လူေကာင္း ျဖစ္ေပမည္။ “ဟုတ္ေသာ အႀကံ၊
မွန္ေသာအက်င့္၊ သင့္ေသာအယူ၊ ျဖဴေသာႏွလုံး၊ သူေတာ္ထုံး”ကုိ စြဲသုံၚတတ္မွသာ
လူ႔အဘိုးတန္ျဖစ္နိဳင္ေပသည္။
ထုိ႔အျပင္ “ေရွ႕ေဆာင္ႏြားလား၊
အေျဖာင့္သြားက၊ ေနာက္ႏြားတသုိက္၊ အေျဖာင့္လုိက္၏”ဟု ပညာရွင္တုိ႔
ဆုိထုံးျပဳခဲ့ၾက၏။ ေရွ႕သြားပုဂၢိဳလ္မ်ား ထူးခြ်န္ေျပာင္ ေျမာက္မွသာ
ေနာက္ကပုဂၢဳိလ္မ်ား ထူခြ်န္နိဳင္ေပမည္။ ေရွ႕ေဆာင္မ်ားကုိယ္တုိင္က ပရမ္းပတာ
ျဖစ္ေနပါလွ်င္ အဘယ္မွာ “စံထား” ထုိက္ပါမည္နည္း။
“လူထုထဲမွာ အသိရွာ”လ်က္ လူထုႏွင့္
မကင္းကြာရန္ သတိမူရေပမည္။ သုိ႔မွသာ ဘ၀ထိေတြ႔ခ်က္ မွန္ကန္၍ ယထာဘူတက်ေသာ
ဦးေဆာင္မႈကုိ ျပဳနိဳင္မည္ျဖစ္ပါ သတည္း။
စစ္ကိုင္းမင္းရွိန္
၂၄/၁၃/၆၉
(အတြဲ-ဂ၊ အမွတ္-၇)
