ေရႊစကားတို႔ရဲ႕ ျမစ္ဖ်ား(၁၂)
ဤသကၤန္းသည္ ငါ့ရွင္ကို ငါပူေဇာ္သည္မဟုတ္၊ ငါ့ရွင္ရဲ႕ ဂုဏ္ကိုသာ ပူေဇာ္ျဖစ္တယ္။
မဏိသာရမဥၥဴသာရိက က်မ္းျပဳဆရာေတာ္
ေရွးေရွးက်မ္းစာေတြမွာ စိတ္၀င္စားဖို႔ေကာင္းတဲ့ ေနာက္ခံသမိုင္းေၾကာင္းတခ်ိဳ႕ရွိတတ္ပါတယ္။ အတုယူစရာ အားက်စရာ ၾကည္ညိဳစရာေတြေပါ့။ အခုေျပာျပခ်င္တဲ့ က်မ္းတစ္က်မ္းရဲ႕ သမိုင္းေၾကာင္းကေတာ့ အင္း၀ေခတ္မွာ ေပၚထြန္းခဲ့တဲ့ က်မ္းတစ္က်မ္းအေၾကာင္းပါ။ က်မ္းျပဳစုသူက အရွင္ မဟာအရိယ၀ံသမေထရ္၊ က်မ္းစာအမည္က မဏိသာရမဥၥဴသာဋီကာ ဆုိတဲ့က်မ္းပါ။ တကယ္ဆို က်မ္းစာေရးသားမႈအားေကာင္းခဲ့တဲ့ အင္း၀ေခတ္မွာ ေပၚထြန္းခဲ့တဲ့ စာတတ္ရဟန္းေတာ္ တစ္ပါးအေနနဲ႔ က်မ္းစာေရးျဖစ္တာ သိပ္ေတာ့ ထူးျခားလွပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ထူးျခားတာက က်မ္းစာျဖစ္ေပၚလာပံု သမိုင္းေၾကာင္းပါ။ အဲဒီသမိုင္းေၾကာင္းေလးကို ေျပာျပခ်င္လို႔ ေရႊစကားတို႔ရဲ႕ ျမစ္ဖ်ားက႑မွာ ထည့္လိုက္ရတာပါ။
အရွင္အရိယ၀ံသက ပင္းယျမိဳ႕ စကားေက်ာင္းမွာ စာသင္ေနပါတယ္။ စာဘယ္ေလာက္အထိ ႏွဳတ္တက္အာဂံု ေဆာင္ႏိုင္ျပီလဲဆိုရင္ မိန္းမကိုယ္၀န္ေဆာင္တစ္ရြက္ခန္႔ေလာက္ ပါဠိက်မ္းဂန္ေတြကို အာဂံုေဆာင္ႏိုင္တယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အရွင္အရိယ၀ံသက ကိုယ့္ကိုယ္ကို ”စာတတ္သည္ က်မ္းဂန္တတ္သည္” ဆိုတဲ့သေဘာကို မသိေသးဘူးလို႔ ခံယူထားပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ စစ္ကိုင္းမွာရွိတဲ့ ဆရာေတာ္ေတြဆီ နည္းသြားခံဦးမယ္ဆိုျပီး စစ္ကိုင္းဘက္ကို ကူးခဲ့ပါတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ စစ္ကိုင္းပုညရွင္ေစတီေျမာက္ဘက္မွာ စာအလြန္တတ္တဲ့ ေရငံုဘုန္းၾကီးတစ္ပါး ထင္းရွားေနတဲ့အခ်ိန္ပါ။ လိုလိုရာရာ ဟုတ္ဟုတ္ျငားျငားစကားေတြမေျပာခ်င္လို႔ ေရငံုေနေလ့ရွိတာေၾကာင့္ ေရငံုဘုန္းၾကီးလို႔ အမည္တြင္ေနတာပါ။ အရွင္အရိယ၀ံသက စစ္ကိုင္း ေရာက္တာနဲ႔ ေရငံုဘုန္းၾကီးဆီကို စာ၀ါေတာင္းမယ္ဆိုျပီး သြားပါတယ္။ ေရငံုဘုန္းၾကီးဆီေရာက္ေတာ့ အရွင္အရိယ၀ံသက ေရငံုဘုန္းၾကီးနဲ႔ ေဘးတိုက္ေနရာေလာက္ကထိုင္ျပီး ဦးခ်လိုပ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေရငံုဘုန္းၾကီးက ကိုယ့္စာကိုယ္ၾကည့္ေနပါတယ္။ အရွင္အရိယ၀ံသက အနားေရာက္ေနတာကို သတိမျပဳမိပါဘူး။
ဒါေၾကာင့္ အရွင္အရိယ၀ံသလည္း ကိုယ့္သားေရႏြယ္ေလး အသာေခါက္ျပီး ျပန္ခဲ့ရပါတယ္။ ဒုတိယရက္ ထပ္သြားျပန္ပါတယ္။ ေရငံုဘုန္းၾကီးက ပထမရက္အတိုင္း ကိုယ့္စာပဲ ကိုယ္ၾကည့္ေနလို႔ ေရွးနည္းအတူပဲ ျပန္ခဲ့ရပါတယ္။ တတိယရက္မွာလည္း အရွင္အရိယ၀ံသက ဇြဲ႕မေလ်ာ့ေသးဘဲ ထပ္သြားပါတယ္။ ေရငံု ဘုန္းၾကီးကေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း စာပဲၾကည့္ေနပါတယ္။ အရွင္အရိယ၀ံသကလည္း ေရငံုဘုန္းၾကီးအေျခအေနကိုၾကည့္ျပီး ဒီေန႕ တစ္ေန႕တာလက္ေလွ်ာ့တဲ့ အေနနဲ႔ သားေရႏြယ္အခင္းကို ေခါက္လိုက္တာ အမွတ္တမဲ့ အသံထြက္သြားပါတယ္။ အသံထြက္သြားေတာ့မွ ေရငံုဘုန္းၾကီးက သတိထားမိသြားပါတယ္။ ဒီေတာ့မွ ငံုထားတဲ့ေရကိုေထြးျပီး ေမးပါတယ္။
ငါ့ရွင္ ဘာကိစၥတုန္း။
တပည့္ေတာ္ ဆရာေတာ္ဘုရားထံေရာက္သည္မွာ ယေန႔ႏွင့္ဆို သံုးရက္ေျမာက္ပါဘုရား၊ တပည့္ေတာ္ ဆရာေတာ္ဘုရားထံ စာ၀ါေတာင္းခ်င ္လို႔ပါဘုရား။
ငါ့ရွင္ ဘာက်မ္းဂန္ေတြ ေလ့က်င့္ဖူးပါသလဲ
တပည့္ေတာ္ မသင္ၾကား မေလ့က်င့္ဖူးေသာက်မ္းဂန္မရွိပါဘုရား။ ဒါေပသိ ” စာတတ္သည္ က်မ္းဂန္တတ္သည္” ဆိုသည့္ သေဘာကို မသိေသး၍ ဆရာေတာ္ဘုရားထံ စာ၀ါေတာင္းျခင္းျဖစ္ပါသည္ဘုရား။
ငါ့မွာတစ္ေန႕စာ၀ါသံုး၀ါ ပို႔ခ်ေပးရသည္။ မြန္းတိမ္းလွ်င္ ပုညရွင္ေစတီတက္ျပီး တံျမက္၀တ္လည္း ျပဳရေသးသည္။ မအားလပ္ပါ။ သို႔ေသာ္လည္း စာတတ္မွန္းမသိဆိုသည္ကို ငါ့ထံ၌သိေစမည္။ တံျမက္၀တ္ပ်က္ပါေစေတာ့ ဋီကာလက္သန္းကို ပို႔ခ်ေပးမည္။
အရွင္အရိယ၀ံသလည္း ေရငံုဘုန္းၾကီးဆီက စာတတ္ခြင့္ျပဳလိုက္တာနဲ႔ မွန္ပါဘုရား လို႔ ၀န္ခံလိုက္ပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ ဋီကာလက္သန္း ဆိုတဲ့ က်မ္းအေၾကာင္း နည္းနည္းေျပာျပခ်င္ပါေသးတယ္။ သီဟုိဠ္က်ြန္း ၀ဋဂါမဏိမင္းၾကီးလက္ထက္မွာ အရွင္အႏုရုဒၶါမေထရ္က အဘိဓမၼတၱသဂၤဟဆုိတဲ့ သျဂိဳဟ္က်မ္းကို စီရင္ပါတယ္။
ယခုေခတ္စာသင္သားေတြသင္ေနတဲ့ သျဂိဳဟ္က်မ္းပါ။ လက္သန္းအဠကထာလို႔လည္း ေခၚပါတယ္။ အဲဒီသျဂိဳဟ္က်မ္းရဲ႕ အဖြင့္ျဖစ္တဲ့ အဘိဓမၼတၱ၀ိဘာ၀ိနီဋီကာ က်မ္းကို သီဟုိဠ္က်ြန္း အရွင္သုမဂ္လသာမိက စီရင္ပါတယ္။ဒီက်မ္းကို ဋီကာလက္သန္းလို႔လည္း ေခၚပါတယ္။ ဒီက်မ္းကလည္း ဒီေန႔ေခတ္စာသင္သားေတြ သင္ၾကားပို႔ခ်ေနရတဲ့ က်မ္းပါ။ ေရငံုဘုန္းၾကီးက အရွင္အရိယ၀ံသကို အဲဒီဋီကာလက္သန္းဆိုတဲ့ အဘိဓမၼတၱ၀ိဘာ၀ိနီဋီကာက်မ္းကို သင္ေစတာပါ။
အရွင္အရိယ၀ံသက အဘိဓမၼတၱ၀ိဘာ၀ိနီဋီကာက်မ္းကို ေရငံုဘုန္းၾကီးဆီမွာ သံုးရက္တိတိသင္ပါတယ္။ သံုးရက္သင္ျပီးသြားေတာ့ အရွင္အရိယ၀ံသက သင္ျပီးသားေတြကို ျပန္လည္ေလ့က်က္ေနတဲ့အတြက္ ေရငံုဘုန္းၾကီးဆီကို သံုးရက္မသြားပဲ ေနေနလိုက္ပါတယ္။ အရွင္အရိယ၀ံသက ေရငံုဘုန္းၾကီးရဲ႕ ပို႔ခ်ခ်က္နဲ႔ဋီကာကို တိုက္ဆိုင္ေလ့က်က္လိုက္ေတာ့ ရွင္းခနဲ႔ လင္းခနဲနဲ႔ စာတတ္သည္ဆိုတဲ့သေဘာကုိ သိသြားတယ္လုိ႔ဆိုပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ ဋီကာႏွယ္ေက်ာ္ေရာ၊ ဋီကာႏွယ္ေက်ာ္ေရာ ဆိုျပီး ဥဒါန္းက်ဴးပါတယ္။ အဲဒီဥဒါန္းစကားကိုအစြဲျပဳျပီး ဋီကာေက်ာ္လို႔ တြင္ခဲ့တာလည္း ဒီေန႔အထိပါပဲ။ ဒီဘက္မွာသာ အရွင္အရိယ၀ံသက ဥဒါန္းက်ဴးေနတာ ဟိုဘက္မွာေတာ့ ေရငံုဘုန္းၾကီးက အရွင္အရိယ၀ံသမလာလို႔ မက်န္းမမာျဖစ္လို႔လားဆိုျပီး စိုးရိမ္ေနတာပါ။ဒါေၾကာင့္ ရဟန္းငယ္တစ္ပါးကိုလႊတ္ျပီး စံုစမ္းခိုင္းပါတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာ ေရငံုဘုန္းၾကီးကိုေလွ်ာက္ဖို႔အလာ လမ္းမွာ ရဟန္းငယ္နဲ႔ဆံုပါတယ္။ အက်ိဳးအေၾကာင္း အျပန္အလွန္ေျပာၾကျပီး ရဟန္းငယ္နဲ႔အတူ ေရငံုဘုန္းၾကီးဆီ လာခဲ့ၾကပါတယ္။
ေရငံုဘုန္းၾကီးဆီက သူ႔ဆီေရာက္တယ္ဆိုရင္ပဲ ဘာေၾကာင့္မလာသလဲ ဆိုတာ ဦးစြားေမးပါတယ္။ ဒီေတာ့ အရွင္အရိယ၀ံသက ဆရာေတာ္သင္ေပးေသာနည္းကို သိပါျပီဘုရား၊ ဆရာေတာ့္ေက်းဇူးေၾကာင့္ စာတတ္တဲ့သေဘာကို သိပါျပီလို႔ ျပန္ေလွ်ာက္ပါတယ္။ ေရငံုဘုန္းၾကီးကလည္း ေတာ္ေတာ္ေလး ေက်နပ္အားရသြားပါတယ္။ အရွင္အရိယ၀ံသရဲ႕ စာေပအရည္အခ်င္းကိုလည္း တစ္ခါတည္း နားလိုက္လိုက္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ငါ့ရွင္သည္ အဘိဓမၼတၳ၀ိဘာ၀ိနီက်မ္းကို အမွီျပဳျပီး က်မ္းဂန္အရာ၌ လိမၼာတတ္ေျမာက္ခဲ့ေပတယ္။ ငါ့ရွင္တတ္ေျမာက္ခဲ့တဲ့က်မ္းရဲ႕ အဖြင့္ကိုေရးျပီး ေက်းဇူးဆပ္ေတာ့လို႔ မိန္႔ေတာ္မူပါတယ္။
အရွင္အရိယ၀ံသကလည္း ၀မး္ေျမာက္၀မ္းသာနဲ႔ လက္ခံလိုက္ပါတယ္။ အရွင္အရိယ၀ံသက အဖြင့္က်မ္းကို လူသံ ငွက္သံမၾကားတဲ့ တိတ္ဆိတ္တဲ့ ညဥ့္အခ်ိန္မွာပဲ ေရးပါတယ္။ ေန႔ပိုင္းမွာ လံုး၀မေရးပါဘူး။ ျပီးေတာ့ တခုထူးျခားတာက လျပည့္၊ လကြယ္၊ (၈)ရက္ဥပုသ္ေန႔တိုင္း စီရင္ေရးသားျပီးသမွ်ကို ပုညရွင္ေစတီရင္ျပင္မွာ သံဃာေတာ္ေတြကို စုေ၀းေစျပီး ဖတ္ၾကားပါတယ္။ အမွားပါရင္ေထာက္ျပဖုိ႔လည္း တခါတည္းမွားထားပါတယ္။ အင္းေ၀ေခတ္ရဲ႕ စာတမ္းဖတ္ပြဲတစ္ခုဆိုရင္လည္း ဆိုိႏိုင္ပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ တစ္ေန႔မွာ ပံုဂံသားရဟန္းေတာ္တစ္ပါး ဘုရားဖူးလာတာနဲ႔ ၾကံဳပါတယ္။
ပုဂံသားရဟန္းကလည္း အခြင့္ၾကံဳေနတာနဲ႔ အစြန္တစ္ခုမွာ ထိုင္ျပီးနာယူပါတယ္။ အရွင္အရိယ၀ံသက စာတမ္းဖတ္ေနစဥ္မွာပဲ ပုဂံသားရဟန္းက ”ေအးေအး”ဆိုျပီး ႏွစ္ၾကိမ္အသံျပဳလိုက္ပါတယ္။ အရွင္အရိယ၀ံသကလည္း အသံျပဳတဲ့ေနရာကို ကညစ္နဲ႔မွတ္ထားလိုက္ပါတယ္။ စာတမ္းဖတ္ျပီးေတာ့ အသံျပဳသူရဟန္းရဲ႕ တည္းခိုေန၇ပ္ကိုလည္း ေမးထားလိုက္ပါတယ္။ ေက်ာင္းျပန္ေရာက္လို႔ အသံျပဳထားတဲ့ႏွစ္ေနရာကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ တစ္ေနရာက ၀ါက်ႏွစ္ခုထပ္ေနျပီး တစ္ေနရာမွာေတာ့ ဣမံ ဂႏၴံလို႔ ပုလႅိင္ဆိုရမွာကို ဣဒံ ဂႏၴံလို႔ နပုလႅိင္နဲ႔ေရးထားတဲ့ အမွားႏွစ္ခ်က္ကို ေတြ႔ရပါတယ္။
အရွင္အရိယ၀ံသက ခ်က္ခ်င္းဆိုသလိုပဲ အမွားျပသူ ပုဂံသားရဟန္းကို ပင့္ခိုင္းလုိက္ပါတယ္။ ပုဂံသားရဟန္း ေက်ာင္းေရာက္ေတာ့ ငါ့ရွင္ ငါသည္ ဤက်မ္းကို သာမညျပဳသည္မဟုတ္၊ လူသံငွက္သံစဲတဲ့ ညဥ့္အခ်ိန္မွာ ပုရပိုက္ကို ဖြင့္ျပီးေရးတယ္။ မနက္လူသံငွက္သံၾကားမွ ပုရပိုက္ကို အုပ္ျဖစ္တယ္။ ထိုသို႔အားထုတ္ထားပါလ်က္ ”ေအးေအး” လို႔ အဆိုခံရေသးတယ္လို႔ မိန္႕ပါတယ္။ ဒီေတာ့ ပုဂံသားရဟန္းေတာ္လည္း အရွင္ဘုရား ျပဳစုေသာက်မ္းမွမာ ဆိုဖြယ္ရာမရွိပါ။ လူတစ္ေယာက္ ေက်ာက္စရစ္ခဲေတြ လက္နဲ႔ဆုပ္ျပီး တိုက္နံရံကို ပစ္လိုက္တဲ့အခါ တစ္ခဲမက်န္ တိုက္နံရံကို အကုန္မွန္သလို အရွင္ဘုရား မိန္႔ဆိုေသာစကားမ်ားမွာ အလိုရွိအပ္ေသာ အနက္အဓိပၸါယ္သို႔ခ်ည္း ေရာက္ပါေပတယ္။ ၀ါက်တစ္ခ်က္ထပ္တာနဲ႔ အခြဲတစ္ခ်က္လြဲတာကိုသာ ေအးေအး လို႔ ဆိုမိလိုက္တာပါဘုရား လို႔ ျပန္ေလွ်ာက္ျပပါတယ္။
အရွင္အရိယ၀ံသက အျပစ္ေထာက္ျပသူ ပုဂံသားရဟန္းေတာ္ကို ေက်းဇူးတင္လို႔ မဆံုးပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ဒီေက်းဇူးကို ဘာနဲ႔ပူေဇာ္ရမလဲလို႔ ေဘး၀န္က်င္ကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ မိမိရဲ႕ဒုကုဋ္သကၤန္းၾကီးကို သြားေတြ႔ပါတယ္။ ဒီအတိုင္းလွဴလိုက္ရင္ ပုဂံသားရဟန္းငယ္ အလွဴမခံ၀ံမွာစိုးလို႔ ဘယ္လိုေျပာလွဴသလဲဆိုေတာ့ ”ဤသကၤန္းသည္ ငါ့ရွင္ကို ပူေဇာ္သည္မဟုတ္၊ ငါရွင္ရဲ႕ ဂုဏ္ကိုသာပူေဇာ္ျဖင္းျဖစ္ပါတယ္” လို႔ေျပာလွဴပါတယ္။
အရွင္အရိယ၀ံသက ဒါနဲ႔တင္ပူေဇာ္တာမဟုတ္ပါဘူး။ ေနာင္အခါမွာ ဘုရင္မင္းေခါင္းကို အက်ိဳးအေၾကာင္းေျပာျပီး ဘြဲ႔တံဆိပ္ေတာ္ကိုလည္း အလွဴခံေစခဲ့တယ္လို႔ စာမွာဆိုပါတယ္။ ဒီအျပဳအမူက အတုခိုးစရာနဲ႔ နည္းယူစရာပါ။ သာသနာသမိုင္းမွာ ယေန႔ထက္တိုင္ ေျပာစမွတ္ျပဳေနရတဲ့ အျပဳအမူပါ။ ျပီးေတာ့ ဤအရွင္အရိယ၀ံသက သူရဲ႕က်မ္းကို မဏိသာရမဥၥဴသာဋီကာလို႔ အမည္တပ္ခဲ့ပါတယ္။
ဒီေနရာမွာ ၾကံဳတုန္းဓမၼသမိုင္းတစ္ခုကိုလည္း ထည့္ေျပာျပခ်င္ပါေသးတယ္။ တစ္ခါမွာ ဘုရင္မင္းေခါင္ ဆရာေတာ္ အရွင္အရိယ၀ံသေက်ာင္းကို ေရာက္လာပါတယ္။ တရားေဟာျပီးျပန္ခါနီးမွာ ဆရာေတာ္က ” စစ္ကိုင္းယာဥ္ခြန္ကို ခ်မ္းသာပါေစလို႔” အလွဴခံပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘုရင္မင္းေခါင္က မလွဴပါဘူး။ ဒီလိုနဲ႔ ေလွေတာ္စီးအျပန္ ျမစ္လယ္ေခါင္မွာ တက္မကို မိေက်ာင္းကိုက္ထားလို႔ ေရွ႕ဆက္မသြားႏိုင္ဘဲျဖစ္ေနတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ယာဥ္ခြန္ကို လွဴပါတယ္လို႔ ေအာ္လိုက္မွ မီးေက်ာင္းက လႊတ္ခဲ့တယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။
လုပ္သင့္တာကိုလုပ္ျပီး ေျပာသင့္တာကို ေျပာတာ တရားျပည့္သူေတြရဲ႕ ဓမၼတာတစ္ခုပါ။ မေမ့ေကာင္းတဲ့ အင္း၀ေခတ္ရဲ႕ အျပဳအမူပါပဲ။
ရေဝႏြယ္(အင္းမ)
က်မ္းကိုး
(၁) သာသနာလကၤာရစာတမ္း (မဟာဓမၼသၾကီး)
(၂) သာသနာဗဟုသုတပၸကာသနီ (ဘုရားျဖဴဆရာေတာ္)
သူရဇၨ ေမ ၂၀၀၁
