ဣစၧာသယ ဆုေတာင္းျပည့္ေစတီေတာ္ျမတ္ၾကီး ထီးေတာ္တင္ပြဲ (၁ဝ.၂.၂ဝ၁၆)

ရတနာဝါသေက်ာင္း စုပါင္းဘံုကထိန္ပြဲေတာ္

ဓမၼစၾကာအခါေတာ္ေန႔ႏွင့္ ဝါဆိုသကၤန္း ကပ္လွဴပူေဇာ္ပြဲ

ေမတၱာစာတမ္း

ေမတၱာစာတမ္း

အၿမင့္ၿမတ္ဆုံး ဘ၀ေနနည္း ေလးမ်ဳိးရွိေၾကာင္း ဗုဒၶစာေပတြင္ ေဖာ္ၿပထားသည္၊၊ အၿမတ္ဆုံး ဘ၀ေနနည္း ေလးမ်ဳိးဆုိတာ---
(၁) ေမတၱာၿဖင့္ ေနၿခင္း
(၂) ကရုဏာၿဖင့္ ေနၿခင္း
(၃) မုဒိတာၿဖင့္ ေနၿခင္း
(၄) ဥေပကၡာၿဖင့္ ေနၿခင္းတုိ႔ ၿဖစ္သည္၊၊

“ေမတၱာ”အေၾကာင္း စာတမ္းတခုေရးဖုိ႔ အၾကံၿပဳထားပါသည္၊ စာဖတ္သူအားလုံးအတြက္ ပါဠိစာေပ ဗဟုသုတႏွင့္ အက်ဳိးေက်းဇူးမ်ားသည့္ အၾကံေပးခ်က္ၿဖစ္၍ အရွင္ ေမတၱာႏွင့္ ဆက္စပ္သည့္ ပါဠိစာေပ အေထာက္အထား အခ်က္လက္မ်ားကို ရွာေဖြစုစည္းၿပီး “ေမတၱာ စာတမ္း”ကို ေရးလုိက္ပါသည္၊၊

‘ေမတၱာ’ဟူေသာ ပါဠိပုဒ္ကို အဓိပၸါယ္မ်ားစြာ ဖြင့္ဆုိထားသည္ကို ေလ့လာရပါသည္၊၊ စာဖတ္သူအတြက္ အဆင္လည္းေၿပ၊ အဓိပၸါယ္ဖြင့္ဆုိခ်က္အားလုံးကိုလည္း ငုံမိေစတဲ့ တစ္လုံးတည္းေသာ အဓိပၸါယ္ဖြင့္ဆုိခ်က္ကို အရွင္ ေလ့လာၾကည့္ေသာအခါ "ေမတၱာ"ဟူသည္ “အက်ဳိးလုိလားမႈ” ဟူ၍ ၿဖစ္ပါ သည္၊၊ တပါးသူ၏ အက်ဳိးကို လုိလားမႈကို ေမတၱာဟု ေခၚဆုိေၾကာင္း ေလ့လာရပါသည္၊၊

သတိၿပဳရန္မွာ တခါတရံတြင္ ‘အခ်စ္’က ေမတၱာအသြင္ေဆာင္၍ လူေတြကို လွည့္စားတတ္သည္ဆုိသည့္ အခ်က္ၿဖစ္သည္၊၊ ‘အခ်စ္’ႏွင့္‘ေမတၱာ’မွာ ဘာသာစကားၿခင္းမတူရုံမွ်မက အဓိပၸါယ္လည္း မ်ားစြာ ကြာၿခားေၾကာင္း ေလ့လာရပါသည္၊၊ ဗုဒၶဘာသာတြင္ ေမတၱာပို႔ က်င့္စဥ္တစ္ခု ရွိပါသည္၊၊ ‘ေမတၱာ’ဆုိတာ ပို႔လုိ႔ရပါသလားဟုေမးလ်င္--ရသည္ဟုေၿဖဆုိရပါမည္၊၊ သုိ႔ေသာ္ ေမတၱာပို႔နည္း စနစ္က်ဖုိ႔ေတာ့ အထူးလုိအပ္ပါသည္၊၊

ေမတၱသုတ္တြင္ ေမတၱာပို႔မည့္သူ၌ ထားရွိရမည့္ စိတ္ဓာတ္ကို ဤသုိ႔ေဖာ္ၿပထားပါသည္--“ရင္ေသြး တစ္ဦးတည္းသာရွိေသာမိခင္သည္ ထုိရင္ေသြးကို အသက္ႏွင့္ရင္းႏွီး၍ ေစာင့္ေရွာက္လုိေသာ၊ အက်ဳိး လုိလားေသာ စိတ္ဓာတ္ရွိသသုိ ေမတၱာပို႔လုိသူသည္လည္း မိမိေမတၱာပို႔မည့္ သူအေပၚတြင္ တကယ္ အက်ဳိးလုိလားမႈႏွင့္ ေစာင့္ေရွာက္လုိမႈ ရွိရမည္”ဟု ေဖာ္ၿပထားပါသည္၊၊ ေမတၱာပုိ႔မည့္သူ၏ သႏၱာန္တြင္လည္း မိခင္အရင္းက သားသၼီးကို ေစာင့္ေရွာက္လုိေသာ၊ အက်ဳိးတကယ္လုိလားေသာ စိတ္ဓာတ္မ်ား ေမြးၿမဴ ထားရမည္ ၿဖစ္သည္၊၊

ေမတၱာပို႔လုိသူသည္ ေမတၱာမပို႔ခင္ မိမိေမတၱာပို႔မည့္သူ၏ ရုပ္အသြင္ကို အာရုံတြင္ ၾကည္ၾကည္ လင္လင္ ေပၚလာေအာင္ ၾကည့္ရပါမည္၊၊ ေပၚလာၿပီဆုိမွ စိတ္ပါလက္ပါ ေမတၱာပုိ႔ရမည္ ၿဖစ္ေၾကာင္း ပါဠိစာေပက ဆုိထားပါသည္၊၊ ေမတၱာပို႔ေသာအခါတြင္ ဘယ္သူကစ၍ ေမတၱာပုိ႔ရမည္ကို သိရန္လုိအပ္ ပါသည္၊ ပထမဆုံး မိမိကိုယ္တုိင္ကို စတင္၍ ေမတၱာပို႔ရပါသည္၊၊ မိမိကိုယ္ကို ေမတၱာပို႔သည့္ အခါတြင္ လည္း မိမိရုပ္အသြင္ကို မွန္ေရွ႔မွာရပ္၍ ၾကည့္သလုိ ထင္လာေအာင္ အာရုံတြင္ထင္ေပၚေစၿပီးမွ ေမတၱာပို႔ရပါသည္၊၊

မ်ားေသာအားၿဖင့္ လူအမ်ား ေမတၱာပို႔သည့္အခါ သူတပါးကိုခ်ည္း ေမတၱာပို႔ေနတတ္ၾကသည္၊ မိမိကိုယ္ကို ေမတၱာစၿပီး ပို႔ရေၾကာင္းသိသူ နည္းေနေသးသည္၊၊ ပါဠိစာေပအရ ေမတၱာပို႔သည့္အခါ အစဆုံး မိမိကိုယ္ကို ေမတၱာပို႔ၿပီးမွ ထုိေမတၱာကို အၿခားသူမ်ားသို႔ ၿဖန္႔ေ၀ေပးရၿခင္း ၿဖစ္သည္၊၊ သတိၿပဳသင့္သည့္ အၿခားတစ္ခုမွာ ေသၿပီးသူကို ေမတၱာပို႔၍ မရဆုိသည့္ အခ်က္ၿဖစ္သည္၊၊ ေသၿပီးသူသည္ မည္သည့္ဘုံဘ၀တြင္ မည္သည့္ သတၱ၀ါမ်ဳိးၿဖစ္ေနသည္ဟု အတိအက် မသိရေတာ့သည့္အတြက္ ထုိသူ၏ရုပ္အသြင္ကို အာရုံတြင္ၿမင္ၾကည့္၍ မရေတာ့ပါ၊ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေသလြန္ၿပီးသူကို ဗုဒၶဘာသာအလိုအရ ေမတၱာ မပို႔ရေတာ့ဘဲ၊ ကုသုိလ္ၿပဳၿပီး အမွ်ေပးေ၀ရန္သာ ၿဖစ္ ပါသည္၊၊

ကြယ္လြန္ၿပီးသည့္ မိဘေဆြမ်ဳိးမ်ားကို က်န္းမာပါေစ ခ်မ္းသာပါေစဟု ေမတၱာပို႔ေနသူမ်ားကို ေတြ႔ခဲ့ရဘူးသည္၊၊ ေသၿပီးသူကို ေမတၱာပို႔၍ မရေၾကာင္း သတိၿပဳရပါမည္၊၊ ေမတၱာစတင္ ပို႔သည့္အခါ တြင္လည္း သိပ္ခ်စ္လြန္းသူမ်ားႏွင့္ သိပ္မုန္းလြန္းသူမ်ားကို ေနာက္ဆုံးထား၍ ေမတၱာပို႔ရပါသည္၊၊ အေၾကာင္းမွာ သိပ္ခ်စ္သူကို အစဆုံးေမတၱာပို႔သည့္အခါ လုိအပ္သည့္ေမတၱာအၿပင္ ဆႏၵေရာသည့္ အခ်စ္စိတ္မ်ား ၿဖစ္ေပၚလာတတ္၍ ၿဖစ္ၿပီး၊ သိပ္မုန္းသည့္သူမ်ားကို ေမတၱာအရင္ပို႔မိလ်င္ ေမတၱာအစား ေဒါသမ်ား ၀င္လာတတ္၍ၿဖစ္သည္ဟု စာေပက ရွင္းၿပပါသည္၊၊

ေမတၱာကို ပထမဆုံး---
မိမိကိုယ္ကို စတင္ပို႔ရပါသည္၊
ဒုတိယအေနၿဖင့္ ေလးစားထုိက္သူမ်ားကို ပို႔ရပါသည္၊
တတိယအေနၿဖင့္ ခ်စ္ခင္သူမ်ားကို ပို႔ရပါသည္၊
စတုတၳအေနၿဖင့္ မခ်စ္ မမုန္းသူမ်ားကို ပို႔ရပါသည္၊
ပဥၥမအေနၿဖင့္ မုန္းသူမ်ားကို ပို႔ရပါသည္၊၊ ဤေမတၱာပုိ႔အစဥ္မွာ ၀ိသုဒၶိမဂ္ပါဠိေတာ္ ညြန္ၾကားခ်က္ႏွင့္ အညီၿဖစ္ပါသည္၊၊ (ေမတၱာပို႔ပုံမ်ားကို ေအာက္ဆုံးတြင္ သီးၿခားေဖာ္ၿပပါမည္)၊၊

သီးၿခားအေနၿဖင့္ ေမတၱာပို႔နည္း သုံးမ်ဳိးရွိေသးေၾကာင္းလည္း ပါဠိေတာ္တြင္ ေဖာ္ၿပထားပါသည္---
(၁) ေဒသအလိုက္ ေမတၱာပို႔နည္း၊
(၂) ပုဂၢဳိလ္အလိုက္ ေမတၱာပို႔နည္း၊
(၃) ရည္ညႊန္း ေမတၱာပို႔နည္းတုိ႔ ၿဖစ္ပါသည္၊၊

ေဒသအလိုက္ ေမတၱာပို႔နည္းမွာ မိမိ ေမတၱာပို႔မည့္ ၿမဳိ႔၊ ရြာ၊ တုိင္း၊ ႏုိင္ငံနာမည္ကို အတိအက် ေဖာ္ၿပ၍ ေမတၱာပို႔နည္း ၿဖစ္သည္၊၊ ဤနည္းၿဖင့္ ေမတၱာပို႔သည့္အခါ မိမိအိမ္မွစတင္ၿပီး ေဒသအသီးသီး ႏုိင္ငံအသီးသီးကို နာမည္ေဖာ္ၿပ၍ ေမတၱာပုိ႔ရမည္ ၿဖစ္ပါသည္၊၊ ပုဂၢဳိလ္အလိုက္ ေမတၱာပို႔နည္းမွာ မိမိေမတၱာပို႔လုိသူ၏ နာမည္အတိအက်ကို ေဖာ္ၿပ၍ ေမတၱာပို႔နည္း ၿဖစ္ပါသည္၊

ဤနည္းၿဖင့္ ေမတၱာပို႔သည့္အခါတြင္ မိမိနာမည္မွစ၍ အၿခားေမတၱာပို႔လုိေသာ သူမ်ား၏နာမည္မ်ားကို ေဖာ္ၿပၿပီး ေမတၱာ ပို႔ရမည္ ၿဖစ္ပါသည္၊၊ ရည္ညႊန္း ေမတၱာပို႔နည္းမွာ မည္သူမည္၀ါ၊ မည္သည့္ေဒသဟု နာမည္ အတိအက် မေဖာ္ၿပဘဲ စၾကၤာ၀ဠာရွိရွိသမွ် သတၱ၀ါအားလုံးကို ရည္ညႊန္း၍ ေမတၱာပုိ႔နည္း ၿဖစ္ပါသည္၊၊ (ဤနည္းမ်ားၿဖင့္ ေမတၱာပို႔နည္းမ်ားကိုလည္း ေအာက္ဆုံးတြင္ေဖာ္ၿပပါမည္)

ပါဠိစာေပတြင္ “ေမတၱာေစေတာ ၀ိမုတၱိ”ဆုိေသာပုဒ္ တစ္ပုဒ္ရွိပါသည္၊၊ အဓိပၸါယ္မွာ“ေမတၱာမ်ားၿဖင့္ လြပ္လပ္ေနသူ”ဟူ၍ ၿဖစ္သည္၊၊ ေဖာ္ၿပခဲ့ၿပီးေသာ နည္းမ်ားၿဖင့္ ေမတၱာပုိ႔ႏုိင္သူမ်ားသည္ ေမတၱာၿဖင့္ ဘ၀လြပ္လပ္သူဟု ေခၚဆုိႏုိင္ေၾကာင္း သိမွတ္ရန္ၿဖစ္သည္၊၊ ဘယ္အရာေတြမွ ဘ၀လြပ္လပ္သူၿဖစ္ ပါသလဲဆုိလ်င္ ေလာဘ ေဒါသ ေမာဟႏွင့္ မာန၊ အတၱ၊ မစၦရိယ စသည့္ စိတ္အညစ္အေက်းမ်ားမွ လြပ္လပ္သူဟူ၍ ဗုဒၶရွင္ေတာ္က ရွင္းလင္း သင္ၿပထားပါသည္၊၊

ေမတၱာစိတ္နည္းပါးေနသူသည္ စိတ္ပုိင္းဆုိင္ရာ ရုပ္ပုိင္းဆုိင္ရာ အက်ဥ္းက်ေနသူ ၿဖစ္သည္ဟုေဖာ္ၿပ ထားၿပန္ပါေသးသည္၊ ေလာဘ ေဒါသ ေမာဟႏွင့္ အတၱ မာနေထာင္မ်ားတြင္ အက်ဥ္းစံေနရသူဟု စာေပတြင္ မွတ္တမ္းတင္ထားပါသည္၊၊ ေမတၱာစိတ္ေခါင္းပါးလြန္းလာၿပီဆုိလ်င္ အမ်ားႏွင့္ မဆုိထားဘိ တစ္ေယာက္တည္းေနလွ်က္ပင္ အလိုမက် ရန္ေတြ႔ေနတတ္ပါသည္၊၊ ဤသူမ်ားကို ေဒါသအက်ဥ္းစံမ်ားဟု ေခၚဆုိရမည္ ၿဖစ္ပါသည္၊၊

ေမတၱာ၏ အေစာဆုံးအက်ဳိးေက်းဇူးမွာ“ကိုယ္ စိတ္လြပ္လပ္ေနမႈ”ၿဖစ္ပါသည္၊၊ ကုိယ္ စိတ္လြပ္လပ္ ေပါ့ပါးၿပီး အက်ဳိးလုိလားေသာ စိတ္သက္သက္ၿဖင့္ ေမတၱာပို႔လုိက္လ်င္ ေမတၱာပို႔သူေရာ ေမတၱာအပုိ႔ခံ ယူရသည့္သူပါ ေမတၱာ၏အက်ဳိးကို တကယ္ရရွိႏုိင္ေၾကာင္း ပါဠိစာေပ ေနရာမ်ားစြာတြင္ ဆုိထားပါသည္၊၊

ပါဠိေတာ္တြင္ တုိက္ရုိက္လာသည့္ ေမတၱာပို႔သူ ရရွိႏုိင္ေသာအက်ဳိး ဆယ့္တစ္မ်ဳိး ရွိေၾကာင္းကုိ ေလ့လာ ရပါသည္---
(၁) ေမတၱာရွင္မ်ားသည္ အိပ္စက္၍ လြယ္ကူသည္၊
(၂) ေမတၱာရွင္မ်ားသည္ ၾကည္ၾကည္လင္လင္ အိပ္ရာမွ ႏုိးထႏုိင္သည္၊၊
(၃) ေမတၱာရွည္မ်ားသည္ အိပ္မက္ဆုိး ၿမင္မက္မႈ မရွိႏုိင္ပါ၊
(၄) ေမတၱာရွင္မ်ားသည္ အမ်ား၏ ခ်စ္ခင္မႈကို ရရွိသည္၊
(၅) ေမတၱာရွင္မ်ားသည္ မၿမင္ရသည့္ ပုဂၢဳိလ္ထူးမ်ား၏ ခ်စ္ခင္ ေစာင့္ေရွာက္မႈကို ရသည္၊
(၆) ေမတၱာရွင္မ်ားသည္ နတ္တုိ႔ ခ်စ္ခင္ေစာင့္ေရွာက္မႈကို ရသည္၊
(၇) ေမတၱာရွင္မ်ားသည္ မီး အဆိပ္ လက္နက္စေသာ ေဘးအႏၱရာယ္မ်ား မက်ေရာက္ႏုိင္ပါ၊
(၈) ေမတၱာရွင္မ်ားသည္ စိတ္ၾကည္လင္ လြယ္ပါသည္၊
(၉) ေမတၱာရွင္မ်ားသည္ မ်က္ႏွာအသြင္ တည္ၾကည္ရသည္၊
(၁၀) ေမတၱာရွင္မ်ားသည္ သက္တမ္းေစ့ ေနႏုိင္ၿပီး၊ ေသဆုံးသည့္အခါ ခ်မ္းသာစြာ ေသဆုံးႏုိင္သည္၊
(၁၁) ေမတၱာရွင္မ်ားသည္ နိဗၺာန္မရေသးခင္၊ ဘ၀သံသရာမ်ားတြင္ အထက္တန္းၾကေသာ ဘ၀မ်ားတြင္ ၿဖစ္ႏုိင္သည္၊၊

ေမတၱာပို႔နည္းႏွင့္ ေမတၱာပို႔မည့္သူ၏ လုိအပ္သည့္စိတ္ထားမ်ားကို တင္ၿပ၍ လုံေလာက္ၿပီဟု အရွင္ယူဆပါသည္၊၊ ယၡဳအခါ ေမတၱာအသီးသီးပုိ႔ပုံ ပို႔နည္းမ်ားကို တင္ၿပ ေဆြးေႏြး သြားပါမည္၊၊

မိမိကိုယ္ကို ေမတၱာပုိ႔ပုံ---
ဘုရားတပည့္ေတာ္ကိုယ္တုိင္ ရန္မရွိၿဖစ္ပါေစ၊ ဆင္းရဲမႈ မရွိၿဖစ္ပါေစ၊ စိတ္ဆင္းရဲမႈ မရွိၿဖစ္ပါေစ၊ ကိုယ္စိတ္ခ်မ္းသာစြာ ေနရပါေစ၊၊

မိဘႏွစ္ပါးကို ေမတၱာပုိ႔ပုံ---
ဘုရားတပည့္ေတာ္၏ မိဘႏွစ္ပါး ရန္မရွိၿဖစ္ပါေစ၊ ဆင္းရဲမႈ မရွိၿဖစ္ပါေစ၊ စိတ္ဆင္းရဲမႈ မရွိၿဖစ္ပါေစ၊ ကိုယ္စိတ္ခ်မ္းသာစြာ ေနရပါေစ၊၊

ခ်စ္ခင္သူကို ေမတၱာပို႔ပုံ---
ဘုရားတပည့္ေတာ္၏ ဇနီး/ခင္ပြန္း ရန္မရွိၿဖစ္ပါေစ၊ ဆင္းရဲမႈ မရွိၿဖစ္ပါေစ၊ စိတ္ဆင္းရဲမႈ မရွိၿဖစ္ပါေစ၊ ကိုယ္စိတ္ခ်မ္းသာစြာ ေနရပါေစ၊၊ (မွတ္ခ်က္/ ဤနည္းအတုိင္း မခ်စ္ မမုန္းသူႏွင့္ မုန္းသူမ်ားကိုလည္း ေမတၱာပုိ႔ပါ)

ေဒသအလိုက္ ေမတၱာပို႔ုပုံ---
ရန္ကုန္မွာေနသည့္ ဘုရားတပည့္ေတာ္၏ မိသားစု ရန္မရွိၿဖစ္ပါေစ၊ ဆင္းရဲမႈ မရွိၿဖစ္ပါေစ၊ စိတ္ဆင္းရဲမႈ မရွိၿဖစ္ပါေစ၊ ကိုယ္စိတ္ခ်မ္းသာစြာ ေနရပါေစ၊၊

အေမရီးကားတြင္ေနသည့္ ဘုရားတပည့္ေတာ္၏ မိခင္ ရန္မရွိၿဖစ္ပါေစ၊ ဆင္းရဲမႈ မရွိၿဖစ္ပါေစ၊ စိတ္ ဆင္းရဲမႈ မရွိၿဖစ္ပါေစ၊ ကိုယ္စိတ္ခ်မ္းသာစြာ ေနရပါေစ၊၊(စသည္ၿဖင့္ ေဒသနာမည္မ်ားကို ေဖာ္ၿပ၍ ေမတၱာပို႔သ နုိင္ပါသည္)

အရပ္မ်က္ႏွာအလုိက္ ေမတၱာပို႔ပုံ---
အေရွ႔အရပ္၌ ရွိေသာ အနႏၱစၾကၤာ၀ဠာ အနႏၱသတၱ၀ါတုိ႔ ေဘးရန္ခပ္သိပ္ ၿငိမ္းၾကပါေစ၊ ေၾကာင့္ၾကခပ္သိမ္း ၿငိမ္းၾကပါေစ၊ ဆင္းရဲခပ္သိမ္းၿငိမ္းၾကပါေစ၊ ႏွလုံးစိတ္၀မ္း ေအးခ်မ္းၾကပါေစ၊ (ဤနည္းအတုိင္း အရပ္ဆယ္မ်က္ႏွာသုိ႔ ေမတၱာၿဖန္႔ေ၀ရန္ ၿဖစ္သည္)

ေမတၱာႏွင့္ ဆက္စပ္သည့္ မွတ္သားဖြယ္မ်ားကို တင္ၿပလုိ႔အတုိင္းတာ တခုအထိလုံေလာက္ၿပီဟု အရွင္ယူဆပါသည္၊လုံး၀ ၿပည့္စုံသည္ဟုကား မဆုိသာပါ၊၊ ဒီထပ္ပို၍ အေသးစိတ္သိလုိသူမ်ား အရွင့္Gmail မွဆက္သြယ္၍ ေမးၿမန္းႏုိင္ပါသည္၊ စာတမ္းပုံစံၿဖင့္ တင္ၿပေသာအခါ သိပ္ရွည္လြန္းသြားလ်င္ စာဖတ္သူ ၿငီးေငြ႔တတ္သည့္ သဘာ၀ကို စာေရးသူမ်ား နားလည္ရပါသည္၊၊ တုိက္တြန္းခ်က္တခု အေနၿဖင့္ (ဦးသုခ)ေရးေသာ ေမတၱသုတ္ စာအုပ္ကိုလည္း ဖတ္မွတ္ေလ့လာဖုိ႔ တုိက္တြန္းလိုပါသည္၊၊

“အလင္း စက္” စာဖတ္ပရိတ္သတ္မ်ား ေမတၱာၿပည့္၀သူမ်ားၿဖစ္ၿပီး၊ ေမတၱာမ်ားၿဖင့္ ဘ၀အခက္ခဲ၊ သံသရာ ဆင္းရဲမ်ားကို ေက်ာ္ႏုိင္ေသာသူမ်ား ၿဖစ္ပါေစေၾကာင္း ေမတၱာပို႔သလွ်က္ စာတမ္းကို အဆုံးသတ္လုိက္ပါတယ္၊၊

အရွင္ေက၀လ(အလင္း စက္)
(၈.၁၀.၂၀၁၀)
(ေမတၱသုတ္ပါဠိေတာ္၊ ဓမၼပဒပါဠိေတာ္၊ ပဋိသမၻိဒါမဂ္ပါဠိေတာ္ႏွင့္ ၀ိသုဒၶိမဂ္ပါဠိမ်ားကို ကိုးကား၍ ဤစာတမ္းကို ေရးပါသည္)

ဓမၼစကား ေန႔တိုင္းၾကားက စိတ္ထားေဖြးလက္ သိဉာဏ္တက္၏။
ရုပ္နာမ္ဓမၼသခၤါရတုိ႕​
ကုိယ္ကဤပုံျဖစ္လုိတုန္လည္း
တစ္ဖုံဆင္ကြဲသူတနဲျဖင့္
ေဖာက္လြဲတက္စြာ ဓမၼတာကုိ
ပညာစကၡဳေမွ်ာ္ေထာက္ရုဳ႕၍
ယခုကပင္လွ်င္ မအုိခင္က
ယခုကပင္လွ်င္ မနာခင္က
ယခုကပင္လွ်င္ မေသခင္က
ႀကိဳတင္ေကာင္းမႈ ႀကိဳးစားေလာ (ေက်းဇူးရွင္ မင္းကြန္းဆရာေတာ္)

(အရွင္ေက၀လ(အလင္း စက္)) 

သရဏဂံုတစ္ခဏ နတ္ျပည္တစ္ဘဝ

သရဏဂံုတစ္ခဏ နတ္ျပည္တစ္ဘဝ

ေနက တျဖည္းျဖည္းျမင့္လာၿပီျဖစ္တဲ့အတြက္ ကြၽႏု္ပ္ကိုယ္မွာ ေခြၽးသံေတြတ႐ႊဲ႐ႊဲျဖစ္လို႔လာသည္။ ေနာက္ထပ္ ႏွစ္မိုင္ေလာက္ေလ်ွာက္လိုက္လ်ွင္ေတာ့ ေရွ႕တည့္တည့္မွ ျမင္ေနရေသာ ေတာအုပ္ကို ေရာက္ေပလိ္မ့္မည္။ 

ထိုေတာအုပ္ေရာက္မွပဲ အေမာအပန္းေျဖကာ ပါလာေသာရိကၡာထုပ္ကိုစားေတာ့မည္ဟူေသာ အေတြးျဖင့္အသြားႏႈန္းကို အနည္းငယ္ျမႇင့္တင္လိုက္မိသည္ ။

ကြၽႏု္ပ္၏ အမည္က ဆတၱ ၊ ဘာသာက ျဗာဟၼဏ (ဟိႏၵဴ) ဘာသာ ၊ ဇာတိက ေသတဗ်ၿမိဳ႕ ၊ ယခုသြားေနသည္က တကၠသိုလ္ျပည္က ဒိသာပါေမာကၡဆရာႀကီးထံ ပညာသင္ခ အသျပာတစ္ေထာင္ပူေဇာ္ရန္ ေတာအုပ္ေလးထဲေရာက္ခါနီး မုိင္ဝက္ေလာက္အလိုတြင္ လြင္တီးေခါင္၌ စၾကၤေလ်ွာက္ေနေသာ အသက္ႀကီးႀကီး ရဟန္းတစ္ပါးကို ေတြ႕လိုက္ရသည္ ။

ဘာသာခ်င္းမတူသည္မို႔ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ကာ ဆက္ေလ်ွာက္သြားမည္ အျပဳတြင္ -

"ခ်စ္သား ဆတၱ ၊ အဘယ္အရပ္သို႔ ခရီးဆက္မလို႔ပါလဲ" ဟူေေသာ အကြၽႏ္ုပ္ရဲ႕အမည္ကို ေခၚၿပီး ႏႈတ္ဆက္ေမးျမန္းလိုက္တဲ့ အသံေၾကာင့္ ေခတၱရပ္ၿပီး ျပန္လည္ေျဖၾကားရပါေတာ့တယ္။ ေတာအုပ္ထဲ ျမန္ျမန္ေရာက္ခ်င္ေနတာဆိုေတာ့ စိတ္ကေတာ့ တိုခ်င္ခ်င္ပဲ။

"တကၠသိုလ္က ဒိသာပါေမာကၡဆရာႀကီးကို ဉာဏ္ပူေဇာ္ခ ကန္ေတာ့ရေအာင္ သြားမလို႔ပါ ရဟန္းႀကီး"

"သင္ - ခ်စ္သားအတြက္ အပန္းမႀကီးဘူးဆိုရင္ ငါဘုရားထံမွာ သရဏဂံုသံုးပါး ေဆာက္တည္သြားပါလား"

ေၾသာ္ - လက္စသတ္ေတာ့ ေဂါတမဗုဒၶကိုယ္ေတာ္ ျဖစ္ေနပါလား ၊ ဘုရားဆိုရင္ ကုေဋမ်ားစြာတန္တဲ့ ေက်ာင္းတိုက္ႀကီးမွာ သူေဌးေတြ ဘုရင္ေတြရဲ႕ အကိုးအကြယ္ခံၿပီး ေအးေအးေဆးေဆးေနမယ္ထင္ေနတာ အခုေတာ့ ဒီလိုမဟုတ္ပါလား။

လူသူမရွိတဲ့ ေတာႀကီးမ်က္မည္းထဲထိလာၿပီး သာသနာျပဳရွာပါလား ၊ ၿပီးေတာ့ ကြၽႏု္ပ္ထင္ထားတာက သူ႔အယူဝါဒကိုလက္ခံတဲ့ ဗုဒၶဘာသာေတြေလာက္သာ ေမတၱာကရုဏာ ထားမယ္ထင္တာ ၊ အခုေတာ့ ဒီလိုမဟုတ္ဘဲ ဘာသာျခားျဖစ္တဲ့ ကြၽႏု္ပ္လိုသာမာန္ပုဂၢိဳလ္တစ္ေယာက္ အေပၚမွာေတာင္ ေမတၱာကရုဏာထားၿပီး လာေရာက္ႏႈတ္ဆက္ေမးျမန္းတရားေဟာရွာပါလားဆိုတဲ့ အေတြးေၾကာင့္ ေလးစားရိုေသတဲ့စိတ္ေတြ အလိုလိုေပၚလာၿပီး ကြၽႏု္ပ္ေျခေထာက္ေတြ အလိုလိုဒူးေထာက္ၿပီးသား ျဖစ္သြားတယ္။

ဘာသာျခားျဖစ္ေတာ့ သရဏဂံုကို ခ်က္ခ်င္းမေဆာက္တည္ေသးဘဲ နည္းနည္းေတာ့ ေစာဒက တက္လိုက္မိေသးတယ္။

"အရွင္ေဂါတမ - အဲသလို သရဏဂံု တည္ေဆာက္တဲ့အတြက္ ကြၽႏု္ပ္မွာ ဘယ္လိုေကာင္းက်ိဳးေတြ ခံစားလာနိုင္ပါသလဲ"

"ခ်စ္သား ဆတၱ - ခ်စ္သားကို ငါဘုရား ျပန္ေမးပါ့မယ္ ၊ သင္ခ်စ္သား သေဘာေပါက္သလို ေျဖႏိုင္ပါတယ္ ၊ သင္ခ်စ္သား ဘယ္အသက္အ႐ြယ္မွာ ေသမယ္လို႔ ႀကိဳတင္သိပါသလား"

"မသိႏိုင္ပါ အရွင္ဘုရား"

"ဘယ္အနာေရာဂါနဲ႔ ေသရမယ္ဆိုတာေရာ ႀကိဳတင္သိႏိုင္ပါသလား"

"မသိႏိုင္ပါ အရွင္ေဂါတမ"

"နံနက္ ၊ ေန႔လယ္ ၊ ည ဘယ္ကာလမွာ ေသမယ္လို႔ေရာ ႀကိဳတင္သိႏိုင္ပါသလား"

"မသိႏိုင္ပါ အရွင္ေဂါတမ"

"ေသၿပီးေနာက္ ဘယ္သခ်ႋဳူင္းမွာ သ ျဂႋဳဟ္မယ္ဆိုတာေရာ ႀကိဳသိႏိုင္ပါသလား"

"မသိႏိုင္ပါ အရွင္ေဂါတမ"

"ေသၿပီးေနာက္ ဘယ္ဘံုေရာက္မယ္လို႔ေရာ ႀကိဳတင္သိႏိုင္ပါသလား"

"မသိႏိုင္ပါ အရွင္ေဂါတမ"

"ခ်စ္သားဆတၱ - ပုထုဇဥ္မွန္သမ်ွ အဲဒီအျခင္းအရာ ငါးမ်ိဳးကို ဘယ္သူမွ ႀကိဳတင္ၿပီးမသိႏိုင္ပါဘူး ၊ အကယ္၍ အသင္ခ်စ္သားအေနနဲ႔ ငါဘုရားထံမွာ သရဏဂံုသံုးပါး ေဆာက္တည္ၿပီးလို႔ အဲဒီသရဏဂံုၿမဲသြားၿပီဆိုရင္ေတာ့ ဘယ္ခ်ိန္ခ်ိန္ေသေသ ပုထုဇဥ္တိုင္းေၾကာက္႐ြံတဲ့ အပါယ္ေလးဘံု မေရာက္ေတာ့ဘူး"

"အို - သရဏဂံုဆိုတာ သံသရာအတြက္ပါ အားကိုးရတဲ့ တရားႀကီးပါလား ၊ ကြၽႏု္ပ္သိပ္ၿပီးေတာ့ အားရဝမ္းသာျဖစ္သြားပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ျမတ္စြာဘုရားက ဒီေတာနက္ႀကီးထဲထိေရာက္ေအာင္ႂကြၿပီး ကြၽႏု္ပ္လို သာမန္

ဘာသာျခားတစ္ေယာက္ကို တရားေဟာတယ္ဆိုတာ ထူးျခားတဲ့အေၾကာင္းတစ္ခုရွိရမယ္ဆိုတာေတာ့ ကြၽႏု္ပ္ ေသေသခ်ာခ်ာ သတိထားလိုက္မိပါတယ္။

ဒါ့ေၾကာင့္လည္း ကြၽႏု္ပ္ဘုရားရွင္ထံမွာ သရဏဂံုသံုးပါးကို ေလးေလးစားစား ေဆာက္တည္ၿပီး ဗုဒၶဘာသာအျဖစ္ကိုခံယူလိုက္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကြၽႏ္ုပ္တို႔ လူမ်ိဳးေတြရဲ႕ အဆံုးအမစကားေလး တစ္ခုရွိတယ္ ၊ အဲဒီစကားေလးက -

"အလုပ္တစ္ခုကို အတၱဟိတလား ၊ ပရဟိတလားဆိုတာ ခဲြျခားသိခ်င္ရင္ အဲဒီအလုပ္အေပၚမွာ ေမတၱာေစတနာ ဘယ္ေလာက္ပါသလဲ ဆိုတဲ့ ေပတံနဲ႔ပဲတိုင္းတာရမယ္" တဲ့။

အခု ရွင္ေတာ္ျမတ္ဘုရားကိုယ္တိုင္ ဒီေတာနက္ႀကီးထဲထိ ႂကြလာၿပီး တရားေဟာတယ္ဆိုကတည္းက ကြၽႏု္ပ္အေပၚမွာထားတဲ့ ေမတၱာေစတနာထုထည္ ဘယ္ေလာက္ထိ ႀကီးမားတယ္ဆိုတာ ထင္ရွားေနပါၿပီ။ ကိုယ့္ဘာသာဝင္ဦးေရ တိုးပြားရံုသက္သက္ ကေတာ့ ၿမိဳ႕ေပၚမွာ အသားက်ေနၿပီး ဆဲြေဆာင္လဲျဖစ္တာပဲ မဟုတ္ပါလား။

ေနာက္တစ္ခ်က္က ဗုဒၶရဲ႕မ်က္ႏွာေတာ္မွာထင္ေနတဲ့ ေမတၱာကရုဏာ ေစတနာဟာ ဘာသာလူမ်ိဳး မခဲြျခားဘူးဆိုတာ ကြၽႏ္ုပ္ရင္ထဲက အလိုလိုသိေနတယ္ေလ။ ၾကည္ညိဳသပၸာယ္စရာေကာင္းလွတဲ့ ဗုဒၶရဲ႕မ်က္ႏွာေတာ္ကို အားရပါးရ ဖူးေမ်ွာ္ကန္ေတာ့ၿပီး ကြၽႏု္ပ္ရဲ႕ေရွ႕ခရီးကို ဆက္ခဲ့ရပါၿပီ။ ဗုဒၶရွင္ေတာ္လဲ မိုင္ေပါင္းမ်ားစြာေဝးတဲ့ ေဇတဝန္ေ႐ႊေက်ာင္းကို ျပန္ႂကြေတာ္မူခဲ့ၿပီေပါ့။

ကြၽႏု္ပ္နားဖို႔ရည္႐ြယ္ထားတဲ့ ေတာအုပ္အစပ္ကို ဝင္လိုက္တယ္ဆိုရင္ပဲ ဗုဒၶရွင္ေတာ္ျမတ္ ကြၽႏု္ပ္ဆီကို ဘာေၾကာင့္ ႂကြလာရတယ္ဆိုတဲ့အေျဖကို ကြၽႏ္ုပ္သိလိုက္ရပါၿပီ။ တျခားဟုတ္ပါရိုးလား ၊ ကြၽႏ္ုပ္လာမယ့္သတင္းကို ႀကိဳရထားတဲ့ ခိုးသားဓားျပငါးရားတို႔ ကြၽႏု္ပ္ကိုျမင္တာနဲ႔ တၿပိဳင္နက္ အဆိပ္လူးျမႇားေတြနဲ႔ ဝိုင္းျပစ္လိုက္ၾကတာ ။

ဗုဒၶံ သရဏံ ဂစာၦမိ ။

ဓမၼံ သရဏံ ဂစာၦမိ ။

သံဃံ သရဏံ ဂစာၦမိ ။

လို႔ သရဏဂံုေဆာက္တည္ရင္းပဲ ကြၽႏ္ုပ္ဆတၱတစ္ေယာက္ ဝိညာဥ္စဲလို႔ ေသပဲြဝင္ခဲ့ရပါၿပီေကာ။ ဒါေပမယ့္ ကြၽႏု္ပ္ဝမ္းမနည္းမိဘူး ၊ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ေငြတစ္က်ပ္ဆံုးရႈံးရေပမယ့္ ကုေဋေပါင္းမ်ားစြာ ျပန္ရတဲ့လူတစ္ေယာက္လို လူ႔ဘဝကဆံုးရႈံးသြားရေပမယ့္ ေသခါနီးမွာကပ္ၿပီး ေဆာက္တည္ခဲ့တဲ့ သရဏဂံုကုသိုလ္ေၾကာင့္ လူ႔သက္နဲ႔ဆိုရင္ ႏွစ္ေပါင္း သံုးကုေဋနဲ႔ အႏွစ္ေျခာက္သန္းအသက္ရွည္တဲ့ တာဝတႎသာနတ္ျပည္ကို ေရာက္ခဲ့ရလို႔ပဲ။

 ကြၽႏု္ပ္လို ဘာသာျခားတစ္ေယာက္ကိုေတာင္ ေသခါနီးေလးမွာကပ္ၿပီး ေဆာက္တည္တဲ့ သရဏဂံုကုသိုလ္က တာဝတႎသာနတ္ျပည္ထိ ပို႔ေပးႏိုင္ရင္ ေန႔တိုင္းသရဏဂံုေဆာက္တည္ေနတဲ့ ဗုဒၶဘာသာဝင္ေတြကေတာ့ ကြၽႏု္ပ္ထက္သာလြန္တဲ့ နတ္ဘံုေတြကို ေရာက္မွာပဲလို႔ ခဏခဏေတြးၾကည့္ေနမိတာပါပဲ။

မွတ္ခ်က္။ ။ ဝိမာနဝတၳဳအ႒ကထာ ၊ ဆတၱမာဏဝ ဝတၳဳကို မွီျငမ္းျပဳ ေရးဖဲြ႕ပါသည္။

BTNR မွ ဆရာေတာ္အရွင္ဇဝန ( ေမတၱာရွင္ - ေ႐ႊျပည္သာ ) ၏ သရဏဂံုအစြမ္းအံ့မခန္းျဖစ္ရပ္ဆန္းမ်ား စာအုပ္မွ ကူးယူေဖာ္ျပပူေဇာ္ျခင္း ျဖစ္ပါသည္ ။

ေစတနာေကာင္းလြန္းလို႔ ဒါနျဖစ္တယ္

ေစတနာေကာင္းလြန္းလို႔ ဒါနျဖစ္တယ္

ဘယ္သူပဲျဖစ္ျဖစ္ ဘဝကို ဆင္းဆင္း ရဲရဲနဲ႔ မေက်ာ္ျဖတ္ ခ်င္ၾကပါဘူး။ ျပည့္ျပည့္စုံ စုံ၊ ခ်မ္းခ်မ္းသာသာနဲ႔ ဘဝကို ေက်ာ္ျဖတ္ခ်င္ ၾကတဲ့သူေတြခ်ည္းပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ ဒါဟာလည္းလူတိုင္းေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။ ဒါနကုသိုလ္ပါ တဲ့သူေတြ ေလာက္သာ ျဖစ္ႏိုင္ၾကတာပါ။ ဒါေၾကာင့္ ျမတ္စြာဘုရားရွင္က ဘဝကို ခ်မ္းခ်မ္းသာသာ ျပည့္ျပည့္စုံစုံနဲ႔ ေက်ာ္ျဖတ္ သြားရေအာင္ရဟန္းေရာ၊လူပုဂၢိဳလ္ေတြပါ ဒါန ျပဳဖို႔ လိုတယ္လို႔ ေဟာၾကားေတာ္မူခဲ့တာပါ။


ဒါနဆိုတာက မိမိလက္ထဲမွာရွိေနတဲ့ ပစၥည္းဥစၥာကို သူတစ္ပါး လက္ထဲ ထည့္ေပး လိုက္တာ၊ စြန္႔ႀကဲလိုက္တာကို ဒါနလို႔ေခၚဆို ရတာပါ။ ကူညီတယ္၊ ေထာက္ပံ့တယ္၊ ပံ့ပိုးတယ္၊ ပရဟိတလုပ္တယ္ ဆိုတာေတြဟာ စကားလုံးအရ ကြဲေနတာပါ။ သေဘာသက္ ေရာက္မႈကေတာ့ အတူတူပါပဲ။ ဒီေတာ့ဒါနတစ္ခုျဖစ္ဖို႔အတြက္ ဘာေတြ လိုအပ္သလဲ ဆိုရင္ ေစတနာ ရယ္၊ အလွဴခံ ပစၥည္းဝတၴဳရယ္၊ အလွဴခံပုဂၢိဳလ္ရယ္ဆိုၿပီး ေတာ့ အဂၤါသုံးမ်ဳိးျပည့္စုံ ေနရပါမယ္။ အလွဴခံ ပုဂၢိဳလ္ဆို တာကေတာ့ တစ္က်ိပ္ေလး(၁၄) ေယာက္ေတာင္ရွိေနတာဆိုေတာ့ရွာရမ ခက္ပါ။ .........

အလွဴခံပုဂၢိဳလ္ဆိုတာကေတာ့- ”၁။တိရစၧာန္၂၊သီလမရွိသူပုထုဇဥ္ ၃။သီလ ရွိသူပုထုဇဥ္ ၄။စ်ာန္ရရေသ့ ၅။ေသာတာ ပန္ျဖစ္ေအာင္က်င့္ေနသူ ၆။ေသာတာ ပန္ပုဂၢိဳလ္ ၇။သကဒါဂါမ္ျဖစ္ေအာင္ က်င့္ေနသူ ၈။ သကဒါဂါမ္ပုဂၢိဳလ္ ၉။ အနာဂါမ္ျဖစ္ေအာင္က်င့္ ေနသူ ၁ဝ။ အနာဂါမ္ပုဂၢိဳလ္ ၁၁။ ရဟႏၲာျဖစ္ ေအာင္က်င့္ေနသူ ၁၂။ရဟႏၲာ ပုဂၢိဳလ္ ၁၃။ ပေစၥကဗုဒၥါ။ ၁၄။ ျမတ္စြာ ဘုရားရွင္”ဆိုၿပီးေတာ့ တစ္က်ိပ္ေလးေယာက္ ပါ။ .......

ေနာက္ပစၥည္းဝတၴဳဆိုတာကလည္း ကိုယ့္အတိုင္းအတာနဲ႔ကိုယ္ရွိေနၾကတာဆို ေတာ့ မခက္လွပါဘူး။ ဒါနျဖစ္ဖို႔ အဂၤါသုံးပါးထဲမွာ ေစတနာ ျဖစ္ဖို႔ကသာ အခက္ဆုံးပါ။ ဒါနဆိုတာ ကိုယ့္ ပစၥည္းဥစၥာကို သူတစ္ပါးလက္ထဲေရာက္ေအာင္ အလကားေပး လိုက္ရတာမ်ဳိးဆုိေတာ့ ေစတနာမပါရင္ဒါနျဖစ္ဖို႕မလြယ္ပါဘူး။ေစတနာ ပါမွျဖစ္ႏိုင္တာပါ။ အက်ဳိးေပးတယ္ ဆိုတာကလည္း အဲဒီေစတနာကပဲ ေပးသြားတာပါ။ ဒါေၾကာင့္ ကိုယ့္ပစၥည္းဥစၥာကို သူတစ္ပါးလက္ထဲထည့္ လွဴရတယ္ဆိုေပမယ့္ သဒၶါ၊ ေမတၱာအားေကာင္းဖို႔လိုသလို ေစတနာသုံး တန္ထက္သန္ဖို႔ လည္းအထူးလိုအပ္ ပါတယ္။

မလွဴမီရလဒ္ကို တကယ္သိျမင္ၿပီး ဝမ္း ေျမာက္ရႊင္လန္းေနရပါမယ္။ လွဴစဥ္အခါမွာ လည္း စိတ္ၾကည္လင္ေအးျမေနရပါမယ္။ လွဴၿပီးတဲ့အခါမွာလည္း ေအာင္ပြဲ တစ္ခုကို ရရွိ လိုက္တာျဖစ္တဲ့အတြက္ ဝမ္းသာအားရေက် နပ္သြားရပါမယ္။ အဲဒီလို ေစတနာသုံးတန္ တစ္ေျပးညီ ထက္သန္ေနမွ အက်ဳိးေပးတဲ့ ေနရာမွာလည္း အကြက္ေစ့ေအာင္ အက်ဳိးေပးသြားမွာပါ။ ပစၥည္းရဲ႕အႏွစ္ကိုလည္း ေက်နပ္ေအာင္ အျပည့္အဝရလိမ့္မယ္။ ေအာင္ျမင္တဲ့ဒါန လည္းျဖစ္သြားမွာပါ။ လက္ထဲက လႊတ္ လိုက္႐ုံနဲ႔ ဒါနျဖစ္တာ မဟုတ္ပါဘူး။

ေစတနာစြမ္းအားပါမွ ဒါန လို႔ေခၚဆိုရပါတယ္။ ဒီေစတနာပါမွဒါနျဖစ္တယ္ ဆိုတဲ့အ ေၾကာင္းေလးနဲ႔ပတ္သက္ၿပီးေတာ့ ပုံျပင္ေလး တစ္ပုဒ္ကိုသတိရ မိပါတယ္။ပုံျပင္ေလးက ဒီလိုပါ။ တစ္ခါတုန္းက ဗာရာဏသီျပည္မွာ အင္ မတန္မွ ခ်မ္းသာၾကြယ္ဝတဲ့ သူေ႒းႀကီးႏွစ္ဦး ရွိခဲ့ဖူးပါတယ္။ အဲဒီသူေ႒းႏွစ္ဦး ဟာ ငယ္သူ ငယ္ခ်င္းေတြ ျဖစ္တာမို႔ တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦး အင္မတန္မွ ခ်စ္ခင္ၾကသတဲ့။ ဒါေပမဲ့ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ဟာ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ စ႐ိုက္ခ်င္းမတူ ၾကပါဘူး။

သူေဌးတစ္ေယာက္က ဂုဏ္ပကာ သနေတြကို ခင္မင္ၿပီး အလြန္ၾကြား ဝါခ်င္ပါတယ္။ေစတနာ၊ သဒၶါမပါဘဲ နာမည္ေကာင္း ရေအာင္ဆိုၿပီး အလြန္အကြၽံ အလွဴအတန္း လုပ္ပါတယ္။ က်န္သူေဌးတစ္ေယာက္က ေတာ့လွဴသင့္သေလာက္လွဴ၊ စားသင့္သေလာက္ စားၿပီး႐ိုး႐ိုးေအးေအးပဲ ေနထိုင္ပါသတဲ့။ အဲဒီလိုနဲ႔ ႏွစ္အနည္းငယ္ၾကာ လာတဲ့ အခါမွာ ဂုဏ္လိုခ်င္လို႔ အလွဴအတန္းအမ်ား ႀကီးလုပ္တဲ့ သူေ႒းဟာ တျဖည္းျဖည္း ပစၥည္း ဥစၥာေတြဆုံးပါးၿပီး ဆင္းရဲသြားပါသတဲ့။

ဒါနဲ႔ ဆင္းရဲ သြားတဲ့ သူေဌးဟာ သူ႔မွာဘာမွ် ေရာင္းခ်သုံးစြဲစရာ ပစၥည္းမရွိေတာ့လို႔ သူျပဳ လုပ္ထားတဲ့ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈေတြကိုပဲ သူ ငယ္ခ်င္းသူေဌးထံေရာင္းခ်ေတာ့မယ္ဆိုတဲ့ စိတ္ကူးနဲ႔ ဇနီးျဖစ္သူ ကိုပါ အတူေခၚၿပီးေတာ့ သူငယ္ခ်င္း သူေဌးထံ ထြက္လာခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီလို ခရီးထြက္လာရင္း လမ္းခုလတ္ ဇရပ္တစ္ခုမွာ အေမာအပန္းေျဖကာ ပါလာ တဲ့ထမင္းထုပ္ကို စားမယ္ဆိုၿပီးေျဖလိုက္ပါ တယ္။ ထမင္းထုပ္ကလည္း ငယ္ငယ္ေလးမို႔ ႏွစ္ေယာက္ေဝမွ်ၿပီးစားရပါတယ္။

အဲဒီအခိုက္မွာ ေခြးပိန္ေလး တစ္ေကာင္ဟာ ယိုင္ တိယိုင္ထိုးနဲ႔ ဇရပ္အနားကပ္လာသတဲ့။ အဲဒီ အခါမွာထမင္းစားေနတဲ့သူေဌး ဆင္းရဲသား က”ရွင္မရယ္ၾကည့္ စမ္းပါဦး၊ ေခြးပိန္ေလးဟာ အစာမစား ရတာၾကာလို ႔လမ္းေကာင္း ေကာင္းမေလွ်ာက္ႏိုင္တာနဲ႔တူပါရဲ႕။ သနား စရာေလးကြာ၊ အခုတို႔ စားေနတဲ့ထမင္းထုပ္ကို ေခြးကေလးေကြၽးလိုက္ရေအာင္” လို႔ ဇနီးျဖစ္ သူကိုေျပာလိုက္ ပါတယ္။ ဇနီးျဖစ္သူကလည္း သေဘာၾကည္ျဖဴ စြာပဲသူတို႔စားမယ့္ထမင္းထုပ္ ကို”ေခြးပိန္က ေလးဝေအာင္စားပါေစ”ဆိုတဲ့ေစတနာနဲ႔ အကုန္လုံးခ်ေကြၽး လိုက္ပါတယ္။

သူတို ႔ႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ ဇရပ္ေဘးနားက ေရအိုးစင္မွာ ေရအဝခပ္ေသာက္ၿပီး ခရီးဆက္ခဲ့ၾကသတဲ့။ ဒီလိုနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းသူေဌးထံ သူတို႔ဇနီး ေမာင္ႏွံ ေရာက္သြားတဲ့ အခါ သူငယ္ခ်င္းသူေဌးကို ဆင္းရဲသြားတဲ့သူေဌးက”ငါတို႔ျပဳထား တဲ့ ေကာင္းမႈကုသိုလ္ေတြကို ေရာင္းခ်ဖို႔ သူ ငယ္ခ်င္းထံလာခဲ့တာပဲ။ သေဘာတူ ဝယ္ယူ မယ္ဆိုရင္ တစ္ဘဝလုံးျပဳထားတဲ့ ကုသိုလ္ အကုန္ေရာင္းခဲ့မွာ”လို႔ေျပာျပသတဲ့။

အဲဒီအခါမွာ သူငယ္ခ်င္းသူေဌးက လည္း ဝမ္းသာအားရနဲ႔ ”ေရာင္းသမွ် ကုသိုလ္ ေကာင္းမႈကို ဝယ္ယူပါ့မယ္ဗ်”လို႔ဆိုလိုက္ကာ တစ္ဘဝလုံးျပဳထားတဲ့ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈမ်ား ကို ခ်ိန္ခြင္ထဲမွာထည့္ၿပီးခ်ိန္ခိုင္းပါတယ္။ အဲဒီအခါ ေစတနာ အရင္းမခံဘဲ ဂုဏ္ပကာ သနကိုလိုခ်င္တာနဲ႔ျပဳလုပ္ခဲ့တဲ့ကုသိုလ္ေတြ ျဖစ္တာမို႔ေလးတယ္လို႔မရွိဘဲေငြဘက္ကပဲအၿမဲ အေလးသာေနသတဲ့။ေက်ာင္းကုသိုလ္၊ ဇရပ္ ကုသိုလ္၊ေရကန္ကုသိုလ္ ဘာကုသိုလ္ပဲထည့္ ထည့္ကုသိုလ္ဘက္က အေလးမသာဘဲ ေငြဘက္ကပဲ အေလးသာေနပါတယ္။

ဒီလိုနဲ႔ တစ္ဘဝလုံးျပဳခဲ့တဲ့ ကုသိုလ္ ေကာင္းမႈေတြခ်ၿပီး ခ်ိန္ၾကည့္ လိုက္တာ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈေတြသာ ကုန္သြားတယ္။ အေလးခ်ိန္ကေတာ့ တက္မလာဘူးတဲ့။ ခ်ိန္ခြင္ထဲမွာ ထည့္ထားတဲ့ ေငြသားက လည္း မျဖစ္စေလာက္(၁) ပိႆာ ပဲရွိသတဲ့။ ဒါေတာင္ ကုသိုလ္က မႏိုင္ဘူးျဖစ္ေနတယ္။

အဲဒီအခါ ကုသိုလ္ဝယ္မယ့္ သူေ႒းက ”ဟင္၊ သူငယ္ခ်င္း မင္းကုသိုလ္ေတြက ဒါအကုန္ပဲလား၊ က်န္ေနတာရွိရင္ စဥ္းစားပါ ဦး”လို႔ေျပာေတာ့ ဆင္းရဲသား သူေ႒းကလည္း ေခါင္းကုတ္ၿပီးစဥ္းစားလိုက္တာ ေနာက္ဆုံး လမ္းခရီးမွာ ေခြးပိန္ေလး တစ္ေကာင္ကို ထမင္းတစ္နပ္ အငတ္ခံၿပီးေတာ့ေကြၽးခဲ့ တဲ့ ကုသိုလ္ကေပၚလာပါတယ္။ အဲဒါနဲ႔ သူေ႒းဆင္းရဲသားလည္း ”ဟာ-သူငယ္ခ်င္း၊ တို႔လင္မယား အခု မင္းဆီ လာတုန္း ကလမ္းမွာေခြးပိန္ ကေလးကိုထမင္း ေကြၽးခဲ့တဲ့ကုသိုလ္ က်န္ေနေသးတယ္။

အဲဒီကုသိုလ္ကိုလည္း ထည့္ခ်ိန္လိုက္ပါ”လို႔ ဝမ္းသာအားရေျပာျပ လိုက္ပါတယ္။ အဲဒီအခါ ငတ္ေသလုဆဲ ေခြးပိန္က ေလးကို ေစတနာရွိရွိနဲ႔ ထမင္းေကြၽးခဲ့တဲ့ ကုသိုလ္ဟာ အႏွစ္သာရ အျပည့္အဝပါတာ မို႔ ကုသိုလ္ဘက္က အေလးသာပါသတဲ့။ ကုသိုလ္ဝယ္တဲ့ သူေ႒းက လည္းသူပိုင္ေငြသား ေတြသာမကေရႊသားေတြပါ ထပ္ျဖည့္ေပမယ့္ ကုသိုလ္ဘက္ကပဲအေလးသာေနတယ္။

ေနာက္ဆုံး သူပိုင္ဆိုင္ သမွ် ဥစၥာဓနေတြ အကုန္လုံးပုံ ထည့္ေပးတာေတာင္မွ ေခြးပိန္ ကေလးကိုထမင္းေကြၽးခဲ့တဲ့ကုသိုလ္ ဘက္ ကပဲ အေလးသာေနေတာ့ ကုသိုလ္ဝယ္တဲ့ သူေ႒းက”ကဲ-သူငယ္ခ်င္း၊ ငါ့စည္းစိမ္ေတာ့ ကုန္ၿပီ၊ ငါ့အတြက္ပစၥည္း တစ္ဝက္ခ်န္ထားၿပီး မင္းကုသိုလ္တစ္ဝက္ အတြက္ ငါ့ပစၥည္းတစ္ ဝက္ကိုသာယူသြားေပေတာ့”လို႔ဆိုၿပီးကုသိုလ္ တစ္ဝက္ဖိုးအျဖစ္ သူ႔ဥစၥာဓန တစ္ဝက္ ကို ဆင္းရဲသြားတဲ့ သူေ႒းအား ခြဲေဝေပးလိုက္ပါသတဲ့။

ၿပီးတဲ့အခါမွာေတာ့”သူငယ္ခ်င္း၊ ေနာက္ ဆိုရင္ သေဘာေပါက္၊ ေစတနာရွိမွ လွဴပါ ကြာ၊ ဂုဏ္ပကာသနကို မမက္ေမာပါနဲ႔။ ဂုဏ္ပကာသနကို မက္ရင္၊ ေမာရတယ္။ ေပ်ာ္႐ုံ သက္သက္ျပဳလုပ္ထားတဲ့ အေရၿခဳံကုသိုလ္ ဆိုတာ ေငြကုန္တာကလြဲလို႔ ဘာအက်ဳိးမွ မျဖစ္ထြန္းပါဘူး။ အသိဥာဏ္နဲ႔ယွဥ္ၿပီး ကုသိုလ္ ျပဳတတ္ရင္ ေငြကုန္နည္းေပမယ့္ တစ္လုံးတစ္ ခဲတည္းအက်ဳိးေပးပါတယ္”လို႕သတိေပး စကားလည္း ေျပာ ၾကားလိုက္ပါေသးသတဲ့။ ပုံျပင္ေလးကေတာ့ဒါပါပဲ။

ဒီပုံျပင္ေလးဟာ နည္းနည္း ဒ႑ာရီ ဆန္ေပမယ့္ တကယ့္ဘဝက လူသားေတြကို ေတာ့ ထင္ဟပ္ေပၚလြင္ေစပါတယ္။ ဒါန ေကာင္းမႈျပဳလုပ္ တဲ့အခါ ေစတနာဒါန၊ ဝတၴဳ ဒါနႏွစ္မ်ဳိးမွာ ေစတနာဒါနကသာ ပိုၿပီး ပဓာ နက်ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႔ တစ္ခါတစ္ရံ ေညာင္ေစ့ ကေလးေလာက္ လွဴၿပီး ေညာင္ပင္ ႀကီး ေလာက္ အက်ဳိးရတာေတြရွိသလို၊ ေညာင္ပင္ႀကီးေလာက္ လွဴဒါန္းၿပီး ေညာင္ေစ့ေလးေလာက္ပဲ အက်ဳိးရတာေတြလည္း ရွိတတ္ပါတယ္။

ဒါဟာ ေစတနာတရားက ခြဲေပးလိုက္တာပါပဲ။ ဒီေန႔မွာပညာရွိသူေတာ္စင္မ်ား အလွဴ ဒါနျပဳလုပ္တဲ့အခါမွာ မူ(၅)မ်ဳိး ခ်မွတ္ၿပီးေတာ့လွဴဒါန္းပုံေလးကို ေရးျပလိုက္ပါတယ္။ ဗဟုသုတ အျဖစ္ မွတ္ထားလိုက္ပါဦး။ ပညာရွိသူေတာ္စင္မ်ားဟာ အလွဴဒါန ျပဳလုပ္တဲ့အခါမွာ မူ(၅)မ်ဳိး ခ်မွတ္ၿပီးေတာ့ လွဴဒါန္းေလ့ရွိၾကပါတယ္တဲ့။

ဘယ္လိုမူ(၅) မ်ဳိးခ်ၿပီး လွဴဒါန္း သလဲဆိုေတာ့-
၁။ သဒၶါတရားထက္သန္စြာနဲ႔ ယုံယုံၾကည္ ၾကည္လွဴပါတယ္။
၂။ ပစၥည္းဥစၥာကိုလည္း သန္႔သန္႔ရွင္းရွင္းထား၊ အလွဴခံပုဂၢိဳလ္ကိုလည္း ေလးစားၿပီး ႐ို႐ိုေသ ေသလွဴပါတယ္။
၃။ လိုအပ္တဲ့အခါလိုအပ္တာကိုလွဴပါ တယ္။
၄။ အလွဴခံပုဂၢိဳလ္နဲ႔ အလွဴဝတၴဳပစၥည္းအေပၚ မၿငိကပ္၊ မတြယ္တာဘဲ လြတ္လြတ္ကြၽတ္ ကြၽတ္၊ ျပတ္ျပတ္သားသားလွဴပါတယ္။
၅။ မိမိနဲ႔သူတစ္ပါးကို မထိပါး၊ မပုတ္ခတ္ဘဲ လွဴတယ္။ အၿပိဳင္အဆိုင္စိတ္မ်ဳိးနဲ႔ မလွဴဘဲ၊ ပစၥည္းဝတၴဳရဲဲ႕အႏွစ္ကို ထုတ္ယူတဲ့အေနနဲ႔ပဲ လွဴဒါန္းပါတယ္။ ပညာရွိ သူေတာ္စင္မ်ား ခ်မွတ္ၿပီး လွဴတဲ့မူ(၅)မ်ဳိးပါ။

ကဲ-စာဖတ္သူ၊ စာဖတ္သူလည္း အလွဴ ဒါနတစ္ခု ျပဳလုပ္တဲ့အခါမွာ နာမည္ေကာင္း ရေရး၊ ၾကြားဝါရေရးထက္ သဒၶါ၊ ေမတၱာ၊ ေစ တနာ၊ ပညာ ျပည့္ဝေရးကိုသာ အထူးဂ႐ုျပဳ ၿပီး လွဴဒါန္းေပါ့ေနာ္။
ေဆာင္းပါးေလးကို ေယာဆရာေတာ္ရဲ႕ ”ဒါနအက်ဳိး ငါးမ်ဳိး”လကၤာေလးနဲ႕ နိဂုံးခ်ဳပ္ လိုက္ပါတယ္။

ဒါနျပဳသူ၊ ခ်စ္ခင္သူ၊ ေျပာထူျပည့္ဝသည္။
ၿငိမ္သက္ၾကည္လင္၊ ပညာရွင္၊ ထြက္ဝင္ ခ်ည္းကပ္၊ ႀကဳံရသည္။
ေကာင္းသတင္းမ်ား၊ လြန္ေက်ာ္ၾကား၊ ျပန္႔ပြားရေလသည္။
ကိုယ္က်င့္တရား၊ မကင္းျငား၊ ခန္႕ညား ထည္ဝါသည္။
ေသၿပီးသည့္ေနာက္၊ ေကာင္းရာေရာက္၊ စားေသာက္သုံးေဆာင္ ျပည့္စုံသည္။

အရွင္သုမနသာရ (ျဖဴး)

အိပ္ေနသူႏွင္႔ သြားေနသူ

''အိပ္ေနသူႏွင္႔ သြားေနသူ''

ဒါနတစ္ခုေအာင္ရင္ နိဗၺာန္ထိသြားပါတယ္။ လွဴတဲ႔အခါ ေရေအာင္မိုးေအာင္ျဖစ္ဖို႔ပဲ လိုပါတယ္။ အဖ်င္းေတာ႔ မျဖစ္ေစနဲ႔ေပါ႔။ ဒါလွဴရင္ ဘာရမလဲဆိုတဲ႔ အေမွ်ာ္မပါရဘူး။ ဒါနဆိုတာ စြန္႔လြတ္တာ။ ရယူတာမဟုတ္ဘူး။ သီလက ေစာင္႔ထိန္းတာ၊ ဘယ္အာရံုလာလာ အာရံုေနာက္ ကိုယ္႔စိတ္ ပါမသြားေအာင္ ေစာင္႔ထိန္းတာ။ အျမင္အာရံုဆိုရင္ မ်က္စိထိပ္က သတိနဲ႔ေစာင္႔ရမွာ။ အဲဒါဥပုသ္။

အဲဒါ သီလအာရံုေနာက္က ပညတ္ကပ္ပါလာရင္ ကိေလသာ၀င္လာမွာေပါ႔ ။ ဒါဘယ္သူလဲ ဆိုကတည္းက ေကာင္းတယ္ေဟ႔ ဆိုးတယ္ေဟ႔ ဆိုတာေတြ လိုုက္လာေတာ႔မွာ အာရံုေနာက္က ကိေလသာ ၀င္ခြင္႔မရေအာင္ ေစာင္႔တာသီလ၊ အဲဒီသီလမ်ိဳး တစ္ခ်ီသာေအာင္ ၊ ဒါနကလည္း ေရေအာင္မိုးေအာင္ ေစတနာသာ ထက္ပေစ။ ေစတနာသာမ်ိဳးေစ႔ မဟုတ္ဘူးလားဗ်။

စပါးတို႔ေျမပဲတို႔ မ်ိဳးေစ႔တစ္ခုကို အခြံေလးႏွစ္ခုနဲ႔ ဟိုဖက္ ဒီဖက္အုပ္ထားတာ ၊ အလွဴခံနဲ႔ အလွဴရွင္သည္ အခြံႏွစ္ခုပဲ။ အလွဴခံပုဂိုလ္ရဲ ႔သီလကေျမ။ ဒီေျမေပၚမွာ ဒီမ်ိဳးေစ႔ခ်ရတာ။ မ်ိဳးေစ႔က အဆံေခ်ာင္ အဆံကပ္ အဖ်င္းအေမွာ္ မျဖစ္လို႔မရဘူး။ ဒါနတစ္ခုေအာင္ရင္ နိဗၺာန္အထိ  သြားတယ္ဆိုတာ ေျပာရဦးမယ္။

ပဒုမုတၱရ ဘုရားလက္ထက္ေတာ္က ထင္းခုတ္သမား တစ္ေယာက္ရိွသတဲ႔ ။ သူ႔မွာ ဆင္းဆင္းရဲရဲနဲ႔ ၀မ္းေက်ာင္းေနရေတာ႔ သူမ်ားေတြဘုရားသြား ေက်ာင္းတက္လုပ္လည္း သူ႔မွာ မသြားႏုိင္ရွာဘူးတဲ႔ ။
လူက ဘုရားဆီ မသြားႏုိင္ေပမယ္႔ သူ႔စိတ္က ဘုရားဆီမွာ ၊ သူ႔ေစတနာက ဘုရားဆီမွာ ၊ ေတာထဲ ထင္းခုတ္ရင္း သစ္ပင္ၾကီးတစ္ပင္ ေကာင္းေကာင္းလွလွၾကီးေပါ႔ဗ်ာ။

ဒီ သစ္ပင္ၾကီးေတာ႔ သူခုတ္မယူေတာ႔ဘဲ သစ္ပင္ၾကီး ပင္စည္ကိုကိုင္ျပီး …. ဒီသစ္ပင္ၾကီးကို ေရႊပင္ ေငြပင္ၾကီး အျဖစ္နဲ႔ သူ႔စိတ္က ရည္မွန္းျပီး ဘုရားကို အေ၀းကေန လွမ္းျပီးေတာ႔ လွဴသတဲ႔ဗ်။

ခင္ဗ်ားတို႔လို လာစရာလိုသလားဗ်။ သူ႔စိတ္က သြားေနတာကို သူ႔စိတ္က ဘုရားဆီမွာ ေစတနာ ထက္သန္လွေတာ႔ ကိုယ္တိုင္ ကိုယ္ထိလက္ေရာက္ မလွဴဘဲ ဟိုးအေ၀းၾကီးက ေတာၾကီး ျမက္မဲၾကီးထဲက ဒါနတစ္ခု ေအာင္သြားလုိက္တာ တို႔ဘုရားရွင္လက္ထက္မွာ “ပုပၸရုကၡမေထရ္” ဆိုတဲ႔ ဘြဲ႔ထူးနဲ႔ ရဟႏၱာအရွင္ျမတ္ၾကီး ျဖစ္သြားတယ္ဗ်။

အဲဒါဘာ လို႔လဲ။ “ေစတနာေအာင္လုိ႔ပါဘုရား”

ေစတနာမ်ိဳးေစ႔ အေရးၾကီးတာ ၊ လွဴဖြယ္၀တၳဳက အေရးမၾကီးဘူး။ ေစတနာမွာလည္း သူမ်ားေစတနာ မဆိုထားနဲ႔ ကိုယ္႔ေစတနာကိုယ္ေတာင္ မထိပါး မပုတ္ခတ္ရဘူး။ သူမ်ားအလွဴကိုလည္း မထိပါး မပုတ္ခတ္နဲ႔ ။ ကိုယ္႔အလွဴကိုယ္လည္း ငါ႔လွဴတဲ႔ပစၥည္းက ညံံ့ံလိုက္တာ ၊ တန္ဖိုး နည္းလိုက္တာ စသည္ျဖင္႔ ထိပါး ပုတ္ခတ္မိရင္ ေစတနာမ်ိဳးေစ႔ အဆံေခ်ာင္ သြားတတ္သေနာ္ ။

အဲဒီေတာ႔ ေစတနာမွန္မွန္ ထက္ထက္သန္သန္နဲ႔သာလွဴ။ ဒါနတစ္ခုေအာင္ရင္ နိဗၺာန္အထိ အက်ိဳးေပးပါတယ္ ။ တရားလည္း တစ္ခါသာ ထိထိမိမိ နာလိုက္စမ္းပါ။ တစ္ခါနာျပီး လုပ္ဖို႔ပဲလိုပါတယ္ ။ ၾကိဳးစားလုိက္စမ္းပါ။ တို႔ဆီလာတာထက္ ကိုယ္႔အိမ္မွာ တစ္နာရီေလာက္ အားထုတ္လုိက္ရင္ ဒီလာတာထက္ တန္ဖိုးၾကီးတယ္။

ဒီကိုလာတာ ပုဂၢိဳလ္လာတာ အားထုတ္မွဥာဏ္လာတာ။ ပုဂၢိဳလ္နဲ ့ဥာဏ္ ဘယ္ဟာတန္ဖိုးၾကီးသလဲ။

“ဥာဏ္ကတန္ဖိုးၾကီးပါတယ္ဘုရား”

တစ္နာရီရရင္ တစ္မိနစ္တိုးျပီး ဆက္အားထုတ္သြား တို႔ကိုယ္ေတာ္ၾကီး အပင္ပန္းခံေဟာထားတာ ဆိုျပီး ဆက္အားထုတ္ပါ။ တို႔မွာ အေမာခံျပီး ေဟာေနရတာ။ တို႔မွာ နားရတယ္မထင္နဲ႔ ။ တို႔လည္း သြားေနရတယ္။ တို႔ကသြားေနရင္ တုိ႔ပရိတ္သတ္ကလည္း ေနာက္ကလိုက္ရမွာ။ ရပ္မေနၾက စမ္းပါနဲ႔။ တို႔သြားေနတာ အိပ္ခ်ိန္ကိုမရိွတာ။

တို႔ေရွ ႔က သူေတာ္ေကာင္းၾကီးေတြလည္း မအိပ္မေန အားထုတ္ခဲ႔တာပဲ။ တို႔ဥပဇၥ်ာယ္ အဘ၀ိမလ (မိုးကုတ္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး) တို႔ဆိုရင္လည္း တစ္ညလံုး အားထုတ္သြားတာ။ တို႔ကိုလည္း သူတို႔လို အားထုတ္ေစခ်င္ေတာ႔ ဥပါယ္တမ်ည္နဲ႔ တို႔ကို လမ္းျပသြားပံုေလး ေျပာရဦးမယ္ ။

“မင္းမရိွေတာ႔ ငါကပ်င္းျပီး အိပ္ေပ်ာ္သြားတတ္သကြ၊ ဒီေတာ႔ ငါနဲ႔လာအားထုတ္ကြ” တဲ႔။ အဲဒါ တို႔ကို မအိပ္မေန မိုးအလင္း အားထုတ္ေစခ်င္လို႔ ေျပာတာ။

ဥပဇၥ်ယ္ဆရာကိုယ္တိုင္လည္း တစ္ညလံုးအားထုတ္တာ။ အာရံုဆြမး္ကပ္ခ်ိန္အထိ ေတာက္ ေလွ်ာက္ အားထုတ္တာ၊ အာရံုဆြမ္းစားျပီး ဘယ္မွကိစၥမွ မရိွရင္ ခဏေလး ေမွးပါတယ္။ ကိစၥရိွရင္ မေမွးေတာ႔ဘူး။ ကိစၥရိွတယ္ဆိုတာ သူတို႔ကိစၥေတြက သိပ္ေလးနက္ပါတယ္။ တစ္ရက္ကေတာ႔ အာရံုဆြမ္းကပ္ကာနီးမွာ တို႔ ဥပဇၥ်ယ္ ဖ်ားေနတယ္။

“ဆရာေတာ္ ဖ်ားေနတယ္ဘုရား” ဆိုေတာ႔

”ေအး ငါေလစိမ္းမိခဲ႔လို႔ကြ” တဲ႔။
ဒီမွာေက်ာင္းခန္းထဲမွာရိွေနတာ။ ညကဘယ္မွ ွၾကြတာမဟုတ္ဘူး။ ဘယ္သြားလ ို႔ေလစိမ္းမိတာလဲ ၊ စိတ္ေလစိမ္း တုိက္တာ ကိုယ္လာဖ်ားတာ။

အဲဒီေနာက္ ေမာ္လျမိဳင္ဘက္ၾကြေတာ႔မွ ဇင္းက်ိဳက္ေတာင္ လက္ညိွဳးထိုးျပျပီး “ငါဖ်ားတာ အဲဒီသြားလို႔ကြ” တဲ႔။ ဇရပ္ေလးကလည္း တစ္လံုးတည္း ေလကလည္း တဟူးဟူးကြတဲ႔ သြားေနလိုက္ၾကတာ မနားၾကဘူး။

တာ၀န္ခံရရင္ ပိုမနားရဘူး။ သြားေနတယ္ေနာ္။ တို႔ဒကာ ဒကာမေတြေရာ နားရံုမက အိပ္ေနၾက သလား။ တာ၀န္ခံေတြက သြားေနၾကတာ။ နားရတာ မဟုတ္ဘူး။ တို႔ဟာက အိပ္ေနၾကတာပါဗ်ာ။

ေ၀ဘူဆရာေတာ္ၾကီး ေျပာသလို သံသရာအဆက္ဆက္ အိပ္လာခဲ႔ၾကတာ ခုခ်ိန္ထိ မႏိုးၾကေသး ဘူးလား။ အိပ္လို႔မ၀တာ၊ မအိပ္ရင္ ၀သြားလိမ္႔မယ္တဲ႔ ။

ဘယ္႔ႏွယ္တုန္း ၊ အဲသူတို႔ သိပၸံပညာဆိုတာ (သိပ္ပန္း) ၾကီးက ေျပာသဗ်။ လူတစ္ေယာက္ ၆ နာရီ အိပ္မွ ၀သတဲ႔ ။ တို႔ဘုရားဘက္က မအိပ္မွ လန္းဆန္းတာတဲ႔ ။ ဘာကြာတာတုန္း။

လူေတြက ကိုယ္႔ကိုယ္နဲ႔ ကိုယ္႔စိတ္ အလုပ္မလုပ္ဘူး။ သူမ်ားစိတ္နဲ႔ အလုပ္လုပ္တာ သူမ်ားပစၥည္း ပိုက္ဆံ လိုခ်င္တာကိုး။ အားရတယ္မရိွဘူး။

အေနာက္ႏုိင္ငံက ဘီလ်ံနာသူေဌးၾကီးဆိုတာေတြ ငါေတာ႔ဘီလ်ံနာ ျဖစ္ျပီဆိုျပီး စီးပြားေရး လုပ္ငန္းေတြ ရပ္ထားတာရိွလား။
“ရပ္မထားပါဘုရား”
အာရပ္ေရနံဆီကုန္သည္ေတြေရာ။
“မရပ္ပါဘုရား”
မရပ္မနား ေလာဘ သြားေနသေလာက္ ေနာက္က ေသာကလုိက္ေနတယ္။

ေလာဘေတြ ေသာကေတြနဲ႔ ဆိုေတာ့ လူသာခ်မ္းသာတာ၊ စိတ္ပင္ပန္းမွာေပါ႔။ နင္တို႔ရန္ကုန္ ဘီးမုန္႔လုပ္သလို အထက္မီး ေအာက္မီးနဲ႔ လုပ္ၾကရတာ။ အျပင္ပူ အတြင္းပူနဲ႔ ေနပူမိုးရြာ မေရွာင္ လုပ္ၾကရတာ ႏြမ္းမွာေပါ႔ ။ ကိုယ္ပန္းစိတ္ပန္း ထိနမိဒၶ ၀င္ေတာ႔ အိပ္ေပးရတယ္။

မအိပ္ခင္ ေသခ်ာျပန္ၾကည္႔ပါ။ ေလာဘနဲ႔ ေသာကခံေနလို႔ ၀င္ေလထြက္ေလဟာ ခ်က္တိုင္အထိ မေရာက္ဘဲ လည္ေခ်ာင္းေလာက္က ျပန္ထြက္ေနရတာ ။ ဘ၀င္ေလက ျမွင္႔တင္သေလာက္ ေအာက္ကေလ အေပၚေထာင္တက္ေနတာေလ ။ ေအာက္ေလ (တြန္းကန္ေလ)က ေသြးတစ္၀က္ ဖိထားတဲ႔အတြက္ တို႔လွဳပ္ရွားေလသည္ ေအာက္ထိ မဆင္းႏိုင္ဘူး။ ဒီေတာ႔ရိွရိွသမွ် အပူအပုပ္ ခႏၶာကိုယ္ထဲ ေအာင္းေနတာေပါ႔။ ကိုယ္မွာ အေၾကာေတြက တစ္ဆင္႔ ရိုးတြင္းျခင္ဆီထိ သြားရတာ ။ အဲဒါ ေသာကရိွေနသေရြ ႔ အိပ္မေပ်ာ္ဘူး။ ၀င္ေလထြက္ေလက တကယ္အိပ္ေပ်ာ္သြားမွ အလုပ္လုပ္တာ။

တို႔ေခတ္က စည္ပင္လိုေပါ႔။ ည ၁၀ နာရီေလာက္ ကားရွင္းမွ သန္႔ရွင္းေရးလုပ္ၾကရတာ ။ အခုလည္း ၀င္ေလထြက္ေလက လူအိပ္မွ သူ႔လမ္း သူသြား သူ႔အလုပ္သူ လုပ္ရတာ ႏၶာကိုယ္ အစာအိမ္ထဲမွာ အပူအပုပ္က ေအာင္းေနတာ။ အဲဲဒါ၀င္ေလက သန္႔ရွင္းေပး ထြက္ေလက အပူအပုပ္ ထုတ္ပစ္တာ။ ဝင္ေေလေၾကာင့္ ေအးတယ္။ ထြက္ေၾကာင့္ ပူအပုပ္ကုန္တဲ႔ခ်ိန္ ႏိုးလာတာ။ လန္းလန္းဆန္းဆန္းပဲ။ အပူအပုပ္မကုန္ခင္ ႏုိးလာရင္ တစ္ေယာက္ေယာက္က လာႏိုးလို႔ပဲျဖစ္ျဖစ္ လန္႔ႏုိ္းလာရင္ ေခါင္းက ကိုက္ေရာ၊ ဒီေတာ႔ေမးရဦးမယ္။

အိပ္လို႔အားရိွတာလား ၊ အပူအပုပ္ကုန္လို႔ အားရိွတာလား။

“အပူအပုပ္ကုန္လို႔ပါဘုရား”
အဲဒီလိုသာ အလုပ္လုပ္ေနရင္း လာဘေတြ ေသာကေတြ ၀င္ခြင္႔မေပးဘဲ ၀င္ေလထြက္ေလ ရွဴရိွက္ျပီး လုပ္ေနရင္ အပူအပုပ္ ၀င္ပါဦးမလား။
“မ၀င္ပါဘုရား”
အိပ္ဖို႔လိုေသးလား။
“မလိုေတာ႔ပါဘုရား”
သူတို႔နဲ႔ တို႔နဲ႔ ကြာတာ ဒါပဲဲ။ မအိပ္ဘဲ အလုပ္လုပ္ႏုိင္ျပီ။ တို႔ဘ၀နဲ႔တို႔ အခ်ိန္တန္ဖိုးၾကီးလြန္းလို႔  အခ်ိန္ေတြ အိပ္ျပီး ျဖဳန္းတီးမပစ္ပါနဲ႔ ။ ကုန္လြန္သြားတဲ႔ အခ်ိန္ေတြ ျပန္လိုခ်င္လို႔ ရသလား။

“မရပါဘုရား”

ေငြကုန္သြားရင္ ေငြျပန္ရွာလုိ႔ ရႏုိင္ပါတယ္။ အခ်ိ္န္ကုန္သြားတာ အခ်ိန္ျပန္ရွာလုိ႔ မရႏုိင္လို႔ အခ်ိန္ရိွခိုက္ လံု႔လစိုက္ၾကစမ္းပါ။

ေက်းဇူးေတာ္ရွင္ ေ၀ဘူးဆရာေတာ္ၾကီး မိန္႔ခဲ႔သလိုေပါ႔။
“တို႔က ခႏၶာကိုယ္ၾကီးကို ပိုးစာေလာက္စာအျဖစ္ေတာင္ ခ်န္မထားရစ္ခဲ႔ဘူးဗ်။ တုိ႔က ကိုယ္႔ကိုယ္ကိုယ္ အကုန္ အသံုးခ်သြားမွာတဲ႔ ” ။

ခင္ဗ်ားတို႔ကေကာ ဒီခႏၶာကိုယ္ၾကီးကို မီးစာေျမစာ ေကၽြးၾကမွာလား။ ငရဲ ျဗိတၱာ တိရစၦာန္ ဘ၀ေတြေရာက္မွ တရားအလုပ္ လုပ္ခ်င္လို႔ရမလား။
“မရပါဘုရား”
အဲဒါ အခ်ိန္ပုပ္ အရြယ္ပုပ္ ဘ၀ပုပ္ေတြ…….။ နတ္ေတြလည္း ဒီက (လူ႔ဘ၀က) တရားအေျခခံ ပါသြားမွ ဟုိမွာက်င္႔လို႔ရတာ တရား ပါမသြားရင္ အလကားပဲ။ နတ္ျဖစ္လည္း တရားမရ အလကားပဲ။

လူေတြရဲ ႔တစ္ေန႔တာမွာ “ေမာဟ - အေတြး” က ပိုမ်ားပါတယ္။ ေလာဘၾကိဳက္တဲ႔ အခ်ိန္၀င္တယ္ ။ ေဒါသက မၾကိဳက္တဲ႔ အခ်ိန္၀င္တယ္။ ေမာဟက မ်ားတယ္။ ေမာဟက ေအာက္ဆြဲ။ သတိက ေမာဟ(အေတြး) နဲ႔ ဆန္႔က်င္ဘက္။ ျပီးေတာ႔ သတိက အခုမွေမြးရမွာ ၊ ေတာေၾကာင္ အိမ္ေခၚေမြးရသလို အေတြးေမာဟက ငယ္စဥ္ကတည္းက ပါလာတာ။

 ျပီးေတာ႔ စိတ္ရဲ ႔သဘာ၀က သတိကို အတင္မခံဘူး။ စိတ္ကို ဓာတ္က အားေပး အားေျမွာက္ လုပ္ထားတယ္။ ဒီကုိယ္ေကာင္ၾကီးကလည္း ဇာတ္ေကာင္ၾကီး ဆိုေတာ႔ စိတ္က ဓာတ္တည္႔ရင္ ၾကိဳက္ ၊ ဓာတ္မတည္႔ရင္ မၾကိဳက္ေတာ႔ဘူး။ အာရံုေတြကလည္း စိတ္ဘက္က ၊ အေတြးဘက္က သူ႔ဘက္က ဒီေလာက္အား မ်ားေနတာ။ ကိုယ္႔မွာက အခုမွ ေမြးကင္းစ သတိေလးနဲ႔ မွတ္ရမွာ။

ဒီေတာ႔ မအိပ္ဘဲ တုိက္ရိုက္ မတည္႔တဲ႔ ႏုိင္ငံခ်င္း ၾကိမ္းသလို အျပဳတ္ လိုက္တိုက္မယ္ဆိုျပီး ကိေလသာကို တိုက္ရမွာေနာ္။ တို႔ဟာေတြက ဘယ္လိုလဲ ။ တုိက္ဖို႔ ေနေနသာသာ ၾကိမ္းကို မၾကိမ္းရဲတာ ထင္တယ္ေနာ္။

အင္း ေ၀ဘူဆရာေတာ္ၾကီးေျပာသလို ေျပာရဦးမယ္။ ဘုရားေက်ာင္းကန္ ေရာက္တုန္းကေတာ႔ ေလာဘ မေကာင္းေၾကာင္း ေျပာရတာပ။ အဲဒါဗ်ာ ေလာဘက ေခါင္းေလး တညိတ္ညိတ္နဲ႔ နားေထာင္ေနသတဲ႔။
ျပီးေတာ႔ ေလာဘက ဘာေျပာတယ္မွတ္သလဲ။ ေျပာေတာ႔သာ ေလာဘမေကာင္းေၾကာင္း ။ လုပ္ေတာ႔ ေလာဘအတြက္ခ်ည္းပဲတဲ႔။
ကဲခင္ဗ်ားတို႔ေကာ ေျပာ။ ဘာအတြက္လုပ္ေနၾကတာတုန္း။ ကဲဗ်ာ ဘာသံမွမထြက္ေတာ႔ဘူး။

အဲဒါ ရန္သူ႔လက္ထဲက သံု႔ပန္းလို ျဖစ္ကုန္ၾကျပီ။ ရန္သူ႔လက္ထဲက သံု႔ပန္းက ဘယ္လိုေနရလဲ။ ေထာင္ေထာင္လႊားလႊားၾကီးေနသလား။ ကုပ္ကုပ္ကေလးေနသလား။

“ကုပ္ကုပ္ကေလးပါဘု၇ား”

ကိေလသာရန္သူ႔ လက္ထဲက သုံံ့ပန္းေတြ ျဖစ္ကုန္ၾကျပီ ။ ရန္သူမို႔ မ်က္ႏွာ ခ်ိဳေသြးျပီး ရယ္ျပရင္ေတာင္ ဟိုက ေျပာင္တယ္ဆိုျပီး ရိုက္မွာဗ်ေနာ္။
သုံ ့ပန္းဘ၀နဲ႔ ေနမွာလား။ လြတ္ေအာင္၇ုန္းမွာလား။

“လြတ္ေအာင ္ရုန္းမွာပါဘုရား”

အထက္တက္ခ်င္လို႔ ကုသိုလ္နဲ႔ပဲ လူျဖစ္လာတာ ၊ အထက္တက္ၾကဖို႔ဗ်။ လူဆိုတာ ကုသိုလ္ အရင္းအျမစ္ ပါလာတယ္။ အထက္တက္ဖို႔လိုတာ ထိုင္ေနလို႔ မရဘူး။ အိပ္ေနလို႔မရဘူး။ သြားရမွာေနာ္။

တို႔ဘုရား တို႔သာသနာက လမ္းျပျပီးသားပါ။ သတၱာေဒ၀မႏုသာနံ ဆိုတာလမ္းျပတဲ႔ ဆရာ။ လမ္းျပေတြ အမ်ားၾကီးေတြ႔ခဲ႔ျပီ။ ဘုရားေတြ အမ်ားၾကီး ပြင္႔ခဲ႔ျပီ။ ရဟႏၱာေတြ အမ်ားၾကီးး ပြင္႔ခဲ႔ျပီ။
ဘာ လို႔လြဲေနသလဲ။ ေတာ္ေတာ္ အေရွာင္ေကာင္းၾကသေနာ္။ အခုတို႔ဆီလာေတာ႔ တို႔ကလည္း လမ္းျပလိုက္ပါတယ္။ ျပလိုက္တဲ႔ လမ္းးအတိုင္း သြားၾကဖို႔ပဲ လိုပါတယ္။
သြားမွာလား ရပ္ေနမွာလား အိပ္ေနမွာလား ။ “”
“သြားမွာပါဘုရား”

အိပ္ေနသူနဲ႔ သြားေနသူ ခရီးခ်င္းဘ ဘယ္ေလာက္ ကြာသြားမယ္ မွတ္သလဲ။ တစ္နာရီ အိပ္ေနရင္ တစ္္နာရီ ေ၀းသြားမယ္။ တစ္ရက္ တစ္ပတ္ တစ္ႏွစ္ အခ်ိန္နဲ႔အမွ်ေ၀း……ေ၀း သြားမယ္။ အိပ္ေနရင္ ကိေလသာ ရန္သူ႔လက္ထဲ က်န္ခဲ႔မယ္။

ေ၀ဘူဆရာေတာ္ၾကီးက ၀ီ၇ိယ ဗိုလ္တင္ျပီး ပြင္႔တာဆိုေတာ႔ ဘယ္အခ်ိန္ ဘယ္မွာေဟာေဟာ ၀ီရိယနဲ႔ သြားဖို႔ေဟာတယ္။ ေ၀ဘူက သတၱိေကာင္းသကိုးဗ်။ ရဲတင္းတဲ႔ ၀ီရိယပဲ ေဟာမွာ။ တို႔က သူ႔ေလာက္သတၱိ မေကာင္းေတာ႔ သတိပဌာန္ ၊ သတိပဲေဟာမွာ။ ထမင္းခ်က္ရင္းရတဲ႔နည္း ။ ဘာလုပ္လုပ္ သတိပါရင္ ျပီးတာပဲဗ်ာ။ အေတြးမရိွရင္ သိေတာ႔တာပဲ။ သတိရဲ ႔တာ၀န္က မေတြးျဖစ္လို႔ပဲဲ။ တို႔က သတိနဲ႔ သြားရမွာ။

ေနာင္ႏွစ္လာလည္း ဒီသတိပဲ ေဟာမွာပဲ။ အဲဒါတရား အစစ္ေဆး အခံႏုိင္မွ လာခဲ႔ၾက။ ကိေလသာ ရန္သူနယ္ေျမက လြတ္ပါျပီဘုရားလုိ႔ ေလွ်ာက္ႏုိင္မွ လာခဲ႔ၾက။ ေလာကုတၱရာတရား ကိုးပါးျဖင္႔ ဆီေလ်ာ္ေသာ သတိက်င္႔၀တ္ျဖင္႔ ဗုဒၶတရားကို ပူေဇာ္ႏုိင္မွ တရားျဖင္႔ ပူေဇာ္တာ။ တရားနဲ႔ ပူေဇာ္တာ အျမတ္ဆံုး။ လွဴဖြယ္၀တၳဳေတြက ဆိုင္ကပစၥည္းေတြ အတြင္းပစၥည္း ျပစရာမရိွလို႔ အျပင္က ပစၥည္း၀ယ္လာျပီး ပူေဇာ္တာ။ တရားနဲ႔ ပူေဇာ္ၾကစမ္းပါ။ တရားနဲ႔ လွဴၾကစမ္းပါ။

ဒီေတာ႔ ေျပာရဦးမယ္ဗ်။ ေ၀ဘူဆရာေတာ္ၾကီး ခႏၶာ၀န္ခ်မယ္႔ႏွစ္ အဖ်ားက ၁၀၄ ရိွတယ္။ ဆြမး္ခ ံၾကြတုန္းဗ်။ ဆရာေတာ္ၾကီး ဖ်ားေနပါတယ္ဘုရားလို႔ ေလွ်ာက္ေတာ႔
“ ငါဖ်ားတာ နင္တို႔တရား အားမထုတ္လုိ႔” တဲ႔ဗ်။
အဲဒါပဲ တို႔မဟာျမိဳင္ေတာၾကီးထဲ ဖ်ားေနရင္ နင္တို႔ တရား အားမထုတ္လို႔ပဲ ဘယ္႔ႏွယ္တုန္း။

(မဟာေဗာဓိၿမိဳင္ ဆရာေတာ္ ဘုရား မွ မဟာၿမိဳင္ေတာႀကီးမွာေဟာေတာ္မူေသာတရားမ်ား
(ေမာင္ေသြးခၽြန္) စာအုပ္မွ ကူးယူေဖာ္ျပေပးပါသည္။)

သစၥာနဲ႕ တာ၀န္

သစၥာနဲ႕ တာ၀န္

အုိ နာ ေသမႈ အစရွိတဲ့ လူသဘာ၀ အတုိင္း ျဖစ္ပ်က္ေနတဲ့ သခၤါရဓမၼေတြကုိ မေက် နပ္စရာ(အပၸိယ) လုိ႔ စြဲလမ္းေနသမွ် " မုန္း ဆုံ" ဒုကၡနဲ႔ ၾကုံေနရမယ္။ ေက်နပ္စရာ (ပိယ) လုိ႔ စြဲလမ္းေနရင္ လည္း"ခ်စ္ကြဲ" ဒုကၡနဲ႔ ႀကဳံေနရမယ္။ မရႏုိင္တာကုိ လုိခ်င္ စြဲလမ္း ေနသမွ် "လုိတာမရ"တဲ႔ ဒုကၡ နဲ႔ ႀကုံေနရမယ္။

သစၥာေလးပါးလုံးမွာပဲ တစ္ပါး တစ္ပါးစီမွာ"သစၥ၊ ကိစၥ၊ ကတ" ဆုိျပီး အျခင္းအရာ သုံး မ်ိဳးစိ ရွိပါတယ္။
သစၥဉာဏ္ ဆုိတာ အမွန္အတုိင္း နာယူသင္ၾကားထားတဲ့ အသိပါ။
ကိစၥဉာဏ္ဆုိတာ မဇၥ်ိမလမ္းအတုိင္း ေလွ်ာက္သူ တုိ႔ရဲ့ လုိက္နာ က်င့္သုံးရင္း သိလာမယ့္ တာ၀န္ပုိင္း အသိျဖစ္ပါတယ္။
ကတဉာဏ္ ဆုိတာကေတာ့ တာ၀န္ေက်ပြန္ ျပည့္စုံတဲ့ အတြက္ ရရွိတဲ့ ရလာဒ္ အသိပါပဲ၊
သာသနာသုံးပါးနဲ႔ ေျပာရရင္ သစၥဉာဏ္ ဆုိတာ ပရိယတိၱသာသနာ၊ ကိစၥဉာဏ္ဆုိတာ ပဋိပတၱိသာသနာ၊ ကတဉာဏ္ဆုိတာက ပဋိေ၀ဓသာသနာ လုိ႔ ဆုိရပါလိမ့္မယ္။

နာယူသင္ၾကားထားတဲ့ ပရိယတၱိက မွန္ကန္မွ မွန္ကန္တဲ့ အသိ=သစၥဉာဏ္ျဖစ္သလုိ က်င့္သုံးတဲ့ ပဋိပတၱိ(ကိစၥဉာဏ္) တုိးပြားျပီး ပုိင္ပုိင္ႏုိင္ႏုိင္ ဆုံးျဖတ္သိနဲ႔ ျပီးျပည့္စုံတဲ့ ပဋိေ၀ဓ (ကတဉာဏ္)ကုိ ဆုိက္ေ၇ာက္ႏုိင္ၾကမွာပါ။

ဒုကၡသစၥာနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ သာ၀ကတုိ႔ရဲ့ တာ၀န္ပုိင္း(ကိစၥဉာဏ္)က ပရိေညယ်- ပုိင္းျခား သိရမယ့္ တာ၀န္ပဲ ရွိပါတယ္။ ပါးစပ္ဖ်ားမွာ ႏႈတ္က်ိဳးေနတာက "ဒုကၡ ခ်ဳပ္ျငိမ္းေရး"ဆုိေတာ့ ဒုကၡခ်ဳပ္ျငိမ္း သြားေအာင္ ဒုကၡကုိ ပယ္ရမယ္လုိ႔ ထင္ေနတတ္ၾကပါတယ္။ ဒုကၡ ဆုိတာ သူ႔ အေၾကာင္း အျပည့္အစုံ သိဖုိ႔ပဲ လုိအပ္တယ္ ဆုိတာကုိ "ဒုကၡကုိ တစ္လႊာျခင္း ခြာၾကည့္ျခင္းမွာ ျပခဲ့ျပီးပါျပီ။ သူ့အေၾကာင္း သိျပီးရင္ ကုိယ္က ခြာစရာ မလုိဘဲ သူ့အလုိလုိ ခ်ဳပ္ျငိမ္းသြားတာပါ။

ဟုတ္ပါတယ္။ အုိတယ္၊ နာတယ္၊ ေသတယ္ ဆုိတာ သက္၇ွိ သခၤါရတုိ႔ရဲ့ ျဖစ္ပ်က္ ေျပာင္းလဲ ေဖာက္ျပန္မႈကုိ လူေတြက သတ္မွတ္ထားတဲ့ သတ္မွတ္ခ်က္မ်ားပါ။ သက္မဲ့ သခၤါရ တုိ႔ကုိက်ေတာ့ အုိမင္း ေဆြးျမည့္ ပ်က္စီးတယ္လုိ႔ ေျပာႏုိင္ပါတယ္။ အမွန္ကေတာ့ ျဖစ္ပ်က္ ေဖာက္ျပန္ သေဘာ ခ်ည္းပါပဲ။ အဲဒီ အုိ နာ ေသမႈ စတဲ့ သၤါရတုိ႔ရဲ႔ ျဖစ္ ပ်က္ ေဖာက္ျပန္မႈ ေတြ ကုိပဲ မေက်နပ္စရာ (အပၸိယ) လုိ႔ စြဲလမ္းေနတဲ့အတြက္ "မွန္ ဆုံ" (အပိၸေယ ဟိ သမၸေယာဂ) ဒုကၡနဲ႔ ႀကုံရတယ္။

ေက်နပ္စရာ (ပိယ)လုိ႔ စြဲလမ္းျပန္ေတာ့ ခ်စ္ကြဲ(ပိေယာ ဟိ ၀ိပၸေယာဂ) ဒုကၡနဲ႔ ႀကုံရမယ္။ ကုိယ့္ အလုိက် မရႏုိင္တဲ့ အရာကုိ လုိခ်င္စြဲ လမ္းေနသမွ် လုိတာမရ (ယံ ပိစၧံ န လဘတိ) ဒုကၡနဲ႔ ႀကံဳေတြ႔ရမယ္။ အဲဒီ အစြဲအလမ္းေတြ ခ်ဳပ္သြားရင္ အဲဒီ ဒုကၡေတြဟာလည္း "အရင္း လဲရင္ အဖ်ား ထင္းျဖစ္" ဆုိသလုိ ခ်ဳပ္သြား မွာပဲမုိ႔လား။

"ငျပဴး"မွန္းသိရင္ မေၾကာက္ရတဲ့အျပင္ ေငါက္ခ်လုိ႔ေတာင္ ရပါယတ္။ အနိစၥ=မျမဲဘူး၊ ဒုကၡ=သည္းခံေက်နပ္စရာ မရွိဘူး၊ အနတၱ= အလုိ မျဖစ္ဘူး ဆုိတာေတြဟာ သခၤါရတရား ေတြကုိ ေငါက္ငမ္းေနတဲ့ သေဘာမ်ိဳးပါပဲ။ အေၾကာင္းစုံ သိျပီး သူမ်ာသာ ဒီလုိ ေငါက္ႏုိင္တာ ပါ။ "ငျပဴး"မွန္း မသိဘဲနဲ႔ေတာ့သြား မေငါက္လုိက္ေလနဲ႔၊ "ျမိဳ႔ပုိင္မင္းကြ"ဆုိျပီး ထ ေဟာက္လုိ႔ ေျပးေပါက္ မွားေနမယ္။

ဒုကၡခ်ဳပ္ဖုိ႔အတြက္ တကယ္ပယ္ရမွာက သမုဒယ လုိ႔ေခၚတဲ့ တဏွာပါ။ ဒါေၾကာင့္ သမုဒယသစၥာနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ သာ၀ကတုိ႔ရဲ့ တာ၀န္ပုိင္း(ကိစၥဉာဏ္)ကုိေတာ့"ပဟာတဗၺံ= ပယ္ရမယ္"လုိ႔ ညႊန္ၾကားပါတယ္။

တဏွာ သမုဒယကုိ ဘုရားရွင္ ႀကုံး၀ါး ပယ္ သတ္ေတာ္မူပုံကေတာ့-
"ဟယ္ ကာမ.. သင္ရဲ့ အရင္းမူလကုိ ငါ ေတြ႔ျမင္ျပီ၊ အာရုံေတြ အေပၚမွာ ဟုိဟုိ ဒီဒီ ႀကံစည္ စိတ္ကူးျခင္း (ကာမသကၤပၸ)ေၾကာင့္ သင္ကာမ ျဖစ္ေပၚခြင့္ ရေနတာ။ အဲဒီ အႀကံေတြကုိ ငါ မႀကံစည္ေတာ့ဘူး၊ ဒါေၾကာင့္ ငါ့ သႏၱာန္မွာ သင္ကာမ ျဖစ္ခြင့္ မရွိေတာ့ဘူး"တဲ့။

ကာမတဏွာ ဆုိတာ တရားကုိယ္ သေဘာအရ ေလာဘ ေစတသိတ္ပါ၊ ေစတသိ္က္ဆုိတာ သူ့ခ်ည္းျဖစ္ေပၚ ေနႏိုင္စြမ္းမရွိပါဘူး၊ စိတ္ကုိ မွီျပီးမွ ျဖစ္ႏုိင္တာပါ။ ႀကံစည္မႈ(သကၤပၸ)ဆုိတာ လည္း အတူတူပါပဲ၊ သူတုိ႔ရဲ႔ ဆရာႀကီးျဖစ္တဲ့ အ၀ိဇၨာဆုိတာလည္း ေမာဟ ေစတသိတ္ပါပဲ၊ အားလုံးဟာ စိတ္ကုိ မွီခုိကပ္ရပ္ျပီး ျဖစ္ေနရတဲ့ တရားခ်ည္းပါပဲ၊ ကုိယ္ပုိင္ သီးျခား ျဖစ္တည္ ေနႏုိင္တဲ့ တရားေတြ မဟုတ္ၾကပါဘူး။

ေဒးဒရဲ နိကာယ္သင္တန္းမွာ ဆရာေတာ္ႀကီးက "စဥ္းစားၾကည့္လုိက္ရင္ ကုိယ္ပုိင္ ရပ္တည္ႏုိင္စြမ္း မရွိဘဲ စိတ္ကုိ မွီခုိကပ္ရပ္ေနရတဲ့ အုိးေျခမဲ့ အိမ္ေျခမဲ့၊ ေျခသလုံးအိမ္ပါ၊ ေရေမ်ာကမ္းတင္လုိျဖစ္တဲ့ ဒီတဏွာက ျခယ္လွယ္သမွ်ကုိ ခံျပီး အုိးနဲ႔ အိမ္နဲ႔၊ အေျခအေနနဲ့ ေနႏိုင္ၾကတဲ့ တုိ႔တစ္ေတြ သံသရာမွာ ခ်ာလပတ္ ယမ္းေနၾကရတယ္ ဆုိတာ တကယ္တမ္း သိလာရင္ ရွက္စရာေတာင္ ေကာင္းတယ္။ ဒါေပမဲ့ ခုေတာ့ ဘယ္သူမွ ရွက္ရေကာင္းမွန္း မသိၾကေသးတာက ခက္တယ္" လုိ႔ မိန္႔ၾကား ဖူးပါတယ္။

တဏွာကာမကုိ ပယ္ဖုိ႔အတြက္ သူတြယ္တာေနတဲ့ အာရုံတုိ႔ရဲ့ သေဘာအမွန္ကုိ သိလာေအာင္ သတိက ေရွ့ေဆာင္ျပီး မျပတ္ၾကည့္ေပးေနရတာပါ။ သတိနဲ႔ မျပတ္ေစာင့္ၾကည့္တာကုိပဲ အသိ တရား တုိးပြားေအာင္ အားထုတ္တာျဖစ္လုိ႔" တရားအားထုတ္တယ္"လုိ႔ ဆုိၾကပါတယ္။ ထုိင္တာ၊ ရပ္တာ၊ ေလ်ာင္းတက စျပီးေတာ့ ဘယ္အလုပ္မ်ိဳးမဆုိ အသိပြားေအာင္ သတိထား ေနတာ မွန္သမွ် တရားအားထုတ္ေနတာခ်ည္းပါပဲ။

သေဘာေပါက္ထား ေစခ်င္တာကေတာ့ အသိတရား တုိးပြားဖုိ႔ ဆုိတာ သူမ်ား အသိကုိ ငွားျပီး ပြားလုိ႔မရပါဘူး။ ကုိယ္ပုိင္ အသိျဖစ္မွ ပြားလုိ႔ ရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ စျပီး တရားအား ထုတ္ကတည္းက "အနိစၥ အနိစၥ "နဲ႔ လုပ္ေနတာဟာ ကုိယ္တုိင္ သိတဲ့ "အနိစၥ" မဟုတ္ဘဲ သူမ်ား ေျပာသံၾကား အငွား အနိစၥခ်ည္း ျဖစ္တဲ့အတြက္ ပြားလုိ႔ မရပါဘူး။

ဘုရားရွင္ကေတာ့ စျပီး သတိထားခ်ိန္မွာ "ဘူတံ ဘူေတာ ပႆတိ= ကုိယ့္အသိမွာ ထင္လာတာကုိ ထင္လာတဲ့အတုိင္း ရႈမွတ္ပါ" လုိ႔ ညြန္ၾကားပါတယ္။ ဒီအခိ်န္မွာ"ရႈမွတ္တယ္" ဆုိတာ ပညာမဟုတ္ေသးပါဘူး၊ "သညာ"လုိ႔ ေခၚပါတယ္၊ အမွတ္သညာ မ်ားျပီး ခုိင္ျမဲ လာရင္ သတိ ထင္ရွားလာပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ "သတိ ထိရ သညာပဒ႒ာနာ= သတိျဖစ္ေရးမ်ာ ခုိင္ျမဲတဲ့ သညာဟာ အနီးကပ္ဆုံး အေၾကာင္းတရား ျဖစ္တယ္"လုိ႔ ေဟာေတာ္မူတာပါ။ သတိျမဲလာမွ အသိက ပြားလာတာပါ။

ေနာက္တစ္ခုက "အရႈခံ နဲ့ ရႈဉာဏ္" ဆုိတဲ့ စကားပါ၊ သမာဓိသိကၡာ စတင္ထူေထာင္ တဲ့ တရားအားထုတ္စမွာ အရႈခံဆုိတာ ကာယ၊ ေ၀ဒနာ၊ စိတၱ၊ ဓမၼ ဆုိတဲ့ အာရုံတစ္မ်ိဳးမ်ိဳးပါ။ အဲဒီအာရုံကုိ ရႈမွတ္ေနတာကလည္း "ဉာဏ္"မဟုတ္ေသးပါဘူး၊ "သတိ"သာ ျဖစ္ပါတယ္။ မဟာသတိပ႒ာန သုတ္မွာ ဘုရားရွင္ ေဟာေတာ္ မူတာကုိ ေသေသ ခ်ာခ်ာ ေလ့လာ ၾကည္ ့ရင္ သေဘာေပါက္ပါလိမ့္မယ္။

သတိထားတဲ့အက်င့္ အားေကာင္းလာလုိ႔ သတိထားတဲ့အဆင့္ ေရာက္လာေတာ့မွ မျမဲဘူးဆိုတဲ့ အနိစၥသေဘာ၊ အလုိက်မျဖစ္ဘူး ဆုိတဲ့ အနတၱေသဘာတုိ႔ကုိ ကုိယ္တုိင္ သိလာတာပါ။ အဲဒီအဆင့္ ေရာက္တဲ့အခါ အရႈခံ က သခၤါရ (ဒုကၡသစၥာ) ရႈတာက " ဉာဏ္"ျဖစ္လာပါျပီ။

သတိနဲ႔ ရႈမွတ္စရာ ကာယ ေ၀ဒနာ စိတၱ ဓမၼ ဆုိ တဲ့ သီးသန့္ ၀ိေသသ သေဘာတုိ႔ကုိ ရႈမွတ္ရတာ ျဖစ္လုိ႔ တြန္းတယ္၊ တုိးတယ္၊ ပူတယ္၊ ေအးတယ္ စတဲ့ ၀ိေသသ လကၡဏာ မ်ားကုိပဲ သိေနပါတယ္။ "ျဖစ္ ပ်က္" သုိ႔မဟုတ္ "အနိစၥ ဒုကၡ အနတၱ" လုိ႔ မသိေသးပါဘူး။ ဘူတံ ဘူတေတာ ပႆတိ= မိမိ စိတ္အစဥ္မွာ ထင္လာတာကုိ ထင္လာတဲ့အတုိင္း ရႈမွတ္ရမယ္" ဆုိတဲ့ အတုိင္း မိိမိ စိတ္မွာ သေဘာမ်ားကုိ ထင္လာတဲ့ တြန္းတယ္၊ တုိးတယ္၊ ပူတယ္၊ ေအးတယ္ စတဲ့သေဘာမ်ားကုိ ထင္လာတဲ့အတုိင္းသာ ရႈမွတ္ရမွာ ပါ။

ငါ့ကုိတြန္းတယ္၊ တုိးတယ္၊ ငါပူတယ္၊ ငါေအးတယ္ ဆုိျပီး "ငါ"ဆုိတဲ့ အစြဲလည္း မပါဘူး၊ ပစၥပၸန္က်က် ထင္လာတဲ့ အတုိင္းပဲ ရႈရမွာပါ။ မိမိစိတ္အစဥ္မွာ ထင္ျမင္မလာေသးတဲ့ ျဖစ္ပ်က္ တုိ႔၊ အနိစၥ ဒုကၡ အနတၱတုိ႔၊ ရုပ္တုိ႔ နာမ္တုိ႔ စတဲ့ သူတစ္ပါး ေျပာသံၾကားေတြ ကုိလည္း အငွားနဲ႔ ရႈမွတ္လုိ႔ မရပါဘူး။ "ပစၥဳပၸန္က်က်" ဆုိတာ မိမိစိတ္အစဥ္မွာ ထင္လာခုိက္မွာ ထင္လာတဲ့ အတုိင္း သာ ရႈမွတ္ရမယ္လို႔ ဆုိလုိတာ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒီေနရာမွာ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ရဲ့ ပထမဆုံးတရားဦး ေဒသနာရယ္၊ ၀ိပႆနာလုပ္ငန္း အက်ယ္ျပရာ ျဖစ္တဲ့ မဟာသတိပ႒ာနသတု္ရယ္၊ ပရိနိဗၺာန္ျပဳခါနီး ေနာက္ဆုံး မွာတမ္း စကား ေတာ္ နွစ္ခြန္းရယ္တုိ႔ကုိ ျခဳံငုံျပီး နည္းနည္း ေျပာခ်င္ပါတယ္။

ျမတ္စြာဘုရားရွင္ရဲ့ ေနာက္ဆုံးမွာတမ္း စကားေတာ္ ပထမ တစ္ခြန္းက "၀ယဓမၼာ သခၤါရာ = သခၤါရ တရားေတြဟာ ပ်က္ျခင္းသေဘာ ရွိၾကတယ္" တဲ့။ ဒါဟာ ၀ိပႆနာနယ္ ပယ္ အေနနဲ႔ ေျပာရမယ္ဆုိရင္ "အရႈခံ" တရားမ်ားကုိ ညြန္ျပလုိက္တာပါ။

ဒါျဖင့္ အဲဒီ သခၤါရတရားေတြ အေပၚ ဘယ္လုိ သေဘာထားၾကရမွာလဲ ဆုိေတာ့- "အပၸမာေဒန သမၸာေဒထ= သတိနဲ႔ ျပည့္စုံေစၾက"တဲ့။ သတိနဲ႔ မျပတ္ၾကည့္ရႈ သုံးသပ္ၾကလုိ႔ တုိက္တြန္းမွာၾကားတာပါ။

ဒီစကားနွစ္ခြန္းဟာ အရႈခံ တရားနဲ႔ ရႈမွတ္ရမယ့္ တရားတုိ႔ကုိ အက်ဥ္းခ်ဳပ္ ေဖာ္ ညြန္း ဆုံးမေတာ္မူလုိက္ျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီမွာတမ္းစကားေတာ္နဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ အ႒ကထာ ဆရာက "ကိစၥအားလုံးတုိ႔ကုိ သတိနဲ႔ မကင္းေစဘဲ ျပည့္စုံေစရမယ္"လုိ႔ ဖြင့္ျပပါတယ္။

အဲဒီစကားကုိပဲ ဋီကာဆရာကေတာ့ "အပၸမာဒ ဆုိတဲ့ သတိတရားက အနက္အဓိပၸာယ္ အားျဖင့္ (၄၅)၀ါပတ္လုံး ေဟာၾကား ေတာ္မူခဲ့တဲ့ ဘုရားရွင္စကားေတာ္အားလုံးကုိ သိမ္းယူႏုိင္တဲ့တြက္ ဒီစကားကုိ မိန္႔မွာခဲ့ျခင္း ျဖစ္တယ္" လုိ႔ ေကာက္ခ်က္ခ်ျပီးေတာ့မွ "သတိ´ဆုိတာ ဒီေနရာ မွာ´ဉာဏ္ႏွင့္ယွဥ္တဲ့ သတိ´လုိ႔ အနက္အားျဖင့္ မွတ္ယူရမယ္၊ သတိက ဦးေဆာင္မႈအရ လြန္ကဲတဲ့ အတြက္ ေၾကာင့္ ´သတိမကင္းေစဘဲ´လုိ႔ ဆုိရတာ ျဖစ္တယ္"လုိ႔ ရွင္းလင္း ဖြင့္ဆုိျပပါတယ္။

ပဓာနနည္းအားျဖင့္"သတိ"လုိ႔ ဆုိေပမယ့္ မကင္းေကာင္းတဲ့ သေဘာအရ သဒၶါ´၀ီရိယ´ သမာဓိ´ ပညာ´တုိ႔လည္း အကူအေနနဲ႔ ပါရမယ္လုိ႔ ဆုိလုိပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္လည္း ေရွးဆရာေတာ္မ်ားက "အပၸမာေဒနကုိ မေမ့ မေလ်ာ့ မေပါ့ မဆတဲ႔ သတိတရား နွင့္"လုိ႔ ျမန္မာျပန္ၾကတာပါ။ " မေမ့" ဆုိတာ သတိတရားကုိ ေျပာတာ၊ "မေလ်ာ့" ဆိုတာ ၀ီရိယ တရားကုိ ဆုိလုိတာပါ၊ "မေပါ့"ဆုိတာ သမာဓိတရားကုိ ေျပာတာပါ။ ဟုတ္ပါတယ္၊ စိတ္က ထားရ မယ့္ အာရုံအေပၚမွာ မထားဘဲ ဟုိဟုိဒီဒီ ေရာက္ေနတာကုိ ေပါ့ဆယ္၊ ေပါ့ေလ်ာ့တယ္လုိ႔ ဆုိရတာ ျဖစ္လုိ႔ "မေပါ့နဲ႔" ဆုိတာ စိတ္က ဟုိအာရုံ ဒီအာရုံေတြ ဆီ ေရာက္မေနဘဲ မိမိရႈမွတ္ရမယ့္ အာရုံ တစ္ခုတည္း အေပၚမွာ က်ေရာက္တဲ့ ဧကဂၢတာ (သမာဓိ)နဲ႔ လည္း ျပည့္စုံရမယ္လုိ႔ ဆုိလုိတာပါပဲ။

 "မဆ"ဆုိတာကေတာ့ ေလာကမွာ ယုံၾကည္ မႈအရ ျဖစ္ေစ၊ သိျမင္မႈအရ ျဖစ္ေစ တစ္စုံတစ္ရာ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ မခ်ႏုိင္ဘဲ ျဖစ္ေနတာကုိ "ခ်ိန္ဆေနတယ္"လုိ႔ ေျပာၾကပါတယ္၊ "မဆနဲ႔"ဆုိတာက အဲဒီလုိ မဆုံးမျဖတ္ ခ်ိန္ဆမေနဘဲ ခုိင္မာတဲ့ ယုံၾကည္မႈ ပီျပင္တဲ့ သိျမင္မႈနဲ႔ ျပည္စုံရမယ္လုိ႔ ဆုိလုိတာပါ။ ဒါေၾကာင့္ "မဆနဲ႔"ဆုိတဲ့ စကားက သဒၶါတရား´ ပညာတရားတုိ႔နဲ႔ေတာ့ "သဒါၶ, ၀ီရိယ, သမာဓိ,ပညာ အျခံအရံပါတဲ့ သတိတရားနဲ႔ ျပည့္စုံေအာင္ထားျပိး ရႈမွတ္ေနၾက"လုိ႔ တုိက္တြန္း လုိရင္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒါျဖင့္ ဒီမွာတမ္းေတာ္အရဆုိရင္ သခၤါရအားလုံး ကုိပဲ ရႈမွတ္ရမွာလား ဆုိေတာ့ "ဘူတံ ဘူတေတာ ပႆတိ" ဆုိတဲ့ စကားအတုိင္း မိမိ စိတ္အာရုံထဲမွာ ထင္လာတဲ့ သခၤါရကုိသာ ရႈရမွာပါ။ ပစၥပၸန္လည္းက် ၊ မိမိ အဇၥ်တၱမွာလည္း ထင္ျမင္မွသာ ရႈလုိ႔ ရမွာပါ။

ဒါကုိ သေဘာေပါက္ဖုိ႔ အတြက္ တရားကုိ ဘာျဖစ္လို႔ ရႈမွတ္ပြားမ်ားရသလဲ ဆုိတာက စျပီး စိစစ္သင့္ပါတယ္။

တရားဦးမွာ ေဟာေတာ္မူတာကုိ ျခုံငုံၾကည့္မယ္ဆုိရင္ ၀ိပႆနာ ရႈမွတ္ပြားမ်ား ရတာဟာ ဒုကၡသစၥာျဖစ္တဲ့ သခၤါရ တရားေတြကုိ "ဒုကၡသစၥာပဲလုိ႔"ကုိယ္တုိင္ သိျမင္ ဆုံးျဖတ္ႏုိင္ေအာင္ ရႈမွတ္ရတာပါ။ သစၥာအေနနဲ႔ ေျပာရရင္ သခၤါရဆုိတာ ဒုကၡသစၥာ ေနာက္ဆုံးပုိဒ္မ်ာ " သံခိေတၱန ပဥၥဳပါဒါနကၡႏၶာ ဒုကၡာ"ဆုိတဲ့ စကားကုိ အထူးအေလးအနက္ ထားရပါလိမ့္မယ္။

"ဥပါဒါန္ စြဲကပ္ေနတဲ့ ခႏၶာငါးပါးဟာ ဒုကၡျဖစ္တယ္" ဆုိတဲ့ စကားကုိ ေထာက္ဆ ၾကည့္ရင္ "ဥပါဒါန္ စြဲလမ္းျခင္း မရွိတဲ့ ခႏၶာငါးပါးစာ ဒုကၡကင္းလြတ္ေနတယ္" ဆုိတဲ့ အဓိပၸယ္ရပါတယ္။

ဒီစကားရပ္ဟာ " ဥပါဒါန္စြဲကပ္ျခင္း မရွိတဲ့ ခႏၶာငါးပါးကုိ ၀ိပႆနာ ရႈလုိ႔ မရဘူး။ ဥပါဒါန္ စြဲကပ္ေန တဲ့ ခႏၶာငါးပါးကုိသာ ၀ိပႆနာ ရႈရမယ္" လုိ႔ ၇ႈကြက္ကုိ အတိအက်ညြန္ျပတဲ့ သေဘာလည္း ျဖစ္ပါတယ္။

၀ိပႆနာ ရႈရတာ အစြဲ ဥပါဒါန္ ကင္းလြတ္ဖုိ႔ ျဖစ္တယ္။ အစြဲ ဥပါဒါန္ဟာဘယ္ကေန ကင္းလြတ္ရမွာလဲ ဆုိရင္ ကုိယ္ စြဲေနတဲ့ အာရုံ(ခႏၶာ) က လြတ္ရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ စြဲေနတဲ့ အာရုံ(ခႏၶာ) ကုိသာ ၇ႈရမယ္။ မစဲြတဲ့ အာရုံ(ခႏၶာ) ကုိေတာ့ စြဲမွ မစြဲဘဲ ဘာျဖစ္လုိ႔ ရႈေနရမွာလဲ။ အဲဒီလုိ ရွင္းရွင္းေလး သေဘာေပါက္ရမွာပါ။

ဒါေၾကာင့္မိမိစိတ္အစဥ္မွာ ပါျမင္တယ္၊ ငါၾကားတယ္၊ ငါ့ကုိ တုိးတယ္၊ တြန္းတယ္၊ ငါ ထြက္ ရႈထုတ္တယ္၊ ငါ ၀င္ေလ ရႈိက္သြင္းတယ္၊ ငါပူတယ္၊ ငါေအးတယ္၊ ငါထုံတယ္ စသည္ စြဲထင္ေနတဲ့ အာရုံကုိ ထင္လာတဲ့ အတုိင္း ရႈမွတ္ပြားမ်ားရမယ္။ ဘယ္အတြက္ ရႈမွတ္ရမွာ လဲ ဆုိရင္ အဲဒီ ငါ၊ ငါဥစၥာလုိ႔ ထင္မွတ္စြဲလမ္းေနမႈမွ ကင္းလြတ္သြားေအာင္ လုိ႔ ၇ႈရမွာပါ။

ဘာနဲ႔ ရႈမွတ္ရမွာလဲ ဆုိရင္ေတာ့ သတိပ႒ာန္ အရာျဖစ္လုိ႔ သတိက ဦးေဆာင္ျပိး သဒါၶ, ၀ီရိယ, သမာဓိ, ပညာတုိ႔ရဲ့ အကူအညီနဲ႔ ရႈရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။
ဒီလုိ ရႈမွတ္ ပြားမ်ားလုိ႔ မိမိရႈမွတ္တဲ့ အာရုံေပၚမွာ စိတ္တည္ၾကည္မႈ အား ေကာင္းလာျပီ (စိတၱ၀ိသုဒၶိ ျဖစ္လာျပီ)ဆုိရင္ ငါ, ငါ့ဥစၥာလုိ႔ ထင္ေနတဲ့ အရာေတြက အသိခံ(သိစရာအာရုံ) ေတြျဖစ္ျပီး ၊ အဆင္း အသံ စသည္တုိ႔၊ ပူမႈ၊ ေအးမႈ၊ တြန္းမႈ၊ တုိးမႈတုိ႔ ထြက္ေလ ၀င္ေလတုိ႔ ဆုိရင္ ဒီအာရုံေတြဟာ ရုပ္ေတြျဖစ္တယ္။ အဲဒါကုိ သိသိေနတဲ့ သေဘာက နာမ္တရားျဖစ္ တယ္လုိ႔ သေဘာေပါက္ လာမွာပါ။

အဲဒီ အေျခအေန ေရာက္လာျပီ ဆုိရင္ သတိ ဦးေဆာင္မႈနဲ႔ ေနရာကုိ ပညာက လႊဲ ေျပာင္းယူျပီး ဦးေဆာင္စ ျပဳလာပါျပီ။ ဆက္ျပီး ရႈမွတ္ပြားမ်ားမယ္ဆုိရင္ အရႈခံျဖစ္တဲ့ ရုပ္အာ ရုံ ေတြ ဟာလည္း ခဏမစဲ ေျပာင္းလဲ ေဖာက္ျပန္ေနတဲ့ အနိစၥသေဘာ၊ အပ်က္ေဘး မကင္းတဲ့ ဒုကၡသေဘာ၊ ကုိယ့္ အလုိက် မဟုတ္ဘဲ သူ႔သေဘာ သူေဆာင္ျပီး ျဖစ္ေနတယ္ဆုိတဲ့ အနတၱ သေဘာ ရွိတယ္လုိံ သိလာရင္ ၊ ရႈမွတ္သိျမင္ေနတဲ့ သေဘာကလည္း အာရုံက ေဖာ္ျပေပးတဲ့ အတုိင္းသာ လုိက္ျပိး သိေနတာျဖစ္လုိ႔ အာရုံနည္းတူ အနိစၥ၊ ဒုကၡ၊ အနတၱသေဘာ ရွိတယ္ လုိ႔ပဲ သိျမင္ လာမွာ ဖျစ္ပါတယ္။ ဒီလုိ အျမင္ စင္ၾကယ္လာတာကုိ ဒိ႒ိ၀ိသုဒၶိလုိ႔ သတ္မွတ္ ပါတယ္။

အရႈခံက မိမိ စြဲလမ္းရာ သခၤါရ ဒုကၡသစၥာတရား ဦးေဆာင္ ရႈမွတ္ေနတာက သတိတရား။
သတိ ထိရသညာပဒ႒ာနာ- ဆုိတဲ့ အတုိင္း မိမိ စိတ္မွာ စြဲထင္မွတ္သားထားတဲ့ အမည္သညာ အတုိင္း ျမင္တယ္၊ ၾကားတယ္၊ ပူတယ္၊ ေအးတယ္ စတဲ့ အမည္သညာနဲ႔ စျပီး ရႈမွတ္ရ ပါ တယ္။ အမွတ္သညာ ခုိင္ျမဲမွ သတိ ခုိင္ျမဲပါတယ္။

သတိ ခုိင္ျမဲလာမွ အာရုံကုိ စူးစုိက္တဲ့ သမာဓိ အားေကာင္းလာျပီး ထုိးထြင္းသိျမင္တဲ့ ပညာ ျဖစ္ေပၚလာပါတယ္။
ပညာတရားက ရုပ္ပဲ၊ နာမ္ပဲလုိ႔ ခြဲျခား သိျခင္း၊ အနိစၥ၊ ဒုကၡ၊ အနတၱ ဆုိတဲ့ သေဘာ လကဏၡဏာကုိ ထုိးထြင္းသိျခင္း ကိစၥမ်ားကုိ ေဆာင္ရြက္ပါတယ္။

သတိ ဦးေဆာင္ျပီး ရႈတယ္၊ ပညာ ဦးေဆာင္ျပီး သိတယ္လုိ႔ အတုိခ်ဳပ္ သေဘာ ေပါက္ႏုိင္ပါတယ္။
အနိစၥ ဒုကၡ အနတၱ ဆုိတာဟာ သခၤါရတုိ႔ရဲ့ ဘုံလကၡဏာ ျဖစ္ပါတယ္။ (သာမညလကၡ ဏာလုိ႔လည္း ေခၚပါတယ္) ဘုံလကၡဏာကုိ သိျမင္ လာခ်ိန္မွာ အရႈခံတုိ႔ ဟာလည္း ကာယ စိတၱ စတဲ့ ကုိယ္ပုိင္ သေဘာမ်ိဳး မဟုတ္ေတာ့ပဲ သခၤါရ ဆုိတဲ့ ဘုံသေဘာ ေဆာင္လာပါတယ္။

သခၤါရ ဆုိတဲ့ ဘုံသေဘာျဖစ္လာတဲ့ အခါ " သေဗၺ သခၤါရာ ဒုကၡာ" အရ ဒုကၡသစၥာ အရႈခံ တရား ျဖစ္သြားပါျပီ။ ဒါဟာ အထြတ္အထိပ္ေရာက္တဲ့ ၀ိပႆနာဉာဏ္ ျဖစ္တာပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ မဂ္ရဲ့ေရွ႔ ေျပး အနီးကပ္ ျဖစ္တဲ့ ၀ိပႆနာဉာဏ္ မွာ ဒုကၡသစၥာက အရႈခံ ျဖစ္ျပီး၊ ရႈတာက ၀ိပႆနာဉာဏ္ လုိ႔ ဆုိရပါတယ္။

အရႈခံက ဒုကၡသစၥာ ျဖစ္သြားလုိ႔ အနုပႆနာ အေနနဲ႔ ေျပာရရင္ ဓမၼာနဳပႆနာလုိ႔ ေခၚပါတယ္။ "မဂ္ဉာဏ္မွန္သမွ် ဓမၼာႏုပႆနာနဲ႔ခ်ည္း ရတာ ျဖစ္တယ္" လုိ႔ ေညာင္လ၊ြန္႔နည္း ကမၼ႒ာန္းျပ ျဖစ္တဲ့ ေမာ္လျမိဳင္ ေရႊပရိယတိၱဆရာေတာ္ မိန့္ၾကားတာဟာ ဒိသေဘာကို ေျပာတာပါပဲ။

ထားပါေတာ့၊ အမည္အမ်ိဳးေတြ ခြဲျခားတာက ပညာရွင္ေတြရဲ့ အလုပ္ပါ။ တကယ္ မဇၥ်ိမ လမ္း သြားေန သူမ်ား အေနနဲ႔ေတာ့ သတိထားျပီး မျပတ္ရႈ၊ ရႈပါမ်ားေတာ့ ျမင့္၊ ျမင္ပါမ်ားေတာ့ ရုိးအီျပီး ျငိီးေငြ႔၊ ျငီးေငြ႔ေတာ့ အစြဲကြာ၊ အစြဲကြာေတာ့ လြတ္ေျမာက္၊ (ဧ၀ံ ပႆံ နိဗၺိႏၵတိ၊ နိဗၺိႏၵံ ၀ိရဇၨတိ၊ ၀ါရာဂါ ၀ိမုစၥတိ) ဆုိတာ ျဖစ္ေအာင္ မျပတ္ ရႈမွတ္ ေနဖုိ႔သာ အဓိကပါ။

အစြဲ(တဏွာ) ကြာက်သြားျပီဆုိရင္ ဘယ္လုိ ေလာကီအာရုံ မ်ိဳးကမွ လႊမ္းမုိးခ်ဳပ္ခ်ယ္ႏုိင္စြမ္း မရွိေတာ့တြဲ အတြက္ လြတ္ေျမာက္တယ္လုိ႔ ဆုိတာပါ။ အာရုံလႊမ္းမုိးမႈ ကင္းသြားရင္ ဒုကၡဆုိတာလည္း ခ်ဳပ္ ျငိမ္းသြားတာပါပဲ၊ ဒီလုိ လြတ္လပ္ျငိမ္းေအးမႈကုိ သူေျပာနဲ့ ယုံၾကည္တာ မဟုတ္ဘဲ ကုိယ္ႀကုံ ကုိယ္သိ ခံစားခြင့္ ရရွိတာဟာ မ်က္စိေရွ႔ေမွာက္ ေရာက္ေနတဲ့ အရာ၀တၳဳကုိ ေတြျမင္ရသလုိ ထင္ထင္ရွားရွားႀကီး ေတြ႔ႀကုံေနရတာျဖစ္လုိ႔ " မ်က္ေမွာက္ျပဳတယ္"လုိ႔လည္း ဆုိၾကပါတယ္။

ဒုကၡခဳပ္ျငိမ္းရာ နိေရာဓသစၥာနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ သာ၀ကတုိ႔ တာ၀န္က လုပ္ေဆာင္ရတဲ့ တာ၀န္ မဟတု္ပါဘူး၊ အလုပ္ တာ၀န္ ေက်ပြန္တဲ႔ လုပ္ခအက်ိဳး အျဖစ္ မ်က္ေမွာက္ျ႔ပဳရုံပါပဲ။

သစၥာေလးခုမွာ တာ၀န္ေလးမ်ိဳး ျပထားေပမယ့္ တကယ္ေဆာင္ရြက္ရမွာကေတာ့ မဇၥ်ိမ အက်င့္ ျဖစ္တဲ့ မဂၢင္ ရွစ္ပါး(မဂၢသစၥာ)ကုိ ပြားမ်ားျခင္း တစ္ခုတည္းသာ ျဖစ္ပါတယ္။ မဂၢသစၥာကုိ ပြားမ်ားတဲ့ တာ၀န္ ေက်ပြန္ျပည့္စုံတာနဲ႔ တစ္ျပိဳင္နက္ ဒုကၡသစၥာကုိ ပုိင္းျခား သိျခင္း၊ သမုဒယသစၥာကုိ ပယ္ျခင္း၊ နိေရာဓသစၥာကုိ မ်က္ေမွာက္ျပဳျခင္း တာ၀န္(ကိစၥ) မ်ား လည္း တစ္ျပိဳင္နက္ ျပီးပါတယ္။

သိ,ပယ္,ဆုိက္,ပြား ,ေလးပါး ကိစၥ တစ္ျပိဳင္ နက္ ျပီးေစ ႏိုင္စြမ္း ရွိလုိ႔ မဂ္ဉာဏ္ကို တစ္ခ်က္ခုတ္ ေလးခ်က္ျပတ္တဲ့ ဓားသန္လ်က္နဲ႔ ဥပမာ ေပးၾက ပါတယ္။

ဒီေနရာမွာ အဘိဓမၼာသေဘာနဲ႔ သုတၱန္သေဘာတုိ႔ နွီးေႏွာျပီး သိထုိက္တာေလးလည္း ရွိေနပါတယ္။ အဘိဓမၼာ သေဘာအရ "သိတယ္"ဆုိတာ မိမိအာရုံျပဳတဲ့ အရာ ကုိသာ သိတာ ပါ၊ မဂ္ဉာဏ္ ဆုိတာ နိဗၺာန္ကုိသာ အာရုံျပဳတဲ့အတြက္ "နိဗၺာန္"ကုိသာ သိသင့္တယ္၊ ဘာျဖစ္လုိ႔ ဒုကၡသစၥာကုိ သိႏုိင္သလဲ ဆုိတာပါပဲ။ မေတြမေ၀ (ပုိင္ပုိင္ႏုိင္ႏုိင္) ထုိးထြင္း သိျခင္း ကိစၥ ျပီးျပည့္စုံတဲ့အတြက္ သခၤတဓမၼ အားလုံးကုိ ထုိးထြင္း သိျမင္တယ္လုိ႔ ဆုိတာပါ၊ "ကိစၥ" အားျဖင့္ ပုိင္းျခား သိတယ္လုိ႔ ဆုိလုိပါတယ္။ (သီ၊႒၊ ၂၄၈)

ဒီလုိ သိသြားတဲ့အတြက္ အရင္က ၾကားေတာင္ မၾကားဘူးတဲ့ သစၥာေလးပါး တရားတုိ႔နဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ မ်က္စိလည္မႈကင္းျပီး အျမင္ရွင္းျပီ( စကၡဳံ ဥဒပါဒိ) အျမင္ ရွင္းတဲ့အတြက္ အသိ လည္း မွန္ျပီ ( ဉာဏံ ဥဒပါဒိ)၊ ခြဲျခမ္းစိတ္ျဖာ သိစရာမ်ားကုိလည္း ပုိင္းပုိင္းျခားျခား သိျမင္ျပီ ( ပညာ ဥဒပါဒိ) အ၀ိဇၨာေမွာင္ခြင္းျပီး ထုိးထြင္း သိျမင္တဲ့ ၀ိဇၨညဉာဏ္ နဲ႔ ျပည့္ုံျပီ။ ( (၀ိဇၨာ ဥဒပါဒိ) အ၀ိဇၨာအေမွာင္ကင္းသြားတဲ့အတါက္ ဉာဏ္အေရာင္ လင္းထိန္ခဲ့ျပီ၊ ( အာ ေလာ ေကာ ဥဒပါဒိ) ဆုိတဲ့ ဂုဏ္ပုဒ္မ်ားဟာ မဇၥိ်မ ခရိးဆုံးမွာ ရွိတဲ့ ပန္းတုိင္ရဲ့ သေကၤတ မ်ားပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

သစၥာတစ္ပါး တစ္ပါးမွာ သစၥ၊ ကိစၥ၊ ကတ ဆုိျပီး သုံးထပ္ သုံးေက်ာ့စီ ရွိတဲ့အတြက္ သစၥာ ေလးပါးေပါင္းမွာ အထပ္အေက်ာ့ (၁၂)ပါး ျပားပါတယ္။ " တိပရိ၀႗ံ- သုံးပါးထပ္မံ သုံးေက်ာ့ ျပန္ရွိေသာ "လုိ႔ ပခုကၠဴ ဆရာေတာ္ ျပန္ဆုိပါတယ္။ " ပထမ သစၥဉာဏ္ နဲ႔ နာယူ ျပီး သိတယ္။

ေနာက္ ကတဉာဏ္နဲ႔ ကုိယ္တုိင္ က်င့္သုံးျပီး နာယူ သိကုိ တုိးပြားေစတယ္၊ ေနာက္ဆုံး ကတဉာဏ္နဲ႔ ဆုံးျဖတ္ သိျပီးတဲ့ အခါမွာေတာ့ ကုိယ္တုိင္သိ အျဖစ္ တုိးတက္ ေျပာင္းလဲ ျပည့္စုံသြားပါတယ္။ အဲဒီလုိ အသိေတြ အထပ္ထပ္ အေက်ာ့ေက်ာ့ ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ရတာကုိပဲ "ဘာ၀နာ= ပြားမ်ားတယ္"လုိ႔ ဆုိရတာ ျဖစ္ပါတယ္။

သုံးေက်ာ့ သုံးလီ (၁၂)ပါးလုံး စင္ၾကည္ျပည့္စုံ ေအာင္ သိျပီးတဲ့အတြက္ ေလာကသုံးပါး မွာ သဗၺညူဘုရား အျဖစ္ ၀န္ခံႏုိင္ခဲံျုပီး ငါရဲ့ အရဟတၱဖုိလ္ေခၚ ၀ိမုတၱဉာဏ္ဟာလည္း ဆန္႔က်င္ ဘက္ တရားတုိ႔ေၾကာင့္ မလႈပ္မယုိင္ ျမဲခုိင္ခဲ့ျပီး၊ အခုဘ၀ ျဖစ္ရတဲ့ ဇာတိဟာလည္း ေနာက္ဆုံး လာဘိ ႏွစ္ခါမရွိတဲ့ ဇာတိပင္ ျဖစ္ေတာ့တယ္ ဆုိတာ ကုိလည္း ဆင္ျခင္ သိျမင္ျပီလုိ႔ မိန္႔ၾကား ရင္း တရားကုိ နိဂုံးခ်ဳပ္တဲ့အခါမွာေတာ့ ပဥၥ၀ဂၢီ ငါးဦးတုိ႔က နွစ္ျခိဳက္ အားရ၀မ္း ေျမာက္ ၀မ္း သာ လက္ခံ သြားၾက ပါေတာ့တယ္။


ဓမၼေဘရီအရွင္၀ီရိယ(ေတာင္စြန္း)

ဘဝ နိမ့္ျခင္း ျမင့္ျခင္း၏ အေၾကာင္းရင္း

ဘဝ နိမ့္ျခင္း ျမင့္ျခင္း၏ အေၾကာင္းရင္း

ကိုယ့္ဘဝကိုယ္ တန္ဖိုးရွိတာကိုလည္း သိရမယ္။ သိသည့္အားေလ်ာ္စြာ တန္ဖိုးရွိစြာနဲ႕လည္း အသုံးခ်တတ္ရမယ္ ဟုတ္လား။ ဒါမွ တစ္ဆင့္ထက္တစ္ဆင့္ ျမင့္မယ္ မဟုတ္လား။ တန္ဖိုးရွိတဲ့ဘဝေလး လက္လြတ္ ဆုံးရွုံးသြားမယ္ဆိုရင္ျဖင့္ေပါ့ေလ၊ ကိုယ့္ဘဝတစ္ခုကို ျမင့္တယ္ နိမ့္တယ္၊ ျမင့္ေအာင္လုပ္တယ္ဆိုတာ ဘယ္သူမွ လုပ္တာမဟုတ္ဘူး ကိုယ္ကလုပ္တာ။

စာဏက်နီတိဆရာေတာ္က ဒီအတိုင္းဆိုတယ္။

ဘဝျမင့္တယ္ နိမ့္တယ္ဆိုတာ ဘယ္သူမွလုပ္တာ မဟုတ္ဘူး၊ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ပဲလုပ္တာ။ ဥပမာအားျဖင့္ ေျပာမယ္ကြာတဲ့။

ေရတြင္းတူးတဲ့ လူတစ္ေယာက္ကို ၾကည့္ပါ။ ေရတြင္းတူးတဲ့ လူတစ္ေယာက္ဟာ ေဗြလွည့္လွည့္ျပီး တူးသြားလိုက္တာ တျဖည္းျဖည္းနဲ႕ ဒီလူသည္ နိမ့္သြားတာလား၊ ျမင့္သြားတာလား။

"နိမ့္သြားတာပါဘုရား"

ဒီလိုနိမ့္သြားတာဟာ ကိုယ္လုပ္လို႕လား၊ သူမ်ားလုပ္တာလား။

"ကိုယ့္ဖာသာ ကိုယ္လုပ္တာပါဘုရား"

ကိုယ့္ဘဝကိုလည္း ဒီအတိုင္းပဲတဲ့။ ဒကာၾကီးေတြ ဒကာမၾကီးေတြ သူမ်ားျမႇင့္လို႕ မရဘူး။ ကိုယ့္ဖာသာကိုယ္ျမႇင့္ရမယ္။ သူမ်ားႏွိမ့္လို႕လည္း။

"မရပါဘုရား"

ကိုယ့္ဖာသာကိုယ္ႏွိမ့္တာ၊ ေနာက္တစ္နည္း ဥပမာ တစ္ခုကြာတဲ့။ အုတ္ပံုေပၚမွာ ထိုင္ျပီးေတာ့ အုတ္စီတဲ့လူတစ္ေယာက္ကို ၾကည့္ဦးတဲ့၊ တစ္ခါတည္းအုတ္ပုံေပၚ  ေဗြလွည့္လွည့္ျပီး စီသြားလိုက္တာ တျဖည္းျဖည္းနဲ႕ ျမင့္သြားတာလား၊ နိမ့္သြားတာလား။

"ျမႇင့္သြားပါတယ္ဘုရား"

သူမ်ားျမင့္တာလား၊ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ျမင့္တာလား။

"ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ျမင့္တာပါဘုရား"

ဘဝတစ္ခုဆိုတာ ဒကာၾကီးေတြ ဒကာမၾကီးေတြ၊ နိမ့္က်ေအာင္ သူတစ္ပါးက အပါယ္ေလးပါးတြန္းခ်လို႕ရတာမဟုတ္ပဲနဲ႕။ အပါယ္ေလးပါးက်ေအာင္ သူမ်ားကလုပ္တာလား၊ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္လုပ္တာလား။

"ကိုယ္ကိုယ္တိုင္လုပ္တာပါ ဘုရား"

နိဗၺာန္ေရာက္ေအာင္ လုပ္တာလည္းပဲ သူမ်ားလုပ္ေပး လို႕ရတာလား ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ အားထုတ္လို႕ရတာလား။

"ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ အားထုတ္လို႕ ရတာပါ ဘုရား"

ဘဝတစ္ခု နိမ့္တယ္ျမင့္တယ္ဆိုတာ မိမိသာလွ်င္ပဓာနပါ။ ဟုတ္ရဲ့လား။

"မွန္ပါဘုရား"
                                         မိုးကုတ္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီ:
                                      ............................................

                         အရွင္စႏၵသာရ (ေက်ာင္းကုန္း) ေရးသားျပဳစုထားေသာ -
               "ေက်းဇူးေတာ္ရွင္ မိုးကုတ္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီ:၏ ဆုံးမစာ အမွတ္ ( ၂ )"
                       (စာမ်က္ႏွာ - ၁၇) စာအုပ္ မွ ကူးယူေဖာ္ျပျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

မ်က္လံုးႏွစ္ဖက္နဲ႔ လူ

မ်က္လံုးႏွစ္ဖက္နဲ႔ လူ

လူသုံးမ်ိဳးႏွင့္ အျမင္သုံးမ်ိဳး

ဤေလာကၾကီးတြင္ မွီတင္းေနထုိင္ၾကသည့္ သတ္ရွိသတၱ၀ါတုိ႔ကုိ ထုိအႏၶသုတ္ေတာ္ျဖင့္ ျမင္ၾကည့္ပါက အုပ္စု သုံးမ်ိဳးသာ ထြက္လာသည္။ “(၁) ေလာကမ်က္လုံး၊ ဓမၼမ်က္လုံး စုံလုံးကန္းေနေသာ၊ အျမင္ႏွစ္ဖက္ ခ်ိဳ႕တဲ့ေနေသာ (အႏၶစကၡဳ) ပုဂၢိဳလ္ တစ္စု။ (၂) ေလာကမ်က္လုံး အလင္းသာရွိ၊ ဓမၼမ်က္လုံး အလင္းမရွိေသာ၊ ၀ါ- တစ္ဖက္ျမင္ တစ္ဖက္ မလင္းေသာ (ဧကစကၡဳ) ပုဂၢိဳလ္ တစ္စု။ (၃) ေလာကမ်က္လုံးေကာ ဓမၼမ်က္လုံးပါ အလင္းႏွစ္ဖက္ရွိေသာ၊ ၀ါ- ႏွစ္ဖက္ျမင္ ႏွစ္ဖက္လင္းရွိေသာ (ဒြိစကၡဳ) ပုဂၢိဳလ္ တစ္စု။”ဟု ပုဂၢဳိလ္ သုံးမ်ိဳးရွိသည္။ (တေယာေမ ဘိကၡေ၀ သေႏၱာ သံ၀ိဇၨမာေနာ ေလာကသၼႎ။ အံ-၁-၁၂၆) ဤသုတ္ေတာ္သည္ လူတန္းစား သုံးမ်ိဳး၊ အဆင့္သုံးမ်ိဳး ခြဲျခားေပးလုိက္ျခင္းျဖစ္သည္။

(၁) အႏၶစကၡဳ-စုံလုံးကန္း၊ အလင္းႏွစ္ဖက္မရေသာ ပုဂၢိဳလ္

ေလာကၾကီးပြားေရးအတြက္ ဥာဏ္အေမွ်ာ္အျမင္ မရွိသူ၊ သံသရာၾကီးပြားေရးအတြက္ ဥာဏ္ပညာ မရွိသူကုိ စုံလုံးကန္းေနသူ၊ အလင္းႏွစ္ဖက္ မရသူဟု ဆုိသည္။ ထုိသူသည္ လက္ရွိဘ၀မွာလည္း ျပည့္စုံမႈ မရႏုိင္၊ စိတ္ခ်မ္းသာမႈ မရႏုိင္။ ေလာကလူသားတုိ႔သည္ ပတ္၀န္းက်င္ႏွင့္ ေနၾကရသည္၊ အသုိင္းအ၀န္းႏွင့္ ေနၾကရသည္ျဖစ္ရကား ကုိယ့္ရဲ့ စား၀တ္ ေနေရးအျပင္ ရပ္ေရး၊ ရြာေရး၊ တုိင္းေရး ျပည္ေရး ကိစၥေတြ၊ အနီးပတ္၀န္းက်င္၏ သာေရး နာေရး ကိစၥေတြ ရွိၾကသည္။ ထုိကဲ့သုိ႔ ကိစၥမ်ားေျမာင္ လူတုိ႔ေဘာင္မွာကား မရွိမျဖစ္ လုိအပ္ေနသည္ကား ထုိကဲ့သုိ႔ေသာ လူ႔ပတ္၀န္းက်င္ႏွင့္အဆင္ေျပေအာင္၊ လုိက္ေလွ်ာ ညီေထြရွိေအာင္ ေနတတ္ဖုိ႔ဆုိသည္မွာ ေလာက မ်က္လုံး၊ လူမႈေရး အျမင္၊ စီးပြားေရးအျမင္ အလြန္လုိအပ္လွပါသည္။

စီးပြားေရးမွာ တုိးတက္လာေအာင္၊ ရရွိေနျပီးသည္ထက္ ပုိရလာေအာင္ စြမ္းႏုိင္သည့္ စူးရွသည့္ ေလာကမ်က္လုံး၊ ရရွိျပီးသားေတြကို က် မသြားေအာင္ ထိန္းထားႏုိင္သည့္ အေမွ်ာ္အျမင္မ်ား အေတြးအေခၚမ်ား လုိအပ္သည္။ ထုိကဲ့သုိ႔ ေလာကမ်က္လုံး မရွိသူသည္ “အူမေတာင့္မွ သီလေစာင့္” ဆုိသကဲ့သုိ႔ စားစရာ ေနစရာ ရွားပါးေနသူမ်ား၊ မရွိသူမ်ားမွာ ေနစရာအတြက္ စားစရာအတြက္ တစ္ဘ၀လုံး အခ်ိန္ေပးေနရသည့္အတြက္ ေလာကမ်က္လုံးမရွိႏုိင္၊ ေလာကမ်က္လုံး မရွိေသာသူသည္ ဓမၼမ်က္လုံး၊ ဓမၼအျမင္မ်ား ရရွိႏုိင္ဖုိ႔ အလြန္ခက္ခဲသြားသည္။ ေလာကမ်က္လုံး မရွိေသာသူသည္ သံသရာအတြက္ မစဥ္းစားႏုိင္ဘဲ ရွိေနသည္၊ လက္ရွိဘ၀ ခက္ခဲေနသူသည္ ေနာင္ေရးအတြက္ ေမွ်ာ္လင့္ ေတာင္းတေနမည္မဟုတ္။ သုိ႔အတြက္ သံသရာၾကီးပြားေရးအတြက္ ဓမၼမ်က္လုံးကုိ ပုိင္ဆုိင္ႏုိင္ဖုိ႔ဆုိသည္မွာ အလြန္လြန္ကို ခက္ခဲသြားေတာ့သည္။

ျမတ္ဗုဒၶလက္ထက္ေတာ္အခါ ကုေဋရွစ္ဆယ္ ၾကြယ္၀သည့္ သူေဌးသားတစ္ေယာက္သည္ ငယ္စဥ္ကတည္းက ဘာပညာမွ မသင္၊ မိဘမ်ားသည္လည္း “သူတုိ႔ပုိင္ဆုိင္ထားသည့္စည္းစိမ္မ်ားသည္ သူတုိ႔သားေလးတစ္သက္ မကုန္ႏုိင္”ဟု ယူဆထားျခင္းေၾကာင့္ႏွင့္ သားေလးကုိ ခ်စ္လြန္း၍ ပညာသင္လွ်င္ သား ပင္ပန္းမည္ဟုေသာ သားအေပၚထားရွိသည့္ ကရုဏမ်ားေၾကာင့္ သူတုိ႔မ်က္စိေအာက္မွာ သားေလးကို ပညာသင္ခြင့္မေပးခဲ့။ မိဘမ်ား၏ သားအေပၚ ထားရွိသည့္ မဟာအမွား တစ္ခုျဖစ္သည္။

ကရုဏာ ပညာ ဟန္ခ်က္ညီေအာင္ ထားႏုိင္ျခင္း မရွိသည့္ မိဘမ်ား၏ အမွားေၾကာင့္ သားေလးတစ္ေယာက္ ပညာမဲ့လူတန္းစား တစ္ေယာက္ျဖစ္ရသည္။ မိဘမ်ား ကြယ္လြန္သည့္အခါ ထုိ ပညာမဲ့ သူေဌးသားေလးသည္ တစ္ေယာက္တည္း က်န္ရစ္သည္။ မိဘမ်ား ရွာေဖြထားသည့္ ကုေဋရွစ္ဆယ္ပစၥည္းမ်ားကို မိမိလက္ထက္မွာ တုိးပြားလာေအာင္ စြမ္းေဆာင္ႏုိင္သည့္ ပညာမရွိ၊ ထုိရွစ္ဆယ္ေသာ ကုေဋမွ ေလွ်ာ့က် မသြားေအာင္ ထိန္းထားႏုိင္သည္ ေလာကမ်က္လုံးလည္း မရွိ၊ ေပါင္းသင္းထုိက္သူ မေပါင္းသင္းထုိက္သူမ်ားကို ခြဲျခားသိျမင္ေသာ လူမႈေရးပညာ၊ ေကာင္း၏ မေကာင္း၏၊

အျပစ္ရွိ အျပစ္မရွိ၊ လုပ္သင့္ မလုပ္သင့္သည္မ်ားကိုလဲ ခြဲျခားသိျမင္းေသာ ဓမၼမ်က္လုံးလည္း မရွိ၊ စုံလုံးကန္း (အႏၶစကၡဳက) ပုဂၢိဳလ္ျဖစ္သည္အတြက္ လူလိမ္လူညာမ်ား၊ အမူးသမား အရူးသမား၊ အေပ်ာ္က်ဴး၊ အေလာင္းကစားက်ဴးသူမ်ားႏွင့္ေပါင္းမိကာ ရွိသမွ်ပစၥည္းေတြလည္းကုန္၊ ေနစရာ အိမ္ပါ မက်န္ေတာ့သျဖင့္ ထုိလူမုိက္မ်ားႏွင့္ေပါင္းကား သူခုိး ဓားျပဘ၀သုိ႔ ေရာက္သြားေလေတာ့သည္။

အကယ္၍သာ ပထမအရြယ္၊ သုိ႔မဟုတ္ ဒုတိယ အရြယ္၊ သုိ႔မဟုတ္ တတိယအရြယ္ တစ္ခုခုမွာ ေလာကမ်က္လုံးရွိခဲ့ရင္ သူေဌးၾကီး၊ သူေဌးလတ္၊ သူေဌးငယ္ တစ္ခုခု ျဖစ္ႏုိင္ခြင့္ ရွိေသးသည္။ အလားတူပင္ ထုိအရြယ္သုံးပါ တစ္ပါးပါးတြင္ ဓမၼမ်က္လုံး အလင္းရွိခ့ဲပါက ထုိ တစ္ရြယ္ရြယ္တြင္ ေသာတာပန္၊ သကဒါဂါမ္၊ အနာဂါမ္ အရိယာမဂ္အဆင့္ထိ တစ္ဆင့္ဆင့္သုိ႔ ေရာက္ႏုိင္မည္။ သုိ႔ေသာ္ ႏွစ္ဖက္ကန္း၊ စုံလုံးကန္း (အႏၶစကၡဳက) ပုဂၢိဳလ္ျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ ထုိ ေလာကအခြင့္ေရး ဓမၼအခြင့္ေရးႏွစ္ခုလုံး ဆုံးရွံဳးကာ လက္ရွိဘ၀မွာလဲ ဆင္းရဲေပါင္းမ်ားစြာျဖင့္ လူလုံးမလွ အပူလုံးၾကြကာ၊ ေနာင္ဘ၀အသစ္မွာေတာ့ အပါယ္ေလးပါးလားရေတာ့သည္။

(၂) ဧကစကၡဳက-တစ္ဖက္လင္း၊ တစ္ဖက္ မျမင္

ေလာကမ်က္လုံး အလင္းသာရွိ၊ ဓမၼမ်က္လုံး အလင္းမရွိေသာ (၀ါ) တစ္ဖက္ျမင္ တစ္ဖက္ မလင္းေသာ ပုဂၢိဳလ္ကုိ ဧကစကၡဳက ပုဂၢိဳလ္ဟု ဆုိသည္။ ထုိကဲ့ေသာ ပုဂၢိဳလ္မ်ိဳးေတြ ေလာကတြင္ အေျမာက္အမ်ား ရွိသည္။ စီးပြားေရး အျမင္ရွိသည္၊ ေငြ ေရႊ ဘယ္လုိ၀င္လာေအာင္၊ ဘယ္လုိတုိးလားေအာင္ နည္းလမ္းေပါင္းစုံ ကြ်မ္းက်င္သည္။ ေလာကစီးပြားေရး အတြက္ ေလာကမ်က္လုံးပဲရွိ၊ ဓမၼမ်က္လုံးကုိကား မရွိေသာေၾကာင့္ ဘယ္သူေသေသ ငေတ ခ်မ္းသာ ျပီးေရာဆုိတဲ့ ပုဂၢိဳလ္မ်ိဳးျဖစ္သည္။ တစ္ဖက္အစြန္းေရာက္ေနေသာ ေလာကမ်က္လုံးကို ထိန္းညွိေပးသည့္ ဓမၼမ်က္လုံး မရွိသည္အတြက္ ၀ိသမနည္းလမ္းေတြျဖင့္လည္း ရေအာင္ အားထုတ္သည္။

ေလာကေကာင္းက်ိဳးမျပဳသည့္ အေရာင္းအ၀ယ္၊ ေလာကအက်ိဳးမဲ့ေစသည့္ အေရာင္းမ်ားျဖစ္သည့္ လက္နက္အေရာင္း၀ယ္၊ လူကုန္ကူးမႈ၊ မူးယဇ္ေဆး၀ါး အေရာင္းအ၀ယ္စတဲ့ လူသားအက်ိဳးမဲ့ စီပြားေရးမ်ားကို ေငြ၊ ေရႊ ရျပီးေရာဆုိျပီး ရွာေဖြႏုိင္သည့္ ေလာကမ်က္လုံးကားရွိသည္။ ဓမၼမ်က္လုံး အလင္းကား မရရွာသျဖင့္ အလုိဣစၦာၾကီးသူသည္ ေလာကေကာင္းက်ိဳး၊ ေလာက မေကာင္းက်ိဳး၊ အေကာင္းအဆုိးကို ခြဲျခားသိျမင္ႏုိင္ေသာ ဥာဏ္မ်က္လုံးမရွိ။

ျမတ္ဗုဒၶလက္ထက္ေတာ္အခါက စုံလုံးကန္းေနသည့္ လူတစ္ေယာက္အေၾကာင္း၊ အနည္းစပ္ဆုံး၊ လူအသိမ်ားဆုံး ဇာတ္လမ္းတစ္ပုဒ္ရွိသည္။ ထုိသူသည္ ႏွစ္ေပါင္း ၅၅ႏွစ္တုိင္တုိင္၊ သူေသသိတုိင္ေအာင္ သားသတ္လုပ္ငန္းျဖင့္ အသက္ေမြး၀မ္းေၾကာင္းျပဳသည္။ ထိုသူကား စုႏၵ ျဖစ္သည္။ ၀က္သတ္၍ စီးပြားရွာသျဖင့္ သူ႔ကုိ စုႏၵသူကရိကဟု လူအသိမ်ားသည္။ ႏွစ္ေပါင္း ၅၅ တုိင္ ၀က္မ်ားကုိ တုိင္မွာခ်ည္ေႏွာင္၊ တူ၊ ဒုတ္၊ ဓားစသည့္လက္နက္မ်ားျဖင့္ ထုရုိက္သတ္ျပီး၊ မေသမရွင္၊ အရွင္လတ္လတ္ ေရေႏြးပူျဖင့္ေလာင္း၊ အေမႊးမ်ားႏႈတ္၊ အသားျပဳလုပ္၍ လက္လီလကၠားအေရာင္းအ၀ယ္ျဖင့္ စီးပြားေတာ့ ျဖစ္ေနသည္။

ထုိအလုပ္သည္ ဓမၼမ်က္လုံးရွိသူအတြက္ အလြန္အျပစ္ၾကီးသည့္ အလုပ္ျဖစ္ေနသည္။ ဓမၼမ်က္လုံးရွိေနသူ မည္သူမဆုိ ထုိအလုပ္မ်ိဳး မလုပ္ႏုိင္။ သူကေတာ့ ၅၅ ႏွစ္တုိင္ ထုိအစီးအပြားျဖင့္ အဆင္ေျပေနခဲ့သည္။ သုိ႔ေသာ္လည္း ေသခါနီးအခ်ိန္ ၀က္လုိေအာ္၊ အခုတ္အသတ္ခံ၊ ေရေႏြးအပူခံ၍ ၀က္မ်ားေအာ္သလုိ (၇)ရက္တုိင္ ေအာ္ျပီး ေသသြားရွာသည္။ ေနာင္ဘ၀လားေသာ္ ငရဲအထိ ဆင္းရေတာ့သည္။

ေလာကမ်က္းလုံး ဓမၼမ်က္လုံး (balance) ညီမွ်ေနဖုိ႔လုိသည္။ ေလာကမ်က္လုံးသာ ရွိသူသည္ အစြန္းေရာက္တတ္သည္၊ ထုိသုိ႔ အစြန္းမေရာက္ေအာင္ စဥ္စားဆင္ျခင္ သုံးသပ္ႏုိင္သည့္ ဓမၼမ်က္လုံးရွိရမည္၊ ဓမၼမ်က္လုံး မရွိပါက အေကာင္းအဆုိး၊ လုပ္သင့္ မလုပ္သင့္၊ အျပစ္မရွိ အျပစ္ရွိသည္ကို ခြဲမျခားႏုိင္၊ အစြန္းေရာက္သြားတတ္သည္။ ဓမၼမ်က္လုံးျဖင့္ ေလာကမ်က္လုံးကို ထိန္းညွိေပးရသည္။ အလားတူပင္ ဓမၼမ်က္လုံးသာ ရွိ၍ ဓမၼမ်က္လုံး မရွိေသာ ဧကစကၡဳ ပုဂၢိဳလ္လည္း ရွိေသးသည္၊ ထုိပုဂၢိဳလ္မ်ိဳးကို ျမတ္ဗုဒၶက ထည့္သြင္းျပီး ေဟာထားျခင္းမရွိေသာ္လည္း၊ မွန္းဆ၊ ေတြးေတာ၊ ႏႈိင္းခ်ိန္ျပီး အႏုလုံ ပဋိလုံ နားလည္ရမည္ျဖစ္သည္။

စာေရးသူတုိ႔ အားလုံး သတ္ရွိသတၱ၀ါမ်ား ျဖစ္ၾကသည္၊ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေနစရာ၊ စားစရာ၊ ၀တ္စရာ၊ က်န္းမာေရး စသည္အားျဖင့္ ဘ၀အသက္ရွင္ေရးအတြက္ လုိအပ္ခ်က္မ်ားစြာ ရွိပါသည္။ ထုိလုိအပ္ခ်က္မ်ားကို ရွာႏုိင္သည့္ ေလာကမ်က္လုံးက ရွိဖုိ႔လုိသည္။ အူမေတာင့္မွ သီလေစာင့္ ဆုိတာလုိ ဘ၀ကား အဆင္ေျပေနမွ ဓမၼမ်က္လုံးကို ရဖုိ႔ ၾကိဳးစားရမည္၊ ဓမၼမ်က္လုံးသာ ရွိေနလွ်င္ ေလာကမ်က္လုံး မရွိျပန္လွ်င္လည္း လူမႈေရးက်င့္၀တ္ေတြ လူမႈဆက္ဆံေရးေတြ အားနဲသြားႏုိင္သည္။ ထုိေၾကာင့္ ျမတ္ဗုဒၶက ထုိႏွစ္ခု ညီမွ်ေနဖုိ႔လိုသည္အတြက္ေၾကာင့္ ဒြိစကၡဳ-ႏွစ္ဖက္ျမင္ ႏွစ္ဖက္လင္း ပုဂၢိဳလ္ကို ဆက္လက္ေဟာၾကားသည္။

ဒြိစကၡဳက-ႏွစ္ဖက္ျမင္ ႏွစ္ဖက္လင္း

ေလာကမ်က္လုံး အလင္းလည္းရွိ၊ ဓမၼမ်က္လုံးလင္းလည္းရွိသူကို ဒြိစကၡဳကဟုေခၚသည္၊ ႏွစ္ဖက္အျမင္၊ ႏွစ္ဖက္အလင္းရွိသူျဖစ္သည္။ ေလာကၾကီးပြားေရး အျမင္လည္းရွိသည္၊ သံသရာ ၾကီးပြားေရး အျမင္လည္းရွိသည္။ ေလာကီ ေလာကုတ္ ႏွစ္ျမာအလုပ္ကို လုပ္စြမ္းႏုိင္သည့္ အျမင္ရွိသူ ျဖစ္သည္။ ေလာကီနယ္ပယ္မွာ ေနသူမ်ားပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ေလာကုတၱရာနယ္ပယ္မွာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ဘ၀အသက္ရွင္ေရးအတြက္ ရွာရ ေဖြရမည္၊ ထုိသုိ႔ ရွာေဖြတတ္သည့္ အျမင္မ်ား ရွိဖုိ႔လုိသည္။ ေဇတ၀န္ေက်ာင္းဒကာ အနာထပိဏ္သူေဌးတုိ႔၊ ပုဗၺာရုံေက်ာင္းအမ ၀ိသာခါတုိ႔လုိ လူ႔ေလာက၀ယ္ သုိ႔မဟုတ္ ေလာကီနယ္ပယ္တြင္ စီးပြားေရး အျမင္ရွိသူမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။

ထုိေခတ္ ထုိကာလက သူတုိ႔သည္ တုိင္းျပည္မင္းလုပ္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးေနသူမ်ားအတြက္ အားကုိး အားထားရာလည္း ျဖစ္သည္၊ တုိင္းျပည္၊ ျမိဳ႕၊ ရပ္ရြာေတြအတြက္လည္း အားကိုးရာျဖစ္သည့္ သူေဌးမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ ဓမၼမ်က္လုံး၊ သံသရာၾကီးပြားေရး အျမင္မ်ား ရွိသူလည္းျဖစ္ၾကသည့္အားေလွ်ာ္စြာ သူတုိ႔ ရွာေဖြစုေဆာင္းထားသည့္ စည္းစိမ္ဥစၥာတုိ႔သည္ ဓမၼိယလဒၶျဖစ္သည္၊ သန္႔သန္႔ရွင္းရွင္းျဖင့္ ရရွိထားသည့္ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းမ်ားျဖစ္သည္။ ထုိစီးပြားေရးမွ ရရွိလာသည့္ အက်ိဳးအျမတ္တုိ႔သည္ လူမႈေရးအျပင္ တုိင္းေရး ျပည္ေရးအတြက္ပါ အက်ိဳးျပဳသည္၊ ထုိစီးပြားေရးမွ ျဖစ္ထြန္းလာေသာ အက်ိဳးအျမတ္အစြန္းတုိ႔သည္ သာသနာေတာ္အတြက္လည္း ျဖစ္လာသည္။ သူတုိ႔သည္ ေလာကမ်က္လုံး အျမင္ရွိသူမ်ား ျဖစ္ၾကသည့္အားေလွ်ာ္စြာ စီးပြားေရးေလာကတြင္ ထိပ္ထိပ္ၾကဲ သူေဌးမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ ထုိစီးပြားေရးအျမင္ကို ဓမၼမ်က္လုံးျဖင့္ ထိန္းေက်ာင္းထားႏုိင္သျဖင့္လည္း တုိင္းျပည္ႏွင့္လူမ်ိဳး၊ ဘာသာသာသနာအတြက္ပါ အက်ိဳးမ်ားစြာ ျဖစ္သည္။

ေလာကမ်က္လုံးရွိသူ စီးပြားေရးသမားသည္ စီးပြားရွာရာမွာ ေလာဘရွိရမည္၊ ေလာဘရွိမွ စီးပြားျဖစ္မည္၊ သုိ႔ေသာ္ ထိုေလာဘသည့္ ရွိသင့္ရွိထုိက္ေသာ ေလာဘျဖစ္သည္။ ေလာဘဟူသည္ ေသ၀ိတဗၺေလာဘ- ရွိသင့္ရွိထုိက္ေသာေလာဘႏွင့္ အေသ၀ိတဗၺ- မရွိသင့္မရွိထုိက္ေသာ ေလာဘဟု ႏွစ္မ်ိဳးရွိသည္။ လုပ္အား အားေလွ်ာ္စြာ ရသင့္ရထုိက္သည့္ အက်ိဳးအျမတ္အတြက္ ေလာဘသည္ ရွိသင့္ေသာ ေလာဘျဖစ္သည္၊ လိမ္ညာျခင္း၊ လွည့္ပတ္ျခင္း၊ သတ္ျဖတ္ျခင္း၊ စသည္ျဖင့္ သူတပါး ဒုကၡျဖစ္ေစသည့္ စီးပြားေရးသည္ အေသ၀ိတဗၺေလာဘ-မရွိသင့္ေသာ ေလာဘျဖစ္သည္၊ ရသင့္တာ ပုိလုိခ်င္သည့္ ေလာဘျဖစ္သည္၊ ထုိ႔အျပင္ လက္နက္၊ မူးယဇ္ေဆး၀ါး၊ လူကုန္ကူးျခင္းစတဲ့ တပါးသူမ်ား ဆင္းရဲေစမည့္ အလုပ္တုိ႔သည္ ၀ိသမေလာဘမ်ား ျဖစ္ရကား အေသ၀ိတဗၺေလာဘပင္ ျဖစ္သည္။

ထုိအေသ၀ိတဗၺေလာဘသည္ မရွိသင့္ဟု ျမင္ႏုိင္စြမ္းသည္ကား ဓမၼမ်က္လုံးျဖစ္သည္၊ ရွိသင့္ေသာ ေလာဘ၊ မရွိသင့္ေသာေလာဘဟု ခြဲျခားသိျမင္ျခင္းသည္လည္း ဓမၼမ်က္လုံးျဖစ္သည္၊ ထုိဓမၼမ်က္လုံးျဖင့္ ေလာကမ်က္လုံးကို ထိန္းေက်ာင္းျခင္းသည္ပင္ ေလာကမ်က္လုံး ဓမၼမ်က္လုံးတုိ႔ ဟန္ခ်က္ညီေနၾကျခင္းျဖစ္သည္။ အထက္ေဖာ္ျပပါ ေက်ာင္းဒကာ ေက်ာင္းအမၾကီးမ်ားက့ဲသုိ႔ ေလာကမ်က္လုံး ဓမၼမ်က္လုံးဟန္ခ်က္ ညီေနမွ ေလာက သံသရာႏွစ္ျဖာ ခ်မ္းသာမည္၊ ႏွစ္ဖက္ျမင္ ႏွစ္ဖက္အလင္းရွိေနပါမွ ဘ၀သံသရာ ၀ဋ္မွ လြတ္မည္။

နိဂုံး

ဤသုတ္ေတာ္လာ လူတန္းစား သုံးမ်ိဳး အဆင့္အတန္းသုံးမ်ိဳးတြင္ စာေရးသူတုိ႔ မည္သည့္အဆင့္တြင္ပါ၀င္ေနသနည္း?၊ မည္သည့္ အုပ္စုတြင္ပါ၀င္ေနသနည္း?၊ ဆင္ျခင္သုံးသပ္ရမည္ ျဖစ္သည္။ ျမတ္ဗုဒၶေဟာၾကားခဲ့သည့္ တရားေတာ္မ်ားသည္ ေၾကးမႈံ မွန္ႏွင့္ တူသည္။ မွန္သည္ ၾကည့္ဖုိ႔ ျဖစ္သည္၊ မ်က္ႏွာမွာ အစြန္းအထင္း၊ မွဲ႔၊ အကြက္ စသည့္ အဆင္မေျပသည့္အရာမ်ားကို ျမင္ႏုိင္ရန္ ၾကည့္မွန္ ျဖစ္သည္၊ ၾကည့္ျပီး ျပင္သင့္တာ ျပင္ရသည္။ အလားတူပင္ ဓမၼေၾကးမႈံသည္လည္း ကုိယ္ဘာလဲ ဆုိတာ ျပန္ၾကည့္ႏုိင္ရန္ မွန္တစ္ခ်ပ္ျဖစ္သည္။ ထုိမွန္ကို ၾကည့္ျပီး အႏၶလား၊ ဧကစကၡဳလား၊ ဒိြစကၡဳလား၊ ကိုယ့္သႏၱာန္မွာ ဘာအျပစ္အနာဆာေတြ ရွိေနသနည္း ထုိမွန္ကို ၾကည့္ျပီး ပယ္သင့္တာပယ္၊ ဖယ္သင့္တာ ဖယ္၊ ျဖည့္သင့္တာ ျဖည့္ရမည္ ျဖစ္သည္။ မလုိအပ္တာ ဖယ္၊ လုိအပ္ေနေသးသည့္ ေကာင္းသည့္အရာမွန္သမွ် ျဖည့္ရမည္သာတည္။ ႏွစ္ဖက္လုံးကန္းေနလွ်င္ ဘာမွ မျဖင္ႏုိင္၊ တစ္ဖက္သာ အျမင္ရွိသူကေတာ့ ေ၀ေ၀၀ါး၀ါး ျမင္ႏုိင္ေသးသည္၊ ႏွစ္ဖက္ျမင္သူကေတာ့ အလင္းအားပုိေကာင္းသျဖင့္ အရာအားလုံးကို ျမင္ႏုိင္ေတာ့သည္။

ရႊင္လန္းခ်မ္းေျမ့ပါေစ

သီတဂူစတား

ေလာကီကုသိုလ္နွင္. ေလာကုတၱရာကုသိုလ္

လာကီကုသိုလ္နွင္. ေလာကုတၱရာကုသိုလ္

ၿမတ္စြာဘုရားႏွင့္ သံဃာေတာ္မ်ား ရာဇၿဂိဳဟ္ၿမိဳ႔တြင္းသို႔ ဆြမ္းခံ၀င္ရင္းၿဖင့္ ၿမိဳပ၀င္ေပါက္နားတြင္ မစင္ကို စားေနေသာ ၀က္မေလးတစ္ေကာင္ကို ေတြ႕ရာမွ ထုိ၀က္မေလး၏ အတိတ္ဘ၀ကို အရွင္အာနႏၵာ၏ ေမးေလွ်ာက္မႈေၾကာင့္ ဗုဒၶက – ထို၀က္မေလးသည္ အတိတ္ဘ၀က ကကုသန္ၿမတ္စြာဘုရားလက္ထက္တုန္းက ဆြမ္းစားေက်ာင္းအနီးမွာ ၾကက္မတစ္ေကာင္း ၿဖစ္ခဲ့ရတယ္။

ရဟန္းေတာ္မ်ားရဲ႕တရားေဒသနာရြတ္ဖတ္သရဇၥ်ာယ္သံေတြကို နားေထာင္ခဲ့ရတဲ့ ကုသိုလ္ေၾကာင့္ ၾကက္မဘ၀ကေသတဲ့အခါ ဥဗၺရီ အမည္ရွိ မင္းသမီးတစ္ေယာက္ ၿဖစ္ခဲ့၏။ တစ္ေန႔ေသာအခါမွာ ေရအိမ္၀င္ရင္း ပိုးေလာက္တို႔ကို ေတြ႔ၿမင္ရတဲ့အခါ ပိုေလာက္ဟူေသာ အမွတ္သညာကို အၿခခံထားၿပီး သမထဘာ၀နာကိုပြားမ်ားလိုက္တာ ပထမစ်ာန္ကို ရသြားခဲ့သည္။ 

ထိုစ်ာန္ေၾကာင့္ ၿဗဟၼာဘံုသို႔ ေရာက္၏။ ထို ၿဗဟၼာဘံုမွ စုေတေသာအခါ လူအမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ ၿဖစ္ရ၏။ ထိုလူ႔ဘ၀မွေသေသာ္ ၀က္မေလး ဘ၀ၿဖစ္ရတာလို႔ မိန္႔ေတာ္မူခဲ့တာေၾကာင့္ အရွင္အာနႏၵာနဲ႔ ရဟန္းမ်ားစြာဟာ ပုထုဇဥ္မွန္သမွ် ၀ိနိပါတေဘးက မလြတ္ပံုကိုေတြးၿပီး သံေ၀ဂ ၿဖစ္ၾကပါတယ္။

ဒ့ါေၾကာင့္ ေလာကီကုသုိလ္ဘယ္ေလာက္လုပ္လုပ္၊ သူ႔အရွိန္ကုန္ရင္ ၿပန္ၿပီးက်ရပါပဲ။ ေလာကီကုသိုလ္ေတြက မႈိင္းနဲ႔တူပါတယ္တဲ့။ ပုထုဇဥ္ေတြကေတာ့ မီးပံုးပ်ံနဲ႔တူပါတယ္တဲ့။ မီးပံုးပ်ံဟာ မိႈင္းအားေကာင္းသေလာက္ အေပၚကိုတက္ေနတာပါပဲ။ မႈိင္းအားကုန္တာနဲ႔ ေအာက္ကို ေဇာက္ထိုးမိုးေမွ်ာက္ၿပန္ရတာပါတဲ့။ ေတာ္ေတာ္ေကာင္းတဲ့ ဥပမာေလးပါ။

၀ိဘင္း ပါဠိေတာ္ ၌လည္း

ဥကၡိတၱာ ပုညေတေဇန

ကာမရူပ ဂတိ ံဂတာ

ဘ၀ဂၢႏ ၱမၸိသမၸတၱာ

ပုနဂစ ၦႏိ ၱ ဒုဂၢတိ ံ။

ပုညေတေဇန – ဒါန သီလ သမာထ ဟု ၿပဳၾက ရွိန္ေစာ္ေကာင္းမႈ အာႏုေဘာ္သည္။

ဥကၡိတၱာ – ပင့္ေကာ္ေၿမွာက္ၾကြ၊ ေတာင့္တခ်ီငင္၊ ၿမွင့္တင္ ေသြးေဆာင္အပ္ကုန္သည္ၿဖစ္၍

ကာမရူပ ဂတိ ံဂတာ – လူ႔ၿပည္ နတ္ၿပည္ ၿဗဟာၼၿပည္သို႔၊ ကတုိက္ကရိုက္ႏွင့္ ေရာက္ဆိုက္လာၾကေသာ ပုဂၢိဳလ္တုိ႔သည္

ဘ၀ဂၢႏ ၱမၸိ – ဘံုထြဋ္ဘံုဖ်ား၊ အၿမင့္စားအေက်ာ္၊ ေန၀သညာနာသညာေခၚတဲ့ အရူပဘံုသို႔လည္း

မၸိသမၸတၱာ – သမာဓိေၿမာက္၊ စ်ာန္ဘံုေပါက္၍ သကၠာယဒိ႒ိမေသ၊ ကမာၻၾကီးရွစ္ေသာင္းေလးေထာင္ပင္ ေနရၿငားေသာ္လည္းပဲ

ပုန – အ၀ီစိေရာက္၊ ဒိုးယိုေပါက္၍၊ ေအာက္သို႔တုန္႔ၿပန္၊ တစ္ေခါက္တစ္ဖန္

ဒုဂၢတိ ံ – မေကာင္းသူတို႔လားရာ ပူဆာထန္ၿပင္း၊ မဆန္မၿငင္းႏိုင္တဲ့ ငရဲ၊ တိရစာၦန္၊ ၿပိတၱာ၊ အသူရကာယ္ အပါယ္ေလးဘံုသို႔

အာဂစ ၦႏိ ၱ – ငါ ငါဆိုတဲ့ တရားကဆြဲငင္သၿဖင့္ ကတိုက္ကရိုက္ႏွင့္ ေဇာက္ထိုးကၽြမ္းၿပန္၊ ခ်က္ၿခင္းမၾကာ၊ သက္ဆင္း၍လာၾကရေလကုန္၏။

ေလာကုတၱရာကုသိုလ္ကေတာ့ အခုရတာနဲ႔ အခုေကာင္းက်ိဳးေပးပါတယ္။ ေသာတာပတၱိမဂ္ကုသိုလ္ရတာနဲ႔ ဖိုလ္ဆိုတဲ့ ေကာင္းက်ိဳးကို ခ်က္ခ်င္းခံစားရပါတယ္။ စကၠန္႔ေတာင္ မၿခားပါဘူး။ ေသာတာပတၱိမဂ္က အပါယ္ကိုဆဲြခ်တတ္တဲ့ ဒိ႒ိနဲ႔ ၀ိစိကိစာၦ ကို အၿမစ္ၿဖတ္ပယ္သတ္လိုက္ပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ ေသာတာပတၱိမဂ္ ရၿပီးသူဟာ သံသရာတေလွ်ာက္မွာ ဘယ္ေတာ့မွအပါယ္မက်ေတာ့ပါဘူး။

နာမရူပ ပရိေစၦဒဉာဏ္နဲ႔ ပစၥယပရိဂၢဟဉာဏ္ကို ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္ရသြားတဲ့ စူဠေသာတာပန္ပုထုဇဥ္ ေရာက္သြားရင္ေတာင္ အပါယ္တံခါးပိတ္သားပါၿပီ။ ဂတိၿမဲသြားၿပီးလို႔ ၀ိသုဒၶိမဂ္မွာ ဖြင့္ၿပထားပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ စူဠေသာတာပန္ပုထုဇဥ္ အဆင့္ေရာက္ေအာင္ ၾကိဳးစားသင့္ပါတယ္။

မ်က္ရည္မက်ခင္သိေစခ်င္

အရွင္ဇဝန (ေမတၱာရွင္)