ရတနာ၀ါသေက်ာင္းတိုက္ သတင္း

ေမြခံထိုက္ေစလႇဴမွ်ေ၀၍

အေမြ

အေမြကို ျမန္မာအဘိဓာန္က "(၁)မိဘဘိုးဘြားစသည္ထံမႇ လက္ခံရရႇိသာ ပစၥည္းဥစၥာ၊ (၂) (ဥပစာ) ဆက္ခံရရႇိေသာ ပညာ၊ ေရာဂါ"စသည္ ဟု ဖြင့္သည္။

အေမြကို ပါဠိေ၀ါဟာရျဖင့္ ဒါယာဒ၊ ဒါယဇၨဟူ၍ေခၚသည္၊ ပဒတၴမဥၨဴသာအဘိဓာန္က ဒါယာဒကို "ေပးသည္ကိုယူသည္၊အေမြ"ဟု ဖြင့္သည္။ ဒါယဇၨကို "အေမြ၊ အေမြ ဥစၥာ၊ အေမြခံ"ဟု ဖြင့္သည္။ ဒါယာဒကို တိပိဋက ပါဠိျမန္မာအဘိဓာန္က (၁)အေမြဥစၥာ၊ (၂)ေဆြမ်ဳိး၊ (၃)ေပးအပ္ေသာ အေမြဥစၥာကို ခံယူတတ္ေသာ သူ၊ အေမြခံ၊ အေမြစား၊ အေမြဆိုင္၊ အတြင္းသား၊ (၄)မေကာင္းမႈ၏အက်ဳိး (မေကာင္းေမြ၊ဆုိးေမြ)ကို စံစားတတ္ေသာ၊သူ"ဟုဖြင့္သည္။ဒါယဇၨကို "(၁) ေပးအပ္ေသာ ဆုလာဘ္၊(၂)အေမြခံ၏-အျဖစ္-ျဖစ္ေၾကာင္းျဖစ္ရာ-အေမြ ဥစၥာ၊အေမြခံဟုသိေၾကာင္း အမႇတ္လကၡဏာ၊(က)မိဘတို႔ထံမႇရအပ္ေသာ အေမြဥစၥာ။(ခ)ဘုရားရႇင္ထံမႇရအပ္ေသာ အေမြဥစၥာ''ဟု ဖြင့္သည္။

အေမြကို တခ်ဳိ႕က အေမႊဟုေခၚ ၾကသည္။ ညီအစ္ကိုေမာင္ႏႇမခ်င္း ေသြးကြဲေအာင္၊ စိတ္၀မ္းကြဲေအာင္ ေမႊေႏႇာက္တတ္ေသာေၾကာင့္ အေမႊဟု ေခၚျခင္းျဖစ္သည္။ ညီအစ္ကိုေမာင္ႏႇမ ေသြးရင္းသားရင္းအခ်င္းခ်င္း မေခၚႏုိင္မေျပာႏုိင္အျဖစ္မ်ဳိးေရာက္ ေအာင္ အေမြက ေမႊတတ္သည္။

ေတာင္ဥကၠလာဘက္က သိသူကေလးမတစ္ေယာက္ အသက္သံုးဆယ္စြန္းစြန္း တစ္ကိုယ္တည္းသမား၊ မိဘေတြမဆံုးခင္က အႀကီးေတြကိုလည္း ထုိက္သင့္သလို အေမြခြဲျခမ္းေပးၿပီးၿပီ။ မိဘေတြဆံုးေတာ့ အငယ္ဆံုးသမီး တစ္ကိုယ္တည္းသမားကို အတြင္းပစၥည္းႏႇင့္အိမ္ ေပးခဲ့သည္။ အစ္မအႀကီးဆံုးလုပ္သူကလည္း သူ႔အိမ္ေထာင္ႏႇင့္သူ၊ သူ႔အလုပ္ႏႇင့္သူ၊ ျပည့္ျပည့္စံုစံုေတာင့္ေတာင့္တင္းတင္းရႇိပါသည္။ သုိ႔ျဖစ္ပါလ်က္ အငယ္ဆံုးညီမဆီက ထပ္မံေ၀စုရေရးအတြက္ ေမာင္ေတြကို စည္း႐ုံးၿပီး ညီမအငယ္ဆံုး တစ္ကိုယ္ေတာ္သမားေလးကို ဖိအားေပးလ်က္ရႇိသည္။ အငယ္ဆံုးညီမမႇာ မ်က္ရည္ႏႇင့္ မ်က္ခြက္၊ ေနာက္ဆံုးမတတ္သာလို႔ အျခားရပ္ကြက္ ေျပာင္းေရႊ႕ေနထိုင္ၿပီး အိမ္ေထာင္ျပဳလိုက္ရသည္။ အႀကီးေတြလိုခ်င္တာကိုလည္း ထုခြဲ ေပးဖို႔လုပ္ေနသည္။

အႀကီးေတြျဖစ္လ်က္ အေတာ္အသင့္ ျပည့္ျပည့္စံုစံုရႇိပါလ်က္ ကိုယ့္ညီမအငယ္ဆံုးေလးကို နည္းနည္းမႇမညႇာတာ၊ ေလာဘ...ေလာဘ.... အေတာ္ေၾကာက္ဖို႔ ေကာင္းသည္၊ အေမြကို အေမႊဟုေခၚၾကသည္မႇာ ဟုတ္ပံုရသည္။

ေလာကသားအေနႏႇင့္ ေလာဘရႇိတာ အျပစ္မေျပာလို၊ အျပစ္က ၀ိသမေလာဘျဖစ္သည္။ ၀ိသမဟူသည္ မမွ်တျခင္းျဖစ္သည္။ အရာရာ၌ မွ်မွ်တတရႇိၾကလွ်င္ ဘာျပႆနာမႇေပၚမည္မဟုတ္၊ ျပႆနာဟူသည္ ၀ိသမ-မမွ်တမႈကေန လာသည္ . . .

ပစၥယ၊ ဓမၼ ႏႇစ္၀အေမြ

ေဒသနာေတာ္အလိုအရ တရားဓမၼအေမြႏႇင့္ ပစၥည္းအာမိသအေမြဟု အေမြႏႇစ္မ်ဳိးရႇိသည္။ ဓမၼအေမြသည္ တုိက္႐ိုုက္ဓမၼအေမြ၊ သြယ္၀ိုက္ဓမၼအေမြဟု ႏႇစ္မ်ဳိးရႇိသည္။ အာမိသပစၥည္းအေမြလည္း ထို႔အတူပင္၊သြယ္၀ိုက္ႏႇင့္ တိုက္႐ိုက္ႏႇစ္မ်ဳိးရႇိသည္။ မဂ္ေလးပါး၊ ဖိုလ္ေလးပါး၊ နိဗၺာန္သည္ တိုက္႐ိုက္ဓမၼအေမြျဖစ္သည္။ ၀ဋ္ဒုကၡကင္းရာကို ေမွ်ာ္လင့္ေတာင့္တ၍ ျပဳအပ္ေသာ ဒါနသီလသမထ ၀ိပႆနာကုသိုလ္စုသည္ အစဥ္သျဖင့္ နိဗၺာန္တိုင္ေအာင္ ေဆာင္ႏိုင္ေသာ ေၾကာင့္ သြယ္၀ိုက္ဓမၼအေမြျဖစ္သည္။ ရဟန္းတို႔အတြက္ ဆြမ္းစေသာ ပစၥည္းေလးပါးသည္ တိုက္႐ိုက္အာမိသအေမြျဖစ္သည္၊သံသရာ၀ဋ္၊ဘ၀စည္းစိမ္ကို ေမွ်ာ္လင့္ေတာင့္တ၍ ျပဳလုပ္အပ္ေသာ ဒါနသီလသမထ၀ိပႆနာ ကုသိုလ္အစုစုသည္ အစဥ္သျဖင့္ လူနတ္စည္းစိမ္ကို ရရႇိႏိုင္ေသာေၾကာင့္ သြယ္၀ိုက္အာမိသအေမြျဖစ္သည္။

ဓမၼအေမြခံယူေစ

ဓမၼဒါယာဒသုတ္၌ ဘုရားရႇင္က ''ရဟန္းတို႔...သင္တို႔သည္ တရားဓမၼ အေမြခံတို႔သာျဖစ္ၾကကုန္ေလာ့။ ပစၥည္းအာမိသအေမြခံတို႔ မျဖစ္ၾကကုန္လင့္''ဟု မိန္႔ခဲ့သည္။ ဘုရားရႇင္က သူ၏တပည့္သားသာ၀က အားလုံးဓမၼအေမြကိုပဲ ခံယူေစခ်င္သည္။ ဘုရားကိုယ္ေတာ္တုိင္လည္း ဓမၼအေမြပဲ ေပးခဲ့ခ်င္သည္။

ဘုရားရႇင္ျပည္ေတာ္၀င္ၿပီး ခုနစ္ရက္ေျမာက္ေန႔တြင္ ယေသာ္ဓရာက သားေတာ္ရာဟုလာကို အေမြေတာင္းခိုင္းသည္။ ''ခ်စ္သားရာဟုလာ..... ေရႊအဆင္းလို၀ါ၀င္းတဲ့ အဆင္းရႇိတဲ့ ျဗဟၼာမင္းလို ခန္႔ျငားတင့္တယ္တဲ့ အ ဆင္းရႇိတဲ့ ဟိုရဟန္းကိုၾကည့္လိုက္ အဲဒီရဟန္းဟာ သင့္ဖခမည္းေတာ္ပဲ၊သူ႔မႇာ ႀကီးမားလႇတဲ့ ေရႊအိုးႀကီးေလးလံုး ရႇိခဲ့ဖူးတယ္။ငါ့သားသြားေခ် အဲဒီေရႊအိုးႀကီးေလးလံုးကို အေမြေတာင္းခဲ့ေခ်''ဟု မႇာၾကားကာ လႊတ္လုိက္သည္။

ရာဟုလာမင္းသားေလးသည္ ဘုရားရႇင္လက္ကိုဆြဲၿပီး ''ဖခမည္းေတာ္ရဟန္းျမတ္...သားေတာ္အားအေမြေပးပါ။ ဖခမည္းေတာ္ရဟန္းျမတ္ ....သားေတာ္အားအေမြေပးပါ''ဟု တတြတ္တြတ္ေျပာရင္း ဘုရားေနာက္က ပါသြားေလသည္။ ထိုအခါ ဘုရားရႇင္က ''သားေတာ္သည္ ဥစၥာကိုအလိုရႇိေန၏။ ထိုဥစၥာသည္ ၀ဋ္ဆင္းရဲသုိ႔ အစဥ္လိုက္ေနသျဖင့္ ပင္ပန္းဆင္းရဲျခင္းႏႇင့္တကြျဖစ္သည္။ ယခု ငါသည္ ေဗာဓိရင္ျပင္၌ ရအပ္ေသာ အရိယာဥစၥာခုနစ္ပါးကို ေပးမည္။ သားေတာ္ကို ေလာကုတၲရာ ဓမၼအေမြကိုေပးမည္''ဟု စဥ္းစားေလသည္။

ထို႔ေနာက္ ဘုရားရႇင္က အရႇင္သာရိပုတၲရာကိုေခၚၿပီး ''သာရိပုတၲရာ ....ရာဟုလာကို ရႇင္ျပဳေပးလိုက္ပါ''ဟု မိန္႔၍ သားေတာ္ရာဟုလာကို ေလာကုတၲရာအေမြကို ေပးလိုက္ေလသည္။

လူမႇာ အပိုင္းႏႇစ္ပိုင္းရႇိသည္။ ပထမပိုင္းက အေမြခံယူေသာ အပိုင္းျဖစ္သည္။ဒုတိယအပုိင္းက အေမြေပးရေသာ အပိုင္းျဖစ္သည္။ ေမြခံထိုက္ေစဟူသည့္အတုိင္း ပထမအပိုင္းက အေမြခံယူထုိက္ေသာ အပိုင္းျဖစ္သည္။ ဒုတိယပိုင္းက မိမိတို႔သားသမီး ေျမးျမစ္တပည့္ သာ၀ကမ်ဳိးဆက္ေတြကို အေမြေပးရမည့္ အပိုင္းျဖစ္သည္။

ေကြၽးေမြးမပ်က္၊ ေဆာင္ရြက္စီမံ၊ ေမြခံထိုက္ေစ၊ လႇဴမ်ေ၀၍ ေစာင့္ေလမ်ဳိးႏြယ္၀တ္ငါးသြယ္ က်င့္ဖြယ္သားတို႔တာ(သမီးတို႔တာ)ဟူ၍ မိဘတို႔၏ ေမ်ာ္လင့္ခ်က္ငါးပါး သို႔မဟုတ္ သားသမီး၀တၲရားငါးပါးရႇိသည္။ ထိုငါးပါးတြင္ ေမြခံထိုက္ေစလႇဴမ်ေ၀၍ကား အားလံုးႏႇင့္ဆိုင္သည္။

သားသမီးတို႔သည္ မိဘတို႔အေမြကို ခံယူထိုက္သည္၊ ခံယူရမည္၊ လူငယ္တို႔သည္ လူႀကီးတို႔အေမြကို ခံယူထိုက္သည္၊ ခံယူရမည္၊ တပည့္တုိ႔သည္ ဆရာသမားတို႔အေမြကို ခံယူထုိက္သည္၊ ခံယူရမည္၊ ခံယူၿပီးသည့္ေနာက္ပိုင္း မိမိက မိဘေနရာ ေရာက္ေသာအခါ သားသမီးတို႔ကို အေမြျပန္ေပးရမည္၊ မိမိတို႔လူႀကီး ေနရာေရာက္ေသာအခါ လူငယ္တို႔ကို အေမြျပန္ေပးရမည္၊ ဆရာသမားေနရာေရာက္ေသာအခါ တပည့္တုိ႔ကို အေမြျပန္ေပးရမည္။

အေမြက အာမိသ-ပစၥည္းဥစၥာ အေမြႏႇင့္ ဓမၼ-တရားအေမြ ႏႇစ္မ်ဳိးရႇိသည္။ တစ္နည္း ေလာကီအေမြႏႇင့္ ေလာကုတၲရာအေမြဟု ႏႇစ္မ်ဳိးရႇိသည္။ အေမြႏႇစ္မ်ဳိးလံုးက လိုအပ္တာခ်ည္းမို႔ ႏႇစ္မ်ဳိးလံုးေပးႏုိင္ရမည္။ စားမႈေသာက္မႈ အဆင္ေျပေအာင္၊ ၀တ္မႈ အဆင္ေျပေအာင္၊ ေနမႈထိုင္မႈ အဆင္ေျပေအာင္၊ အလုပ္အကိုင္ အဆင္ေျပေအာင္၊ စီးပြားေရး အဆင္ေျပေအာင္၊ က်န္းမာေရး အဆင္ေျပေအာင္၊ သြားေရးလာေရး အဆင္ေျပေအာင္၊ လူမႈကိစၥအားလံုး အဆင္ေျပေအာင္ ေဆာင္ ရြက္ေပးထားခဲ့ၾကရမည္၊ ဤကား အာမိသအေမြျဖစ္သည္။

ဘုရားကေတာ့ သူ႔တပည့္သာ၀ကေတြကို ဓမၼအေမြကိုသာ ခံယူၾကဖုိ႔ တုိက္တြန္းသည္။ သားေတာ္ရာဟုလာကအစ အားလံုးကို ဓမၼအေမြပဲ ေပးခဲ့သည္။ ဓမၼဟူသည္ မႇန္ကန္ျခင္းျဖစ္သည္။ ဓမၼဟူသည္ မြန္ျမတ္ျခင္းျဖစ္သည္ ဓမၼဟူသည္ မွ်တျခင္းျဖစ္ သည္။ မိမိတို႔ကိုယ္တုိင္ မႇန္ကန္မႈကို က်င့္သံုး၍ မြန္ျမတ္မႈကို က်င့္သံုး၍ မွ်တမႈကိုက်င့္သံုး၍ အေမြခံတို႔အားလည္း မႇန္ကန္မႈ၊ မြန္ျမတ္မႈ၊ မွ်တမႈတုိ႔ကို ေပးခဲ့ၾကရမည္။

လႇဴရမည္

မိမိတို႔သည္ အေမြရ၍ျဖစ္ေစ၊ ကိုယ္တိုင္ရႇာေဖြရ၍ျဖစ္ေစ၊ ရရႇိလာေသာ ပစၥည္းဥစၥာတုိ႔ကို သံုးသင့္တာကိုသံုး၊ စားသင့္တာကိုစား၊ လႇဴသင့္တာကိုလႇဴရမည္။ ပစၥည္းဥစၥာတို႔သည္ ရန္သူမ်ဳိးငါးပါးလုံးႏႇင့္သက္ဆိုင္ေနသည့္ အတြက္ေၾကာင့္ အႏႇစ္ သာရမဟုတ္၊ ထိုပစၥည္းဥစၥာထဲမႇ အႏႇစ္ထုတ္ရမည္ဆိုလွ်င္ ဒါနသာရႇိသည္ဟု သူေတာ္ေကာင္းမ်ားမိန္႔ၾကသည္။ ယခုႏႇစ္ပြင့္လင္းရာသီမႇာ မီးေလာင္မႈေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားသည္၊ ဆံုး႐ႈံးမႈေတြလည္းမ်ားသည္။

"ပစၥည္းႏႇင့္လူ ဤႏႇစ္ဆူ၊ စြန္႔သူ၊ စြန္႔ခံ၊ အျပန္အလႇန္၊ သူကႏုိင္မလား၊ ကိုယ္ႏုိင္မလား၊ စဥ္းစားေ၀ဖန္၊ ခြဲျခားရန္"ဟုဆိုသည္။ လူက ပစၥည္းကိုစြန္႔လွ်င္စြန္႔၊ လူက ပစၥည္းကိုမစြန္႔ႏုိင္လွ်င္ ပစၥည္းက လူကိုစြန္႔သြားတတ္သည္။ ကိုယ္ကသူ႔ကိုမစြန္႔လွ်င္ သူကကိုယ့္ကိုစြန္႔သြားမႇာ ေသခ်ာသည္။ကိုယ္က လက္ဦးမႈရယူဖို႔လိုသည္။တစ္စတစ္စ နည္းနည္းခ်င္းစြန္႔ရမည္။ နည္းနည္းခ်င္း စြန္႔ရာကေန မ်ားမ်ားစြန္႔ရဲေသာ အက်င့္ရလာလိမ့္မည္။ နိဗၺာန္ဟူသည္ စာဂ-စြန္႔ျခင္းျဖစ္သည္။ နည္းနည္း စြန္႔ နည္းနည္းနိဗၺာန္၊ မ်ားမ်ားစြန္႔ မ်ားမ်ားနိဗၺာန္၊ အားလံုးစြန္႔လွ်င္တကယ့္ နိဗၺာန္အစစ္ေရာက္ေတာ့သည္။

မွ်ရ၊ ေ၀ရမည္

ေလာကသားသည္ ေလာဘသားကမ်ားသည္။ေလာဘကလည္း ၀ိသမေလာဘေတြကမ်ားသည္။ ေလာကသားအေနႏႇင့္ ေလာဘရႇိတာ အျပစ္မေျပာလို၊အျပစ္က ၀ိသမေလာဘျဖစ္သည္။ ၀ိသမဟူသည္ မမွ်တျခင္းျဖစ္သည္။ အရာရာ၌ မွ်မွ်တတရႇိၾကလွ်င္ ဘာျပႆနာမႇ ေပၚမည္မဟုတ္၊ ျပႆနာဟူသည္ ၀ိသမ-မမွ်တမႈက ေနလာသည္။

ထို႔ေၾကာင့္ လူႏႇင့္လူ႔၀န္းက်င္ ၿငိမ္းခ်မ္းေစဖို႔ မွ်၍ေတြးရမည္။ မွ်၍ ေျပာရမည္။ မ်၍ လုပ္ရမည္။ မွ်မွ်တတ ေတြးရမည္။ မွ်မွ်တတေျပာရမည္။ မွ်မွ်တတလုပ္ရမည္။ မွ်၍ေ၀၍ ဒုကၡႏႇင့္သုခမွ်ေ၀၍ မွ်မွ်တတ ခံစားၾကမည္ဆိုပါလွ်င္ အားလံုးၿငိမ္းၿငိမ္း ခ်မ္းခ်မ္းရႇိပါလိမ့္မည္။

အရႇင္သံ၀ရာလကၤာရ (ဓမၼပိယဆရာေတာ္)

ဘယ္သူျပိဳင္၍ လွပါႏိုင္

သူတို႔ ဘယ္သို႔ ေရာက္မည္နည္း

ျမတ္ဗုဒၶ၏ အသက္ရွည္ရာ အနာမဲ့ေၾကာင္း နည္းလမ္းေကာင္း

အသက္ဉာဏ္ေစာင့္။ ။

သက္ပိုင္းတိုရာ၊ ဇာတာပါလည္း

သမၼာပေယာဂ၊ ကုသလျဖင့္

ဒီဃအာယု၊ ျပိဳင္တုဘက္ရွား

သက္ရွည္ပြါး၍၊ ထင္ရွားခ်မ္းသာ

ၾကီးက်ယ္စြာလ်က္၊ ေတဇာဘုန္းေရာင္

တိုးတက္ေျပာင္၏။

(မဃေဒ၀၊ ၃၇၂)

မူလဖြါးဇာတာအရ အသက္တိုမည္ဆိုေသာ္လည္း သမၼာပေယာဂႏွင့္ ကုသိုလ္ဆက္၍ ေပးေသာေၾကာင့္ အသက္မတိုသည့္အျပင္ အသက္ရွည္၍ အနာေရာဂါကင္းကြာ က်န္းမာ ခ်မ္းသာေၾကာင္း မာန္လည္ဆရာေတာ္ဘုရားၾကီးက မဃေဒ၀လကၤာျဖင့္
ညႊန္ျပေတာ္မူခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။သမၼာပေယာဂဟူသည္ အသက္ရွည္ၾကာ အနာကင္းေ၀း က်န္းမာေရးအတြက္
နည္းမွန္လမ္းမွန္ လံု႔လၾကိဳးကုတ္ အားထုတ္ျခင္းပင္ ျဖစ္ပါ၏။

“အသက္ ဉာဏ္ေစာင့္၊ ဥစၥာ ကံေစာင့္” ဆိုသည့္အတိုင္း အသက္ရွည္စြာ ေနႏိုင္ေရးတြင္ အသိဉာဏ္ အလိမၼာသည္ အခရာျဖစ္ေပသည္။ ေနရာတိုင္းတြင္ မိုက္ရူးရဲ အဆင္ျခင္မဲ့ ျပဳလုပ္သြားလာ ေနထိုင္ျခင္း မျပဳဘဲ၊ သတိသမၸဇဥ္ ဉာဏ္ယွဥ္၍ ျပဳလုပ္ပါက က်န္းမာ ခ်မ္းသာႏိုင္ရံုမက
ေဘးအႏၱရယ္ကင္းရွင္း အသက္ရွည္ျခင္း အက်ိဳးကို မုခ်ရရွိႏိုင္မည္ ျဖစ္ပါသည္။ စိတ္ဆႏၵ၏
ေက်းက်ြန္ မျဖစ္ေစဘဲ၊ မေတာ္တာကို ေရွာင္ႏိုင္၍ ေတာ္တာကို ေဆာင္ႏိုင္ေသာသူအတြက္ က်န္းမာေရးဆုမြန္သည္
လက္တစ္ကမ္းတြင္သာ ရွိေနေၾကာင္း သေဘာေပါက္လာမည္ျဖစ္ပါသည္။

ယေန႔ေခတ္ ေဆးရံုေပၚမွ လူနာမ်ားကို စနစ္တက် သုေတသနျပဳၾကည့္မည္ဆိုလွ်င္ ေရာဂါမျဖစ္ထိုက္ဘဲ ျဖစ္ေနၾကရသူက ရာႏႈန္းမ်ားေနေၾကာင္း ေတြ႔ႏိုင္ေပသည္။ မိမိ၏ ခႏၶာကိုယ္ စက္ယႏၱရားကို ဉာဏ္ျဖင့္ျပဳျပင္မႈမရွိဘဲ မေတာ္ေန၊ မေတာ္စား၊ မေတာ္သြားသူမ်ားသည္ ေရာဂါဘယ၏ မိတ္ေဆြမ်ား ျဖစ္ၾက၏။

ဆီ ေရ ေလ မီးကို ဂရုမျပဳဘဲ၊ ဘီးလိမ့္တိုင္း အရမ္းေမာင္းေနေသာ ဒရိုင္ဘာ၏ ကားသည္ အပ်က္ျမန္၏။ ၀ပ္ေရွာ့၌ ခဏခဏထိုးရ၏။ လူ၏ခႏၶာကိုယ္သည္လည္း စက္ယႏၱရားသဖြယ္ျဖစ္၏။ ဓါတ္ေလးပါး မွ်တမႈရွိ မရွိ သတိမျပဳဘဲ၊
မဆင္မျခင္ စားေသာက္ေနထို္င္သူသည္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဖ်က္ဆီးျခင္းျဖစ္၏။ ေဆးရံုသို႔ ခဏခဏေရာက္ရရွာ၏။
ေဆးရံု ေဆးခန္းသို႔ ခဏခဏ ဆက္ေၾကးေပးေနရေပလိမ့္မည္။

တစ္ဖက္တြင္မူ မိမိက်န္းမာေရးကို လက္ေတြ႔အရယူတတ္သူ၊ ေရာဂါဘယကို လက္ေတြ႔ကာကြယ္တတ္သူမ်ိဳးမွာမူ က်န္းမာရႊင္လန္းရျမဲ ျဖစ္၏။ ေဆးရံု ေဆးခန္းတို႔ကို ဦးတိုက္ ခစားစရာမလို။ သူ႔အသိ သူ႔အဆင္ျခင္ကပင္ သူ႔ကို က်န္းမာေရးပလႅင္၌ နန္းတင္ေပလိမ့္မည္။

က်န္းမာေရးကို လက္ေတြ႔အရယူရာတြင္ စိတ္သည္ ပဓါနအခန္းမွ ပါ၀င္သည္။ မိမိစိတ္ကို ႏိုင္သူမ်ိဳးသည္သာ ၾကီးပြါးခ်မ္းသာ ေရာဂါကင္းကြာ သက္ရွည္က်န္းမာျမဲျဖစ္၏။ အခ်ိဳ႕သူတို႔သည္ မေကာင္းမွန္း၊ မေတာ္မွန္းသိလွ်က္ႏွင့္ လုပ္မိတတ္ၾက၏။ မတည့္မွန္းသိလွ်က္ႏွင့္
စားမိတတ္ၾက၏။ ေကာင္းမွန္းသိလွ်က္ႏွင့္ မလုပ္ျဖစ္ၾက။ တည့္မွန္းသိလွ်က္ႏွင့္ မစားျဖစ္ၾကေပ။
ဤသို႔ ျဖစ္ရျခင္းမွာ စိတ္ဓာတ္ မခိုင္မာျခင္း၊ စိတ္ဓာတ္အားနည္းျခင္း၏ လကၡဏာမ်ားပင္ ျဖစ္ပါသည္။
စိတ္ဓာတ္အားနည္း၍ ဆႏၵ၏ ေစစားရာ၊ ရမၼက္၏ လႈံ႔ေဆာ္ရာ ပါေနသူမ်ိဳးသည္ က်န္းမာေရးဆုလာဒ္ကို
အရယူႏိုင္မည္ မဟုတ္ေပ။

ရသာယတနေဆး။ ။

သတိပညာ၊ မကြာေသာအား၊ သင့္ခံစားက

ေခါင္းပါးေရာဂါ၊ ကင္းအနာႏွင့္၊ ရသာယန

ေဆးၾသဇသို႔၊ ကာယမႏြမ္း၊ ေအးၾကည္ခ်မ္း၍

သက္တမ္းကြ်ံလိမ့္မည္ကိုေသာ္။ ။

(ဥမၼာဒႏၱီပ်ိဳ႕)

သတိႏွင့္ပညာ လက္မလြတ္ေစဘဲ ကာမဂုဏ္ခံစားရာ၌ ျဖစ္ေစ၊ စားရာ၌ျဖစ္ေစ၊ ေသာက္ရာ၌ျဖစ္ေစ အသင့္အတင့္ ခံစားရမည္။ အတိုင္းအရွည္ပမာဏကို သိရမည္။ “တန္ေဆး လြန္ေဘး” ဆိုေသာ စကားပံုသည္ သတိရွိျခင္း၊ အတိုင္းအရွည္ပမာဏကို သိျခင္းကို
ညႊန္းဆိုျခင္းပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ထိုသို႔အသင့္အတင့္ သံုးေဆာင္ခံစားလွ်င္ ရသာယတနေဆးမွီ၀ဲသလို
အသက္ရွည္ေစတတ္သည္ဟု ဆိုလိုပါသည္။

အသက္တိုေၾကာင္း (၆)ပါး။ ။

အသက္တိုတတ္ေသာ အေၾကာင္း(၆)ပါးရွိပါသည္။ ၄င္းတို႔မွာ ….

၁။က်န္းမာေရးအတြက္ မလက္ဆတ္ေသာအသားႏွင့္ အမွည့္လြန္ေသာ သစ္သီးးးမ်ားကို မစားပါႏွင့္။

၂။ငယ္ရြယ္သူသည္ အရြယ္လြန္ေသာ ဇရာအိုႏွင့္ အိမ္ေထာင္မႈ မျပဳသင့္ပါ။

၃။ေနအပူရွိန္ အရမ္းျပင္းေသာ ေတာ္သလင္းလတြင္ ေနပူမမိေစရန္ အထူးဆင္ျခင္ရမည္။ အပူျပင္းေသာ ေႏြရာသီတြင္ ေနမြန္းတည့္ခ်ိန္(၁၂)နာရီ၀န္းက်င္ ေနပူမမိေစရန္ သတိျပဳရေပမည္။ သြားလာပါက အမိုးအကာျဖင့္သာ
သြားလာသင့္ပါသည္။

၄။ႏြားႏို႔ကို အခ်ဥ္ထည့္၍ (ဒိန္ခ်ဥ္ ျပဳလုပ္၍) စားရာတြင္ (၃)ရက္ မျပည့္ခင္ မစားသင့္။ ေဘးျဖစ္တတ္၏။

၅။နံနက္ေစာေစာ အရုဏ္တတ္တြင္ ေမထုန္ျပဳျခင္းမွ ေရွာင္ၾကဥ္ပါ။ က်န္းမာေရး ပ်က္စီးတတ္၏။

၆။နံနက္ေစာေစာ အိပ္ယာမထဘဲ၊ ေနျမင့္မွ အိပ္ယာထျခင္းသည္လည္း အသက္တိုတတ္၏။ ေရာဂါရေစတတ္၏။

(စာဏက်နီတိ၊ ဥတုေဘာဇနသဂၤဟက်မ္း)

က်န္းမာေရးအတြက္ မသင့္ေတာ္ေသာ အရာမ်ား ။ ။

တရားအားထုတ္ၾကေသာ ေယာဂီပုဂၢိဳလ္မ်ားအတြက္ မသင့္ေလွ်ာ္ မေလွ်ာက္ပတ္ေသာ အရာ (၄)မ်ိဳးရွိပါသည္။ ဤအခ်က္မ်ားသည္လည္း က်န္းမာလိုသူ ေရာဂါကင္းလိုသူတို႔အတြက္ အသံုး၀င္ေၾကာင္း ေတြ႔ျမင္ႏိုင္ပါသည္။

၁။မိမိႏွင့္ မသင့္ေတာ္ေသာေနရာတြင္ မေနသင့္ပါ။ ဥပမာ။ ။မိမိက ကိုယ္ေငြ႔နည္းျပီး၊ အခိုးပြင့္နည္းသူ ျဖစ္ပါက စိမ့္ေအးေသာေနရာမ်ိဳး၌ မေနသင့္ပါ။ ေနမိက ေရာဂါအမ်ိဳးမ်ိဳး ျဖစ္ေပၚလာမည္သာ ျဖစ္ပါသည္။(ပတိရူပ ေဒသ၀ါသ)

၂။အစားအစာကို သင့္ေလွ်ာ္ မွ်တရံုသာ စားပါ။ အားျဖစ္ေအာင္ စားပါ။ အစာအာဟာရ ခ်ိဳ႔တဲ့လြန္းလွ်င္လည္း ေရာဂါ ၀င္လာတတ္ပါသည္။ အစာအာဟာရ ၾသဇာျပည့္၀လွ်င္ ေတာ္ရံု တန္ရံု ေရာဂါကို ကာကြယ္ႏိုင္စြမ္းရွိပါ၏။
သို႔ျဖစ္၍ အစားအေသာက္ကို မွ်တေအာင္ စားရန္လိုအပ္ပါသည္။ အခ်ိဳ႕သူတို႔သည္ အခ်ိန္မွန္မွန္
မစားၾက၍ မူးေ၀တတ္၏။ ေလနာေရာဂါ ရတတ္၏။ အစာအိမ္ေရာဂါ ျဖစ္တတပါ၏။ သို႔ျဖစ္၍ ခႏၶာကိုယ္
စက္ယႏၱရားၾကီးအတြက္ ေလာင္စာဆီသဖြယ္ ျဖစ္ေသာ အစာအာဟာရကို လံုေလာက္ေအာင္ စားသံုးေပးရန္
သတိလက္မလြတ္သင့္ပါ။ (ေဘာဇန မတၱညဳတာ)

၃။ က်န္းမာသက္ရွည္ရန္အတြက္ ရာသီဥတု မွ်တရန္လိုသည္။ အခ်ိဳ႕သူတို႔သည္ ေအးေသာရာသီဥတုႏွင့္ ကိုက္ညီ၍ က်န္္းမာ၏။ အခ်ိဳ႕သူတို႔သည္ ပူေသာရာသီဥတုႏွင့္ ကိုက္ညီ၍ က်န္္းမာ၏။ ေအးေသာရာသီတုႏွင့္ သင့္ေတာ္သူသည္ ပူေသာရာသီဥတုႏွင့္
မသင့္ျဖစ္တတ္၏။ ေနထိုင္ရန္ မသင့္ေလွ်ာ္ေပ။ ပူေသာရာသီတုႏွင့္ သင့္ေတာ္သူသည္ ေအးေသာရာသီဥတုႏွင့္
မသင့္ျဖစ္တတ္၏။ ေနထိုင္ရန္ မသင့္ေလွ်ာ္ေပ။ မိမိခႏၶာကိုယ္ အေျခအေနႏွင့္ ကိုက္ညီမည့္
ရာသီဥတုကို ေရြး၍ ေနထိုင္ရန္ ျဖစ္ပါသည္။(ဥတုသပၸါယ)

၄။က်န္းမာခ်င္သူတိုင္းအတြက္ အေရးၾကီးဆံုးေသာအခ်က္မွာ သြား၊ ထိုင္၊ ရပ္၊ ေလ်ာင္း ဣရိယာပုတ္(၄)ပါးကို သင့္တင့္ မွ်တေအာင္ ျပဳမူေနထိုင္တတ္ရေပမည္။ ေန႔စဥ္ ျပန္လည္စဥ္းစား ဆင္ျခင္ေသာ အလုပ္ကို ေမြးျမဴသင့္၏။ ဤေန႔
အထိုင္မ်ားသလား။ အအိပ္မ်ားသလား စသည္ျဖင့္ ဆင္ျခင္
စဥ္းစားသင့္၏။ လူတိုင္း အလုပ္လုပ္ရျမဲ ျဖစ္၏။ အခ်ိဳ႕အလုပ္မွာ အထိုင္မ်ား၍ အေညာင္းမိျပီး၊
ေရာဂါ ရတတ္၏။ ဣရိယာပုတ္(၄)ပါးတို႔တြင္ အထိုင္မ်ား၍ ေရာဂါ ရသည္က မ်ား၏။ အသြားမ်ား၍ ေရာဂါရသည္ဟူ၍
မရွိတတ္ေပ။ (ဣရိယာပထသပၸါယ)

(၀ိသုဒၶိမဂ္၊ ႒၊၁၉။ ၀ိ၊၁၊႒၊၃၀။ပဏ္၊၁၊႒၊၂၈၀။)

လမ္းေလွ်ာက္ျခင္း(စၾကၤံသြားျခင္း)အက်ိဳး။ ။

ျမတ္စြာဘုရားရွင္က လမ္းေလွ်ာက္ျခင္း(စၾကၤံသြားျခင္း) အက်ိဳးေက်းဇူးတို႔ကို ဤသို႔ေဟာေတာ္မူခဲ့ပါသည္။

၁။ခရီးရွည္ကို မေမာမပန္း သြားႏိုင္သည္။ လမ္းေလွ်ာက္ အက်င့္ရေန၍ ျဖစ္သည္။

၂။ကိုယ္ခႏၶာေပါ့ပါးလ်င္ျမန္သည္။ ထၾကြလံု႔လ ၀ီရိယ ရွိသည္။

၃။အျမဲေရာဂါကင္းသည္။ က်န္းမာေရးေကာင္းသည္။

၄။စားေသာ အစားအစာ ေၾကညက္၍ မွ်တ၏။ ထမင္းစား၍ ေကာင္း၏။

၅။စိတ္တည္ၾကည္မႈ ရလြယ္၏။ သမာဓိ ခိုင္ျမဲ၏။

(စကၤမသုတ္၊အံ၊၅၊ပါ၊၂၄။႒၊၁၂။)

သို႔ျဖစ္၍ ေရာဂါကင္းလိုသူတိုင္း၊ က်န္းမာလိုသူတိုင္းသည္ လမ္းေလွ်ာက္ေပးရန္ လိုအပ္ေၾကာင္း ထင္ရွားေလျပီ။

ထိန္းခ်ဳပ္မထားသင့္။ ။

အစာေၾကမွ၊ စားထေဘာဇဥ္

အစဥ္မွတ္ဖြယ္၊ ၾကီးငယ္ႏွစ္ပါး

က်င့္အသြားကို၊ မတားအဟုန္

ေမထုန္ၾကဥ္ရွား၊ သူ႔အားမညွဥ္း

မစဥ္းသားမႈ၊ မျပဳလ်င္စြာ

ဤငါးျဖာလည္း၊ အာယုသက္ျမတ္

ရွည္ေၾကာင္းမွတ္ေလာ့။ ။

(မဃေဒ၀၊ ၃၂၇။ ပုေတၱာ၀ါဒ၊ ၁၅၈။)

က်န္းမာလိုသူ၊ ေရာဂါကင္းလိုသူ၊ အသက္ရွည္လိုသူတိုင္းသည္ က်န္းမာေရးအတြက္ အေရးၾကီးေသာ ဤအခ်က္(၅)ခ်က္ကို သေဘာေပါက္နားလည္ရမည္။ လိုက္နာက်င့္သံုးရမည္ ျဖစ္ပါသည္။

၁။ပထမစားျပီးေသာ အစားအစာမ်ား ေကာင္းစြာေၾကညက္ျပီးမွ ေနာက္ထပ္ အစားအစာကို စားရန္ ျဖစ္ပါသည္။ အစာမေၾကေသးဘဲ ေနာက္ထပ္စားလွ်င္ ေဆးမျဖစ္ဘဲ ေဘးျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။

၂။က်င္ၾကီး က်င္ငယ္စြန္႔ခ်င္လွ်င္ ေအာင့္အည္း ထိန္းခ်ဳပ္၍ မထားသင့္ေပ။ စြန္႔ခ်င္လွ်င္ ခ်က္ခ်င္း စြန္႔ထုတ္သင့္၏။ ေအာင့္အည္းထားပါက ၀မ္းခ်ဳပ္၊ ဆီးခ်ဳပ္ ျဖစ္ရံုမက အျပင္သို႔မထြက္ရေသာ ဆီးႏွင့္ ၀မ္းတို႔က လူကို ေဘးဥပါဒ္
ေပးတတ္ေလသည္။

၃။ေမထုန္မွီ၀ဲျခင္းကို ၾကဥ္ေရွာင္ပါ။ အားအင္ မျပည့္စံုသူႏွင့္ အသက္အရြယ္ ၾကီးရင့္သူမ်ားအတြက္ ညႊန္ၾကားခ်က္ ျဖစ္၏။ အားအင္ခိ်နဲ႔ေနပါလ်က္ ေမထုန္မွီ၀ဲပါက အားအင္ကုန္ခမ္းသြား၍ ၾကံ့ခိုင္မႈစြမ္းရည္ နည္းသြား၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ေရာဂါအမ်ိဳးမ်ိဳး
ျဖစ္လာႏိုင္သည္။

၄။သူတစ္ပါးကို ညွဥ္္္္္္္္္းပန္းႏွိပ္စက္ျခင္းကို မျပဳရန္ ျဖစ္၏။ သူတစ္ပါးကို ညွဥ္းပန္း ႏွိပ္စက္ေသာသူသည္ တူေသာအက်ိဳးေပးျခင္းကို ခံရတတ္၏။ မိမိမွာ နာက်င္ခံခက္ ေရာဂါရတတ္ေလသည္။

၅။မစဥ္းစား မဆင္ျခင္ အလ်င္စလို ေျပာတတ္ ဆိုတတ္ လုပ္တတ္သူသည္ က်န္းမာေရးကို တစ္နည္းနည္းျဖင့္ ထိခိုက္တတ္၏။ ေရာဂါရတတ္၏။

က်န္းမာေရးအတြက္ ဤ(၅)ခ်က္။ ။

က်န္းမာေရးအတြက္ အေရးၾကီးေသာအခ်က္(၅)ခ်က္ကို ျမတ္စြာဘုရားရွင္က ဤသို႔တစ္ဖန္ ထုတ္ေဆာင္ ေဟာၾကားေတာ္မူခဲ့ပါသည္။

၁။သင့္တင့္ေလ်ာက္ပတ္သည္ကိုသာ ျပဳေလ့ရွိျခင္း။ အေနအထိုင္၊ အစားအေသာက္၊ အသြားအလာမွစ၍ အစစအရာရာတြင္ သင့္တင့္မွ်တေအာင္ စဥ္းစားဆင္ျခင္၍ ျပဳလုပ္ရန္ျဖစ္ပါသည္။ မသင့္သည္ကို ေရွာင္ၾကဥ္၍ သင့္သည္ကို ေဆာင္ပါလွ်င္
ေရာဂါကင္းကြာ က်န္းမာသည္မွအစျပဳ၍ အစစအရာရာ ေအာင္ျမင္ျမဲသာ ျဖစ္ပါသည္။

၂။သင့္ေလွ်ာ္ရာကို ျပဳျခင္း၌လည္း အတိုင္းအရွည္ကို သိျခင္း။ မိမိႏွင့္ သင့္၍ တည့္၍ စားေသာက္ရာမ်ိဳး၌ပင္ အတိုင္းအရွည္ ပမာဏကို သိရွိနားလည္ရန္ ျဖစ္ပါသည္။ အတိုင္းအတာကို မလြန္ေစဘဲ တန္ရံုသာ သံုးေဆာင္ သားေသာက္ရန္
ျဖစ္ပါ၏။ “တန္ေဆး လြန္ေဘး” သေဘာကို လက္ေတြ႕နားလည္ က်င့္သံုးရန္ ျဖစ္ပါ၏။

၃။ေၾကလြယ္ က်က္လြယ္ေသာ အစာအာဟာရကိုသာ စားသံုးေလ့ရွိ္ျခင္း။ “၀မ္းတစ္လံုးေကာင္း ေခါင္းမခဲ” ဟူေသာ စကားပံုအညီ ၀မ္းတစ္လံုးေကာင္းေနပါက ေရာဂါကင္းစင္ေနမည္သာ ျဖစ္ပါ၏။ မည္သည့္အခါမွ် ေခါင္းခဲမည္ မဟုတ္ေပ။ ေန႔စဥ္ စားသံုးေနေသာ
အစာအာဟာရသည္ ေကာင္းစြာ ေၾကညက္ျပီး၊ ခႏၶာကိုယ္အား အက်ိဳးျပဳ၏။ ေကာင္းစြာ မေၾကညက္ပါက
ထိုအစာအာဟာရသည္ ခႏၶာကိုယ္အား အက်ိဳးမျပဳသည့္အျပင္ ဒုကၡျဖစ္ေစတတ္ပါသည္။ ထိုမေၾကညက္ေသာ
အစာအာဟာရသည္ ေဆးမျဖစ္ဘဲ၊ ေဘးျဖစ္ေစလိမ့္မည္သာ။ ထို႔ေၾကာင့္ ေၾကလြယ္က်က္လြယ္ေသာ အစာအာဟာရမ်ိဳးကို
ေရြးခ်ယ္စားျခင္းသည္ က်န္းမာေရးအတြက္ စိတ္ခ်ရသည္။

၄။အစားအေသာက္ အအိပ္အေန စေသာကိစၥတို႔ကို အခ်ိန္မွန္မွန္ ျပဳလုပ္တတ္ျခင္း။ အဆာလြန္ ခံျခင္း၊ ခံတြင္းေတြ႔လွ်င္ ေတြ႔သလို စား၍ ခံတြင္းမေတြ႔လွ်င္ ေဆးပင္ ျဖစ္ေစေတာ့ လံုး၀မစားျခင္း။ အစား ပစ္ပယ္ျခင္း၊ အအိပ္ ပစ္ပယ္ျခင္းကို
ျပဳတတ္လွ်င္လည္း က်န္းမာေရးကို အျမန္ဆံုး ထိခိုက္တတ္ပါသည္။ စားခ်ိန္တန္စား၊ အိပ္ခ်ိန္တန္အိပ္၊
က်င္ၾကီး က်င္ငယ္ စြန္႔ခ်ိန္တန္စြန္႔ စသည္ျဖင့္ အခ်ိန္မွန္စြာ စနစ္တက် ျပဳလုပ္ေနထိုင္တတ္ပါလွ်င္
က်န္းမာေရးအတြက္ ေဆးတစ္ခြက္မက အက်ိဳးရွိႏိုင္ပါသည္။

၅။မိတ္ေကာင္း ေဆြေကာင္းရွိျခင္း။ က်န္းမာေရး ဗဟုသုတ ရွိသူမ်ားႏွင့္ ဆရာေကာင္း သမားေကာင္းမ်ားကို ခင္မင္သိကြ်မ္းသင့္၏။ ဆည္းကပ္မွီ၀ဲသင့္၏။ ထိုသူတို႔ထံမွ အစာအာဟာရဗဟုသုတ ေဆးဗဟုသုတ စသည္တို႔ကို ရရွိႏိုင္
သိရွိႏိုင္၍ က်န္းမားေရးအတြက္ အေထာက္အပံ့ေကာင္း ျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။

(အံ၊၅၊ပါ၊၁၂၉။ အံ၊၃၊႒၊၂၂၈။ ဓမၼ၊႒၊ပ၊၂၀၁။)

“ေလ်ာက္ပတ္က်င့္ျငါး၊ ေလ်ာက္ပတ္စားႏွင့္

ေဆး၀ါးစာေၾက၊ သြားေထြကာလ၊ ျဗဟၼစာရီ၊ ဤငါးလီမူ

ေကာကီလူေပါင္း၊ သက္ရွည္ေၾကာင္းတည္း။”

(မဃေဒ၀၊၃၂၇၊ ပုေတၱာ၀ါဒ၊၁၅၈။)

မတည့္တာကို ေရွာင္ႏိုင္္သည့္ ခႏၱီတရား။ ။

သည္းခံမႈဆိုင္ရာတြင္ အဓိ၀ါသနခႏၱီ ေခၚေသာ သည္းခံျခင္းတစ္မ်ိဳးရွိ၏။ ဤသည္းခံျခင္း ခႏၱီကား အျခားမဟုတ္ေပ။ မိမိစိတ္ၾကိဳက္မက်ေသာ (မိမိသေဘာမက်ေသာ) အရာတို႔ႏွင့္ ၾကံဳေတြ႔လာေသာအခါ အေနအထားမပ်က္ ၾကံ႕ၾကံ႕ခံႏိုင္မႈပင္
ျဖစ္ပါ၏။ အပူႏွင့္ ေတြ႔လွ်င္ စိတ္က အပူမခံခ်င္။ အေအးႏွင့္ ေတြ႔လွ်င္ စိတ္က အေအးမခံခ်င္။
ဆာေလာင္လာလွ်င္ စိတ္က မတည့္တာကိုမွ စားခ်င္တတ္၏။ ဤကဲ့သို႔ အပူ အေအး ဆာေလာင္မႈ စသည္တို႔၌
သည္းခံျခင္းမ်ိဳးပင္ ျဖစ္ပါ၏။

ထို႔ေၾကာင့္ က်န္းမာခ်င္သူတိုင္း၊ ေရာဂါကင္းလိုသူတိုင္း၊ အသက္ရွည္လိုသူတိုင္းသည္ အဓိ၀ါသနခႏၱီတရားကို လက္ကိုင္ထားကာ လိုက္နာက်င့္သံုးျခင္းျဖင့္ လက္ေတြ႔က်န္းမာေရးကို အရယူႏိုင္ပါေၾကာင္း သတင္းေကာင္းပါး ေရးသားတင္ျပလိုက္ရပါသည္။ ေရာဂါကို
ကာကြယ္ျခင္းသည္ ကုသျခင္းထက္ ထိေရာက္၍ ေကာင္းမြန္လြယ္ကူမႈ ရွိသည္ဆုိျခင္းကို ႏွလံုးသြင္းမိပါလွ်င္
ဤေဆာင္းပါးကို ဖတ္၍ မိမိကိုယ္တိုင္ က်န္းမာေအာင္ အသက္ရွည္ရာ အနာမဲ့ေၾကာင္းျဖစ္ေအာင္
ျပဳလုပ္ႏိုင္ၾကလိ္မ့္မည္ဟု ယံုၾကည္မိပါသည္။

တကၠသိုလ္ ေမာင္ကိုရင္