သိမ္အေၾကာင္း သိေကာင္းစရာ
သံဃာေတာ္မ်ား ကံႀကီးကံငယ္ျပဳရာ ေနရာ႒ာနကို “သိ္မ္”ဟုေခၚသည္။ “သိမ္”ဟူသည္ ရွိသမွ်
ရဟန္းေတာ္မ်ား တစုတေဝးတည္း အညီအညြတ္ ေပါင္းစု၍ ကံႀကီးကံငယ္ေဆာင္ရာ နယ္တခု အျဖစ္ သီးျခားသတ္မွတ္ထားေသာ
ေနရာပင္ျဖစ္သည္။ ရဟန္းေတာ္တို႔ျခည္းသာ ျပဳလုပ္ ေဆာင္ရြက္ရေသာ ရဟန္းခံျခင္း၊ ဥပုသ္ျပဳျခင္း၊
ပဝါရဏာျပဳျခင္း၊ ကထိန္ သကၤန္းေပးျခင္း စေသာ ကိစၥမ်ားကို သာသနာေတာ္ အသုံးအႏႈန္းအားျဖင့္
“ကံႀကီးကံငယ္” ဟုေခၚ၏။
ထို“ကံႀကီးကံငယ္”တို႔တြင္ တခုခုကို ေဆာင္ရြက္လိုေသာအခါ ရဟန္းေတာ္တုိ႔ သိမ္အတြင္းတြင္
စုေဝးၾကရသည္။ ထုိသုိ႔စုေဝးရာ၌ တပါးႏွင့္တပါး (၂)ေတာင့္ထြာထက္ မေဝးေစဘဲ ထိုင္ေနျခင္း၊
စည္းေဝးျခင္းကိုပင္ “ကာယသာမဂၢီ” ေပးသည္ဟု ေခၚသည္။ “ကိုယ္ျဖင့္ညီညြတ္မႈ၊ သေဘာတူ ေက်နပ္မႈ”ကို
ျပသည္ဟု ဆိုလိုသည္။
ထိုိသုိ႔စည္းေဝး၍ ကံျပဳေသာအခါ အစြန္ဆုံး ရဟန္းမွ အျပင္ဖက္ (၂)ေတာင့္ထြာ အရပ္အတြင္းသို႔
လူဝတ္ေၾကာင္၊ သာမေဏစသူတုိ႔ မဝင္လာရ၊ မရွိေစရေပ။ ဝင္လာခဲ့၊ ရွိခဲ့ေသာ္ ျပဳဆဲကံ မပ်က္
ေသာ္လည္း ကံျပဳေသာ ရဟန္းေတာ္တုိ႔ အာပတ္သင့္ေလသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကံျပဳေနစဥ္ အဆိုပါ ပုဂၢိဳလ္မ်ား
မဝင္လာ မရွိေစဖို႔ အေရးႀကီးသည္။
ထုိ႔အျပင္ ကံျပဳေနေသာ သံဃာ၏ (၂)ေတာင့္ထြာအရပ္၌ အျပင္ဘက္ သိမ္နယ္ပယ္အတြင္း တေနရာ၌
ရဟန္း(၁)ပါး သို႔မဟုတ္ (၂)ပါး၊ (၃)ပါးစသည္ မရွိေစဖို႔လည္း အေရးႀကီးျပန္သည္။ ယင္းသို႔ရွိလွ်င္
ကာယသာမဂၢီကို မေပးသျဖင့္ ျပဳေသာကံကို သေဘာမတူရာ ေရာက္ေသာေၾကာင့္ ျပဳဆဲကံပ်က္ေလသည္။
ထို႔သုိ႔ သိမ္နယ္ပယ္ တခုအတြင္းမွာပင္ ကံျပဳသံဃာ၏ (၂)ေတာင့္ထြာ အရပ္မွ လႊတ္လ်က္ အျခား
ရဟန္းျဖစ္ေစ၊ ရဟန္းအမ်ားျဖစ္ေစ ရွိေနျခင္းကို “ဝဂ္ျဖစ္သည္”ဟု ေခၚေလသည္။ “အစုကြဲသည္”
ဟု ဆိုလိုေပသည္။
သာသနာေတာ္ အရွည္တည္တံ့ႏုိင္ရန္ ရဟန္းေတာ္မ်ား အဆက္မျပတ္ရွိေနဖို႔ အေရးႀကီးသည္။
ရဟန္းအျဖစ္သို႔ ေရာက္ေအာင္ ေဆာင္ရြက္ရန္မွာလည္း “သိမ္” မရွိလွ်င္ မျဖစ္ႏုိင္ေပ။ ထုိ႔ေၾကာင့္
“သိမ္”သည္ သာသနာေတာ္ အရွည္တည္တံ့ေရးတြင္ ေရေသာက္ျမစ္ပမာ လြန္စြာ အေရးႀကီးေသာ အရာ ျဖစ္ေပသည္။
သိမ္အမ်ဳိးအစားအက်ဥ္း
ထိုသိိမ္သည္ အက်ဥ္းအားျဖင့္ (၂)မ်ဳိးရွိ၏။ ယင္းတို႔ကား (၄)ပါး၊ (၄)ပါးထက္မ်ားေသာ
ရဟန္းေတာ္တုိ႔ စုေပါင္း၍ ဉတ္ ကမၼဝါစာဖတ္၍ မသမုတ္ရပဲ အလိုလိုသိမ္ျဖစ္ေနေသာ သိမ္တုိ႔
ျဖစ္ေလသည္။ ထို (၂)မ်ဳိးတြင္ ပထမအမ်ဳိးအစားကို “ဗဒၶသိမ္” “ဉတ္ကမၼဝါစာျဖင့္ ဖြဲ႔အပ္ေသာသိမ္”
ဟု ေခၚ၍ ဒုတိယအမ်ဳိးအစားကို “အဗဒၶသိမ္” “ဉတ္ကမၼဝါစာျဖင့္ မဖြဲ႕အပ္ေသာသိမ္” ဟု ေခၚေလသည္။
ထို (၂)မ်ဳိးတြင္လည္း ဗဒၶသိမ္သည္
(၁) ခ႑သိမ္
(၂) သမာနသံဝါသကသိမ္
(၃) အဝိပၸဝါသသိမ္ဟု ၃မ်ဳိးျပား၍ အဗဒၶသိမ္လည္း
(၁) ဂါမသိမ္
(၂) ဥဒကုေကၡပသိမ္
(၃) သတၱမ႓ႏၲရသိမ္ ဟု ၃မ်ဳိးပင္ ျပားျပန္သည္။
(ခ႑သိမ္စသည္၏ အဓိပၸါယ္ကို လာလတၱံ႕ ကထာတို႔၌ ျပဆိုပါမည္။)
ဂါမ၊ ဂါမသိမ္၊ ဂါမေခတ္
အထက္၌ျပခဲ့ေသာ ဗဒၶသိ္မ္၊ အဗဒၶသိမ္ (၂)မ်ဳိးတို႔တြင္ ဗဒၶသိ္မ္ဟူသည္ “ဂါမသိမ္”ေပၚမွာ
သမုတ္ ရေသာ သိမ္ျဖစ္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ဗဒၶသိမ္ကို ေလ့လာေသာအခါ ေရွးဦးစြာ ဂါမသိမ္အေၾကာင္းကို
နားလည္ရန္ လိုအပ္ေပသည္။
“ဂါမသိမ္”ဟူေသာ စကားမွာ “ဂါမသီမာ”ဟူေသာ ပါဠိစကားမွ လာေသာ စကား ျဖစ္၏။ ထို၏ အနက္မွာ
“ရြာအပိုင္းအျခား” ျဖစ္၏။ “ရြာအပို္င္းအျခား”ဟူသည္မွာလည္း လူတို႔ေနရာ ရြာသက္သက္ (စည္း႐ိုး
အတြင္း) သာမက ထိုရြာ၏ ပိုင္ဆိုင္ရာ ကုန္းေျမမ်ား အပါအဝင္ ရြာအရပ္ကိုပင္ ဤသိမ္ဆိုင္ရာ၌
“ဂါမ”ဟုလည္းေကာင္း၊ “ဂါမေခတ္”ဟုလည္းေကာင္း၊ “ဂါမသိမ္”ဟု လည္းေကာင္း ေခၚေပသည္။ အက်ဥ္းအားျဖင့္
အစိုးရ မင္းတို႔က ရြာတရြာ နယ္ေျမဟု သတ္မွတ္ထားေသာ အရပ္ကို “ဂါမသိမ္” တခုဟု ေခၚဆိုရသည္။
“ဂါမသီမာ”ဟူေသာပုဒ္၏ တုိက္႐ိုက္ အနက္မွာ ရြာအပိုင္းအျခားျဖစ္ေသာ္လည္း ဤအရာ၌ ဆိုခဲ့ၿပီး
ရြာအပို္င္းအျခားသာမကပဲ နိဂုံးအပို္င္းအျခား၊ ၿမိဳ႕အပိုင္းအျခားတို႔ကိုလည္း ဂါမသိမ္ဟု
ေခၚရ ေလသည္။ “ဂါမသီမာ”ဟူေသာပုဒ္၏ သြယ္ဝိွႈက္ယူရေသာအနက္မွာ ထိုဂါမသိမ္ အတြင္းရွိေသာ
ျမစ္၊ ဆားငန္ေခ်ာင္း၊ ဇာတႆရ (အလိုလိုျဖစ္ေသာ) အိုင္တို႔ကိုလည္း ဂါမသိမ္ဟု ေခၚရေလသည္။
ထိုေၾကာင့္ အက်ဥ္းခ်ဳပ္လိုက္လွ်င္ ရြာအပိုင္းအျခား နိဂုံး (ရြာႀကီး) အပိုင္းအျခား၊
ၿမိဳ႕အပိုင္းအျခား အားလုံးကိုပင္ ဂါမ၊ ဂါမသိမ္၊ ဂါမေခတ္ဟု ဆိုအပ္ေတာ့သည္ဟု မွတ္အပ္၏။
ျပဆိုခဲ့ၿပီးေသာ ရြာအပိုင္းအျခား၊ နိဂုံးအပိုင္းအျခား၊ ၿမိဳ႕အပို္င္းအျခား အရပ္တို႔သည္
ဉတ္ကမၼဝါစာျဖင့္ မသမုတ္ရပဲ အလိုလိုသိမ္ျဖစ္ေနေသာ အရပ္မ်ားျဖစ္ေလသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အဆိုပါဂါမသိမ္တို႔၌
ရဟန္းေတာ္ တုိ႔သည္ တစုတည္းေပါင္းစု၍ ဥပုသ္ျပဳျခင္း၊ ရဟန္းခံျခင္း စေသာ သံဃာ့ကံမ်ားကို
ေဆာင္ရြက္ ႏိုင္ၾကသည္။ (ဝိနယာလကၤာရ ပ၊ ၃၄၈။ ဤကား သိ႐ုံသာ အက်ဥ္းျပျခင္းတည္း။ အက်ယ္ကို
အဗဒၶသိမ္အခန္းမွာ ႐ႈပါရန္)။
ဘာေၾကာင့္ သိမ္သမုတ္ရသနည္း
အထက္၌ျပခဲ့သည့္အတိုင္း ရြာအပိုင္းအျခားစေသာ ဂါမသိမ္သည္ အလိုလိုျဖစ္ေနခဲ့ေသာ္ ‘ရဟန္းေတာ္တုိ႔သည္
အဘယ္ေၾကာင့္ ထိုဂါမသိမ္အတြင္း၌ ဗဒၶသိမ္တို႔ကို သမုတ္ၾကသနည္း။ အလုပ္ပိုကို လုပ္ေနသည္ႏွင့္
မတူပါသေလာ’ဟု ေစာဒနာဖြယ္ရွိ၏။ အေျဖကား ဤသို႔တည္း။
သံဃာေတာ္မ်ား ကံႀကီးကံငယ္ ျပဳေသာအခါ က်ယ္သည္ျဖစ္ေစ၊ က်ဥ္းသည္ျဖစ္ေစ သိမ္တခု အတြင္းရွိ
ရဟန္းေတာ္အားလုံး ကံျပဳရာအရပ္သို႔ စုေဝးလာေရာက္ၾကရသည္။ အကယ္၍ မလာ ေရာက္ႏုိင္သူ ရွိေနပါက
ကံျပဳျခင္းကို သေဘာတူေၾကာင္း ဆႏၵေပးလိုက္ရသည္။ ဆႏၵမေပးပါက သိမ္နယ္၏ အျပင္ဘက္သို႔ ထြက္ေနရမည္။
ဤသို႔ ဆႏၵလည္းမေပး၊ စည္းေဝးရာသို႔လည္း မလာေရာက္၊ သိမ္အျပင္ဖက္ကိုလည္း ထြက္မေနေသာ ရဟန္းတပါးမွ်ပင္
ရွိေနခဲ့ေသာ္ အျခား သံဃာအားလုံး စုေဝး၍ ျပဳအပ္ေသာကံသည္ အခ်ည္းႏွီးျဖစ္ေလေတာ့သည္။
ဤသို႔ ဂါမသိမ္ တခုအတြင္းရွိ သံဃာတို႔ကို စုေဝးရန္မွာ တေက်ာင္း၊ ႏွစ္ေက်ာင္းမွ်သာရွိေသာ
ရြာငယ္တို႔၌ ျဖစ္ႏုိင္စရာရွိေသာ္လည္း ေက်ာင္းမ်ားစြာရွိေသာ ရြာႀကီးတို႔၌မူ ျဖစ္ႏုိင္ရန္
မလြယ္ကူ လွေပ။ ထို႔ျပင္ ကံျပဳေနစဥ္အတြင္း က်ယ္ဝန္းလွေသာ ဂါမသိိမ္ အပိုင္းအျခား အတြင္းသို႔
အျပင္အပမွ ရဟန္းမ်ားမဝင္လာရန္ ေစာင့္ေရွာက္တားဆီးရသည္မွာလည္း ျဖစ္ႏုိင္စရာမရွိေသာ အလုပ္ျဖစ္ေလသည္။
ရြာထက္ႀကီးေသာ နိဂုံး၊ ၿမိဳ႕တို႔၌မူ ပိုမို၍ မျဖစ္ႏုိင္ဟုပင္ ဆိုရေပမည္။
ယင္းသို႔ ဂါမသိမ္သည္ မသမုတ္ရပဲ သိမ္ျဖစ္ေနေသာ္လည္း သံဃာမ်ားစြာရွိေသာ ဂါမသိမ္တို႔၌
သံဃာသိမ္းရန္ မလြယ္ကူ၊ မျဖစ္ႏိုင္ေသာေၾကာင့္လည္း၊ ယခုေခတ္ကဲ့သို႔ ေမာ္ေတာ္ကား၊ မီးရထားစေသာ
ယာဥ္တို႔ျဖင့္ ခရီး အသြားအလာ မ်ားေသာအခါ၌ ဂါမသိမ္အတြင္းသို႔ ျပင္ပ ရဟန္းမ်ား မဝင္လာရန္
တားဆီးေစာင့္ေရွာက္ဖို႔ မျဖစ္ႏုိင္ေသာေၾကာင့္လည္းေကာင္း။ လက္ေတြ႕ အားျဖင့္မူ ယင္းဂါမသိမ္မွာ
စိတ္ခ်လက္ခ် သံသယ ကင္းရွင္းစြာျဖင့္ ကံျပဳႏိုင္ေသာေနရာ မဟုတ္ပဲ ျဖစ္ေနေလေတာ့သည္။
ထို႔ေၾကာင့္ သံဃာ အသိမ္းရလြယ္၍ စိတ္ခ်လက္ခ် ခ်မ္းခ်မ္းသာသာ ကံျပဳႏုိင္ရန္ အလို႔ငွာ
က်ယ္ဝန္းလွေသာ ဂါမသိမ္ထဲ၌ ဗဒၶသိမ္မ်ားကို သမုတ္ၾကရျခင္း ျဖစ္ေလသည္။ ဗဒၶသိမ္ သမုတ္ထားေသာအခါ
ဂါမသိမ္ တခုလုံးအတြင္းရွိ ရဟန္းမ်ားကို သိမ္းစရာမလိုေတာ့ပဲ သမုတ္ထားသည့္ ေနရာ (ဥပမာ။
။ေက်ာင္းတေက်ာင္းစာမွ် အရပ္) အတြင္းမွာသာ သံဃာကို သိမ္းရေတာ့သျဖင့္ လြယ္လည္း လြယ္ကူသည္။
ျဖစ္လည္း ျဖစ္ႏိုင္ေလေတာ့သည္။
ဗဒၶသိမ္ အျပင္ဘက္ ဂါမသိမ္၌တည္ေသာ ရဟန္းက ဗဒၶသိမ္အတြင္း၌ ျပဳအပ္ေသာကံကို မပ်က္ေစႏုိင္ေတာ့ေပ။
ကံျပဳေနစဥ္အတြင္း အျခားရဟန္းမ်ားလည္း ဝင္ေရာက္လာစရာ မရွိသေလာက္ျဖစ္၍ နယ္နိမိတ္တို႔၌
အေစာင့္အေရွာက္ထားရသည့္ တာဝန္လည္း ေပါ့သြားေလ ေတာ့သည္။ ဤသို႔လွ်င္ သံဃာ့ကံမ်ားကို စိတ္ခ်လက္ခ်
သံသယကင္းရွင္းစြာျဖင့္ ေအာင္ေအာင္ ျမင္ျမင္ျပဳႏိုင္ရန္ အလို႔ငွာလည္းေကာင္း၊ ဆိုခဲ့ၿပီးတာဝန္မ်ား
ဒုကၡမ်ားမွ ကင္းလြတ္ခြင့္ ရေစရန္ လည္းေကာင္း၊ ဂါမသိမ္ေပၚ၌ ဗဒၶသိမ္မ်ားကို သမုတ္ၾကရျခင္းျဖစ္ရာ
ထိုသို႔သမုတ္ျခင္းမွာ အက်ဳိးလည္းရွိ၊ ေက်းဇူးလည္းမ်ားေသာ လုပ္ငန္းတရပ္ ျဖစ္ပါေတာ့သည္။
ဘာေၾကာင့္ သိမ္ႏုတ္ရသနည္း
သိမ္သမုတ္ရန္ လိုအပ္ေသာေၾကာင့္ သိမ္သမုတ္ၾကရသည္ျဖစ္လွ်င္ မိမိတို႔သမုတ္လိုသည့္ေနရာ၌
သိမ္သမုတ္ရန္ပင္ ျဖစ္သည္မဟုတ္ပါေလာ။ အဘယ့္ေၾကာင့္ သိမ္မသမုတ္မီ သိမ္ႏုတ္ျခင္းကိစၥကို
ျပဳလုပ္ၾကျပန္ပါသနည္းဟု ေမးဖြယ္ရွိျပန္ပါသည္။
ဤအေမး၏အေျဖကို နားလည္ႏုိင္ရန္ ေရွးဦးစြာ သိမ္ပ်က္ (၁၁) လုံးတို႔တြင္ အပါအဝင္ျဖစ္ေသာ
(က) စပ္၍ သမုတ္အပ္ေသာသိမ္ႏွင့္
(ခ) လႊမ္းမိုး၍ သမုတ္အပ္ေသာသိ္မ္။
ဤႏွစ္မ်ဳိးကို သိရွိနားလည္ရန္ လိုအပ္ေပသည္။
သိမ္သမုတ္လိုေသာ ေျမအရပ္အတြင္း၌ သိမ္ေဟာင္းတခုခုရွိေနခဲ့လွ်င္ အသစ္သမုတ္သည့္သိမ္မွာ
မေအာင္ျမင္ေတာ့ေပ။ သိမ္သစ္ သမုတ္ေျမအတြင္း သိမ္ေဟာင္းမွာ ေျမအားလုံးေသာ္ လည္းေကာင္း၊
အယုတ္ဆုံးအားျဖင့္ ရဟန္း (၄)ပါး ကံျပဳေလာက္႐ုံ အရပ္ေသာ္လည္းေကာင္း ပါရွိေနခဲ့ၿပီး သိမ္သစ္သမုတ္လွ်င္
ထိုသိမ္ကို လႊမ္းမိုး၍ သမုတ္အပ္ေသာသိမ္ဟု ေခၚသည္။
ရဟန္း(၄)ပါးေနေလာက္႐ုံ အရပ္မွေအာက္ တဆံျခည္မွ်ပင္ျဖစ္ေစကာမူ လႊမ္းမိုး၍ သိမ္သစ္
သမုတ္လွ်င္ ထိုကိုစပ္၍ သမုတ္အပ္ေသာသိမ္ ဟုေခၚသည္။ ထိုသိမ္ႏွစ္မ်ဳိးလုံးပင္ မေအာင္ ျမင္ေသာ
သိမ္မ်ားျဖစ္၍ သိမ္ပ်က္မ်ား ျဖစ္ေလသည္။ ထိုသို႔စပ္ လႊမ္း၍ သမုတ္အပ္ေသာအခါ နဂိုရွိရင္း
သိမ္ေဟာင္းတို႔ကား ပ်က္၍ မသြားၾကေပ။ တည္ၿမဲတိုင္းပင္ တည္ၾကေလသည္။ (ဤ၌စပ္၊ လႊမ္း၏ အဓိပၸါယ္ကို
သာရတၳ၊ ဝိမတိ၊ ကခၤါဋီကာသစ္တို႔ႏွင့္အညီ ေရးသည္) ထိုသို႔စပ္၊ လႊမ္း၍ သမုတ္အပ္ေသာသိမ္တို႔မွာ
သိမ္ပ်က္ျဖစ္ကုန္ရကား မိမိတို႔သမုတ္မည့္သိမ္ကို ယင္းအျပစ္ႏွစ္ပါးမွာ လြတ္ေစဖို႔ရန္
အေရးႀကီးေလသည္။
သိမ္သစ္ သမုတ္မည့္ေနရာ၌ ေရွးက သိမ္ေဟာင္းမ်ား မရွိဟု သံသယ ကင္းေလာက္ေအာင္ အတိအက်
သိရလွ်င္မူကား သိမ္ကို ႏုတ္ဖို႔ပင္မလို၊ သမုတ္လိုေသာေနရာ၌ သိမ္ကို သမုတ္ လိုက္႐ုံသာရွိသည္။
သို႔ေသာ္ ေဂါတမဘုရားရွင္၏ သာသနာေတာ္ (၂၅ဝဝ)ေက်ာ္အတြင္း မိမိတို႔ ‘သိမ္သစ္ သမုတ္မည့္
ေနရာ၌ ေရွးမည္သည့္အခါကမွ သိမ္မသမုတ္ခဲ့ဖူးေသး’ဟု မည္သူ ေျပာႏိုင္ပါ မည္နည္း။ ထို႔သို႔မေျပာႏုိင္သည့္အတြက္
ေရွးက သမုတ္ခဲ့ဖူးေသာ သိမ္ေဟာင္းမ်ား အကယ္၍ ရွိခဲ့ေသာ္ ထိုသိမ္ေဟာင္းမ်ား ကြ်တ္လြတ္သြား၍
သန္႔ရွင္းေသာ ေျမျဖစ္ဖို႔ရာ သိမ္ႏုတ္ရျခင္း ျဖစ္ေလသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ သိမ္ႏုတ္ျခင္းသည္ ေရွးကသိမ္ေဟာင္းရွိခဲ့ေသာ္ ထိုသိိမ္ေဟာင္းတို႔ ကြ်တ္လြတ္သြားျခင္း
အက်ဳိးရွိ၍ ေရွးကသိမ္ေဟာင္းမ်ား မရွိခဲ့လွ်င္လည္း မိမိတို႔ သိမ္သစ္သမုတ္မည့္ ေနရာသည္
စင္ၾကယ္ေသာ ေျမေနရာႏွစ္မ်ဳိးကို ေမွ်ာ္ကိုး၍ပင္ သိမ္သစ္သမုတ္မည့္ေနရာ၌ သိမ္ႏုတ္ၾကရျခင္း
ျဖစ္ေလသည္။
အထပ္ထပ္ႏုတ္ရန္ လိုအပ္ပုံ
ထိုသို႔သိမ္ႏုတ္ေသာအခါ တႀကိိမ္ တခါမွ်သာ မႏုတ္မူ၍ သိမ္သစ္ေျမေနရာအတြင္း ေနရာ အႏွံ႔
အျပား အထပ္ထပ္ ႏုတ္ရေလသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ ယင္းသုိ႔ ႏုတ္ရသနည္းဟူမူ ‘သိမ္ေဟာင္း မည့္သည့္
ေနရာမွာ ရွိသည္’ဟု ဧကန္သိရသည္မဟုတ္။ မွန္းဆ၍သာ ႏုတ္ရေသာေၾကာင့္ မိမိတို႔ ကမၼဝါစာဖတ္၍
ႏုတ္ခဲ့ေသာ ေနရာတို႔တြင္ တေနရာရာ၌ သိမ္ေဟာင္းကို က်က်နနမိ၍ ယင္း‘သိမ္ေဟာင္း ကြ်တ္လြတ္သြားၿပီ’ဟု
စိတ္ခ်လက္ခ် မွတ္ယူႏုိင္ရန္ အလို႔ငွာ ေနရာအႏွံ႔အျပား အထပ္ထပ္ ႏုတ္ရျခင္းျဖစ္ေလသည္။
ထုိသို႔ေစ့စပ္ေအာင္ ႏုတ္လိုက္ေသာအခါ သိမ္သစ္ ေျမေနရာ၏ မည့္သည့္ေနရာမွာပင္ သိိမ္ေဟာင္းရွိခဲ့
ရွိခ၊ဲ့ ထိုသိိမ္ေဟာင္းမွာ ဧကန္ ကြ်တ္လြတ္ သြားၿပီးဟု စိတ္ခ်လက္ခ် သံသယ ကင္းရွင္းစြာ
မွတ္ယူႏိုင္ေလေတာ့သည္။
ပို၍ႏုတ္ရပုံ
ထုိ႔သို႔ႏုတ္ေသာအခါ သိမ္သမုတ္မည့္ ေျမေနရာသာမကပဲ ေနရာ၏ အရပ္ (၄)မ်က္ႏွာလုံးမွာပင္
အျပင္သို႔ တိုးခ်ဲ႕၍ ပို၍ႏုတ္ရသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ ပိုႏုတ္ရသနည္းဟူမူ အကယ္၍ ေျမေနရာ သစ္တြင္း၌
ပါဝင္ေနေသာ သိမ္ေဟာင္းမွာ ရဟန္း (၄)ပါး ထိုင္ေလာက္႐ုံ မဟုတ္ပဲ ထိုေအာက္ ေလ်ာ့၍ အနည္းငယ္မွ်သာ
ပါဝင္ေနသည္ျဖစ္အ့ံ။ ထိုသို႔ျဖစ္လွ်င္ သိမ္သစ္ တေနရာမွာသာ ႏုတ္က ထိုအနည္းငယ္မွ်သာ ပါဝင္ေနေသာ
သိမ္ေဟာင္း ကြ်တ္သြားမည္ မဟုတ္ေပ။ အဘယ္ေၾကာင့္ ဆိုေသာ္ ထိုသိမ္ေဟာင္းေပၚ၌ ရဟန္း (၄)ပါးေန၍
ကမၼဝါစာဖတ္သည္ မဟုတ္ေသာေၾကာင့္တည္း။
သိမ္ႏုတ္ရာ၌ အဂၤါႏွစ္ခ်က္ရွိ၏။ တခ်က္မွာ ႏုတ္မည့္သိမ္ေပၚ၌ အနည္းဆုံး ရဟန္း (၄)ပါး
စုေဝးျခင္း ျဖစ္၍ ေနာက္တခ်က္မွာ သိမ္ႏုတ္အံ့ဟု ႏွလုံးသြင္း၍ ကမၼဝါစာဖတ္ျခင္းျဖစ္၏။
အထက္၌ျပခဲ့ေသာ အနည္းငယ္မွ်သာ ပါဝင္ေနေသာ သိမ္ေဟာင္း၌ သိမ္သစ္ဧရိယာ ရွိသမွ်သာႏုတ္လွ်င္
ရဟန္း (၄)ပါး စုေဝးမိႏိုင္မည္ မဟုတ္ေသာေၾကာင့္ ထိုသိမ္ေဟာင္း ကြ်တ္မည္ မဟုတ္ေခ်။ ထိုသိမ္ေဟာင္း
မကြ်တ္ပဲ အေပၚကထပ္၍ သိမ္သစ္သမုတ္လွ်င္ ထိုသိမ္မွာ ေအာင္ျမင္ေသာသိမ္ ျဖစ္လာေတာ့မည္ မဟုတ္။
ထိုသိမ္သစ္ မေအာင္ျမင္လွ်င္ ေအာင္ျမင္သည့္အထင္ျဖင့္ ထိုသိမ္၌ျပဳသမွ်ေသာ သံဃာ့ကံတို႔မွာ
မေအာင္ျမင္ေသာ ကံတို႔သာ ျဖစ္ကုန္မည္။ ထိုသို႔ျဖစ္ေသာ္ သာသနာေတာ္ႀကီးကို မ်ားစြာ ထိခိုက္မည္
ျဖစ္ေလသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သိမ္ႏုတ္ေသာအခါ သိမ္သစ္ ေျမေနရာ၏ အျပင္ဘက္ အရပ္ေလးမ်က္ႏွာလုံးမွာပင္
ေညာင္ေစာင္းတခု၊ ႏွစ္ခုစာမွ် (ဝိနယာလကၤာရအလို) တိုးခ်ဲ႕၍ ႏုတ္မွာသာ စိတ္ခ်ရေလသည္။
ထိုသို႔ စိတ္ခ်ေလာက္ေအာင္ တိုးခ်ဲ႕၍ ႏုတ္ခဲ့လွ်င္ “စပ္၍ သမုတ္ျခင္း” အျပစ္မွ လြတ္႐ုံသာမက
အျခားအက်ဳိးတခုလည္း ရေသးသည္။ အကယ္၍ သိမ္ေဟာင္း နယ္နိမိတ္ႏွင့္ သိမ္သစ္ နယ္နိမိတ္ တို႔သည္
ျဖစ္ေတာင့္ျဖစ္ခဲ တုိက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ တခုခုေသာဘက္၌ တေလွ်ာက္လုံး ထိစပ္႐ုံမွ်သာ ထိစပ္ေနသည္
ဆိုၾကပါစို႔၊ ထိုသို႔ျဖစ္ေနရာဝယ္ တိုး၍လည္း မႏုတ္မိခဲ့ေသာ္ သိမ္ခ်င္း ထိေနသည့္ အတြက္
သိမ္ႏွစ္ခု ေရာစပ္ျခင္း “သီမာသကၤရ”အျပစ္ ေပၚလာဦးမည္ျဖစ္သည္။ (ဝိနယာ လကၤာရ- ပ၊ ၃၆၂)
သို႔ျဖစ္ေသာ္ သိမ္သစ္သည္ သိမ္ပ်က္ကား မျဖစ္ေပ။ သုိ႔ေသာ္ သိမ္ခ်င္းထိေနသည့္အတြက္
တသိမ္တည္းလို ျဖစ္ေနရကား တသိမ္၌ ကံျပဳလွ်င္ အျခားတသိမ္တြင္းရွိ သံဃာမ်ားကို ကံျပဳရာေနရာသုိ႔လည္း
ပင့္ရမည္။ သုိ႔မဟုတ္ ဆႏၵေသာ္လည္း ေဆာင္ရမည္။ သို႔မဟုတ္ ထုိအျခားသိမ္မွ လြတ္ရာကြ်တ္ရာ
အျပင္ဘက္သုိ႔ေသာ္လည္း ထြက္ေနေစရမည္။ ထိုကဲ့သို႔ မဟုတ္ပဲ ကံျပဳေသာ္ ကံပ်က္ေလေတာ့သည္။
သိမ္သစ္၊ သိမ္ေဟာင္း ထိေနသည္ကို သိရလွ်င္ ေတာ္ေသးသည္။
ထိုသို႔မသိပဲ သိမ္သစ္၌ ကံျပဳအ့ံ။ သိမ္ေဟာင္ေနရာ၌လည္း ရဟန္းမ်ားရွိသည္ျဖစ္အံ့၊
ထိုကံသည္ ေအာင္ျမင္ေသာကံ မျဖစ္ႏုိင္ေတာ့ေပ။ ထို႔ေၾကာင့္ သိမ္ေနရာ၏ အျပင္ဘက္ကိုပါ တိုးခ်ဲ႕၍
ႏုတ္ျခင္းသည္ ဤဆိုအပ္ၿပီး သီမာလကၤာရအျပစ္မွ လြတ္ေစျခင္း အက်ဳိးရွိေလသည္။ ထို႔ေၾကာင့္
သိမ္ႏုတ္ေသာအခါ တုိးခ်ဲ႕၍လည္း ႏုတ္ရမည္၊ သိမ္ႏုတ္သည့္ေျမေနရာ အတြင္း၌လည္း အေနအထားအမ်ဳိးမ်ဳိး
ရွိေန၍ အထပ္ထပ္ႏုတ္ရမည္၊ ထိုသို႔ က်နစြာ ႏုတ္မွသာ သိမ္သစ္ သမုတ္မည့္ ေနရာသည္ သန္႔ရွင္းေသာ
ေျမေနရာျဖစ္ေၾကာင္း ယုံၾကည္စိတ္ခ်ရမည္ျဖစ္ေလသည္။
ေအာင္ျမင္ေသာ ဗဒၶသိမ္လကၡဏာ
သိမ္ႏုတ္ၿပီးေနာက္ သန္႔ရွင္းေသာ ေျမအျပင္ဝယ္ သိမ္သမုတ္ေသာအခါ မိမိတို႔ သမုတ္သည့္
သိမ္သည္ ေအာင္ျမင္ေသာသိမ္ျဖစ္ရန္ မ်ားစြာအေရးႀကီးေလသည္။ သမုတ္ေသာသိိမ္သည္ အေၾကာင္း
တစုံတရာေၾကာင့္ မေအာင္ျမင္ပါက အက်ဳိးမရွိ႐ုံမွ် မဟုတ္ အက်ဳိးမဲ့အျပစ္ပင္ ျဖစ္ႏုိင္ေလသည္။
မိမိတို႔ သမုတ္ေသာ သိမ္ မေအာင္ျမင္သည္ကို မသိပဲ ေအာင္ျမင္သည္အထင္ျဖင့္ ထုိသိမ္ပ်က္၌
ရဟန္းခံမိေသာ ပုဂၢဳိလ္မ်ားလည္း ရဟန္းျဖစ္ေတာ့မည္ မဟုတ္။ ထိုအခါ သာသနာေတာ္ႀကီးကို လြန္စြာ
ထိခိုက္ေပေတာ့မည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ သိမ္သမုတ္ေသာအခါ ေအာင္ျမင္ေသာ သိမ္ျဖစ္ရန္ မ်ားစြာ အေရးႀကီးေလေတာ့သည္။
မိမိတို႔ သမုတ္မည့္သိမ္ကို ေအာင္ျမင္ေသာ ဗဒၶသိမ္ ျဖစ္ေစလိုလွ်င္၊ ေအာင္ျမင္ေသာ
ဗဒၶသိမ္၏ လကၡဏာကို ကခၤ ါအ႒ကထာ (၈၇)၌
(၁) ဧကာဒသဝိပတၱိသီမာေယ အတိကၠမိတြာ၊ သိမ္ပ်က္ (၁၁)လုံး အျဖစ္မွ လြတ္ကင္းေစရျခင္း၊
(၂) တိဝိဓ သမၸတၱိယုတၱာ၊ သမၸတၱိ (ျပည့္စုံျခင္း) (၃)ပါးႏွင့္ ျပည္စုံေစရျခင္း၊
(၃) နိမိေတၱန နိမိတၱံ သမၺႏၶိတြာ သမၼတာ၊ နိမိတ္ျခင္းစပ္ေအာင္ နိမိတ္ၾကား၍ သမုတ္ျခင္း
ဟု (၃) ပါးျပထားေပသည္။ ဤလိုအပ္ခ်က္ (၃)ပါးႏွင့္ ညီညြတ္ေစရမည္ဟု ဆိုလိုေပသည္။ ဤအဂၤါ
(၃)ပါးကို က်က်နန နားလည္ေအာင္ ေရွးဦးစြာ အားထုတ္ရမည္ ျဖစ္ေလသည္။
သိမ္ပ်က္ (၁၁)လုံး
ထိုအဂၤါ (၃)ပါးတြင္ ပထမအဂၤါ၌ပါေသာ သိမ္ပ်က္ (၁၁)လုံးကား ပါဠိေတာ္၌ပင္လာေသာ သိမ္ပ်က္မ်ားတည္း။
ကံပ်က္ျခင္း၏ အေၾကာင္း (၅)ပါးတြင္ အပါအဝင္ျဖစ္ေသာ သိမ္ေၾကာင့္ ကံပ်က္ပုံကို ျပရာဝယ္
ပရိဝါ ပါဠိေတာ္ ကမၼဝဂ္ (၃၈၁)၌ သိမ္ပ်က္ (၁၁)လုံးကို ထုတ္ျပ၍ ဤသိမ္တို႔ေၾကာင့္ ကံပ်က္ႏုိင္ေၾကာင္း
ေဟာၾကားမိန္႔ဆိုထားသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ (ထို႔ေၾကာင့္ ထုိသိမ္ပ်က္တို႔၏ အဖြင့္ကို မဟာဝါ
အ႒ကထာမွာ အျပည့္အစုံ မေတြ႕ရဘဲ၊ ပရိဝါအ႒ကထာ, အခၤါအ႒ကထာတို႔မွာသာ ေတြ႕ရျခင္းျဖစ္သည္။)
ထိုသိမ္ပ်က္ (၁၁)လုံးတို႔ကား-
(၁) ငယ္လြန္းေသာသိမ္
(၂) ႀကီးလြန္းေသာသိမ္
(၃) နိမိတ္က်ဳိးေသာသိမ္
(၄) အရိပ္ကို နိမိတ္လုပ္ေသာသိမ္
(၅) နိမိတ္လုံးဝ မရွိေသာသိမ္
(၆) သိမ္ပ၌တည္၍ သမုတ္အပ္ေသာသိမ္
(၇) ျမစ္၌ သမုတ္အပ္ေသာသိမ္
(၈) သမုျဒာ၌ သမုတ္အပ္ေသာသိမ္
(၉) ဇာတႆရအိုင္၌ သမုတ္အပ္ေသာသိမ္
(၁၀) မိမိသိမ္ျဖင့္ သူတပါးသိမ္ကို စပ္၍ သမုတ္အပ္ေသာသိမ္
(၁၁) မိမိသိ္မ္ျဖင့္ သူတပါးသိမ္ကို လႊမ္း၍ သမုတ္အပ္ေသာသိမ္တို႔ ျဖစ္ေလသည္။
(ေဆာင္) ႀကီး, ငယ္, က်ဳိး, ရိပ္၊ အနိမိတ္၊ ဗဟိဒ္တည္သမုတ္။
အုိင္, သမုဒ္, ျမစ္, စပ္, လႊမ္းလစ္၊ ဆယ့္တစ္ သိမ္ပ်က္ထုတ္။ (ဝိနယသံခိပ္)
(၁) ငယ္လြန္းေသာသိမ္
ငယ္လြန္းေသာသိမ္ဟူသည္ ရဟန္း (၂၁)ပါး ထိုင္မေနႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ေသးငယ္ က်ဥ္းေျမာင္း
ေသာ သိမ္တည္း၊ သံဃာ့ကံတို႔တြင္ သံဃာ(၄)ပါး လိုအပ္ေသာကံ၊ (၅)ပါး၊ (၁ဝ)ပါး၊ အပါး(၂ဝ)
လိုအပ္ေသာကံဟု အမ်ဳိးမ်ဳိးရွိ၏။ သိမ္ဟူသည္မွာလည္း မည္သည့္ သံဃာ့ကံကို မဆို ျပဳႏုိင္
ေလာက္ေအာင္ က်ယ္ရမည္ျဖစ္၏။ သံဃာအမ်ားဆုံး လိုအပ္ေသာ ကံကိုျပဳႏုိင္လွ်င္ ထိုေအာက္ နည္းေသာ
သံဃာလိုအပ္သည့္ ကံမ်ားကိုလည္း ျပဳႏုိင္ေတာ့သည္သာ။ ထို႔ေၾကာင့္ အမ်ားဆုံး လိုအပ္ေသာ
သံဃာ (၂ဝ)၊ ကံျပဳခံရမည့္ သံဃာ (၁)ပါးအားျဖင့္ အနည္းဆုံး ရဟန္း (၂၁)ပါး ထိုင္ေနရန္ လံုေလာက္မွသာ
ေအာင္ျမင္ေသာ သိမ္ျဖစ္သည္။ ထုိ႔ေအာက္ငယ္လွ်င္ “ငယ္လြန္းေသာ သိမ္” ျဖစ္၍ သိမ္ပ်က္ျဖစ္ေတာ့သည္။
အ႒ကထာတို႔၌ “ ရဟန္း (၂၁)ပါး ထိုင္မေနေလာက္လွ်င္ ငယ္လြန္းေသာသိမ္ ျဖစ္သည္”ဟု ဤမွ်သာ
ျပထားသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အလ်ားအနံကို မိမိတို႔ဘာသာ တြက္ယူရမည္ျဖစ္၏။ ရဟန္းတပါး ထိုင္ေလာက္ရာ
အရပ္ကို တိုင္းတာၾကည့္ေသာအခါ (၂)ေပ ပတ္လည္ခန္႔ ရွိသည္ကို ေတြ႕ရ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ (၂)ေပ
ပတ္လည္ အကြက္ေပါင္း အနည္းဆုံး (၂၁) ကြက္ရွိမွ အငယ္ဆုံး ေအာင္ျမင္မည့္သိိမ္ ျဖစ္မည္ကို
မွတ္သင့္သည္။ ထို (၂၁)ကြက္ကို အတိအက်ျဖစ္ေအာင္ စီစဥ္ၾကည့္လွ်င္ (၇)ကြက္ (၃) တန္းရမည္ျဖစ္၏။
ထိုကို အလ်ားအနံ ေပဖြဲ႕လွ်င္ အလ်ား (၁၄)ေပ, အနံ (၆)ေပ အနည္းဆုံး ရွိရမည္ျဖစ္သည္။ (၇)ကြက္
(၃)တန္း မဟုတ္ပဲ ႀကိဳက္သလို (၂)ေပ ပတ္လည္ (၂၁)ကြက္ ျဖစ္ေအာင္လည္း စီစဥ္ႏုိင္သည္ပင္။
ဤသုိ႔ တြက္ရာ၌ စတုရန္းႏွင့္ တြက္ျခင္းကို ေရွာင္သင့္သည္၊ အဘယ္ေၾကာင့္ဟူမူ စတုရန္းႏွင့္
တြက္လွ်င္ စတုရန္း ျပည့္ေသာ္လည္း (၂)ေပ ပတ္လည္ (၂၁)ကြက္ မရႏုိင္ေသာ အလ်ား အနံ လည္း
ျဖစ္ႏုိင္ေသာေၾကာင့္တည္း။ ရွင္းဦးအံ့ (၂)ေပ ပတ္လည္ကြက္တြင္ စတုရန္း (၄)ေပရွိ၏။ ထို႔ေၾကာင့္
(၂)ေပ ပတ္လည္ (၂၁)ကြက္တြင္ စတုရန္း (၈၄)ေပျဖစ္သည္။ သုိ႔ျဖစ္ရာ အလ်ား (၁၂)ေပ၊ အနံ (၇)ေပ
လုပ္လွ်င္ စတုရန္း (၈၄)ေပကား ျပည့္သည့္၊ သုိ႔ေသာ္ ယင္းအလ်ား အနံတြင္ (၂)ေပ ပတ္လည္ (၂၁)ကြက္
ရမည္မဟုတ္ေပ။ ထို႔ေၾကာင့္ စတုရန္းေပ မည္ေရြ႕မည္မွ်ဟု ဆိုျခင္းထက္ (၂)ေပ ပတ္လည္ (၂၁)ကြက္ရွိမွဟု
ဆိုျခင္းက စိတ္ခ်ရသည္ဟု မွတ္သင့္ေပသည္။
ကခၤါဋီကာသစ္ (၁၃၆) ၌ ရဟန္းတို႔ ထိုင္ပုံကို “ ပရိမ႑မာ ကာေရန” ဝန္းဝိုင္းေသာ အျခင္းအရာျဖင့္
ဟု ဆို၏။ ထိုအတိုင္းျဖစ္လွ်င္ အလ်ားအနံ မွ်ေအာင္လုပ္ရေပမည္။ အလ်ားအနံလည္းမွ်၊ (၂၁)ပါးစာ
အတိအက်လည္း ရေအာင္ လုပ္ရန္ ခဲယဥ္းသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အလ်ား အနံလည္း မွ်ေအာင္ အလ်ားလိုုက္
(၅)ပါး၊ ေထာင္လိုက္ (၅)ပါးအားျဖင့္ (၂၅)ပါး ထိုင္ေလာက္ရာကို သတ္မွတ္လွ်င္ (၁ဝ)ေပ ပတ္လည္ျဖစ္ေလသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ ကခၤါဋီကာသစ္အလို (၁ဝ)ေပ ပတ္လည္ အနည္းဆုံး ရွိရမည္ဟု သတ္မွတ္သင့္ေပသည္။
လက္ေတြ႕တြင္ ဤမွ်ေသးငယ္ေသာ သိမ္ကို သမုတ္ၾကသည္ကား မဟုတ္ေပ။ သုိ႔ေသာ္ က်မ္းဂန္၌
ရွိေသာေၾကာင့္ အေသးဆုံးသိမ္ပမာဏကို မွန္းဆႏိုင္ရန္ တြက္ခ်က္၍ ျပရျခင္း ျဖစ္ေပသည္။
(၂) ႀကီးလြန္းေသာသိမ္
တဆံျခည္ဖ်ားမွ်ျဖင့္ေသာ္လည္း (၃)ယူဇနာကို လြန္၍ သမုတ္အပ္ေသာသိမ္ကို “ႀကီးလြန္းေသာ
သိမ္”ဟု ေခၚ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ေအာင္ျမင္ေသာ သိမ္၏ အႀကီးဆုံး ပမာဏမွာ (၃)ယူဇနာဟု မွတ္အပ္၏။
ဤ၌ (၃)ယူဇနာ သတ္မွတ္ျခင္းမွာလည္း ဥေပါသထကၡႏၶကလာ ျမတ္စြာဘုရား၏ ပညတ္ေတာ္ မူခ်က္ေၾကာင့္
ျဖစ္ေလသည္။
ခ်ဲ႕ဦးအံ့။ သိမ္သမုတ္ျခင္းကို ျမတ္စြာဘုရား ခြင့္ျပဳေတာ္မူေလသည္ဆိုလွ်င္ပင္ ဆဗၺဂၢီ
ရဟန္း တို႔သည္ (၄)ယူဇနာ, (၅)ယူဇနာ, (၆)ယူဇနာ က်ယ္ေသာသိမ္တို႔ကို သမုတ္ၾကေတာ့သည္။ ဥပုသ္ျပဳရန္လာေသာ
ရဟန္းတို႔သည္ ဥပုသ္ျပဳသည့္ေနရာ ေဝးလြန္းသည့္အတြက္ ပါတိေမာက္ ျပေနစဥ္မွာလည္း ေရာကလာၾက၏။
ၿပီးခါစမွာလည္း ေရာက္လာၾက၏။ ပါတိေမာက္ျပသည္ကို လုံးဝ မမွီပဲလည္းရွိၾက၏
ထိုအေၾကာင္းကို ျမတ္စြာဘုရားအား ေလွ်ာက္လာေသာအခါ ျမတ္စြာဘုရားက “ (၄)ယူဇနာ ရွိေသာ,
(၅)ယူဇနာ, (၆)ယူဇနာရွိေသာ ႀကီးလြန္းေသာ သိမ္မ်ားကို မသမုတ္ရ။ မဟုတ္လွ်င္ ဒုကၠဋ္ အာပတ္သင့္ေစ”ဟု
မိန္ေတာ္မူ၍ အလြန္ဆုံး (၃)ယူဇနာ ရွိေသာသိမ္ကိုသာ သမုတ္ရန္ ခြင့္ျပဳေတာ္မူေလသည္။ (မဟာဝါပါဠိေတာ္၊
၁၄၄- ၅)။
ထိုပညတ္ေတာ္အရပင္ ‘(၃)ယူဇနာထက္ အနည္းဆုံး ဆံျခည္တမွ်င္စာမွ် ပိုလြန္ေသာသိမ္ကို
ႀကီးလြန္းေသာ သိမ္ပ်က္ျဖစ္ေသာသိမ္’ဟု ဆိုရေၾကာင္း အ႒ကထာဆရာ ဖြင့္ျပေတာ္မူျခင္း ျဖစ္ေလသည္။
အ႒ကထာ၌ “တဆံျခည္ဖ်ားမွ်ျဖင့္ေသာ္လည္း”ဟု ဆိုေသာစကားမွာလည္း (၃)ယူဇနာ အတိုင္းအတာကို
မည္သည့္နည္းႏွင့္မွ် မေက်ာ္လြန္ရသည္ကို ေလးနက္ေအာင္ ဆိုေသာစကားသာ ျဖစ္ေလသည္။ လက္ေတြ႕တိုင္းတာရာတြင္မူ
တဆံျခည္လြန္သည္, မလြန္သည္ကို သိႏိုင္ရန္ ခဲယဥ္းလွ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ (၃)ယူဇနာရွိေသာ သိမ္ကို
အကယ္၍ သမုတ္လိုပါမူ (၃)ယူဇနာေအာက္ အေတာ္အတန္ေလ်ာ့၍ သမုတ္သင့္သည္။ သို႔မွ စိတ္ခ်ရမည္
ျဖစ္သည္။
(၃)ယူဇနာဟူရာ၌ (၄)ေထာင့္သိမ္ျဖစ္လွ်င္ အလ်ား (၃)ယူဇနာ အနံ (၃)ယူဇနာ ျဖစ္ရမည္။
(၃)ေထာင့္သိိမ္ျဖစ္လွ်င္ ေထာင့္တခုမွ တခုသို႔ (၃)ယူဇနာထက္ လြန္ေစ၍ သိိမ္သမုတ္အံ့။ သမုတ္ေသာ
ရဟန္းမ်ားလည္း အာပတ္သင့္၍ သိမ္လည္းမေအာင္ပဲ သိမ္ပ်က္ျဖစ္ေတာ့သည္။ (မဟာဝါ၊ ႒၊ ၃၂၇)။
(၃) နိမိတ္က်ဳိးေသာသိမ္
နိမိတ္က်ဳိးေသာ သိမ္ကား (၂)မ်ဳိးရွိသည္၊ ထိုတြင္ ပထမ အမ်ဳိးအစားမွာ နိမိတ္ခ်င္းစပ္ေအာင္
မၾကားပဲ သမုတ္အပ္ေသာ သိမ္မ်ဳိးတည္း။ သိမ္ကို အေရွ႕အေနာက္ ေတာင္ေျမာက္၌ နိမိတ္ တခုစီထား၍
သမုတ္သည္ဆိုၾကပါစို႔၊ နိမိတ္ၾကားေသာအခါ အေရွ႕နိမိတ္ကို ေရွးဦးစြာၾကား၍ အစဥ္အတိုင္းလွည့္ကာ
ေတာင္, အေနာက္, ေျမာက္နိမိတ္တို႔ိကိုၾကားၿပီး တဖန္ အေရွ႕နိမိတ္ကို ထပ္၍ စပ္သြားေအာင္
မၾကားပဲသမုတ္လွ်င္ ထိုသိမ္သည္ နိမိတ္က်ဳိးေသာ သိမ္ျဖစ္၍ သိိမ္ပ်က္ ျဖစ္ေလေတာ့သည္။
(နိမိတ္ခန္း၌ အက်ယ္ေတြ႕ရဦးလတၱံ႕)။
ဒုတိယ အမ်ဳိးအစားကား နိမိတ္ေလာက္ေသာ နိမိတ္မ်ားအၾကား၌ နိမိတ္မေလာက္ေသာ နိမိတ္ဝတၳဳကိုျဖစ္ေစ,
နိမိတ္မလုပ္ေကာင္းေသာ ဝတၳဳကိုျဖစ္ေစ နိမိတ္အျဖစ္ထား၍ ၾကားၿပီး သမုတ္အပ္ေသာ သိမ္တည္း။
ဥပမာ။ ။နိမိတ္အမ်ားျဖင့္ သမုတ္ရာ၌ အျခားေနရာတို႔ဝယ္ နိမိတ္ေလာက္ေသာ သစ္ပင္ကို နိမိတ္လုပ္၍
တေနရာ၌ျဖစ္ေစ, ႏွစ္ေနရာ၌ျဖစ္ေစ နိမိတ္ မေလာက္ေသာသစ္ပင္ကို နိမိတ္လုပ္၍ေသာ္လည္းေကာင္း,
သဲပုံစေသာ နိမိတ္မလုပ္ေကာင္းေသာ အရာကို နိမိတ္လုပ္၍ေသာ္လည္းေကာင္း, သမုတ္လွ်င္ ထိုသိမ္လည္း
နိမိတ္က်ဳိးေသာသိမ္ ျဖစ္ေတာ့သည္။
ဤေနရာ၌ စဥ္းစားဖြယ္ရွိသည္၊ နိမိတ္အေရအတြက္ကို အနည္းဆုံး (၃)ခုရွိလွ်င္ အပ္သည္ဟု
အ႒ကထာတုိ႔၌ဆိုသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ နိမိတ္ (၃)ခုျဖင့္ သမုတ္ရာ၌ နိမိတ္တခု ပ်က္ခဲ့ေသာ္ ထိုသိမ္ပ်က္မည္မွာ
ေသခ်ာလွ၍ ျပႆနာျဖစ္ဖြယ္မရွိ။ နိမိတ္ (၄)လုံး, (၅)လုံး စသည္ျဖင့္ သမုတ္ရာ၌ကား နိမိတ္တခု
ပ်က္ခဲ့ေသာ္ အဘယ္သို႔ မွတ္ရမည္နည္း။ ထိုသိမ္ကို နိမိတ္ က်ဳိးေသာသိမ္ဟု ဆိုရမည္ေလာ,
မဆိုရဘူးေလာဟူမူ, “ ထိုသိမ္မ်ဳိး၌ နိမိတ္ေလာက္ေသာ နိမိတ္ (၃)ခုစသည္ က်န္ေသာေၾကာင့္
နိမိတ္က်ဳိးသည္ မဟုတ္ဟု သိအပ္သည္။ အ႒ကထာတို႔၌ကား သာမညအားျဖင့္ ဆိုအပ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္
ဆင္ျခင္၍ယူပါ” ဟု ကခၤါဋီကာသစ္ (၁၃၇) ၌ မိန္႔သည္။
ကခၤါဋီကာသစ္၏ အဆိုကို လက္ခံေသာ ဆရာတို႔လည္းရွိသလို မႏွစ္သက္ေသာ ဆရာတို႔လည္း ရွိေလသည္။
သိမ္မ်ဳိးစုံ မဟာဋီကာက်မ္း (၂၆၁) ၌ “ မႏၱေလး စံေက်ာင္းဆရာေတာ္, စလင္း ဆရာေတာ္တုိ႔ကား
ကခၤါဋီကာသစ္စကား အ႒ကထာႏွင့္ မညီ၍ ဆင္ျခင္ရန္ရွိသည္”ဟု မိန္႔ေတာ္မူၾကေၾကာင္း ျပဆိုထားေလသည္။
နဂိုက နိမိတ္ (၈)ခုျဖင့္ သမုတ္သည္ျဖစ္လွ်င္ (၈)ခုလုံး ေအာင္မွ သိမ္လည္းေအာင္ျမင္မည္၊
(၈)ခုျဖင့္ သမုတ္ရင္းမွ တခုပ်က္ခဲ့ေသာ္ (၇)ခုက်န္ေသာ္လည္း ေအာင္ျမင္ေသာသိိမ္ျဖစ္မည္
မဟုတ္ဟုလည္း ဆရာေတာ္အမ်ား အမိန္႔ရွိသည္ကို နာခံရဖူးပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဤကဲ့သုိ႔ေသာ
အရာမ်ဳိးတြင္ မည္သုိ႔ျဖစ္ေစ စိတ္ခ်ရသည့္ဘက္သို႔ လိုက္၍ လက္ေတြ႕ က်င့္သုံးျခင္းသာ ေနာင္ခါ
သံသယျဖစ္စရာ မရွိ၍ ေကာင္းေပသည္။
(၄) အရိပ္ကိုနိမိတ္လုပ္ေသာသိမ္
ဤသိမ္ကား နိမိတ္လုပ္ႏုိင္ေသာ ဝတၳဳ (၈)မ်ဳိးတြင္ အပါအဝင္မဟုတ္ေသာ ေတာင္ရိပ္စေသာ
အရိပ္တို႔တြင္ တခုခုကို နိမိတ္လုပ္၍ သမုတ္အပ္ေသာသိမ္တည္း။ အရိပ္ဟူသည္မွာ တေနရာ တည္း၌
တည္ရွိေနသည္မဟုတ္၊ အၿမဲတမ္း ေရႊ႕ေနသည္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အရိပ္ကို နိမိတ္ မလုပ္ရျခင္း ျဖစ္ဟန္တူသည္။
(၅) နိမိတ္လုံးဝမရွိေသာသိမ္
ဤအမွတ္ (၅)သိမ္ကား အျခင္းခပ္သိမ္း နိမိတ္တို႔ကို မထား၊ မၾကားပဲ သမုတ္အပ္ေသာသိမ္တည္း။
နိမိတ္ဟူသည္ နယ္ျခားအမွတ္အသားပင္ျဖစ္၏။ နိမိတ္မရွိလွ်င္ မည္သည့္ေနရာ၌ သိမ္ျဖစ္သည္ ေျပာရန္ပင္
မျဖစ္ႏုိင္ေတာ့၍ ဤသိမ္မ်ဳိးမွာ သိမ္ပ်က္ပင္ ျဖစ္ရေတာ့သည္။
(၆) သိမ္ပ၌တည္၍ သမုတ္အပ္ေသာသိမ္
သိမ္ပ၌ တည္၍ သမုတ္အပ္ေသာသိမ္ဟူသည္ နိမိတ္တို႔ကိုၾကားၿပီးေနာက္ နိမိတ္တို႔၏ အျပင္ဖက္
ကေန၍ သမုတ္အပ္ေသာသိမ္တည္း။ ကမၼဝါဖတ္၍ သမုတ္ေသာရဟန္းတို႔က နိမိတ္အျပင္ဘက္ ေရာက္ေနသျဖင့္
ဤသိမ္လည္း သိမ္ပ်က္ျဖစ္ရသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ ေက်ာင္းတိုက္ တခု၌ ခ႑သိမ္, မဟာသိိမ္ႏွစ္မ်ဳိးလုံး
သမုတ္ေသာအခါ “ ခ႑သိမ္၌ေန၍ မဟာသိမ္ကို မသမုတ္ရ၊ မဟာသိမ္၌ ေန၍ ခ႑သိမ္ကို မသမုတ္ရ” ဟု
အ႒ကထာ၌ မိန္႔ဆိုျခင္း ျဖစ္ေလသည္။ (ခ႑သိမ္, မဟာသိိမ္ အေၾကာင္း လာလတၱံ႕ကထာတို႔၌ ထင္ရွားလတၱံ႕)
ဤ၌ ကမၼဝါဖတ္၍ သမုတ္သည္ကိုသာ ဆိုသျဖင့္ နိမိတ္ၾကားရာတြင္မူ အတြင္းျဖစ္ေစ၊ အျပင္၌ ျဖစ္ေစေန၍
ၾကားႏုိင္သည္သာ။
(ကခၤ ါဋီကာသစ္၊ ၁၃၇) (၇- ၈- ၉)
ျမစ္, သမုျဒာ, ဇာတႆရအိုင္၌ သမုတ္အပ္ေသာသိမ္မ်ား
“ အလုံးစုံေသာျဖစ္သည္ သိမ္မဟုတ္၊ အလုံးစုံေသာ သမုျဒာသည္ သိမ္မဟုတ္၊ အလုံးစုံေသာ
ဇာတႆရအိုင္သည္ သိမ္မဟုတ္” ဟု ဘုရားရွင္ ေဟာေတာ္မူခ်က္ရွိေသာေၾကာင့္ ျမစ္, သမုျဒာ, ဇာတႆရအိုင္တို႔၌
သိမ္သမုတ္ေသာ္လည္း သိမ္မျဖစ္သည္သာ၊ သမုတ္ေသာ္လည္း သမုတ္အပ္သည္ မမည္ဟူလို။
ဤျမစ္, သမုျဒာ, ဇာတႆရအိုင္တို႔၌ သမုတ္အပ္ေသာ သိမ္တို႔ကို သိမ္ပ်က္ဟု ဆိုရျခင္းမွာ
ယင္းတို႔၌ သမုတ္အပ္ေသာ္လည္း ဗဒၶသိ္မ္မျဖစ္သည္ကို ရည္ရြယ္၍ဆိုျခင္းျဖစ္၏။ ယင္းတို႔၌
လုံးဝ ကံျပဳ၍မရဟု ဆိုလိုသည္မဟုတ္။ ယင္းတို႔ကား ကမၼဝါစာျဖင့္ မသမုတ္ရပဲ မိမိအလိုလိုပင္
(ေရတက်အတြင္း) သိမ္ျဖစ္ေနေသာ အရပ္တို႔တည္း။ ထိုေၾကာင့္ ျမစ္, သမုျဒာ, ဇာတႆရအိုင္တို႔၌
ဥဒကုေကၡပသိမ္ (ေရတက်သိမ္ (ဝါ) ေရသိမ္) အျဖစ္ျဖင့္ သိမ္သမုတ္ ကံမွ တပါးေသာ သံဃာ့ကံအားလုံးကို
ျပဳေကာင္းသည္သာဟု မွတ္အပ္ေပသည္။ ဤ၌ ဇာတႆရအိုင္ဟူသည္ မည္သူကမွ် ျပဳလုပ္အပ္သည္ မဟုတ္ပဲ
အလိုလို ျဖစ္ေန၍ ထက္ဝန္းက်င္မွ စီးဝင္လာေသာ ေရျဖင့္ ျပည့္ေနေသာ အိုင္တည္း။
(၁ဝ) စပ္၍ သမုတ္ေသာသိမ္
ဤသိမ္ႏွင့္ ပတ္သက္၍ မဟာဝါ အ႒ကထာ (၃၃၇)၊ ကခၤါ အ႒ကထာ (၈၈)တုိ႔၌ ဤသို႔ ဖြင့္ျပၾကသည္။
“ေက်ာင္းေဟာင္း၏ အေရွ႕ဖက္၌ သရက္ပင္ႏွင့္ သေျပပင္တို႔ အခ်င္းခ်င္း ေရာယွက္ေသာ အကိုင္း
ရွိကုန္အ့ံ။ ထုိတြင္ သရက္ပင္၏ အေနာက္ဖက္၌ သေျပပင္ရွိအံ့။ ေက်ာင္း ေဟာင္း၏သိမ္ (မဟာသိိမ္)ကိုလည္း
သေျပပင္ကို အတြင္းသြင္း၍ သရက္ပင္ကို နိမိတ္ၾကား၍ ဖြဲ႔အပ္သည္ျဖစ္အံ့။ ထုိ႔ေနာက္ ထိုေက်ာင္းေဟာင္း၏
အေရွ႕ဘက္၌ ေက်ာင္းသစ္တည္၍ သိမ္ (ထိုေက်ာင္းသစ္ မဟာသိမ္)ကို ဖြဲ႔ေသာ ရဟန္းတို႔သည္ သရက္ပင္တို႔ကို
အတြင္းျပဳ၍ သေျပပင္ကို နိမိတ္ၾကား၍ ဖြဲ႔ကုန္အံ့။ သိမ္ခ်င္း (မိမိသိမ္ျဖင့္ သူတပါးသိမ္ကို)
စပ္အပ္သည္ မည္၏”။
(၁၁) လႊမ္း၍ သမုတ္အပ္ေသာသိမ္
“သူတပါးတို႔၏ ဗဒၶသိမ္ကို အကုန္လုံးျဖစ္ေစ, ယင္း၏ တစိတ္တပိုင္းကိုျဖစ္ေစ အတြင္းသြင္း၍
မိမိသိမ္ကို သမုတ္လွ်င္” သိမ္ခ်င္း (မိမိသိမ္ျဖင့္ သူတပါးသိမ္ကို) လႊမ္းမိုးအပ္သည္
မည္ေၾကာင္း ဆုိခဲ့ၿပီး အ႒ကထာတို႔၌ မိန္႔သည္။ အ႒ကထာတို႔၌ ဤမွ်သာဆိုသျဖင့္ စပ္သိမ္ႏွင့္
လႊမ္းသိမ္ (သေမၻဒႏွင့္ အေဇၩာတၳရဏ) တို႔ အထူးမွာ မထင္ရွားပဲရွိေနသည္။ ထိုကိုထင္ရွားေအာင္
ဋီကာ ဆရာေတာ္တို႔က ဆက္၍ ဖြင့္ျပၾကသည္။ ထုိဋီကာတို႔၏ အာေဘာ္ကား ဤသို႔တည္း။
သေမၻဒသိမ္ အဖြင့္၌ အ႒ကထာတို႔ဝယ္ “ေရာယွက္ေသာ အကိုင္းရွိကုန္အံ့” ဟူေသာ စကားျဖင့္
ထိုသစ္ပင္တို႔ကို တပင္ႏွင့္တပင္ အလြန္းနီးသည္ကို သိေစသည္။ သစ္ပင္ႏွစ္ပင္တို႔ အလြန္နီးသည္ဆိုသျဖင့္
ထုိႏွစ္ပင္အၾကားအရပ္သည္ ရဟန္းေလးပါး ထိုင္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ မက်ယ္ဟုလည္း ဆိုလိုရာေရာက္သည္။
“ေရာယွက္ေသာ အကိုင္း” ဟုသာ ဆိုသျဖင့္ ပင္စည္ခ်င္းကား မေရာယွက္, မထိစပ္၊ ပင္စည္ခ်င္း
မထိစပ္ေသာေၾကာင့္ တပင္ကိုအတြင္းျပဳ၍ တပင္ကို နိမိတ္ၾကားႏုိင္ျခင္းျဖစ္သည္။ အကယ္၍ ထိစပ္ေနပါမူ
တစပ္တည္းျဖစ္ေန၍ မည္သည့္ပင္ကိုပင္ နိမိတ္ၾကားသည္ျဖစ္ေစ ႏွစ္ပင္လုံးပင္ သိိမ္မွအပ ျဖစ္ရာသည္။
အေဇၩာတၱရဏကိုျပရာ စကားရပ္၌လည္း “တစိတ္တပိုင္း”အရ သစ္ပင္ ႏွစ္ပင္ၾကားအရပ္ထက္ က်ယ္ေသာအရပ္ကို
ယူရမည္။ သို႔ယူမွ အ႒ကထာ စကားႏွစ္ရပ္ သန္႔ရွင္းမည္။
ထို႔ေၾကာင့္ “ရဟန္းေလးပါး ထုိင္ေနေလာက္ေအာင္ က်ယ္ေသာအရပ္ႏွင့္ ယင္းမွအထက္ သိမ္ေဟာင္းကို
အကုန္လုံးအထိ အတြင္းျပဳ၍ သမုတ္လွ်င္ ‘လႊမ္း၍ သမုတ္အပ္ေသာသိမ္’, ရဟန္းေလးပါး ထိုေလာက္ေအာင္က်ယ္ေသာ
အရပ္မွ ေအာက္တဆံျခည္ဖ်ားမွ်အထိ သိမ္ေဟာင္း ကို အတြင္းျပဳ၍ သမုတ္လွ်င္ ‘စပ္၍ သမုတ္အပ္ေသာသိိိမ္္’
”ဟု ခြဲျခားရမည္ဟူလို (သာရတၱတ၊ ၂၇၅။ ဝိမတိ၊ ဒု၊ ၁၆၈။ ကခၤ ါဋီကာ သစ္၊ ၁၃၇။ ဝိနယာလကၤာရ၊
ပ၊ ၃၄၄)။
သာရတၳ, ကခၤ ါဋီကာသစ္တို႔၌ “ ရဟန္းတို႔တည္၍ ကံျပဳေလာက္ေသာေနရာ” ဟုသာဆို၍ (၄)ပါးဟု
အတိအက်မဆို၊ သို႔ေသာ ရဟန္း (၄)ပါး အနည္းဆုံးရွိမွ သံဃာ့ကံျပဳႏိုင္သည္ ျဖစ္ရကား ရဟန္း
(၄) ပါးဟု ဝိမတိဆိုသည္ႏွင့္ အတူတူပင္ျဖစ္ေတာ့သည္။ ဤဋီကာတို႔အဆိုကို မႏွစ္သက္ေသာ ဆရာေတာ္တို႔လည္း
ရွိၾကသည္။ ယင္းဆရာေတာ္တို႔ကား “တစိတ္တပိုင္း” ဆိုေသာ စကားအရ တဆံျခည္ဖ်ားမွ အထက္ကိုယူရမည္၊
ထုိ႔ေၾကာင့္ “သိမ္ခ်င္း ထိ႐ုံမွ် ျဖစ္လွ်င္ သေမၻဒ၊ အယုတ္သျဖင့္ တဆံျခည္ဖ်ားမွ်ပင္ လႊမ္းမိုးက်ဳးေက်ာ္လွ်င္
အေဇၩာတၳရဏ” ဟု မိန္႔ေတာ္မူၾကသည္။
ဤသို႔စပ္၍, လႊမ္း၍ သမုတ္ရာ၌ အစပ္, အလႊမ္းခံရေသာ သိမ္ေဟာင္းကား ပ်က္မသြားေပ။ စပ္ေသာ,
လႊမ္းေသာ အသစ္သမုတ္အပ္ေသာ သိမ္သာ သိမ္ပ်က္ျဖစ္ေလသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ ဤအျပစ္ႏွစ္ပါးႏွင့္တကြ
သီမာသကၤရ (သိမ္ခ်င္းေရာေသာ) အျပစ္ပါ ကင္းစင္ေစျခင္းငွာ သိမ္ မသမုတ္မီ သိမ္ႏုတ္ရျခင္း,
ႏုတ္ေသာအခါလည္း အထပ္ထပ္ ႏုတ္ရျခင္း, ခ်ဲ႕၍ ႏုတ္ရျခင္း အမႈမ်ားကို ျပဳၾကရျခင္းျဖစ္ေပသည္။
ဤသို႔လွ်င္ ဆိုခဲ့ၿပီး သိမ္ပ်က္ (၁၁)မ်ဳိးမျဖစ္ေစဘဲ ေအာင္ျမင္ေသာ သိမ္ျဖစ္ေအာင္
သမုတ္အပ္ ေလသည္။ ထိုသို႔မဟုတ္လွ်င္ ေအာင္ျမင္ေသာ ဗဒၶလကၡဏာ အခ်တ္(၁)ႏွင့္ ကိုက္ညီ ျပည့္စုံ
ေလေတာ့သည္။
အရွင္သီလာနႏၵာဘိဝံသ (D.Litt.)
အဂၢမဟာမ႑ိတ- အဂၢမဟာသဒၶမၼေဇာတိကဓဇ
ပါေမာကၡခ်ဳပ္ဆရာေတာ္
အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာ ေထရဝါဒဗုဒၶသာသနာျပဳတကၠသိုလ္
သိမ္သင္တန္း စာအုပ္မွ ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္။
