ထိုင္ဝမ္၊ ရတနာဝါသေက်ာင္း စုေပါင္း ဘံုကထိန္ပြဲေတာ္

ထူးေသာဗုဒၶႏွင့္ ထူးေသာသာဝက

ထူးေသာဗုဒၶႏွင့္ ထူးေသာသာဝက

ပိပၸလိမေထရ္သည္ ဘဒၵကာပိလာနီႏွင့္လမ္းခြဲ၍ တစ္ပါးတည္း ၾကြလွမ္းခဲ့၏။ႏွစ္ဦးသား လမ္းခြဲစ ဥ္က မဟာပထဝီ၏ ပဲ့တင္ထပ္မွ် ျမည္ဟီးကာ တုန္လႈပ္ျခင္းေၾကာင့္ ရွဥ့္နက္တို႔ အား အစာေကြ်းရာ ေဝဠဳဝန္ေက်ာင္းတိုက္၌ သီတင္းသံုးေတာ္မူေသာ ျမတ္ဗုဒၶသည္ ယင္း၏အေၾကာင္းကို သိရွိရန္ ဆင္ျခင္ေတာ္မူ၏။မေရတြက္ႏိုင္ေသာ စည္းစိမ္ဥစၥာတို႔ကို စြန္႔ပစ္၍ ကိုယ္ေတာ္၏သာသနာေတာ္ထဲ ဝင္ေရာက္လာသူ ထိုပုဂၢိဳလ္ႏွစ္ဦးအား ခ်ီးေျမႇာက္မည္ဟူေသာရည္ရြယ္ခ်က္ ျဖင့္ ကိုယ္ေတာ္တိုင္ သပိတ္ သကၤန္းကိုယူေဆာင္ကာ တစ္ပါးတည္း ျြကေတာ္မူေလ၏။

သံုးဂါဝုတ္မွ် ခရီးတိုင္ေအာင္ ၾကြ၍ ရာဇၿဂိဳဟ္ၿမိဳ႕ ႏွင့္ နာလႏၵၿမိဳ႕၏အၾကား ပင္စည္ႏွင့္ခက္မရင္းတို႔ ေျမသို႔ ျဖာက်ေအာင္ ေပါက္ေရာက္ေနသည့္ ျမစ္ပြား ျမစ္ေထာက္မ်ားစြာရွိေသာ ပေညာင္ပင္ အရင္း၌ ထက္ဝယ္ ဖြဲ႕ေခြေနေတာ္မူ၍ ပိပၸလိမေထရ္အား ဆီးႀကိဳေတာ္မူ၏။ ပိပၸလိမေထရ္အား ဆီးႀကိဳရာ၌ မထင္မရွားရဟန္းတစ္ပါးအသြင္ မဟုတ္ဘဲ ေရွ႕ေနာက္ ထက္ေအာက္ ဝဲယာသို႔ အေတာင္ (၈၀) တိုင္ေအာင္ အဆက္မျပတ္ ၿပိဳးၿပိဳးျပက္ေသာ ေရာင္ျခည္တို႔ျဖင့္ ဗုဒၶအသြင္ကို ထင္ရွားစြာ ေဆာင္ေတာ္မူ၏။

ထိုသို႔ေျခာက္ျဖာေသာေရာင္ျခည္တို႔ျဖင့္ ထက္ဝယ္ ဖြဲ႕ေခြ ေနေတာ္မူေသာ ျမတ္ဗုဒၶအား ျမင္ေသာ ပိပၸလိ မေထရ္သည္ ‘ဤအရွင္ကား သံုးေလာက၌ အတုမရွိ ေသာဗုဒၶပင္ ျဖစ္တန္ရာ၏။ ငါကား ဤဗုဒၶကို ရည္မွန္း ၍သာ ရဟန္းျပဳခဲ့ေပ၏။ ငါသည္ ဆရာျဖစ္ေသာဗုဒၶ ကိုသာလွ်င္ ဖူးျမင္ရာ၏။ ဗုဒၶမွတစ္ပါး ငါ၏ဆရာသည္ အျခားသူ တစ္စံုတစ္ေယာက္မွ်ပင္ မျဖစ္ႏိုင္။ ငါသည္ မွန္ကန္ေသာ အက်င့္ကို က်င့္ႀကံခဲ့၍သာ သုဂတ မည္ ေသာ ဗုဒၶကို ဖူးေတြ႕ရ၏။ ဗုဒၶမွတစ္ပါး အျခားေသာ တစ္စံုတစ္ေယာက္သည္ ငါ၏သုဂတမျဖစ္ႏိုင္။ ငါသည္ မေဖာက္မျပန္ ကိုယ္တိုင္ သစၥာတရား ကိုသိျမင္ေတာ္မူ ေသာ သမၼာသမၺဳဒၶမည္ေသာ ဗုဒၶကိုဖူးေတြ႕ရ၏။ ဗုဒၶမွတစ္ပါး အျခားေသာ တစ္စံုတစ္ေယာက္သည္ ငါ၏ သမၼာသမၺဳဒၶမျဖစ္ႏိုင္’ဟုဆို၍ ျမတ္ဗုဒၶထံသို႔ ခ်ဥ္းကပ္ ေလ၏။

ဤသို႔ ျမတ္ဗုဒၶအေပၚ၌ ယံုမွားသံသယ မျဖစ္ဘဲ စိတ္ခ်ယံုၾကည္စြာ ရႊင္ၾကည္ေသာႏွလံုးျဖင့္ ျမင္ရာအရပ္ မွပင္ ႐ိုက်ိဳးေသာကိုယ္ကာယျဖင့္ ခ်ဥ္းကပ္ကာ -
‘သတၳာေမ ဘေႏၱ ဘဂဝါ၊ သာဝေကာ ဟမသၼႎ - ဘုန္းေတာ္ႀကီးေတာ္မူေသာ ျမတ္စြာဘုရား၊ အရွင္ ျမတ္ဘုရားသည္ တပည့္ေတာ္၏ဆရာ ျဖစ္ေတာ္မူပါ။ တပည့္ေတာ္သည္ အရွင္ျမတ္ဘုရား၏တပည့္ျဖစ္ပါအံ့’ ဟု သံုးႀကိမ္ သံုးခါ ေလွ်ာက္ထားေတာင္းပန္ေလ၏။
ျမတ္ဗုဒၶသည္ ငယ္မည္အားျဖင့္ ပိပၸလိဟုထင္ရွား သိေသာ္လည္း မ်ိဳး႐ိုးဂုဏ္ကို ေပၚလြင္စိမ့္ေသာငွာ ‘ခ်စ္သားကႆပ’ဟု ေခၚေတာ္မူ၏။

“ခ်စ္သားကႆပ၊ ခ်စ္သားေလာက္ ျမင့္ျမတ္စင္ၾကယ္ေသာစိတ္ဓာတ္ႏွင့္ ျပည့္စံုသူ တပည့္ တစ္ဦးကို တစ္စံုတစ္ေယာက္ေသာ ဆရာတစ္ဦးသည္ သိစရာ အားလံုးတို႔ကို မသိျမင္ပါဘဲ ငါသိျမင္ၿပီး၏ဟု ေျပာဆို ကာ ခ်စ္သား၏႐ိုေသေလးစားမႈကို ခံယူကာ သာယာ ျငားအံ့။ ထိုသူ၏ဦးေခါင္းသည္ လည္မွပ်က္က်၍ ခုနစ္စိတ္ေသာ္လည္း ကြဲရာ၏။
ဤအတူ ငါဘုရား၌ျပဳေသာ ႐ိုေသေလးစားမႈကို မဟာပထဝီအား ျပဳမိျငားအံ့။ ထိုမဟာပထဝီ သည္လည္း ခ်စ္သား၏႐ိုေသေလးစားမႈကို ခံယူႏိုင္စြမ္းမရွိ။ ပထဝီ သည္ မတည္ၿမဲႏိုင္ေပ။ ယူဇနာေပါင္း ႏွစ္သိန္း ေလးေသာင္း ေျမအထုသည္ ေထာင္းေထာင္းကြဲအက္၍ အမႈန္႔မႈန္႔ အညက္ညက္ ၿပိဳပ်က္ရာ၏။ သီလ၊ သမာဓိ၊ ပညာအရာ၌ တုႏိႈင္း၍ မရေသာ ငါဘုရားအားသာလွ်င္ သင္ခ်စ္သား၏႐ိုေသမႈကို ခံယူ ျခင္းျဖင့္ အႏၱရာယ္မျဖစ္ႏိုင္။ ငါဘုရားသည္ကား သိျမင္စရာ ဟူသမွ်ကို သိျမင္ၿပီးျဖစ္သည္။

ခ်စ္သား ကႆပ၊ ထိုင္ေပေလာ့။ သင့္အား ငါ ဘုရား၏အေမြကို ေပးအံ့။ သင္သည္ ငါဘုရား၏ဝါဒ ကိုလိုက္နာျပဳက်င့္ပါေလာ့။ ေထရနဝမဇိၩမ(ရဟန္းငယ္၊ ရဟန္းလတ္၊ရဟန္းႀကီး)ျဖစ္ေသာ ရဟန္း ဟူသမွ်တို႔၌ တည္သည့္ ထုထည္ႀကီးမား ျမင့္ျမတ္လွေသာ အရွက္ အေၾကာက္ဟူေသာ ဟိရီဩတၲပၸ ေလာကပါလတရား ႏွစ္ပါးကို တည္ေစမည္။ ျပဳက်င့္ရမည္။ ကုသိုလ္ႏွင့္စပ္ေသာ တရားဟူသမွ်ကို နာၾကားရမည္။ ထိုကုသိုလ္ အကုသိုလ္ကို လိုလားေသာအားျဖင့္ ဤတရား သည္ကား ငါ၏ဥစၥာအက်ိဳးသာတည္း။ စိတ္ ၌ သြင္းထား၍ အနည္းငယ္မွ် ျပင္ပသို႔ မထြက္ေစဘဲ ေကာင္းစြာ အထပ္ထပ္ေဆာင္ေသာစိတ္ျဖင့္ ငါဘုရား ေဟာၾကားေသာတရားကို အာ႐ံုစူးစိုက္၍ နာယူေလာ့။ အသုဘ၊ အာနာပါနတို႔၌ ပထမဈာန္အလိုအား ျဖင့္ သုခႏွင့္ယွဥ္ေသာ ကာယဂတာသတိကို မစြန္႔အံ့ ဟု ျပဳက်င့္ရမည္။ ခ်စ္သားကႆပ ငါဘုရား၏ ဤ သံုးဝေသာ ဩဝါဒကို လိုက္နာက်င့္သံုးပါေလာ့”

ဤတြင္ ရွင္မဟာကႆပမေထရ္သည္ ျမတ္ဗုဒၶ ၏သံုးပါးေသာဩဝါဒကိုခံယူေတာ္မူ၍ ရွင္ရဟန္း အျဖစ္ ထေျမာက္ ေအာင္ျမင္ခဲ့ေပ၏။ ျမတ္ဗုဒၶသည္ မေထရ္ ျမတ္အား သံုးပါးေသာဩဝါဒျဖင့္ ဆံုးမ၍ ရဟန္းအျဖစ္ကို ေပးေတာ္မူၿပီးေသာ္ ပေညာင္ပင္အရင္းမွထြက္ခြာ ေတာ္မူ၏။ ယင္းသို႔ ထြက္ခြာရာ၌ မေထရ္ျမတ္အား ပစၦာသမဏ(ေနာက္ပါရဟန္း)ျပဳ၍ ၾကြေတာ္မူ၏။ သံုးဂါဝုတ္မွ် ခရီးေရာက္ေသာအခါ တစ္ခုေသာ သစ္ပင္ရိပ္သို႔ဝင္၍ ေခတၲနားလိုသည့္ဟန္ကို ျပေတာ္ မူ၏။ မေထရ္ျမတ္လည္း မိမိပခံုးထက္၌ ပါလာေသာ အသျပာတစ္ေထာင္ထိုက္သည့္ ဒုကုဋ္သကၤန္းကို ေလး ေခါက္ျပဳ၍ ခင္းေပးေတာ္မူ၏။ မေထရ္ျမတ္ ခင္းေပးအပ္ေသာ ဒုကုဋ္သကၤန္းေပၚ၌ ထိုင္ၿပီးေသာ္ လက္ေတာ္ ျဖင့္ သကၤန္းစြန္းကို သံုးသပ္၍ မိန္႔ေတာ္မူ၏။

“ခ်စ္သား ကႆပ၊ သင္၏ ဒုကုဋ္သကၤန္းသည္ ႏူးညံ့လွေပစြ”

မေထရ္ျမတ္လည္း ‘ျမတ္စြာဘုရားသည္ ငါ၏ ဒုကုဋ္သကၤန္း ႏူးညံ့ျခင္းကို ခ်ီးက်ဴးေတာ္မူ၏။ ဝတ္႐ံု ေတာ္မူလိုသည္ျဖစ္အံ့’ဟု ႀကံ၍

“ျမတ္စြာဘုရား၊ တပည့္ေတာ္၏ဒုကုဋ္သကၤန္းကို ဝတ္႐ံုေတာ္မူပါ”ဟု ေလွ်ာက္ထား၏။

“ခ်စ္သားကႆပ၊ ငါဘုရားအား လွဴဒါန္းလိုက္သည္ရွိေသာ္ သင့္အတြက္ အဘယ္ဒုကုဋ္ သကၤန္းကို ဝတ္႐ံုမည္နည္း”

“အရွင္ဘုရား၏သကၤန္းေတာ္ကို ရလွ်င္ ဝတ္႐ံုပါမည္”

ျမတ္ဗုဒၶသည္လည္း ကိုယ္ေတာ္၏ပခံုးထက္၌ ပါလာေသာ ဒုကုဋ္သကၤန္းကိုျပေတာ္မူလ်က္ -

“ခ်စ္သား၊ ငါဘုရား သံုးေဆာင္ဝတ္႐ံုထားသျဖင့္ ေဟာင္းႏြမ္းေနၿပီျဖစ္ေသာ ဤ ဒုကုဋ္သကၤန္းကို ဝတ္႐ံု ႏိုင္ပါမည္ေလာ။ ဤသကၤန္းသည္ ပုဏၰာမည္ေသာ ကြ်န္မ၏အေလာင္းကို ထုတ္၍ စြန္႔ပစ္ထားရာ သုသာန္သို႔ ဝင္ေရာက္ကာ တစ္ျပည္မွ်ေလာက္ေသာ ပိုးေလာက္ ပိုးရြတို႔ကို ခါထုတ္၍ ျမတ္ေသာအရိယာတို႔၏ အက်င့္၌ တည္ကာ ပံ့သကူအျဖစ္ ေကာက္ယူခဲ့၏။ ဤသကၤန္း ကို ေကာက္ယူသည့္ေန႔၌ပင္ မဟာပထဝီေျမႀကီးသည္ ျမည္ဟီး တုန္လႈပ္ခဲ့ေပ၏။ ေကာင္းကင္ အာကာဝဠာ သည္လည္း မိုးထစ္ခ်ဳန္းသံျဖင့္ ဟိန္းဟိန္းညံခဲ့ေပ၏။

စၾကဝဠာတိုက္တစ္ေသာင္းမွ နတ္ျဗဟၼာတို႔သည္လည္း ေကာင္းခ်ီးဩဘာျပဳကာ သာဓု အႏုေမာဒနာ ေခၚဆိုခဲ့ ၾကေပ၏။ ငါဘုရား၏ သကၤန္းကို ခံယူေသာ ရဟန္းသည္ သာမညမွ် သီလ သမာဓိ ရွိ႐ံုႏွင့္ မထိုက္တန္။ ဇာတိ ပံသုကူလိက (ရဟန္းျပဳသည္မွစ၍ ပံ့သကူသကၤန္း ေဆာင္သူ)၊ ဇာတိအရညိက (ရဟန္းျပဳသည္မွ စ၍ ေတာ၌ေနသူ)၊ ဇာတိဧကာသနိက (ရဟန္း ျပဳသည္မွ စ၍ တစ္ေနရာတည္း၌ စားသံုးသူ)၊ ဇာတိသပဒါန စာရိက(ရဟန္းျပဳသည္မွစ၍ အိမ္စဥ္အတိုင္း ဆြမ္းခံ လွည့္လည္သူ)ဟူေသာဂုဏ္တို႔ႏွင့္ ျပည့္စံုေသာ ရဟန္းသည္သာလွ်င္ ငါ၏သကၤန္းကို ခံယူထိုက္၏။ ခ်စ္သား၊ ငါ၏သကၤန္းႏွင့္ ထိုက္တန္ေအာင္ က်င့္ေဆာင္ ႏိုင္ပါမည္ေလာ”

“အရွင္ဘုရားမိန္႔ေတာ္မူသည့္အတိုင္း က်င့္ႀကံပါမည္”

ရွင္မဟာကႆပမေထရ္ကား အလြန္တရာမွ ျပဳ ႏိုင္ခဲလွစြာေသာအမႈကို မတြန္႔မရြံ႕ဘဲ ျမတ္ဗုဒၶအထံ၌ ကတိကဝတ္ျပဳဘိ၏။ဤအမႈ ဤအက်င့္သည္ သာမန္ ရဟန္းေတာ္မ်ားပင္ ျပဳႏိုင္က်င့္ႏိုင္ခဲလွ၏။ ဤမေထရ္ ျမတ္ကား ယင္းျပဳႏိုင္ခဲ က်င့္ႏိုင္ခဲလွသည့္အမႈကို ႀကီး ေလးေသာဝန္ေဆာင္မႈတစ္ရပ္ပင္ မထင္။ ဤသို႔ေသာ တာဝန္ကိုထမ္းေဆာင္ႏိုင္ရန္အတြက္ ျမတ္ဗုဒၶ၏ဒုကုဋ္ သကၤန္းကို ခံယူႏိုင္ရန္အတြက္ ကမၻာတစ္သိန္းပတ္လံုး က်င့္ႀကံခဲ့ရသည္ မဟုတ္ပါလား။

ပဒုမုတၲရျမတ္စြာဘုရားလက္ထက္၌ ရွင္မဟာနိသဘမေထရ္ႀကီးကို အားက်၍ ဆုေတာင္းကာ ျဖည့္ က်င့္ခဲ့ျခင္းေၾကာင့္လည္းေကာင္း၊ ဝိပႆီျမတ္စြာဘုရား လက္ထက္၌ ဧကသာဋကပုဏၰားဘဝတြင္ မိမိ၌ရွိေသာ ပုဆိုးတစ္ထည္ကို လွဴဒါန္းျခင္းေၾကာင့္ လည္းေကာင္း၊ မဟာဗႏၶဳလမင္းႀကီးမွ သူ႕အတြက္ ရည္ညႊန္း၍ ေပးေသာ အသျပာတစ္သိန္းထိုက္သည့္ ကမၺလာအား ဂႏၶကုဋီတိုက္ အတြင္းဝယ္ တစ္ထည္ကို အခင္းျပဳ၊တစ္ထည္ကို ဗိတာန္မ်က္ႏွာက်က္ျပဳလ်က္ လွဴဒါန္းျခင္း၏ အက်ိဳး တို႔ေၾကာင့္ ဤဘဝ၌ ျမတ္ဗုဒၶေပးေသာ တာဝန္ကို ထမ္းေဆာင္ႏိုင္၍ ခ်ီးျမႇင့္ေသာ ဒုကုဋ္ သကၤန္းကို ခံယူႏိုင္ ျခင္းျဖစ္ေပ၏။

ထိုသို႔ သံုးေလာက၌ အထြတ္အျမတ္မ်ား ျဖစ္ၾကေသာ ျမတ္ဗုဒၶႏွင့္ တပည့္သာဝကႀကီးတို႔ သကၤန္း   လဲလွယ္ျခင္းအမႈကိုျပဳရာ၌ မဟာပထဝီသည္ ပဲ့တင္ထပ္မွ် ျမည္ဟီးတုန္လႈပ္ျခင္းကို ျပဳေလျပန္၏။ ျမတ္ဗုဒၶသည္ တပည့္သာဝကႀကီးႏွင့္ သကၤန္း းလဲလွယ္ျခင္းအမႈ၌ ေရွးဘုရားရွင္တို႔ပင္ မျပဳခဲ့ဖူးေသာ ျပဳမူျခင္းတစ္ရပ္ ျဖစ္ပါ၏။ ဤ မေထရ္ျမတ္ႀကီးသည္ကား ျမတ္ဗုဒၶကိုယ္ေတာ္တိုင္ ဒုကုဋ္သကၤန္းကို ခ်ီးေျမႇာက္ျခင္း ခံရသည္မွာ ထူးျခားျမင့္ျမတ္ေသာေၾကာင့္သာ ျဖစ္၏။

သွ်င္ေတဇမာလာ(နဂါးေပၚ)

သာကီဝင္ ျမန္မာ (ဗုဒၶဘုရားရွင္ကို ကုလားလို႕ေျပာေနၾကသူမ်ားအတြတ္)

သာကီဝင္ ျမန္မာ (ဗုဒၶဘုရားရွင္ကို ကုလားလို႕ေျပာေနၾကသူမ်ားအတြတ္)

သူတို႔ဟာ ကပိလဝတ္၊ ေဒဝဒဟ၊ ေကာလိယ စတဲ့ သကာကီဝင္ေတြရဲ႕ သကၠတိုင္းဟာ မ်က္ေမွာက္ ေခတ္ အိႏၵိယႏိုင္ငံတြင္း မဟုတ္ပဲ နီေပါႏိုင္ငံမွာ ဆိုတာေတာင္ မသိပဲ ေျပာဆိုေနၾကတယ္။

သာကီဝင္မင္းသားက ဘုရားျဖစ္လာတဲ့ ဗုဒၶနဲ႔ သာကီဝင္ေတြရဲ႕ သမိုင္းေၾကာင္းကို ေသျခာ မဖတ္ဘူးေတာ့ သူမ်ားေျပာတာ ဟုတ္လိမ့္ႏိုးႏိုး ျဖစ္ကုန္ၾကတာေပါ့။ (အဲသလို ဘူမသိ ကိုးမသိ သူမ်ားေျပာတာ ဟုတ္လိမ့္ႏိုး ထင္ေနရင္ သူမ်ား လိမ္ညာတာ ခံရႏိုင္ပါတယ္) ဗုဒၶႏွင့္ သူ႔ေဆြေတာ္ မ်ိဳးေတာ္ သကၠ ဆိုတဲ့ သာကီဝင္ ေတြရဲ႕ သမိုင္းကေတာ့ . . .။

၁။ သာကီဝင္ေတြ ျဖစ္လာမယ့္ ဥကၠာကရာဇ္မင္းႀကီးရဲ႕ သားေတာ္ေလးပါး၊ သမီးေတာ္ ငါးပါး နဲ႔ ေနာက္လိုက္ေနာက္ပါမ်ားဟာ မဇၥ်ိမေဒသသားမ်ားမဟုတ္ (ယေန႔နီေပါႏိုင္ငံနဲ႔ အိႏိၵယနယ္စပ္ေဒသ က ေဒသခံေတြမဟုတ္ပဲ) အလြန္ေရွးက်တဲ့ကာလက အလြန္ေဝးကြာတဲ့ေဒသမွ ေရႊ႕ေျပာင္း ဝင္ေရာက္လာသူမ်ား ျဖစ္တယ္။

၂။ အဲ့ဒီလို႔ စတင္ ေရႊ႕ေျပာင္းလာခ်ိန္မွာ ကပိလ ရေသ့ႀကီးက သူ႔ေျမေနရာကို ၿမိဳ႕တည္ဖို႔ ေပးတဲ့အတြက္ ကပၸိလဝတၳဳ၊ ကပၸိလဝတ္ လို႔ ေခၚတာ ျဖစ္တယ္။

၃။ သက် သာကီဝင္ေတြ ဘယ္အရပ္ကလာတာလဲလို႔ မဇၥ်ိမေဒသက အာရိယံ၊ ျဒာဗီဒီယန္ ေတြက ေမးၾကတယ္။ သာကီဝင္ေတြက ျပန္ေျဖတယ္။ သူတို႔ဟာ အေရွ႕ အရပ္က လာၾကတာပါ တဲ့။ အေရွ႕ အရပ္ဆိုတာ ေသျခာေအာင္ “ကပိလဝတ္မွ ၾကည့္လွ်င္ ေနထြက္ရာ အရပ္ဟာ သာကီဝင္ေတြရဲ႕ ဇာတိ ပါ” တဲ့။

၄။ အာရိယံျဗဟၼဏေတြကေတာ့ သူတုိ႔ဟာ အာဖဂန္နစၥတန္ ေတာင္ၾကားလမ္းမွ တဆင့္ မဇၥ်ိမ ေဒသတြင္းသို႔ အေနာက္ဘက္မွ ဝင္ေရာက္လာသူမ်ား ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာၾကတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အေနာက္ဘက္ကို မ်က္ႏွာမူၿပီး လက္အုပ္ခ်ီ ရွိခိုးပါသတဲ့။

၅။ ေနာက္တစ္ခ်က္က ေနာင္ သာကီဝင္ျဖစ္လာမယ့္ သူေတြဟာ “ကၽြန္းေတာႀကီး ” ေတြ ရွိတဲ့ အရပ္က လာၾကတာပါတဲ့။ သူတို႔ဟာ ဟိမဝႏၲာေတာင္ေျခကို ပတ္ၿပီး ေရႊ႕ေျပာင္းလာၾကတာ ကၽြန္းေတာႀကီးေတြ ရွိတဲ့ေဒသကို ေရာက္တယ္။ ဇာတိေျမနဲ႔ တူသမို႔ တိုင္းႏိုင္ငံ ထူေထာင္ၿပီး ေနၾကတယ္။ ကပိလ ရေသ့ႀကီး ကလည္း ၿမိဳ႕တည္ဖို႔ ေနရာကို ေပးတယ္။ “သာကဝန=ကၽြန္းေတာ” ႀကီးမွာ ရွိတဲ့ ႏိုင္ငံမို႔ သာကျပည္လို႔လဲ ေခၚၾကတယ္။

၆။ ၁၉၅၈ အိႏၵိယ ေရွးေဟာင္းသုေတသနရဲ႕ ကပိလဝတ္၊ ေဒဝဒဟ ၿမိဳ႕ေဟာင္းမ်ား တူးေဖာ္မႈ အစီရင္ခံစာအရ သာကီဝင္ေတြဟာ အေနာက္ဘက္က ဝင္လာတဲ့ အာရိယံ ေတြလံုးဝ မဟုတ္ပါ ဘူးတဲ့။ သာကီဝင္ေတြဟာ တိဘက္ျမန္မာ ေခၚ တိဘက္တိုဘားမင္း အုပ္စုဝင္ေတြ ျဖစ္ပါသတဲ့။ (သာကီဝင္ေတြဟာ တိဘက္တိုဘားမင္း အုပ္စုဝင္ျဖစ္ေၾကာင္း အျခား အေထာက္အထား မ်ားစြာ ရွိေပမယ့္ စာရွည္လြန္းလို႔ ဤမွ်သာ။)

၇။ ျပန္ခ်ဳပ္ရရင္ သာကီဝင္ေတြဟာ အိႏိၵယ၊ နီေပါ စတဲ့ (natives) ေဒသခံမ်ား မဟုတ္ၾကပဲ ကပိလဝတ္ရဲ႕ အေရွ႕ဘက္ ေနထြက္ရာအရပ္ ကၽြန္းေတာႀကီးေတြ ေပါက္တဲ့ အရပ္မွ (migration) ေရႊ႕ေျပာင္းလာသူမ်ား ျဖစ္ၾကတယ္။

 

၈။ ကပိလဝတ္ရဲ႕ ေနထြက္ရာ အရပ္လည္း ျဖစ္ရမယ္၊ ကၽြန္းေတာႀကီး ေတြလည္း ရွိရမယ္။ အဲ့ဒီ ေဒသ ဘယ္ေနရာမွာလို႔ စစ္ေဆးလိုက္ေတာ့ ယေန႔ ျမန္မာႏိုင္ငံ ကိုသာ ေတြ႕ရပါတယ္။

၉။ ဘီစီ ၉၀၀ ခန္႔က ကပိလဝတ္မွ အဘိရာဇာေခါင္းေဆာင္တဲ့ သာကီဝင္ အုပ္စု တစ္စုဟာ သူတို႔ ဇာတိျဖစ္တဲ့ သဃၤႆ (တေကာင္း) ကို ျပန္လည္ ေရႊ႕ေျပာင္းလာၾကတယ္။ စစ္အင္အား ႀကီးတဲ့ အာရိယံကုလားျဖဴ မင္းက သမီးေတာင္းတာ မေပးလို႔၊ အင္အားျခင္းလည္း မယွဥ္ႏိုင္လို႔ ဇာတိ တေကာင္းကို ျပန္ေျပးလာရျခင္းျဖစ္တယ္။ (ဒါကို သာကီဝင္ေတြ ပထမအႀကိမ္ တေကာင္းကို ေရႊ႕ေျပာင္းဝင္ေရာက္မႈ လို႔ေခၚတယ္။)

၁၀။ ဘီစီ ၅၄၀ ခန္႔မွာ ဓဇရာဇာ ဦးေဆာင္တဲ့ သာကီဝင္ အုပ္စုတစ္စုဟာ သူတုိ႔ဇာတိ တေကာင္းကို ျပန္ေျပးလာရပါတယ္။ ဝိဋဒူပ မင္းသားက (genocide) လူမ်ိဳးတုန္း သတ္ျဖတ္လို႔ ထြက္ေျပး လာရတာ ျဖစ္တယ္။

ဒါေတြ အားလံုးကို ခ်ဳပ္လိုက္ရင္ သာကီဝင္ေတြရဲ႕ မူလဇာတိ native ဟာ ျမန္မာႏိုင္ငံ ျဖစ္ၿပီး ဥကၠာကရာဇ္ မင္းႀကီးရဲ႕ သား/သမီး ၉ ဦးနဲ႔ အဖြဲ႕ဟာ နီေပါႏိုင္ငံတြင္းမွာ ကပိလဝတ္ စတဲ့ ၿမိဳ႕ေတြကို တည္ေထာင္ ေနထိုင္ခဲ့ၾကျခင္း ျဖစ္တယ္။

ဗုဒၶရဲ႕ ဘိုးေတာ္၊ ေဘးေတာ္ သာကီဝင္မ်ားရဲ႕ ဇာတိဟာ ျမန္ႏိုင္ငံဧရိယာတြင္း ျဖစ္သမို႔ ေထရဝါဒ ဗုဒၶဘာသာဟာ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ထြန္းကား သလားလို႔ ေတြးထင္မိတယ္။

ကိုင္းဒီေတာ့ ျမန္မာေတြနဲ႔ ေသြးသားရင္း ျဖစ္တဲ့ သာကီဝင္မင္းသားကေန ဘုရားျဖစ္သြားတဲ့ ဗုဒၶဟာ ျမန္မာေတြအတြက္ ေသြးရင္းသားရင္းပါ။

ႏိုင္ငံျခားသား မဟုတ္ပါဘူး။ ဗုဒၶကို အိႏိၵယသား ထင္မွတ္ေနသူ မဟာပညာေရွာ္မ်ားကို ဗုဒၶဟာ နီေပါႏိုင္ငံ ကပိလဝတ္ၿမိဳ႕သား၊ ျမန္မာ့ေသြးသားရင့္း၊ သူ႔ဘိုးေဘးမ်ားဟာ ျမန္မာျပည္ဇာတိမ်ား ျဖစ္ေၾကာင္း ေဖာ္ျပလိုက္ရပါတယ္။

(ကိုသာဝ)
အကိုးအကား။ ။ ဦးလွသိန္းထဋ္ (ဘီေအ၊ ဓမၼာစရိယ) ၏ ဗုဒၶႏွင့္ ျမန္မာလူမ်ိဳး မင္းကြန္း ဆရာေတာ္ ဦးဝိစိတၱသာရာ ဘိဝံသ ရဲ႕ မဟာဗုဒၶဝင္မ်ား
ေတာင္ေပါက္ဆရာေတာ္ရဲ႕ ဗုဒၶသာသနိက ပဌဝီက်မ္း

သိသာျမင္သာေစရန္ ေနဝါရီ သာကီဝင္ ႏြယ္မ်ား ဓာတ္ပံုျဖင့္ ျပသလိုက္ပါသည္ ရုပ္ေတြက ျမန္မာနဲ႔ ဆင္လား အိႏၵိယႏြယ္ဖြားနဲ႔ဆင္လား။ ၾကည့္ခိုင္းလိုက္ပါ။ ....

မွတ္ခ်က္။ ။

ရုပ္တူတာတင္မက ေနဝါရီဘာသာ စကားမွာ ျမန္မာစကားနဲ႔ တူတာေတြ အမ်ားႀကီးပါပဲ ...။.

ဂဏန္းသခ်ာၤ ၅=ငါး ကို ငါး လို႔ပဲေခၚတယ္။ မီး ကို မီး။ ပူတာကို ပူတာ။ ထိတာကို ထိတာ မီးပူဆိုတာကို မီးပူ။ ေနာက္ ေမးခြန္းမွန္သမ်ွ လား ပါတယ္။ အျငင္းဝါက်မွန္သမ်ွ အေရွ႕မွာ `မ´ ထည့္ၿပီးေျပာတယ္။

အာလူး ကို အာလူး ပဲေခၚတယ္။ ၀ရံတာ ကို ၀ရံတာ လို့ပဲေခၚတယ္။ ေရထဲ က ငါး ကို လည္း ငါး လို ့ ပဲ ေခၚတယ္။ ေန၀ါရီ လူမ်ိဴးႏွင့္ ျမန္မာလူမ်ိဴးတ္ို႔တူေသာ ေနာက္ထပ္စကားခ်ိဳ႕ရိွပါေသးတယ္...။

လမ္း ကို လမ္း။ သြားသည္ကို ေလ််ွာက္ ။ ေသာက္သည္ကို ေသာက္။ အေခါင္းကို ေခါင္း။
ႏွေခါင္းကို ႏွာ။ မ်က္စိကို မ်က္။

ျမတ္ဗုဒၶကို ကိုယ္းကြယ္သူ စည္းကပ္သူအမ်ားစုဟာ မ်က္ႏွာ၀ိုင္းမ်ိဴးမ်ားျဖစ္ၿပီး ကမၻာ့လူမ်ိဴးႀကီး မ်ားျဖစ္တ့ဲ ရာေ၀ရီယာန္ မြန္ဂိုလီယာန္ အင္ဒိုအာရီယာန္စတ့ဲ သုံးမ်ိဴး အနက္ထဲက အင္ဒိုအာရီယာန္ ကုလားလူမ်ိဴး မဟုတ္တာေသခ်ာတယ္...။

က်န္တဲ ့ စကား လံုး အသံုး အႏႈန္း ေတြ တူတာ ေတြ အမ်ားႀကီး က်န္ေသးတယ္။ နီေပါႏိုင္ငံမွာ ေနပါလီ လူမ်ိဳးနဲ႔ ေနဝါရီ လူမိ်ဳးဆိုၿပီး လူမ်ိဳး ၂ မ်ိဳး႐ွိတယ္။ ေနပါလီ က ပုဏၰား ျဗဟၼာဏ မ်ိဳးျဖစ္ၿပီး ေနဝါရီ လူမ်ိဳးက သာကီဝင္ မ်ိဳးျဖစ္ပါတယ္။

အခုျပထားတဲ့ပံုက ေနဝါရီ မိန္းကေလးေတြပံုပါ။ ေနဝါရီ လူမ်ိဳးအုပ္စုသည္ တိဘက္တိုဘားမန္း အုပ္စုျဖစ္ပါသည္။ ကုလားမ်ိဳး အာရီယာန္ႏြယ္မဟုတ္ပါ။ သိသာျမင္သာေစရန္ ဓာတ္ပံု တင္ေပး လိုက္တာပါ။

သက်ပုတိၱယ အရွင္အရိယာလကၤာရ

ရဟန္းသံဃာေတာ္မ်ားသည္ ၀ဲဘက္ပုခံုးကို သကၤန္းေတာ္ျဖင့္ ဘာ့ေၾကာင့္ ဖံုးလႊမ္းရသနည္း

"ရဟန္းသံဃာေတာ္မ်ားသည္ ၀ဲဘက္ပုခံုးကို သကၤန္းေတာ္ျဖင့္ ဘာ့ေၾကာင့္ ဖံုးလႊမ္းရသနည္း"

ျမတ္ဗုဒၶ သာသနာမွာ လက္၀ဲေတာ္ရံ လက္ယာေတာ္ရံဆိုတာရွိတယ္။ လက္၀ဲေတာ္ရံဆိုတာ တန္ခိုး အရာမွာ ဧတဒဂ္ရတဲ့ အရွင္မဟာေမာဂၢလာန္ပါ လက္ယာေတာ္ရံဆိုတာ ပညာအရာမွာ ဧတဒဂ္ရတဲ့ အရွင္သာရိပုတၱရာပါ။

တန္ခိုးက လက္၀ဲ၊ ပညာက လက္ယာ။ တန္ခိုးဆိုတာ အာသေ၀ါတရားတို႔ရဲ့ ကုန္ရာခန္းရာ အရဟတၱဓဇ၊ အရဟတၱရဲ ့အလံတံခြန္သာျဖစ္တယ္။

ပညာဆိုတာကေတာ့ ၀ိပႆနာပညာ၊ မဂ္ပညာ၊ ဖိုလ္ပညာကေန နိဗၺာန္ကို ရဖို ့ေရာက္ဖို႔ပါ။

ပုထုဇဥ္တို႔ရဲ ့စိတ္သဘာ၀ဆိုတာ အဆန္းၾကိဳက္၊ တစ္ခုရုိး တစ္မ်ိဳးေျပာင္းျပီး။ တစ္သံသရာလံုး ဆန္းတယ္ထင္တာေတြ ေနာက္လိုက္ခဲ့ၾကတယ္။ ရုိင္းရုိင္းေျပာရရင္ လမ္းေဘးက ေမ်ာက္ပြဲ၊ မ်က္လွည့္ပြဲကအစ ဆန္းတယ္ထင္တာ မွန္သမွ်မွာ လူေတြေမ့ေမ်ာ သာယာေနတတ္ၾကတယ္။

ဒီေတာ့ တန္ခိုးရဲ ့ ဆန္းဆန္းျပားျပား ဖမ္းစားမႈအေပၚ ေမ့ေလ်ာ့ေတြေ၀ သာယာေနၾကရင္ မဂ္ပညာ ဖိုလ္ပညာကြယ္မွာပဲ၊ မဂ္ပညာ ဖိုလ္ပညာကြယ္ရင္ သာသနာကြယ္မွာပဲ။ သာသနာကြယ္ျပီ ဆိုတာနဲ႔ သတၱ၀ါေတြရဲ ့သံသရာ၀ဋ္ဆင္းရဲ ဒုကၡအေပါင္းက လြတ္ေျမာက္ရာတရားေတြလည္းကြယ္တာပဲ။

ေယာဂီတို႔ တရားထိုင္ရာမွာလည္း တင္ပ်ဥ္ေခြၾကား လက္ႏွစ္ဖက္ ယွက္တင္တဲ့အခါ လက္၀ဲ လက္ကို ေအာက္က လက္ယာလက္ကို အေပၚက ထားရတာလည္း ဒီသေဘာပဲ။

လက္၀ဲဆိုတဲ့ တန္ခိုးသေဘာကို လက္ယာဆိုတဲ့ ပညာက ဖံုးထားအုပ္ထား၊ ဆင့္ထားရတယ္။

တစ္နည္းအားျဖင့္ေတာ့ လက္၀ဲက သမထ၊ လက္ယာက ၀ိပႆနာ။ သမထ တန္ခိုးကိုသာ ျပလိုက္လို႔ကေတာ့ အညွီ ယင္အံုသလို ေနေတာ့မွာေပါ့။

ရုပ္ နာမ္ ျဖစ္ပ်က္ေတြ အနိစၥ ဒုကၡ အနတၱေတြ ဘာမွေဟာလို ့ ေျပာလို ့နား၀င္ေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး။ တန္ခိုးျပမိရင္ တန္ခိုးပဲ ကိုးကြယ္မွာ။ ၀ိပႆနာပညာ၊ ဖိုလ္ပညာ၊ မဂ္ပညာေတြဆိုတာ က်င့္ၾကံ အားထုတ္ရမွန္းေတာင္ သိမွာမဟုတ္ေတာ့ဘူး။

တန္ခိုးေလာက္ရင္ မိန္းေမာေနရင္ သံသရာ၀ဋ္ဆင္းရဲကမလြတ္ေျမာက္ႏိုင္ဘူး။ ဒါ့ေၾကာင့္တန္ခိုး ဆိုတာ ဖံုးထားအပ္ေသာအရာ၊ ပညာသာလွ်င္ အျမဲအစဥ္ ဖြင့္ထားအပ္ေသာအရာ၊ ေဖာ္ထား အပ္ေသာ အရာ၊

ဒါေၾကာင့္ တန္ခိုးကို ကိုယ္စားျပဳတဲ့ လက္၀ဲဘက္ကို သကၤန္းနဲ ့ဖံုးထားရတယ္။ ပညာကို ကိုယ္စားျပဳတဲ့ လက္ယာဘက္ကိုေတာ့ ဖြင့္ျပထားရတယ္၊ ေဖာ္ထားရတယ္။

မဟာေဗာဓိျမိဳင္ဆရာေတာ္ၾကီး

ဗုဒၶမူႀကိဴ

ရတနာအစစ္ရဲ႕ အရိပ္စစ္

ရတနာအစစ္ရဲ႕ အရိပ္စစ္

ရဟန္းသံဃာဆိုတဲ့ ရတနာတပါးရဲ႕ ေက်းဇူးဟာ ဆရာ့ေက်းဇူးနဲ႔ မိတ္ေဆြေက်းဇူး ႏွစ္ခုေပါင္း စာေလာက္ ရွိေနတာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။  ရတနာထိုက္တဲ့ သံဃာမ်ားဟာ လူပုဂၢိဳလ္မ်ားကို သံသရာမွ လြတ္ေၾကာင္းတရား ညႊန္ၾကားပဲ့ျပင္ေပးတဲ့ ဆရာ အေနနဲ႕ေရာ ေလာကလူ႔ဘံုမွာ က်င္လည္ရခိုက္ အေတာအတြင္း တရားနည္းလမ္းက်က် ေအးခ်မ္းစြာ ျဖတ္သန္းႏိုင္ေအာင္ ကူညီေဖးမ လမ္းျပေပးတဲ့ မိတ္ေဆြအေနနဲ႔ပါ ေက်းဇူးျပဳေလ့ရွိပါတယ္။

ျမန္မာ့လူ႔ေဘာင္မွာ သံဃာေတြရဲ႕ အခန္းက႑ဟာ အားကိုးၾကည္ညိဳရာအျဖစ္ အထင္အရွား ရွိေနဆဲပါ။  အထူးသျဖင့္ ဆင္းရဲမြဲေတမႈေတြနဲ႔ နပန္းလံုးၿပီး ေလာကီေလာကုတ္ ပညာဉာဏ္ အသိေတြ အားနည္းၾကရရွာတဲ့ အမ်ားစု ေအာက္ေျခ လူထုအတြက္ သံဃာ့အရိပ္ဆိုတာ လက္ေတြ႕က်တဲ့ ကာယကံေျမာက္ေအးရိပ္ျဖစ္သလို အေတြးလွတဲ့ မေနာကံေျမာက္ေအး ရိပ္လည္း ျဖစ္ရပါတယ္။  

ဒါေၾကာင့္ တခ်ိဳ႕ေနရာေတြမွာ သံဃာေတြဟာ သံသရာလြတ္ေၾကာင္းတရား ေဟာေျပာရံုတင္မက မိသားစု၊ အိမ္ေထာင္ေရးျပသနာေတြမွာပါ ၀င္ပါေပးရတဲ့အထိ လူ႔ေဘာင္ရဲ႕ အလယ္ေခါင္လိုေနရာမ်ိဳးမွာ ရွိေနတတ္တာ ျဖစ္ပါတယ္။  တကယ္ေတာ့ အဲဒီအေနအထား ေၾကာင့္ပဲ ရဟန္းသံဃာမ်ားရဲ႕ လူ႔ေဘာင္အေပၚ ေက်းဇူးဟာ အတိုင္းအဆ မမွန္းႏိုင္ေအာင္ က်ယ္ျပန္႔တယ္လို႔ ဆိုရပါမယ္။

တကယ္ေတာ့ ဗုဒၶၵစာေပက်မ္းဂန္ကို ေလ့လာျခင္း၊ တရားဘာ၀နာ အားထုတ္ျခင္း၊ အမ်ားနားလည္ သိတတ္ေအာင္ ျဖန္႔ေ၀ ေဟာၾကားျခင္းဆိုတဲ့ ပရိယတၱိနဲ႔ ပဋိပတၱိဆိုတာ သံသရာမွ လြတ္ေျမာက္ ျခင္းတရားအား ထိုးထြင္းသိျမင္ျခင္းဆိုတဲ့ ပဋိေ၀ဓ အလို႔ငွာ အားထုတ္ရတဲဲ့အရာေတြသာ ျဖစ္ပါတယ္။  သာသနာကို ေစာင့္ေရွာက္တယ္ဆိုတာ ပရိယတၱိ၊ ပဋိပတၱိေလာက္နဲ႔ မလံုေလာက္ဘဲ ပဋိေ၀ဓဆိုက္မွ အစစ္အမွန္ ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ရာ ေရာက္မွာပါ။  ဗုဒၶဘာသာ ကိုးကြယ္သူ အေရအ တြက္ ကို ေစာင့္ေရွာက္တာဟာ ဗုဒၵသာသနာကို ေစာင့္ေရွာက္တာလို႔ မဆိုႏိုင္ပါဘူး။

ဒါေပမဲ့ ပညာေရးညံ့ဖ်င္းရတဲ့ဘ၀မွာ ဓမၼပညာေရးလည္း ခၽြတ္ျခံဳက်ခဲ့ရတာမို႔ အမ်ားစုႀကီးဟာ သာသနာ့အဆီအႏွစ္ကို ေစာင့္ေရွာက္ဖို႔ မထက္သန္ၾကဘဲ အလြယ္လမ္းျဖစ္တဲ့ ဘာသာ ကိုးကြယ္သူအေရအတြက္ကို ေစာင့္ေရွာက္ဖို႔ ထက္သန္လာခဲ့ၾကပါတယ္။  ဒီေနရာမွာ ဆင္းရဲ မြဲေတမႈအတြက္ အေျဖအျဖစ္ ရဟန္းျပဳျခင္းကို အသံုးျပဳလာၾကတဲ့ကိစၥကျဖင့္ အရိပ္ခိုရံုနဲ႔ မရပ္ ေတာ့ဘဲ အခက္ခ်ိဳးတဲ့အထိ သက္ေရာက္သြားတတ္တာကိုလည္း သတိျပဳရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ အလုပ္အကိုင္ ရွားပါးလာတာ၊ အလုပ္အကိုင္ေကာင္းေတြအတြက္ ပညာေရးလိုအပ္ခ်က္ ျမင့္မား လာတာ၊ လူမႈဘ၀လံုျခံဳမႈ ေလ်ာ့နည္း လာတာေတြေၾကာင့္လည္း ရဟန္းအရိပ္၊ သဃၤန္းအရိပ္၊ သီလရွင္အရိပ္ကို လြယ္ကူတဲ့ထြက္ေပါက္အျဖစ္ သံုးလာတာမ်ိဳးေတြ ရွိလာပါတယ္။

အဲဒီလို အရိပ္ခို၊ ထြက္ေပါက္ရွာသူေတြ ရွိလာတဲ့အခါ ေလ့လာက်င့္ၾကံအားထုတ္မႈဆိုတဲ့ အခက္လမ္းကို ႀကိဳးပမ္းဖို႔ မစြမ္းႏိုင္တာေၾကာင့္ေရာ၊ ဒီလမ္းက သူတို႔ တကယ္လိုအပ္ေနတဲ့ အရိပ္နဲ႔ ထြက္ေပါက္အတြက္ သိပ္အသံုးမတည့္သလို ျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ပါ သူတို႔အတြက္ အလုပ္ျဖစ္မဲ့ အလြယ္လမ္းတခ်ိဳ႕ကို ရွာေဖြက်င့္သံုးတာမ်ိဳးေတြ ရွိလာပါတယ္။  တျခားဘာသာ၀င္ေတြ ေဆာင္ရြက္တဲ့နည္းလမ္းေတြကို ေတြ႕ျမင္တဲ့အခါ ကိုယ့္ဘာသာတရားနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ဓမၼ ပညာေရးကလည္း မလံုေလာက္ခဲ့ေတာ့ သာသနာ့ကိုယ္ခံအားေတြ ေလ်ာ့နည္းၿပီး သူတို႔လိုပဲ ကိုယ့္ သာသနာကို ေစာင့္ေရွာက္ေကာင္းတယ္လို႔ ထင္ေယာင္ထင္မွားလည္း ျဖစ္လာၾကပါတယ္။

 ပဋိေ၀ဓဆိုက္တဲ့အထိ က်င့္ၾကံပြားမ်ား အား ထုတ္ႏိုင္ဖို႔ ဆိုတာကို အသာထားၿပီး ပရိယတၱိနဲ႔ ပဋိပတၱိကို အားထုတ္ဖို႔ဆိုတာေတာင္ လြယ္ကူတဲ့ကိစၥ မဟုတ္တာေၾကာင့္လည္း ဒီလမ္းကို ေရွာင္ကြင္း လိုက္ၾကပံုလည္း ရပါတယ္။  ဒီလိုနဲ႔ ပညာခ်ိဳ႕ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက သာသနာကို ေစာင့္ ေရွာက္ဖို႔ လူအေရအတြက္ကိုသာ အာရံုက်ၾကကာ လူ႔အရည္အေသြးကိုေတာ့ (မစြမ္းႏိုင္မဲ့ တူတူ) ေမ့ပစ္လိုက္ၾကမတတ္ ျဖစ္လာခဲ့တယ္လို႔ ယူဆပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္လည္း ရဟန္းသံဃာမ်ားရဲ႕ သာသနာျပဳလုပ္ငန္းစဥ္မ်ားဟာ အင္မတန္ အေရးႀကီးသလို အရိပ္လည္း ႀကီးတယ္လို႔ ဆိုရတာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။  မလြယ္လမ္းျဖစ္တဲ့ ပရိယတၱိနဲ႔ပဋိပတၱိကို ကိုယ္တိုင္လည္း က်င့္ကာ သူတပါးကိုလည္း ပဋိေ၀ဓ ဆိုက္ပါေစဆိုတဲ့ သာသနာေစာင့္ေစတနာနဲ႕ မွ်ေ၀ေဟာေျပာညႊန္ၾကားေဖးမမႈကို စိုက္လိုက္မတ္တတ္ က်င့္သံုးေနၾကတဲ့ ရဟန္းသံဃာေတြဟာ အဲဒီအလုပ္ေလာက္နဲ႔ကို မအားႏိုင္ မနားႏိုင္ ျဖစ္ေနၾကမွာ အေသအခ်ာပါပဲ။  

ဒီအခါမွာ အလြယ္လမ္းလိုက္တဲ့ အရိပ္ခိုေတြကေတာ့ ဒီေလာက္အလုပ္မမ်ားတာမို႔ ရပ္ထဲရြာထဲကလူထုနဲ႔ အထိအေတြ႕ ပိုမ်ားခြင့္ ရလာၾကပါတယ္။  အလြယ္လမ္းသမားမို႔ အလြယ္လမ္းစကားသာ ေျပာေဟာေလေတာ့ ရပ္ထဲရြာထဲက ပညာခ်ိဳ႕လူေတြ အတြက္ နားလည္ရမခက္တာေၾကာင့္ သူတို႔စကားေတြ ေပါက္ေျမာက္လာၾကပါတယ္။ သူတို႔တရားေတြ ေဖာင္းပြ လာၾက ပါတယ္။

အဲဒီအခ်ိန္မွာ အခက္လမ္းေလွ်ာက္ေနၾကတဲ့ ရဟန္းသံဃာေတြကေတာ့ ကိုယ္တိုင္က ျပည့္၀မွ သူတပါးကို ျဖည့္ဆည္းႏိုင္ မယ္လို႔ ယံုၾကည္သူေတြပီပီ ကိုယ့္ပဋိေ၀ဓစခန္းကို နပန္း အရင္လံုး ေနၾကရတဲ့အတြက္ ရပ္ထဲရြာထဲက ပညာခ်ိဳ႕ေတြကို ပညာမမွ်ႏိုင္တာမ်ိဳးေတြလည္း ရွိလာ ႏိုင္ပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ခ်ိတ္ခ်ိတ္ခ်င္း ၿငိၾကသလို သာသနာကို ေစာင့္ေရွာက္ဖို႔အတြက္ ဘယ္လမ္း ေလွ်ာက္ရမွန္း မသဲကြဲသူေတြနဲ႔ လူအေရအတြက္ကို အာရံုက်သူေတြ ခ်ိတ္မိၾကတာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ 

ဒီေနရာမွာ အလြယ္လမ္းမလိုက္တဲ့ သာသနာ့၀န္ထမ္း ရဟန္းသံဃာ၊ သီလရွင္မ်ားအေနနဲ႔လည္း ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျဖည့္ဆည္းရံုမက ကိုယ့္ေဘးက ရပ္ရြာသားေတြကိုပါ တၿပိဳင္တည္း ျဖည့္ဆည္း ေပးၾကမွ ျဖစ္မယ္လို႔ သေဘာထားၾကေစခ်င္ပါတယ္။  အမ်ားစုက အလြယ္လမ္း လိုက္ခ်င္ၾက သူေတြမို႔ အခက္လမ္းသမားေတြကို ေရွာင္ကြင္းေကာင္း ေရွာင္ကြင္းၾကပါလိမ့္မယ္။  ဒါေပမဲ့ ကိုယ္ကပဲ သူတို႔ကို မေတြ႕ေတြ႕ေအာင္ ေစာင့္ေတြ႕ၿပီး သာသနာေစာင့္တရားကို ေ၀မွ်ေပးရမယ့္ အေနအထားကို ေရာက္ေနၿပီလို႔ ယူဆပါတယ္။

အဲဒီအတြက္ ေက်းဇူးရွင္ ရတနာစစ္ျဖစ္ၾကတဲ့ ရဟန္းသံဃာ၊ သီလရွင္တို႔ကို လူအမ်ားရဲ႕ အရိပ္လာ အခိုကို မေစာင့္ေတာ့ဘဲ အရိပ္စစ္လိုက္မိုးေပးဖို႔ အားထုတ္ျခင္းျဖင့္ ထပ္မံေက်းဇူးျပဳေပးေတာ္မူၾကဖို႔ ေလွ်ာက္ထားေတာင္းပန္လိုက္ရပါတယ္။ သာသနာသံုးရပ္ကို ေစာင့္ေရွာက္တတ္ေသာ ဗုဒၶဘာသာ ၀င္မ်ား တိုးပြားႏိုင္ပါေစ။

မသီတာ (စမ္းေခ်ာင္း)

ဓမၼ တာဝန္

ဓမၼတာဝန္

အပိုင္း (၁)

တခ်ိဳ႕က ေျပာေလ့ရိွၾကတယ္၊ ျမန္မာနိုင္ငံမွာရိွတဲ့ ဗုဒၶသာသနာကလည္း မသန္႔စင္ဘူးလို႔ ဒီလိုေျပာတယ္၊ ျမတ္စြာဘုရားရဲ့ အဆံုးအမေတြလည္း မသန္႔စင္ဘူး၊ ေထရဝါဒ မပီျပင္ဘူးလို႔ တခ်ိဳ႕သမိုင္း ဆရာေတြက ဒီလိုဆိုခ်င္ၾကတယ္၊ ဘာၾကည့္ေျပာတာလဲဆိုရင္ ေ႐ႊတိဂံုဘုရားေပၚမွာ ရိွတဲ့ နတ္ရုပ္ေတြ ဓာတ္ခန္းေတြတို႔ ဘိုးေတာ္ေတြတို႔ ဆိုတာေတြ ကိုၾကည့္ၿပီးေတာ့ ေထရဝါဒ မွာလည္းပဲ အယူအဆေတြေရာေနတယ္လို ့ဒီလိုသတ္မွတ္ၿပီးေျပာဆိုတယ္။ ဒါဟာ ေသေသခ်ာခ်ာ မစဥ္းစားၾကည့္လို ့ေျပာမိတာသာ ျဖစ္တယ္၊ ကိုးကြယ္တဲ့ပုဂိၢဳလ္ ေတြအေနနဲ ့ေရာတာကသဘာဝပဲ၊ ဓမၼ အေနနဲ႔ အဲဒီလို ေရာေထြးေနတာေတာ့ လံုးဝမရိွဘူး၊ ေထရဝါဒ စစ္စစ္ လံုးဝသန္ ့ ရွင္းစင္ၾကယ္တယ္၊

ေထရဝါဒကို ကိုးကြယ္တယ္ဆိုတဲ့ ပုဂိၢဳလ္ေတြကေတာ့ ေရာေကာင္းေရာလိမ့္မယ္၊ ဒါက ဓမၼမွာ ေရာတာ မဟုတ္ဘူး၊ ပုဂိၢဳလ္က ေရာတာ၊ ပုဂိၢဳလ္ဆိုတာ tradition ကို စြန္႔ခဲတယ္။ ျမန္မာနိုင္ငံမွာ ဗုဒၶသာသနာမေရာက္ခင္က နတ္ကိုးကြယ္တဲ့ ဝါဒမ်ိဳး လက္ခံျပီးေနခဲ့တဲ့ အစဥ္အလာကေန ဗုဒၶသာသနာေတာ္ ေရာက္လာတဲ့အခါမွာ ျမတ္စြာဘုရားရဲ ့အဆံုးအမေတြ ရင္ထဲနွလံုးထဲ ေရာက္လာလို႔ အမွန္သိလာျပီး ဗုဒၶသာသနာေတာ္ကို ျမတ္ျမတ္နိုးနိုးနဲ႔ ကိုးကြယ္လာခဲ့ၾကတယ္၊ အဲဒီကိုးကြယ္လာတဲ့ပုဂိၢဳလ္ေတြမွာ အခ်ိဳ႕က ေရွးရိုးစြဲအေတြးေတြ ေခါင္းထဲမွာ မေပ်ာက္ေသးသည့္ အတြက္ေၾကာင့္ ျမတ္ဗုဒၶရဲ့အဆံုးအမေတြအျပင္ တျခားဟာေတြကို မွန္တယ္ထင္ျပီး လက္ခံ ေနၾကတယ္၊ အယူစြဲေတြ ရိွေနတတ္တာကေတာ့ ဒါ ေလာကရဲ့သဘာဝပဲ။

သို႔ေသာ္ ျမန္မာနိုင္ငံေရာက္လာတဲ့ပိ႗ကသံုးသြယ္ နိကာယ္ငါးျဖာ၊ ဓမၼကၡႏၶာေပါင္း(၈၄၀၀၀) ဆိုတာ ဒီထဲမွာ မည္သည့္ဝါဒမွ ေရာေနွာေနတာ မရိွဘူး၊ ဒါေတာင္မွ တခ်ိဳ႕က ပိ႗ကထဲမွာ ဟိႏၵဴဝါဒ ေတြ ေရာေနတယ္လို႔ေရးတယ္၊ ဘယ္မွာေရာတာတုန္းလို႔ေမးေတာ့ သူတို႔ေထာက္ျပတဲ့အရာေတြက လံုးဝ ရယ္စရာေတြသာျဖစ္တယ္။

ဆိုပါစ႔ို ရယ္စရာတစ္ခုက ဘာလဲဆိုတာ သူတို႔ေျပာမယ္ဆိုရင္ ဗုဒၶဝါဒထဲမွာ မိစၧာဝါဒေတြ ေရာေနတယ္ ဆိုတာက ဒိ႒ိသံယုတ္တို႔၊ ျဗဟၼဇာလသုတ္တို႔၊ ဒါက ဒိ႒ိအေၾကာင္းေတြကို ေဟာေျပာတဲ့ ဟာသာျဖစ္တယ္၊ အဲတာေတြပါရိွလို႔ေရာတယ္လိုံေျပာေနတာကေတာ့ ရယ္စရာ သက္သက္ပဲလို႔ေျပာရမယ္၊ မမွန္တာကို မမွန္ဘူးလို ့တင္ျပျခင္းအားျဖင့္ ဒီတရာဟာ မမွန္မကန္ ျဖစ္သြားတာ မဟုတ္ဘူး၊ မွန္ကန္မႈကို အေလးထားျပီး အမွားကိုလည္း အမွားလို႔ျမင္တတ္ ရွင္းျပတတ္တာသာ ျဖစ္တယ္။

နႏၵကေပတဝတၳဳဆိုတာကို ေထာက္ထားျပီး (၃၁)ဘံုကို ဗုဒၶလက္မခံဘူးဆိုျပီးေတာ ့ျမန္မာနိုင္ငံမွာ ထုတ္တဲ့ စာအုပ္တစ္အုပ္မွာ ေရးတယ္၊ မမွန္ကန္တဲ့သာဓကေတြ ကိုးကားတယ္၊ တစ္ကယ္ က်မ္းဂန္ကို ေလလာၾကည့္မယ္ဆိုရင္ နႏၵက ဆိုတဲ့ျပိတၲာၾကီးဟာ သူကိုယ္တိုင္ မွားယြင္းတဲ့ အယူအဆေတြကို ယူခဲ့သည့္ အတြက္ေၾကာင့္ဒီလို မွားယြင္းတဲ့ဝါဒ လက္ခံ က်င့္သံုးသည့္ အတြက္ေၾကာင့္ ျပိတၲာဘဝ ေရာက္ရပါတယ္လို႔့ေျပာတာ၊ အဲဒါစာေပထဲ မွတ္တမ္းတင္ထားတာ ေတြကို ၾကည့္ျပီး ဗုဒၶဝါဒထဲမွာ ဟိႏၵဴဝါဒေတြ ေရာေနတယ္လို႔ဆိုတာက အလြန္ရယ္စရာ ေကာင္းတဲ့အရာတစ္ခုသာျဖစ္တယ္။

အပိုင္း (၂ )

ရံဖန္ရံခါ တစ္ခ်ိဳ ့နုိင္ငံျခားသားေတြက ဆိုပါစို ့- ျမင့္မိုရ္ေတာင္ အေၾကာင္း ေရးထားတဲ့စာေတြကို ၾကည့္ျပီးေတာ့ ျမင့္မိုရ္ေတာင္ ဘယ္မွာလဲ ဆိုတာမ်ိဳးေတြ ေမးလာတတ္ၾကတယ္၊ ျမင့္မိုရ္ေတာင္ ဘယ္မွာလဲလို ့ေမးလာရင္ ဗုဒၶသာသနာေတာ္မွာ ျမင့္မိုရ္ေတာင္ဟာ အဓိကမဟုတ္ဘူး၊ ဒါေတြက ေရွးေခတ္က ရိွတဲ့ အေနအထားေတြ၊ ျမတ္စြာဘုရားက ေလာကမွာ သတ္မွတ္ထားတဲ့ ေတာင္ တစ္ခုကို ေဟာၾကားျခင္းသာျဖစ္တယ္။

ဆိုပါစို ့- သုတၲနိပါတ္ပါဠိေတာ္ နာလကသုတ္ အဖြင့္ကို ၾကည့္မယ္ဆိုရင္ လူ႔့ျပည္ဟာ ျမင့္မိုရ္ ေတာင္ခါးပန္းမွာ ရိွတယ္လို ့ေရးထားတယ္၊ တာဝတိ ံသာနတ္ျပည္က ျမင့္မိုရ္ေတာင္ထိပ္မွာ ရိွတယ္၊ အသူရာ နတ္ဘံုက ျမင့္မိုရ္ ေတာင္ေအာက္ေျခမွာ ရိွတယ္ဆိုတဲ့စကားကို ၾကည့္လိုက္ရင္ လူ႔့ျပည္ဟာ ျမင့္မိုရ္ေတာင္ ခါးပန္းမွာ ရိွေနတယ္၊ ဒါၾကည့္လိုက္တာနဲ  ့ျမင့္မိုရ္ေတာင္ ရွာေနစရာ လိုေသးလား၊

လူ႔ဘံုနဲ႔ ဆက္စပ္ေနျပီး အင္မတန္ၾကီးမားတဲ့ ကမ႓ာ ျဂိဳလ္ၾကီးတစ္ခုလံုးရဲ ့အျမင့္ဆံုးေနရာဟာ ျမင့္မိုရ္ေတာင္လို႔ ယူဆရင္ ယူဆနိုင္စရာရိွတယ္၊ သာမန္ပကတိျမင္ရတဲ့ ေတာင္မ်ိဳးလို လိုက္ရွာေနလို႔့ကေတာ့ ဘယ္လိုနည္းနဲ႔့မွ ေတြ႔မွာမဟုတ္ဘူး။ ဒီျပႆနာက အေရးၾကီးတာ မဟုတ္ဘူး၊ ျမတ္စြာဘုရားရဲ ့အဆံုးအမထဲမွာ သစၥာေလးပါးတို ့မဂၢင္ရွစ္ပါးတို ့ဆိုတာေတြကသာ အလြန္အေရးပါတယ့္ တရားေတြျဖစ္တယ္၊ ဒါေတြနဲ ့ပက္သက္ျပီး ေစာဒကတတ္နိုင္တာ ဘယ္သူမွမရိွဘူး၊

ေလာကလူသားေတြ အက်ိဳးျပဳဖို႔အတြက္ ျမတ္စြာဘုရားသခင္ ကိုယ္ေတာ္ျမတ္က မဂၢင္ရွစ္ပါး ဆိုတဲ့ အနွစ္သာရရိွတဲ့ တရားကို ေဟာၾကားဆံုးမထားလို႔ မဂၢင္ရွစ္ပါးဆိုတဲ့ ဒီဓမၼဟာ ေလာကသားေတြ အတြက္ ကေန႔ လိုက္ရွာရင္ ကေန႔ အက်ိဳးရိွတယ္၊ ေလာကကို အက်ိဳးျပဳေနလို႔ ့မွန္ကန္တဲ့ အလင္းေရာင္ တစ္ခုကိုျမတ္စြာဘုရားရဲ ့ဓမၼေတြက ေပးအပ္ေနျခင္းျဖစ္တယ္၊

ရတာ မရတာက ျမတ္စြာဘုရား တရားနဲ႔ မဆိုင္ဘူး၊ လုပ္သူပုဂိၢဳလ္ေတြနဲ႔သာ ဆိုင္တယ္၊ ဒါေၾကာင့္မို ့ဘုန္းၾကီးတို႔တေတြ ဓမၼတာဝန္ကို ထမ္းေဆာင္ၾကတဲ့အခါမွာ ျမတ္စြာဘုရားရဲ့ တရားဓမၼကို အတိမ္းအေစာင္း မရိွေအာင္ ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ဖို႔ဟာ ရဟန္းသံဃာေတြ အေလးေပးရမယ့္ တာဝန္တစ္ရပ္ျဖစ္တယ္၊ ဘယ္ဘာသာ ဘယ္ဝါဒမွာပဲ ၾကည့္ၾကည့္ ျမတ္စြာဘုရားရဲ့ အဆံုးအမတရားေတြေလာက္ တရားထုထည္ၾကီးမားတဲ့ အရာဆိုတာမရိွဘူး၊ ျမတ္စြာဘုရားေဟာေျပာထားတဲ့ တရားေတြဟာ ပိ႗က သံုးသြယ္ နိကာယ္ ငါးျဖာ ဓမၼကၡႏၶာေပါင္း (၈၄၀၀၀)ထိ ျမန္မာနိုင္ငံမွာ အျပည့္အစံု ပံုနွိပ္ျပီးေတာ့ စာအုပ္စာတမ္းအေနနဲ ့လည္းရိွတယ္၊ သင္ၾကားပို ့ခ်ေနမႈ လည္းရိွတယ္၊ ျမန္မာနိုင္ငံမွာ မသင္လို ့မသိတဲ့က်မ္းမ်ိဳး အဓိပၸာယ္ မေဖာ္နိုင္တဲ့ က်မ္းမ်ိဳး ဆိုတာလည္းမရိွဘူး၊ ဒါ့ေၾကာင့္မို ့ျမန္မာနိုင္ငံရဲ့ ဓမၼတာဝန္ဟာ ေက်ပြန္တယ္လို ့ဒီလို ေျပာရမယ္။

အပိုင္း (၃)

တခ်ိဳ ့ပုဂိၢဳလ္ေတြက သံဃာေတြထဲမွာ အျမင္မေတာ္တဲ့ပုဂိၢဳလ္ေတြကိုၾကည့္ျပီး အျပစ္ဆိုၾကတယ္၊ ေလာကမွာ အဆိုးနဲ ့အေကာင္းဆိုတာ ဒြန္တြဲေနတာျဖစ္တယ္၊ အဆိုးရိွရင္ အေကာင္းရိွမယ္၊ အနွစ္နဲ ့အကာဆိုတာလည္း ဒြန္တြဲေနတတ္တယ္၊ အဆိုးနဲ႔့အေကာင္း ခြဲျခား ျမင္တတ္ဖို႔ လိုအပ္တယ္၊ ေလာကသားေတြထဲမွာ အဆိုးဆိုတာ မည္သည့္ေနရာမွာမဆိုရိွတယ္၊အဆိုးရိွရင္ အေကာင္းလည္းရိွတယ္၊ အေကာင္းနဲ ့အဆိုးထဲမွာ အဆိုးေတြမ်ားမလာဖို ့ဘဲ အေရးၾကီးတယ္၊ အေကာင္းေတြ ဆက္လက္ေကာင္းျပီးေတာ့ အေကာင္းေတြမ်ားလာဖို႔့ပဲ လိုအပ္တယ္၊ ေလာက သဘာဝကိုက အဆိုးနဲ႔အေကာင္းမွာ အေကာင္းက အဆိုးကို ဆြဲေဆာင္ဖို႔ရာ ခက္တယ္၊ အဆိုးကသာ အေကာင္းကို ဆြဲေဆာင္သြားတတ္တယ္၊ေလာကရဲ ့သဘာဝပဲျဖစ္တယ္။

ဆိုပါစို႔- သရက္သီး ၁၀-လံုးရိွတဲ့အထဲမယ္ တစ္လံုးကပုပ္ေနတယ္၊ က်န္တဲ့ ကိုးလံုးက ေကာင္းတယ္၊ တူတူထားလိုက္လို ့ရိွရင္ အပုပ္တစ္လံုးကို အေကာင္း ၉-လံုးက ေကာင္းေအာင္ မလုပ္ေပးနိုင္ဘူး၊ အဲဒီအဆိုးတစ္လံုးရဲ ့ေနာက္ကိုပဲ အေကာင္းကိုးလံုးက လိုက္သြားျပီး အားလံုးက အပုပ္ျဖစ္သြားတယ္။အေကာင္းေတြ မ်ားေနဖို ့ဆိုတာ ဟာ ဘယ္ေခတ္ ဘယ္ကာလကမွ ရိွနိုင္တာမဟုတ္ဘူး၊ အေကာင္းနဲ ့အဆိုးဆိုတာ ေရာေနတာျဖစ္တယ္၊ အေကာင္းေတြကိုၾကည့္ျပီး ေကာင္းေအာင္ ေဆာင္ရြက္သြားဖို ့သာ အလြန္ အေရးၾကီးတယ္။

ဒါ့ေၾကာင့္မို ့ဒီကေန ့သာသနာေတာ္မွာ ေနထိုင္ၾကတဲ့ရဟန္းသံဃာေတြအေနနဲ ့ ဓမၼတာဝန္ ထမ္းေဆာင္ၾကတဲ့ အခါမွာ အေရးၾကီးတဲ့ ဓမၼတာဝန္ဆိုတာဘာလဲ သိဖို ့လိုအပ္တယ္။ ျမတ္စြာဘုရား ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ကိုယ္တိုင္ ေဟာၾကားခဲ့သည့္ သုတ္ ဝိနည္း အဘိဓမၼာဆိုတဲ့ ေဒသနာေတာ္ေတြဟာ မိမိတို႔ လက္ထဲမွာရိွေနတယ္၊ ဒီတရားေတြကို အာရံုစိုက္ျပီး သင္ယူျခင္း ပို႔ခ်ျခင္း၊ ေလ့လာျခင္းဆိုတာ အေရးတၾကီးလုပ္ရမယ့္ ကိစၥျဖစ္တယ္၊ အဲတာကို ဓမၼတာဝန္လို ့ ေျပာရတယ္။

ပါေမာကၡခ်ဳပ္ဆရာေတာ္ၾကီးေဟာၾကားေတာ္မူေသာ ဓမၼတာဝန္ တရားေဒသနာမွ

လျပည့္ကဆုန္

လျပည့္ကဆုန္

ကဆုန္လကုိ ပုဂံေခတ္က ကုဆုန္၊ ကူဆုန္၊ ကဆုန္၊ ခူဆုန္၊ ခုဆုန္ဟု အမ်ိဳးမ်ိဳးေရးသား ေခၚေ၀ၚခဲ့ တာကုိေက်ာက္စာမ်ားအရ သိရွိၾကပါတယ္။ ကုဆုန္မွာ မူရင္း ေ၀ါဟာရျဖစ္ၿပီး ကဆုန္-စေသာ က်န္ေ၀ါဟာရမ်ားမွာ ကုဆုန္မွ ေရႊ႕လ်ား ေျပာင္းလဲလာေသာ ေ၀ါဟာရမ်ား ျဖစ္ၾကပါတယ္။ ကုဆုန္ႏွင့္ ကဆုန္တုိ႔ရွိ ကု၊ က ပုဒ္တုိ႔မွာ ကုတုိ႔၊ ကုခန္း၊ ကစြန္း၊ ကညိႈ႕၊ ကေတာက္ စေသာ ေ၀ါဟာရတုိ႔ရွိ ကု၊

က ပုဒ္တုိ႔ကဲ့သို႔“ေရ” ဟု အဓိပၸာယ္ရပါတယ္။ “စုန္” မွ ဆင္းသက္လာေသာ “ဆုန္”မွာ သြန္းျခင္း၊ ေလာင္းျခင္း၊ ဖ်န္းျခင္း အဓိပၸာယ္ရွိပါတယ္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ကဆုန္လ အဓိပၸာယ္မွာ ေရသြန္းေသာလ၊ ေရေလာင္းေသာလ၊ ေရဖ်န္းေသာလဟု ဆုိလိုပါတယ္။

ဗုဒၶရွင္ေတာ္ျမတ္ဘုရား သစၥာေလးပါး ျမတ္တရားကုိ ပုိင္းျခား ထင္ထင္ သိျမင္ေတာ္မူရာ မဟာေဗာဓိပင္ပြား ၊ ေဗာဓိပင္မ်ားကုိ ေရသြန္းေလာင္းျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။

၁။ ေဂါတမ ဘုရားရွင္သည္ သုေမဓာ ရွင္ရေသ့ဘ၀တြင္ ဒီပကၤရာ ျမတ္စြာ ဘုရားထံေတာ္မွ “ေနာင္ေသာအခါတြင္ ဘုရားစင္စစ္ ဧကန္အမွန္ ျဖစ္လိမ့္မည္” ဟုနိယတဗ်ာဒိတ္ကုိ ရရွိေတာ္ မူျခင္းသည္ ကဆုန္လျပည့္ေန႔ ျဖစ္ပါတယ္။

၂။ မဟာသကၠရာဇ္ (၆၈)ခု၊ ကဆုန္လျပည့္၊ ေသာၾကာေန႔မွာပင္ ဘုရားအေလာင္းကုိ ဖြားျမင္ေတာ္ မူခဲ့ပါသည္။ ဘုရားအေလာင္းကုိ ဖြားျမင္ေတာ္မူသည္ႏွင့္ တၿပိဳင္နက္ ယေသာဓရာ မင္းသမီး၊ အာနႏၵာမင္းသား၊ ဆႏၵအမတ္၊ ကာဠဳဒါယီအမတ္၊ က႑ကျမင္း၊ ေရႊအုိးႀကီး ေလးလံုးႏွင့္ မဟာေဗာဓိပင္ ဟူေသာ ဖြားဖက္ေတာ္ ခုႏွစ္ဦးတုိ႔သည္လည္း ဖြားျမင္ျဖစ္ေပၚလာၾကပါတယ္။ မဟာေဗာဓိသည္ မဇၥ်ိမေဒသ ဥ႐ုေ၀လေတာတြင္ဘုရားရွင္တုိ႔ ပြင့္ေတာ္မူရာ ဗဟုိအခ်က္အခ်ာ ေအာင္ေျမအရပ္၌ ေပါက္လာျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။

၃။ မဟာသကၠရာဇ္ (၁၀၃)ခုႏွစ္၊ ကဆုန္လျပည့္ေန႔၌ ဘုရားအေလာင္းသည္ မဟာေဗာဓိပင္ရင္း၌ သစၥာေလးပါးကုိ ထုိးထြင္း သိျမင္၍ သဗၺညဳဘုရားရွင္ အျဖစ္သုိ႔ ေရာက္ေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။ ထုိမဟာ ေဗာဓိပင္သည္ ဘုရားရွင္၏ ဖြားဖက္ေတာ္ ခုႏွစ္ဦးတြင္ တဦးအပါအ၀င္ ျဖစ္သည့္အျပင္ ေဗာဓိ ဉာဏ္ကုိ ရရွိရန္ အားထုတ္ေတာ္ မူရာ၌ အသံုးျပဳေတာ္မူေသာ အပင္ျဖစ္၍ ပရိေဘာဂေစတီလည္း ထုိက္ပါတယ္။

ထုိ႔ေၾကာင့္ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ အေပါင္းတုိ႔သည္ ထုိေဗာဓိပင္မွ ပင္ပြားမ်ားကုိ မိမိတုိ႔ ႏုိင္ငံ၌ စုိက္ပ်ိဳးကုိးကြယ္ ေလ့ရွိပါတယ္။ ျမန္မာႏုိင္ငံသည္လည္း ဗုဒၶသာသနာ ေရာက္ခ်ိန္ကပင္ စတင္၍ ေဗာဓိပင္မ်ားကုိ စုိက္ပ်ိဳး ကုိးကြယ္ ခဲ့ၾကဟန္ရွိပါတယ္။ ေႏြရာသီ အလယ္ဗဟုိက်ေတာ့ ျမန္မာတုိ႔၏ ကဆုန္လကား ေနပူျပင္း လွပါတယ္။

“တန္ခူးေရကုန္ ကဆုန္ေရခမ္း” ဆုိသလို ကဆုန္လတြင္ အင္းအုိင္၊ ကန္ေခ်ာင္း၊ ေရႏုတ္ေျမာင္းမ်ား ေျခာက္ခမ္း၍ ေရျပတ္ေလ့ရွိပါတယ္။ ေရျပတ္၍ အပူခ်ိန္ ျပင္းျခင္းတုိ႔ေၾကာင့္ အခ်ိဳ႕သစ္ပင္ ပန္းပင္မ်ားမွာ ႏြမ္းေျခာက္ ပ်က္စီးၾကရပါတယ္။ ထုိအခ်ိန္တြင္ ေရွးျမန္မာတုိ႔သည္ မိမိတုိ႔ အျမတ္တႏုိး ကိုးကြယ္ထားၾကသည့္ မဟာေဗာဓိေညာင္ပင္မ်ား ညိႈးႏြမ္းပ်က္စီးမည္ကုိ စုိးရိမ္ခဲ့ ၾကပါတယ္။

ေဗာဓိပင္ဆုိသည္မွာလည္း အိႏိၵယႏုိင္ငံ၊ သီဟုိဠ္ႏုိင္ငံတုိ႔ရွိ မူလေဗာဓိပင္တုိ႔မွ ဆင့္ပြားယူရေသာ အပင္မ်ိဳးျဖစ္၍ ရွားပါးပင္မ်ိဳး ျဖစ္ပါတယ္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေရွးေခတ္ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ ျမန္မာတုိ႔သည္ ပူျပင္း၍ ေရျပတ္ေသာ ကဆုန္လတြင္ ေဗာဓိပင္မ်ားကုိ မညိႈးမႏြမ္း၊ လန္းဆန္းရွင္သန္ ေစရန္ ဟူေသာ ဆႏၵမြန္ျဖင့္ ေရသြန္းေလာင္း ပူေဇာ္ၾကျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။

ဤသို႔ျဖင့္ ဘုရားအေလာင္းေတာ္ ဗ်ာဒိတ္ေတာ္ခံယူျခင္း၊ ဖြားျမင္ေတာ္မူလာျခင္း၊ မဟာေဗာဓိပင္ ေပါက္ေတာ္မူျခင္း၊ ဘုရားျဖစ္ေတာ္မူျခင္း တုိ႔သည္ ကဆုန္ လျပည့္ေန႔မ်ားပင္ ျဖစ္ေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။

၄။ ထုိ႔ျပင္ ကဆုန္လျပည့္ေန႔မွာပင္ ဘုရားရွင္ ပရိနိဗၺာန္ စံ၀င္ေတာ္မူခဲ့ေသာေၾကာင့္ ကဆုန္ လျပည့္ေန႔ကုိ ဗုဒၶေန႔ ဟု ေရွးပညာရွိတုိ႔က ေခၚေ၀ၚသတ္မွတ္ခဲ့ၾကပါတယ္။

“ကဆုန္လျပည့္၏ ထူးျခားခ်က္ (၅) ရပ္”

(၁) ဗ်ာဒိတ္ခံယူသည့္ေန႔ = ေလးသေခ်ၤႏွင့္ ကမာၻတစ္သိန္းအစ ကဆုန္လျပည့္ေန႔။
(၂) ဘုရားေမြးသည့္ေန႔ = မဟာသကၠရာဇ္ (၆၈)ခု၊ ကဆုန္လျပည့္ (ေသာၾကာေန႔)။ (ဘီစီ ၆၂၃)
(၃) ဘုရားျဖစ္သည့္ေန႔ = မဟာသကၠရာဇ္ (၁၀၃)ခု၊ ကဆုန္လျပည့္ (ဗုဒၶဟူူးေန႔)။ (ဘီစီ ၅၈၈)
(၄) ဗုဒၶ၀င္အက်ဥ္းေဟာသည့္ေန႔ = မဟာသကၠရာဇ္ (၁၀၄)ခု၊ ကဆုန္လျပည့္ေန႔။ (ဘီစီ ၅၈၇)
(၅) ပရိနိဗၺာန္စံသည့္ေန႔ = မဟာသကၠရာဇ္ (၁၄၈)ခု၊ ကဆုန္လျပည့္ (အဂၤါေန႔)။ (ဘီစီ ၅၄၃)

ေတာရိပ္ၿမိဳင္ေပၚ၊ ေျခာက္ႏွစ္ေပ်ာ္၍၊ ခါေတာ္တစ္ဖံု၊ ပြင့္ခ်ိန္ႀကံဳက၊
ကဆုန္လျပည့္၊ ဆင္မင္းေန႔၀ယ္၊ ေျမ့ပရေမ ၊ ပလႅင္ေဗြထက္၊
ေ႐ႊေညာင္ေတာ္ႀကီး၊ ဗိမာန္ထီးႏွင့္၊ မၿငီးၾကည္ျဖဴ၊ ေနေတာ္မူလ်က္၊
ရန္ျမဴခပင္း၊ အမိုက္သင္းကို၊ အရွင္းပယ္ေပ်ာက္၊ အလင္းေပါက္က၊
ထြန္းေတာက္ဘုန္းေမာ္၊ ေသာင္းလံုးေက်ာ္သည္၊ သံုးေဖၚလူတို႔ ျငမ္းပါကုိ။
[ ၁၀၃-ခု ကဆုန္လျပည့္ ဗုဒၶဟူးေန႔၌ ဘုရားအျဖစ္သို႔ ေရာက္ေတာ္မူသည္။]

လျပည့္ေႏြကဆုန္

ဆုပန္ေန႕

ေလးသေခ်ၤကိန္း၊ တစ္သိန္းကပ္ၾကံဳ၊ သူေမဓာေလာင္း၊ ညြန္ေပ်ာင္းဗြက္အုံ၊
ဒီပင္ထံပါး၊ ၀မ္းလ်ားေမွာက္ခုံ၊ ဆုပန္ေန႕၊ လျပည့္ေႏြကဆုန္။

ဖြားျမင္ေန႕

မဟာသကၠရာဇ္၊ ေျခာက္ဆယ့္ရွစ္ၾကံဳ၊ လုမၺနီေတာ၊ သာေမာရဂုံ၊
ေလာင္းေတာ္သိဒၶတ္၊ ထြက္လတ္ၾကာငုံ၊ ဖြားျမင္ေန႕၊ လျပည့္ေႏြကဆုန္။

ဗုဒၶေန႕

တစ္ရာ့သုံးႏွစ္၊ သကၠရာဇ္ၾကဳံ၊ ေဗာဓိပင္မင္း၊ မွီတင္းခုိလႈံ၊
မာန္စြယ္ငါးစင္း၊ ေအာင္ျခင္းဖုံဖုံ၊ ဗုဒၶေန႕၊ လျပည့္ေႏြကဆုန္။

နိဗၺဴ ေန႕

ရာ့ေလးဆယ့္ရွစ္၊ သကၠရာဇ္ၾကံဳ၊ မလႅာမင္းတုိ႕၊ အင္ၾကင္းရဂုံ၊
ဇာတ္ေတာ္သိမ္းလုိ႕၊ေအးျငိမ္းခုိလႈံ၊ နိဗၺဴေန႕၊ လျပည့္ေႏြကဆုန္။

(ကဆုန္လျပည့္ ဗုဒၶေန႔)

ျမန္မာမ်ားရဲ့ ေန႔ထူးေန႔ျမတ္ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီေန႔သည္ ျမန္မာဗုဒၶ ဘာသာ၀င္တုိ႔ရဲ့ ေန႔ထူးေန႔ျမတ ျဖစ္တဲ့ ကဆုန္လျပည့္ေန႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ကဆုန္လျပည့္ေန႔ဟာ ဘုရားေလာင္း သုေမဓာ ရွင္ရေသ့က ဒီပကၤရာျမတ္စြာဘုရားထံမွ ဘုရားစင္စစ္ ဧကန္ျဖစ္လိမ့္မည္ဟု နိယတဗ်ာဒိတ္ကုိ စံေတာ္မူျခင္း၊ ဘုရားေလာင္း ဖြားျမင္ေတာ္မူျခင္း၊ သစၥာေလးပါးကုိ သိျမင္ၿပီး ဘုရာျဖစ္ေတာ္မူျခင္း၊ မဟာေဗာဓိပင္ေပါက္ျခင္းႏွင့္ ပရိနိဗၺာန္၀င္စံေတာ္မူျခင္း ဆုိတဲ့ အလြန္ထူးျခားၿပီး ဗုုဒၶ၀င္ မွတ္တုိင္ႀကီးမ်ား စုိက္ထူခဲ့ေသာ ေန႔ထူးေန႔ျမတ္ႀကီးဆုိလည္း မမွားပါဘူး။ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ ျမန္မာ
တုိ႔က ကဆုန္လျပည့္ေန႔ကုိ ဗုဒၶေန႔ဟု သတ္မွတ္ကာ အခါေတာ္ေန႔ကုိ တခမ္းတနား က်င္းပေလ့ ရွိၾကပါတယ္။

ကဆုန္လျပည့္ ဗုဒၶေန႔ကို အနယ္နယ္မွာ က်င္းပၾကၿမဲမို႔ ကဆုန္လနဲ႔ ပတ္သက္သမွ် မွတ္သား စရာေလးေတြ အနည္းငယ္ တင္ျပခ်င္ပါတယ္။ ကဆုန္လဆိုတာ ဘာသာ သာသနာ ရွဳေထာင့္က ၾကည့္ရင္ အံ့ၾသစရာေကာင္း တဲ့ အျဖစ္သနစ္ေလးေတြ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ျမင္ေတြ႔ႏိုင္ပါတယ္။

“ဗ်ာဒိတ္, ဖြား, ျမင္၊ ေဗာဓိပင္၊ စံ၀င္ နန္းနိဗၺာန္” လကၤာအရ ေဂါတမဘုရား အေလာင္းေတာ္အျဖစ္နဲ႔ သုေမ ဓာရွင္ရေသ့ဘ၀မွာ ဒီပကၤရာ ျမတ္စြာဘုရားထံေတာ္မွ“ဘုရားစစ္စစ္၊ ဧကန္ျဖစ္လိမ့္မည္” ဆိုတဲ့ ဗ်ာဒိတ္ေတာ္ ကို ခံယူခဲ့ျခင္း၊ဘုရားအေလာင္းေတာ္ အမိ၀မ္းမွ ဖြားျမင္ေတာ္မူျခင္း၊ သစၥာ ေလးပါးကို သိျမင္လို႔ ဘုရားျဖစ္ ေတာ္မူျခင္း၊ မဟာေဗာဓိပင္ ေပါက္ျခင္း၊ ပရိနိဗၺာန္ ၀င္စံေတာ္မူျခင္း ဆိုတဲ့ ဗုဒၶနဲ႔ပတ္သက္လို႔ သာသနာ့မွတ္တိုင္ ၾကီးမ်ားက ဒီကဆုန္လမွာ ျဖစ္ခဲ့တာမို႔ ထူးျခားတဲ့ လျမတ္ကဆုန္လို႔ တင္စားေခၚဆိုၾကပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ပဲ ဗုဒၶနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ရက္ျမတ္မ်ား ဆုံစည္းရာ ကဆုန္လ ေရာက္ၿပီဆိုရင္ ကဆုန္လျပည့္ ဗုဒၶေန႔စ တဲ့ ပြဲေတာ္မ်ားကို အမြန္အျမတ္ ျပဳကာ က်င္းပျပဳလုပ္ၾကပါတယ္။

ကဆုန္လမွာ ဗုဒၶေန႔နဲ႔အတူ ကဆုန္ေညာင္ေရသြန္းပြဲေတာ္ကိုလည္း က်င္းပျပဳလုပ္ၾကပါတယ္။ ျမတ္ဗုဒၶဟာ ေဗာဓိပင္ကို အမွီျပဳ၍ သစၥာေလးပါးကို သိျမင္ေတာ္မူခဲ့၊ သဗၺညဳတဥာဏ္ေတာ္ကို ရေတာ္မူခဲ့တာျဖစ္လို႔ ပူေဇာ္ ထိုက္ေသာ သစ္ပင္အျဖစ္ ေဗာဓိပင္ကို အေမႊးန႔ံသာ ထုံေသာ ေရခ်မ္းမ်ားနဲ႔ ကဆုန္ေညာင္ေရသြန္းေလာင္းပြဲမ်ားကို က်င္းပျပဳလုပ္ၾကပါတယ္။ တနည္းအားျဖင့္လဲ ေဗာဓိပင္ဟာ ျမတ္ဗုဒၶက မာရ္နတ္မင္းကို ေအာင္ေတာ္မူ ခဲ့ရာ ထူးျမတ္တဲ့ ေနရာလည္းျဖစ္ပါတယ္။ ထိုသို႔ေအာင္ျမင္မွဳကို ပူေဇာ္ၾကတာလည္း ျဖစ္ပါတယ္။

ေဗာဓိရဲ့ အဓိပၸါယ္က သိျခင္းလို႔ အဓိပၸါယ္ထြက္ရွိပါတယ္။ သစၥာေလးပါးကို သိျမင္တဲ့ေနရာျဖစ္လို႔ ေဗာဓိ မည္တာပါ။ ေ၀ႆဘူ၊ ကကုသန္၊ ေကာဏဂုံ၊ ကႆပ ဘုရားရွင္တို႔ ပြင့္ေတာ္မူရာ သစ္ပင္
မ်ားျဖစ္တဲ့ အင္ၾကင္းပင္၊ ကုကၠိဳပင္၊ ေရသဖန္းပင္၊ ပေညာင္ပင္တို႔သည္လည္း ထိုဘုရားရွင္မ်ား ပြင့္ေတာ္မူရာ သာသနာေတာ္အတြင္း၌ ေဗာဓိပင္မ်ားအျဖစ္အမည္ရၿပီး ေဂါတမဘုရားရွင္ သာသနာ ယခုကာလမွာကဲ့သို႔ ေဗာဓိပင္လုိ႔ ေခၚေ၀ၚကာ ပူေဇာ္ၾကပါတယ္။ ထိုဘုရားရွင္မ်ား လက္ထက္မွာ လည္း ကဆုန္ေညာင္ေရသြန္းမွဳေတြ ရွိမွာအမွန္ပင္ျဖစ္ပါတယ္။

တနည္းအားျဖင့္ ေဗာဓိပင္သည္ ျမတ္ဗုဒၶရဲ့ ကုိယ္စား ကုိးကြယ္ရာလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဘုရားရွင္ လက္ထက္ ေတာ္အခါက ဘုရားေက်ာင္းေတာ္သို႔ ဖူးေမွ်ာ္ရန္ သြားၾကတဲ့ ရွင္လူရဟန္းတို႔ ေက်ာင္းေတာ္သို႔ ေရာက္တဲ့အခါမွာ ေဒသစာရီၾကြခ်ီေတာ္မူတဲ့ အခ်ိန္အခါနဲ႔ ဆုံလို႔မို႔ ဖူးျမင္ခြင့္ မရရွာဘဲ သူတို႔ေတြ ျပန္သြားခဲ့ရပါတယ္။ ဒါကို အရွင္အာနႏၵာ မေထရ္ျမတ္က့ ျမတ္ဗုဒၶအား ေလွ်ာက္ထားေပးမွဳေၾကာင့္ မူရင္းေဗာဓိပင္က ေၾကြလုလု အေစ့တလုံးကို ရွင္ေမာဂၢလႅာန္မေထရ္ ျမတ္က သကၤန္းေတာ္နဲ႔ ခံယူေတာ္မူခဲ့ၿပီး သာ၀တၳိျပည္၊ ေဇတ၀န္ေက်ာင္းေတာ္သို႔ သယ္ေဆာင္ ေပးခဲ့ပါတယ္။

ရွင္အာနႏၵာက ဘုရားကိုယ္စား ေဗာဓိပင္စိုက္ပ်ိဳးေရးမွာ တာ၀န္ယူခဲ့ၿပီး ေကာသလမင္းနဲ႔ အနာထပိဏ္သူ ေဌး၊ ၀ိသာခါတို႔က ကူညီေဆာင္ရြက္ေပးခဲ့ပါတယ္။ ရွင္ေမာဂၢလႅာန္ ေဆာင္ယူ ေတာ္မူခဲ့တဲ့ ေဗာဓိပင္မ်ိဳးေစ့ကို ေဇတ၀န္ေက်ာင္းေတာ္ တံခါး၀အနီးမွာ စိုက္ပ်ိဳးကာ ရွင္လူ အမ်ားက ဘုရားကုိယ္စား ကုိယ္ကြယ္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ရွင္အာနႏၵာ မေထရ္ျမတ္ကို အေၾကာင္းျပဳကာ စတင္ျဖစ္တည္ခဲ့တဲ့ ေဗာဓိပင္မို႔ အာနႏၵာေဗာဓိပင္လို႔ မည္တြင္ ခဲ့ပါတယ္။

ဒါ့အျပင္ သီဟုိဠ္ကၽြန္းက ေဗာဓိပင္ကိုေတာ့ မူရင္းေဗာဓိပင္ရဲ့ ေတာင္ဘက္က အကိုင္းၾကီးကို ျဖတ္ယူဆင့္ ပြား ခဲ့ၿပီး စိုက္ပ်ိဳးခဲ့လို႔ ဒကၡိဏသာခါလို႔ေခၚပါတယ္။ ဒကၡိဏသာခါေဗာဓိပင္မ်ား သီဟိုဠ္ကၽြန္းမွာ ေနရာအႏွံ႔ ပြားမ်ားၿပီး ေပါက္ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ ရာသီဥတုဒဏ္ေၾကာင့္ က်ိဳးျပတ္ခဲ့တဲ့ ဒကၡိဏသာခါေဗာဓိပင္မ်ားရဲ့ အကိုင္းမ်ားကို ဘုရား ဆင္းတုေတာ္မ်ား ထုလုပ္ကာ ကိုးကြယ္ခဲ့ၾကရာ ယေန႔ဆို ကမၻာအႏွံ႔မွာ ဒကၡိဏသာခါဆင္းတုေတာ္ ျပန္႔ႏွံ႔လ်က္ရွိပါတယ္။ ျမန္မာျပည္မွာလည္း ေျမာက္မ်ားစြာ ရွိပါတယ္။

ေနာက္ခံသမိုင္းေၾကာင္းမ်ားနဲ႔ အဓိပၸါယ္ျပည့္စုံေလးနက္ေနတဲ့ လကဆုန္ဟာ ဗုဒၶဘာသာ၀င္မ်ား အတြက္ မေမ့ႏိုင္စရာပင္ျဖစ္ပါတယ္။ ဘုရားေပးကမ္းခဲ့တဲ့ နိဗၺာန္လမ္းသို႔ ေလွ်ာက္လွမ္းသူ သူေတာ္စင္မ်ားအဖို႔ ဘုရား ေက်းဇူးကိုသိ၍ ေက်းဇူးေတာ္အနႏၱကုိ တုန္႔ဆပ္ေသာအားျဖင့္ ကဆုန္ပြဲေတာ္မ်ားကို က်င္းပေနၾကတာျဖစ္ ပါတယ္။

မဂၤလာရွိေသာပြဲေတာ္ပင္ျဖစ္ပါတယ္။ က်င္းပသူ၊ ၾကြေရာက္ ကုသိုလ္ျပဳူသူ၊အားလုံးဟာ သူေတာ္ေကာင္း စိတ္ဓာတ္ အက်င့္ျမတ္နဲ႔မို႔ ကုသုိလ္မဂၤလာ အျဖာျဖာတို႔ ပြားမ်ားလွ်က္ က်က္သေရတိုးတက္ေနပါတယ္။ ကုိယ့္ ယဥ္ေက်းမွဳကိုလည္း ေဖာ္ေဆာင္တဲ့ပြဲမို႔ က်င္းပႏိုင္ေလ ေကာင္းေလဆိုတဲ့ ပြဲေတာ္တခုပင္ျဖစ္ပါတယ္။

( ဖတ္ခဲ့မိေသာ ဘေလာ့မ်ားမွ ကူးယူတည္းျဖတ္ ေဖာ္ျပပါသည္။)
အရွင္သု၀ီရ ၊ (၀ိနယ၀ိဒူ၊ သာသနဓဇဓမၼာစရိယ၊ မဟာဂႏၶာရာမိက ဓမၼာစရိယ)