ကိုရင္ စာမျပန္လွ်င္လည္း မိဘုတ္က စိတ္ဆိုးဦးမည္။ စကားနာ ထိုးေကာင္း ထိုးေပလိမ့္မည္။ စာျပန္လွ်င္လည္း မိဘုတ္ရဲ့ဆႏၵကို လိုက္ေလွ်ာသည္ဟု ေတြးထင္ေပေရာ့မည္။ မည္သည့္ဘက္မွ ၾကည့္ၾကည့္ မလွည့္သာေခ်။ သို႔ေသာ္လည္း ကိုရင္ စာျပန္ပါမည္။ သမုဒယေတာ ေသာကသံသရာ၀ယ္ မိဘုတ္တစ္ေယာက္ တြယ္ရာမဲ့ ခိုရာမဲ့ အျဖစ္ျဖင့္ နစ္မြန္းမည့္အေရးကို ေမွ်ာ္ေတြး၍ ပူပန္မႈ ကရုဏာစိတ္ျဖင့္ပါတည္း။
ကိုရင္ႏွင့္ မိဘုတ္တို႔၏ဘ၀ကား ေရေက်ာ္ရြာတြင္ ေမြးဖြါး ၾကီးျပင္းခဲ့ေသာ ေတာသူ ေတာင္သားတို႔ပင္ ျဖစ္ပါ၏။ တစ္ရြာတည္းေန တစ္ေရတည္း ေသာက္ခဲ့ၾက၍ ေသြးခ်င္းေဖာက္၍ မေသာက္ရုံတမယ္ ရင္းႏွီးခဲ့ၾကပါ၏။ ငယ္သူငယ္ခ်င္း ျဖစ္သည္ႏွင့္အညီ သံေယာဇဥ္ ဆံတစ္ပင္လည္း ကိုယ္စီ တင္းခဲ့မိၾက၏။ သို႔ေသာ္ အၾကင္နာ အေငြ႔အသက္တို႔ကို ေယာင္မွား၍ပင္
မထြက္မိၾကပါေပ။
ယိုင္နဲ႔လဲျပိဳလုျဖစ္ေနေသာ (၅၂၈)ဆိုင္းဘုတ္ကို မျဖဳတ္သိမ္းမီကာလမွာပင္ ရြာဦးဘုန္းၾကီးထံတြင္ ကိုရင္ဘ၀ သာမေဏအျဖစ္သို႔ ကူးေျပာင္းခဲ့ရပါ၏။ ဘုန္းေတာ္ၾကီး၏ အစီအမံျဖင့္ စာသင္ရန္အတြက္ ရန္ကုန္ျမိဳ႕ ရြာမပရိပတၱိစာသင္တိုက္သို႔ စာပေလြပိုက္ကာ ကိုရင္လိုက္ပါခဲ့ရသည္။ ရပ္ရြာအတြက္ သာသနာအတြက္ တစ္ဖက္တစ္လမ္းမွ ထမ္းေဆာင္မည္ဆိုသည့္ ရည္ရြယ္ခ်က္တို႔ႏွင့္သာတည္း။ ဤအခ်ိန္မွစ၍ ကိုရင္ႏွင့္ မိဘုတ္တို႔ဘ၀သည္ သံုးႏွင့္ေလးလို ေက်ာခိုင္းကာ အေ၀းသို႔ႏွင္ခဲ့ရပါ၏။
ယခုဆိုလွ်င္ ကိုရင္ စာသင္ရန္အတြက္ ရြာမွထြက္လာသည္မွာ ဆယ္စုႏွစ္ တစ္ခုေတာင္ ေက်ာ္လြန္ခဲ့ေပျပီ။
ဆယ္စုႏွစ္ တစ္ခုအတြင္း ကိုရင့္ဘ၀လမ္းသည္ ပန္းခင္းေသာလမ္းခ်ည္းသာ ေလွ်ာက္လွမ္းခဲ့ရသည္မဟုတ္။ ဆူးခင္းလမ္း ကိုလည္း နင္းခဲ့ရ၏။ ခလုတ္ကံသင္းတို႔ကိုလည္း ေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့ရ၏။ အႏၱရာယ္ အသြယ္သြယ္ကိုလည္း ရင္ဆိုင္ခဲ့ရ၏။ ခေရာင္းလမ္း အတိသာတည္း။ အခက္အခဲ အမ်ိဳးမ်ိဳးကို ေက်ာ္လြန္ျပီး (၁၀)စုႏွစ္၏ သည္မွာဘက္တြင္မူ သာသနာေတာ္၏ အရိပ္အာ၀ါသ ေအာက္၀ယ္ စမ္းေရေအးကိုလည္း ေသာက္ခဲ့ရ၏။ ပန္းေလေမႊးကိုလည္း ရွဴရွိဳက္ခဲ့ရပါ၏။ ထိုကဲ့သို႔ ေအာင္ပန္းဥယ်ာဥ္ထဲ ေရာက္ရွိေစရန္အတြက္ မိဘမ်ားကလည္း အတင္းတြန္းပို႔ခဲ့ၾက၏။ ဆရာအရွင္တို႔ကလည္း လမ္းညႊန္ေပးခဲ့ၾကပါသည္။ ထိုသို႔
ေအးခ်မ္း တည္ျငိမ္ေနေသာ ကိုရင္ဘ၀ထဲသို႔ မိဘုတ္က တမန္ေတာ္ စာလႊာျဖင့္ ထိုးေဖာက္ကာ ၀င္ေရာက္လာခဲ့ျပန္ျပီေကာ။
မိဘုတ္၏စာသည္ ရိုးသား၏။ ပြင့္လင္း၏။ ျပတ္သား၏။ သံေယာဇဥ္ အေငြ႔အသက္တို႔ သင္းပ်ံ႕လ်က္ရွိပါ၏။ “ကိုရင္ေရ” ဟူေသာ ရင္းႏွီးမႈ ေလသံျဖင့္ အစခ်ီခဲ့၏။ စာပါအေၾကာင္းအရာတို႔သည္ အစတြင္ ထူးျခားမႈမရွိလွ။ အေဖအေမတို႔ က်န္းမာေၾကာင္းလည္းပါ၏။ တန္ေဆာင္တိုင္ ဘုရားပြဲေတာ္ ေပ်ာ္စရာေကာင္းသည္လည္း ပါ၏။ ရြာမွာ မိုးေကာင္း၍ စိုက္ပ်ိဳးျပီးစီးေၾကာင္းလည္း ပါ၏။ သည္အထိ ဘာမွထူးျခားမႈမရွိ။ ေရးရိုးေရးစဥ္ပင္။ ေနာက္ဆက္ေရးသည္က…………….
“မိဘုတ္ အိမ္ေထာင္ျပဳရေတာ့မယ္ ကိုရင္။ မိဘေတြက အတင္းစီစဥ္ေနၾကတယ္ေလ။ အဲဒါ မိဘုတ္ ဘာလုပ္ရမလဲ၊ အၾကံေပးပါဦး ကိုရင္ရယ္။ ကိုရင္ သေဘာမတူရင္ မိဘုတ္ ဘယ္သူ႔ကိုမွ မယူပါဘူး။ အခ်ိန္မီ အေၾကာင္းျပန္ေပးေစခ်င္ပါတယ္။ မိဘုတ္ ဆိုလိုတဲ့ အဓိပၸါယ္ကို ကိုရင္နားလည္မွာပါ။”
............စသည္ စသည္။
စာပါအေၾကာင္းအရာတို႔သည္ နီးလိုက္ ေ၀းလိုက္ႏွင့္ ကိုရင့္ရင္ထဲ၀ယ္ ေယာက္ယက္ခတ္လ်က္၊ မပီျပင္ေသာ အေ၀းျမင္ကြင္းႏွယ္ ေ၀၀ါးးလ်က္ ရွိပါကုန္၏။ မိဘုတ္၏စာသည္ ဘာကိုဆိုလိုပါသနည္း။ ကိုရင္ ဘာလုပ္ရမည္နည္း။ ဘာလုပ္သင့္သနည္း။ ကိုရင့္ အေျခအေနကလည္း တစ္ျပိဳင္နက္တည္းမွာ ရည္ရြယ္ခ်က္ ႏွစ္ခုလံုးကို ျပဳလုပ္၍မရေသာ အေနအထား။ မိဘုတ္၏ဆႏၵကို လိုက္ေလ်ာမိလွ်င္လည္း တစ္ဘက္က အဖျမတ္စြာ သာသနာကို စြန္႔လွႊတ္ရေပေတာ့မည္။ အဖျမတ္စြာ သာသနာကို ဆက္လက္ ဖက္တြယ္လွ်င္လည္း တစ္ဘက္က မိဘုတ္ကို သံေယာဇဥ္ျဖတ္ကာ ထားရစ္ရမည္ သာတည္း။ သည္သို႔ေသာ အေျခအေနကို မိဘုတ္လည္း သိမည္ထင္ပါ၏။
တစ္ေယာက္သူ၏ ဆႏၵကို လိုက္ေလ်ာရမည္ေလာ။ အမ်ား၏ ဆႏၵကို လိုက္ေလ်ာရမည္ေလာ။ အၾကိမ္ၾကိမ္ စဥ္းစားခဲ့ရ၏။ တစ္ဘက္မွာ သ့ေယာဇဥ္ၾကိဳး တင္းရပါေသာ မိဘုတ္။ အျခားတစ္ဘက္မွာ စိုးရိမ္လြန္စြာ အားကိုးတၾကီးေစာင့္ေမွ်ာ္ေနၾကေသာ မိဘမ်ား၊ ရြာသ ရြာသားမ်ား၊ လမ္းမွန္ကို ညႊန္ျပခဲ့ျပီး၊ ပညာဆီမီး ထြန္းညိွေပးခဲ့ၾကေသာ ဥယ်ာဥ္မွဴး ဆရာအရွင္မ်ား။ မိမိဘ၀ျမဳပ္ႏွံရာ ပခံုးေျပာင္း တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ရမည့္ အဖျမတ္စြာ သာသနာေတာ္။ ဤသို႔ေသာ အေျခေနမ်ားေၾကာင့္ ဦးေႏွာက္ႏွင့္ ႏွလံုးသားသည္ လြန္ဆြဲလ်က္၊ ဆံုးျဖတ္ရခက္ေသာ ျပႆနာၾကား၀ယ္ ခ်ာလည္လ်က္၊ ရွဳပ္ေထြးလ်က္။
မိဘုတ္၏စာႏွင့္ တစ္ျပိဳင္နက္ ေရာက္လာေသာ မိခင္၏စာကို ကိုရင္ ေဖာက္ဖက္လိုက္မိသည္။…
“သား….ကိုရင္”
ေမေမ စာေရးလိုက္ပါတယ္။ သား က်န္းမာေရးေကာင္းရဲ့လား။ အစစအရာရာ အဆင္ေျပရဲ့လား။ လိုတာရွိရင္ မွာလိုက္ေပါ့။ ေမေမတို႔ မိသားစု အလုပ္ လုပ္ေနတာလည္း သားအတြက္ပါကြယ္။ ေမေမတို႔ ဆင္းရဲေပမယ့္ သားကို မဆင္းရဲေစခ်င္ဘူး။ေမေမတို႔ ပင္ပန္းခ်င္ ပင္ပန္းပါေစ၊ သားအတြက္ပဲလို႔ စိတ္ကူးလိုက္ရံုနဲ႔ ေမေမတို႔ရဲ့ပင္ပန္းမႈေတြဟာပိန္းၾကာဖက္ေပၚ ေရမတင္သလို ေျပေပ်ာက္ခဲ့ရပါတယ္သား။
သားကို ေျပာရဦးမယ္။ ခုတေလာ ေမေမ အိပ္မက္ေတြ မေကာင္းဘူးကြယ္။ အိပ္မက္ကလည္း ရိုးစင္းလိုက္တာကြယ္။ သား လူထြက္သြားလို႔..တဲ့။ေမေမျဖင့္ ငိုလိုက္ရတာ။ အိပ္မက္က လန္႔ႏိုးေတာ့ ေမေမ့မွာ ေဇာေခ်ြးေတြနဲ႔ မ်က္ရည္ေတြေရာျပီး ရႊဲနစ္ေနျပီေလ။ အဲဒီအေၾကာင္းကို မိသားစုေတြ ေျပာျပမိေတာ့ အားလံုး ငိုမိၾကတယ္ သားရယ္။ ဒါေတြကိုေတာ့ သားက ဘယ္မွာလာ သိႏိုင္ပါ့မလဲ။ ဒါအိပ္မက္ပဲလို႔ သားက ေျပာခ်င္တာ မဟုတ္လား။ အိပ္မက္ျဖစ္လို႔ အရင္က ေမေမ မယံုၾကည္ခဲ့ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ခုေတာ့ မယုံလို႔ မရေတာ့ဘူးသား။
ဟိုတေလာက အျဖစ္အပ်က္က္ိုပဲဲ ၾကည့္ပါလား။ ေမေမ မက္ခဲ့တဲ့ အိပ္မက္ထဲမွာ သားက်န္းမာေရး မေကာင္းဘူးတဲ့။ ေမေမလည္း သားကို စိတ္မခ်လို႔ ရန္ကုန္ျမိဳ႕ကိုလိုက္လာေတာ့ သားကို ေဆးရံုေပၚမွာ ေတြ႔ခဲ့ရတယ္ေလ။ ဒါ့ေၾကာင့္ခုအိပ္မက္ကလည္း အဲလိုမ်ိဳး တကယ္ျဖစ္ေနမလားလို႔ပါ သားရယ္။ အိပ္မက္ မက္တာေတာင္ ေမေမတို႔ေတြ ဒီေလာက္ ခံစားရတယ္ဆိုရင္ တကယ္သာ သားလူထြက္ခဲ့ရင္ ေမေမတို႔ မိသားစု ဘယ္လိုေနမလဲ သားစဥ္းစားၾကည့္ေပါ့။
သားကို ပညာတတ္ၾကီး ျဖစ္ေစခ်င္တာ၊ သာသနာ့၀န္ထမ္းေနတဲ့ ဆရာေတာ္ၾကီး ျဖစ္ေစခ်င္တာ ေမေမတိဳပရဲ့ အျဖစ္ခ်င္ဆံုး ဆႏၵပါကြယ္။ ဒါဆိုရင္ ေမေမသားကို ေမြးရက်ိဳး နပ္ပါျပီ။ ေမေမတို႔ လႈပ္ရွား အသက္ရွင္ေနရတာလည္း သားအတြက္ပါလို႔ ေျပာရင္ မမွားပါဘူးကြယ္။ ဟိုတေလာကေတာင္ ရြာဦး ဘုန္းေတာ္ၾကီးက ေမးေနေသးတယ္။ သားထံမွ စာမလာတာ ၾကာျပီတဲ့။………”
ဖတ္လက္စ စာကို တုန္ယင္ေသာလက္ျဖင့္ ကိုင္လ်က္ ကိုရင္တစ္ေယာက္ စဥ္းစားခဲ့ရပါျပီ။ မ်က္၀န္းထဲမွာေတာ့ မ်က္ရည္ၾကည္တို႔ ေ၀့သီလ်က္၊ ေမေမ့အတြက္ က်ရတာလား၊ မိဘုတ္အတြက္ က်ရတာလားဆိုတာ ကိုရင္ မသိႏိုင္ မေ၀ခြဲႏိုင္ေတာ့ပါေပ။ ေမေမ့စာသည္ အခ်ိန္မွီ ေရာက္လာသည္ဟု ဆိုရေပမည္။ ေတြေ၀လမ္းခြဲ၀ယ္ ရပ္ေနရေသာ ကိုရင္အတြက္ ေမေမ့စာသည္ တြန္းအား တစ္ရပ္ ျဖစ္ခဲ့ပါ၏။ ဆံုးျဖတ္ရခက္ေသာ ေ၀ဒနာအတြက္ လမ္းမွန္ကို ညႊန္ျပသကဲ့သို႔ပင္တည္း။
ထိုေန႔တစ္ညလံုး ကိုရင္ အိပ္မေပ်ာ္ခဲ့ေပ။ အၾကိမ္ၾကိမ္ စဥ္းစားခဲ့ရ၏။ အထပ္ထပ္ သံုးသပ္ခဲ့ရ၏။ မုိးစင္စင္ အလင္းမွာေတာ့ ရႊင္လန္းစိတ္ျဖင့္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို ပိုင္ပိုင္ခ်ႏိုင္ခဲ့ေပျပီ။ ကိုရင့္အေနျဖင့္ မိဘုတ္စာ၏ ဆိုလိုရင္းကို မသိလို၊ မျမင္လို၊ နားမလည္လိုေတာ့ျပီ။ ဆက္၍မကသင့္ေသာ သည္ဇာတ္ကို ရုတ္တရက္ ရပ္တန္႔ပစ္ရံုမွတစ္ပါး အျခားမရွိေတာ့ျပီ။ ဟိုတစ္ဖက္မွာ ‘ဟို..တစ္ျခားတစ္ဖက္မွာ ဘယ္လိုခံစားရမလဲ’ ထည့္သြင္း မစဥ္းစားေတာ့ျပီေလာ၊ ေမးၾကေတာ့မည္။ ရွိေစေတာ့။ စိတ္မေကာင္းျခင္း ၾကီးစြာ ျဖစ္ရ၏။ ၾကိတ္၍ ၀မ္းနည္းမိ၏။ အသင့္ေလ်ာ္ဆံုး လမ္းတစ္လမ္းအတြက္ သည္ဇာတ္ကို ျပည္ဖံုးကားခ်၍ ရပ္တန္႔ပစ္ရံုသာ ရွိေတာ့သည္။
မည္သို႔ပင္ ဆိုၾကပါေစ၊ သစ္စိမ္းခ်ိဳး ခ်ိဳးသူအျဖစ္ ကိုရင္ ခံယူေတာ့မည္။ ပူေလာင္ကြ်မ္းေစေတာ့၊ သည္အပူကို ကိုရင္ ရင္ဆိုင္ေတာ့မည္။ ေရာဂါလကၡဏာ ေပၚစအခ်ိန္မွာ ကုထံုးေကာင္းေကာင္းႏွင့္ မကုပဲထားခဲ့လွ်င္ သည္ထက္ပိုေသာ ေနာက္ဆက္တြဲ အေျခအေနဆိုးကို ကိုရင္ မုခ်ရင္ဆိုင္ရဖြယ္ရွိသည္။ ခြင့္မလႊတ္ႏိုင္ရင္လည္း ရွိပါေစေတာ့။ ဒါေပမဲ့ ကိုရင္ ေတာင္းပန္လိုက္ပါ၏။ ခြင့္လႊတ္ပါ မိဘုတ္။ ကိုရင့္ကို နာက်ည္းလိုက္ပါေတာ့။ မုန္းေလာက္စရာ အေၾကာင္းမရွိသူကို ေမ့ေပ်ာက္စရာ တရားရွာျပီး ေမ့ေဖ်ာက္ဖို႔ ကိုရင္ ၾကိဳးစားရပါေတာ့မည္။
ကိုရင္ ေလွနံႏွစ္ဖက္ကို မနင္းလိုျပီ။ လက္တစ္ဘက္ျဖင့္ အဖျမတ္စြာ သာသနာေတာ္ကို ဆုပ္ကိုင္၍ က်န္လက္တစ္ဘက္ျဖင့္ မိဘုတ္ကို လက္မကမ္းလိုေတာ့ျပီ။ ထိုလက္ျဖင့္ပင္ မိဘုတ္ကို ထာ၀ရ ႏႈတ္ဆက္ခဲ့ပါမည္။ ႏွလံုးသားကို စြန္႔လႊတ္ျပီး၊ မိဘုတ္ႏွင့္ ေ၀းရာ သာသနာေတာ္မွာ ကိုရင့္ဘ၀ကို ထာ၀ရ အေျခခ်ပါမည္။ ရင္မွာ ေနတစ္ရာမက ပူေစဦးေတာ့၊ သည္အပူကို အားတင္းခံလို႔ မိဘုတ္ကို စြန္႔ခြါပါေတာ့မည္။
ကိုရင္ စာျပန္လိုက္ပါသည္ မိဘုတ္။ ဤသို႔ စာျပန္သျဖင့္ မိဘုတ္၏ စာျပန္ေစလိုေသာ ဆႏၵကို ျဖည့္စြမ္းသည္ မွန္၏။ သို႔ေသာ္ မိဘုတ္၏ အဆိုျပဳခ်က္ တစ္ရပ္ကို မလိုက္ေလ်ာႏိုင္၍ ရင္၌မ်ားစြာပင္ ၀မ္းနည္း ေၾကကြဲမိပါ၏။ သည္စာသည္ မိဘုတ္အတြက္ ခ်မ္းသာရာ ခ်မ္းသာေၾကာင္း အေၾကာင္းျပန္စာဟု ထင္လိုကလည္း ထင္ႏိုင္ပါ၏။ မိဘုတ္၏ ေ၀ဒနာ သက္သာရာ သက္သာေၾကာင္း ေသာက္ေဆး သံုးေဆးတစ္ခြက္ဟု ယူဆလိုကလည္း ယူဆႏိုင္မည္ထင္္ပါ၏။ သည္စာသည္ မိဘုတ္အား မုခ် အကူအညီ ျပဳလိမ့္မည္ဟုလည္း ကိုရင္ ေမွ်ာ္လင့္ပါသည္။
စင္စစ္ မိဘုတ္သည္ လူနာ။ ကိုရင္က ဆရာ၀န္ပမာသာတည္း။ မိဘုတ္၏ ေသာက ေ၀ဒနာအတြက္ ကိုရင့္အား ဖြင့္ေျပာတိုင္ပင္၏။ ကုသပါဟုလည္း ေတာင္းပန္သည္။ ေကာင္းျပီ။ ကိုရင္ သည္ေ၀ဒနာကို ကုသမည္။ မိဘုတ္အတြက္ ေဆးတစ္ခြက္ ကိုရင္ ေပးမည္။ သည္ေဆးျဖင့္ မိဘုတ္၏ ေသာက ေ၀ဒနာတို႔ ေပ်ာက္ကင္းမည္ဟု ယံုၾကည္ပါ၏။ သို႔ေသာ္ ၾကိဳတင္၍ကား ကတိ မေပးလိုပါေခ်။ ကိုရင့္ေဆးကို ကိုရင္ကိုယ္တိုင္ သံသယျဖစ္ေသာေၾကာင့္၊ မယံုေသာေၾကာင့္၊ စိတ္မခ်ေသာၾကာင့္ကား မဟုတ္ပါေလ။
အနာဂတ္ဟူသည္ ၾကိဳတင္ ပံုစံခ်၍ ရေကာင္းေသာအရာ မဟုတ္ေသာ္လည္း မိဘုတ္၏ အနာဂတ္အတြက္မူ ကိုရင္ ပံုစံခ်၍ ရေကာင္းမည္ ထင္ပါ၏။ မိဘုတ္ ခ်မ္းသာေစရမည္။ မိဘုတ္အေနႏွင့္ တစ္ခုတည္းကိုသာ လိုက္နာရမည္။ လူနာသည္ ဆရာ၀န္၏ စကားကို နာယူရရိုး ထံုးစံရွိသည္ မဟုတ္ပါေလာ။ အာဏာျပသည္၊ စိမ္းကားရက္စက္လြန္းသည္ဟုကား မထင္ေစလိုပါ။
စင္စစ္ ကိုရင့္ေဆးသည္ ျမတ္ဗုဒၶ၏ ကရုဏာ အျမိဳက္ေဆးသာ ျဖစ္ပါ၏။ ဤေဆးကို ေသာက္ျခင္းျဖင့္ မိဘုတ္လည္း ခ်မ္းသာရမည္။ မိဘုတ္မိဘလည္း ၀မ္းသာရမည္။ ကိုရင္ကေတာ့ ဆရာ၀န္ျဖစ္သည္ႏွင့္အညီ မိဘုတ္၏ ေသာက ေ၀ဒနာ သက္သာ၍ မိဘုတ္ဘ၀ သာယာခ်မ္းေျမ႕လွ်င္ ကိုရင္ အတိုင္းမသိ ၀မ္းေျမာက္ေနမည္သာ ျဖစ္ပါ၏။
“ဘ၀ႏွင့္ ဆႏၵ အံက်ေအာင္ မျဖစ္ႏိုင္ေသာ အေျခအေနမွာ မိဘုတ္ဘ၀ သာယာေစဖို႔ မိဘစကားကိုသာ
နာေထာင္ လက္ခံလိုက္ပါေတာ့”…..လို႔ဲ ကိုရင္ အၾကံေပးလိုက္ပါရေစလား။
မိဘုတ္တစ္ေယာက္ ကိုရင့္စကားကို နားေထာင္ျခင္းသည္ မိဘုတ္ဘ၀ သာယာေစေၾကာင္း နည္းလမ္းေကာင္းလည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါ၏။ မိဘစကားကို နားေထာင္ေသာ အေမြခံ သားသမီးေကာင္းလည္း ပီသႏိုင္ပါ၏။ ကိုရင့္စကားကို နားေထာင္၍ ကိုရင့္ပါရမီကို ကူညီ ျဖည့္သည္လည္း မည္ပါ၏။ မိဘုတ္ဘ၀ သာယာလာေသာေန႔တြင္ ကိုရင့္ ေစတနာကို မိဘုတ္တစ္ေယာက္ ေကာင္းေကာင္း သေဘာေပါက္လာပါလိမ့္မည္။
မိဘုတ္ေရာဂါ ေ၀ဒနာအတြက္ ေသာက္ေဆးကိုလည္း ေပးခပါဲ့၏။ အားေဆးကိုလည္း ေကြ်းခဲ့ပါ၏။ ေလွ်ာက္လွမ္းရန္ လမ္းမွန္ကိုလည္း ညႊန္ျပခဲ့ပါ၏။ ခ်မ္းသာေစေၾကာင္း နည္းလမ္းေကာင္းလည္း ေပးခဲ့ပါ၏။ ညီမေလး တစ္ေယာက္အေပၚ ထားရွိေသာ အစ္ကိုတစ္ေယာက္၏ ၾကည္လင္ ေအးျမေသာ ေမတၱာ ကရုဏာတို႔ႏွင့္သာတည္း။
ကိုရင့္ဘ၀ကေတာ့……..
လူ႔ဘံု႒ာေန၊ မာယာေျမမွာ
သစၥာေလးအား၊ ေမတၱာမွ်ားကို
ခ်ထားရစ္ကာ၊ သြားပါေတာ့မည္
သည္ေတာသည္႒ာ၊ ကိုယ္ေရွာင္ခြါမည္
မာယာေျမမွာ…ေနရစ္ေတာ့….လို႔
သည္စာနဲ႔ပဲ ႏႈတ္ဆက္ခဲ့ပါရဲ့ မိဘုတ္။ ။
မွ
ကိုရင္
တကၠသိုလ္ ေမာင္ကိုရင္
၁၆.၉.၉၅
(ရြာမပရိယတၱိ စာသင္တိုက္ ၂၅-ႏွစ္ေျမာက္ ေငြရတု စာေစာင္)
