စိတ္ရွိခဲ့မယ္ဆိုရင္ေလ...

 စိတ္ရွိခဲ့မယ္ဆိုရင္ေလ...

ကၽြန္မအိပ္ရာဝင္ေတာ့ ည(၁၁)နာရီထိုးေနၿပီ။ ျပတင္းေပါက္အျပင္ဘက္မွာ မိုးတဖဲြဖဲြက်ေနတယ္။ ေစာင္ေအာက္ထဲ ကၽြန္မတိုးဝင္ရင္း ႏႈိးစက္ကိုယူလိုက္တယ္။ ႏႈိးစက္ကရပ္ေနတယ္---- ဓာတ္ခဲဝယ္ဖို႔ ကၽြန္မေမ့သြားျပန္ၿပီ။ ဒီေလာက္ေအးတဲ့ ရာသီဥတုမွာ အိပ္ရာထက္ကကၽြန္မ မထခ်င္ေတာ့ဘူး။ ႀကိဳးဖုန္းကို ေကာက္လွည့္ၿပီး အေဝးကအေမကို ကၽြန္မလွမ္းဖုန္းဆက္လိုက္တယ္။

"ေမေမ.. သမီးႏႈိးစက္ ဓာတ္ခဲကုန္သြားလို႔... မနက္ျဖန္အေစာႀကီး ကုမၸဏီမွာ အစည္းအေဝးရွိတယ္။ မနက္(၆)နာရီမွာ သမီးကိုဖုန္းဆက္ၿပီး ႏႈိးပါေနာ္"

"ေကာင္းပါၿပီ... သမီး" ဖုန္းတစ္ဘက္က အိပ္ခ်င္မူးတူးနဲ႔ အေမအသံကို ၾကားရတယ္။

မနက္ဖုန္းျမည္တဲ့အခ်ိန္ ကၽြန္မ အိပ္မက္လွလွမက္ေနတုန္းပဲ။ အျပင္မွာလည္း ေမွာင္မည္းေနေသးတယ္။

"သမီးငယ္... ထေတာ့.. အစည္းအေဝးရွိတယ္ မဟုတ္လား!"

လက္ေျမႇာက္ၿပီး နာရီကို ကၽြန္မၾကည့္လိုက္တယ္။ မနက္ ၅နာရီ မိနစ္၄ဝ....

"ေမေမကလဲ ၆နာရီမွႏႈိးတာ မဟုတ္ဘူး။ သမီး ပိုအိပ္ခ်င္ေသးလို႔ပါ... ခုေတာ့ ေမေမေၾကာင့္ သမီးေစာေစာႏႈိးသြားၿပီ"

ေမေမကို စိတ္ရႈပ္ရႈပ္နဲ႔ ကၽြန္မေအာ္မိတယ္။ ေမေမဘက္က ဘာအသံမွထြက္မလာခဲ့လို႔ ကၽြန္မဖုန္းခ်လိုက္တယ္။

ၿဖီးလိမ္းျပင္ဆင္ၿပီး အိမ္ကေန ကၽြန္မထြက္ခဲ့တယ္။ ရာသီဥတုက ေအးစိမ့္စိမ့္နဲ႔ မိုးကဖဲြဖဲြက်ေနေသးတယ္။ ဘတ္စ္ကားရပ္ေစာင့္ရင္း ေျခေထာက္ေတြကို ကၽြန္မလႈပ္ရွားေနမိတယ္။ ေဝလီေဝလင္း ပတ္ဝန္းက်င္ေအာက္မွာ ကၽြန္မေဘးရပ္ေနတဲ့ ဆံျဖဴလူအိုႏွစ္ေယာက္ကို ကၽြန္မ သတိထားလိုက္မိတယ္။ သူတို႔ေျပာတဲ့စကားကို ကၽြန္မနားေထာင္ေနမိတယ္။

"အဘြားႀကီး... တစ္ညလံုး နင္ေကာင္းေကာင္းမအိပ္ခဲ့ဘူး။ တစ္နာရီေစာၿပီး ငါ့ကိုေလာေနလိုက္တာ.. အခုၾကည့္စမ္း အၾကာႀကီးရပ္ေစာင့္ေနရၿပီ"

ဟုတ္ပါတယ္... ဂိတ္ကေန ဦးဆံုးထြက္မယ့္ ဘတ္စ္ကားကို ၅မိနစ္ေစာင့္ရဦးမယ္။

ဘတ္စ္ကားေရာက္လာတာနဲ႔ ကားေပၚ ကၽြန္မတက္လိုက္တယ္။ ကားေမာင္းတဲ့လူက လူငယ္လူရြယ္တစ္ေယာက္ပါ။ ကားေပၚကၽြန္မေရာက္တာနဲ႔ ကားတံခါးကိုပိတ္ၿပီး သူေမာင္းထြက္သြားတယ္။

"ဟိုး..ဟိုး.. ကားဆရာ ေအာက္မွာလူအိုႏွစ္ေယာက္ ကားေပၚမတက္ရေသးဘူး။ ရာသီဥတု ဒီေလာက္ေအးတာ.. သူတို႔ကားေစာင့္ေနတာၾကာၿပီ။ ရွင္ဘာျဖစ္လို႔ မေစာင့္ဘဲ ေမာင္းထြက္သြားရတာလဲ?"

"ေအာ္.. ကိစၥမရွိပါဘူး။ အဲတာ ကၽြန္ေတာ့္အေဖနဲ႔အေမပါ။ ဒီေန႔ ကၽြန္ေတာ္ဘတ္စ္ကား စေမာင္းတဲ့ေန႔မို႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို လာေစာင့္ၾကည့္ၾကတာပါ" လူရြယ္က ခပ္သြက္သြက္ျပန္ေျဖတယ္။

ရုတ္တရက္ ကၽြန္မမ်က္ရည္က်မိတယ္။ "သမီးရဲ႕ေမေမက တစ္ညလံုးေကာင္းေကာင္းမအိပ္ဘဲ ႏႈိးေနခဲ့တယ္။ သမီးေနာက္က်မွာစိုးလို႔တဲ့" ဖုန္းဆက္ေျပာလာတဲ့ အေဖရဲ႕စကားကို ကၽြန္မၾကားေယာင္ရင္း ဂ်ဳးလူမ်ဳိးတို႔ရဲ႕ စကားပံုတစ္ခုကို ကၽြန္မ သြားသတိရမိတယ္။

အေဖကသားကို ပစၥည္းေပးတဲ့အခ်ိန္ သားရယ္တယ္။
သားကအေဖကို ပစၥည္းေပးတဲ့အခ်ိန္ အေဖငိုတယ္။

သင္ေရာ မ်က္ရည္က်ခဲ့ၿပီလား! အခုထက္ထိ ကၽြန္မမ်က္လံုးမွာ မ်က္ရည္ေတြ စြတ္စိုေနဆဲပါ။ ဆံျဖဴျဖဴမိဘေတြေပးဆပ္တဲ့ တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ေမတၱာကို ကၽြန္မတို႔ ဂရုမစိုက္မိတာ ႏွစ္ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ၾကာခဲ့ၿပီလဲ! အဲဒီေမတၱာကို ဝန္တစ္ခုလို႔ ကၽြန္မတို႔ထင္ခဲ့ၾကတယ္။ သူတို႔ရဲ႕ အေသးစိတ္ဂရုစိုက္တဲ့ စကား၊ အေမးေတြကို စိတ္ရႈပ္ရႈပ္နဲ႔ ကၽြန္မတို႔ျငင္းဆန္အာခံခဲ့တယ္။ သူတို႔ရင္ထဲက အခ်စ္နဲ႔ျပည့္ေနတဲ့ ႏွလံုးသားကိုေတာ့ ကၽြန္မတို႔ သတိမထားမိခဲ့ၾကဘူး။

တကယ္လို႔ မိဘေတြရဲ႕အခ်စ္ကို ကၽြန္မတို႔သည္းခံနားလည္ခဲ့ရင္ သူတို႔ပိုၿပီးေပ်ာ္ရႊင္ ေက်နပ္လိမ့္မယ္ထင္ပါတယ္။ စိတ္ရွည္ရွည္ေလးထားၿပီး သူတို႔ေျပာတာ၊ ေမးတာကို ျပန္ေျပာ၊ ျပန္ေျဖမယ္။ ေနေကာင္း က်န္းမာလားဆိုတဲ့ ဖုန္းေလးတစ္ခ်က္ဆက္ခဲ့မယ္။ သူတို႔အနား တစ္ရက္ ႏွစ္ရက္ေလာက္ ခၽြဲခၽြဲကပ္ကပ္ေနမယ္..... ဒါေတြက ဘာခက္ခဲတဲ့အလုပ္မွ မဟုတ္ပါဘူး... ကၽြန္မတို႔သာ စိတ္ရွိခဲ့မယ္ဆိုရင္ေလ..........

မူရင္း .. http://www.duwenzhang.com/wenzhang/qinqingwenzhang/ganwuqinqing/20100427/142408.html (ဆီေလ်ာ္ေအာင္ ဘာသာျပန္ပါတယ္)

ႏိုင္းႏိုင္းစေန ဘာသာျပန္သည္။

父母的關愛

我上床的時候是晚上11點，窗戶外面下著小雪。我縮到被子裡面，拿起鬧鐘，發現鬧鐘停了——我忘買電池了。天這麼冷，我不願意再起來。我就給媽媽打了個長途電話：“媽，我鬧鐘沒電池了，明天還要去公司開會，要趕早，你六點的時候給我個電話叫我起床吧。”媽媽在那頭的聲音有點啞，可能已經睡了，她說：“好，乖。”

父母的關愛電話響的時候我在做一個美夢，外面的天黑黑的。媽媽在那邊說：“小桔你快起床，今天要開會的。”我抬手看表，才五點四十。我不耐煩地叫起來，“我不是叫你六點嗎？我還想多睡一會兒呢，被你攪了！”媽媽在那頭突然不說話了，我掛了電話。

　　起來梳洗好，出門。天氣真冷啊，漫天的雪，天地間茫茫一片。公車站台上我不停地跺著腳。周圍黑漆漆的，我旁邊卻站著兩個白髮蒼蒼的老人。我聽著老先生對老太太說：“你看你一晚都沒有睡好，早幾個小時就開始催我了，現在等這麼久。”

是啊，第一趟班車還要五分鐘才來呢。終於車來了，我上車。車的是一位很年輕的小伙子，他等我上車之後就轟轟地把車開走了。我說：“餵，司機，下面還有兩位老人呢，天氣這麼冷，人家等了很久，你怎麼不等他們上車就開車？”

那個小伙子很神氣地說：“沒關係的，那是我爸爸媽媽！今天是我第一天開公交，他們來看我的！”

　　我突然就哭了。我看到爸爸發來的短消息：“女兒，媽媽說，是她不好，她一直沒有睡好，很早就醒了，擔心你會遲到。”

　　忽然想起一句猶太人諺語：
父親給兒子東西的時候，兒子笑了。
兒子給父親東西的時候，父親哭了。

　　你流淚了嗎？直到現在我還是淚眼盈盈。有多少年了，我們好像很少注意到白髮蒼蒼的父母們默默奉獻的愛，甚至把它當成是一種累贅！我們可以狠狠的拒絕他們瑣碎的關注與細細的詢問，可曾想過那是他們的心和全部的愛！

我也曾做過文章裡主人公的事情，當時真的沒有多想過。現在回想起來覺得好難過。如果我們能多給父母的愛一點耐心和理解，也許會讓他們活得更開心、更幸福一些。而所需要做的只是一點點耐心的回答、一兩句電話問候、一兩天貼身陪伴。只要我們願意，這些都不算什麼難事！

作者：來源：網絡處理發表：2010-04-27 08:28