မတရား ငါ၊ တရား ငါ

မတရား ငါ၊ တရား ငါ

ေလာကႀကီးမွာ တငါငါျဖင့္ ငါစြယ္ေတြျပ မာနတံခြန္ေၾကာင့္ ခ်စ္ၾကည္ေရး ပ်က္ယြင္း လူႏွင့္လူခ်င္း ရန္ျဖစ္ျခင္းမွစကာ ႏိုုုုင္ငံအခ်င္းခ်င္း စစ္ခင္းရသည့္အျဖစ္တိုုင္ေအာင္ ကမ ၻာ့ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကိုု ၿခိမ္းေျခာက္ေနသည့္ အျဖစ္မ်ား ျမင္ေနၾကရ၊ ၾကားေနၾကရသည္။

ဗုုဒၶျမတ္စြာ၏ တရားေတာ္မ်ားအရ ထိုုငါသည္ မတရားငါ ႏွင့္ တရားငါ ဟုုႏွစ္မ်ိဳး႐ွိသည္။ မတရားငါသည္ ဆင္းရဲျခင္းအက်ိဳးကိုု ေခၚေဆာင္၍၊ တရားငါသည္ကား ခ်မ္းသာျခင္းအက်ိဳးကိုု ေဖာ္ေဆာင္ပါသည္။

ငါ

“ငါ” ဟုုဆိုုၾကေသာ ဤခႏၶာကိုုယ္ႀကီးသည္ ႐ုုပ္ဓာတ္၊ နာမ္ဓာတ္မ်ားျဖင့္ ေပါင္းစပ္ဖြဲ ့စည္းထားအပ္ေသာ “ဓာတ္အစုုအေဝးႀကီး” မွ်သာျဖစ္သည္။  “ငါ” ဟုု ဆိုုအပ္ေသာ “အသက္ေကာင္”၊  “လိပ္ျပာေကာင္၊” “ဝိညာဥ္ေကာင္” စင္စစ္လံုုးဝ  မ႐ွိေခ်။

႐ုုပ္ဓာတ္

ထိုုခႏၶာကိုုယ္ ဓာတ္အစုုအေဝးႀကီးတြင္ ႐ုုပ္ဓာတ္မ်ားအေနျဖင့္ ေအာက္ေဖာ္ျပပါ ႐ုုပ္ဓာတ္မ်ား ပါဝင္ပါသည္။

ဓာတ္ႀကီး ေလးပါး

ေျမ၊ ေရ၊ ေလ၊ မီး= ပထဝီ၊ အာေပါ၊ ဝါေယာ၊ ေတေဇာ။

အာ႐ံုုခံ(အၾကည္႐ုုပ္)႐ုုပ္ ငါးပါး

မ်က္စိ၊ နား၊ ႏွာ၊ လွ်ာ၊ ကိုုယ္ = စကၡဳ၊ ေသာတ၊ ဃာန၊ ဇိဝွါ၊ ကာယ။ [မ်က္လံုုး စသည္ မဟုုတ္၊ မ်က္စိအၾကည္႐ုုပ္ စသည္ကိုုသာ ဆိုုလိုုသည္။]

အာ႐ံုု႐ုုပ္ ငါးပါး(ေလးပါး)

အဆင္း၊ အသံ၊ အနံ ့၊ အရသာ၊ (အေတြ ့အထိ) = ႐ူပါ႐ံုု၊ သဒၵါ႐ံုု၊ ဂႏၶာ႐ံုု၊ ရသာ႐ံုု၊ (ေဖာ႒ဗၺာ႐ံုု။) [“အေတြ ့အထိ = ေဖာ႒ဗၺာ႐ံုု” ဟူသည္ ဓာတ္ႀကီးေလးပါးတြင္ ပါဝင္ေသာ “ေျမ ေလ မီး” ဓာတ္ႀကီးသံုုးခုုပင္ ျဖစ္၍၊ ေနာက္ထပ္ေပါင္းထဲ့ရန္ မလိုုေတာ့သျဖင့္ “အာ႐ံုု႐ုုပ္ေလးပါး” ဟုုသာ ေရတြက္ရသည္။

ဘာဝ(က်ား၊ မ ျဖစ္ေၾကာင္း)႐ုုပ္ႏွစ္ပါး

ဖိုုဓာတ္၊ မဓာတ္ = ပုုရိသဘာဝ႐ုုပ္၊ ဣတိၳဘာဝ႐ုုပ္။

ဟဒယ(အေတြးစိတ္၏ ျဖစ္တည္ရာ)႐ုုပ္ တပါး

ႏွလံုုးေသြး႐ုုပ္ = ဟဒယဝတၳဳ႐ုုပ္။

ဇီဝိတ႐ုုပ္ တပါး

႐ုုပ္သက္ = ဇီဝိတ႐ုုပ္။

အာဟာရ႐ုုပ္ တပါး

ဩဇာဓာတ္ = အာဟာရ႐ုုပ္။

ေဖာ္ျပပါ ဓာတ္ႀကီး  ၄ ပါး၊ အာ႐ံုုခံ ၅ ပါး၊ အာ႐ံုု႐ုုပ္ ၄ ပါး၊ ဘာဝ႐ုုပ္ ၂ ပါး၊ ဟဒယ႐ုုပ္ ၁ ပါး၊ ဇီဝိတ႐ုုပ္ ၁ ပါး၊ အာဟာရ႐ုုပ္ ၁ ပါး၊ အားျဖင့္ ပရမတ္စစ္စစ္ (နိပၹႏၷ)႐ုုပ္ ၁၈ပါးအျပင္၊ ႐ုုပ္အတုု(အနိပၹႏၷ႐ုုပ္) ၁၀ပါးပါ ထဲ့၍ေရတြက္လွ်င္ “ငါ” ဟုုဆိုုရာ ဤခႏၶာကိုုယ္ႀကီးတြင္ ႐ုုပ္ဓာတ္ (၂၈)ပါး ႐ွိသည္ဟုု ဗုုဒၶအဘိဓမၼာက ဆိုုသည္။ ထိုု႐ုုပ္ဓာတ္ (၂၈) ပါးအစုုအေဝးကိုု “႐ူပကၡႏၶာ”ဟုုေခၚသည္။

နာမ္ဓာတ္

“ငါ” ဆိုုေသာခႏၶာကိုုယ္ႀကီးတြင္ ႐ုုပ္ဓာတ္ကဲ့သိုု ့ အထည္ျဒပ္ မဟုုတ္ေသာ ၊အာ႐ံုုယူတတ္၊ သိတတ္၊ ခံစားတတ္ေသာ နာမ္ဓာတ္လည္း ပါဝင္ေၾကာင္းထင္႐ွားသည္။

ထိုုနာမ္ဓာတ္တြင္ အဓိကေခါင္းေဆာင္ျဖစ္ေသာ စိတ္ဓာတ္အစုုအေဝး(ဝိညာဏကၡႏၶာ)ႏွင့္၊ အေကာင္းအဆိုုး ခံစားတတ္ေသာ ဓာတ္အစုု (ေဝဒနကၡႏၶာ)၊ ခံစားသမွ်ကိုု မွတ္သားထားတတ္ေသာ ဓာတ္အစုု (သညာကၡႏၶာ)၊ အလုုပ္တခုုခုုျဖစ္ေျမာက္ေအာင္ တြန္းအားေပးတတ္ေသာ ေစတနာအစ႐ွိသည့္ ဓာတ္အစုု (သခၤါရကၡႏၶာ) ဟုု “နာမ္ခႏၶာ ၄ ပါး”အတူတကြ ေပါင္းစပ္ပါဝင္သည္။

႐ုုပ္နာမ္ ႏွစ္ျဖာ၊ ငါးခႏၶာ

ျပအပ္ၿပီးေသာ ဗုုဒၶအဘိဓမၼာအရ “ငါ” ဟုုဆိုုရာ ဤခႏၶာ ကိုုယ္ေကာင္ႀကီးတြင္ ႐ုုပ္ပိုုင္းဆိုုင္ရာ၊ နာမ္ပိုုင္းဆိုုင္ရာ ႐ုုပ္နာမ္ႏွစ္ျဖာ ျဖစ္ေသာ ႐ူပကၡႏၶာ(တစ္ပါး)ႏွင့္၊ နာမကၡႏၶာ (ေလးပါး) ဟူေသာ ခႏၶာငါးပါးသာလွ်င္ ေပါင္းစပ္ပါဝင္ျဖစ္တည္ေနၾက၊ ပ်က္ေနၾကသည္ ဟုု (ဝိပႆနာ)ဉာဏ္ပညာျဖင့္ ခဲြျခားစိတ္ျဖာ နားလည္ရပါမည္။

ဝိပႆနာဉာဏ္ အျမင္ကင္းသူလူအမ်ားသည္ ထိုု ႐ုုပ္နာမ္ႏွစ္ျဖာ ငါးခႏၶာဟူေသာ ႐ုုပ္ဓာတ္ ႏွင့္ နာမ္ဓာတ္ အစုုအေဝးမွ်သာျဖစ္သည့္ ခႏၶာကိုုယ္ႀကီးကိုု “အသက္႐ွင္ေနသည္” (သိုု ့မဟုုတ္)“ခႏၶာကိုုယ္ႀကီးထဲတြင္ ‘အသက္၊’ ‘လိပ္ျပာ၊’ ‘ဝိညာဥ္၊’  ‘အတၱ၊’ ‘ငါ’ ႐ွိသည္”ဟုု ထင္ျမင္ႀကံဆ အယူသည္းၾကသည္။

“ငါ”မ႐ွိဘဲဘာကိုုစြဲ

လူ (သတၱဝါ)ေတြသည္ မ်က္စိအၾကည္႐ုုပ္႐ွိ၍ ျမင္ႏိုုင္ၾကသည္၊  နားအၾကည္႐ုုပ္႐ွိ၍ ၾကားႏိုုင္ၾကသည္၊ႏွာအၾကည္ရုုပ္႐ွိ၍ အနံ ့ခံ(ယူ)ႏိုုင္ၾကသည္၊လွ်ာအၾကည္႐ုုပ္ ႐ွိ၍၊ အစာစား အရသာခံႏိုုင္ၾကသည္၊ ကိုုယ္အၾကည္႐ုုပ္႐ွိ၍ ထိေတြ ့ႏိုုင္ၾကသည္၊ စိတ္ျဖစ္တည္ရာ ဟဒယ႐ုုပ္႐ွိ၍ ေတြးႏိုုင္ၾကသည္၊ ဇီဝိတ႐ုုပ္႐ွိ၍ ႐ွင္သန္လန္းဆန္း မပုုပ္မသိုုးတမ္း ေနႏိုုင္ၾကသည္။ ထိုု ့ေၾကာင့္ ထိုုမ်က္စိ အၾကည္႐ုုပ္ စသည္ကိုု “ငါ” ဟုု စြဲယူမိၾကေတာ့သည္။

စဥ္းစားၾကည့္ပါ။ မ်က္စိ၊ နား႐ြက္စသည္ ပံုုသ႑ာန္သာ႐ွိ၍၊ မ်က္စိအၾကည္႐ုုပ္၊ နားအၾကည္႐ုုပ္စသည္ မ႐ွိေသာ သစ္သားပန္းပုု႐ုုပ္၊ ပလာစတာ႐ုုပ္စသည္ကိုု“ငါ” ဟုုမစြဲၾကေၾကာင္း ေထာက္ဆၾကည့္လွ်င္ မ်က္စိအၾကည္႐ုုပ္စသည္႐ွိမွသာ “ငါ” ဟုု စြဲယူေၾကာင္းမွာ ထင္႐ွားလွပါသည္။ 

ထိုု ့ျပင္၊ မ်က္စိအၾကည္႐ုုပ္႐ွိ၍ ျမင္ရေသာအဆင္း႐ုုပ္၊ နားအၾကည္႐ုုပ္႐ွိ၍ ၾကားရေသာအသံ႐ုုပ္၊ ႏွာအၾကည္႐ုုပ္ ႐ွိ၍႐ႉရေသာ အနံ ့႐ုုပ္၊ လွ်ာအၾကည္႐ုုပ္႐ွိ၍ စားရေသာ အရသာ႐ုုပ္၊ ကိုုယ္အၾကည္႐ုုပ္႐ွိ၍ ထိေတြ ့ရေသာ အထိ(ေဖာ႒ဗၺ)႐ုုပ္စသည္ တကိုုယ္လံုုးမွာ ႐ွိ႐ွိသမွ် ႐ုုပ္အားလံုုးကိုု “ငါ” ဟုုထင္ျမင္ယူစြဲၾကေတာ့သည္။ ဤသည္မွာ ႐ုုပ္ကိုု “ငါ”  ဟုုစြဲယူပံုု အႁမြက္ ျဖစ္သည္။

စိတ္႐ွိ၍ ေတြးႏိုုင္သိႏိုုင္သျဖင့္ ငါသိသည္၊ ေဝဒနာ႐ွိ၍ ခံစားႏိုုင္သျဖင့္ ငါခံစားသည္၊ သညာ႐ွိ၍ မွတ္သားႏိုုင္သျဖင့္ ငါမွတ္သား ငါမွတ္မိသည္၊ ေစတနာ စသည္႐ွိ၍ ငါျပဳလုုပ္ႏိုုင္သည္ စသည္ျဖင့္ စြဲယူၾကျပန္သည္။ ဤသည္ကား နာမ္ကိုု “ငါ” ဟုုစြဲယူပံုု အႁမြက္ ျဖစ္သည္။

မတရား ငါ

အမွန္တကယ္ ႐ွိသည္က ႐ုုပ္နာမ္ႏွစ္ျဖာ ငါးခႏၶာသာျဖစ္၍၊ တကယ္မ႐ွိဘဲ အယူအစြဲအားျဖင့္သာ ထင္ျမင္ႀကံဆ “႐ွိသည္” ဟုုထင္ရေသာ ထိုု “ငါ” သည္ “တရားသဘာဝအရ မ႐ွိေသာ ငါ၊ ဒိ႒ိ ငါ၊ မတရား ငါ” သာျဖစ္သည္ဟုု ဗုုဒၶ အဘိဓမၼာ ဉာဏ္ပညာျဖင့္ေ႐ွးဦးစြာ နားလည္ထားသင့္ပါသည္။

ဤ “မတရား ငါ”သည္ ဝိပႆနာ ဉာဏ္ျမင္ကန္းေသာ အႏၶပုုထုုဇဥ္မ်ားမွာ သာမက၊ ႐ုုပ္နာမ္ဓမၼ သခၤါရတရားတိုု ့ကိုု ဝိပႆနာဉာဏ္ျဖင့္ ႐ႈဆင္ျခင္ခိုုက္  မဟုုတ္ေသာ ကလ်ာဏပုုထုုဇဥ္၊ ေသာတာပန္၊ သကဒါဂါမ္၊ အနာဂါမ္ပုုဂၢိဳလ္မ်ားမွာပင္ ႐ွိေနတတ္ပါေသးသည္။ တသံသရာလံုုး စြဲလာခဲ့သျဖင့္ အလြန္ခိုုင္ၿမဲ စြန္ ့ႏိုုင္ခဲေသာ “ငါ” ျဖစ္၍၊ ဘုုရား၊ ရဟႏ ၱာ ျဖစ္မွသာ ထိုု ငါစြဲ အျမစ္ျပဳတ္ကၽြတ္ပါ

ေတာ့သည္။

တဏွာ ငါ၊ မာန ငါ

ငါစြဲ႐ွိေနေသာ လူ(သတၱဝါ)မ်ားမွာ “တဏွာ ငါ”ႏွင့္၊ “မာန ငါ”လည္း မကင္းႏိုုင္ဘဲ စြဲလမ္းလာၾကသည္၊ ဘဝင္ျမင့္လာၾကသည္။

စဥ္းစားၾကည့္ပါ။ ငါႏွင့္စပ္သမွ် “ငါ့ဥစၥာ”ဟုု တဏွာျဖင့္ စြဲသည္၊ ငါ့ကုုိယ္ ငါ့ခႏၶာ၊ ငါ့လင္ ငါ့မယား၊ ငါ့သမီး ငါ့သား၊ ငါ့လယ္ ငါ့ယာ၊ ငါ့ၿခံ ငါ့ေျမ၊ ငါ့အိမ္ ငါ့တိုုက္၊ ငါ့ေ႐ႊ ငါ့ေငြ၊ ငါ့ႏိုုင္ငံ ငါ့လူမ်ိဳး စသည္ျဖင့္ လက္႐ွိ ထင္႐ွား႐ွိေနေသာသက္႐ွိသက္မဲ့မ်ားေပၚမွာသာ စြဲလမ္း႐ံုုမက၊ ထင္႐ွားမ႐ွိ ကြယ္လြန္ေလၿပီးေသာဘိုုး ဘြား၊ ငါ့ပစၥည္း စသည္ျဖင့္ စြဲလမ္းေနတတ္ပါသည္။ မရေသး မ႐ွိေသးေသာ (အနာဂတ္) ပစၥည္းမ်ားကိုုလည္း စြဲလမ္းတတ္ပါေသးသည္။ အသက္ႀကီးလာလွ်င္ တဏွာစြဲ နဲလာသည္ဟုု ထင္ရ၏။ 

သိုု ့ေသာ္ စင္စစ္ကား အသက္ႀကီးေလ၊ စြဲစရာ မ်ားလာေလ၊ တဏွာစြဲ ႀကီးလာေလ ျဖစ္ေတာ့သည္။

မွန္၏၊ ကေလးငယ္တေယာက္အဖိုု ့ စြဲစရာ သိပ္မမ်ားေပ၊ မိဘကိုုစြဲမည္၊ ညီအစ္ကိုုေမာင္ႏွမကိုု စြဲမည္၊ ကစားစရာကိုု စြဲမည္၊ ကစားေဖာ္ကိုု စြဲမည္၊ ဒီေလာက္ပဲ ႐ွိ၏၊ ထိုု ကေလးငယ္အ႐ြယ္ေရာက္လာလွ်င္ကား စြဲစရာမ်ား မဆံုုးႏုုိင္ေအာင္ မ်ားျပားလာေတာ့သည္။

ဘဝေဖာ္ကိုု စြဲေတာ့မည္၊ ဘဝေဖာ္ရၿပီး သားသမီးေတြ ပြားစီးကာ သားသမီး ကိုု စြဲေတာ့မည္။ ေနာက္ သားသမီးက လူလားေျမာက္လာ အိမ္ေထာင္ရက္သားက် သားသမီးရျပန္ေတာ့ သားအခ်စ္အျပင္ ေျမးအႏွစ္အျဖစ္ ခ်စ္စရာ စြဲစရာေတြ ပုုိလာ၍၊ ေျမးတြဲလြဲျဖင့္ “ဗမာအိုု ေက်ာင္းႀကိဳေက်ာင္းၾကားေရာက္”စကားပံုု႐ွိေသာ္လည္း ေက်ာင္းကန္ဘုုရားနား မကပ္ႏိုုင္ေသာ ဘိုုးဘြားမ်ားအျဖစ္ ေက်နပ္ ႏွစ္

သက္ေနၾကေတာ့သည္။ ဤသိုု ့စသည္ျဖင့္ ငါႏွင့္စပ္သမွ် တဏွာငါေတြ မဆံုုးႏိုုင္ေတာ့ေပ။

တဏွာျဖင့္ တဏွာ ငါ႐ွိသူမ်ားအဖိုု ့ မာန ငါလည္း အစြဲႀကီး စြဲေတာ့၏။ ႐ုုပ္ရည္လွပသူက “ေလာကတခြင္တြင္ ငါသာလွ်င္ အလွဆံုုး” ဟုုထင္သည္၊ ႐ုုပ္ရည္မလွပသူကလည္း “ဇီးကြက္ေလာက္ေတာ့ ငွက္တိုုင္းလွရဲ ့”ေျပာသည္။ ေ႐ွးကဂဂၤါျမစ္ႏွင့္ ယမံုုနာျမစ္တိုု ့ဆံုုရာ ပင္လယ္ဝတြင္ ဂဂၤါ ငါးႏွင့္ ယမံုုနာငါး တိုု ့ဆံုုမိကာအလွၿပိဳင္ၾကသည္။ ဦးေ႐ႊလိပ္ကိုု ဒိုုင္လူႀကီးအျဖစ္ခန္ ့အပ္ကာ အဆံုုး

အျဖတ္ခံယူရန္ သေဘာတူၾကသည္။ ဒိုုင္ဦးေ႐ႊလိပ္က ဤသိုု ့ သမာသမတ္က်စြာ ဘက္မလိုုက္ဘဲ ဆံုုးျဖတ္သည္။ “ဂဂၤါငါး လဲလွပါတယ္၊ ယမံုုနာငါး လဲလွပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေ႐ႊလဝန္းႀကီးလိုု ဝိုုင္းဝိုုင္းစက္စက္ ခႏၶာပိုုင္႐ွင္ လည္တန္သြယ္သြယ္နဲ ့ငါေ႐ႊကိုုယ္ ဖိုုးေ႐ႊလိပ္သာ

လွ်င္ ဤကမ ၻာမွာ အလွဆံုုးျဖစ္ေပတယ္။”

ပစၥည္းဥစၥာ ခ်မ္းသာႂကြယ္ဝသူက မေဟာသဓာဇာတ္ေတာ္လာ ပုုတ္သင္ပမာ မာနတန္ခြန္ထူသည္။ ဝိေဒဟရာဇ္မင္းႀကီး 

ေပ်ာ္ပြဲစားထြက္စဥ္ ဥယ်ာဥ္အဝင္တြင္ တံခါးမုုခ္ေပၚမွ ပုုတ္သင္က ေျပးဆင္းလာ၍ မင္းႀကီးေ႐ွ ့မွာ ေခါင္းတညိမ့္ညိမ့္လုုပ္သည္။ မင္း

ႀကီးအေမးေတာ္႐ွိ၍ “မင္းႀကီး၏ဘုုန္းဒဏ္ကိုု မခံႏိုုင္သျဖင့္ တိရစ ၦာန္ကပင္ဦးညႊတ္ အ ႐ိုုအေသေပးရေၾကာင္း” ျဖင့္ မေဟာသဓာက မင္းႀကီးေက်နပ္၊ ပုုတ္သင္လည္း အေနမၾကပ္ေအာင္ ေလွ်ာက္ထားသည္။ [တကယ္ကား ပုုတ္သင္သ ဘာဝ ေခါင္းညိမ့္ျခင္းသာ

ျဖစ္ဟန္႐ွိသည္။] မင္းႀကီး ေ႐ႊေဘာေတာ္က်၍ တေန ့ တပဲဖိုုး အစာေကၽြးရန္ အမိန္ ့ေတာ္ခ်သည္။ 

ထိုုေန ့မွစ၍ ဥယ်ာဥ္မႉးက ပုုတ္သင္

အား တပဲဖိုုးအစာဝယ္ကာ ေန ့စဥ္အစာေကၽြးရသည္။

သားငါးမသတ္ရေသာ “မာဃာတ ေန ့”(ဥပုုသ္ေန ့)တြင္ ပုုတ္သင္စာ ဝယ္မရ၍၊ ဥယ်ာဥ္မွဴးက ပိုုက္ဆံတပဲကိုု အေပါက္ေဖာက္ ႀကိဳးတပ္ကာ ပုုတ္သင္၏ လည္ပင္းမွာ ဆြဲေပးထားလိုုက္သည္။ ထိုုေန ့မွာပင္ ဝိေဒဟရာဇ္မင္းႀကီး ဥယ်ာဥ္ေတာကစား ထြက္ျပန္သည္။ ဥယ်ာဥ္ေပါက္ဝေရာက္ေတာ့ အ႐ိုုအေသျပဳေနက် ပုုတ္သင္က ဆင္းမလာေတာ့ပဲ တံခါးမုုခ္ေပၚမွ ေခါင္းေမာ္ကာ မင္းႀကီးကိုု စိမ္း
စိမ္းတည္တည္ ၾကည့္သည္။ မင္းႀကီးအေမးေတာ္႐ွိျပန္၍၊ မေဟာသဓာက ပုုတ္သင္၏ ဓနမာန္ျဖင့္ မင္းႀကီးကိုုပင္ ထီမထင္ျပဳမူေနေၾကာင္းကိုု ေလွ်ာက္ထားရာ၊ မင္းႀကီးအမ်က္ေတာ္႐ွ ေဒါသထြက္ကာ ေပးေနက်အစာဖိုုးမေပးေတာ့ရန္ အမိန္  ့

ခ်မွတ္သည္။

လူတိုုင္း သတၱဝါတိုုင္းမွာ ဓနမာန္ စသည္ ႐ွိတတ္ေၾကာင္း၊ ပုုတ္သင္ အမိုုက္အမဲကိုု ေဗြမယူဘဲ၊ သံေဝဂယူ သတိမူသင့္ေၾကာင္း မေဟာသဓာကေဖ်ာင့္ ဖ်အသနားခံသျဖင့္သာ ပုုတ္သင္မွာ ရေနက်အစာ ရၿမဲရသြားသည္။ ပစၥည္းဥစၥာ တကယ္ျပည့္စံုု၍ ဓနမာန္စြဲကာ “မာန ငါ” ျဖင့္ ဘဝင္ျမင့္သည္မွာ ပုုထုုဇဥ္သဘာဝ ျမင့္သင့္၍ျမင့္သည္ ဟုုခြင့္လႊတ္ႏိုုင္စရာျဖစ္ပါေသာ္လည္း၊ ပစၥည္းဥစၥာ တပဲႏွစ္ျပားမွ်ေလာက္ျဖင့္ ဝိေဒဟရာဇ္ပုုတ္သင္ ျဖစ္ေနသူမ်ားကား အမ်ားအျမင္တြင္ ႏွာေခါင္း႐ံႈစရာပင္ ျဖစ္ေခ်ေတာ့သည္။

တခ်ိဳ ့က လုုပ္ႏိုုင္စြမ္း႐ွိ၍ တစံုုတခုု ေအာင္ျမင္မႈရ႐ွိေသာအခါ “ငါကြ”ဟုု လက္မေထာင္ၾကသည္။ မဆိုုးလွပါ။ နံနက္အာ႐ုုဏ္တက္၍

ေနထြက္လာသည္ကိုု “ငါ တြန္၍ေနထြက္ရသည္”ဟုု အေျခာက္တိုုက္ ဘဝင္ျမင့္ေသာ ၾကက္ဖလိုု လူစားမ်ားလည္း ေလာကႀကီးတြင္ ဒုုနဲ ့ေဒးပင္။ ဆားျဖဴး႐ံုုသာလုုပ္၍ အေျခာင္အသားယူတတ္ေသာ လူမ်ားပင္တည္း။

တခ်ိဳ ့က ပညာႏွင့္ပတ္သက္၍ ငါသိငါတတ္ လုုပ္တတ္ၾကသည္။ ေ႐ွးက တိုုင္းျပည္တျပည္တြင္ ပညာ႐ွိအမတ္ႀကီးေတြႏွင့္ ညွိႏိႈင္းတိုုင္ပင္၍ အုုပ္ခ်ဳပ္မင္းလုုပ္ေသာ ပညာ႐ွိဘုုရင္ႀကီးတပါး ႐ွိသည္။ 

သူ ့မင္းေနျပည္ေတာ္ႏွင့္ ဆယ္ယူဇနာေလာက္

ေဝးကြာေသာ ေက်းေတာ႐ြာတ႐ြာအနီးတြင္ ထူးဆန္းေသာ နတ္ေရကန္တကန္႐ွိသည္။ ထိုုေရကန္မွေရကိုု သံုုးစြဲေသာက္ခ်ိဳးလွ်င္

ေရာဂါမ်ား ေပ်ာက္ကင္း၍ ႐ုုပ္ရည္ႏုုပ်ိဳလွပသည္။႐ြာသူ႐ြာသားမ်ားႏွင့္ရပ္နီးရပ္ေဝးမွ ေဝဒနာ႐ွင္မ်ား၊ အက်ည့္တန္ အ႐ုုပ္ဆိုုးသူမ်ား

ေန ့စဥ္လာေရာက္မစဲ ျဖစ္ေနေၾကာင္း ေနျပည္ေတာ္ ဘုုရင္မင္းၾတားႀကီး၏ ေ႐ႊနားေတာ္သိုု ့ပင္ သတင္းေရာက္သြားသည္။

မင္းၾတားႀကီး အမိန္ ့ေတာ္မွတ္သည္။ “ငါ ဘုုရင္မင္းျမတ္ႏွင့္ မိဖုုရားမ်ား၊ သားေတာ္သမီးေတာ္မ်ား သံုုးစြဲရန္ ေန ့စဥ္ ထိုုနတ္ေရကန္မွ

ေရစည္ေပါင္းတရာ ႐ြာသူ႐ြာသားမ်ားကစီစဥ္၍ ေ႐ႊနန္းေတာ္သိုု ့ပိုု ့ေစ။” ႐ြာသူ႐ြာသားမ်ား ေန ့စဥ္ေရပိုု ့ရ၍ ပင္ပန္းၾက အလုုပ္ပ်က္ၾက ဆင္းရဲၾကရသည္ကိုု မခံႏိုုင္ၾကေတာ့သျဖင့္ ႐ြာသူႀကီးက ႐ြာလံုုးကၽြတ္အစည္းအေဝးေခၚကာ ညိွႏိႈင္းေဆြးေႏြးၾကသည္။ ႐ြာသူ႐ြာသာမ်ား တေယာက္တမ်ိဳး အႀကံေပး ေဆြးေႏြးၾကသည္။ ေနာက္ဆံုုး ႐ြာသူႀကီးႏွင့္တကြ အားလံုုးကတညီတညႊတ္တည္းအတည္

ျပဳ ဆံုုးျဖတ္ခ်က္ခ်ၾကသည္။

“ဆယ္ယူဇနာခရီးတာမွ တယူဇနာသာ ေျပာင္းလဲသတ္မွတ္ရန္ ဘုုရင္မင္းၾတားႀကီးထံ အသနားခံ တင္ျပၾကမည္။” ႐ြာသူ႐ြာသားမ်ား ကိုုယ္စား ႐ြာသူႀကီးက အသနားခံ တင္ျပလာေသာအခါ၊ ဘုုရင္မင္းၾတားႀကီးက မင္းတိုုင္ပင္ ပညာ႐ွိအမတ္ႀကီးမ်ားႏွင့္တိုုင္ပင္ကာ၊ အမိန္ ့

ေတာ္ျမတ္ ခ်မွတ္ေတာ္မူလိုုက္ေလသတည္း။ “ငါ ဘုုရင္မင္းျမတ္ အမိန္ ့ေတာ္ျမတ္ မွတ္လိုုက္သည္၊ နတ္ေရကန္႐ွိရာ႐ြာႏွင့္ ေနျပည္ေတာ္

အေဝးအကြာ ခရီးတာသည္ ဆယ္ယူဇနာမွ တယူဇနာျဖစ္ေစ၊ အမိန္ ့ေတာ္”

ပညာ႐ွိအမတ္ႀကီးမ်ားႏွင့္ တိုုင္ပင္ညီညႊတ္ကာ ထုုတ္ျပန္လိုုက္ေသာ ပညာ႐ွိဘုုရင္မင္းၾတားႀကီး၏ အမိန္ ့ေတာ္ျမတ္အတိုုင္း “ေနျပည္ေတာ္သိုု ့ ဆယ္ယူဇနာ” ဟူေသာဆိုုင္းဘုုတ္ေဟာင္းမွ ေျပာင္းလဲစိုုက္ထူလိုုက္ေသာ “ေနျပည္ေတာ္သိုု ့ တယူဇနာ” ဟူေသာ ဆိုုင္းဘုုတ္သစ္အရ ႐ြာသူ႐ြာသားမ်ားသည္ ေ႐ႊနန္းေတာ္သိုု ့ေရစည္ပုုိ ့တာဝန္ကိုု ေန ့စဥ္ ေပ်ာ္႐ႊင္စြာပင္ ထမ္းေဆာင္ၾကေလသ

တတ္။

(ဆက္လက္ ေဖၚျပပါဦးမည္။)

ဦးနႏၵသိရီ (စန္းဘုန္းဘုန္း) ကေနဒါ၊ ထိုင္၀မ္ ဆရာေတာ္