အခါခါလြဲမွားရင္ ငရဲလားရမယ္

အခါခါလြဲမွားရင္ ငရဲလားရမယ္

ေကာင္းကင္ေပၚက ၾကယ္တရာေတြလုိပဲ လူသားေတြရဲ့ လုိအပ္အင္ဆႏၵေတြဆုိတာ အေျမာက္ အျမားႀကီးပါ။ အဲဒါေတြကုိ တူရာစုၾကည့္ လုိက္ရင္ ရွိဖုိ႔နဲ႔ သိဖုိ႔ဆုိျပီး (၂)ခုပဲ ရပါေတာ့ တယ္။ အဲဒီ လုိအင္ဆႏၵႏွစ္ခုကုိ ျပည့္၀ေအာင္ ႀကိဳးစားေနၾကသူေတြထဲမွာ ရွိခ်င္သူနဲ႔ သိခ်င္သူ ကုိ ယွဥ္ၾကည့္လုိက္တဲ့အခါ သိခ်င္သူထက္ ရွိခ်င္သူေတြက ပုိမ်ားေနမွာပါ။ ဒါေပမယ့္ "မရွိတာ ထက္ မသိတာက ခက္တယ္" ဆုိတဲ့ စကားပုံအရ ဆုိရင္ေတာ့ အသိတရားရဲ့ တန္ဖုိးဟာ အရွိ တရားရဲ့ အဖုိးထက္ သာလြန္ေနတာ အမွန္ပါပဲ။

ေလာကမွာ တကယ္ေတာ့ အသိတရားေၾကာင့္ အရွိတရားေတြ အဖုိးတန္ေနတာပါ။ အသိတရားနဲ႔ ျပည့္စုံမွ ဘ၀နဲ႔ေလာကုိ အရွိတရားေတြနဲ႔ အလွဆင္ႏုိင္မွာပါ။ တစ္ခါတစ္ရံမွာ အသိတရားမပါပဲနဲ႔ အရွိတရားဟာ ဘ၀နဲ႔ေလာကကုိ အရုပ္ဆုိး အက်ည္းတတ္ေစႏုိင္ပါ ေသး တယ္။ ဘ၀မွာ မရွိမျဖစ္တဲ့အရာဟာ အသိတရားပါ။ အသိတရားကင္းမဲ့တဲ့ ဘ၀ဟာ မရွိရင္ ဆင္းရဲရသလုိ ရွိျပန္ရင္လည္း ဒုကၡေရာက္ရတာပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ လူမွာ ရွိဖုိ႔ထက္ သိဖုိ႔က ပုိျပီး ေတာ့အေရးႀကီးပါတယ္။

စစ္မွန္တဲ့ အသိတရားဟာ အလိမၼာဆီကုိ ေရွးရႈပါတယ္။ အလိမၼာကေတာ့ ယဥ္ေက်းမႈမွာ ဂိတ္ဆုံးပါတယ္။ ယဥ္ေက်းမႈဟာ ဘ၀ရဲ့ အဖုိးတတန္ အျမင့္ျမတ္ဆုံး ရတနာတစ္ပြင့္ပါ။ ဒီရတာ တစ္ပြင့္သာ ပါရွိခဲ့ရင္ လူ-လူ၊ တိရစၧာန္-တိရစၧာန္ အဖုိးတန္ေတာ့တာပါပဲ။

"ယဥ္ေက်းမႈ"လုိ႔ ဆုိလုိက္ရင္ မ်ားေသာအားျဖင့္ စာေပ၊ဂီတ စတဲ့ အႏုပညာကိစၥေတြနဲ႔ တြဲျပီး ျမင္တတ္ၾကပါတယ္။ အမွန္မွာေတာ့ ယဥ္ေက်းမႈရဲ့ နယ္ပယ္ဟာ အင္မတန္ က်ယ္ျပန္႔ လွပါတယ္။ ေလာကီကိစၥေတြမွာသာမက ေလာကုတၱရာက်င့္စဥ္ေတြအထိ စိမ့္၀င္ပတ္သက္ ေနတာပါ။ သီလ၊ သမာဓိ၊ ပညာ၊ သိကၡာ ျပည့္၀မႈေတြရဲ့ ေနာက္ဆုံးအတြက္ အထိပ္ဟာ ယဥ္ေက်းသိမ္ေမြ႔မႈပါ။

ယဥ္ေက်းသိမ္ေမြ႔မႈရဲ့ လွပတဲ့ အနက္အဓိပၸါယ္ဟာ ရုိင္းစုိင္း ၾကမ္းတမ္းမႈေတြနဲ႔၊ စက္ဆုပ္ရြံရွာ မုန္းဖြယ္ေတြနဲ႔ ယွဥ္ၾကည့္မွ ပုိျပီးေပၚလြင္ပါတယ္။ ယဥ္ေက်းသိမ္ေမြ႔တဲ့ နွလုံးသားက ကုိယ့္အတၱကုိ ေရွ့တန္းမတင္ဘဲ သူတစ္ပါးေတြရဲ့အတၱကုိ ငဲ့ညွာေနရာေပး ေလးစား ေနခ်ိန္မွာ ရုိင္းစုိင္း ၾကမ္းတမ္းတဲ့ ႏွလုံးသားကေတာ့ ကိုယ့္အတၱကုိ ေရွ႔တန္းတင္လြန္း တာေၾကာင့္ သူတစ္ပါးေတြရဲ့အတၱကုိ ေပးစရာေနရာမရွိျဖစ္ေနတတ္ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ယဥ္ေက်းသိမေမြ႔မႈဆုိတာ အထက္တန္းက် ျမင့္ျမတ္ သူေတြအၾကားမွာ အခ်င္းခ်င္း စာနာ နားလည္မႈ စာခ်ြန္ေတာ္ေတြနဲ႔ ေရးသား ဖြဲ႔စည္းထား တဲ့ အေျခခံနွလုံးသားဥပေဒေတြပါ။

ဗုဒၶျမတ္စြာရဲ့ အဆုံးအမ သာသနာေတာ္မွာ----------

(၁) ကုိယ္အမူအရာ မြန္ရည္ျခင္း၊ ကာယကံယဥ္ေက်းမႈ။

(၂) ႏႈတ္အမူအရာ သိမ္ေမြ႔ျခင္း၊ ၀စီကံယဥ္ေက်းမႈ။

(၃) စိတ္အမူအရာ ျမင့္ျမတ္ျခင္း၊ မေနာကံယဥ္ေက်းမႈ။

လုိ႔ အပုိင္း(၃)ခု ရွိပါတယ္။ အဲဒီအပုိင္း(၃)ခုဟာ (၃)ေခ်ာင္းေထာက္ စားပြဲခုံတစ္ခုလုိ အခ်င္းခ်င္း ေထာက္မွီ ရပ္ေနရတာပါ။ ယဥ္ေက်းျမင့္ျမတ္တဲံ စိတ္ႏွလုံးဟာ ကုိယ္နဲ႔ႏႈတ္ကုိ နူးညံ့သိမ္ေမြ႔ ေစသလုိ နူးညံ့သိမ္ေမြ႔တဲ့ ကုိယ္ႏႈတ္ကလည္း ျမင့္ျမတ္ယဥ္ေက်းတဲ့ နွလုံးသားကုိ အေထာက္ အကူျပဳေပးပါတယ္။

သုံးေခ်ာင္းေထာက္စားပြဲဟာ ေျခတစ္ေခ်ာင္း က်ိဳးပ်က္သြားရင္ ပုံမွန္မရပ္တည္ မျပည့္စုံႏုိင္ ေတာ့သလုိပဲ ကာယကံ၊ ၀စီကံ၊ မေနာကံ ယဥ္ေက်းမႈအပိုင္း(၃)ခုမွာလည္း တစ္ခုခု က်ိဳးပ်က္ေနရင္ အဲဒီယဥ္ေက်းမႈဘ၀ဟာ  ပုံမွန္မရပ္တည္ မျပည့္စုံႏုိင္ေတာ့ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ စစ္မွန္တဲ့ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ ေတြဟာ သာသနာေတာ္ရဲ့ယဥ္ေက်းမႈ အေမြအႏွစ္ျဖစ္တဲ့ ကုိယ္၊ႏႈတ္၊ နွလုံး ဒီယဥ္ေက်းမႈသုံးမ်ိဳၚစလုံး ကုိ ျပည့္စုံေအာင္ ႀကိဳးစားျဖည့္က်င့္ရမွာပါ။

ယခုအခါ သာသနာေတာ္နဲ႔ မရင္းနွီးၾကတဲ့ တခ်ိဳံသူေတြဟာ ကာယကံယဥ္ေက်းမႈဆုိ အသာထားလုိ႔ ၀စီကံယဥ္ေက်းမႈကုိမွ် ဌာန္ကရုိဏ္းက် မွန္ကန္ေအာင္ မေျပာတတ္တာမုိ႔ ရဟန္းသံဃာေတာ္မ်ားနဲ႔ ေတြ႔ဆုံႏွီးေနွာ စကားေတာင္မေျပာရဲၾကဘူး။ ဒါေတြဟာ မျဖစ္သင့္ မျဖစ္ထုိက္တဲ့ ကိစၥေတြပါ။ ဗုဒၶယဥ္ေက်းမႈဆုိတာ ဗုဒၶျမတ္စြာသာသနာေတာ္ရဲ့ ျမင့္ျမတ္တဲံ အသေရေတာ္ေတြပါ။

ဒီအေၾကာင္းအရာနဲ႔စပ္တဲ့ ပုံျပင္ကေလးတစ္ပုဒ္ကုိ သတိရမိပါတယ္။ အဲဒီပုံျပင္ဟာ သဂၤဇာ ဆရာေတာ္ႀကီး ေျပာျပခဲ့တာပါ။

တစ္ခါတုန္းက ရြာတစ္ရြာမွာ ဒကာတစ္ေယာက္ဟာ မုိးေလ၀သ ညီညြတ္မွ်တတဲ့ အေလွ်ာက္ လယ္ယာမ်ား ေအာင္ျမင္တဲ့အတြက္ ေက်ာင္းတစ္ေဆာင္ ေဆာက္လုပ္လႈဒါန္း ပါတယ္။ ေက်ာင္းဘုန္းႀကီး တစ္ပါးကုိလည္း စိတ္ႀကိဳက္ေရြးခ်ယ္ပင့္ေဆာင္ျပီး ကုိးကြယ္ထားသတဲ့။

ေက်ာင္းဒကာနဲ႔ ေက်ာင္းအမဟာ တစ္ဦးတည္းေသာ သမီးပ်ိဳကုိ ဆရာေတာ္ဘုန္းႀကီးထံ လွဴရန္ပစၥည္းအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ေန႔စဥ္ဆြမ္းခ်ိဳင့္ ပုိ႔ျပီး လွဴဒါန္းဆက္ကပ္ေစပါတယ္။ ေက်ာင္းဒကာရဲ့ သမီးကလည္း ေက်ာင္းေရာက္တဲ့အခါ တံျမက္လွည္း၊ ေရေတာ္ပန္းေတာ္ဆက္ကပ္၊ ေ၀ယ်၀စၥအ၀၀ကုိ ေသသပ္က်နစြာ ျပုလုပ္ျပီးမွ ဘုန္းေတာ္ႀကီးကုိ ရုိေသစြာ၀တ္ခ်ကာ အိမ္ကုိ ျပန္လာေလ့ ရွိပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ ေက်ာင္းးဒကာရဲ့ သမီးဟာ ေက်ာင္းကုိသြားလုိ႔ ျပန္တဲ့အခါတုိင္း ဘုန္းေတာ္ႀကီး ကုိ ၀တ္ခ်ျပီး "အရွင္ဘုရား တပည့္ေတာ္မ ၾကြပါဦးမယ္ဘုရား"လုိ႔ အျမဲေလွ်ာက္ထား တတ္သတဲ့။

ဘုန္းေတာ္ႀကီးကလည္း "ဒီကေလးမ စကားေျပာ တယ္မေခ်ာဘဲကုိး၊ ဘယ္နွယ့္ ဘုန္းႀကီးကုိ သူက ျပန္ပါဦးမယ္ဘုရားလုိ႔ မေျပာဘဲ ၾကြပါဦးမယ္ခ်ည္း ေျပာေနရသလဲမသိဘူး။ ဒိကိစၥ ေက်ာင္း အမႀကီး ေက်ာင္းကုိလာမွ ေျပာရဦးမယ္"လုိ႔ေတြးျပီး ေက်ာင္းအမႀကီးေက်ာင္းကုိ အလာေစာင့္ေနတာေပါ့။

တစ္ေန႔ ေက်ာင္းအမႀကီး ဆြမ္းပုိ႔လာတဲ့အခါ ဘုန္းေတာ္ႀကီးက "ေက်ာင္းအမႀကီး၊ သင့္သမီးဟာ နည္းမဟုတ္ လမ္းမက်၊ ျပန္မယ္လုိ႔ ဦးခ်တဲ့အခါတုိင္း ဘုန္းႀကီးကုိ တပည့္ေတာ္ ၾကြပါဦးမယ္လုိ႔ ေျပာတဲ့စကား အလြန္ပဲမွားတာေပါ့။ ဘုရားယဥ္ေက်းမႈနဲ႔ လားလားမွမေလ်ာ္ ဒကာမႀကီးဆုံးမမွ ေတာ္ေရာ့မယ္"လုိ႔ ဆီးႀကိဳေျပာပါတယ္။

အဲဒီအခါ ေက်ာင္းအမႀကီးက "အရွင္ဘုရား၊ ဟုတ္ရဲ့လားဘုရား၊ ရုိင္းလုိက္ေလဘုရား။ ဒီသမီးဟာ သူအမိန္႔ရွိလုိက္ရင္ ဒီလုိပဲဘုရား"လုိ႔ ဘုန္းေတာ္ႀကီးကုိ ေလ််ာက္ထားပါသတဲ့။ အဲဒီအခါ ဘုန္း ေတာ္ႀကိးက "အင္း" သမီးမွားလုိ႔ အေမျဖစ္သူကုိ ေျပာခါမွ သားျပီးမွားေတာ့ တာပဲ။ အင္း။ တတ္ႏုိင္ပါဘူး။ ေက်ာင္းဒကာလာမွပဲ သူတုိ႔သားအမ ျဖစ္ပ်က္ပုံကုိ အေၾကာင္းစုံ ေျပာျပရမွာပဲ"လုိ႔ စိတ္ကူးျပီး ေက်ာင္းဒကာ ေက်ာင္းအလာကုိ ေမွ်ာ္ေနမိသတဲ့။

ေက်ာင္းဒကာလည္း စီးပြားေရးရာ လယ္ယာကိစၥနဲ႔ အလုပ္မ်ားေနတာမုိ႔ ေက်ာင္းကုိ ေရာက္မလာႏုိင္ဘဲ ျဖစ္ေနတာေပါ့။ ဘုန္းႀကီးကလည္း " ဒီေက်ာင္းဒကာလဲ ေက်ာင္းကုိလာႏုိင္္ခဲသားပဲ" လုိ႔ ေမွ်ာ္ေနတုန္း တစ္ေန႔ေတာ့ ေက်ာင္းဒကာဟာ ပ်ာယီပ်ာယာ ေက်ာင္းကုိ ေရာက္လာသတဲ့။

အဲဒီအခါ ဘုန္းေတာ္ႀကီးက "ေက်ာင္းဒကာႀကီး၊ ေက်ာင္းဒကာရဲ့ သမီးဟာ စိတ္ႀကီး၀င္ေနသ လားမွ မသိဘူး၊ ေက်ာင္းကျပန္ေတာ့မယ္ စိတ္ကူးလုိ႔ ဘုန္းႀကီးကုိဦးခ်ရင္ တပည့္ ေတာ္မ ႀကြပါဦးမယ္ လုိ႔ခ်ည္း အျမဲမွားျပီးေလွ်ာက္ထားေနတာပဲ။ အင္း- သူက ငယ္ရြယ္သူမုိ႔ မွားတာကုိ ဘုန္းႀကီး သည္းခံပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေက်ာင္းအမႀကီး ေက်ာင္းကုိလာေတာ့ ေက်ာင္းအမႀကီးသမီး စကား မွားေႀကာင္း ေျပာမိတဲ့အခါ "ဒီ သမီး အမိန္႔ရွိလုိက္ရင္ ဒီလုိခ်ည္းပဲ လုိ႔ ေက်ာင္းအမႀကီးကပါ ထပ္ျပီး မွားျပန္တယ္ ေက်ာင္းဒကာႀကီးရဲ့" ေက်ာင္းဒကာ-ေက်ာင္းအမ ေတြျဖစ္ျပီး ဘုန္းႀကီးနဲ႔ စကားမေျပာ တတ္တာကေတာ့ မေတာ္ပါဘူး။ အဲဒါ ေက်ာင္းဒကာ သိေအာင္ ဘုန္းႀကီးက ေျပာျပေပးတာပါ"လုိ႔ ညည္းညည္းညူညူ ေျပာျပလုိက္သတဲ့။

အဲဒီအခါ ေက်ာင္းဒကာႀကီးက စိတ္ဆုိးမာန္ဆုိးန႔ဲ "အရွင္ဘုရား သမီးမွားရာမွာ မိခင္ပါ ေရာမွားလုိ႔ သေဘာထား ဒီေလာက္ရုိင္းတာေတြ သူတုိ႔ကုိ ဒီေက်ာင္းထဲမွာ တစ္ခါလာျပီး ေျခေတာ္ရာ မခ်ပါေစနဲ႔ ဘုရား"လုိ႔ ဘုန္းေတာ္ႀကီးကုိ ေလွ်ာက္ထားလုိက္သတဲ့။

ေက်ာင္းဒကာရဲ့စကားကုိ ၾကားလုိက္ရတဲ့ ဘုန္းေတာ္ႀကိးဟာ အင္းဘယ္လုိမွ် မတတ္ႏုိင္ ေတာ့ဘူး။ ေက်ာင္းဒကာမိသားစုေတြမွာ ဒီလုိသာ အထပ္ထပ္လြဲမွားေနၾကရင္ ငရဲလားဖုိ႔ပဲရွိ ေတာ့တယ္"လုိ႔ ညည္းမိသတဲံ။

ဒီပုံျပင္ကေလးကုိ ရယ္စရာအျဖစ္ ေျပာျပတာမဟုတ္ပါ။ ပုံျပင္ထဲက ေက်ာင္းဒကာမိသားစု လုိပဲ၊ ျမန္မာျပည္မွာလည္း စစ္ျပီးေခတ္ေႏွာင္းပုိင္း ဗုဒၶဘာသာ၀င္ေတြဟာ ဘုန္းေတာ္ႀကီးသင္ ပညာေရးနဲ႔ ေ၀းေခဲ့ရတာမုိ႔ ဗုဒၶယဥ္ေက်းမႈ ကြင္းဆက္ျပတ္ခဲ့ျပီး ဘာသာေသြး၊ သာနာေသြးေအးခဲ ကာ ေနခဲ့ရပါတယ္။

ဗုဒၶဘာသာ၀င္ လူငယ္လူရြယ္ေတြဟာ အနာဂတ္သာသနာေတာ္ရဲ့ အေျခခံအုတ္ျမစ္ ျဖစ္တာေၾကာင့္ ဗုဒၶယဥ္ေက်းမႈအေငြ႔၊ အေလ့၊ အေတြ႔ဓာတ္ပါတဲ့ မ်ိဳးဆက္သစ္ေကာင္း ကေလး ေတြျဖစ္လာဖုိ႔ အလြန္အေရးႀကီးပါတယ္။

မိခင္က ႏို႔ခ်ိဳတုိက္ေကြ်းရမယ့္အခ်ိန္မွာ ႏုိ႔ခ်ိဳလုံေလာက္စြာ မရလုိ႔ "ႏုိ႔မ်က္သား" အာဟာရ တုိက္ေကြ်းရမယ့္အခ်ိန္မွာ အာဟာရခ်ိဳ႔ မဖြဲ႔ျဖိဳးဘူး၊ ဗုိက္ပူနံကားေလး ျဖစ္ေနတတ္တယ္။ ခႏၶာကုိယ္ ႀကီးထြား က်ိဳင္းဖုိ႔၊ အရပ္အေမာင္းတက္ ကုိယ္လုံးထြက္ဖုိ႔ မထိေရာက္ႏုိင္ေတာ့ပါ။

အဲဒီဥပမာလုိပဲ၊ လူငယ္လူရြယ္ေတြကုိ ငယ္စဥ္ကပဲ ဗုဒၶယဥ္ေက်းမႈဆုိတဲ့ ႏုိ႔ခ်ိဳေတြ၊ အာဟာရေတြကုိ ထုိက္တန္သေလာက္ တုိက္ေကြ်းေပးရပါမယ္။ အသက္အရြယ္ႀကီး ခ်ိန္ေရာက္မွ တုိက္ေကြ်း ရင္ ငယ္ရြယ္စဥ္က တုိက္ေကြ်းသေလာက္ ခရီးမေရာက္ျဖစ္တ္ပါတယ္။ ေနာက္ျပီး နိဳ႔မ်က္သား ဗုိက္ပူနံကား၊ ဘာသာေရးလူပုလူပိန္ကေလးေတြကုိ သန္မာထြား က်ိဳင္းတဲ့သူေတြက အႏုိင္က်င့္ရင္ ျပန္မတြန္းလွန္ႏုိင္ဘဲ ငုံခံေနရသလုိ ဗုဒၶယဥ္ေက်းမႈႏုိ့မ်က္သား ဗုိက္ပူနံကား၊ ဘာသာေရးလူပုလူပိန္ ကေလးေတြကုိလည္း ဘာသာျခားေတြက စည္းရုံး သိမ္းသြင္းဆြဲေဆာင္ရင္ ျပန္ျပီးမတြန္းလွန္ႏုိင္ဘဲ ေကာက္ေကာက္ပါေအာင္ လုိက္ပါသြားရတတ္ ပါတယ္။

ဗုဒၶယဥ္ေက်းမႈေတြကုိ လုံလုံေလာက္ေလာက္ မရခဲ့ရင္ လူငယ္လူရြယ္ေတြဟာ စိတ္ဓာတ္ေသြး အားနည္းေရာဂါ၊ က်င့္၀တ္သြက္ခ်ာပါဒေရာဂါနဲ႔ ဘာသာေရးက်ိဳးကန္းမႈေတြကုိပါ ရင္ဆုိင္ေတြ႔ႀကဳံႏုိင္တာမုိ႔ ငယ္စဥ္ကပဲ ဗုဒၶယဥ္ေက်းမႈေတြကုိ စာေတြ႔ လက္ေတြ႔ နွံ႔စပ္ေအာင္ေလ့လာျပီး တစ္ဘ၀စာ ဘာသာေရးသက္လုံေကာင္းေအာင္ ႀကိဳးစားအားထုတ္ သင့္ၾကပါတယ္။

ေတာ္၀င္ႏြယ္