ေပးဆပ္သူမ်ား
မိဘ၊ ဆရာသမား စတဲ့ အနေႏၱာ အနႏၱ ေက်းဇူးရွင္မ်ားအေပၚ တခ်ိဳ႕ တခ်ိဳ႕ရဲ႕
ခံယူခ်က္ကေလးေတြ နည္းနည္း လြဲေနသလားလို႔ပါ။ မိဘဆရာသမားတို႔ ပစၥည္းဥစၥာ
ျပည့္စံုေနလို႔၊ သူတို႔က မျပည့္စံုလည္း သူတို႔ကို
ေထာက္ပံ့ကူညီေနသူေတြရွိေနလို႔၊ ျပဳစုမယ့္သူေတြ ဝိုင္းဝိုင္းလည္ေနလို႔
ကိုယ္ကလွည့္မၾကည့္မိတာမ်ိဳး။ အဲဒါေလးေတြပါ..။ မိမိကို ေပးထားၾကသူေတြကို
မိမိက ျပန္မဆပ္မိေသးတာမ်ိဳးပါ။တခ်ိဳ႕က ေငြအား မတတ္ႏိုင္လို႔၊ တခ်ိဳ႕က လူအား မတတ္ႏိုင္လို႔။ အဲဒီလို “မတတ္ႏိုင္လို႔” ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္ ေပးတဲ့သူေတြလည္း ရွိပါတယ္။ ေသခ်ာစဥ္းစားၾကည့္ရင္ ကိုယ္တတ္ႏိုင္တာ တစ္ခုခုေတာ့ ရိွမွာပါ။ ေငြေၾကးပစၥည္း မေထာက္ပံ့ႏိုင္ရင္ လူကိုယ္တိုင္သြားၿပီး ျပဳစုတာမ်ိဳး။ လူကလည္း မအားရင္ ဖုန္းဆက္တာမ်ိဳး၊ စာေရးတာမ်ိဳး၊ စကားႀကံဳပါးတာမ်ိဳး စသျဖင့္... ႀကံဖန္ၿပီး ဂ႐ုစိုက္မယ္ဆိုရင္ အမ်ားႀကီးပါ။
မိဘဆရာသမားေတြ ခ်မ္းသာသည္ျဖစ္ေစ ဆင္းရဲသည္ျဖစ္ေစ က်န္းမာသည္ျဖစ္ေစ မက်န္းမာသည္ျဖစ္ေစ ႀကီးငယ္မဟူ သူတို႔မွာလည္း လိုအပ္ခ်က္ေတြ၊ လုိလားခ်က္ေတြဆိုတာ ရွိေနမွာပါ။ မရွိဘူးပဲထားဦးေတာ့။ ကိုယ့္သားသမီး၊ တပည့္ေတြကို ေတြ႕ရျမင္ရရင္၊ သတင္းေလးေတြ ၾကားေနရရင္ ဝမ္းသာေနၾကတာ အမွန္ပါပဲ။ မိဘဆရာသမားေတြအေနနဲ႔ သားသမီးတပည့္ေတြကို လူတစ္လံုး သူတစ္လံုးျဖစ္ေအာင္ ေကၽြးေမြးေထာက္ပံ့ ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ခဲ့ၾကတာဟာ တစ္ခ်ိန္မွာ ဘာေတြျပန္ယူမယ္ဆိုတဲ့ ရလိုမႈ အေၾကြးသေဘာမ်ိဳး လံုး၀မရွိပါဘူး။ ကရုဏာ၊ မုဒိတာ၊ ဥေပကၡာရံတဲ့ ေမတၱာစိတ္ သန္႔သန္႔ေလးနဲ႔ ေပးခဲ့ၾကတာပါ။
သားသမီးတပည့္ေတြ ဒုကၡၾကံဳတဲ့အခါ ကိုယ္တိုင္ၾကံဳေတြ႕ရသလို မွတ္ယူခံစားၿပီး လြတ္ရာလြတ္ေၾကာင္း ရွာေဖြေပးတာ၊ ခ်မ္းသာေနတဲ့အခါမွာလည္း မုဒိတာအျပည့္နဲ႔ ရလိုမႈမပါ ၀မ္းေျမာက္ေပးတာ၊ အျပစ္ ခ်ိဳ႕ယြင္းခ်က္ေတြရွိရင္လည္း နားလည္ခြင့္လႊတ္ေပးတတ္တာ။ ဒါေတြနဲ႔ ျပည့္စံုတာကိုက မိဘဆရာသမားတို႔ရဲ႕ ေမတၱာစစ္ပါ။ ဒီလို လိုအပ္တဲ့ ကရုဏာ၊ မုဒိတာ၊ ဥေပကၡာေတြ ရံထားတဲ့ ေမတၱာမ်ိဳးကိုသာ ေမတၱာစစ္လို႔ ေခၚႏိုင္ပါမယ္။ ဒီလိုမွ မရံႏိုင္ရင္ေတာ့ ပါးစပ္က ေမတၱာေတြ ဘယ္ေလာက္ၾကီးပဲ ေအာ္ၿပီးပို႔ေနပါေစ၊ အတုၾကီးပဲ ျဖစ္ေနပါလိမ့္မယ္။
မိဘဆရာသမားတို႔ရဲ႕ ေမတၱာဟာ သိပ္ကို အစြမ္းထက္ပါတယ္။ လိပ္မႀကီးဟာ အေဝးကေန ေမတၱာဓာတ္ေတြ လႊတ္ေပး႐ံုနဲ႔ လိပ္ကေလးေတြ ေပါက္လာၿပီး လိပ္မႀကီးေသသြားရင္ လိပ္ဥေလးေတြဟာ အေကာင္မေပါက္ေတာ့ဘူးဆိုတာ ၾကားဖူးၾကမွာပါ။ တိရစၦာန္မိခင္ရဲ႕ ေမတၱာေတာင္ ဒီေလာက္စြမ္းအားၾကီးရင္ မိမိတို႔ရဲ႕ မိဘဆရာသမားေတြရဲ႕ ေမတၱာဟာ ဘယ္ေလာက္ တန္ခိုးၾကီးလိုက္မလဲ။ သားသမီးတို႔ကို ျမင္ရ၊ သတင္းေတြကို ၾကားရတဲ့အခ်ိန္မွာ သာမန္အခ်ိန္ေတြမွာ ထားတဲ့ေမတၱာထက္ ပိုၿပီး ေမတၱာပြါးမိၾကမွာ အမွန္ပါပဲ။ လႊင့္တဲ့သူက လႊင့္ေပးေပမယ့္ ခံတဲ့သူဘက္ကလည္း မိေအာင္ဖမ္းတတ္ဖို႔ အေရးၾကီးလွပါတယ္။
မိဘဆရာသမားေတြရဲ႕ ေမတၱာဟာ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ မာန အေရာင္မျခယ္ ၾကည္လင္သန္႔ရွင္းလြန္းလို႔ တခ်ိဳ႕မ်ားဆို ထူးၿပီးေတာ့ေတာင္ မျမင္တတ္ၾကပါဘူး။ သူတို႔ေမြးထားတာပဲ ေကၽြးေပါ့၊ သူတို႔ လခယူထားတာပဲ သင္ေပါ့ ဆိုၿပီး ေပါ့ေပါ့ေလး ေတြးမိၾကပါတယ္။ သတိထားရမွာက ဖန္ဂူကို ရွိမွန္းမသိ တအားခုန္အုပ္လို႔ ေသေၾကဒုကၡေရာက္ရတဲ့ ျခေသၤ့ကို သင္ခန္းစာယူဖို႔ပါ။ မိဘဆရာသမားတို႔ရဲ႕ ေမတၱာဖန္ဂူၾကီးကို သတိမမူ ဂူမျမင္လို႔ ၀င္တိုက္မိရင္ေတာ့ မိမိတို႔ပဲ ဒုကၡေရာက္ရမွာပါပဲ။
သူမ်ားေတြ ေထာက္ပံ့ေစာင့္ေရွာက္တာ မေစာင့္ေရွာက္တာ ကိုယ္နဲ႔ မဆိုင္ပါဘူး။ ကိုယ္ေစာင့္ေရွာက္မွ၊ ကိုယ္သိတတ္မွ ကိုယ္ကုသိုလ္ရမွာပါ။ (ဥပမာ- ထမင္းဆိုရင္္ သူစားေနတာပဲ၊ ကိုယ္စားစရာ မလိုပါဘူးလို႔ မေတြးမိသလိုမ်ိဳးကို ျဖစ္ရပါမယ္။) မိဘဆရာသမားတို႔နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ကုသိုလ္ကို မိဘဆရာသမားတို႔ ရွိတုန္းမွာဘဲ ရႏိုင္ပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ ရွိတုန္းမွာ ဂ႐ုစိုက္မိဖို႔ လိုပါတယ္။ မရွိေတာ့တဲ့သူေတြကလည္း မိမိတို႔ရဲ႕ ပတ္ဝန္းက်င္မွာ မိဘအရြယ္ရွိသူေတြကို မိဘေတြလို သေဘာထားဆက္ဆံလို႔ ရတာပါပဲ။ သံသရာမွာ ေဆြမ်ိဳးမေတာ္ဘူးသူဆိုတာ မရွိဘူး မဟုတ္လား။ ဆရာသမားေတြဆိုတာလည္း အိုၾကီးအိုမအရြယ္မွာ မျပည့္မစံုနဲ႔ ပီတိစားေနၾကရသူေတြ ခပ္မ်ားမ်ားပါ။ တပည့္ေတြရဲ႕ ေကာင္းသတင္းေလးေတြၾကားၿပီး ေက်နပ္ဗိုက္ျပည့္ေနၾကရတာပါ။ သူတို႔ေပးခဲ့တာေတြက အတိုင္းမရွိ ၾကီးမားေပမယ့္ ကိုယ္ဆပ္လိုက္တဲ့ သိတတ္မႈေသးေသးေလးနဲ႔တင္ အလြန္ကို ေက်နပ္၀မ္းသာေနတတ္ၾကတာပါ။
သားသမီး၊ တပည့္ေတြ ဝတၱရားေက်ပြန္တာဟာ ေပးကမ္းေထာက္ပံ့ျခင္း (ဒါန)၊ ျပဳစု ေစာင့္ေရွာက္ျခင္း (သီလ)၊ ေမတၱာ၊ က႐ုဏာ ထားျခင္း(ဘာဝနာ) တရားေတြ တိုးပြားေနတာပါပဲ။ သူမ်ားကို ျဖည့္ေနေပမယ့္ တကယ္ေတာ့ ကိုယ္ျပည့္ေနတာပါ။ ဒီလို ႏွစ္ဦးႏွစ္ဘက္ အက်ိဳးရွိေစအတြက္ မိဘ၊ ဆရာသမား၊ ေက်းဇူးရွင္မ်ားႏွင့္ ပတ္သက္လာရင္ သူတို႔ျပည့္စံုေနလည္း (မလိုလည္းဘဲ) ကိုယ့္ဘက္က ေနာင္တစ္ခ်ိန္မွာ ေနာင္တရမက်န္ရေလေအာင္ ေပးခဲ့ၾကသူေတြကို ကိုယ္တတ္ႏိုင္တဲ့ဘက္ကေန ျပန္ဆပ္လိုက္ၾကပါစို႔လား.....။
ဓမၼရနံ႔
