ေဝဒနာကၡႏၶာကို လႈပ္ခတ္ေစခဲ့ေသာ ကဗ်ာ (သို႔မဟုတ္) အကယ္၍ သင္ဒီကဗ်ာကို

 

ေဝဒနာကၡႏၶာကို လႈပ္ခတ္ေစခဲ့ေသာ ကဗ်ာ (သို႔မဟုတ္) အကယ္၍ သင္ဒီကဗ်ာကို

သူၿငိမ္သက္ေနခဲ့၏။ ႏွစ္ကာလအေတာ္ ၾကာခဲ့မွန္းလည္း သူသိေန၏။ လူၿငိမ္ေတာ့ စိတ္ၿငိမ္၊ စိတ္ၿငိမ္ေတာ့ ေဝဒနာလည္းၿငိမ္ေန၏။ ဝင္ေလထြက္ေလ ႐ႈမွတ္မႈကို အေျချပဳေသာ အက်င့္တရားသည္ စိတ္ကိုၿငိမ္သက္ေအာင္ အေထာက္ အပံ့ေပးေလသည္။ တစ္ဖန္စိတ္ၿငိမ္သက္မႈ အေၾကာင္းတရားကလည္း ခံစားမႈေဝဒနာကို လႈပ္ခတ္မႈမျဖစ္ေအာင္ ထိန္းသိမ္းေပးေနမွန္း သူရိပ္မိလာသည္။ အေၾကာင္းႏွင့္အက်ဳိးေပပဲ။  အသြားအျပန္ေပါ့။ ဒါဆိုရင္ အမွား,အမွန္ဆိုတာကေကာ။ 

အမွား,အမွန္ကို သူစိတ္မဝင္စားျဖစ္ခဲ့ တာၾကာၿပီ။ စိတ္ဝင္စားစရာ ေကာင္းရေအာင္ ကလည္း ဘယ္ဟာအမွား၊ ဘယ္ ဟာအမွန္ ဟူေသာ ဆံုးျဖတ္ရခက္သည့္ အေျခအေန မ်ားစြာကို သူေတြ႕ႀကဳံခဲ့ရ၍ျဖစ္သည္။ အဘိဓာန္တြင္ တစ္ဦးတည္း ရွည္ရွည္ လ်ားလ်ားေျပာသည့္ စကား၊ (ျပဇာတ္၊ ႐ုပ္ရွင္ စသည္တြင္ သ႐ုပ္ေဆာင္က) တစ္ကိုယ္ေတာ္ စကားေၾကာရွည္ျခင္း၊ တစ္ကိုယ္ေတာ္ ရြတ္ဆိုျပသည့္ ထိုဇာတ္ကို monologue ဟု အဓိပၸာယ္ဖြင့္၏။  

ထိုmonologue ကာလရွည္ႀကီးကို သူၿငီးေငြ႕စိတ္ပ်က္ေန ခဲ့သျဖင့္ စိတ္ ပ်က္လက္ စႏွင့္ ႐ုပ္၊ နာမ္ဓမၼသခၤါရဘက္ဆီသို႔ စိတ္ဦး လွည့္ကာ အေသမဦးခင္ ဥာဏ္ဦးေအာင္ သူ ႀကဳိးစားက်င့္ႀကံ ေနထိုင္ျဖစ္ခဲ့ျခင္းပင္။  သူစိတ္ဝင္စား သည္က စကားအခ်ီ အခ် ေျပာဟန္အေရးအသား၊ အျပန္အလွန္ ေဆြးေႏြးျခင္းဟု အဘိဓာန္တြင္ အဓိပၸာယ္ ဖြင့္ထားသည့္ dialogue ျဖစ္၏။  (More dialogue between world leaders is needed) ဆိုသည့္ ဝါက်ကိုလည္း သူကူးယူ ထားမိခဲ့ေသးသည္။ အင္အားမ်ားသူက အမွန္တရား။ 

တစ္ဖက္သတ္ႏုိင္သူက ႐ႈံးသူအေပၚ ငံု႔ၾကည့္ရင္းက ၿပဳံးျပလိုက္သည့္ မထီမဲ့ျမင္ အၿပဳံးမ်ား။ ၄င္းကိုပင္ အမွန္တရားဟု လက္ ခုပ္တီးေနၾကသူမ်ား၊ အားေပးေထာက္ခံေန ၾကသူမ်ား။   မလွပေသာ   ေလာက   ျမင္ကြင္းကို သူမၾကည့္ရက္ေတာ့သျဖင့္သူ႕႐ုပ္နာမ္ခႏၶာ အတြင္းကျဖစ္ျခင္း၊ ပ်က္ျခင္းကိုပဲ သူအာ႐ံုျပဳ ျဖစ္ေနခဲ့သည္မွာ ၾကာၿပီေကာ။  

ကုဋီထဲက သန္႔သက္ေရ လက္က်န္ ကိစၥ ျဖင့္ သံဃာေတြ ႏွစ္အုပ္ကြဲၾကေသာအခါ ဝင္ေရာက္ေျဖရွင္းေပးခဲ့သည့္ ဘုရားရွင္ကိုပင္ ”အရွင္ဘုရား ေအးေအးေဆးေဆး သာေနရစ္ပါ” ဟု   ေလွ်ာက္ထားသျဖင့္ ပလလဲေတာ၌ ပလလဲဆင္မင္း၏ ျပဳစုလုပ္ေကြၽးမႈျဖင့္ ဝါတြင္းကာလ တစ္ခုလံုး သီတင္းသံုးေနထုိင္ခဲ့ရ ေသာ ဘုရားရွင္၏ အေတြ႕အႀကဳံကို   ျပန္ သတိရမိ၏။ ဘုရားရွင္ ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ႀကီး ေတာင္မွ ႀကဳံခဲ့ရေသးတာ ‘မင္းကဘာမို႔လို႔လဲ’ ဟု ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ျပန္ဆံုးမေနရ၏။ ဒါကိုၾကည့္၍ တစ္ခါတေလ ေလာကမွာ ကိုယ့္အစီအစဥ္ႏွင့္ကိုယ္ ေအးေအးေဆး ေဆးေနထုိင္ရမည့္ အခ်ိန္ကာလ တစ္ခု ရိွကိုရိွ ဦးမွာပါလားဟုလည္း သူေတြးဆ ဆင္ျခင္ေန မိျပန္သည္။ 

 ယခုေတာ့ ဓမၼႏွင့္အဓမၼ အားၿပဳိင္ရာတြင္ အၿမဲတေစ အ႐ႈံးေပးခဲ့ရေသာ (တကယ္ ေတာ့ အ႐ႈံးေပးျခင္းမဟုတ္ပါ၊ ႐ႈံးနိမ့္ျခင္းဟူ၍ သတ္မွတ္ခံခဲ့ရ ျခင္းသာျဖစ္ပါသည္)  ဓမၼဘက္ေတာ္သား တို႔သည္   ျပန္လည္ ရွင္သန္ျခင္း၊ ျပန္လည္ ေမြးဖြားျခင္းတုိ႔ျဖင့္ လန္းဆန္းအားသစ္ ေနသည့္ျမင္ကြင္းကိုသူလွမ္းေတြ႕ေနရေလၿပီ။ သူတို႔ေတြ ဘာေၾကာင့္ ဒီေလာက္ခက္ခဲ ၾကမ္းတမ္းတဲ့  အဆိုးေလာကဓံ ေတြၾကားထဲမွာ အၿပဳံးမပ်က္ ေနထိုင္ႏုိင္ခဲ့ၾကရသလဲ။ သူ အံ့ၾသေန၏။ ၾကည္လင္ရႊန္းပေသာ ယံုၾကည္ ခ်က္တို႔ျဖင့္ ေတာက္လက္ေနေသာ၊ ဇရာကို အံတုေနေသာ၊ လန္းဆန္းႏုပ်ဳိေနမႈတို႔ျဖင့္ တက္ၾကြေနေသာ၊ မ်က္ဝန္းအစံုထဲက ခြန္ အားေတြကို သူတေလးတစား ၾကည့္ေနျဖစ္ခဲ့ သည္။ သူ႕အတြက္ ပေဟဠိ သဖြယ္ျဖစ္ေနေပ ၿပီ။

 ထိုပေဟဠိသည္ အႏုပညာမိတ္ေဆြထံ သူေရာက္ေသာအခါမွ အေျဖေပၚေတာ့ သည္။ ”ဒါေၾကာင့္ထင္တယ္” ဟု ေျပာေျပာဆိုဆိုႏွင့္ သူ႔လက္ထဲသို႔ ထည့္ေပးလိုက္ေသာ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကို သူဖတ္ၾကည့္ေနမိသည္။ [ကဗ်ာဆရာက Rudyard Kipling။ ၁၈၆၅ ဒီဇင္ဘာ ၃ဝ ရက္ဖြား အိႏၵိယႏုိင္ငံ ဘုံေဘၿမဳိ႕ (ယခုမြမ္ဘိုင္းၿမဳိ႕) သား။ အသက္ (၇ဝ) အရြယ္ ၁၉၃၆-ခု၊ ဇန္နဝါရီ (၁၈) ရက္ ေန႔က ကြယ္လြန္ခဲ့သူ]
သူေရးခဲ့တဲ့ ကဗ်ာေခါင္းစဥ္က

“IF…”
အကယ္၍
မင္းအသိုင္းအဝိုင္းက
တုန္လႈပ္ေခ်ာက္ခ်ားျပီး
ဒါေတြဟာ မင္းေၾကာင့္လို ့
ဝိုင္းဝန္းျပစ္တင္ၾကတဲ့အခါ
မင္းဟာ ေခါင္းေအးေအးနဲ႔
ရင္ဆိုင္ႏုိင္မယ္ဆိုရင္…။
အကယ္၍
အားလံုးကမင္းကို
မယံုသကၤာျဖစ္လာတဲ့အခါ
သူတို႔ကို နားလည္စြာခြင့္လႊတ္ရင္းနဲ႔
မင္းကိုယ္မင္း
ယံုၾကည္မူ အျပည့္ရွိမယ္ဆိုရင္…။
အကယ္၍
ေစာင့္သင့္တဲ့အခ်ိန္ကိုေစာင့္နိုင္ျပီး
အဲဒီအတြက္လည္း
မေမာမပန္းေနနိုင္မယ္ဆိုရင္…။
ဒါမွမဟုတ္
မင္းရဲ႕အေၾကာင္း မဟုတ္တရား
မုသားစကားၾကားရတဲ့အခါ
မင္းကလည္း အလိမ္အညာေတြနဲ႔
မတုံ႔ျပန္ဘူးဆိုရင္…။
ဒါမဟုတ္
မင္းကို လူတကာက
ဝိုင္းဝန္းမုန္းတီးတဲ့အခါ
မင္းဟာအမုန္းေတြ
ျပန္မပြားဘူးဆိုရင္…။
ျပီးေတာ့
မင္းကိုယ္မင္း
လူေတာ္တစ္ေယာက္ရယ္လို႔မျမင္ဘဲ
ပညာရွိစကားေတြလည္း
မေျပာဘူးဆိုရင္…။
အကယ္၍
စိတ္ကူးယဥ္အိပ္မက္ေတြဟာ
မင္းအေပၚမလႊမ္းမိုးေစဘဲ
စိတ္ကူးႏိုင္မယ္ဆိုရင္..။
အေတြးအေခၚစိတ္ကူးေတြဟာ
ေမွ်ာ္မွန္းခ်က္
သက္သက္သာမျဖစ္ေစဘဲ
ေတြးေခၚနိုင္မယ္ဆိုရင္….။
အကယ္၍
ေအာင္ျမင္မႈသုခနဲ႔
ဆံုး႐ႈံးမႈဒုကၡေတြကို ၾကံဳေတြ႕ရတဲ့အခါ
တူညီေသာ
ေလာကဓံတရားေတြပါလားရယ္လို႔
ခံယူထားနိုင္မယ္ဆိုရင္…..။
အကယ္၍
မင္းရဲ ့အမွန္စကားေတြကို
လူလိမ္လူညစ္ေတြက
လွည့္စားေျပာင္းလဲျပီး
မုသားအျဖစ္ေထာင္ေခ်ာက္ဆင္
ညစ္တဲ့အခါ
မင္းဟာတည္ျငိမ္စြာနဲ႔
နာၾကားႏိုင္မယ္ဆိုရင္…။
ဒါမွမဟုတ္ မင္းဘဝတစ္ခုလံုးေပး ၿပီး
အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္
ျဖည့္ဆည္းခဲ့ရတဲ့
အရာရာကို
ဖ်က္ဆီးခံလိုက္ျပီးတဲ့ေနာက္မွာ
အင္မတန္မွေသးငယ္တဲ့
တန္ဆာပလာအရာရာနဲ႔
ျပန္လည္တည္ေဆာက္ႏုိင္မယ္ဆိုရင္..။
အကယ္၍
မင္းႏိုင္ခဲ့သမွ်ေတြအားလံုးဟာ
ေၾကြတစ္လွည့္ၾကက္တစ္ခုန္ပမာ
တစ္လွည့္တစ္ခါတည္းနဲ႔
ဆံုး႐ႈံးသြားခဲ့ရင္…
ျပီးေတာ့
အစကေနျပန္စႏုိင္မယ္ဆိုရင္..
ၿပီးေတာ့တစ္ခါ
ဆိုးလွတဲ့ၾကမၼာရယ္လို႔
ဘယ္ေသာအခါမွ
ညည္းညဴမေနဘူးဆိုရင္…။
အကယ္၍
သူမ်ားတကာလုပ္ျပီးသြားၾကလို႔
အခ်ိန္အေတာ္ၾကာမွ
မင္းအလွည့္ေရာက္လာတဲ့အခါ
မင္းတစ္ေယာက္တည္းနဲ႔ပဲ
အားနဲ႔မာန္နဲ႔
ဇြဲသတၱိရွိရွိ
ဆက္ၾကိဳးစားႏုိင္မယ္ဆိုရင္….
အဲဒီလိုပဲ
မင္းမွာစိတ္အင္အားကလြဲလို ့
ဘာဆိုဘာမွမရွိေတာ့တဲ့အခါ
အဲဒီ စိတ္ဓာတ္အင္အားကို
ခိုင္မာစြာနဲ႔ပဲ
ဆက္လက္ဆုပ္ကိုင္ထားႏိုင္မယ္ဆိုရင္..။
အကယ္၍
လူေတြနဲ႔
ထိေတြ႕ေျပာဆို ဆက္ဆံရတဲ့အခါ
ကိုယ္က်င့္ သိကၡာကို
ေစာင့္ထိန္းႏိုင္မယ္ဆိုရင္…။
ဒါမွမဟုတ္
မင္းဧကရာဇ္ေတြနဲ႔အတူ
လမ္းေလွ်ာက္ေနရေပမယ့္
မာန္မာနေသြး မၾကြဘူးဆိုရင္….။
အကယ္၍
ရန္သူကျဖစ္ေစ၊မိတ္ေဆြကျဖစ္ေစ
မင္းကို သိပ္ျပီးနာၾကည္းေအာင္
မလုပ္ႏုိင္ေစရင္….။
အကယ္၍
လူတိုင္းကို
တန္ဖိုးထားေလးစားရေပမယ့္
စြဲလမ္းမႈသံေယာဇဥ္ေတြ
ထားမေနဘူးဆိုရင္…။
အကယ္၍
တိုေတာင္းလွတဲ့
မပစ္ပယ္ႏိုင္တဲ့ တစ္မိနစ္အတြင္းမွာ
အဓိပၸာယ္ရွိလွတဲ့
စကၠန္႔ေျခာက္ဆယ္အျဖစ္
အသံုးခ်နိုင္မယ္ဆိုရင္…..။
ငါ့သားေရ
မင္းဟာ အရာရာရွိတဲ့၊အရာရာျဖစ္တဲ့
ကမၻာၾကီးကို ဆုပ္ကိုင္လို႔
အရာရာ ဘာမဆို
မင္းစြမ္းႏိုင္ျပီေပါ့….။
အဲဒီေတာ့ မင္းဟာလည္း
ေယာက်္ားေကာင္း
တစ္ေယာက္ပဲေပါ့…။    ။

ကဗ်ာဖတ္ၿပီးေသာအခါ ၿငိမ္သက္ေန ေသာ ေဝဒနာကၡႏၶာေတြက ႏုိးထလာ၏။ ေသြးေၾကာေတြထဲ၌ ဝါေယာဓာတ္တို႔၏ အရိွန္ျမန္ျမန္ ‘႐ုန္းကန္သံ’ ေတြကိုပင္ ၾကား ေနရသည္သို႔ …။
”သည္ကဗ်ာကို ဘယ္သူဘာသာျပန္ ထားတာလဲ”
”အစ္မ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ေလ”

”ေၾသာ္…”

”ေၾသာ္ဟူသည့္ စကားလံုးသာ သူ႔ႏႈတ္ဖ်ားမွ ထြက္သြားခဲ့၏။ သူေယာက်္ားေကာင္း တစ္ေယာက္ျဖစ္ဖို႔ အမ်ားႀကီး ႀကဳိးစားေန ထုိင္ရဦးမွာပါလားဟု သူ႔ကိုယ္သူ နားလည္ ေနမိ၏။ ကဗ်ာဆရာညႊန္းဆိုသည့္ ေယာက္်ားေကာင္း တစ္ေယာက္၏ စံႏႈန္းမ်ား သူ႕သႏၲာန္၌ နည္းပါးေနသည္ကို သူဝန္ခံရမည္ျဖစ္ သည္။ သို႔ေသာ္ သူစိတ္ ဓာတ္မက်ပါ။  ေကာင္းတာလုပ္ခ်င္ ၊ေကာင္းတာျဖစ္ခ်င္၊ ေကာင္းတာျမင္ခ်င္၊ ေကာင္းေအာင္ေနခ်င္သူ တစ္ဦး၏ စိတ္ဆႏၵအတြက္ မျပဳရေသးသည့္  ေကာင္းမႈ ကုသိုလ္   ေတြက ေစာင့္ႀကဳိေနလိမ့္ မည္ဆိုတာကို အၾကြင္းမဲ့သူယံုၾကည္ေနမိ၏။  

 ”ဒီလိုေကာင္းတာေတြ မ်ားမ်ားလုပ္မယ္ လို႔ေတြးတာဟာ ကိုယ့္အတြက္ ေအာင္ျမင္ဖို႔ ရာ အေၾကာင္းအေထာက္အပံ့ တကယ္ျဖစ္တယ္ေနာ္” မဟာၿမဳိင္ေတာရ ဆရာေတာ္ ဦးေဇာတိ က၏ မဂၤလာတရားေတာ္က စကားစုတစ္စုသည္ သူ႔ႏွလံုးသားေပၚတြင္ ပဲ့တင္သံျဖစ္လာ ေလသည္။ သူ႕ေဝဒနာကၡႏၶာေတြ ျဖစ္ပ်က္ႏႈန္း ျမန္ေနမွန္း သူသတိထားလိုက္မိ၏။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ IF ကဗ်ာကိုေတာ့ သ႔ူဘဝအားမာန္ အျဖစ္ အထပ္ထပ္အခါခါ ႏွလံုးသြင္းဆင္ျခင္ ေနရေပဦးေတာ့မည္။
  ျမသန္းစံ
၇-၁ဝ-၁၁