ေမတၱာနဲ႔ မထိုက္တန္သူလည္းရွိတယ္
ဒီစကားသံုးလံုးကို ျမန္မာလူမ်ိဳးမ်ားရဲ႕ ထူးျခားတဲ့ ၀ိေသသ လကၡဏာအျဖစ္ ျမန္မာႏုိင္ငံကို ေရာက္ဖူးတဲ့ ႏုိင္ငံျခားသားတုိင္းက အားရေက်နပ္စြာ ေျပာေလ့ရွိပါတယ္။ အာရွႏုိင္ငံတခ်ိဳ႕နဲ႔ အေရွ႕အလယ္ပိုင္းေဒသ ႏုိင္ငံတခ်ိဳ႕ဆိုရင္ မေရာက္ဖူးတဲ့ ႏုိင္ငံျခားသား ခရီးသြားမ်ားကို နည္းေပါင္းစံုနဲ႔ လိမ္ညာလွည့္စားၿပီး "ေအးဓားျပ" တုိက္ေလ့ရွိတာေၾကာင့္ ႏုိင္ငံျခားသားမ်ား ႏွာေခါင္း႐ံႈ႕ေလ့ ရွိပါတယ္။ ျမန္မာျပည္မွာေတာ့ ဘယ္လိုေက်းလက္ ဇနပုဒ္ကို ေရာက္သြားေရာက္သြား၊ ခရီးသြား ဧည့္သည္ဆီက "ခြါဖို႔ ခၽြတ္ဖို႔" အႏုၾကမ္းစီးဖို႔ေ၀းလို႔ ကိုယ္ကပဲ မရွိရွိတာ ေကၽြးဖို႔ေမြးဖို႔ လက္ေဆာင္ေပးဖို႔ကိုသာ ဂ႐ုစိုက္တတ္ၾကပါတယ္။
႐ိုး႐ိုးသားသား သာမန္ႏုိင္ငံျခားသား ခရီးသြားမ်ား မဆိုထားနဲ႔၊ ဟိုေရွးက ကုိယ့္လူမ်ိဳးေတြ ကုိယ့္သားခ်င္းေတြကို ပါး႐ုိက္နား႐ုိက္၊ လက္သည္းခြာ၊ လွံစြပ္နဲ႔ထိုး လုပ္ခဲ့တဲ့ ဂ်ပန္ဖက္ဆစ္ ဂ်ပန္စစ္သားေတြကိုေတာင္မွ စစ္႐ံႈးလို႔ အစာငတ္ေရငတ္နဲ႔ အသက္ေဘးအတြက္ ေျပးၾက ပုန္းၾကရတဲ့အခါမ်ားမွာ ရြာမွာ ၀ွက္ေပးၾက၊ ထမင္းေကၽြးၾက လုပ္ခဲ့ၾကတာပါ။
အဂၤလိပ္ေတြ ထြက္ေျပးရတုန္းကလည္း အလားတူပါပဲ။ အိႏၵိယကို ကုန္းေၾကာင္းခရီးက ထြက္ေျပးၾကတဲ့ စစ္ေျပးေတြကို မိမိတို႔ကုိယ္တုိင္ ဗံုးဒဏ္၊ စက္ေသနတ္ဒဏ္ေတြၾကား ပုန္းေအာင္ေျပးလႊား ေနရတဲ့ၾကားက မရွိရွိတာ ထုတ္ေကၽြးခဲ့ၾကတာပါ။ စစ္ၿပီးေခတ္မွာ ဂ်ပန္စစ္သားေဟာင္း၊ အဂၤလိပ္စစ္သားေဟာင္းေတြ ေရးခဲ့ၾကတဲ့ စာအုပ္ေတြ အမ်ားႀကီး ရွိပါတယ္။
ႏုိင္ငံျခားသူရဲ႕ အေဖလုပ္ခဲ့ရ
အင္မတန္မွကို ရင္းႏွီးတဲ့ ႏုိင္ငံျခားသူေလးတစ္ေယာက္ ရွိပါတယ္။ ႏုိင္ငံတကာ အဖြဲ႔အစည္းႀကီးတစ္ခုမွာ ေတာ္ေတာ္ႀကီးတဲ့ ရာထူးႀကီးတစ္ခု ထမ္းေဆာင္ေနတာပါ။ ျမန္မာစကား ျမန္မာစာ ေကာင္းေကာင္းတတ္ကၽြမ္းပါတယ္။ ျမန္မာလူမ်ိဳးနဲ႔ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈ ဓေလ့ထံုးစံမ်ားကို အင္မတန္ ခ်စ္ပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ မႏၲေလးကို သိပ္ခ်စ္ပါတယ္။ ခဏခဏလည္း သြားပါတယ္။ မႏၲေလးေရာက္ရင္ စက္ဘီးတစ္စီးနဲ႔ ေလွ်ာက္သြားေလ့ရွိပါတယ္။ သူအရင္ဘ၀က မႏၲေလးသူ ျဖစ္ခဲ့တယ္လို႔ေတာင္ ရင္းႏွီးသူေတြကုိ ေျပာေလ့ရွိတယ္။ အေနၾကာေတာ့ သမီးတစ္ေယာက္လိုလို ျဖစ္သြားတယ္။ စာေရးသူကို "ဆရာ" လို႔ ေခၚေပမယ့္ ဇနီးျဖစ္သူကိုေတာ့ "ေမေမ" လို႔ ေခၚေလ့ရွိတယ္။ ျမန္မာထမင္းဟင္းနဲ႔ ျမန္မာမုန္႔ပဲသြားရည္စာေတြကို ႀကိဳက္ပါတယ္။ ျမန္မာကို ဘယ္ေလာက္ခ်စ္သလဲဆိုရင္ ျမန္မာေယာက္်ား တစ္ေယာက္ကိုေတာင္ ယူပါတယ္။ သတို႔သမီးရဲ႕ အေဖေနရာက ေနေပးပါလို႔ ေျပာတဲ့အတြက္ မဂၤလာဆြမ္းေကၽြးမွာ အေဖ လုပ္ခဲ့ရပါေသးတယ္။
ျဗဟၼစိုရ္တရား မကင္းကြာေသးဘူး
ႏုိင္ငံျခားသားေတြ စြဲလန္းမယ္ဆိုလည္း စြဲလန္းထို္က္ပါတယ္။ ျမန္မာလူမ်ိဳးမ်ားရဲ႕ စိတ္ဓာတ္ဟာ တစ္ကမၻာလံုး ဆုတ္ကပ္ႀကီးထဲ ေရာက္ၿပီး ႐ုိင္းစိုင္းၾကမ္းတမ္း ကုန္ၾကတာေတာင္မွ ျဗဟၼစိုရ္တရား မကင္းကြာၾကေသးပါဘူး။ ေမတၱာ၊ ေစတနာ၊ က႐ုဏာ တရားမ်ား မဆိတ္သုဥ္းေသးပါဘူး။ ျမန္မာ့သမုိင္းမွာ တစ္ႀကိမ္တစ္ခါမွ မႀကံဳဖူး၊ မၾကားဖူးတဲ့ နာဂစ္မုန္တုိင္းႀကီးရဲ႕ ဒဏ္ကုိ ခံလိုက္ရတဲ့အခါမွာ သဘာ၀ေဘးတို႔ ေနာက္မွာ ေရွာင္လႊဲလို႔မရေအာင္ ကပ္ပါလာၿမဲျဖစ္တဲ့ ေရာဂႏၲရကပ္၊ ဒုဗၺိကႏၲရကပ္ ဆိုတဲ့ကပ္ႀကီးေတြ ဆိုက္ကပ္လာလိမ့္မယ္လို႔ တစ္ကမၻာလံုးက ေဟာကိန္း ထုတ္ခဲ့ၾကတယ္။ ဘယ္ႏုိင္ငံ ဘယ္ေဒသမဆို ဒါဟာ ျဖစ္ၿပီးရင္ ေနာက္ဆက္ျပႆနာျဖစ္တယ္။ ဒါေပမယ့္လို႔ ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ အငတ္ေဘးလည္း မက်ခဲ့ဘူး၊ ကူးစက္ေရာဂါဆုိးႀကီးေတြလည္း မျပန္႔ပြားခဲ့ဘူး။
ကုလသမဂၢတို႔၊ ကမၻာ့က်န္းမာေရးအဖြဲ႔တို႔၊ စားနပ္ရိကၡာအဖြဲ႔တို႔ ဆိုတဲ့ အဖြဲ႔အစည္းေတြကေတာင္ တအံ့တၾသ ျဖစ္ၾကရတယ္။ ဘာေၾကာင့္ ဒီလို ေဘးဆိုးႀကီးေတြ က်ေရာက္မလာခဲ့တာလဲဆိုေတာ့ တစ္ႏုိင္ငံလံုးမွာ ရွိရွိသမွ် ရဟန္းရွင္လူ ျပည္သူအေပါင္းက ၀ိုင္း၀န္းေစာင့္ေရွာက္ၾကလို႔ပဲ ျဖစ္တယ္။ ဆန္ ေလးျပည္ရွိသူက ႏွစ္ျပည္ခြဲလွဴတယ္။ ဖိနပ္ႏွစ္ရံရွိသူက တစ္ရံခြဲေပးတယ္။ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသား ကေလးသူငယ္ေတြကေတာင္ သူတို႔မုန္းဖို႔ေလးေတြကို စုၿပီး လွဴတယ္ေလ။ ဒါေၾကာင့္ ေလေဘးရဲ႕ ေနာက္ဆက္တြဲ ေဘးကပ္ဆိုးႀကီးေတြ က်ေရာက္မလာခဲ့တာ ျဖစ္တယ္။ ျမစ္၀ကၽြန္းေပၚေဒသ ဒါေလာက္ ျမန္ျမန္ ျပန္ထလာလိမ့္မယ္လို႔ ႏုိင္ငံျခားသားေတြ မဆိုနဲ႔ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြေတာင္ မထင္ခဲ့ၾကပါဘူး။ ေဟာ အခုေတာ့ ျမန္မာလူမ်ိဳးတို႔ရဲ႕ ေမတၱာ၊ ေစတနာ၊ က႐ုဏာတန္ခိုးနဲ႔ ဧရာ၀တီတစ္တုိင္းလံုး ကုိယ္ထူကုိယ္ထ ျပန္ထလာၿပီေလ။
ဧည့္သည္ကို ဧည့္၀တ္ေက်တယ္
ျမန္မာလူမ်ိဳးမ်ားဟာ ဘိုးစဥ္ေဘာင္ဆက္က ေမတၱာတရား လက္ကုိင္ထားဖို႔ ဆံုးမသြန္သင္ လာခဲ့ၾကတာေၾကာင့္ ေမတၱာတရားကို စြဲၿမဲယံုၾကည္ၿပီး လက္ကုိင္ထားၾကတယ္။ က႐ုဏာတရားလည္း ပြားမ်ားၾကတယ္။ နာဠာဂီရိလို ဆင္မိုက္ႀကီးနဲ႔ အာဠာ၀ကလို အစြယ္ျပဴးျပဴး ဘီလူးႀကီးကိုေတာင္ ေမတၱာနဲ႔ ေအာင္ႏုိင္တယ္လို႔ ယံုခဲ့ၾကတယ္။ ဒီလို ယံုၾကည္မႈ၊ ဒီလိုစိတ္ဓာတ္ေၾကာင့္ ကုိယ့္ဆီလာတဲ့ ဘယ္ဧည့္သည္ကိုမွ အျမတ္ထုတ္ဖို႔၊ ခၽြတ္ဖို႔ခြာဖို႔၊ လွီးဖို႔ျဖတ္ဖို႔ စိတ္ကူးထဲေတာင္ ထည့္ၾကတာ မဟုတ္ဘူး။ ဘယ္ဧည့္သည္မိန္းကေလးပဲ တစ္ေယာက္တည္း ေလွ်ာက္သြားေနပါေစ မေတာ္မတရားျပဳၿပီး သတ္ပစ္လုိက္တယ္ဆိုတာမ်ိဳး မရွိပါဘူး။ ဧည့္သည္ကို ဧည့္၀တ္ေက်ရတယ္ဆိုတာ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈပါ။
အိမ္သည္ကို ဧည့္သည္ေစာ္ကား
ဧည့္၀တ္ေက်လြန္း၊ ေမတၱာ၊ ေစတနာ၊ က႐ုဏာ ထားလြန္းတာကို တခ်ိဳ႕ ျမန္မာတို႔ရဲ႕ ေပ်ာ့ညံ့ခ်က္လို႔ ထင္မွတ္မွားၾကၿပီး အိမ္သည္ကို ဧည့္သည္က ေစာ္ကားတာမ်ိဳးေတြ လုပ္ၾကတာကို စက္ဆုပ္ဖြယ္ရာ ေတြ႔ရေလ့ရွိတယ္။ မ်က္ႏွာျဖဴနယ္ခ်ဲ႕ေတြက ဘုရားထူးခိုင္းတာမ်ိဳၚ၊ မ်က္ႏွာ၀ါ ဖက္ဆစ္ေတြက လက္သည္းခြံခြာ ပါး႐ုိက္နား႐ုိက္တာမ်ိဳးေတြေပါ့။ ဒီေခတ္ေက ဆုတ္ကပ္ႀကီးဆိုေတာ့ ပိုေတာင္ဆိုးပါေသးတယ္။ ခရီးသည္ေတြစီးတဲ့ ေလယာဥ္ႀကီးေတြကို အပိုင္စီးၿပီး လူေတြ ေသာင္းနဲ႔ခ်ီရွိေနတဲ့ မိုးေမွ်ာ္တိုက္ႀကီးကို တည့္တည့္ႀကီး ၀င္ေဆာင့္ပစ္တဲ့ ၾကမ္းၾကဳတ္ရက္စက္မႈေရာ ဘယ္ေခတ္က ၾကားဖူးလို႔လဲ။
လူယဥ္ေက်းစကား နားမလည္
ဒီေခတ္မွာက အဲဒီလို လူမိုက္ လူရမ္းကားေတြ သိပ္မ်ားတယ္။ ဒီလူမ်ိဳးေတြက ဘယ္ကိစၥမဆို ေသနတ္နဲ႔ ေျဖရွင္းတဲ့ "ေကာင္းဘိြဳင္" လို၊ "ရမ္ဘို"လို လူစားေတြ၊ ဒီလူေတြက လူႀကီးလူေကာင္းစကားမ်ိဳး နားမလည္ဘူး၊ လူယဥ္ေက်းမွ မဟုတ္တာ၊ ေကာင္းဘိြဳင္ေတြ နားလည္တဲ့ တစ္ခုတည္းေသာ ဘာသာစကားက Language of the gun ပဲ ျဖစ္တယ္။ အာဖဂန္နစၥတန္က ကေလးသူငယ္ေတြက ေဂ်ာ့ဘုရွ္ကို ရွိခိုးေတာင္းပန္လို႔ မရဘူး။ အီရတ္က မိခင္အိုေတြက အသနားခံလို႔လည္း မရဘူး။ ပါလက္စတုိင္းက ဘာသာေရးဆရာေတြက တရားျပလို႔လည္း မရဘူး။
ဒီလူမ်ိဳးေတြကို ဘယ့္ႏွယ့္လုပ္မလဲ။ ေမတၱာ၊ က႐ုဏာတို႔ဆိုတာ ေကာင္းဘြိဳင္ေတြရဲ႕ ဘာသာစကားမွာ မရွိဘူး။ ေစတနာမဆိုတာလည္း ဘာမွန္းသိတာ မဟုတ္ဘူး။ သူတို႔က ေသနတ္ကေျပာတဲ့ ဘာသာစကား တစ္ခုတည္းကိုပဲ နားလည္တယ္။ ေမတၱာ၊ က႐ုဏာ၊ ေစတနာဆိုတာေတြဟာ အင္မတန္မွကို အဆင့္ျမင့္တဲ့ ယဥ္ေက်းမႈရွိသူမ်ားသာ နားလည္ႏုိင္၊ က်င့္သံုးႏုိင္တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ရမ္ဘိုလို လူရမ္းကားေတြနဲ႔ မထိုက္တန္ပါဘူး။ ဒီလူမ်ိဳးေတြကိုေတာ့ သူတို႔နားလည္တဲ့ တစ္ခုတည္းေသာ ဘာသာစကားျဖစ္တဲ့ Language of the gun နဲ႔ပဲ ေျပာမွ ရပါလိမ့္မယ္။ ဧည့္သည္က အိမ္သည္ကို ေစာ္ကားတာကိုေတာ့ ခြင့္ျပဳထားဖို႔ မသင့္ေတာ္ဘူးလို႔ပဲ ေျပာလုိက္ခ်င္ပါတယ္။
- လူထုစိန္၀င္း
