"မင္းကြန္းဆရာေတာ္ႀကီး ၏ အံ့ၾသ ၾကည္ညိဖြယ္ရာ
စိတ္ထားေတာ္ "
က်န္ခဲ႔သည့္ရက္ပိုင္းက ကၽြန္ေတာ္၏ စာအုပ္ပံု ထဲမွ ဘယ္ကေန ဘယ္လို ရွာေဖြေတြ႔မိလုိက္သည္
မသိ။ "ႏွစ္ဆယ္ရာစု၏မဟာလူသား"ဟု အမည္ေပးထားေသာ စာအုပ္ကို ေတြ႕လိုက္မိပါ၏။
ထိုစာအုပ္တြင္ပါ၀င္သည့္အေၾကာင္းအရာမွာ "မင္းကြန္းဒုတိယဓမၼနာဒတိုက္ဆရာေတာ္၊ တိပိဋကဓရဓမၼဘ႑ာဂါရိက၊အဂၢမဟာပ႑ိတ၊အဘိဓဇမဟာရ႒ဂုရု
အရွင္၀ိစိတၱသာရာဘိ၀ံသ ဆရာေတာ္ႀကီး"၏ "ေထရုပၸတၱိ"ျဖစ္ပါသည္။
ေရးသားပူေဇာ္သူက"တိုးလွ, M.A .,Ph.d.(NIU,USA)၊တာ၀န္ခံညႊန္ၾကားေရးမွဴးခ်ဳပ္၊တကၠသိုလ္မ်ားသမိုင္းသုေတသနဦးစီး႒ာန"ျဖစ္၍
(၂၀၀၄)ခုႏွစ္တြင္ "ျမန္မာသမိုင္းအဖြဲ႔ ႏွစ္(၅၀)ေရႊရတုအထိမ္းအမွတ္စာအုပ္စာတမ္းမ်ား
ပံုႏွိပ္ထုတ္ေ၀ေရးေကာ္မတီ"မွ ထုတ္ေ၀ခဲ႔သည္ ဆိုပါ၏။
"စာေပက်မ္းဂန္ႏွံ႔စပ္ၿပီးဗဟုသုတႀကီးေသာပုဂၢိဳလ္မ်ား"ကိုကၽြန္ေတာ္အလြန္"ေလးစား"တတ္ပါသည္။"ကိုယ္ပိုင္ဉာဏ္ကို၀ံ့၀ံ့စားစား,စူးစူးရွရွသံုးတတ္ေသာပုဂၢိဳလ္မ်ား"ကို"ရိုေသ"တတ္ပါသည္။ထို"ႏွစ္ပါးစံုေသာပုဂၢိဳလ္"တို႔ကိုကား"ၾကည္ညိဳအားက်ျခင္း"ျဖစ္မိတတ္ပါသည္။
"မင္းကြန္းတိပိဋကဓရဆရာေတာ္ႀကီး"မွာကၽြန္ေတာ္"ၾကည္ညိဳအားက်"မိေသာအရွင္သူျမတ္ႀကီးျဖစ္ပါသည္။"မင္းကြန္းတိပိဋကဓရ
ဆရာေတာ္ႀကီး "အေၾကာင္းသိမီလိုက္ၾကသူမ်ားအေနျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္႔အဆိုကို သေဘာတူၾကမည္ဟု
ယူဆပါသည္။
ထို"ႏွစ္ဆယ္ရာစု၏မဟာလူသား"အမည္ရစာအုပ္ထဲမွကၽြန္ေတာ္႔အာရံုကိုဆတ္ကနဲလႈပ္ႏိႈးလိုက္ပံုကပဲစၿပီးတင္ျပလိုက္ပါရေစ။
မင္းကြန္းတိပိဋကဓရဆရာေတာ္ႀကီး သည္ မိမိေအာင္ထားေသာ "တိပိဋကဓရ ဓမၼဘ႑ာဂါရိက"
ဟူေသာဘြဲ႔ႀကီးအေပၚ "မည္မွ် အသံုးက်သနည္း" ဟုႀကံႀကံဖန္ဖန္ အေတြးေပၚခဲ႔ဖူးသည္
ဟူ၏။
"ဆရာေတာ္ႀကီး" က ထိုသို႔ ႀကံႀကံဖန္ဖန္အေတြးေပၚပံုကို ပြင့္လင္းစြာ ျပန္ေျပာျပေသာအခါ
ဆရာေတာ္ႀကီး၏ "လူသားဆန္မႈ ႏွင့္ ရိုးဂုဏ္ "ကို ပိုမို ထပ္ဆင့္ကာ ၾကည္ညိဳမိျပန္ပါသည္။
"ဆရာေတာ္ႀကီး"သည္"ဧရာ၀တီတိုင္း၊ပုသိမ္ၿမိဳ႕၊ၿမိဳ႔လယ္သာသနာ႔ဗိမာန္ေတာ္ႀကီး"၌
ရဟန္းေတာ္ မ်ားကို "ဆံုးမၾသ၀ါဒ"ေပးရာ ၌ ယင္းကဲ႔သို႔ အေတြးေပၚခဲ႔ဖူးေၾကာင္း
ဤသို႔ေျပာျပခဲ႔ဖူးပါသည္။
"အက်င့္ ပဋိပတ္ မပါဘူးဆိုရင္ ေအာင္ျမင္မႈအေပၚယစ္မူးၿပီး ေျမြဖမ္းဆရာ ဥပမာ လိုျဖစ္တတ္ပါတယ္
ဘုရား။ တပည့္ေတာ္ ႀကံဳေတြ႕ခဲ႔ရတာကေလး တစ္ခု ေလွ်ာက္ပါရေစ။ တပည့္ေတာ္ တိပိဋကဒရ ျဖစ္ၿပီးကာ
စ က ၊ ကိစၥေလးရွိလို႔ မႏၱေလး ဘက္ ကူးခဲ႔ပါတယ္။ ကမ္းနား မွာပါ။
တပည့္ေတာ္ ကို အခ်ိဳ႕ က တိပိဋက ကိုယ္ေတာ္ ဆိုတာ မသိၾကပါဘူး။လူကလည္းပိန္ပိန္ မို႔ အို
စာေနေတာ႔ ပိုဆိုးပါတယ္ဘုရား။ ျမစ္ကမ္းနာ း ကေန ကား ရွိရာဘက္ ေျခက်င္ သြားတာပါ။ အဲဒီမွာ
ဘာေတြ႕ရသလဲ ဆိုေတာ႔ ကားသမားေတြက (ဦးဇင္းႀကီး ကား ငွား ဦးမလား)တဲ႔။(ဘယ္သြားမလဲ) တဲ႔။
ဆိုက္ကားဆရာေတြကလည္း (ဘယ္ပို႔ရမလဲ)တဲ႔ ။သာမည ဘုန္းႀကီး တစ္ပါးေတြ႕လို႔ ေမးပံုမ်ိဳး
ေမးၾကပါတယ္။
အထမ္းသမား တစ္ေယာက္ ကဆို ပစၥည္းေတြသယ္ရင္း တပည့္ေတာ္ ကိုတိုက္သြားပါတယ္။
ေနာက္မွ (ဦးဇင္းႀကီး မေတာ္လို႔ေနာ္)တဲ႔။ ေနာက္တစ္ေယာက္ က (ကိုယ္ေတာ္ႀကီး ဖယ္ ဖယ္ တိုက္မိမယ္)တဲ႔။
ေျပာသြားၾကတာ။ဆက္ဆံသြားၾကတာ။
ဒီလို ျဖစ္တဲ႔ ကိစၥမွာ သူတို႔အျပစ္ မရွိပါဘူး။သူတို႔ အလုပ္ သူတို႔ လုပ္ေနၾကတာကိုး ဘုရာ႔။
တပည့္ေတာ္ ကိုလည္း ဘယ္လို ဘုန္းႀကီး၊ဘာ စာေမးပြဲေအာင္ထားတာ၊ ဆိုတာ သူတို႔ စိတ္မ၀င္စားႏိုင္ဘူးေလ။
သူတို႔ ၀မ္းေရး က အဓိက ကိုး ဘုရာ႔။
ဒီမွာ တပည့္ေတာ္ ဘာ စဥ္းစားမိသလဲ ဆိုေတာ႔-
(ေၾသာ္ ငါ ေအာင္ထားတဲ႔ စာေမးပြဲဟာ၊ ေအာင္ေၾကာင္း သိတဲ႔ လူေတြထဲသာ အသံုး၀င္တာပါလား။
ပူေဇာ္ပြဲ အခမ္းအနားမွာသာ တန္ဖိုးရွိတာ ပါလား။ငါ့ကို ကာကြယ္ ေစာင့္ေရွာက္ မေနၾကပါလား။
ေအာင္ျမင္မႈကုိ ယစ္မူးလို႔-ပစၥည္း-မာတု- ေတြနဲ႔အခ်ိန္ျဖဳန္းေနရင္ ငါ ပဲ နစ္နာမွာပါလား။
သိသူထဲေရာ မသိသူေတြ ၾကားမွာပါ အသံုး၀င္တာ အက်င့္ ပဋိပတ္ ပါလား။ ငါ ကိုယ္တိုင္ က်င့္ထားတဲ႔
သီလ၊ သမာဓိ၊ပညာ ေတြကသာ ငါ့ ကိုအမွန္တကယ္ ပစၥဳပၸန္-သံသရာ ေစာင့္ေရွာက္မွာပါလား) စသည္ျဖင့္
ေတြးမိတယ္ ဘုရား။"
ဟူ၍ျဖစ္သည္။
လူ႔ေလာကတြင္ ပညာေလးတတ္လို႔ အာဏာေလး ရွိလာၿပီဆိုလွ်င္ "ငါဘာေကာင္လဲ သိေစမယ္"
ဟူေသာ မာန မ်ားရွိတတ္ၾကသည့္ ေလာကႀကီးထဲမွာ ဆရာေတာ္ႀကီးလည္း အပါအ၀င္ျဖစ္ခဲ႔ဖူးေလသည္။
သို႔ေသာ္- ဆရာေတာ္ႀကီးသည္ တရားႏွင့္သိမ္းဆည္းႏိုင္ခဲ႔သည္ကိုေတြ႕ရွိရသျဖင့္ ထို ေဟာေျပာခ်က္ကိုဖတ္မိရေသာအခါကၽြန္ေတာ္တုန္လႈပ္၍သြားမိပါေလသည္။
တစ္ခါက "ပခုကၠဴၿမိဳ႕၊မဟာ၀ိသုတာရာမတိုက္၊ဆရာေတာ္"က ဤသို႔ေမးေလွ်ာက္ဖူး၏။
"မင္းကြန္းတိပိဋကဆရာေတာ္ အေနျဖင့္ တရားေဟာသည့္အခါ ပါဠိေတာ္ကို အ႒ကထာ၊ဋီကာ၊နိႆယ
တို႔ႏွင့္ႏွီးေႏွာ၍အပိုအလို မရွိ ေအာင္ မည္သို႔ မည္ပံု ေဟာပါလဲ" ဟု ေလွ်ာက္ဖူးသည္။
ထို အခါ "တိပိဋကဆရာေတာ္ႀကီး" က ဤသို႔ျပန္ေျဖခဲ႔၏။
"တပည့္ေတာ္ တရားေဟာတဲ႔အခါ- ဘုရားရွင္ ကို မ်က္စိထဲမွာေပၚလာေအာင္အာရံုယူၿပီးမွ
တရားေဟာပါတယ္။ အဲဒီလို အာရံုယူလိုက္တဲ႔အခါ တပည့္ေတာ္ရဲ႕ ႏႈတ္က လႈပ္ရံုနဲ႔ တရားေတာ္ေတြဟာ
ဘုရားရွင္တိုက္ရိုက္ ေဟာသလို စီရရီ ထြက္လာတာပါဘဲ ဘုရား။ တရားပြဲ မၿပီး မခ်င္း တပည့္ေတာ္
ဘာကိုမွသတိမရဘဲ တရားထဲမွာနစ္ေမ်ာၿပီး တရားပြဲၿပီးလို႔ ပရိတ္သတ္ေတြက သာဓု သာဓု သာဓု
လို႔ ေခၚမွ တပည့္ေတာ္ တရားေဟာေနတာပါလား လို႔ သတိျပန္ရတယ္ ဘုရား"
ဟူ၍ျဖစ္သည္။
ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး၏ စကားအဆိုအရမူ-
တရားေဟာျခင္းသည္ မိမိ၏အတၱေနာမတိ ကို တင္ျပေဟာၾကားေနျခင္းမဟုတ္ဘဲ ဘုရားရွင္၏ စကားေတာ္တို႔ကိုျပန္လည္ရွင္းျပေနျခင္းသာျဖစ္၏။ဤသို႔ေဟာေျပာေနစဥ္
စိတ္ က ဘုရားရွင္အား ပူေဇာ္ေနျခင္း ဟု ခံယူထားျခင္းသေဘာကိုေတြ႕ရ၏။ အံ့ဖြယ္ေကာင္းေလစြ။
ထို႔ထက္ ကၽြန္ေတာ္ အံ့ၾသေလးစားၾကည္ညိဳ မိသည့္ "ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး၏ စကားေတာ္"
မွာေအာက္ပါအတိုင္းျဖစ္ပါသည္။
"ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး"သည္"တရားေဟာ၊တရားျဖန္ျဖဴးျခင္းႏွင့္ဆိုင္ေသာဓမၼကိစၥမ်ား"ကိုအားသြန္ခြန္စိုက္ရြက္ေဆာင္ေလ့
ရွိသျဖင့္"နားနား ေနေန ႏွင့္ သက္ေတာင့္ သက္သာ"ေနရန္ ေလွ်ာက္ထားေသာအခါ-
"ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး" က -
"တရားေဟာတာဟာ မပင္ပမ္းပါဘူး။ ရၿပီးသား စာေတြျပန္ရြတ္ရတာ မပင္ပမ္းပါဘူး။ ဒီ ပါးစပ္ဟာ
ဘ၀ေပါင္းမ်ားစြာ ထင္ရာေတြ ေပါက္လႊတ္ပဲစား ေျပာလာခဲ႔တာ။ အခုလို ဘ၀ေကာင္း၊အခါေကာင္း ႀကံဳခိုက္၊
ရွင္ေတာ္ျမတ္ဘုရားရဲ႕တရားေတြ ေပးလွဴ ျဖန္႔ျဖဴးေနရတာ အင္မတန္ မြန္ျမတ္တဲ႔ အလုပ္ပဲ မဟုတ္လား
" ဟူ၏။
အားက် အတုယူ အံ့ၾသ ေလးစား ၾကည္ညိဳ ဖြယ္ မေကာင္းေပဘူးလား။ ဒီလို အသိမ်ိဳး၊ဒီလို အေတြးအေခၚမ်ိဳး၊ကၽြန္ေတာ္႔
ဓမၼမိတ္ေဆြမ်ားအားလံုးကို သတိျပဳမိေစခ်င္လြန္းသျဖင့္ႏိႈးေဆာ္ တင္ျပလိုက္ရပါသည္ခင္ဗ်ား။
မွီခိုရာက်မ္းကိုး-
-"ႏွစ္ဆယ္ရာစု၏မဟာလူသား"
(တိုးလွ, M.A .,Ph.d.(NIU,USA)၊တာ၀န္ခံညႊန္ၾကားေရးမွဴးခ်ဳပ္၊တကၠသိုလ္မ်ားသမိုင္းသုေတသနဦးစီး႒ာန)
(၁၅-ဒီဇင္ဘာ၊၂၀၀၄-ခုႏွစ္-ထုတ္ မွ)
ခ်မ္းသာပါေစ၊ေအးၿငိမ္းပါေစ၊ သံသရာ၀ဋ္ဆင္းရဲမွ..လြတ္ေျမာက္ၾကပါေစ။
ဘ၀တုသဗၺမဂၤလံ
သင့္
ကလ်ာဏ မိတၱ (ည.ည.တ)
