ထိုင္ဝမ္၊ ရတနာဝါသေက်ာင္း၊ ျမန္မာႏွစ္သစ္ကူး သၾကၤန္ပြဲေတာ္ ဖိတ္ၾကားလႊာ

ထိုင္ဝမ္၊ ရတနာဝါသေက်ာင္း၊ ျမန္မာႏွစ္သစ္ကူး သၾကၤန္ပြဲေတာ္တြင္ က်န္းမာ ခ်မ္းသာ၍ လိုရာဆႏၵ ျပည့္ဝၾကေစရန္၊ ေဘးအႏၱရာယ္အေပါင္း၊ ေရာဂါအေပါင္းတို႔မွ ကင္းေဝး၍ က်န္းမာ အသက္ရွည္ေစရန္ ၾကြေရာက္ျပီး အတူတကြ ကုသိုလ္ျပဳလုပ္၍ ဆုေတာင္းေမတၱာပို႔ၾကရန္ ေမတၱာ ေစတနာေရွ႕ထားကာ ဖိတ္ၾကားအပ္ပါသည္။

ျပႆနာတိုင္းမွာ(၂)ဘက္ ရွိတယ္

ျပႆနာတိုင္းမွာ(၂)ဘက္ ရွိတယ္

ဘုန္းႀကီးတို႔ ငယ္ငယ္တုန္းက အဂၤလိပ္လိုေရးထားတဲ့ ဇာတ္လမ္းေလးတစ္ပုဒ္ ဖတ္ဖူးတာရွိတယ္။ သူက ဘက္စံုမၾကည့္လုိ႔ရွိရင္ အမွန္မသိတဲ့အေၾကာင္းေလး။ ျပႆနာတိုင္းမွာ(၂)ဘက္ ရွိတယ္တဲ့၊ အင္မတန္ စိတ္၀င္စားစရာေကာင္းတဲ့ အခ်က္ကေလးတစ္ခုေပါ့။

ေတာင္တုန္းေလးတစ္ခုေပၚမွာ စားေသာက္ဆိုင္ဆိုင္ေလးတစ္ခု ဖြင့္ထားတယ္။ အဲဒီဆိုင္ေလးမွာ ေတာင္က လာတဲ့လူပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ေျမာက္က လာတဲ့လူပဲျဖစ္ျဖစ္ ၀င္ၿပီးနားၾကတယ္။ လမ္းႀကီးက ေတာင္ေျမာက္ေဖာက္ထားတယ္။ အဲဒီတုန္းကလူေတြ ျမင္းစီးတဲ့ေခတ္ဆိုေတာ့ ျမင္းစီးၿပီးေတာ့ သြားၾက လာၾကတယ္။ ေျခာက္လံုးပူး ခါးခ်ိန္တဲ့ေခတ္ မဟုတ္ဘူး၊ ဓားလြယ္, လြယ္တဲ့ေခတ္။

အဲဒီတုန္းကေျမာက္ဘက္က လူႀကီးတစ္ေယာက္ ဓားလြယ္နဲ႔ ျမင္စီးၿပီးေတာ့ လာတယ္။ ေတာင္ဘက္က လူတစ္ေယာက္ကလည္း ေျမာက္သြားဖို႔ ျမင္းစီးၿပီး လာတယ္။ အဲဒီေတာင္ကုန္းေလးက်ေတာ့ ခဏနားၾကတယ္၊ ေတာင္ကုန္းေပၚအတက္ကေလးမွာ ႏွစ္ေယာက္သား ျမင္းေပၚက ခုန္ဆင္းလိုက္တယ္။ စားေသာက္ဆိုင္ေလးထဲ ၀င္ၿပီးနားၾကမယ္ေပါ့။

အဲဒီမွာ ေျမာက္ဘက္ကလာတဲ့ လူက အေပၚေမာ့ၾကည့္တယ္။ ေမာ့ၾကည့္လိုက္တဲ့အခါက်ေတာ့ သူက ဘာေတြ႔တုန္းဆိုရင္ ေရႊျခေသၤ့႐ုပ္ကေလးကို ေတြ႔တယ္။ ေတြ႔ေတာ့ သူက ေၾသာ္ ေရႊျခေသၤ့ စားေသာက္ဆိုင္ပဲလို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ အဲဒီလို ေျပာလိုက္တဲ့အခ်ိန္ ေတာင္ဘက္ကလူက အေပၚေမာ့ၾကည့္တယ္။ ေမာ့ၾကည့္ၿပီး မိတ္ေဆြ ခင္ဗ်ား မွားေနၿပီ၊ ေရႊျခေသၤ့စားေသာက္ဆိုင္ မဟုတ္ဘူးဗ်ာ့။ ေငြျခေသၤ့စားေသာက္ဆိုင္ပါ။

ဒီေတာ့ ေျမာက္ကလာတဲ့လူက ခင္ဗ်ားက က်ဳပ္ကို ေရႊနဲ႔ေငြ မကြဲဘူးလို႔ ေျပာခ်င္တာလား တဲ့။ မေက်နပ္တဲ့အသံနဲ႔ ေမးတယ္။ ဟိုလူက ခင္ဗ်ား မွားေနတာပါ။ ေရႊျခေသၤ့မဟုတ္ဘူး၊ ေငြျခေသၤ့ပါလုိ႔ ထပ္ေျပာတယ္။ အဲဒီ ေခတ္ကတစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ မေက်နပ္ရင္ ဓားခ်င္းယွဥ္ခုတ္တဲ့ေခတ္။ အခ်င္းမ်ားၾကတယ္။ ပထမလူက သူ႔ကို ဒီေလာက္ အထင္ေသးရမလား ဆိုၿပီးေတာ့ ဓားဆြဲထုတ္တယ္၊ ဒုတိယလူကလည္း ဓားဆြဲထုတ္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ဓားခ်င္း ယွဥ္ခုတ္ၾကတယ္။ တခၽြမ္ခၽြမ္နဲ႔၊ အဲဒီေနရာမွာ ႏွစ္ေယာက္စလံုး တစ္ဘက္ျမင္နဲ႔ ေဆာ္ၾကတာေလ။

အျငင္းပြားၿပီး ဓားခ်င္း ဆြဲခုတ္ေနၾကတုန္း အသံတစ္သံ ထြက္ေပၚလာတယ္၊ ရပ္လုိက္ ဆိုတဲ့ အမိန္႔ေပးသံ၊ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္စလံုး ၾကားတယ္။ သူတို႔ အံ့အားသင့္ၿပီး ရပ္လိုက္ၾကတယ္။ အသံရွင္ နတ္သမီးေလး ႐ုတ္တရက္ေပၚလာၿပီး ရွင္တို႔ ဘာလုပ္ေနၾကတာတုန္းလို႔ ေမးလုိက္တယ္။ တို႔ဟာ အမွန္တရားအတြက္ တိုက္ပြဲ၀င္ေနၾကတယ္လို႔ ေျပာၾကတယ္။ တကယ္ေတာ့ သူတို႔အမွန္တရားကို ျပည့္ျပည့္စံုစံုျမင္ၾကတာ မဟုတ္ဘူး။ ကိုယ္ျမင္တာ အမွန္လုပ္ၿပီး တိုက္ပြဲ၀င္ေနတာေနာ္။

ကဲ . . . ေျပာပါဦး ဆိုေတာ့ ေျမာက္ဘက္မွ လာတဲ့သူက ေျပာတယ္၊ ငါက ေရႊျခေသၤ့လို႔ေျပာတယ္။ ဒီလူက ေငြျခေသၤ့တဲ့၊ ဒီလူက ငါ့ကို ေရႊနဲ႔ေငြမကြဲဘူးလို႔ ေျပာခ်င္တယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ ငါက အမွန္တရားအတြက္ တိုက္ပြဲ၀င္ေနတာ၊ ဒီေတာ့ အဲဒီနတ္သမီးက ေျမာက္ဘက္က လာတဲ့ လူႀကီးမင္း ေတာင္ဘက္သြားၿပီးၾကည့္ပါ၊ ေတာင္ဘက္ကလာတဲ့ လူႀကီးမင္းက ေျမာက္ဘက္ကို သြားၾကည့္ပါဦးလုိ႔ ေျပာလိုက္တယ္။ ေရႊတစ္ဖက္ ေငြတစ္ဖက္ လုပ္ထားတာကိုး။

ျခေသၤ့႐ုပ္ေလးက ဟိုဘက္က ေရႊ၊ ဒီဘက္က ေငြ၊ ႏွစ္ေယာက္စလံုးမွန္တယ္။ ႏွစ္ေယာက္စလံုး မွားေနၾကတယ္။ဆိုလိုတာက တစ္ဘက္ပဲ သိတယ္။ အကုန္လံုးမသိဘူး။ ဒီပံုျပင္ေလးက တရားဓမၼနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီးေတာ့ အလြန္မွတ္သားစရာ ေကာင္းတယ္။ တစ္ပိုင္းတစ္စ အျမင္ေလးနဲ႔ ျပည့္စံုတယ္မထင္နဲ႔။

ျမတ္စြာဘုရားက နာနာတိတိၳယသုတ္မွာ ေဟာတယ္။“၀ိဂၢယွ နံ ၀ိ၀ဒႏိၱ၊ ဇနာ ဧကဂၤဒႆိေနာ” ေအး . . . လူေတြဟာ တစ္ပိုင္းတစ္စကိုသာ သိၿပီး၊ ဆုပ္ကိုင္ထားၿပီး အျငင္းပြားေနၾကတယ္။ ကိုယ္သိတာေလးကို ဆြဲကိုင္ၿပီး အျငင္းပြားေနၾကတယ္တဲ့။ အကုန္သိေအာင္ လုပ္ရမယ္။အကုန္သိရင္ အျငင္းပြားစရာ မရွိေတာ့ဘူးေလ။

ဒီသုတ္ထဲမွာ မ်က္မျမင္သူကန္း ဆင္စမ္းၿပီး ဆင္သ႐ုပ္ေဖာ္ျခင္းဆိုတဲ့ ပံု၀တၳဳေလး ပါတာကို ေတြ႔ရတယ္။ေလာကီစာအုပ္ေတြထဲမွာလည္း မ်က္မျမင္ ပုဏၰား(၆)ေယာက္အေၾကာင္း ေရးထားၾကတယ္။

အဲဒီပံုျပင္က ဘယ္က စ လာတာလဲ မသိဘူး။ အိႏိၵယ ဟိႏၵဴဘာသာျဖင့္ ေရးထားတဲ့ စာအုပ္မွာေတြမွာလည္း ပါတာပဲ၊ အဂၤလိပ္လို ေရးထားတဲ့ စာအုပ္ေတြမွာလည္း ပါတာပဲ၊ ျမန္မာလိုလည္း ျပန္ေရးၾကတယ္။ ထူးထူးဆန္းဆန္း ျမတ္စြာဘုရားေဟာတဲ့ သုတၱန္ထဲမွာလည္း ေတြ႔တယ္။

ျမတ္စြာဘုရားေဟာတဲ့ ဥဒါန္းပါဠိေတာ္မွာ နာနာတိတိၳယသုတ္ ဆိုတာ ရွိတယ္။ တိတိၳအမ်ိဳးမ်ိဳး အေၾကာင္းကို ေဟာထားတာ။ အဲဒီ နာနာတိတိၳယ သုတ္မွာ မ်က္မျမင္ပုဏၰား (၆)ေယာက္ေတာ့ မဟုတ္ဘူး၊ (၉)ေယာက္၊ (၉)ေယာက္ ဆိုတာ လူကို ေျပာတာမဟုတ္ဘူး၊ မ်က္စိမျမင္တဲ့ သူေတြကို အုပ္စု (၉)စုခြဲကာ ဆင္ကို စမ္းၾကည့္ေစၿပီး ဆင္ သ႐ုပ္ေဖာ္ခိုင္းတာ။

အဲဒီဇာတ္လမ္းက ဘုရားေဟာတဲ့ သုတၱန္မွာ ဘယ္လိုျပထားသလဲဆိုရင္ –

သာ၀တိၳျပည္က ဘုရင္ႀကီးဟာ တစ္ခါတေလ အပ်င္းေျဖတဲ့ သေဘာေပါ့၊ ရယ္စရာ လုပ္တယ္။ဘာလုပ္တုန္းဆိုေတာ့ သာ၀တိၳ ျပည္မွာရွိတဲ့၊ မ်က္စိႏွစ္ကြင္း အလင္းမရတဲ့သူအားလံုး ဆင့္ေခၚခိုင္းတယ္။နန္းရင္ျပင္မွာ စုေစတယ္။ မ်က္စိမျမင္တဲ့လူေတြ အမ်ားႀကီးပဲ ေရာက္လာၾကတယ္။

ေရာက္လာတဲ့အခါ (၉)စုခြဲလိုက္တယ္။ ခြဲၿပီးတဲ့အခါ က်ေတာ့ ဘုရင္က ၀န္းထမ္းေတြကို အမိန္႔ေပးတယ္။
အဲဒီ (၉)စုကို တစ္စုစီ ခြဲၿပီး တစ္မ်ိဳးစီ ဆင္ကို ျပေစတယ္၊ ဆင္ဆိုတာ ဘယ္လိုလဲ၊ တခ်ိဳ႕ကို ဆင့္ေျခေထာက္ကို ကိုင္စမ္းၿပီးျပတယ္။ တခ်ိဳ႕ကို အၿမီးကို ကိုင္စမ္းျပတယ္၊ တခ်ိဳ႕ကို ႏွာေမာင္းကို ျပတယ္၊ တခ်ိဳ႕ကို အစြယ္ကို ျပတယ္၊ တခ်ိဳ႕ကို ကိုယ္လုံးကို ျပတယ္၊ အဲဒီလို ခြဲၿပီးျပတယ္၊ အၿမီးမွာလည္း ၿမီးဆံေလးကို ျပတယ္၊ တခ်ိဳ႕ကို ၿမီးထူး႐ိုးကိုျပတယ္။ ခြဲၿပီးေတာ့ ျပခိုင္းတယ္။

အုပ္စုလိုက္ ျပၿပီးၿပီဆိုတဲ့အခါက်ေတာ့ ဘုရင္ႀကီးက ေရွ႕ေတာ္သြင္းတယ္၊ ဘုရင္ႀကီးက ေမးတယ္။ေမာက္ကန္းတို႔၊ မင္းတို႔ ဆင္ျမင္ၾကၿပီလား။ဘုန္းေတာ္ေၾကာင့္ ျမင္ရပါၿပီ တဲ့။

ကဲ . . . နံပါတ္တစ္အုပ္စုက ဆင္ဆိုတာ ဘယ္လိုေဟာလဲ၊ ေျပာျပစမ္းလို႔ ဘုရင္ၾကီးကေမးတယ္။သူတို႔ကို ျပထားတဲ့အတိုင္း သူတို႔ေျပာတာေပါ့။ဆင့္ကိုယ္ စမ္းထားတဲ့လူစုက ဆင္ဆိုတာ အုတ္နံရံႀကီးလိုပဲတဲ့။က်န္တဲ့သူေတြကလည္း ဟိုၾကည့္ ဒီၾကည့္ေပါ့။ ျမင္ေတာ့ မျမင္ရဘူးေပါ့။ အ့ံၾသတယ္။

ငါတို႔ေတြ႔တာ အုတ္နံရံႀကီးလို မဟုတ္ပါဘူး၊ တုတ္ေခ်ာင္းႀကီးလိုပါ။ ဘာလို႔လဲဆုိေတာ့ အစြယ္ျပထားတာကိုး။
ၿမီးဆံျပထားတဲ့လူက တံမ်က္စည္းလိုဟာႀကီးပါ။ ေျခေထာက္ ျပထားျခင္းခံရတဲ့ လူကလည္း ဆင္ဆိုတာ တိုင္လိုႀကီးပါတဲ့။

သူတို႔အခ်င္းခ်င္း တစ္ခုနဲ႔တစ္ခု မေက်မနပ္ ျဖစ္ေနၾကတယ္။ ဆင္ဆိုတာ နံရံႀကီးလိုဆိုေတာ့ တံမ်က္စည္းလို ထင္တဲ့ေကာင္ကဟာ . . . မင္းမွားေနတယ္။ ငါေတြ႔တာက တံမ်က္စည္းလုိပဲ။ဆင့္ေျခေထာက္ စမ္းတဲ့ လူကလည္း
ဟ . . . ဆင္ဆိုတဲ့ အေကာင္က အဲဒီလိုမဟုတ္ဘူးတဲ့၊ တိုင္ႀကီးလိုပဲ။

နားရြက္စမ္းတဲ့ေကာင္က ဆင္ဆိုတာ ျပားခ်ပ္ႀကီး၊ ယပ္ေတာင္ႀကီးလိုပဲ ေျပာတယ္။ေျပာရင္း ေျပာရင္း အုပ္စုခ်င္း ျငင္းခံုၾက၊ ရန္ျဖစ္ၾကၿပီး ထသတ္ၾကတယ္။အဲဒီအခါမွာ ဘုရင္ႀကီးက သေဘာက်လြန္းလို႔ ဟားတိုက္ၿပီး ရယ္သတဲ့။ အေတာ္ ကျမင္းတဲ့ ဘုရင္ေပါ့ေနာ္။

အဲဒီမွာ ျမတ္စြာဘုရားက မ်က္မျမင္သူကန္းေတြဟာ ကိုယ္ျမင္တဲ့အပိုင္းေလးကို ဟုတ္လွၿပီဆိုၿပီး အခုလုိ အျငင္းပြားေနၾကသတဲ့။ အားလံုးေပါင္းလုိက္ရင္ ဆင္ဆိုသည္မွာ ဒါေတြ အားလံုးရွိတယ္ဆိုတာ သူတို႔ လက္ခံမယ္ဆိုလို႔ရွိရင္ သူ႔ဟာလည္း လက္ခံမယ္၊ ငါ့ဟာလည္း လက္ခံမယ္၊ အားလံုးကို လက္ခံလိုက္ရင္ ဆင္သ႐ုပ္ ေပၚလာမွာပါတဲ့၊ ျမတ္စြာဘုရားက မိစာၦ၀ါဒဟာလည္း ဒီအတိုင္းပဲ၊ ၿခံဳငံု မၾကည့္ဘူး၊ စံုေအာင္ မၾကည့္ဘူး၊ တစ္ဘက္အျမင္ေလးနဲ႔ အျငင္းပြားေနၾကတယ္ လို႔ ဆိုလိုတယ္။

ေအး . . . ဒါေၾကာင့္မို႔ ေလာကမွာ မိစၦာ၀ါဒ ဆိုတာ ၿခံဳငံုသံုးသပ္ျခင္း မရွိလို႔ မွားယြင္းတဲ့ ၀ါဒမ်ိဳး ျဖစ္တယ္။ တစ္ဘက္ျမင္ကိုပဲ အစဲြအလမ္းႀကီးၿပီး ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ ‘ဣဒေမ၀ သစၥံ၊ ေမာဃမညံ’ = ငါ့ဟာသာ အမွန္၊ တျခားဟာ အလကား ဆိုတဲ့ ဆိုလိုခ်က္ေတြနဲ႔ ကိုယ့္ philosophy ကိုသာ အဟုတ္ထင္ စြဲကိုင္ထားၿပီး သူမ်ား philosophy ကိုေတာ့ ပယ္ခ်တယ္၊ ဒီလိုနဲ႔ မိစၦာအယူ၀ါဒေတြ ေပၚလာတယ္။အမွန္တရားဆိုတာ တစ္ခုတည္းသာရွိတယ္။အဲဒီအမွန္တရားနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး သိလာလို႔ရွိရင္ ဘာမွအျငင္းပြားစရာ မရွိဘူး၊ အားလံုး အတူတူပဲ။

ေဒါက္တာအရွင္နႏၵမာလာဘိ၀ံသ

ထိုင္ဝမ္၊ ရတနာဝါသေက်ာင္း စုေပါင္း ဘံုကထိန္ပြဲေတာ္

ထူးေသာဗုဒၶႏွင့္ ထူးေသာသာဝက

ထူးေသာဗုဒၶႏွင့္ ထူးေသာသာဝက

ပိပၸလိမေထရ္သည္ ဘဒၵကာပိလာနီႏွင့္လမ္းခြဲ၍ တစ္ပါးတည္း ၾကြလွမ္းခဲ့၏။ႏွစ္ဦးသား လမ္းခြဲစ ဥ္က မဟာပထဝီ၏ ပဲ့တင္ထပ္မွ် ျမည္ဟီးကာ တုန္လႈပ္ျခင္းေၾကာင့္ ရွဥ့္နက္တို႔ အား အစာေကြ်းရာ ေဝဠဳဝန္ေက်ာင္းတိုက္၌ သီတင္းသံုးေတာ္မူေသာ ျမတ္ဗုဒၶသည္ ယင္း၏အေၾကာင္းကို သိရွိရန္ ဆင္ျခင္ေတာ္မူ၏။မေရတြက္ႏိုင္ေသာ စည္းစိမ္ဥစၥာတို႔ကို စြန္႔ပစ္၍ ကိုယ္ေတာ္၏သာသနာေတာ္ထဲ ဝင္ေရာက္လာသူ ထိုပုဂၢိဳလ္ႏွစ္ဦးအား ခ်ီးေျမႇာက္မည္ဟူေသာရည္ရြယ္ခ်က္ ျဖင့္ ကိုယ္ေတာ္တိုင္ သပိတ္ သကၤန္းကိုယူေဆာင္ကာ တစ္ပါးတည္း ျြကေတာ္မူေလ၏။

သံုးဂါဝုတ္မွ် ခရီးတိုင္ေအာင္ ၾကြ၍ ရာဇၿဂိဳဟ္ၿမိဳ႕ ႏွင့္ နာလႏၵၿမိဳ႕၏အၾကား ပင္စည္ႏွင့္ခက္မရင္းတို႔ ေျမသို႔ ျဖာက်ေအာင္ ေပါက္ေရာက္ေနသည့္ ျမစ္ပြား ျမစ္ေထာက္မ်ားစြာရွိေသာ ပေညာင္ပင္ အရင္း၌ ထက္ဝယ္ ဖြဲ႕ေခြေနေတာ္မူ၍ ပိပၸလိမေထရ္အား ဆီးႀကိဳေတာ္မူ၏။ ပိပၸလိမေထရ္အား ဆီးႀကိဳရာ၌ မထင္မရွားရဟန္းတစ္ပါးအသြင္ မဟုတ္ဘဲ ေရွ႕ေနာက္ ထက္ေအာက္ ဝဲယာသို႔ အေတာင္ (၈၀) တိုင္ေအာင္ အဆက္မျပတ္ ၿပိဳးၿပိဳးျပက္ေသာ ေရာင္ျခည္တို႔ျဖင့္ ဗုဒၶအသြင္ကို ထင္ရွားစြာ ေဆာင္ေတာ္မူ၏။

ထိုသို႔ေျခာက္ျဖာေသာေရာင္ျခည္တို႔ျဖင့္ ထက္ဝယ္ ဖြဲ႕ေခြ ေနေတာ္မူေသာ ျမတ္ဗုဒၶအား ျမင္ေသာ ပိပၸလိ မေထရ္သည္ ‘ဤအရွင္ကား သံုးေလာက၌ အတုမရွိ ေသာဗုဒၶပင္ ျဖစ္တန္ရာ၏။ ငါကား ဤဗုဒၶကို ရည္မွန္း ၍သာ ရဟန္းျပဳခဲ့ေပ၏။ ငါသည္ ဆရာျဖစ္ေသာဗုဒၶ ကိုသာလွ်င္ ဖူးျမင္ရာ၏။ ဗုဒၶမွတစ္ပါး ငါ၏ဆရာသည္ အျခားသူ တစ္စံုတစ္ေယာက္မွ်ပင္ မျဖစ္ႏိုင္။ ငါသည္ မွန္ကန္ေသာ အက်င့္ကို က်င့္ႀကံခဲ့၍သာ သုဂတ မည္ ေသာ ဗုဒၶကို ဖူးေတြ႕ရ၏။ ဗုဒၶမွတစ္ပါး အျခားေသာ တစ္စံုတစ္ေယာက္သည္ ငါ၏သုဂတမျဖစ္ႏိုင္။ ငါသည္ မေဖာက္မျပန္ ကိုယ္တိုင္ သစၥာတရား ကိုသိျမင္ေတာ္မူ ေသာ သမၼာသမၺဳဒၶမည္ေသာ ဗုဒၶကိုဖူးေတြ႕ရ၏။ ဗုဒၶမွတစ္ပါး အျခားေသာ တစ္စံုတစ္ေယာက္သည္ ငါ၏ သမၼာသမၺဳဒၶမျဖစ္ႏိုင္’ဟုဆို၍ ျမတ္ဗုဒၶထံသို႔ ခ်ဥ္းကပ္ ေလ၏။

ဤသို႔ ျမတ္ဗုဒၶအေပၚ၌ ယံုမွားသံသယ မျဖစ္ဘဲ စိတ္ခ်ယံုၾကည္စြာ ရႊင္ၾကည္ေသာႏွလံုးျဖင့္ ျမင္ရာအရပ္ မွပင္ ႐ိုက်ိဳးေသာကိုယ္ကာယျဖင့္ ခ်ဥ္းကပ္ကာ -
‘သတၳာေမ ဘေႏၱ ဘဂဝါ၊ သာဝေကာ ဟမသၼႎ - ဘုန္းေတာ္ႀကီးေတာ္မူေသာ ျမတ္စြာဘုရား၊ အရွင္ ျမတ္ဘုရားသည္ တပည့္ေတာ္၏ဆရာ ျဖစ္ေတာ္မူပါ။ တပည့္ေတာ္သည္ အရွင္ျမတ္ဘုရား၏တပည့္ျဖစ္ပါအံ့’ ဟု သံုးႀကိမ္ သံုးခါ ေလွ်ာက္ထားေတာင္းပန္ေလ၏။
ျမတ္ဗုဒၶသည္ ငယ္မည္အားျဖင့္ ပိပၸလိဟုထင္ရွား သိေသာ္လည္း မ်ိဳး႐ိုးဂုဏ္ကို ေပၚလြင္စိမ့္ေသာငွာ ‘ခ်စ္သားကႆပ’ဟု ေခၚေတာ္မူ၏။

“ခ်စ္သားကႆပ၊ ခ်စ္သားေလာက္ ျမင့္ျမတ္စင္ၾကယ္ေသာစိတ္ဓာတ္ႏွင့္ ျပည့္စံုသူ တပည့္ တစ္ဦးကို တစ္စံုတစ္ေယာက္ေသာ ဆရာတစ္ဦးသည္ သိစရာ အားလံုးတို႔ကို မသိျမင္ပါဘဲ ငါသိျမင္ၿပီး၏ဟု ေျပာဆို ကာ ခ်စ္သား၏႐ိုေသေလးစားမႈကို ခံယူကာ သာယာ ျငားအံ့။ ထိုသူ၏ဦးေခါင္းသည္ လည္မွပ်က္က်၍ ခုနစ္စိတ္ေသာ္လည္း ကြဲရာ၏။
ဤအတူ ငါဘုရား၌ျပဳေသာ ႐ိုေသေလးစားမႈကို မဟာပထဝီအား ျပဳမိျငားအံ့။ ထိုမဟာပထဝီ သည္လည္း ခ်စ္သား၏႐ိုေသေလးစားမႈကို ခံယူႏိုင္စြမ္းမရွိ။ ပထဝီ သည္ မတည္ၿမဲႏိုင္ေပ။ ယူဇနာေပါင္း ႏွစ္သိန္း ေလးေသာင္း ေျမအထုသည္ ေထာင္းေထာင္းကြဲအက္၍ အမႈန္႔မႈန္႔ အညက္ညက္ ၿပိဳပ်က္ရာ၏။ သီလ၊ သမာဓိ၊ ပညာအရာ၌ တုႏိႈင္း၍ မရေသာ ငါဘုရားအားသာလွ်င္ သင္ခ်စ္သား၏႐ိုေသမႈကို ခံယူ ျခင္းျဖင့္ အႏၱရာယ္မျဖစ္ႏိုင္။ ငါဘုရားသည္ကား သိျမင္စရာ ဟူသမွ်ကို သိျမင္ၿပီးျဖစ္သည္။

ခ်စ္သား ကႆပ၊ ထိုင္ေပေလာ့။ သင့္အား ငါ ဘုရား၏အေမြကို ေပးအံ့။ သင္သည္ ငါဘုရား၏ဝါဒ ကိုလိုက္နာျပဳက်င့္ပါေလာ့။ ေထရနဝမဇိၩမ(ရဟန္းငယ္၊ ရဟန္းလတ္၊ရဟန္းႀကီး)ျဖစ္ေသာ ရဟန္း ဟူသမွ်တို႔၌ တည္သည့္ ထုထည္ႀကီးမား ျမင့္ျမတ္လွေသာ အရွက္ အေၾကာက္ဟူေသာ ဟိရီဩတၲပၸ ေလာကပါလတရား ႏွစ္ပါးကို တည္ေစမည္။ ျပဳက်င့္ရမည္။ ကုသိုလ္ႏွင့္စပ္ေသာ တရားဟူသမွ်ကို နာၾကားရမည္။ ထိုကုသိုလ္ အကုသိုလ္ကို လိုလားေသာအားျဖင့္ ဤတရား သည္ကား ငါ၏ဥစၥာအက်ိဳးသာတည္း။ စိတ္ ၌ သြင္းထား၍ အနည္းငယ္မွ် ျပင္ပသို႔ မထြက္ေစဘဲ ေကာင္းစြာ အထပ္ထပ္ေဆာင္ေသာစိတ္ျဖင့္ ငါဘုရား ေဟာၾကားေသာတရားကို အာ႐ံုစူးစိုက္၍ နာယူေလာ့။ အသုဘ၊ အာနာပါနတို႔၌ ပထမဈာန္အလိုအား ျဖင့္ သုခႏွင့္ယွဥ္ေသာ ကာယဂတာသတိကို မစြန္႔အံ့ ဟု ျပဳက်င့္ရမည္။ ခ်စ္သားကႆပ ငါဘုရား၏ ဤ သံုးဝေသာ ဩဝါဒကို လိုက္နာက်င့္သံုးပါေလာ့”

ဤတြင္ ရွင္မဟာကႆပမေထရ္သည္ ျမတ္ဗုဒၶ ၏သံုးပါးေသာဩဝါဒကိုခံယူေတာ္မူ၍ ရွင္ရဟန္း အျဖစ္ ထေျမာက္ ေအာင္ျမင္ခဲ့ေပ၏။ ျမတ္ဗုဒၶသည္ မေထရ္ ျမတ္အား သံုးပါးေသာဩဝါဒျဖင့္ ဆံုးမ၍ ရဟန္းအျဖစ္ကို ေပးေတာ္မူၿပီးေသာ္ ပေညာင္ပင္အရင္းမွထြက္ခြာ ေတာ္မူ၏။ ယင္းသို႔ ထြက္ခြာရာ၌ မေထရ္ျမတ္အား ပစၦာသမဏ(ေနာက္ပါရဟန္း)ျပဳ၍ ၾကြေတာ္မူ၏။ သံုးဂါဝုတ္မွ် ခရီးေရာက္ေသာအခါ တစ္ခုေသာ သစ္ပင္ရိပ္သို႔ဝင္၍ ေခတၲနားလိုသည့္ဟန္ကို ျပေတာ္ မူ၏။ မေထရ္ျမတ္လည္း မိမိပခံုးထက္၌ ပါလာေသာ အသျပာတစ္ေထာင္ထိုက္သည့္ ဒုကုဋ္သကၤန္းကို ေလး ေခါက္ျပဳ၍ ခင္းေပးေတာ္မူ၏။ မေထရ္ျမတ္ ခင္းေပးအပ္ေသာ ဒုကုဋ္သကၤန္းေပၚ၌ ထိုင္ၿပီးေသာ္ လက္ေတာ္ ျဖင့္ သကၤန္းစြန္းကို သံုးသပ္၍ မိန္႔ေတာ္မူ၏။

“ခ်စ္သား ကႆပ၊ သင္၏ ဒုကုဋ္သကၤန္းသည္ ႏူးညံ့လွေပစြ”

မေထရ္ျမတ္လည္း ‘ျမတ္စြာဘုရားသည္ ငါ၏ ဒုကုဋ္သကၤန္း ႏူးညံ့ျခင္းကို ခ်ီးက်ဴးေတာ္မူ၏။ ဝတ္႐ံု ေတာ္မူလိုသည္ျဖစ္အံ့’ဟု ႀကံ၍

“ျမတ္စြာဘုရား၊ တပည့္ေတာ္၏ဒုကုဋ္သကၤန္းကို ဝတ္႐ံုေတာ္မူပါ”ဟု ေလွ်ာက္ထား၏။

“ခ်စ္သားကႆပ၊ ငါဘုရားအား လွဴဒါန္းလိုက္သည္ရွိေသာ္ သင့္အတြက္ အဘယ္ဒုကုဋ္ သကၤန္းကို ဝတ္႐ံုမည္နည္း”

“အရွင္ဘုရား၏သကၤန္းေတာ္ကို ရလွ်င္ ဝတ္႐ံုပါမည္”

ျမတ္ဗုဒၶသည္လည္း ကိုယ္ေတာ္၏ပခံုးထက္၌ ပါလာေသာ ဒုကုဋ္သကၤန္းကိုျပေတာ္မူလ်က္ -

“ခ်စ္သား၊ ငါဘုရား သံုးေဆာင္ဝတ္႐ံုထားသျဖင့္ ေဟာင္းႏြမ္းေနၿပီျဖစ္ေသာ ဤ ဒုကုဋ္သကၤန္းကို ဝတ္႐ံု ႏိုင္ပါမည္ေလာ။ ဤသကၤန္းသည္ ပုဏၰာမည္ေသာ ကြ်န္မ၏အေလာင္းကို ထုတ္၍ စြန္႔ပစ္ထားရာ သုသာန္သို႔ ဝင္ေရာက္ကာ တစ္ျပည္မွ်ေလာက္ေသာ ပိုးေလာက္ ပိုးရြတို႔ကို ခါထုတ္၍ ျမတ္ေသာအရိယာတို႔၏ အက်င့္၌ တည္ကာ ပံ့သကူအျဖစ္ ေကာက္ယူခဲ့၏။ ဤသကၤန္း ကို ေကာက္ယူသည့္ေန႔၌ပင္ မဟာပထဝီေျမႀကီးသည္ ျမည္ဟီး တုန္လႈပ္ခဲ့ေပ၏။ ေကာင္းကင္ အာကာဝဠာ သည္လည္း မိုးထစ္ခ်ဳန္းသံျဖင့္ ဟိန္းဟိန္းညံခဲ့ေပ၏။

စၾကဝဠာတိုက္တစ္ေသာင္းမွ နတ္ျဗဟၼာတို႔သည္လည္း ေကာင္းခ်ီးဩဘာျပဳကာ သာဓု အႏုေမာဒနာ ေခၚဆိုခဲ့ ၾကေပ၏။ ငါဘုရား၏ သကၤန္းကို ခံယူေသာ ရဟန္းသည္ သာမညမွ် သီလ သမာဓိ ရွိ႐ံုႏွင့္ မထိုက္တန္။ ဇာတိ ပံသုကူလိက (ရဟန္းျပဳသည္မွစ၍ ပံ့သကူသကၤန္း ေဆာင္သူ)၊ ဇာတိအရညိက (ရဟန္းျပဳသည္မွ စ၍ ေတာ၌ေနသူ)၊ ဇာတိဧကာသနိက (ရဟန္း ျပဳသည္မွ စ၍ တစ္ေနရာတည္း၌ စားသံုးသူ)၊ ဇာတိသပဒါန စာရိက(ရဟန္းျပဳသည္မွစ၍ အိမ္စဥ္အတိုင္း ဆြမ္းခံ လွည့္လည္သူ)ဟူေသာဂုဏ္တို႔ႏွင့္ ျပည့္စံုေသာ ရဟန္းသည္သာလွ်င္ ငါ၏သကၤန္းကို ခံယူထိုက္၏။ ခ်စ္သား၊ ငါ၏သကၤန္းႏွင့္ ထိုက္တန္ေအာင္ က်င့္ေဆာင္ ႏိုင္ပါမည္ေလာ”

“အရွင္ဘုရားမိန္႔ေတာ္မူသည့္အတိုင္း က်င့္ႀကံပါမည္”

ရွင္မဟာကႆပမေထရ္ကား အလြန္တရာမွ ျပဳ ႏိုင္ခဲလွစြာေသာအမႈကို မတြန္႔မရြံ႕ဘဲ ျမတ္ဗုဒၶအထံ၌ ကတိကဝတ္ျပဳဘိ၏။ဤအမႈ ဤအက်င့္သည္ သာမန္ ရဟန္းေတာ္မ်ားပင္ ျပဳႏိုင္က်င့္ႏိုင္ခဲလွ၏။ ဤမေထရ္ ျမတ္ကား ယင္းျပဳႏိုင္ခဲ က်င့္ႏိုင္ခဲလွသည့္အမႈကို ႀကီး ေလးေသာဝန္ေဆာင္မႈတစ္ရပ္ပင္ မထင္။ ဤသို႔ေသာ တာဝန္ကိုထမ္းေဆာင္ႏိုင္ရန္အတြက္ ျမတ္ဗုဒၶ၏ဒုကုဋ္ သကၤန္းကို ခံယူႏိုင္ရန္အတြက္ ကမၻာတစ္သိန္းပတ္လံုး က်င့္ႀကံခဲ့ရသည္ မဟုတ္ပါလား။

ပဒုမုတၲရျမတ္စြာဘုရားလက္ထက္၌ ရွင္မဟာနိသဘမေထရ္ႀကီးကို အားက်၍ ဆုေတာင္းကာ ျဖည့္ က်င့္ခဲ့ျခင္းေၾကာင့္လည္းေကာင္း၊ ဝိပႆီျမတ္စြာဘုရား လက္ထက္၌ ဧကသာဋကပုဏၰားဘဝတြင္ မိမိ၌ရွိေသာ ပုဆိုးတစ္ထည္ကို လွဴဒါန္းျခင္းေၾကာင့္ လည္းေကာင္း၊ မဟာဗႏၶဳလမင္းႀကီးမွ သူ႕အတြက္ ရည္ညႊန္း၍ ေပးေသာ အသျပာတစ္သိန္းထိုက္သည့္ ကမၺလာအား ဂႏၶကုဋီတိုက္ အတြင္းဝယ္ တစ္ထည္ကို အခင္းျပဳ၊တစ္ထည္ကို ဗိတာန္မ်က္ႏွာက်က္ျပဳလ်က္ လွဴဒါန္းျခင္း၏ အက်ိဳး တို႔ေၾကာင့္ ဤဘဝ၌ ျမတ္ဗုဒၶေပးေသာ တာဝန္ကို ထမ္းေဆာင္ႏိုင္၍ ခ်ီးျမႇင့္ေသာ ဒုကုဋ္ သကၤန္းကို ခံယူႏိုင္ ျခင္းျဖစ္ေပ၏။

ထိုသို႔ သံုးေလာက၌ အထြတ္အျမတ္မ်ား ျဖစ္ၾကေသာ ျမတ္ဗုဒၶႏွင့္ တပည့္သာဝကႀကီးတို႔ သကၤန္း   လဲလွယ္ျခင္းအမႈကိုျပဳရာ၌ မဟာပထဝီသည္ ပဲ့တင္ထပ္မွ် ျမည္ဟီးတုန္လႈပ္ျခင္းကို ျပဳေလျပန္၏။ ျမတ္ဗုဒၶသည္ တပည့္သာဝကႀကီးႏွင့္ သကၤန္း းလဲလွယ္ျခင္းအမႈ၌ ေရွးဘုရားရွင္တို႔ပင္ မျပဳခဲ့ဖူးေသာ ျပဳမူျခင္းတစ္ရပ္ ျဖစ္ပါ၏။ ဤ မေထရ္ျမတ္ႀကီးသည္ကား ျမတ္ဗုဒၶကိုယ္ေတာ္တိုင္ ဒုကုဋ္သကၤန္းကို ခ်ီးေျမႇာက္ျခင္း ခံရသည္မွာ ထူးျခားျမင့္ျမတ္ေသာေၾကာင့္သာ ျဖစ္၏။

သွ်င္ေတဇမာလာ(နဂါးေပၚ)

သာကီဝင္ ျမန္မာ (ဗုဒၶဘုရားရွင္ကို ကုလားလို႕ေျပာေနၾကသူမ်ားအတြတ္)

သာကီဝင္ ျမန္မာ (ဗုဒၶဘုရားရွင္ကို ကုလားလို႕ေျပာေနၾကသူမ်ားအတြတ္)

သူတို႔ဟာ ကပိလဝတ္၊ ေဒဝဒဟ၊ ေကာလိယ စတဲ့ သကာကီဝင္ေတြရဲ႕ သကၠတိုင္းဟာ မ်က္ေမွာက္ ေခတ္ အိႏၵိယႏိုင္ငံတြင္း မဟုတ္ပဲ နီေပါႏိုင္ငံမွာ ဆိုတာေတာင္ မသိပဲ ေျပာဆိုေနၾကတယ္။

သာကီဝင္မင္းသားက ဘုရားျဖစ္လာတဲ့ ဗုဒၶနဲ႔ သာကီဝင္ေတြရဲ႕ သမိုင္းေၾကာင္းကို ေသျခာ မဖတ္ဘူးေတာ့ သူမ်ားေျပာတာ ဟုတ္လိမ့္ႏိုးႏိုး ျဖစ္ကုန္ၾကတာေပါ့။ (အဲသလို ဘူမသိ ကိုးမသိ သူမ်ားေျပာတာ ဟုတ္လိမ့္ႏိုး ထင္ေနရင္ သူမ်ား လိမ္ညာတာ ခံရႏိုင္ပါတယ္) ဗုဒၶႏွင့္ သူ႔ေဆြေတာ္ မ်ိဳးေတာ္ သကၠ ဆိုတဲ့ သာကီဝင္ ေတြရဲ႕ သမိုင္းကေတာ့ . . .။

၁။ သာကီဝင္ေတြ ျဖစ္လာမယ့္ ဥကၠာကရာဇ္မင္းႀကီးရဲ႕ သားေတာ္ေလးပါး၊ သမီးေတာ္ ငါးပါး နဲ႔ ေနာက္လိုက္ေနာက္ပါမ်ားဟာ မဇၥ်ိမေဒသသားမ်ားမဟုတ္ (ယေန႔နီေပါႏိုင္ငံနဲ႔ အိႏိၵယနယ္စပ္ေဒသ က ေဒသခံေတြမဟုတ္ပဲ) အလြန္ေရွးက်တဲ့ကာလက အလြန္ေဝးကြာတဲ့ေဒသမွ ေရႊ႕ေျပာင္း ဝင္ေရာက္လာသူမ်ား ျဖစ္တယ္။

၂။ အဲ့ဒီလို႔ စတင္ ေရႊ႕ေျပာင္းလာခ်ိန္မွာ ကပိလ ရေသ့ႀကီးက သူ႔ေျမေနရာကို ၿမိဳ႕တည္ဖို႔ ေပးတဲ့အတြက္ ကပၸိလဝတၳဳ၊ ကပၸိလဝတ္ လို႔ ေခၚတာ ျဖစ္တယ္။

၃။ သက် သာကီဝင္ေတြ ဘယ္အရပ္ကလာတာလဲလို႔ မဇၥ်ိမေဒသက အာရိယံ၊ ျဒာဗီဒီယန္ ေတြက ေမးၾကတယ္။ သာကီဝင္ေတြက ျပန္ေျဖတယ္။ သူတို႔ဟာ အေရွ႕ အရပ္က လာၾကတာပါ တဲ့။ အေရွ႕ အရပ္ဆိုတာ ေသျခာေအာင္ “ကပိလဝတ္မွ ၾကည့္လွ်င္ ေနထြက္ရာ အရပ္ဟာ သာကီဝင္ေတြရဲ႕ ဇာတိ ပါ” တဲ့။

၄။ အာရိယံျဗဟၼဏေတြကေတာ့ သူတုိ႔ဟာ အာဖဂန္နစၥတန္ ေတာင္ၾကားလမ္းမွ တဆင့္ မဇၥ်ိမ ေဒသတြင္းသို႔ အေနာက္ဘက္မွ ဝင္ေရာက္လာသူမ်ား ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာၾကတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အေနာက္ဘက္ကို မ်က္ႏွာမူၿပီး လက္အုပ္ခ်ီ ရွိခိုးပါသတဲ့။

၅။ ေနာက္တစ္ခ်က္က ေနာင္ သာကီဝင္ျဖစ္လာမယ့္ သူေတြဟာ “ကၽြန္းေတာႀကီး ” ေတြ ရွိတဲ့ အရပ္က လာၾကတာပါတဲ့။ သူတို႔ဟာ ဟိမဝႏၲာေတာင္ေျခကို ပတ္ၿပီး ေရႊ႕ေျပာင္းလာၾကတာ ကၽြန္းေတာႀကီးေတြ ရွိတဲ့ေဒသကို ေရာက္တယ္။ ဇာတိေျမနဲ႔ တူသမို႔ တိုင္းႏိုင္ငံ ထူေထာင္ၿပီး ေနၾကတယ္။ ကပိလ ရေသ့ႀကီး ကလည္း ၿမိဳ႕တည္ဖို႔ ေနရာကို ေပးတယ္။ “သာကဝန=ကၽြန္းေတာ” ႀကီးမွာ ရွိတဲ့ ႏိုင္ငံမို႔ သာကျပည္လို႔လဲ ေခၚၾကတယ္။

၆။ ၁၉၅၈ အိႏၵိယ ေရွးေဟာင္းသုေတသနရဲ႕ ကပိလဝတ္၊ ေဒဝဒဟ ၿမိဳ႕ေဟာင္းမ်ား တူးေဖာ္မႈ အစီရင္ခံစာအရ သာကီဝင္ေတြဟာ အေနာက္ဘက္က ဝင္လာတဲ့ အာရိယံ ေတြလံုးဝ မဟုတ္ပါ ဘူးတဲ့။ သာကီဝင္ေတြဟာ တိဘက္ျမန္မာ ေခၚ တိဘက္တိုဘားမင္း အုပ္စုဝင္ေတြ ျဖစ္ပါသတဲ့။ (သာကီဝင္ေတြဟာ တိဘက္တိုဘားမင္း အုပ္စုဝင္ျဖစ္ေၾကာင္း အျခား အေထာက္အထား မ်ားစြာ ရွိေပမယ့္ စာရွည္လြန္းလို႔ ဤမွ်သာ။)

၇။ ျပန္ခ်ဳပ္ရရင္ သာကီဝင္ေတြဟာ အိႏိၵယ၊ နီေပါ စတဲ့ (natives) ေဒသခံမ်ား မဟုတ္ၾကပဲ ကပိလဝတ္ရဲ႕ အေရွ႕ဘက္ ေနထြက္ရာအရပ္ ကၽြန္းေတာႀကီးေတြ ေပါက္တဲ့ အရပ္မွ (migration) ေရႊ႕ေျပာင္းလာသူမ်ား ျဖစ္ၾကတယ္။

 

၈။ ကပိလဝတ္ရဲ႕ ေနထြက္ရာ အရပ္လည္း ျဖစ္ရမယ္၊ ကၽြန္းေတာႀကီး ေတြလည္း ရွိရမယ္။ အဲ့ဒီ ေဒသ ဘယ္ေနရာမွာလို႔ စစ္ေဆးလိုက္ေတာ့ ယေန႔ ျမန္မာႏိုင္ငံ ကိုသာ ေတြ႕ရပါတယ္။

၉။ ဘီစီ ၉၀၀ ခန္႔က ကပိလဝတ္မွ အဘိရာဇာေခါင္းေဆာင္တဲ့ သာကီဝင္ အုပ္စု တစ္စုဟာ သူတို႔ ဇာတိျဖစ္တဲ့ သဃၤႆ (တေကာင္း) ကို ျပန္လည္ ေရႊ႕ေျပာင္းလာၾကတယ္။ စစ္အင္အား ႀကီးတဲ့ အာရိယံကုလားျဖဴ မင္းက သမီးေတာင္းတာ မေပးလို႔၊ အင္အားျခင္းလည္း မယွဥ္ႏိုင္လို႔ ဇာတိ တေကာင္းကို ျပန္ေျပးလာရျခင္းျဖစ္တယ္။ (ဒါကို သာကီဝင္ေတြ ပထမအႀကိမ္ တေကာင္းကို ေရႊ႕ေျပာင္းဝင္ေရာက္မႈ လို႔ေခၚတယ္။)

၁၀။ ဘီစီ ၅၄၀ ခန္႔မွာ ဓဇရာဇာ ဦးေဆာင္တဲ့ သာကီဝင္ အုပ္စုတစ္စုဟာ သူတုိ႔ဇာတိ တေကာင္းကို ျပန္ေျပးလာရပါတယ္။ ဝိဋဒူပ မင္းသားက (genocide) လူမ်ိဳးတုန္း သတ္ျဖတ္လို႔ ထြက္ေျပး လာရတာ ျဖစ္တယ္။

ဒါေတြ အားလံုးကို ခ်ဳပ္လိုက္ရင္ သာကီဝင္ေတြရဲ႕ မူလဇာတိ native ဟာ ျမန္မာႏိုင္ငံ ျဖစ္ၿပီး ဥကၠာကရာဇ္ မင္းႀကီးရဲ႕ သား/သမီး ၉ ဦးနဲ႔ အဖြဲ႕ဟာ နီေပါႏိုင္ငံတြင္းမွာ ကပိလဝတ္ စတဲ့ ၿမိဳ႕ေတြကို တည္ေထာင္ ေနထိုင္ခဲ့ၾကျခင္း ျဖစ္တယ္။

ဗုဒၶရဲ႕ ဘိုးေတာ္၊ ေဘးေတာ္ သာကီဝင္မ်ားရဲ႕ ဇာတိဟာ ျမန္ႏိုင္ငံဧရိယာတြင္း ျဖစ္သမို႔ ေထရဝါဒ ဗုဒၶဘာသာဟာ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ထြန္းကား သလားလို႔ ေတြးထင္မိတယ္။

ကိုင္းဒီေတာ့ ျမန္မာေတြနဲ႔ ေသြးသားရင္း ျဖစ္တဲ့ သာကီဝင္မင္းသားကေန ဘုရားျဖစ္သြားတဲ့ ဗုဒၶဟာ ျမန္မာေတြအတြက္ ေသြးရင္းသားရင္းပါ။

ႏိုင္ငံျခားသား မဟုတ္ပါဘူး။ ဗုဒၶကို အိႏိၵယသား ထင္မွတ္ေနသူ မဟာပညာေရွာ္မ်ားကို ဗုဒၶဟာ နီေပါႏိုင္ငံ ကပိလဝတ္ၿမိဳ႕သား၊ ျမန္မာ့ေသြးသားရင့္း၊ သူ႔ဘိုးေဘးမ်ားဟာ ျမန္မာျပည္ဇာတိမ်ား ျဖစ္ေၾကာင္း ေဖာ္ျပလိုက္ရပါတယ္။

(ကိုသာဝ)
အကိုးအကား။ ။ ဦးလွသိန္းထဋ္ (ဘီေအ၊ ဓမၼာစရိယ) ၏ ဗုဒၶႏွင့္ ျမန္မာလူမ်ိဳး မင္းကြန္း ဆရာေတာ္ ဦးဝိစိတၱသာရာ ဘိဝံသ ရဲ႕ မဟာဗုဒၶဝင္မ်ား
ေတာင္ေပါက္ဆရာေတာ္ရဲ႕ ဗုဒၶသာသနိက ပဌဝီက်မ္း

သိသာျမင္သာေစရန္ ေနဝါရီ သာကီဝင္ ႏြယ္မ်ား ဓာတ္ပံုျဖင့္ ျပသလိုက္ပါသည္ ရုပ္ေတြက ျမန္မာနဲ႔ ဆင္လား အိႏၵိယႏြယ္ဖြားနဲ႔ဆင္လား။ ၾကည့္ခိုင္းလိုက္ပါ။ ....

မွတ္ခ်က္။ ။

ရုပ္တူတာတင္မက ေနဝါရီဘာသာ စကားမွာ ျမန္မာစကားနဲ႔ တူတာေတြ အမ်ားႀကီးပါပဲ ...။.

ဂဏန္းသခ်ာၤ ၅=ငါး ကို ငါး လို႔ပဲေခၚတယ္။ မီး ကို မီး။ ပူတာကို ပူတာ။ ထိတာကို ထိတာ မီးပူဆိုတာကို မီးပူ။ ေနာက္ ေမးခြန္းမွန္သမ်ွ လား ပါတယ္။ အျငင္းဝါက်မွန္သမ်ွ အေရွ႕မွာ `မ´ ထည့္ၿပီးေျပာတယ္။

အာလူး ကို အာလူး ပဲေခၚတယ္။ ၀ရံတာ ကို ၀ရံတာ လို့ပဲေခၚတယ္။ ေရထဲ က ငါး ကို လည္း ငါး လို ့ ပဲ ေခၚတယ္။ ေန၀ါရီ လူမ်ိဴးႏွင့္ ျမန္မာလူမ်ိဴးတ္ို႔တူေသာ ေနာက္ထပ္စကားခ်ိဳ႕ရိွပါေသးတယ္...။

လမ္း ကို လမ္း။ သြားသည္ကို ေလ််ွာက္ ။ ေသာက္သည္ကို ေသာက္။ အေခါင္းကို ေခါင္း။
ႏွေခါင္းကို ႏွာ။ မ်က္စိကို မ်က္။

ျမတ္ဗုဒၶကို ကိုယ္းကြယ္သူ စည္းကပ္သူအမ်ားစုဟာ မ်က္ႏွာ၀ိုင္းမ်ိဴးမ်ားျဖစ္ၿပီး ကမၻာ့လူမ်ိဴးႀကီး မ်ားျဖစ္တ့ဲ ရာေ၀ရီယာန္ မြန္ဂိုလီယာန္ အင္ဒိုအာရီယာန္စတ့ဲ သုံးမ်ိဴး အနက္ထဲက အင္ဒိုအာရီယာန္ ကုလားလူမ်ိဴး မဟုတ္တာေသခ်ာတယ္...။

က်န္တဲ ့ စကား လံုး အသံုး အႏႈန္း ေတြ တူတာ ေတြ အမ်ားႀကီး က်န္ေသးတယ္။ နီေပါႏိုင္ငံမွာ ေနပါလီ လူမ်ိဳးနဲ႔ ေနဝါရီ လူမိ်ဳးဆိုၿပီး လူမ်ိဳး ၂ မ်ိဳး႐ွိတယ္။ ေနပါလီ က ပုဏၰား ျဗဟၼာဏ မ်ိဳးျဖစ္ၿပီး ေနဝါရီ လူမ်ိဳးက သာကီဝင္ မ်ိဳးျဖစ္ပါတယ္။

အခုျပထားတဲ့ပံုက ေနဝါရီ မိန္းကေလးေတြပံုပါ။ ေနဝါရီ လူမ်ိဳးအုပ္စုသည္ တိဘက္တိုဘားမန္း အုပ္စုျဖစ္ပါသည္။ ကုလားမ်ိဳး အာရီယာန္ႏြယ္မဟုတ္ပါ။ သိသာျမင္သာေစရန္ ဓာတ္ပံု တင္ေပး လိုက္တာပါ။

သက်ပုတိၱယ အရွင္အရိယာလကၤာရ

ရဟန္းသံဃာေတာ္မ်ားသည္ ၀ဲဘက္ပုခံုးကို သကၤန္းေတာ္ျဖင့္ ဘာ့ေၾကာင့္ ဖံုးလႊမ္းရသနည္း

"ရဟန္းသံဃာေတာ္မ်ားသည္ ၀ဲဘက္ပုခံုးကို သကၤန္းေတာ္ျဖင့္ ဘာ့ေၾကာင့္ ဖံုးလႊမ္းရသနည္း"

ျမတ္ဗုဒၶ သာသနာမွာ လက္၀ဲေတာ္ရံ လက္ယာေတာ္ရံဆိုတာရွိတယ္။ လက္၀ဲေတာ္ရံဆိုတာ တန္ခိုး အရာမွာ ဧတဒဂ္ရတဲ့ အရွင္မဟာေမာဂၢလာန္ပါ လက္ယာေတာ္ရံဆိုတာ ပညာအရာမွာ ဧတဒဂ္ရတဲ့ အရွင္သာရိပုတၱရာပါ။

တန္ခိုးက လက္၀ဲ၊ ပညာက လက္ယာ။ တန္ခိုးဆိုတာ အာသေ၀ါတရားတို႔ရဲ့ ကုန္ရာခန္းရာ အရဟတၱဓဇ၊ အရဟတၱရဲ ့အလံတံခြန္သာျဖစ္တယ္။

ပညာဆိုတာကေတာ့ ၀ိပႆနာပညာ၊ မဂ္ပညာ၊ ဖိုလ္ပညာကေန နိဗၺာန္ကို ရဖို ့ေရာက္ဖို႔ပါ။

ပုထုဇဥ္တို႔ရဲ ့စိတ္သဘာ၀ဆိုတာ အဆန္းၾကိဳက္၊ တစ္ခုရုိး တစ္မ်ိဳးေျပာင္းျပီး။ တစ္သံသရာလံုး ဆန္းတယ္ထင္တာေတြ ေနာက္လိုက္ခဲ့ၾကတယ္။ ရုိင္းရုိင္းေျပာရရင္ လမ္းေဘးက ေမ်ာက္ပြဲ၊ မ်က္လွည့္ပြဲကအစ ဆန္းတယ္ထင္တာ မွန္သမွ်မွာ လူေတြေမ့ေမ်ာ သာယာေနတတ္ၾကတယ္။

ဒီေတာ့ တန္ခိုးရဲ ့ ဆန္းဆန္းျပားျပား ဖမ္းစားမႈအေပၚ ေမ့ေလ်ာ့ေတြေ၀ သာယာေနၾကရင္ မဂ္ပညာ ဖိုလ္ပညာကြယ္မွာပဲ၊ မဂ္ပညာ ဖိုလ္ပညာကြယ္ရင္ သာသနာကြယ္မွာပဲ။ သာသနာကြယ္ျပီ ဆိုတာနဲ႔ သတၱ၀ါေတြရဲ ့သံသရာ၀ဋ္ဆင္းရဲ ဒုကၡအေပါင္းက လြတ္ေျမာက္ရာတရားေတြလည္းကြယ္တာပဲ။

ေယာဂီတို႔ တရားထိုင္ရာမွာလည္း တင္ပ်ဥ္ေခြၾကား လက္ႏွစ္ဖက္ ယွက္တင္တဲ့အခါ လက္၀ဲ လက္ကို ေအာက္က လက္ယာလက္ကို အေပၚက ထားရတာလည္း ဒီသေဘာပဲ။

လက္၀ဲဆိုတဲ့ တန္ခိုးသေဘာကို လက္ယာဆိုတဲ့ ပညာက ဖံုးထားအုပ္ထား၊ ဆင့္ထားရတယ္။

တစ္နည္းအားျဖင့္ေတာ့ လက္၀ဲက သမထ၊ လက္ယာက ၀ိပႆနာ။ သမထ တန္ခိုးကိုသာ ျပလိုက္လို႔ကေတာ့ အညွီ ယင္အံုသလို ေနေတာ့မွာေပါ့။

ရုပ္ နာမ္ ျဖစ္ပ်က္ေတြ အနိစၥ ဒုကၡ အနတၱေတြ ဘာမွေဟာလို ့ ေျပာလို ့နား၀င္ေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး။ တန္ခိုးျပမိရင္ တန္ခိုးပဲ ကိုးကြယ္မွာ။ ၀ိပႆနာပညာ၊ ဖိုလ္ပညာ၊ မဂ္ပညာေတြဆိုတာ က်င့္ၾကံ အားထုတ္ရမွန္းေတာင္ သိမွာမဟုတ္ေတာ့ဘူး။

တန္ခိုးေလာက္ရင္ မိန္းေမာေနရင္ သံသရာ၀ဋ္ဆင္းရဲကမလြတ္ေျမာက္ႏိုင္ဘူး။ ဒါ့ေၾကာင့္တန္ခိုး ဆိုတာ ဖံုးထားအပ္ေသာအရာ၊ ပညာသာလွ်င္ အျမဲအစဥ္ ဖြင့္ထားအပ္ေသာအရာ၊ ေဖာ္ထား အပ္ေသာ အရာ၊

ဒါေၾကာင့္ တန္ခိုးကို ကိုယ္စားျပဳတဲ့ လက္၀ဲဘက္ကို သကၤန္းနဲ ့ဖံုးထားရတယ္။ ပညာကို ကိုယ္စားျပဳတဲ့ လက္ယာဘက္ကိုေတာ့ ဖြင့္ျပထားရတယ္၊ ေဖာ္ထားရတယ္။

မဟာေဗာဓိျမိဳင္ဆရာေတာ္ၾကီး

ဗုဒၶမူႀကိဴ

ရတနာအစစ္ရဲ႕ အရိပ္စစ္

ရတနာအစစ္ရဲ႕ အရိပ္စစ္

ရဟန္းသံဃာဆိုတဲ့ ရတနာတပါးရဲ႕ ေက်းဇူးဟာ ဆရာ့ေက်းဇူးနဲ႔ မိတ္ေဆြေက်းဇူး ႏွစ္ခုေပါင္း စာေလာက္ ရွိေနတာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။  ရတနာထိုက္တဲ့ သံဃာမ်ားဟာ လူပုဂၢိဳလ္မ်ားကို သံသရာမွ လြတ္ေၾကာင္းတရား ညႊန္ၾကားပဲ့ျပင္ေပးတဲ့ ဆရာ အေနနဲ႕ေရာ ေလာကလူ႔ဘံုမွာ က်င္လည္ရခိုက္ အေတာအတြင္း တရားနည္းလမ္းက်က် ေအးခ်မ္းစြာ ျဖတ္သန္းႏိုင္ေအာင္ ကူညီေဖးမ လမ္းျပေပးတဲ့ မိတ္ေဆြအေနနဲ႔ပါ ေက်းဇူးျပဳေလ့ရွိပါတယ္။

ျမန္မာ့လူ႔ေဘာင္မွာ သံဃာေတြရဲ႕ အခန္းက႑ဟာ အားကိုးၾကည္ညိဳရာအျဖစ္ အထင္အရွား ရွိေနဆဲပါ။  အထူးသျဖင့္ ဆင္းရဲမြဲေတမႈေတြနဲ႔ နပန္းလံုးၿပီး ေလာကီေလာကုတ္ ပညာဉာဏ္ အသိေတြ အားနည္းၾကရရွာတဲ့ အမ်ားစု ေအာက္ေျခ လူထုအတြက္ သံဃာ့အရိပ္ဆိုတာ လက္ေတြ႕က်တဲ့ ကာယကံေျမာက္ေအးရိပ္ျဖစ္သလို အေတြးလွတဲ့ မေနာကံေျမာက္ေအး ရိပ္လည္း ျဖစ္ရပါတယ္။  

ဒါေၾကာင့္ တခ်ိဳ႕ေနရာေတြမွာ သံဃာေတြဟာ သံသရာလြတ္ေၾကာင္းတရား ေဟာေျပာရံုတင္မက မိသားစု၊ အိမ္ေထာင္ေရးျပသနာေတြမွာပါ ၀င္ပါေပးရတဲ့အထိ လူ႔ေဘာင္ရဲ႕ အလယ္ေခါင္လိုေနရာမ်ိဳးမွာ ရွိေနတတ္တာ ျဖစ္ပါတယ္။  တကယ္ေတာ့ အဲဒီအေနအထား ေၾကာင့္ပဲ ရဟန္းသံဃာမ်ားရဲ႕ လူ႔ေဘာင္အေပၚ ေက်းဇူးဟာ အတိုင္းအဆ မမွန္းႏိုင္ေအာင္ က်ယ္ျပန္႔တယ္လို႔ ဆိုရပါမယ္။

တကယ္ေတာ့ ဗုဒၶၵစာေပက်မ္းဂန္ကို ေလ့လာျခင္း၊ တရားဘာ၀နာ အားထုတ္ျခင္း၊ အမ်ားနားလည္ သိတတ္ေအာင္ ျဖန္႔ေ၀ ေဟာၾကားျခင္းဆိုတဲ့ ပရိယတၱိနဲ႔ ပဋိပတၱိဆိုတာ သံသရာမွ လြတ္ေျမာက္ ျခင္းတရားအား ထိုးထြင္းသိျမင္ျခင္းဆိုတဲ့ ပဋိေ၀ဓ အလို႔ငွာ အားထုတ္ရတဲဲ့အရာေတြသာ ျဖစ္ပါတယ္။  သာသနာကို ေစာင့္ေရွာက္တယ္ဆိုတာ ပရိယတၱိ၊ ပဋိပတၱိေလာက္နဲ႔ မလံုေလာက္ဘဲ ပဋိေ၀ဓဆိုက္မွ အစစ္အမွန္ ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ရာ ေရာက္မွာပါ။  ဗုဒၶဘာသာ ကိုးကြယ္သူ အေရအ တြက္ ကို ေစာင့္ေရွာက္တာဟာ ဗုဒၵသာသနာကို ေစာင့္ေရွာက္တာလို႔ မဆိုႏိုင္ပါဘူး။

ဒါေပမဲ့ ပညာေရးညံ့ဖ်င္းရတဲ့ဘ၀မွာ ဓမၼပညာေရးလည္း ခၽြတ္ျခံဳက်ခဲ့ရတာမို႔ အမ်ားစုႀကီးဟာ သာသနာ့အဆီအႏွစ္ကို ေစာင့္ေရွာက္ဖို႔ မထက္သန္ၾကဘဲ အလြယ္လမ္းျဖစ္တဲ့ ဘာသာ ကိုးကြယ္သူအေရအတြက္ကို ေစာင့္ေရွာက္ဖို႔ ထက္သန္လာခဲ့ၾကပါတယ္။  ဒီေနရာမွာ ဆင္းရဲ မြဲေတမႈအတြက္ အေျဖအျဖစ္ ရဟန္းျပဳျခင္းကို အသံုးျပဳလာၾကတဲ့ကိစၥကျဖင့္ အရိပ္ခိုရံုနဲ႔ မရပ္ ေတာ့ဘဲ အခက္ခ်ိဳးတဲ့အထိ သက္ေရာက္သြားတတ္တာကိုလည္း သတိျပဳရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ အလုပ္အကိုင္ ရွားပါးလာတာ၊ အလုပ္အကိုင္ေကာင္းေတြအတြက္ ပညာေရးလိုအပ္ခ်က္ ျမင့္မား လာတာ၊ လူမႈဘ၀လံုျခံဳမႈ ေလ်ာ့နည္း လာတာေတြေၾကာင့္လည္း ရဟန္းအရိပ္၊ သဃၤန္းအရိပ္၊ သီလရွင္အရိပ္ကို လြယ္ကူတဲ့ထြက္ေပါက္အျဖစ္ သံုးလာတာမ်ိဳးေတြ ရွိလာပါတယ္။

အဲဒီလို အရိပ္ခို၊ ထြက္ေပါက္ရွာသူေတြ ရွိလာတဲ့အခါ ေလ့လာက်င့္ၾကံအားထုတ္မႈဆိုတဲ့ အခက္လမ္းကို ႀကိဳးပမ္းဖို႔ မစြမ္းႏိုင္တာေၾကာင့္ေရာ၊ ဒီလမ္းက သူတို႔ တကယ္လိုအပ္ေနတဲ့ အရိပ္နဲ႔ ထြက္ေပါက္အတြက္ သိပ္အသံုးမတည့္သလို ျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ပါ သူတို႔အတြက္ အလုပ္ျဖစ္မဲ့ အလြယ္လမ္းတခ်ိဳ႕ကို ရွာေဖြက်င့္သံုးတာမ်ိဳးေတြ ရွိလာပါတယ္။  တျခားဘာသာ၀င္ေတြ ေဆာင္ရြက္တဲ့နည္းလမ္းေတြကို ေတြ႕ျမင္တဲ့အခါ ကိုယ့္ဘာသာတရားနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ဓမၼ ပညာေရးကလည္း မလံုေလာက္ခဲ့ေတာ့ သာသနာ့ကိုယ္ခံအားေတြ ေလ်ာ့နည္းၿပီး သူတို႔လိုပဲ ကိုယ့္ သာသနာကို ေစာင့္ေရွာက္ေကာင္းတယ္လို႔ ထင္ေယာင္ထင္မွားလည္း ျဖစ္လာၾကပါတယ္။

 ပဋိေ၀ဓဆိုက္တဲ့အထိ က်င့္ၾကံပြားမ်ား အား ထုတ္ႏိုင္ဖို႔ ဆိုတာကို အသာထားၿပီး ပရိယတၱိနဲ႔ ပဋိပတၱိကို အားထုတ္ဖို႔ဆိုတာေတာင္ လြယ္ကူတဲ့ကိစၥ မဟုတ္တာေၾကာင့္လည္း ဒီလမ္းကို ေရွာင္ကြင္း လိုက္ၾကပံုလည္း ရပါတယ္။  ဒီလိုနဲ႔ ပညာခ်ိဳ႕ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက သာသနာကို ေစာင့္ ေရွာက္ဖို႔ လူအေရအတြက္ကိုသာ အာရံုက်ၾကကာ လူ႔အရည္အေသြးကိုေတာ့ (မစြမ္းႏိုင္မဲ့ တူတူ) ေမ့ပစ္လိုက္ၾကမတတ္ ျဖစ္လာခဲ့တယ္လို႔ ယူဆပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္လည္း ရဟန္းသံဃာမ်ားရဲ႕ သာသနာျပဳလုပ္ငန္းစဥ္မ်ားဟာ အင္မတန္ အေရးႀကီးသလို အရိပ္လည္း ႀကီးတယ္လို႔ ဆိုရတာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။  မလြယ္လမ္းျဖစ္တဲ့ ပရိယတၱိနဲ႔ပဋိပတၱိကို ကိုယ္တိုင္လည္း က်င့္ကာ သူတပါးကိုလည္း ပဋိေ၀ဓ ဆိုက္ပါေစဆိုတဲ့ သာသနာေစာင့္ေစတနာနဲ႕ မွ်ေ၀ေဟာေျပာညႊန္ၾကားေဖးမမႈကို စိုက္လိုက္မတ္တတ္ က်င့္သံုးေနၾကတဲ့ ရဟန္းသံဃာေတြဟာ အဲဒီအလုပ္ေလာက္နဲ႔ကို မအားႏိုင္ မနားႏိုင္ ျဖစ္ေနၾကမွာ အေသအခ်ာပါပဲ။  

ဒီအခါမွာ အလြယ္လမ္းလိုက္တဲ့ အရိပ္ခိုေတြကေတာ့ ဒီေလာက္အလုပ္မမ်ားတာမို႔ ရပ္ထဲရြာထဲကလူထုနဲ႔ အထိအေတြ႕ ပိုမ်ားခြင့္ ရလာၾကပါတယ္။  အလြယ္လမ္းသမားမို႔ အလြယ္လမ္းစကားသာ ေျပာေဟာေလေတာ့ ရပ္ထဲရြာထဲက ပညာခ်ိဳ႕လူေတြ အတြက္ နားလည္ရမခက္တာေၾကာင့္ သူတို႔စကားေတြ ေပါက္ေျမာက္လာၾကပါတယ္။ သူတို႔တရားေတြ ေဖာင္းပြ လာၾက ပါတယ္။

အဲဒီအခ်ိန္မွာ အခက္လမ္းေလွ်ာက္ေနၾကတဲ့ ရဟန္းသံဃာေတြကေတာ့ ကိုယ္တိုင္က ျပည့္၀မွ သူတပါးကို ျဖည့္ဆည္းႏိုင္ မယ္လို႔ ယံုၾကည္သူေတြပီပီ ကိုယ့္ပဋိေ၀ဓစခန္းကို နပန္း အရင္လံုး ေနၾကရတဲ့အတြက္ ရပ္ထဲရြာထဲက ပညာခ်ိဳ႕ေတြကို ပညာမမွ်ႏိုင္တာမ်ိဳးေတြလည္း ရွိလာ ႏိုင္ပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ခ်ိတ္ခ်ိတ္ခ်င္း ၿငိၾကသလို သာသနာကို ေစာင့္ေရွာက္ဖို႔အတြက္ ဘယ္လမ္း ေလွ်ာက္ရမွန္း မသဲကြဲသူေတြနဲ႔ လူအေရအတြက္ကို အာရံုက်သူေတြ ခ်ိတ္မိၾကတာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ 

ဒီေနရာမွာ အလြယ္လမ္းမလိုက္တဲ့ သာသနာ့၀န္ထမ္း ရဟန္းသံဃာ၊ သီလရွင္မ်ားအေနနဲ႔လည္း ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျဖည့္ဆည္းရံုမက ကိုယ့္ေဘးက ရပ္ရြာသားေတြကိုပါ တၿပိဳင္တည္း ျဖည့္ဆည္း ေပးၾကမွ ျဖစ္မယ္လို႔ သေဘာထားၾကေစခ်င္ပါတယ္။  အမ်ားစုက အလြယ္လမ္း လိုက္ခ်င္ၾက သူေတြမို႔ အခက္လမ္းသမားေတြကို ေရွာင္ကြင္းေကာင္း ေရွာင္ကြင္းၾကပါလိမ့္မယ္။  ဒါေပမဲ့ ကိုယ္ကပဲ သူတို႔ကို မေတြ႕ေတြ႕ေအာင္ ေစာင့္ေတြ႕ၿပီး သာသနာေစာင့္တရားကို ေ၀မွ်ေပးရမယ့္ အေနအထားကို ေရာက္ေနၿပီလို႔ ယူဆပါတယ္။

အဲဒီအတြက္ ေက်းဇူးရွင္ ရတနာစစ္ျဖစ္ၾကတဲ့ ရဟန္းသံဃာ၊ သီလရွင္တို႔ကို လူအမ်ားရဲ႕ အရိပ္လာ အခိုကို မေစာင့္ေတာ့ဘဲ အရိပ္စစ္လိုက္မိုးေပးဖို႔ အားထုတ္ျခင္းျဖင့္ ထပ္မံေက်းဇူးျပဳေပးေတာ္မူၾကဖို႔ ေလွ်ာက္ထားေတာင္းပန္လိုက္ရပါတယ္။ သာသနာသံုးရပ္ကို ေစာင့္ေရွာက္တတ္ေသာ ဗုဒၶဘာသာ ၀င္မ်ား တိုးပြားႏိုင္ပါေစ။

မသီတာ (စမ္းေခ်ာင္း)