လူစြမ္းေကာင္း
ကမၻာ့ရာဇ၀င္ကို ေလ့လာမည္ဆိုလွ်င္ ႏုိင္ငံအသီးသီး၌ လူစြမ္းေကာင္းေတြ
ရွိခဲ့ၾကသည္ကို ေတြ႔ရလိမ့္မည္။ ျမန္မာ့ရာဇ၀င္၌လည္း ပုဂံေခတ္က က်န္စစ္သား၊
ငေထြ႐ူး၊ ငလုံးလက္ဖယ္၊ ေညာင္ဦးဖီးဟူ၍ လူစြမ္းေကာင္းေတြ ရွိခဲ့ၾကသည္။
သူတို႔ေလးဦးေလာက္ မေက်ာ္ၾကားေသာ္လည္း အျခားလူစြမ္းေကာင္းေတြ ျမန္မာရာဇ၀င္၌
ရွိခဲ့ၾကသည္။ လူေတြက လူစြမ္းေကာင္းေတြကို ခ်စ္ခင္ျမတ္ႏိုးၾကသည္၊
လူစြမ္းေကာင္းကို သူရဲေကာင္းအျဖစ္လည္း သတ္မွတ္ၾကသည္။ ဤေဆာင္းပါး၌ "လူ" ရယ္၊ "စြမ္း" ရယ္၊ "ေကာင္း" ရယ္ တစ္ခုခ်င္း၏ အဓိပၸာယ္ကို ဖြင့္ဆိုခ်င္သည္။ လူျဖစ္လာလွ်င္ ပထမ-လူလူသူသူ ျဖစ္ဖို႔လိုသည္။ ဒုတိယ-စြမ္းဖို႔လိုသည္။ တတိယ-ေကာင္းဖို႔လိုသည္။ လူလူသူသူလည္းျဖစ္မွ၊ တစ္ခုခုလည္း စြမ္းမွ၊ ေကာင္းလည္းေကာင္းမွ လူစြမ္းေကာင္းဟု ဆိုႏုိင္ေပမည္။ လူတိုင္း လူစြမ္းေကာင္းျဖစ္ခြင့္ ရွိသည္။ လူစြမ္းေကာင္းျဖစ္ေအာင္လည္း ႀကိဳးစားၾကရမည္။
''လူျဖစ္ေအာင္လုပ္ရတာ မလြယ္ဘူးဗ်'' ဟု တစ္ဦးက ညည္းတြားသည္။ ထိုစကားကို အေတြးေခ်ာ္သူတစ္ဦးက ရယ္ေမာသည္၊ ထိုသူေျပာသည္မွာ အမွန္ပင္။ အမိ၀မ္းကကြၽတ္ၿပီး လူ႔ေလာကေရာက္လာ႐ုံႏွင့္ လူျဖစ္သည္မဟုတ္၊ လူဆိုသည္မွာ အနာဂတ္ေတြ၊ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ တသီႀကီးႏွင့္ လက္ရွိဘ၀ကို ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ျဖတ္သန္းေနသူ ျဖစ္သည္။
လူဆိုသည္မွာ အၫြန္႔တုံးေနသူမဟုတ္၊ အတတ္ပညာေတြ၊ အသိပညာေတြ၊ တိုးတက္မႈေတြ၊ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြႏွင့္ တစ္ေန႔တျခား အၫြန္႔တလူလူ ေ၀ဆာေနသူ ျဖစ္ရမည္။ လူရယ္လို႔ ျဖစ္လာၿပီးေနာက္ပိုင္း လူႏွင့္တူေအာင္ ေနရသင့္သည္။ လူႏွင့္တူေအာင္ ၀တ္ရသင့္သည္။ လူႏွင့္တူေအာင္ စားရသင့္သည္။ လူႏွင့္တူေအာင္ အျပဳအမူ ဆက္ဆံခံရသင့္သည္။ လူတစ္ဦး၏ လုပ္ပိုင္ခြင့္၊ ရပိုင္ခြင့္၊ ေျပာပိုင္ခြင့္၊ ဆိုပိုင္ခြင့္၊ လူတစ္ဦး၏ ရသင့္ရထုိက္ေသာ ကိုယ္ပိုင္လြတ္လပ္ခြင့္၊ တန္းတူညီမွ်၊ သာတူညီမွ်အခြင့္မ်ား ရသင့္သည္။ အခြင့္ထူးကို မလိုပါ၊ တေျပးညီ သာတူညီမွ် အခြင့္ကိုသာ လိုပါသည္။
လူသည္ လူတစ္ဦး ရသင့္ရထိုက္ေသာ အခြင့္အေရးကို ခံစားခြင့္ရွိမွ လူျဖစ္သည္။ "လူျဖစ္ေအာင္ လုပ္ရတာမလြယ္ဘူးဗ်" ဆိုသူ၏ စကားက အမွန္ပင္ျဖစ္သည္။
မႏုႆပဋိလာေဘာ ဒုလႅေဘာ - လူ႔အျဖစ္ကို ရခဲသည္ဟု ဘုရားမိန္႔သည္။ လူ႔အျဖစ္ရခဲပုံကို ရွင္းျပရာ၌ လူ႔အေရအတြက္ကို တိရစၧာန္ အေရအတြက္ႏွင့္ ႏႈိင္းယွဥ္ျပၾကသည္။ လူ႔ခႏၶာကိုယ္ထဲမွာ ပိုးမ်ဳိးရွစ္ဆယ္ ရွိသည္ဟုဆိုသည္။ ပိုးအေကာင္ေရ ရွစ္ဆယ္မဟုတ္၊ အမ်ဳိးအစားေပါင္းကို ရွစ္ဆယ္ရွိသည္။ တစ္မ်ဳိးတစ္မ်ဳိးတြင္ မည္မွ်ရွိေလမည္နည္း၊ ဘီပိုးေရာဂါရွင္မ်ား ေသြးစစ္ရာတြင္ တခ်ဳိ႕ေသြးတစ္ယူနစ္မွာ ပိုးေကာင္ေရ ကုေဋႏွင့္ခ်ီ၍ ရွိေနသတဲ့။
လူဦးေရက တစ္ကမၻာလုံးမွ သန္း ၆၀၀၀ ခန္႔သာရွိသည္။ ပိုးမႊားတိရစၧာန္က လူတစ္ဦး၏ ခႏၶာကိုယ္အတြင္းမွာပင္ သန္း ၆၀၀၀ ကခ်င္မွကမည္။ ထို႔ေၾကာင့္ လူ႔အျဖစ္ရခဲေၾကာင္းကို တိရစၧာန္ပမာဏႏွင့္ ႏႈိင္းယွဥ္ျပျခင္းကလည္း ယုတၱိတန္ပါသည္၊ တခ်ဳိ႕ကလည္း လူအျဖစ္ ရခဲသည္ဟူရာ၌ သာမန္မည္ကာမတၱ လူမ်ဳိးမဟုတ္၊ အသိဉာဏ္ရွိေသာ လူမ်ဳိးျဖစ္သည္ဟု ဆိုပါသည္။ ဤအဆိုကလည္း ေကာင္းမြန္ပါသည္။ ေသခ်ာေတြးေတာ့ လူျဖစ္ဖို႔ကလည္း မလြယ္၊ လူႏွင့္တူေအာင္ေနရဖို႔ကလည္း မလြယ္။
လူ၏ဇာစ္ျမစ္ကို ေနာက္ေၾကာင္းျပန္ေကာက္ရာ၌ ဗုဒၶစာေပက ျဗဟၼာ့ျပည္မွ ျဗဟၼာေတြစုေတၿပီး လူ႔ျပည္လာ လူျဖစ္ၾကသည္ဟု ဆိုသည္။ သိပၸံစာေပက လူဆိုသည္မွာ ေမ်ာက္ကေန အဆင့္ဆင့္ ေျပာင္းလဲလာသည္ဟု ဆုိသည္။ ထိုအယူအဆႏွစ္ခုလုံး လက္ခံႏုိင္ဖြယ္ရာရွိသည္။ တခ်ဳိ႕လူေတြက ေမတၱာ၊ က႐ုဏာ၊ မုဒိတာ၊ ဥေပကၡာ ဟူေသာ ျဗဟၼာစိတ္မ်ား အရွိန္မျပယ္ေသး၊ ျမင့္ျမတ္ေသာ ျဗဟၼာစိတ္မ်ား ရွိေနၾကေသးသည္။ တခ်ဳိ႕ကေတာ့ လူ႔စိတ္သည္ ေမ်ာက္စိတ္ဟု ဆိုသည့္အတိုင္း တည္တည္ၾကည္ၾကည္ တည္တည္တန္႔တန္႔ မရွိ၊ အေျပာင္းအလဲ ျမန္သည္၊ ဆင္ျခင္တုံတရား မရွိ၊ စဥ္းစားဉာဏ္၊ ဆင္ျခင္ဉာဏ္ မရွိ၊ ေမာဟဦးစီးေသာ ေလဘ၊ ေဒါသ၊ မာန္မာနေတြသာ ရွိသည္။
လူ႔ျပည္၌ ျဗဟၼာစိတ္ရွိသူႏွင့္ ေမ်ာက္စိတ္ရွိသူ မည္သူက မ်ားေနသနည္းဟု ေမးက ေမ်ာက္စိတ္ရွိသူက မ်ားပါသည္ဟု ေျဖလိမ့္မည္။ သို႔ဆိုလွ်င္ လူသည္ ေမ်ာက္ကေန ဆင္းသက္လာသည္ဟူေသာ ဒါ၀င္၏ အယူအဆ မွန္ကန္ဖြယ္ရွိသည္။ လူ႔အျဖစ္ကို ရခဲသည္ဟု ဘုရားမိန္႔ရာ၌ ဘုရားက ျဗဟၼာအျဖစ္ကေန ဆင္းသက္လာေသာ ျဗဟၼာစိတ္ထားရွိသည့္ လူမ်ဳိးကိုသာ ဆိုလိုသည္။ ျဗဟၼာစိတ္ထားရွိမွ ဘုရားက လူရာသြင္းသည္ဟုဆိုလွ်င္ လူျဖစ္ဖို႔က ခက္ေနေသးသည္မွာ ထင္ရွားသည္။
လူကို ပါဠိလို ''မႏုႆ' ဟု ေခၚသည္။ သဒၵါဆရာတုိ႔ အဆိုအရ မႏုႆ၏ အဓိပၸာယ္က "ကုသိုလ္-အကုသိုလ္ တရားတို႔ကို ခြဲျခားသိသူ"ဟု အဓိပၸါယ္ထြက္သည္။ အမွန္ေတာ့ သိ႐ုံႏွင့္မၿပီး။ အကုသိုလ္ကို ေရွာင္၊ ကုသိုလ္ကို ေဆာင္မွ လူျဖစ္သည္။ အကုသိုလ္ျပဳျခင္းသည္ အ၀ိဇၨာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ကုသိုလ္ကိုျပဳျခင္းသည္ ၀ိဇၨာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ လူဟူသည္ ၀ိဇၨာျဖစ္သည္၊ ၀ိဇၨာျဖစ္ရမည္။
အ႒ကထာဋီကာတုိ႔ အဆိုအရ "မႏုႆႏၷမွ မႏုႆဟူ၍ ျဖစ္လာသည္။ သတိရွိျခင္း၊ ရဲရင့္ျခင္း၊ ျမတ္ေသာအက်င့္အား ေလ်ာက္ပတ္ေသာ ဂုဏ္တုိ႔ျဖင့္ ဆည္းပူးအပ္ေသာ စိတ္ရွိ၍ အျမတ္ဆုံးဂုဏ္တုိ႔ျဖင့္ ဆည္းပူးအပ္ေသာ စိတ္ရွိသူ"ဟု အဓိပၸါယ္ထြက္သည္။ ဇမၺဴဒိပ္ကြၽန္းသားတို႔သည္ မုခ်အားျဖင့္ မႏုႆ အမည္ရသည္။
ထက္ျမက္ေသာစိတ္ရွိသူကို "လူ"ဟု ေခၚ၏။ မေကာင္းမႈအရာ၌ ပဥၥာနႏၲရိယကံတုိင္ေအာင္ ျပဳရဲၾက၏။ ေကာင္းမႈအရာ၌ ဘုရားျဖစ္သည့္တုိင္ေအာင္ စြမ္းႏိုင္ၾက၏။ ထုိသုိ႔ ထက္ျမက္ေသာစိတ္ ရွိရကား ဇမၺဴဒိပ္ကြၽန္းသားတုိ႔ကို မုခ်အားျဖင့္ "မႏုႆ"ဟု ေခၚ၏။ အျခားကြၽန္း၌ရွိသူတုိ႔ကား ႐ုပ္ဆင္းပုံသဏၭာန္ တူၾကသျဖင့္ သဒိသူပစာရအားျဖင့္ "မႏုႆ"ဟု ဆိုသည္။ သၿဂိဳဟ္ဘာသာဋီကာ၌ ဤသို႔ဆိုသည္။
၀ိမာန၀တၳဳ အ႒ကထာ၌ ေနရယိကမႏုႆ - ငရဲသားကဲ့သို႔ ဆင္းရဲေသာလူ၊ ေပတမႏုႆ - ၿပိတၱာကဲ့သို႔ ငတ္ျပတ္ေနေသာလူ၊ တိရစၧာနမႏုႆ - တိရစၧာန္ကဲ့သို႔ အသိဉာဏ္မရွိ၊ အသိတရားမရွိ၊ ဘာမွ် မသိတတ္ေသာလူ၊ ပရမတၴမႏုႆ - ေကာင္းက်ဳိး၊ ဆိုးက်ဳိးသိသူ၊ ကံ၏အက်ဳိးကို ယုံၾကည္သူ၊ အရွက္အေၾကာက္ႏွင့္ ျပည့္စုံသူ၊ သတၱ၀ါတုိ႔အေပၚ သနားညႇာတာတတ္သူ၊ သံေ၀ဂမ်ားသူ၊ ဒုစ႐ုိက္တရားတုိ႔ကို ေရွာင္ၾကဥ္၍ သုစ႐ုိက္တရားတုိ႔ကို က်င့္သုံးသူ၊ ထုိသို႔မႏုႆဓမၼ၌ တည္ေသာလူ ဟူ၍ လူေလးမ်ဳိး ဖြင့္ျပသည္။
ပရမတၱမႏုႆဟူသည္ ျမတ္ေသာလူ၊ လူသားစင္စစ္ဟု အဓိပၸာယ္ရသည္။ တကယ့္လူစင္စစ္သည္ ေကာင္းက်ဳိး-ဆုိးက်ဳိး ခြဲျခားသိရမည္။ ကံ၏အက်ဳိးကို ယုံၾကည္ရမည္။ အရွက္အေၾကာက္ရွိရမည္။ အမ်ားအေပၚ သနားညႇာတာတတ္ရမည္။ သံေ၀ဂ မၾကာမၾကာ ရ,ရမည္၊ ယူရမည္။ ဒုစ႐ုိက္တရားေတြ ေရွာင္ၾကဥ္ရမည္။ သုစ႐ုိက္တရားေတြ က်င့္သုံးရမည္။ သို႔မွ ပရမတၱမႏုႆ လူစင္စစ္ျဖစ္သည္။ ဘုရားမိန္႔ေသာ ရခဲေသာလူ႔အျဖစ္ဟူသည္ ထုိပရမတၴမႏုႆ ျဖစ္သည္။
လူသည္ ပထမ- လူျဖစ္ေအာင္ လုပ္ရမည္၊ လူျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားရမည္၊ လူလူသူသူ ျဖစ္ရမည္၊ လူတစ္လုံး သူတစ္လုံးျဖစ္ရမည္။ လူျဖစ္ၿပီးသည့္ေနာက္ပိုင္း ဒုတိယ- တစ္ခုခု စြမ္းရမည္၊ လူထဲမွာ စြမ္းထည့္၍ ေပါင္းရမည္၊ သင္သည္ တစ္ခုခုမွ မစြမ္းလွ်င္ လူညံ့ျဖစ္မည္။ လူတုံး(ငတုံး) ျဖစ္မည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ သင္သည္ တစ္ခုခုေတာ့ စြမ္းမွျဖစ္မည္။
"စြမ္း"ဟူေသာ ပုဒ္ႏွင့္စပ္၍ စြမ္းေဆာင္ - (ၿပီးစီးေအာင္ျမင္ေအာင္ လုပ္ႏိုင္သည္)၊ စြမ္းပကား-(ခြန္အား)၊ စြမ္းရည္ - (လုပ္ကိုင္ေဆာင္ရြက္ႏိုင္ေသာ အရည္အခ်င္း)၊ စြမ္းအား- (လုပ္ကိုင္ေဆာင္ရြက္ႏိုင္ေသာ အင္အား)၊ စြမ္းစြမ္းတမံ (အစြမ္းကုန္ႀကိဳးစားသည္) ျမန္မာအဘိဓာန္၌ ဤသုိ႔ဖြင့္သည္။
စြမ္းရည္သတၱိဟုလည္း သုံးသျဖင့္ မိမိ၏အစြမ္း၊ မိမိ၏ အရည္အခ်င္းသည္ မိမိ၏ သတၱိျဖစ္သည္။ ပညာရဲရင့္ ပြဲလယ္တင့္ဟု ဆုိသည့္အတုိင္း ပညာက သတၱိကို ေမြးဖြားေပးသည္။ ပညာေၾကာင့္ သတၱိရွိသည္။ သတၱိရွိလုိ႔ ရဲရင့္သည္၊ လူပုံအလယ္၌ ေျပာရဲဆုိရဲရွိသည္။ လုပ္ရဲကိုင္ရဲရွိသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ပြဲလယ္၌ တင့္တယ္သည္။
လူဆုိသည္မွာ ဘ၀ေပးတာ၀န္အရ၊ သမုိင္းေပးတာ၀န္အရ ၀န္တစ္ခုခုကိုေတာ့ ထမ္းေနၾကရသည္။ ေဆာင္ေနၾကရသည္။ ထမ္းေဆာင္ေနၾကရသည္။ ထုိအခါ စြမ္းဖုိ႔လိုသည္။ စြမ္းေဆာင္ဟုဆုိရာ၌ စြမ္းမွသာ ေဆာင္ႏုိင္သည္။ မစြမ္းက မေဆာင္ႏိုင္၊ မစြမ္းဘဲ ေဆာင္ခဲ့လွ်င္ ေရွ႕ကိုေရြ႕မည္ မဟုတ္၊ ေရွ႕ကို ေရာက္မည္မဟုတ္၊ မစြမ္းဘဲႏွင့္ ေဆာင္ေနလွ်င္ ၀န္ထမ္းမဟုတ္ဘဲ "၀န္စီး" သုိ႔မဟုတ္ "၀န္ထုပ္၀န္ပိုး" ျဖစ္တတ္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ၀န္စီး မျဖစ္ေစဖုိ႔၊ ၀န္ထုပ္၀န္ပုိး မျဖစ္ေစဖုိ႔ မိမိတုိ႔ ထမ္းသည့္၀န္ကို မိမိတို႔ ေဆာင္ႏိုင္စြမ္းရွိဖုိ႔ အေရးႀကီးသည္။
"ဦး"ကေန၍ ေဆာင္မည္ဆုိလွ်င္လည္း အမွန္တကယ္ ေဆာင္ႏိုင္စြမ္းရွိရမည္။ "ပဲ့"ကေန၍ ေဆာင္မည္ဆုိလွ်င္လည္း အမွန္တကယ္ ေဆာင္ႏိုင္စြမ္း ရွိရမည္။ ေရွ႕ကို တုိးသြား၊ တက္သြား၊ ေရာက္သြားပါမွ ေဆာင္ႏုိင္စြမ္းရွိသူဟု သတ္မွတ္၍ရမည္။ မတုိး၊ မတက္၊ ခရီးမတြင္ပါလွ်င္ မစြမ္းဘဲႏွင့္ ေဆာင္ေနရာေရာက္သည္။
လူသည္ တစ္ခုမဟုတ္တစ္ခု ထမ္းပိုးရြက္ေဆာင္ ေနရသည္။ မိမိ ထမ္းပိုးရြက္ေဆာင္ေနေသာ ၀န္ကို ထမ္းပိုးႏုိင္စြမ္း၊ ရြက္ေဆာင္ႏုိင္စြမ္း ရွိရမည္။ သို႔မွ တာ၀န္ေက်ပြန္သူအျဖစ္ သတ္မွတ္ရသည္။ တာ၀န္ေက်ပြန္မွသာ လူလိမၼာျဖစ္သည္၊ မေက်ပြန္လွ်င္လူမုိက္ျဖစ္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ လူသည္ မိမိဆုိင္ရာဆိုင္ရာ ၀န္ႏွင့္စပ္၍ စြမ္းေနဖုိ႔လိုသည္၊ စြမ္းေဆာင္ဖုိ႔လိုသည္။
လူထဲကို အစြမ္းတစ္ခုခု ထည့္ေပါင္းၿပီးေနာက္ တတိယအေနႏွင့္ "ေကာင္း"ဆုိတာကို ထည့္ေပါင္းဖုိ႔ လိုသည္။ လူသည္ အစြမ္းအစရွိ႐ုံႏွင့္ လူေတာ္သာ ျဖစ္ႏိုင္ေသးသည္။ လူေကာင္းျဖစ္ဖုိ႔အတြက္ စိတ္ေကာင္းႏွင့္ အက်င့္ေကာင္း ႏွစ္ခုကို ထည့္ေပါင္းေပးရမည္။ လူသည္ စိတ္ေကာင္းလည္း ရွိမွ၊ အက်င့္ေကာင္းလည္း ရွိမွ လူေကာင္းျဖစ္သည္။
လူေတာ္ျဖစ္လ်က္ စိတ္ေကာင္းမရွိက လူေကာင္းမျဖစ္ႏိုင္သလို အက်င့္ေကာင္းမရွိ၊ အက်င့္မေကာင္းျပန္လွ်င္လည္း လူေကာင္းမျဖစ္ႏိုင္၊ သက္ရွိသက္မဲ့ပတ္၀န္းက်င္ကို ေကာင္းေအာင္လုပ္ႏုိင္တာက လူေတာ္မဟုတ္၊ လူေကာင္းေတြသာ ျဖစ္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ လူသည္ လူေကာင္းျဖစ္ဖုိ႔ လိုသည္။ စြမ္းလည္း စြမ္း၊ ေကာင္းလည္း ေကာင္း ဆုိလွ်င္ေတာ့ အတုိင္းအထက္အလြန္ တံခြန္ႏွင့္ကုကၠားသို႔ ရွိခ်ိမ့္မည္။
"လူ+စြမ္း" ထဲကို "ေကာင္း" ထည့္ေပါင္းရာ၌ မရွိမျဖစ္ လိုအပ္တာကေတာ့ စိတ္ေကာင္းႏွင့္ အက်င့္ေကာင္းျဖစ္သည္။ ထုိ႔အျပင္ အျခားအေကာင္းေတြကို ရွာေဖြၾကည့္ေသာအခါ ကံလည္း ေကာင္းရမည္။ ဉာဏ္လည္း ေကာင္းရမည္။ ၀ီရိယလည္း ေကာင္းရမည္။ ဇြဲလည္း ေကာင္းရမည္။ ေနရာလည္း ေကာင္းရမည္။ အမွီလည္း ေကာင္းရမည္။ မိတ္လည္း ေကာင္းရမည္။ အေပါင္းအသင္းလည္း ေကာင္းရမည္။
ကံေကာင္းဖုိ႔အတြက္ ေစတနာ ေကာင္းရမည္။ အလုပ္ ေကာင္းရမည္။ ဉာဏ္ေကာင္းဖုိ႔အတြက္ ဗဟုသုတ ေလ့လာလုိက္စားရမည္။ ေနရာေကာင္းဖုိ႔အတြက္ ပဋိ႐ူပေဒသ၀ါသ ျဖစ္ရမည္။ ပဋိ႐ူပေဒသ၀ါသကို ေရြးခ်ယ္၍ အေျခခ်ရမည္။ လူသည္ ပထမ- လူျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားရမည္။ ဒုတိယ- တစ္ခုခုစြမ္းေအာင္ လုပ္ရမည္။ တတိယ- ဆုိခဲ့သည့္အေကာင္းေတြ ထည့္ေပါင္းေပးရမည္။ ထုိအခါ "လူ+စြမ္း+ေကာင္း" ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။
အရွင္သံ၀ရာလကၤာရ (ဓမၼပိယဆရာေတာ္)
Weekly Eleven News Journa
