တရားမင္းသခင္ - . . .။ ကေလးမ်ားကို ဆံုးမျခင္း
ဘုရားရွင္သည္
ေဇတ၀န္ေက်ာင္း၌ သီတင္းသံုး ေနေတာ္မူ၏။ ေႏြးဦးနံနက္ ေနျခည္ႏုႏုသည္
ေက်ာင္းေတာ္ကို အေႏြးဓာတ္ ေပးေန၏။ အရိယာတို႔ က်က္စားရာ သာ၀တၳိ ၿမိဳ႕ေတာ္သည္
ေႏြးေထြးစြာ ေအးခ်မ္းေန၏။ ေႏြဦးရာသီျဖစ္၍ ေကာင္းကင္ျပင္ ၾကည္လင္ေနသည္။
ေက်ာင္းရိပ္ခိုသည့္ ေက်းငွက္ သာရကာတို႔ အစာရွာ ထြက္ေနၾကေလၿပီ။
အေတာင္သာလွ်င္ ၀န္ရွိသည့္ ငွက္တို႔ႏွင့္ အလားတူေသာ ဘုရားရွင္ႏွင့္ တပည့္သား
သံဃာေတာ္တို႔ ၿမိဳ႕တြင္းသို႔ ဆြမ္းခံ၀င္ရန္ အခ်ိန္က်ေရာက္ေလၿပီ။ ထို
နံနက္ခင္း၌ ဘုရားရွင္သည္ ၿမိဳ႕တြင္းသို႔ တစ္ပါးတည္း ဆြမ္းခံႂကြေတာ္မူ၏။
ဘုရားရွင္
ဆြမ္းခံ ႂကြေတာ္မူသည့္ လမ္းတစ္ေနရာ၌ ခုနစ္ႏွစ္ ရွစ္ႏွစ္အရြယ္ ကေလးတစ္အုပ္
အုတ္ေအာ္ေသာင္းနင္း ျဖစ္ေန၏။ ကေလးတို႔သည္ လမ္းေဘးရွိ ျခံဳတစ္ခုကို
၀ိုင္းရံထားၾက၏။ ျခံဳထဲသို႔ ခဲႏွင့္ ပစ္ေပါက္ေနၾကသည္။ ျခံဳထဲ၌ ပိတ္မိေနေသာ
ေႁမြတစ္ေကာင္သည္ ကေလးတို႔ ပစ္ခတ္သည့္ ခဲဒဏ္ေၾကာင့္ ေသလုေျမာပါး ျဖစ္ေန၏။
ကေလးမ်ားဆီသို႔ တျပစ္ျပစ္ ေထြးခဲ့ရ၍ သူ႔တံေတြးတို႔ ခန္းေျခာက္ေလၿပီ။
ရွိရွိသမွ် သူ႔မာန္တို႔လည္း ကုန္ေလၿပီ။ ပါးပ်ဥ္းေထာင္၍ ေႁမြမာန္
မျပႏိုင္ေတာ့ဘဲ တြန္႔လိမ္လ်က္သာ လဲေလ်ာင္းေနရေလေတာ့၏။
ေႁမြဆီသို႔
အာ႐ံုေရာက္ေနၾကေသာ ကေလးတို႔သည္ ဘုရားရွင္ ႂကြေတာ္မူလာသည္ကို
သတိမထားမိလိုက္ၾကေပ။ ဘုရားရွင္သည္ ကေလးမ်ား အနီးသို႔ ခ်ဥ္းကပ္၍ ကေလးတို႔ကို
ပ်ဴပ်ဴငွာငွာ စကားဆိုေတာ္မူ၏။
“ကေလးတို႔ . . . ဘာျဖစ္လို႔ ေႁမြႀကီးကို ႏွိပ္စက္ေနၾကတာလဲ . . .။ သတ္ေနၾကတာလား . . .။”
ႏႈတ္ေလးသည့္
ကေလးမ်ား ေခါင္းငံု႔ မ်က္လႊာခ်လ်က္ တိတ္ဆိတ္ေနၾက၏။ တစ္ခ်ိဳ႕က အခ်င္းခ်င္း
မ်က္လံုးႏွင့္ စကားေျပာေနၾက၏။ ဘုရားရွင္ကိုကား မ်က္ႏွာခ်င္း မဆိုင္ရဲၾကေပ။
ရဲတင္း၍ ႏႈတ္သြက္သည့္ ကေလးတို႔ကား ဘုရားရွင္ကို တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ ျပန္လည္
ေလွ်ာက္ထားၾက၏။
“ဘုန္းဘုရား . . . သတ္တာေတာ့ မဟုတ္ဘူးေလ . . .။”
“သူက သားတို႔ကို ကိုက္မွာ . . .။ သူ မကိုက္ႏိုင္ေအာင္ သားတို႔က အရင္ခ်တာ . . .။”
“ေႁမြႀကီး ေတာ္ေတာ္ေတာ့ နာေနၿပီ . . .။ ဘုန္းဘုရား ေရာက္လာလို႔ေပါ့။ မဟုတ္ရင္ ေသေလာက္ၿပီ . . .။”
“အဲဒီ
ေမာင္သာမဆိုတဲ့ေကာင္ ကေလးေပမယ့္ ေတာ္ေတာ္ လက္ေျဖာင့္တယ္။ သူပစ္တဲ့ခဲ
အားသိပ္မျပင္းလို႔သာေပါ့။ သူပစ္လိုက္ရင္ ခ်က္တိုင္းခ်က္တိုင္း ေႁမြကို
ထိတာခ်ည္းပဲ။”
ကေလးအဖြဲ႔တြင္
အငယ္ဆံုးျဖစ္သူ ေမာင္သာမသည္ ဘုရားရွင္၏ အနီး၌ ရွိေန၏။ ေမာင္သာမသည္ သူ
က်ဳးလြန္မိေသာ ျပစ္မႈအတြက္ ေၾကာက္လန္႔ ရွက္ရြံ႕ေန၏။ အထူးသျဖင့္ ဘုရားရွင္၏
ေရွ႕ေတာ္ေမွာက္၌ နာမည္ေဖာ္၍ အေျပာခံလိုက္ရေသာေၾကာင့္ မေနတတ္ မထိုင္တတ္
ျဖစ္ေန၏။ ေခါင္းငံု႔လ်က္ မ်က္လႊာခ်ထားရင္း လက္ေခ်ာင္းမ်ားကို ခ်ိဳးေန၏။
ေမာင္သာမ၏ အေျခအေနကို ရိပ္စားမိေသာ ေမာင္၀ဏၰသည္ ေမာင္သာမ၏ အနီးသို႔သြား၍
ေမာင္သာမ၏ ပခံုးကို ဖြဖြဆုပ္ကာ အသံတိတ္ အားေပးေန၏။ ငိုမေယာင္
မ်က္ႏွာထားႏွင့္ မ်က္ေတာင္သာ ေပကလပ္ ေပကလပ္ တြင္တြင္ခပ္ရင္း
ေအာက္ႏႈတ္ခမ္းကို အေပၚသြားမ်ားႏွင့္ ဖိကိုက္ေနသူ ေမာင္သာမသည္ ဒဏ္ရာရေနေသာ
ေႁမြႀကီးကို မ၀ံ့မရဲ လွမ္းၾကည့္လိုက္ၿပီး ၀မ္းသာအားရ ေအာ္ေလ၏။
“ေဟာ . . .။ ေႁမြႀကီး ေျပးေတာ့မယ္။ မေသဘူး။”
ကေလးအားလံုး
ေႁမြဆီ ၾကည့္လိုက္ၾကၿပီး ဘုရားရွင္ႏွင့္ ေမာင္သာမတို႔ ရွိရာဘက္သို႔
ေျပးလာၾက၏။ ေႁမြလည္း တစ္ျခားတစ္ဘက္မွ ထြက္သြား၏။ ေသလုေမ်ာပါး ဒဏ္ရာရေနေသာ
ေႁမြ မေသဘဲ လြတ္ေျမာက္သြား၍ စိုးရြံ႕ထိတ္လန္႔မႈ သက္သာၿပီး
လြတ္လပ္ေပါ့ပါးသြားသည့္ ေမာင္သာမကို ၾကည့္၍ ဘုရားရွင္ ျပံဳးေတာ္မူ၏။
ေမာင္သာမ၏ ေခါင္းကို ယာလက္ေတာ္ျဖင့္ ညင္သာစြာ ပုတ္လ်က္
ႏွစ္သိမ့္အားေပးေတာ္မူ၏။
“ဟုတ္ပါတယ္
. . . ေမာင္သာမ . . .။ မင့္ေႁမြႀကီး မေသပါဘူး။ ဒဏ္ရာေတာ့ ရသြားတာေပါ့။
သက္သာသြားမွာပါ . . .။ ကေလးတို႔ . . . စိတ္ပူမေနၾကပါနဲ႔။”
ဘုရားရွင္၏
အနီးအပါး၌ ၀န္းရံေနၾကေသာ ကေလးတို႔သည္ ကိုင္ေဆာင္ထားသည့္ ခဲမ်ားကို
လမ္းေဘးသို႔ လႊင့္ပစ္လိုက္ၾက၏။ ဘုရားရွင္၏ ေရွ႕တည့္တည့္္၌ ရွိေနၾကေသာ
ကေလးတို႔သည္ ဘုရားရွင္၏ အသေရ ျပည့္၀ေသာ မ်က္ႏွာေတာ္ကို အတန္ၾကာေအာင္
ေငးစိုက္ ၾကည့္ေနၾက၏။ ဘုရားရွင္၏ ေနာက္ေတာ္၌ ရွိေနေသာ ကေလးတစ္ေယာက္သည္
ဘုရားရွင္၏ သကၤန္းေတာ္ကို ဘုရားရွင္ မသိေအာင္ ညင္ညင္သာ ကိုင္ၾကည့္ရင္း
သူ႔ေဘးက ကေလးတစ္ေယာက္ကို လွ်ာထုတ္ျပေန၏။ ကေလးမ်ား အားလံုး ဘုရားရွင္ႏွင့္
ရင္းႏွီးကၽြမ္းလိုၾကဟန္ တူသည္။
“ကေလးတို႔
. . . ငါ့ေနာက္မွာ မေနၾကနဲ႔။ ေရွ႕ကို လာခဲ့ၾက”ဟု ဘုရားရွင္က
ေခၚေတာ္မူလိုက္၏။ ထိုအခါ ကေလးမ်ားအားလံုး ဘုရားရွင္၏ ေရွ႕ေတာ္ေမွာက္၌
စုေ၀းမိေလသည္။ ဘုရားရွင္၏ သကၤန္းေတာ္ကို တိတ္တဆိတ္ ကိုင္ၾကည့္ခဲ့ေသာ
ကေလးငယ္သည္ သူ၏ ခိုးေၾကာင္ခိုး၀ွက္ ကိစၥကို ဘုရားရွင္ သိေလသလားဟု
သံသယျဖစ္မိ၏။ သို႔ေသာ္ ဘုရားရွင္က သူ႔ကို ေငါက္ငမ္းလိမ့္မည္ မဟုတ္ဟူ၍ကား သူ
အခိုင္အမာ ယံုၾကည္ထားသည္။
“ကေလးတို႔
. . .။ သက္ရွိ သတၱ၀ါ အားလံုးဟာ ခ်မ္းခ်မ္းသာသာ ေနခ်င္ၾကတယ္။ ကေလးတို႔
ေပ်ာ္ခ်င္ၾကတယ္ မဟုတ္လား။ ေဘးကင္းခ်င္ၾကတယ္ မဟုတ္လား။ လူလိမၼာဆိုတာ
စာနာတတ္ရတယ္။ ၾကင္နာတတ္ရတယ္။ ကိုယ္ ခ်မ္းသာဖို႔၊ ကိုယ္ေဘးကင္းဖို႔
သူတစ္ပါးကို ညႇင္းဆဲတဲ့သူ၊ လက္နက္နဲ႔ တိုက္ခိုက္တဲ့သူဟာ ဘ၀သံသရာမွာ
ခ်မ္းသာသုခ မရရွိႏိုင္ဘူး။ ကိုယ္ခ်င္းစာတတ္မွ၊ သူတစ္ပါးကို ငဲ့ညႇာတတ္မွ
ခ်မ္းသာမယ္။ နားလည္ၾကရဲ့လား။”
“မွန္ပါ ဘုရား . . .။”
“ကေလးတို႔ . . . ဒီ သာ၀တၳိ ၿမိဳ႕ထဲမွာ။ ကိုယ္အဂၤါ မျပည့္စံုတဲ့သူေတြ၊ ႐ုပ္ရည္အဆင္း မလွပတဲ့သူေတြ ျမင္ဖူးၾကတယ္ မဟုတ္လား။”
“ဘုန္းဘုရား . . . သစ္ပင္ပိလို႔ ေျခတစ္ဘက္ ျပတ္သြားတဲ့ စ႑ာလႀကီး ၀စၧလို လူမ်ိဳးလား . . .”
“ဟုတ္တာေပါ့ . . .။”
“ရက္ကန္းသည္မႀကီး ၀ိသာဆိုရင္ သြားေခါေခါ မ်က္လံုးေစြေစြနဲ႔။ အသားအေရကလည္း ေျခာက္ကပ္ေနတာပဲ။ က်က္သေရကို မရွိဘူး။”
“ဟုတ္ၿပီ
. . . ကေလးတို႔။ ကိုယ္အဂၤါခ်ိဳ႕တဲ့သူေတြ၊ အ႐ုပ္ဆိုး အက်ည္းတန္သူေတြ၊
ေနာက္ၿပီး အားအင္ခ်ိနဲ႔သူေတြ၊ ေလးလံထိုင္းမႈိင္းသူေတြ၊
ေၾကာက္ရြံ႕ထိတ္လန္႔လြယ္သူေတြ၊ အနာေရာဂါ မ်ားသူေတြ၊ အေႁခြအရံ
အေပါင္းအသင္းမရွိဘဲ အထီးက်န္ေနရသူေတြဟာ အတိတ္ဘ၀က သူတစ္ပါးကို
သတ္ျဖတ္ညႇင္းဆဲခဲ့လို႔ ခုဘ၀မွာ အဲဒီလိုေတြ ျဖစ္ေနၾကရတာပဲ။
တစ္ခ်ိဳ႕
ကေလးေတြ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႔ ေသဆံုးသြားရတာ၊ တစ္ခ်ိဳ႕ အရြယ္မရင့္ေသးဘဲ
ေသေဘးဆိုက္ရတာေတြလည္း ကေလးတို႔ ျမင္ဖူး ၾကားဖူးၾကတယ္ မဟုတ္လား။ အဲဒါေတြလည္း
သတ္ျဖတ္ညႇင္းဆဲျခင္းရဲ့ အက်ိဳးဆက္ကို ခံယူလိုက္ၾကရတာပဲ။”
“သေဘာေပါက္ပါၿပီ ဘုရား . . .။”
“ဘုန္းဘုရား
. . . မသတ္ျဖတ္ မညႇင္းဆဲဘဲ သနားၾကင္နာတတ္တဲ့ သူဆိုရင္ ဘ၀တိုင္း ဘ၀တိုင္း
႐ုပ္္ေခ်ာမွာေပါ့။ အသက္ရွည္မွာေပါ့. . .။ ဒါဆိုရင္ေတာ့. . .
ကိုယ္ခ်င္းစာၿပီး ၾကင္နာမွ ျဖစ္မယ္ . . .။”
“ကေလးတို႔
. . . သနားၾကင္နာတတ္တဲ့သူေတြ ႐ုပ္ဆင္း႐ူပကာ ေခ်ာေမာလွပတာ၊ ရက္ရက္စက္စက္
ႏွိပ္စက္သတ္ျဖတ္တတ္တဲ့ ေဒါသအိုးေတြ အ႐ုပ္ဆိုး အက်ည္းတန္တာကေတာ့ ဘ၀သံသရာမွာ
မေျပာနဲ႔ ခုဘ၀မွာကိုပဲ ထင္ရွားတယ္။ ေဒါသထြက္ေနတဲ့သူေတြ၊
စိတ္ဆိုးေနတဲ့သူေတြ၊ စိတ္ညစ္ေနတဲ့သူေတြဟာ ႐ုပ္ရည္လွလို႔လား။ မ်က္ႏွာထား
ပုပ္သိုးသိုးနဲ႔ အ႐ုပ္ဆိုးေနၾကတာ မဟုတ္လား။ သနားၾကင္နာတတ္တဲ့ သူေတြကေတာ့
ေဖာ္ေရြတဲ့ အျပံဳးနဲ႔ လွေနၾကတာ မဟုတ္လား။ ပင္ကိုယ္က ဘယ္ေလာက္ ေခ်ာေမာလွပတဲ့
သူပဲျဖစ္ျဖစ္ ေဒါသထြက္ေနရင္ လွေတာ့လို႔လား။ အျပံဳးပန္းကေတာ့
အက်ည္းတန္သူကိုေတာင္ လွေစႏိုင္တယ္။ ငိုမဲ့တဲ့ ကေလးနဲ႔ ျပံဳးရယ္တဲ့ ကေလး
ဘယ္သူက ပိုလွသလဲ။ ဘယ္သူက ပိုၿပီး ခ်စ္စရာ ေကာင္းသလဲ။ ေတာက္ပတဲ့ အၾကင္နာ
အျပံဳးတစ္ပြင့္ဟာ ေလာကတစ္ေထာင္ကို ကမၻာတစ္ေထာင္ လင္းလက္ေစႏိုင္တယ္ ကေလးတို႔
. . .။”
ဘုရာရွင္၏
ေမတၱာ က႐ုဏာ ႂကြယ္၀ေသာ အျပံဳးဓာတ္သည္ ကေလးမ်ားထံ ကူးေရာက္ျပန္႔ႏွံ႔သြား၏။
ျဖဴျဖဴစင္စင္ အျပစ္ကင္းေသာ ကေလးတို႔ ျမတ္ႏိုးဖြယ္ ျပံဳးေပ်ာ္ေနၾကသည္။
ကေလးမ်ားႏွင့္ ဘုရားရွင္တို႔ အတိုင္အေဖာက္ညီညီ အျပန္အလွန္ စကားဆိုေနၾကရာ
ေမာင္သာမလည္း ရဲစိတ္၀င္လာၿပီး ႏႈတ္ဆိတ္မေနႏိုင္ေတာ့ေပ။ ဘုရားရွင္ကို
႐ိုေသစြာ လက္လုပ္ခ်ီရင္း ခ်ိဳၾကည္စြာ ေလွ်ာက္ထားလိုက္၏။
“ဘုန္းဘုရား
. . . သား . . . တစ္သက္လံုး သတ္ျဖတ္တာေတြ၊ ညႇင္းဆဲတာေတြ
မလုပ္ေတာ့ပါဘူးဆိုတာကို ဘုန္းဘုရားသိေအာင္ သူငယ္ခ်င္းေတြသိေအာင္
ကတိေပးပါတယ္ ဘုရား . . .။”
ကေလးအားလံုး
မ်က္လႊာခ်ထားလ်က္ ဘုရားရွင္ကို လက္အုပ္ခ်ီေနၾကသည္။ ကေလးငယ္တို႔သည္
ႏုနယ္သူတို႔ သဘာ၀အေလ်ာက္ မိုက္မွားမိခဲ့ၾက၏။ သို႔ေသာ္ မ်ိဳးေကာင္းမ်ိဳးသန္႔
ကေလးမ်ား၊ မိေကာင္းဖေကာင္းတို႔၏ သားထူးသားျမတ္ကေလးမ်ား၊ ပါရမီရွင္ေလးမ်ား
ျဖစ္ၾကသည့္ အားေလ်ာ္စြာ ဘုရားရွင္၏ ဆံုးမသြန္သင္မႈကို ခံယူရရွိေသာအခါ
ကေလးအားလံုး ဉာဏ္အလင္း ေပါက္သြားၾကေလ၏။ အရြယ္ပင္ ငယ္ေသာ္လည္း အရိယာမဂ္
ပထမအဆင့္ထိ ေရာက္သြားၾက၏။ အရိယာ သူေတာ္စင္ေလးမ်ား ျဖစ္သြားၾကၿပီး
တစ္သက္တာလံုး သတ္ျဖတ္မႈ ညႇင္းဆဲမႈမ်ားကို ေရွာင္ၾကဥ္ၾကေလ၏။
ဘုရားရွင္ကိုလည္းေကာင္း၊ ဘုရားရွင္၏ အဆံုးအမ မွန္သမွ်ကိုလည္းေကာင္း၊
ဘုရားရွင္၏ တပည့္သား သံဃာေတာ္ အားလံုးကိုလည္းေကာင္း အသက္ထက္ပင္
ျမတ္ႏိုးႏိုင္ေသာ အာဂေယာက္်ားေလးမ်ား ျဖစ္သြားၾကေလ၏။ အရြယ္ေရာက္ေသာအခါ
သာသနာေတာ္ကို အားတက္သေရာ ေထာက္ပံ့ၾကေလ၏။
:)
ရွင္အာစာရ
